του Χρήστου Βαγενά*

Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο στόχαστρο κυβέρνησης και καπιταλιστών, με πρωτεργάτες Μητσοτάκη και Χατζηδάκη

Χρειάζεται πανεργατική απάντηση

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε αγαστή συνεργασία με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης έχει βάλει στο στόχαστρο τις εργατικές κατακτήσεις, προκειμένου να μπορέσει το κεφάλαιο να αυξήσει την κερδοφορία του και να αντιμετωπίσει τη νέα οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα συνεχίζουν τη μεθοδευμένη ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα κάθε δημόσιας υπηρεσίας και περιουσίας από την οποία το ιδιωτικό κεφάλαιο θα αποκομίσει εύκολα κέρδη, χωρίς κόπο και χωρίς ρίσκο.

Για να μπορέσουν να επιτύχουν τους στόχους τους η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις-υπηρέτες τους προσπαθούν να διαιρέσουν την εργατική τάξη, για να έχουν τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις.

Μίσος για τα εργασιακά δικαιώματα

Προσπαθούν να αποδομήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα παρουσιάζουν σαν προσκόμματα του παρελθόντος, κόντρα στη θεοποίηση της ελευθερίας-ασυδοσίας των αγορών για να μπορούν πιο εύκολα να καταργήσουν.

Ειδικά οι απεργίες των εργαζομένων διαρκώς αναφέρονται από κυβερνητικούς παράγοντες και ΜΜΕ, λόγω των “προβλημάτων” που προκαλούν σε άλλους εργαζόμενους. Ακόμα και η απεργία των ναυτεργατών και της ΠΕΝΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού), δέχτηκε τα χυδαία πυρά όλων και ας κάνουν μία από τις σκληρότερες δουλειές αυτοί οι άνθρωποι.

Βέβαια κουβέντα δεν λέγεται για τα προβλήματα συνολικά που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Για τις απλήρωτες ώρες εργασίας και υπερωριών, για τους εξευτελιστικούς μισθούς, για την εντατικοποίηση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, για τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, για τον αυταρχισμό, την εκμετάλλευση και τόσα άλλα.

Έτσι για να βοηθηθούν κι άλλο οι επιχειρήσεις με το νέο νόμο του Χατζηδάκη οι υπερωρίες θα πληρώνονται με ρεπό (!), η Κυριακάτικη αργία περιορίζεται σε πολλούς ακόμα κλάδους, τα συνδικάτα φακελώνονται και μπαίνουν κι άλλοι περιορισμοί στο δικαίωμα στην απεργία.

Την ίδια ώρα απαξιώνονται και διαλύονται οι δημόσιες υπηρεσίες και η δημόσια περιουσία, προκειμένου να τις περάσουν στα χέρια ιδιωτών πιο εύκολα. Οι εργαζόμενοι του Δημόσιου Τομέα κατηγορούνται συνολικά σαν οι υπαίτιοι της κακής λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών, προκειμένου να ενισχύσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, αλλά και για να γίνουν αποδιοπομπαίοι τράγοι της δικής τους ευθύνης για την υποβάθμιση του Δημοσίου.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιτάσσουν την εκχώρηση όλων των δημόσιων λειτουργιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο, προκειμένου να αντλήσουν μεγαλύτερα και πιο ασφαλή κέρδη, καθώς αμείβονται κατευθείαν από το κράτος ή αφορούν υπηρεσίες ζωτικής σημασίας για τους πολίτες, όπως υγεία, παιδεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές κ.α.

Χυδαιότητες και ψέμματα κατά εργαζομένων 

Στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη παρατηρείται μια μεθοδευμένη κυβερνητική προσπάθεια, ώστε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συναλλασσόμενοι με το Δημόσιο, να κατηγορούνται οι υπάλληλοι και να μην αναλαμβάνουν τις (συνολικές) ευθύνες που αναλογούν στους κυβερνώντες.

Ένας τυχάρπαστος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ονόματι Μαραβέγιας κατηγορούσε πριν μερικές εβδομάδες το νοσηλευτικό προσωπικό ότι δεν έκανε όσα μπορούσε για να περιθάλψει τους ασθενείς από covid-19 (τέρμα τα χειροκροτήματα), ο διοικητής του ΟΑΣΘ με ύφος 100 καρδιναλίων κατηγορούσε τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές, γιατί εν μέσω καύσωνα απέσυραν στα αμαξοστάσια τα λεωφορεία-σάουνες της Κεντρικής Ευρώπης, τα οποία υπενοικίασαν πανάκριβα, ενώ δεν είχαν παράθυρα και κλιματισμό!

Ιδιωτικοποιήσεις στον ΕΦΚΑ

Χειρότερος απ’ όλους ο υπ. Εργασίας Κ. Χατζηδάκης, ο οποίος κάνει πολιτική καριέρα ιδιωτικοποιώντας-ξεπουλώντας οτιδήποτε δημόσιο.

Έτσι αφού κανόνισε ποια εταιρία θα πάρει 12 εκατομμύρια ευρώ για παροχή τηλεφωνικών υπηρεσιών ενός ενιαίου τηλεφωνικού κέντρου των υπηρεσιών του Υπ. Εργασίας, του ΟΑΕΔ και του ΕΦΚΑ, άρχισε να κατηγορεί τους εργαζόμενους ότι δεν απαντούν στις τηλεφωνικές κλήσεις των πολιτών, ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, ότι επιδεικνύουν “δεσποτική” συμπεριφορά και διάφορες άλλες τέτοιες συκοφαντίες.

Αυτοί που ψήφισαν, δημιούργησαν και υλοποιούν αυτή την ενοποίηση-τερατούργημα χωρίς οργάνωση και σχεδιασμό, δεν έχουν φυσικά καμία ευθύνη! Οι “άριστοι” της Διοίκησης και του Υπ. Εργασίας δεν ευθύνονται για τις εκατοντάδες χιλιάδες εκκρεμείς αιτήσεις συνταξιοδότησης του ΕΦΚΑ.

Θέλουν να δημιουργήσουν τηλεφωνικό κέντρο τύπου call center από ιδιωτική εταιρία, όπου ο επιχειρηματίας-ημέτερος θα καρπώνεται τα πολλά λεφτά και οι εργαζόμενοι θα παίρνουν ψίχουλα μέχρι 500€ το πολύ. Και το σημαντικότερο: δεν θα προσφέρουν καμία υπηρεσία στους ασφαλισμένους.

Και εξηγούμε τι εννοούμε: ο ΕΦΚΑ έχει καμιά δεκαριά ηλεκτρονικές εφαρμογές, ενώ κάθε ένα από τα Ταμεία που ενοποιήθηκαν (δέκα τον αριθμό αν υπολογίσουμε το Επικουρικό & Εφάπαξ και τους δημοσίους υπαλλήλους) με 1-10 ηλεκτρονικές εφαρμογές το κάθε ένα, που χρησιμοποιούνται ακόμα. Οπότε όποιο άτομο απαντήσει σε ένα οποιοδήποτε τηλέφωνο πρέπει να έχει γνώση και πρόσβαση για έναν τέτοιο όγκο (ή έστω μέρους του) εφαρμογών και δεδομένων, για να μπορέσει να εξυπηρετήσει το τηλεφώνημα. Για να μην αναφέρουμε τις υπηρεσίες του ΟΑΕΔ, του ΟΠΕΚΑ και του Υπ. Εργασίας.

Ο ΕΦΚΑ έχει ήδη κεντρικό τηλεφωνικό κέντρο στελεχωμένο με μόνιμο προσωπικό των Ταμείων, το οποίο δημιουργήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, σαν μια προσπάθεια βιτρίνας ότι τάχα υπάρχει Ενιαίος Φορέας. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να κάνει πολλά για την εξυπηρέτηση των πολιτών, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων. Και αυτό γιατί υπάρχει αυτή η πληθώρα διαφορετικών πληροφοριακών συστημάτων και κανονισμών των παλαιών Ασφαλιστικών Ταμείων, που δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να ενοποιηθούν, ούτε υπάρχει η δυνατότητα να ενημερωθούν οι υπάλληλοι για όλα αυτά.

Αυτό που θα κάνει το ιδιωτικό τηλεφωνικό κέντρο θα είναι είτε να δίνει τα τηλέφωνα των αρμόδιων Τμημάτων και Υποκαταστημάτων, είτε να μεταφέρεται το αίτημα ηλεκτρονικά στους αρμόδιους υπαλλήλους του ΕΦΚΑ, ώστε να το απαντήσουν όταν μπορέσουν.

Δηλαδή θα δοθούν 12 εκατ. Ευρώ σε ένα έτος, για κάτι που ήδη γίνεται από το τηλεφωνικό κέντρο του ΕΦΚΑ και δεν είναι βοηθητικό για κανέναν.

Οι “άριστοι” που είναι άθλιοι και άχρηστοι

Δυστυχώς τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η συνειδητή προσπάθεια τους να δολοφονήσουν την Κοινωνική Ασφάλιση, δεν θα μπορέσουν να επιλυθούν εύκολα τα επόμενα χρόνια. Ούτε με τους ιδιώτες στην απονομή των συντάξεων, που πρόσφατα ψηφίστηκε η διάταξη Χατζηδάκη. Λογιστές και δικηγόροι θα εκδίδουν συντάξεις, χωρίς γνώσεις και εμπειρία, και το λάθος δυστυχώς θα γίνει κανόνας και άλλοι ασφαλισμένοι θα αδικούνται και άλλοι θα ευνοούνται, ενώ εύκολα θα μπαίνουν σε πειρασμό διάφοροι για παραποίηση στοιχείων και διάφορες άλλες απατεωνιές.

Ο ΕΦΚΑ δεν μπορεί να προσφέρει ούτε τα στοιχειώδη στους εργαζόμενους του για να δουλέψουν,   για αυτό και υπάρχουν παντού και μόνο ελλείψεις. Τελευταίο ακραίο παράδειγμα αποτελεί η έλλειψη κλιματισμού σε δεκάδες κτίρια του Οργανισμού σε όλη την Ελλάδα, για ένα ακόμα καλοκαίρι.

Ότι χαλάει στον ΕΦΚΑ είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο για να φτιαχτεί η να αντικατασταθεί. Η Διοίκηση όμως, πιστή στην κυβερνητική γραμμή, κατηγορεί και για αυτά τα προβλήματα τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ. Σαν να μην έχουν αυτοί που διοικούν και ο συρφετός των ημετέρων που τοποθετούν οι ίδιοι, καμία ευθύνη.

Οι “άριστοι” της Νέας Δημοκρατίας που έχουν αναδειχτεί πρωταθλητές στα ρουσφέτια και στον ΕΦΚΑ, και κουνάνε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, ενώ οι ίδιοι ξεχειλίζουν από ανικανότητα και χυδαιότητα!

Είναι τόσο μικροπρεπείς και μικρόψυχοι, που εκφράζουν το μίσος τους καθημερινά για τους εργαζόμενους. Ακόμα και εν μέσω του πολυήμερου καύσωνα δεν παραδέχτηκαν τα λάθη τους, δεν ενδιαφέρθηκαν να λύσουν τα προβλήματα στον κλιματισμό, έλεγαν διαρκώς ψέμματα και δεν άφησαν καν τους εργαζόμενους να φύγουν λίγες ώρες νωρίτερα.

Ταυτόχρονα ξεκινάνε στοχευμένες πειθαρχικές διώξεις σε εργαζόμενους για καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση ασφαλισμένων, όταν ο ΕΦΚΑ έχει εκατοντάδες χιλιάδες εκκρεμείς αιτήσεις συνταξιοδότησης, παροχών και υγείας, που οφείλονται κατά 99% στις πολιτικές τους που διαλύουν τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Ο ΕΦΚΑ ακόμα δεν έχει Ενιαίο Κανονισμό Παροχών και Ασφάλισης, άργησε μήνες και χρόνια να εκδώσει εγκύκλιους και οδηγίες, ενώ πολλά ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει και έχουν δημιουργηθεί χαοτικές συνθήκες. Και παρόλα αυτά φταίνε οι εργαζόμενοι.

Η ίδια αντεργατική και αντιδεοντολογική συμπεριφορά του “κράτους” της Δεξιάς εκφράζεται στους εργαζόμενους παντού και στον Δημόσιο Τομέα. Είναι το ταξικό μίσος απέναντι στην εργατική τάξη και τις κατακτήσεις της.

Οι μάχες είναι μπροστά μας

Η εργατική τάξη, τα συνδικάτα, οι παρατάξεις και οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς πρέπει να απαντήσουμε μαζικά, ενωτικά και δυναμικά στη Θατσερικής έμπνευσης επίθεση, που δεχόμαστε. Η κυβέρνηση, μας έχει κηρύξει τον πόλεμο και πρέπει να απαντήσουμε ανάλογα.

Κομβικό σημείο αυτής της μάχης είναι ο αντεργατικός νόμος του Χατζηδάκη, που πρέπει να μείνει στα χαρτιά.

Είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλο της εφημερίδας, ότι πρέπει να οργανωθεί από τα συνδικάτα καταρχήν η ανυπακοή σε όλες τις διατάξεις του νόμου, που αφορούν στη λειτουργία των συνδικάτων για τις συνελεύσεις, τις αρχαιρεσίες, τον τρόπο προκήρυξης των απεργιών, τα ποσοστά ασφαλείας και το φακέλωμα των συνδικαλιστών.

Το ΜΕΤΑ (Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής) πολύ γρήγορα δημοσιοποίησε ξεκάθαρα αυτές τις θέσεις, για τον αγώνα που πρέπει να γίνει στα συνδικάτα και στους εργασιακούς χώρους, για να μείνει αυτός ο νόμος στα χαρτιά. Ειδικά χρειάζεται μεγάλη αλληλεγγύη και στήριξη στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όπου τα αφεντικά θα επιδιώξουν την εφαρμογή της απλήρωτης εργασίας.

Πρέπει να μας βρουν μαζικά έξω από κάθε επιχείρηση, που θα επιδιώξει να εφαρμόσει αυτές τις απαράδεκτες αντεργατικές ρυθμίσεις.

Όπως καταφέραμε και έμεινε ο νόμος για την απαγόρευση των διαδηλώσεων στα χαρτιά, έτσι θα επιδιώξουμε και με το νόμο Χατζηδάκη.

Επόμενη μάχη θα είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της Επικουρικής Ασφάλισης, όπου προετοιμάζουν νέα λεηλασία στις εισφορές των ασφαλισμένων μέσω του τζογαρίσματος του συνόλου των εισφορών τους στα χρηματιστήρια.

Επίσης η υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών των εργαζομένων, προετοιμάζεται να γίνει αφορμή για νέες απολύσεις και διώξεις εργαζομένων και καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων. Ήδη πολλά συνδικάτα, παρατάξεις, συλλογικότητες και οργανώσεις της Αριστεράς παίρνουν ξεκάθαρη θέση υπέρ των μαζικών εμβολιασμών και κατά της υποχρεωτικότητας τους και των επακόλουθων κυρώσεων για τους εργαζομένους.

Η κυβέρνηση της Δεξιάς που δεν ενίσχυσε στο παραμικρό τη Δημόσια Υγεία, θα χρησιμοποιήσει πάλι την ατομική ευθύνη και θα κατηγορήσει για την όποια επέκταση της πανδημίας τους ανεμβολίαστους αυτή τη φορά.  Χρειάζεται να ενισχύσουμε τον αγώνα μας για δημόσια, δωρεάν υγεία, για επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, για μαζικές προσλήψεις προσωπικού στην Υγεία, την Παιδεία, τα ΜΜΜ, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, το Κοινωνικό Κράτος, για ενίσχυση των προληπτικών ελέγχων και της ιχνηλάτησης.

Έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης και το καθήκον για την επιβίωση της εργατικής τάξης είναι να την ανατρέψουμε. Απέναντι σε αυτές τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι απαραίτητο να αντιτάξουμε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα σαν αντίπαλο δέος. Πρέπει να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, προετοιμαζόμενοι ακόμα και για έναν μαραθώνιο αγώνα, που θα οδηγήσει στην ανατροπή της Νέας Δημοκρατίας.

*Ο Χρ. Βαγενάς είναι οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής), μέλος των Ριζοσπαστικών Αγωνιστικών Κινήσεων Εργαζομένων ΕΦΚΑ

του Πάνου Κοσμά

Η «διαιρετική τομή» με βάση το δίλημμα «υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού ή μη»

Πηγή: commune.org.gr

Παλεύουμε και θα επιβάλουμε την πλήρη εφαρμογή του κατοχυρωμένου δικαιώματος στην διανυκτέρευση

ΠΕΝΕΝ

Εδώ και αρκετό διάστημα η ΠΕΝΕΝ έχει αναδείξει ένα βασικό Ναυτεργατικό πρόβλημα που αφορά τη μη χορήγηση διανυκτερεύσεων (ρεπό) σε μια σειρά ακτοπλοϊκά πλοία.

Για το ζήτημα αυτό έχουμε απευθυνθεί επανειλημμένα στην ηγεσία του ΥΕΝ, στις αρμόδιες υπηρεσίες του και στις λιμενικές αρχές, όπως επίσης και στις ναυτιλιακές εταιρείες που παραβιάζουν επί μακρό χρονικό διάστημα την παροχή διανυκτερεύσεων προς τον κλάδο μας και συνολικά στους Ναυτεργάτες.

Απορρίπτουμε ως προκλητικό και ανυπόστατο τον ισχυρισμό ότι οι Ναυτεργάτες που κάνουν χρήση του δικαιώματός τους εγκυμονούν κίνδυνο να μεταφέρουν τον κορωνοϊό από τις οικογένειές τους στα πλοία.

Προφανώς κίνδυνος υπάρχει και είναι απολύτως ορατός και προβλέψιμος, όμως δεν προέρχεται από τους Ναυτεργάτες αλλά από τα αυξημένα πρωτόκολλα (85%), τον αφόρητο συνωστισμό χιλιάδων επιβατών μέσα σε αυτά και τα ανεπαρκή μέτρα προστασίας.

Το πρόβλημα αυτό δεν είναι στενά κλαδικό που αφορά μόνο τα μέλη της ΠΕΝΕΝ αλλά συνολικά όλους τους ναυτεργάτες που εντελώς αυθαίρετα οι εταιρείες έχουν καταστρατηγήσει, όχι μόνο τη χορήγηση των διανυκτερεύσεων αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δεν καταβάλλουν όπως οφείλουν και το αντίστοιχο ημερομίσθιο που προβλέπει η ισχύουσα ΣΣΕ.

Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι για το πρόβλημα αυτό έχει ενημερωθεί και η ΠΝΟ, η οποία όμως όπως και σε άλλα τρέχοντα Ναυτεργατικά προβλήματα επιλέγει τον «χαρτοπόλεμο», τις τηλεφωνικές παρεμβάσεις και την αναβλητικότητα.

Δηλώνουμε ότι η ΠΕΝΕΝ, όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα, θα μπει μπροστά και θα πάρει στις δικές της πλάτες την ανάγκη της αυστηρής και απαρέγκλιτης εφαρμογής της διανυκτέρευσης με τον τρόπο που αυτή δίνεται στην ακτοπλοΐα τα τελευταία 50 χρόνια δηλαδή ένα πλήρες ταξίδι εκτός πλοίου.

Με το σημερινό έγγραφό μας ενημερώνουμε και επίσημα ότι εάν έως την προσεχή Δευτέρα (2 Αυγούστου) δεν υπάρξει απόλυτη συμμόρφωση εκείνων των πλοίων με τα προβλεπόμενα από την ΣΣΕ, από την Τρίτη το πρωί (3 Αυγούστου), θα προβούμε στην ανάπτυξη συνδικαλιστικής δράσης στο καθένα πλοίο ξεχωριστά που εντοπίζεται η καταστρατήγηση της ΣΣΕ.

Την ευθύνη για τυχόν προβλήματα στην ομαλή εκτέλεση των δρομολογίων αυτών των πλοίων, θα φέρουν στο ακέραιο οι Ναυτιλιακές Εταιρείες, το ΥΕΝ και οι υπηρεσίες του.

Καλούμε τα μέλη μας και όλους τους Ναυτεργάτες να έχουν τη δική τους δυναμική, ενωτική και αγωνιστική συμμετοχή για να δώσουμε οριστικό τέλος στην εφοπλιστική παραβατικότητα.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

του Πάνου Κοσμά

H 14η Ιουλίου της ακροδεξιάς και η Αριστερά

Πηγή: commune.org.gr

Πρόκληση και κοροϊδία η μικτή αύξηση 0,52 λεπτά!

Εξευτελιστική και εξοργιστική για τους εργαζόμενους ήταν η αύξηση που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τον κατώτατο μισθό, ο οποίος παραμένει “παγωμένος” πάνω από μια δεκαετία και με την κυβερνητική απόφαση αυτό διαιωνίζεται…

Όπως είναι γνωστό με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων την μνημονιακή περίοδο, ο κατώτατος μισθός δεν καθορίζεται από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις των εργαζομένων και των συνδικάτων, αλλά από τον εκάστοτε Υπουργό Εργασίας.

Κριτήριο για την μεταβολή του κατώτατου μισθού είναι η αντοχή της οικονομίας, δηλαδή η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και των επιχειρήσεών τους.

Με τον τρόπο αυτό ο κατώτατος μισθός παραμένει σε επίπεδα πολύ κάτω από το όριο φτώχειας.

Είναι βαθειά υποκριτική η δήλωση του Πρωθυπουργού ότι «αυτή η αύξηση δεν καλύπτει τις ανάγκες των εργαζομένων, όμως έρχεται ως συνέχεια ενός γιγαντιαίου προγράμματος το οποίο ξεπέρασε τα 40 δις ευρώ» συγκαλύπτοντας το αναμφισβήτητο γεγονός ότι αυτά τα πακέτα στήριξης είχαν κατεύθυνση και προορισμό κυρίως την εργοδοσία.

Για τους εργαζόμενους η κυβερνητική πολιτική επιφύλαξε επιδόματα εξαθλίωσης.

Είναι επίσης σαφές ότι και αυτή ακόμη η συμβολική – πενιχρότατη αύξηση δεν πρόκειται να την καρπωθούν οι εργαζόμενοι αφού με το μπαράζ των ανατιμήσεων σε βασικά καταναλωτικά αγαθά μειώνεται και υποβαθμίζεται καθημερινά το εισόδημά τους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει  και οφείλει να παλέψει για την κατάργηση όλου του αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου, για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των ΣΣΕ, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς σε σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική κυβέρνησης – ασικών κομμάτων – κεφαλαίου «περί ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ Η ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Οι τελευταίες εξελίξεις στον τομέα της διαχείρισης απορριμμάτων στην Αττική δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους για το περιβάλλον αλλά και για τη ζωή και την υγεία μας. Για μια ακόμη φορά Κυβέρνηση και Περιφερειακή Αρχή επιλέγουν να αντιμετωπίσουν τους πολίτες του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας – Αττικής ως ανθρώπους β΄ κατηγορίας

Ο συγκεντρωτισμός στην διαχείριση των αποβλήτων παγιώνεται, με τις πλέον ρυπαίνουσες δραστηριότητες να στοιχειώνουν τη δυτική πλευρά της Αττικής για τα επόμενα 30 χρόνια, οι κάτοικοί της θα εξακολουθούν να βιώνουν το συνήθη περιβαλλοντικό ρατσισμό, οι πολίτες αποξενώνονται από τη διαδικασία της διαχείρισης, τα εργολαβικά συμφέροντα επεκτείνουν τον έλεγχό τους και τις πηγές της κερδοφορίας τους, οι αυτοδιοικητικοί των δήμων της Αττικής θα μπορούν να υπόσχονται στους δημότες τους αστραφτερούς δρόμους και κάδους και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος θα εξακολουθεί να παίζει τα δικά του πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των παριών της Αττικής.

Κυβέρνηση και Περιφερειακή Αρχή

• Προωθούν, επιλεκτικά, ορισμένες μόνο από τις προβλεπόμενες -από το υφιστάμενο ΠΕΣΔΑ- μονάδες επεξεργασίας σύμμεικτων και τις προσανατολίζουν, όχι στην επέκταση και ενίσχυση της ανακύκλωσης, αλλά στην παραγωγή δευτερογενών καυσίμων. Πέρα από μια -σχετικά μικρή για τα δεδομένα της Αττικής- μονάδα στο Γραμματικό (60.000 τόνων/έτος), επέλεξαν να κατασκευάσουν, με τη μέθοδο σύμπραξης δημόσιου – ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) και με προϋπολογισμό 640 εκατομμύρια ευρώ, μια ακόμη μονάδα στο Σχιστό (170.000 τόνων/έτος) και μια ακόμη μεγαλύτερη από το ΕΜΑΚ στη Φυλή (400.000 τόνων/έτος).

• Προωθούν μέσα από απολύτως αδιαφανείς διαδικασίες το μοίρασμα πανάκριβων εξοπλισμών στον τομέα της διαλογής ανακυκλώσιμων και βιοαποβλήτων, χωρίς να έχει λυθεί κανένα από τα προβλήματα που εμποδίζουν τη διαλογή στην πηγή, με γνώμονα την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, την περιθωριοποίηση του ρόλου των πολιτών και της τοπικής αυτοδιοίκησης και τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης και του «συστήματος» Πατούλη. Μόνο στην Αττική, συνάπτουν συμβάσεις με Δήμους για εξοπλισμούς 223 εκατομμυρίων ευρώ, χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς κανένα κριτήριο κατανομής. Παράλληλα, «τρέχουν» σωρηδόν χρηματοδοτήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων για εξοπλισμούς μέσω προγραμμάτων της Περιφέρειας, του Πράσινου Ταμείου και των Υπουργείων.

• Αυξάνουν το κόστος της ταφής, παρότι δεν έχουν προετοιμάσει ούτε τις αναγκαίες υποδομές ούτε τα αναγκαία μέτρα για τη μείωση των αποβλήτων. Παράλληλα, υιοθετούν μια τιμολογιακή πολιτική που δίνει εκπτώσεις στα πλούσια προάστια, που έχουν υψηλό ποσοστό πρασίνου, παρότι οι κάτοικοί τους παράγουν πολλαπλάσια σύμμεικτα σκουπίδια κατά κεφαλή από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του λεκανοπεδίου.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα εφιαλτικό τοπίο κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος, διατήρησης του «βρώμικου» κυκλώματος των σκουπιδιών, αποθέωσης πελατειακών σχέσεων και προώθησης ιδιωτικών συμφερόντων. Ταυτόχρονα, προωθούν ένα ιδιότυπο περιβαλλοντικό και κοινωνικό ρατσισμό, σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της Δυτικής Αττικής και της Δυτικής Αθήνας, που υφίσταται και μονιμοποιείται, χάρη στις αδιαφανείς αποφάσεις ενός κλειστού κυκλώματος πολιτικών, τεχνοκρατών και εργολάβων.

Η ανατροπή αυτού του «καθεστώτος» είναι υπόθεση των κατοίκων ολόκληρης της Αττικής και αυτό είναι το νόημα και της συγκεκριμένης παρέμβασής μας. Δεν είναι δικό μας όραμα το να συνεχίσει η Δυτική Αττική να αποτελεί τον αποκλειστικό σκουπιδότοπο όλης της Αττικής. Όραμα και άμεση επιδίωξή μας είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης των απορριμμάτων με δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα, με αποκεντρωμένες υποδομές μικρής κλίμακας (κυρίως δημοτικές και διαδημοτικές), με πρακτικές και μεθόδους ήπιας διαχείρισης και με έμφαση στην ανάκτηση υλικών, που θα καλύπτει όλη την αλυσίδα της διαχείρισης, από

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

• Άμεση διακοπή όλων των διαδικασιών κατασκευής νέων μονάδων επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων σε ΦΥΛΗ και ΣΧΙΣΤΟ, καθώς και της επέκτασης των υφιστάμενων υποδομών στη Φυλή (ΧΥΤΑ, ΕΜΑΚ).

• Άμεσο και οριστικό κλείσιμο του συνόλου της εγκατάστασης της Φυλής.

• Καμία μονάδα καύσης απορριμμάτων στην Αττική και στην υπόλοιπη χώρα.

• Κατάργηση του διαβρωτικού μηχανισμού των αντισταθμιστικών «ωφελημάτων».

• Κατασκευή όλων των αναγκαίων υποδομών -συμπεριλαμβανομένων των απαραίτητων νέων ΧΥΤΥ, για την υλοποίηση ενός νέου συστήματος δημόσιας διαχείρισης των απορριμμάτων, που θα έχει βασικό στόχο τη μέγιστη δυνατή προδιαλογή και ανάκτηση υλικών, με δίκαιη κατανομή των όποιων βαρών και με αυστηρή τήρηση όλων των περιβαλλοντικών διασφαλίσεων.

• Ανοιχτή δημόσια διαβούλευση με τους πολίτες, τους φορείς, τις συλλογικότητες και τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης για το περιεχόμενο του νέου ΠΕΣΔΑ Αττικής.

Καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Κορυδαλλού να μην συναίνεση στα σχέδια της Περιφέρειας και Κυβέρνησης και σύσσωμο να τοποθετηθεί αρνητικά στον νέο ΠΕΣΔΑ.

Καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Κορυδαλλού και μαζί και τους πολίτες της πόλης μας να αναπτύξουν ένα δυναμικό κίνημα που θα εναντιωθεί στην κατασκευή της Μονάδας Επεξεργασίας Αποβλήτων στο Σχιστό.

Την Παρασκευή 23 Ιούλη, κατατέθηκε στη Βουλή το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής, «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά», το οποίο, σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, «την επόμενη εβδομάδα θα εισαχθεί προς συζήτηση στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής και θα τεθεί σε ψηφοφορία στην Ολομέλεια της Βουλής μετά τις θερινές διακοπές» (δηλαδή από 23/8 και έπειτα), με στόχο να έχει ψηφιστεί μέχρι τα τέλη Αυγούστου.

Με το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση της ΝΔ, μέσω της δημιουργίας του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), βάζει από την «κεντρική πύλη» τους ιδιώτες, «επενδυτές» και fund και τζογαδόρους κ.λπ., στην επικουρική ασφάλιση, που θα διαχειρίζονται τις εισφορές των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων, τις οποίες στη συνέχεια θα «παίζουν» στο χρηματιστηριακό τζόγο. Εξάλλου, όπως η ίδια η κυβέρνηση της ΝΔ παραδέχεται, οι αποταμιεύσεις που θα δημιουργήσει το κεφαλαιοποιητικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης, ύψους 50-70 δισ. ευρώ, θα διατεθούν για τη χρηματοδότηση νέων «επενδύσεων» στη χώρα μας, δηλαδή για μια νέα λεηλασία των εισφορών των ασφαλισμένων προς όφελος της ιδιωτικής κερδοσκοπίας.

Στο ΤΕΚΑ, θα ενταχθούν υποχρεωτικά όλοι οι νέοι εργαζόμενοι που θα ασφαλιστούν για πρώτη φορά από την 1η Γενάρη 2022 και προαιρετικά όσοι κάτω των 35 ετών το επιθυμούν, και κλάδοι των ελεύθερων επαγγελματιών, που δεν υπάγονταν σε επικουρική ασφάλιση. Με την ένταξή τους στο ΤΕΚΑ θα κατατάσσονται σε επίπεδα επενδυτικού ρίσκου και μέσα από τους «ατομικούς κουμπαράδες» που θα δημιουργηθούν, θα υφαρπάζονται οι εισφορές για τις «επενδύσεις» και τον τζόγο. Με τον τρόπο αυτό, η επικουρική ασφάλιση μεταλλάσσεται σε κεφαλαιοποιητική, καθώς θα εξαρτάται μόνο από το ποσό της εισφοράς και την απόδοση της στον τζόγο, και το σύστημα χάνει τον αλληλέγγυο και αναδιανεμητικό χαρακτήρα του. Οι ασφαλιστικές εισφορές και αυτό που αποτελεί συλλογική ιδιοκτησία των εργαζομένων μετατρέπεται πλήρως σε «ατομικό επενδυτικό προϊόν».

▬ Ψεύδος, δηλαδή, όσον αφορά στους μελλοντικούς ασφαλισμένους και συνταξιούχους του ΤΕΚΑ, καθώς το μόνο που θα γνωρίζουν είναι πόσες ασφαλιστικές εισφορές θα καταβάλλουν και όχι εάν θα πάρουν και πόση επικουρική σύνταξη.

▬ Ψεύδος, ωστόσο, όσον αφορά στους σημερινούς ασφαλισμένους και συνταξιούχους ο ισχυρισμός ότι «οι επικουρικές τους συντάξεις δεν κινδυνεύουν», αφού δημιουργηθεί μια νέα «μαύρη οικονομική τρύπα», ύψους 56 δισ. ευρώ, το σημερινό σύστημα επικουρικής ασφάλισης, η οποία θα καλυφθεί με νέες περικοπές σε συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες καθώς με νέα χαράτσια στους φορολογούμενους.

Σαν τον κλέφτη, η κυβέρνηση επέλεξε το καλοκαίρι που λείπουν οι εργαζόμενοι για να περάσει ένα τέτοιο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει και τον αντιδραστικό χαρακτήρα του νομοσχεδίου αλλά και το φόβο της κυβέρνησης για τη διόγκωση του πολιτικού κόστους, ύστερα από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, την αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος, την ψήφιση του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη και την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων από τις επιπτώσεις στην οικονομία της υγειονομικής κρίσης.

Το ΜΕΤΑ έχει καλέσει, εδώ και καιρό, τις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις να προχωρήσουν στην ολόπλευρη ενημέρωση των εργαζομένων και να αποφασίσουν πρόγραμμα αγωνιστικών κινητοποιήσεων, με απεργιακή κλιμάκωση, στο πλαίσιο ενός συντονισμένου αγώνα όλων των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων, για να μπλοκαριστούν τα σχέδια της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και μετατροπή τής κοινωνικής ασφάλισης σε κεφαλαιοποιητική.

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Το ΜΕΤΑ καλεί τα Πρωτοβάθμια Σωματεία να μπουν μπροστά στον αγώνα αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, έστω και τώρα, να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, ώστε να αποτραπεί η ψήφιση του νέου αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου και να διεκδικηθούν σύγχρονα ασφαλιστικά δικαιώματα, Καθολική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους και για όλες. Επίσης, να απαιτήσουν μόνιμες προσλήψεις προσωπικού και γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης προς την κοινωνική ασφάλιση, κατάργηση των μνημονίων, των αντιασφαλιστικών νόμων και των εφαρμοστικών εγκυκλίων τους καθώς και επιστροφή όλων των αποθεματικών, που ληστεύθηκαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από τις κυβερνήσεις, διαχρονικά.

Πηγή: ergasianet.gr

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν ο διαβόητος ρατσιστής και αντισημίτης πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν κατηγορούσε τον Αϊνστάιν για…αντισημιτισμό; Και επίσης, την Χάνα Άρεντ? Και τον πιο εμβληματικό συγγραφέα του Ολοκαυτώματος, τον Πρίμο Λέβι; Απίθανο και εξωπραγματικό; Όχι. Κάθε άλλο μάλιστα αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα. Και όχι μόνον από έναν Ορμπάν αλλά από πάμπολλους διακεκριμένους ρατσιστές και αντισημίτες που, με τις ευλογίες των κάθε λογής κατεστημένων, χρησιμοποιούν τη ρετσινιά του αντισημίτη για να καταστρέψουν τους -συνήθως αριστερούς αντιφασίστες και αντιρατσιστές- πολιτικούς τους αντιπάλους!…

Εδώ δεν πρόκειται για κάτι περιθωριακό και ευκαιριακό αλλά για έναν αληθινό πολεμικό μηχανισμό που έχουν στήσει, στα τελευταία 3-4 χρόνια, οι απανταχού γης δεξιοί, ακροδεξιοί και συχνά και σοσιαλδημοκρατικοί μηχανισμοί για να εξοντώσουν κάθε προοδευτικό υπαρκτό ή πιθανό αντίπαλό τους. Όπως, π.χ. μεταξύ πολλών άλλων, τον Βρετανό Τζέρεμι Κόρμπιν (που τελικά εξόντωσαν), τον Γάλλο Ζαν-Λυκ Μελανσόν (που επέζησε αλλά βαριά “τραυματισμένος”) ή τον Αμερικανό -και Εβραίο- Μπένι Σάντερς (που τους αντιστάθηκε και τους έτρεψε σε άτακτη φυγή χάρη στη κινητοποίηση των ιδιαίτερα ριζοσπαστικών νεαρών Αμερικανοεβραίων). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αρκεί η παραμικρή κριτική στις πολιτικές της κυβέρνησης του Ισραήλ ή η παραμικρή υποστήριξη στα δίκαια του παλαιστινιακού λαού, για να εξαπολυθεί εναντίον του “φταίχτη” μια συνδυασμένη πολιτικο-επικοινωνιακή επίθεση, με χαρακτηριστικά δημόσιου λιντσαρίσματος, με την κατηγορία ότι είναι…αντισημίτης! Και σα να μην έφτανε αυτό, αρκετές από τις πολλές δεξιές κυβερνήσεις της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης αλλά και Πολιτειών των ΗΠΑ, κάνουν εσχάτως ένα βήμα παραπέρα, ψηφίζοντας νόμους που, στο όνομα της καταπολέμησης του αντισημιτισμού, απαγορεύουν και ποινικοποιούν την κριτική στις απάνθρωπες πολιτικές των (ακροδεξιών) ισραηλινών κυβερνήσεων…

Αν υπάρχει ελπίδα, την ενσαρκώνει η νέα γενιά Εβραίων αγωνιστών που παλεύουν στο πλευρό των Παλαιστινίων (3)

Και έτσι, επειδή το μοναδικό κριτήριο για τον ορισμό του σύγχρονου αντισημιτισμού καταντάει να είναι η στάση απέναντι στο Ισραήλ και στις κυβερνήσεις του, φτάνουμε στην εξής κωμικοτραγική κατάσταση: Να τιμώνται από τους διάφορους Νετανιάχου και τους υποστηρικτές του ως “εταίροι του Ισραήλ” και “στρατηγικοί σύμμαχοί” του, πατενταρισμένοι ακροδεξιοί ρατσιστές και αντισημίτες σαν τους ηγέτες της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας και της Σλοβενίας, σαν τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, τους Ευρωπαίους ακροδεξιούς Σαλβίνι, Βίλντερς, Ντε Βίντερ ή σαν τους Αμερικανούς Ευαγγελιστές και τόσους άλλους, ενώ την ίδια ώρα καταγγέλλονται ως “αντισημίτες”, πασίγνωστοι αντιρατσιστές και αντιφασίστες, πολλοί από τους οποίους είναι μάλιστα…Εβραίοι (!), που συχνά πέρασαν τη ζωή τους πολεμώντας αντισημίτες σαν και τους σημερινούς “φίλους του Ισραήλ”!

Να λοιπόν γιατί ο “στρατηγικός σύμμαχος” και μέγας φίλος του κ. Νετανιάχου και των πολιτικών επιγόνων του Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν, θα μπορούσε κάλλιστα σήμερα να καταγγείλει, και μάλιστα να καθίσει στο σκαμνί, με την κατηγορία του αντισημιτισμού τον Εβραίο Αλβέρτο Αϊνστάιν επειδή αυτός τολμούσε να λέει και να γράφει τα εξής “ανήκουστα”, που δημοσιεύθηκαν μάλιστα στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης πριν από 73 χρόνια :

Όμως, η μεγάλη σημασία της παραπάνω επιστολής δεν έγκειται τόσο στο ότι προσωπικότητες σαν το Αϊνστάιν (1) και τη Χάνα Άρεντ αποκαλούν τον Μπέγκιν “φασίστα” και το κόμμα του “φασιστικό”, δηλαδή κάνουν κάτι που θα ήταν σήμερα υπεραρκετό όχι μόνο για να τους κολλήσουν τα ΜΜΕ τη ρετσινιά του…αντισημίτη, αλλά και για να τους διώξουν ποινικά αρκετές από τις αρχές της Ενωμένης Ευρώπης μας. Το πιο σημαντικό και ουσιαστικό είναι ότι οι δραματικές προειδοποιήσεις που περιέχονται σε αυτή την δημόσια επιστολή επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο τα τελευταία 40 χρόνια, και μάλιστα εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται κάθε μέρα στο Ισραήλ, και σε όλάκερη τη Μέση Ανατολή, με τα τραγικά αποτέλεσμα που γνωρίζουμε όλοι μας.

Συγκεκριμένα, ο “φασίστας” και “τρομοκράτης” Μεναχέμ Μπέγκιν του 1948 είναι ο ίδιος που 29 χρόνια αργότερα (1977) γίνεται πρωθυπουργός του Ισραήλ! Και το κατορθώνει επικεφαλής του νέου κόμματος Λικούντ που ιδρύει, χρησιμοποιώντας ως βάση και κορμό του το κόμμα του της “Ελευθερίας” (Herut), που ο Αϊνστάιν και η Άρεντ επίσης καταγγέλλουν ως “φασιστικό”! Το κυριότερο είναι όμως, ότι από τότε (1977) μέχρι σήμερα, είναι αυτό ακριβώς το Λικούντ που κυβερνάει το Ισραήλ, μονοπωλώντας ουσιαστικά την εξουσία καθώς η -μόνιμη και συχνά εξαιρετικά βίαιη και αιματηρή- εμφύλια ενδοσιωνιστική σύρραξη που κράτησε σχεδόν ένα αιώνα (!), καταλήγει σήμερα στην πλήρη επικράτηση του Λικούντ και στην σχεδόν εξαφάνιση του άλλοτε κραταιού Εργατικού κόμματος των ιδρυτών του Κράτους του Ισραήλ…

Όμως, δεν πρόκειται μόνο για τον Μπέγκιν, ιδρυτή και αρχηγό της “τρομοκρατικής” οργάνωσης Ιργκούν. Ο διάδοχος του Μπέγκιν στην πρωθυπουργία του Ισραήλ και στην ηγεσία του Λικούντ Ιτσχάκ Σαμίρ διετέλεσε αρχηγός της ακόμα πιο ακροδεξιάς τρομοκρατικής διάσπασης της Ιργκούν, της οργάνωσης Στερν, που, σύμφωνα με την ανοικτή επιστολή των Αϊνστάιν και Άρεντ, από κοινού με την Ιργκούν “με γκανγκστερικές μεθόδους …εγκαινίασαν ένα βασίλειο τρόμου μέσα στην Παλαιστινιακή εβραϊκή κοινότητα”! Ένα “βασίλειο τρόμου” που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες Παλαιστίνιους Άραβες αλλά και Εβραίους…

Και ο μακροβιότερος στην πρωθυπουργία του Ισραήλ ηγέτης του Λικούντ, ο Βενιαμίν “Μπίμπι” Νετανιάχου; Είναι κι αυτός γνήσιο τέκνο της ίδιας “φασιστικής” μήτρας που εξέθρεψε τον Μπέγκιν, τον Σαμίρ και τους άλλους ακροδεξιούς ηγέτες του Ισραήλ; Αν και πολύ νεότερος, ο Νετανιάχου έχει να επιδείξει μια άμεση, και μάλιστα οικογενειακή σχέση με τις πιο ακραίες και καθαρόαιμα φασιστικές πτέρυγες -και αργότερα, διασπάσεις- του ακροδεξιού “Αναθεωρητικού” σιωνισμού, που ενέπνευσε, ίδρυσε και διηύθυνε ο Ζέεφ Ζαμποτίνσκι (1) πριν από ένα αιώνα. Συγκεκριμένα, ο πατέρας του “Μπίμπι” που διετέλεσε και γραμματέας του Ζαμποτίνσκι, ακολούθησε τον Abba Ahimeir όταν αυτός διαφώνησε με τον Ζαμποτίνσκι που απέρριψε την πρόταση του να γίνει κάτι σαν… Εβραίος Μουσολίνι επικεφαλής ενός καθαρά φασιστικού σιωνιστικού κόμματος (2). Στενός συνεργάτης αυτού του φασίστα ιδεολόγου και θεωρητικού, ο πατέρας του “Μπίμπι” διηύθυνε τα έντυπα της φασιστικής οργάνωσης του Ahimeir, ο οποίος ανάπτυξε αρκετά στενές σχέσεις με τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το ίδιο με ναζιστική Γερμανία, παρόλο που δεν δίστασε να πλέξει το εγκώμιό του Χίτλερ το 1933!

Αν και δεν απέκτησε ποτέ σημαντικό λαϊκό έρεισμα, ο Ahimeir επηρέασε άμεσα ή έμμεσα εκείνους που διαμόρφωσαν το σημερινό Ισραήλ. Δεν ήταν μόνο ότι η λατρεία του της πιο ωμής βίας, ο μεγαλοϊδεατισμός του και οι ρατσιστικές του θεωρίες διαπότισαν οργανώσεις σαν την Ιργκούν του Μεναχέμ Μπέγκιν. Είναι και ότι ο ιδρυτής της Στερν ήταν δικό του “πνευματικό τέκνο”, όπως ήταν εξάλλου και ο κύριος στρατιωτικός της αρχηγός, ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ Ιτσχάκ Σαμίρ. Ήταν ότι “μαθητής” και στενός συνεργάτης του διετέλεσε ο … Benzion Netanyahu, που επηρέασε πολιτικά και διαμόρφωσε όσο κανένας άλλος τον πρωθυπουργό γιο του Βενιαμίν Νετανιάχου. Και ίσως όχι μόνο το γυιο του αλλά και τον γιο του γιου του, τον διαβόητο εγγονό του Γιαΐρ που διακρίνεται για τα σκάνδαλα, τα αντισημιτικά σκίτσα που δημοσιεύει και τις νεοφασιστικές συμπάθειες τις οποίες του ανταποδίδουν οι Γερμανοί και Αμερικανοί νεοφασίστες προβάλλοντάς τον ως … “αδελφό και ίνδαλμά” τους!

****

Να λοιπόν γιατί οι προειδοποιήσεις για τα δεινά που θα προκαλέσουν ο “φασισμός” και η “τρομοκρατία” του Μπέγκιν και του κόμματός του, που περιέχονται στην ανοικτή επιστολή του Αϊνστάιν και της Άρεντ, παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρες 73 χρόνια μετά τη δημοσίευσή της. Και ακριβώς επειδή οι διάδοχοι του Μπέγκιν στην ηγεσία του Λικούντ και του Ισραήλ είναι σάρκα εκ της σαρκός του, συνεχιστές του έργου του, μαθητές των δασκάλων του, και θεματοφύλακες της ίδιας ιδεολογικής, πολιτικής αλλά και οργανωτικής κληρονομιάς, για αυτό και, όσο σκανδαλώδη κι αν είναι, τα όσα κάνουν σήμερα στο Ισραήλ, στη Μέση Ανατολή και σε ολάκερο το κόσμο, δεν είναι ούτε προϊόντα αυτοσχεδιασμού, ούτε ευκαιριακές επινοήσεις. Είναι πολιτικές επιλογές που υπακούουν και διέπονται από τη “λογική” ενός ιδιαίτερα επικίνδυνου πολιτικού ρεύματος, του ακροδεξιού “Αναθεωρητισμού” (Revisionism) του σιωνιστικού κινήματος, που έχει ήδη ιστορία ενός αιώνα…

Έκπληξη λοιπόν και “παρά φύση” οι “στρατηγικές συμμαχίες” και οι ερωτοτροπίες του Νετανιάχου και των φίλων του με το διεθνή συρφετό των ορκισμένων αντικομμουνιστών και ρατσιστών, που “κατά σύμπτωση” είναι και ορκισμένοι αντισημίτες; Όχι, κάθε άλλο καθώς ο πρώτος διδάξας δεν ήταν άλλος από το γεννάρχη και θεωρητικό του σιωνιστικού Αναθεωρητισμού Ζέεφ Ζαμποτίνσκυ που, ορμώμενος από το παθολογικό μίσος του για τη Ρώσικη Επανάσταση, έφτασε το 1922 να συνάψει συμμαχία με τον Ουκρανό αντικομμουνιστή εθνικιστή πολέμαρχο Πετλιούρα, ο στρατός του οποίου είχε διαπράξει στην περίοδο 1917-1922 …897 αντιεβραϊκα πογκρόμ στα οποία είχαν σφαγιαστεί τουλάχιστον 30.000 Εβραίοι της Ουκρανίας! Εξάλλου, ο ίδιος παθολογικός αντικομμουνισμός έσπρωξε μαθητές και διαδόχους του Ζαμποτίνσκυ να φλερτάρουν, αν όχι να συμμαχούν κατά καιρούς, με τον Μουσολίνι ή ακόμα και με τον Χίτλερ, με ένα σκεπτικό που επικαιροποιεί σήμερα ο περιβόητος πρωθυπουργικός γιος Γιαΐρ Νετανιάχου, όταν δηλώνει “προτιμώ χίλιες φορές του νεοναζί από τους αριστερούς Antifa και τους Black Live Matters”…

Το ίδιο προφανώς ισχύει για τη λατρεία της πιο ωμής βίας, ή το βαθύτατα ρατσιστικό μίσος προς τους Παλαιστίνιους που τρέφουν οι ισραηλινοί ηγέτες των τελευταίων δεκαετιών. Και πάλι δεν “εφευρίσκουν” τίποτα καινούργιο, αν θυμηθούμε ότι οι πρώτοι διδάξαντες ήταν και πάλι οι οργανώσεις από τις οποίες αυτοί προέρχονται, και για τι οποίες δηλώνουν πάντα περήφανοι: Οι τρομοκρατικές και φασίζουσες Μπετάρ, Ιργκούν και Στερν. Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα: Τότε, οι Ζαμποτίνσκι, Αχιμέιρ, Μπέγκιν και Σαμίρ δεν ήταν διόλου “παρουσιάσιμοι” και το διεθνές πολιτικό κατεστημένο απέφευγε την παρέα τους όταν βέβαια δεν τους αποδοκίμαζε ανοιχτά. Με άλλα λόγια, ήταν κακόφημοι…

Σήμερα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι κακόφημοι “φασίστες” και “τρομοκράτες” του 1948 έχουν μεταβληθεί όχι απλώς σε εντελώς παρουσιάσιμους “φίλους” και συμμάχους αλλά -όλο και πιο πολύ- σε προνομιακούς στρατηγικούς εταίρους αυτών που κυβερνούν αυτό το κόσμο, σε πυλώνες των αυτοκρατοριών τους! Και το χειρότερο είναι ότι οι χτεσινοί “φασίστες” και “τρομοκράτες” φτάνουν τώρα να επιβάλλουν τις κάθε λογής ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές επιλογές τους στις περισσότερες κυβερνήσεις και χώρες της Δύσης!

Κλείνουμε λοιπόν αυτό το κείμενο όπως το αρχίσαμε: Με τον Αϊνστάιν και τις προειδοποιήσεις του. Λίγες μέρες μετά τη σφαγή του Ντέιρ Γιασίν, οι άνθρωποι που εκπροσωπούσαν στις ΗΠΑ τις οργανώσεις που διέπραξαν αυτή τη σφαγή, είχαν τη φαεινή ιδέα να απευθυνθούν στον Αϊνστάιν ζητώντας τη στήριξή του. Η απάντηση του μεγάλου Εβραίου επιστήμονα, που παραμένει -δυστυχώς- σχεδόν άγνωστη, ήταν περίπου λακωνική, μόλις και μετά βίας 50 λέξεις:

Δυστυχώς, όλα δείχνουν πια ότι ο Αϊνστάιν είχε και πάλι δίκιο. Με τους Βρετανούς να αποτελούν πια μια πολύ μακρινή ανάμνηση, είναι όντως οι επίγονοι των “τρομοκρατικών οργανώσεων” του 1948 που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το Ισραήλ, που αυτοί κυβερνούν, στην “τελική καταστροφή”! Ένα Ισραήλ που μπορεί μεν να δείχνει τώρα πιο παντοδύναμο και αλαζονικό από ποτέ, αλλά που βιώνει ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση της ιστορίας του καθώς σαπίζει και αποσυντίθεται στο εσωτερικό του. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει και η ώρα της αλήθειας πλησιάζει…

Σημειώσεις

1. Ο Αϊνστάιν θα μπορούσε να είχε γίνει πρόεδρος του Ισραήλ αν είχε αποδεχθεί το Νοέμβρη του 1952, την πρόταση που του έκανε ο ιδρυτής του Κράτους του Ισραήλ και πρώτος πρωθυπουργός του Νταβίντ Μπεν Γκουριόν να διαδεχθεί στην προεδρία του Ισραήλ τον Χαΐμ Βάιτσμαν, που μόλις είχε αποβιώσει.

2. Μπορεί ο Ζαμποτίνσκι να μην ήταν φασίστας, αλλά ο Μουσολίνι είχε άλλη άποψη όταν δήλωνε το 1935 στο συνομιλητή του, κατοπινό Ραβίνο της Ρώμης Ντάβιντε Πράτο: “Για να πετύχει ο σιωνισμός, έχετε ανάγκη από ένα εβραϊκό Κράτος, με μια εβραϊκή σημαία και μια εβραϊκή γλώσσα. Το πρόσωπο που το καταλαβαίνει, είναι ο δικός σας φασίστας, ο Ζαμποτίνσκι”.

3. Βλέπε και τα άρθρα μας « Μια νέα γενιά Αμερικανοεβραίων σε δράση ενάντια σε Τραμπ και Νετανιάχου » : https://www.contra-xreos.gr/arthra/1182-2017-03-28-00-01-00.html και “Πελώριες ρωγμές στην ιερή αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία »: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1400-pelories-rogmes-stin-ieri-amerikano-israilini-symmahia.html

Πηγή: contra-xreos.gr

Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας

Αθήνα 22 Ιουλίου 2021

Α.Π: 11534

Η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή τροπολογία για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού.

Φέρνει την υποχρεωτικότητα λέγοντας χοντροκομμένα, ανερυθρίαστα ψέματα ,ότι δήθεν εξάντλησε όλα τα περιθώρια ενημέρωσης των εργαζομένων στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και ατόμων με αναπηρία καθώς και στις μονάδες υγείας .

H αλήθεια είναι ότι καμία στοχευμένη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για τον εμβολιασμό δεν υπήρξε. Καμία προσπάθεια να απαντηθούν ερωτηματικά ,να ξεπεραστούν δισταγμοί .Απεναντίας κυβερνητικές παλινωδίες, ξεχείλωμα των υγειονομικών πρωτοκόλλων για τις ανάγκες των τουριστικών ομίλων, αντιεπιστημονική παραφιλολογία εκ μέρους της ίδιας της κυβέρνησης, επιστημονικοφανή «επιχειρήματα» κυβερνητικών παραγόντων που εμφανίζονται ως «έγκριτοι επιστήμονες» για να δικαιολογούν προειλημμένες κυβερνητικές αποφάσεις, η μετατροπή μιας επιστημονικής κατάκτησης όπως είναι το εμβόλιο σε προϊόν συναλλαγής και εξαγοράς. Αυτές είναι οι αιτίες για τους φόβους και επιφυλάξεις όσων δεν είναι αρνητές ή ανορθολογιστές. Αυτά ρίχνουν νερό στο μύλο του ανορθολογισμού, των θεωριών συνομωσίας, βολικό αντίπαλο της κυβέρνησης για να απεμπολήσει τις δικές της ευθύνες .

Η κυβέρνηση έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της ακόμα και τις συστάσεις της εθνικής επιτροπής βιοηθικής για «εκστρατείες στοχευμένης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για εκούσιο εμβολιασμό, προσαρμοσμένες σε κάθε επαγγελματική ομάδα, οι οποίες θα βασίζονται σε επιστημονικά στοιχεία που επικαιροποιούνται συνεχώς με προϋπόθεση την προηγούμενη κατανόηση των φόβων και των γενικότερων αντιλήψεων ».

Στόχος της είναι να ενισχύσει το αφήγημα της ατομικής ευθύνης, να καλλιεργήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, για να ξεπλύνει τις εγκληματικές της ευθύνες για την διαχείριση της πανδημίας. Τις ευθύνες της για το τραγικά υποστελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας ,για την ανύπαρκτη ΠΦΥ, το συνωστισμό στα ΜΜΜ, το ξεχείλωμα των υγειονομικών πρωτοκόλλων στους χώρους δουλειάς, τους δειγματοληπτικούς ελέγχους στις πύλες εισόδου της χώρας προς όφελος του τουριστικού κεφαλαίου, τις καθυστερήσεις στο πρόγραμμα του εμβολιασμού.

Η υποκρισία ξεχειλίζει. Κόπτεται δήθεν η κυβέρνηση για τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού τη στιγμή που 7 μήνες μετά την έναρξη του προγράμματος εμβολιασμού, με αποκλειστικά δική της ευθύνη :

-οι εμβολιασμοί κατ’ οίκον ξεκίνησαν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα

– στους οίκους ευγηρίας δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί

– το 97% των φιλοξενούμενων στις δομές προσφύγων παραμένουν ανεμβολίαστοι

Θέλει μεγάλο θράσος να λέει ο Υπουργός Υγείας ότι όσοι υγειονομικοί δεν έχουν ακόμα εμβολιαστεί δε σέβονται τον ανθρώπινο πόνο και την αξία της ανθρώπινης ζωής , τη στιγμή που η κυβέρνηση άφηνε διασωληνωμένους ασθενείς να ξεψυχούν εκτός ΜΕΘ, για να μην πειράξουν ούτε τρίχα από τους ομίλους στην ιδιωτική υγεία .

Όλοι οι νοσοκομειακοί γιατροί όπως και η πλειοψηφία του υπόλοιπου υγειονομικού προσωπικού, είτε είναι εμβολιασμένοι είτε έχουν ανοσία επειδή έχουν νοσήσει. Τα ποσοστά είναι υψηλότερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Αδιάψευστο κριτήριο το γεγονός ότι πριν τον εμβολιασμό, ως τον Φεβρουάριο του 2021 θρηνούσαμε δεκάδες συναδέλφους υγειονομικούς όλων των κλάδων. Αρρώστησαν πάνω στη δουλειά κι έχασαν τη ζωή τους από Covid19. Μετά τον Φεβρουάριο του 2021 δεν έχουμε καταγράψει σχεδόν καμία απώλεια. Παρεμπιπτόντως όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε η απώλεια ως εργατικό ατύχημα, αλλά ούτε καν κάποιο συλλυπητήριο μήνυμα δεν μπήκαν στον κόπο να στείλουν.

Η κυβέρνηση εδώ και καιρό, σκόπιμα παραπληροφορεί και στοχοποιεί τους υγειονομικούς για να κουκουλώσει τις τεράστιες ευθύνες της. Σκόπιμη και υποβολιμιαία παραπληροφόρηση, με τους υπουργούς της κυβέρνησης σε μοιρασμένους ρόλους. Άλλα να λέει ο υπουργός Υγείας και άλλα υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης άσχετων υπουργείων. Σκόπιμα σήκωσαν επικοινωνιακό «κουρνιαχτό» δυσφήμισης, για να έρθουν στη συνέχεια να νομοθετήσουν την υποχρεωτικότητα . Με την επίκληση της δημόσιας υγείας, την οποία η ίδια η κυβέρνηση εκθέτει σε κίνδυνο, και με πρόσχημα τον αναγκαίο εμβολιασμό, που η ίδια υπονομεύει, φέρνουν τροπολογία που ανοίγει το δρόμο για απλήρωτη δουλειά, περικοπές μισθών και απολύσεις .

Η ΟΕΝΓΕ, οι Ενώσεις Νοσοκομειακών Γιατρών μέλη της ΟΕΝΓΕ, όλοι οι νοσοκομειακοί γιατροί της χώρας από την πρώτη στιγμή ριχτήκαμε στη μάχη της επιστημονικής ενημέρωσης υπέρ του καθολικού εμβολιασμού. Ως ΟΕΝΓΕ είχαμε διοργανώσει τον Ιανουάριο επιστημονική ημερίδα με θέμα την νόσο COVID19 και την αξία του εμβολιασμού. Οι γιατροί του δημόσιου συστήματος υγείας έχουμε καθοριστική συμβολή στον εμβολιασμό του γενικού πληθυσμού στα εμβολιαστικά κέντρα των δημόσιων νοσοκομείων και των ΚΥ αλλά και στα εξωτερικά εμβολιαστικά κέντρα. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, τις δυσκολίες και την απαράδεκτη στάση της κυβέρνησης που επιδίωξε να μας εξαναγκάζει σε εξοντωτική και απλήρωτη υπερεργασία. Ακόμα δεν έχει εξασφαλίσει την πληρωμή όσων δουλεύουν στα εμβολιαστικά κέντρα τις καθημερινές πέραν του τακτικού ωραρίου. Από την πρώτη στιγμή είχαμε απαιτήσει τον καθολικό εμβολιασμό των ίδιων των υγειονομικών. Είχαμε καταγγείλει τις απαράδεκτες καθυστερήσεις στον προγραμματισμό του εμβολιασμού των υγειονομικών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Είχαμε αντιδράσει στις αθλιότητες να τρέχουν να εμβολιαστούν πρώτοι πρώτοι, πριν τους υγειονομικούς και τις ευπαθείς ομάδες ,εκτός σειράς, διάφοροι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι.

Πάει πολύ να μας κουνάνε το δάκτυλο!

Τα εμβόλια είναι κατάκτηση της ανθρωπότητας και της επιστήμης με αποδεδειγμένα αποτελέσματα στη μείωση ή εξάλειψη λοιμωδών νοσημάτων .Δεν είναι προϊόν εξαγοράς συναλλαγής ούτε μέσο εκβιασμών και απειλών σε βάρος των εργαζομένων. Ο καθολικός, σύμφωνα με τις επιστημονικές ενδείξεις, μαζικός εμβολιασμός είναι αναγκαίος για την αντιμετώπιση της πανδημίας .

Δε θα σας επιτρέψουμε να τον αξιοποιήσετε σαν δούρειο ίππο για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Το όπλο που έχουμε στα χέρια μας για την προστασία της υγείας και της ζωής μας δε θα σας αφήσουμε να το μετατρέψετε σε όπλο για να χτυπήσετε τα δικαιώματα μας.

Η κυβέρνηση έχει σοβαρότατες ευθύνες για την υπονόμευση της καθολικότητας του εμβολιασμού και τώρα επισείει «το βούρδουλα» της υποχρεωτικότητας.

Απαιτούμε να αποσυρθεί άμεσα η απαράδεκτη τροπολογία της κυβέρνησης. Δεν πρόκειται να δεχτούμε καμία διαθεσιμότητα ,καμία απόλυση συναδέλφου.

Διεκδικούμε :

-Καθολικό πρόγραμμα δημόσιου δωρεάν εμβολιασμού με όλα τα αποτελεσματικά και ασφαλή εμβόλια. Εκστρατείες στοχευμένης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για εκούσιο εμβολιασμό, οι οποίες θα βασίζονται σε επιστημονικά στοιχεία που επικαιροποιούνται.

-Δωρεάν πλήρη προληπτικό ιατρικό έλεγχο πριν τον εμβολιασμό και κατοχύρωση για όσους πρέπει να εξαιρεθούν ότι δε θα υφίστανται καμία συνέπεια ή διάκριση.

-Εξασφάλιση της αναγκαίας φαρμακοεπαγρύπνησης με σταθερή παρακολούθηση των εμβολιασμένων για έγκαιρη παρέμβαση σε τυχόν παρενέργειες και επιστημονική καταγραφή των αποτελεσμάτων του εμβολιασμού

-Στελέχωση με όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό και αποφασιστική ενίσχυση με υποδομές και εξοπλισμό των νοσοκομείων και της ΠΦΥ

-Μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς,στα σχολεία,στις σχολές ,στα ΜΜΕ

-Εκτεταμένη ιχνηλάτιση και επιδημιολογική επιτήρηση.

Συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα για να σταθούμε όρθιοι και υγιείς .

Ενάντια στα εγκληματικά σχέδια της κυβέρνησης για το νέο ΕΣΥ, ενάντια στη συρρίκνωση και το κλείσιμο τμημάτων, κλινικών και νοσοκομείων. Ενάντια στην ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης –εμπορευματοποίησης της υγείας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή της διαχρονικής αντιλαϊκής πολιτικής ,για να είναι η υγεία κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα!

Αναδημοσίευση από το Commune.org.gr

του Πέτρου Σταύρου

Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός σε κινούμενη άμμο και τα μισθωτά εισοδήματα εντελώς απροστάτευτα.

Η τελευταία απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) θεωρήθηκε, από τα δημοσιογραφικά μέσα, ως ιστορική. Τί είδους ιστορικότητα όμως έχει αυτή η απόφαση; Θα πούμε εξαρχής την κεντρική ιδέα αυτού του κειμένου. Αν οι αποφάσεις της ΕΚΤ περί μη συμβατικής νομισματικής πολιτικής στηρίχθηκαν στην αγωνία που εξέπεμψε ο λόγος του Μάριο Ντράγκι – Αν οι αποφάσεις της ΕΚΤ περί μη συμβατικής νομισματικής πολιτικής στηρίχθηκαν στην αγωνία που εξέπεμψε ο λόγος του Μάριο Ντράγκι – whatever it takes speech –  στις 23 Ιουλίου του 2012, αγωνία για το συνολικό οικοδόμημα του ευρώ, οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ – όπως και αυτές της αμερικάνικης ομοσπονδιακής τράπεζας (FED) – δείχνουν έντονη ανησυχία για την γενικότερη θέση, λειτουργία και αποτελεσματικότητα της νομισματικής πολιτικής στο συνολικό οικοδόμημα του δυτικού καπιταλισμού.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ, σε έκτακτη συνεδρίαση του, αποφάσισε την αναπροσαρμογή του στόχου του πληθωρισμού από το 2% και λίγο πιο κάτω σε επιδίωξη στόχου για ρυθμό πληθωρισμού 2% μεσοπρόθεσμα. Αυτός ο στόχος είναι συμμετρικός, πράγμα που σημαίνει ότι οι αρνητικές και οι θετικές αποκλίσεις του πληθωρισμού από τον στόχο είναι εξίσου ανεπιθύμητες και σίγουρα προσωρινές. Η παγίδα του αποπληθωρισμού παραμένει ο βασικός κίνδυνος παρότι εκτιμάται ότι έχουν εμφανιστεί σημαντικές μεσοπρόθεσμες, αλλά μεταβατικές, πληθωριστικές πιέσεις.

Ταυτόχρονα, η ΕΚΤ εκτίμησε ότι ο υπάρχον Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) είναι ο ενδεδειγμένος αλλά θα απεικόνιζε καλύτερα τον πληθωρισμό που αντιμετωπίζουν τα νοικοκυριά εάν συμπεριλάμβανε και το «αγαθό» της ιδιοκατοίκησης. Τέλος, η ΕΚΤ, θεωρεί την κλιματική αλλαγή ως ένα νέο σημαντικό κίνδυνο για την σταθερότητα των τιμών.

Τι είναι μια κεντρική τράπεζα;

Πριν δούμε κάτω από ποιες πιέσεις πάρθηκαν αυτές οι αποφάσεις, να δούμε πριν κάποια βασικά και θεμελιώδη για τον χαρακτήρα των κεντρικών τραπεζών στον σύγχρονο καπιταλισμό. Η συνήθης αντίληψη που έχουμε για μια κεντρική τράπεζα είναι αυτή του ρυθμιστικού μηχανισμού που επιδιώκει τη συνεχή σταθερότητα των τιμών με το βασικό εργαλείο της που είναι η ρύθμιση των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων. Όταν ο στόχος για τον πληθωρισμό ξεπερνιέται τα επιτόκια αυξάνονται ενώ όταν ο πληθωρισμός υπολείπεται του στόχου τα επιτόκια μειώνονται. Όμως, μια Κεντρική Τράπεζα ποτέ δεν ήταν απλά ένας μηχανισμός που ρύθμιζε τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια. Υπάρχει μια ιδεολογική αντίληψη που λέει ότι μια οικονομία είναι ένα σύνολο αγορών στις οποίες ανταλλάσσονται προϊόντα και υπηρεσίες. Η πραγματικότητα όμως είναι πως αυτή η οικονομία των αγορών είναι μια οικονομία που καθορίζεται από την αναζήτηση του κέρδους με τη μορφή του χρήματος και όχι με σκοπό την κάλυψη των αναγκών. Ο Καρλ Πολανυί είναι αυτός που εμφατικά τόνισε πως όταν μια κοινωνία  αφεθεί στην οικονομία των αγορών και στην αναζήτηση του κέρδους, με τη μορφή χρήματος, αυτή η κοινωνία είναι πολύ πιθανό να καταστραφεί διότι δεν διαθέτει κανένα εργαλείο παρεμπόδισης της ακραίας τεχνικότητας των αγορών. Μια οικονομία των αγορών, στην πραγματικότητα, χρειάζεται τον ενσυνείδητο και πολιτικό σχεδιασμό και όχι τον αυτορυθμιστικό μηχανισμό, αν επιθυμεί να αναπαραχθεί. Οι αγορές κατανέμουν πόρους μεταξύ κερδοφόρων τομέων αλλά δεν μπορούν να ρυθμίσουν τις βασικές μεταβλητές του συστήματος, ούτε καν από την πλευρά της κυρίαρχης τάξης.

Η κεντρική τράπεζα, λοιπόν, σε μια καπιταλιστική εγχρήματη, πραγματική και όχι θεωρητική οικονομία είναι ο κεντρικός σχεδιαστής της και μάλιστα εκείνος ο σχεδιαστής που δεν αναφέρεται ως τέτοιος και αποσιωπάται ο ουσιαστικός του ρόλος. Η αποσιώπηση του ρόλου του κεντρικού σχεδιαστή είναι αναγκαία διότι δεν συμφέρει την κυρίαρχη αφήγηση περί αυτορρυθμιζόμενων αγορών να υπάρχει ταυτόχρονα και σε πλήρη διαφάνεια και ένας θεσμός κεντρικού σχεδιασμού.

Ένα βασικό πρόβλημα συντονισμού και σχεδιασμού που καλούνταν να λύσουν οι κεντρικές τράπεζες, πριν εκδηλωθεί η μεγάλη οικονομική και χρηματική κρίση του 2008, ήταν η διαχείριση του ρυθμού ανάπτυξης για το σύστημα στο σύνολό του. Η γρήγορη ανάπτυξη δεν οδηγεί μόνο σε αύξηση των τιμών – αν αφεθεί μόνο στις δυνάμεις των αγορών και στο επίπεδο των μεμονωμένων μονάδων παραγωγής – αλλά είναι δυνατόν οι μεμονωμένοι καπιταλιστές  να ανεβάσουν την τιμή της εργασίας και να μειώσουν πολύ την ανεργία και το μέγεθος του εφεδρικού στρατού για να ανταποκριθούν, ως μεμονωμένες παραγωγικές μονάδες, στην αυξημένη ζήτηση των περιόδων άνθησης. Η μείωση της ανεργίας και η αύξηση των μισθών των εργαζομένων, όταν η οικονομία αναπτύσσεται είναι λογική σε μικροοικονομικό επίπεδο  αλλά υπονομεύει τη θέση της τάξης των εργοδοτών και τον κατόχων του χρήματος, ως σύνολο.

Για να λύσουν το βασικό πρόβλημα συντονισμού οι κεντρικές τράπεζες, ως κεντρικοί σχεδιαστές της καπιταλιστικής οικονομίας, χρησιμοποιούσαν μέχρι την δεκαετία του 80,  την χαμηλή ανεργία, ως σινιάλο για την αύξηση των επιτοκίων. Η πολιτική αυτή στηρίζονταν, υποτίθεται, στα εμπειρικά δεδομένα μιας «κάθετης» καμπύλης Philips που θα πρέπει να οδηγούσε τους θεσμούς της καπιταλιστικής διακυβέρνησης να διαχειριστούν τα συμφέροντα των κατόχων χρήματος έναντι των συμφερόντων των κατόχων των μισθών. Κατά την άποψη των μονεταριστών, των δεκαετιών 80 και 90, δεν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα γιατί υπάρχει μόνο ένα σημείο ισορροπίας του οικονομικού συστήματος, το σημείο στο οποίο το «φυσικό» ποσοστό της ανεργίας είναι συμβατό με την σταθερότητα των τιμών (θεωρία γνωστή και ως NAIRU – Non Accelerating Inflation Rate of Unemployment). Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, κάθε οικονομική εξέλιξη που σπρώχνει την ανεργία κάτω από αυτό το φυσικό επίπεδο οδηγεί, ταυτόχρονα, και τον πληθωρισμό σε άνοδο χωρίς όρια. Οι κεντρικοί τραπεζίτες Πωλ Βόλκερ και Αλαν Γκρήνσπαν της FED έχουν συνδέσει το όνομα τους – ιδίως ο πρώτος – με την ταυτόχρονη καταπολέμηση του πληθωρισμού και της διεκδικητικής δύναμης της εργατικής τάξης της Αμερικής.

Η πραγματικότητα εναντίον της ορθοδοξίας

Όμως σήμερα εμφανίζεται μια αποσύνδεση της σχέσης της  ανεργίας με τον πληθωρισμό. Τα εμπειρικά δεδομένα λένε ότι η καμπύλη Philips είναι «οριζόντια» και όχι «κάθετη». Η βασική σχέση συνεχίζει να ισχύει. Η χαμηλότερη ανεργία συνεπάγεται και αύξηση των μισθών. Όμως η σχέση πληθωρισμού και ανεργίας έχει πάψει να ισχύει. Χαμηλότερη ανεργία δεν σημαίνει και αύξηση του πληθωρισμού. Ειδικά στις μέρες μας, ο υπ’ αριθμόν ένας κίνδυνος είναι η παγίδα του αποπληθωρισμού, που μετά την Ιαπωνία όλες οι δυτικές οικονομίες αντιμετωπίζουν σε κάποιο βαθμό. Τι σημαίνει αυτή η ευθεία σύγκρουση της πραγματικότητας με την ιδεολογική βάση του σχεδιαστικού ρόλου των κεντρικών τραπεζών;

Ήδη, από το 2010 και μετά, η ΕΚΤ έχει αντικαταστήσει τα βασικά της εργαλεία για τον έλεγχο των μισθών. Ο έλεγχος των μισθών και η κατάσταση των ευρωπαϊκών αγορών εργασίας παραμένει ένας από τους βασικούς στόχους, αν όχι ο βασικότερος, της ΕΚΤ. Όμως επειδή η σύνδεση πληθωρισμού ανεργίας και μισθών δεν υφίσταται από τα εμπειρικά δεδομένα, τα επιτόκια δεν χρησιμοποιούνται ως το κύριο εργαλείο νομισματικής πολιτικής. Αλλά, αντί να βρεθεί νέο εργαλείο ελέγχου του πληθωρισμού βρέθηκε ένα νέο εργαλείο ελέγχου των μισθών. Η ΕΚΤ μετακινείται από την θεωρία του NAIRU στη θεωρία του NAWRU (Non-Accelerating Wage Rate of Unemployment). Εξαιτίας αυτής της στρατηγικής μετακίνησης, η θεωρία της «ανταγωνιστικότητας» των ευρωπαϊκών οικονομιών έχει αντικαταστήσει την σταθερότητα των τιμών και τα επιτόκια στην «εργαλειοθήκη» της κεντρικής τράπεζας. Με την «ανταγωνιστικότητα» διατηρείς τους μισθούς σε χαμηλό επίπεδο παρότι μπορείς να αντιμετωπίζεις αποπληθωριστικές πιέσεις. Με την «ανταγωνιστικότητα» οι ίδιοι οι μισθοί είναι ο στόχος και όχι η σταθερότητα των τιμών. Οι δύο στόχοι αυτονομούνται και ανεξαρτητοποιούνται.

Η εξήγηση των πρόσφατων εξελίξεων στο πεδίο των πολιτικών της ΕΚΤ.

Υπό το πρίσμα της παραπάνω μετατόπισης της νομισματικής πολιτικής μπορούν να εξηγηθούν οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ. Η κρίση του 2008, η αστάθεια του ευρώ αλλά και η πανδημία που ακόμα κρατεί και εξελίσσεται αναγκάζουν την ΕΚΤ να προβαίνει διαρκώς σε μη συμβατικές νομισματικές πολιτικές σε βαθμό που αν διαρκέσουν κι άλλο θα καταστούν συστημικός μονόδρομος. Η ΕΚΤ και οι πολιτικές λιτότητας όπως και το νέο δόγμα της «ανταγωνιστικότητας» έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν τον μακροπρόθεσμο έλεγχο των μισθών και τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης και των κατόχων του χρήματος. Αυτές οι ίδιες οι πολιτικές όμως έριξαν και τις ευρωπαϊκές οικονομίες στη παγίδα του αποπληθωρισμού. Φαίνεται να χάθηκε ο έλεγχος της σταθερότητας των τιμών από την αντίθετη κατεύθυνση. Τα επιτόκια σήμερα είναι μηδενικά ή και αρνητικά και το ερώτημα είναι πόσο μπορούν να μειωθούν ακόμα, αν παραστεί ανάγκη. Ταυτόχρονα και η μόνιμη πίεση επι των μισθών δεν μπορεί να έχει το αποτέλεσμα που θα είχε αν είχαμε έναν πληθωρισμό κοντά στον προηγούμενο επίσημο στόχο του 2%. Οι πραγματικοί μισθοί αν και μόνιμα συμπιεσμένοι, λόγω της μόνιμης λιτότητας και του δόγματος της «ανταγωνιστικότητας», αυξάνονται σε συνθήκες αποπληθωρισμού. Και αυτό το νέο εργαλείο αχρηστεύεται  σε μεγάλο βαθμό. Οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ, λοιπόν, οφείλονται στην προτεραιοποίηση του κινδύνου του αποπληθωρισμού. Ίσως δικαιολογημένα αφού μια οικονομία όταν εισέλθει στον χώρο του αποπληθωρισμού δύσκολα εξέρχεται. Αυτό δείχνει η εμπειρία της Ιαπωνίας. Οφείλονται επίσης στην ανάγκη για συνέχιση, για άδηλο χρονικό διάστημα, των πολιτικών της ποσοτικής χαλάρωσης. Και αυτές οι δύο αιτίες λειτουργούν με ενιαίο τρόπο και καθορίζουν όχι μόνο τις αποφάσεις αλλά και τις εκτιμήσεις της ΕΚΤ.

Το 2017 εμφανίστηκαν οι πρώτες σημαντικές πληθωριστικές τάσεις, κυρίως στην ενέργεια και στα νωπά προϊόντα του αγροτοδιατροφικού τομέα. Ο Ντράγκι, τότε, επεσήμανε ότι η βασική σύνθεση του ΔΤΚ παραμένει ανεπηρέαστη από τις πληθωριστικές πιέσεις συγκεκριμένων τομέων. Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες το 40% του «καλαθιού» του ΔΤΚ αντιμετωπίζει αποπληθωριστικές πιέσεις. Το ίδιο και σήμερα. Το ΔΣ της ΕΚΤ εκτιμά ότι οι πληθωριστικές πιέσεις που αντιμετωπίζουμε είναι μεσοπρόθεσμου χαρακτήρα και δεν θα ξεφύγουν τον έλεγχο. Με το πέρας της πανδημίας θα επανέλθει η αποπληθωριστική τάση που προϋπήρχε της πανδημίας. Κατά τις εκτιμήσεις της, ο κίνδυνος του αποπληθωρισμού είναι σημαντικός διότι αχρηστεύει την χρήση των επιτοκίων. Κάποιος πραγματικός πληθωρισμός χρειάζεται για να εκτονωθεί η πίεση που ασκείται πάνω στις μη συμβατικές νομισματικές πολιτικές της ποσοτικής χαλάρωσης, οι οποίες πρέπει να συνεχιστούν ή να αποσυρθούν, στο απώτερο μέλλον, σταδιακά και με πολύ αργό ρυθμό. Γνωρίζοντας ότι οι πολιτικές λιτότητας και το δόγμα της «ανταγωνιστικότητας» ελέγχουν τις αυξήσεις των μισθών, εντοπίζει τον κίνδυνο για την σταθερότητα των τιμών σε νέους παράγοντες, όπως είναι η κλιματική αλλαγή και κρίση. Ταυτόχρονα, εκτιμά ότι η μη συμβατική νομισματική πολιτική θα πρέπει να συμπληρωθεί από κάποιου είδους δυναμική δημοσιονομική πολιτική. Μόνο με έναν συνδυασμό νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών θα αποφευχθεί ο αποπληθωριστικός κίνδυνος.

Οι αποφάσεις της ΕΚΤ βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί ενώ η αγοραστική δύναμη των μισθωτών τάξεων υποβαθμίζεται.

Τα νεοκευνσιανά μοντέλα της ΕΚΤ (o ιδιωτικός τομέας αποτελείται από νοικοκυριά και επιχειρήσεις και ο δημόσιος τομέας από την ΕΚΤ και τις δημοσιονομικές αρχές) θεωρούν ότι η αποπληθωριστική παγίδα παραμένει ο βασικός κίνδυνος της οικονομικής συγκυρίας. Θεωρούν επίσης πως οι πληθωριστικές πιέσεις που εμφανίζονται, λόγω και των πολιτικών ποσοτικής χαλάρωσης αλλά και λόγω της πτώσης της διεθνούς παραγωγής που προκάλεσε η πανδημία, θα είναι μεσοπρόθεσμου – μεταβατικού χαρακτήρα και ο αποπληθωρισμός θα επανέλθει, τουλάχιστον για τον πυρήνα του ΔΤΚ. Ο μόνος δρόμος να εξέλθουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες από τον αποπληθωρισμό και τους κινδύνους του παραμένει ο συνδυασμός της ανορθόδοξης νομισματικής πολιτικής με μια γενναία δημοσιονομική επέκταση σε κρίσιμους, για την παραγωγικότητα του συστήματος, τομείς (ψηφιακές τεχνολογίες και υποδομές, ενεργειακή απόδοση κλπ). Το μοντέλο αυτό, ενώ δεν χρησιμοποιεί καθόλου την μεταβλητή των μισθών για να πετύχει σημείο σταθερότητας εκτός του αποπληθωρισμού έχει, επιπρόσθετα, και μια εγγενή αδυναμία εφαρμογής και ένα απροσδιόριστο μέλλον να συναντήσει.

Βασίζεται στην αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή, σε κάτι που δεν το διαθέτει η ευρωπαϊκή ένωση, ως σύνολο, και πολύ περισσότερο η ζώνη του ευρώ. Η τελευταία, ως γνωστόν, αποτελείται από μια υπερεθνική κεντρική τράπεζα και πολλές αποκεντρωμένες δημοσιονομικές αρχές. Επίσης,  ορισμένες χώρες της ζώνης του ευρώ έχουν υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους ενώ ο έγκαιρος συντονισμός μεταξύ των εθνικών αντικυκλικών πολιτικών είναι δύσκολο να επιτευχθεί, ίσως και ακατόρθωτο. Επομένως, η αποτροπή της αποπληθωριστικής παγίδας θα μπορούσε να είναι η δημιουργία μιας κεντρικής δημοσιονομικής αρχής στην Ευρώπη, κάτι που οι βασικές χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν θέλουν να το ακούσουν.

Από την άλλη, η μετά από αρκετές δεκαετίες επανεμφάνιση του πληθωρισμού δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι μεσοπρόθεσμου χαρακτήρα. Οι εκτιμήσεις των κεντρικών τραπεζών μπορεί να πέσουν έξω εντελώς. Όμως, ακόμα και να επαληθευτούν, οι πολιτικά σχεδόν «παγωμένοι» μισθοί αντιμετωπίσουν ήδη μια σοβαρή μείωση της αγοραστικής τους δύναμης από τις υπάρχουσες, μεσοπρόθεσμες ή όχι, πληθωριστικές πιέσεις σε ήδη λαϊκής κατανάλωσης. Αλλά και στο μέλλον, ειδικά στην Ελλάδα, τα εισοδήματα από μισθούς θα υποστούν μια σοβαρή επιδείνωση της αγοραστικής τους δύναμης. Η αύξηση των επιτοκίων δεν είναι σίγουρο ότι θα ακολουθηθεί ως πολιτική, όπως δεν είναι σίγουρο ότι αν ακολουθηθεί θα αποτρέψει την άνοδο των τιμών σε είδη λαϊκής κατανάλωσης. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι οποιεσδήποτε αυξήσεις των μισθών είναι κάτι που οι εργοδοτικές οργανώσεις δεν το συζητούν καθόλου και είναι ανυποχώρητες, ειδικά στην Ελλάδα.

Τελικά, η ΕΚΤ μοιάζει να μην μπορεί να κάνει ένα βήμα ούτε μπρος ούτε πίσω παρόλο που αναγκάζεται και λαμβάνει ιστορικές αποφάσεις. Ο ρόλος του κεντρικού σχεδιαστή φαίνεται να έχει μπλοκάρει. Ταυτόχρονα και πολύ πριν την υπόλοιπη κοινωνία, η αγοραστική δύναμη των μισθωτών εισοδημάτων δεν διαθέτει καμία προστασία ούτε έναντι της ανεμπόδιστης δράσης των αγορών ούτε έναντι των εργοδοτικών διαθέσεων.