Μπροστά στο επικείμενο 30ο έκτακτο συνέδριο της ΠΝΟ στις 29/6 πραγματοποιήθηκε το Δ.Σ της Ένωσής μας με διευρυμένη σύνθεση (τόσο δια ζώσης όσο και διαδικτυακά) προκειμένου να διαμορφώσει την τακτική της ΠΕΝΕΝ σε αυτό.

Στην σύσκεψη προσκλήθηκαν και έλαβαν μέρος μια σειρά απόμαχοι πρώην στελέχη της ΠΕΝΕΝ που ο καθένας τους είχε ιδιαίτερη και ξεχωριστή συμβολή στην πολύχρονη αγωνιστική πορεία του ιστορικού μας Σωματείου.

Μετά από εκτενή διαλογική συζήτηση το διευρυμένο Δ.Σ κατέληξε ομόφωνα στις παρακάτω αποφάσεις:

Στο επικείμενο έκτακτο εκλογικό συνέδριο της ΠΝΟ έχουν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις και οι συσχετισμοί των δυνάμεων που επιτρέπουν το αγωνιστικό μπλοκ στο ν.σ.κ να διεκδικήσει επί ίσοις όροις την ηγεσία της ΠΝΟ και με τον τρόπο αυτό να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα κόβοντας τον ομφάλιο λώρο της εξάρτησης της ΠΝΟ από τα εφοπλιστικά και κυβερνητικά κέντρα βάζοντας τις βάσεις για να πορευτεί επιτέλους η Ομοσπονδία στην ρότα υπεράσπισης των Ναυτεργατικών δικαιωμάτων.

Οι αναφερόμενες θετικές προϋποθέσεις ισχύουν ακόμη και σήμερα που το συνέδριο θα γίνει με το ισχύον αντιδραστικό – αντιδημοκρατικό καταστατικό το οποίο διατηρήθηκε αλώβητο όλη την μεταπολιτευτική περίοδο επειδή αυτό επέβαλαν τα εφοπλιστικά συμφέροντα και οι εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές των κομμάτων που άσκησαν την διακυβέρνηση της χώρας μας.

Ειδικότερα όπως προκύπτει από τον συσχετισμό στα 13 Ναυτεργατικά Σωματεία, το μπλοκ των 8 Σωματείων (εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός) έχει 38 αντιπροσώπους, το αντίστοιχο των 4 ναυτεργατικών Σωματείων 37 ενώ η Πανελλήνια Ένωση Ηλεκτρολόγων 5. Το σύνολο των αντιπροσώπων είναι 79 (με τον περιορισμό του 1/10 των εκπροσώπων των Σωματείων).

Χωρίς να επισέλθουμε σε περαιτέρω ανάλυση των καταγεγραμμένων συσχετισμών οφείλουμε να σημειώσουμε από τα παραπάνω στοιχεία αναντίρρητα και αντικειμενικά προκύπτει η δυνατότητα του μπλοκ των αγωνιστικών δυνάμεων να σπάσει το αντιδραστικό καταστατικό μέσα από το οποίο επιχειρείται διαχρονικά η αλλοίωση των συσχετισμών και η φαλκίδευση της βούλησης των Ναυτεργατών.

Στην κατεύθυνση αυτή η ΠΕΝΕΝ προκειμένου να συμβάλει στην επιτυχία του εγχειρήματος δηλώνει την παραίτησή της από την διεκδίκηση δική της υποψηφιότητας από τις δικές της δυνάμεις. Κατά συνέπεια η υποψηφιότητα θα προταθεί από τις άλλες δυνάμεις η οποία θα είναι σε κάθε περίπτωση κοινής συμφωνημένης αποδοχής.  Σε κάθε περίπτωση αυτή η υποψηφιότητα θα είναι πλήρως απαλλαγμένη από εφοπλιστικές επιρροές και κάθε είδους δεσμεύσεις.   

Είναι αυτονόητο ότι τόσο το πρόσωπο κοινής αποδοχής όσο και οι δυνάμεις που θα το στηρίζουν θα πρέπει να συμφωνήσουν και να συμπορευτούν σε ένα μίνιμουμ πλαίσιο το οποίο κατά την γνώμη μας θα πρέπει να είναι το παρακάτω:

– Καθορισμός κοινής γραμμής η οποία θα έχει στο επίκεντρο τα Ναυτεργατικά προβλήματα, την αποφασιστική υπεράσπιση των Ναυτεργατικών δικαιωμάτων, την συνεπή πάλη ενάντια στην εφοπλιστική και κυβερνητική πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει το ξήλωμα όλου του αντιναυτεργατικού  θεσμικού – νομοθετικού οπλοστασίου που σήμερα είναι αυτό που κατοχυρώνει τα εφοπλιστικά συμφέροντα και αποτελεί την κύρια πηγή των Ναυτεργατικών προβλημάτων.

– Σχέδιο καταστατικού της ΠΝΟ με βάση τον νόμο 1264/82 με προσθήκες που αναβαθμίζουν την δημοκρατία, την αντιπροσωπευτικότητα και την γνήσια καταγραφή της βούλησης των Ναυτεργατών σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της ΠΝΟ (κατάργηση 1/10, απλή αναλογική, συλλογική δομή, δημοκρατική λειτουργία κ.λπ). Στην βάση αυτή προτείνουμε την σύγκληση καταστατικού συνεδρίου μέσα στο επόμενο 6μηνο και την συγκρότηση αντιπροσωπευτικής επιτροπής  που θα διαμορφώσει τις θέσεις του νέου καταστατικού.

– Κοινή συμφωνία στην διαφανή διαχείριση των οικονομικών της ΠΝΟ με την επαναθεμελίωση των αρχών για τα έσοδα και τα έξοδα της ΠΝΟ.

Στην περίπτωση κατά την οποία δεν ευδοκιμήσει η πρωτοβουλία αλλαγής του καταστατικού και οι δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού τορπιλίσουν και αυτή την προσπάθεια, τότε θα τεθεί σε εφαρμογή εναλλακτικό σχέδιο……. το οποίο μπορεί να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα στην κατεύθυνση των αναγκαίων αλλαγών που επιβάλλουν οι σημερινές συνθήκες, τα Ναυτεργατικά προβλήματα αλλά και οι ίδιοι οι Ναυτεργάτες που επιθυμούν η Ομοσπονδία να είναι όργανο στα δικά τους χέρια και όχι παραμάγαζο των εφοπλιστών. 

Η παραπάνω πρόταση απευθύνεται στα Σωματεία και τους αντιπροσώπους των: ΠΕΜΕΝ – Στέφενσων – ΠΕΝΗΕΝ – ΠΕΕΜΑΓΕΝ και σε άλλους αντιπροσώπους που θα λάβουν μέρος στο επικείμενο 30ο συνέδριο της ΠΝΟ.

Για τον σκοπό αυτό απευθύνουμε πρόσκληση κοινής σύσκεψης σε χώρο και χρόνο που θα συμφωνηθεί από κοινού ώστε να συζητηθούν οι εκατέρωθεν θέσεις και απόψεις.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Ότι ο ΕΦΚΑ έχει έναν πολιτικό προϊστάμενο που δεν τον ενδιαφέρει η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, αποδεικνύεται κάθε μέρα και περισσότερο. Ο Χατζηδάκης αφού νομοθέτησε την σκανδαλώδη εκχώρηση της απονομής συντάξεων σε άσχετους ιδιώτες, και ενώ ετοιμάζεται για το δεύτερο “colpo grosso” με την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, βρήκε χρόνο να στοχοποιήσει τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ και να απειλεί με πειθαρχικά!

Αν υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα, θα έπρεπε να έχει κινηθεί ήδη δικαστικά για αυτούς που με 222 “ΝΑΙ” ψήφισαν στις 14/08/2015 το 3ο Μνημόνιο, που περιλάμβανε την fast truck ενοποίηση του ΕΦΚΑ, καθώς επίσης και σε όσους την εφάρμοσαν από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, με τελευταίους τον Χατζηδάκη και τον Μητσοτάκη, τα χειρότερα γεράκια του νεοφιλελευθερισμού.

Οι εργαζόμενοι, χιλιάδες φορές έχουμε βάλει πλάτη και με κόπους και θυσίες έχουμε κρατήσει ζωντανή τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Δουλεύοντας μόνο με ελλείψεις, σε αντίξοοες συνθήκες, χωρίς προσωπικό, χωρίς ενημέρωση και οδηγίες, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς κλιματισμό πολλές φορές.

Για τα κακώς κείμενα του ΕΦΚΑ, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ευθύνονται οι πολιτικές ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, που στόχο έχουν να διαλύσουν τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, να στοχοποιήσουν τους δημοσίους υπαλλήλους για τα αδιέξοδα και το οργανωτικό χάος στον ΕΦΚΑ και να εμφανίσουν σαν μόνες λύσεις την ιδιωτικοποίηση των διοικητικών υπηρεσιών και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ειδικά τώρα με την πιο αντεργατική-αντιλαϊκή κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης αυτές οι πολιτικές επιταχύνονται. Τα έχουμε αναφέρει επανειλημμένως αυτά. Δυστυχώς όμως τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης παίζουν το ρόλο τους λιβανίζοντας την κυβέρνηση, όπως έκαναν και στη χούντα και στην Κατοχή, ενή η Δικαιοσύνη συνεχίζει να βγάζει παράνομες τις απεργίες των εργαζομένων!

Πρέπει άμεσα οι δύο ομοσπονδίες μας (ΠΟΣΕ-ΙΚΑ & ΠΟΠΟΚΠ), να ενεργοποιηθούν και να οργανώσουν τη σύγκρουση μας με αυτές τις αντεργατικές και αυταρχικές πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας. Ειδικά η ΠΟΣΕ όπου η πλειοψηφία της, φλερτάρει διαρκώς με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Προειδοποιούμε όμως τους κυβερνώντες, γιατί δεν έχουν πάρει το μάθημα τους από προηγούμενες κινητοποιήσεις: η οργή των εργαζομένων θα ξεχειλίσει σαν ποτάμι και θα τους παρασύρει στο διάβα του!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ\ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ\ΕΣ ΤΟΥ ΕΦΚΑ

PERSONA NON GRATA Ο Κ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΕΦΚΑ 

PERSONA NON GRATA Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΛΑΟ

Ριζοσπαστικές Αγωνιστικές Κινήσεις

Aναδημοσίευση από το Commune.org.gr

Η νεοφιλελεύθερη «απελευθέρωση»,
οι libertarians, τα υβρίδια με την ακροδεξιά και τον φασισμό, η κρίση του νεοφιλελευθερισμού και η ανάγκη «διορθωτικών» κινήσεων. 

του Πάνου Κοσμά

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

«Είμεθα εκείνοι που είμεθα και δεν πρόκειται να λογαριάσουμε κανένα. Ό,τι θέλουμε θα κάνουμε».
Θεόδωρος Σκυλακάκης, υπουργός Εσωτερικών επί δικτατορίας Μεταξά, πολιτικός προϊστάμενος της διαβόητης Ειδικής Ασφαλείας στην οποία υπηρετούσε η αφρόκρεμα των πραιτοριανών, βασανιστών και χαφιέδων της εποχής

«Σε γράφουμε γιατί έτσι θέλουμε».
Ένα από τα αμολημένα ορκ του Χρυσοχοΐδη κατά την επιχείρηση «νόμου και τάξεως» στην πλατεία Νέας Σμύρνης

Σε μια τηλεμαχία της εκλογικής περιόδου του 2016 στις ΗΠΑ, σε ερώτηση δημοσιογράφου πώς αυτός, ένας δισεκατομμυριούχος και υποψήφιος πρόεδρος, δίνει ελάχιστα στην Εφορία, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε απαντήσει με αφοπλιστικό κυνισμό «That’s business, my friend». Το πνεύμα αυτής της απάντησης αποδίδει πολύ εύγλωττα το βασικό πρόταγμα των libertarians, αυτού του υβριδίου νέας δεξιάς, σύγχρονης ακροδεξιάς και φασισμού του 21ου αιώνα. Αν ο Ντόναλντ Τραμπ υπήρξε η πλέον εμβληματική μορφή αυτής της νέας δεξιάς, η πιο κτηνώδης και δυσώδης, ή ίσως απλώς η πλέον διάσημη, εκδοχή της, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον ακολουθεί κατά πόδας – έστω και αν δεν μπορεί να περηφανεύεται (ακόμη…) για τα κατορθώματα ενός Τραμπ, ενός Όρμπαν ή ενός Μπολσονάρου. Οι διαφορές τους δεν είναι διαφορές «ύφους» και προσωπικού στυλ (ασφαλώς αυτές είναι ευδιάκριτες, αλλά η ουσία δεν βρίσκεται εκεί)˙ δεν είναι καν διαφορές πεποιθήσεων˙ είναι διαφορές του ελληνικού με τον βορειοαμερικανικό -και τους άλλους- κοινωνικό σχηματισμό, διαφορές που παραπέμπουν στο «ιστορικό στοιχείο» της ταξικής πάλης, τις πολιτικές παραδόσεις και τον ταξικό συσχετισμό δύναμης.

Πλήρης ασυδοσία: το ανώτατο στάδιο της νεοφιλελεύθερης «απελευθέρωσης»

Οι libertarians σηκώνουν τη σημαία της «ελευθερίας» – εξάλλου, η ίδια η λέξη μεταφράζεται ως «ελευθεριστές» ή «ελευθεριακοί». Η ελευθερία στην οποία αναφέρονται είναι το ανώτατο στάδιο της νεοφιλελεύθερης «απελευθέρωσης». Είχε προηγηθεί η μακρά προεργασία της «απελευθέρωσης» ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές της δεκαετίας του ’80, που δημιούργησε τις βάσεις. Απελευθέρωση των αγορών – από τις κρατικές ρυθμίσεις και παρεμβάσεις˙ απελευθέρωση των δημόσιων επιχειρήσεων από τα «κρατικά δεσμά», μέσω των ιδιωτικοποιήσεων – που καθόλου τυχαία ονομάστηκαν αποκρατικοποιήσεις, προς υπογράμμιση του «απελευθερωτικού» τους χαρακτήρα˙ απελευθέρωση των μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων αλλά και των επιχειρήσεων από τον «βραχνά» των φόρων – απελευθέρωση που είναι ευθέως ανάλογη της… απελευθέρωσης του κοινωνικού κράτους από τις κάθε είδους δαπάνες, προνοιακούς μηχανισμούς και φροντίδες˙απελευθέρωση των καπιταλιστών «επενδυτών» από εργασιακές και περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και υποχρεώσεις˙ απελευθέρωση των «οργάνων της τάξεως» από δικαιωματικού χαρακτήρα περιορισμούς κατά την άσκηση των «καθηκόντων» καταστολής˙ απελευθέρωση της εκτελεστικής εξουσίας από τις δικαιικές και συνταγματικές εγγυήσεις και από τη διάκριση ρόλων με τις άλλες εξουσίες (νομοθετική και δικαστική) που ως ένα ορισμένο σημείο της «έδενε τα χέρια»˙ απελευθέρωση των κυβερνήσεων από τους συνταγματικούς περιορισμούς της περιορισμένης και κατ’ εντολή τετραετούς θητείας τους – οι κυβερνήσεις είναι πλέον ιδιοκτήτες του κράτους, μονοπωλιστές που κάνουν ό,τι θέλουν και δεν δίνουν λογαριασμό˙απελευθέρωση των φορέων του σεξισμού από τα όποια κεκτημένα της γυναικείας απελευθέρωσης και τον δικαιωματισμό της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής˙ απελευθέρωση του Τύπου από οποιαδήποτε δέσμευση έναντι της αντικειμενικότητας και της αλήθειας – άλλωστε οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ ανήκουν στις πλέον… απελευθερωμένες μερίδες του κεφαλαίου, τις πλέον «μαύρες» και ασύδοτες˙ απελευθέρωση από τις επιταγές διεθνών συνθηκών, συμβάσεων και κανόνων˙ απελευθέρωση από κάθε είδους «βραχνά» και πρόσκομμα – για τις κυβερνήσεις, για κάθε είδους διαχειριστές των υποθέσεων του κεφαλαίου, για τους καπιταλιστές «επενδυτές» κάθε είδους˙ απλή απελευθέρωση στην αρχή, διευρυμένη στη συνέχεια, απελευθέρωση στο τετράγωνο και στον κύβο στο τέλος. «Απελευθέρωση» και «λυμένα χέρια»: αυτά είναι τα προτάγματα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που ωρίμασαν μέχρι την πλήρη ασυδοσία στα χρόνια της νέας δεξιάς και έγιναν ευθαρσώς και… ευθρασώς κυβερνητικές επαγγελίες.

Ανεξάρτητα από τις ποικιλίες της νέας δεξιάς και του ακραίου κέντρου, η απελευθέρωση του «επιχειρείν» από κάθε είδους «δεσμά» είναι κοινό πρόταγμα όλων. Καθώς καλλιεργήθηκε και εδραιώθηκε συστηματικά στη διάρκεια σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών, παρήγαγε σε εκτεταμένη κλίμακα τη συνείδηση της νέας «κανονικότητας», της ασυδοσίας και του ακαταδίωκτου για τα στελέχη του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα, στο τέλος και για τα κρατικά στελέχη.¹ Ακόμη χειρότερα, διεύρυνε απίστευτα και σχεδόν «νομιμοποίησε» τα φαινόμενα «μαύρης» επιχειρηματικότητας και μαφιοζοποίησης. Ο ασύδοτος και αδίστακτος «επενδυτής» και εργοδότης έγιναν με τον καιρό η κυρίαρχη φιγούρα του καπιταλιστικού επιχειρείν και η διάκριση ανάμεσα στη «λευκή» και τη «μαύρη» επιχειρηματικότητα σχετικοποιήθηκε (κατά περίπτωση μέχρις εξαφανίσεως). Προφανώς αυτά όλα πάντα υπήρχαν, αλλά για πρώτη φορά τον τελευταίο μισό αιώνα προσλαμβάνουν τον χαρακτήρα και την έκταση μιας νέας «κανονικότητας», μιας «λαίλαπας».

Στο μακρό χρόνο πολλών δεκαετιών, λοιπόν, η παντοιότροπος «απελευθέρωση» ωρίμασε ως το σημείο να γίνει το άλμα από την «απελευθέρωση» στην «ελευθερία». Το άλμα αυτό σηματοδότησαν πολιτικά η άνοδος του Τραμπ και το Brexit.⁽²⁾

Έτσι γεννήθηκαν οι libertarians.⁽³⁾ 

Οι «μαύρες τρύπες» της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης και η πορεία προς το αν(εξ)έλεγκτο

Ωστόσο, η νεοφιλελεύθερη «απελευθέρωση» επαγγελλόταν ταυτόχρονα τη ρύθμιση – νεοφιλελεύθερη ρύθμιση, αλλά πάντως μια κάποια ρύθμιση. Είτε με επόπτη το «επιτελικό» κράτος είτε με επόπτες τις «ανεξάρτητες αρχές» – για την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τον ανταγωνισμό κ.λπ. Η κρίση του 2008, αλλά και πριν από αυτήν η κρίση των dot.coms το 2001 ή άλλες ήσσονος σημασίας όπως η κατάρρευση της Enron κ.λπ., αποκάλυψαν, με τη μορφή ακραίων «ανορθολογικών» επιλογών αδιανόητα υψηλού ρίσκου από τους «παράγοντες της αγοράς», ότι η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση ήταν εντελώς αδύναμη μπροστά στην παντοδύναμη απορρυθμιστική δυναμική της «απελευθέρωσης»˙ η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση αποδείχθηκε διάτρητη επειδή απλούστατα ο νεοφιλελευθερισμός συνιστούσε τοις πράγμασι μια γενικευμένη απορρύθμιση.

Καθώς λοιπόν στην κρίση του 2008 απειλήθηκε με κατάρρευση ο τραπεζικός τομέας, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες αυστηροποίησαν τις προϋποθέσεις όσον αφορά την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών και την εποπτεία του τραπεζικού τομέα. Η αίσθηση πως τα «μεγάλα αφεντικά» του χρήματος ήλεγχαν το παιχνίδι, προς στιγμήν αποκαταστάθηκε. Και πράγματι, αν έχει κάποιο νόημα να μιλάμε για νεοφιλελεύθερη ρύθμιση, είναι κατά κύριο λόγο -ή ίσως και μόνο- επειδή ή στον βαθμό που οι κεντρικές τράπεζες ελέγχουν το χρήμα και τις ροές του, ελέγχουν κυρίως τη διαδικασία δημιουργίας νέου χρήματος (κι όχι απλώς «τυπώματος» χρήματος με την κλασική έννοια)⁴ αλλά και την ποσότητα του κυκλοφορούντος χρήματος.

Όμως η πληγή του 2008 δεν έκλεισε ούτε θα κλείσει ποτέ για έναν απλό λόγο: διότι οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες -κι όχι μόνο τα κακόφημα hedge funds- έχουν την ελευθερία να επενδύουν κατά το δοκούν αναλαμβάνοντας υψηλά ρίσκα κατά το δοκούν – και το κόστος μεταφέρεται στον γενικευμένο «Άλλο», δηλαδή κοινωνικοποιείται. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι αδύναμος να ελέγξει τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης «χρηματιστικοποίησης»˙ ακόμη χειρότερα, είναι αναγκασμένος να καλύπτει τα «ανοίγματά» τους υπό τον φόβο αλυσιδωτών καταρρεύσεων. Έτσι, τα «μεγάλα αφεντικά» του χρήματος, οι κεντρικές τράπεζες, έφτασαν στο σημείο να καλύπτουν τα ρίσκα όχι μόνο των επενδυτικών τραπεζών αλλά και τα ρίσκα των «επενδύσεων» των hedge funds⁵ προκειμένου να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή αντίδραση από κάποια σοβαρή κατάρρευση ισχυρών κρίκων του χρηματοπιστωτικού τομέα. Τα «μεγάλα αφεντικά» επιβεβαιώνουν την κρισιμότητα του ρόλου τους αναγκασμένα να καλύπτουν τα νώτα αυτών που αντιπροσωπεύουν το ανεξέλεγκτο στοιχείο του χρηματοπιστωτικού τομέα – τον ελέγχουν και τον εποπτεύουν στον βαθμό που ταυτόχρονα καλύπτουν ακόμη και ακραία ανορθολογικές επιλογές του.

Αυτή υπήρξε -και εξακολουθεί να είναι- η πρώτη και πλέον επικίνδυνη «μαύρη τρύπα», στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού τομέα, που «νομιμοποιεί» το ανεξέλεγκτο και την έλλειψη ρύθμισης μέσα στη νεοφιλελεύθερη ρύθμιση.

Η κρίση του 2008, όμως, αποκάλυψε και μια δεύτερη, ακόμη πιο επικίνδυνη «μαύρη τρύπα» του χρηματοπιστωτικού τομέα, που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του ανεξέλεγκτου στην απογείωσή του: είναι οι συναλλαγές που διαφεύγουν οποιασδήποτε ρύθμισης, διαμεσολάβησης, ακόμη και απλής παρακολούθησης από τον επίσημο τραπεζικό τομέα. Οι λεγόμενες under counter συναλλαγές, που αφορούν χρηματο-οικονομικά συμβόλαια παράγωγων προϊόντων κάθε είδους. Η συνολική αξία αυτών των συναλλαγών είναι ιλιγγιώδης και έχει προ πολλού ξεπεράσει τη συνολική αξία των συναλλαγών που διενεργούνται στο πλαίσιο του επίσημου τραπεζικού τομέα και υπό την εποπτεία των κεντρικών τραπεζών!⁶ Μια ωμή υλική δύναμη πλανητικών διαστάσεων.

Τέλος, πιο πρόσφατα εμφανίστηκε και ένα νέο, ακόμη πιο ανεξέλεγκτο χρηματοοικονομικό «καλούδι», τα κρυπτονομίσματα. Η αξία των συναλλαγών στον τομέα αυτόν καλπάζει, ως το σημείο να γίνονται επενδυτική «μόδα», να εντάσσονται στις επιλογές χαρτοφυλακίων επώνυμων κερδοσκόπων διεθνούς εμβέλειας, επενδυτικών ταμείων κ.λπ., ενώ δημοσιεύματα αναφέρουν ότι ακόμη και κεντρικές τράπεζες προβληματίζονται να εκδώσουν δικά τους ψηφιακά νομίσματα (που κακώς αποκαλούνται σε μερίδα της σχετικής αρθρογραφίας κρυπτονομίσματα). Καθώς όμως προσομοιάζουν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο χρηματο-οικονομικό προϊόν με υποκατάστατο χρήματος -χωρίς πάντως να είναι-, το τελευταίο διάστημα τα κρυπτονομίσματα δέχονται επιθέσεις από τον χώρο των «μεγάλων αφεντικών» του χρήματος.

Στην καρδιά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, στη χρηματοπιστωτική του «μηχανή», το ανεξέλεγκτο καλπάζει. Απελευθερώνοντας το τζίνι της «απελευθέρωσης» από το μπουκάλι της μεταπολεμικής ρύθμισης, οι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελευθερισμού εμφανίζονται πλέον εντελώς αδύναμοι να το ξανακλείσουν στο μπουκάλι. Οι υλικές δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν την «απελευθέρωση» από οποιαδήποτε -ακόμη και τη νεοφιλελεύθερη- ρύθμιση έχουν γιγαντωθεί και είναι πλέον πανίσχυρες! Αυτοί είναι οι πραγματικοί ηγέτες των Libertarians, ακόμη και αν η λαϊκή και μικροαστική τους βάση το αγνοεί πλήρως!^2,3

Έχουμε έτσι έναν επικίνδυνο αναβαθμό της «απελευθέρωσης» με ισχυρή οικονομική και πολιτική βάση: την… πλήρη ελευθερία -για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του! Όχι λιγότερη ρύθμιση αλλά ελάχιστη ή καμία ρύθμιση˙ όχι λιγότερο κράτος αλλά… καθόλου κράτος – μόνο κράτος καταστολής και διευκόλυνσης-διευθέτησης των υποθέσεων των καπιταλιστών και των αγορών, που κι αυτό ιδιωτικοποιείται τμηματικά κατά τα αμερικανικά πρότυπα (φυλακές, καταστολή, πόλεμος)˙ όχι λιγότερη ή έστω ανάπηρη αστική δημοκρατία, αλλά κράτος «έκτακτης ανάγκης» και κοινοβουλευτική απολυταρχία. Το μακρύ ταξίδι της «απελευθέρωσης» κάθε τύπου ολοκληρώνεται στην πλήρη «ελευθερία»: την κρατική και επιχειρηματική ασυδοσία.

Η ηγεσία των libertarians και η λαϊκή της βάση

Η κοινωνική δύναμη που εμπνέει, χρηματοδοτεί και επιβάλλει αυτή την πορεία προς την… ελευθερία που είναι συνώνυμη του κοινωνικού ευγονισμού, του ιδεολογικού ανορθολογισμού και του πολιτικού δεσποτισμού είναι ο τομέας του χρηματο-οικονομικού κεφαλαίου που βρίσκεται εκτός οποιασδήποτε ρύθμισης, ο πλέον «απελευθερωμένος» και ασύδοτος τομέας του κεφαλαίου, ο εκπρόσωπος του ανεξέλεγκτου. Το είπαμε ήδη: πρόκειται για ωμή υλική δύναμη πλανητικών  διαστάσεων! Ο Τραμπ, ο Μπολοσνάρου, ο Όρμπαν, οι ποικιλίες της νέας δεξιάς, της σύγχρονης ακροδεξιάς και του μεταμοντέρνου φασισμού είναι τα πολιτικά αντίστοιχα, η έκφραση στο πολιτικό επίπεδο αυτών των υλικών δυνάμεων. Παρόλο που δεν είναι το θέμα μας εδώ η σύνθεση της λαϊκής βάσης αυτού του πολιτικού ρεύματος, που είναι κατά βάση μικρο-μεσοαστική, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται για «λαϊκό» πολιτικό ρεύμα αλλά για πολιτική έκφραση των πλέον ασύδοτων και επιθετικών δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Αποδεικνύεται πλέον ότι η θεωρούμενη πλέον «λαϊκή» του έκφραση, το Brexit, χρηματοδοτήθηκε και καθοδηγήθηκε από το μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ιδιαίτερα από εκείνες του τις πτέρυγες που διαφεύγουν οποιασδήποτε ρύθμισης και ελέγχου.^2.3

Ο νεοφιλελευθερισμός χρεοκόπησε – ζήτω ο νεοφιλελευθερισμός

Ωστόσο, την ίδια στιγμή που η καπιταλιστική ασυδοσία σαν ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού γίνεται η νέα «κανονικότητα», κορυφώνεται η κρίση του ως μοντέλου συσσώρευσης του κεφαλαίου και συνολικού «καθεστώτος» διαχείρισης των υποθέσεών του (περιλαμβάνοντας και το διεθνές πλαίσιο μιας τέτοιας διαχείρισης, την ιμπεριαλιστική «παγκοσμιοποίηση»). Τυπική -και εξόχως συμβολική- έκφραση της κρίσης του, το γεγονός ότι οι κεντρικές του ιδέες και διακηρύξεις έχουν χρεοκοπήσει και παραβιάζονται ωμά από τις κυβερνήσεις και τους λοιπούς διαχειριστές των καπιταλιστικών υποθέσεων: Η απαγόρευση της κρατικής παρέμβασης και η περίφημη αυτορρύθμιση των αγορών ναυάγησαν στον ωκεανό των κρατικών προγραμμάτων στήριξης των επιχειρήσεων αλλά και της «ποσοτικής χαλάρωσης» των κεντρικών τραπεζών, του πλέον γιγαντιαίου προγράμματος κρατικής παρέμβασης στην Ιστορία, που εκτίναξε τους ισολογισμούς των δυτικών κεντρικών τραπεζών στο ύψος του αμερικάνικου ΑΕΠ˙⁷ το «άγχος» του πληθωρισμού (ότι θα ξεπεράσει το… θεϊκό όριο του 2%) αντιστράφηκε σε άγχος αντιμετώπισης του κινδύνου του αποπληθωρισμού, υπό τον θόρυβο άναρθρων οιμωγών καθώς η περιλάλητη καμπύλη Philips δεν έδειχνε (μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον) καμία διάθεση… συνεργασίας˙ η δημοσιονομική ορθοδοξία (περιορισμός κρατικών ελλειμμάτων και χρεών) πήγε περίπατο, καθώς στα χρόνια ύστερα από την κρίση του 2008 το κρατικό χρέος πραγματοποίησε μεγάλο άλμα, στον πρώτο χρόνο της τωρινής κρίσης (2020) πραγματοποίησε δεύτερο και ακόμη μεγαλύτερο, ενώ στην τωρινή κρίση απογειώθηκαν και τα κρατικά ελλείμματα˙ η ιδέα ότι οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια αποτελούν ασφαλείς και επαρκείς μηχανισμούς «χρηματοδότησης της ανάπτυξης» διαλύθηκε μέσα στα νέφη της κερδοσκοπίας και της τραπεζικής κρίσης – οι τράπεζες σώζονται οι ίδιες με κρατικό χρήμα και εγγυήσεις, αλλά δεν μπορούν να σώσουν τον καπιταλισμό από τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης˙ η ανάπτυξη, που αποθεώθηκε σαν η γενική θεραπαινίδα όλων των κοινωνικών δεινών, καθηλώθηκε σε ιστορικά χαμηλές πτήσεις, ανίκανες όχι μόνο να γιατρέψουν κοινωνικά δεινά, αλλά έστω να εξασφαλίσουν στοιχειωδώς τη σχετική «ησυχία» στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, όπου «πέφτουν κορμιά» για την «πίτα» που συρρικνώνεται˙ η παραγωγικότητα, στατιστική απόδειξη για το λαμπρό μέλλον που θα εξασφαλίσουν στην ανθρωπότητα οι νέες τεχνολογίες, κινείται σε ιστορικά χαμηλές πτήσεις κ.λπ. κ.λπ.

Η χρεοκοπία των θεμελιωδών επαγγελιών του νεοφιλελευθερισμού που αφορούν στην οικονομία και η πανηγυρική επιβεβαίωση της λειτουργικής του ανικανότητας με το ιστορικά πρωτοφανές γεγονός δύο διαδοχικών δομικών κρίσεων στη διάρκεια μίας δωδεκαετίας (2008 και 2020), δηλαδή μια θηριώδης αδυναμία, αναπόφευκτα συμπαρέσυρε επείγουσες προσαρμογές στο πολιτικό εποικοδόμημα και τις διεθνείς σχέσεις: η αστική δημοκρατία, που στο πέρασμα των νεοφιλελεύθερων χρόνων βαρυνόταν διαρκώς με νέες αναπηρίες, μετασχηματίζεται ταχύρρυθμα σε κράτος «έκτακτης ανάγκης»˙ στις διεθνείς σχέσεις (ορθότερα: το πλαίσιο διευθέτησης συμμαχιών και ανταγωνισμών στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «κοινότητα») η «παγκοσμιοποίηση» και η «διεθνής συνεργασία», οι μεγάλες επαγγελίες της ιμπεριαλιστικής Δύσης με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, εμφανίζουν ρωγμές που μετατρέπονται γοργά σε ρήγματα, και τα ρήγματα σε «ρευστοποίηση» και ανταγωνισμούς με τεκτονικό χαρακτήρα. Οι ιδεολογικές συντεταγμένες προσαρμόζονται ανάλογα, με δάνεια από τα υπόγεια των πιο σκοτεινών μηχανισμών και πρακτικών της ιστορίας του καπιταλισμού – απόλυτα λογικό: αφού οι επιδόσεις της καπιταλιστικής μηχανής δεν τεκμηριώνουν καμία συνέπεια με τις υποσχέσεις, αφού δεν κομίζουν καμία απόδειξη και δεν βγάζουν καμία λογική από τη σκοπιά των υποσχέσεων για το «κοινό καλό», αφού δεν είναι καν με καπιταλιστικούς όρους «επαρκείς», η γενική εξάπλωση του ανορθολογισμού και του βαθέος συντηρητισμού είναι η αναπόφευκτη συνέπεια, η εύλογη «προσαρμογή» στο επίπεδο του ιδεολογικού εποικοδομήματος.

Εν ολίγοις, από τον νεοφιλελευθερισμό της περιόδου της ακμής (μέχρι και το 2008) δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο. Με τα κριτήρια των δικών του ιδεολόγων και προπαγανδιστών, δεν «δικαιούται» καν να ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός! Κι όμως, εξακολουθεί να είναι τέτοιος, και μάλιστα πιο συνεπής από ποτέ ως προς τη βαθύτερη ουσία του.

Εξακολουθεί να είναι τέτοιος γιατί:
α) Εξακολουθεί να είναι αποτελεσματική απάντηση στην κρίση κερδών που ξέσπασε το 1972-73 βάζοντας τέλος στο μεταπολεμικό οικονομικό «θαύμα»: ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης και η παραγωγικότητα σέρνονται, ενώ οι δομικές κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη με συχνότητα ιστορικά πρωτοφανή, ενώ όλες οι επαγγελίες χρεοκοπούν, τα κέρδη παραμένουν σε υψηλά επίπεδα (με την εξαίρεση σύντομων περιόδων ύφεσης στο πλαίσιο των δομικών κρίσεων) – κι αυτό είναι θεμελιώδες κριτήριο για κάθε μοντέλο συσσώρευσης.

β) Γιατί κανείς σοβαρός παράγοντας στο καπιταλιστικό στρατόπεδο δεν θέλει να διακινδυνεύσει τη μετάπτωση από τις τωρινές κρίσεις πραγματοποίησης της αξίας (του 2008 και του 2020) σε μια κρίση κερδών όπως αυτή του’72-’73,⁽⁸⁾ που έβαλε τέλος στο μεταπολεμικό οικονομικό «θαύμα».

γ) Γιατί παρά τις γαρνιρισμένες με θλίψη ή απορία διαπιστώσεις για τις «ατέλειες» και τα «ανεξήγητα φαινόμενα», παρά τις αυτοκριτικές και τους «προβληματισμούς», γνωρίζουν όλοι πολύ καλά πως το γεγονός ότι τα κέρδη, παρ’ όλα αυτά, βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα οφείλεται στο θεμελιώδη πυρήνα του μοντέλου συσσώρευσης: τη στρατηγική της λιτότητας στο εργατικό εισόδημα και το κοινωνικό κράτος καθώς και την «ευελιξία» στην εργασία και τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Παρ’ όλες τις «ατέλειες», παρ’ όλη την ασυνέπεια εξαγγελιών και αποτελεσμάτων, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο συσσώρευσης παραμένει εν τέλει, ακόμη, αποτελεσματικό ως προς το βασικό: τα κέρδη. Χωρίς τη στρατηγική της λιτότητας όμως, δεν θα είναι απλώς ατελές ή αντιφατικό, θα είναι «απαράδεκτο»! Η διατήρηση των κερδών σε υψηλά επίπεδα μέσω της στρατηγικής της λιτότητας είναι ο θεμελιώδης και προσώρας αμετακίνητος πυρήνας του νεοφιλελευθερισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός μετασχηματίζεται σε πολεμικό καπιταλισμό.⁽⁹⁾ Κάτι -ή μάλλον πολλά, με συνδυασμένο τρόπο και γοργά- αλλάζει στο κράτος σαν κοινωνική σχέση εξουσίας. Στη δημοσιογραφική γλώσσα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε -και χρησιμοποιούνται κατά κόρον- διάφορες εκφράσεις και αναζητούνται διάφορες αναλογίες, από το ιστορικό παρελθόν ή και το παρόν.

Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι το κεφάλαιο μόνο έτσι μπορεί να κυβερνήσει. Μια νέα κατάσταση, πολιτικά ατυπική με βάση όσα γνωρίζαμε από τη δεκαετία του ’70 και ύστερα, διαμορφώνεται. Προϊόν αδυναμίας, έκδηλων αντιφάσεων και κρισιακών φαινομένων, προϊόν κρίσης ηγεμονίας με βαθιές ρίζες, δηλαδή προϊόν ιστορικής αδυναμίας, είναι εντούτοις εξαιρετικά επικίνδυνη για τα ιστορικά δικαιώματα και κατακτήσεις, πολιτικά και κοινωνικά.

Η «στροφή» Μπάιντεν

Σε τέτοιες συνθήκες ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν εξαγγέλλει ένα νέο οικονομικό πρόγραμμα που επαναφέρει ισχυρά στοιχεία κρατισμού ενώ αναπτύσσει και πρωτοβουλίες στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων. Όλα αυτά περιγράφονται σαν «στροφή» – και αναμφισβήτητα είναι. Σε τι όμως οφείλεται αυτή η στροφή και ποια η έκταση και το βάθος της; Ποια νέα κατάσταση δημιουργεί ή θα μπορούσε να δημιουργήσει; Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου.

Σημειώσεις-παραπομπές:

1. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη συνιστά επιτομή αυτής της έννοιας της «απελευθέρωσης» που απογειώνεται ως την πλήρη ασυδοσία, δηλαδή ως την «ελευθερία» και τα «λυμένα χέρια», ενώ επαναλαμβανόμενες κυβερνητικές ρυθμίσεις των μνημονιακών χρόνων και εντεύθεν μέχρι και σήμερα που απαλλάσσουν κρατικά στελέχη αλλά και στελέχη του τραπεζικού τομέα από πράξεις απιστίας κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αποδίδουν πλήρως το νόημά της.

2,3. «Πίσω από Brexit, Τραμπ και Μπολσονάρο, το αυταρχικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο», Γιώργος Μητραλιάς, https://www.contra-xreos.gr/arthra/1486-brexit-tramp-kai-mpolsonaro.html.

4. Όταν οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν -στο πλαίσιο των προγραμμάτων «ποσοτικής χαλάρωσης»- κρατικά και εταιρικά ομόλογα, ή και μετοχές (όπως για παράδειγμα στην Ιαπωνία), δημιουργούν χρήμα. Όμως, δημιουργούν εξίσου χρήμα και οι εμπορικές τράπεζες, όταν δανείζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Το γεγονός ότι οι εμπορικές τράπεζες δανείζουν στο πλαίσιο ρυθμιστικών κανόνων που επιβάλλουν και εποπτεύουν οι κεντρικές τράπεζες, δεν αλλάζει τη διαπίστωση ότι κάθε επέκταση του δανεισμού από τις εμπορικές τράπεζες συνιστά «τύπωμα» νέου χρήματος – παρόλο που σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση δεν πρόκειται για τύπωμα στην κυριολεξία, αλλά για πίστωση στον λογαριασμό επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Αλλά και στην περίπτωση της απευθείας αγοράς ομολόγων ή και μετοχών από τις κεντρικές τράπεζες, πάλι το νέο χρήμα εκδίδεται με τη μορφή πίστωσης σε λογαριασμούς εμπορικών τραπεζών και ιδιωτών.
5. «Όταν θα γραφεί η οικονομική ιστορία αυτής της εποχής, είναι πολύ πιθανό οι ιστορικοί να αναγνωρίσουν την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις 16 Σεπτεμβρίου 2019.
   Ήταν το πρώτο σαφές σημάδι της πιθανότητας βίαιης διόρθωσης στις αγορές.
   Έτσι, στις προσπάθειές τους να «σώσουν» την παγκόσμια οικονομία, οι κεντρικές τράπεζες δημιούργησαν ένα τέρας: έναν δυσλειτουργικό, εξαιρετικά κερδοσκοπικό και πολύ μοχλευμένο χρηματοπιστωτικό τομέα.
   Το μόνο που χρειάζεται για να ξεχυθεί το τέρας στις αγορές προκαλώντας τρόμο είναι η αύξηση των επιτοκίων». Αυτά έγραφε σε έκθεσή της η φινλανδική εταιρεία ανάλυσης κινδύνων Gseconomics σε έκθεσή της στα τέλη Ιουλίου του 2020. Τι είχε συμβεί στις 16 Σεπτεμβρίου του 2019: Ξαφνικά οι αγορές ρέπος των ΗΠΑ κατέρρευσαν καθώς τα επιτόκια αυξήθηκαν κατά 248 μονάδες βάσης, προκαλώντας πανικό καθώς αντιστοιχούν σε ποσά περίπου 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι αγορές ρέπος είναι αγορές βραχυπρόθεσμου δανεισμού μίας ημέρας για την κάλυψη βραχυπρόθεσμης ζήτησης ρευστότητας από επενδυτές. Εκείνη την ημέρα απειλήθηκε η κατάρρευση hedge funds και η πρόκληση αλυσιδωτής αντίδρασης καταρρεύσεων στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Πανικοβλημένη η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) διέκοψε άρον-άρον το πρόγραμμα «σύσφιξης» που είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο του 2018 και επενέβη άμεσα με πρόγραμμα στήριξης των αγορών ρέπος με ρευστότητα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, σώζοντας hedge funds και λοιπούς επενδυτές του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η FED και η ΕΚΤ επέστρεψαν άρον-άρον στα προγράμματα «ποσοτικής χαλάρωσης»… Για κάποιους η 16η Σεπτεμβρίου 2019 σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη του νέου κύκλου της κρίσης, καθώς αποκαλύπτει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο την αδυναμία των κεντρικών τραπεζών να «απεξαρτηθούν» από τα προγράμματα «ποσοτικής χαλάρωσης» και να οδηγήσουν σε «αποτοξίνωση» το υπερβολικά «ντοπαρισμένο» χρηματοπιστωτικό σύστημα.
6. Όπως διαπιστώνει ο Σταύρος Τομπάζος (https://commune.org.gr/plasmatiko-kefalaio-kai-posotiki-chalarosi/ ), «η συνολική πίστωση στις ΗΠΑ στον ιδιωτικό μη χρηματοπιστωτικό τομέα από το 2012 μέχρι και το 2019 (περιλαμβανομένου) κυμαίνεται περί το 150% του ΑΕΠ. Η τραπεζική πίστωση στον ίδιο τομέα την ίδια περίοδο κυμαίνεται περί το 50% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, η μη τραπεζική πίστωση (100% του ΑΕΠ) ήταν διπλάσια από την τραπεζική. Την ίδια περίοδο και στον ίδιο τομέα, στην Ευρωζώνη χορηγείται συνολική πίστωση που κυμαίνεται περί το 165% του ΑΕΠ. Η τραπεζική πίστωση μειώθηκε από λίγο πάνω από 100% του ΑΕΠ το 2012, σε 90% το 2019».
7. Σταύρος Τομπάζος, «Πλασματικό κεφάλαιο και ποσοτική χαλάρωση», Commune, https://commune.org.gr/plasmatiko-kefalaio-kai-posotiki-chalarosi/
8. Σταύρος Τομπάζος «Η οικονομική πολιτική στις ΗΠΑ: το τέλος του νεοφιλελευθερισμού;», Commune, https://commune.org.gr/oikonomiki-politiki-stis-ipato-telos-tou-neofileleftherismou/
9. Πάνος Κοσμάς, «Πολεμικός καπιταλισμός και Αριστερά», Commune, https://commune.org.gr/polemikos-kapitalismos-kai-aristera/

Aναδημοσιεύουμε ανακοίνωση από το ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Ποινή πενθήμερης αργίας επέβαλε στον εργαζόμενο της Ο.ΣΥ. Αποστόλη Κασιμέρη το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της εταιρείας, επειδή αναδημοσίευσε στοιχεία για σοβαρά λάθη σε προσλήψεις οδηγών. Ο Α. Κασιμέρης, είναι μέλος της συνδικαλιστικής παράταξης «Ανεξάρτητη Παρέμβαση» και ήταν επί πολλά χρόνια εκλεγμένος στο ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ – του συνδικάτου όπου ανήκουν οι οδηγοί και άλλοι εργαζόμενοι των μπλε λεωφορείων. Στα πλαίσια της συνδικαλιστικής του δράσης, δημοσιοποίησε στοιχεία, ασκώντας κριτική στη διοίκηση της Ο.ΣΥ. Τα στοιχεία αυτά, που σύμφωνα με την Ο.ΣΥ. αποτελούν δυσφήμιση για την ίδια, αναρτήθηκαν από τον Α. Κασιμέρη σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είχε ωστόσο προηγηθεί η δημοσίευσή τους στην εφημερίδα «Έθνος», ενώ σχετικό ρεπορτάζ είχε γίνει και σε δελτίο ειδήσεων του «Star Channel». Φυσικά η Ο.ΣΥ. δεν στράφηκε νομικά ούτε ενάντια στο «Έθνος», ούτε ενάντια στο «Star Channel».

Τα λάθη στις προσλήψεις

Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από ελέγχους του ΑΣΕΠ σε 556 ενστάσεις σε προσλήψεις που έγιναν από την Ο.ΣΥ. στις αρχές του χρόνου, η εταιρεία είχε μοριοδοτήσει λανθασμένα τουλάχιστον το ένα τρίτο των αιτήσεων. Σαν αποτέλεσμα, 61 υποψήφιοι οδηγοί που έγιναν δεκτοί από την Ο.ΣΥ., στη συνέχεια απορρίφθηκαν από τον ΑΣΕΠ, καθώς κρίθηκε ότι δεν είχαν τα απαραίτητα προσόντα για τη θέση. Ανάμεσα σε αυτούς που προσλήφθηκαν από την εταιρεία, βρισκόταν σύμφωνα με δημοσίευμα ακόμη και υποψήφιος με δίπλωμα δικύκλου! Η τόσο μεγάλη έκταση των λαθών ερμηνεύτηκε από όλους όσους δημοσίευσαν το γεγονός ως απόπειρα να ευνοηθούν συγκεκριμένοι υποψήφιοι παρά το γεγονός ότι δεν είχαν τα απαιτούμενα προσόντα.

Πολλές δημοσιεύσεις, μόνο μία δίωξη

Τα παραπάνω στοιχεία κυκλοφόρησαν και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «΄Εθνος», ενώ σε ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού «Star Channel» στις 28/1/21, ο Ταμίας του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ, μέλος της ΠΑΣΚΕ και εκπρόσωπος στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο δήλωσε πως «οι διαδικασίες προσλήψεων είναι αμφισβητούμενες». Στις παραπάνω καταγγελίες, η διοίκηση της Ο.ΣΥ. Απάντησε με μια σύντομη διάψευση, χωρίς να παραθέτει στοιχεία και με τον ψευδή ισχυρισμό ότι έγιναν ελάχιστες ενστάσεις στις προσλήψεις στις οποίες προχώρησε.

Τελικά, παρά το γεγονός ότι η υπόθεση ήρθε στη δημοσιότητα μετά την προβολή της από μέσα ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας, ο μόνος που υπέστη δίωξη και του επιβλήθηκε ποινή για τη δημοσιοποίηση των στοιχείων ήταν ο Αποστόλης Κασιμέρης, του οποίου η συνδικαλιστική δράση ενοχλεί τη διοίκηση της εταιρείας εδώ και πολλά χρόνια.

Άλλη μια απόπειρα φίμωσης

Μάλιστα, περίπου το ίδιο διάστημα, ο Α. Κασιμέρης περίμενε την απάντηση της Ο.ΣΥ. σε εξώδικη επιστολή με την οποία διαμαρτυρόταν για άλλη μια απόπειρα περιορισμού της συνδικαλιστικής του δράσης από την εταιρεία. Συγκεκριμένα, η Ο.ΣΥ. είχε αυθαίρετα διακόψει την παρακράτηση από τον μισθό του, της συνδρομής που πληρωνόταν αυτόματα στο σωματείο στο οποίο ανήκει, πράγμα που τον έθετε εκτός σωματείου. Αντί να απαντήσει σε αυτή την επιστολή και αντί να ασχοληθεί με τα διάφορα σκάνδαλα που ταλανίζουν κατά διαστήματα την Ο.ΣΥ., τα προβλήματα και τις τραγικές ελλείψεις, η διοίκηση της εταιρείας έστειλε στον Α. Κασιμέρη κλήση για απολογία για τα παραπάνω δημοσιεύματα.

Είναι ξεκάθαρο, ότι πρόκειται για μια προσπάθεια από την πλευρά της διοίκησης της Ο.ΣΥ. να φιμώσει τις φωνές που της κάνουν κριτική ειδικά και μετά το σκάνδαλο της εκμίσθωσης των ακατάλληλων λεωφορείων και να στραφεί εκδικητικά εναντίον των συνδικαλιστών του χώρου που δεν πηγαίνουν «με τα νερά της». Αυτές οι πρακτικές πρέπει να βρουν απέναντί τους το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου! Αυτή η απόφαση συνιστά συνδικαλιστική δίωξη και πρέπει να ανακληθεί άμεσα!

Κώστας Παπαδάκης

Τι δεν έχουμε ακούσει, δει και διαβάσει στις λίγες εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα!

Η προσπάθεια ηρωοποίησης των αστυνομικών που καθημερινά εκτυλίσσεται μετά τα περιστατικά της Νέας Σμύρνης απογειώθηκε.

Οι συνήθεις παντογνώστες καλεσμένοι στις καθημερινές τηλεοπτικές εκπομπές – εκπρόσωποι ή φερόμενοι ως εκπρόσωποι συνδικαλιστικών φορέων των αστυνομικών και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης – άρχισαν πάλι να αναμασούν την ανάγκη ηθικής και υλικής ενίσχυσης της αστυνομίας, επενδύοντας στον φόβο των πολιτών, προκειμένου να καταστήσουν ανεκτή έως και κοινωνικά αναγκαία την όχι και λίγες φορές αυθαίρετη και βίαιη δράση της (πάντα εναντίον ανυπεράσπιστων διαδηλωτών και νεολαίων) των τελευταίων μηνών.

Άλλοι «επαΐοντες» μίλησαν δημόσια για κλιμάκωση του modus operandi των δραστών και προσπάθησαν να τυποποιήσουν το σημείο «που φτάσαμε» με την διατύπωση της αντικατάσταση της απειλής «Τα λεφτά σου η τη ζωή σου» με την διπλή αξίωση: «Και τα λεφτά σου και τη ζωή σου».

Τη σκυτάλη πήραν οι κοινωνιολογίζοντες που προσπάθησαν να κατατάξουν εθνολογικά την προέλευση των δραστών συγκρίνοντας τρόπους δράσης αντίστοιχων ομάδων. Όλες οι φυλές της Ανατολικής Ευρώπης έλαβαν μέρος στην κατάταξη των χαρακτηριστικών της εγκληματικότητάς τους. Λίγο ακόμα και θα άνοιγε γραφείο στοιχημάτων για την πρόβλεψη της εθνικότητας των δραστών.

Πριν καλά καλά ξεκινήσουν οι έρευνες ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης έσπευσε να επικηρύξει με 300.000 € τους δολοφόνους, μιλώντας για κλιμάκωσή του οργανωμένου εγκλήματος και επαναφέροντας την γνώριμη σε αυτόν λογική των κυνηγών κεφαλών και της ιδιωτικοποίησης επ’ αμοιβή της αποκάλυψης και σύλληψης εγκληματιών, στην οποία επιμένει παρά τις γκάφες του παρελθόντος. Κρίμα που δεν είχε διαβάσει τα μνημόνια: Ίσως ανακάλυπτε, μέσα στις τόσες ιδιωτικοποιήσεις, ότι θα στοίχιζε φθηνότερα η κατάργηση της αστυνομίας και η ανάθεση της εξιχνίασης των εγκλημάτων σε κυνηγούς κεφαλών επ’ αμοιβή μετά από εκτίμηση της σημασίας του εκάστοτε εγκλήματος με αντικειμενικά κριτήρια από ειδική επιτροπή.

Αλλά όλως περιέργως κανένας από τους αστυνομικούς συνδικαλιστές δεν διαμαρτυρήθηκε για την απροκάλυπτη εν τω γεννάσθαι, πριν από κάθε ακόμα προσπάθεια εξιχνίασης του εγκλήματος, υποτίμηση της αστυνομίας από τον ίδιο τον Υπουργό της, με την υποκατάστασή της από κυνηγούς επικηρυγμένων. Και ας σημειωθεί ότι ποτέ καμία επικήρυξη δεν οδήγησε στην αποκάλυψη δραστών. Αντίθετα κάποτε οδήγησε σε εικονική αποκάλυψη με σκοπό το αντίτιμο.

Οι συνήθεις βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και διάφοροι άλλοι νομικοί και άλλοι opinion makers επεσήμαναν για πολλοστή φορά την επιτακτική πια ανάγκη αυστηροποίησης των ποινών και περιορισμού της υφ’ όρον απόλυσης και βέβαια (αλίμονο !) κατήγγειλαν και τους νόμους Παρασκευόπουλου, που ως γνωστόν η ισχύς τους έχει λήξει από το 2017.

Ύστερα και οι συνήθεις επίσης εκπρόσωποι του δικαστικού μεσαίωνα, που κάνουν τα πάντα για να δείξουν πόσο δεν αντέχουν τον προοδευτικό για πρώτη φορά προσανατολισμό στην ιστορία της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, άρχισαν πάλι να μιλούν και αυτοί για την ανάγκη θωράκισης της πολιτείας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα και να διατυπώνουν παράπονα για τους νομοθέτες που δεν θεσπίζουν αυστηρότερους νόμους, ενώ κάποιοι από αυτούς απέδωσαν την κλιμάκωσή του στην διαβίωση πολλών αλλοδαπών μεταναστών στην Ελλάδα, οι οποίοι «στερούνται των ηθικών και πολιτιστικών αξιών των συμπατριωτών μας». Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να αμφισβητούν την εγκληματική δράση Ελλήνων μεταναστών στις Η.Π.Α. τους περασμένους αιώνες.

Το γνωστό θεώρημα «Εμείς τους φέρνουμε, εσείς τους αφήνετε» κλίθηκε και πάλι σε όλες τις πτώσεις στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Τα δελτία ειδήσεων όλων των τηλεοπτικών σταθμών έγιναν σχεδόν μονοθεματικά σε όλη τους τη διάρκεια, από έγκλημα σε έγκλημα σε έγκλημα. Ξεχάστηκε βέβαια ότι αρμόδιοι για την εξιχνίαση δεν είναι ούτε οι νομοθέτες, ούτε οι δικαστές. Και πέρασε στα ψιλά ότι σε κάποια από αυτά καταγράφτηκαν σοβαρότατες ολιγωρίες στην εξέταση υπόπτων δραστών.

Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, αυτός που πριν λίγα χρόνια έλεγε ότι η Αθήνα έγινε Καμπούλ και τώρα δεν προλαβαίνει να μετράει εκτελέσεις, κλιμακώνοντας την επικοινωνιακή προσπάθεια να μεταφερθεί το πεδίο ευθύνης από την αστυνομία στους δικαστές, κατέθεσε πολυσέλιδο υπόμνημα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, επισημαίνοντας και εκείνος την ανάγκη αυστηροποίησης των ποινών, προκειμένου η δικαιοσύνη να μην αφήνει ελεύθερους τόσο εύκολα αυτούς που η αστυνομία θεωρεί εγκληματίες.

Ευτυχώς, πήρε «πληρωμένη απάντηση» από τον Εισαγγελέα Αρείου Πάγου σε ανύποπτο χρόνο και άμεσα.

Μέχρι που ήρθε, προτού καν σαραντίσει το θύμα, η συνδυασμένη απάντηση από την αξιολόγηση εργαστηριακών εξετάσεων και στοιχείων, η οποία διαμόρφωσε τα νέα δεδομένα στην υπόθεση, που πληροφορηθήκαμε όλοι από χθες. Ούτε οργανωμένο έγκλημα, ούτε νέο modus operandi, ούτε κλιμάκωση εγκληματικών επιδιώξεων, ούτε συμμορίες αλλοδαπών, παρά μία πολύ συνηθισμένη – και διόλου αποθαρρυνόμενη από την τροποποιητική φιλολογία των σχετικών διατάξεων – σε Δύση και Ανατολή και εν προκειμένω ελληνικότατη γυναικοκτονία, της οποίας μέλλει να αποκαλυφθούν τα ακριβή κίνητρα, από δράστη υπεράνω υποψίας.

Αλλά η φρίκη με την οποία εύλογα η κοινή γνώμη αντιμετώπισε τις τελευταίες αποκαλύψεις όσον αφορά τον πραγματικό δολοφόνο στα Γλυκά Νερά δεν εξαντλείται στο πρόσωπό του. Εκτείνεται σε όλους εκείνους που από την πρώτη μέρα του εγκλήματος, παίρνοντας ως δεδομένα όσα ο «μοναδικός αυτόπτης κατέθεσε» και όσα «διέρρευσαν» χωρίς τη στοιχειώδη υπομονή, έσπευσαν να επενδύσουν πάνω σε αυτά και να οικοδομήσουν και τις σκοπιμότητές τους.

Όλοι αυτοί που επιχείρησαν να χτίσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες πάνω σε αυτό το έγκλημα και να βρουν αφορμή για να φορτώσουν στην ελληνική κοινωνία μία ακόμα βαθμίδα αυταρχοποίησης, νομοθετικής σκλήρυνσης, ανοχής στην κατασταλτική πολιτική, ρατσισμό και εξοντωτικές φυλακίσεις, τώρα έχουν καταπιεί την γλώσσα τους. Όχι βέβαια από μεταστροφή, αλλά από αναδίπλωση και μέχρι να βρουν την επόμενη ευκαιρία να ξεσπαθώσουν.

Οφείλω να εξάρω την ψύχραιμη αρθρογραφία αρκετών νομικών, πολιτικών και άλλων, που διασώθηκαν και έσωσαν και τον δημόσιο διάλογο από τον καφενειακό ευτελισμό και την ανεξαίρετη γελοιοποίηση.

Αθήνα, 18/6/2021
Κώστας Παπαδάκης

Πηγή: pandiera.gr

Χατζηδάκη, μπορείς να πας να εργαστείς,
ένσημα να βάλεις, ρεπό να πληρωθείς

Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης, σπεύδουν άρον άρον, την Τετάρτη 16 Ιούνη, να ψηφίσουν το αντεργατικό τους τερατούργημα, την ώρα που η εργοδοσία, το κεφάλαιο και ο ΣΕΒ τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, με την ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύεται σε θεμελιώδη δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, και τους δίνεται ένα «ισχυρό όπλο» για να εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Ανάμεσα στα άλλα, το νομοσχέδιο προωθεί την κατάργηση του 8ωρου, μέσω της λεγόμενης «διευθέτησης του χρόνου εργασίας», την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σχεδόν στο σύνολο του ιδιωτικού τομέα, την κατάργηση στην πράξη της υποχρέωσης των εργοδοτών να επαναπροσλάβουν απολυμένους -ακόμα και σε περιπτώσεις δικαστικής δικαίωσης-, αυξάνει τον αριθμό των επιτρεπόμενων υπερωριών ανά έτος και προβλέπει ότι θα «πληρώνονται» με ρεπό ή άδεια, μονιμοποιεί την τηλεργασία χωρίς ειδικές προβλέψεις ελέγχου, αποτάσσει από τον κρατικό έλεγχο το ΣΕΠΕ και τον μεταλλάσσει σε «Ανεξάρτητη» Αρχή, δίνει το πράσινο φως για απολύσεις κατά το δοκούν από την εργοδοσία, ακόμα και έγκυων ή τεκουσών γυναικών, θεσμοθετεί «προσωπικό ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας» σε ποσοστό 33%, σε μια σειρά από κλάδους (μεταφορές, κοινής ωφέλειας, καθαριότητα κτλ.), δίνει τη δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών, φακελώνει Συνδικάτα και συνδικαλιστές, ποινικοποιεί την απεργιακή περιφρούρηση και συνολικά την συνδικαλιστική δράση, και κυριολεκτικά βγάζει «στην παρανομία» την απεργία.

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, με τη μεγάλη τους συμμετοχή, στην απεργία της 10ης Ιούνη και τα συλλαλητήρια, έδωσαν ισχυρό χαστούκι στην κυβέρνηση και έστειλαν σαφές μήνυμα ότι: δούλοι του 21ου αιώνα δε θα γίνουμε.

Το ΜΕΤΑ, στο πλαίσιο της κλιμάκωσης των αγώνων, για να μην περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο, που μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω, καλεί τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, Εργατικά Σχήματα, Κινήσεις και Συλλογικότητες, να δώσουν εκ νέου, ενεργά και δυναμικά, το «παρών» τους, στη νέα 24ωρη απεργία που έχουν κηρύξει η ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, την Τετάρτη 16 Ιούνη. Τους καλεί να βγουν στους δρόμους, και ενωτικά και συντονισμένα, να μπλοκάρουν τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης, να συμμετάσχουν στα απεργιακά συλλαλητήρια, που θα γίνουν σε όλη τη χώρα, να κάνουν δική τους υπόθεση το παρόν και το μέλλον της εργασίας, της μόρφωσης, της ζωής τους. Στο δρόμο του αγώνα να βροντοφωνάξουν ξανά:

Κάτω τα χέρια από το 8ωρο, τα Συνδικάτα, τις ΣΣΕ και την Απεργία

Δραστική μείωση του χρόνου εργασίας

Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα,

Διεύρυνση των δικαιωμάτων

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και για όλες

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΙΟΥΝΗ 2021

▬ Το ΜΕΤΑ καλεί σε προσυγκέντρωση στα Προπύλαια, Τετάρτη 16/6, ώρα 10.30πμ., και στη διαδήλωση των συνδικάτων προς τη Βουλή.

▬ Το ΜΕΤΑ καλεί, επίσης, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την έμφυλη διάσταση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, στο υπ. Εργασίας, Τρίτη 15/6, ώρα 6μμ., για να μη γίνουν οι γυναίκες ο «Δούρειος Ίππος» των αντεργατικών σχεδίων τους.

ΑΠΕΡΓΙΑ  16 Ιούνη
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 8ΩΡΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ
Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που παρουσιάζει και υπερασπίζεται με χυδαία και γελοία επιχειρήματα ο υπ. Εργασίας Χατζηδάκης, είναι ξεκάθαρο ότι έχει υπαγορευθεί από τον ΣΕΒ και τις άλλες ενώσεις των εργοδοτών.
Αποτελεί την μητέρα των μαχών και την αιχμή του δόρατος της νέας αντεργατικής επίθεσης, που εξαπολύεται με αφορμή την οικονομική κρίση, που έχει ξεσπάσει διεθνώς. Το νομοσχέδιο αυτό κωδικοποιείται σε τρεις μεγάλες επιθέσεις: I) Επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, με κυριότερα το ωράριο, τον χρόνο εργασίας και τις αμοιβές, II) Επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία και τις συλλογικές διαδικασίες, και III) Επίθεση στα συνδικάτα και τις ελευθερίες τους.
Περιλαμβάνει πάνω από 15 αντεργατικά μέτρα, που γυρίζουν τα εργασιακά δικαιώματα δεκαετίες πίσω, ενώ ταυτόχρονα με πολλά ψέματα, διάφορα παχιά λόγια, κυρώσεις διεθνών συμβάσεων και κάποιες λίγες μέρες άδειας, προσπαθούν να πείσουν ένα κομμάτι κόσμου, ότι δεν είναι τόσο κακό. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που καταργεί το οκτάωρο στον ιδιωτικό τομέα και νομιμοποιεί τις απλήρωτες υπερωρίες. Φέρνει τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και τις ατομικές συμφωνίες μεταξύ του (αδύναμου) εργαζόμενου και του ισχυρού (εργοδότη), κόντρα και στις συμφωνίες των συνδικάτων. Καταργεί την Κυριακάτικη αργία για πολλούς ακόμα κλάδους. Και είναι σίγουρο, πως οτιδήποτε καταφέρει και περάσει τώρα στον ιδιωτικό τομέα, αύριο θα επιδιώξουν να το φέρουν και στο Δημόσιο.
Στο Δημόσιο Τομέα επιβάλλει ποσοστά “ασφαλείας” στις απεργίες από 33% και πάνω, φακέλωμα των συνδικάτων σε κυβερνητικά-εργοδοτικά μητρώα, ηλεκτρονικές συνελεύσεις, ψηφοφορίες και εκλογές καταργώντας συλλογικά δικαιώματα και το απαραβίαστο της ψήφου. Ποινικοποιεί τις καταλήψεις και τη συνδικαλιστική δράση. Καταργεί το Σ.ΕΠ.Ε.
Το νομοσχέδιο αποτελεί ευθεία βολή προς τη δράση και λειτουργία των σωματείων όπως τη γνωρίζαμε ως τώρα. Ουσιαστικά επιδιώκει την κατάργησή τους για την πλήρη και ανεμπόδιστη ισοπέδωση του κόσμου της εργασίας, έχοντας επίγνωση ότι αποτελούν, ακόμα και σε περιόδους εκφυλισμού τους, στοιχειώδεις δομές και εστίες αντίστασης.
Το αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη συμπυκνώνει το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που οραματίζονται κεφάλαιο και εργοδότες εδώ και δεκαετίες. Εργοδότες και κεφάλαιο θέλουν σε συνθήκες απώλειας ή στασιμότητας κερδών να συμπιέσουν το κόστος εργασίας προς όφελος της κερδοφορίας τους. Είναι μια προσπάθεια συνολικής ρεβάνς για λογαριασμό της αστικής τάξης και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει βαλθεί να μας γυρίσει δεκαετίες πίσω. Έχει στόχο, όσα δικαιώματα δεν καταργήθηκαν με τα Μνημόνια από την προηγούμενη κυβέρνηση, να τα διαλύσει αυτό το αυταρχικό καθεστώς που έχει στήσει. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έχουμε μόνο ένα καθήκον: να μπούμε φραγμός και σε αυτή την επίθεση. Αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να ανατραπεί.

Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις 11 π.μ. Προπύλαια και 17:00 Όθωνος και Αμαλίας στο Σύνταγμα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ

Η κυβέρνηση επιδιώκει να καταργήσει το 8ωρο, να επιτεθεί στα συνδικαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, να εξαλείψει τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων και να εντείνει την ανεργία μέσω του αντεργατικού εκτρώματος Χατζηδάκη. Νομίζει πως με επικοινωνιακά παιχνίδια περί ενσωμάτωσης εντός νομοσχεδίου της Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας «για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας» και της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1158 «για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής για τους γονείς και τους φροντιστές» θα μας ξεγελάσει.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για δεσμεύσεις που όφειλε να εκπληρώσει απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους και φυσικά τις εντάσσει με κίβδηλο τρόπο εντός του νομοσχεδίου, χωρίς πραγματικό αντίκτυπο για την καθημερινότητα των γυναικών και θηλυκοτήτων.

Από την πλευρά μας όχι μόνο δεν ξεγελιόμαστε, αλλά αντιθέτως εξοργιζόμαστε με την προσπάθεια να ντυθεί με “προοδευτικό” πρόσημο ως προς τα δικαιώματα της γυναίκας ένα νομοσχέδιο που επισφραγίζει τον εργασιακό μεσαίωνα σε όλα τα επίπεδα και πλήττει διπλά γυναίκες και θηλυκότητες.

Για όλους τους λόγους του κόσμου συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη και καλούμε σε κινητοποίηση ενάντια στην έμφυλη πλερά του νομοσχεδίου την ΤΡΙΤΗ 15|06 στις 18.30 στο Υπουργείο Εργασίας.

Αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, να χάσουν απ’ τα κέρδη τους τα αφεντικά!

Συνέλευση φεμινιστικών κι εργατικών συλλογικοτήτων