Καλούμε στις 6 Μάη στις 10.30 π.μ. στα Προπύλαια και στη συνέχεια σε πορεία στη Βουλή.

Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι παγκόσμια μέρα μνήμης και αγώνα για την εργατική τάξη, που τιμώντας τους νεκρούς και τις θυσίες των εργαζομένων, συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα δίκαια αιτήματα μας.

Φέτος, 135 χρόνια μετά την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, η τάξη μας αντιμετωπίζει μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Το αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη συμπυκνώνει το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που οραματίζονται κεφάλαιο και εργοδότες εδώ και δεκαετίες. Είναι μια προσπάθεια συνολικής ρεβάνς για λογαριασμό της αστικής τάξης και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Επιδιώκει την κατάργηση του οκταώρου με την εφαρμογή δεκάωρου και νομοθετικά με απλήρωτες υπερωρίες, βάζει στο στόχαστρο την απεργία, καθιερώνει τις ατομικές συμβάσεις, την υποχρεωτικότητα της τηλεργασίας και φακελώνει τα συνδικάτα.

Μαζί με το νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και την καταστολή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να επιδεινώσει περαιτέρω τον συσχετισμό δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας σε βάρος της δεύτερης.

Την ίδια στιγμή η δολοφονική κυβέρνηση συνεχίζει να αδιαφορεί για την υγεία των λαϊκών στρωμάτων και εν μέσω της πανδημίας δεν ενισχύει σε καμία περίπτωση το ΕΣΥ και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ενώ δεν ασχολείται καθόλου με τις συνθήκες στους εργασιακούς χώρους. Τα μόνο μέτρα που παίρνει για τον covid-19, αφορούν την απαγόρευση της κυκλοφορίας και την ενίσχυση με κάθε τρόπο του ιδιωτικού κεφαλαίου (ιδιωτικές κλινικές, διαγνωστικά κέντρα, προμηθευτές, ΜΜΕ και άλλες εταιρίες), που αποζημιώνει αδρά για κακές υπηρεσίες, που ξεπερνάνε πολλές φορές και το επίπεδο του σκανδάλου.

Απέναντι στη νέα επίθεση, το εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει μαζικά και δυναμικά. Σπάζοντας για άλλη μια φορά τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας θα απεργήσουμε και θα διαδηλώσουμε και φέτος. Όπως στην Πρωτομαγιά του 2020 οι οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, με προτροπή και πρωτοπορία τις δυνάμεις της Αριστεράς κατεβήκαμε στο δρόμο, έτσι και φέτος πρέπει να πλημμυρίσουμε όλες τις πόλεις της χώρας.

Η ΓΣΕΕ για άλλη μια φορά έπαιξε απεργοσπαστικό ρόλο και σαν στήριγμα της κυβέρνησης, ανακοίνωσε απεργία για την Τρίτη (του Πάσχα) 4 Μάη, την ώρα που οι παρατάξεις της Αριστεράς πρότειναν απεργία την Πέμπτη 6 Μάη, με την σύμφωνη γνώμη της ΑΔΕΔΥ.

Τελικά η ΑΔΕΔΥ και δεκάδες Εργατικά Κέντρα και ομοσπονδίες και πολλά συνδικάτα πήραν αποφάσεις για 24ωρη απεργία την Πέμπτη 6 Μάη, που με συγκεντρώσεις θα τιμήσουμε τους αγώνες της τάξης μας και θα στείλουμε μήνυμα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι το αντεργατικό νομοσχέδιο τους θα μείνει στα χαρτιά!

Συνεχίζουμε την ταξική πάλη για την προστασία της υγείας των λαϊκών στρωμάτων, για κατάργηση της εκμετάλλευσης, κοινωνική δικαιοσύνη, μόνιμες προσλήψεις στη δημόσια υγεία, παιδεία και στο κοινωνικό κράτος, δημόσια και δωρεάν κοινωνικά αγαθά, ζωή και εργασία με αξιοπρέπεια.

Όλες και όλοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς την Πέμπτη 6 Μάη

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΟΚΤΑΩΡΟΥ- ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Κάτω τα χέρια από τα σωματεία, τους ταξικούς αγώνες και την απεργία

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Πολιτική Οργάνωση: “ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ”

Το κεντρικό πολιτικό άρθρο του φύλλου 24 της εφημερίδας “Κόκκινο Νήμα” που κυκλοφορεί”

Νοµοσχέδιο για τα εργασιακά: στο στόχαστρο, 8ωρο, αργία της Κυριακής, συλλογικές συµβάσεις, συνδικαλιστική δράση, εργασιακά δικαιώµατα

του Πάνου Κοσμά

Το νοµοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τα εργασιακά δικαιώµατα και τον εργατικό συνδικαλισµό δεν αφορά κάποια «θεµατική» των δικαιωµάτων· είναι κεντρικό πολιτικό ζήτηµα. Όχι µόνο επειδή, γενικά, τα ζητήµατα που αφορούν την εργασία δεν έχουν «θεµατικό» χαρακτήρα, αλλά και επειδή το συγκεκριµένο νοµοσχέδιο δεν είναι µια συνηθισµένη νεοφιλελεύθερη αντι-µεταρρύθµιση: έχει ιστορικό χαρακτήρα. Όλα όσα αποτελούν την επιτοµή του νεοφιλελεύθερου προγράµµατος στα ζητήµατα αυτά, όλα όσα αποτελούν ιστορικές απαιτήσεις και «εµµονές» της άρχουσας τάξης, όλα όσα στοχοποίησε µε επιµέρους ρυθµίσεις όλα τα προηγούµενα χρόνια, περιέχονται σε αυτό το νοµοσχέδιο: η κατάργηση του 8ώρου, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συµβάσεων, η ουσιαστική κατάργηση των συνδικάτων και η πλήρης υπονόµευση του εργατικού συνδικαλισµού, η πλήρης ευελιξία όσον αφορά το ωράριο εργασίας.

Αρκεί να αναλογιστούµε τον χαρακτήρα των κατακτήσεων που µπαίνουν στο στόχαστρο, για να συλλάβουµε εύκολα το µέγεθος της ιστορικής πρόκλησης για την εργατική τάξη και το εργατικό κίνηµα· αλλά και την Αριστερά, που συνδέθηκε ιστορικά µαζί τους όχι µόνο µε αγωνιστικούς δεσµούς, αλλά και «υπαρξιακά», µε όρους στρατηγικής και απελευθερωτικού οράµατος.     

«Ολοκληρωµένος» νεοφιλελευθερισµός

Ας δούµε κατ’ αρχάς περί τίνος πρόκειται, δηλαδή τις βασικές προβλέψεις αυτού του νοµοσχεδίου.

Κατάργηση 8ώρου:

Το 8ωρο είναι θεµελιώδης και «εµβληµατική» εργατική κατάκτηση, συνδεµένη µε το «Σικάγο» και µε τους πρώιµους αγώνες της εργατικής τάξης στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και το πρώτο τέταρτο του 20ού. Η κατάργησή του υπήρξε κρυφός πόθος αλλά και συστηµατική στρατηγική για τον νεοφιλελευθερισµό. Καθώς το εργατικό κίνηµα και η Αριστερά δεν κατόρθωσαν να ανασχέσουν τη δυναµική των αντι-µεταρρυθµίσεών του και να οδηγήσουν σε ήττα τα σχέδια ταξικού ρεβανσισµού που είναι σε πλήρη εφαρµογή εδώ και πάνω από 30 χρόνια, ήρθε η ώρα που η ποσότητα µετατρέπεται σε ποιότητα: από τις διαρκείς αλλά επιµέρους απόπειρες, περνάµε στην ευθεία κατάργηση, καθώς το νοµοσχέδιο νοµοθετεί το 10ωρο ως ηµερήσιο χρόνο απασχόλησης. Πλέον, ο εργοδότης µπορεί να απασχολήσει τους εργαζόµενους στην επιχείρησή του µε 10ωρο καθηµερινά. «Απάτη! απάτη!», φωνάζουν οι νεοφιλελεύθεροι αγύρτες. «Το 8ωρο δεν καταργείται, απλώς διευθετείται ο χρόνος εργασίας σε… εξαµηνιαία βάση». Όποιες «υπερβάσεις» γίνουν µε ωράριο πέραν του 8ώρου και µέχρι το 10ωρο, θα αντισταθµίζονται µέσα στο εξάµηνο µε µειωµένο χρόνο εργασίας ή µε ρεπό σε άλλες περιόδους. Έτσι, οι εργαζόµενοι -υποτίθεται- θα δουλεύουν τις ίδιες ώρες εργασίας σε εξαµηνιαία βάση, οπότε δεν υπάρχει και λόγος για αύξηση των αποδοχών…   

Είναι εύκολο να φανταστούµε ότι από όλο αυτό θα µείνει απλώς και µόνο η αύξηση του ωραρίου από 8ωρο σε 10ωρο. ∆ιότι ποιος µηχανισµός, τίνος και µε την εγγύηση ποιων θα εγγυηθεί το… ακριβές µέτρηµα των ωρών σε εξαµηνιαία βάση ώστε να αντισταθµίζονται οι υπερβάσεις του 8ώρου;

∆ιευθέτηση χρόνου εργασίας µε πλήρη «ευελιξία»:

Ωστόσο, δεν πρόκειται µόνο για τον ηµερήσιο χρόνο εργασίας. Τα νεοφιλελεύθερα «ανώτερα µαθηµατικά» της εργασίας είναι πλήρως προσαρµοσµένα στις ανάγκες του εργοδότη, και καθώς αυτές οι ανάγκες είναι «ευέλικτες» (η ευελιξία των αναγκών και η ανάγκη της ευελιξίας), η «ευελιξία» υψώνεται στο τετράγωνο και τον κύβο και φτάνει ως την εξατοµίκευση. Κάθε εργαζόµενης/η µπορεί δυνητικά να έχει το δικό του «καλάθι» χρόνου εργασίας σε εξαµηνιαία βάση. Αυτό µάλιστα δεν αφορά µόνο το ωράριο, αλλά και τις βάρδιες και τον αριθµό των υπερωριών – από µέρα σε µέρα, από βδοµάδα σε βδοµάδα, από µήνα σε µήνα. Όχι απλώς ο εργάσιµος χρόνος αλλά και η ίδια η ζωή, ο ελεύθερος χρόνος που αποµένει, τα «κουράγια» που αποµένουν, όλα επαφίενται στις απαιτήσεις του εργοδότη. Είναι ο ορισµός της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, πλέον και µε πλήρη θεσµική κάλυψη. Είναι ο ορισµός της µισθωτής δουλείας…    

Κατάργηση συλλογικών συµβάσεων:

Η Ελλάδα είναι ήδη η χώρα όπου το µνηµονιακό καθεστώς εξαίρεσης για τα εργατικά δικαιώµατα παραµένει ακλόνητο και στη «µεταµνηµονιακή» περίοδο. Στο πλαίσιο αυτού, οι συλλογικές συµβάσεις έχουν στην πράξη και σε µεγάλο βαθµό καταργηθεί. Ο κατώτερος µισθός έχει πάψει να αποτελεί αντικείµενο διαπραγµάτευσης µεταξύ των συνδικάτων και των εργοδοτικών οργανώσεων, καθώς καθορίζεται από τις κυβερνήσεις, ενώ η µετατρεψιµότητα των κλαδικών συµβάσεων έχει δεχθεί ανεπανόρθωτα πλήγµατα. Όµως το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που έχουν ενεργήσει για λογαριασµό του δεν αρκούνται σε αυτά. Έτσι, στο τωρινό νοµοσχέδιο η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας µε όρους πλήρους «ευελιξίας» γίνεται ο µοχλός για νέο χτύπηµα στις συλλογικές συµβάσεις. Το πώς θα διευθετηθεί ο χρόνος εργασίας είναι ευθύνη του εργοδότη και κάθε εργαζόµενου χωριστά! Έτσι, δεν υπάρχει συλλογικός κοινός παρονοµαστής – και άρα χάνει κάθε νόηµα η έννοια της συλλογικής σύµβασης. Αν µέχρι χθες, το εργατικό κίνηµα και η Αριστερά πάλευαν ενάντια στην υποκατάσταση της γενικής συλλογικής σύµβασης ή και των κλαδικών από τις επιχειρησιακές, τώρα ανεβαίνουµε «πίστα»: η κατάργηση του 8ώρου και η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας µε πλήρη «ευελιξία» και εξατοµίκευση µας εισάγουν στην εποχή των ατοµικών συµβάσεων.

«Κατάργηση» συνδικάτων και απεργίας:     

Ήδη µε τα προηγούµενα ο ρόλος των συνδικάτων υποβαθµίζεται σηµαντικά: ποιος θα είναι ο ρόλος τους αν δεν µπορούν να διαπραγµατεύονται συλλογικές συµβάσεις και αν η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας γίνεται πλέον υπόθεση προσωπικής διαπραγµάτευσης -και σύµβασης- µεταξύ του εργοδότη και κάθε εργαζόµενου/ης χωριστά; Κι όµως, αποµένει κάτι για να… κάνουν: συνέλευση, στάση εργασίας, απεργία, κατάληψη εργασιακού χώρου, µοίρασµα φυλλαδίων και προπαγανδιστικού υλικού, διαδήλωση. Ε, λοιπόν, ο νοµοθέτης έχει προβλέψει και γι’ αυτά! Η απεργία θα µπορεί να αποφασιστεί µε το 50%+1 των εγγεγραµµένων µελών του συνδικάτου, µε ψηφοφορία που µπορεί να είναι ηλεκτρονική – άρα η συνέλευση… περιττεύει· ο πίνακας ανακοινώσεων του συνδικάτου στον χώρο εργασίας απαγορεύεται – αντικαθίσταται από ηλεκτρονικό χώρο ανακοινώσεων· υπάρχει ηλεκτρονικό µητρώο µελών του συνδικάτου, κι ο εργοδότης έχει πρόσβαση σε αυτό µέσω του κράτους – οι γενναίοι/ες που θα αποφασίσουν να φτιάξουν συνδικάτο, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτοµάτως «συστήνονται» στον εργοδότη· η κατάληψη εργασιακού χώρου ή χώρου της επιχείρησης είναι ποινικό αδίκηµα· αν, παρ’ όλα τα προηγούµενα κηρυχθεί απεργία, η επιχείρηση θα πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει µε προσωπικό ασφαλείας, που ξεπερνά το 40% των εργαζοµένων! όσο για τους συνδικαλιστές, καλά θα κάνουν να ασχολούνται µε το πώς δεν θα βρεθούν αντιµέτωποι µε ποινικές διώξεις εξαιτίας όλων αυτών και καλού κακού να βρουν και κάναν καλό δικηγόρο, παρά να σκέφτονται διαµαρτυρίες και απεργίες…

Κατάργηση κυριακάτικης αργίας: Οι µέχρι τώρα «άτολµες» ρυθµίσεις που καταργούσαν την κυριακάτικη αργία επεκτείνονται στην πλειονότητα των επιχειρήσεων και σε ποσοστό που ξεπερνά το 40%.   

Αν τώρα σκεφτείτε ότι όλα αυτά συνιστούν όχι απλώς ένα σύγχρονο ιδιώνυµο κατά του εργατικού συνδικαλισµού αλλά και ένα ιδιώνυµο κατά της εργασίας, θα έχετε απόλυτο δίκιο – περί αυτού πρόκειται!

Τέλος εποχής…

Εκπροσωπώντας µε τον πιο ωµό τρόπο τον πιο ακραίο νεοφιλελευθερισµό πινοτσετικού τύπου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κηρύσσει επισήµως και ρυθµίζει θεσµικά το τέλος της κοινωνικής/ταξικής διαπραγµάτευσης. Η ίδια η ίδρυση συνδικάτου, πολύ περισσότερο η απεργία (για να µη µιλήσουµε για κατάληψη εργασιακού χώρου) προϋποθέτουν πλέον όχι απλώς µαχητική διάθεση και απόφαση για προσωπικές θυσίες (κατά περίπτωση και βαριές), αλλά και απόφαση κήρυξης πολέµου µε την εργοδοσία και το κράτος. Είναι ειρωνικό, αλλά τώρα ακριβώς που ο ακραίος νεοφιλελευθερισµός νοµοθετεί αυτό το µεταµοντέρνο ιδιώνυµο κατά της συνδικαλιστικής δράσης αλλά και των εργασιακών δικαιωµάτων, οι τριτοβάθµιες οργανώσεις της εργατικής τάξης (ΓΣΣΕ και Α∆Ε∆Υ) και η πλειονότητα των Εργατικών Κέντρων έχουν σε τέτοιο βαθµό εκφυλιστεί και γραφειοκρατικοποιηθεί, ώστε να µπορούν δίκαια να χαρακτηριστούν «αυλικοί του αυτοκράτορα». Κάτω από αυτό το τριτοβάθµιο και κατά περίπτωση δευτεροβάθµιο «καπάκι», τα πράγµατα για την εργατική διαµαρτυρία και κινητοποίηση, για τον εργατικό συνδικαλισµό, γίνονται τροµερά δύσκολα. Ποιος θα κηρύσσει στο εξής «νοµίµως» απεργία όταν οι τριτοβάθµιες οργανώσεις δεν δείχνουν διάθεση να κηρύξουν απεργία ούτε καν γι’ αυτό το νοµοσχέδιο που µοιάζει σαν να το εµπνεύστηκε υπουργός του Ιωάννη Μεταξά; Ποιοι/ες θα πάρουν την απόφαση να φτιάξουν «νοµίµως» συνδικάτο όταν πρέπει να κοινοποιούν τα µέλη του ουσιαστικά και στον εργοδότη; Ποιο συνδικάτο θα κηρύξει απεργία µε ηλεκτρονική ψηφοφορία και χωρίς να έχει προηγηθεί  συνέλευση; Ποια διοίκηση ποιου σωµατείου δεν θα σκέφτεται δυο και τρεις φορές τη διοργάνωση διαµαρτυρίας και -πολύ περισσότερο- απεργίας όταν οι «νόµιµες» προϋποθέσεις τους είναι δρακόντειες την ίδια στιγµή που οι ποινικές ευθύνες γίνονται πολύ µεγάλες;       

Να κηρύξουµε λοιπόν κι εµείς το «τέλος των συνδικάτων» και του εργατικού συνδικαλισµού, δηλαδή του εργατικού κινήµατος, και να «πάµε γι’ άλλα»;

Η απάντηση είναι όχι, για τον ίδιο λόγο που δεν κηρύξαµε το τέλος των  διαδηλώσεων όταν η κυβέρνηση ψήφισε το νοµοσχέδιο για τις διαδηλώσεις µε τις -εξίσου- δρακόντειες προϋποθέσεις «νοµιµότητας». Ωστόσο, υπάρχουν πολλές και µεγάλες διαφορές ανάµεσα σε κεντρικές πολιτικές µάχες στον δρόµο και σε µάχες στους εργασιακούς χώρους – στη δεύτερη περίπτωση τα πράγµατα είναι πολύ πιο δύσκολα, οι ευθύνες προσωποποιούνται και τα κόστη έχουν υπαρξιακό χαρακτήρα.

∆εν µπορούµε λοιπόν να ξεµπερδεύουµε µε την τεράστια απειλή που αντιπροσωπεύει το συγκεκριµένο νοµοσχέδιο µε επικές κορώνες. Αντί να παρακολουθούµε τα πράγµατα σαν υπνωτισµένοι, πρέπει επειγόντως και µε πλήρη αίσθηση της ιστορικότητας των διακυβεύσεων για το εργατικό κίνηµα και την Αριστερά να γίνει µια µεγάλη συζήτηση για το πώς πρέπει να απαντηθεί συγκεκριµένα αυτή η ιστορική πρόκληση. Πώς θα συγκεντρωθούν δυνάµεις στη µάχη· τι θα γίνει από την «επόµενη µέρα», όταν θα τεθούν σε ισχύ αυτές οι δρακόντειες διατάξεις – πώς θα τις καταργήσουµε στην πράξη· ποια συνδικάτα, συγκροτηµένα σε ποιο επίπεδο (πρωτοβάθµιο, κλαδικό κ.λπ. αποτελούν την πιο αποτελεσµατική µορφή συγκρότησης)· ποια είναι η ενδεδειγµένη στάση απέναντι στις εκφυλισµένες τριτοβάθµιες και δευτεροβάθµιες συνδικαλιστικές οργανώσεις – όχι µε γενικά πολιτικά κριτήρια, αλλά µε έγνοια και αγωνία να απαντηθεί το ερώτηµα «ποιος θα κηρύσσει πανεργατική απεργία». κ.λπ. κ.λπ.

Πώς θα πρέπει να οργανώνονται οι απεργίες που κηρύσσονται «νόµιµα», όταν είναι τόσο απαραίτητες αλλά και τόσοι «ακριβές» και -λίαν προσεχώς- υψηλού κόστους για να αποτελούν υπόθεση προδιαγεγραµµένης αποτυχίας; Και πώς θα οργανώνονται απεργίες παρά και ενάντια στις νέες, δρακόντειες προϋποθέσεις του νοµοσχεδίου Χατζηδάκη;       

Αυτό το νοµοσχέδιο σηµατοδοτεί ένα «τέλος εποχής». Όχι για το εργατικό κίνηµα καθαυτό, αλλά για τις µεθόδους και τα εργαλεία της πάλης του. Οφείλουµε να ο δούµε, να το συζήσουµε ανοιχτά και να βρούµε επειγόντως τις απαντήσεις.

Η κεντρικότητα της εργασίας -και της εργατικής τάξης- και  η Αριστερά

Ωστόσο, το ζήτηµα δεν αφορά µια «θεµατική «περιοχή» της ταξικής πάλης ούτε µόνο τους/τις εργαζόµενους/ες: είναι ζήτηµα κεντρικό πολιτικό! Αυτό το νοµοσχέδιο είναι η πιο εύγλωττη απόδειξη του γεγονότος ότι οι νεοφιλελεύθεροι γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που έχουν ξεχάσει ή έστω υποτιµούν µεγάλα τµήµατα της Αριστεράς: την κεντρικότητα της εργασίας! Πάνω από τρεις δεκαετίες κρίσης της Αριστεράς, πάνω από τρεις δεκαετίες αποϊδεολογικοποίησης, υποχώρησης του µαρξισµού και υποκατάστασής του από τις νέες κριτικές θεωρίες και ιδιαίτερα τις θεωρίες των ταυτοτήτων, οδήγησαν τα πράγµατα µέχρι του σηµείου να γίνει σχεδόν «αθέατη» για µεγάλα τµήµατα της Αριστεράς η κεντρικότητα της εργασίας, συχνά δε και η ίδια η εργασία! Στη χώρα που η µισθωτή εργασία έχει διευρυνθεί έως το 70% του οικονοµικά ενεργού πληθυσµού – µάλιστα, αν υπολογίσουµε και το τµήµα των αυτοαπασχολούµενων που ζουν αποκλειστικά από τη δική τους εργασία και δεν εκµεταλλεύονται εργασία άλλων, φτάνουµε σε επίπεδα πάνω από 80%! Πάνω από το 80% των οικονοµικά ενεργών ανθρώπων στην κοινωνία µας ζουν µόνο στον βαθµό που πουλούν την εργατική τους δύναµη σε κάποιο, µεγάλο, µικρό ή µεσαίο, αφεντικό. Αυτό είναι το κεντρικό, το «υπαρξιακό» στοιχείο που καθορίζει, άµεσα και έµµεσα, µε πολλούς τρόπους, τη ζωή -και µάλιστα σε πάµπολλες εκδοχές της- του 80% της κοινωνίας. Είναι λοιπόν δυνατόν να µη θεωρούµε κεντρική, αξονική αυτή την πραγµατικότητα και να την υποβιβάζουµε σε «θεµατικού ενδιαφέροντος» ζήτηµα;   

Οι νεοφιλελεύθεροι πάντως δεν κάνουν τέτοια λάθη: η «ευελιξία» στην εργασία, η λιτότητα στο εργατικό εισόδηµα, η λιτότητα στο κοινωνικό κράτος (δηλαδή η λιτότητα στις δαπάνες για τον «κοινωνικό µισθό»), η απαλλοτρίωση µέρους των περιουσιακών στοιχείων των εργαζόµενων τάξεων και η υποθήκευση µελλοντικού εργατικού εισοδήµατος έναντι χρεών που δεν µπορούν να εξυπηρετηθούν εξαιτίας της εισοδηµατικής λιτότητας, η ιδιωτικοποίηση δηµόσιων και κοινωνικού χαρακτήρα αγαθών, υπηρεσιών και επιχειρήσεων είναι εδώ και τέσσερις δεκαετίες ο πυρήνας της στρατηγικής τους. Και µε τι σχετίζεται αυτός ο πυρήνας αν όχι µε τη µοιρασιά του κοινωνικού προϊόντος της εργασίας ανάµεσα στην εργασία και το κεφάλαιο; Και γιατί τόση συστηµατικότητα και αδιατάρακτη επιµονή σε αυτές τις πολιτικές, γιατί τόση «λύσσα» στην υλοποίησή τους, αν όχι επειδή αποτελούν θεµελιώδη προϋπόθεση για τα καπιταλιστικά κέρδη;

∆εν είναι όµως µόνο η εργασία και η τιµή της εργατικής δύναµης κεντρικές. Είναι και η εργατική τάξη. Οι νεοφιλελεύθεροι µοιάζει να αξιολογούν αυτή την παράµετρο περισσότερο απ’ ό,τι η ίδια η Αριστερά! Το νοµοσχέδιο Χατζηδάκη δεν είν αι µόνο ιδιώνυµο κατά των εργασιακών δικαιωµάτων αλλά και ιδιώνυµο κατά του εργατικού συνδικαλισµού. Είναι απορίας άξιο: για ποιον λόγο όταν οι τριτοβάθµιες και πολλές δευτεροβάθµιες οργανώσεις της εργατικής τάξης είναι όχι µόνο γραφειοκρατικοποιηµένες και εκφυλισµένες, άρα καθόλου επίφοβοι αντίπαλοι, αλλά και «δικές» τους σε επίπεδο διοίκησης; Εδώ αναδεικνύεται ένα άλλο πλεονέκτηµα των «από πάνω» σε σχέση µε την Αριστερά: διδάσκονται από την πείρα τους. Όταν νοµοθετούν ενάντια στην εργασία και το εργατικό κίνηµα, δεν το κάνουν µε βάση τις τρέχουσες ανάγκες τους, αλλά έχοντας υπόψη την αλλαγή των συσχετισµών σε µεσοµακροπρόθεσµη βάση. Όταν «λυσσάνε» µε τη Μεταπολίτευση, γνωρίζουν γιατί: γιατί οι συνολικοί ταξικοί συσχετισµοί δύναµης διαµορφώνονται σε µακροπεριόδους – µια τέτοια µακροπερίοδος µε «ανεπίτρεπτες» κατακτήσεις για το εργατικό κίνηµα και την Αριστερά ήταν η Μεταπολίτευση. Κι όταν θέλουν να «ανατρέψουν» τη Μεταπολίτευση, στοχεύουν στην οικοδόµηση ενός «καθεστώτος» ενάντια στα εργατικά δικαιώµατα σε µεσοµακροπρόθεσµη βάση. Φροντίζουν δηλαδή όχι στενά για το σήµερα, αλλά για το αύριο και το µεθαύριο των συµφερόντων του κεφαλαίου. ∆εν θεωρούν -και καλά κάνουν- εγγύηση σε µεσοµακροπρόθεσµη βάση τη σηµερινή κατάντια των τριτοβάθµιων και δευτεροβάθµιων οργανώσεων της εργατικής τάξης. ∆εν ξεχνούν ότι η ανεκδιήγητη ηγεσία Παναγόπουλου κήρυξε στη διάρκεια των µνηµονιακών χρόνων -σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, κοινωνικών και εργατικών πιέσεων- 28 γενικές απεργίες, οι οποίες έγιναν ηµέρες αγώνα και µαζικών διαδηλώσεων όχι µόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας. ∆εν αγνοούν επίσης ότι οι µαζικές διαθέσεις αλλάζουν και ότι η πολιτική κρίση µπορεί κάλλιστα να επανέλθει. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σηµαντικό, δεν υποτιµούν τη δύναµη αυτού του ογκώδους 80% της µισθωτής εργασίας, αντίθετα θεωρούν πολύ σηµαντικό να µένει καθηλωµένο – µε όλους τους δυνατούς τρόπους.

Αποµένει στην Αριστερά να «θυµηθεί», από τη δική της πλευρά, όλα όσα ξέχασε – και να πράξει αναλόγως, τόσο απέναντι στο  νοµοσχέδιο Χατζηδάκη όσο και γενικά, αναδεικνύοντας τον κεντρικό τους πολιτικό χαρακτήρα.

Η πανδημία που ξέσπασε στις αρχές του περασμένου χρόνου και το καθεστώς των απαγορεύσεων που επέβαλαν οι χώρες στις μετακινήσεις των Ναυτεργατών, είτε στον επαναπατρισμό τους είτε την ομαλή εργασία αυτών που πρόκειται να ναυτολογηθούν (σκάντζα) έχει επιφέρει δραματικές και δυσμενείς αλλαγές στις συνθήκες εργασίας τους, έχουν πολλαπλασιαστεί τα προβλήματα υγείας τους και έχει επηρεαστεί η ίδια η ψυχοσύνθεσή τους από τον μακροχρόνιο εγκλωβισμό τους μέσα στα πλοία.

Στην αρχή της πανδημίας ο αριθμός των Ναυτεργατών που βρέθηκαν σε αυτή την ιδιότυπη ομηρία άγγιξε τις 400.000 σε πλοία ανά τον κόσμο.

Στο διάστημα που πέρασε τα βήματα που έγιναν ήταν εξαιρετικά μικρά με αποτέλεσμα 16 μήνες μετά την εμφάνιση του covid-19 να παραμένουν εγκλωβισμένοι πάνω από 230.000 Ναυτεργάτες έως και σήμερα!!!

Όλη αυτή την περίοδο η ΠΕΝΕΝ με πλήθος παρεμβάσεων πρόβαλε, ανέδειξε και έφερε το μεγάλο αυτό πρόβλημα στο προσκήνιο απευθυνόμενη στους διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς αλλά και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των Ναυτεργατών (IMO – Ε.Ε – ITF) καθώς επίσης στην ελληνική κυβέρνηση και στο Υπουργείο Ε.Ν.

Την περίοδο της πανδημίας το θαλάσσιο εμπόριο και η διακίνηση των εμπορευμάτων με τα πλοία συνεχίστηκε ομαλά και μάλιστα σημείωσε και αύξηση, με αποτέλεσμα τα ναυλοσύμφωνα που υπογράφονται μεταξύ ναυλωτών – εφοπλιστών να έχουν πάρει την ανιούσα και σε ορισμένους τύπους η αύξηση των ναύλων να είναι εντυπωσιακή και κατ’ επέκταση η κερδοφορία τους να σπάει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ ανόδου…

Όλοι οι εμπλεκόμενοι διεθνείς – περιφερειακοί και εθνικοί φορείς, οργανισμοί και υπηρεσίες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα χλιαρά, αναλίσκονται σε εκκλήσεις και παραινέσεις και έως τώρα έχουν αποτύχει οικτρά στην διαχείριση και στην ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος, το οποίο σημειωτέον δεν έχει λάβει σε καμία περίπτωση την δημοσιότητα που θα έπρεπε.

Αντίθετα ο ολιγοήμερος αποκλεισμός από πλοίο στο κανάλι του Σουέζ πρόσφατα, αποτέλεσε κεντρική είδηση σε διεθνή κλίμακα, επηρέασε χρηματιστήρια – αγορές και την ίδια την διεθνή οικονομία…..

Η περίπτωση του ατυχήματος και του κλεισίματος του Σουέζ συντάραξε κυβερνήσεις – οικονομίες και τον διεθνή τύπο, αλλά ο μακροχρόνιος εγκλωβισμός των Ναυτεργατών δεν φαίνεται να έχει ευαισθητοποιήσει στο ελάχιστο το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο διεθνώς και στη χώρα μας.

Μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση προσφέρθηκε να παράσχει βοήθεια στις Αιγυπτιακές αρχές προκειμένου να απεγκλωβιστεί το κανάλι του Σουέζ…..

Η μακρόχρονη ομηρία και ο εγκλωβισμός χιλιάδων Ναυτεργατών που παραμένουν στα πλοία για 10 έως και 20 μήνες δεν αποτελεί ούτε μονόστηλο στον έντυπο τύπο αλλά και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και βέβαια τίποτα δεν δείχνει έως τώρα ότι αυτό θα αλλάξει, τουλάχιστον για το επόμενο χρονικό διάστημα, αφού η απόπειρα να δοθεί προτεραιότητα στους εμβολιασμούς των Ναυτεργατών και επακόλουθα να εξασφαλίζεται η ομαλή σκάντζα τους στα πλοία, ούτε και αυτό προχωράει.

Κυβέρνηση – ΥΕΝ – εφοπλιστές και τα αστικά ΜΜΕ άλλες προτεραιότητες είχαν και έχουν στον σχεδιασμό τους και στα συμφέροντα που υπηρετούν… Κατά τα λοιπά οι ίδιοι επιδίδονται καθημερινά σε προπαγανδιστικές φιοριτούρες για την μεγάλη ελληνική ναυτιλία, τον ρόλο και το κύρος της διεθνώς, αλλά και την επιρροή που ασκούν στα διεθνή φόρουμ….. Προφανώς αυτό το κύρος και η επιρροή αρχίζουν και τελειώνουν στις υπηρεσίες των εφοπλιστικών συμφερόντων και μόνο….

Αποσιωπάται όμως ότι κανένα πλοίο δεν κινείται στον αυτόματο πιλότο, ότι μέσα σε αυτά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αντικειμενικά είναι μόνοι τους σε δύσκολες αντίξοες και εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες. Είναι ακριβώς οι Ναυτεργάτες που βιώνουν καθημερινά τα προβλήματα και τους κινδύνους που απορρέουν από το ίδιο το επάγγελμα. Ότι αυτοί οι Ναυτεργάτες με τον πολύμηνο εγκλωβισμό τους έχουν φτάσει και ξεπεράσει τα όρια τους και πλέον εκπέμπουν SOS, όχι μόνο για την ωμή καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους που ασύστολα ποδοπατούνται αλλά και γιατί πλέον τίθεται σε κίνδυνο η σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα.

Αυτή την εκτίμηση έρχεται να επιβεβαιώσει πρόσφατη έρευνα από το World Maritime University και αφορά την πρώτη περίοδο της πανδημίας. Από αυτήν προκύπτουν τα παρακάτω αποκαλυπτικά στοιχεία:

Σχετικά με τις άδειες εξόδου

– Το 95% των ερωτηθέντων Ναυτεργατών αντιμετώπισαν την απόλυτη απαγόρευση άδειας εξόδου από τα πλοία.

– Τα 2/3 από τους Ναυτεργάτες δεν μπορούσαν να αποβιβαστούν από τις σκάλες του πλοίου ενώ και το 1/3 που αποβιβάστηκε το έκανε για να μετρήσει το βύθισμα του πλοίου….

– Από την ίδια έρευνα διαπιστώθηκε πως η παρατεταμένη παραμονή εν πλω, χωρίς την δυνατότητα άδειας ή ακόμη και εξόδου, έχει επηρεάσει την ψυχική τους υγεία στο 88% των ερωτηθέντων. Ιδιαίτερα επιβαρυμένη παρουσιάζεται η κατάσταση εκείνων που εκτελούν ταξίδια μεγάλης χρονικής διάρκειας.

– Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του εγκλωβισμού ήταν ότι ενώ αυξήθηκαν τα μέσα ψυχαγωγίας στα πλοία, ένα αξιόλογο ποσοστό Ναυτεργατών δεν έδειξε κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον για αυτά….

Σχετικά με την παραβίαση των ΣΣΕ

Από την ίδια έρευνα ανακύπτει ότι μόνο το 14,5% των Ναυτεργατών το συγκεκριμένο διάστημα επαναπατρίστηκαν μετά την λήξη των ΣΣΕ, στην πλειοψηφία τους ήρθαν αντιμέτωποι με την επέκταση των ΣΣΕ χωρίς την θέλησή τους και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτή επεκτάθηκε και πέρα των 12 μηνών.

Ένα ποσοστό 32% δήλωσε ότι δεν αποζημιώθηκε για την παραβίαση της σύμβασής του.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι τα στοιχεία που συνθέτουν την έρευνα μόνο ως ενδεικτικά πρέπει να ληφθούν υπόψη αφού σε αυτήν πήραν μέρος… πλοιοκτήτριες και διαχειρίστριες ναυτιλιακές εταιρείες….

Σχετικά με την παροχή ιατρικής βοήθειας ένα ποσοστό 15,4% θεώρησαν ότι είχαν ανεπαρκή ιατρική πρόσβαση και φροντίδα στην στεριά!

Συμπερασματικά η έρευνα επισημαίνει πως η κατάργηση στις άδειες εξόδου των Ναυτεργατών επιβαρύνει την ψυχική τους υγεία, η παράνομη επέκταση των συμβάσεών τους, παρά τη θέλησή τους, αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!!!

Από όλα τα παραπάνω καθίσταται περισσότερο από ποτέ επίκαιρη, ρεαλιστική και αναγκαία η πρότασή μας ότι η έξοδος από αυτή την κατάσταση είναι η ανάληψη συντονισμένης συνδικαλιστικής δράσης σε διεθνές, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο ώστε να σταματήσει ο απάνθρωπος εγκλωβισμός των Ναυτεργατών.

Ότι τα εργατικά και ευρύτερα ανθρώπινα δικαιώματα των Ναυτεργατών όλου του κόσμου δεν πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό του θαλάσσιου εμπορίου και στις αστικές πολιτικές των κυβερνήσεων με θύματά τους εκατοντάδες χιλιάδες Ναυτεργάτες που πλέον η υγεία τους βρίσκεται σε κίνδυνο!!!

Ότι επιβάλλεται να ληφθούν επείγοντα μέτρα για την διασφάλιση των δικαιωμάτων τους στην σκάντζα, στην τήρηση των ΣΣΕ και συνολικά των δικαιωμάτων τους.

Είναι προφανές ότι οι ευθύνες της ITF, των περιφερειακών και εθνικών οργανώσεων που συμμετέχουν σε αυτήν είναι βαρύτατες για αυτό το πρωτοφανές κουρέλιασμα των εργατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ναυτεργατών.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του πελώριου κοινωνικού προβλήματος επιβάλλει να εγκαταλειφθεί ο δρόμος των καλών σχέσεων, της εργασιακής ειρήνης, του κοινωνικού εταιρισμού διότι οδηγεί στην υποταγή των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των Ναυτεργατών στους εφοπλιστές – ναυλωτές – διαχειριστές.

Νταλακογεώργος Αντώνης

Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ

Πέμπτη 6 Μάη: Όλες και όλοι στην 24ωρη Απεργία της ΑΔΕΔΥ 

και στα συλλαλητήρια, για να τιμήσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά

Η 1η Μάη αποτελεί Παγκόσμια Μέρα μνήμης των Εργατών, που τιμώντας τους αγώνες και τους νεκρούς μας, συνεχίζουμε να παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη και κατάργηση της εκμετάλλευσης. Καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης (Σοσιαλιστικής) Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών, που αγωνίζονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

Στην Ελλάδα η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1893, με κύρια αιτήματα τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας, την οκτάωρη εργασία και την κοινωνική προστασία των εργαζομένων (Κοινωνικό Κράτος-Κοινωνική Ασφάλιση)!

Φέτος, 135 χρόνια μετά την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, αντιμετωπίζουμε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη συμπυκνώνει το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που οραματίζονται κεφάλαιο και εργοδότες εδώ και χρόνια.  Επιδιώκει την κατάργηση του οκταώρου και τη νομιμοποίηση των απλήρωτων υπερωριών, βάζει στο στόχαστρο την απεργία, καθιερώνει τις ατομικές συμβάσεις, την υποχρεωτικότητα της τηλεργασίας και φακελώνει τα συνδικάτα.

Ο Χατζηδάκης συνεχίζει το διαλυτικό του έργο και στον ΕΦΚΑ με την εκχώρηση της απονομής συντάξεων σε ιδιώτες, που θα υπολογίζουν και τον χρόνο ασφάλισης του κάθε ασφαλισμένου, ενώ θα ακολουθήσει και το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης.

Αυτή η κυβέρνηση θέλει να γίνει οδοστρωτήρας κόντρα στα εργασιακά δικαιώματα, τις ελευθερίες, στο Δημόσιο Τομέα και στο Κοινωνικό Κράτος. Απέναντι της πρέπει να βρει όλη την κοινωνία, την εργατική τάξη, τα φτωχά, λαϊκά στρώματα!

Η Πρωτομαγιά τιμάται φέτος με 24ωρη Απεργία από την ΑΔΕΔΥ και δεκάδες Εργατικά Κέντρα σε όλη την χώρα την Πέμπτη 6 Μάη, καθώς πέφτει Μεγ. Σάββατο.

Κάθε Εργατική Πρωτομαγιά και κάθε μέρα θα βγαίνουμε στο δρόμο, διεκδικώντας κοινωνική δικαιοσύνη, να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, διεκδικώντας καλύτερη ζωή.

Καλούμε τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στον ΕΦΚΑ, να συμμετάσχουμε στην απεργία της ΑΔΕΔΥ και στα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα!

Να στείλουμε μήνυμα αντίστασης και αγώνα στον Χατζηδάκη και τη Δεξιά!

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΚAΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ – ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ 

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Ολόκληρη η ανακοίνωση

Θόδωρος Κουτσουμπός

Εκατοντάδες μηχανές με τα γκάζια στο φουλ, αψηφώντας τη βροχή, μαθημένα άλλωστε τα βουνά από τα χιόνια, διαδηλώσανε στους δρόμους της Αθήνας το μεσημέρι του Σαββάτου 24 Απρίλη. Κούριερ – διανομείς – υπάλληλοι εξωτερικών εργασιών με τα μηχανάκια τους, με τα πανό και τις σημαίες του σωματείου τους, της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, έκαναν στάση εργασίας και μια εντυπωσιακή μοτοπορεία.

Αρχικά συγκεντρώθηκαν στο Πεδίο του Άρεως όπου παρά τη βροχή τα μεγάφωνα του σωματείου λειτουργούσαν, μεταδίδοντας μουσική, συνθήματα και τα αιτήματα της κινητοποίησης – την ένταξη στα ΒΑΕ / νομοθέτηση εδώ και τώρα των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων. Κανένας εργάτης ανασφάλιστος!

Τα συνθήματα μερικών πανό είναι χαρακτηριστικά: «Δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά», «Η πανδημία των αντεργατικών μέτρων θεραπεύεται με ταξικούς αγώνες», «5θήμερη – 8ωρη εργασία – με πλήρη εργασιακά δικαιώματα», «Ενάντια στην ανασφάλιστη εργασία και στον τραμπουκισμό των αφεντικών», «Ούτε Έλληνες, ούτε Ξένοι, απέναντι στα αφεντικά ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ»!

Ένα από τα κείμενα που διαβάζονταν από τα μεγάφωνα στο Πεδίο του Άρεως έλεγε:

«Η περίμετρος της Γης είναι 40.000 χιλιόμετρα. Ένα νούμερο μικρό και ταυτόχρονα τεράστιο. Για κάποιους η απόσταση μιας ζωής και για άλλους τα χιλιόμετρα ενός χρόνου στη σέλα ενός δικύκλου. Ένας κόσμος ατέρμονας, σε τροχό που γυρίζει. Και μας οδηγεί από την πρώτη νιότη στους γκρίζους κροτάφους. Τα εκατομμύρια χιλιόμετρα που συγκροτούν το σωματείο μας, που χαράζουν το χαμόγελο στο πρόσωπό μας.

Όλα αυτά τα χρόνια ο συλλογικός μας νους κάνει το γύρο του κόσμου ξανά και ξανά. Στις κοινές αγωνίες, μας καλωσορίζει κάθε σπιθαμή του πλανήτη. Μαθαίνουμε να επικοινωνούμε, να μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας.

Ο τροχός έχει τεθεί σε κίνηση. Και θα το πούμε απλά: ENΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΥΓΙΕΙΝΑ!»

Στις 3 ακριβώς, μέσω της Πατησίων κινήθηκαν προς τη Νέα Φιλαδέλφεια όπου έκαναν δίωρη στάση και καμπάνια στα μαγαζιά της περιοχής για να παρακινήσουν κι άλλους εργαζόμενους στην κινητοποίηση – γεγονός που είχε ανταπόκριση. Ύστερα, έκαναν το γύρο της Φιλαδέλφειας και επέστρεψαν στα γραφεία του σωματείου τους, στα Εξάρχεια.

Η κυβέρνηση κατ’ αρχήν έχει δεχθεί το αίτημα της ένταξης στα βαρέα και ανθυγιεινά, όπως και μέτρα για τα εργατικά ατυχήματα, όπου οι οδηγοί δικύκλων πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος περισσότερο από κάθε άλλο κλάδο εργαζομένων πλέον, ξεπερνώντας και τους οικοδόμους καθώς η οικοδομή βρίσκεται σε μεγάλη ύφεση. Αν και έλεγαν ότι μέχρι το τέλος Απρίλη θα υπάρξει νομοθετική λύση, μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο.

Πηγή: neaprooptiki.gr

Νοµοσχέδιο Χατζηδάκη για την «προστασία της εργασίας» και τον εργατικό συνδικαλισµό

Της Σάσας Χασάπη

Το αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νοµοσχέδιο Χατζηδάκη που θα κατατεθεί προς ψήφιση τον Μάιo στη Βουλή συµπυκνώνει το σύνολο των αντεργατικών ρυθµίσεων που οραµατίζονται κεφάλαιο και εργοδότες εδώ και δεκαετίες. Είναι µια προσπάθεια συνολικής ρεβάνς για λογαριασµό της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη και ως τέτοια πρέπει να αντιµετωπιστεί από το εργατικό και λαϊκό κίνηµα.

H αναφορά του Μητσοτάκη στο νοµοσχέδιο δείχνει την πολιτική σηµασία που η δεξιά ρεβανσιστική κυβέρνησή του δίνει στη «µεταρρύθµιση» αυτή: «Η αγορά εργασίας άλλαξε κατά τη διάρκεια της πανδηµίας και οφείλει και η εργατική νοµοθεσία -ο πυρήνας της οποίας του χρόνου θα συµπληρώσει 40 χρόνια ζωής (είναι από το 1982) -να προσαρµοστεί σε αυτή τη νέα πραγµατικότητα». Το µέγεθος της επίθεσης προαναγγέλλει µε κυριακάτικο πρωτοσέλιδό το «ΒΗΜΑ», που σε κεντρικό άρθρο του χαρακτηρίζει το νοµοσχέδιο αυτό ως τη σηµαντικότερη αλλαγή στην εργασιακή νοµοθεσία έπειτα από εκείνη του 1982 του ΠΑΣΟΚ.

∆ύο είναι οι βασικοί άξονες επίθεσης σε κατοχυρωµένα µε αγώνες ως τώρα εργατικά δικαιώµατα µέσα από αυτό το νοµοσχέδιο: η «προστασία της εργασίας» και οι προϋποθέσεις για την άσκηση των συνδικαλιστικών δικαιωµάτων στους χώρους δουλειάς.

Εργασία χωρίς δικαιώµατα…

Το νοµοσχέδιο εισηγείται να θεσπιστεί σαν νόµιµη η αύξηση στο ωράριο εργασίας και τις υπερωρίες και προβλέπει τις ατοµικές συµβάσεις και τη νοµιµοποίηση της τηλεργασίας ως µόνιµης εργασίας. Ως προς το πρώτο, ορίζεται το 10ωρο ως νόµιµο ανώτατο όριο καθηµερινής εργασίας µε «αντιστάθµισµα» ρεπό ή µείωση µελλοντικών ωρών εργασίας αντί επιπλέον αµοιβής. ∆ηλαδή οι εργαζόµενοι (π.χ. σε τουρισµό, µεταφορές, εστίαση, εµπόριο) θα υποχρεούνται να εργάζονται για 6 ή 8 µήνες 10 ώρες αντί για 8, δίχως να αµείβονται υπερωριακά. Οι επιπλέον ώρες εργασίας θα συµψηφίζονται είτε µε άδειες είτε µε ρεπό είτε µε λιγότερες ώρες εργασίας σε επόµενη φάση. Τα παραπάνω θα ενσωµατώνονται σε ατοµικές συµβάσεις του εργαζόµενου µε τον εργοδότη, πράγµα που στην πράξη καταργεί τις συλλογικές συµβάσεις που βάζουν µέχρι σήµερα φραγµούς στις ορέξεις των εργοδοτών.

Επιπλέον, νοµιµοποιείται η αύξηση της απλήρωτης υπερωριακής εργασίας. Σήµερα το ανώτατο καθεστώς υπερωριακής απασχόλησης των εργαζοµένων στις βιοµηχανικές, βιοτεχνικές επιχειρήσεις, εκµεταλλεύσεις και εργασίες είναι 48 ώρες ανά εξάµηνο, ενώ στις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών το όριο είναι 120. Το νοµοσχέδιο προβλέπει αύξηση του ανώτατου ορίου στις 150 ώρες σε όλους τους τοµείς δραστηριότητας, γεγονός που θα σηµάνει τη µείωση του κόστους των υπερωριών για τους εργοδότες και τη µείωση των αποδοχών των εργαζοµένων.

Επιπλέον, προσθέτει επιχειρήσεις στη λίστα επιχειρήσεων που ήδη επιτρέπεται να ανοίγουν  Κυριακή.

Πρόκειται ουσιαστικά για κατάργηση του 8ωρου, ελαστικοποίηση του ωραρίου και νοµιµοποίηση της απλήρωτης εργασίας. Εργοδότες και κεφάλαιο θέλουν, όχι µόνο σε συνθήκες απώλειας ή στασιµότητας κερδών αλλά και σε συνθήκες κερδοφορίας, να συµπιέσουν ακόµη περισσότερο το κόστος εργασίας, µη αρκούµενοι στα «κέρδη» από τις αντεργατικές ρυθµίσεις των µνηµονίων.

Ως προς την τηλε-εργασία, που αποτελεί µία από τις νέες συνθήκες της πανδηµίας, µε το νοµοσχέδιο επιχειρείται η αξιοποίησή της για τον ίδιο λόγο, δηλαδή τη µείωση του εργατικού κόστους προς όφελος των αφεντικών. Τα συµπεράσµατα από τη µέχρι τώρα εφαρµογή της σε εταιρείες του ιδιωτικού τοµέα και στην εκπαίδευση δείχνουν ότι συνδυάζεται µε εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση των ωρών εργασίας, πλήρη κατάργηση των ωραρίων, του Σαββατοκύριακου και των αργιών, υποκατάσταση των προσλήψεων µόνιµου προσωπικού.

Πολλά από τα παραπάνω αποτελούν ήδη πραγµατικότητα σε χώρους εργασίας, ειδικά του ιδιωτικού τοµέα, µε πρόσχηµα την πανδηµία: εκ περιτροπής εργασία, αναστολές, διευθέτηση του χρόνου εργασίας, απελευθέρωση της κυριακάτικης λειτουργίας των εµπορικών καταστηµάτων, ροκάνισµα ηµερών κανονικής άδειας µε τις άδειες ειδικού σκοπού, τηλε-εργασία κ.ά. Η επίσηµη αναγωγή τους σε νόµο του κράτους και η καθολική εφαρµογή τους, θα χειροτερέψει τον ήδη δυσµενή συσχετισµό δύναµης ενάντια στην εργατική τάξη και υπέρ του κεφαλαίου και της εργοδοσίας.

…και εργατικό συνδικαλισµό

Εκτός από τα παραπάνω, το νοµοσχέδιο αποτελεί ευθεία βολή προς τη δράση και λειτουργία των σωµατείων όπως τη γνωρίζαµε ως τώρα. Ουσιαστικά επιδιώκει την κατάργησή τους, για την πλήρη και ανεµπόδιστη ισοπέδωση του κόσµου της εργασίας από τα αφεντικά. Κυβέρνηση και εργοδότες δεν θεωρούν επαρκή την «εγγύηση» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας: θεωρούν -και σωστά- ότι τα συνδικάτα αποτελούν, ακόµα και σε περιόδους εκφυλισµού τους, στοιχειώδεις δοµές και εστίες αντίστασης.

Σύµφωνα µε το νοµοσχέδιο, οι αποφάσεις για τις απεργίες στα πρωτοβάθµια σωµατεία θα παίρνονται υποχρεωτικά µε ηλεκτρονική ψηφοφορία και µε πλειοψηφία 50%+1. Οι συλλογικές διαδικασίες των σωµατείων -όπως η γενική συνέλευση- καταργούνται, υποσκάπτεται σοβαρά η αποτελεσµατικότητα της απεργίας, υποβαθµίζεται ακόµη περισσότερο ο ρόλος και η αίσθηση «χρησιµότητας» των συνδικάτων.

Επιπλέον, η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει προσωπικό ασφαλείας σε περιόδους απεργιακών κινητοποιήσεων τουλάχιστον 40% σε περίπτωση απεργίας στο ∆ηµόσιο, τους ΟΤΑ, τα ΝΠ∆∆, αλλά και σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους χαρακτηρίζεται «κρίσιµη» για το κοινωνικό σύνολο. Με αυτό τον τρόπο καλύπτεται νοµοθετικά η απεργοσπασία.

Προστίθενται νέα «εργαλεία» ποινικοποίησης των συνδικάτων και των συνδικαλιστών, καθώς προωθείται η απαγόρευση των καταλήψεων χώρων και εισόδων καθώς και η άσκηση ψυχολογικής ή σωµατικής βίας. ∆ηλαδή αν ένα συνδικάτο κάνει απεργιακή περιφρούρηση ή κατάληψη εργασιακού χώρου, τότε η απεργία καθίσταται παράνοµη και όσοι συµµετέχουν διώκονται ποινικά. Τα συνδικάτα θα πρέπει να αποζηµιώνουν τους εργοδότες αν µια απεργία δεν πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Επίσης, θεσµοθετείται ο περιορισµός των συνδικαλιστικών αδειών και της προστασίας των συνδικαλιστών.
Το νοµοσχέδιο προβλέπει ακόµα µητρώο µελών των σωµατείων, δηλαδή φακέλωµα των συνδικαλισµένων εργατών και εργατριών και ηλεκτρονικό χώρο ενηµέρωσης από το συνδικάτο, µε κατάργηση του πίνακα ανακοινώσεων και της αφισοκόλλησης στον χώρο δουλειάς.

Μια τέτοιου µεγέθους πρόκληση προς την εργατική τάξη πρέπει να σηµάνει συναγερµό. Ενάντια στην συνειδητή αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των τριτοβάθµιων συνδικάτων, το καθήκον της αντίστασης πέφτει στα πρωτοβάθµια σωµατεία, αλλά και στις ταξικές δυνάµεις της αριστεράς, που πρέπει να θέσουν κεντρικό καθήκον την οργάνωση γενικού απεργιακού αγώνα.

Το Δ.Σ. του ΣΑΔΑΣ-Τμήμα Αττικής, μετά από αυτοψία στον χώρο και επαναλαμβανόμενες συνεδριάσεις του, κατέληξε στις 21/4/2021 στην ακόλουθη ανακοίνωση, αναφορικά με τα έργα στην Ακρόπολη:

Απόφαση-ανακοίνωση του Δ.Σ. του ΣΑΔΑΣ-Τμήμα Αττικής για τα έργα της Ακρόπολης

Το Δ.Σ ΣΑΔΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ μετά από την επιτόπια αυτοψία στην Ακρόπολη, μετά από ενημέρωση από αρμοδίους και ενδελεχή μελέτη όλων όσων στοιχείων σχετίζονται με το θέμα, κατέληξε στα παρακάτω:

Οι διαδρομές ΑΜΕΑ, οι νέοι διάδρομοι και πλατώματα στο βράχο της Ακρόπολης, ο ανελκυστήρας, καθώς και ο καινούριος φωτισμός της Ακρόπολης, με στόχο «την αναβάθμιση υποδομών στο λόφο της Ακρόπολης», υλοποιούνται με την χορηγία του ιδρύματος Ωνάση.

Η προστασία, η συντήρηση, η διάσωση και η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, επαφίονται στην «καλή προαίρεση των χορηγών, που προσκαλούνται να αναλάβουν την σωτηρία της, με στόχο την προβολή των ως «καλών και σωτήριων ευεργετών», την άμεση ιδεολογική παρέμβασή τους, αλλά και την έμμεση παρέμβαση τους στην διαχείριση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Αυτή η τακτική είναι συνεπής με το μοντέλο, που αναδεικνύεται στη «σύγχρονη Ευρώπη», όπου οι δημόσιοι προϋπολογισμοί, για τη διαχείριση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, μειώνονται και αναζητείται η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Από αυτό το κυνήγι των ιδιωτικών χορηγιών δεν ξέφυγε ούτε το πιο εμβληματικό μνημείο της χώρας μας, η Ακρόπολη.

Το σύνολο της διαδικασίας, που ακολουθήθηκε σχετικά με την τεκμηρίωση και παρουσίαση των επεμβάσεων, της μελέτης και των εγκρίσεων (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) στον χώρο της Ακρόπολης, καθώς και η εφαρμογή της εγκεκριμένης μελέτης, (ακόμη και η επιλογή των υλικών, για τα οποία δικαιολογημένα πολύς λόγος γίνεται), δεν είναι αποτέλεσμα ενός διεπιστημονικού διαλόγου, ούτε της σκοπιμότητας του Έργου ούτε και αυτής της μελέτης. Σε ένα τέτοιο μνημείο αρμόζει μια άλλη αντιμετώπιση, απαιτούνται διεπιστημονικές διεργασίες και Διεθνής Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός για την επιλογή της βέλτιστης λύσης.

Προϋπόθεση για την διεξαγωγή Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού είναι η διαμόρφωση των ζητουμένων διατήρησης και ανάδειξης των Μνημείων της Ακρόπολης. Μετά τα προηγούμενα αναγγέλθηκε τον Φλεβάρη του 2021 η απόφαση του ΥΠΠΟ για την ανακατασκευή της Ρωμαϊκής (Δυτικής) πρόσβασης στα Προπύλαια και πάλι με απευθείας ανάθεση σε γραφείο της επιλογής του. Και εδώ οι εκ των υστέρων αντιδράσεις είναι οξύτατες κατά μιας ανακατασκευής Ρωμαϊκού ύφους που θα μάχεται το ύφος των Προπυλαίων με στόχο μιαν άμετρη τουριστική εκμετάλλευση της Ακρόπολης.

Η διατήρηση και η ανάδειξη, στο πνεύμα του Χάρτη της Βενετίας, κάποιων στοιχείων της ιστορικής διαστρωμάτωσης έναντι άλλων, δεν μπορεί να γίνεται με απευθείας αναθέσεις και προσωπικές προτιμήσεις και επιλογές. Προϋποθέτει έναν διαφανή και δημόσιο επιστημονικό διάλογο με τους αρχαιολόγους. Ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο είναι ο τόπος για έναν τέτοιο διάλογο και για την τεκμηρίωση των βέλτιστων στόχων, εφόσον μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα – αν όχι το σημαντικότερο – Μνημείο της παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η σκοπιμότητα της μελέτης και των έργων, για την προσβασιμότητα των Ατόμων Μειωμένης Κινητικότητας (ΑΜΕΑ), στον Βράχο της Ακρόπολης αναιρείται εκ του αποτελέσματος, αφού αυτό δεν επιτυγχάνεται κατά την σύνταξη της μελέτης ούτε κατά την εφαρμογή αυτής. (Πραγματοποιούνται διάδρομοι με μεγαλύτερη κλίση της επιτρεπόμενης για ΑΜΕΑ). Η απόκρυψη ουσιαστικά τμημάτων του Βράχου της Ακρόπολης, γύρω από τα μνημεία, με τους μεγάλου πλάτους και μήκους διαδρόμους και πλατώματα, είναι υποκειμενική, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση και κατά την άποψη μας καταλήγει σε μια βίαιη αντιπαράθεση με τον ίδιο τον βράχο και τα μνημεία.

Η εγκεκριμένη «μελέτη» από το αυστηρό ΚΑΣ είναι πλήρως ανεπαρκής και κατά πολύ κατώτερη μίας μελέτης μικρού ιδιωτικού έργου. Πρόκειται για προσχηματική μελέτη, ο δε τίτλος αυτής με αναφορά σε εργασίες για ΑΜΕΑ, είναι αποπροσανατολιστικός, προκειμένου αυτή να τυγχάνει ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής, που κάτω από την ομπρέλα της ανοίγει τον δρόμο για “εν λευκώ” παρεμβάσεις στο Βράχο της Ακρόπολης.

Η άποψη του Υπουργείου ότι η χρήση ενός λιγότερου ανθεκτικού υλικού θα απαιτούσε συχνή συντήρηση, διαδικασία η οποία θα επιβάρυνε το Μνημείο και ότι η συγκεκριμένη επιλογή του υλικού καθιστά την διάστρωση αναστρέψιμη, δεν τεκμηριώνεται από την μελέτη του έργου (ΝΑΜΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΤΕΣ Α.Ε). Η διερεύνηση άλλων λύσεων και η απόρριψη άλλου είδους υλικών φιλικότερων προς το περιβάλλον, απουσιάζει από τη μελέτη

Η διαμόρφωση των διαδρόμων και των πλατωμάτων στην Ακρόπολη, καθιστά σαφές στον επισκέπτη, τον λόγο για το οποίο πραγματοποιήθηκαν. Αποτελούν μια προσαρμογή τόσο για τις άμεσες ανάγκες της αύξησης της τουριστικής επισκεψιμότητας του Μνημείου, όσο και σε αυτές, που θα δημιουργηθούν στο μέλλον, εις βάρος του ίδιου του Μνημείου. Στοχεύουν δηλαδή στην επισκεψιμότητα περισσότερων –ταυτόχρονα- τουριστών, αλλά και στην αξιοποίηση ενδεχομένως και «άλλων εκδηλώσεων, εμπορικού χαρακτήρα», όπου θα αξιοποιηθούν τα μεγάλα πλατώματα και οι μεγάλοι διάδρομοι, λόγω των χαρακτηριστικών τους (επιπεδότητα, ενιαία και «λεία» επιφάνεια) .

Ζητάμε:

• Να σταματήσουν εδώ και τώρα τα έργα και να διερευνηθεί άμεσα η νομιμότητα των κατασκευών βάσει της ισχύουσας Νομοθεσίας.
• Να γίνει διεπιστημονικός διάλογος, ο οποίος θα καθορίσει τις αρχαιολογικές προτεραιότητες σε ένα πρόγραμμα διατήρησης και ανάδειξης των μνημείων και θα καταγράψει τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα (πρόβλημα ποιότητας των έργων που εκτελέστηκαν, πρόβλημα απορροής ομβρίων, συντήρησης, κ.λπ.).
• Να αναζητηθεί η βέλτιστη λύση για τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, που θα απαιτηθούν για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος, με κριτήρια διαφάνειας, διεθνών προδιαγραφών, νόμιμων διαδικασιών Διεθνούς Διαγωνισμού, σύμφωνα με τους κανονισμούς διεθνών οργανισμών. όπως UNESCO, ICOMOS και UIA.
• Να συνταχθεί η μελέτη με γνώμονα την προστασίαν, την ανάδειξη και τον σεβασμό του μνημείου της παγκόσμιας κληρονομιάς, με χρηματοδότηση της Πολιτείας και όχι με εκχώρηση του μνημείου σε ιδιώτες, που αποβλέπει μόνον στην δική τους προβολή και στην τουριστική εμπορευματοποίηση της Ακρόπολης.

Πηγή: https://akea2011.com

Όλες/οι Πέμπτη 22 Απρίλη 6μμ Προπύλαια

Ένα χρόνο και πλέον βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση με την εμφάνιση της πανδημίας. Η ζωή μας έχει αλλάξει δραματικά. Από τη μια, η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση με τους χιλιάδες νεκρούς και από την άλλη η γενικευμένη αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση στα εργασιακά, λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, τις δημοκρατικές ελευθερίες.

Είναι πια πασιφανές ποιος είναι ο στόχος της κυβέρνησης της ΝΔ.

Από τη μια, ατέλειωτα τυφλά lock down, περιορισμός στις δημοκρατικές ελευθερίες, “ατομική ευθύνη”, συνεχείς απαγορεύσεις διαδηλώσεων, έξαρση της αστυνομικής βίας, αλλά και σκανδαλώδεις αποζημιώσεις στους κλινικάρχες, με εκατομμύρια δώρο σε επιχειρήσεις και καναλάρχες και δισεκατομμύρια σε νέους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Από την άλλη, κανένα μέτρο για τον απίστευτο συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τις τραγικές ελλείψεις στα νοσοκομεία, στα σχολεία, για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς. Παράλληλα, μέσα σε αυτή τη κατάσταση χιλιάδες εργαζόμενοι ζουν με επιδόματα πείνας για μήνες με τον εφιάλτη της απόλυσης και της ανεργίας

Ο λαός μας και η νεολαία πληρώνουν με χαμένες ζωές, με δραματική επιδείνωση συνολικά της ζωής τους το καταστροφικό αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής, η οποία στην κυριολεξία δολοφονεί!

• Την ώρα που ο κόσμος διασωληνώνεται εκτός ΜΕΘ ή πεθαίνει αβοήθητος, η κυβέρνηση αξιοποιεί την πανδημία για την κατάργηση των τελευταίων εργασιακών κατακτήσεων, δίνοντας ταυτόχρονα κάθε διευκόλυνση στο κεφάλαιο να αυξήσει τα κέρδη του.

Με όπλα την νομοθέτηση αντεργατικών και αντιλαϊκών νόμων, την άγρια κρατική καταστολή, τη στήριξη από τα εξαγορασμένα ΜΜΕ, αλλά και την κοινοβουλευτική συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ-Βελόπουλου, η κυβέρνηση προχωρά σε μια σειρά αντιδραστικών τομών σε οικονομία, παιδεία, εργασία και στην προσπάθεια κατάργησης ακόμα και των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών.

• Η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται ξανά να φέρει προς ψήφιση το νέο αντεργατικό, αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει δεκάωρη δουλειά, πλήρη ευελιξία για τις επιχειρήσεις, συρρίκνωσης του δικαιώματος στην απεργίας με απαγόρευση της περιφρούρησης, ποινικοποίηση των αγώνων και ριζική περιστολή του δικαιώματος στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση. Όλα αυτά βέβαια σε βάρος της τάξης μας και σε όφελος των εργοδοτών. Παράλληλα, το νέο αντεργατικό τερατούργημα αποτελεί προαπαιτούμενο για την εκταμίευση δισ. ευρώ από το ταμείο ανάκαμψης, που προορίζονται για το κεφάλαιο και τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Πιο συγκεκριμένα, στο νέο αντεργατικό- αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο επιχειρεί να προωθήσει:

• Ουσιαστική κατάργηση του οκτάωρου και 10ωρη εργασία, ελαστικοποίηση της εργασίας με συμψηφισμό υπερωριών και ρεπό.

• Κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας με μια απλή διαδικασία για τους εργοδότες.

• Περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία και ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης

• Ηλεκτρονικό Φακέλωμα και κρατικός έλεγχος των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως προϋπόθεση για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

• Επιβολή της ηλεκτρονικής ψήφου, ιδιαίτερα σε σημαντικά ζητήματα λήψης αποφάσεων όπως αυτό της απεργίας.

• Δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού με το μανδύα του προσωπικού ασφαλείας σε «τομείς ζωτικής σημασίας», που θα φτάνει το 40% των εργαζομένων.

• Απαγόρευση περιφρούρησης της απεργίας, της κατάληψης εργασιακού χώρου, ενώ αν ο εργοδότης επικαλεστεί «άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας» να κηρύσσεται η απεργία παράνομη με συνοπτικές διαδικασίες, ενισχύοντας την απεργοσπασία.

Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά άμεσα σε νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα για την κατάργηση – ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων, αλλά και στην ανάθεση της απονομής συντάξεων σε εταιρείες (δικηγόρων και λογιστών) που θα πληρώνει ο εργαζόμενός.

Καμία συναίνεση – Καμιά αναμονή!

Σε αυτή την άθλια επίθεση της κυβέρνησης, οι παρατάξεις του κυβερνητικού, εργοδοτικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και σε πολλά συνδικάτα έχουν επιλέξει ξανά τη στήριξη στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ, απαίτηση του οποίου εξάλλου είναι ο αντεργατικός – αντισυνδικαλιστικός νόμος. Εξάλλου, εδώ και ένα χρόνο έχουν κηρύξει συνδικαλιστικό lockdown, προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στην κυβέρνηση και τους εργοδότες. Γι’ αυτό, το βάρος για το ξεδίπλωμα των αγώνων πέφτει στις ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις.

Οι κινητοποιήσεις που έγιναν σε δεκάδες πόλεις της χώρας και σε πολλές γειτονιές της Αθήνας ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα μαζικής καταδίκης της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ στην αντιμετώπιση της πανδημίας και της φτώχειας. Μαζί με τις φοιτητικές διαδηλώσεις, τους αγώνες των υγειονομικών, τις εργατικές διαδηλώσεις και απεργίες, αποτελούν ρωγμές αμφισβήτησης της ασκούμενης πολιτικής και της κυβέρνησης.

Μόνο ο λαός σώζει τον λαό!

Το επόμενο διάστημα πρέπει να μας βρει ξανά στους δρόμους, ενωμένους απέναντι στους σχεδιασμούς τους. Σηκώνουμε ανάστημα και παίρνουμε στα χέρια μας τον αγώνα για ανατροπή. Για να γενικευτούν και να κλιμακωθούν οι αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης της ΝΔ. Καμία εκλογική αναμονή, καμία ανοχή στην «αντιπολίτευση» των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ που δίνει απλόχερη συναίνεση σε όλα τα «καυτά» ζητήματα.

Παλεύουμε για την ανάπτυξη κινητοποιήσεων και απεργιών άμεσα ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και του ΣΕΒ, για να μην κατατεθεί το αντεργατικό τερατούργημα.

Όχι στην κατάργηση του 8ώρου, κάτω τα χέρια από την απεργία. Μείωση του χρόνου εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή δουλειά

Παλεύουμε για:

• Κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων.

• Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς. Καμία απόλυση. Ακύρωση όλων των απολύσεων από την αρχή της πανδημίας

• Πλήρη κάλυψη των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις που αναστέλλουν τη λειτουργία τους, με ολόκληρο μισθό και όχι με το επίδομα εξαθλίωσης των 534 ευρώ. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις.

• Κατάργηση των αντεργατικών διατάξεων των Π.Ν.Π. για τις άδειες Ειδικού Σκοπού, που οδηγούν τους εργαζόμενους γονείς σε στέρηση της κανονικής άδειας ή σε άδειες άνευ αποδοχών.

• Πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό! Να οργανωθεί και να εξοπλισθεί άμεσα η δημόσια Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Μαζικές μόνιμες προσλήψεις και αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων δομών υγείας που παραμένουν ανενεργές. Άνοιγμα των κλειστών νοσοκομείων. Μονιμοποίηση τώρα όλων των συμβασιούχων. Ένταξη όλων των υγειονομικών στα ΒΑΕ. Επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας και Πρόνοιας χωρίς αποζημίωση στους κλινικάρχες.

• Κανένας εργαζόμενος- εργαζόμενη στη δουλειά χωρίς μέτρα προστασίας. Ειδικές άδειες σε όλα τα μέλη ευπαθών ομάδων και στους συνοικούντες. Να πληρώσει η εργοδοσία για την εφαρμογή των πρωτοκόλλων ασφαλείας και ειδικά στις γραμμές παραγωγής. Όχι στην ατομική ευθύνη με τη λογική των self-test.

• . Όχι άλλες θυσίες εργατών για τα κέρδη του κεφαλαίου!

• Να σταματήσει το αίσχος του στοιβάγματος των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Αύξηση των δρομολογίων και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.

• Όχι στα νέα εξοπλιστικά προγράμματα και τις δαπάνες για την αστυνομοκρατία.

• Αύξηση των δαπανών σε υγεία, παιδεία, πολιτισμό, κοινωνικές υπηρεσίες.

• Να καταργηθεί ο αντιδραστικός νόμος της Κεραμέως. Καμία σκέψη για αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Δημόσια και δωρεάν παιδεία, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς. Ολιγομελή τμήματα μαθητών, μόνιμες προσλήψεις εκπαιδευτικών και καθαριστριών..

• Κάτω τα χέρια από τους αγώνες μας, τη συνδικαλιστική δράση, τη δράση των σωματείων. Όχι στην αστυνομοκρατία. Να καταργηθεί ο νόμος 4703/2020 που απαγορεύει τις διαδηλώσεις. Να αποσυρθεί κάθε κατηγορία στους συλληφθέντες και να παρθούν πίσω όλα τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις.

• Καμία νομιμοποίηση του μητρώου πραγματικών δικαιούχων, όχι στο ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων.

• Κάτω η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων! Μπλόκο στους πλειστηριασμούς. Κάτω τα χέρια από τη λαϊκή κατοικία.

Να φέρουμε την άνοιξη στη ζωή μας με τους αγώνες μας

• Παίρνουμε στα χέρια μας την υπόθεση του απεργιακού εορτασμού της Πρωτομαγιά. Την Πέμπτη 6 Μάη προτείνουμε και παλεύουμε για την προκήρυξη 24ωρης πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας με ταξική απεργιακή συγκέντρωση των σωματείων και πορεία, κόντρα στην κατάπτυστη απόφαση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

• Την Πέμπτη 22 Απρίλη καλούμε σε συλλαλητήριο ενάντια στο αντεργατικό αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο και συνολικά στην αντιλαϊκή πολιτική (Προπύλαια, 6 μ.μ.)

• Το Σάββατο 24 Απρίλη, προχωράμε σε μέρα πολυμόρφων δράσεων σε γειτονιές με συγκεντρώσεις, πορείες κ.λπ.

• Ανάπτυξη και κλιμάκωση των απεργιών και των αγώνων για να μην κατατεθεί το αντεργατικό τερατούργημα.

• Attack στην ανεργία και την επισφάλεια

• LABour-Αγωνιστική Παρέμβαση στην Έρευνα

• Radical I.T. – Αγωνιστική Πρωτοβουλία σε Τηλεπικοινωνίες και Πληροφορική

• Αγωνιστικές Κινήσεις Συσπειρώσεις στους ΟΤΑ

• Αγωνιστική Ενότητα Εργαζόμενων στο ΤΕΕ

• Αγωνιστική Ταξική Ενότητα –ΕΚΑ

• ΑΚΙΓΔΥ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ (Ανεξάρτητη Κίνηση Γεωπόνων Δημοσίων Υπαλλήλων) σε ΠΕΓΔΥ/ΠΟΓΕΔΥ

• ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ Μισθωτών και Ασκούμενων Δικηγόρων

• Αριστερή Πρωτοβουλία για την Ανατροπή στην ΕΣΠΗΤ

• Αριστερή Πρωτοβουλία Εργαζόμενων στο ΤΕΕ

• Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών

• Ενιαίο Ψηφοδέλτιο Αγώνα ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ

• Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Υπουργείου Πολιτισμού

• Ενωτική Αγωνιστική Συνεργασία στην ΕΘΕΛ (ΕΑΣ)

• Ενωτική Αριστερή Πρωτοβουλία Ε’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής

• Λάντζα Αγωνιστική Εργατική Παρέμβαση στον Επισιτισμό Τουρισμό

• ΜΕΤΑ Συνδικαλιστική Παράταξη

• Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση

• Παρεμβάσεις δημοσίου

• Παρέμβαση Εργαζομένων στην ΕΛΣΤΑΤ

• Πλεύση στην Εκπαίδευση στον ΣΕΠΕ “Ηρώ Κωνσταντοπούλου” Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής

• Πρωτοβουλία Αριστερών Συνδικαλιστών (Πρωτ.Α.Συ.) του Συλλόγου Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής

• Πρωτοβουλία για την Ανατροπή ΕΣΗΕΑ

• ΡΕΣΑΛΤΟ στη Γαλέρα

• ΡΙΣΤάΡΤ // ΡΙζοσπαστική Συνεργασία Τεχνικών για την ΑΡιστερή Τροχιά

• Ταξική Πορεία

(Η ανακοίνωση παραμένει ανοιχτή και για άλλες υπογραφές)

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ