του Μάριου Αυγουστάτου

2020, μια από τις χειρότερες χρονιές των τελευταίων δεκαετιών, ειδικά για τους μη προνομιούχους.

Παράλληλα είναι και το τέλος μιας δεκαετίας εξαιρετικά αντιφατικής: Απ’τη μία είχαμε σκληρή οικονομική ύφεση, με φτώχεια, πολέμους, ξεριζωμό και προσφυγιά και απροκάλυπτη επίθεση των από πάνω στους από κάτω.

Απ’τη μία είχαμε παγκοσμίως τρομακτική άνοδο της ακροδεξιάς και των ναζιστικών μορφωμάτων, αλλά από την άλλη τη ριζοσπαστικοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, με ξεκάθαρη αμφισβήτηση του καπιταλισμού με την έξαρση (με τα πάνω και τα κάτω του) των αγώνων και των κινημάτων σε όλο τον πλανήτη.

Οι κινητοποιήσεις κατά της λιτότητας, οι αγώνες για τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τα αντιρατσιστικά κινήματα (από το Black Lives Matter μέχρι την υπεράσπιση των -αυτονόητων (?) – δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών), το αντιφασιστικό κίνημα, η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη, ο διαρκής αγώνας κατά του σεξισμού / της έμφυλης βίας και για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τα οικολογικά κινήματα έδωσαν ελπίδα σε πολύ κόσμο, που όμως η πολιτική τους εκπροσώπηση σε μεγάλο βαθμό απογοήτευσε όντας υποταγμένη σε λογικές ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).

Βεβαίως και χάσαμε μάχες και τα μαντάτα από όλα τα πεδία μαχών και αντιπαραθέσεων δεν είναι και τα πιο αισιόδοξα, κερδίσαμε όμως και αρκετές και σε βάθος χρόνου το αποτέλεσμα δεν έχει κριθεί στο σύνολό του.

Θα μείνουμε εδώ και θα υπάρχουμε όπως μπορούμε και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχουμε. Και όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαστε στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, που είναι δίσεκτοι οι καιροί. Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Και ναι, There Is Alternative, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Με επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον και όχι τα κέρδη, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση και τη συλλογικότητα και όχι την απομόνωση και τον ατομικισμό. Καμία μόνη, κανένας μόνος, είμαστε οι πολλές/οί και θα νικήσουμε.

 Καλή χρονιά και καλή δεκαετία σε όλες/ους!

Μέλη της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας SOS Πειραιάς και της ΠΕΝΕΝ πραγματοποίησαν από κοινού στις 30/12/2020 ενημερωτική καμπάνια σε κεντρικά σημεία του Πειραιά (Ηλεκτρικός σταθμός, Αγορά, εμπορικό κέντρο της πόλης) με σκοπό να αναδείξουν τα καταστροφικά σχέδια της κινέζικης πολυεθνικής η οποία, μετά την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών το 2016 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχει καταστρώσει ένα επιχειρηματικό σχέδιο το οποίο υπονομεύει τα εργατικά δικαιώματα στο λιμάνι, καταστρέφει το θαλάσσιο οικοσύστημα, καταπατεί νόμους και δικαστικές αποφάσεις με τις πλάτες της κυβέρνησης, της περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Πειραιά εκκινώντας το τερατώδες έργο της από την δημιουργία προβλήτας στην Πειραϊκή.

Τα συνθήματα που κυριάρχησαν στους δρόμους του Πειραιά από την οργανωμένη και συγκροτημένη αυτή διαμαρτυρία ήταν έξω η Cosco από τον Πειραιά, όχι στο Master Plan, όχι προβλήτα στην Πειραϊκή, μακριά από την πόλη οι ρυπογόνες επιχειρήσεις Oil One και τα καζάνια στο Πέραμα, μπροστά τα εργατικά δικαιώματα, δημόσιο λιμάνι στην υπηρεσία του λαού και των συμφερόντων του.

Στην διάρκεια της εξόρμησης μοιράστηκε έντυπο υλικό της SOS Πειραιάς, αναπτύχθηκε διάλογος με πολίτες του Πειραιά και τονίστηκε η σημασία μιας μαζικής αγωνιστικής και λαϊκής αντίστασης στους σχεδιασμούς Cosco – κυβέρνησης και των άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων που βάζουν υπεράνω όλων τα κέρδη τους και καταστρέφουν το περιβάλλον, την υγεία και την ζωή των Πειραιωτών σε όλο το θαλάσσιο παράκτιο μέτωπο.

Ταυτόχρονα καταγγέλθηκε η υποκριτική ρητορική και τα κροκοδείλια δάκρυα του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κατόπιν εορτής φέρεται δήθεν να νοιάζεται για τις περιβαλλοντικές συνέπειες από το λιμάνι στον Πειραιά που αυτός υπέγραψε και μαζί ψήφισαν στην Βουλή με την Ν.Δ και το ΚΙΝΑΛ την σύμβαση παραχώρησης.

Οι πολίτες του Πειραιά υποδέχθηκαν με θετικά σχόλια την ενημερωτική αυτή καμπάνια της ΠΕΝΕΝ και της SOS Πειραιάς.

Τις επόμενες μέρες θα υπάρξει νέα αγωνιστική παρέμβαση και σε άλλες περιοχές της πόλης και κάλεσμα να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί η δράση, οι πρωτοβουλίες και οι αγώνες για να μην περάσουν τα σχέδια της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, να μπει φραγμός και λουκέτο στις ρυπογόνες και καρκινογόνες επιχειρήσεις σε Δραπετσώνα – Κερατσίνι – Πέραμα.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Του Γιώργου Μητραλιά

Αν πιστέψουμε τα καλά μας διεθνή ΜΜΕ, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στην « ομαλότητα » και, φυσικά, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι κιόλας παρελθόν. Με λίγα λόγια, είναι μια απλή παρένθεση ή μάλλον ένα ατύχημα καταδικασμένο να ξεχαστεί και να μην αφήσει ίχνη στην ιστορία της « πιο μεγάλης δημοκρατίας του κόσμου ». Κατά συνέπεια, είναι εντελώς λογικό για τα καλά μας ΜΜΕ να πάψουν να ενδιαφέρονται για αυτό το πρόσωπο που εξάλλου, « ζει τις τελευταίες μέρες του στο Λευκό Οίκο » και οι ενέργειες του οποίου δεν παρουσιάζουν πλέον κανένα ενδιαφέρον και άρα…αποσιωπούνται επιμελώς.

Τίποτα πιο παραπλανητικό και αναληθές από αυτή την σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα της παρούσας μεταβίβασης εξουσίας στις ΗΠΑ μια και δεν έχει την παραμικρή σχέση με την καθημερινή πραγματικότητα αυτής της χώρας. Πράγματι, πώς τολμούν τα διεθνή ΜΜΕ να κάνουν λόγο για “επιστροφή στην ομαλότητα” των ΗΠΑ όταν γνωρίζουμε ότι ο Τραμπ πρόσθεσε 11 εκατομμύρια πρόσθετες ψήφους (!) στο εκλογικό του αποτέλεσμα του 2016;

Και επίσης, όταν το 72% των ψηφοφόρων του πιστεύουν ακλόνητα ότι οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου ήταν στημένες και το 62% από αυτούς ενθαρρύνουν τον Τραμπ να μην παραδεχτεί τη νίκη του Μπάϊντεν; Πώς αυτά τα ΜΜΕ θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο Τραμπ δεν ήταν παρά μια ατυχής “παρένθεση”, όταν οι δημοσκοπήσεις που αυτά τα ίδια ΜΜΕ δημοσιεύουν -χωρίς όμως να τις σχολιάζουν- μας λένε ότι υπάρχουν 52 εκατομμύρια φανατικοί οπαδοί του Τραμπ που τον θεωρούν νικητή των προεδρικών εκλογών και οι περισσότεροι από αυτούς δηλώνουν “έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους” για να τον δουν να συνεχίζει να βρίσκεται στο Λευκό Οίκο;

Και επίσης, πώς τα ίδια ΜΜΕ μπορούν να ισχυρίζονται ότι η τύχη του Τραμπ κρίθηκε οριστικά και ότι οι ενέργειές του είναι άνευ σημασίας (και άρα, δεν αξίζουν να καλύπτονται από τον τύπο), όταν αυτός ο Τραμπ κλιμακώνει καθημερινά τις “νόμιμες” και λιγότερο νόμιμες -πραξικοπηματικές και μη- κινήσεις του για να παραμείνει γατζωμένος στην εξουσία; Και πώς λοιπόν μπορούν να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι “δραστηριότητες” του Τραμπ όπως π.χ. η εξέταση, πριν από λίγες μέρες στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, από τον Τραμπ και τους συμβούλους του, του ενδεχομένου να κηρύξει …στρατιωτικό νόμο (!) παρουσιάστηκε σαν να ήταν μια απλή “ιδιοτροπία| ή ακόμα χειρότερα λογοκρίθηκε και αποσιωπήθηκε, αντί να γίνει τεράστιο πρωτοσέλιδο και να σπείρει τον πανικό στις καγκελαρίες όλου του κόσμου; Συμπερασματικά, πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η πολύ επικίνδυνη ακραία υποτίμηση και υποβάθμιση αυτών των συνεχών βίαιων επιθέσεων ενάντια στα θεμέλια της δημοκρατίας όταν τα ΜΜΕ, και κυρίως οι πολιτικές ελίτ της χώρας, δεν τις παίρνουν στα σοβαρά και αρκούνται να τις χαρακτηρίζουν συστηματικά…παραξενιές ή καπρίτσια ενός καραγκιόζη;

Θα μας πουν ότι αυτά που ο Τραμπ σκέφτεται και κάνει δεν έχουν πια μεγάλη σημασία καθώς δεν διαθέτει πια τα μέσα για να υλοποιήσει τα αντιδημοκρατικά του σχέδια. Προφανώς, αυτό το επιχείρημα είναι όντως σοβαρό. Όμως, τι να πούμε για αυτά που σκέφτονται και κάνουν όχι ένα άτομο αλλά οι ηγέτες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και ακόμα περισσότερο, τα δεκάδες εκατομμύρια των αποφασισμένων και φανατισμένων υποστηρικτών του Τραμπ ; Πώς, για παράδειγμα, μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι τα διεθνή ΜΜΕ επιβάλλουν συστηματικά ένα ολοκληρωτικό μπλακ άουτ σε πληροφορίες τεράστιας σημασίας που αφορούν αυτά που συμβαίνουν στα τρίσβαθα της αμερικανικής κοινωνίας ; Όπως για παράδειγμα, όλες αυτές τις πληροφορίες των τελευταίων ημερών σχετικά με τον διαρκώς αυξανόμενο πειρασμό των Ρεπουπλικάνων και των Πολιτειών που αυτοί κυβερνούν…να αποσχιστούν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην περίπτωση που ο Τζό Μπάϊντεν γίνει πρόεδρος της χώρας ;

Απλές φαντασιόπληκτες φήμες ; Κάθε άλλο, όταν ξέρουμε ότι π.χ. είναι ο πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος του Τέξας Allen West που συντάχθηκε με δεκάδες εκλεγμένους αντιπροσώπους του κόμματός του που πρεσβεύουν την απόσχιση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ρίχνοντας την ιδέα μιας « νέας Ένωσης των Πολιτειών που μοιράζονται τις ίδιες αξίες ». Απλός ευσεβής πόθος κάποιων ονειροπαρμένων ηγετών ; Κάθε άλλο όταν γνωρίζουμε ότι, σύμφωνα με πολύ πρόσφατη δημοσκόπηση, το 53 % των Τεξανών Ρεπουμπλικάνων τάσσεται υπέρ της απόσχισης της (μεγάλης) Πολιτείας τους αν ο Μπάϊντεν γίνει τελικά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών !…(2)

Για εμάς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα : Ούτε η ειβολή στρατιωτικού νόμου ούτε η απόσχιση των Ρεπουμπλικανικών Πολιτειών έχουν πιθανότητες να υλοποιηθούν στις παρούσες συνθήκες. Ωστόσο, θα ήταν όχι μόνο ανεύθυνο αλλά και -κυρίως- εγκληματικό να μην λάβουμε υπόψη και να μην προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους « πειρασμούς » του Τραμπ και του « λαού » του. Γιατί ; Μα, επειδή η μόνη βεβαιότητα που μπορούμε να έχουμε στους καιρούς μας, είναι ότι…δεν υπάρχει πια καμιά βεβαιότητα. Και επίσης, επειδή τα πάντα μπορούν από εδώ και πέρα να συμβούν σε μια χώρα σαν τις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες που συγκλονίζονται από καταστροφικές υγειονομικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και ηθικές κρίσεις, και η κοινωνία των οποίων είναι διχασμένη, πολωμένη και ριζοσπαστικοποιημένη όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.

Φυσικά, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι όλοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων και των διεθνών ΜΜΕ, που στα τέσσερα τελευταία χρόνια, έκαναν τα πάντα για να προστατέψουν τον Τραμπ, αρνούμενοι να πληροφορήσουν την κοινή γνώμη για τις αμέτρητες και απίστευτες « ιδιορρυθμίες » και λοιπές αντιδημοκρατικές, ρατσιστικές, αυταρχικές, μισογυνικές και φασιστικές παρεκτροπές του, πρεσβεύουν σήμερα τον κατευνασμό αντί να σημαίνουν γενικό συναγερμό. Ακριβώς όπως οι πρόγονοί τους στο μεσοπόλεμο έκλειναν τα μάτια μπροστά στην καταστροφή που ερχόταν και ασκούσαν τη διαβόητη πολιτική κατευνασμού απέναντι στον Χίτλερ. Καμιά αμφιβολία πως και στις δυο περιπτώσεις, αυτή η εκπληκτική…διακριτικότητα εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό: Να αποφύγουν πάση θυσία να βγάλουν τα άπλυτα των κατεστημένων ελίτ στη φόρα και να εμποδίσουν τους από κάτω να έλθουν να αναστατώσουν το φαγοπότι των από πάνω.

Λοιπόν, επιστρέψτε στις εργασίες σας καθώς όλα βαίνουν καλώς. Ή όπως το έλεγε ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν κατά την επιστροφή του από το Μόναχο όπου είχε υπογράψει, μαζί με τον Γάλλο ομόλογό του Νταλαντιέ, τη διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου που άφηνε ελεύθερο το πεδίο στον Χίτλερ: “Καλοί μου φίλοι,…γυρίστε στα σπίτια σας και πάρτε ένα καλό ήσυχο ύπνο” (Go home and get a nice quiet sleep. »). Και τόσο το χειρότερο για εκείνους που επιμένουν να καλούν σε συναγερμό τις ποικίλες εκφάνσεις της ευρωπαϊκής αριστεράς, προειδοποιώντας τες για τον θανατερό κίνδυνο που εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει να αντιπροσωπεύει ο Ντόναλντ Τραμπ. Τον ίδιο Τραμπ που ένας γηραιός έκδηλα ελευθεριακός αριστεριστής που ακούει στο όνομα Νοάμ Τσόμσκι δεν διστάζει -πολύ δίκαια- να χαρακτηρίσει “πιο επικίνδυνο εγκληματία της ανθρώπινης ιστορίας”!

Σημειώσεις

1. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική της « διακριτικότητας » με την οποία τα ΜΜΕ μεταχειρίζονται τις χειρότερες αντιδημοκρατικές και πραξικοπηματικές προκλήσεις του Τραμπ, είναι ο το λιγότερο « περίεργος » και ατυπικός τρόπος, που επέλεξαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης για να παρουσιάσουν την είδηση αυτής της -κατά τα φαινόμενα, θυελλώδους- συνάντησης στο Οβάλ Γραφείο. Η μεγάλη αμερικανική εφημερίδα προτίμησε να θάψει αυτό που ήταν μάλιστα ένα μεγάλο δικό της δημοσιογραφικό σκουπ : Το σχετικό άρθρο της ήταν πολύ μικρό και ο τίτλος του δεν πρόδιδε διόλου ότι ο Τραμπ και οι σύμβουλοί του είχαν συζητήσει την σκοπιμότητα να επιβάλλει… « Στρατιωτικό Νόμο » !

2. Είναι αξιοσημείωτο ότι η παρούσα αναζωπύρωση των αποσχιστικών πειρασμών από μέρους των Ρεπουμπλικάνων διαδέχεται εκείνους ορισμένων Δημοκρατικών στο αποκορύφωμα της προεδρίας του Τραμπ. Έτσι, τον Απρίλη του 2020, είχαμε αναφερθεί στη ειδική περίπτωση της Καλιφόρνιας σε μια στιγμή που ενισχύονταν εκεί οι αποσχιστικές τάσεις (βλέπε το άρθρο μας Ο πυρομανής Τραμπ πιάνει δουλειά πυρπολώντας ό,τι απομένει από την αμερικάνικη δημοκρατία ! : https://www.contra-xreos.gr/arthra/1453-o-pyromanis-tramp-epiase-doyleia.html).Ένα πρόσφατο άρθρο των Λος Άντζελες Ταΐμς, που αναφερόταν στις αποσχιστικές τοποθετήσεις των Τεξανών Ρεπουμπλικάνων, μας πληροφορεί εξάλλου, ότι οι αποσχιστικοί πειρασμοί συνεχίζουν να κερδίζουν έδαφος στους Καλιφορνέζους Δημοκράτες…

Πηγή: contra-xreos.gr

Η χτεσινή – 29 Δεκέμβρη του 2020, είναι μια σπουδαία, φωτεινή μέρα για το φεμινιστικό κίνημα σε όλο τον κόσμο: τα κορίτσια με τα πράσινα μαντήλια στην Αργεντινή πέτυχαν ως το τελευταίο βήμα μια μεγάλη νίκη στον αγώνα τους για το δικαίωμα στη νόμιμη και ασφαλή άμβλωση. Ήταν ένας αγώνας που διήρκησε πάνω από τριάντα χρόνια, με το αίτημά τους για την αποποινικοποίηση των εκτρώσεων, την πρόσβαση σε ασφαλή και δωρεάν υπηρεσίες υγείας για τη διαδικασία σε νοσοκομεία. Εν μέσω πανδημίας, οι γυναίκες στην Αργεντινή επέμειναν και δυνάμωσαν τη φωνή τους, την κραυγή τους για το δικαίωμα να αποφασίζουν για τις ζωές τους. Χιλιάδες φεμινίστριες και αλληλέγγυα άτομα γέμισαν τους δρόμους γύρω από το κτήριο της Γερουσίας και έμειναν εκεί για ώρες, περιμένοντας την ανακοίνωση της τελικής απόφασης. H αποποινικοποίηση των αμβλώσεων ψηφίστηκε με 38 ψήφους υπέρ, 29 κατά και μία αποχή. Την υποδέχτηκαν με δάκρυα στα μάτια, χορεύοντας, αγκαλιασμένες, γυναίκες όλων των ηλικιών. Είχε προηγηθεί η προέγκριση του νόμου από το Κοινοβούλιο πριν δύο εβδομάδες.

Η Αργεντινή γίνεται η τρίτη χώρα της Λατινικής Αμερικής, μαζί με την Κούβα και την Ουρουγουάη όπου πλέον υπάρχει πρόσβαση στην άμβλωση μέχρι τη 14η εβδομάδα κύησης. Μόνο τη διετία 2016-2018, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία 7000 κοπέλες ηλικίας 10-14 ετών, θύματα βιασμών γέννησαν, σύμφωνα με πρόσφατη αναφορά του Δικτύου της Αργεντινής στην Πρόσβαση στην Ασφαλή Έκτρωση. Μέσα σε ένα χρόνο τουλάχιστον 40.000 κοπέλες χρειάστηκε να νοσηλευτούν σε νοσοκομείο λόγω επιπλοκών μετά από παράνομες αμβλώσεις.

Τα πανό και οι πικέτες τους γράφαν, οι γυναίκες φώναζαν:

La maternidad será deseada o no será : Η μητρότητα θα είναι από επιλογή, ή δε θα είναι!

Εn la calle ya es ley, señadores es ahora! : Στο ΔΡΟΜΟ είναι ήδη νόμος, γερουσιαστές η ώρα είναι ΤΩΡΑ!

Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή,  29/12/20

Σήμερα 29/12/20 στο νοσοκομείο «Σωτηρία» ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ κατόπιν άνωθεν εντολής της «τελευταίας στιγμής» ο προγραμματισμένος εμβολιασμός δεκάδων υγειονομικών. Στη θέση τους, εμβολιάστηκαν ισάριθμοι υπουργοί και παρατρεχάμενοι.

Αυτό, στο νοσοκομείο που υποτίθεται πως είναι από τον Μάρτιο η «ναυαρχίδα» της χώρας στην μάχη ενάντια στην επιδημία COVID19,  στο νοσοκομείο που έχει ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό κυριολεκτικά εξουθενωμένο, που επί πολλούς μήνες ρισκάρει την ίδια του την ζωή στις πτέρυγες νοσηλείας COVID και στις ΜΕΘ COVID.

Προφανώς για την κυβέρνηση έχει προτεραιότητα όσον αφορά τον εμβολιασμό η κάθε υφυπουργίσκη κυρία Κουλουμπαρδενοπούλου έναντι στην Λοιμωξιολόγο και στην Νοσηλεύτρια που ξημεροβραδιάζονται δέκα μήνες στις πτέρυγες COVID, που όταν πηγαίνουν σπίτι τους φοβούνται να φιλήσουν τα παιδιά τους και που όταν διαμαρτύρονται για ελλιπή ή σκάρτα Μέσα Ατομικής Προστασίας τις περνάνε και από … «ΕΔΕ» όπως επίσης τις απειλούν και με «ΕΔΕ» αν αρρωστήσουν.

Η κυβέρνηση και συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας δίνουν άλλο ένα ηχηρό μήνυμα πως και τώρα με τον εμβολιασμό οι “VIPs” προηγούνται του λαού όσον αφορά τη ζωή και τον θάνατο. Και φυσικά προηγούνται και των υγειονομικών, των «ηρώων με τις λευκές και πράσινες μπλούζες» που οι πολιτικάντηδες υποκριτικά τους «χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια». Άλλωστε έχουν προηγηθεί δεκάδες άλλες απαξιωτικές και εκδικητικές ενέργειες ενάντια στους υγειονομικούς της δημόσιας περίθαλψης (ετσιθελικές μετακινήσεις, διώξεις κλπ) ενώ οι κυβερνητικές δεσμεύσεις περί ένταξης στα Βαρέα Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, περί μονιμοποίησης των επικουρικών και περί έκτακτου επιδόματος Χριστουγέννων πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Μετά το «χειροκρότημα» ήρθε το φτύσιμο.

Πέρα από τους υγειονομικούς υπάρχουν οι ηλικιωμένοι και τα μέλη των ευπαθών ομάδων (ιδιαίτερα δε για ευνόητους λόγους στις λαϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης και γενικά στις φτωχές περιοχές της Βόρειας και Κεντρικής Ελλάδας). Πρώτα και κύρια η κυβέρνηση απέναντι σε αυτούς ασχημονεί,  εξασφαλίζοντας προτεραιότητα στον εμβολιασμό για τα … μέλη της και για διάφορους «αξιωματούχους». Και μάλιστα όταν οι μέχρι πριν λίγες εβδομάδες κυβερνητικοί προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί για δήθεν «εκατομμύρια» εμβόλια «που θα γίνονταν κάθε μήνα από τον Δεκέμβριο και μετά» αποδείχθηκαν παραμύθια της Χαλιμάς (όπως ήταν αναμενόμενο) και τώρα ομολογείται πως στην καλύτερη περίπτωση οι ηλικιωμένοι και τα λοιπά μέλη ευπαθών ομάδων θα εμβολιαστούν ως τον … Ιούνιο και μόνο τότε θα έρθει η σειρά και του υπόλοιπου πληθυσμού.

Άλλη μία φορά, με τον εμβολιασμό COVID19 αποδεικνύεται περίτρανα πως η Υγεία, η Ζωή κι ο Θάνατος αποτελούν εργαλεία χυδαίας ταξικής  πολιτικής.  Στην Ελλάδα  χωρίς κανένα πρόσχημα:  κάποιοι θεωρούν πως είναι οι ιδιοκτήτες της χώρας.

Μία ακόμα αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της ΝΔ,

ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών

1. Η νομοθετική ρύθμιση που ετοιμάζεται να καταθέσει η κυβέρνηση της ΝΔ για το οικογενειακό δίκαιο με αιχμή το θέμα της επιμέλειας των παιδιών: δεν είναι «ουδέτερη» ως προς τα αποτελέσματα που θα επιφέρει στον συνολικό συσχετισμό δύναμης στο «μέτωπο» του σεξισμού˙ δεν είναι υπερταξική˙ δεν έχει «εκσυγχρονιστικό» χαρακτήρα. Είναι σεξιστική, έχει ταξικό χαρακτήρα, είναι αντιδραστική˙ είναι συνεπής με το γενικότερο πολιτικό πρόγραμμα της «εμπόλεμης δεξιάς» και ενταγμένη απολύτως σε αυτό. Εμπνέεται και έρχεται να λειτουργήσει στο πλαίσιο της αντιδραστικής μετατόπισης σε πιο επιθετικές εκδοχές νεοφιλελευθερισμού συνολικά, και συγκεκριμένα της μετατόπισης σε πιο επιθετικές εκδοχές σεξισμού. Η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρνει, ειδικά στο ζήτημα αυτό και σε αντίθεση με τη συνολική της πολιτική, μια ρύθμιση «δίκαιη» και «εκσυγχρονιστική» συνιστά ασυγχώρητη πολιτική αυταπάτη.

Η ρύθμιση προβλέπει επιβεβλημένη δια νόμου υποχρεωτική συνεπιμέλεια, ρυθμίζοντας με οριζόντιο τρόπο τα θέματα επιμέλειας, επικοινωνίας και διαμονής των παιδιών σε όλες τις περιπτώσεις, περιορίζοντας ακόμα και τα περιθώρια των δικαστικών αποφάσεων σε περίπτωση αντιδικίας.

2. Η ρύθμιση αυτή θα αποτελέσει τη ριζική ανατροπή της νομικής βάσης στο πλαίσιο της οποίας τα δικαστήρια έκριναν μέχρι τώρα τις αντιδικίες για ζητήματα επιμέλειας των παιδιών σε διαζευγμένα ζευγάρια. Το βασικό κριτήριο δεν θα είναι πλέον τα δικαιώματα του παιδιού, αλλά τα δικαιώματα «πρόσβασης» και των δύο γονέων στο παιδί. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων εγκαθιστά ως υποχρεωτικό το δικαίωμα του άντρα να συμμετέχει στην επιμέλεια ανεξάρτητα από τα πραγματικά δεδομένα (κακές σχέσεις μεταξύ των γονέων ύστερα από το διαζύγιο, σεξιστική ή και βίαιη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα ή και το παιδί, προϋπάρχουσα έλλειψη συναισθηματικής επαφής ή και αδιαφορία για το παιδί κ.λπ.). Η υποχρεωτικότητα προβλέπεται ότι θα αίρεται μόνο σε περίπτωση τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης για βίαιη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα ή το παιδί. Όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ηγεμονία του σεξισμού στην κοινωνία λειτουργεί αποτρεπτικά για τη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων σεξιστικής βίας ή και βιασμού γυναικών ώστε αυτές να προσφύγουν στα δικαστήρια, όταν γνωρίζουμε ότι η αστυνομία αλλά συχνά και τα δικαστήρια όχι μόνο δεν δικαιώνουν τις επιζώσασες έμφυλης βίας αλλά τις υποχρεώνουν να ξαναζήσουν τη φρίκη και την ντροπή της σεξιστικής βίας, όταν γνωρίζουμε ότι η «τεκμηρίωση» της βίας ή και του βιασμού στη δικαστική διαδικασία εκτός από εκ νέου κακοποιητική, σε ελάχιστες περιπτώσεις έχει κάποιο αποτέλεσμα, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ότι η «ασπίδα» των τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων είναι στην πραγματικότητα απλώς «φύλλο συκής».

3. Η ρύθμιση αυτή δεν είναι απλώς «άστοχη» ή λαθεμένη. Δεν θα έχει μόνο «αντικειμενικά» αντιδραστικές επιπτώσεις στο μέτωπο των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών και στο «μέτωπο» του σεξισμού. Έχει συνειδητά τέτοιους στόχους.

Συγκεκριμένα, στοχεύει:

α. Να επιλύσει προβλήματα «κύρους» και διασφάλισης της διαδικασίας μεταβίβασης της περιουσίας των οικογενειών της αστικής τάξης (κυρίως μεγάλης και μεσαίας), προφυλάσσοντάς την από τις συνέπειες «ατυχών» γάμων των γόνων της. Η αδιατάρακτη και «ανόθευτη» εξασφάλιση της κληρονομικής γραμμής εξακολουθεί να παραμένει σημαντικό στοιχείο και βάση όλου του οικοδομήματος του σεξισμού και σταθερή μέριμνα της αστικής τάξης, που ειδικά σε αυτή τη ρύθμιση έχει εμφατική παρουσία.

β. Να θωρακίσει την πυρηνική οικογένεια, η οποία γίνεται τόσο πιο απαραίτητη για τη διαδικασία κοινωνικής αναπαραγωγής όσο περισσότερο υποβαθμίζεται και αποσαθρώνεται το «κοινωνικό κράτος». Στο πλαίσιο της πυρηνικής οικογένειας, η γυναίκα αναλαμβάνει όλο και περισσότερα βάρη υποκαθιστώντας το κοινωνικό κράτος: φροντίδα ηλικιωμένων και ανήμπορων μελών, φροντίδα των παιδιών, οικιακή εργασία γενικώς. Με τα ποσοστά διαζυγίων στην καπιταλιστική Δύση να πλησιάζουν το 50% και στην Ελλάδα το 40%, και να έχουν αυξητική τάση, η πυρηνική οικογένεια σαν απαραίτητο υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους και σαν χώρος παροχής απλήρωτης οικιακής εργασίας προς το σύνολο των μελών της οικογένειας κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ την ίδια στιγμή που γίνεται απαραίτητη περισσότερο από ποτέ για τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.

Η ρύθμιση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια έρχεται να την «στηρίξει» δημιουργώντας σοβαρές δυσκολίες και αντικίνητρα για τις γυναίκες ώστε να προχωρήσουν στη λυτρωτική στην πλειονότητα των περιπτώσεων απόφαση για διαζύγιο, για δύο λόγους: Πρώτο, επειδή ενισχύεται αποφασιστικά το ενδεχόμενο να «χάσουν τα παιδιά» και δεύτερο, επειδή η συνεύρεση και μάλιστα η συστηματική συνεργασία στην καθημερινότητα με τον άντρα πρώην σύζυγο (για θέματα που αφορούν την επιμέλεια των παιδιών, που στην πράξη θα επεκτείνονται και θα καλύπτουν τα πάντα) αναιρεί τα περισσότερα από τα οφέλη του διαζυγίου.

γ. Να ιδιωτικοποιήσει περαιτέρω τη διαδικασία και το κόστος ανατροφής των παιδιών. Στο σημείο αυτό η ρύθμιση είναι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη. Η εγκατάλειψη και των τελευταίων ιχνών κρατικών πολιτικών που παραπέμπουν στην κοινωνικοποίηση της διαδικασίας ανατροφής των παιδιών (βάσει όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας, στο πλαίσιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας ακόμη και συμβουλευτικές υπηρεσίες θα χρηματοδοτούνται από τους δύο γονείς). Το γεγονός αυτό συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, ότι η πλευρά της αντιδικίας που έχει εισοδηματικό πλεονέκτημα, αποκτά επίσης σημαντικό πλεονέκτημα στο να επιβάλει τους δικούς της όρους όσον αφορά το πλαίσιο της συνεπιμέλειας των παιδιών. Αυτή η πλευρά, παρά την πρόοδο που έχει συντελεστεί με τη μαζική είσοδο της γυναίκας στην αγορά εργασίας, εξακολουθεί να είναι ο άντρας. Ειδικά στις συνθήκες της κλιμακούμενης λιτότητας και της διαρκώς επεκτεινόμενης «ευελιξίας» και επισφάλειας στην εργασία, το εισοδηματικό πλεονέκτημα του αδιάφορου ή κακοποιητικού συζύγου, θα του επιτρέπει να «εξαγοράζει» την ανάκτηση δικαιωμάτων επιμέλειας των παιδιών˙ και, μέσω αυτών, να ανακτά το δικαίωμα καταδυνάστευσης της καθημερινότητας της γυναίκας-συζύγου. Αυτή η δυνατότητα «εξαγοράς» θα αυξάνεται δραματικά στις περιπτώσεις που ο σύζυγος ανήκει σε εισοδηματικά ανώτερο κοινωνικό στρώμα ή τάξη. Η ρύθμιση έχει, επομένως, εμφατικά και ταξικό χαρακτήρα.

δ. Να πλήξει τα δικαιώματα των γυναικών και να οπλίσει το χέρι του σεξισμού, δηλαδή των φορέων σεξιστικών πρακτικών (τους άντρες σεξιστές, τους μπάτσους και τους δικαστές). Για να στηριχτεί η πυρηνική οικογένεια μπροστά στον κίνδυνο αποσάθρωσής της λόγω της τρομακτικής αύξησης του ποσοστού των διαζυγίων (που τα περισσότερα ζητούν γυναίκες), «αποκαθίσταται» το διευθυντικό δικαίωμα του άντρα στη σχέση του ζευγαριού και έτσι οπλίζεται το χέρι όλων των φορέων του σεξισμού (του άντρα μέσα στον γάμο, του μπάτσου και του δικαστή). Η ρύθμιση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας έρχεται έτσι να συμπληρώσει τις πολιτικές που κατεδαφίζουν το σύστημα των δικαιωμάτων γενικά.

4. Θα ήταν μεγάλο λάθος να καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι σε μια τέτοια ρύθμιση με κριτήριο υπαρκτές περιπτώσεις και συμβάντα κατά τα οποία κάποιες γυναίκες συμπεριφέρονται εκδικητικά και ανεύθυνα και, αξιοποιώντας την ευνοϊκή νομολογία, στερούν από τους άντρες γονείς την επαφή με τα παιδιά˙ για τους ίδιους ακριβώς λόγους που δεν κρίνουμε τις κυβερνητικές ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα αξιολογώντας την ηθική ακεραιότητα ή τη συμπεριφορά υποκατηγοριών εργαζομένων και συνδικαλιστών ή τις κυβερνητικές ρυθμίσεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες με βάση κάποια αξιολόγηση της συμπεριφοράς ή του αξιακού τους κώδικα κ.λπ. κ.λπ.
Το κριτήριο πρέπει να είναι η συνολική επίπτωση της ρύθμισης στον συσχετισμό δύναμης στο «μέτωπο» του σεξισμού, όσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών και τα δικαιώματα γενικά. Με βάση αυτό το κριτήριο, η ρύθμιση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια είναι ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη, και πολιτικά και ιδεολογικά αντιδραστική. Μεταξύ άλλων, είναι και προϊόν συστηματικού και πολυετούς lobbying από συλλόγους («Eνεργοί μπαμπάδες» κ.λπ.) ανδρών με ως επί το πλείστον υψηλές κοινωνικές και οικονομικές θέσεις. Αντιθέτως και όχι τυχαία, το φεμινιστικό κίνημα και η Αριστερά έχουν ταχθεί -και σωστά- στο σύνολό τους ενάντια στη ρύθμιση. Είναι κι αυτό μια σαφής ένδειξη του τι σκοπούς έρχεται να εξυπηρετήσει η κυβερνητική ρύθμιση.

5. Στον αντίποδα της αντιδραστικής αυτής ρύθμισης, προτείνουμε συγκεκριμένα:

α. Η συναινετική συνεπιμέλεια (που προβλέπεται από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο) είναι αδιαμφισβήτητα η καλύτερη και η μόνη λύση για την ανατροφή των παιδιών μετά το διαζύγιο. Για να εφαρμοστεί όμως σωστά, πρέπει να διασφαλίζονται οι προϋποθέσεις που την κάνουν λειτουργική. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να ιδρυθούν, με αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση, συμβουλευτικές και υποστηρικτικές δομές με αντικείμενο την υποστήριξη της γονεϊκής συνεργασίας. Συγκεκριμένα, ζητούμε να ιδρυθεί (κατ’ εφαρμογή του νόμου 2247/1996) σώμα οικογενειακών κοινωνικών λειτουργών με επαρκή και κατάλληλη στελέχωση και τα αναγκαία υλικοτεχνικά μέσα, το οποίο θα πρέπει να ενισχυθεί με ψυχολόγους και θα συνεργάζεται με τον δικαστικό μεσολαβητή (που λειτουργεί ήδη βάσει του άρθρου 214 ΚΠολΔ2).

β. Τα δικαστήρια στα οποία καταφεύγουν οι γονείς λόγω έλλειψης συναίνεσης στα ζητήματα της επιμέλειας των παιδιών πρέπει να είναι η ύστατη λύση, αφού προϋπάρξουν βοήθεια και διαμεσολαβήσεις. Ωστόσο, στο στάδιο αυτής της ύστατης λύσης πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένη βελτίωση: πρέπει να ιδρυθούν εξειδικευμένα οικογενειακά δικαστήρια, επιστημονικά ενήμερα για την ενδοοικογενειακή βία και την παιδική κακοποίηση και με πρόβλεψη κοινωνικής έρευνας σε υποθέσεις γονικής μέριμνας.

γ. Σε αυτό το πλαίσιο -και όχι στο πλαίσιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας- οι δικαστές θα μπορούσαν να λαμβάνουν υπόψη και την πρόθεση πατεράδων να εμπλακούν περισσότερο σε σχέση με παλαιότερα με την ανατροφή των παιδιών, αλλά και τις συνήθειες της οικογένειας πριν τον χωρισμό (περιπτώσεις που ο πατέρας συμμετείχε ήδη στην ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών με ενεργητικό και υπεύθυνο τρόπο).

δ. Αν η κυβέρνηση είχε την πρόθεση να προχωρήσει σε «εκσυγχρονιστική» μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου και μάλιστα με τρόπο περισσότερο ευαίσθητο και συμπεριληπτικό προς τις ανάγκες μιας κοινωνίας που μετακινείται από τα πατρογονικά στερεότυπα, θα έπρεπε να συμπεριλάβει ρυθμίσεις που εκκρεμούν και ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια, όπως η δυνατότητα τεκνοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια, η ρύθμιση της τρανς γονεϊκότητας, η προστασία μονογονεϊκών οικογενειών. Επειδή δεν πρόκειται να το κάνει, θα πρέπει να παλέψουν γι’ αυτό το φεμινιστικό κίνημα, οι λοατκια συλλογικότητες και η Αριστερά.

ε. Τέλος, η ισότητα, η απελευθέρωση των γυναικών, η στήριξη της ανατροφής των παιδιών δεν είναι μόνο θέμα νομοθετικών ρυθμίσεων. Είναι κενό γράμμα οποιοσδήποτε νόμος, όσο καλός κι αν είναι, όταν οι γονείς χωρισμένοι ή όχι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν γολγοθά για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της φροντίδας. Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες που έχουν υψηλούς δείκτες ισότητας και μεγάλη συμμετοχή και των δύο γονιών στο μεγάλωμα των παιδιών (και στο ποσοστό της συνεπιμέλειας μετά το διαζύγιο), είναι χώρες με αναπτυγμένο κοινωνικό κράτος. Ενισχύοντας τη δημόσια εκπαίδευση, τη δημόσια υγεία και πρόνοια, δομές όπως οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, κέντρα πολιτισμού, και νομοθετώντας μηνιαία, πολυετή και ουσιαστικά επιδόματα παιδιού και μέριμνας παιδιού (όπως π.χ. ισχύουν στην Δανία μέχρι τα 18 έτη), το κράτος θα έθετε με πολύ πιο δραστικό τρόπο τις προϋποθέσεις για ισότητα και εξομάλυνση των σχέσεων απ’ το να πετάει το μπαλάκι στους γονείς και να δημιουργεί επιπλέον διενέξεις για την κατανομή των βαρών μεταξύ τους και τις διατροφές. Χώρες που θέλησαν να λειτουργήσουν “εκπαιδευτικά” προς την ισότητα και την εμπλοκή των πατεράδων στην ανατροφή, έτσι το έκαναν και όχι με οριζόντιους καταναγκαστικούς νόμους. Στα πλαίσια αυτά η θεσμοθέτηση, άμεσα, ειδικού μηνιαίου επιδόματος στήριξης των χαμηλού εισοδήματος χωρισμένων γονέων που έχουν την επιμέλεια παιδιού (κατ’ εφαρμογή του άρθρου 21 παρ. 1 του Συντάγματος), είναι ένα άμεσο βήμα που θα επιλύσει πολλά προβλήματα και διενέξεις που αφορούν στην οικονομική διασφάλιση του παιδιού. Αυτή η διεκδίκηση είναι συμφέρον και των δύο φύλων και πρέπει να μπει στην προμετωπίδα του φεμινιστικού αλλά και του εργατικού κινήματος.

6. Οι συγκεκριμένες αυτές προτάσεις δεν κρύβουν καμία αυταπάτη για τις προθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη˙ «συνοδεύουν» την κατηγορηματική αντίθεση στην κυβερνητική ρύθμιση και είναι συγκεκριμένα αιτήματα μάχης του κινήματος. Εντάσσονται στη γενικότερη αντίληψή μας για τα ζητήματα της οικογένειας και του οικογενειακού δικαίου, για τα ζητήματα δικαιωμάτων γυναικών και παιδιών, για τον χαρακτήρα των διαδικασιών ανατροφής των παιδιών και τον τρόπο χρηματοδότησής τους.

Σε μια κοινωνικά απελευθερωτική αντίληψη:

α. Οι άνθρωποι θα ασκούν πλήρως και ανεμπόδιστα το δικαίωμά τους να συνευρίσκονται ελεύθερα ερωτικά, να κάνουν ή να υιοθετούν παιδιά, αλλά και να χωρίζουν, χωρίς κοινωνικούς και κρατικούς καταναγκασμούς. Οι πατριαρχικές παραδόσεις και ο σεξισμός, η ανάγκη της αστικής τάξης να ελέγχει και «πιστοποιεί» τη «γραμμή αίματος» και να διασφαλίζει την «ασφαλή» κληρονόμηση της περιουσίας, η πυρηνική οικογένεια σαν «υπέρτατη αξία» και σαν συμπλήρωμα ή και υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους που αποσαθρώνεται, οι ιδεολογικές κατασκευές του φύλου και η κανονικοποίηση της σεξουαλικότητας με βάση τα πατριαρχικά πρότυπα είναι τα ιστορικά εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν στο δρόμο για την κατάκτηση μιας τέτοιας χειραφέτησης.

Η συγκεκριμένη κυβερνητική ρύθμιση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια στοχεύει στην αναπαραγωγή όλων αυτών των καταναγκαστικών προτύπων και κρατικών θεσμών και γι’ αυτό είναι αντιδραστική. Ιδιαίτερα, δυσκολεύει το διαζύγιο για την κοινωνικά αδύναμη πλευρά (τη γυναίκα) και υποχρεώνει στη συνύπαρξη/συνεργασία της με τον αδιάφορο, σεξιστή ή και κακοποιητή άντρα.

β. Η ανατροφή των παιδιών θα είναι κοινωνικοποιημένη. Κοινωνικοποιημένη δεν σημαίνει βέβαια ότι απαλλοτριώνεται ή παραγράφεται η ευθύνη των γονιών και η σημασία της γονεϊκής φροντίδας και των συναισθηματικών δεσμών παιδιών-γονέων˙ σημαίνει όμως ότι αυτά λειτουργούν στο πλαίσιο μιας διαδικασίας όπου η κοινωνία διαθέτει απλόχερα τους πόρους και τα μέσα, υλικά και θεσμικά, για το μεγάλωμα των νέων ανθρώπων επειδή επενδύει στη ζωή κι όχι στο καπιταλιστικό κέρδος.

Η συγκεκριμένη κυβερνητική ρύθμιση «ιδιωτικοποιεί» περαιτέρω τη διαδικασία ανατροφής των παιδιών (όσον αφορά το κόστος, τους υλικούς και θεσμικούς πόρους). Υποκαθιστά τη «διατροφή» με το υποτιθέμενο «μοίρασμα των εξόδων», αλλά αυτή η ισότητα σε ένα σύστημα ταξικών ανισοτήτων είναι στην πραγματικότητα ανισότητα σε βάρος της ιδεολογικά, θεσμικά και εργασιακά αδύναμης πλευράς, της γυναίκας.

γ. Αν οι κρατικές πολιτικές -και η συγκεκριμένη ρύθμιση- αποσκοπούν στη στερέωση και αναπαραγωγή του πατριαρχικού/σεξιστικού εποικοδομήματος του καπιταλισμού, οι δικές μας προτάσσεις και οι δικοί μας αγώνες (πρέπει να) αποσκοπούν στην αμφισβήτησή του μέσα από την κατάκτηση μέτρων «θετικών διακρίσεων» υπέρ των αδικημένων. Οι κατακτήσεις που μένουν όρθιες στο εργατικό δίκαιο, στο κοινωνικό κράτος, στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα γενικά, στα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων, στο οικογενειακό δίκαιο δεν είναι παρά οι διαφορετικές και αλληλοσυμπληρούμενες εκδοχές «θετικών διακρίσεων» υπέρ των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων και αδύναμων αυτής της κοινωνίας.

Η συγκεκριμένη κυβερνητική ρύθμιση έρχεται να υπονομεύσει το σύστημα «θετικών διακρίσεων» υπέρ των γυναικών. Και παρόλο που ο σεξισμός δεν είναι υπόθεση ανταγωνισμού μεταξύ των φύλων, ωστόσο έχει τους φορείς του προνομιακά στον αντρικό φύλο και στο θεσμικό εποικοδόμημα, που αυτή η ρύθμιση έρχεται να εξοπλίσει.

Γι’ αυτούς τους λόγους, που είναι πολλοί και σημαντικοί, το φεμινιστικό κίνημα και η Αριστερά όχι μόνο δεν πρέπει να υποτιμήσουν την αντιδραστική «γόμωση» αυτής της ρύθμισης, αλλά πρέπει να τη στοχοποιήσουν και να οργανώσουν αποφασιστικά και μαζικά την πάλη ενάντιά της.

Αθήνα 29 Δεκεμβρίου 2020

π.ο. Κόκκινο Νήμα

Του Αλέξανδρου Τσεκούρα

Η κάθε άλλο παρά συμβατική κίνηση της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου να συμμετέχει σε δράση αλληλεγγύης της κοινωνικής κουζίνας «ο Άλλος άνθρωπος», μοιράζοντας φαγητό σε απόρους, απασχόλησε το σύνολο του Τύπου και άνοιξε μεγάλη συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ΠτΔ ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να αρκεστεί σε ένα τυπικό Χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό/ιντερνετικό μήνυμα περί αγάπης και λοιπών τετριμμένων, βγήκε η ίδια στο δρόμο να δηλώσει αλληλεγγύη. Πόσο γνήσια όμως είναι η «αλληλεγγύη» του συστήματος και των εκπροσώπων του;

Κατ’ αρχήν, η θέση της Προεδρίας της «Δημοκρατίας» συμβολίζει την εθνική ενότητα. Για την ανάδειξη του/της τύποις αρχηγού του κράτους χρειάζεται πλειοψηφία 2/3 στη βουλή άρα πρακτικά η συναίνεση των δύο πρώτων κομμάτων. Τα δε νομοθετήματα που παράγει αυτό το αξίωμα, τα Προεδρικά Διατάγματα, απαιτούν την υπογραφή του αρμόδιου υπουργού για να έχουν ισχύ, δηλαδή τη συναίνεση της κυβέρνησης. Η ίδια η Κ.Σ. έχει το προφίλ της διαφορετικής από τους προκατόχους της. Η πρώτη γυναίκα ΠτΔ στην ιστορία της χώρας, επιλέγει να μένει στο σπίτι της στο κέντρο της Αθήνας και όχι το προεδρικό μέγαρο και να αναρτά στους λογαριασμούς της στα ΜΚΔ μηνύματα για τους πρόσφυγες, ή την LGBTQi κοινότητα, πράγμα πρωτοφανές για ΠτΔ. Δεν ήταν επίσης ποτέ (ανοιχτά τουλάχιστον) κομματικό στέλεχος αλλά πρώην πρόεδρος του ΣτΕ, του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου που μάλλον τυχαία θέση δεν είναι. Κατά τη διάρκεια εκείνης της θητείας της η Κ.Σ. συνέβαλλε στην καταπάτηση του Συντάγματος με τη «συνταγματικότητα» του 1^ου μνημονίου, τη «συνταγματικότητα» των περικοπών συντάξεων κλπ, υπηρετώντας κορυφαίες επιλογές του συστήματος.

Ως εκ τούτου, η συγκεκριμένη ΠτΔ συμβολίζει το ανθρώπινο πρόσωπο του συστήματος, σε αντιδιαστολή με τον «αποφασιστικό», «σκληρό» Μητσοτάκη. Ο τελευταίος επιχείρησε να κάνει με τη σειρά του το ίδιο στο Κερατσίνι, αναμενόμενα χωρίς τον ίδιο αντίκτυπο με την Κ.Σ., όντας η αιχμή του δόρατος της αντιλαϊκής πολιτικής. Έτσι, ο ντόπιος αστισμός έχει ανάγκη από έναν «ενάρετο» και «καλό» κατά τα χριστιανικά πρότυπα, άρχοντα που θα διασκεδάζει τις εντυπώσεις. Έναν άρχοντα που θα καλλιεργεί αυταπάτες περί δίκαιου και φιλάνθρωπου Ελληνικού κράτους που εκτός από την πυγμή των νόμων της οικονομίας έχει και την «αλληλέγγυα» και «κοινωνική» πλευρά του και ότι «νοιάζεται» για τον κόσμο που το ίδιο συντρίβει. Δεν είδαμε βέβαια από την ΠτΔ κάποια δήλωση –έστω- στήριξης των υγειονομικών, μια κουβέντα για το αίσχος του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Καρά Τεπέ, ή κάποια αντίρρηση στο τυφλό, ταξικό, μπατσοκρατικό λοκντάουν.

Οι δημοσιεύσεις των μέσων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελούν έκπληξη, μια και το πρώην Αριστερό κόμμα έχει επιλέξει να είναι με την εθνική συναίνεση και τη μεριά των καταπιεστών. Οι εκατοντάδες δημοσιεύσεις στα ΜΚΔ από απλούς αριστερούς ανθρώπους όμως είναι σημαντική και αρνητική εξέλιξη. Οφείλει ο λαός να λέει μπράβο στους δυνάστες του όταν κάνουν τα ελάχιστα και μάλιστα τα αυτονόητα; Ή μήπως το δικαίωμα στην τροφή, το νερό, τη στέγη, την υγεία και τη μόρφωση είναι πολυτέλειες που δεν είναι για όλους; Αντίστοιχο παράδειγμα «τα μπράβο» που απέσπασε μεγάλος όμιλος σούπερ μάρκετ από δημοσιογράφους αλλά και απλούς εργαζόμενους, επειδή έδινε τα αυτονόητα στους εργαζομένους του και δεν καταστρατήγησε την Κυριακάτικη αργία. Οι «γαλαντόμοι» άρχοντες μας μοιράζοντας ψίχουλα στην «πλέμπα», θέλουν να εμπεδώσουν ως νέα πραγματικότητα, το ότι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν «άριστοι» και «πληβείοι» μια και πραγματοποιούν μια ιδεολογική επίθεση στον κόσμο της δουλειάς. Να γίνει συνείδηση στο κόσμο, όπως άλλωστε έχουν πει δημόσια στελέχη της κυβέρνησης με πρώτο τον πρωθυπουργό, ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι.

Η φιλανθρωπία του συστήματος όχι μόνο δεν είναι λύση για τον κόσμο μας, αλλά άλλοθι για τη συνέχιση της ταξικής και απάνθρωπης πολιτικής τους. Εκτός του ότι εξυπηρετεί το πλασάρισμα ενός ανθρώπινου προφίλ, πολλές φορές σημαίνει και άμεσο οικονομικό όφελος, μέσω φοροαπαλλαγών, αν μιλάμε για «δωρεές» ομίλων ή προσώπων. Απέναντι σε αυτό σαν συλλογικότητες του κινήματος και σαν αγωνιζόμενα άτομα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η μόνη γνήσια αλληλεγγύη είναι η ταξική και ότι όπως απέδειξε και η κρίση της πανδημίας μόνο ο λαός σώζει το λαό!

Λίγες μέρες πριν λήξει το έτος, το πρόγραμμα «Εστία» δεν έχει πάρει το «πράσινο φως» για τη συνέχιση του και το 2021. Αν το πρόγραμμα δεν συνεχιστεί, οι 390 πρόσφυγες που φιλοξενούνται από την Κοινωφελή Επιχείρηση του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας θα αναγκαστούν να αφήσουν τα σπίτια τους και οι 25 εργαζόμενοι του προγράμματος θα βρεθούν στο δρόμο.

Αυτά αναφέρει ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων του Δήμου, το οποίο ζητά να ασκηθεί πίεση από το Δήμο ώστε να βρεθούν οι ανάλογοι πόροι.

Η ανακοίνωση του Σωματείου:

Aνακοίνωση της Κίνησης “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζεται  εσπευσμένα και χωρίς δημόσιο διάλογο – και στη συνθήκη της κρίσης της πανδημίας – να θέσει για ψήφιση νομοσχέδιο «αναμόρφωσης» του οικογενειακού δικαίου, και να εισάγει σε αυτό την έννοια της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, την εκ του νόμου δηλαδή υποχρεωτική άσκηση από κοινού της επιμέλειας του παιδιού από τους δύο γονείς του, μετά το διαζύγιο. Το προσχέδιο νόμου που ετοιμάζει η κυβέρνηση, φαίνεται να περιλαμβάνει τον υποχρεωτικό μοιρασμό του χρόνου του παιδιού με τους δύο γονείς (κατ’ελάχιστον 1/3 με τον έναν) και να ενσωματώνει όρους που περιγράφουν την καλή επιμέλεια ως συνισταμένη της προσπάθειας των δύο γονιών να μην «αποξενώνουν» το παιδί από τον άλλο γονιό. 

Πρόκειται για μία πολιτική, που έρχεται να κάνει νόμο μια σειρά από προτάγματα «συλλόγων πατεράδων» και «ενεργών μπαμπάδων» που έχουν διεθνή: την εκ του νόμου υποχρεωτική συνεπιμέλεια, τον ορισμό της καλής επιμέλειας σε σχέση με την αποφυγή «αποξένωσης» του ενός από τους δύο γονείς από το παιδί. Οι σύλλογοι αυτοί (που κατακλύζουν τα μέσα δικτύωσης και τα ΜΜΕ με το διαφημιστικό τους υλικό), στο λόγο τους ενσωματώνουν αιτήματα για «ισόχρονη παρουσία» και των δύο γονέων στην ανατροφή του παιδιού και εναλλασσόμενη κατοικία.  Δεν είναι λίγες οι φορές που υπέρμαχοι των πολιτικών αυτών χρησιμοποιούν ψευδή στοιχεία για να παρουσιάσουν τα ποσοστά εφαρμογής της συνεπιμέλειας ανά τον κόσμο, και μεταχειρίζονται προπαγανδιστικά αποφάσεις ευρωπαϊκών φορέων ώστε να μοιάζουν επίσημες «αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ούτε είναι λίγες οι φορές που μεταχειρίζονται σεξιστικό λόγο και επιχειρήματα για την υποστήριξη των επιχειρημάτων τους. 

Την ίδια ώρα, γυναικείες και φεμινιστικές ομάδες, τάσσονται μαζικά ενάντια στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια και στον τρόπο που η κυβέρνηση επιχειρεί να νομοθετήσει τη συγκεκριμένη αλλαγή. Εξηγούν ότι η δυνατότητα για συνεπιμέλεια, με προηγούμενη συμφωνία των δύο γονιών υπάρχει ήδη σαν μία από τις επιλογές που δίνει ο νόμος, ως κομμάτι του ισχύοντος οικογενειακού δικαίου από το 1983- ένα οικογενειακό δίκαιο παιδικοκεντρικό και από τα προοδευτικότερα που εφαρμόστηκαν στην Ευρώπη. Δηλώνουν ότι ο νόμος θα φέρει επιπλέον ανισότητα στις ζωές των γυναικών, θα τις περιορίσει σε σχέσεις που δεν επιθυμούν να βρίσκονται. 

Από τη μεριά μας, ως Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”, είμαστε κάθετα ενάντια στο προτεινόμενο νομοσχέδιο θεωρώντας το σεξιστικό και αντιδραστικό, όσο κι αν προσπαθούν να του φορέσουν χαρακτήρα «αποκατάστασης» της «ισότητας». Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι: 

Η ΕΠΙΒΟΛΗ από το νόμο της ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ συνεπιμέλειας, θα περιορίσει την πρόσβαση των γυναικών στο διαζύγιο.  Οι γυναίκες  θα δυσκολεύονται να πάρουν την απόφαση αυτή, με τον ορίζοντα να συνεχίζουν να εξαναγκάζονται σε συνεννοήσεις με έναν άνθρωπο που δεν το επιθυμούν πια/ η σχέση τους είναι συγκρουσιακή/βίαιη, ενώ πολλές φορές μπορεί να υπάρχει και οικονομική εξάρτηση. Υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: η κοινωνία όπου ζούμε είναι σεξιστική, στην καθημερινότητά τους γυναίκες αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο να είναι άνεργες, αμοίβονται λιγότερο, υποαπασχολούνται.  Αυτές που θα πληγούν περισσότερο, θα είναι οι οικονομικά ασθενέστερες, οι μετανάστριες, τα φτωχά άτομα, οι  άνεργες, οι προσφύγισσες, για τις οποίες η δυνατότητα προσφυγής με όποιο τρόπο στη δικαιοσύνη είναι αδύνατη.  

Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια, θα εγκλωβίζει άτομα που υφίστανται έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία σε δυνητικά εκ νέου βίαιο περιβάλλον. Ο προτεινόμενος νόμος περιλαμβάνει την παράκαμψη της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας,  για την προστασία από τη βία μόνο στην περίπτωση που υπάρχει καταδικαστική απόφαση εις βάρους του βίαιου γονέα (κάτι πολύ δύσκολο και χρονοβόρο). Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες περιπτώσεις έμφυλης/ενδοοικογενειακής βίας δε φτάνουν να καταγγελθούν επίσημα.   Σε κάθε τέτοια περίπτωση, το διαζύγιο δε θα λύνει το πρόβλημα, επιζώσα και θύτης αναγκάζονται να έρχονται σε επαφή  και το παιδί θα έρχεται σε επικοινωνία με τον κακοποιητή γονέα ( κάτι που αντίκειται και στη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαίωματα του παιδιού). Όμως και όταν πρόκειται μόνο για μια συμβίωση που έληξε με τεταμένο τρόπο και υπάρχει αδυναμία καλής επικοινωνίας μεταξύ των γονιών, μπορούμε να φανταστούμε  ότι για καθημερινά θέματα που μπορεί να υπάρχει ασυμφωνία θα δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος εντάσεων με αποτέλεσμα η δυσάρεστη κατάσταση να συνεχίζει να υπάρχει και να συνεχιζει να επηρεάζει και το παιδί.

Αποτελεί ΚΙΝΔΥΝΟ για τη φίμωση γυναικών και παιδιών απέναντι σε βία/καταπιεστικές συμπεριφορές, με την ενσωμάτωση του ψευδοεπιστημονικού όρου της «γονικής αποξένωσης».   Γύρω από τον όρο αυτό, έχουν κατασκευαστεί επιχειρήματα από τη μεριά των υποστηρικτών του νομοσχεδίου (ανάμεσά τους και «επίσημοι» ειδικοί) που ούτε λίγο ούτε πολύ λένε ότι τα παιδιά δεν ξέρουν τί θέλουν όταν εκφράζουν την επιθυμία τους, τη σκέψη τους για τον γονιό τους, αλλά «χειραγωγούνται» για σκοπιμότητες «εκδικητικών» μανάδων. Ο λόγος του παιδιού, σύμφωνα με τον προτεινόμενο νόμο, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από το δικαστήριο υπό το πρίσμα του αν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης. 

Πέρα από όλα τα παραπάνω, ο προτεινόμενος νόμος έχει ξεκάθαρη σεξιστική και ετεροκανονική χροιά, εξύμνησης της πυρηνικής οικογένειας. «Ένα παιδί χρειάζεται πρότυπα και από τα δύο φύλα» λένε.  Εμείς (ξανά αυτονόητα) λέμε:  Όχι, ένα παιδί χρειάζεται ΑΓΑΠΗ, και φροντίδα από γονείς/κηδεμόνες από όποιο φύλο που μεταξύ τους υπάρχει αγάπη και συνεννούνται . Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ΑΓΑΠΗ υπάρχει και στις μονογονεϊκές οικογένειες. Επιπλέον,  αναρωτιόμαστε γιατί ένας «εκσυγχρονιστικός» νόμος για το οικογενειακό δίκαιο δεν περιλαμβάνει τη δυνατότητα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, τη στήριξη της τρανς γονεικότητας;

Τέλος,  για μας μία αληθινά προοδευτική μεταρρύθμιση για την ενίσχυση του μοιράσματος της φροντίδας στην κατεύθυνση της συναινετικά αποφασισμένης κοινής επιμέλειας, θα περιλάμβανε προβλέψεις από τη μεριά του κράτους για δομές ψυχολογικής στήριξης, δομές ενημέρωσης, δομές αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας, αληθινά επιδόματα παιδιού. 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ «ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΠΙΣΩ»!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Πηγή: kar.org.gr

Η υγειονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη με το δεύτερο κύμα του covid -19 δεν αξιοποιείται από την πλευρά των εφοπλιστών μόνο με τις παροχές και διευκολύνσεις που έχουν εξασφαλίσει από την κυβέρνηση με ζωντανό κρατικό χρήμα και πλήθος προνομιακών ρυθμίσεων με το επιχείρημα να μείνει όρθια η Ακτοπλοϊκή σύνδεση των νησιών και βέβαια και οι Ακτοπλοϊκές ναυτιλιακές εταιρίες να ανταπεξέλθουν της κρίσης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ναυτιλιακές εταιρίες έχουν βρει την ευκαιρία και ξεσπαθώνουν ενάντια στα ναυτεργατικά δικαιώματα καταστρατηγώντας τις ΣΣΕ και την ναυτική νομοθεσία.

Στο πλαίσιο αυτό αυθαίρετα έχουν προχωρήσει σε παραπέρα μειώσεις της επάνδρωσης του ξενοδοχειακού προσωπικού μετατρέποντας τις εργασιακές σχέσεις σε λάστιχο, περιορίζουν επιδόματα, αμοιβές για έξτρα εργασίες, υπερωριακή απασχόληση που δεν πληρώνεται, η εντατικοποίηση της δουλειάς και οι παραβιάσεις στα ωράρια εργασίας και ανάπαυσης είναι καθημερινό φαινόμενο.

Το Υπουργείο Ε.Ν, οι αρμόδιες υπηρεσίες του , οι κατά τόπους λιμενικές αρχές αδρανούν, αδιαφορούν και με τον τρόπο τους βάζουν πλάτη τα ναυτεργατικά δικαιώματα να τσαλαπατιούνται.

Από την άλλη η ΠΝΟ και η πλειοψηφία των Ναυτεργατικών σωματείων για αυτή την άθλια κατάσταση που διαμορφώνεται στα εργασιακά προβλήματα και δικαιώματα επιλέγουν την σιωπή…. Καθόλου περίεργο που η κατάσταση στα πλοία εκτροχιάζεται και μεγάλο μέρος των ναυτεργατών αισθάνεται να μην έχει καμιά προστασία στις νέες συνθήκες που διαμορφώνουν οι ναυτιλιακές ακτοπλοϊκές εταιρίες.

Στο πλαίσιο αυτό διαπιστώνουμε παρόμοια προβλήματα και στο πλήρωμα καταστρώματος που στο επίκεντρό τους είναι οι παραβιάσεις των ωραρίων εργασίας αλλά και οι παράνομες εργασίες που ανατίθενται σε μέλη μας τις αργίες (Σάββατα – Κυριακές) ακόμη και βραδινές ώρες για τα ημερόπλοια και αυτά που διανυκτερεύουν οι οποίες ούτε με την ασφάλεια των πλοίων συνδέονται ούτε έχουν κάποιον επείγοντα χαρακτήρα.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για εργασίες συντήρησης για τις οποίες απαγορεύεται η εκτέλεσή τους στις ημέρες αργιών και κατά τις νυκτερινές ώρες!!!

Το περίεργο έως εξοργιστικό που βγάζει μάτι είναι ότι μέσα στο λιμάνι του Πειραιά τα λιμενικά όργανα πηγαινοέρχονται πάνω – κάτω δεκάδες φορές, βλέπουν και διαπιστώνουν τις εφοπλιστικές παρανομίες χωρίς στο ελάχιστο έως τώρα να νοιάζονται για την παραβατικότητα των εταιριών και το στραπατσάρισμα των Ναυτεργατικών δικαιωμάτων.

Ενημερώνουμε το ΥΕΝ, τις αρμόδιες υπηρεσίες σε αυτό, τις λιμενικές αρχές, το ΣΕΕΝ, τις ναυτιλιακές εταιρίες να σταματήσουν αμέσως αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Καθιστούμε σαφές ότι άμεσα εγκαινιάζουμε συστηματικούς ελέγχους τις αργίες και τις νυκτερινές ώρες ώστε αυτό το τριτοκοσμικό φαινόμενο να το τσακίσουμε εν τη γενέσει του.

Προειδοποιούμε όλους τους εμπλεκόμενους, ακόμη και τους πλοιάρχους των πλοίων να βάλουν τέλος σε αυτή την εργασιακή παραβατικότητα, την οποία όχι μόνο δεν θα την ανεχθούμε αλλά αντίθετα θα πάρουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα να τερματιστεί άπαξ δια παντός το φαινόμενο της καταστρατήγησης των δικαιωμάτων του κλάδου μας.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ