του Claudio Feliziani

Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο στην ιστορία της χώρας από την οποία προερχόμαστε, την Ιταλία, ούτε οι συνταγματικές αξίες, ούτε η δημοκρατική τάξη της Ιταλικής Δημοκρατίας που γεννήθηκε από την πτώση του φασισμού. Μια ιδιαίτερα περίπλοκη σχέση μεταξύ του ιταλικού κράτους και των πολιτών του θα αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού που θέλουμε να δημοσιοποιήσουμε με την ευκαιρία μιας πολύ σημαντικής επετείου. 

Πριν από 40 χρόνια στις 2 Αυγούστου 1980 στις 10:25 μια μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών που περιείχε μια εγκαταλελειμμένη βαλίτσα σε μια αίθουσα αναμονής του σταθμού της Μπολόνια εξερράγη με αποτέλεσμα να καταρρεύσει μια πτέρυγα του κτηρίου και να πέσει πάνω σε ένα τρένο που βρισκόταν σταματημένο πάνω στις ράγες, σκοτώνοντας 85 και τραυματίζοντας 200 άτομα.

Καταρχάς, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο Σύνδεσμο των οικογενειών των θυμάτων της σφαγής ο οποίος διαδηλώνει σήμερα στην Bologna, και που ακόμα, μετά από 40 χρόνια, εξακολουθεί ακούραστα να παλεύει για να μάθει την αλήθεια για τους υποκινητές,.  https://www.stragi.it/

 Τον Ιανουάριο του 2020, το ιταλικό σύστημα δικαιοσύνης δεν έχει ακόμα βρει τους ενόχους, ενώ έχει εκδώσει απόφαση για την καταδίκη του τελευταίου από τους φερόμενους φυσικούς αυτουργούς που ανήκουν σε μια ακροδεξιά ένοπλη οργάνωση – τις αυτοαποκαλούμενες ΝΑR – Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις – που μέχρι σήμερα συνεχίζουν να αρνούνται ότι έβαλαν τη βόμβα. Για να μάθουμε την αλήθεια για τους οργανωτές και τους εκτελεστές, θα πρέπει να περιμένουμε μια ακόμα δίκη. Το μόνο πράγμα που έχει ήδη διαπιστωθεί στο δικαστήριο είναι ότι η φασιστική οργάνωση ενήργησε σε στενή συνεργασία με τις Μυστικές Υπηρεσίες του Ιταλικού Κράτους και ότι προστατεύθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Μασονική Οργάνωση Propaganda 2.

Εν τω μεταξύ, όμως, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουμε τις αποφάσεις μιας νέας δίκης – η οποία θα έχει τώρα μια πιο ιστορική παρά δικαστική αξία, εξαιτίας της ηλικίας των εμπλεκόμενων ανθρώπων – αυτό που ήδη γνωρίζουμε μας επιτρέπει να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις. Η πρώτη είναι ότι ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟ “ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ” χάνεται ΣΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΣ. 

Για δεκαετίες μετά την πτώση του φασισμού, πράκτορες και αξιωματικοί λάμβαναν μισθούς από το ιταλικό Υπουργείο Άμυνας , κι αυτοί όχι μόνο δεν αρνούνταν την πίστη τους στο φασιστικό καθεστώς, αλλά συνέχισαν έναν εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης εναντίον ενός σημαντικού μέρους του ιταλικού πληθυσμού, εκείνου που θα ήθελε να ζήσει τη ζωή του κάτω από μια αριστερή κυβέρνηση, που πίστευε στο PCI* ή αγωνίστηκε σε συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Αυτό το μέρος του ιταλικού πληθυσμού, από τη θεσμική αριστερά έως τη ριζοσπαστική αριστερά, βρέθηκε να είναι στρατιωτικός στόχος σε έναν μη συμβατικό πόλεμο.

Από την πτώση του φασισμού στην Ιταλία έως το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, «ένα μυστικό δίκτυο λειτουργούσε στην Ιταλία, αποτελούμενο από πρώην αξιωματικούς της Δημοκρατίας του Salò, πρώην αξιωματικούς πιστούς στον Badogliο, επιχειρηματίες, βιομηχάνους, μέλη των πολιτικών και οικονομικών κύκλων, του υποκόσμου και του οργανωμένου κοινού εγκλήματος. Το δίκτυο αυτό χρησίμευε ως σύνδεσμος μεταξύ ανώτερων στην ιεραρχία πολιτικών, στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών, σε μια αντικομμουνιστική σύμπραξη. ”

Θεωρία συνωμοσίας; Όχι, αυτό γράφει ο Antonio Cornacchia, πρώην συνταγματάρχης (τώρα συνταξιούχος στρατηγός) των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών στα απομνημονεύματά του στα οποία μιλάει για τo “Noto Servizio”, ανεπίσημη δομή της μυστικής στρατιωτικής υπηρεσίας. Ο Antonio Cornacchia δεν είναι εξαιρετικά σημαντικό πρόσωπο (ούτε καν εξαιρετικά έξυπνος), αλλά ένας από τους πολλούς. Ουσιαστικά δηλώνει ότι στην καριέρα του, κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ιταλικό κράτος, έχει υπακούσει μόνο στη μασονική οργάνωση, τη Propaganda 2 που διηύθυνε εκείνα τα χρόνια ο Licio Gelli. Στη δίκη του 2020 επιβεβαιώθηκε ότι αυτή η οργάνωση είχε χρηματοδοτήσει τις ΝΑR – Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις.  

Μετά την σφαγή της Bologna τα αυταρχικά σχέδια της πενταετίας 1969-1974 για πραξικόπημα στην Ιταλία – που ονομάζονταν “στρατηγική έντασης”, με βάση την εξίσωση: Κατάσταση εξαίρεσης / αύξηση της ζήτησης για δημόσια τάξη / αυταρχική σύσφιξη – ανήκαν πλέον στο παρελθόν.

Σε σύγκριση με τις σφαγές του Μilano, της Brescia, της Gioia Tauro, του αρχηγείου αστυνομίας του Milano και του τρένο Italicus, η σφαγή της Bologna φαίνεται να συμβαίνει τη στιγμή μιας αλλαγής στρατηγικής σε ένα ιδιαίτερο διεθνές πλαίσιο. Μετά το τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος στην Ελλάδα, του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, του Φράνκο στην Ισπανία, τώρα πια στην Ευρώπη οι στρατιωτικές δικτατορίες έχουν φτάσει στο τέλος τους. Εγκαταλείπονται για πάντα τα σχέδια για μια πιθανή επιστροφή του φασιστικού καθεστώτος, και αρχίζει να εφαρμόζεται μια στρατηγική αδειάσματος των δημοκρατικών θεσμών, που ασκείται από λόμπι, που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση και φαίνεται να μοιράζονται όχι μόνο μια παρόμοια κυβερνητική κουλτούρα αλλά και μερικές φορές τα ίδια προγράμματα συνταγματικής «μεταρρύθμισης».

Το PCI, το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Δύσης, επέλεξε τη γραμμή της «προοδευτικής δημοκρατίας» και υπερασπίστηκε τους θεσμούς της Ιταλικής Δημοκρατίας (το πόσο αυτή η επιλογή ήταν ελεύθερη συζητιέται ύστερα από το μάθημα που έδωσε το πραξικόπημα της Χιλής του 1973). Στην πραγματικότητα φασιστικοί μηχανισμοί, εγκατεστημένοι στο ίδιο το ιταλικό κράτος, αυτοί που εξακολουθούσαν να ανταποκρίνονται στα ίδια ταξικά συμφέροντα που είχαν στείλει τον Μουσολίνι στην εξουσία, κατάφεραν να οδηγήσουν τελικά στον εκμηδενισμό το μαζικό κομμουνιστικό κόμμα, για μια «σταθεροποίηση της κοινωνίας υπό μια έννοια συντηρητική».

Στο Βερολίνο σήμερα 2 Αυγούστου θα έχουμε μια συζήτηση στην οποία έχουμε προσκαλέσει τον ιστορικό Aldo Giannuli  που έχει γράψει το βιβλίο “Από τον Τζέλι στον Ρένζι μέσω του Μπερλουσκόνι”.

Ξεκινώντας από την παρατήρηση ότι η έμφαση στις εγκληματικές πτυχές έχει επισκιάσει τις πολιτικές πτυχές, ο Giannuli επικεντρώνεται και στις ιδεολογικές συγγένειες των διαφόρων πολιτικών παραγόντων σε σχέση με το «Σχέδιο της δημοκρατικής αναγέννησης» της μασονικής στοάς P2, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν άμεσες σχέσεις μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ εντυπωσιακή εικόνα, από την οποία θα μπορούσαμε να αντλήσουμε χρήσιμα πολιτικά διδάγματα.

https://ricerca.repubblica.it

* Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα

Πιστή ακόλουθος των πρακτικών Τράμπ, η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους με μυστικούς πράκτορες (με βάσιμες πληροφορίες ότι δεν είναι μόνο Έλληνες),  που σε συνεργασία με τις επίσημες αρχές (επίσης μασκοφορεμένων  αστυνομικών και λιμενικών) απαγάγουν πρόσφυγες και μετανάστες και παράνομα επαναπροωθούν (“push back”) στην Τουρκία. Το φαινόμενο έχει ήδη καταγγελθεί από διεθνείς οργανώσεις και αναφορά σε αυτό έγινε και στην γαλλική εφημερίδα Liberation στις  22.06.2020 (στο άρθρο της  της Maria Malagardis που αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένο), ενώ η χθεσινή καταγγελία που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (δείτε εδώ) αποδεικνύει ότι το φαινόμενο αυτό δεν αφορά πλέον μεμονωμένα περιστατικά. Οι γκαγκστερικές πρακτικές της κυβέρνησης  (που περιλαμβάνουν ξύλο ακόμη και ενάντια σε γυναίκες) δεν περιορίζονται στα σύνορα ούτε αφορούν μόνο «παράνομους» μετανάστες, αλλά έχουν γενικευθεί στη βάση (όπως φαίνεται) ευρύτερου οργανωμένου σχεδίου – προγκρόμ ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Γίνεται φανερό ότι η πολιτική αυτή της κυβέρνησης (συνεπικουρούμενης από τους ξένους εταίρους), με την ακραία παραβίαση ακόμη και βασικών κανόνων δικαίου, θα πρέπει να σημάνει συναγερμό για όλο το κίνημα. Γιατί στη φάση αυτή, πλέον, η μάχη ενάντια σε τέτοιες ρατσιστικές πολιτικές παράνομης βίας είναι συνυφασμένη με τις μάχες υπεράσπισης συνολικά των δημοκρατικών (και εργατικών) δικαιωμάτων, όπως τον συνεχιζόμενο αγώνα ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων.

της Maria Malagardis – 22 Ιουνίου 2020

Μετανάστες αφηγούνται ότι έχουν επαναπροωθηθεί παράνομα από την Ελλάδα στην Τουρκία από οπλισμένους και μασκοφόρους άντρες. Οι οργανώσεις ανησυχούν για την κλιμάκωση του φαινομένου.

Το παρόν αποτελεί μαρτυρία. Είναι ο λόγος ενός άντρα που δεσμεύει μόνο τον ίδιο, αλλά διηγείται μία ανησυχητική εμπειρία στην ανατολική άκρη της ΕΕ. Δεν αναμένει αντάλλαγμα για την αναφορά του, δεν αγωνίζεται υπέρ κάποιου σκοπού. Και η κακή περιπέτεια που βίωσε δυστυχώς προστίθεται και σ’ άλλες μαρτυρίες. Οι οποίες αναφέρονται επίσης στην προσφυγή σε μασκοφόρους άνδρες για την επαναπροώθηση μεταναστών και προσφύγων έξω από τα σύνορα της ΕΕ.

Ας τον πούμε Χασάν. Η ιστορία του καταγράφηκε πρώτα από το Border Monitoring Violence Network (BVMN), ένα δίκτυο ΜΚΟ που ερευνά από το 2016 τις μορφές βίας που έχουν υποστεί μετανάστες και πρόσφυγες στη διαδρομή μέσω των Βαλκανίων. Πριν κάποιες μέρες η  Libération μπόρεσε να βρει τονHassan στο τηλέφωνο στην Κωνσταντινούπολη όπου βρίσκεται στο εξής. Ο Hassan είναι μαροκινός 31 ετών. Αρχές Μαΐου, διέσχισε από τη στεριά το σύνορο μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας. Τη μέρα της άφιξής του, χτυπήθηκε από ένα 4×4, τραυματίστηκε στο πόδι και νοσηλεύτηκε στην Ξάνθη, μια μεγάλη πόλη της Β. Ελλάδας. Δέκα μέρες αργότερα, Έλληνες αστυνομικοί τον πήραν από το κρεβάτι του νοσοκομείου και τον έκλεισαν στο τμήμα. Κι όλα ξεκίνησαν την επόμενη μέρα. Οι αστυνομικοί τον πήγαν σ’ ένα περίεργο μέρος. Μία απομονωμένη φάρμα, περιτριγυρισμένη από μεταλλικό αγκαθωτό σύρμα. Που την φύλαγαν καμιά εικοσαριά οπλισμένοι άνδρες με στρατιωτικά ρούχα. Όλοι μασκοφόροι.

Ο Χασάν πέρασε μόνο μία μέρα σ’ αυτή τη μυστηριώδη φάρμα. Στο μέρος εκείνο, βρέθηκε μεταξύ «Αφγανών, Σύρων, Ιρακινών, Μαγκρεμπίνων… Περίπου 100 άτομα. Κυρίως άντρες, αλλά υπήρχαν και μερικές γυναίκες και μικρά παιδιά», λέει. Τους κλείνουν σε ένα είδος στάβλου, όπου μένουν όλη τη μέρα. κ Μόλις πέφτει η νύχτα, ο Χασάν κι όλοι οι άλλοι, φορτώνονται σε καμιόνια, κι έπειτα οδηγούνται μέχρι τα σύνορα δίπλα στις όχθες του ποταμού Έβρου. Υπό την απειλή αυτών των μασκοφόρων αντρών, αναγκάζονται να ανέβουν σε μια βάρκα που σπρώχνεται προς την τουρκική όχθη.

Αυτές οι εξαναγκαστικές παράνομες επαναπροωθήσεις έχουν ένα όνομα που χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά στα (ανατολικά και νότια) ευρωπαϊκά σύνορα: «push back». Ένας όρος που αποκαλύπτει στην πραγματικότητα το περίγραμμα ενός νέου πολέμου, που εκτυλίσσεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κι όλα τα χτυπήματα φαίνεται να επιτρέπονται σε αυτόν, ακόμα κι αν χρειάζεται να κουρελιαστεί το δικαίωμα ασύλου και η Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Δικαιωματα του Ανθρωπου. Η πρακτική αυτή δεν είναι καινούργια. «Ωστόσο, στο δρόμο των Βαλκανίων, τα “push back” παίρνουν εφεξής πρωτοφανείς διαστάσεις», σημειώνει εδώ ο Simon Campbell, ένας από τους ερευνητές του δικτύου BVMN, που ανησυχεί κι αυτός για την εμφάνιση αυτών των παράξενων μασκοφόρων ανδρών.

«Ήταν όλοι πολύ μεγαλόσωμοι, αθλητικού τύπου. Μας υποχρέωναν να έχουμε τα κεφάλια συνεχώς σκυμμένα. Αν τολμούσες να τους κοιτάξεις στα μάτια, σε χτυπούσαν», θυμάται ο Χασάν, που ξαφνικά προσθέτει μία καυτή λεπτομέρεια : «Δεν ήταν Έλληνες. Ή πάντως όχι μόνο Έλληνες. Μεταξύ αυτών κάποιοι μιλούσαν Αγγλικά ή Γερμανικά»

Μια πολεμική ατμόσφαιρα

Δεν είναι η πρώτη φορά που μαρτυρίες αναφέρουν την εμπλοκή ξένων δυνάμεων στις επιχειρήσεις τύπου κομάντο ενάντια στους πρόσφυγες στην Ελλάδα.

«Κι εμείς οι ίδιοι είχαμε συλλέξει αφηγήσεις το Δεκέμβριο του 2018 που αναφέρονταν σε μασκοφόρους άντρες που μιλούσαν γερμανικά και συμμετείχαν σε επιχειρήσεις αναγκαστικών επαναπροωθήσεων», επιβεβαιώνει η Eva Cossé των Human Rights Watch στην Αθήνα. «Είναι δύσκολο να πας να ερευνήσεις την ταυτότητα αυτών των αντρών, και μάλιστα όσο τα σύνορα παραμένουν για καιρό κλειστά λόγω της πανδημίας. Αλλά όσον αφορά τη Β. Ελλάδα, δεν μπορούμε να μην τονίσουμε ότι είναι μια ζώνη όπου η Frontex είναι παρούσα», επισημαίνει απ’ την μεριά του ο Simon Campbell.Η Frontex; Έχοντας δημιουργηθεί το 2004, το ευρωπαϊκό πρακτορείο συνοριοφυλάκων και ακτοφυλάκων δεν σταματά να αυξάνει την ισχύ του. Η πρόεδρος της Ευρωπ. Κομισιόν, Ursula von der Leyen, υποσχέθηκε να ενισχύσει αυτές τις ένοπλες δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί στα εξωτερικά σύνορα της, ώστε να φτάσει τους 10.000 άνδρες.«Και στα σύνορα στεριάς μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας, τα στρατεύματα πρόσφατα αυξήθηκαν έως και κατά 600 άντρες λόγω της κρίσης», λέει ο Simon Campbell. Η «κρίση» ξεκίνησε τέλος Φεβρουαρίου με την αιφνίδια επιθετική κίνηση του Τούρκου προέδρου, Recep Tayyip Erdogan, που άνοιξε τα σύνορα της χώρας του για να αφήσει να περάσουν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες που το επιθυμούσαν. Χρησιμοποιώντας κυνικά τους ανθρώπους ως όπλο για να ασκήσει πίεση στην ΕΕ. Καταρχήν, η τουρκική πρωτοβουλία απέτυχε. Αλλά στο ανατολικό άκρο της ΕΕ, η ατμόσφαιρα παραμένει τεταμένη, πολεμική. Και οι ελληνικές αρχές δεν ξέχασαν ότι στις αρχές Μαρτίου, η Ursula von der Leyen απέδωσε στην Ελλάδα το ρόλο της «ασπίδας της Ευρώπης».

Ο Χασάν δεν έχει ιδέα για την τοποθεσία της φάρμας όπου είχε κρατηθεί. Ούτε φωτογραφία για να αποδείξει τα λεγόμενά του. Και αυτό γιατί οι μασκοφόροι άντρες του είχαν κατάσχει όλα τα προσωπικά αντικείμενα, όπως το κινητό του, από την πρώτη στιγμή που έφτασε σε αυτό το μέρος.

Αλλά αυτό το σαββατοκύριακο, ενώ γιορτάζαμε την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, ο επίτροπος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην καρδιά του Συμβουλίου της Ευρώπης, φάνηκε κι αυτός προβληματισμένος από τον πολλαπλασιασμό των «push back» και κάλεσε όλα τα κράτη μέλη να «παλέψουν ενάντια στις πιο εμφανείς παραβιάσεις των δικαιωμάτων των προσφύγων». Την περασμένη βδομάδα ήταν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (HCR) που ζητούσε επίσημα από τις ελληνικές αρχές να ερευνήσουν αυτές τις παράνομες πρακτικές. Αλλά η ειλικρίνεια αυτών των ανησυχιών δεν εξαλείφει την αμφισημία ορισμένων σιωπών των Βρυξελλών. «Όταν την 1^η Μαρτίου η Ελλάδα ανέστειλε το δικαίωμα ασύλου για ένα μήνα μετά την προσφυγική επίθεση του Erdogan, οι Βρυξέλλες δεν αντέδρασαν επίσημα», υπογραμμίζει ένας διπλωμάτης στην Αθήνα. Αρχές Ιουνίου, το Βερολίνο απέσυρε αιφνίδια τη σημαία του από τρεις οργανώσεις που ειδικεύονται σε ανθρωπιστικός επιχειρήσεις διάσωσης στο Αιγαίο.

Νέα ναυμαχία

Όμως, στο θαλάσσιο σύνορο της Ελλάδας, τα «push back» έχουν γίνει σχεδόν καθημερινά. Χάρη στα κινητά τηλέφωνα που φιλμάρουν συχνά αυτές τις επιθέσεις σε απευθείας μετάδοση, οι φωνές των ναυαγών αναμεταδίδονται γρήγορα από τα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι, τη Δευτέρα το πρωί, ένας χρήστης ανέβασε το βίντεο ενός σκάφους «που αφού ήταν για περίπου τρεις μέρες στην θάλασσα, είχε μόλις σπρωχτεί στα θαλάσσια ύδατα της Τουρκίας»,όπως καταγγέλλει. Στις εικόνες, φαίνεται καθαρά μια φρεγάτα να απομακρύνεται από την βάρκα των προσφύγων. «Δεν αναμεταδίδουμε αυτά τα βίντεο χωρίς έρευνα και χωρίς να επαληθεύσουμε την θέση των εν λόγω βαρκών”,προειδοποιεί από τη μεριά της η Rosa. Αυτή η εθελόντρια απαντά από το Amsterdam στις εκκλήσεις έκτακτης ανάγκης που φτάνουν στη γραμμή Hotline του Alarm Phone, που δημιουργήθηκε το 2014, και που είναι σίγουρα σήμερα η πιο δραστήρια στον εντοπισμό αυτών των ατυχημάτων.

 «Η γραμμή μας είναι ανοιχτή όλο το 24ωρο. Δεν είμαστε στην Ελλάδα, αλλά οι μετανάστες συχνά γνωρίζουν τον αριθμό τηλεφώνου για να επικοινωνήσουν μαζί μας ώστε να ειδοποιήσουμε την ακτοφυλακή να τους βοηθήσει. Δυστυχώς, πολύ συχνά δεν το κάνουν”,προσθέτει η Rosa.

Μια ματιά στα Twitter του Alarm Phone επιτρέπει να μετρήσουμε το μέγεθος αυτής της νέας ναυμαχίας που εκτυλίσσεται στις εισόδους της Ευρώπης. Ακόμα κι όταν οι επιτιθέμενοι δεν είναι πάντα μασκοφόροι, κυριαρχεί το πολεμικό λεξιλόγιο: «Τρία πλοιάρια χτυπήθηκαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα», προειδοποιεί η οργάνωση στις 20 Ιουνίου, αναφερόμενη σε ακυβέρνητα σκάφη, που τους έχουν επιτεθεί και τους έχουν αφαιρέσει τις μηχανές πριν τα σπρώξουν προς τα τουρκικά ύδατα. Κάθε φορά, τα θύματα κατηγορούν την ακτοφυλακή ότι βρίσκεται πίσω από αυτές τις επιθέσεις. Μερικές φορές, οι μαρτυρίες είναι σπαραχτικές.

«Συμβαίνει τώρα στα σύνορα της Ευρώπης!» τουίταρε επίσης στις 4 Ιουνίου, με ένα τόνο απελπισίας, το Αlarm Phone. Πόσταρε στο ίδιο μήνυμα ένα βίντεο που είχαν τραβήξει με κινητό. Καταμεσήμερο, σε γαλάζια θάλασσα λάδι, βλέπουμε καθαρά μασκοφόρους άντρες πάνω σε μια φουσκωτή βάρκα, να επιτίθενται σε ένα σκάφος που βουλιάζει από το βάρος των πανικόβλητων επιβατών. Παιδιά που κλαίνε ουρλιάζουν: «Μαμά, θα πεθάνουμε !»

Κλειστά και απομονωμένα στρατόπεδα

Σε αυτή τη στενωπό της θάλασσας, όπου λιγότερο από καμιά δεκαριά χλμ χωρίζουν τις ελληνικές από τις τουρκικές ακτές, τα πλοία της Frontex ή ακόμα και του ΝΑΤΟ είναι και αυτά ιδιαίτερα παρόντα. Αλλά μετέχουν σπάνια σε διασώσεις. Στις αρχές Μαρτίου, ένα πλοίο της Frontex υπό διοίκηση Δανίας είχε προκαλέσει αίσθηση όταν είχε αρνηθεί να επαναπροωθήσει προς τα τουρκικά ύδατα ένα σκάφος με πρόσφυγες, που είχε ήδη φτάσει στην ελληνική ακτή. Και όμως η διαταγή είχε έλθει από την ανώτατη διοίκηση της Frontex στη ζώνη.

Στην πραγματικότητα, οι πρόσφατες εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οδήγησαν κυρίως στη ποινικοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων , που οι δυο χώρες τους στέλνουν η μια στην άλλη σαν μπαλάκι του ping-pong. Αυτοί που παρόλα αυτά καταφέρνουν να φτάσουν στις ελληνικές ακτές, οδηγούνται πια συχνά σε κλειστά και απομονωμένα στρατόπεδα στην ηπειρωτική Ελλάδα. Και στα «hot spots» των νησιών, είναι με το πρόσχημα του υγειονομικού αγώνα ενάντια στην πανδημία του Covid-19, που συνεχίζεται ο εγκλεισμός στα παλαιότερα στρατόπεδα. Και αυτό παρά την απουσία κρουσμάτων κοροναϊού και ενώ η υπόλοιπη χώρα είναι εκτός καραντίνας από τις 4 Μαΐου.

Στις 13 Ιουνίου, στο ειδυλλιακό τοπιο του νησιού της Σαντορίνης, με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ο συντηρητικός Πρωθυπουργούς Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωνε το άνοιγμα της τουριστικής σεζόν, βεβαιώνοντας ότι η Ελλάδα θα ήταν αυτή τη χρονιά «ο πιο ασφαλής προορισμός». Προφανώς όχι για όλο τον κόσμο: Την ίδια στιγμή, στο νησί της Λέσβου, μια βάρκα με καμιά 30 επιβαίνοντες, συμπεριλαμβανομένης μιας εγκύου γυναίκας που αιμορραγούσε, καλούσε σε βοήθεια για 15 ώρες πριν βοηθηθεί τελικά από την ελληνική ακτοφυλακή. Προηγουμένως, αυτή η βάρκα είχε κι αυτή δεχτεί επίθεση από μασκοφόρους άντρες.