Απίστευτη αθλιότητα της κυβέρνησης κατά των Ναυτεργατών Πήραν πίσω τα 800 ευρώ που οι ίδιοι νομοθέτησαν!!!
Δελτίο Τύπου
Η αδιαφορία και η αδράνεια της κυβέρνησης και των αρμοδίων υπηρεσιών στην καταβολή της έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο, χωρίς κανείς να ευαισθητοποιείται (ο λόγος για την έκτακτη αποζημίωση των μηνών Μάη – Ιούνη 2020).
Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η καθυστέρηση αφορά μόνο τους Ναυτεργάτες!!!! Εκεί στην κυβέρνηση και στα αρμόδια υπουργεία (Εργασίας – Ναυτιλίας και Οικονομικών) δεν αντιλαμβάνονται με τίποτα ότι και αυτά τα ψίχουλα των 534 € αποτελούν όρο για την επιβίωση των Ναυτεργατών και των οικογενειών τους.
Η αναστολή της σύμβασης λόγω της υγειονομικής κρίσης αφορά χιλιάδες Ναυτεργάτες των οποίων έχει ανασταλεί η σύμβαση εργασίας από το Μάρτη του 2020.
Παρά τις επαναλαμβανόμενες (σχεδόν σε καθημερινή βάση) παρεμβάσεις μας, οι υπηρεσιακοί παράγοντες πετάνε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον, αλλά τις συνέπειες τις υφίστανται Ναυτεργάτες, οι οποίοι βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης.
Παράλληλα με τα παραπάνω, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η ΠΕΝΕΝ ήταν το μοναδικό ναυτεργατικό σωματείο που διεκδίκησε το ποσόν της έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης να ανέλθει στο ύψος του μισθού των νεοεισερχομένων Ναυτεργατών, σύμφωνα με τη ΣΣΕ της ακτοπλοΐας. Το Υπουργείο Ε. Ν. έκανε μερικώς αποδεκτό το αίτημα της ΠΕΝΕΝ, και καθόρισε το ύψος της ενίσχυσης για κάθε έναν από τους μήνες Μάη και Ιούνη 2020 στο ποσό των 800€.
Ακολούθως προχώρησαν οι συναρμόδιοι Υπουργοί Ναυτιλίας και Εργασίας στην υπογραφή της ΚΥΑ 2242.10/32718/2020, προσθέτοντας το άρθρο 4 στην προηγούμενη υπ’ αριθμόν 2242/10/21372/2020 (2/4/2020), η οποία με τη σειρά της δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 2209 τεύχος Β στις 6/6/2020. Με το άρθρο 4 προστέθηκε η εξής διάταξη: “οι ναυτικοί της περ. Α, της παρ. 1 του άρθρου 1, για χρονικό διάστημα 30 ημερών και της περ. Β, της παρ. 1, του άρθρου 1, λαμβάνουν ως έκτακτη οικονομική ενίσχυση, αποζημίωση ειδικού σκοπού ύψους 800€.
Τελικά το αναφερόμενο ποσόν ουδέποτε καταβλήθηκε ή πιστώθηκε στους τραπεζικούς λογαριασμούς των Ναυτεργατών. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και έως τώρα (6/8/2020), οι δικαιούχοι Ναυτεργάτες δεν έχουν πάρει ούτε τα 534 €, προκαλώντας με το τρόπο αυτό την έντονη και απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση τους.
Η πρωτοφανής αυτή κυβερνητική αθλιότητα ολοκληρώνεται στο προχθεσινό φορολογικό νομοσχέδιο (Ν. 4714 άρθρο 23. ΦΕΚ τεύχος β 3243/4/8/2020. Αριθμός ΚΥΑ 32988 άρθρο 1,παρ.5.), στο οποίο επανέρχεται το ποσόν των 534 € για τους μήνες Μάη – Ιούνη 2020. Και ο λαλίστατος Υπουργός Ε. Ν. Γ. Πλακιωτάκης, ο οποίος είναι ο θλιβερός πρωταγωνιστής της επιχείρησης κατάργησης της ΣΣΕ στη ποντοπόρο ναυτιλία, βγάζει το σκασμό, υποχωρεί κατά κράτος απέναντι στους συναδέλφους του, Γ. Βρούτση – Θ. Σκυλακάκη, με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες ιδέες και οράματα…
Τι συνέβη;;; Προφανώς ο Γ. Πλακιωτάκης, για να εξισορροπήσει τη βρώμικη πολιτική δουλειά για την υπονόμευση της ΣΣΕ και γνωρίζοντας άριστα ο ίδιος ότι πολιτικά η κίνησή του αυτή θα πέσει στο κενό, επιδίωξε να δημιουργήσει εντυπώσεις ότι δήθεν νοιάζεται – κόπτεται για μια καλύτερη αντιμετώπιση των Ναυτεργατών που ανεστάλη η σύμβαση τους λόγω covid-19!!!!!
Με το τρόπο αυτό η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι έστησε ένα αισχρό και άθλιο παιχνίδι στις πλάτες των Ναυτεργατών, αφού από τη μια η ρύθμιση για τα 800 € πήγε στα αζήτητα και στον κάλαθο των αχρήστων και από την άλλη με αυτή την κακοστημένη φαρσοκωμωδία επέτεινε δραματικά την καταβολή και αυτών των 534 € στους δικαιούχους Ναυτεργάτες.
Τα συμπεράσματα ανήκουν στον Ναυτεργατικό κόσμο της χώρας μας.
Το Δ.Σ της ΠΕΝΕΝ
Μια ζωή επαναστάτης
|
Δημήτρης Κατσορίδας
Ο Τρότσκι ανήλθε με την άνοδο και τον θρίαμβο του εργατικού κινήματος και έπεσε με την ήττα αυτού του κινήματος. Αυτή η τραγική μεταστροφή της Ιστορίας, με πρωταγωνιστή της τραγωδίας τον ίδιο, «περίπτωση συμβολική και κορυφαία», τον δικαίωσε επίσης με τραγικό τρόπο
Ο Λέον Τρότσκι σε πολύ νεαρή ηλικία αναμείχθηκε με τους εργατικούς και επαναστατικούς κύκλους οι οποίοι δρούσαν, τότε, στην τσαρική Ρωσία. Λόγω της δράσης του συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και εξορίζεται. Δραπετεύει και έρχεται σε επαφή, στο εξωτερικό, με τον Λένιν και άλλους ηγέτες του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, συμμετέχοντας στη σύνταξη της παράνομης εφημερίδας «Ισκρα».
Διετέλεσε πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης και στις δύο επαναστάσεις (του 1905 και του 1917). Ηταν, μάλιστα, από τους βασικούς πρωτεργάτες της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 και επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής, η οποία οργάνωσε και διεύθυνε την εξέγερση. Ακόμη και ο ίδιος ο Στάλιν, ο οποίος αργότερα τον καταδίωξε, θα γράψει πως «Ολη η εργασία της πρακτικής οργάνωσης της εξέγερσης βρισκόταν κάτω από την άμεση διεύθυνση του Τρότσκι, ο οποίος ήταν πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης».
Ως υπουργός Εξωτερικών συμμετείχε στη Συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η οποία έγινε κατόπιν απόφασης του κόμματος των μπολσεβίκων. Στην περίοδο του εμφύλιου πολέμου και της λευκής τρομοκρατίας, οργανώνει τον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος τελικά κατατροπώνει τους λευκοφρουρούς και τα στρατεύματα που είχαν στείλει οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, για να καταστείλουν την επανάσταση.
Μετά τον θάνατο του Λένιν ήταν ο πρώτος που συγκρούστηκε με τον Στάλιν πάνω στα ζητήματα που αφορούσαν τον τρόπο ανάπτυξης της επανάστασης σε άλλες χώρες, την οργάνωση της οικονομίας, την εσωκομματική δημοκρατία. Συγκεκριμένα, μετά την επικράτηση της γραφειοκρατίας στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος και του σοβιετικού κράτους και τον εκφυλισμό της επανάστασης, ο Τρότσκι τίθεται επικεφαλής όλων των αντιπολιτευόμενων μπολσεβίκων ενάντια σ’ αυτήν την πολιτική.
Ολες αυτές οι διαφωνίες και η κριτική που ασκούσε του στοιχίζουν τη διαγραφή του από το κόμμα, το 1927, την εξορία του στην Αλμα Ατα και την απέλασή του από τη Σοβιετική Ενωση το 1929. Ομως, καμία χώρα της Ευρώπης δεν του δίνει πολιτικό άσυλο. Περιφερόμενος από χώρα σε χώρα, συκοφαντημένος, κυνηγημένος και παντού ανεπιθύμητος και προσωρινός, καταλήγει τελικά στο Μεξικό. Εκτοτε, απομονωμένος και έχοντας ως μοναδικά όπλα την πένα του, το επαναστατικό του πάθος και την αισιοδοξία του, πολεμά εναντίον δύο πολύ ισχυρών αντιπάλων και μηχανισμών, του καπιταλισμού και του σταλινισμού, σε έναν άνισο διμέτωπο αγώνα.
Ολο αυτό το διάστημα δεν σταματάει την κριτική του ενάντια στην πολιτική της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Αναπτύσσει ακόμη περισσότερο τη θεωρία του, της Διαρκούς Επανάστασης, την οποία είχε διατυπώσει πρώτη φορά στην Επανάσταση στη Ρωσία, το 1905, ενώ η επιβεβαίωσή της ήλθε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Ο Τρότσκι δεν πίστευε ότι η εξέλιξη είναι αποκλειστικά μια συνεχής και βαθμιαία διαδικασία. Στα κείμενά του δίνει έμφαση στις ασυνέχειες, στις διακοπές, στις καταστροφές, στα άλματα, στις ρήξεις και στους μετασχηματισμούς. Αυτή η μεθοδολογία είναι που του έδωσε τη δυνατότητα να θεμελιώσει μια διαλεκτική προσέγγιση της Ιστορίας, που έκφρασή της αποτελεί η διατύπωση της θεωρίας της συνδυασμένης και ανισομερούς ανάπτυξης.
Αντίθετα, η θεωρία της επανάστασης κατά στάδια υπήρξε όχι μόνο η αγνόηση των βασικών αρχών του μαρξισμού, αλλά και η αγνόηση της ίδιας της ιστορικής πείρας της Ρωσικής Επανάστασης. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, η εργατική τάξη εγκαταλείπει το ταξικό της πρόγραμμα και το αντικαθιστά με το μικροαστικό πρόγραμμα της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατίας και έτσι, αντί να αγωνιστεί ενάντια στην επιρροή και την ιδεολογική ηγεμονία της άρχουσας τάξης, υποτάσσεται σ’ αυτήν.
Επίσης, η θέση του Τρότσκι ήταν διαμετρικά αντίθετη με τη θεωρία του Στάλιν για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού «σε μια μόνη χώρα», την οποία δεν αποδεχόταν καμιά σοσιαλιστική σχολή στη Ρωσία προτού την προωθήσει ο Στάλιν.
Στη συνέχεια, ο Τρότσκι αναλύει την ταξική φύση της Σοβιετικής Ενωσης ως ένα γραφειοκρατικά εκφυλισμένο εργατικό κράτος και τη γραφειοκρατία ως παρασιτικό και προνομιούχο κοινωνικό στρώμα, το οποίο πρέπει να ανατραπεί με πολιτική επανάσταση, θέτοντας το αίτημα της ελευθερίας της έκφρασης, της συζήτησης και της κριτικής.
Ομως, αυτή η κριτική του στάση δεν τον εμπόδισε να ταχθεί υπέρ της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ από τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Ταυτόχρονα, προβαίνει σε κριτική στην αντίληψη περί «τρίτης και τελευταίας περιόδου του καπιταλισμού», που διατυπώθηκε το 1929, καθώς και στη θεωρία του «σοσιαλφασισμού», την οποία υποστήριζε η σταλινοποιημένη Τρίτη Διεθνής, που, βαφτίζοντας τους σοσιαλιστές «σοσιαλφασίστες», δημιούργησε ένα τεράστιο ρήγμα στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, το οποίο για τη Γερμανία είχε ιδιαιτέρως τραγικά αποτελέσματα με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Κατόπιν, όταν ο Στάλιν αλλάζει πάλι τακτική και αντικαθιστά το σύνθημα «τάξη εναντίον τάξης» με τη διάκριση ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες, προβάλλοντας μια πολιτική συνεργασίας των τάξεων μέσα από την τακτική του Λαϊκού Μετώπου, ο Τρότσκι αντιτάσσει την ταξική ανεξαρτησία και την τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Ομως, ο Τρότσκι δεν ασχολείται μόνο με αμιγώς πολιτικά ζητήματα, αλλά και με ζητήματα οικονομίας, ιστορίας και εποικοδομήματος. Εδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον σχετικά με τη θεωρία των μακρών κυμάτων στην καπιταλιστική ανάπτυξη (ή αλλιώς κύκλοι Κοντράντιεφ). Στη συνέχεια έγραψε το μεγαλειώδες δίτομο έργο του, την «Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης», όπου έδωσε έναν καινούργιο τρόπο ιστοριογραφίας, στην οποία οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι κατά κύριο λόγο οι κοινωνικές τάξεις και ομάδες, ενώ τα πρόσωπα συνδέονται με βαθύτερες αντικειμενικές τάσεις και διαποτίζονται από αυτές.
Τέλος, ασχολήθηκε και έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα ζητήματα του εποικοδομήματος, όπως είναι τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, η τέχνη, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η ψυχανάλυση. Δεν είναι τυχαίο που μίλησε για την ανάγκη «πρωταρχικής πολιτιστικής συσσώρευσης» και υπεράσπιζε με πάθος την ανεξαρτησία και ελευθερία της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας.
Επάνω σε αυτή την πλούσια πολιτική δράση και το πλούσιο θεωρητικό έργο, ο σταλινισμός έριξε τόνους λάσπη. Διαστρεβλώθηκαν οι απόψεις του, συκοφαντήθηκε ως πράκτορας του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, αμφισβητήθηκε η προσφορά του στην Οκτωβριανή Επανάσταση και το όνομά του χάθηκε από τις παραγράφους της Ιστορίας. Συκοφαντήθηκε και διώχθηκε όσο κανένας άλλος στον κόσμο.
Είδε να δολοφονούν τους συντρόφους του, μέσα και έξω από την ΕΣΣΔ, τα τρία από τα τέσσερα παιδιά του, και στο τέλος δολοφονήθηκε και ο ίδιος από πράκτορα του Στάλιν, τον Ραμόν Μερκαντέρ, στις 20 Αυγούστου 1940, πριν από 80 χρόνια, στο Μεξικό. Είναι αμέτρητοι οι οπαδοί του Τρότσκι οι οποίοι δολοφονήθηκαν από τον σταλινισμό. Οι Δίκες της Μόσχας (1936-38) είχαν αυτόν στο επίκεντρο. Με την κατηγορία του τροτσκιστή διαγράφονταν όσοι/ες διαφωνούσαν με τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και των αντίστοιχων κομμουνιστικών κομμάτων, ασχέτως αν ήταν τροτσκιστές ή όχι.
Ηταν αυτή η πάλη του ενάντια στον σταλινισμό, σε συνδυασμό με τον εκφυλισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία τον οδήγησε να πάρει την απόφαση για τη δημιουργία της Τέταρτης Διεθνούς, όπως και έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 1938. Ανάμεσα στις αποφάσεις που πάρθηκαν στο ιδρυτικό συνέδριο ήταν το Μεταβατικό Πρόγραμμα, που γράφτηκε από τον Τρότσκι, το οποίο ξεκινά από την αντικειμενική κατάσταση, λαμβάνει υπόψη το επίπεδο συνείδησης και τα καθημερινά προβλήματα των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων και τα συνδέει με την κατάκτηση της εξουσίας και την πορεία μετάβασης στον σοσιαλισμό.
Ο Τρότσκι ανήλθε με την άνοδο και τον θρίαμβο του εργατικού κινήματος και έπεσε με την ήττα αυτού του κινήματος. Αυτή η τραγική μεταστροφή της Ιστορίας, με πρωταγωνιστή της τραγωδίας τον ίδιο, «περίπτωση συμβολική και κορυφαία», τον δικαίωσε επίσης με τραγικό τρόπο. Ομως, όπως λέει ο Β. Σερζ, «Χωρίς τη γενναία ήττα μας, η επανάσταση θα ήταν εκατό φορές πιο ηττημένη». Γιατί; Επειδή ο Τρότσκι με τους συντρόφους του έσωσαν την τιμή της επανάστασης.
Πηγή:efsyn.gr
Η επανάσταση ως θεωρία και πράξη
|
Αντώνης Δραγανίγος
Η συμβολή του Λένιν σε κρίσιμες καμπές
Δογματικός ή καιροσκόπος; Πραξικοπηματίας ή ταραχοποιός; Η αστική προπαγάνδα επιχειρεί να φορέσει στον Λένιν ένα βολικό κουστούμι. Αντίθετα, ο Λένιν εξέφραζε σε υψηλότατο βαθμό και την προσήλωση στο σκοπό και τη δυνατότητα να αφουγκράζεται τους εργάτες, και τη μαχητική υπεράσπιση του μαρξισμού και τη θεωρητική τόλμη πάνω στην ανάλυση των νέων φαινομένων.
Αταλάντευτη επιμονή στον τελικό στόχο
Τι ήταν τελικά ο Λένιν; Ένας «σιδερένιος επαναστάτης» με κύριο χαρακτηριστικό, την αταλάντευτη συνέπεια, την αποφασιστικότητα και την αμείλιχτη αντιμετώπιση των αντιπάλων του; Μήπως αντίθετα ήταν ένας οξυδερκής και ευέλικτος πολιτικός που άλλαζε θέσεις ανάλογα με τη συγκυρία ώσπου να επιβληθεί στο κόμμα του και σ’ ολόκληρη τη Ρωσία; Ή μήπως ήταν ένας επαναστάτης με πολύ βαθιά γνώση και αταλάντευτη επιμονή στον τελικό στόχο και ταυτόχρονα ο ηγέτης με τη βαθιά αίσθηση του κάθε φορά «πολιτικού διακυβεύματος» και του συσχετισμού δυνάμεων, ο άνθρωπος που τόλμαγε να «παράγει» πολιτική και θεωρία μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και των γεγονότων, να «σπάσει» διαδομένες και κυρίαρχες αντιλήψεις, να αναμετρηθεί με τον Μαρξ για να πάει τον υλισμό «πιο μακριά», ακριβώς για να συνδέσει το «σήμερα» με το «αύριο», να βρίσκει κάθε φορά τον «κρίκο» που σέρνει την αλυσίδα, τους αναγκαστικά πρωτότυπους δρόμους της ανατροπής και της επανάστασης.
Μπορεί κανείς να δει αυτή την πορεία ανατρέχοντας σε μερικούς βασικούς σταθμούς της σκέψης και της δράσης του. Η στάση του στην περίοδο του δημοκρατικού αγώνα για την ανατροπή του τσαρισμού, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η διεθνιστική, επαναστατική στάση των μπολσεβίκων, η παρέμβασή του για το κράτος και την επανάσταση, με τη θεωρητική και προγραμματική αποτύπωση της λογικής για το «τσάκισμα» του κράτους και τέλος οι αφετηριακές κατευθύνσεις για το «ενιαίο προλεταριακό μέτωπο», μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και τα επαναστατικά γεγονότα στην Ευρώπη αλλά και την αντεπίθεση του συστήματος.
Μετά το 1900 όταν το δημοκρατικό επαναστατικό κίνημα ανέβαινε στη Ρωσία το ερώτημα που έμπαινε ήταν ποιος και πώς θα ανατρέψει τον τσάρο. To αντικείμενο της διαμάχης στη ρωσική σοσιαλδημοκρατία την περίοδο της δημοκρατικής επανάστασης που τη χώρισε σε «δύο τακτικές» και σε δύο ρεύματα, ήταν αν η δημοκρατική, αντιμοναρχική επανάσταση θα έχει σαν στόχο να ανοίξει τον δρόμο για την εργατική επανάσταση και τον σοσιαλισμό ή αν θα έχει σαν στόχο να οδηγήσει στην αστική δημοκρατία και, επομένως, αν ο δημοκρατικός αγώνας θα γίνει μαζί με την αστική τάξη ή εναντίον της.
Μπολσεβίκοι και μενσεβίκοι
Οι μπολσεβίκοι υποστήριζαν ότι αποφασιστικός, πλήρης δημοκρατικός αγώνας μπορεί να υπάρξει μόνο με την ηγεμονία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη! Οι μενσεβίκοι, αντίθετα, αντιμετωπίζοντας με τυπικό και δογματικό τρόπο τον αστικό χαρακτήρα της επανάστασης, υποστήριζαν ότι την πρωτοκαθεδρία θα την έχει αντικειμενικά η αστική τάξη, ότι δημοκρατική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο σε συμμαχία μαζί της. Ο Λένιν υποστήριζε ότι «το προλεταριάτο πρέπει να οδηγήσει τη δημοκρατική επανάσταση ως το τέλος, παίρνοντας μαζί του τη μάζα της αγροτιάς, για να τσακίσει με τη βία την αντίσταση της απολυταρχίας και να εξουδετερώσει την αστάθεια της αστικής τάξης… (και) να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, παίρνοντας μαζί τη μάζα των μισοπρολεταριακών στοιχείων του πληθυσμού για να συντρίψει με τη βία την αντίσταση της αστικής τάξης και να εξουδετερώσει την αστάθεια της αγροτιάς και των μικροαστών».
Ο άμεσος στόχος τακτικής (η συντριβή της απολυταρχίας από το προλεταριάτο με επαναστατικό τρόπο), τίθεται κάτω από την οπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης, ως δρόμος για την προσέγγιση και την υλοποίησή της.
Στην πρώτη περίπτωση, η δημοκρατική αντιμοναρχική επανάσταση αντιμετωπιζόταν ως ο αναγκαίος κρίκος για την προετοιμασία των μαζών και το πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση. Στη δεύτερη αυτονομούνταν, ξεκοβόταν από τον «στρατηγικό σκοπό». Στην πρώτη, ο άμεσος πολιτικός στόχος έμπαινε κάτω από την οπτική της επανάστασης. Στη δεύτερη, η επανάσταση έμπαινε κάτω από την οπτική του «άμεσου στόχου».
Στην πρώτη περίπτωση, οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης ήταν η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά, στη δεύτερη σε αυτές ανήκε και η αστική τάξη. Στην πρώτη περίπτωση, σύμμαχα κόμματα ήταν τα επαναστατικά μικροαστικά κόμματα (προς τα οποία οι μπολσεβίκοι διατύπωσαν την πρόταση του <<αριστερού συνασπισμού>>) στη δεύτερη τα αστικά κόμματα και τα συμβιβαστικά μικροαστικά κόμματα.
Ο Λένιν είχε την τόλμη να αναπτύξει τον μαρξισμό στο ζήτημα της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Έδωσε συγκεκριμένη επαναστατική διέξοδο στους πόθους των μαζών, παλεύοντας για ένα επαναστατικό καθεστώς («δικτατορία»), που δεν ήταν «δικτατορία του προλεταριάτου», αλλά «δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» και δεν ήταν «σοσιαλιστική», αλλά «δημοκρατική», που θα άνοιγε τον δρόμο για τη μετεξέλιξή της.
Αυτή η πείρα αποδείχτηκε κρίσιμη σε όλη την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος μέχρι και σήμερα. Γιατί, για παράδειγμα, αν το κομμουνιστικό κίνημα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έδινε τον δημοκρατικό, αντιφασιστικό του αγώνα με τη λενινιστική αντίληψη της πάλης για τη δημοκρατία δεν θα έβρισκε «συμμάχους» στην αστική τάξη και τις «δυτικές δημοκρατίες», δεν θα έκανε αστικές αλλά επαναστατικές/δημοκρατικές κυβερνήσεις, δεν θα υποτασσόταν στην αστική δημοκρατία αλλά ίσως άνοιγε τον δρόμο για τον σοσιαλισμό.
Ίσως ο πιο «γνωστός» Λένιν είναι αυτός του Κράτους και επανάσταση. Ήταν ο ηγέτης εκείνος που μέσα στην καρδιά των γεγονότων κατάφερε να είναι «επαναστάτης με έναν τρόπο συγκεκριμένο», δηλαδή να «ανακαλύψει» και να αναδείξει τους πρωτότυπους ιστορικούς δρόμους μέσα από τους οποίους ο «τυφλοπόντικας της ιστορίας» έσκαβε τα λαγούμια του μέχρι να βγει στο φως της ημέρας. Ο Λένιν ήταν μέχρι το τέλος σταθερός στη μαρξιστική λογική της «συντριβής του κράτους», ερώτημα που διαχρονικά αποτελεί την κύρια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις επαναστατικές και τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις. Έδωσε τη μάχη με τους ηγέτες και τους θεωρητικούς της Β’ Διεθνούς, που ήδη πίστευαν στην «ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλισμού». Όμως η αναγνώριση αυτής της συνεισφοράς δεν είναι αρκετή.
Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι είχαν την οξυδέρκεια και την τόλμη να δουν την «πραγματική κίνηση», να γενικεύσουν την πείρα της πραγματικής δράσης των μαζών
Τα Σοβιέτ δεν υπάρχουν στον Μαρξ. Ίσως να μην υπήρχαν εξ αρχής ούτε στη σκέψη του Λένιν. Τα Σοβιέτ ήταν η συγκεκριμένη μορφή που η πρωτότυπη επαναστατική δράση των μαζών έδωσε στον πόθο τους να πάρουν οι ίδιες την εξουσία, για να σταματήσουν τον πόλεμο και να επιβάλλουν την ειρήνη, να πάρουν επιτέλους τη γη από τα χέρια των τσιφλικάδων, να εξασφαλίσουν το ψωμί απέναντι στο σαμποτάζ και τη βία των καπιταλιστών. Και ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι, σαν γνήσιοι επαναστάτες που ήταν είχαν την οξυδέρκεια και την τόλμη να δουν την «πραγματική κίνηση», να γενικεύσουν την πείρα της πραγματικής δράσης των μαζών, πέρα από τα στερεοποιημένα δικά τους σχήματα, να συνδέσουν τη θεωρητική σύλληψη με αυτή την κίνηση ώστε να αναδείξουν τα Σοβιέτ σαν την «επιτέλους ανακαλυφθείσα», αυθεντικά λαϊκή μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Να οδηγήσουν μέσα από αυτή τη μορφή στο καθεστώς που η «καθαρίστρια θα μπορεί να κυβερνάει».
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Το κράτος άλλαξε και οι αστικές θεωρίες για το κράτος οπωσδήποτε εξελίχτηκαν, χωρίς ίσως να αναπτυχθεί αντίστοιχα και ο μαρξισμός. Σήμερα το κράτος της αστικής τάξης, ιδιαίτερα στην αναπτυγμένη κοινοβουλευτική του μορφή, είναι ένας πολύ πιο πολυπλόκαμος μηχανισμός, δεμένος με χιλιάδες νήματα και μηχανισμούς με το κεφάλαιο. Ένας μηχανισμός που οργανώνει την παραγωγή και την αναπαραγωγή σε όφελος της αστικής τάξης, που οργανώνει και καθορίζει τη γνώση, τον καταμερισμό της εργασίας και τις μορφές εκμετάλλευσης, που διαρκώς κατακερματίζει και εξατομικεύει την εργατική τάξη ώστε να δημιουργεί τον ατομικό «πολίτη», που νοηματοδοτεί και δίνει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και λειτουργία σε όλες τις «επιμέρους αντιθέσεις» ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα και να ενισχύεται η καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Αν η αριστερά είχε στοιχειωδώς αφομοιώσει τις λενινιστικές, γενικότερα τις μαρξιστικές, αντιλήψεις για το κράτος, δεν θα είχε πέσει τόσο εύκολα θύμα του «αριστερού κυβερνητισμού» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα εμπιστευόταν τόσο μαζικά αυτούς που έλεγαν ότι με μια «αριστερή κυβέρνηση», μέσα στα όρια του κράτους και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών θα αλλάξει η κατάσταση. Δεν θα υπέκυπτε στις αντιλήψεις που είναι «ενάντια στην εξουσία γενικά», που αυτονομούν την «εξουσία από το ταξικό της περιεχόμενο» και καταντούν να αναζητούν φαντασιακές «κοινότητες ελευθερίες» με άθικτο το κράτος και την εξουσία του κεφαλαίου. Δεν θα συμφωνούσε με εκείνες τις απόψεις που ιστορικά αυτονομούν άλλοτε το ζήτημα της δημοκρατίας, άλλοτε το περιβάλλον, άλλοτε τα ζητήματα των «ταυτοτήτων» (φυλής, φύλου, καταγωγής, εθνότητας, θρησκείας κτλ) για να γίνονται έρμαιο ενός κάποιου ρεφορμισμού και τελικά ενός κάποιου φιλελεύθερου δικαιωματισμού.
Η καθοριστική ρήξη με τον σοσιαλ-σωβινισμό
▸ Η γραμμή της μετατροπής του «ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο»
Αν από πολλές πλευρές επιδιώκεται να ξεχαστεί ο Λένιν του Κράτος και επανάσταση, ακόμα πιο κρίσιμο ζήτημα είναι η λενινιστική κληρονομιά στην περίοδο του ιμπεριαλιστικού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακριβώς γιατί είμαστε σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικές και αστικές αντιθέσεις παροξύνονται.
Ο διεθνής σοσιαλισμός και τότε διασπάστηκε σε δύο ρεύματα. Το ένα, το σοσιαλσοβινιστικό υποστήριζε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο υπό τη σημαία της «υπεράσπισης της πατρίδας». Ψήφιζε τις πολεμικές δαπάνες, συμμετείχε στις αστικές κυβερνήσεις, στεκόταν στο πλάι της αστικής τάξης της χώρας του. Το άλλο, το διεθνιστικό-επαναστατικό, υποστήριζε ότι ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός από την πλευρά όλων των εμπλεκομένων, πάλευε για τη «μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο», για την ήττα της αστικής τάξης της χώρας του, για την έξοδο από τον πόλεμο με επανάσταση. Η υποστήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου από τη Β΄ Διεθνή ήταν η βασική αιτία της κρίσης και της χρεοκοπίας της.
Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι είχαν τη γενναιότητα από τη γενική εκτίμηση για τον χαρακτήρα του πολέμου να βγάλουν το αναγκαίο πολιτικό συμπέρασμα ορίζοντας ότι «Το καθήκον (σ.σ. της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας) το εκφράζει μόνο το σύνθημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο εμφύλιο και ο κάθε συνεπής ταξικός αγώνας σε καιρό πολέμου, η κάθε σοβαρά εφαρμοζόμενη τακτική “μαζικής δράσης” οδηγεί αναπότρεπτα σε αυτό το σύνθημα» .
Με βάση αυτή τη διαχωριστική γραμμή, οι μπολσεβίκοι χάραζαν τακτική (άρνηση για τη συμμετοχή στις πολεμικές κυβερνήσεις και πάλη για την ανατροπή τους, υπεράσπιση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση των εθνών κ.λπ.), οικοδομούσαν γενικότερες ή επιμέρους συμμαχίες (με τα ταλαντευόμενα μισο-πασιφιστικά στοιχεία της Β’ Διεθνούς που αναγνώριζαν τον «ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου»), και έπαιρναν πρωτοβουλίες, όπως η Διεθνής του Τσίμερβαλντ.
Η τακτική του ενιαίου εργατικού μετώπου
Ο πιο γνωστός Λένιν, αυτός του «Ενιαίου Εργατικού Μετώπου», ίσως είναι και ο πιο διαστρεβλωμένος. Γιατί πολλές φορές η λενινιστική παράδοση του ενιαίου εργατικού μετώπου ερμηνεύτηκε σαν δρόμος συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία και σαν υποταγή στη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία».
Αντιθέτως, το ενιαίο προλεταριακό μέτωπο συγκροτούσε μια επαναστατική τακτική, για την απόσπαση της εργατικής πλειοψηφίας από τα μαζικά ρεφορμιστικά ρεύματα. Επεδίωκε, σε συνθήκες υποχώρησης των επαναστατικών δυνάμεων, «σχετικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού» και ισχυρής καπιταλιστικής επίθεσης, να οργανώσει όχι τη συμμαχία αλλά τις προϋποθέσεις μιας πετυχημένης ρήξης με τον ρεφορμισμό.
Συγκεκριμένα: Πρώτο, ένα πολιτικό πρόγραμμα υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων ενάντια στα «μίνιμουμ προγράμματα» διάσωσης του καπιταλισμού των ρεφορμιστικών δυνάμεων. Δεύτερο, την ανώτερη συγκρότηση των κοινωνικών και πολιτικών πρωτοποριών. Γι’ αυτό στη διάρκεια του 3ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Λένιν έδωσε μάχη να μην προσχωρήσουν στη Διεθνή τα «ενδιάμεσα ρεύματα» της 21/2 Διεθνούς και να ιδρυθεί η «κόκκινη συνδικαλιστική διεθνής». Τρίτο, την ενίσχυση της ενωτικής τακτικής προς τα ρεφορμιστικά ρεύματα, ιδιαίτερα στα ενδιάμεσα «κεντριστικά» ρεύματα, για την ενότητα της εργατικής τάξης, για το άνοιγμα δρόμων επικοινωνίας, για να μην ξεκοπεί η πρωτοπορία από τις εργατικές μάζες στην περίοδο της υποχώρησης και συντριβεί.
Γι’ αυτό, ακριβώς, έδωσε σκληρή μάχη με τον «αριστερισμό», που κήρυσσε την αλόγιστη έξοδο από τα μαζικά ρεφορμιστικά συνδικάτα και τη δημιουργία επινοημένων «κόκκινων συνδικάτων» ή δεν κατανοούσε τις τακτικού χαρακτήρα «ενωτικές πρωτοβουλίες» για κοινή δράση προς τα κόμματα της Β’ Διεθνούς (η γνωστή αντιπαράθεση γύρω από το «ανοιχτό γράμμα» του ΕΚΚΓ προς τα σοσιαλιστικά κόμματα κ.λπ.).
Πηγή:prin.gr
Ο Τραμπ αρνείται να φύγει
|
Του Γιώργου Μητραλιά
Με τον Τραμπ να αρνείται να φύγει
Η απειλή του εμφυλίου πλανιέται τώρα πάνω από τις ΗΠΑ !
Δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι ο υπερθετικός βαθμός χαρακτηρίζει σήμερα τα πάντα σε αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής της μεγαλύτερης οικονομικής, και κοινωνικής, και πολιτικής και υγειονομικής κρίσης της ιστορίας τους! Και εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, το άσκημο είναι ότι δεν απομένει για να συμπληρωθεί αυτή η εικόνα τέλους του κόσμου παρά ένας… εμφύλιος πόλεμος που θα αποφασίσει για την τύχη όχι μόνο των φασιστοειδών και δικτατορικών φιλοδοξιών του σύγχρονου Καλιγούλα που είναι ο πρόεδρος Τραμπ, αλλά επίσης και κυρίως για τις τύχες του αμερικανικού Κατεστημένου που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον έκανε να διαφεντέψει ολάκερο τον κόσμο.
Νάμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με το φάσμα του εμφύλιου που πλανιέται πια πάνω από την παγκόσμια υπερδύναμη. Στη πραγματικότητα, πολλά αν όχι τα πάντα θα εξαρτηθούν από τις -εξ ορισμού απρόβλεπτες- ψυχικές μεταπτώσεις του ρατσιστή ψυχοπαθούς ενοίκου του Λευκού Οίκου που δεν εκδηλώνει την παραμικρή διάθεση να σεβαστεί την ετυμηγορία της κάλπης και να εγκαταλείψει “οικειοθελώς” την εξουσία. Εξάλλου, μέσα από αυτό το πρίσμα, όλες οι αναρίθμητες -φαινομενικά αυτοσχέδιες και ασυνάρτητες- πρωτοβουλίες του των τελευταίων εννιά ή δώδεκα μηνών, αποκτούν νόημα.
Πράγματι, ο Τραμπ κάνει πια τα πάντα για να αποφύγει την εκπαραθύρωσή του από το Λευκό Οίκο. Με ποιο τρόπο ; Καταρχή, «μαγειρεύοντας » εκλογές στα μέτρα του, εκκαθαρίζοντας τους εκλογικούς καταλόγους από εκατομμύρια « ανεπιθύμητους » ψηφοφόρους, μειώνοντας δραστικά τον αριθμό των εκλογικών κέντρων στα οποία ψηφίζουν Αφρο-αμερικανοί και Λατίνος, εμποδίζοντας ή απαγορεύοντας την ψήφο δια αλληλογραφίας, κλπ.
Κατόπιν, και στην περίπτωση που αυτό το « μαγείρεμα » των εκλογών δεν θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, ο Τραμπ αμφισβητεί ήδη συστηματικά τη διεξαγωγή και τα αποτελέσματά τους χαρακτηρίζοντάς τα προκαταβολικά …νοθευμένα. Ή καλύτερα, στη περίπτωση που όλες αυτές οι κινήσεις του αποδειχθούν αναποτελεσματικές, βολιδοσκοπει τις αντιδράσεις και προετοιμάζει το έδαφος για να αναβάλει τις εκλογές « για αργότερα ». Και τέλος, ως επιστέγασμα όλων αυτών, ο Τραμπ προετοιμάζει την αντίστασή του ενάντια σε κάθε απόπειρα (εκλογική ή άλλη) εκδίωξής του από την εξουσία, δοκιμάζοντας εδώ και μήνες διάφορες δράσεις των « νόμιμων » (αστυνομία) ή παράνομων (παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές) υποστηρικτών του που έχουν για κοινό παρονομαστή την άσκηση βίας ενάντια στους αντιπάλους του.
Με λίγα λόγια, ο Τραμπ δεν αποκλείει κανένα σενάριο και προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο με μόνο στόχο να παραμείνει πάσει θυσία στην εξουσία. Πριν από δυο χρόνια είμαστε ίσως δυο ή τρεις σε όλο τον κόσμο, που λέγαμε ότι ο Τραμπ δεν θα δεχόταν ποτέ να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, αλλά σήμερα ακόμα και ο καθεστωτικός τύπος και οι πιο εξέχοντες εκπρόσωποι του αμερικανικού Κατεστημένου λένε -επιτέλους- δημόσια το ίδιο. Το συμπέρασμα είναι προφανές : Θα δούμε λοιπόν τις Ηνωμένες Πολιτείες να βυθίζονται στον εμφύλιο πόλεμο ; Η απάντησή μας είναι αναγκαστικά προσεκτική : Ναι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καθόλου ότι ο Τραμπ δεν θα επιλέξει το χειρότερο. Όμως την ίδια ώρα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ξεκίνημα ενός « πραγματικού » εμφυλίου πολέμου δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από αυτόν…
Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, στην παρούσα βόρειο-αμερικανική περίπτωση, ο όρος « εμφύλιος πόλεμος » θα μπορούσε να καλύψει παραπάνω από μια κατάσταση, από την παρατεταμένη μετωπική σύγκρουση εκατομμυρίων οπλισμένων ανθρώπων (πολιτών ή/και στρατιωτικών) μέχρι τις αψιμαχίες των ίδιων ή ακόμα και τις τρομοκρατικές δράσεις μιας κάποιας έκτασης που εξαπολύονται συστηματικά ενάντια στο αντίπαλο στρατόπεδο. Με δεδομένη μάλιστα την απομόνωση και τις διαδοχικές αποτυχίες του Τραμπ, θα κλείναμε να θεωρήσουμε ότι το σενάριο της παρατεταμένης μετωπικής σύγκρουσης είναι σήμερα το λιγότερο πιθανό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και ότι αποκλείεται εντελώς. Στη πραγματικότητα, καθώς η τυφλή (;) πίστη των διαφόρων (στρατιωτικοποιημένων) αστυνομικών σωμάτων στον Τραμπ δεν είναι αρκετή για να κάνει να κλίνει η πλάστιγγα υπέρ αυτού, πολλά θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα υιοθετήσει ο αμερικανικός στρατός αν ο Τραμπ αποφασίσει να ταμπουρωθεί στο Λευκό Οίκο. Αν αυτό εξαρτιόταν από το Γενικό Επιτελείο και τους στρατηγούς του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τασσόταν με το μέρος των αντιπάλων του Τραμπ. Ωστόσο, σε αυτές τις περιπτώσεις, τον αποφασιστικό ρόλο δεν τον παίζουν τόσο οι στρατηγοί όσο οι συνταγματάρχες, και δεν αποκλείεται οι εκκαθαρίσεις στον αμερικανικό στρατό που διεξάγει τώρα μανιωδώς ο Τραμπ, να έχουν για αποτέλεσμα να επιλέξει αυτός ο στρατός την « ουδετερότητα », έστω και για να μην μετατραπεί ο ίδιος σε πεδίο μάχης των αντιμαχόμενων παρατάξεων…
Με δεδομένα όλα αυτά, πολύ πιο πιθανό μας φαίνεται το σενάριο ενός εμφυλίου χαμηλότερης έντασης που θα έμοιαζε με μια μάλλον « άναρχη » έκρηξη τυφλών τρομοκρατικών ενεργειών με μια κάποια όμως μαζική υποστήριξη, με στόχο κατά προτεραιότητα τους θεσμούς αλλά και τις μειονότητες των Αφρο-αμερικανών, των Λατίνος και των Ιθαγενών καθώς και τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Γιατί ; Μα, επειδή σύμφωνα με όλες τις εκατοντάδες δημοσκοπήσεις, υπάρχει πάντα ένα σταθερό και « τσιμενταρισμένο » 28 %-33 % του βόρειο-αμερικανικού πληθυσμού που ακολουθεί τυφλά τον Τραμπ εδώ και τέσσερα χρόνια, και πράγμα ακόμα χειρότερο, υπάρχει μια σημαντική πτέρυγα αυτού του « τραμπικού λαού » που δηλώνει έτοιμη να πολεμήσει για αυτόν καθώς υιοθετεί πλήρως τις ρατσιστικές, μισογυνικές, ομοφοβικές, ισλαμοφοβικές, αντισημιτικές, συνωμοσιολογικές, σκοταδιστικές και νεοφασιστικές « αξίες » του.
Φυσικά, το γεγονός ότι η παρούσα αμερικανική κατακλυσμική κρίση δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο καθιστά τις προβλέψεις πολύ δύσκολες, καθώς μάλιστα ο πρωταγωνιστής της πρόεδρος Τραμπ είναι όχι μόνο εξαιρετικά ανισόρροπος αλλά και σχεδόν εντελώς εκτός ελέγχου, απομονωμένος όπως είναι μετά από τις συνεχείς εκκαθαρίσεις των πιο στενών συνεργατών του. Όμως, υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο που παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με αυτά που συμβαίνουν και κυρίως, με αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν πολύ προσεχώς στις Ηνωμένες Πολιτείες : Είναι η εντελώς τελευταία περίοδος του Τρίτου Ράϊχ που είδε τον φύρερ του αλλά και σημαντικό αριθμό των στρατιωτικών του ή ακόμα και Γερμανών πολιτών κάθε ηλικίας να πολεμάνε μέχρις εσχάτων σε μάχες χωρίς καμιά ελπίδα νίκης ενός πολέμου που είχε προ πολλού χαθεί !
Είναι γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα σε αυτή την ακραία πολωμένη, ερειπωμένη καιδιχασμένη βόρειο-αμερικανική κοινωνία που την διατρέχουν αβυσσαλέα μίση, καθόλου αμελητέα πλήθη ακροδεξιών φανατικών, οπλισμένων μέχρι τα μπούνια και αποφασισμένων να ξεμπερδεύουν μια και καλή με εκείνους που θεωρούν ορκισμένους εχθρούς τους. Και αν οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες των πραιτοριανών του Τραμπ, που είναι οι Αμερικανοί αστυνομικοί,είναι κατ’αρχήν “ελέγξιμοι”, το ίδιο δεν ισχύει για τις δεκάδες χιλιάδες μέλη των ρατσιστικών ή/και νεοφασιστικών πολιτοφυλακών που φημίζονται για την ακραία παράνοιά τους.Σε μια χώρα σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες που είναι παραπάνω από υπερ-οπλισμένη και συνηθισμένη σε κάθε λογής σφαγές και σκοτωμούς, ακόμα και ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης που διεξάγεται από μερικές εκατοντάδες αυτών των ρατσιστικών και νεοφασιστικών πολιτοφυλακών θα μπορούσε όχι μόνο να προκαλέσει πραγματικά λουτρά αίματος, αλλά επίσης και κυρίως, να επηρεάσει σοβαρά τον ρου της αμερικανικής αλλά και παγκόσμιας ιστορίας. Ακριβώς όπως η απελπισμένη και βαθύτατα νεκρόφιλη αντίσταση γύρω από το τελευταίο μπούνκερ του Φύρερ στο Βερολίνο επηρέασε ή καί άλλαξε τον ρου της γερμανικής και παγκόσμιας ιστορίας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα!…
Είναι ευνόητο ότι απαράβατος όρος για να πετύχουν ο Τραμπ και οι δικοί του τους στόχους τους είναι να συντρίψουν το μαζικό λαϊκό κίνημα που θέλει όχι μόνο να εκδιώξει τον Τραμπ από την εξουσία αλλά και να αλλάξει ριζικά τις Ηνωμένες Πολιτείες και ολάκερο τον κόσμο. Αλλά για αυτό το διαρκώς ογκούμενο και όλο και πιο ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα θα μιλήσουμε σε προσεχές μας κείμενο.
* Όποιοι και όποιες επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της αμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν συνεχώς στο Facebook “Έυρωπαίοι για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια:https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement
Μετάφραση από τα γαλλικά.
Καταγγελία του Λοβέρδου Στελακάτου Χρήστου
|
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΠΟΣΟ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ Η ΑΛΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΟΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ
Την Δευτερα 3 του μηνα ταξιδεψα εκτακτα στο νοσοκομειο ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ για να σταθω στο πλευρο του πατερα μου οπου δινει μαχη για τη ζωη του ως νευροπαθεις με αιμοκαθαρσεις μερα παρα μερα,με υγρο στα πνευμονια του και διαλυμενη καρδια.
Βεβαιως εχω να αντιμετωπισω σε αυτες τις δυσκολες στιγμες και το μετωπο της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ αλλα και την παρελαση δικαστικων επιμελητων και αστυνομικων εξω απο το σπιτι μου στο ΑΙΓΙΟ.
Ετσι λοιπον μολις γυρισα εχτες Τεταρτη απο το νοσοκομειο το πρωι ειχαν περασει δυο δικαστικοι επιμελητες και αφησαν στη μητερα μου εφεση της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ πανω στην αγωγη οπου ειχε κανει και μου ζητουσε 1 εκ ευρο και εχασε.
Αυτη τη φορα η ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ μαζι με τις πολυεθνικες οπου ανηκει ζηταει:
-να ακυρωθει η αποφαση της αγωγης οπου με δικαιωνει
-να δεχτω φυλακιση και 1,1 εκ ευρο προστιμο για διαφυγοντα κερδη
-να καταδικαστω και στα δυο δικαστηρια για τα δικαστικα εξοδα
Αυτο που προσπαθει να κανει η εταιρια ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ μαζι με τις δυο πολυεθνικες οπου ανηκει AMERRA CAPITAL και MUBADALA ειναι να με εξουθενωσει ψυχολογικα και οικονομικα και να βρει νεα δικαστικα κυκλωματα μιας και τα δικαστηρια μεταφερονται στην ΚΕΡΚΥΡΑ αυτη τη φορα,ορκιζομαι και μιλαω στα κοκκαλα του πατερα μου που λιωνει ζωντανος πως δεν προκειτε ουτε να πουλησω ουτε να σπασω στον αγωνα αυτο κανοντας το χρεος μου.
Στην β πτερυγα νοσοκομειου ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ γιατροι αλλα και ανθρωποι με καρκινο με γνωριζαν και μου φωναζαν καλη δυναμη και προχωρα ειμαστε μαζι σου μας ταιζουν και μας σκοτωνουν με δηλητηρια καθως κοιτουσα τρεμαμενες φωνες με ματια ολο πονο και κορμια λιωμενα πανω στα κρεβατια του νοσοκομειου.
Σημερα Πεμπτη ηδη η ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ εχει ριξει τονους καρκινου φορμολης στη θαλασσα στα ψαρια που πουλαει και στον αερα που αναπνεουμε οπως κανει καθε μερα.
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ
Η ΔΙΚΗ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020 ΣΤΟ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Η Ανυπότακτη Κασαριανή για την απαγόρευση από το δήμο της χρήσης του Σκοπευτηρίου για συναυλίες
|
Ύστερα από την πρωτοφανή μονομερή απόφαση της Δημοτικής Αρχής που δημοσιεύθηκε στην επίσημη σελίδα της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης , να μην δίνει πλέον άδεια για καμία συναυλία στο Σκοπευτήριο και να δίνει το ελεύθερο πρόσβασης στις αστυνομικές δυνάμεις, η «ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ» δηλώνει τα εξής :
Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής , το Θυσιαστήριο της Λευτεριάς , ο τόπος σύμβολο αντίστασης , τον οποίο ο λαός της Καισαριανής με αγώνες δεκαετιών κατάφερε να «επιστρέψει» στην ιστορική μνήμη, στο λαό και τις ανάγκες του , καμιά δημοτική αρχή δεν νομιμοποιείται να φιμώσει , με γελοίες προφάσεις και δικαιολογίες , ούτε βέβαια να νομιμοποιεί «αρμόδιες αρχές» να δράσουν κατά το δοκούν . Εξάλλου όταν πριν λίγα χρόνια υπήρχε πρόβλημα παραβατικότητας στο πάρκο του Σκοπευτηρίου όλοι είχαν συνομολογήσει ότι για να εξαλειφθεί οποιοδήποτε είδος προβλήματος εντός του πάρκου, η καλύτερη λύση είναι να γεμίσει με κόσμο και δράσεις πολιτιστικές, αθλητικές και αναψυχής. Ο ιστορικός χώρος του Σκοπευτηρίου εκτός από ένα καταπράσινο και πανέμορφο πάρκο αποτελεί και χώρο παγκόσμιας εμβέλειας και σύμβολο για τον αγώνα των λαών ενάντια στον φασισμό για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Ως τέτοιος λοιπόν , θα πρέπει να διατίθεται χωρίς αποκλεισμούς , για εκδηλώσεις συλλογικοτήτων ή φορέων πληρώντας τυπικές προϋποθέσεις , οι οποίες θα έχουν ήδη συναποφασιστεί από το δημοτικό συμβούλιο, τόσο για την μικρότερη δυνατή ενόχληση των περιοίκων όσο και για την αποφυγή της μετάδοσης της πανδημίας. Η δημοτική αρχή, πατώντας στην αυξημένη ευαισθησία των κατοίκων λόγω της πανδημίας επικαλείται την αυξημένη επικινδυνότητα μετάδοσης του ιού και έρχεται σε πλήρη σύμπλευση με την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ χωρίς να βρίσκει το θάρρος να αρθρώσει λέξη για τις ελλείψεις στο ΕΣΥ σε γιατρούς, ΜΕΘ και εξοπλισμό, μια πολιτική που θυσιάζει την δημόσια υγεία για τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Με αυτή την ανακοίνωση συμβάλλει στο παραμύθι της “ατομικής ευθύνης” ξεχνώντας ηθελημένα τις τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων που κατέστρεψαν το δημόσιο σύστημα υγείας. Περιμένουμε από τη δημοτική αρχή να επιδείξει την ίδια ευαισθησία για την τήρηση των κανόνων υγιεινής και στην αντίστοιχη χρήση κάποιου δημοτικού χώρου και όταν έχει να περιμένει κάποιο κέρδος χωρίς να κάνει τα στραβά μάτια. Επίσης , να επιδείξει την ίδια ευαισθησία για την τήρηση των κανόνων υγιεινής και για τα σχολικά συγκροτήματα του δήμου μας εξοπλίζοντας τα με υλικά και προσωπικό ικανά να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες της νέας σχολικής χρονιάς. Να είναι το ίδιο αυστηρή σε όλες τις περιπτώσεις που δημόσιοι χώροι χρησιμοποιούνται από δημοτικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις στην πόλη μας με απουσία κανόνων υγιεινής. Αλλά δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις η απουσία της κριτικής και της παρέμβασής της δημοτικής αρχής είναι κραυγαλέα! Επίσης θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ως κάτοικοι αυτής της πόλης θα θέλαμε η δημοτική αρχή να ασχολείται και με τα άλλα προβλήματα που δυσχεραίνουν την καθημερινότητα μας (απουσία δημοτικής συγκοινωνίας, έλλειψη γηπέδων άθλησης , σχολικών κτιρίων , απομάκρυνση εφορίας, τραπεζών, καταλήψεις χώρων με τραπεζοκαθίσματα , κλπ) και όχι μόνο με την «ηχορύπανση» από τις συναυλίες στο πάρκο. Και κάτι τελευταίο… στην ανακοίνωση της η δημοτική αρχή κάνει λόγο για την χρήση πόρων από τους διοργανωτές.. «χρησιμοποιώντας πόρους (ηλεκτρ. ρεύμα, ανθρώπινο δυναμικό από την υπηρεσία καθαριότητας)” Το ερώτημα είναι , μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα της δημοτικής αρχής? Μήπως με το «αζημίωτο» και με τις κατάλληλες χορηγίες στο δήμο θα ήταν όλα «καλώς καμωμένα»;
Πάνος Παπανικολάου: «Επικοινωνιακό βαυκάλισμα η κυβερνητική πολιτική για την πανδημία και όχι ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ»
|
Ο γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) και Διευθυντής Νευροχειρουργός στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, μίλησε στη Μαρία Λούκα για την κατάσταση στο ΕΣΥ και τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας
«Έτυχε να ναι χρόνια δίσεκτα» λέει σε μια αποστροφή του ποιήματος ο Σεφέρης και κόλλησε πάνω μας το 2020 ο στίχος μαζί με τη μάσκα και το αντισηπτικό. Αδίστακτος Αύγουστος, με καμπύλες νοσηρότητας να τραβούν την ανηφόρα και το φόβο να φωλιάζει ξανά κάτω από το δέρμα μας.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει αρκετά έγκαιρα ότι δε θα ξεμπερδέψουμε γρήγορα με την πανδημία, ότι δε θα κατευναστεί ιδιαίτερα το καλοκαίρι, ότι θα αποτελέσει ριζική τομή όχι μόνο για τη δημόσια υγεία αλλά γενικότερα για τη ροή της ιστορίας. Αυτό το «110» του Σαββάτου παρότι ίσως αναμενόμενο, ήταν ένα μικρό σοκ που εκ των πραγμάτων ενεργοποιεί σε συλλογικό επίπεδο ένα διπλό ερώτημα για το πώς ξαναφτάσαμε εδώ – ενώ ξέραμε- και για το τι θα συμβεί παρακάτω.
Κλειδωθήκαμε σπίτι ένα δίμηνο με ανυπολόγιστο κοινωνικό, ψυχικό και οικονομικό κόστος για να δοθεί χρόνος στην Πολιτεία να ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) και να επεξεργαστεί ένα στιβαρό και αξιόπιστο σχέδιο. Μάλλον, όμως, αυτή η ευκαιρία έμεινε αναξιοποίητη. Απλά πατήθηκε το repeat και ακούμε ξανά σε μια ξεκούρδιστη συγχορδία το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», ενώ τα δημόσια νοσοκομεία στενάζουν από τις ελλείψεις, ο μαζικός επιδημιολογικός έλεγχος δεν έχει προχωρήσει, οι συνθήκες συνωστισμού σε μια σειρά καταστάσεις όπως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς επιδεινώθηκαν και η χρήση της μάσκας υπονομεύτηκε από την συνεχή αμφισημία του κυβερνητικού λόγου.
Επειδή, λοιπόν, το βάρος πάλι πέφτει στον αγώνα που θα δώσουν οι εργαζόμενοι/ες στα δημόσια νοσοκομεία και στην κοινωνική αλληλεγγύη, ζητήσαμε από τον Πάνο Παπανικολάου, γενικό γραμματέα της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) και Διευθυντή Νευροχειρούργο στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, να μας μιλήσει για την κατάσταση στο ΕΣΥ και τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Μείναμε σπίτι δύο μήνες για να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος, ώστε να στηριχθούν τα δημόσια νοσοκομεία. Μπορείτε να μας πείτε σε τι κατάσταση είναι σήμερα το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ); Δυστυχώς η εικόνα δεν είναι καθόλου καλή. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν ενισχύθηκε αυτή την περίοδο. Δεν έχουν γίνει ουσιαστικά προσλήψεις, παρά μόνο έκτακτου επικουρικού προσωπικού κι είναι κάτι που ομολόγησε δημόσια ο ίδιος ο υφυπουργός Υγείας Βασίλης Κοντοζαμάνης. Προσπαθούν να κουκουλώσουν τα κενά πρόχειρα μετακινώντας γιατρούς από τον Πειραιά στα νησιά κι από τα Κέντρα Υγείας στα νοσοκομεία. Ούτε σε επίπεδο υποδομών έγιναν σημαντικές αλλαγές. Ο Μητσοτάκης πριν από τρεις εβδομάδες και ο Κικίλιας πριν λίγες μέρες παραδέχτηκαν ότι διαθέτουμε το πολύ 720 ΜΕΘ που λειτουργούν σε αντίθεση με τα νούμερα της κυβερνητικής προπαγάνδας που σκοπίμως διοχετεύονταν το προηγούμενο διάστημα κι έκαναν λόγο για 1200 Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Πριν την πανδημία είχαμε 560 ΜΕΘ. Είναι θετικό ότι αυξήθηκαν αλλά ανεπαρκέστατο όχι μόνο για τη συνθήκη του Covid – 19 αλλά γενικά για τη συνήθη νοσηρότητα. Επιπλέον, οι κτιριακές υποδομές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι τέτοιες που είναι δύσκολο να ξεχωρίζονται τα ύποπτα κρούσματα από τα υπόλοιπα περιστατικά, ώστε να μην υπάρχει ενδονοσοκομειακή διασπορά. Ήδη υπάρχουν αναφορές για ύποπτα κρούσματα σε ΤΕΠ υποδοχής που ήρθαν σε επαφή με άλλους ασθενείς και προσωπικό.
«Θέλω αρχικά να διευκρινίσω ότι τα οργανικά κενά έχουν υπολογιστεί σε 5000 σε ειδικευμένους γιατρούς και 25000 στο υπόλοιπο προσωπικό. Προσλήφθηκαν 450 γιατροί, όλοι σχεδόν επικουρικοί με μονοετή σύμβαση και 3500 από τις υπόλοιπες ειδικότητες εργαζομένων.»
Ειδικότερα ως προς το προσωπικό, πόσες προσλήψεις έγιναν; Θέλω αρχικά να διευκρινίσω ότι τα οργανικά κενά έχουν υπολογιστεί σε 5000 σε ειδικευμένους γιατρούς και 25000 στο υπόλοιπο προσωπικό. Προσλήφθηκαν 450 γιατροί, όλοι σχεδόν επικουρικοί με μονοετή σύμβαση και 3500 από τις υπόλοιπες ειδικότητες εργαζομένων. Ως προς τις ΜΕΘ να συμπληρώσω ότι ο ίδιος ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, ο Γιώργος Πατούλης που είναι γνωστό ότι διάκειται φιλικά προς τη Νέα Δημοκρατία, παραδέχεται ότι στο ΕΣΥ απαιτούνται τουλάχιστον 2000 ΜΕΘ και 1500 ΜΑΦ που ανά πάσα στιγμή μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε ΜΕΘ.
Και πως καλύπτονται τα κενά των γιατρών; Θα πω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου υπάρχουν τεράστια προβλήματα έλλειψης προσωπικού. Αντί να προσλάβουν κόσμο, υποχρεώνουν συνάδελφο από το Κέντρο Υγείας Κισσάμου που απέχει 95 χιλιόμετρα από το νοσοκομείο Ρεθύμνου να κάνει πέραν της κανονικής της εργασίας, άλλες 2-3 εφημερίες στο νοσοκομείο. Όπως καταλαβαίνετε, είναι εξωφρενικό και οδηγεί στην υπερεξόντωση.
Με βάση αυτά και με δεδομένο ότι τα κρούσματα αυξάνονται, εκτιμάτε ότι το ΕΣΥ θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στο δεύτερο πανδημικό κύμα; Το αν θα ανταπεξέλθουν τα δημόσια νοσοκομεία εξαρτάται όχι μόνο από τον αριθμό των κρουσμάτων αλλά και τη βαρύτητα τους. Εάν τα κρούσματα του δεύτερου κύματος είναι ίδιας βαρύτητας με αυτά του πρώτου κύματος, δε θα είναι καθόλου ευοίωνες οι προβλέψεις. Εάν είναι ελαφρύτερα, θα μπορέσουμε. Ωστόσο, θέλω να επισημάνω πως πρόκειται για μια νέα νόσο που ερευνάται ακόμα. Δεν απαιτεί, όμως, καμία πανάκριβη ιατρική τεχνολογία (από αυτές που προσφέρουν τεράστιο ποσοστό κέρδους στην βιομηχανία) όσον αφορά την διάγνωση. Η διάγνωση γίνεται με λήψη ιστορικού, απλή κλινική εξέταση και απλές παρακλινικές εξετάσεις. Αν κάποιος έχει πυρετό, αναπνευστική δυσφορία, λευκοπενία, αυξημένη CRP και εικόνα “θολής υάλου” στην ακτινογραφία θώρακος τότε έχει πνευμονία Covid – 19 μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Η επιβεβαίωση με το μοριακό τεστ PCR (που κι αυτή απλή εξέταση είναι, αρκεί να υπάρχουν επαρκείς ποσότητες αντιδραστηρίων) έχει πρακτικό νόημα το να μην στραφεί η διαφορική διάγνωση σε άλλες κατευθύνσεις καθώς και την ιχνηλάτηση και απομόνωση των επαφών. Επίσης, δεν απαιτεί κάποια πανάκριβη ιατρική ή φαρμακευτική τεχνολογία στη θεραπεία. Με δεδομένο ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει αποτελεσματικό φαρμακευτικό σχήμα, η βασική θεραπεία για όσους νοσούν βαριά έγκεινται στην οξυγονοθεραπεία (μάσκα οξυγόνου ή διασωλήνωση / μηχανικός αερισμός στις πιο δύσκολες περιπτώσεις). Αυτό που χρειάζεται να γίνει σαφές είναι πως ο ανθρώπινος παράγοντας, δηλαδή γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, τεχνολόγοι, προσωπικό καθαριότητα – είναι ο πλέον κρίσιμος και δε μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα μηχάνημα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι απαραίτητοι για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Η δυνατότητα απόκρισης των συστημάτων υγείας επηρεάζει τα ποσοστά θνησιμότητας εξαιτίας της νόσου; Αν το σκεφτείς, καταλαβαίνεις γιατί συστήματα ιατρικά που λειτουργούσαν με παράγοντα το κέρδος, δυσκολεύτηκαν σε όλο τον κόσμο. Σε πολλές χώρες δεν είχαν επάρκεια προσωπικού και υλικών. Το “κρασάρισμα” ακόμα και δικτύων περίθαλψης σε πολύ ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη (π.χ. πόλεις των ΗΠΑ με κορυφαίο παράδειγμα την Νέα Υόρκη – ιδιαίτερα το Κουΐνς, Λομβαρδία αλλά και την ίδια την Χιουμπέϊ από όπου ξεκίνησε η επιδημία και που είναι μια από τις πλουσιότερες επαρχίες της Κίνας) οφείλεται ακριβώς πως τα συστήματα περίθαλψης, ακόμα και τα κατ’ όνομα δημόσια, λειτουργούν με το κριτήριο του “κόστους – οφέλους” και των κλειστών σφαιρικών προϋπολογισμών χωρίς τις αναγκαίες εφεδρείες σε υγειονομικό προσωπικό και σε απλά υλικά. Για παράδειγμα, κανένας δεν είχε φροντίσει να έχει εφεδρικό απόθεμα Μέσων Ατομικής Προστασίας για το υγειονομικό προσωπικό σχεδόν σε καμία χώρα. Γι΄ αυτό όταν κορυφώθηκε απότομα η ζήτηση σημειώθηκαν αμέσως σοβαρές ελλείψεις, άρχισε ο “διεθνής πόλεμος της μάσκας ffp2/ffp3”, άρχισαν οι “επιλογές” στο ποιος ασθενής θα διασωληνώνεται και ποιός όχι. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι λόγω εγγενούς ανεπάρκειας των αναγκαίων εφεδρειών, η επιδημία μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να μετατρέπεται σε Κρίση Εντατικής Θεραπείας όπως δυστυχώς μπορεί να συμβεί και με κάθε άλλου τύπου Μαζική Καταστροφή Σε Καιρό Ειρήνης (Disastrous Medical Emergency). Η διαφορά εδώ είναι πως σε έναν καταστροφικό σεισμό με χιλιάδες θύματα το υγειονομικό προσωπικό δεν αρρωσταίνει όταν έρχεται σε επαφή με τους τραυματίες. Αντίθετα στην Covid – 19 το υγειονομικό προσωπικό εύκολα μπορεί να κολλήσει, να νοσήσει και να βγει εκτός μάχης για τουλάχιστον 15 – 20 μέρες στην καλύτερη περίπτωση. Έτσι γίνεται μοιραία η έλλειψη αριθμητικής εφεδρείας προσωπικού που οφείλεται στον «οριακό» τρόπο λειτουργίας. Έχουμε αρκετές δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά που δείχνουν απόλυτη συσχέτιση της θνητότητας όχι μόνο με τους γνωστούς παράγοντες (ηλικία, φύλο, συνοδά ιατρικά προβλήματα κλπ) αλλά και με την δυνατότητα πρόσβασης του πληθυσμού σε επαρκείς υπηρεσίες περίθαλψης. Αν υπάρχει αυτή η πρόσβαση, η θνητότητα κυμαίνεται γύρω στο 0,5%. Αν για διάφορους λόγους δεν υπάρχει αυτή η πρόσβαση, τότε η θνητότητα αυξάνεται πολύ, μπορεί ακόμα και να υπερδεκαπλασιαστεί και να ξεπεράσει το 5%.
Στις συναντήσεις που κάνετε με τους αρμόδιους Υπουργούς, έχετε καταθέσει τις απόψεις σας για το σχεδιασμό που πρέπει να εκπονηθεί; Ο κύριος Κικίλιας και ο κύριος Κοντοζαμάνης μας δέχτηκαν μία φορά μόνο στις 24 Μαρτίου, παρά τα πολλά σχετικά αιτήματα που έχουμε υποβάλλει. Αυτά που λέγαμε στην αρχή της κρίσης, αυτά λέμε και τώρα. Για την αντιμετώπιση της κατάστασης στο σκέλος της πρόληψης απαιτείται η διενέργεια πολλών τεστ, τα οποία ασφαλώς πρέπει να είναι δωρεάν και υπό κρατικό έλεγχο και η καθετοποιημένη εντός της κοινότητας απομόνωση των κρουσμάτων και των επαφών τους σε συνθήκες αξιοπρέπειας και με διαρκή ιατρική επίβλεψη. Το lockdown είναι μιας χρήσης. Το μοναδικό υγειονομικό νόημα σε μια τέτοια πρακτική είναι να εξασφαλιστεί χρόνος για να ενισχυθεί το σύστημα υγείας. Δυστυχώς ο χρόνος ξοδεύτηκε χωρίς γίνουν τα απαραίτητα σ’ ένα επικοινωνιακό βαυκάλισμα ότι νικήσαμε την πανδημία, που δεν ισχύει. Επιπλέον, έχουμε ζητήσει να σταματήσει η πολιτική των «λεφτόδεντρων» προς τον ιδιωτικό τομέα που λιποτάκτησε από την πανδημική κρίση και δε νοσήλευσε ούτε ένα κρούσμα. Ανθρωποι που είχαν ασφαλιστικά συμβόλαια βρέθηκαν απόλυτα μετέωροι, γιατί τα ιδιωτικά νοσοκομεία επικαλέστηκαν τα ψιλά γράμματα των συμβολαίων που προβλέπουν ότι αίρονται σε περίπτωση πανδημίας και δεν νοσήλευσαν κανέναν ασθενή με Covid – 19. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση αποφάσισε να διπλασιάσει το νοσήλειο σε περίπτωση που απαιτούνταν να νοσηλεύσουν ασθενή σε ΜΕΘ της λοιπής νοσηρότητας.
Στο υγειονομικό προσωπικό που εκ των πραγμάτων βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της έκθεσης, διενεργούνται μαζικά τεστ; Όχι, είναι απαράδεκτο και αντιεπιστημονικό. Σε εμάς κανείς δεν έχει κάνει τεστ. Κάνουν μόνο σε όσους εμφανίζουν συμπτώματα ή έρχονται σε επαφή με κρούσμα. Αυτό είναι λάθος, γιατί εάν για παράδειγμα εγώ κολλήσω από έναν νεαρό παθολόγο που πηγαίνει στα ΤΕΠ υποδοχής, μέχρι να παρέλθει ο χρόνος επώασης του ιού και να εμφανίσω συμπτώματα, μπορεί να κολλήσω όλους τους ασθενείς μου.
Μαζί με την αύξηση των κρουσμάτων ,αυξάνονται και οι φορές που επαναλαμβάνεται η έννοια της «ατομικής ευθύνης». Είναι μια μέθοδος για να αποσιωπηθούν οι κυβερνητικές παλινωδίες πάνω στο χειρισμό της πανδημίας; Εδώ και δύο μήνες παρακολουθούμε ένα απόλυτο κυβερνητικό αλαλούμ. «Στις πλατείες κολλάει – στα μπουζούκια δεν κολλάει, στο μετρό κολλάει – στο αεροπλάνο δεν κολλάει, με την ΟΕΝΓΕ κολλάει – με την Πρωτοψάλτη δεν κολλάει, από φουκαρά κολλάει – από τουρίστα δεν κολλάει». Δεν είναι επιστημονικός ορθολογισμός αυτό. Το διπλά άσχημο είναι πως ένα μέρος του πληθυσμού που εκλαμβάνει ως επίσημο μήνυμα αυτό που εκπέμπει η κυβέρνηση, μπερδεύεται και πέφτει θύμα αντιεπιστημονικών αντιλήψεων και μυθοπλασιών, καταλήγοντας να αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη του ιού. Έχουμε επιστρέψει, τώρα, στο αφήγημα του ανεύθυνου πολίτη που είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα. Δε φταίει ο πολίτης που η Κομισιόν υιοθέτησε την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να μην υπάρχουν κενές θέσεις στα αεροπορικά καθίσματα. Ούτε για την κατάσταση που επικρατεί στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς φταίει ο πολίτης. Ο πληθυσμός της χώρας το δίμηνο που διήρκησε το lockdown επέδειξε εξαιρετική σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Πέρα από αυτά που ήδη αναφέρατε για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δεν είναι πολύ επικίνδυνη και η πολιτική που ασκείται σε χώρους δομικού συνωστισμού όπως τα κέντρα κράτησης προσφύγων; Υπάρχουν τέσσερις «υγειονομικές βόμβες» που σχετίζονται με χώρους έγκλειστών πληθυσμών. Τις είχαμε επισημάνει πολύ έγκαιρα αλλά δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα. Είναι τα camps που μαντρώνουν τους πρόσφυγες μέσα για να κολλήσει ο ένας τον άλλον, οι φυλακές που επικρατούν άθλιες συνθήκες, τα στρατόπεδα που τους είχαν κλείσει μέσα χωρίς έξοδο το προηγούμενο διάστημα και οι μόνιμοι μπαινόβγαιναν ελεύθερα και τα κλειστά ψυχιατρικά τμήματα που είναι ο ένας πάνω στον άλλον. Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τους μαζικούς εργασιακούς χώρους που δεν έρχονται σε επαφή με το κοινό και στους οποίους δε γίνεται κανένας έλεγχος και δεν έχουν ληφθεί μέτρα, όπως φάνηκε με την περίπτωση του εργοστασίου στην Καβάλα.
Διαφαίνεται κάποια άμεση προοπτική εμβολίου; Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί εμβόλιο για κορωνοϊό. Θυμίζω ότι ο προηγούμενος επικίνδυνος κορωνοϊό ήταν ο MERS, για τον οποίο δεν υπάρχει εμβόλιο. Είναι σε εξέλιξη διάφορες έρευνες αλλά πριν την Άνοιξη του 2021 μου φαίνεται ακατόρθωτο να έχει παραχθεί εμβόλιο και να είναι προσβάσιμο σε ευρεία κλίμακα. Ούτε αποτελεσματική φαρμακευτική λύση υπάρχει. Δοκιμάζονται διάφορα σχήματα που έχουν μια δράση, όχι όμως ριζική. Άρα, πρέπει να γίνουν όλες οι αναγκαίες ενέργειες που αναφέραμε παραπάνω και πάντα με γνώμονα ότι χωρίς εργαζόμενους δε μπορείς να πολεμήσεις την πανδημία.
Στο έδαφος των ελλείψεων και της σχετικής υποκρισίας των χειροκροτημάτων, οι εργαζόμενοι/ες στα δημόσια νοσοκομεία πως τοποθετούνται ενόψει ενός δεύτερου κύματος; Το υγειονομικό προσωπικό θα κάνει αυτό που πρέπει και θα το κάνει από ευσυνειδησία και αίσθηση καθήκοντος, όχι για τζάμπα καφέδες στα Έβερεστ. Εξακολουθεί, όμως, να απαιτεί τα αυτονόητα, να σταματήσει δηλαδή η εργασιακή υπερεξόντωση και να αρθούν οι μνημονιακές περικοπές στους μισθούς. Θέλουμε κανονικούς μισθούς και την αναγκαία περίοδο ανάπαυσης.
Πηγή:popaganda.gr
Νέα κινητοποίηση στον όμιλο ΕΛΛΑΚΤΩΡ την Τετάρτη 5/8/2020-Δεν υπογράφουμε τη σφαγή μας!
|
Τρίωρη στάση εργασίας (τις τρεις πρώτες ώρες του ωραρίου) σε όλο τον κλάδοΣυγκέντρωση Τετάρτη 5/8 στις 8:00 στην έδρα του Ομίλου Ερμού 25,Κηφισιά Εργαζόμενες & Εργαζόμενοι ΕΛΛΑΚΤΩΡ: Δεν υπογράφουμε τη σφαγή μας!Να σταθούμε όρθιοι! Να τους επιστρέψουμε το αντεργατικό τελεσίγραφο!
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, μην ανέχεστε να μας φοβίζουν οι μεγαλομέτοχοι και η διοίκηση του ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, η συμμετοχή στην απεργία της 22ης Ιούλη καθυστέρησαν την αποστολή των νέων συμβάσεων που προέβλεπε το τελεσίγραφο. Ωστόσο δεν την απέτρεψαν. Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος αρνούμενοι να δεχτούμε το τελεσίγραφο.
Από τη συνάντηση που έγινε την ημέρα της απεργίας μεταξύ των εκπροσώπων των σωματείων και της διοίκησης του ομίλου, αλλά και από τη νέα «εγκύκλιο» της Παρασκευής 31/7 είναι ξεκάθαρο:
Ακόμα και εάν υπογράψει ο εργαζόμενος τη μείωση των αποδοχών του, δε σώζει τη θέση εργασίας του!Πρόθεση της διοίκησης είναι οι μαζικές απολύσεις να συνεχιστούν κανονικά όπως προβλέπει το πρόγραμμα «εξυγίανσης». Πάνω σε αυτές τις μειώσεις των μισθών μας και στην αντικατάσταση υπάρχοντος προσωπικού με νέο «κακοπληρωμένο» χτίζονται τα μελλοντικά κέρδη του ομίλου.
Ακόμα και εάν ζητήσει ο εργαζόμενος «εθελούσια αποχώρηση», η διοίκηση δε δεσμεύεται να τη δώσει! Αντίθετα σκοπεύει, αφού «μαζέψει την εικόνα» των αιτήσεων «εθελούσιας», με βάση τις ανάγκες κερδοφορίας της, να κάνει το δικό της προγραμματισμό για το «μέλλον» κάθε εργαζόμενου. Για όσο διάστημα τον χρειαστεί, τον κρατά για να κλείσει εκκρεμότητες και παραδοτέα, να εκπαιδεύσει τους επόμενους «φθηνότερους» εργαζόμενους. Τον υποχρεώνει να αποδεχτεί και τη μείωση μισθού μέχρι να λάβει είτε «εθελούσια», είτε απόλυση.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι σήμερα μπορούμε να δούμε καθαρά:Η αποδοχή των απολύσεων (πάνω από επτακόσιες 700) μέσα στην τελευταία διετία, των μειώσεων μισθού και απωλειών δικαιωμάτων δε διασφαλίζει ούτε τις θέσεις εργασίας, ούτε βέβαια την «επαναφορά του 50% των απωλειών» που δήθεν υπόσχεται ο ΕΛΛΑΚΤΩΡ μέχρι τα τέλη του 2022.
Στόχος του ομίλου είναι η διασφάλιση μεγαλύτερων κερδών για τους μετόχους και για τις τράπεζες που τον δανείζουν.
Απολύσεις και «εθελούσιες αποχωρήσεις», μειώσεις μισθών και αφαίρεση δικαιωμάτων συμπιέζουν το «κόστος εργασίας», φέρνουν τον όμιλο σε πλεονεκτική «προοπτική» ώστε να σπάσει τα ρεκόρ κερδοφορίας την επόμενη μέρα της έναρξης των νέων μεγάλων έργων στις κατασκευές.
Άλλωστε οι «συμμετοχές» στις άλλες εταιρείες του Ομίλου, οι δημόσεις παχυλές συμβάσεις και το σημερινό ανεκτέλεστό του «φτάνει και περισσεύει» για να διατηρηθούν θέσεις εργασίας και μισθοί. Σήμερα ο Ελλάκτωρ διατηρεί και επεκτείνει κερδοφόρες δραστηριότητες και στους υπόλοιπους τομείς: Παραχωρήσεις Αυτοκινητοδρόμων, Ενέργεια, Απορρίμματα, Διαχείριση Ακινήτων.
Ενωμένοι είμαστε πανίσχυροι,,, ο καθένας μόνος του εύκολη «λεία»
Η εργοδοτική επίθεση δεν πρόκειται να σταματήσει με τις δικές μας υποχωρήσεις. Αντίθετα, θα ζητήσουν σύντομα νέες θυσίες επικαλούμενοι την όξυνση της κρίσης.
Όλοι μαζί, ενωμένοι και αποφασισμένοι: Να μην υπογράψει κανείς και καμιά το «ραβασάκι» της διοίκησης και να επιστραφεί είτε δια ζώσης είτε ηλεκτρονικά!
Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στηρίζει τον αγώνα των εργαζόμενων του ομίλου και σκοπεύουμε να κλιμακώσουμε με νέες κινητοποιήσεις και απεργία προκειμένου να πιέσουμε την εργοδοσία να πάρει πίσω το αντεργατικό τελεσίγραφο.
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες του ομίλου όλων των ειδικοτήτων, με τη στήριξη των σωματείων, μπορούνε και πρέπει να να οργανώσουν την αντίστασή τους απέναντι στη διοίκηση, με κάθε δυνατό τρόπο.
Με τον αγώνα μας μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω. Παίρνουμε απόφαση να σηκώσουμε το ανάστημά μας. Αδύναμοι είναι αυτοί όταν μας βρουν απέναντί τους αποφασισμένους για το δίκιο μας.
Τον Ιούλιο του 1936, ενώ ο Σπύρος Λούης έψαχνε να βρει το ωραιότερο κλαδί ελιάς για να το προσφέρει στον Χίτλερ εν όψει της 11ης Ολυμπιάδας του Βερολίνου, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονταν για την αντιναζιστική Λαϊκή Ολυμπιάδα που ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στη Βαρκελώνη της δημοκρατικής Ισπανίας. Απέμεναν ελάχιστες μέρες μέχρι τις 19 του μηνός, όταν ο φασίστας και φανατικός Καθολικός στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο θα εξαπέλυε το ύπουλο πραξικόπημά του εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης. Στον τρίχρονο αιματηρό πόλεμο που θα ακολουθούσε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους, ενώ μετά τη νίκη των εθνικιστών αμέτρητοι εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, και οδηγήθηκαν σε αναγκαστική εξορία στη διάρκεια μιας παρατεταμένης στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στις 26 Μαΐου 1931, σχεδόν δυο χρόνια πριν ο Αδόλφος Χίτλερ διοριστεί επικεφαλής του γερμανικού Ράιχ, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, ανέθεσε τη διοργάνωση της Θερινής Ολυμπιάδας του 1936 στην πόλη του Βερολίνου. Οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας για την απόφαση αυτή ακούστηκαν αμέσως μόλις ο 85χρονος Γερμανός πρόεδρος Πάουλ φον Χίντενμπουργκ αποφάσισε πραξικοπηματικά να χρίσει καγκελάριο τον Χίτλερ και άρχισαν να δυναμώνουν όσο πλησίαζε η Ολυμπιακή χρονιά. Μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, πρόεδροι αθλητικών ομοσπονδιών και συλλόγων, αλλά και συνδικαλιστικές ή αντιναζιστικές οργανώσεις από χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Τσεχοσλοβακία, η Ολλανδία (ακόμα και μέσα από τη Γερμανία) εξέφρασαν τον σκεπτικισμό τους και την έντονη αντίθεσή τους στη συμμετοχή αθλητών από τις χώρες τους στους αγώνες. Πολλοί μάλιστα πρότειναν τη διοργάνωση αντι-Ολυμπιάδων.
Μία από τις κυβερνήσεις που αποφάσισαν επίσημα να μποϋκοτάρουν τους αγώνες, ήταν η ισπανική δημοκρατική κυβέρνηση του Μανουέλ Αθάνια, η οποία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα αποφασίζοντας να διοργανώσει τη Λαϊκή Ολυμπιάδα στη Βαρκελώνη από τις 19 έως τις 26 Ιουλίου του 1936. Οι ημερομηνίες αυτές είχαν επιλεγεί προκειμένου οι αγώνες να έχουν ολοκληρωθεί πριν την έναρξη της επίσημης διοργάνωσης, με την ελπίδα ότι η επιτυχία τους θα αποτελούσε ένα ισχυρό πλήγμα στο γόητρο της ναζιστικής φιέστας.
Αφίσες της Λαϊκής Ολυμπιάδας
Το πρακτικό μέρος της διοργάνωσης ανέλαβε η Comitè Catalàpro Esport Popular (Καταλανική Επιτροπή Λαϊκού Αθλητισμού) και είχε τη συμπαράσταση σχεδόν όλων των αριστερών κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ισπανίας με εξαίρεση την αναρχοσυνδικαλιστική Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών (CNT) και του αντισταλινικού αριστερού κόμματος POUM (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης), τα οποία έβλεπαν με σκεπτικισμό κάθε σύμπραξη με τους σοσιαλιστές και τους σταλινικούς, ενώ θεωρούσαν ότι τέτοιου είδους αθλητικές εκδηλώσεις αποτελούσαν εκπόρνευση του λαϊκού αθλητισμού που έπρεπε αποσκοπεί στη σωματική και ψυχική υγεία και όχι στον ανταγωνισμό. Ωστόσο, οι αρχικές επιφυλάξεις τους δεν ήταν τόσο έντονες ώστε να δημιουργήσουν πρόβλημα στη διοργάνωση ή να αποτρέψουν μέλη τους να βοηθήσουν αλλά και να δηλώσουν συμμετοχή στους αγώνες, είτε σε συλλογικό (όπως το Συνδικάτο των Πυγμάχων) είτε και σε ατομικό επίπεδο.
Εκτός από τα αθλήματα, το πρόγραμμα της Λαϊκής Ολυμπιάδας περιλάμβανε μία σειρά άλλων, παράλληλων εκδηλώσεων όπως μουσική, θέατρο, λαϊκούς χορούς, σκάκι αλλά και έκθεση λαϊκής τέχνης, προσδίδοντας στους αγώνες ένα ευρύτερο και πιο γιορταστικό χαρακτήρα, φέρνοντάς τους πιο κοντά στα κοινωνικοπολιτικά πιστεύω των αναρχοσυνδικαλιστών και του POUM. Το αγωνιστικό μέρος είχε προγραμματιστεί να γίνει στο Estadi Olímpic de Montjuïc, ένα στάδιο 54.000 θέσεων (το σημερινό Estadi Olímpic Lluís Companys – από το όνομα του Καταλανού προέδρου την περίοδο του ισπανικού εμφυλίου που εκτελέστηκε από τον Φράνκο το 1940), ενώ το καλλιτεχνικό σε διάφορους χώρους της Βαρκελώνης.
Στους αγώνες είχαν δηλώσει συμμετοχή περίπου 6.000 αθλητές και, εκτός από τους Καταλανούς και τους Ισπανούς, οι διοργανωτές περίμεναν περίπου 20.000 επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Φυσικά, οι αντιπροσωπείες δεν ήταν επίσημες ούτε είχαν την έγκριση των κυβερνήσεων ή των περιφερειακών Ολυμπιακών Επιτροπών. Οι αθλητές ήταν κατά κύριο λόγο μέλη αριστερών ή κομμουνιστικών κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, αντιφασιστικών ομάδων, εβραϊκών οργανώσεων κ.α. χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι ανάμεσά τους δεν υπήρχαν αθλητές παγκόσμιας κλάσης όπως ο Αφροαμερικανός πυγμάχος Charlie Burley, ο λευκός πυγμάχος Irving Jenkins και η Καναδή πρωταθλήτρια του ύψους και χάλκινη ολυμπιονίκης στο Λος Άντζελες το 1932, Eva Dowes.
Οι συμμετέχοντες είχαν τη δυνατότητα να δηλώσουν συμμετοχή είτε σε εθνικό είτε σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο, σπάζοντας με αυτό το τρόπο την καθαρά εθνικιστική αντίληψη με την οποία λειτουργούσαν οι επίσημες Ολυμπιάδες. Έτσι, υπήρξαν συμμετοχές από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Τσεχοσλοβακία, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, η Σοβιετική Ένωση, η Νότια Αφρική, η Πολωνία και η Ελλάδα, ή από περιφέρειες όπως η Καταλονία, η Γαλικία, η Χώρα των Βάσκων, η Παλαιστίνη (στην οποία συμμετείχαν Εβραίοι κυνηγημένοι από το ναζιστικό καθεστώς), το Ισπανικό και το Γαλλικό Μαρόκο, η Αλγερία (που ακόμα δεν είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της από την αποικιοκρατική Γαλλία), ακόμα και πόλεις όπως το Οράν της Αλγερίας που θα συμμετείχε με δική του ομάδα. Μεταξύ των αντιπροσωπειών δεν έλειψαν αυτές των Γερμανών και των Ιταλών αντιφασιστών.
Κατά την προσφιλή της τακτική, η Σοβιετική Ένωση είχε αποφασίσει να διοργανώσει τη δική της αντι-Ολυμπιάδα (Σπαρτακιάδα), βλέποντας όμως τη διεθνή ανταπόκριση, το πλήθος των συμμετοχών στην Βαρκελώνη, και διαισθανόμενη την επικείμενη επιτυχία, αποφάσισε την τελευταία στιγμή να επιτρέψει τη συμμετοχή ορισμένων αθλητών–.
Από τις 6.000 συμμετοχές, περίπου οι μισές ήταν από την Ιβηρική Χερσόνησο και από τις υπόλοιπες περίπου 1.500 ήταν από τη γειτονική Γαλλία. Αυτό σημαίνει ότι 1.500 αθλητές ταξίδεψαν από όλο σχεδόν τον κόσμο για να συμμετάσχουν στην εκδήλωση και να δηλώσουν την αντίθεσή τους στο φασισμό και το ναζισμό. Σημαντική για τα δεδομένα της εποχής ήταν η συμμετοχή των γυναικών καθώς περισσότερο από το ένα έκτο των αθλητών ήταν γυναίκες.
Στην Ελλάδα οι αντιδράσεις για την Ολυμπιάδα του Βερολίνου προέρχονταν κυρίως από την πλευρά του ΚΚΕ, το οποίο με άρθρα στο Ριζοσπάστη καλούσε την κυβέρνηση και την Ολυμπιακή Επιτροπή να μποϋκοτάρουν τους αγώνες. Από τη πλευρά τους ο ΣΕΓΑΣ και η Ολυμπιακή Επιτροπή απαγόρευσαν στους Έλληνες αθλητές τη συμμετοχή στους αγώνες της Βαρκελώνης, απειλώντας τους με διαγραφή από τα αθλητικά μητρώα, ενώ η κυβέρνηση καθυστερούσε επιδεικτικά την έκδοση των διαβατηρίων. Ωστόσο, αυτές οι απειλές δεν πτόησαν τους υποστηρικτές του μποϋκοτάζ: ίδρυσαν τη «Λαϊκή Ολυμπιακή Επιτροπή», η οποία ανέλαβε τη συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά όσους αθλητές ήθελαν να ταξιδέψουν στη Βαρκελώνη. Με εράνους κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό των 30.000 δραχμών (έναντι των 2.300.000 δραχμών που διέθεσε το κράτος για την αποστολή στο Βερολίνο). Ο πλήρης κατάλογος των Ελλήνων αθλητών που είχαν δηλώσει συμμετοχή και ταξίδεψαν ή προσπάθησαν να ταξιδέψουν στη Βαρκελώνη είναι άγνωστος. Πάντως, στις εφημερίδες της εποχής αναφέρονται τα ονόματα του εφημεριδοπώλη Φώτη Αδαμίδη (πρωταθλητής στα 800 και τα 1500 μ.), του πρώτου αθλητή που ταξίδεψε για την Βαρκελώνη με το ατμόπλοιο «Κάιρο Σίτυ», το οποίο αναχώρησε από τον Πειραιά στις 8 Ιουλίου 1936. Ο Αδαμίδης ήταν ο μόνος Έλληνας αθλητής που πήρε μέρος στην παρέλαση κατά την τελετή έναρξης της Λαϊκής Ολυμπιάδας στις 11 Ιουλίου 1936. Άλλοι Έλληνες που συμμετείχαν ήταν ο σφαιροβόλος κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ και Βαλκανιονίκης Ηλίας Βεργίνης (ο επονομαζόμενος «κόκκινος σφαιροβόλος». Στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου εξορίστηκε στην Ικαρία, επέστρεψε φυματικός από την εξορία και πέθανε το 1973), οι αθλητές στίβου Μαυραπόστολος, Νίτσας, Σταυρινός και Ζιώγας, οι παλαιστές Παπαδάκης, Σαλής και Μητρόπουλος και οι κολυμβητές Κουραχάνης, Βεργόπουλος και Δουνάκης, οι οποίοι ήταν προγραμματισμένο να ακολουθήσουν τον Αδαμίδη στις 11 Ιουλίου, αλλά εξαιτίας εμποδίων από τον ΣΕΓΑΣ και την ελληνική κυβέρνηση κατάφεραν να ταξιδέψουν μόλις στις 17 του μηνός. Μαζί τους ταξίδεψε ένας δημοσιογράφος από την εφημερίδα «Ακρόπολις».Αρθρο από τις εφημερίδα “Ριζοσπάστης”με θέμα την Λαϊκή Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης
Το πρόγραμμα των αγώνων ήταν εκτεταμένο και σχεδιασμένο να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους αθλητές να συμμετάσχουν σε ένα κατάλληλο επίπεδο. Για μερικά αγωνίσματα όπως η κολύμβηση, το επίπεδο συναγωνισμού περιλάμβανε παιδιά – μπορούσαν να συμμετάσχουν αγόρια μέχρι 14 ετών και κορίτσια μέχρι 13 ετών. Για τους άνδρες υπήρχαν αγώνες δρόμου από 100 μέτρα μέχρι μαραθώνιος, όπως και όλα τα συνηθισμένα αγωνίσματα στίβου, συμπεριλαμβανομένων δρόμου μετ’ εμποδίων και βάδην. Για τις γυναίκες υπήρχαν αγώνες δρόμου 100 και 600 μέτρων, καθώς και 80 μέτρων μετ’ εμποδίων. Το αθλητικό πρόγραμμα περιλάμβανε επίσης άλμα εις μήκος, ύψος, ακοντισμό, δισκοβολία και σφυροβολία.
Ιούλιος 1936 Αντιφασίστες αθλητές από όλο τον κόσμο φτάνουν στη Βαρκελώνη για την αντιναζιστική Ολυμπιάδα
Από την παραμονή της τελετής έναρξης που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στις 19 Ιουλίου στο Teatre Grec, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν φήμες για φασιστικό πραξικόπημα και το ενδεχόμενο ματαίωσης των αγώνων. Παρόλα ταύτα, η πρόβα της τελετής πραγματοποιήθηκε μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα στο θέατρο Palau de la Música και περιλάμβανε μεταξύ άλλων συναυλία με την «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν από την ορχήστρα του Pablo Casals με μαέστρο τον ίδιο τον Casals. Ανήμερα της προγραμματισμένης τελετής έναρξης (19/7/1936) ξέσπασαν στη Βαρκελώνη οι πρώτες οδομαχίες ανάμεσα σε μονάδες του στρατού που είχαν συνταχθεί με τους φασίστες στασιαστές του στρατηγού Φράνκο και των δημοκρατικών δυνάμεων στις οποίες συμμετείχε μεγάλο μέρος του λαού και των εργατών της Βαρκελώνης. Αν και μέχρι τις 22 Ιουλίου, όταν σύμφωνα με το πρόγραμμα θα άρχιζε το αγωνιστικό μέρος της αντι-Ολυμπιάδας η πόλη είχε περάσει πλέον στα χέρια των δημοκρατικών, ήταν προφανές ότι η πραγματοποίηση των αγώνων ήταν αδύνατη. Για την πλήρη συμμετοχή των αθλητών ανάλογα με τα αθλητικά τους προσόντα, υπήρχαν τρεις διαφορετικές κατηγορίες: για αθλητές Ολυμπιακών προδιαγραφών, για διεθνείς συναγωνισμούς, και για διεθνείς συναγωνισμούς περιφερειακών και επαρχιακών ομάδων που περιορίζονταν σε αγώνες σκυταλοδρομίας.
Φυλλάδια με τους κανονισμούς και το πρόγραμμα της Λαϊκής Ολυμπιάδας
Για την προώθηση της Λαϊκής Ολυμπιάδας οργανώθηκαν εκδηλώσεις σε αρκετά μέρη της Ισπανίας και σε μερικές από τις χώρες που συμμετείχαν, ενώ στις περισσότερες επαρχίες της Ισπανίας και σε μερικές χώρες συστάθηκαν παράλληλες ολυμπιακές επιτροπές που οργάνωσαν περιφερειακούς και τοπικούς αγώνες προκειμένου να βρεθούν αθλητές κατάλληλοι για να συμμετάσχουν στους αγώνες της Βαρκελώνης. Οργανώθηκαν επίσης σχετικές πολιτιστικές εκδηλώσεις σε ολόκληρης τη χώρα – μια ένδειξη για το πόσο σημαντικοί ήταν οι αγώνες για τον ισπανικό λαό σε μια περίοδο αναταραχής και οικονομικής κρίσης. Υπήρξε επίσης οικονομική ενίσχυση από κυβερνήσεις χωρών που (κρυφά ή φανερά) ήταν αντίθετες στη ναζιστική Ολυμπιάδα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της οργανωτικής επιτροπής της Λαϊκής Ολυμπιάδας: «Είναι επονείδιστο που στη σημερινή κοινωνία υπάρχουν στοιχεία τα οποία καταχρώνται τον αθλητισμό και τον εκμεταλλεύονται για τους μιλιταριστικούς και πολεμοκάπηλους σκοπούς τους. Εκμεταλλεύονται τη λαχτάρα και τον ενθουσιασμό της νεολαίας για τον αθλητισμό και την οδηγούν στο μονοπάτι του πολέμου. Με το πρόσχημα της ενδυνάμωσης του σώματός τους, υποβάλλουν συστηματικά τους νέους σε μια αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία και τους προετοιμάζουν σε τεχνικό και ιδεολογικό επίπεδο για τον μελλοντικό πόλεμο. Ο φασισμός αλλάζει το γνήσιο αθλητικό πνεύμα μετατρέποντας ένα προοδευτικό κίνημα για την ειρήνη και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς σε γρανάζι της μηχανής του πολέμου».
Στις 19 Ιουλίου 1936 ο Φράνκο έκανε την κίνησή του σε μια προσπάθεια να ανατρέψει αστραπιαία τη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης αλλά λογάριαζε χωρίς την αντίδραση των συνδικάτων και του λαού που πήραν τα όπλα (συνήθως σε πείσμα της ίδιας της κυβέρνησης) και αντιστάθηκαν αυθόρμητα στους στασιαστές στρατιωτικούς, νικώντας τους σε πολλές περιοχές της Ισπανίας. Αυτό που συνέβη στη χώρα ήταν άνευ προηγουμένου στην ιστορία. Ολόκληρη η Καταλονία και άλλες μεγάλες περιοχές της Ισπανίας πέρασαν στον έλεγχο των αναρχοσυνδικαλιστών και των αναρχικών, συγκροτήθηκαν χιλιάδες εργατικές και αγροτικές κολεκτίβες που ανέλαβαν τα μέσα παραγωγής για την ενίσχυση του αντιφασιστικού αγώνα, ενώ οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές συμμετείχαν στη μάχη εναντίον του Φράνκο για τους δικούς τους λόγους.
Με το ξέσπασμα των οδομαχιών στη Βαρκελώνη, οι περισσότεροι αθλητές προσπάθησαν να επιστρέψουν με όποιον τρόπο μπορούσαν στην πατρίδα τους. Ωστόσο, περίπου 200 από αυτούς αποφάσισαν να παραμείνουν στην πόλη για να πολεμήσουν τη φασιστική απειλή, ενώ μερικοί από όσους έφυγαν επέστρεψαν για να συγκροτήσουν τις πρώτες μονάδες των Διεθνών Ταξιαρχιών. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν η διάσημη Ελβετή κολυμβήτρια Clara Thalmann που η έναρξη του εμφυλίου τη βρήκε καθ’ οδόν προς την Βαρκελώνη αλλά παρά την ακύρωση των αγώνων συνέχισε το ταξίδι για να ενταχθεί στην περίφημη ταξιαρχία του αναρχικού ηγέτη Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι. Ο δε Αμερικανός προπονητής Alfred «Chick» Chakin, ενώ αρχικά είχε φύγει με το ξέσπασμα των συγκρούσεων, εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του θέση και επέστρεψε στην Ισπανία για να πολεμήσει με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες μέχρι τη σύλληψή του κατά την υποχώρηση της 15ης Ταξιαρχίας από την Τερουέλ τον Μάρτιο του 1938 και την εκτέλεσή του από τους φασίστες μερικές μέρες αργότερα.
Ανάμεσα στους εθελοντές που είχαν προσφερθεί να βοηθήσουν στη διοργάνωση ήταν η 17χρονη Marina Ginestà, η οποία λίγες ώρες μετά το ξέσπασμα των οδομαχιών στη Βαρκελώνη φωτογραφήθηκε στην ταράτσα του ξενοδοχείου Colón με ένα αινιγματικό χαμόγελο και με το τουφέκι στον ώμο σε μια ιστορική πλέον φωτογραφία της εποχής. Σε μία συνέντευξη που παραχώρησε πολλά χρόνια αργότερα δήλωσε: «Ήμασταν τόσο αφελείς που νομίζαμε ότι η στρατιωτική εξέγερση ήταν για να εμποδιστεί η Λαϊκή Ολυμπιάδα».
Παρά το γεγονός ότι η «Olimpiada Popular» τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, η μεγάλη ανταπόκριση που είχε στην Ισπανία όσο και σε διεθνές επίπεδο συνεπάγεται πολλούς σημαντικούς παράγοντες σε σχέση με τον αθλητισμό της εργατικής τάξης τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Σε οργανικό επίπεδο η κίνηση αυτή ήταν συνδεδεμένη με το διεθνές εργατικό κίνημα και, σε αντίθεση με τον «επίσημο» αθλητισμό, είχε διαφορετικό ηθικό περιεχόμενο. Επιπλέον, επρόκειτο για μια καθαρά πολιτική εκδήλωση, καθώς προήγαγε την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών και το μήνυμά της ήταν ξεκάθαρα ενάντια στον πόλεμο. Παρά την πολιτική αναταραχή που επικρατούσε στην Ισπανία, οι εργάτες στήριξαν τη διοργάνωση τόσο με τη συμμετοχή τους στην προετοιμασία της διοργάνωσης όσο και με τη συμμετοχή τους, ανεξάρτητα από την κατάληξη. Εξαρχής, ο κόσμος που σκόπευε να παρακολουθήσει ή να συμμετάσχει στη Λαϊκή Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης γνώριζε πολύ καλά ότι προέβαινε σε μια πολιτική δήλωση σε πείσμα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που στήριζε τη χιτλερική διοργάνωση παρά τους ρατσιστικούς και αντισημιτικούς νόμους των Ναζί και έκλεινε τα αυτιά της στα αιτήματα για τη μεταφορά της 11ης Ολυμπιάδας από το Βερολίνο που έχει μείνει στην ιστορία σαν η «Ολυμπιάδα των Ναζί». Μολονότι το κίνημα υπέρ του μποϊκοτάζ απέτυχε να επηρεάσει τους αγώνες του Βερολίνου, η εκστρατεία χρησίμευσε για να αποσαφηνιστεί η αντίθεση ανάμεσα στην ΔΟΕ και τους οργανωτές της Λαϊκής Ολυμπιάδας. Επιπλέον, οι οργανωτές των αγώνων της Βαρκελώνης κατέστησαν σαφές ότι οι Ναζί χρησιμοποιούσαν την «επίσημη» εκδήλωση σαν όχημα για τη νομιμοποίηση του δολοφονικού καθεστώτος τους, σε αντίθεση με τους στόχους της Λαϊκής Ολυμπιάδας, η οποία συνέδεε σαφώς τους Αγώνες της με την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης. Και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που τόσος κόσμος και τόσοι αθλητές έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή.
Πηγή:merlins.gr
Η αναβίωση της μάσκας σ’ ένα καλοκαίρι που πεθαίνει κάτω από το βάρος της ατομικής ευθύνης
|
Με τα νέα μέτρα προστασίας ενάντια στην πανδημία, είμαστε ένα βήμα πριν το lockdown (με τον γνωστό δείκτη R0 να είναι πλέον πάνω από το όριο συναγερμού στο 1,03 ). Παράλληλα από 1/8 είναι ελεύθερες οι κρουαζιέρες (- αλήθεια στα πάρτυ εν πλω γίνονται έλεγχοι συνωστισμού;), ενώ για τα πλοία της ακτοπλοΐας αυξάνεται η επιτρεπόμενη πληρότητα σε 85% (για όσα πλοία έχουν καμπίνες), δηλαδή πατείς με πατώ σε” (για όσους ξέρουν τα δεδομένα που ισχύουν στις ελληνικές γραμμές). Και για να προλάβουν την εξέγερση της λογικής ενάντια στον Χαρδαλιοπαραλογισμό, κάνουν συστηματική προπαγάνδα ότι η πλειοψηφία των νέων αυξημένων κρουσμάτων είναι εγχώριας προέλευσης, λες και ο κορωνοιός είχε “λουφάξει” σε κάποιες σπηλιές από τις πολλές της Ελλάδας τον Μάιο και τον Ιούνιο και αποφάσισε τώρα με τη ζέστη να βγει να πάρει τον αέρα του … Ότι νούμερα και να μαγειρέψουν και όση τρομοκρατία ατομικής ευθύνης και αν επιστρατέψουν η αλήθεια είναι μία: και το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εισαγόμενο και υπάρχει εγκληματική ευθύνη των ιθυνόντων για το (συνεχιζόμενο) ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων. Πρέπει ΑΜΕΣΑ να μπει ο όρος της ύπαρξης αρνητικού τεστ 48 ωρών πριν την έλευση στην Ελλάδα, για όσους έρχονται από οποιαδήποτε χώρα (σήμερα αυτό ισχύει μόνο για τουρίστες από Αλβανία και μερικά ακόμη ‘μεγάλα’ κράτη …). Διαφορετικά τα κρούσματα θα συνεχίσουν να αυξάνονται και όχι σχολεία δεν θα ανοίξουν τον Σεπτέμβριο, αλλά ούτε περίπτερα στη ΔΕΘ δεν θα ανοίξει για να ‘εγκαινιάσετε’…
Η αναβίωση της μάσκας σ ένα καλοκαίρι που πεθαίνει κάτω από το βάρος της ατομικής ευθύνης.
Με ύφος σοβαρό και προβληματισμένο και με γνώμονα δήθεν το αίσθημα ευθύνης για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας ο Νίκος Χαρδαλιάς ανακοίνωσε τα νέα μέτρα αντιμετώπισης του κορονοϊού δηλώνοντας: «Προσαρμόζουμε τη στρατηγική μας σε κάθε αλλαγή των δεδομένων και ανάλογα με τις εξελίξεις είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε διάφορα μέτρα-εργαλεία που ανταποκρίνονται στο είδος της διασποράς και απαντούν στα ποιοτικά και χωροταξικά χαρακτηριστικά των κρουσμάτων. Πάντα με γνώμονα να διασφαλίσουμε τη Δημόσια Υγεία, την υγεία των πολιτών».
Όπου όλα αυτά τα μέτρα- εργαλεία προσαρμόστηκαν ως δια μαγείας στο εξής ένα: Η ατομική ευθύνη!
Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος θέλει να παντρευτεί ή να πεθάνει.
Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος θέλει να ταξιδέψει γιατί δεν γίνονται τεστ σε όλους όσους έρχονται στη χώρα μας, γιατί κανένας εφοπλιστής δεν προσέλαβε γιατρό στα πλοία του.
Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος αρρωστήσει και χρειαστεί νοσοκομείο γιατί δεν ενισχύθηκε το ΕΣΥ και ο ιός δεν έγινε η αφορμή για την εξασφάλιση υποδομών
Ας αναλάβει την ευθύνη του όποιος χρειαστεί ΜΕΘ γιατί έτσι κι αλλιώς οι ΜΕΘ δεν επαρκούσαν και για περιστατικά πριν τον κορονοϊο.
Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά και αναλογιστούμε πως σε πολλά ξενοδοχεία οι εργαζόμενοι δουλεύουν 12ωρα χωρίς μάσκα, εκείνο που απομένει είναι «η Ελλάδα είναι μια ασφαλής χώρα για διακοπές» με μια πανδημία που εξαπλώνεται κι έναν λαό που πρέπει να αναλάβει την ατομική του ευθύνη επιρρίπτοντας όμως τις ευθύνες σ αυτούς που τον εμπαίζουν!
Όχι μέτρα στα δικά τους μέτρα τους λοιπόν και η ευθύνη μόνο δική μας!
Αρθρο από τις εφημερίδα “Ριζοσπάστης”με θέμα την Λαϊκή Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης
Ο κόκκινος σφαιροβόλος Ηλίας Βεργίνης και επιστολή του που δημοσιεύτηκε στον τύπο της εποχής
