Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, χρειάζεται την ενίσχυση μας

Καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης 2020

Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, χρειάζεται την ενίσχυση όλων μας. Μετά από 17 χρόνια συνεχόμενης λειτουργίας, ζητάμε την οικονομική στήριξη του κόσμου της αλληλεγγύης και του κινήματος αντίστασης, προκειμένου να διατηρήσουμε τον χώρο μας όπου γίνονται δωρεάν μαθήματα γλώσσας σε μετανάστες/τριες και πρόσφυγες/ισσες αλλά και σε ντόπιους-ες στο Μεταξουργείο. Η στήριξη των φίλων μας, των συνδικάτων και των συλλογικοτήτων αλληλεγγύης και αντίστασης είναι αυτή τη στιγμή πολύτιμη, καθώς λόγω του κορωνοϊού ματαιώθηκε η διεξαγωγή πολλών εκδηλώσεων μας, μεταξύ των οποίων και της φετινής Αντιρατσιστικής Γιορτής, ενός ετήσιου φεστιβάλ που αποτελεί βασικό πόρο ενίσχυσης για να καλύπτουμε τα πάγια και λειτουργικά έξοδα μας (ενοίκια, λογαριασμούς, κ.λ.π.).

Το «Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών» (ΚΣΜ) ξεκινά την λειτουργία του και πάλι από τον Σεπτέμβριο του 2020 τηρώντας μέτρα ασφαλείας, μετά από πολύμηνη διακοπή των μαθημάτων από τον Μάρτιο έως και τον Αύγουστο του 2020 εξ’αιτίας του κορωνοϊού. Είναι μια πρωτοβουλία μεταναστών-τριών, προσφύγων και ελλήνων για δωρεάν μαθήματα γλώσσας ελληνικών, αγγλικών και γερμανικών σε ενήλικες μετανάστ(ρι)ες- και πρόσφυγες/ισσες. Φέτος είναι ο δέκατος έκτος (16^ος) χρόνος λειτουργίας του ΚΣΜ ενώ από τις τάξεις μας έχουν περάσει μέχρι τώρα πάνω από 8.000 πρόσφυγες-/σσες και μετανάστ(ρι)ες. Στα πλαίσια του Σχολείου λειτουργούν επίσης νομική ομάδα, και ομάδα αλληλεγγύης. Το ΚΣΜ οργανώνει δράσεις αλληλεγγύης για πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς και για ντόπιους άπορους.  Συμμετέχει σε κινητοποιήσεις των συνδικάτων και του κινήματος αντίστασης για ίσα δικαιώματα σε πρόσφυγες και μετανάστες, καλύτερη ζωή για όλους/ες, ενάντια στη φτώχεια, τον πόλεμο και τον ρατσισμό.

Το ΚΣΜ δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο ούτε ΜΚΟ αλλά μια αντιρατσιστική εθελοντική πρωτοβουλία αλληλεγγύης που αυτοχρηματοδοτείται. Δεν επιχορηγούμαστε από προγράμματα της ΕΕ είτε με οποιονδήποτε τρόπο από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Για να μας στηρίξετε μπορείτε να καταθέσετε χρήματα στο λογαριασμό της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», με την αιτιολογία «Ενίσχυση ΚΣΜ», στο IBAN GR25 0172 0180 0050 1803 1163 603. Επίσης μπορείτε να προμηθευτείτε κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης από το χώρο του Σχολείου μας κάθε Κυριακή από τις 11 π.μ. ως τις 8 μ.μ.

Η Συνέλευση του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών

Πηγή: kar.org.gr

Η πρωτοφανής αδράνεια και αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης και μαζί των διάφορων ναυτιλιακών οργανισμών, που είναι υπό την αιγίδα του ΟΗΕ αλλά και των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων στον τομέα των μεταφορών και της ναυτιλίας και ειδικότερα της ITF, εντείνουν το άγχος και την αβεβαιότητα και οδηγούν στην απόγνωση τους Ναυτεργάτες οι οποίοι βρίσκονται σε πολύμηνο εγκλωβισμό και ήδη έχουν ξεπεράσει κάθε όριο παραμονής σε αυτά χωρίς να διαφαίνεται καμία προοπτική για τον επαναπατρισμό τους.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Ναυτεργατών των πλοίων ANGELIC GLORY και ANGELIC POWER της ναυτιλιακής εταιρίας DIAMLEMOS SHIPPING COMPANY LTD τα οποία βρίσκονται στην θαλάσσια περιοχή της Κίνας, 40 ναυτικά μίλια από το Χονγκ Κονγκ, για διάστημα πάνω από ένα μήνα ενώ μεγάλο μέρος Ναυτεργατών έχουν υποβάλει την παραίτησή τους και ζητούν με αυτήν την αντικατάστασή τους για πάνω από τρεις έως τέσσερις μήνες.

Η εταιρεία όλο αυτό το διάστημα επικαλείται το υγειονομικό πρόβλημα (πανδημία), την μη λειτουργία των αεροπορικών πτήσεων και συνδέσεων και με τον τρόπο αυτό δεν καθίσταται δυνατή η παλιννόστησή τους.

Τις τελευταίες μέρες στα δύο πλοία διαπιστώνονται σοβαρές ελλείψεις στην τροφοδοσία των πλοίων και των πληρωμάτων και τα προβλήματα αυτά καθιστούν ακόμη πιο αφόρητη την διαβίωσή τους.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με καταγγελία των Ναυτεργατών, δεν έχουν πληρωθεί – εξοφληθεί για τον μήνα Ιούλιο και τον τρέχοντα Αύγουστο.

Στο πρώτο πλοίο εργάζονται 7 έλληνες και στο δεύτερο 6 έλληνες Ναυτεργάτες από τα 20 συνολικά άτομα που επανδρώνουν το κάθε πλοίο.

Στο πρώτο πλοίο το σύνολο των Ναυτεργατών έχει ξεπεράσει τον χρόνο παραμονής τους που προβλέπει η ΣΣΕ και τον έχει υπερβεί κατά πολλούς μήνες. Μέλος πληρώματος επικοινώνησε μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας με το ΥΕΝ σχετικά με το πρόβλημα, χωρίς όμως έως σήμερα να παραχθεί κανένα αποτέλεσμα.

Ναυτεργάτες των πλοίων αυτών έχουν καθημερινή επαφή και σύνδεση με την ΠΕΝΕΝ ζητώντας την άμεση παρέμβασή της για την αντικατάστασή τους , την εξασφάλιση της τροφοδοσίας των πλοίων καθώς και την εξόφληση των μισθών τους.

Το συγκεκριμένο περιστατικό των πλοίων αυτών επιβεβαιώνει πανηγυρικά την πρόσφατη καταγγελία μας για τον πολύμηνο εγκλωβισμό χιλιάδων Ναυτεργατών σε πλοία που βρίσκονται στις θάλασσες σε όλη την υδρόγειο και οι διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις και η ITF συστηματικά τους εμπαίζουν, από τον Μάρτη του 2020 που ξέσπασε η πανδημία και μέχρι σήμερα το πρόβλημα παραμένει άλυτο και το χειρότερο διαιωνίζεται με αποτέλεσμα οι εργασιακές συνθήκες σε συνδυασμό με την επιβάρυνση της ψυχικής τους υγείας να έχουν επιβαρυνθεί δραματικά.

Η κυβέρνηση, το ΥΕΝ, οι αρμόδιες υπηρεσίες του και η ΠΝΟ αναλώνονται σε ανταλλαγή μηνυμάτων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και στην ουσία ο καθένας από την πλευρά του βάζει πλάτη ο παράνομος εγκλεισμός των Ναυτεργατών να συνεχίζεται, τα εργασιακά τους δικαιώματα να καταπατούνται ασύστολα, οι ΣΣΕ να έχουν γίνει κουρελόχαρτο και τίποτα δεν φαίνεται από όλους αυτούς να αλλάζει στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική γραμμή που έχουν επιλέξει προκειμένου να μην θιγούν τα εφοπλιστικά συμφέροντα.

Η κατάσταση αυτή φέρνει ακόμη πιο έντονα στο προσκήνιο και τονίζει την σημασία και την αναγκαιότητα της πρόσφατης πρωτοβουλίας της ΠΕΝΕΝ προς τις διεθνείς και εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις στην ναυτιλία, για την οργάνωση μιας μεγάλης αγωνιστικής κινητοποίησης ως μοναδικής διεξόδου για την λύση του μεγάλου αυτού προβλήματος.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Γράφει ο Νίκος Τσολάκης

“Αν φύγουμε από δω, θα πάμε στα σπίτια μας ή θα βρεθούμε στο δρόμο μαζί με όσους αγωνίζονται;”

Jaylen Brown

Σήμερα προσπαθούμε να καταπιαστούμε εμπεριστατωμένα, αλλά περιεκτικά με το γεγονός που συζητά όλος ο πλανήτης και το βασικό ερώτημα:

Μπορεί μια απεργία εκατομμυριούχων αθλητών να κερδίσει;

Οι ιστορικές εξελίξεις στο NBA, με τον παγκόσμιο αθλητισμό να γνωρίζει πρωτόγνωρες στιγμές και εμάς να παίρνουμε ένα μικρό δείγμα από την εικόνα του αθλητή που “δε σκάει απλά τη μπάλα” αλλά παίρνει θέση, εκτίθεται, αντιδρά και αγωνίζεται για το δίκιο, φέρνουν στο προσκήνιο μια σειρά από ερωτήματα που πρέπει να συζητήσουμε.

Αρχικά, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η προσπάθεια ενσωμάτωσης της ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ από την ίδια τη Λίγκα και τους ιδιοκτήτες θα φανεί σύντομα ότι έχει τεράστια όρια.

Σίγουρα, μέσα στους ιδιοκτήτες και στην ίδια τη λίγκα, υπάρχει ένα προοδευτικό κομμάτι που θέλει να πάρει θέση υπέρ των αφροαμερικάνων. Ωστόσο, απέχει πάρα πολύ μια “διαφημιστική” καμπάνια υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, από μια απεργία που κοστίζει λεφτά στους ιδιοκτήτες – και μάλιστα εκατοντάδες εκατομμύρια. Έτσι, το αρχικό “αγκάλιασμα” της πρωτοβουλίας των Bucks από τη Λίγκα και τις ομάδες, δεν αποκλείεται να γίνει σύγκρουση, εφόσον η απεργία συνεχιστεί.

Χαρακτηριστικά το -ανεπίσημα- “Επίσημο” κανάλι της λίγκας, το ESPN, μίλησε διαρκώς για αγώνες που “ακυρώθηκαν”, ενώ οι αγώνες είναι δεδομένο ότι δεν έγιναν από μια αυθόρμητη πολιτική πράξη των παικτών μιας ομάδας. Το instagram story του LeBron είναι ξεκάθαρο: Τhe games are boycotted, not postponed (Τα παιχνίδια μποϊκοταρίστηκαν, δεν αναβλήθηκαν).

Γιατί έχει τόση σημασία η διαφορά του postponed (αναβλήθηκαν) και του boycotted (μποϊκοταρίστηκαν);

Η μεγάλη διαφορά είναι ότι το πρώτο επιδιώκει ένα αίσθημα ομοψυχίας ανάμεσα στη Λίγκα και τους παίκτες, πράγμα που είναι σαφές ότι δεν υπάρχει. Πολλοί δημοσιογράφοι αναφέρουν ότι το κίνημα Black Lives Matter είναι -σχεδόν- μόνιμο θέμα συζήτησης των παικτών μέσα στο Bubble με πολλούς -και μάλιστα επιφανείς, στο βαθμό που έχει αυτό σημασία- να θεωρούν ότι λανθασμένα συνεχίζεται το πρωτάθλημα και κακώς βρίσκονται στο Ορλάντο. Ενώ λοιπόν οι παίκτες όντως θα ήθελαν τη στήριξη του ΝΒΑ, γνωρίζουν ότι πιθανότατα δε θα την έχουν όσο η απεργία τους συνεχίζεται.

Ποιος είναι ο στόχος των παικτών;

Στόχος των παικτών και της απεργίας τους είναι το προφανές: Κυρίαρχα να μπουν στη φυλακή οι δολοφόνοι της B. Taylor, του G. Floyd και τόσων και τόσων αφροαμερικάνων. Υπάρχει η γενική εκτίμηση ότι αν οι δολοφόνοι μπουν στη φυλακή, τότε θα έρθει μια ορισμένη αλλαγή στο “police brutality” (αστυνομική βία), όρος που χρησιμοποιείται για να αναδείξει τον αυταρχισμό, την αυθαιρεσία και την επιθετικότητα που έχει αναπτύξει η αστυνομία. Το αν και κατά πόσο αρκεί να μπουν οι δολοφόνοι στη φυλακή είναι κάτι που είναι έντονα συζητήσιμο και μάλλον μη αρκετό. Σε μια συνθήκη που το κράτος λειτουργεί ως στρατηγείο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και αυτή έχει ως προαπαιτούμενο την ανάπτυξη της βίας και της καταστολής, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι μάλλον ουτοπικό να τελειώσει η αστυνομική βία με κάποιες φυλακίσεις. Είναι όμως ένα αίτημα της κοινότητας των αφροαμερικάνων και των παικτών που στέκονται αλληλέγγυοι.

Υπάρχει κόστος για το NBA;

Το NBA αποτελεί σήμερα -και με διαφορά- την πιο προοδευτική αθλητική βιτρίνα στον πλανήτη. Μακριά όμως από αυτή τη βιτρίνα, πολλά συμβαίνουν: Από τις κακοποιήσεις γυναικών επί 20 χρόνια στους Dallas Mavericks μέχρι τις συγκαλύψεις τεράστιων σκανδάλων, οι ιστορίες που μπορούμε να πούμε είναι πολλές και καθόλα μη προοδευτικές. Το γεγονός φυσικά ότι δεν πρόκειται για μια αντιδραστική λίγκα είναι θετικό.

Πέρα λοιπόν από το προοδευτικό προφίλ του, το ΝΒΑ επένδυσε πάρα πολλά για τη φετινή σεζόν και ταυτόχρονα έχασε πάρα πολλά: Η σεζόν ξεκίνησε με το “China boycotts NBA”, δημιουργώντας μια πληγή στα οικονομικά της Λίγκας. Όταν τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν ήρθε η πανδημία και φυσικά φτάσαμε στο Bubble. Στο Bubble τα λεφτά που επενδύθηκαν -και τα κέρδη που περιμένουν να έρθουν πίσω- είναι με μια λέξη, τεράστια. Δε μας κάνει λοιπόν εντύπωση που το ΝΒΑ στηρίζει τις αρχικές κινητοποιήσεις παικτών, θεωρούμε όμως δεδομένο ότι θα κάνει τα πάντα για να συνεχιστεί η σεζόν.

Τι σημαίνει όμως “θα κάνει τα πάντα για να συνεχιστεί η σεζόν”;

Από τη μια, πρώτα και κύρια θα σταθεί στο πλευρό των παικτών. Με αυτή την έννοια, θα σπρώξει όσο πιο πολύ μπορεί την πλευρά των ιδιοκτητών να πιέσει μέχρι τέλους τον Τραμπ και τις τοπικές κυβερνήσεις για “δικαίωση”. Με αυτό το ενδεχόμενο να φαντάζει αρκετά μακρινό, η επόμενη κίνηση του ΝΒΑ είναι προκαθορισμένη: Η άνευ όρων διασφάλιση των κερδών του. Εκεί είναι που οι σχέσεις παικτών – Λίγκας θα έρθουν(;) σε ρήξη. Όταν (και αν) οι παίκτες αποφασίσουν ότι θα συνεχίσουν να δίνουν τον αγώνα τους δίπλα στα αιτήματα των αφροαμερικάνων, τότε η Λίγκα θα πιέσει όσο γίνεται τα παιχνίδια να συνεχιστούν και θα επιστρατεύσει σε αυτή την προσπάθεια κανάλια, ΜΜΕ, διαφημιστικές κλπ.

Ένα πρωταρχικό ερώτημα: Είναι οι παίκτες υπό εκμετάλλευση;

Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Από τη μία, το βλέπουμε όλοι μας και είναι ξεκάθαρο: Τα λεφτά που βγάζει ένας παίκτης του NBA είναι απίθανα περισσότερα από τα λεφτά του μέσου εργαζόμενου.

Την ίδια στιγμή, κάθε παίκτης, ιδιαίτερα τα μεγαλύτερα ονόματα, δεν αποτελούν απλά εργαζόμενους μιας δοσμένης εταιρείας. Αντίθετα, αποτελούν και οι ίδιοι ένα franchise. Αν εξετάσουμε λοιπόν αυστηρά τη σχέση μισθωτής εργασίας- κεφαλαίου, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το ποσοστό υπεραξίας που αντλείται από ένα παίκτη του ΝΒΑ από την πλευρά του ιδιοκτήτη της ομάδας είναι τεράστιο. Ωστόσο, με τα κέρδη της Λίγκας και των ομάδων να έχουν εκτοξευθεί με βάση την εμπορικότητα του αθλήματος, τότε οι παίκτες -που όπως προαναφέραμε με αυστηρά επιστημονικούς όρους είναι υπό εκμετάλλευση- είναι εκατομμυριούχοι και μάλλον δεν τη βγάζουν και τόσο δύσκολα. Αν συμπεριληφθεί και το ότι ο κάθε παίκτες κουβαλά μαζί του χορηγούς, διαφημίσεις κλπ τότε κάπως διαρρηγνύεται η ίδια η σχέση της εξάρτησης από τη μισθωτή εργασία, άρα σίγουρα δεν είναι κομμάτι των καταπιεζόμενων αφροαμερικάνων: των χαμηλόμισθων, των εργατών κλπ.

Ενώ λοιπόν ταξικά οι παίκτες δε βρίσκονται σε καμία περίπτωση στην ίδια θέση με τους αφροαμερικάνους, έχουν την τάση να θέλουν να βρεθούν δίπλα τους. Αυτό έχει τόσο κοινωνική, όσο και ιδεολογική βάση: Από τη μια, αναγνωρίζουν το ρόλο τους ως role models (προτύπων) για μια ολόκληρη γενιά αφροαμερικάνων που ζει υπό τις χειρότερες συνθήκες εν έτει 2020, ενώ από την άλλη οι περισσότεροι προέρχονται από αυτές τις γειτονιές και ξέρουν ότι αν δεν ήταν το μπάσκετ, ίσως να ήταν στην ίδια θέση.

Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές. Και είναι ιστορικές όχι γιατί στο ΝΒΑ γίνεται επανάσταση – άλλωστε, δε γίνεται. Είναι ιστορικές γιατί πολλά χρόνια μετά την τελευταία φορά που αθλητές σήκωσαν το ανάστημά τους, σήμερα μιλάμε ξανά για αυτό. Οι εκατομμυριούχοι αθλητές πάντα είχαν κάτι διαφορετικό από τους άλλους εκατομμυριούχους. Ενώ ποτέ δεν είχαν κοινά συμφέροντα με το λαό, κάπως πάντα είχαν ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί του. Αυτό το δέσιμο, το διαμορφώνει η μαγεία της σπυριάρας που και οι δύο μεταβλητές της εξίσωσης αγαπούν τόσο πολύ. Μια αυθόρμητη κίνηση του George Hill προς τους συναθλητές του ήταν αρκετή για να αλλάξουν όσα γνωρίζαμε: “How about not playin today?” («Τι θα λέγατε να μην παίζατε σήμερα;»)

Πηγή:pandiera.gr

του Αλέξη Λιοσάτου

Τη δεκαετία του ’60 ξέσπασε ένα μεγάλο κύμα εξεγέρσεων, στο φόντο του κινήματος για φυλετική ισότητα.
Οι ταραχές στα αστικά κέντρα ήταν μια ένδειξη ριζοσπαστικοποίησης της μαύρης κοινότητας πέρα από το Νότο, όπου δρούσε το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Στα κεντροδυτικά και στο Βορρά, οι μαύροι βίωναν τις ρατσιστικές διακρίσεις στα σχολεία, στην κατοικία, στα δυσανάλογα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας παρά τη μεγαλύτερη από ποτέ οικονομική άνθηση στην ιστορία των ΗΠΑ. Σε εκείνες τις εκρηκτικές συνθήκες, η ρατσιστική αστυνομική τρομοκρατία ήταν ο πυροδότης. Το καλοκαίρι του ’64 ξέσπασαν ταραχές σε μια σειρά πόλεων του Βορρά, από τη Φιλαδέλφεια ως το Ρότσεστερ και το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.

Ριζοσπαστικοποίηση

Οι εξεγέρσεις του 1964 ξεκινούσαν από την αντιπαράθεση με τους μπάτσους και έφταναν μέχρι την καταστροφή περιουσιών και λεηλασίες επιχειρήσεων λευκών που θεωρούνταν ότι εκμεταλλεύονταν τους μαύρους πελάτες. Αλλά στο πλαίσιο του μαζικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στο Νότο, οι συγκρούσεις στο Βορρά αποκτούσαν παράλληλα κοινωνική και πολιτική διάσταση. Αυτή η δυναμική εκδηλώθηκε ακόμα πιο καθαρά στην εξέγερση του Γουότς στο Λος Άντζελες. Ξεκίνησε, όπως και οι προηγούμενες εξεγέρσεις, στις 11 Αυγούστου 1965, με αφορμή την αστυνομική κακοποίηση ενός μαύρου οδηγού -και της μητέρας του όταν πήγε να τον υπερασπιστεί. Οι αιτίες ήταν βαθύτερες: ένα 95% των κατοικιών ήταν απρόσιτο για τους μαύρους του Λος Άντζελες εξαιτίας του ρατσιστικού πλαισίου στις συμφωνίες στέγασης, κάτι που επιδίωκε το λόμπι των ιδιοκτητών ακινήτων. Οι μαύροι είχαν χειρότερα σχολεία, χειρότερα νοσοκομεία και υπηρεσίες από τους λευκούς. Ήταν η συντριπτική πλειοψηφία στο Γουότς αλλά ούτε λεφτά είχαν, ούτε σπίτια κι επιχειρήσεις τούς ανήκαν. Οι λευκοί τούς πουλούσαν χειρότερα προϊόντα και σε ακριβότερες τιμές. Η εκλογική νίκη της Δεξιάς στην Καλιφόρνια το 1964 σε δημοψήφισμα κατά των νόμων για «Δικαιοσύνη στη Στέγαση» κατέστησε σαφές στους μαύρους εργάτες ότι το τυπικά φιλελεύθερο καθεστώς στις πόλεις του Βορρά ήταν γεμάτο με ρατσιστικές διακρίσεις σε βαθμό που έμοιαζε με τον ρατσιστικό Νότο.
Η έκταση, η ένταση και ο χαρακτήρας της εξέγερσης του Γουότς την έχρισαν σημείο καμπής. Μέχρι τις 17 Αυγούστου η εξέγερση μετρούσε 34 νεκρούς. Τραυματίστηκαν 1.032. Η αστυνομία συνέλαβε 3.952. Πάνω από 600 κτίρια υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν. Η εξέγερση ήταν ένδειξη ότι η μαύρη λαϊκή συνείδηση είχε ξεπεράσει το επίπεδο κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα.

Ρήγμα με την ηγεσία

Εκείνες τις μέρες, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ γιουχαΐστηκε σε εκδήλωση όταν έκανε κριτική στις λεηλασίες. Ένας άλλος γνωστός μαύρος ακτιβιστής, ο Ντικ Γκρέγκορι, πυροβολήθηκε από διαδηλωτή στο πόδι όταν χρησιμοποίησε ντουντούκα της αστυνομίας για να καλέσει τους εξεγερμένους να αδειάσουν το δρόμο. Όπως το περιέγραφε ένας ιστορικός, «η μαύρη ηγεσία ήταν υπερβολικά μεσοαστική και είχε χάσει την επαφή με τις μάζες». Το Γουότς ώθησε τον Μ.Λ. Κινγκ να αναπτύξει μια νέα, ριζοσπαστικότερη στρατηγική στους αγώνες των επόμενων τριών χρόνων μέχρι τη δολοφονία του.
Το 1966, το γκέτο των μαύρων στο Κλίβελαντ ξεσηκώθηκε. Στο Όκλαντ της Καλιφόρνια ιδρύθηκε το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, που έθεσε σε προτεραιότητα την αντιμετώπιση της αστυνομικής ρατσιστικής βίας, αλλά ταυτόχρονα έκανε τη σύνδεση με μια ατζέντα που καλούσε σε πλήρη απασχόληση για τους μαύρους εργάτες. Το έτος 1967, στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι ξέσπασαν οι μαύροι εργάτες διαμαρτυρόμενοι για το ρατσιστικό πολιτικό σύστημα των Δημοκρατικών που δεν επέτρεπε την πολιτική εκπροσώπησή τους. Λίγες μέρες αργότερα, το Ντιτρόιτ (κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας των ΗΠΑ) εξερράγη και οι περισσότεροι διαδηλωτές ήταν εργάτες, όχι άνεργοι και πάμφτωχοι. Οι εξεγέρσεις πετύχαιναν συχνά νίκες, όπως την υποχώρηση της αστυνομικής επιθετικότητας ή την άρση των διακρίσεων –π.χ. αυξημένα κονδύλια στις κοινωνικές υπηρεσίες. Επρόκειτο για μια αποτελεσματική «διαπραγμάτευση μέσα από την εξέγερση».
Σύντομα η μαχητικότητα των μαύρων εργατών βρήκε έκφραση στα εργοστάσια. Οι μαύροι εργάτες, συγκεντρωμένοι στη βιομηχανία, κάνοντας τις πιο επικίνδυνες και βρόμικες δουλειές και απογοητευμένοι από τους «παραδοσιακούς» συνδικαλιστές, άρχισαν να παλεύουν και για θέματα που αφορούσαν τους λευκούς εργάτες -πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν σε απεργίες που ξεκινούσαν από τους μαύρους.
Με τη δολοφονία του Μ.Λ. Κινγκ το 1968, η αγωνιστικότητα της μαύρης εργατικής τάξης μετατράπηκε σε άμεση αντιπαράθεση με το κράτος. Περισσότερες από 125 πόλεις γνώρισαν εξεγέρσεις, στην Ουάσινγκτον, το Σικάγο και τη Βαλτιμόρη, και χρειάστηκε η κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών για να τις καταπνίξουν. Η ιστορία κατέγραψε: 39 νεκροί, πάνω από 2.600 τραυματίες και 21.000 συλληφθέντες.

Παραχωρήσεις

Από το Γουότς κι έπειτα, η αστική τάξη και τα κόμματά της καταλάβαιναν ότι πρέπει να κάνουν παραχωρήσεις. Οι εξεγέρσεις των μαύρων ριζοσπαστικοποιούσαν όλη την κοινωνία, θέτοντας ζητήματα για την αμερικανική ποιότητα «δημοκρατίας» και κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα επόμενα χρόνια έγιναν παραχωρήσεις από την πίεση του μαζικού κινήματος στην εκπαίδευση, τη στέγαση, την εργασία, το κοινωνικό κράτος, την επιχειρηματικότητα. Αυτές οι παραχωρήσεις ήταν παραδοχή του συστήματος ότι οι αιτίες των εξεγέρσεων ήταν βασικά οικονομικές, και όχι μια «τρέλα» της μαύρης κοινότητας, όπως φωνασκούσαν τα ΜΜΕ μέχρι τότε. Η μαύρη μεσαία τάξη αναπτύχθηκε ραγδαία και εξέλεξε πολλαπλάσιους πολιτικούς εκπροσώπους. Το Δημοκρατικό Κόμμα έσπευσε να προσεταιριστεί το ανερχόμενο «μαύρο κατεστημένο», αφομοιώνοντας πρώην ριζοσπάστες. Το 1968, ακόμα και οι Ρεπουμπλικάνοι έθεταν στο πολιτικό τους πρόγραμμα «πρωτοβουλίες για να εξαλειφθούν οι αιτίες της βίας».
Η επόμενη μεγάλη εξέγερση ήρθε τον Απρίλη του 1992 στο Λος Άντζελες. Αυτήν τη φορά η σπίθα ήταν η αθώωση 4 μπάτσων που δικάστηκαν για τον ξυλοδαρμό του Ρόντνεϊ Κινγκ. Ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση στην ιστορία των ΗΠΑ.
Αν και χαρακτηρίστηκε «φυλετική εξέγερση», ήταν η πρώτη κοινωνική απάντηση σε μια οικονομική «αντεπανάσταση» που είχε ξεκινήσει δέκα χρόνια πριν, με την κολοσσιαία μεταφορά πλούτου από τους εργάτες στους πλούσιους, την αύξηση της ανεργίας και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους.

Σήμερα

Σήμερα, η κοινωνική και πολιτική πίεση πάνω στη μαύρη κοινότητα έχει οξυνθεί με το βάθεμα της ύφεσης, που σάρωσε τον συσσωρευμένο κοινωνικό πλούτο και κατακτήσεις δεκαετιών, αλλά και τους θανάτους από κορωνοϊό που πλήττουν τους αφροαμερικανούς σε τεράστιο ποσοστό.

Πενηνταπέντε χρόνια μετά το Γουότς, μια νέα γενιά, με το κίνημα «Black Liveς Matter», καταλήγει σε παρόμοια συμπεράσματα με αυτά που έβγαλε τότε και ο Μ.Λ. Κινγκ, για την ανάγκη ριζοσπαστικοποίησης της πάλης και για αμφισβήτηση συνολικά του κοινωνικού συστήματος που παράγει τη ρατσιστική βία.  Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις σε όλες τις ΗΠΑ με την πιο πρόσφατη αναβολή όλων των αγώνων του ΝΒΑ είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχει συμβεί στη χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια.

του Παναγιώτη Βογιατζή

Στις 19 Αυγούστου του 1936 ξεκίνησε η πρώτη από τις Δίκες της Μόσχας. Με αφορμή αυτή την επέτειο, αναδημοσιεύουμε παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Βογιατζή. 

Τον Αύγουστο του 1936 η κοινή γνώμη του πλανήτη μάθαινε έκπληκτη πως μια τεράστια συνωμοσία είχε αποκαλυφθεί στη Σοβιετική Ένωση. Οι παλιοί σύντροφοι και στενοί συνεργάτες του Λένιν, Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, καθώς και μια σειρά πασίγνωστων Μπολσεβίκων αγωνιστών, κατηγορούνταν πως σε συνεργασία με τον εξόριστο Λ. Τρότσκι είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Κίροβ και σχεδίαζαν να εκτελέσουν τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, να σαμποτάρουν την παραγωγή και τις μεταφορές της χώρας και σε συμμαχία με την …Γκεστάπο, να προετοιμάσουν τη νίκη του Χίτλερ στον επερχόμενο πόλεμο! Το πιο εκπληκτικό ήταν ότι οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν την ενοχή τους για τα περισσότερα από τα εγκλήματα για τα οποία τους κατηγορούσαν και οδηγήθηκαν αμέσως στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το γεγονός προκάλεσε τεράστια εντύπωση. Οι κατηγορούμενοι ήταν πασίγνωστα πρόσωπα, πολιτικές φυσιογνωμίες παγκοσμίου μεγέθους, που μόλις δυο δεκαετίες πριν είχαν ανατρέψει τον Τσάρο και είχαν παίξει αποφασιστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο. Τι είχε μεσολαβήσει και μετατράπηκαν σε ορκισμένους εχθρούς του εργατικού κινήματος;

Με την «Δίκη των 16», του 1936, ξεκίνησε η τελική πράξη του δράματος που άρχισε να ξετυλίγεται μια δεκαετία πιο πριν. Η απομόνωση της επανάστασης σε μια μόνο χώρα και η άνοδος της γραφειοκρατίας οδηγούσαν σταδιακά τη Σοβιετική Ένωση σε μια κατάσταση πλήρους ασφυξίας, που ήταν αδύνατο πια να καλυφθεί. Στο εσωτερικό, η σταλινική ηγεσία είχε εφαρμόσει την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση, που ερήμωσε ολόκληρες περιοχές και οδήγησε στον θάνατο από την πείνα εκατομμύρια ανθρώπους. Η βιομηχανική παραγωγή αναπτυσσόταν γρήγορα, αλλά με τεράστιο κόστος. Οι συνθήκες ζωής των εργατών ήταν χειρότερες κι απ’ αυτές των αρχών της βιομηχανικής επανάστασης στη Δύση. Τεράστια έργα, φτιαγμένα βιαστικά και χωρίς σοβαρό σχέδιο, έμεναν αχρησιμοποίητα. Στα εργοστάσια και τα ορυχεία οι εκρήξεις κι οι καταστροφές ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αλλά και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Οι εγκληματικές θεωρίες της «τρίτης περιόδου» και του «σοσιαλφασισμού» οδήγησαν στην ήττα την επανάσταση σε μια σειρά χώρες και στη Γερμανία παρέδωσαν αμαχητί την εξουσία στον Χίτλερ. Ήταν πια ζήτημα ζωής και θανάτου για την γραφειοκρατία να ανακαλύψει κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο για όλες αυτές τις καταστροφές.

Από πολύ νωρίς, ο Λ. Τρότσκι κι η Αριστερή Αντιπολίτευση που δημιουργήθηκε γύρω απ΄ αυτόν είχαν προβλέψει αυτή την κατάληξη. Ήδη στα 1926, σε μια συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου, ο Τρότσκι κατηγόρησε ανοιχτά τον Στάλιν πως «βάζει υποψηφιότητα για νεκροθάφτης της επανάστασης». Τρία χρόνια αργότερα, και πριν αρχίσει το κύμα τρομοκρατίας που ακολούθησε, διατύπωνε την πρόβλεψη πως «η γραφειοκρατία είναι αναγκασμένη να χαράξει ένα ποτάμι αίματος που θα την χωρίσει οριστικά από το πραγματικό Κόμμα». Επρόκειτο να επαληθευτεί με τον πιο οδυνηρό τρόπο.

***

Μέχρι να φτάσει στην κορύφωση του 1936-38, ο Στάλιν προχώρησε με αμείλικτο αλλά ταυτόχρονα επιφυλακτικό τρόπο. Παρ’ ότι είχε καταφέρει να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στις αντιπολιτευτικές ομάδες, οι παραδόσεις του μπολσεβικισμού ήταν ακόμη ισχυρές. Στις αρχές του ’30 δεν είχε ακόμα καταφέρει να επιβάλλει την απόλυτη προσωπική του κυριαρχία πάνω στο Κόμμα, που προέβαλλε συνεχώς αντιστάσεις όταν έμπαινε το ζήτημα της φυσικής εξόντωσης των «εχθρών του λαού». Έτσι, σε μια σειρά από δημόσιες δίκες, ξεκινώντας από τη «Δίκη του Σάχτυ», το 1928, και περνώντας στις υποθέσεις του «Βιομηχανικού Κόμματος» και των Μενσεβίκων το 1930 και της «Πλατφόρμας Ριούτιν» το 1932, ενώ βλέπουμε όλα τα στοιχεία που θα κυριαρχούσαν και στις επόμενες δίκες, δηλαδή την πλήρη έλλειψη πραγματικών στοιχείων και αποδείξεων, τις φανταστικές ομολογίες των κατηγορουμένων κλπ, παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερνε να προχωρήσει σε εκτελέσεις. Το σημείο καμπής σ’ αυτή τη διαδικασία αποτέλεσε η δολοφονία του Κίροβ τον Δεκέμβρη του 1934.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Κίροβ δεν ήταν «ένας γραφειοκράτης τρίτης σειράς» όπως αναφέρει ο Τρότσκι στα γραπτά του εκείνης της περιόδου. Αντίθετα, αποτελούσε το ανερχόμενο αστέρι της ηγετικής ομάδας, ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου και υπεύθυνος του Λένινγκραντ, της πιο σημαντικής κομματικής οργάνωσης. Καθώς είχε εισαγάγει κάποια ψήγματα φιλελευθερισμού στην περιοχή του, κάποιοι θεωρούσαν ότι θα μπορούσε ν’ αποτελέσει αντίβαρο στον ίδιο τον Στάλιν. Μάλιστα, στο συνέδριο του 1934 είχε εκλεγεί πρώτος στις ψήφους για την Κ. Επιτροπή και μια μικρή ομάδα συνέδρων σκέφτηκε να τον προτείνει για τη θέση του Γ. Γραμματέα. Είναι λοιπόν φανερό ποιος είχε να κερδίσει περισσότερα από τον θάνατό του…

Αν και δεν βρέθηκαν αδιάσειστες αποδείξεις, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως η δολοφονία του Κίροβ έγινε, αν όχι με την ενεργή ανάμειξη, σίγουρα με την ανοχή των μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή του ίδιου του Στάλιν. Ο εκτελεστής του είχε συλληφθεί οπλισμένος έξω από τα κομματικά γραφεία του Λένινγκραντ λίγες μέρες πριν αλλά αμέσως αφέθηκε ελεύθερος, ενώ ο προσωπικός του φρουρός σκοτώθηκε δυο μέρες μετά, σε κάποιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο οποίο κανείς άλλος από τους επιβαίνοντες δεν έπαθε τίποτα! Όπως και να ‘χει, ο θάνατος του Κίροβ έδωσε το σύνθημα για την μεγαλύτερη επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας που έλαβε ποτέ χώρα σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Εκατοντάδες άνθρωποι τουφεκίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στους επόμενους δυο μήνες. Οι Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, καθώς και άλλοι πρώην αντιπολιτευόμενοι, που βρισκόντουσαν στην εξορία για πάνω από δυο χρόνια, ξαναδικάστηκαν (ακόμα όμως οι δίκες γινόντουσαν κεκλεισμένων των θυρών) και αναγκάστηκαν να αναλάβουν «την ηθική ευθύνη» για τη δολοφονία. Οι ποινές ήταν ακόμα συγκριτικά απαλές: φυλάκιση 5 ως 10 χρόνια. Το οικοδόμημα στηνόταν αργά και με σύνεση. Ωστόσο σύντομα οι εξελίξεις θα έπαιρναν μορφή χιονοστιβάδας.

Η κορύφωση

Κατά την τριετία 1936-1938 διεξήχθησαν 3 μεγάλες ανοιχτές δίκες. Η πρώτη έγινε τον Αύγουστο του 1936, η δεύτερη τον Γενάρη του 1937 και η τρίτη τον Μάρτη του 1938. Ενδιάμεσα, τον Μάη του 1937 έγινε η δίκη των στρατηγών. Σ’ αυτές ξεκληρίστηκε ολόκληρη η παλιά γενιά των μπολσεβίκων και αποκεφαλίστηκε στην κυριολεξία ο Κόκκινος Στρατός. Ανάμεσα στα θύματά τους περιλαμβάνονται όλα τα πρώην μέλη του Πολιτικού Γραφείου, από το 1917 και μετά, (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρύκοβ, Τόμσκι – που πρόλαβε ν’ αυτοκτονήσει ακριβώς πριν συλληφθεί), ο Πιατακόβ που αναφέρεται στη «διαθήκη» του Λένιν σαν ένας απ’ τους πιο ικανούς μπολσεβίκους της νέας γενιάς, ο Ι. Ν. Σμιρνόβ που είχε το προσωνύμιο «η συνείδηση του Κόμματος» για τη γενναιότητα και το άμεμπτο του χαρακτήρα του, ο Ρακόβσκι, που ήταν ο πρωτεργάτης του χτισίματος Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Ουκρανία, οι Κρεστίνσκι και Σερεμπριάκοβ, γραμματείς της Κ. Επιτροπής τον καιρό του Λένιν, ο Μρατσκόβσκι, εργάτης γεννημένος στη φυλακή από επαναστάτες γονείς, ο Ντρόμπνις, που τον καιρό του εμφύλιου είχε στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα από τους Λευκοφρουρούς αλλά επέζησε εντελώς τυχαία και δεκάδες άλλοι.

Αλλά αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στη βάση της κοινωνίας συμβαίνει παράλληλα μια άνευ προηγουμένου σφαγή, που στην κυριολεξία διαλύει τη χώρα (μερικά ενδεικτικά παραδείγματα αναφέρονται σε διπλανές στήλες). Μόνο στα χρόνια 1937-1938, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία εκείνης της εποχής, εκτοπίζονται και εκτελούνται 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι. Ακόμη περισσότεροι καταδικάζονται σε κάπως μικρότερες ποινές. Ο τρόμος βασιλεύει παντού, παραλύοντας κάθε δημιουργική πρωτοβουλία, κάθε όρεξη για δουλειά. Κάθε δεύτερη οικογένεια έχει ένα μέλος της στην εξορία, τη φυλακή ή τον τάφο. Η Σιβηρία γεμίζει με στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, τα «γκουλάγκ», όπου οι κρατούμενοι πεθαίνουν σαν τις μύγες, τις περισσότερες φορές κατασκευάζοντας έργα που αμέσως μετά πέφτουν στην αχρηστία. Οι ελάχιστοι επιζώντες στις αναμνήσεις τους περιγράφουν συνθήκες απίστευτες ακόμα και για την πιο νοσηρή φαντασία.

Πολλοί αναρωτήθηκαν τι συνέβη και η τρομοκρατία φάνηκε να σταματάει «ξαφνικά» γύρω στα 1939. Ο λόγος όμως είναι εξαιρετικά απλός και στηρίζεται στα μαθηματικά: Καθώς κάθε συλληφθείς ήταν απαραίτητο να καταδώσει τουλάχιστον 3-4 ακόμα και στις αρχές του 1939 το 5% του πληθυσμού ήταν μπλεγμένο στα δίχτυα αυτού του φρικαλέου παραλογισμού, αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση για μερικούς μήνες ακόμη δεν θα έμενε κανείς για να συλληφθεί. Όσο ανατριχιαστικό και παράδοξο κι αν ακούγεται, η «φιλελευθεροποίηση» του 1939 οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον περιορισμένο αριθμό των υποψήφιων θυμάτων…

Η τρομοκρατία βέβαια δεν σταμάτησε ποτέ εντελώς, ούτε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ούτε καν αμέσως μετά, όταν η χώρα ζούσε μέσα στο θρίαμβο της νίκης. Απλώς, οι στόχοι έγιναν πια πιο συγκεκριμένοι (εκτοπίσεις ολόκληρων εθνοτήτων, υπόθεση των Γιατρών, των Εβραίων, του Λένινγκραντ και τόσες άλλες). Τα δε γκουλάγκ συνέχισαν να υπάρχουν για δεκαετίες μετά το θάνατο του Στάλιν.

Γιατί όμως ομολόγησαν;

Το πιο μεγάλο «μυστήριο» γύρω από τις Δίκες της Μόσχας από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν ακριβώς οι ομολογίες των κατηγορουμένων. Οι Δίκες στηρίχτηκαν αποκλειστικά πάνω σ’ αυτές. Σε υποθέσεις όπου υποτίθεται πως αναμείχτηκαν χιλιάδες συνωμότες, δεν παρουσιάστηκε ούτε μια χειροπιαστή απόδειξη, ούτε ένα ενοχοποιητικό έγγραφο. Όποτε επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τη γραφειοκρατία, όπως στην περίπτωση του ξενοδοχείου στην Κοπεγχάγη όπου υποτίθεται ότι έγινε μια συνάντηση, ενώ είχε γκρεμιστεί 15 χρόνια νωρίτερα ή το αεροπορικό ταξίδι του Πιατακόβ στο Όσλο για να συναντήσει τον Τρότσκι, σε μια περίοδο που για μήνες δεν είχε προσγειωθεί ξένο αεροπλάνο. Πώς ήταν λοιπόν δυνατό, έμπειροι και σκληραγωγημένοι επαναστάτες να συκοφαντούν τους εαυτούς τους και τους συγκρατούμενους με τόσο εξωφρενικές κατηγορίες; Με τόσο καπνό πώς γίνεται να μην υπάρχει φωτιά;

Πρόκειται για έναν ακόμη από τους δεκάδες μύθους με τους οποίους τροφοδότησε την ιστορία η σταλινική πλαστογραφία. Όταν εξετάσουμε από κοντά αυτές τις «ομολογίες» το μυστήριο παύει να φαίνεται τόσο μεγάλο. Πρώτα πρώτα, πρέπει ν’ αντιληφθούμε πως δεν επρόκειτο για μια εφ’ άπαξ διαδικασία. Αντίθετα, ήταν ένας μακρύς κατήφορος, που για τους περισσότερους απ’ τους κατηγορούμενους διαρκούσε για μια ολόκληρη δεκαετία. Από το 1927, όταν η ομάδα του Ζηνόβιεφ αποφάσισε να σπάσει απ’ την Αντιπολίτευση για να της επιτραπεί να ξαναγυρίσει στο Κόμμα, ξεκίνησε μια σχεδόν μη αντιστρεπτή διαδικασία. Στην αρχή ζητήθηκε απ’ τους Αντιπολιτευόμενους να διακηρύξουν με πολιτικούς όρους ότι η σταλινική γραφειοκρατία είχε δίκιο κι εκείνοι άδικο. Λίγο αργότερα ζητούσαν απ’ τους ήδη αφοπλισμένους πολιτικά να παραδεχτούν ότι «οι θέσεις τους αντικειμενικά βοηθούσαν τον ταξικό εχθρό». Αμέσως μετά ότι έφεραν την «ηθική ευθύνη» για τις πράξεις άλλων, υποτιθέμενων τρομοκρατών και σαμποτέρ. Πιο ύστερα τους ζητούσαν να καταγγείλουν τον Τρότσκι, που από την εξορία κινούσε τα νήματα και πάει λέγοντας. Αν σ’ οποιοδήποτε σημείο ο κατηγορούμενος αποφάσιζε ότι δεν πάει άλλο, η γραφειοκρατία τον κατακεραύνωνε: «Αρνείστε να ομολογήσετε; Δηλαδή όλες οι προηγούμενες σας διακηρύξεις ήταν ψεύτικες; Δεν θέλετε να βοηθήσετε πραγματικά την σοσιαλιστική μας πατρίδα» κλπ κλπ Ταυτόχρονα, ένας σωρός ομολογιών συνεργατών, βοηθών ή συγγενών έπεφτε πάνω τους. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, διανθισμένες εννοείται με φυσικά βασανιστήρια και απειλές για συγγενικά πρόσωπα, είναι φυσικό πολλοί να μην καταφέρουν ν’ αντέξουν την πίεση.

Αντίθετα, ο κύκλος των Αντιπολιτευόμενων γύρω από τον Λ. Τρότσκι που κατανόησε εγκαίρως πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμιά συνθηκολόγηση με το σταλινικό καθεστώς, κατάφερε να αντεπεξέλθει στις πιέσεις, πληρώνοντας βέβαια ακόμα πιο βαρύ τίμημα. Την ίδια ώρα που στη Μόσχα οι κατηγορούμενοι ομολογούσαν φανταστικά εγκλήματα, οι Τροτσκιστές κρατούμενοι στα χειρότερα στρατόπεδα της Σιβηρίας προχωρούσαν σε απεργίες και απεργίες πείνας διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και έπεφταν πολλές φορές νεκροί κάτω από τις ριπές των πολυβόλων. Όταν, μετά το θάνατο του Στάλιν, δόθηκε αμνηστία και χιλιάδες κρατούμενοι επέστρεψαν στα σπίτια τους, ανάμεσά τους δεν υπήρχε ούτε ένας Τροτσκιστής. Είχαν εξοντωθεί μέχρι τον τελευταίο…

Αλλά και οι ομολογίες οι ίδιες, αν διαβαστούν προσεκτικά, αποκαλύπτουν πολλά για την ειλικρίνεια τους και κυρίως για τα όρια που οι ίδιοι οι κρατούμενοι ένιωθαν πως τους ήταν αδύνατο να ξεπεράσουν. Να μερικά παραδείγματα, από τα επίσημα πρακτικά: Στην πρώτη δίκη, ο εισαγγελέας Βυσίνσκι (ο μόνος από τους οργανωτές που γλίτωσε, ώστε να συμμετέχει σε όλες), ρωτάει τον Σμιρνόβ:

«Πότε εγκαταλείψατε το (τρομοκρατικό) Κέντρο;» «Δεν το εγκατέλειψα, δεν υπήρχε τίποτε για να εγκαταλείψω». «Θέλετε να πείτε πως δεν υπήρχε Κέντρο;» «Μα ποιο Κέντρο μου λέτε;…». Ο Εισαγγελέας ρωτάει άλλους κατηγορούμενους, που όλοι παραδέχονται την ύπαρξη αυτού του «Κέντρου» και ξαναγυρνάει στον Σμιρνόβ, ο οποίος ειρωνικά δηλώνει: «Αφού θέλετε οπωσδήποτε έναν αρχηγό γι’ αυτό το Κέντρο, τότε ας παίξω εγώ αυτόν τον ρόλο».

Στο ξεκίνημα της τρίτης Δίκης, ο Κρεστίνσκι έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Δεν αποδέχομαι την ενοχή μου. Δεν είμαι Τροτσκιστής. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος του Μπλοκ Δεξιών – Τροτσκιστών (αυτή ήταν η κατηγορία για τους κατηγορούμενους εκείνης της δίκης), το οποίο άλλωστε δεν ξέρω καν αν υπήρξε ποτέ. Δεν έχω υποπέσει σε κανένα απ’ τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούμαι και προφανώς δεν συνεργάστηκα ποτέ με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες». Χρειάστηκε να διακοπεί η δίκη και να μεσολαβήσει η ολονύκτια προσπάθεια της GPU (της μυστικής αστυνομίας) για να επιστρέψει εντελώς διαλυμένος την επόμενη μέρα στο δικαστήριο και να δηλώσει το εξωφρενικό:

«Χθες, μια παρόρμηση δημιουργημένη απ’ την ντροπή μου για όσα με κατηγορούν και από την κακή κατάσταση της υγείας μου, με οδήγησε να πω ψέματα. Έτσι, όταν ρωτήθηκα, σχεδόν αντανακλαστικά, αντί να πω πως είμαι ένοχος, δήλωσα πως είμαι αθώος».

Το πιο χαρακτηριστικό ωστόσο στοιχείο για την «εγκυρότητα» των δικών περιλαμβάνεται στην κατάθεση του Ράντεκ στη δεύτερη δίκη: Κατά τη διάρκεια ενός απ’ τα συνηθισμένα υβρεολόγια του Βυσίνσκι (λυσσασμένα σκυλιά, φίδια, καθάρματα κλπ), ο εξαιρετικά εύστροφος και πνευματώδης Ράντεκ θυμάται για τελευταία φορά τον παλιό καλό του εαυτό και του επιτίθεται:

«Ολόκληρη η Δίκη αυτή στηρίζεται στην ομολογία του Πιατακόβ και τη δική μου. Αν είμαστε τέτοια εξαχρειωμένα καθάρματα, όπως μας κατηγορείτε, τι εγγυήσεις διαθέτετε ότι έχουμε πει την αλήθεια;» Ο Βυσίνσκι προτίμησε ν’ αλλάξει αμέσως θέμα…

Τέλος, είναι επίσης ψέμα ότι «όλοι ομολόγησαν». Η αλήθεια είναι ότι στις ανοιχτές Δίκες παρουσιάζονταν μόνο κατηγορούμενοι που είχαν σπάσει τελείως (αν και αυτοί όπως είδαμε προσπάθησαν να διατηρήσουν κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας). Όλοι οι υπόλοιποι τουφεκίζονταν κρυφά, τις περισσότερες φορές χωρίς καν δίκη, ή με «δίκες» που κρατούσαν μερικά λεπτά της ώρας. Μια ατράνταχτη απόδειξη γι’ αυτό φρόντισε να μας δώσει η ίδια η γραφειοκρατία με την σχολαστικότητά της: Οι φάκελοι των κατηγορουμένων της πρώτης Δίκης, αριθμημένοι και κατ’ αλφαβητική σειρά, φτάνουν τουλάχιστον μέχρι τον αριθμό 38. Καθώς οι κατηγορούμενοι ήταν μόνο 16, τουλάχιστον 22 άλλοι οι οποίοι ετοιμάζονταν γι αυτή δεν παρουσιάστηκαν ποτέ στο ακροατήριο…

Η επανάσταση που τρώει τα παιδιά της;

Κανείς δεν πιστεύει πια ότι υπήρχε έστω κι ένα μικρό κομματάκι αλήθειας σ’ αυτές τις Δίκες. Ακόμα κι η ίδια η γραφειοκρατία αναγκάστηκε μέσα στις επόμενες δεκαετίες να τις ανασκευάσει εν μέρει και ν’ αποκαταστήσει τα περισσότερα από τα θύματά τους (εκτός βέβαια από τον κύριο κατηγορούμενο, τον Τρότσκι, αυτός παρέμεινε «εχθρός» μέχρι το τέλος). Η ζημιά που έκαναν όμως ήταν τεράστια. Πέρα από την τερατώδη εξόντωση εκατομμυρίων αθώων, η ίδια η Επανάσταση δυσφημίστηκε στον υπέρτατο βαθμό. Πολλοί, κρίνοντας επιπόλαια, έσπευσαν να την κατηγορήσουν συλλήβδην. Τι αξία μπορεί να έχει μια επανάσταση που καταλήγει μ’ αυτόν τον τρόπο; Και όμως, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω, η ντροπή δεν πρέπει ν’ αποδοθεί στην Επανάσταση αλλά στην γραφειοκρατική κάστα που τη σφετερίστηκε και χρειάστηκε να την εξοντώσει εντελώς, να τη μετατρέψει στο αντίθετό της, πριν καταφέρει να προωθήσει τα σχέδια για την εδραίωση της κυριαρχίας της. Το μόνο που έμεινε απ’ τον Οκτώβρη, 20 χρόνια μετά, ήταν οι σχέσεις παραγωγής που δημιούργησε. Από κει και πέρα, παρέμειναν μια χούφτα σφετεριστές, με τον Στάλιν επικεφαλής και μερικές κούφιες φράσεις. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων του 1939 δεν είχε βέβαια καμιά σχέση με το κόμμα της Επανάστασης, πράγμα που αποδεικνύεται και αριθμητικά: Μόλις το 0,3% των μελών του ανήκαν στο Κόμμα πριν το 1917! Όσο για την ιδεολογία και το πρόγραμμα του, το ποσοστό είναι ακόμη μικρότερο. Οι βασικοί πυλώνες του Κομμουνισμού, η ισότητα και ο διεθνισμός, είχαν εντελώς εξοβελιστεί από την πολιτική της γραφειοκρατίας, που θυμόταν αυτές τις απαγορευμένες λέξεις μόνο στις επετείους για να δικαιολογήσει την ίδια της την ύπαρξη. Πράγματι, ο Στάλιν υπήρξε ο νεκροθάφτης της επανάστασης και αποχώρησε από την Ιστορία σαν το πιο στιγματισμένο πρόσωπο μέσα σ’ αυτή.

***

Αν η φρίκη και η παράνοια μπορούν να περιγραφούν με αριθμούς, η σταλινική περίοδος έχει να μας προσφέρει αμέτρητους:

Μέχρι το 1940, όλα τα μέλη της Κ. Επιτροπής του 1917 που δεν είχαν προλάβει να πεθάνουν από φυσικό θάνατο είχαν εκτελεστεί ή εξαφανιστεί χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη.

Για την Κ. Επιτροπή του 1934 (που ήταν όλοι πιστοί σταλινικοί), το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 70%. Το ίδιο και για την Κ. Επιτροπή της νεολαίας του Κόμματος, της Κομσομόλ.

Κατά τις εκκαθαρίσεις του Κόκκινου Στρατού, εξοντώθηκαν περίπου 35-40 χιλιάδες αξιωματικοί, μεταξύ αυτών το 80% όσων διέθεταν βαθμό από Συνταγματάρχη και πάνω. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία, μια συνωμοσία που περιλαμβάνει το 80% των ανώτατων αξιωματικών, όχι μόνο να αποκαλυφθεί και να ηττηθεί, αλλά να μη δώσει ούτε καν μια μάχη… Μήπως αυτό οφείλεται στην αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας; Μα αφού και αυτή ήταν αναμιγμένη στην ίδια συνωμοσία κατά 70%;

Παρόμοια κατάσταση και στην διπλωματική υπηρεσία: Ενώ μόνο 30 χώρες είχαν αναγνωρίσει την ΕΣΣΔ, στις εκκαθαρίσεις εκτελέστηκαν 48 πρέσβεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, παραμονές του πολέμου να μην υπάρχει σοβιετικός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, το Τόκιο, τη Βαρσοβία και άλλες πρωτεύουσες.

Από ένα σημείο και μετά, οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζονταν σαν προϊόν, με μια συγκεκριμένη ποσότητα προς παράδοση και παραλαβή: Ένα τυπικό τηλεγράφημα του Γιεζόβ, αρχηγού της μυστικής αστυνομίας, προς τον αρχηγό της GPU της Κιργισίας λέει επί λέξει: «Έχετε χρεωθεί με το καθήκον εξάλειψης 10000 εχθρών του λαού. Αναφέρατε εκτέλεση»!

Στο εργατικό δυναμικό της Σ. Ένωσης περιλαμβάνονταν το 1939: 600 χιλιάδες εργάτες ορυχείων, 900 χιλιάδες στους σιδηροδρόμους και …2,1 εκατομμύρια φύλακες, δεσμοφύλακες και υπάλληλοι της μυστικής αστυνομίας, χωρίς να περιλαμβάνονται τα ειδικά στρατεύματα του NKVD (υπ. Εσωτερικών). Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και τα χιτλερικά στρατεύματα είχαν περικυκλώσει τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, 250.000 επίλεκτες δυνάμεις του NKVD παρέμεναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να φυλάνε τους κρατούμενους…

Στα 1935, ο ποινικός κώδικας περιέλαβε τη θανατική ποινή για παιδιά 12 ετών(!), πράγμα που στη Δύση οι υπηρέτες του Στάλιν δικαιολόγησαν υποστηρίζοντας πως «στον Σοσιαλισμό τα παιδιά ωριμάζουν γρηγορότερα»! Πρέπει να είναι όντως έτσι, αφού βρίσκουμε στ’ αρχεία καταθέσεις παιδιών αυτής της ηλικίας που έχουν ομολογήσει πως «είχαν δημιουργήσει συμμορία που έκανε κατασκοπία, σαμποτάζ και είχε δεσμούς με τη Γκεστάπο»…

Τέλος, ας αναφερθεί πως οι Δίκες χαρακτηρίστηκαν από κάποιους πληρωμένους δυτικούς δικηγόρους σαν «κοσμήματα της νομικής επιστήμης». Θα είχαν υπ’ όψιν τους την τελική αγόρευση του συνήγορου υπεράσπισης στη δίκη του Μπουχάριν:

«Σύντροφοι δικαστές, τα γεγονότα σ’ αυτή τη δίκη είναι τόσο ξεκάθαρα, …ώστε η υπεράσπιση δε βρίσκει λόγο να διαφωνήσει με τον σύντροφο Εισαγγελέα. …Όσο για τα πολιτικά και ηθικά συμπεράσματα, ο λόγος του Εισαγγελέα ήταν τόσο περιεκτικός, που η Υπεράσπιση αισθάνεται την ανάγκη ολόψυχα να τον προσυπογράψει»…

Πηγή:net.xekinima.org

Μια νέα σχολική και συνδικαλιστική χρονιά ξεκινά σε λίγες μέρες , η οποία σημασιοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από μια σειρά γεγονότων και εξελίξεων που είτε συνέβησαν τους προηγούμενους μήνες , είτε βρίσκονται σε εξέλιξη και τη διαμορφώνουν καθοριστικά.

Ένα τέτοιο γεγονός αποτελεί ο νόμος 4692/2020 , που εν μέσω πανδημίας ψηφίστηκε και επιχειρεί να υλοποιήσει το «νεοφιλελεύθερο όραμα» για το σχολείο των λίγων κι εκλεκτών, για το σχολείο της αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων , με βασικά εργαλεία την αξιολόγηση , τον εξεταστικοκεντρικό χαρακτήρα , την αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα και την επίθεση στα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα εκπαιδευτικών και μαθητών. Λίγο αργότερα ήρθαν τα νέα ωρολόγια προγράμματα Γυμνασίου και Λυκείου με τα οποία εξοβελίζονται από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση οι κοινωνικές επιστήμες και τα καλλιτεχνικά μαθήματα . Αρχές Αυγούστου με τα σχολεία κλειστά και τους διοικητικούς υπαλλήλους των Διευθύνσεων εκπαίδευσης αλλά και τα μέλη των ΠΥΣΔΕ/ΠΥΣΠΕ σε άδεια, η γενική γραμματέας του Υπουργείου εκδίδει εγκύκλιο-«εντέλλεσθε» απαιτώντας να ολοκληρωθούν μέχρι τις 14/8 όλες οι υπηρεσιακές μεταβολές (υπεραριθμίες-τοποθετήσεις ευρισκόμενων στη διάθεση ΠΥΣΔΕ/ΠΥΣΠΕ-συμπληρώσεις ωραρίου-αποσπάσεις)! Ο στόχος ήταν προφανής: να εμφανιστούν συρρικνωμένα κενά σε μια χρονική στιγμή που τα τμήματα δεν είναι οριστικοποιημένα, οι αποσπάσεις σε φορείς κλπ δεν έχουν ολοκληρωθεί και γενικότερα δεν έχουν ενεργοποιηθεί μια σειρά διαδικασίες που απαιτούν ανοιχτά σχολεία και συλλόγους διδασκόντων , οι οποίες επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον οριστικό αριθμό των τμημάτων. Τα κενά αυτά θα οδηγούσαν σε ελαχιστοποίηση του αριθμού των προσλήψεων αναπληρωτών και παράλληλα θα εμπόδιζαν το άνοιγμα τμημάτων τον Σεπτέμβριο λόγω του γνωστού νόμου που δεν επιτρέπει το άνοιγμα τμημάτων τον Σεπτέμβριο. Ευτυχώς κανένα Υπηρεσιακό συμβούλιο δε συνεδρίασε , καθώς όλα τα μέλη αιρετά και διορισμένα ακολούθησαν το κάλεσμα της ΟΛΜΕ για μη συμμετοχή. Αυτή ήταν μια πρώτη ρωγμή , μια πρώτη νίκη , που δείχνει ότι η συντονισμένη και οργανωμένη δράση και αντίδραση έχει αποτελέσματα.

Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται και η διαδικασία των πρώτων – μετά από 10 χρόνια αδιοριστίας – μόνιμων διορισμών στην ειδική αγωγή. Καλωσορίζουμε τους 4500 νέους συναδέλφους και τους καλούμε να συσπειρωθούν στα σωματεία (ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ) για να συνεχίσουμε τον αγώνα για διορισμούς που θα καλύψουν και τα υπόλοιπα κενά, στη γενική εκπαίδευση, ώστε να μπει ένα τέλος στη ομηρεία και τον εμπαιγμό των αναπληρωτών που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τους εαυτούς τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι οι πίνακες με βάση τους οποίους θα γίνουν οι προσλήψεις των αναπληρωτών αλλά και οι 10500 διορισμοί στη γενική εκπαίδευση καταρτίστηκαν με βάση τον κατάπτυστο νόμο Γαβρόγλου , το γνωστό προσοντολόγιο που όπως αποδείχτηκε περίτρανα στην πράξη , ακυρώνει την προϋπηρεσία και το πτυχίο και μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε κυνηγούς προσόντων και μεταπτυχιακών – τα οποία τις περισσότερες φορές κοστίζουν πανάκριβα, βάζοντας ταξικούς φραγμούς και στο δικαίωμα για εργασία. Όπως είναι ήδη γνωστό οι πίνακες αυτοί εμφανίζουν πολλά λάθη στην προσμέτρηση των μορίων , αλλά έχουν αποκλειστεί και χιλιάδες συνάδελφοι λόγω του προβλήματος στο παράβολο , με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να υποβάλουν ενστάσεις , οι οποίες όταν θα εκδικαστούν, θα επιφέρουν ανακατατάξεις και στις τοποθετήσεις των αναπληρωτών και χάος στη λειτουργία των σχολείων. Σε ό,τι αφορά τις προσλήψεις των αναπληρωτών ,θα πρέπει να τονιστεί ότι το υπουργείο , αφού την τελευταία στιγμή πάγωσε τη διαδικασία την Παρασκευή 21/8 , για να συμπεριλάβει και την παράλληλη στήριξη, δεν είναι διατεθειμένο να καλύψει το 100% των κενών σε μία φάση. Η Υ.Α. 104627/ΓΔ5 δίνει τη δυνατότητα στους διευθυντές εκπαίδευσης να προβούν σε ιεράρχηση των κενών , ανοίγοντας δρόμο για όργιο ρουσφετολογικών τοποθετήσεων. Όλοι καταλαβαίνουν σιγά σιγά γιατί το υπουργείο με τόση σπουδή μέσα σε μια νύχτα «ξήλωσε» τους Δ/ντές εκπαίδευσης για να διορίσει στην ουσία τους νέους – προσωρινούς με μοναδικό προσόν την κομματική ταυτότητα και τη διαθεσιμότητα να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές απρόσκοπτα.

Από την άλλη πλευρά η ελληνική κοινωνία και η εκπαιδευτική κοινότητα παρακολουθούν με δικαιολογημένη ανησυχία και φόβο την πολιτική ηγεσία του υπουργείου να αντιμετωπίζει με παλινωδίες και ανεπάρκεια την υπόθεση του ανοίγματος των σχολείων ενόψει της πανδημίας που επανενσκήπτει. Τη στιγμή που η γειτονική Ιταλία ανοίγει νέα σχολεία, ελαχιστοποιεί τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα και προσλαμβάνει επιπλέον 50000 εκπαιδευτικούς , εδώ στην Ελλάδα – που τα σχολεία τον Μάρτη έκλεισαν με 50 κρούσματα ημερησίως – σήμερα με 300 κρούσματα ημερησίως δεν έχει ληφθεί καμία πρόνοια ούτε για κτήρια που θα χρειάζονταν για να στεγάσουν τα μικρότερα τμήματα που απαιτούνται ούτε φυσικά για περισσότερες προσλήψεις. Οι προβλέψεις μάλιστα μιλούν για 5000 λιγότερες προσλήψεις σε σχέση με πέρυσι. Ίσως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που ξεκινά τη σχολική χρονιά με τμήματα μεγαλύτερα σε σχέση με την προηγούμενη! Αξίζουν συγχαρητήρια στην κυρία Κεραμέως που με τον νόμο της το κατάφερε αυτό εν μέσω πανδημίας.Και συνεχίζει να ασχημονεί και να υποτιμά τη νοημοσύνη όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και όλης της ελληνικής κοινωνίας επικαλούμενη τον μέσο όρο των μαθητών ανά τμήμα στην ελληνική επικράτεια. Η στατιστική της εξουσίας αθροίζει τα ολιγομελή τμήματα των νησιωτικών και ακριτικών περιοχών με τα πολυπληθή των αστικών κέντρων και διαιρώντας βγάζει τον μέσο όρο των 17 μαθητών! Είναι ντροπή!  Και βέβαια η συζήτηση τεχνηέντως μετατίθεται στις μάσκες και τη δωρεάν ή μη χορήγησή τους αντί να τίθενται επί τάπητος τα σημαντικά ζητήματα της ασφαλούς λειτουργίας των σχολείων (αριθμός μαθητών ανά τμήμα, προσλήψεις επιπλέον εκπαιδευτικών, προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας κλπ).

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες και το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να δώσει αγωνιστικές απαντήσεις στα πολιτικά και συνδικαλιστικά προτάγματα προς όφελος του κλάδου και του δημόσιου σχολείου.  Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής εκπαιδευτικής αριστεράς επιβάλλεται να πρωτοστατήσουν στη συγκρότηση ευρύτερου αγωνιστικού μετώπου. Οι περιστάσεις δεν ευνοούν ηγεμονισμούς και περιχαρακώσεις. Με σεβασμό και αποδοχή της πολιτικής αυτοτέλειας , με συνθήκες ισοτιμίας , τα μέλη και οι φίλοι των δύο παρατάξεων θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή , γιατί έτσι επιβάλλει το δικό μας αξιακό σύστημα.

Το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει αμέσως να βγει στο προσκήνιο με το εξής πλαίσιο αιτημάτων:

Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών για την κάλυψη όλων των αναγκών. Άμεσος διορισμός/μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των αναπληρωτών που έχουν έστω και μία σύμβαση ΤΩΡΑ αποκλειστικά με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία.

Η λογική να αποδεχόμαστε τα νούμερα του Υπουργείου και να προσπαθούμε να διεκδικήσουμε μεγαλύτερη ποσόστωση από την μικρή πίτα που μας προσφέρεται είναι άκρως συντεχνιακή, διασπαστική και αντισυναδελφική. Δεν αποδεχόμαστε καμία κατανομή λιγότερη από τον διορισμό/μονιμοποίηση όλων όσοι δουλεύουν τόσα χρόνια. Δεν ζητάμε καμία αναλογία σε α/θμια και β/θμια παρά μόνο τον διορισμό/μονιμοποίηση όλων.

Εδώ και τώρα νέες θέσεις εργασίας με μείωση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα, μείωση του ορίου συνταξιοδότησης κλπ.

Κατάργηση του ν.4589/19

Κατάργηση του νόμου Κεραμέως 4692/20

Κάλυψη του 100% των κενών σε μία φάση, συγχρόνως σε όλες τις δομές με όλους τους απαραίτητους εκπαιδευτικούς

Οι τοποθετήσεις να γίνουν με δημοσιοποιημένα όλα τα κενά και να πραγματοποιηθούν από τα υπηρεσιακά συμβούλια.

Όχι στη χρήση των προσωρινών πινάκων για προσλήψεις αναπληρωτών. Να ανακληθεί τώρα η πρόσκληση υποψήφιων εκπαιδευτικών για υποβολή αίτησης-δήλωσης προτίμησης περιοχών για πρόσληψη ως αναπληρωτές από τους προσωρινούς πίνακες. Εδώ και τώρα να δοθεί η δυνατότητα σε όλες και όλους να κάνουν αιτήσεις με κατάρτιση πινάκων με πτυχίο και όλη την προϋπηρεσία, στοιχεία που είναι ΗΔΗ καταχωρημένα  στον ΟΠΣΥΔ.

Άνοιγμα των σχολείων με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για εκπαιδευτικούς και μαθητές και τήρηση των απαιτούμενων προφυλάξεων με 15 μαθητές το ανώτερο στην τάξη σε όλα τα σχολεία και πρόσληψη επιπλέον προσωπικού.

Καμία εφαρμογή της εξ αποστάσεως «εκπαίδευσης» σύγχρονης ή ασύγχρονης με ανοιχτά σχολεία. Δια ζώσης διδασκαλία σε πραγματικό χρόνο με εκπαιδευτικούς και όλους τους μαθητές παρόντες.

Κατάργηση της τροπολογίας για την παροχή εξ αποστάσεως «εκπαίδευσης» με ανοιχτά σχολεία.

Η εργαλειοποίηση της πανδημίας με στόχο επιπλέον περικοπές, εγκλεισμό και καταστολή των κινημάτων ΔΕΝ θα περάσει. Η συσπείρωσή μας στα σωματεία και η συμμετοχή μας στις κινηματικές διαδικασιες είναι η απάντηση στις πολιτικές διάλυσης των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Συμμετέχουμε  μαζικά και καλούμε στην κινητοποίηση – διαμαρτυρία  που διοργανώνουν ΔΟΕ – ΟΛΜΕ και στηρίζει και η ΑΔΕΔΥ , την Τρίτη 25/8, στα Προπύλαια.

Πηγή:proavlio.gr

Ένας ακόμη νέος νεκρός Ναυτεργάτης προστέθηκε στην μακρά αλυσίδα των θυμάτων του εφοπλιστικού Μινώταυρου ο οποίος έχασε την ζωή του έπειτα από έκρηξη που έγινε στο πλοίο Blue Horizon που εκτελεί την γραμμή Πειραιάς-Κρήτη.

Ένας ακόμη συνάδελφος του νοσηλεύεται στην εντατική του νοσοκομείου Ηρακλείου εγκαυματίας από την έκρηξη στο μηχανοστάσιο του ίδιου πλοίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες η έκρηξη σημειώθηκε σε μια από τις 4 αντλίες που τροφοδοτούν με ατμόνερο την μηχανή του πλοίου.

Τα επαναλαμβανόμενα ατυχήματα στα πλοία δείχνουν την έλλειψη των αναγκαίων μέτρων για τη προστασία της ζωής των Ναυτεργατών από τις ναυτιλιακές εταιρίες και τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΕΝ.

Ζητούμε να τηρούνται απαρέγκλιτα όλοι οι κανόνες και τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας στην εκτέλεση των εργασιών σε όλους τους τομείς επισκευής και συντήρησης στα πλοία.

Θεωρούμε ανέντιμες και άθλιες πρακτικές σε δυστυχήματα, όπως αυτά που έγιναν πρόσφατα, οι ευθύνες να μετατοπίζονται στα ίδια τα θύματα ή στη κακή στιγμή και με αυτό τον τρόπο να συγκαλύπτεται η εργοδοτική – εφοπλιστική παραβατικότητα και ασυδοσία.

Η προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, στα καράβια και στους χώρους δουλειάς αποτελεί για το συνεπές – αγωνιστικό σ.κ κορυφαίο ζήτημα στη δράση και παρέμβασή του.

Απαίτηση όλων των Ναυτεργατών είναι να δοθούν πειστικές εξηγήσεις και απαντήσεις στα απανωτά δυστυχήματα στα πλοία και να μην ακολουθηθεί για άλλη μια φορά ο δρόμος του κουκουλώματος ή της ενοχοποίησης των θυμάτων.

Το ΥΕΝ και οι υπηρεσίες του να αφήσουν την πολιτική του Πόντιου Πιλάτου και να αναλάβουν τις βαρύτατες ευθύνες που τους αναλογούν για τους ανεπαρκείς ελέγχους που διενεργούν και με τη τακτική αυτή τα δυστυχήματα και τα ατυχήματα αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται!

Τέλος επαναφέρουμε τη πρότασή μας, στους ελέγχους που γίνονται από κλιμάκια του ΥΕΝ πρέπει να συμμετέχουν και εκπρόσωποι των Ναυτεργατών με ίδια δικαιώματα σε τομείς που αφορούν: την ασφάλεια των πλοίων, την τήρηση της νομοθεσίας, την εφαρμογή των ΣΣΕ και των εργατικών δικαιωμάτων.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Η έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς,παρά τις διαβεβαιώσεις της υπουργού παιδείας για το αντίθετο, βρίσκει μαθητές και εκπαιδευτικούς εκτεθειμένους μπροστά στο νέο κύμα της πανδημίας. Η πολιτική απόφαση για άνοιγμα των σχολείων με χρήση μάσκας και το σύνολο των μαθητών στις τάξεις όταν καθημερινά ανακοινώνονται τριψήφια νούμερα κρουσμάτων δε διασφαλίζει ούτε στο ελάχιστο τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας (που παρεπιπτόντως ισχύουν σε όλους τους υπόλοιπους δημόσιους χώρους). Επιπλέον χρειάζεται περίσσιο θράσος να λες πως η προμήθεια του μοναδικού μέσου προφύλαξης αυτή τη στιγμή, της μάσκας, είναι ατομική( και όχι κρατική) ευθύνη. Χρειάστηκε η δημόσια κατακραυγή και το άδειασμα της Κεραμέως από τον υπουργό εσωτερικών για να προμηθευτούν τα σχολεία δωρεάν μάσκες από τους δήμους.

Στη συνέντευξη τύπου για την έναρξη της σχολικής χρονιάς η υπουργός δεν είπε τίποτα καινούριο. Επανέλαβε σε όλους τους τόνους την προετοιμασία του υπουργείου “για την εφαρμογή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης” και ευχαρίστησε τις ιδιωτικές εταιρείες για την προσφορά τους. Κουβέντα για τα χιλιάδες κενά που έχουν οι σχολικές μονάδες, για μείωση μαθητών ανά τμήμα, αοριστολογίες για τις προσλήψεις μονίμων εκπαιδευτικών.

Σε γειτονικές χώρες νεοφιλελευθερες κυβερνήσεις κάτω από την πίεση των κρουσμάτων παίρνουν πιο ουσιαστικά μέτρα για τον πληθυσμό. Στην Ιταλία η κυβέρνηση έχει παραγγείλει την κατασκευή μονών θρανίων, θα διανέμονται 11 εκατ. προστατευτικές μάσκες την ημέρα, σε μαθητές, διδάσκοντες και διοικητικούς και αναζητούνται μεγαλύτερες αίθουσες, ώστε οι μαθητές να μπορούν και να βγάζουν την μάσκα τους. Θα μειωθεί ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τάξη,  θα χρησιμοποιηθούν 3.000 σχολικά κτίρια που δεν χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια και θα γίνουν 50.000 προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών και άλλου προσωπικού.Τα σχολεία θα ανοίξουν σε διαφορετικές ημερομηνίες ανά περιφέρεια. Λάτσιο και Τοσκάνη, στην κεντρική Ιταλία ήδη έχουν αρχίσει εθελοντικά τεστ σε καθηγητές, δασκάλους και διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό των σχολείων.

Μπροστά στην παραπάνω εικόνα κάθε σύγκριση περιττεύει. Βέβαια και τα παραπάνω μέτρα δεν επαρκούν με βάση τις πραγματικές ανάγκες. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου CGIL Ιταλία χρειάζεται 33.039 νέες τάξεις στα νηπιαγωγεία, 89.580 νέες τάξεις στα δημοτικά σχολεία και 89.292 τάξεις, με τις ανάγκες να ξεπερνούν συνολικά τις 210.000 νέες τάξεις εάν οριστεί ως όριο η συμμετοχή 15 μαθητών στην κάθε τάξη. Για να γίνει αυτό, η CGIL εκτιμά ότι χρειάζονται 160.000 νέοι εκπαιδευτικοί στην στοιχειώδη Παιδεία.

Η πολιτική επιλογή της δικής μας κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το νέο κύμα πανδημίας στα σχολεία “με ασπιρίνες” κάνει τη διαφύλαξη της υγείας μαθητών και εργαζομένων στα σχολεία ξανά υπόθεση των εκπαιδευτικών που ξεκινούν τη χρονιά με κινητοποιήσεις απαιτώντας:

Μείωση των μαθητών ανά τμήμα-Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού

Μαζικά τεστ στο σχολικό πληθυσμό-Κατ΄οίκον διδασκαλία για τις ευάλωτες ομάδες μαθητών-τριών

Δωρεάν παροχή από το κράτος όλων των μέσων υγειονομικής προστασίας

Καμια εφαρμογή εξ αποστάσεως εκπαίδευσης

Παρά τη μεγάλη σημασία των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών, αυτό που θα χρειαστεί για να επιβληθούν τα αιτήματα των εκπαιδευτικών σωματείων είναι το απεργιακό βήμα, όπως στην Ισπανία. Τις κινητοποιήσεις εκεί ξεκινούν στις 4 Σεπτεμβρίου οι νηπιαγωγοί, ενώ στις 8 ακολουθούν δάσκαλοι και καθηγητές. Στις 9 απεργούν οι καθηγητές πανεπιστημίου, ενώ όλες οι βαθμίδες απεργούν στις 10 Σεπτεμβρίου. Όπως λέει  ο πρόεδρος της διδασκαλικής ομοσπονδίας “Με σκοπό να μην υπάρξουν προβλήματα θα πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των παιδιών στις σχολικές τάξεις. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να προσληφθούν περισσότεροι δάσκαλοι, ώστε να φτιάξουμε νέες τάξεις με λιγότερους μαθητές”.

10 Νοεμβρίου 2013: Ο τότε και νυν υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης, δηλώνει για το ΑΤΛΑΣ, από βήματος Βουλής, πως «…στα μέσα του 2014 οι μισοί Έλληνες θα δουν το ασφαλιστικό τους βιογραφικό και το 2015 θα μπορούν να το δούνε όλοι» και ότι επιπλέον επιχειρείται να περάσουν στο σύστημα 144 δισ. ασφαλιστικές ώρες. «Το να μοιράσεις κίβδηλες υποσχέσεις είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι αυτό που κάνει η κυβέρνηση», σημειώνει με έμφαση.

3 Ιανουαρίου 2017: Κατά την πρώτη «επίσημη» του ΕΦΚΑ, η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, δηλώνει ότι «μέχρι το τέλος του 2017 θα εκκαθαριστεί το σύνολο των εκκρεμών αιτήσεων, ενώ, από το τέλος του 2017 και μετά, η απονομή της σύνταξης θα γίνεται εντός τριμήνου από την υποβολή της αίτησης». Ο υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, Τάσος Πετρόπουλος, από την πλευρά του, συμπληρώνοντας αναφέρει ότι «και ως τις 31-12-17 θα έχουν καταβληθεί όλα τα εκκρεμή εφάπαξ (26.800) και όλα τα μερίσματα ώστε να μην έχει μείνει σε εκκρεμότητα ούτε ένα εφάπαξ, ούτε ένα μέρισμα».

23 Ιουλίου 2020: Κατά την «παρουσίαση» της ψηφιακής σύνταξης ΑΤΛΑΣ, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, δηλώνει ότι «το ηλεκτρονικό σύστημα παίρνει στους ώμους του το βάρος της γραφειοκρατίας» και «ο στόχος είναι μέχρι τις αρχές του 2022 να μην υπάρχουν πια ληξιπρόθεσμα αιτήματα πέραν των τριών μηνών».

Για άλλη μια φορά το πολιτικό προσωπικό εμπαίζει τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους με την εγκληματική του αδιαφορία για την έγκαιρη απονομή συντάξεων. Κανείς τους δε νοιάζεται για το πως μπορεί να επιβιώσει ένας υποψήφιος συνταξιούχος, όταν μένει για πολλούς μήνες απλήρωτος, χωρίς καν την προσωρινή σύνταξη.

Χιλιάδες υποψήφιοι συνταξιούχοι περίμεναν, ειδικά μετά το Ασφαλιστικό Τερατούργημα του Κατρούγκαλου, ένα με ενάμιση χρόνο για να εκδοθούν οι πενιχρές προσωρινές συντάξεις τους. Όλοι αυτοί, όμως, που με κάθε ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» υπόσχονταν συντάξεις με το πάτημα ενός κουμπιού, ουδέποτε θορυβήθηκαν και απολογήθηκαν.

Αυτή τη στιγμή, με βάση τις εκτιμήσεις της ΠΟΠΟΚΠ (Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία) υπάρχουν 300.000 εκκρεμείς αιτήσεις για κύρια σύνταξη, επικουρική και εφάπαξ.

Ο υπουργός των αλλεπάλληλων περικοπών των συντάξεων της περιόδου 2012-2015, Γ. Βρούτσης, ανακοίνωσε τις “ψηφιακές συντάξεις”, μετά από διαδοχικές καραμπόλες και τρικ προκειμένου να βρει υποθέσεις που θα μπορούσαν να μηχανογραφηθούν. Και αφού είχε εξασφαλίσει τις συντάξεις χηρείας από την προηγούμενη κυβέρνηση, κατέληξε στις συντάξεις γήρατος με χρόνο ασφάλισης αποκλειστικά από τον ΟΓΑ. «Καθρεφτάκια και χάντρες για ιθαγενείς», αφού οι παραπάνω κατηγορίες αφορούν σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των εκκρεμοτήτων του ΕΦΚΑ.

Το ΜΕΤΑ εκτιμά ότι οι βασικοί λόγοι της καθυστέρησης στην απονομή των συντάξεων είναι οι παρακάτω:

1) Το ταξικό μίσος που εκφράζουν έχουν όλες οι κυβερνήσεις και ειδικά οι μνημονιακές, απέναντι σε κάθε δικαίωμα και κατάκτηση της εργατικής τάξης. Αδιαφορούν το πως οι απόμαχοι της δουλειάς επιβιώνουν μετά το πέρας του εργασιακού τους βίου. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν, αφού «στύβουν» μια ζωή τους εργαζομένους, στη συνέχεια «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Επιδιώκουν να καταργήσουν κάθε κατάκτηση των εργαζομένων, που κερδήθηκε με αγώνες και θυσίες.

2) Η συνειδητή πολιτική επιλογή απαξίωσης και διάλυσης της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως και κάθε άλλης κοινωνικής δημόσιας υπηρεσίας. Με τις στρεβλώσεις, τις περικοπές, την υποχρηματοδότηση, τη γραφειοκρατία, προσπαθούν να οδηγήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες προς την Ιδιωτική Ασφάλιση και τα Επαγγελματικά Ταμεία. Πολλοί εργαζόμενοι, ειδικά οι πιο νέοι θεωρούν ότι δε θα πάρουν σύνταξη ποτέ, άρα είναι πιο εύκολο να υποκύψουν στις «Σειρήνες» των κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών προϊόντων.

3) Οι ελλείψεις σε προσωπικό, που είναι και απότοκο του προηγούμενου. Αυτή την στιγμή στον ΕΦΚΑ εργάζονται 8.200 άτομα, όταν στις 31/03/2010 εργάζονταν στα Ασφαλιστικά Ταμεία περίπου 15.000. Η μείωση, κατά 45% του προσωπικού, δεν αντισταθμίστηκε, όπως υπόσχονταν, με την προώθηση της μηχανογράφησης.

4) Το οργανωτικό χάος που έχει προκληθεί από την εφαρμογή της ενοποίησης όλων των Ταμείων στον ΕΦΚΑ. Η περίοδος του διανύουμε, από το Μάιο του 2016, ήταν και παραμένει η χειρότερη περίοδος για τους εργαζόμενους, τους ασφαλισμένους και τους υποψήφιους συνταξιούχους.

Υπήρξαν πολλοί μήνες καθυστέρησης για δεκάδες χιλιάδες συνταξιοδοτικές αποφάσεις από έλλειψη διευκρινιστικών εγκυκλίων, από λάθη και αβλεψίες των πολιτικών ηγεσιών του Υπ. Εργασίας, από ανεπαρκή προετοιμασία της ενοποίησης με συνακόλουθες καθυστερήσεις στην υλοποίηση των μηχανογραφικών εφαρμογών, από λάθη και ανικανότητα των ιδιωτικών εταιρειών – παρόχων που συνεργάζονται με τον ΕΦΚΑ κ.ο.κ.

Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ένα μόνιμο κοινωνικό αυτοματισμό, με αποτέλεσμα οι ασφαλισμένοι – υποψήφιοι συνταξιούχοι να ξεσπούν στους εργαζομένους που προσπαθούν να βάλουν τάξη και να εκδώσουν γρηγορότερα τις συντάξεις. Οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης, η διοίκηση και το υπουργείο Εργασίας, δυστυχώς, παραμένουν στο απυρόβλητο με θύματα τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους

5) Οι κυβερνήσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, δεν έθεταν σε προτεραιότητα την απονομή των συντάξεων και την αξιοπρεπή επιβίωση των συνταξιούχων. Έθεταν και συνεχίζουν να θέτουν σε προτεραιότητα την καταβολή των δόσεων για την αποπληρωμή του δυσβάστακτου χρέους, τα «δώρα» στα ιδιωτικά ΜΜΕ και την «ενίσχυση» των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων.

Για να καταστεί δυνατή η άμεση απονομή των συντάξεων απαιτείται να υπάρχει πολιτική βούληση και επαρκές προσωπικό στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Το προσωπικό και θέλει και μπορεί και πρέπει να μηχανογραφήσει τον ασφαλιστικό βίο των ασφαλισμένων που βρίσκεται σε έντυπη μορφή, οι κυβερνήσεις όμως φαίνεται ότι έχουν άλλες προτεραιότητες και επιλογές.

Το ΜΕΤΑ καλεί τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους συνταξιούχους να αντιδράσουν και να αγωνιστούν για να αντιμετωπίσουν τη νέα επίθεση στα ασφαλιστικά τους δικαιώματα από την κυβέρνηση της ΝΔ, που σχεδιάζει να προωθήσει τις προτάσεις της «επιτροπής Πισσαρίδη», που προβλέπουν την πλήρη μετάβαση σε κεφαλαιοποιητικό σύστημα στις επικουρικές συντάξεις, σε ενίσχυση του δεύτερου και τρίτου πυλώνα ασφάλισης (επαγγελματικά ταμεία, ιδιωτική ασφάλιση), σε μείωση των εισφορών για υψηλόμισθους και σε πολλά άλλα αντιασφαλιστικά μέτρα.

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΑΣΦΑΛΙΣΗ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΖΟΓΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ

Αυγούστος 2020
Από το ΜΕΤΑ

πηγή:ergasianet.gr