1

Ανακοίνωση της Συνέλευσης του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ 26.5.2020

Οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και δασκάλες του Βασίλη Δημάκη, σπουδαστή του Τμήματός μας στο ΕΚΠΑ, πληροφορηθήκαμε με λύπη μας ότι συνεχίζεται η περιπέτεια του φοιτητή μας.

Εκφράζουμε την αγωνία μας για την κατάσταση της ήδη βεβαρημένης υγείας του, καθώς βρίσκεται εκ νέου σε λευκή απεργία (πείνας – δίψας).

Ζητούμε από την Πολιτεία να υλοποιήσει τη δέσμευσή της και να μεριμνήσει προκειμένου να αποκατασταθεί αμέσως, εν όψει και της εξεταστικής περιόδου, η πλήρης και αποτελεσματική πρόσβαση του Βασίλη Δημάκη στην πανεπιστημιακή εκπαιδευτική δραστηριότητα, κάτι το οποίο έχει έμπρακτα, με την καθημερινή παρουσία και προσπάθειά του, αποδείξει ότι συνιστά κύριο μέλημά του.




Εθνο-ΣΥΡΙΖΑ

Η ελληνοτουρκική ένταση στον Έβρο δεν είναι ευχάριστη – αλλά δεν είναι τωρινή.* Το 1978, στην περιοχή Αχλάδι, περιστατικό παρόμοιο με αυτό των τελευταίων ημερών είχε αίσια έκβαση έπειτα από διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.* Στις 19 Δεκεμβρίου 1986, στις Φέρες, όταν η κοίτη του Έβρου είχε κινηθεί ανατολικότερα, διαπληκτισμός Ελλήνων και Τούρκων συνοριοφυλάκων κατέληξε σε τρεις θανάτους στρατιωτικών – ενός Έλληνα και δύο Τούρκων.* Το 2012, και πάλι με τη μετακίνηση της κοίτης του Έβρου, η απομάκρυνση Τούρκων στρατιωτών από το ελληνικό έδαφος επιτεύχθηκε με διαπραγματεύσεις.

* Το 2018, οι Έλληνες στρατιωτικοί Δημήτρης Κούκλάτζης και Άγγελος Μηρετώδης κρατήθηκαν στην Αδριανούπολη, γιατί απωθούσαν μετανάστες μέσα στο τουρικό σύνορο. Ο Μηρετώδης παραδέχτηκε στην κατάθεσή του ότι είδε ίχνη ούρων στο χιόνι, γεγονός που «προκάλεσε την βεβαιότητα ότι βρίσκονται κοντά σε κάποια ομάδα μεταναστών που είχε περάσει παράνομα στο ελληνικό έδαφος» (cnn.gr, 2.9.2018).

H τωρινή παρουσία Τούρκων πολιτών και αξιωματικών έρχεται σε συνέχεια ελληνικής δήλωσης για κατασκευή φράχτη στις Φέρες (για τις συντεταγμένες του οποίου η Τουρκία ήθελε να γνωρίζει), αποκαλύψεων για επαναπροωθήσεις προσφύγων από την Ελλάδα προς τη γειτονική χώρα, πυροβολισμών τον Απρίλιο και τον Μάιο, και της έντασης που δημιουργήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο στο ευρωτουρκικό σύνορο του Έβρου

Εισβολή;

Όλα αυτά τα γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την ελληνική εξωτερική πολιτική. Όπως γνωρίζουν ότι «εισβολή» σε ξένο έδαφος δεν επιχειρείται με 5 αστυνομικούς και 10 φαντάρους. Είναι, όμως, εντυπωσιακό: ενώ μια κυβέρνηση της Δεξιάς –και αυτής της Δεξιάς: που φλερτάρει με το φασιστικό άκρο της– εκπέμπει κατευναστικό μήνυμα, ενώ η ίδια κυβέρνηση αρκείται στη ρηματική διακοίνωση προς τον Τούρκο πρέσβη, ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει τους τόνους απέναντι στην κυβέρνηση.

Θα περίμενε κανείς το αντίθετο: η εξ αριστερών αξιωματική αντιπολίτευση να τονίζει την ανάγκη νηφάλιας και ειρηνικής διευθέτησης, γιατί τώρα προέχουν άλλα. Ο Ερντογάν δεν είναι άγγελος – αλλά το μείζον είναι η αποφυγή της κλιμάκωσης: να μην πέσει λάδι στη φωτιά.

Είναι όμως, όντως, έκπληξη η στάση του ΣΥΡΙΖΑ; Ας το ξανασκεφτούμε:

* Το 2014, ως κυβέρνηση εν αναμονή τότε, το κόμμα συμπεριλαμβάνει στο ψηφοδέλτιο για την Ευρωβουλή τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, διαβόητη για τις αντιτουρκικές θέσεις της. Η υποψηφιότητα αποτρέπεται την τελευταία στιγμή, χάρη σε ισχυρές τότε εσωκομματικές πιέσεις.

* Το 2015, λίγο μετά τη συνθηκολόγηση, ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει στη ΔΕΘ: «Βάλαμε την πατρίδα πάνω από το κόμμα». Λίγο αργότερα, ο Νίκος Φίλης αδειάζεται από όλες τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη δήλωσή του ότι η σφαγή των Ποντίων ήταν βεβαίως εθνοκάθαρση, όχι όμως «γενοκτονία».

* Το Νοέμβριο του 2016 ο Φίλης αποπέμπεται εντέλει από το υπουργείο Παιδείας, και η Αυγή συνδέει –εύλογα– την αποπομπή του με πιέσεις του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου.

* Το Φεβρουάριο του 2017, με αφορμή την απεργία πείνας προσφύγων στη δομή του Ελληνικού, ο τότε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας δηλώνει: «[Κάνουμε] πολλά καλά πράγματα, που σε άλλες χώρες δεν υπάρχουν – πιθανώς ούτε και στο σπίτι τους […] Περίμεναν τα σχολικά να πάρουν τα παιδιά τους – τα δικά σας τα παιδιά δεν έρχονται σχολικά να τα πάρουν […] Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε τα δικαιώματα των προσφύγων με τα δικαιώματα των Ελλήνων» (6.2.2017).

* Το 2017, αντιλαμβανόμενος τη στάση των ΗΠΑ κατά της Τουρκίας, ο Νίκος Κοτζιάς οδηγεί σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας, θέλοντας την Κύπρο «κανονικό κράτος».

* Το 2018, χρονιά που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται σοβαρά λόγω ΑΟΖ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος προειδοποιεί την Τουρκία «να μη μπλέκει τη σκιά της με το μπόι της». Την ίδια χρονιά, ο Νίκος Κοτζιάς υπερασπίζεται τη Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή με το επιχείρημα ότι η ΝΔ δεν ζήτησε ποτέ αλλαγή του Συντάγματος της Βόρειας Μακεδονίας, όπως πέτυχε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

* Το 2019, τον Πάνο Καμμένο αντικαθιστά στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ευάγγελος Αποστολάκης, γνωστός για τη δήλωση «αν οι Τούρκοι ανέβουν σε βραχονησίδα, θα την ισοπεδώσουμε» (19.12.2018).

* Στις αρχές του 2020, ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ πανηγυρίζει την υπογραφή της συμφωνίας με Ισραήλ και Κύπρο για τον αγωγό φυσικού αερίου EastMed –οξύνοντας εγνωσμένα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις–, ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι «η στρατηγική σημασία του έργου αναδείχθηκε την περίοδο 2015-2019». Οι αντιδράσεις από το εσωτερικό του κόμματος είναι μειοψηφικές και υποτονικές: ο πρώτος που αντιτάσσεται δημόσια είναι ο προερχόμενος από την πρωτοβουλία «Γέφυρα» ιστορικός Αντώνης Λιάκος.

* Τις ίδιες μέρες, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ για την επίσκεψη Μητσοτάκη στον Τραμπ είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός δεν είπε μία φορά τη λέξη «Τουρκία».

* Τον περασμένο Φεβρουάριο, η επιχείρηση στρατού και αστυνομίας για να μη μπουν στην Ελλάδα πρόσφυγες από την Τουρκία, στηρίζεται πλήρως από Τσίπρα και Μουζάλα: «Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η μαζική απόπειρα εισροής στη χώρα, κάθε κυβέρνηση θα έκανε αυτό που έκανε και η σημερινή», δηλώνει ο πρώτος στο Mega (3.3.2020). «Η κυβέρνηση κάνει καλά το αυτονόητο. Δηλαδή μία κατευθυνόμενη και μη φυσική ροή προσφύγων και μεταναστών, πιθανότατα αθώων και καλών ανθρώπων, αλλά κατευθυνόμενων από το τουρκικό κράτος και παρακράτος εμποδίζει τη μαζική εισροή της στο ελληνικό έδαφος από τα συνοριακά φυλάκια», προσθέτει ο δεύτερος (6.3.2020).

Υπάρχει εξήγηση για όλα αυτά;

Ένας σχολαστικός πολιτικός επιστήμονας θα παρατηρούσε ότι πρόκειται για προσαρμογή, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, της «τριγωνικής» στρατηγικής που πριν από δύο δεκαετίες εφάρμοζαν οι Κώστας Καραμανλής και Γιάννης Λούλης απέναντι στο τότε ΠΑΣΟΚ: όπως για να κερδίσει τον τότε «μεσαίο χώρο», η ΝΔ αντιπολιτευόταν ταυτόχρονα από δεξιές και από αριστερές θέσεις, έτσι θα έλεγε κανείς ότι πολιτεύεται σήμερα τη ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος, πιο «μετα-γκραμσιανός», θα έλεγε ότι η ηγεμονία δεν κερδίζεται μόνο στο όνομα της τάξης – ξεχνώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό δεν πολιτεύεται στο όνομα καμίας τάξης.

Η πραγματικότητα είναι μάλλον πιο απαισιόδοξη. Αδυνατώντας να οργανώσει την αριστερή αντιπολίτευση στα μείζονα της οικονομίας, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακόμα πιο γρήγορα στη διεκδίκηση ψήφων από το γενικό «εθνικό ακροατήριο» και τα «μεσαία στρώματα», που (υποθέτει ότι) είναι και τα πιο ευαίσθητα στα «εθνικά θέματα». Τώρα δεν φταίει ούτε κάποιο Μνημόνιο, ούτε οι ανάγκες να κρατηθούν ισορροπίες με τους ΑΝΕΛ. Όπως γνώριζε διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ, τα θέματα αυτά ενοποιούν το προσωπικό της διοίκησης, της Αστυνομίας και του στρατού, το οποίο ενδιαφέρει διακαώς ένα κόμμα που θέλει να επιστρέψει στην κυβέρνηση. Αυτό που φαίνεται να μην καταλαβαίνει το κόμμα αυτό είναι ότι η δυναμική «απουσία αριστερής/κοινωνικής αντιπολίτευσης + εθνικισμός» είναι απλά απαγορευτική για να ξαναγίνει κυβέρνηση σε ορατό χρόνο.




Στους δρόμους και στο πλευρό του Βασίλη Δημάκη για να μην κερδίσουν οι βασανιστές του

Mετά από κάλεσμα που έκαναν οι Support Art Workers, πολύς κόσμος του κινήματος, συλλογικότητες της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, συγκεντρωθήκαμε σήμερα το απόγευμα στο Μετρό Κατεχάκη κι επιχειρήσαμε να κάνουμε πορεία μέχρι το υπουργείο Προ.Πο. για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στο Βασίλη Δημάκη, που κάνει αγώνα για τη ζωή και για την αξιοπρέπεια.

Όμως παραταγμένες κλούβες των ΜΑΤ μας εμπόδισαν να φτάσουμε, με αποτέλεσμα να μείνουμε εκεί φωνάζοντας συνθήματα και τραγουδώντας το “Μικρόκοσμο” του Ναζίμ Χικμέτ.

Η αλληλεγγύη θα νικήσει! Παρά την αναλγησία της Νικολάου και την καταστολή που δείχνουν σε όποιον/α προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι!

Είμαστε οι πολλοί και γι’αυτό είμαστε δυνατοί!

Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό”

Πηγή: kar.org.gr




Όχι στον νέο αντιπροσφυγικό νόμο

του Θανάση Κούρκουλα

Με διαδικασίες εξπρές ψηφίστηκε το νέο -συμπληρωματικό του προηγούμενου- νομοσχέδιο «για το άσυλο» που έφερε στη Βουλή το επιτελείο του κ. Μηταράκη. Πρόκειται για νέα ρατσιστική «πινελιά» στο δυστοπικό ήδη υπάρχον πλαίσιο της ταχύρρυθμης εξέτασης-απόρριψης αιτημάτων ασύλου σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, που επιχειρεί να επιταχύνει την διαδικασία και να αποκλείσει από κάθε πρόνοια και ασφαλιστική δικλίδα του διεθνούς και εγχώριου δικαίου την πλειονότητα των αιτούντων άσυλο. Εστιάζει στην επέκταση και τη λειτουργία κλειστών κέντρων κράτησης, καθώς και σε σειρά λειτουργικών αλλαγών για τις διαδικασίες ασύλου. Εισάγει τα «μυστικά κονδύλια» και στην προσφυγική διαχείριση. Συρρικνώνει την πρόσβαση στην πληροφορία και τη διερμηνεία, θεσμοθετεί τη μονοπρόσωπη σύνθεση επιτροπής εφέσεων σε σειρά περιπτώσεων, ενώ διευρύνει συντριπτικά την κράτηση εισάγοντας ως κανόνα τη συστηματική κράτηση ως κύρια και όχι έσχατη λύση και συρρικνώνει τις εγγυήσεις σε ευάλωτες κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών.

Πρόκειται για συνέχιση της πολιτικής που εισήγαγε τον Οκτώβριο του 2019 ο διαβόητος νόμος για τη «διεθνή προστασία», που εισήγαγε σοβαρά εμπόδια στην πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, τη συρρίκνωση της προστασίας για ευάλωτες κατηγορίες και την εκτεταμένη κράτηση, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Παρά τις γενικευμένες αντιδράσεις που οδήγησαν σε απαλοιφή ορισμένων διατάξεων του νομοσχεδίου κατά τη διαδικασία της συζήτησης στη Βουλή, ο νόμος διατηρεί τα βασικά ρατσιστικά χαρακτηριστικά του. Διατηρεί την εξέταση των αιτήσεων ασύλου των ασυνόδευτων παιδιών με ταχύρρυθμες διαδικασίες (νόμος 4636/2019), καταργεί την προτεραιοποίηση εξέτασης των αιτημάτων ασύλου των ευάλωτων αιτούντων άσυλο, συρρικνώνει περαιτέρω τις προθεσμίες, ιδίως της προσφυγής, καταργεί τη δυνατότητα των Επιτροπών Προσφυγών να παραπέμπουν στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου για την έκδοση άδειας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους και γενικεύει περαιτέρω την επιβολή της διοικητικής κράτησης.

Πέρα από τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή, αντιρατσιστικών οργανώσεων μαζί με το Σωματείο Εργαζομένων στην Υπηρεσία Ασύλου που απαίτησαν την απόσυρση του νόμου, ενστάσεις ενάντια στο νόμο κατέθεσαν δεκάδες ΜΚΟ, κινήσεις δικαιωμάτων, ακόμα και η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Ντούνια Μιγιάτοβιτς που δήλωσε ότι «συμμερίζεται τις ανησυχίες που εξέφρασαν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ο Συνήγορος του Πολίτη και η Εθνική Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα σχετικά με τη μεταρρύθμιση της ελληνικής νομοθεσίας για τη μετανάστευση, κυρίως σχετικά με την εκτεταμένη χρήση της κράτησης, συμπεριλαμβανομένων των ‘‘κλειστών’’ κέντρων στα νησιά».

Βεβαίως η ΕΕ είναι η τελευταία που «δικαιούται να ομιλεί» για ανησυχίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς πρωτοστάτησε στο «σφράγισμα» του Έβρου και του Αιγαίου, ενισχύοντας με 700 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον τους «ακρίτες των συνόρων» του κ. Μητσοτάκη. Όμως η εξόφθαλμη αφαίρεση κάθε τελευταίου φύλλου συκής από τις ρατσιστικές πολιτικές ΕΕ-Ελλάδας είναι ένα έργο που κυρίως το χρεώνεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά και ενάντια στα άλλοθι ανθρωπισμού της ΕΕ. Χρέος μας είναι να ανατρέψουμε και αυτό το νόμο-έκτρωμα, που θα επιδιώξει να κάνει ακόμη περισσότερο αβίωτο τον βίο των στους προσφύγων και μεταναστών που καταφέρνουν να πατούν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος έχοντας γλιτώσει από τις παράνομες επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες στα σύνορα.




Έβρος: (Ακρο)δεξιά υποκρισία και αντιδημοκρατική εκτροπή- Αγώνας ενάντια σε νέες προσπάθειες αντιτουρκικής υστερίας

του Αλέξη Λιοσάτου

Με το που άρχισε να βγαίνει η Ελλάδα από την καραντίνα και να φαίνεται ότι ξεπερνά προς το παρόν την κρίση του κορωνοϊού, έσκασε η είδηση: 16 στρέμματα ελληνικής γης έχουν καταληφθεί από τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα του Έβρου. Όχι όμως τώρα, αλλά … «προ εβδομάδων».1

Το «προ εβδομάδων» είναι ασαφές. Εμείς είχαμε πληροφορίες για ένα σκηνικό «έντασης» στον Έβρο εδώ και δύο μήνες, μαζί με «πιπεράτες» περιγραφές του τύπου «Τούρκοι στρατιωτικοί μπούκαραν στα ελληνικά σύνορα και πήραν τους Έλληνες αντίστοιχους στο κυνήγι». Αν μιλάμε για το ίδιο περιστατικό, πρόκειται για διάστημα 8-9 εβδομάδων. Εν τω μεταξύ το προηγούμενο διάστημα «έπαιξαν» διάφορες ειδήσεις για πυροβολισμούς στα ελληνοτουρκικά  σύνορα και είναι σαφές ότι όλο αυτό το διάστημα η ένταση στον Έβρο συνεχίζεται παρόλο οι προτεραιότητες της κυβέρνησης μετατοπίστηκαν από το πεδίο του αντιτουρκικού εθνικισμού και αντιμεταναστευτικού ρατσισμού στην ανάδειξη του ρόλου της ως …διεθνή πρωτοπορία για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Είναι απορίας άξιον (;) πως τα ΜΜΕ … άντεξαν εβδομάδες χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά για το ζήτημα. Όπως και να έχει, το περιστατικό σημειώθηκε εν μέσω πανδημίας. Λίγο μετά έσκασε η είδηση για τα εκατομμύρια που πήραν τα ΜΜΕ από την κυβέρνηση (τα δυο γεγονότα δεν σχετίζονται, φανταζόμαστε). Στρατός, μυστικές υπηρεσίες, κυβέρνηση και ΜΜΕ λειτουργούν συντονισμένα για βγαίνουν στη δημοσιότητα όσα θέλουν να βγουν. Τίθεται για άλλη μια φορά θέμα δημοκρατίας, σε μια από τις χώρες που αποδεδειγμένα διαθέτουν τα λιγότερο αξιόπιστα ΜΜΕ και δημοσιογράφους στην Ευρώπη.2

Άλλωστε κάποιοι έμμεσα επιβεβαιώνουν ότι είναι καθιερωμένες τέτοιου τύπου «συνεννοήσεις» μεταξύ κυβέρνησης και ΜΜΕ, όπως ο επαγγελματίας τουρκοφάγος Λυγερός: «Όταν, μάλιστα, επικοινωνήσαμε με αρμόδια κρατική πηγή, μας έκανε έκκληση να μην επανέλθουμε με αναλυτικό ρεπορτάζ, επειδή βρισκόταν σε εξέλιξη προσπάθεια διευθέτησης. Ανταποκριθήκαμε…3

Είναι φανερό ότι ένα θέμα γίνεται «εθνικό ζήτημα» όταν αποφασίσουν μια χούφτα καναλάρχες κι εκδότες, διαφορετικά απλώς επικρατεί ομερτά. Όλα υποτάσσονται στον βωμό των αναγκών της εσωτερικής κι εξωτερικής πολιτικής της άρχουσας τάξης.

Καταρχάς καθόλου δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τη δική μας άρχουσα τάξη, συνήθως αποδεικνύει ότι είναι επιτιθέμενη κι έχει άδικο και όχι το αντίστροφο. Υπάρχουν και δημοσιογράφοι που κάνουν λόγο για fake news, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή είναι και η κυβερνητική γραμμή, οπότε πρέπει να είμαστε πιο καχύποπτοι. Ενδιαφέρον έχει όμως η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ που αναφέρει παραβιάσεις συνόρων από την πλευρά της Ελλάδας.4

Αμέσως πριν την πανδημία το ζήτημα που απασχολούσε κυβέρνηση και ΜΜΕ ήταν το σχέδιο της Τουρκίας να «ξαμολήσει εκατομμύρια λαθρομετανάστες» και να αφελληνίσει την πατρίδα μας. Μια γιγάντια εκστρατεία ξεκίνησε, με τίτλους όπως «πόλεμος στον Έβρο», στρατός συγκεντρώθηκε στα σύνορα μαζί με φασίστες αγρότες, κυνηγούς και άλλους στρατόκαυλους, το παρακράτος οργίασε, έγιναν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις φασιστών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, και τελικά απωθήθηκαν τα μεταναστευτικά κύματα, αφού οι φασιστόψυχοι με την ελληνική λεβεντιά  ξυλοκόπησαν, βασάνισαν και δολοφόνησαν άοπλα και άμαχα θύματα του πολέμου και της φτώχειας. Από τα ΜΜΕ υποδαυλίστηκε ξανά ο αντιτουρκικός εθνικισμός, καλλιεργήθηκε κλίμα ότι είμαστε έτοιμοι για «πόλεμο με την Τουρκία» και η έκβαση παρουσιάστηκε ως νίκη σε βάρος του προαιώνιου εχθρού του έθνους μας. Στην πραγματικότητα οι «λεβέντες στα σύνορα» πολεμούσαν άμαχους ανθρώπους της φτωχολογιάς που ψάχνουν μεροκάματο και μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους στη δυτική Ευρώπη, περνώντας απλώς από την Ελλάδα. Στόχο είχαν την καλλιέργεια ρατσιστικού κι εθνικιστικού μίσους σε τέτοιο βαθμό, που πολλοί πράγματι πίστεψαν ότι έχουμε πόλεμο – πες πες κάτι θα μείνει που έλεγε κι ο συναγωνιστής των κυβερνητικών, ο Γκέμπελς.

Το θέμα «ξεχάστηκε» με την πανδημία (άνθρωποι είναι κι αυτοί, «ξεχνάνε»), είτε γιατί η κυβέρνηση δεν έπρεπε να ανοίξει δύο μέτωπα και να «αναστατώσει» το ποίμνιό της είτε γιατί επέλεξε να εστιάσει στην δίχως περισπασμούς καλλιέργεια του νέου μύθου: της στιβαρής κυβέρνησης που μας βγάζει αλώβητους από την πανδημία, μόνο και μόνο επειδή άφησε διαλυμένα τα νοσοκομεία, αφιέρωσε μηδαμινούς πόρους για την αντιμετώπιση της πανδημίας, κι εφάρμοσε καραντίνα -από τα Lidl- τις ίδιες περίπου μέρες που την εφάρμοσαν και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους του μόχθου φτωχότερους ή και ανέργους. Το πολιτικό κεφάλαιο που θα αποκόμιζε από αυτό το παραμύθι θα το αξιοποιούσε για να εξαπολύσει τις νέες αντιλαϊκές επιθέσεις της αμέσως μετά – ή και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όπως αποδείχθηκε, τα νέα αυταρχικά μέτρα, τα νέα κύματα ρατσισμού κι εθνικισμού. Έτσι το κράτος ομόφωνα έπαψε να ασχολείται με τους μοχθηρούς γείτονες, παρόλο που είχαν εισβάλει στα σύνορα στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας, κάτι που απέχει μεν παρασάγγας από το να σημαίνει πόλεμο, ωστόσο συνιστούσε χιλιάδες φορές περισσότερο «πόλεμο» από την προσπάθεια των προσφύγων να περάσουν τα ελληνικά σύνορα.

Τελικά η είδηση επιλέχθηκε να κυκλοφορήσει τώρα – όπου ίσως ακολουθήσει ένα νέο ελληνοτουρκικό σίριαλ, ίσως και όχι, ανάλογα με το πώς θα το χειριστεί η κυβέρνηση. Προς το παρόν η είδηση κυκλοφορεί σε αρκετά διεθνή μέσα ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ κρατούν χαμηλούς τόνους – πιθανώς ακόμα βρίσκονται σε στάδιο επεξεργασίας γύρω από τον τρόπο αντιμετώπισης. Για την ώρα πάντως οι συμμορίες του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, της Μπιτάκου, του Λαγού κι άλλων πυροβολημένων νεοναζί, παρακρατικών, ψεκασμένων και μακεδονομάχων της πυρκαγιάς δεν καβάλησαν τα άλογά τους για να χιμήξουν και να κατασπαράξουν τον «Τούρκο», ενώ η κυβέρνηση σήμερα τηρεί γραμμή 180 μοιρών διαφορετική: ο ΥπΕξ Δένδιας καλεί σε κοινή προσπάθεια των δυο «συμμάχων» χωρών να τα βρουν, ότι δεν χάθηκε ο κόσμος για λίγα στρέμματα, και -μένοντας πιστός στην προηγούμενη κυβερνητική γραμμή- ότι δεν χρειάζεται να γραφτεί ούτε μονόστηλο στην εφημερίδα.

Όσον αφορά το γεγονός αυτό καθαυτό, σχετικές εντάσεις για το ζήτημα (που έχει να κάνει με την κοίτη του ποταμού και το πώς αυτή μεταβάλλεται εναλλάξ το καλοκαίρι και τον χειμώνα, με αποτέλεσμα η κάθε χώρα να ερμηνεύει κατά το δοκούν τα σύνορα)  φαίνεται να υπήρχαν και τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο φαίνεται ότι τώρα είναι η πρώτη φορά που εδώ και εβδομάδες οι Τούρκοι στρατιωτικοί έχουν κατασκηνώσει σε συγκεκριμένο σημείο και αρνούνται να αποχωρήσουν.

Στην πραγματικότητα δεν αφορά τα «16 στρέμματα» αλλά την κόντρα Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο γενικώς και ακόμα περισσότερο γύρω από τις ΑΟΖ, τους υδρογονάνθρακες και τους αγωγούς φυσικού αερίου. Σε ό,τι αφορά τον Έβρο, φαίνεται πως εμποδίζεται η ελληνική προσπάθεια «για επέκταση του φράχτη και στον Νότιο Έβρο, αλλά και για την οχύρωση της περιοχής», κάτι που ενδεχομένως επιδιώκει η Τουρκία, η οποία προσπαθεί να αξιοποιήσει το μεταναστευτικό σαν χαρτί διαπραγμάτευσης απέναντι στην ΕΕ.

Το θέμα δεν προσφέρεται για κριτική στην κυβέρνηση από τα δεξιά για «ενδοτισμό», όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή τμήματα της πατριωτικής Αριστεράς (που λίγο πολύ καλούν σε θερμό επεισόδιο που μπορεί να καταλήξει σε πόλεμο), αν και είναι σωστό να επισημαίνεται η… άξια σιχασιάς υποκρισία και «λεβεντιά» της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς αποκλειστικά απέναντι στην εργατική τάξη και τους αδύναμους. Η επισήμανση πρέπει να γίνεται για να συγκροτήσουμε καλύτερα το δικό μας στρατόπεδο στην μάχη τάξη εναντίον τάξης και όχι για να… απλωθούμε στα «εθνικά ακροατήρια» κάνοντας λόγο για εθνικές μειοδοσίες και προδοσίες.

Το θέμα μπορεί να αποδειχθεί μικρής σημασίας, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει, 2 κρισιακά επεισόδια στον Έβρο σε διάστημα λίγων εβδομάδων σε συνδυασμό με μια συνεχή ένταση στις σχέσεις των δυο κρατών είναι πολλά, σε ένα περιβάλλον οξυμένων οικονομικών ανταγωνισμών μεταξύ τους κι επερχόμενης νέας οικονομικής κρίσης, με τα δισεκατομμύρια που διακυβεύονται στη υπόθεση των ΑΟΖ να είναι πολλά. Ούτε μπορούμε να παίξουμε με ενδεχόμενο ελληνοτουρκικού πολέμου ούτε να το αφήσουμε παθητικά στη… διακριτική ευχέρεια των αρχουσών τάξεων των δυο χωρών.

Άλλωστε ακόμα κι αν αποδειχθεί τελικά «ακίνδυνο» το συγκεκριμένο περιστατικό, αναμένεται νέα σύγκρουση των δυο χωρών το καλοκαίρι με αφορμή το μεταναστευτικό και οργανώνεται από τώρα νέος πόλεμος των Ελλήνων ενόπλων μιλιταριστών και φασιστών κατά των κατατρεγμένων προσφυγικών πληθυσμών.5

Και τότε δεν θα υπάρχει καθόλου η ίδια «διακριτικότητα» από τα ΜΜΕ και τον κυβερνητικό, κρατικό και παρακρατικό-ακροδεξιό συρφετό.

Για την ελληνική Αριστερά πρέπει γι’ άλλη μια φορά να χτυπήσει συναγερμός, να βάλει ψηλά στην ατζέντα της τη μάχη του διεθνισμού, απέναντι στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τον πόλεμο και να πάρει πρωτοβουλίες «κόντρα στο ρεύμα», να συγκεντρώσει δυνάμεις και να ανασυγκροτήσει το δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Δεν πολεμάμε τις «καλύβες» της τουρκικής (και κουρδικής) εργατικής τάξης, των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά πρέπει να πολεμήσουμε τα «παλάτια» του ελληνικού συρφετού δεξιο-ακροδεξιών που μας κυβερνά, του ελληνικού κεφαλαίου και του (παρα)κράτους. Όχι στον πόλεμο για τις ΑΟΖ και τα πετρέλαια, συρρίκνωση των στρατιωτικών εξοπλισμών, ειρήνη πάση θυσία στο Αιγαίο και τον Έβρο.

1.https://www.ethnos.gr/politiki/106990_ebros-arpagi-ellinikis-gis-apo-toyrkoys-diabima-ypex

https://www.cnn.gr/news/politiki/story/220476/evros-antiparathesi-kyvernisis-antipoliteysis-gia-tin-toyrkiki-paroysia-sti-methorio

https://www.tanea.gr/2020/05/23/politics/evros-oi-tourkoi-exoun-proothithei-se-elliniko-edafos-i-antidrasi-tis-athinas/

2.https://www.lawspot.gr/nomika-nea/anamesa-stis-teleytaies-hores-tis-ee-se-oti-afora-tin-eleytheria-toy-typoy-i-ellada

3. https://slpress.gr/ethnika/ti-pragmatika-symvainei-ston-evro-to-mikro-toyrkiko-tetelesmeno-kai-ta-kamomata-toy-dendia/?__cf_chl_jschl_tk__=62624c022916d647155de97f4702b2e234024fdd-1590270312-0-Aay2uzAu-lHnoggjByU-uSjlAfNZF1iZjNH5A104dWfJTn0cDN_OWhHYIH9n2zIDSJxLCVwRs_oaY1KXKUTrM2v1yrQChYJSn1LCkt93vaZJxqTqVl9cwtoSURRTL8SWYf260JsjjBa0asNWJRZnLvQFECCpqJkMUw1wWHMtwqNCM7VIH1pdwWXtiTPQq58PfguIVfUUvLGKQGrf3M-SJCyyYjUf_b4MyvAxEhXozimCV0tQOR8cv_CgyPMfN9B3okQpfgCr-bE5fu_klF9RSRO3TzDf22Lzpgz0ockPsxCk9RclsecyuZUumPA6ja66Fc_ObYRrqlehkWlSOxIENk1vpYdeHgH7L7ZVRA9IAgwbRiPMsvfZIeDhI9MKMVWc1aKMSQyjEroyd3O6Y-gCfQMTMHkrbWmG2yctGa8zP75HpRVjOXbV9Lp115VgRxB_XaK0jIFJyz51gKzttF2P5os&fbclid=IwAR31I4yAIHlf4WyRYS5asgMYQDUwewrkGawfmbiV2i_fx3OBKjHEgKd9FjA

4.https://m.naftemporiki.gr/story/1601914/tourkia-parabiazontai-ta-sunora-ston-ebro-den-tha-dexthoume-tetelesmena

https://www.cnn.gr/news/politiki/story/220507/evros-sygklisi-tis-epitropis-gia-ta-synora-zita-i-toyrkia

5. https://www.tanea.gr/2020/05/24/greece/sxedio-evros-no2-o-aporritos-fakelos-tou-pentagonou-gia-ti-fylaksi-ton-synoron/

 




Μάης του ’68: μνήμες και διδάγματα

Μισό αιώνα μετά, το πιο πρόσφατο επαναστατικό κύμα πηγή έμπνευσης για τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις του μέλλοντός μας

Του Βαγγέλη Λιγάση*

52 χρόνια πριν, τον Μάιο του 1968, μια εξέγερση στην καρδιά της Δυτ. Ευρώπης συνταράσσει την τότε 4η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου, τη Γαλλία. Ο Γαλλικός Μάης του 1968 έρχεται σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον συνεχούς μεταπολεμικής ανάπτυξης με ρυθμούς 5-7% ετησίως και αδιάλειπτα (λόγω της προηγούμενης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και απελευθέρωσης καινούριων που επέφερε ο Παγκόσμιος πόλεμος) και κρατικού πατερναλισμού – «κοινωνικό» κράτος στην Ευρώπη (απότοκο της ενεργητικής απαίτησης της γενιάς του πολέμου για μια καλύτερη ζωή). Ο αρχικά «γαλλικός» Μάης μετατράπηκε σύντομα σε παγκόσμιο ρεύμα εξέγερσης – το τελευταίο μεγάλο επαναστατικό ρεύμα μέχρι και σήμερα.

Γεωπολιτικά κυριαρχούσε ο χωρισμός του κόσμου σε δύο σφαίρες επιρροής και δύο ανταγωνιζόμενα «στρατόπεδα», με κέντρα τις ΗΠΑ και την τότε ΕΣΣΔ – ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος, που απειλεί διαρκώς τους «υποτελείς» αλλά και τον πλανήτη ολάκερο με πυρηνικό ολοκαύτωμα. Η εικόνα και των δύο «στρατοπέδων», ωστόσο, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα: του μεν δυτικού καπιταλισμού («της ελευθερίας») από τις εθνικοαπελευθερωτικές εξεγέρσεις του «Τρίτου Κόσμου» (των «υπανάπτυκτων» εθνών) με εμβληματικές περιπτώσεις την Κούβα και το Βιετνάμ, του δε κρατικοκαπιταλιστικού δήθεν αποσταλινοποιημένου μπλοκ (του «σοσιαλιστικού») από τις εξεγέρσεις-αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του (επανάσταση Ουγγαρίας 1956, Πολωνία, «Άνοιξη της Πράγας» κ.λπ.).

Ένα διευρυμένο στρώμα διανοουμένων-«ειδικών» προερχόμενο από τα μαζικά πανεπιστήμια που δημιούργησε η μέχρι τότε οικονομική ανάγκη διαρκούς επέκτασης του καπιταλισμού διαπιστώνει ότι τα περιθώρια κοινωνικής κινητικότητας-ανέλιξης είναι στενότερα σε σχέση τις προσδοκίες του (χαρακτηριστικά, στη Γαλλία οι φοιτητές το 1961 ήταν 200.000 ενώ το 1968 500.000, ενώ η θεματική μαζικοποίηση του πανεπιστημίου ήταν διεθνής τάση σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες).

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθηση που ένιωθαν ηλικιακά νέα στρώματα εργαζομένων (σε περιβάλλον πρακτικά μηδενικής ανεργίας και διεύρυνσης των πραγματικών εισοδημάτων τους) οδηγούν στην αμφισβήτηση των πολιτικών συσχετισμών κυριαρχίας και τη διεκδίκηση δημοκρατικών κ.λπ. δικαιωμάτων καθώς το χάσμα ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις όπως έχουν διαμορφωθεί και το θεσμικό – νομικό μεταπολεμικό εποικοδόμημα έχει διευρυνθεί. Λίγες χούφτες διανοούμενων κυρίως ή παλιών στελεχών των ΚΚ, δημιουργούν μαρξίζουσες οργανώσεις συνολικής αμφισβήτησης της εκμετάλλευσης και του σταλινικού μοντέλου «σοσιαλισμού».

Τα πασίγνωστα κινήματα για τα δικαιώματα των μαύρων και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του ’60, πλαισιώνονται από κινήματα για δικαιώματα των καταπιεσμένων (ομοφυλόφιλοι, γυναίκες κ.λπ.) αλλά και από μαχητικές συνδικαλιστικές πρωτοπορίες που στην πλειονότητα των περιπτώσεων αποκτούν και πολιτικά χαρακτηριστικά.

Σε αυτό το περιβάλλον ξεσπάει «απρόσμενα» ο γαλλικός Μάης του ’68. Για να «θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι», ας θυμίσουμε τα γεγονότα:

Γαλλικός Μάης – χρονολόγιο

Από τον Νοέμβριο του 1967 είχε ξεσπάσει έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των σπουδαστών και των Αρχών στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ στα περίχωρα του Παρισιού, με αφορμή την απαγόρευση της «επίσκεψης» αγοριών στους κοιτώνες (φοιτ. εστίες) των κοριτσιών τα βράδια (παραδόξως, το αντίθετο δεν απαγορευόταν). Το Πανεπιστήμιο έκλεισε στις 2/5/68 με λοκ άουτ από τη διεύθυνσή του. Οκτώ φοιτητές (με πρωταγωνιστική φιγούρα τον Γερμανό φοιτητή Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ) οι οποίοι θεωρήθηκαν πρωταίτιοι της αναταραχής παραπέμφθηκαν στο πειθαρχικό συμβούλιο. Γύρω στις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής 3/5 συγκεντρώθηκαν λιγότεροι από 300 συμπαραστάτες στο προαύλιο του πανεπιστημίου της Σορβόννης. Γύρω στις 3 ένας λαχανιασμένος αγγελιαφόρος έφερε το μήνυμα ότι «100 φασίστες» έχουν συγκεντρωθεί και ετοιμάζονται να βαδίσουν κατά της Σορβόννης. Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές, μέλη κυρίως μαοϊκών και τροτσκιστικών οργανώσεων, οπλίστηκαν με καρεκλοπόδαρα και μάζεψαν πέτρες από ένα γιαπί. Ο πρύτανης της Σορβόννης κάλεσε αμέσως την αστυνομία να πετάξει τους φοιτητές έξω από το προαύλιο. Στις 5 παρά 10’ οι αστυνομικοί εισέβαλαν στο κτήριο. Οι φοιτητές ήταν παγιδευμένοι και οι ηγέτες τους απέφυγαν κάθε σύγκρουση με την αστυνομία. Οι αστυνομικοί όμως δεν αρκέστηκαν στην πρόθεση των φοιτητών να αποχωρήσουν άνευ όρων. Ήθελαν να τους μεταφέρουν στο αρχηγείο της αστυνομίας για «εξακρίβωση ταυτότητας». Η μαζική σύλληψη όμως των 500 -τόσοι είχαν γίνει στο μεταξύ- φοιτητών μέσα στην καρδιά του Καρτιέ Λατέν (φοιτητική συνοικία, όπως τα Εξάρχεια…) αποτελούσε κάτι παραπάνω από πρόκληση. Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία από όσους κατάφεραν να διαφύγουν τη σύλληψη και οι ειδοποιημένοι φοιτητές άρχισαν να καταφθάνουν κατά εκατοντάδες. Η πρώτη «κλούβα» με συλληφθέντες αντιμετώπισε μόνο τα συνθήματα των φοιτητών: “CRS-SS” (ΜΑΤ ίσον Ες-Ες). Η δεύτερη και η τρίτη, όμως, αντιμετώπισαν τους ίδιους τους φοιτητές, οι οποίοι έπεσαν πάνω τους, τις τράνταξαν και προσπάθησαν να τις ανατρέψουν. Ακριβώς στις 17.30’, ένας διαδηλωτής πέταξε μια πλάκα που έχει ξεκολλήσει από το λιθόστρωτο στο τζάμι μιας αστυνομικής κλούβας τραυματίζοντας στο κεφάλι έναν αστυνομικό. Οι αστυνομικοί όρμησαν με λύσσα πάνω στο πλήθος. Χτυπούσαν αδιακρίτως, με μανία, οποιονδήποτε βρισκόταν μπροστά τους – φοιτητή, περαστικό ή και πελάτη καταστήματος. Κατάπληκτοι όμως διαπίστωσαν ότι οι φοιτητές έδειχναν απροσδόκητη διάθεση αντίστασης και μαχητικότητας, ενώ ταυτόχρονα γίνονταν όλο και περισσότεροι. Άρχισαν σκληρές μάχες. Υψώθηκε, συμβολικά, το πρώτο οδόφραγμα στην πλατεία Λουξεμβούργου. Οι οδομαχίες κράτησαν πάνω από τρεις ώρες και οι φοιτητές είχαν πια υπερβεί τις 2.000. Στις 8 το βράδυ ο πρύτανης ανακοίνωσε το κλείσιμο της Σορβόννης. Ο «Γαλλικός Μάης», όπως έμεινε στην ιστορία, είχε μόλις αρχίσει.

Την Δευτέρα, 6/5, ο «κόκκινος Ντανί» παρουσιάστηκε στο πειθαρχικό συμβούλιο στη Σορβόννη, μαζί με τους άλλους επτά «συγκατηγορούμενούς» του συνοδεία 3.000 φοιτητών. Άρχισαν συγκρούσεις με την αστυνομία. Κλιμακώθηκαν το απόγευμα, όταν συγκέντρωση και πορεία 6.000 φοιτητών δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία. Τα οδοφράγματα πολλαπλασιάστηκαν. Δεν είχαν πρακτική αξία μπροστά στις μηχανοκίνητες μονάδες της αστυνομίας. Η ψυχολογική σημασία τους όμως ήταν τρομερή στη Γαλλία, καθώς παρέπεμπαν στην ιστορία των επαναστάσεων του 1789, 1848 και 1870. Οι οδομαχίες κράτησαν ως τα μεσάνυχτα και ο απολογισμός ήταν βαρύτατος -ακόμη και ο επίσημος: περίπου 500 τραυματίες, εκ των οποίων 300 φοιτητές.

Στις 7 και 8/5 οι διαδηλωτές ξεπέρασαν τις 10.000. Στις διαδηλώσεις μπήκαν και οι μαθητές των λυκείων, οι οποίοι ενώθηκαν με φοιτητές, καθηγητές και νέους εργάτες και συγκεντρώθηκαν στην Αψίδα του Θριάμβου απαιτώντας:

  1. την απόσυρση όλων των κατηγοριών εναντίον των συλληφθέντων φοιτητών
  2. την απόσυρση της αστυνομίας από το Πανεπιστήμιο και
  3. το άνοιγμα των Πανεπιστημίων της Ναντέρ και της Σορβόννης.

Οι φοιτητές αρνούνταν  να διαλυθούν πολλές ώρες μετά τη λήξη της πορείας. Ήταν προφανές ότι οι διαθέσεις των μαζών γίνονταν όλο και πιο επιθετικές. Την Παρασκευή 10/5, ήρθε η «Νύχτα των οδοφραγμάτων». Το απόγευμα ένα τεράστιο πλήθος δεκάδων χιλιάδων νέων μαζεύτηκε στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Κατέβηκαν σε αποχή τώρα πια οι μαθητές των λυκείων, τα πανεπιστήμια της επαρχίας και όλες οι σχολές που μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχαν συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις. «Απελευθερώστε τους συντρόφους μας!» ήταν το σύνθημα που κυριάρχησε. Όταν η αστυνομία τους εμπόδισε να διασχίσουν το ποτάμι, οι φοιτητές κατέλαβαν το Καρτιέ Λατέν, καθώς χωρίστηκαν σε μικρότερες ομάδες. Ύψωσαν παντού οδοφράγματα. Οι μάχες της «Νύχτας των οδοφραγμάτων» είχαν τρομερή αγριότητα και διάρκεια, και κόπασαν στις 5.30 το πρωί με στρατιωτική νίκη της αστυνομίας αλλά πολιτική ήττα του στρατηγού Ντε Γκολ και της κυβέρνησης. Η διαρκής ραδιοφωνική αναμετάδοση των συγκρούσεων συγκλόνισε την πλειονότητα της κοινωνίας, η οποία συμπαρατάχθηκε με τους φοιτητές.

Στις 6 τα χαράματα του Σαββάτου 11/5 ο Ντε Γκολ συζητούσε με τον υπουργό του των Στρατιωτικών για τις άμεσα διαθέσιμες στρατιωτικές μονάδες (συντάγματα αλεξιπτωτιστών) για «ενεργητική κατάπνιξη» των διαδηλώσεων, ενώ την ίδια ώρα ο γεν. γραμματέας της CGT Ζορζ Σεγκί (η «κομμουνιστική» ΓΣΕΕ) τηλεφωνούσε στον αντίστοιχο ηγέτη της σοσιαλδημοκρατικής συνομοσπονδίας για να συναποφασίσουν τη Δευτέρα 24ωρη γενική απεργία και διαδήλωση, ανταποκρινόμενοι στη γενική διάθεση, παρά την μέχρι τότε αρνητική τους στάση, ιδιαίτερα του ΚΚΓ, απέναντι στις φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Η διαδήλωση της Δευτέρας, 13/5, ήταν απρόσμενη. Οι συγκεντρωμένοι ήταν σχεδόν ένα εκατομμύριο. Η κυβέρνηση πανικοβλήθηκε. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ζορζ Πομπιντού ανήγγειλε την απελευθέρωση των κρατουμένων και την επαναλειτουργία της Σορβόννης. Στις επόμενες ημέρες, ωστόσο, και χωρίς συνδικαλιστική «κάλυψη», οι εργαζόμενοι άρχισαν να καταλαμβάνουν εργοστάσια, ξεκινώντας από τις αεροπορικές εγκαταστάσεις κοντά στη Ναντ στις 14/5, κατόπιν με άλλη απεργία σε εργοστάσιο συναρμολόγησης της Renault κοντά στη Ρουέν κ.λπ. Μέχρι τις 16/5 οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει περίπου πενήντα εργοστάσια. Το μεσημέρι 16/5 ο γ.γ. της CGT έριξε το σύνθημα της απεργίας διαρκείας. Στις 5 το απόγευμα οι απεργοί είχαν φθάσει τις 300.000. Στις 10 το βράδυ ο αριθμός των απεργών είχε υπερβεί τις 600.000. Οι φοιτητές έκαναν αμέσως κατάληψη της Σορβόννης, ενώ οι απεργοί κατέλαβαν το ένα μετά το άλλο τα μεγάλα εργοστάσια. Σε τρία 24ωρα ο αριθμός των απεργών είχε υπερβεί τα 6.000.000. Δύο ακόμη 24ωρα και ο αριθμός των απεργών ξεπέρασε τα 10.000.000 (τα 2/3 των Γάλλων εργαζομένων) τη στιγμή που τα πανίσχυρα τότε συνδικάτα δεν συσπείρωναν παρά 3.500.000 εργαζόμενους. Η Γαλλία ολόκληρη παρέλυσε. Οι φοιτητές δεν ήταν πια οι πρωταγωνιστές. Στα κατειλημμένα εργοστάσια υψώνονταν κόκκινες σημαίες ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν η «Διεθνής» («για να κατανοήσουν οι εργοδότες την διάθεση των εργατών»). Στην περιοχή της Ναντ (απ’ όπου και ξεκίνησαν οι καταλήψεις εργοστασίων) η σύμπραξη των 3 εργατικών συνομοσπονδιών ανέλαβε την τροφοδοσία των μαγαζιών, τα βενζινάδικα κ.λπ.

Η κατάσταση κλιμακώθηκε στις 24/5. Δεκάδες χιλιάδες νέοι (στην πλειονότητά τους πλέον εργάτες) συγκεντρώθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό Λιόν, στο Παρίσι, διαμαρτυρόμενοι εναντίον της απαγόρευσης εισόδου στη Γαλλία του Κον-Μπεντίτ («είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι»). Στις 8 το βράδυ ο Ντε Γκολ απηύθυνε διάγγελμα προς τον γαλλικό λαό, με το οποίο ανήγγειλε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των υπερεξουσιών του προέδρου. «Σε περίπτωση που η απάντησή σας είναι “όχι”, είναι αυτονόητο ότι δεν θα διατηρήσω το αξίωμά μου», κατέληξε ο Ντε Γκολ. Η τελευταία φράση του πνίγηκε στους αλαλαγμούς ενθουσιασμού των συγκεντρωμένων. Χιλιάδες από αυτούς έβγαλαν τα μαντίλια τους και τα κουνούσαν, φωνάζοντας ρυθμικά «Αντίο, Ντε Γκολ!».

Σε λίγο άρχισε η πιο μεγάλη νύχτα του «Γαλλικού Μάη». Η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να τσακίσει τους διαδηλωτές, ώστε να τρομοκρατήσει τον υπόλοιπο πληθυσμό. Τη νύχτα αυτή οι αστυνομικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν και τα όπλα τους. Ένας διαδηλωτής σκοτώθηκε από έκρηξη χειροβομβίδας και ένας αστυνομικός συνθλίφθηκε από ένα καμιόνι που εξαπέλυσαν οι διαδηλωτές. Εκείνη τη νύχτα οι συγκρούσεις προβλήθηκαν ως αποτρόπαια προμηνύματα εμφύλιου πολέμου.

Το Γαλλικό Κ.Κ., μέσω της CGT, διαπραγματευόταν διαρκώς με το καθεστώς. Στο Σ/Κ 25-26/5 παραχωρείται από τις ενώσεις εργοδοτών αύξηση 35% στο βασικό μισθό, αύξηση όλων των μισθών 7%, καταβολή του το μισού των μισθών για τις ημέρες της απεργίας, μείωση ωρών εργασίας και μείωση ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης σε πολλές περιπτώσεις. Παρά τις γενναίες παραχωρήσεις, η CGT εκπλήσσει τους πάντες με την απόφαση να μην επικυρώσει την συμφωνία παρά μόνο αφού θα την «περάσει» από σημαντικές γεν. συνελεύσεις εργαζομένων. Στην πρώτη συνέλευση που προσπάθησε να επικυρώσει την συμφωνία «της Γκρενέλ» (από την οδό όπου έγιναν οι διαπραγματεύσεις) στο εργοστάσιο της Renault στο παρισινό προάστιο Μπιγιανκούρ, οι εργαζόμενοι δεν άφησαν τον εισηγητή της CGT να ολοκληρώσει την ανάγνωση της συμφωνίας, φωνάζοντας ρυθμικά «εργατική κυβέρνηση»… 

Ο σοσιαλδημοκράτης ηγέτης Φρανσουά Μιτεράν προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την πολιτική δυναμική της εξέγερσης. Στις 28/5 κατέπληξε τους πάντες όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση και αυτοπροτάθηκε για πρωθυπουργός μεταβατικής κυβέρνησης και για πρόεδρος της χώρας, τη στιγμή που αυτές οι θέσεις ήταν κατειλημμένες από τον Πομπιντού και τον Ντε Γκολ και δεν είχαν προκηρυχθεί εκλογές. Επέτεινε έτσι την εικόνα πολιτικής αστάθειας, «χάους», επαναστατικής κατάστασης.

Λίγες ώρες αργότερα ο γ.γ. του γαλλικού Κ.Κ. Βαλντέκ Ροσέ συζητούσε μαζί του την σύνθεση της μεταβατικής κυβέρνησης και ταυτόχρονα η CGT ανήγγειλε την πραγματοποίηση μεγάλης διαδήλωσης για την επομένη 29/5.

Ο στρατηγός Ντε Γκολ σχημάτισε την άποψη ότι η Αριστερά ετοιμαζόταν να καταλάβει την εξουσία. Το πρωί της Τετάρτης 29/5 το υπουργικό συμβούλιο εξέτασε τις λεπτομέρειες της επέμβασης του στρατού για την κατάπνιξη της αναμενόμενης επανάστασης. Κατά τη διάρκεια της ημέρας άρματα μάχης μεταφέρθηκαν στα προάστια του Παρισιού.

Το μεσημέρι, μυστικά από την κυβέρνηση, ο Ντε Γκολ εγκατέλειψε τη Γαλλία με δύο ελικόπτερα και μετέβη στη Γερμανία, στο Μπάντεν-Μπάντεν, όπου έδρευαν τα «αμόλυντα» γαλλικά στρατεύματα κατοχής υπό τον «αλγερινοφάγο» στρατηγό Μασί, για να αρχίσει από εκεί τη στρατιωτική επίθεση ανακατάληψης του Παρισιού, καθώς ήταν βέβαιος ότι το προεδρικό μέγαρο θα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών και των εξεγερμένων. Αργότερα, πέρασε τη νύχτα στο εξοχικό του κοντά στο Στρασβούργο. Τελικά, η τεράστια διαδήλωση της CGT έλαβε χώρα ειρηνικά, χωρίς κανένα επεισόδιο: απλούστατα, το ΚΚ και οι οσιαλδημοκράτες δεν είχαν καμία πρόθεση να αγωνιστούν για να πάρουν την εξουσία.

Το μεσημέρι της Πέμπτης 30/5 ο Ντε Γκολ επέστρεψε στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Αισθανόταν πανίσχυρος. Στις 4.30 το απόγευμα ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας απηύθυνε ραδιοφωνικό διάγγελμα προς τον γαλλικό λαό. Απείλησε ευθέως με επέμβαση του στρατού και με εμφύλιο πόλεμο, ενώ ταυτόχρονα διέλυσε τη Βουλή προκηρύσσοντας εκλογές. Ο στρατηγός ήταν αποφασισμένος για όλα. Το διάγγελμά του δεν άφησε κανένα περιθώριο παρανόησης: Όποιος δεν ήταν έτοιμος να πάρει την εξουσία αντιμετωπίζοντας τον στρατό, όφειλε να υποταχθεί. Φυσικά, κανείς δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Ούτε οι φοιτητές ούτε, πολύ περισσότερο, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο δεν είχε καμιά τέτοια πρόθεση.

Έτσι, το διάγγελμα του Ντε Γκολ σφράγισε οριστικά και αμετάκλητα την τύχη της εξέγερσης του Μάη. Αμέσως μετά τη λήξη του, κάπου 500.000 Γάλλοι συμμετέχουν σε προσχεδιασμένη διαδήλωση υποστήριξης του στρατηγού.

Τυπικά τίποτα δεν άλλαξε: οι απεργίες συνεχίζονταν, τα πανεπιστήμια ήταν κατειλημμένα και οι φοιτητές διαδήλωναν κατά δεκάδες χιλιάδες. Στην πραγματικότητα τα πάντα τελείωσαν, αποτελούσε απλώς θέμα τυπικής διαδικασίας η έκδοση «πιστοποιητικού θανάτου» της εξέγερσης. Στις 10/6 ένας 17χρονος μαθητής πνίγηκε στον Σηκουάνα, καθώς έπεσε στον ποταμό κυνηγημένος από αστυνομικούς. Ακολούθησαν ολονύκτιες συγκρούσεις των αστυνομικών με τους φοιτητές. Την επομένη, στο Σοσό, τα ΜΑΤ δολοφονούν με σφαίρα έναν εργάτη της Peugeot. Ένας άλλος εργάτης σκοτώθηκε καθώς τον πέταξαν οι αστυνομικοί από έναν τοίχο. Το καθεστώς, που τόσο επιμελώς κατόρθωσε να αποφύγει σχεδόν εντελώς του νεκρούς όταν διακυβευόταν η εξουσία, ήταν πολύ πιο αδιάφορο για το θέμα αυτό όταν τα πάντα είχαν κριθεί. Η τρίτη «Νύχτα των οδοφραγμάτων», που ακολούθησε τις δολοφονίες, δεν τρόμαξε πλέον την κυβέρνηση.

Αντίθετα την επαύριο, 12/6, κήρυξε εκτός νόμου 11 αριστερές οργανώσεις – όλες όσες πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του Μάη. Ταυτόχρονα απαγόρευσε όλες τις διαδηλώσεις, με πρόσχημα τις εκλογές. Στις 14/6 η αστυνομία εκκένωσε το Οντεόν και στις 16 Ιουνίου τη Σορβόννη, το κέντρο της εξέγερσης. Στο μεταξύ, στις 15 Ιουνίου ο Ντε Γκολ αμνήστευσε τους ακροδεξιούς επίδοξους πραξικοπηματίες της Αλγερίας (παραστρατιωτική οργάνωση OAS), οι οποίοι βρίσκονταν από εξαετίας στις φυλακές, και οι οποίοι πέρα από τυφλές πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις είχαν αποπειραθεί μέχρι και να τον δολοφονήσουν. Ήταν το αντίτιμο των συμφωνιών που είχε κάνει ο Ντε Γκολ την κρίσιμη τελευταία εβδομάδα του Μαΐου για να εξασφαλίσει τη νομιμοφροσύνη των ακροδεξιών στοιχείων του στρατεύματος και για να συνενώσει όλη τη συντηρητική παράταξη ενώπιον του κινδύνου της Αριστεράς.

Το εκλογικό αποτέλεσμα δικαίωσε πλήρως τον στρατηγό Σαρλ Ντε Γκολ και τις επιλογές του: Η Δεξιά σάρωσε με 43,65% των ψήφων, ενώ η Αριστερά έχασε 5% στις εκλογές της 23/6...

Με το δεύτερο γύρο της 30/6 ολοκληρώθηκε η γκολική πλημμυρίδα και στις έδρες, καθώς ο κυβερνητικός συνασπισμός πήρε 358 από τις 485.

Τι πραγματικά έγινε – τι μένει;

1ο ερώτημα: Ήταν μια φοιτητική νεολαιίστικη εξέγερση με επίμαχα ζητήματα τον αντιαυταρχισμό, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την σεξουαλική ελευθερία, την… φαντασία (ή τα όνειρα) των «νεολαίων» (ως ιδιαίτερης κοινωνικής κατηγορίας καθοριζόμενης ίσως από την ποσότητα τεστοστερόνης στον οργανισμό τους;). Προφανώς τα παραπάνω ήταν τριτεύοντα σε σχέση με τον χαραχτήρα της κοινωνικής εξέγερσης που συνέβη και που έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα Γενική Απεργία. Τόσο ο πανικός του καθεστώτος Ντε Γκολ όταν μπήκαν οι εργαζόμενες μάζες στο προσκήνιο, όσο και η αποτυχημένη προσπάθεια παγκόσμιας αντιγραφής (της ενεργοποίησης των εργαζομένων από φοιτητικές πρωτοπορίες) με εξαίρεση απ’ όσο θυμόμαστε της Ελλάδας το ’74 και της Περσίας το ’79 καταδεικνύουν ότι οι φοιτητές ή η νεολαία γενικά δεν είναι κάποιο νέο επαναστατικό υποκείμενο (άσχετα αν στρατεύεται πιο εύκολα σε «απελευθερωτικά» προτάγματα). Άμα τη λήξει του Γαλλικού Μάη ακολούθησαν φοιτητικές διεκδικήσεις-ταραχές στην Αγγλία, τη Γερμανία, τη Βουλγαρία, την τότε Γιουγκοσλαβία, την Πολωνία, το Μεξικό (με 100άδες νεκρούς φοιτητές για να μην διαταράξουν τη διεξαγόμενη Ολυμπιάδα), την Ιταλία (1969) χωρίς να «ιδρώσει το αυτί» κανενός στις χώρες που προανέφερα. Οι εξεγέρσεις δεν έχουν συνταγή κατασκευής, απλά προετοιμάζεις την καλύτερη δυνατότητα παρέμβασης.

2ο ερώτημα: εξέγερση ή επανάσταση; Κατά την γνώμη μας, δεν ήταν επανάσταση. Υπήρξε επαναστατική κατάσταση («αδυναμία των από πάνω και απροθυμία των από κάτω να κυβερνήσουν/κυβερνηθούν όπως παλιά») αλλά δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά ούτε το σχήμα (εν προκειμένω η 5η «Γαλλική Δημοκρατία») ούτε η ουσία (καπιταλιστική οικονομία του ανταγωνισμού και της συσσώρευσης) του καθεστώτος. Οι «πολιτικοί» πρωταγωνιστές της εξέγερσης, τόσο οι «αναρχοφιλελεύθεροι» με τα αόριστα ιδεαλιστικά προτάγματα («η φαντασία στην εξουσία») όσο και οι σταλινικοί ούτε καν διανοήθηκαν να διεκδικήσουν την εξουσία, ουσιαστικά δεν διασνοήθηκαν οτιδήποτε πέρα από ανεκτές από το σύστημα παραχωρήσεις. Ο «κόκκινος Ντανί» ήδη με συνέντευξη του εκείνες τις «μέρες του Μάη» (παρεμπιπτόντως έξοχη και διδακτική ταινία «ο Μιλού τον Μάη») μιλούσε για επαναστατικό ρεφορμισμό, «σταδιακές κατακτήσεις μέσα από επαναστατικές διαδικασίες». Όσο για τους ανά τον κόσμο σταλινικούς, στη Γαλλία είχαν δώσει τα διαπιστευτήρια χρησιμότητας στο σύστημα ήδη από την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» το ’45 όσο και λίγα χρόνια πριν τον Μάη, με την άρρητη υποστήριξη της αποικιακής επέμβασης ενάντια στην Αλγερία (με 8-10 εκατομμύρια νεκρούς), ενώ σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη σε κάθε ευκαιρία λειτουργούσαν σαν νεκροθάφτες των εξεγέρσεων…

Οι φυσικοί πρωταγωνιστές της εξέγερσης, οι εργάτες και νέοι, που καταλάμβαναν τα εργοστάσια ή συγκρούονταν στους δρόμους με την αστυνομία, με εξαίρεση τα σύμβολα δεν δημιούργησαν καινούριους θεσμούς αυτοοργάνωσης-δυαδικής εξουσίας, με αξιοπρόσεκτη εξαίρεση την περιοχή της Ναντ. Για να κλείσω τη σχετική κουβέντα παραθέτω τα λόγια του Αλέν Κριβίν σε επετειακή συνέντευξη στο «Βήμα» το ’98. «(…) μια κουβέντα ειπώθηκε για το Δημαρχείο και όλοι κάναμε πίσω. Τι να το κάνουμε το Δημαρχείο; Και σημειώστε ότι κατά τη διάρκεια του Μάη όλα αυτά τα κέντρα εξουσίας ήταν ουσιαστικά αφύλακτα. Τα φρουρούσε ένας αστυνομικός… Όποιος ήθελε, μπορούσε να τα καταλάβει! Αντί αυτών καταλάβαμε το θέατρο του Οντεόν»!

Τι μένει;

Πέρα από την ανατροφοδότηση των κινημάτων ανά τον κόσμο όπως έχουμε προπεριγράψει και την ετεροχρονισμένη μεταπολίτευση (όπως έγινε και στο δικό μας «Πολυτεχνείο»), τις προσωρινές καταχτήσεις (μεγάλο μέρος της συμφωνίας της Γκρενέλ υλοποιήθηκε στη συνέχεια), επανεπιβεβαιώνουμε δύο βασικά συμπεράσματα:

1ο: Η επικαιρότητα της επανάστασης. Η επανάσταση ήταν επίκαιρη το 1936 στη Γαλλία με την αγροτιά πλειονότητα του πληθυσμού, ήταν επίκαιρη το 1968 στη βιομηχανική Γαλλία (από τους 10.500 εργαζόμενους στο εργοστάσιο Φλις της Renault οι 5.000 καθημερινά παραβρίσκονταν στις συνελεύσεις της κατάληψης), με τους «χορτασμένους» εργάτες με ΙΧ αυτοκίνητο και προγραμματισμένες διακοπές. Ήταν επίκαιρη η επανάσταση στην καθυστερημένη Ρωσία των μουζίκων το 1917, είναι επίκαιρη η επανάσταση και το 2020 που εν μέσω ανασφάλειας, ανεργίας, εξεγέρσεων (με τον κύκλο των εξεγέρσεων σε πάνω από 15 χώρες στα τέλη του 2019, οι οποίες ) συνεχίζουν να «σιγοβράζουν».

Η εργατική τάξη δείχνει την δύναμή της και την αδυναμία των αστών κάθε φορά που εισβάλλει μαζικά στο ιστορικό προσκήνιο:  πανικός, αστάθεια και «φαγωμάρα» για τους «από πάνω», παράλυση της οικονομίας, αντιθέσερις ακόμη και στην αστυνομία, «μόλυνση» των στρατευμάτων. Πέρα από τα φληναφήματα των φιλελέδων ή των «απογοητευμένων ιδεαλιστών» μικροαστών που δεν τους «κατάλαβε» η τάξη (και επομένως… αυτή δεν υπάρχει) για 4η βιομηχανική επανάσταση, υπεραξίες του τριτογενή τομέα κ.λπ., η εργατική τάξη δείχνει τη δύναμή της ακόμη και όταν ένα κομμάτι της το βάζουν υποχρεωτικά στο παρασκήνιο («καραντίνα») και η οικονομία καταρρέει.

2ο: Η αναγκαιότητα της επαναστατικής οργάνωσης. Το σύστημα είναι σάπιο και κρέμεται σε αδύναμες κλωστές, και οι εργαζόμενοι μπορούν να αλλάξουν τις παραγωγικές σχέσεις απελευθερώνοντας το σύνολο της ανθρωπότητας από τα σημερινά και εν πολλοίς εξατομικοποιημένα αδιέξοδα (ακόμη και των «βολεμένων» σε αυτή την κοινωνία). Ωστόσο, σε (κατ’ ανάγκη μόνιμες) συνθήκες ιδεολογικής επικυριαρχίας των εκμεταλλευτών, διαίρεσης των εκμεταλλευόμενων, αλλοτρίωσης κ.λπ., δεν πρόκειται αίφνης να επιφοιτήσει κανένα «άγιο πνεύμα» στις συνειδήσεις των πολλών, ούτε ποντάρουμε πολλά στην ατομική «αυτοβελτίωση» ενός εκάστου από εμάς (π.χ. θεωρίες συναισθημάτων), από τη στιγμή που ζούμε σε κοινωνία και όχι σε κάποιο π.χ. βουδιστικό μοναστήρι.

Ο συλλογικός εκφραστής της θέλησής μας δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μια οργάνωση πρωτοπόρων εργατών και διανοούμενων που θα χρησιμοποιεί τα επιστημονικά εργαλεία του ιστορικού υλισμού και θα έχει το μέγεθος, δικτύωση, βάρος για να παλέψει τα συγκεκριμένα, καίρια και απελευθερωτικά καθήκοντα που πρέπει να υλοποιήσει η επόμενη μαζική εξέγερση – απεργία, που πάντα (θα) κυοφορείται  και πάντα ξεσπάει απρόσμενα

* Ο Βαγγέλης Λιγάσης είναι εργαζόμενος στο Γ.Ν.Θ. «Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ»




Όχι κάμερες στα σχολεία! Να μη γίνει η πανδημία εργαλείο φαλκίδευσης

Μετά την κατάθεση του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου, το υπουργείο Παιδείας προχώρησε, στην εσπευσμένη (και χωρίς διαβούλευση) ψήφιση τροπολογίας για την «παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης». Παρότι, όπως αναφέρεται, οι διατάξεις αντιμετωπίζουν «ζητήματα που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης» λόγω της πανδημίας, στην αιτιολογική έκθεση δηλώνεται ξεκάθαρα ότι η δυνατότητα αυτή παρέχεται σε κάθε «άλλο έκτακτο λόγο» που καθιστά «δυσχερή ή αδύνατη την παρακολούθηση διά ζώσης μαθημάτων» (άρα πχ. σε μια μαθητική κατάληψη ή αν απουσιάζουν οι απαραίτητοι εκπαιδευτικοί). Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, «κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης», με την τροπολογία εισάγεται (για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο) ο θεσμός της απευθείας μετάδοσης μέσω internet των μαθημάτων στην τάξη για μαθητές που θα «συμμετέχουν» εξ αποστάσεως.

Κάτω από τους υποκριτικούς σκοπούς της «εξυπηρέτησης της συνταγματικής επιταγής προαγωγής της διδασκαλίας» και της «διασφάλισης ότι οι μαθητές δεν θα αποξενώνονται από τη μαθησιακή διαδικασία και το αγαθό της γνώσης», στην πραγματικότητα με τη διάταξη αυτή ακυρώνεται συνολικά ο παιδαγωγικός χαρακτήρας του σχολείου, η ζωντανή αλληλεπίδραση του εκπαιδευτικού με τα παιδιά, η απερίσπαστη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού μέσα από τη συλλογική διαδικασία που είναι η τάξη. Το διαζύγιο που έχει πάρει το υπουργείο Παιδείας από την παιδεία, μετατρέποντας τα σχολικά μαθήματα σε webinars, διαφαίνεται και στη σχετική υπουργική απόφαση που ακολούθησε της τροπολογίας, όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «η ζωντανή μετάδοση αφορά μόνο το μέρος της διδακτικής ώρας που αφιερώνεται στην παράδοση μαθήματος» διασπώντας τον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαιδευτικής πράξης, ενώ ακόμη θεωρεί τον εκπαιδευτικό καθηλωμένο όλη την ώρα του μαθήματος στην έδρα του, αφού «για τη μετάδοση του ήχου, η συσκευή θα πρέπει να είναι σταθερά τοποθετημένη κοντά στον εκπαιδευτικό».
Ακόμη, η διάταξη αυτή παραβιάζει κατάφωρα βασικές διατάξεις προστασίας εργασιακών και ατομικών δικαιωμάτων, θεσμοθετώντας την «καινοτομία» της on-line παρακολούθησης εργαζομένων την ώρα εργασίας, με χαρακτηριστική τη δήλωση Λοβέρδου ότι «η κάμερα στην τάξη επιτρέπει να διαμορφώνουμε γνώμη για το πώς κάνουν μάθημα οι εκπαιδευτικοί». Ταυτόχρονα κονιορτοποιείται κάθε έννοια προστασίας προσωπικών δεδομένων και μάλιστα ευαίσθητων δεδομένων, που αφορούν ανήλικα παιδιά, τα οποία δολίως προσπαθεί η υπουργός (αν και απόφοιτη του  Harvard Law School) να μας προκαταλάβει στην εισηγητική έκθεση αναφέροντας ότι τα προσωπικά δεδομένα των συμμετεχόντων είναι «απλά κατά τεκμήριο». Σημειώνεται ενδεικτικά ότι στο παρελθόν ακόμη και η «ανεξάρτητη» Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ρητά απαγόρευσε τη χρήση καμερών στα σχολεία, παρά μόνο για λόγους ασφαλείας σε εξωτερικούς χώρους εκτός σχολικού ωραρίου (και μάλιστα αναφερόμενη σε κάμερες CCTV – κλειστού κυκλώματος), ενώ ακόμη και σε δημόσιες σχολικές εκδηλώσεις η φωτογράφηση παιδιών επιτρεπόταν υπό αυστηρές προϋποθέσεις και αφού είχε προηγηθεί η συναίνεση των γονέων.
Τέλος, η υποκρισία της κυβέρνησης στο ενδιαφέρον για «προαγωγή της δημόσιας εκπαίδευσης και την άμβλυνση των ανισοτήτων» αποδεικνύεται από το γεγονός ότι για την εφαρμογή της «σύγχρονης εκπαίδευσης» δεν υπάρχει ειδική οικονομική μέριμνα για την ανάπτυξη των αντίστοιχων υποδομών, με την σχετική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους να αναφέρει ότι δεν προκύπτει επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού. Έτσι μετατίθεται η ευθύνη για την εγκατάσταση της αναγκαίας υποδομής στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς (ας φέρουν υπολογιστές από το σπίτι τους), ενώ για τους μαθητές το πρόβλημα της σύνδεσης στην ψηφιακή τάξη λύνεται… πρωτοποριακά, με την υπουργική απόφαση να δίνει τη δυνατότητα χρήσης ακόμη και σταθερού τηλεφώνου!

 

Ποιους πολιτικούς στόχους κρύβουν οι κάμερες

Η νέα διάταξη έχει πολλαπλούς στόχους.
Στο επίπεδο των δικαιωμάτων στα αγαθά της παιδείας:
1. Εθισμό στην εκπαίδευση χωρίς σχολεία, χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς ανάγκη κτιριακών υποδομών, χωρίς όρια μαθητών στην τάξη, με νομιμοποιημένη την αδιοριστία των εκπαιδευτικών.
2. Περαιτέρω υποβάθμιση της σχολικής παιδείας, με αντιπαιδαγωγικές μεθόδους μετατροπής της διαδικασίας εκπαίδευσης σε στείρα μετάδοση γνώσεων, με πανοπτικό έλεγχο και αυστηρή επιτήρηση της σχολικής ζωής που θα αποστερεί τη δυνατότητα ολοκληρωμένης μόρφωσης, ειδικά για τα πιο φτωχά στρώματα.
3. Προλείανση του εδάφους για την αξιολόγηση σχολικών μονάδων (και εκπαιδευτικών), με τις «ζωντανές» διδασκαλίες (και την εύστοχα αναφερόμενη επεξεργασία των «μεταδεδομένων» τους) να αποτελούν πολύτιμα εργαλεία μετασχηματισμού των σχολείων σε ανταγωνιστικές μονάδες με περαιτέρω όξυνση των ταξικών ανισοτήτων.
Στο επίπεδο των εργασιακών δικαιωμάτων:
1. Την αποδοχή της παρακολούθησης εργαζομένων στον χώρο εργασίας την ώρα της δουλειάς, παραβιάζοντας κατοχυρωμένα δικαιώματα και συντείνοντας στην εντατικοποίηση της εργασίας.
2. Περαιτέρω εμπέδωση της τηλεργασίας, που επιφέρει σειρά ανατροπών στις εργασιακές συνθήκες (καταστρατήγηση ωραρίων, δουλειά και στην άδεια), που συνοδευόμενα και από τηλεσυνελεύσεις, τηλεψηφοφορίες σε σωματεία κ.λπ., θα συντρίψουν τη δυνατότητα συλλογικής συζήτησης και δράσης.
3. Την «αξιολόγηση» της εργασίας και το φακέλωμα των εργαζομένων ως εργαλείων απολύσεων, μειώσεων μισθού κ.λπ.
Τέλος, στο επίπεδο των ατομικών – δημοκρατικών δικαιωμάτων, πέραν της αμφισβήτησης της («πολυπαιγμένης» τα τελευταία χρόνια) προστασίας των προσωπικών δεδομένων, επιβάλλει την εμπέδωση της οργουελιανού τύπου επιτήρησης της καθημερινής ιδιωτικής ζωής από την πολύ τρυφερή παιδική ηλικία.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε την εμπειρία από την πολιτική όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία 25 χρόνια, ειδικά στην παιδεία, καταλαβαίνουμε ότι η διάταξη για τις κάμερες δεν αποτελεί ένα πρόσκαιρο ή έστω πρόχειρο μέτρο αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας. Η διάταξη αυτή, σε μεγάλο βαθμό, οικοδομεί στην πράξη (μαζί με το κατατεθειμένο νομοσχέδιο για την εκπαίδευση) την περαιτέρω απορύθμιση της παιδείας και ταυτόχρονα τη διευρυνόμενη τάση φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής. Αποκαλύπτεται η πραγματική ατζέντα της «επιστροφής στην κανονικότητα» που, με αφορμή και την πανδημία, απεργάζεται και υλοποιεί η Κυβέρνηση της ΝΔ και η -επίσημα προσκεκλημένη στην περσινή σύνοδο της Λέσχης Bilderberg- κ. Κεραμέως.

 

Η στάση συνδικαλιστικών ηγεσιών και αντιπολίτευσης

Παρά τη γενική κατακραυγή για τη (ν)τροπολογία αυτή από την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και ευρύτερα την κοινωνία (με σχετικό ψήφισμα που κυκλοφόρησε στο Avaaz να έχει συγκεντρώσει ήδη σχεδόν 50.000 υπογραφές), οι υποταγμένες στις επιλογές της κυβέρνησης ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ δίνουν «αέρα» στην πολιτική της. Κορυφαίο δείγμα η ΔΟΕ, η οποία το μόνο που βρήκε να ψελλίσει ήταν η έλλειψη της λεγόμενης «μελέτης αντίκτυπου» που οφείλει να κάνει το υπουργείο Παιδείας στο πλαίσιο της προστασίας των προσωπικών δεδομένων (λες και αυτό θα αποτελέσει εμπόδιο για το υπουργείο). Αρνούνται μάλιστα να πραγματοποιηθούν γενικές συνελεύσεις γιατί «δεν θα έχουν επιτυχία»…
Ακόμη χειρότερη η στάση της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επαληθεύει για πολλοστή φορά το ρόλο της «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης και γίνεται ιμάντας μεταφοράς της χολερικής φιλολογίας των «αρίστων» για τους εκπαιδευτικούς που φοβούνται για συντεχνιακούς λόγους τις κάμερες. Συμβάλλει στην προσπάθεια να μετακινηθεί η εστίαση της συζήτησης προς την πλευρά των αγωνιστών, προτρέποντάς τους να μην επιδεικνύουν «στείρα αντίθεση» και να καταθέσουν «εποικοδομητικές» προτάσεις (ίσως γιατί αναπολούν το ρόλο τους ως διαχειριστών του συστήματος). Τέλος, το ΚΚΕ θέλει να «κρατήσει τους καλούς βαθμούς» που έχει πάρει στις εξετάσεις υποταγής κατά τον καιρό του lockdown, με εμβληματικές την ουσιαστική αποδοχή της επιλογής της ασύγχρονης εκπαίδευσης και του ανοίγματος των σχολείων χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας. Περιορίζεται για μια ακόμη φορά σε συμβολική αντιπολίτευση (και για τις κάμερες και για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο), υπονομεύοντας την ανάπτυξη αγώνων.

 

Ο αγώνας ενάντια στις κάμερες μας αφορά όλους

Επειδή -όπως αναδείχθηκε- η πολιτική στόχευση της (ν)τροπολογίας είναι ευρεία, ο αγώνας δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ή έστω και τους γονείς, αλλά όλη την κοινωνία. Η επιλογή της κυβέρνησης της ΝΔ να προωθήσει εν μέσω ενός υγειονομικού κινδύνου την ατζέντα των ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων (σε συνδυασμό με την τρομοκράτηση του κόσμου με πρόστιμα, ΜΑΤ στις πλατείες κ.λπ.) μάλλον δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Φαίνεται ότι δεν είναι εφικτό (εδώ ή και σε άλλα θέματα) να βρεθεί ο αντίστοιχος Τσιόδρας για να «κουκουλώσει» τις κυβερνητικές ευθύνες (η επιλογή ενός τέτοιου ρόλου για τον κ. Μπαμπινιώτη μάλλον «κάηκε» από τον ίδιο και όσα είπε).
Τα πρώτα μηνύματα από τις διαθέσεις του κόσμου είναι ενθαρρυντικά (ενδεικτική η συμμετοχή χιλιάδων στο συλλαλητήριο της 13/5). Φαίνεται ότι (με καταλύτη και την οικονομική κρίση που είναι σε εξέλιξη) μπορεί να ξεδιπλωθεί ένα ευρύτερο κίνημα ενάντια στις κάμερες (και το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση) που θα στρέφεται -αντικειμενικά- ενάντια στο σύνολο της κυβερνητικής ατζέντας. Είναι επιτακτική υποχρέωση για τις οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τους αγωνιστές να δουλέψουν ενωτικά για την οργάνωση μαζικών κινητοποιήσεων για κατάργηση της τροπολογίας, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση της ΝΔ σε αναδίπλωση, γεγονός που θα αφήσει παρακαταθήκες για την παραπέρα ανάπτυξη του κινήματος.

 

Κ. Μ.




Ο πολιτισμός δεν μπαίνει σε καραντίνα, σώζεται όταν σώζονται οι άνθρωποι

Του Μάριου Αυγουστάτου

«Δεν είμαστε επαίτες, έχουμε δικαιώματα»,
εργαζόμενοι στον χώρο του πολιτισμού

Σε όλη διάρκεια της καραντίνας, οι καλλιτέχνες μας συντρόφευαν με μουσικές, θεατρικά και άλλα πολλά, χωρίς να μας ζητήσουν κάποιο αντίτιμο. Οι άνθρωποι όμως που είναι πίσω από όλη την ποικιλία και τον πλούτο της πολιτισμικής παραγωγής έχουν σάρκα και οστά και καθημερινές υλικές ανάγκες, όπως όλοι μας.

Ο χώρος του πολιτισμού το τελευταίο διάστημα είναι σε αναβρασμό, καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι μπροστά και πίσω από τη «σκηνή» δεν έλαβαν κάποια κρατική ενίσχυση, την ώρα που όλα τα πολιτιστικά δρώμενα έχουν διακοπεί λόγω των μέτρων. Μπορεί σ’ εμάς να φτάνει το τελικό προϊόν, αλλά εκτός από κάποιους προβεβλημένους (ηθοποιοί, ερμηνευτές, χορευτές κ.λπ.), υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εργάτες του πολιτισμού που είναι απαραίτητοι και μαζί με τους πρώτους δεν είχαν δυνατότητα να δουλέψουν: συνθέτες, κουκλοπαίκτες, ηχολήπτες, σκηνογράφοι, φροντιστές, φωτιστές, εργάτες κ.λπ.
εκάδες καλλιτέχνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας το προηγούμενο διάστημα κατέβασαν από το διαδίκτυο τα τραγούδια τους, ενώ άλλοι έριξαν «μαύρο», αποφασίζοντας έτσι να πιέσουν για την ενίσχυση του χώρου. Και εν τέλει κατέβηκαν στον δρόμο διεκδικώντας την αυτονόητη κρατική στήριξη.

 

Η κυβέρνηση της ΝΔ: πολύ λίγα πολύ αργά

Πριν να αρχίσουν τις κινητοποιήσεις οι άνθρωποι του πολιτισμού, η κυβέρνηση σφύριζε αδιάφορα, λες και η ενασχόληση και η εργασία στον συγκεκριμένο κλάδο είναι… χόμπι. Μετά από τις κινητοποιήσεις και τις πιέσεις που δέχτηκε σε κάθε επίπεδο, αναγκάστηκε να ανακοινώσει κάποια μέτρα.
Στις 7 Μάη -τη μέρα που οι άνθρωποι του πολιτισμού κατέβηκαν στον δρόμο- η υπουργός Λίνα Μενδώνη (που λίγο καιρό πριν η έννοια της ήταν να στέλνει ρόμποκοπ για να μαζεύει ανήλικους από τις προβολές του Τζόκερ) με προκλητικότατο ύφος και φρασεολογία (είπε επί λέξει: «δεν έχει σημασία που δεν είχαμε στο πρόγραμμά μας τίποτα για τον Πολιτισμό: εκλεγήκαμε και θα εκλεγούμε πάλι») παρουσίασε τα μέτρα της κυβέρνησης, τα οποία επιβεβαίωσε και ο υπ. Εργασίας Γιάννης Βρούτσης. Υποστηρίζοντας μάλιστα πως η κυβέρνηση δεν καθυστέρησε καθόλου να λάβει μέτρα για τη στήριξή τους, και πως… «υπήρχε σχέδιο».
Υποτίθεται, δικαιούχοι των 800 ευρώ είναι όλοι οι εργαζόμενοι των οποίων οι συμβάσεις έληξαν πρόωρα, καθώς και άλλες ομάδες στις οποίες επεκτείνεται αναδρομικά το δικαίωμα στήριξης, και στις οποίες αναφέρθηκε. Επίσης, πρόκειται να δημιουργηθεί μητρώο καλλιτεχνών.
Ακόμα, ζωντανές εκδηλώσεις πρόκειται να ξεκινήσουν από τις 15 Ιουλίου σε ανοικτούς χώρους και με όριο πληρότητας 40%, υποστηρίζοντας πως ο Ιούλιος και ο Αύγουστος θεωρούνται πιο ασφαλείς μήνες. Την 1η Ιουνίου θα ανοίξουν τα θερινά σινεμά, ενώ στις 15 του ίδιου μήνα και τα μουσεία, όλα τηρώντας τις αποστάσεις και τα σχετικά μέτρα ασφαλείας.
Ακούγονται θετικά όταν ακούγονται από τη μία πλευρά, σωστά;

 

Τι απαντούν οι άνθρωποι του πολιτισμού

Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Μητσοτάκης ενδιαφέρονται για τον κόσμο της δημιουργίας μόνο όταν μπορούν να φωτογραφηθούν δίπλα του για προσωπική προβολή. Ο Φοίβος Δεληβοριάς σε μια μακροσκελή ανάρτηση,((https://cutt.ly/fyRt9aT)) μετά τις εξαγγελίες της υπουργού Πολιτισμού, αποχαιρετά το κοινό του λέγοντας ότι «το πιο μαύρο σενάριο των φόβων μας επιβεβαιώθηκε».
Στο σύνολό τους, οι άνθρωποι του κλάδου θεωρούν τα μέτρα της κυβέρνησης τουλάχιστον ανεπαρκή και μάλιστα τονίζουν την εγκληματικά καθυστερημένη παρέμβασή της.
Ακάλυπτοι μένουν χιλιάδες εργαζόμενοι και κατηγορούν την υπουργό Πολιτισμού, ενώ υπενθυμίζουν την ανεπάρκεια των πολιτικών που προωθήθηκαν και για την πρόσφατη υπόθεση των πνευματικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών. To Σωματείο Τεχνικών Απασχολούμενων σε Ζωντανές Οπτικοακουστικές Εκδηλώσεις (ΣΤΑΖΟΕ) μάλιστα υποστηρίζει ότι μόλις 30 εργαζόμενοί του εντάσσονται στα μέτρα στήριξης. ((https://cutt.ly/eyRt3JX))
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ελπίδα βιοπορισμού. Η δραματική κατάσταση για χιλιάδες εργαζόμενους που σχετίζονται με τον πολιτισμό δεν αφορά μόνο το τελευταίο διάστημα της καραντίνας, ούτε καν τους επόμενους μήνες, αφορά και τη σεζόν 2020-2021…
Να δούμε κάποια ενδεικτικά «μέτρα»:
• Η Υπ.Πο. εξήγγειλε δέσμη «μέτρων» 15 εκ. ευρώ, από τα οποία ούτε 1 ευρώ δεν φτάνει απευθείας στους καλλιτέχνες! Αυτά τα 15 εκ. ευρώ κατευθύνονται στα αγαπημένα της ιδιωτικά Ιδρύματα (από τα οποία περιμένει να της το ανταποδώσουν με… θετική δημοσιότητα). Μέσα στην κρίση, η Υπ.Πο. ενδιαφέρεται μόνο για όσα -θεωρεί ότι- θα της διασφαλίσουν την υπουργική της καρέκλα.
• Λένε πόσο επαρκή είναι τα 15 εκ. ευρώ ((https://cutt.ly/yyRt847)) για όλο το 2020 για ενίσχυση των ανθρώπων του πολιτισμού (που το ίδιο το ΥΠΠΟΑ υπολογίζει ότι είναι 100.000 άνθρωποι). Με μια απλή διαίρεση, αυτό βγάζει 150 ευρώ για κάθε άνθρωπο του πολιτισμού για όλο το 2020!
• Αναφέρει ως «έκτακτες δράσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας» έργα που έχουν σχεδιαστεί και τεθεί σε εφαρμογή πολύ καιρό πριν ξεσπάσει η υγειονομική κρίση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δράση με το Εικαστικό Επιμελητήριο και το ΤΑΠΑ, που έχει ξεκινήσει από το… 2017! (Κανονικότατο δούλεμα).
• Εντελώς ανερυθρίαστα αναφέρει ως «έκτακτες δράσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας» τις πάγιες υποχρεώσεις του ΥΠΠΟ, όπως η χρηματοδότηση των… ΔΗΠΕΘΕ! Και προχωράει και σε χονδροειδή ψέματα, λέγοντας (σε άλλο Δελτίο Τύπου) ((https://cutt.ly/oyRt75O)) ότι «επισπεύδεται η εκταμίευση και της δεύτερης δόσης», ενώ δεν έχει εκταμιευτεί ούτε καν η πρώτη δόση του 2020!
• Ανακοινώνει ως «έκτακτες δράσεις» για τη στήριξη του σύγχρονου πολιτισμού τις Ψηφιακές Δράσεις και άλλες προσκλήσεις που ετοιμάζει, οι οποίες κατευθύνονται απευθείας σε Ιδρύματα ή Μουσεία ή Ιδιώτες (όπως π.χ. η Art Athina). Τα ποσά θα φτάσουν σε ελάχιστους καλλιτέχνες, διά μέσου των «μεσαζόντων» Ιδρυμάτων ή ιδιωτών, και θα είναι ένα μικρό ποσοστό των ποσών.
Ανακοινώνει ως «έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού» την επιδότηση κινηματογραφικών ταινιών, που ήταν ούτως ή άλλως στον προγραμματισμό του ΥΠΠΟ! Και βέβαια προϋποθέτει να τελειώσει η καραντίνα, να γυριστούν οι ταινίες και μετά να πάρουν τα χρήματα. Ίσως μέχρι το τέλος του 2020 (ως τότε οι άνθρωποι θα τρώνε τι;)! Το ίδιο ισχύει και για τη χρηματοδότηση παραστάσεων χορού, θεάτρου και λοιπών επιχορηγούμενων δράσεων, που μόνο ως ανέκδοτο ακούγονται μέσα στα μέτρα της καραντίνας.
Όλες αυτές οι επιδοτήσεις που ανακοινώνει το ΥΠΠΟΑ έχουν προϋπόθεση ότι θα παραχθούν και θα παρουσιαστούν έργα πολιτισμού (ανταποδοτικότητα όπου βολεύει…). Σε διαφορετική περίπτωση, δε θα πάρει κανείς τίποτα.
Αδιανόητα πράγματα, ακόμα κι από μια κυβέρνηση που θεωρεί πολυτέλεια τον πολιτισμό.

 

Τι πρέπει να γίνει

Το υπουργείο Πολιτισμού πρέπει εδώ και τώρα να ασχοληθεί με το πώς όλοι οι εργάτες του πολιτισμού, με όποια σχέση εργασίας κι αν δούλευαν, θα ενισχυθούν. Με αλλαγή των προϋποθέσεων και με ειδικά προγράμματα που θα αφορούν τους ίδιους τους εργαζόμενους κι όχι ιδρύματα και γύπες επιχειρηματίες. Οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες στον πολιτισμό γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι το τελευταίο υπουργείο που πήρε μέτρα για την προστασία των εργαζόμενων του κλάδου ευθύνης του, τα οποία μέτρα (έστω αυτά τα πενιχρά) τα κέρδισαν οι ίδιοι εργαζόμενοι με τον αγώνα τους.
Είναι αναγκαίο να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους ανθρώπους που δοκιμάζονται πολύ περισσότερο από μας και να ενώσουμε τις φωνές μας μαζί τους. Να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση μαζί με τους εργαζόμενους, τα σωματεία που τους εκπροσωπούν, σε ισότιμη συζήτηση και όχι να βγάζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων μονομερείς ανακοινώσεις-φιρμάνια.
Παράλληλα με όλες τις άλλες διεκδικήσεις, για τη Δημόσια Υγεία και για τη συνολική ενίσχυση του κόσμου της εργασίας, να διεκδικήσουμε μαζί τους να γίνει καθολική εφαρμογή του επιδόματος σε όλους τους εργαζόμενους στον πολιτισμό ανεξάρτητα από τις εργασιακές σχέσεις και παροχή του σε μηνιαία βάση μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση. Παροχή επιδόματος ανεργίας στο σύνολο των ανέργων, μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Το εποχικό επίδομα που δίνεται κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου, να δοθεί χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Και τέλος να δοθεί πλήρης και χωρίς όρους ασφαλιστική κάλυψη για όλους.
Γιατί Πολιτισμός δεν είναι το «όλοι μαζί μπορούμε» της Πρωτοψάλτη, χέρι χέρι με Μητσοτάκη και Μπακογιάννη και τα κανάλια τους, είναι να παλέψουμε μαζί με τους εργαζόμενους για τα αυτονόητα.




Πώς κολλάει ο ιός όταν είσαι μέσα στο αυτοκίνητο;

του Μάριου Αυγουστάτου

Η ΝΔ αποφάσισε την απαγόρευση κυκλοφορίας αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας για λόγους… δημόσιας υγείας!

Πιο συγκεκριμένα, αποφάσισε απαγόρευση κυκλοφορίας αυτοκινήτων στην περιοχή μεταξύ των οδών: Μητροπόλεως – Ερμού – Αθηνάς – Σταδίου – Μητροπόλεως και στο τμήμα της οδού Ερμού από την οδό Αθηνάς ως την οδό Αγ. Ασωμάτων. Για τους παραβάτες προβλέπονται πρόστιμα… ύψους 150 ευρώ.

Γιατί; «Για επιτακτικούς λόγους αντιμετώπισης σοβαρού κινδύνου δημόσιας υγείας που συνίστανται στη μείωση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19».

Απ’τη μια λένε θα αποτραπεί η μετάδοση του κορωνοϊού με την απαγόρευση κυκλοφορίας αυτοκινήτων. Απ’ την άλλη, μας προτρέπει η κυβέρνηση να χρησιμοποιούμε τα ΙΧ για να περιορίζεται ο συνωστισμός στα ΜΜΜ; Μάλιστα, σαφές και επιστημονικό.

Σε άλλα νέα, επιτρέπονται οι αφίξεις αεροπλάνων με τουρίστες από το εξωτερικό. Σε άλλα νέα, είναι ασφαλές να ανοίγουν τα σχολεία για τα παιδιά.

Στα αεροπλάνα οι θέσεις θα είναι πλήρεις. Σε υπεραστικά ΚΤΕΛ, τουριστικά λεωφορεία και λεωφορεία ιχ επιτρέπεται η πλήρωση των θέσεων έως 50%, μέχρι την 31η Μαΐου, οπότε και θα επανεξεταστεί το εν λόγω πλαίσιο, με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα.

Στα πλοία, μέχρι 50% του συνολικού αριθμού επιβατών που ορίζεται στο πιστοποιητικό ασφαλείας του πλοίου, ή στο 55% αν διατίθενται καμπίνες.

Στις παραλίες ελάχιστη απόσταση ανάμεσα σε δύο ξαπλώστρες που βρίσκονται σε διαφορετικές ομπρέλες ορίζεται στο 1,5 μέτρο, ενώ ο μέγιστος αριθμός ατόμων είναι 40 ανά 1.000τ.μ. Α ναι, απαγορεύεται και το αλκοόλ. Γιατί αν πιεις, θα αρχίσεις να αγκαλιάζεις όποιον/α βρίσκεται κοντά σου.

Ας μας εξηγήσουν λοιπόν. Πως κολλάει ο ιός όταν είσαι μέσα σε αυτοκίνητο;

Γιατί άραγε το κάνουν αυτό;

Διαβάζουμε: η απόφαση ελήφθη και μετά από πρόταση του Δήμου της Αθήνας, ώστε να υλοποιηθεί ο “Μεγάλος Περίπατος”. Μια απόφαση που πάρθηκε από το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας σε… έκτακτη συνεδρίαση, μέσω τηλεδιάσκεψης στις 11 Μαΐου, στο οποίο οι αριστερές παρατάξεις αποχώρησαν διαμαρτυρόμενες για τη μεθόδευση.

Ήταν μια παρωδία συζήτησης, ένας πραξικοπηματικός αποκλεισμός των κινημάτων της Αθήνας, που θα έπρεπε να έχουν λόγο σε δημόσια διαβούλευση για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Αποκλείστηκε ο κόσμος που δίνει μάχες στις γειτονιές για να σώσει τους ελεύθερους χώρους και το πράσινο: το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή, τον Ποδονίφτη, τον Ιλισσό, του Φιλοπάππου, την Ακαδημία Πλάτωνος. Απέκλεισαν και τους μικρομαγαζάτορες και επαγγελματίες που επιβιώνουν απέναντι στα μεγαθήρια των mall στις παρυφές των νέων ξενοδοχείων του κέντρου.

Το κίνημα που τάχθηκε κατά του περιβαλλοντοκτόνου νόμου του Μητσοτάκη φιμώθηκε επίσης.

Το σχέδιο που παρουσίασε ο Μπακογιάννης για την “ανάπλαση” του κέντρου της Αθήνας έχει μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα των βαρώνων της τουριστικής ανάπτυξης, με πλήρη υπονόμευση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και των φτωχότερων κατοίκων της πόλης και των μεταναστ(ρι)ών / προσφυγ(ισσ)ων. Ένα “καθαρό” και αποστειρωμένο κέντρο της Αθήνας, δωράκι στα μεγάλα συμφέροντα. Πλασάρεται ως κάτι που θα βελτιώσει τις ζωές των πολιτών της Αθήνας, αλλά είναι απλά μια ακόμα προσαρμογή στην πράσινη ανάπτυξη του Μητσοτακέικου, ένας ακόμα εξευγενισμός (gentrification) του κέντρου της Αθήνας, σε μεγάλη κλίμακα! Για άλλη μια φορά κάνουν την κρίση ευκαιρία και εκμεταλλεύονται την πανδημία για να περάσουν τις πολιτικές τους.

Η απάντησή μας

Η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι οι μαζικοί αγώνες και στις γειτονιές και στο κέντρο και παντού. Να δυναμώσουμε τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στα νοσοκομεία, των καλλιτεχνών, των προσφυγ(ισσ)ων και μεταναστ(ρι)ών, της νεολαίας ενάντια στις πολιτικές “νόμου και τάξης” στις πλατείες και των κινημάτων για το περιβάλλον. Να χτίσουμε ένα κίνημα αντίστασης και ανατροπής που θα ανοίξει το δρόμο για να μπουν οι ανθρώπινες ανάγκες πάνω από τα κέρδη τους.




Έχουν βαλθεί να κλείσει το Αμ. Φλέμινγκ ;

Ιδιαίτερος ζήλος έχει επιδειχθεί το τελευταίο διάστημα να αλλάξει χρήση η πτέρυγα Μπόμπολα.

-Μα γιατί να παραμένει κλειστός και άχρηστος ο χώρος; θα έλεγε ίσως πάλι κάποιος.

Το ερώτημα φαίνεται λογικό, και οι κάτοικοι της περιοχής έχουμε ήδη πολλάκις απαντήσει: Ναι, να αξιοποιηθεί η πτ. Μπομπολα: Να γίνει ανοιχτή μονάδα υγειονομικής περίθαλψης στα πλαίσια του Αμ. Φλέμινγκ.

Παράλληλα όμως το παραπάνω ερώτημα είναι μη πραγματικό και τίθεται εκ του πονηρού. Η πτέρυγα, όπως έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν, παρόλο που είναι κλειστή για το κοινό δεν παραμένει εντελώς αναξιοποίητη, αντίθετα στεγάζει εσωτερικές λειτουργίες του νοσοκομείου οι οποίες προφανώς είναι απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία του.

Για εμάς ως Πρωτοβουλία Κατοίκων οι προτάσεις και η συντεταγμένη προσπάθεια Δημάρχου και της κυβέρνησης για νηπιαγωγείο στη πτ. Μπόμπολα είναι ξεκάθαρο πως κρύβουν την υστεροβουλία τους για κλείσιμο ολόκληρου του νοσοκομείου Αμ. Φλέμινγκ. Εξάλλου το κυβερνών κόμμα ως γνωστόν έχει μια μόνιμη βεντέτα τόσο με την δημόσια υγεία, όσο και με το ίδιο το Αμ. Φλέμινγκ που ήταν και το νοσοκομείο το οποίο δεν κατάφερε να κλείσει η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. παρά τις προσπάθειές τους.

Δυστυχώς, εν μέσω παγκόσμια πανδημίας η κυβέρνηση και οι τοπικοί άρχοντες αποφασίζουν να πλήξουν την Δημόσια Υγεία. Η στήριξη του Ε.Σ.Υ. είναι κούφια λόγια!

Πρωτοβουλία Κατοίκων Πεντέλης

———————————————–

Παραθέτουμε κάλεσμα υπογραφών του 

Πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών ενάντια στη μετατροπή της σε νηπιαγωγείο!

Μετά τις πληροφορίες των τελευταίων ημερών περί μετατροπής της πτ. Μπόμπολα σε …νηπιαγωγείο, πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες ενάντια σ’ αυτή την προοπτική. Εντύπωση και ερωτηματικά προκαλεί η σιωπή της Διοίκησης. (Στοιχειωδώς, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να εκφράσει την αντίθεσή της στη διάλυση του Νοσοκομείου που διοικεί;)

Το Σωματείο εργαζομένων, έχει βέβαια σαφή θέση ενάντια στη διάλυση και το κλείσιμο της Πτ. Μπόμπολα. Έχουμε τη βεβαιότητα πως το λουκέτο στην Πτ. Μπόμπολα, η απώλειά του για το Νοσοκομείο έχει άμεση σχέση με τα σχέδια για το κλείσιμο ολόκληρου του Φλέμιγκ. Όσο δεν μπαίνουν σε φάση υλοποίησης οι αποφάσεις, που κάτω από την πίεση και τους αγώνες μας πάρθηκαν το προηγούμενο διάστημα και αφορούν στην επαναλειτουργία της με μονάδες παροχής περίθαλψης (κλινική μίας ημέρας, οφθ/κα χειρουργεία κλπ) ο κίνδυνος για λουκέτο αφορά ολόκληρο το Νοσοκομείο και όχι μόνο μία Πτέρυγα.
 το Σωματείο θα αναπτύξει άμεσα πρωτοβουλίες, καλώντας σε κοινό αγώνα τους φορείς της περιοχής, κάθε έναν και μία που είναι αντίθετοι στην ολοκλήρωση της διάλυσης του Νοσοκομείου που ξεκίνησε το 2013 και δεν ολοκληρώθηκε χάρη στους αγώνες μας και στη στήριξη του κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό, αντιλαμβανόμαστε και την πρόσφατη πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών που βρίσκεται στον αέρα και είναι υπέρ της επαναλειτουργίας της Πτ. Μπόμπολα του Νοσοκομείου Α. Φλέμιγκ.
https://secure.avaaz.org/el/community_petitions/dimarhos_dimoy_pentelis_to_mpompola_na_parameinei_nosokomeio/
Στο κείμενό της, θα προσθέταμε την πληροφορία πως αν αυτή τη στιγμή συζητάμε και αγωνιζόμαστε για την επαναλειτουργία δομών περίθαλψης, ανάπτυξη και στήριξη του Αμαλία Φλέμιγκ, πως αν έχουμε γύρω στις 3500 επισκέψεις (εξυπηρέτηση κόσμου δηλαδή) το μήνα, αυτό οφείλεται στο γεγονός πως δεν πέρασε το αποφασισμένο κλείσιμό του το 2013. Και πως αυτό δεν ήταν εύκολο.
Χρειάστηκαν επίμονοι αγώνες και κινητοποιήσεις, χρειάστηκε στήριξη του λαού της περιοχής που εκφράστηκε με πολλούς τρόπους. Χρειάστηκε να στριμωχτεί η πολιτική ηγεσία και ο τότε Υπουργός των λουκέτων στα Νοσοκομεία Α. Γεωργιάδης. Χρειάστηκε να ανατραπεί η απόφαση της Τρόικας για το κλείσιμο του Α. Φλέμιγκ. 
Αν και δυστυχώς δεν συνέβη το ίδιο και με μια δεκάδα (τουλάχιστων) άλλων Νοσοκομείων (Πατησίων, Πολυκλινική, Λοιμοδών, Παναγία, Νοσ. Θώρακος…) έχουμε τη βεβαιότητα πως μόνο με τους αγώνες των εργαζομένων και την αλληλεγγύη του λαού είναι δυνατό να ανατραπούν πολιτικές που “φαίνονται” πανίσχυρες και “ανίκητες”! Αν το καταφέραμε τότε, μπορούμε και τώρα!