Αθωώθηκε ο ιχθυολόγος που είχε καταγγείλει τις πρακτικές των εταιριών και αποκάλυψε τους κινδύνους των τροφών που παρασκευάζονται στα ιχθυοτροφεία.
Δημοσιεύουμε αυτούσια τη δήλωση του μετά το πέρας του δικαστηρίου:
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη παράσταση διαμαρτυρίας που πραγματοποίησε η “Αγωνιστική Πρωτοβουλία Πειραιά – SOS Πειραιάς” στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής στις 5/2/2020.
Η παρέμβαση αυτή είχε σκοπό να αναδείξει και να επιβάλει στην ημερήσια διάταξη του Περιφερειακού Συμβουλίου το Master Plan της Cosco και τις δραματικές συνέπειες που διαμορφώνονται για το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας μας και τους πολίτες του Πειραιά.
Στο πλαίσιο αυτό με την παράσταση αναδείχθηκαν δύο κεντρικά ζητήματα.
Το πρώτο αφορούσε την έναρξη των εργασιών για την επέκταση του λιμανιού στην περιοχή της Πειραϊκής για τα υπερμεγέθη κρουαζιερόπλοια, επένδυση η οποία ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η σχετική δαπάνη χρηματοδοτείται από το ευρωπαϊκό ταμείο περιφερειακής ανάπτυξης και η οποία προβλέπει επέκταση συνολικού εμβαδού 150.000 τ.μ. Μάλιστα η Cosco με θρασύτατο και προκλητικό τρόπο ανακήρυξε τον ανάδοχο του σχετικού έργου με σκοπό οι εργασίες να ξεκινήσουν μέσα στον μήνα Φλεβάρη, χωρίς να έχει πάρει ακόμη την απαραίτητη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Το δεύτερο ζήτημα ήταν το επείγον αίτημα των κατοίκων Δραπετσώνας – Κερατσινίου για το κλείσιμο και την άμεση απομάκρυνση των ρυπογόνων εγκαταστάσεων της επιχείρησης Μελισσανίδη “OIL ONE” η οποία αποδεδειγμένα επιβαρύνει με την ρυπογόνα δραστηριότητά της την υγεία και την ποιότητα ζωής των κατοίκων.
Αναφορικά με το Master Plan της Cosco και τα προβλήματα που διαμορφώνονται στον Πειραιά από την επέκταση της προβλήτας , την σχετική πρωτοβουλία στο Περιφερειακό Συμβούλιο στήριξε το περιφερειακό σχήμα – συνδυασμός “Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική” που έβαλε το ζήτημα ως επείγον για να τεθεί στην ατζέντα της ημερήσιας διάταξης ενώ για το δεύτερο (OIL ONE) υπήρχε κοινό αίτημα το οποίο έθεσαν επίσης το περιφερειακό σχήμα “Λαϊκή Συσπείρωση” καθώς και το σχήμα “Ανυπότακτη Αττική”.
Επίσης οι εκπρόσωποι αυτών των παρατάξεων στις παρεμβάσεις τους απαίτησαν την άμεση μετεγκατάσταση της OIL ONE καθώς και την μη εκταμίευση οποιασδήποτε χρηματοδότησης της Cosco από το περιφερειακό ταμείο μέχρι το θέμα να συζητηθεί στο περιφερειακό συμβούλιο.
Έπειτα από διαλογική συζήτηση έγινε δεκτό το αίτημα της “Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας Πειραιά – SOS Πειραιάς” και το θέμα της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Cosco θα εισαχθεί προς συζήτηση στο αμέσως επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο ενώ το δεύτερο απορρίφθηκε από τις συστημικές δυνάμεις του Περιφερειακού Συμβουλίου…
Στην παρέμβασή του ο εκπρόσωπος της “Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας Πειραιά – SOS Πειραιάς” μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε στην πολυδιαφημισμένη επένδυση της Cosco η οποία έχει διαμορφώσει στο λιμάνι μια ειδική οικονομική ζώνη με υπονομευμένα τα εργατικά δικαιώματα στις ΣΣΕ, στις εργασιακές σχέσεις ακόμη και στα ζητήματα που συνδέονται με την ασφάλεια στους χώρους εργασίας.
Ταυτόχρονα υπογράμμισε ότι τα έργα που εντάσσονται στους σχεδιασμούς της Cosco θα προκαλέσουν σοβαρές κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες για τον λαό του Πειραιά στην ευρύτερη έκταση των συνοικιών του, θα επιβαρύνουν δραματικά την ρύπανση, θα καταστρέψουν το θαλάσσιο περιβάλλον, θα αυξήσουν την ηχορρύπανση, θα επιδεινώσουν το κυκλοφοριακό ενώ οι συνέπειες θα είναι εξίσου σοβαρές για χιλιάδες επαγγελματίες που αναπτύσσουν την δραστηριότητά τους στον Πειραιά και στο λιμάνι.
Οι “εμβληματικές” επενδύσεις που βρίσκονται στην φορτωμένη ατζέντα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής με την παραπέρα επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων (ΔΕΗ – ΕΥΔΑΠ – ΛΑΡΚΟ – Νοσοκομεία – Δήμοι κ.λπ), το ξεπούλημα όλου του δημόσιου και εθνικού πλούτου εξυπηρετεί το δόγμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτό της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους.
Χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα η Ν.Δ προκειμένου οι “επενδυτές” να ασφαλίσουν τις επενδύσεις και τα κέρδη τους θωρακίζουν τα προνόμια του κεφαλαίου σε θεσμικό – νομοθετικό επίπεδο και από την άλλη χτυπάνε αδίστακτα τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Cosco η οποία τα τελευταία χρόνια αυξάνει θεαματικά τα κέρδη της και με το νέο επιχειρηματικό της σχέδιο γιγαντώνεται, η κερδοφορία της ανέρχεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ο λαός του Πειραιά και οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες μιας ανάπτυξης η οποία είναι απόλυτα προσανατολισμένη στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.
Κλείνοντας σημείωσε ότι συνεχίζουμε την μάχη κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, κατά του Master Plan της Cosco, βάζουμε μπροστά τα προβλήματα και τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και των εργαζομένων του Πειραιά και θα συνεχίσουμε τον αγώνα να μην υλοποιηθούν οι καταστροφικοί σχεδιασμοί κυβέρνησης – Cosco και των άλλων επιχειρηματικών ομίλων.
Απαιτούμε την άμεση παύση λειτουργίας και την απομάκρυνση των καζανιών από το Πέραμα και της OIL ONE από το Κερατσίνι.
Το Συντονιστικό της
“Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας Πειραιά – SOS Πειραιάς”
Του Πάνου Κοσμά
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ελληνικής άρχουσας τάξης, οι προπαγανδιστές της και τα καθεστωτικά µίντια «βοούν»: έχουµε το διεθνές δίκαιο µε το µέρος µας! Ο λόγος, συγκεκριµένα, για το ∆ίκαιο της Θάλασσας, που -υποτίθεται- δικαιώνει τις ελληνικές απαιτήσεις στις θαλάσσιες ζώνες της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ένας τέτοιος «βαρύς» ισχυρισµός θα έπρεπε βέβαια να αποδειχθεί µε τα τεκµήρια της Σύµβασης των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας του 1982.(1) Όµως το µόνο που ακούµε σχετικά µε αυτή τη σύµβαση είναι πως (α) προβλέπει ζώνη ΑΟΖ έκτασης µέχρι 200 ναυτικά µίλια, (β) προβλέπει ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Ωστόσο, η µισή αλήθεια όχι µόνο δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια, αλλά είναι ψέµα. ∆ιότι απλούστατα αυτή η σύµβαση λέει και άλλα πολλά, όχι και τόσο σύµφωνα µε τις ελληνικές απαιτήσεις και τους µονοµερείς και αυθαίρετους καθορισµούς. Ακόµη χειρότερα για το «δίκιο» της ελληνικής άρχουσας τάξης, η Σύµβαση αυτή προβλέπει τη λειτουργία δικαιοδοτικού οργάνου (δικαστηρίου), το οποίο έχει ήδη εκδικάσει υποθέσεις παραπλήσιες µε το περιεχόµενο της αντιδικίας Ελλάδας – Τουρκίας και υπάρχει διεθνής νοµολογία που δεν συνηγορεί υπέρ των ελληνικών «απαιτήσεων»…
Πριν όµως προχωρήσουµε σε όλα αυτά, µια απαραίτητη διευκρίνιση: το διεθνές δίκαιο, σε όλες του τις εκδοχές, είναι το «δίκαιο» των κάθε φορά κυρίαρχων ιµπεριαλιστικών χωρών. Τα δικαιοδοτικά όργανα/δικαστήρια που συστήνονται στο πλαίσιο διάφορων διεθνών συµβάσεων, αποφασίζουν στο πλαίσιο της κυρίαρχης ερµηνείας του ιµπεριαλιστικού δικαίου – αν χρειαστεί και χωρίς σεβασµό στην ίδια τη δική τους νοµολογία. Μακριά από µας λοιπόν οποιοδήποτε «δέος», «σεβασµός» ή «υπακοή» στα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα του ιµπεριαλισµού. Έχοντας όµως πει αυτό, εξακολουθεί να έχει τη σηµασία του να «τεστάρουµε» τους ισχυρισµούς της ελληνικής άρχουσας τάξης ότι οι διεκδικήσεις της στις θάλασσες της νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι σύµφωνες µε το ∆ίκαιο της Θάλασσας.
Πρώτα οι «ορισµοί»:
Η υφαλοκρηπίδα είναι τµήµα του παράκτιου βυθού της θάλασσας. Για πρώτη φορά ορίστηκε στη ∆ιεθνή Σύµβαση για την Υφαλοκρηπίδα, του 1958.(2) Σύµφωνα µε αυτόν τον ορισµό, η υφαλοκρηπίδα ενός κράτους εκτεινόταν στο τµήµα του θαλάσσιου βυθού που βρίσκεται γύρω από τις ακτές του και πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη µέχρι βάθους 200 µέτρων, εκτός αν ήταν εφικτή η εκµετάλλευση των φυσικών πόρων και σε µεγαλύτερο βάθος, οπότε εκτεινόταν ως το βάθος εκείνο.(3)
Σύµφωνα όµως µε τη Σύµβαση των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας, ως υφαλοκρηπίδα ορίζεται ο βυθός της θάλασσας εντός ακτίνας 200 ναυτικών µιλίων από την ακτή, ανεξάρτητα από τη γεωλογική µορφή του βυθού. Μπορεί µάλιστα να επεκταθεί και πέραν των 200 µιλίων από την ακτή, ανάλογα µε τη γεωλογική φύση του βυθού.
Η ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονοµική Ζώνη) είναι η θαλάσσια έκταση εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωµα έρευνας ή άλλης εκµετάλλευσης των θαλασσίων πόρων, συµπεριλαµβανοµένης της παραγωγής ενέργειας από το νερό και τον άνεµο. Εκτείνεται δυνητικά µέχρι τα 200 ναυτικά µίλια από την ακτογραµµή. Σύµφωνα µε τη Wikipedia, «η χρήση του όρου µπορεί να περιλαµβάνει την υφαλοκρηπίδα ονοµαστικά και µόνο. Σε επίπεδο ουσίας δικαίου και συνεπαγόµενων δικαιωµάτων είναι δύο διαφορετικές ζώνες. Η ΑΟΖ δεν συµπεριλαµβάνει τα χωρικά ύδατα, ούτε και την υφαλοκρηπίδα πέραν των 200 ν.µ. Η διαφορά χωρικών υδάτων και ΑΟΖ είναι πως τα χωρικά ύδατα αφορούν σε πλήρη κυριαρχία, ενώ η ΑΟΖ αποτελεί απλό «κυριαρχικό δικαίωµα», το οποίο αναφέρεται στη δικαιοδοσία του παράκτιου κράτους µέχρι και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η επιφάνεια είναι διεθνή ύδατα».(4)
Σύµφωνα µε τη Σύµβαση του 1958 για την υφαλοκρηπίδα (άρθρο 6),
«Στην περίπτωση κατά την οποία η ίδια υφαλοκρηπίδα παράκειται στα εδάφη δύο ή περισσότερων κρατών των οποίων οι ακτές βρίσκονται απέναντι η µια σε σχέση µε την άλλη, τα όρια της υφαλοκρηπίδας καθορίζονται µε συµφωνία µεταξύ αυτών των κρατών. Εν ελλείψει συµφωνίας και εφόσον ειδικές περιστάσεις δεν δικαιολογούν διαφορετικό καθορισµό των ορίων αυτά καθορίζονται από την µέση γραµµή, κάθε σηµείο της οποίας βρίσκεται σε ίση απόσταση από τα εγγύτερα σηµεία των γραµµών βάσης από τις οποίες µετριέται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης καθενός από τα κράτη αυτά».
Όσον αφορά την ΑΟΖ, σύµφωνα µε τη Σύµβαση του 1982, άρθρο 74
«Άρθρο 74 Οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονοµικής ζώνης µεταξύ κρατών µε έναντι ή προσκείµενες ακτές
1. Η οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονοµικής ζώνης µεταξύ κρατών µε έναντι ή προσκείµενες ακτές πραγµατοποιείται κατόπιν συµφωνίας µε βάση το διεθνές δίκαιο όπως ορίζεται στο άρθρο 38 του καταστατικού του διεθνούς δικαστηρίου, µε σκοπό την επίτευξη δίκαιης λύσης.
2. Αν δεν επιτευχθεί συµφωνία µέσα σε εύλογο χρονικό διάστηµα, τα ενδιαφερόµενα κράτη προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο µέρος XV.
3. Εκκρεµούσης της συµφωνίας που προβλέπεται στην παράγραφο 1, τα ενδιαφερόµενα κράτη, σε πνεύµα κατανόησης και συνεργασίας, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για την επίτευξη προσωρινών διευθετήσεων πρακτικού χαρακτήρα και, κατά τη διάρκεια αυτής της µεταβατικής περιόδου, για να µην θέσουν σε κίνδυνο ή παρεµποδίσουν την επίτευξη οριστικής συµφωνίας. Οι διευθετήσεις αυτές δεν επηρεάζουν την τελική οριοθέτηση.
4. Όπου ισχύει συµφωνία µεταξύ των ενδιαφεροµένων κρατών, τα ζητήµατα που αναφέρονται στην οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονοµικής ζώνης καθορίζονται σύµφωνα µε τις διατάξεις της εν λόγω συµφωνίας».
Εδώ µαθαίνουµε πως η Ελλάδα παραβίασε ολοσχερώς το άρθρο 74 (και στις 4 παραγράφους του) της Σύµβασης του 1982!
• ∆εν απευθύνθηκε στην Τουρκία για συνοµιλίες µε σκοπό την «επίτευξη δίκαιης λύσης».
• ∆εν προσέφυγε στις διαδικασίες που προβλέπονται στο µέρος XV της Σύµβασης (δικαιοδοτικά όργανα/δικαστήριο).
• ∆εν κατέβαλε κάθε προσπάθεια για την επίτευξη διευθετήσεων προσωρινού χαρακτήρα.
Αντί όλων αυτών διακινεί χάρτες µε την ΑΟΖ που διακηρύσσει ότι «δικαιούται» και την υπερασπίζεται µε… φρεγάτες.
Το ίδιο ακριβώς έπραξε µε τη Λιβύη, ενώ µε… χάρτες και µε τη συµφωνία Ισραήλ και Αιγύπτου έχει µοιραστεί σύµπασα η Μεσόγειος! Ιδού η κατανοµή:
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για την υφαλοκρηπίδα (άρθρο 83):
«Άρθρο 83 Οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας µεταξύ κρατών µε έναντι ή προσκείµενες ακτές
1. Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας µεταξύ κρατών µε έναντι ή προσκείµενες ακτές πραγµατοποιείται κατόπιν συµφωνίας µε βάση το διεθνές δίκαιο, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του καταστατικού του διεθνούς δικαστηρίου προκειµένου να επιτευχθεί µια δίκαιη λύση.
2. Αν η συµφωνία δεν µπορεί να επιτευχθεί µέσα σε εύλογο χρονικό πλαίσιο, τα ενδιαφερόµενα κράτη προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο µέρος XV.
3. Εκκρεµούσης συµφωνίας όπως προβλέπεται στην παράγραφο 1, τα ενδιαφερόµενα κράτη σε πνεύµα κατανόησης και συνεργασίας, θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να συνάψουν προσωρινές διευθετήσεις πρακτικής φύσης και, κατά τη διάρκεια αυτής της µεταβατικής περιόδου, να µην θέτουν σε κίνδυνο ή παρεµποδίζουν την επίτευξη τελικής συµφωνίας. Αυτές οι διευθετήσεις δεν επηρεάζουν την τελική οριοθέτηση.»
Ενώ όµως η Ελλάδα έχει επίσηµη θέση πως η υφαλοκρηπίδα είναι αντικείµενο προσφυγής στο διεθνές δικαστήριο, αρνείται να κάνει το ίδιο για την ΑΟΖ. Οπότε, η ελληνική άρχουσα τάξη καταλήγει στη λογική της πειρατείας: ∆εν ανακηρύσσουµε ούτε οριοθετούµε ΑΟΖ ούτε συζητούµε µε την Τουρκία ή τη Λιβύη για τον καθορισµό της, αλλά θεωρεί ότι έχει ΑΟΖ, έτσι… αξιωµατικά, βάσει χαρτών που έχει καταρτίσει η ίδια. Και µάλιστα «κόβει» θαλάσσια οικόπεδα και συνάπτει συµβάσεις παραχώρησης για έρευνα µε πολυεθνικές! Πρόκειται για επεκτατισµό και πειρατεία, σε πλήρη αντίθεση µάλιστα ειδικά µε τη Σύµβαση για το ∆ίκαιο της Θάλασσας!
Πόσο ψεύτικες, υποκριτικές και προκλητικές µοιάζουν, ύστερα απ’ όλα αυτά, οι επικλήσεις του «διεθνούς δικαίου»…
Το ισχυρότερο επιχείρηµα για το «καπάρωµα» αυτής της τεράστιας περιοχής της νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι ότι τα νησιά έχουν ΑΟΖ όπως ακριβώς και οι ηπειρωτικές ακτές. Με δεδοµένο ότι το Αιγαίο είναι διάσπαρτο µε ελληνικά νησιά και ότι η Κρήτη απέχει από τη Λιβύη όσο και από την Αθήνα, η ελληνική άρχουσα τάξη θεωρεί ότι «αυτονόητα» έχει την ΑΟΖ που έχει αποτυπωθεί στον προαναφερθέντα χάρτη. Για µία ακόµη φορά, τα πράγµατα δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια, δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η Σύµβαση του 1982 για το ∆ίκαιο της Θάλασσας αναφέρει πράγµατι ρητά (άρθρο 121, παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ, η οποία καθορίζεται µε τον ίδιο τρόπο που καθορίζεται η ΑΟΖ ηπειρωτικών περιοχών µε ακτογραµµή. Ωστόσο, το ∆∆Χ κατά την εκδίκαση σχετικών προσφυγών αποφασίζει σταθερά µε γνώµονα το κριτήριο ότι το µέγεθος της ακτογραµµής ενός παράκτιου κράτους υπερτερεί της ακτογραµµής ενός µικρού νησιού. Με βάση αυτό το κριτήριο, δεν δίνει «πλήρη επήρεια» (full effect) σε τέτοια νησιά.
Επ’ αυτού υπάρχει ήδη διεθνής νοµολογία καθώς το αρµόδιο διεθνές δικαστήριο έχει εκδικάσει ήδη σχετικές υποθέσεις. Από όλες, αυτή που προσιδιάζει περισσότερο µε τη διένεξη Ελλάδας – Τουρκίας είναι η υπόθεση Νικαράγουας – Κολοµβίας, η οποία εκδικάστηκε το 2012 από το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης. Το ∆ικαστήριο πρώτα αποφάνθηκε για το ζήτηµα της κυριαρχίας επί 7 νησίδων που διεκδικούσε η Νικαράγουα από την Κολοµβία, απορρίπτοντας το αίτηµα της Νικαράγουας και αποδίδοντάς τες στην Κολοµβία. Στη συνέχεια όµως δεν αναγνώρισε πλήρη ΑΟΖ σε αυτές τις νησίδες, ενώ για 3 νησίδες της Νικαράγουας που εγκλωβίστηκαν εντός της κολοµβιανής ΑΟΖ αναγνώρισε µόνο κυριαρχικά δικαιώµατα 12 ναυτικών µιλίων. Έτσι, η Κολοµβία κέρδισε µεν την κυριαρχία επί των νησίδων, αλλά έχασε ένα µεγάλο µέρος της διεκδικούµενης από αυτήν ΑΟΖ. «Το ∆∆Χ, όπως κάνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, καθόρισε πρώτα την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα των δύο κρατών µε βάση τη µέθοδο της «µέσης γραµµής» και µετά την επανακαθόρισε µε βάση τη γνωστή άποψή του περί ‘‘επιείκειας και ειδικών περιστάσεων’’ (equity and special circumstances), δίνοντας στη Νικαράγουα µεγαλύτερη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα σε σύγκριση µε αυτήν που θα έπαιρνε µε βάση τη ‘‘µέση γραµµή’’».(5)
Στην υπόθεση µεταξύ Ρουµανίας-Ουκρανίας που εκδικάστηκε από το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο µε απόφαση του Φεβρουαρίου 2009, το αντικείµενο της διένεξης ήταν το Φιδονήσι, ένα νησί της Ουκρανίας που βρίσκεται περίπου 20 ναυτικά µίλια ανατολικά του ∆έλτα του ∆ούναβη. Το ∆∆ αποφάσισε ότι το Φιδονήσι πρέπει να αγνοηθεί στον καθορισµό ΑΟΖ και του αναγνωρίστηκε µόνο αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ναυτικών µιλίων. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι το ∆ικαστήριο αναγνώρισε έξι δυνητικούς παράγοντες βάσει των οποίων τα δύο µέρη θα µπορούσαν να ζητήσουν αναπροσαρµογή της οριογραµµής µεταξύ των ΑΟΖ:
α. Την πιθανή δυσαναλογία µεταξύ των ακτών των δύο χωρών,
β. Τον κλειστό χαρακτήρα του Εύξεινου Πόντου,
γ. Την παρουσία της νήσου Φιδονήσι,
δ. Τη δραστηριότητα των δύο κρατών στη Μαύρη Θάλασσα (αλιευτικές και εµπορικές δραστηριότητες, συµβάσσεις παραχώρησης πετρελαίου και φυσικού αερίου),
ε. Κάθε πιθανή µείωση της ισχύος της υφαλοκρηπίδας ή της ΑΟΖ ενός εκ των δύο µερών,
στ. Πιθανά ζητήµατα ασφάλειας των δύο κρατών.
Έπειτα από την εξέταση αυτών, το ∆∆ αποφάνθηκε ότι κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν µπορεί να δικαιολογήσει κάποια µελλοντική αναπροσαρµογή της καθορισθείσας οριογραµµής µεταξύ των δύο ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδων.
Σε µια άλλη υπόθεση εκδίκασης από το ∆∆, την υπόθεση µεταξύ Μπαγκλαντές – Μιανµάρ του 2012 επίσης (6) αναφέρθηκε «ευθαρσώς» το «Βήµα» στις 22/4/2012 µε τον εύγλωττο τίτλο «Ένα αγκάθι για το Καστελόριζο». Η αντιδικία αφορούσε ξανά το αν ένα νησί έχει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα πέραν της αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 ναυτικών µιλίων. Το «Βήµα» αναφέρει:
«Το κρίσιµο σηµείο που καθιστά τη διένεξη Μπανγκαντές – Μιανµάρ σηµαντική σε σχέση µε το Καστελόριζο ακούει στο όνοµα Σεν Μάρτιν. Το νησί αυτό ανήκει στο Μπανγκλαντές αλλά βρίσκεται απέναντι από τις ακτές της Μιανµάρ. Εχει έκταση περίπου 8 τετραγωνικά χιλιόµετρα και 7.000 κατοίκους. Το Μπανγκλαντές θεωρεί ότι φιλοξενεί βάση του πολεµικού του ναυτικού, αλλά και ότι περισσότεροι από 350.000 τουρίστες το επισκέπτονται ετησίως.
Σύµφωνα µε την απόφαση του ∆ικαστηρίου, το Σεν Μάρτιν έχει χωρικά ύδατα 12 ναυτικών µιλίων. Για τον καθορισµό τους χρησιµοποιήθηκε η µέθοδος της µέσης γραµµής. Ωστόσο το ∆ικαστήριο έκρινε ότι το νησί δεν έχει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε και ΑΟΖ πέραν των 12 ν.µ. Για να φθάσει στο συµπέρασµα αυτό, το ITLOS αξιοποίησε, µεταξύ άλλων, τη νοµολογία που παρήγαγε το ICJ κατά την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών µεταξύ Ρουµανίας και Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2009».
Παρατηρούµε λοιπόν ότι το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο αποφασίζει συνυπολογίζοντας πολλούς παράγοντες και µε βάση κριτήρια που σχετίζονται µεν αλλά δεν ταυτίζονται µε τα «δόγµατα» επέκταση στα 200 ναυτικά µίλια και «όλα τα νησιά έχουν ΑΟΖ». Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι σε τυχόν εκδίκαση της διένεξης Ελλάδας – Τουρκίας για το Αιγαίο το ∆∆ δεν θα δικαιώσει τι απαιτήσει καµίας εκ των δύο: δεν θα αποφασίσει ότι τα ελληνικά νησιά έχουν πλήρη ΑΟΖ (όπως ισχυρίζεται η Ελλάδα, ισχυρισµός που ισοδυναµεί µε πλήρη αποκλεισµό της Τουρκίας από τις θαλάσσιες ζώνες της νοτιοανατολικής Μεσογείου) αλλά ούτε ότι δεν έχουν καθόλου ΑΟΖ (όπως ισχυρίζεται η Τουρκία, διεκδικώντας τον καθορισµό ΑΟΖ µε βάση τη µέση γραµµή µεταξύ των ηπειρωτικών ακτών των δύο χωρών).
Η καθεστωτική και µιντιακή προπαγάνδα είναι ένα βουνό από µισές αλήθειες, ψέµατα, διαστρεβλώσεις και τερατολογίες. Πρόκειται για αδίστακτη προπαγάνδα που συσκοτίζει συνειδητά το ζήτηµα και διαλύει κάθε έννοια γνώσης των δεδοµένων του. Στην πρόσφατη υπόθεση του «Ορούτς Ρέις» η Ελλάδα διεκδίκησε κυριαρχία σε απόσταση 200 χιλιοµέτρων νότια του Καστελόριζου, ενώ δικαιώµατα κυριαρχίας έχει µόνο στα 6 ναυτικά µίλια των χωρικών υδάτων. Ακόµη και αν είχε κατοχυρωθεί ελληνική ΑΟΖ στα 200 ναυτικά µίλια, πάλι αυτή θα αφορούσε τα δικαιώµατα εκµετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου – η υπερκείµενη θάλασσα είναι διεθνή ύδατα. Κι όµως, στήθηκε σκηνικό παρολίγον θερµού επεισοδίου πάνω σε τέτοιες τερατώδεις απαιτήσεις!
Είναι πρώτα απ’ όλα απαίτηση της στοιχειώδους κοινής λογικής και της αλήθειας να διαλυθεί αυτό το βουνό από ψέµατα, διαστρεβλώσεις, αποσιωπήσεις και τερατολογίες. Περισσότερο κι απ’ αυτό όµως, είναι ζήτηµα «ζωής και θανάτου» – µακάρι µόνο µε τη µεταφορική έννοια του όρου. Πρέπει να σταµατήσουµε αυτό το τσούρµο από τυχοδιώκτες να µας οδηγήσει σε µια επικίνδυνη πολεµική περιπέτεια!
Παραποµπές:
1. Σύµβαση του Μοντέγκο Μπαίυ, Επίσηµη Εφηµερίδα αριθ. L 179 της 23/06/1998 σ. 0003 – 0134 Σύµβαση των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας
2. ∆ιεθνής Σύµβαση για την Υφαλοκρηπίδα του 1958
5. https://www.aixmi.gr/index.php/neaapofashxaghs-aoz/
6. https://www.tovima.gr/2012/04/22/politics/ena-agkathi-gia-to-kastelorizo/
Κορωνοϊός 2019 : Να αντιταχθούμε στο παγκόσμιο κύμα σοβινιστικής υστερίας!
Εργαζόμενοι και καταπιεσμένοι: Μην εμπιστεύεστε την άρχουσα τάξη και τα μέσα της!
Δήλωση της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς Τάσης (RCIT), 05.02.2020, www.thecommunists.net
α) Οι άρχουσες τάξεις στην Κίνα καθώς και σε πολλές άλλες χώρες εκμεταλλεύονται την υστερία για να δικαιολογήσουν την τεράστια επέκταση της εποπτείας και του ελέγχου του πληθυσμού τους.
β) Χρησιμοποιούν επίσης αυτή την υστερία για να υποδαυλίσουν τον εθνικισμό και την καχυποψία εναντίον των “αλλοδαπών”, των ανθρώπων “από έξω” ή απλώς των “άλλων”.
γ) Το καθεστώς της Κίνας χρησιμοποιεί την υστερία και για να δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου έτσι ώστε οι άνθρωποι που ανησυχούν για το ζήτημα να εναποθέσουν όλες τις ελπίδες τους στις δυνάμεις του κράτους.
δ) Οι άρχουσες τάξεις σε άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη χρησιμοποιούν την παγκόσμια υστερία για να υποδαυλίσουν τον αντι-κινεζικό σοβινισμό και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης αντιπαλότητας μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο Αμερικανός υπουργός Εμπορίου Wilbur Ross δήλωσε κυνικά ότι η εκδήλωση του κορωνοϊού- 2019 είναι μια ευκαιρία για τις ΗΠΑ.
ε) Παρομοίως, οι αντιδραστικές δυνάμεις έξω από την Κίνα εκμεταλλεύονται την κρίση προκειμένου να προωθήσουν την καχυποψία και το μίσος εναντίον των Κινέζων ή, γενικότερα, κατά των Ασιατών μεταναστών.
στ) Η άρχουσα τάξη θα εκμεταλλευτεί τον κορωνοϊό 2019 (και έπειτα την Κίνα) προκειμένου να βρει έναν ένοχο για τη μεγάλη ύφεση που ξεκίνησε πρόσφατα. Στην πραγματικότητα, παρόλο που τα παγκόσμια μέτρα για την υποτιθέμενη περιστολή της εξάπλωσης του ιού εμβαθύνουν την πτώση, η καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία έχει εισέλθει σε ύφεση ήδη από το δεύτερο εξάμηνο του 2019. Η αλήθεια είναι ότι οι λόγοι αυτής της μεγάλης ύφεσης είναι οι ίδιοι για όλους τους άλλους στο παρελθόν: η ξέφρενη επιδίωξη του κέρδους των καπιταλιστικών εταιρειών προκαλεί ξανά και ξανά οικονομικές κρίσεις στην παγκόσμια οικονομία.
* Όχι στην απαγόρευση κυκλοφορίας των ανθρώπων της Βουχάν και των άλλων πόλεων από το σταλινικό-καπιταλιστικό καθεστώς της Κίνας!
* Συστηματική και ολοκληρωμένη εξέταση της υγείας όλων των ατόμων που μπορεί να έχουν έρθει σε επαφή με τον ιό. Αυτός ο έλεγχος πρέπει να είναι δωρεάν για όλους, αλλά πρέπει να είναι υποχρεωτικός. Το ίδιο είναι απαραίτητο για κάθε ενδεχόμενη θεραπεία η οποία θα πρέπει να περιλαμβάνει καραντίνα, εάν είναι απαραίτητο.
Όχι στην απαγόρευση εισόδου σε άλλες χώρες για τους ανθρώπους από την Κίνα!
* Έλεγχος της κατάστασης υγείας όλων των ταξιδιωτών και άμεση υγειονομική περίθαλψη δωρεάν, εάν εντοπιστεί οποιαδήποτε περίπτωση λοίμωξης.
* Όχι στους γενικούς ταξιδιωτικούς περιορισμούς ή εμπορικούς περιορισμούς στην Κίνα!
* Αγώνας ενάντια σε οποιαδήποτε εκστρατεία εναντίον μεταναστών από την Κίνα ή την Ασία!
* Δημιουργία διεθνών ομάδων εμπειρογνωμόνων και ιατρικού προσωπικού για την ανάπτυξη θεραπείας και προληπτικού εμβολιασμού το συντομότερο δυνατόν! Όλες οι εξελίξεις στον τομέα αυτόν πρέπει να είναι προσβάσιμες στο παγκόσμιο κοινό και πρέπει να ελέγχονται από τις εργατικές και λαϊκές οργανώσεις.
* Απαιτούμε επιπλέον εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης και νοσοκομεία! (Η Κίνα έχει καταδείξει πόσο γρήγορα μπορούν να υλοποιηθούν τέτοια κατασκευαστικά έργα εάν υπάρχει η βούληση για αυτό!)
* Όλα τα απαραίτητα έργα στον αγώνα για την προστασία της δημόσιας υγείας πρέπει να χρηματοδοτούνται από τους φόρους των πλουσίων!
* Εθνικοποίηση των φαρμακευτικών εταιρειών υπό εργατικό έλεγχο και αξιοποίηση των πόρων με έναν κεντρικό και αποτελεσματικό τρόπο για την ανάπτυξη φαρμάκων ενάντια σε εξαπλωμένες ασθένειες όπως η γρίπη, ο κορωνοϊός, η χολέρα, ο ιός HIV / AIDS κ.λπ.
Διεθνές Γραφείο της RCIT
(Διαβάστε επίσης: https://www.thecommunists.net/worldwide/global/wuhan-virus/)
Mετάφραση Α.Λ.
του Γιώργου Μητραλιά
Τώρα, που ακόμα και οι πιο σκεπτικιστές και δύσπιστοι δείχνουν ότι αρχίζουν -επιτέλους!- να αντιλαμβάνονται πως ο Μπέρνι Σάντερς αναδεικνύεται σε πάρα πολύ σοβαρό υποψήφιο για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, νομίζουμε ότι έχει έλθει η ώρα να εξετάσουμε τι είναι αυτό που κάνει το περιεχόμενο της υποψηφιότητάς του να είναι πρωτόγνωρο, ιστορικών διαστάσεων και -στην κυριολεξία- επαναστατικό. Με λίγα λόγια, τι είναι αυτό που κάνει τους κάθε λογής αντιπάλους του, από τον Τραμπ μέχρι το κατεστημένο των Δημοκρατικών και τους μεγάλους καπιταλιστές που κυβερνούν τον κόσμο, να φοβούνται τόσο πολύ αυτόν τον Μπέρνι που προελαύνει, και να κάνουν τα πάντα για να τον « εξουδετερώσουν »…
Λοιπόν, τι ακριβώς φοβάται όλος αυτός ο καλός κόσμος; Η απάντηση δεν είναι πολύ δύσκολη: Φοβάται κυρίως όχι τόσο το πρόγραμμα του Μπέρνι Σάντερς αλλά μάλλον το τεράστιο λαϊκό κίνημα που ο ίδιος ο Μπέρνι λανσάρισε το Νοέμβρη του 2018 και το οποίο συνεχίζει μέχρι σήμερα να οικοδομείται ! Ένα λαϊκό κίνημα που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών ούτε για τις διαστάσεις του, ούτε για το ριζοσπαστισμό του και την αποφασιστικότητα των νεαρών αγωνιστών και αγωνιστριών του να τελειώνουν με αυτό το σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του ! Όπως το είπε πρόσφατα τόσο καλά ο Νοάμ Τσόμσκι: « Ακόμα πιο απειλητικό από τις προτάσεις του Σάντερς να εφαρμόσει πολιτικές του είδους New Deal, πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι εμπνέει ένα λαϊκό κίνημα στρατευμένο ολοκληρωτικά στη πολιτική δράση και τον άμεσο ακτιβισμό για να αλλάξει την κοινωνική τάξη πραγμάτων -ένα κίνημα του λαού, κυρίως των νέων, που δεν έχουν ακόμα εσωτερικεύσει του κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας : Ότι οι άνθρωποι είναι « αμαθείς και άσχετοι παρείσακτοι » που πρέπει να είναι « θεατές, και να μην συμμετέχουν ενεργά », στους οποίους επιτρέπεται να τραβάνε ένα μοχλό κάθε τέσσερα χρόνια αλλά να επιστρέφουν αμέσως μετά μπροστά στις τηλεοράσεις τους και στα βιντεοπαιχνίδια τους ενώ οι « αρμόδιοι» ασχολούνται με τις σοβαρές υποθέσεις » (1)
Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι η βαθύτερη αιτία του φόβου ή ακόμα και του τρόμου που εμπνέουν στους από πάνω αυτά τα εκατομμύρια των νέων ακτιβιστών και ακτιβιστριών είναι πως μετατρέπουν σε υλική δύναμη τις λεγόμενες « επικίνδυνες » ιδέες, και ότι κάνοντάς το επιβάλουν ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο ! Πράγμα που μεταξύ των άλλων συνεπειών που έχει, εξασφαλίζει τη συνέχεια του μαζικού λαϊκού κινήματος καθιστώντας λιγότερο αποτελεσματικές, αν όχι αναποτελεσματικές, τις κατασταλτικές πολιτικές και την προπαγάνδα της εξουσίας. Γιατί; Μα, επειδή αρκεί μια σφαίρα για να « εξουδετερωθεί » ένα πρόσωπο -όπως π.χ. ο Μπέρνι Σάντερς- όταν γίνεται υπερβολικά επικίνδυνο, αλλά απαιτούνται πολύ περισσότερα για να νικηθεί και να εξαλειφθεί ένα ριζοσπαστικό μαζικό λαϊκό κίνημα που θέλει να « αλλάξει τη ζωή και τον κόσμο »…
Φυσικά, μακριά από εμάς να υποτιμήσουμε την (καθοριστική) σημασία του προγράμματος του Μπέρνι Σάντερς, καθώς είναι αυτό το πρόγραμμα -όπως και το προσωπικό του παράδειγμα- που ενέπνευσε και κινητοποίησε αυτά τα εκατομμύρια των νέων και των λιγότερο νέων. Πράγματι, οι προτάσεις, οι τοποθετήσεις και οι διεκδικήσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό το πρόγραμμα καλύπτουν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, προτείνουν απαντήσεις και λύσεις στα σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η βορειοαμερικανική κοινωνία όσο και η ανθρωπότητα, ενώ ταυτόχρονα ρίχνουν γέφυρες ανάμεσα στην ικανοποίηση των άμεσων αναγκών της πλειοψηφίας του πληθυσμού και στο όραμα ενός κόσμου ριζικά διαφορετικού.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα “επαναστατικό” πρόγραμμα ή μήπως με ένα σύνολο “αστικών” διεκδικήσεων και μέτρων που θα έκαναν τον Μπέρνι Σάντερς έναμ πολιτικό “σαν τους άλλους”; Από πρώτη άποψη, κανένα από τα κύρια μέτρα και τις πολιτικές του προγράμματος του Μπέρνι Σάντερς όπως π.χ. η “ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους”, η “δωρεάν παιδεία για όλους” ή ακόμα η κατάργηση των ιδιωτικών φυλακών και η ακύρωση όλου του σπουδαστικού χρέους, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί “επαναστατικό”. Εξάλλου, πολλά από αυτά παρουσιάζονται -και δίκαια- από τον ίδιο τον Μπέρνι ως εμπνευσμένα από το ιστορικό προηγούμενο του ρουζβελτιανού New Deal, συνεχιστής του οποίου δηλώνει δημόσια ότι είναι ο ίδιος. Όμως, τι το “επαναστατικό” υπήρχε στο σύνθημα “Ψωμί, Ειρήνη και Γη” των Μπολσεβίκων που ξεσήκωσε το ρώσικο πληθυσμό και τον όπλισε με τη θέληση να κάνει μια επανάσταση σαν κι αυτή του Οκτώβρη του 1917; Με λίγα λόγια, αυτό που κάνει μια διεκδίκηση να γίνεται επαναστατική δεν είναι τόσο οι εγγενείς της ιδιότητες αλλά μάλλον η κοινωνική και πολιτική δυναμική που αυτή απελευθερώνει και αναπτύσσει μέσα σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο και σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Και είμαστε αναγκασμένοι να διαπιστώσουμε ότι το πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων του Μπέρνι Σάντερς όντως αναπτύσσει τώρα μια τέτοια ανατρεπτική δυναμική…(2)
Υπάρχουν αποδείξεις; Ναι, και τις προσφέρουν οι αντιδράσεις των μεν και των δε. Δηλαδή, των από πάνω και των από κάτω που το ερμηνεύουν, το κάθε στρατόπεδο με τον τρόπο του και σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα, σαν μια ξεκάθαρη προτροπή για εξέγερση ενάντια στο σύστημα και στις κύριες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του. Για τους μεν από κάτω (μισθωτούς, μειονότητες, γυναίκες, ιθαγενείς, μετανάστες και θύματα κάθε καταπίεσης), αυτό το πρόγραμμα έχει ήδη γίνει πηγή έμπνευσης, όπλο μάχης και σημαία που ανεμίζουν ψηλά και δυνατά. Και σαν τέτοιο έχει ήδη αποδείξει, με πρωτοφανή επιτυχία, τις τεράστιες δυνατότητές του. Αλλά για τους άλλους, δηλαδή τους από πάνω (Τραμπ, το κατεστημένο των Δημοκρατικών, τα μεγάλα ΜΜΕ και πρωτίστως, τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα) είναι απλούστατα η χειρότερη υπαρξιακή απειλή ή μάλλον « ο χειρότερος εφιάλτης » όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει δημόσια ο ίδιος ο Μπέρνι.
Και έτσι, συμβαίνει ότι έμελλε αναπόφευκτα να συμβεί: Οι από πάνω κηρύσσουν πόλεμο μέχρις εσχάτων στον Μπέρνι και στο λαϊκό κίνημα που τον στηρίζει. Είναι λογικό και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που ο Μπέρνι και οι φίλοι και φίλες του, με επικεφαλής τις νεαρές βουλεύτριες και γερουσιάστριες Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, Ιλχάν Ομάρ, Ρασίντα Τλαίμπ και Πραμίλα Τζαγιαπάλ, τολμούν να ονοματίζουν δημόσια τους (καπιταλιστές) εχθρούς των οποίων υπόσχονται το προσεχές τέλος. Και αυτός ο πόλεμος είναι -ήδη- αμείλικτος: Επιτρέπονται τα πάντα, ακόμα και τα πιο ακραία και αποτρόπαια και βάρβαρα χτυπήματα επειδή αυτό που διακυβεύεται σε αυτή τη ταξική σύγκρουση μέχρι θανάτου είναι παραπάνω από τεράστιο και έχει ιστορικές διαστάσεις…
Σημειώσεις
1. Συνέντευξη στον C.J. Polychroniou: https://truthout.org/articles/noam-chomsky-sanders-threatens-the-establishment-by-inspiring-popular-movements/
Απόψεις και τοποθετήσεις σαν κι αυτή του Νοάμ Τσόμσκι αλλά και γεγονότα και εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της βοειοαμερικανικής κοινωνίας, καλύπτονται με πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν κάθε δυο ώρες στο Facebook “Έλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και 4 χρόνια: https://www.facebook.com/EuropeansForBerniesMassMovement/
2. Είναι τουλάχιστον τραγικό που η ελληνική αριστερά, σχεδόν σε όλες τις αποχρώσεις της, δεν καταφέρνει να κατανοήσει ότι τα τεκταινόμενα στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και 4 χρόνια είναι ιστορικής σημασίας για την αριστερά και το εργατικό κίνημα ολάκερου του κόσμου, και άρα και για αυτή την ίδια. Και όμως, θα ήταν προς το συμφέρον της αν αποφάσιζε να αναπτύξει τις σχέσεις της και το κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης με το βορειοαμερικανικό μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα, τώρα που αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο μιας γιγάντιας ταξικής αναμέτρησης η έκβαση της οποίας είναι εντελώς αβέβαιη. Και όλα αυτά ανεξάρτητα από το διεθνιστικό της καθήκον που τόσο έχει παραμεληθεί σε αυτούς του χαλεπούς καιρούς…
3. Μια από τις πιο πρόσφατες εκδηλώσεις αυτού του καθημερινού αδυσώπητου πολέμου ενάντια στον Μπέρνι ήταν η δημοσίευση των αποτελεσμάτων των εμβληματικών προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού κόμματος στην πολιτεία της Αϊόβα, με καθυστέρηση που ξεπέρασε τις …72 ώρες ! Γεγονός που επέτρεψε στο νεαρό ευνοούμενο του κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου Πητ Μπούτιτζιτζ να ποζάρει ως θριαμβευτής τους και στον Τζο Μπάϊντεν να αποφύγει να πληρώσει το τίμημα του ταπεινωτικού του εκλογικού αποτελέσματος, ενώ εμπόδισε τον Μπέρνι να εκμεταλλευτεί την καθαρή νίκη του καθώς συγκεντρώνει 3.000 περισσότερες ψήφους από τον Μπούτιτζιτζ. Το ότι η εταιρία Shadow που ευθύνεται για το σκάνδαλο, εργάστηκε για λογαριασμό της Χίλαρι Κλίντον το 2016, και ότι προσφέρει τώρα τις υπηρεσίες της και πληρώνεται από τις προεκλογικές εκστρατείες του Μπάιντεν και του Μπούτιτζιτζ είναι φυσικά απλή σύμπτωση…
Κείμενο μεταφρασμένο από τα γαλλικά
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Οι ντίλερ των μεγάλων συμφερόντων
και οι σφαγείς των εργαζομένων και της περιοχής,
να πάρουν την απάντησή τους
Το ΣΕΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη» καλεί όλο τον εργαζόμενο λαό και τους ανέργους της περιοχής, στην εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά την έλευση του υπουργικού κλιμακίου με επικεφαλής τον υπουργό ενέργειας Κ. Χατζηδάκη, Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου και ώρα 2.30μμ στην μονάδα V Πτολεμαΐδας και Σάββατο 8 στο ξενοδοχείο Παντελίδη ωρα 2.30
Ø Να διαδηλώσουμε ενάντια στην φτώχεια στην ανεργία, στον μαρασμό του τόπου μας.
Ø Ενάντια στο για κλείσιμο των μονάδων παραγωγής και στην άδικη μετάβαση.
Ø Να παλέψουμε για ρεύμα φτηνό για όλους τους εργαζόμενους και τον λαό.
Η βίαιη μετάβαση στην μετα λιγνιτική εποχή θα έχει καταστροφικές συνέπειες για όλο τον λαό, για την περιοχή και όλη την χώρα. Η επίσκεψη του υπουργού σκοπό έχει να παραπλανήσει τους πολίτες της περιοχής με ψεύτικες υποσχέσεις και μαζί με τους τοπικούς συνοδοιπόρους του να εκτελέσουν πιο εύκολα το καταστροφικό του έργο.
«Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο»
θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους.
Όλοι μαζί να ανατρέψουμε τα καταστρεπτικά τους σχέδια
Γραφείο τύπου
Κοζάνη 6/2/20
https://kokinokamini.blogspot.com/2020/02/blog-post_6.html
Σ.Υ.Α.Τ.
Σύλλογος Υπαλλήλων Αθήνα 07/02/2020
Ασφαλιστικών Ταμείων Αρ. Πρωτ : 8
IKTINOY 4 τκ : 105 52 ΑΘΗΝΑ
THΛ.: 210 5234194, 210 5219802
FAX: 210 5234129, 210 5219773
EMAIL:[email protected]
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΤΕΑΕΠ
Το ΔΣ του ΣΥΑΤ και οι εργαζόμενοι στην Επικουρική Ασφάλιση (ΕΤΕΑΕΠ) πραγματοποιούμε σήμερα 07 /02/ 2020 , τελευταία ημέρα διαβούλευσης του νέου αντιασφαλιστικού νομοσχέδιου, κατάληψη των κεντρικών γραφείων του ΕΤΕΑΕΠ (Φιλελλήνων 13-15 Αθήνα).
Βασική στόχευση του νέου νόμου είναι η συγχώνευση-κατάργηση του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ προσβλέποντας στα 7,5 δις αποθεματικά του Ταμείου. Το ΕΤΕΑΕΠ διαθέτει ακίνητη περιουσία 264 εκ. ευρώ, του οφείλει ο ΕΦΚΑ 1δις ευρώ, έχει Ταμειακό πλεόνασμα το 2019, 515 εκ. ευρώ και με πρόσφατη αναλογιστική μελέτη για τα επόμενα 50 χρόνια μέχρι το 2070 το ΕΤΕΑΕΠ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα βιωσιμότητας.
Το δήθεν επιχείρημα της κυβέρνησης ότι με την συγχώνευση-κατάργηση αυτή θα επισπευστεί η απονομή των επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ είναι απολύτως αβάσιμο διότι δεν υπάρχουν κοινές μηχανογραφικές βάσεις αρχείων και κοινά λειτουργικά συστήματα και ούτε μπορούν να υπάρξουν διότι υπάρχει ένα τεράστιο φυσικό αρχείο (ιστορικό ασφάλισης του κάθε εργαζόμενου κλπ) του κάθε επιμέρους πρώην επικουρικού ταμείου σε κούτες , τσουβάλια, υπόγεια κλπ. Δεν υπάρχει ενιαίος κανονισμός παροχών και η θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος είναι διαφορετική σύμφωνα με το νόμο στο κάθε επιμέρους ταμείο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ εκτός από την φανερή επιδίωξη της αρπαγής των αποθεματικών μέσω της διοικητικής ενοποίησης του ΕΤΕΑΕΠ στοχεύει στο να ξεκαθαρίσει το έδαφος για να αναπτυχθούν επαγγελματικά ταμεία στα πλαίσια της δημιουργίας των 3 πυλώνων (δημόσιο, επαγγελματικά ταμεία, ιδιωτική ασφάλιση.).
Με το νέο νομοσχέδιο ο τρόπος του υπολογισμού των επικουρικών συντάξεων που κρίθηκε υποτίθεται αντισυνταγματικός από το Συμβούλιο Επικρατείας επανανομοθετείται, δηλαδή η διάταξη του νόμου Κατρούγκαλου (Ν. 4387/16 αρ. 96 παρ. 1) τίθεται σε απόλυτη ισχή. Η διάταξη αυτή είναι η λεγόμενη νοητή κεφαλαιοποίηση δηλαδή ξέρεις τι δίνεις ως εισφορές αλλά δεν ξέρεις τι θα πάρεις ως σύνταξη αφού το ποσό της σύνταξης καθορίζεται από το προσδόκιμο ζωής, τα έσοδα του ταμείου και τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος.
Καλούμε ασφαλισμένους και συνταξιούχους να υπερασπιστούν μαζί μας την αυτοτελή ύπαρξη του ΕΤΕΑΕΠ. Δεν πρέπει να “φάνε το τυράκι” της επαναφοράς των επικουρικών συντάξεων στο ύψος στις 31/12/2014 διότι αυτό αφορά μικρό μέρος συνταξιούχων με άθροισμα κύριας και επικουρικής σύνταξης 1300 ευρώ, την ίδια ώρα “νομιμοποιούνται” όλες οι άλλες μνημονιακές μειώσεις.
Να αγωνιστούμε για πρόσληψη μόνιμου προσωπικού που είναι η βασική αιτία των καθυστερήσεων.
Να παλέψουμε να αξιοπρεπείς επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ. Να επανέλθει η 13η και 14η σύνταξη και στην κύρια και την επικουρική σύνταξη.
Ξεσηκωμός ΟΛΟΙ στην 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ στις 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
Ανακοίνωση Αριστερής Κίνησης Εργαζομένων ΟΑΕΕ:
Αυτή η Διοίκηση με τους Υποδιοικητές και τα “στελέχη” που έχει περιμαζέψει. αποδεικνύει καθημερινά πόσο ανάλγητη και αδιάφορη είναι για τους εργαζόμενους.
Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις συνδικάτων, ομοσπονδιών και παρατάξεων εξακολουθεί να μην ασχολείται για τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού που υπάρχουν σε πολλά Τμήματα. Σε λίγες μέρες θα λήξουν οι συμβάσεις των εργαζομένων του Ειδικού Προγράμματος του ΟΑΕΔ, και θα χειροτερεύσει κι άλλο η κατάσταση, για τους οποίους το ΔΣ του ΕΦΚΑ δεν έβγαλε ούτε μια έστω τυπική ανακοίνωση για την παράταση των συμβάσεων τους. Ταυτόχρονα έχει ξεκινήσει η ετήσια ανανέωση της περίθαλψης με απαραίτητη προϋπόθεση τα προστατευόμενα μέλη να είναι περασμένα στο Web Μητρώο του ΕΦΚΑ, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ολοκλήρωση της διαδικασίας, καθώς θα αυξηθεί 5-10 φορές πάνω ο χρόνος για την ολοκλήρωση της κάθε υπόθεσης! Και αυτό την πιο δύσκολη περίοδο για την ανανέωση της υγειονομικής περίθαλψης!
Διοίκηση και στελέχη των “αρίστων” νοιάζονται μόνο για τα βιογραφικά τους, για πασαλείμματα βιτρίνας και για το τι πάτωμα θα έχει το γραφείο τους στο Κολωνάκι (Ακαδημίας 22).
Για να μετακομίσει η Διοίκηση δεν νοιάζονται για το πως θα στριμωχτούν δεκάδες εργαζόμενοι, αδιαφορούν για το αν θα μετακομίσουν σε άλλα κτίρια εκατοντάδες άλλοι, δεν υπολογίζουν τα έξοδα από αυτή την περιττή σπατάλη και δεν τους επηρεάζει αν θα δυσχεράνουν για καιρό την εξυπηρέτηση χιλιάδων πολιτών.
Το ΤΑΝΠΥ μεταφέρεται για τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια και ενσωματώνεται τώρα στη Διεύθυνση Πειραιά, χωρίς να ξέρει κανείς πως, χωρίς να συνυπολογίζονται οι ιδιαιτερότητες του και για άλλη μια φορά χωρίς οργάνωση και σχεδιασμό.
Αυτή η μεταφορά-ενσωμάτωση μπορεί να γίνεται για διάφορους λόγους, αλλά σίγουρα όχι για την εύρυθμη λειτουργία της Υπηρεσίας…
Επίσης οι φιέστες της Διοίκησης για κοπές πίτας στελεχών με επίσημους προσκεκλημένους την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας, κάνουν πιο έντονο το μήνυμα ότι νοιάζονται για τους ημέτερους και όχι για τους εργαζόμενους που παλεύουν καθημερινά στην πρώτη γραμμή, κόντρα στις αντιξοότητες και τα λάθη του ΕΦΚΑ.
Για όλους τους παραπάνω λόγους συνδικαλιστές της ΠΟΠΟΚΠ και συμβασιούχοι του Ειδικού Προγράμματος ΟΑΕΔ δικαιολογημένα ματαιώσαμε αυτή τη φιέστα στις 6 Φλεβάρη!
Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η Διοίκηση και τα περισσότερα υψηλόβαθμα στελέχη που τους σιγοντάρουν, είναι απέναντι στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Σαν παράταξη είχαμε θέσει από την αρχή ότι η διορισμένη Διοίκηση και η πολιτική ηγεσία θα είναι αντίπαλοι μας. Χρειάζεται άμεσα να ενεργοποιηθούμε περισσότερο και να πιέσουμε τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες μας για να στραφούμε κι εμείς οργανωμένα και συλλογικά εναντίον τους! Η απεργία για το Ασφαλιστικό-“Βρούτση” στις 18 Φλεβάρη ας είναι η αρχή!
Διεκδικούμε σεβασμό και αξιοπρέπεια – Δεν υποχωρούμε – Δεν φοβόμαστε κανένα
Του Πάνου Κοσμά
Στους στρατιώτες των ταγµάτων πρώτης γραµµής οι «ειδικοί» δίνουν 2-4 λεπτά ζωής από τη στιγµή που θα αρχίσουν οι πολεµικές επιχειρήσεις. Ύστερα έρχεται η σειρά των άλλων: στρατιωτών, αλλά και αµάχων, καθώς επίσης και βασικών υποδοµών ζωής: σπιτιών, δικτύων ύδρευσης και ηλεκτρισµού, οδικών δικτύων, παραγωγικής υποδοµής κ.λπ. Είναι η φρίκη του πολέµου, την οποία όµως έχουµε ξεχάσει καθώς µεγάλωσαν πολλές γενιές που δεν την έχουν ζήσει ενώ από τις γενιές που την έζησαν έχουν αποµείνει ελάχιστοι. Πόσο πιθανό είναι να ξαναζήσουµε αυτή τη φρίκη; ∆υστυχώς, όλο και πιθανότερο! Ο πόλεµος γίνεται ξανά πιθανός για δύο βασικούς λόγους: Πρώτο, γιατί η ρευστότητα, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισµοί στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και τις γειτνιάζουσες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής οξύνονται διαρκώς και τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες. ∆εύτερο, γιατί η συγκυρία των σχέσεων µεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας ευνοεί τους εκατέρωθεν τυχοδιωκτισµούς και κάνει το µεταξύ τους ανταγωνισµό εξαιρετικά «εύφλεκτο».
Ο πόλεµος όµως δεν είναι «παίξε – γέλασε». Θεωρητικά είναι η συνέχιση της πολιτικής µε άλλα µέσα. Όµως, αυτά τα «άλλα µέσα» είναι τόσο φονικά και καταστρεπτικά, που δεν µας επιτρέπουν να αντιµετωπίζουµε το ζήτηµα µε την άνεση του θεωρητικού που αναλύει από το γραφείο του ούτε, πολύ περισσότερο, µε την κουλτούρα της ληθαργικής ασυναισθησίας που διαχέεται µε τη µαζική χρήση των µέσων εικονικής πραγµατικότητας ή µε την παθητικότητα που καλλιεργούν οι ιδεολόγοι της άρχουσας τάξης που θέλουν να µας πουν ότι οι τυχοδιωκτισµοί τους δεν θα έχουν καµία σοβαρή συνέπεια – «το όλο πράγµα θα κρατήσει δύο ωρίτσες». Ο πόλεµος είναι πολύ σοβαρή και επικίνδυνη υπόθεση για να την αφήσουµε στους στρατιωτικούς, τους επιχειρηµατίες, τους προπαγανδιστές τους και τους πολιτικούς τυχοδιώκτες της άρχουσας τάξης.
∆ύο χάρτες είναι αρκετοί για να κατανοήσει κάθε άνθρωπος που είναι προικισµένος µε στοιχειώδη νοηµοσύνη ποια είναι η επίκαιρη, ζέουσα «αλήθεια» που διέπει τον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισµό. Ο πρώτος χάρτης αποτυπώνει τις απαιτήσεις του ελληνικού καπιταλισµού στο ζήτηµα των ΑΟΖ και τη µοιρασιά των θαλάσσιων ζωνών στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Βάσει της ελληνικής ερµηνείας του ∆ικαίου της Θάλασσας, η Ελλάδα και η Κύπρος «δικαιούνται» τα 2/3 των θαλάσσιων ζωνών της νοτιοανατολικής Μεσογείου! Όσο για την Τουρκία, χώρα µε τεράστια ακτογραµµή στη Μεσόγειο, αυτή «δικαιούται» να… ψαρεύει µε πεταχτάρι σε µια στενή ζώνη γύρω από τα παράλιά της!
Ο ελληνικός καπιταλισµός βασίζει τις απαιτήσεις του στη Σύµβαση για το ∆ίκαιο της Θάλασσας του 1982 – βάσει δικής του ερµηνείας αυτής της σύµβασης. ∆εν έχει όµως ανακηρύξει και οριοθετήσει επισήµως ΑΟΖ (πέρα από την ανεπίσηµη διακίνηση και επίκληση χαρτών) – κάτι που τόσοι «ειδικοί» προπαγανδιστές στα ελληνικά µίντια αποφεύγουν να πουν!
Είµαστε λοιπόν στην παράδοξη κατάσταση να βρισκόµαστε στα πρόθυρα πολεµικού επεισοδίου µε την Τουρκία για µια ΑΟΖ που δεν έχει καν επισήµως οριοθετηθεί! Στην πρόσφατη «κρίση» µε το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Ορούτς Ρέις» οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές στα ελληνικά ΜΜΕ έκαναν µασάζ στο πατριωτικό φρόνηµα των Ελλήνων και Ελληνίδων µιλώντας για «είσοδο του τουρκικού σκάφους στην ελληνική ΑΟΖ» ΠΟΥ ∆ΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΙ ΟΡΙΟΘΕΤΗΘΕΙ!
Για να σπάσει το διαφαινόµενο ελληνο-κυπριακό µονοπώλιο στις θαλάσσιες ζώνες, ο τουρκικός καπιταλισµός, που δεν έχει βέβαια σκοπό να κρατήσει για τον εαυτό του µόνο το δικαίωµα να… ψαρεύει µε πεταχτάρι, συνήψε συµφωνία για διµερή/αµοιβαίο καθορισµό θαλάσσιων ζωνών µε την (διεθνώς αναγνωρισµένη µέχρι και σήµερα) κυβέρνηση της Τρίπολης. Ιδού ο σχετικός χάρτης:
Βάσει του Χάρτη (που η Τουρκία κατέθεσε επισήµως στον ΟΗΕ), δεν αναγνωρίζεται ΑΟΖ στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο. Βάσει αυτού, η τουρκική και λιβυκή ΑΟΖ συναντιούνται στη µέση γραµµή της θαλάσσιας µεταξύ των δύο χωρών που εκτείνεται στο χώρο µεταξύ των παρυφών Κρήτης-Καστελορίζου και Κύπρου.
Η Τουρκία µε αυτή τη συµφωνία δεν προβάλλει τη δική της ερµηνεία για το ∆ίκαιο της Θάλασσας αλλά προβάλλει δηµόσια την απαίτηση: δεν πρόκειται να δεχθώ τον πλήρη αποκλεισµό µου από την εκµετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών της νοτιοανατολικής Μεσογείου – κάτι που έχει επανειληµµένα διατυπωθεί ρητά.
Τα σχετιζόµενα µε τη ∆ιεθνή Σύµβαση για το ∆ίκαιο της Θάλασσας και τα συµπαροµαρτούντα τα εξετάζουµε σε άλλες σελίδες (σελ. 8-9). Στο παρόν κείµενο θα ασχοληθούµε µε την πολιτική διάσταση των ζητηµάτων. Για να προχωρήσουµε, πρέπει να θέσουµε το κρίσιµο ερώτηµα γύρω από τον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισµό: ποιοι, µε ποιους στόχους και ποια ερείσµατα «µιλούν»;
Για να απαντήσουµε αυτό το ερώτηµα, πρέπει να ξέρουµε δύο βασικά πράγµατα: Πρώτο, ότι η πολιτική είναι… πόλεµος χωρίς στρατιωτικά µέσα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο πόλεµος είναι η συνέχιση της πολιτικής µε στρατιωτικά µέσα. ∆εύτερο, ότι οι αστικές τάξεις έχουν µνήµη και διδάσκονται από την ιστορία τους.
Η ελληνική αστική τάξη έχει εµπεδώσει το µάθηµά της: χρωστάει την ίδια της την ύπαρξη στις «µεγάλες δυνάµεις» (χωρίς τη ναυµαχία του Ναυαρίνου η ελληνική επανάσταση θα είχε καταπνιγεί και κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συµβεί στη συνέχεια), χρωστάει τη σωτηρία της για δεύτερη φορά στην επέµβαση των «µεγάλων δυνάµεων» το 1897 όταν ο τουρκικός στρατός χάρη σ’ αυτές σταµάτησε στη Λαµία, χρωστάει την επέκταση της κυριαρχίας της µε τους Βαλκανικούς Πολέµους και τη µικρασιατική εκστρατεία στο «χώρο» που της παραχώρησαν και τη στήριξη που είχε από τις «µεγάλες δυνάµεις» στο πλαίσιο της διαδικασίας διαµελισµού και διαµοιρασµού των ιµατίων της καταρρέουσας Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Έχει λοιπόν την ιστορική πείρα που λέει πως καταφέρνει πολλά όταν τα συµφέροντά της συµπίπτουν µε τα συµφέροντα των «µεγάλων δυνάµεων», δηλαδή των κυρίαρχων ιµπεριαλιστικών δυνάµεων κάθε εποχής, κι ακόµη καλύτερα όταν αυτή η ταύτιση συνδυάζεται µε τη δυσµένεια των ισχυρών ιµπεριαλιστικών δυνάµεων προς τον µεγάλο ανταγωνιστή, την Τουρκία. Αυτό το ένστικτο ξύπνησε για τα καλά τα τελευταία χρόνια, όταν ύστερα από σχεδόν έναν αιώνα η ελληνική άρχουσα τάξη διέγνωσε µια νέα ιστορική ευκαιρία: να επεκτείνει/αναβαθµίσει τα «κυριαρχικά δικαιώµατά» της και τον ρόλο της στη συγκυρία που οι σχέσεις της ιµπεριαλιστικής ∆ύσης µε την Τουρκία περνούσαν κρίση και η Ελλάδα µπορούσε να αναδειχθεί στον µοναδικό αξιόπιστο πυλώνα του ιµπεριαλισµού στην περιοχή. Βεβαίως, οι ιστορικές συγκυρίες είναι κατά τα άλλα πολύ διαφορετικές, καθώς δεν έχουµε µια καταρρέουσα αυτοκρατορία της οποίας τα ιµάτια προσφέρονται προς διαµοιρασµό ούτε ο ανταγωνισµός έχει αντικείµενο την καθαυτό εδαφική επέκταση. Τώρα, το διεκδικούµενο είναι η πέραν των χωρικών υδάτων θαλάσσια κυριαρχία (ΑΟΖ) και οι δρόµοι της ενέργειας (αγωγοί φυσικού αερίου και «δρόµοι» του πετρελαίου). Το «όραµα» των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών των αρχών του προηγούµενου αιώνα επικαιροποιήθηκε: η «Ελλάδα επί τέσσερα», µέσα από το «καπάρωµα» των 2/3 των θαλάσσιων ζωνών της ανατολικής Μεσογείου! Ύστερα από την απόπειρα πραξικοπήµατος ενάντια στον Ερντογάν µε προφανή ανάµιξη των ΗΠΑ και τη ρήξη των σχέσεων της Τουρκίας µε τη ∆ύση, η ελληνική άρχουσα τάξη διείδε την ευκαιρία και όρµησε να την αρπάξει. Οι Έλληνες «στρατηγικοί αναλυτές» δήλωναν ευθαρσώς «ο Αλλάχ να µας κόβει µήνες και να δίνει στον Ερντογάν χρόνια», ελπίζοντας η ευνοϊκή συγκυρία να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Η ελληνική άρχουσα τάξη κινήθηκε γρήγορα για να «καπαρώσει» τα διαφαινόµενα οφέλη το συντοµότερο: οι κυβερνήσεις της (ΣΥΡΙΖΑ και τώρα Ν∆) εκπόνησαν την πιο φιλοαµερικανική/φιλοατλαντική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών παρέχοντας βάσεις και «διευκολύνσεις» κάθε είδους, συνέπηξαν συµµαχία µε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου υπό την υψηλή αµερικανική και δυτική εποπτεία, συµµετείχαν ενθέρµως στα σχέδια για τους αγωγούς φυσικού αερίου και το αµερικανικό σχέδιο για εκµετάλλευση των υδρογονανθράκων της νοτιοανατολικής Μεσογείου µε στόχο την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Όλα αυτά µε το αζηµίωτο: τη δυτική ιµπεριαλιστική στήριξη στις ελληνικές αξιώσεις για τις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Στο έντονο στοιχείο τυχοδιωκτισµού και µεγάλου ρίσκου που είχε όλος αυτός ο «στρατηγικός σχεδιασµός» οι αξιωµατούχοι της ελληνικής άρχουσας τάξης απαντούσαν στερεότυπα: «Έχουµε ισχυρούς συµµάχους και το διεθνές δίκαιο µε το µέρος µας».
Αυτός ο σχεδιασµός «έβαινε καλώς» µέχρι τη στιγµή που άλλαξαν δύο βασικοί παράγοντες:
Πρώτο, ο αµερικανικός ιµπεριαλισµός στην περιοχή απεκδύθηκε το ρόλο του επικεφαλής του δυτικού ιµπεριαλιστικού στρατοπέδου που εξασφαλίζει την ιµπεριαλιστική ειρήνη πειθαναγκάζοντας τους τοπικούς «παίκτες» να συµβιβαστούν µε περιορισµένους ρόλους. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασµό µε τη νικηφόρα ανάµιξη της Ρωσίας στη Συρία, αύξησε τα περιθώρια κινήσεων για τους τοπικούς υποϊµπεριαλισµούς, ρευστοποίησε τις συµµαχίες στην περιοχή, αύξησε την ένταση σε όλη την έκταση της ιµπεριαλιστικής αλυσίδας και έτσι σχετικοποίησε τη σηµασία της δυτικής ιµπεριαλιστικής στήριξης προς τον ελληνικό καπιταλισµό. Αυτή η στήριξη διατηρείται ακόµη ακέραιη µόνο για τις ΑΟΖ, δηλαδή για την ελληνική ερµηνεία του διαµοιρασµού των θαλάσσιων ζωνών. Αυτό δεν είναι µικρό πράγµα, αλλά η περίοδος της καθολικής στήριξης της Ελλάδας σε αντίθεση µε την Τουρκία έχει περάσει, επαναφέροντας τον εκνευρισµό και την ανασφάλεια στην ελληνική άρχουσα τάξη, που βλέπει µε έκδηλη ανησυχία τον Τραµπ να κάνει «περίεργες» µπίζνες µε την Τουρκία και τη Μέρκελ να «µεροληπτεί» υπέρ της…
∆εύτερο, η Τουρκία, που ήταν λογικό και αναµενόµενο να µην αποδεχθεί τον σχεδόν πλήρη της αποκλεισµό από τις θαλάσσιες ζώνες, έβαλε στην «εξίσωση» τον συσχετισµό δύναµης: οικονοµικό, στρατιωτικό και γεωπολιτικό. Ακόµη παραπέρα, έβαλε στην «εξίσωση» τον παράγοντα στρατιωτικά τετελεσµένα. Εξευτέλισε στην πράξη την έννοια της κυριαρχίας στην κυπριακή ΑΟΖ (που επίσης δεν έχει ανακηρυχθεί και οριοθετηθεί επισήµως) στέλνοντας ερευνητικά σκάφη και εξήγγειλε ότι θα πράξει το ίδιο και στη θαλάσσια «επικράτεια» της ΑΟΖ που έχει ανακηρύξει µε τη Λιβύη. Η ωµή πραγµατικότητα του συσχετισµού δύναµης και των στρατιωτικών τετελεσµένων αλλάζουν τη συγκυρία του ελληνο-τουρκικού ανταγωνισµού και θέτουν οξύτατα διλήµµατα στην ελληνική άρχουσα τάξη.
Με τέτοιους όρους στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις και τον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισµό επιστρέφει το «πνεύµα» των Βαλκανικών Πολέµων. Έλληνες στρατιωτικοί δηλώνουν ότι «θα προχωρήσουµε µπροστά, θα χτυπήσουµε κι όσες φάµε», καθεστωτικοί τηλεαναλυτές κάνουν «πολεµικό» µασάζ στο κοινό, επίσηµα κυβερνητικά στελέχη δηλώνουν ότι «είµαστε έτοιµοι να υπερασπιστούµε µε κάθε µέσον τα κυριαρχικά µας δικαιώµατα», και η Μεσόγειος έχει γεµίσει µε πολεµικά πλοία κάθε είδους και εθνικότητας µετατρεπόµενη ραγδαία σε µπαρουταποθήκη – κι είναι επικίνδυνα πολλοί όσοι κυκλοφορούν σε αυτή την µπαρουταποθήκη µε αναµµένο αναπτήρα…
Πόσο τεκµηριωµένοι είναι οι ισχυρισµοί της ελληνικής άρχουσας τάξης ότι «το διεθνές δίκαιο είναι µε το µέρος µας» και «δεν διεκδικούµε τίποτε»;
Ας τα πάρουµε µε τη σειρά:
• Η Ελλάδα δεν έχει επισήµως διακηρύξει και οριοθετήσει ΑΟΖ, διακινεί όµως σχετικούς χάρτες και υπερασπίζεται την ΑΟΖ που δεν έχει ανακηρύξει µε πολεµικές φρεγάτες.
• Η Ελλάδα καταγγέλλει τη συµφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ µεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, αλλά η ίδια δεν θεώρησε ότι ήταν δίκαιο ή έστω σκόπιµο να συζητήσει µε την κυβέρνηση της Λιβύης (την οποία ακόµη αναγνωρίζει ως νόµιµη αρχή!) για τον καθορισµό ΑΟΖ µεταξύ Ελλάδας και Λιβύης. Όχι µόνο αυτό, αλλά εγκαθιδρύει επίσηµα σχέσεις µε ένα «κατσαπλιά» πολέµαρχο, τον Χαφτάρ, συµµετέχοντας έτσι στον εµφύλιο πόλεµο της Λιβύης µέσω τρίτων.
• Τούρκοι επίσηµοι δηλώνουν ότι η Τουρκία καλεί την Ελλάδα για από κοινού προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για όλα τα ανοιχτά θέµατα, αλλά οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωµατούχοι δηλώνουν ότι το µόνο εκκρεµές θέµα που υπάρχει είναι η υφαλοκρηπίδα! Γιατί όµως, αφού «το διεθνές δίκαιο είναι µεθ’ ηµών», η ελληνική κυβέρνηση δεν συµφωνεί σε κοινή προσφυγή για όλα και κυρίως για τις ΑΟΖ; Επειδή είναι… πλεονασµός; (Την απάντηση σε αυτό το ερώτηµα -και όλα τα σχετικά- αναλύουµε στις σελίδες 8-9)
• Τα θαλάσσια σύνορα µεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (χωρικά ύδατα) έχουν καθοριστεί από το 1932 και είναι 6 ναυτικά µίλια. ∆εν συνιστά λοιπόν απειλή µονοµερούς αλλαγής των συνόρων να συντηρείται εκκρεµές το «δικαίωµα» επέκτασής τους στα 12 ναυτικά µίλια, που ισοδυναµεί µε µετατροπή του Αιγαίου σε ελληνική λίµνη; Παραπέρα: γιατί, αφού τα χωρικά ύδατα είναι 6 ναυτικά µίλια, ο εναέριος χώρος είναι 10 ναυτικά µίλια; (παγκόσµια πρωτοτυπία, αφού τα χωρικά ύδατα κι ο εναέριος χώρος πρέπει να ταυτίζονται ως προς την έκταση)
• Γιατί η Ελλάδα «δικαιούται» να λέει για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου πως «ό,τι απειλείται στρατιωτικοποιείται» (κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης, που µιλάει για αποστρατιωτικοποίηση) και δεν δικαιούται να πει το ίδιο και η Τουρκία για τις θαλάσσιες ζώνες που η ίδια µονοµερώς (ή διµερώς προκειµένου µε τη Λιβύη) καθορίζει;
Σκεπτόµενοι αυτά τα ερωτήµατα και ρίχνοντας µόνο µια µατιά στους χάρτες µονοµερούς και ανεπίσηµου καθορισµού τη ελληνικής ΑΟΖ, είναι προφανής η υποκρισία της ελληνικής άρχουσας τάξης και ο χοντροκοµµένος τρόπος µε τον οποίο προσπαθεί να καλύψει τον ελληνικό επεκτατισµό της «Ελλάδας επί τέσσερα» πίσω από τις επικλήσεις του «διεθνούς δικαίου» – στα δικαιοδοτικά όργανα του οποίου όµως αρνείται να προσφύγει.
Φυσικά, η Τουρκία, δηλαδή ο τουρκικός καπιταλισµός, έχει το δικό της βεβαρηµένο «βιογραφικό» που εµπνέεται επίσης από τα δικά της επεκτατικά σχέδια. Όµως το δικό µας θέµα, της ελληνικής Αριστεράς και των εργαζόµενων τάξεων στην Ελλάδα, είναι ο επεκτατισµός και ο τυχοδιωκτισµός της ελληνικής άρχουσας τάξης. Σε αυτήν πρέπει να φράξουµε το δρόµο, καθώς µοιάζει και έτοιµη και ικανή να µας οδηγήσει σε έναν καταστροφικό πόλεµο στο βωµό του νέου µεγαλοϊδεατισµού της «Ελλάδας επί τέσσερα».
Το πράγµα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές µπορούν να λένε καθησυχαστικά ότι «το όλο πράγµα θα κρατήσει δύο ωρίτσες», αλλά τα πράγµατα δεν είναι καθόλου έτσι! Αν στην κρίση των Ιµίων φτάσαµε µία ανάσα από την πολεµική σύρραξη επειδή Έλληνες και Τούρκοι εθνικιστές και τυχοδιώκτες ανεβοκατέβαζαν σηµαίες σε έναν βράχο που τον χειµώνα καλύπτεται από τα κύµατα, τι είναι δυνατόν αν συµβεί όταν το επίδικο της αντιπαράθεσης είναι οι θαλάσσιες ζώνες της Μεσογείου; Αν τότε αποδείχτηκε καταλυτική και αποτελεσµατική η παρέµβαση των ΗΠΑ, σήµερα ποιος εγγυάται ότι θα γίνει καν ή, αν γίνει, θα έχει ανάλογα αποτελέσµατα, σε µια συγκυρία µάλιστα που η ρευστοποίηση των συµµαχιών και η ένταση των ανταγωνισµών στην περιοχή είναι ασύγκριτα µεγαλύτερη;
Το πράγµα είναι και πολύ σοβαρό και πολύ επείγον. Η αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας, άδικη και από τις δύο πλευρές, απειλεί να µας σύρει σε ένα καταστροφικό πόλεµο-σφαγείο, κυριολεκτικά και µεταφορικά, για τις εργαζόµενες τάξεις των δύο χωρών. Η Αριστερά πρέπει να πάρει επειγόντως πρωτοβουλίες για δράσεις και κινητοποιήσεις που θα αποσκοπούν στο να ανακόψουν την πορεία προς τον πόλεµο. Οι έµποροι του πολέµου, πετρελαιάδες, κατασκευαστικές, κατασκευαστές όπλων, πολιτικό προσωπικό των αρχουσών τάξεων και καθεστωτικοί προπαγανδιστές των µίντια, υπό την ενθάρρυνση, τις «διαβεβαιώσεις» και την ώθηση µεγάλων ιµπεριαλιστικών χωρών και συµφερόντων, έχουν καταλάβει τον δηµόσιο χώρο και στήσει τον αποτρόπαιο χορό τους προσπαθώντας να κερδίσουν τη συναίνεση της κοινωνίας στις εθνικές εκστρατείες σήµερα, στον πόλεµο αύριο. Μιλούν για «ανάγκη» νέων «αγορών του αιώνα» και για ανάγκη αύξησης της στρατιωτικής θητείας και ετοιµάζονται να χρηµατοδοτήσουν τα τυχοδιωκτικά τους σχέδια µε νέα αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, δηλαδή µε περισσότερη φτώχεια και δυστυχία για τις εργαζόµενες τάξεις.
Πρέπει να τους σταµατήσουµε!
∆εν πολεµάµε για τις ΑΟΖ! ∆εν πολεµάµε για τα σχέδια των αρχουσών τάξεων και των µεγάλων ιµπεριαλιστικών δυνάµεων! ∆εν θα παίξουµε τις ζωές µας κορώνα-γράµµατα προσβλέποντας στην «αυτοσυγκράτηση» του ελληνικού και του τουρκικού καπιταλισµού ή στην ιµπεριαλιστική επιδιαιτησία! Η απάντηση είναι η µαζική κινητοποίηση και η διεθνιστική αλληλεγγύη.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ – Ν. ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ
4/2/2020
Το Σωματείο μας εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή του στους μαθητές που βγαίνουν στο δρόμο και αγωνίζονται για τα δίκαια αιτήματά τους.
Η συνεχής υποβάθμιση το δημόσιου σχολείου απ’ όλες τις κυβερνήσεις με την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη εκπαιδευτικών, την κάκιστη κατάσταση των σχολικών μονάδων είναι στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεων και πολιτικών που στο ακέραιο υλοποιούν και οι Δήμοι.
Στο μαύρο τοπίο που έχει δημιουργηθεί, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής κοινότητας έρχονται να προστεθούν:
Η εξίσωση των Κολλεγίων με τα Πανεπιστήμια. Απαξιώνοντας περαιτέρω την αξία των πτυχίων, μετατρέποντάς τα σε ένα ακόμη προσόν, ενώ γίνεται ένα ακόμη βήμα προς την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την εμπορευματοποίηση της γνώσης και των σπουδών.
Η Τράπεζα Θεμάτων που έρχεται να χειραγωγήσει εκπαιδευτικούς και μαθητές, ν’ απαξιώσει τους μάχιμους εκπαιδευτικούς και τον παιδαγωγικό τους ρόλο, να βάλει την εκπαιδευτική διαδικασία στη λογική της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης, να διευκολύνει την κατηγοριοποίησή τους με αγοραία κριτήρια και σε καμία περίπτωση δεν έρχεται να βελτιώσει το δημόσιο σχολείο όπως προσπαθεί να πείσει το Υπουργείο Παιδείας.
Μάθημα στον πάγο…., όμως η υπομονή και η κοροϊδία έχουν όρια.
Το αυτονόητο ότι θα υπάρχει θέρμανση, είναι πλέον ζητούμενο.
Η απαράδεκτη κατάσταση να γίνεται μάθημα, μέσα Γενάρη, χωρίς καθόλου θέρμανση ή ν’ ανάβει μία ώρα το πρωί (με παζάρια)!!!, αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο απαξίωσης των μαθητών, των εκπαιδευτικών και της δημόσιας παιδείας.
ΘΕΡΜΑΝΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΜΑΘΗMAΤΩΝ.
ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ.
ΝΕΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ.
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
ΟΤΑΝ Η ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ, Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ
