του Πάνου Κοσμά

Εκεί στη σκάλα την πλατιά στη σκάλα των δακρύων
στο Βίνερ Γκράμπεν το βαθύ το λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν,
βράχο στη ράχη κουβαλούν βράχο σταυρό θανάτου

Εκεί ο Αντώνης τη φωνή, φωνή, φωνή ακούει
ω καμαράντ, ω καμαράντ βόηθα ν’ ανέβω τη σκάλα
Μα κει στη σκάλα την πλατιά και των δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα

Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα
κι εσύ λεβέντη μου έλα εδώ βράχο διπλό κουβάλα.
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας, έλα εδώ στο μαρμαρένιο αλώνι

«Ο Αντώνης», από το «Μαουτχάουζεν» του Μίκη Θεοδωράκη

Τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα. Πόσο «βαριά» φράση. Και σε ποιες αναλογίες παραπέμπει αυτόματα… Αλήθεια, δεν είναι κάτι σαν «κατάρα» σήμερα στη Λέσβο -και τα άλλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου- να «είσαι υπέρ» του πρόσφυγα, ενεργά αλληλέγγυος ή έστω στα λόγια ακόμη;

Δεν θα αντιμετωπίσεις θυμωμένα πρόσωπα, κραυγές, μπορεί και βρισιές και κατάρες, ακόμη και προπηλακισμούς; Δεν θα αναγκαστείς να μη μιλάς γιατί αν μιλήσεις και πεις αυτά που πιστεύεις, το λιγότερο θα καβγαδίσεις -κι όχι με δική σου ευθύνη- αν όχι θα προπηλακιστείς από συμπεριφορές χύδην όχλου; Στο τέλος, αν είσαι αρκετά «σταμπαρισμένος», δεν θα αντιμετωπίσεις την απειλή από το ρόπαλο του φασίστα που επελαύνει δαφνοστεφανωμένος την «κοινή αποστολή» που υπογράφουν οι πολλοί; Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, εδώ, μπροστά μας, στη Λέσβο – και στα άλλα νησιά. Και τι θυμίζουν να δεις…

Εβραίοι κι αντάρτες… Όχι δεν πρόκειται για τέτοιους στην κυριολεξία. Πρόκειται όμως για τους ίδιους ακριβώς – κατ’ ιστορική αναλογία! Στη θέση του Εβραίου είναι ο πρόσφυγας. Πώς θα στρογγυλοκαθόταν ο Χίτλερ στην καγκελαρία αν δεν είχαν δαιμονοποιηθεί οι Εβραίοι; Και αν κοντά σ’ αυτόν δεν είχαν στοχοποιηθεί και ο κομμουνιστής και ο σοσιαλδημοκράτης ακόμη, σαν… αλληλέγγυοι ή και «φωλιές» Εβραίων;

Τώρα, στη Λέσβο και τα άλλα νησιά, μπροστά στα δικά μας μάτια κι όχι τα μάτια κάποιου ιστορικού αναλυτή, δεν ήταν τα φασιστικά τάγματα εφόδου που απείλησαν, μεταξύ άλλων, όχι μόνο την εισβολή στο Καρά Τεπέ (απειλήθηκε εισβολή φασιστών σε καταυλισμό προσφύγων, κι ύστερα σε κάποιους φαίνονται υπερβολικές οι συγκρίσεις με τη Γερμανία του Μεσοπολέμου!!!) αλλά και με εισβολή σε στέκια αλληλέγγυων, αριστερών και εργαζόμενων σε ΜΚΟ;

Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα. Κι εσύ, λεβέντη μου, έλα εδώ, βράχο διπλό κουβάλα.

Ο «Εβραίος», ο πρόσφυγας σήμερα, πέφτει και η σκάλα άρχισε ήδη να κοκκινίζει. Δεν κουβαλάει βράχους κάτω από το μαστίγιο του δεσμοφύλακα των SS, είναι όμως ξεριζωμένος, χωρίς ελπίδα και ζει, αυτός και τα παιδιά του, σε απέραντη δυστυχία και κάτω από ένα βουνό κακουχίες, τέτοιες που αντιστοιχούν σε νεκρουπόλεις της Αφρικής ή σε φαβέλες της Λατινικής Αμερικής. Το γεγονός ότι αυτό λίγους συγκινεί, το γεγονός ότι αυξάνονται διαρκώς και τείνουν να γίνουν περισσότεροι -αν δεν έχουν γίνει ήδη- αυτοί που λένε «τέτοια και χειρότερα, για να το πάρουν απόφαση να ξεκουμπιστούν», είναι ένα ακόμη τεκμήριο ότι το φασιστικό αυγό του φιδιού είναι σε προχωρημένο στάδιο επώασης.

(Απομένει να μάθουμε ποιος είναι ο «λεβέντης» του στίχου που προορίζεται να κουβαλήσει διπλό βράχο… Κάπου πάει το μυαλό σας, έτσι;)

Η αλήθεια του Δημοσθένη ή… «πάρ’ το αλλιώς»

«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»

Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς

Η «αλήθεια» των πολιτικών διεργασιών στο νησί της Λέσβου αποκαλύφθηκε με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση στο πρόσφατο τριήμερο της «κρίσης» με τα γεγονότα με επίκεντρο τη Μόρια. Μην πελαγοδρομούμε σε δευτερεύοντα και τριτεύοντα.

Το μείζον γεγονός και η απαστράπτουσα αλήθεια ήταν ότι τα φασιστικά τάγματα εφόδου αισθάνθηκαν ότι ευνοούνται να πάρουν όχι μόνο το λόγο αλλά και τα όπλα (όχι, ακόμη, πυροβόλα, αλλά στειλιάρια) στο όνομα των πολλών. Να αναλάβουν ρόλο «δημόσιας αρχής», δηλαδή τοπικής εξουσίας για σχεδόν ένα διήμερο στη Μόρια, να απειλήσουν εισβολή σε καταυλισμό προσφύγων (Καρά Τεπέ), να πολιορκήσουν μαγαζιά-στέκια αλληλέγγυων στη Μυτιλήνη και να πραγματοποιήσουν πογκρόμ κατά όσων έμοιαζαν για τέτοιοι στο κέντρο της πόλης – με την πανταχού παρούσα και τα πάντα ορώρα αστυνομία να κάνει πως δεν βλέπει…

Θα ήταν αυταπάτη στα όρια της ηλιθιότητας να ανασηκώσουμε αδιάφορα τους ώμους λέγοντας «έλα μωρέ, μέσα στην αναμπουμπούλα έκαναν κι αυτοί τα δικά τους». Δεν πρόκειται γι’ αυτό! Η «αλήθεια που καίει» αφορά το ερώτημα: γιατί ήταν οι φασίστες, κι όχι ας πούμε οι αριστεροί, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή έστω η «φωτισμένη» δεξιά, που αισθάνθηκαν ότι «κολυμπούν σαν το ψάρι στο νερό» κι ότι ήρθε η ώρα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους; Γιατί, αντίθετα, παρέλυσαν μπροστά στο κρεσέντο των φασιστών; Τι έδωσε αυτό το δικαίωμα ειδικά στους φασίστες και σε κανέναν άλλον; Από πού άντλησαν αυτή την αυτοπεποίθηση;

Η απάντηση είναι απλή: διότι όλες οι κινητοποιήσεις για το προσφυγικό ηγεμονεύονται από ανθρώπους και ιδέες που μπορεί να μην είναι φασιστικές καθαυτές αλλά «βγάζουν στο αφρό» και «κάνουν μάγκες» τους φασίστες! Όσοι συμμετείχαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις αυταπατώμενοι ότι «εκμεταλλεύονται ρωγμές» και ότι μπορούν στην πράξη να «ερμηνεύσουν αλλιώς» το νόημα των κινητοποιήσεων, ήρθε η ώρα να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι η «κεντρική ιδέα» ότι «οι πρόσφυγες είναι (το) πρόβλημα»! Ότι πρέπει να φύγουν επειδή «είναι πρόβλημα». Ότι «θα φύγουν μια ώρα αρχύτερα αν τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη». Αυτή η κεντρική ιδέα μόνο τους φασίστες και πρακτικές πογκρόμ κατά των προσφύγων μπορεί να εμπνεύσει. Ήδη έχουμε 20.000 πρόσφυγες πάνω στο νησί. Πού οδηγεί αν τραβηχτεί στα άκρα αυτή η κανιβαλική κεντρική ιδέα; Να αμοληθούν οι φασίστες με κανονικά όπλα, να βασανίζουν και να δολοφονούν; Τα πογκρόμ και ο μαζικός κανιβαλισμός είναι το μέλλον μας σε αυτό το νησί; Τραβηγμένη στα άκρα, εκεί οδηγεί αυτή η κεντρική ιδέα – εκεί και πουθενά αλλού! Και μένει σε καθένα και καθεμιά που διαθέτει έστω και στοιχειώδη νοημοσύνη να αποφασίσει αν θέλει μια τέτοια προοπτική.

Τα πράγματα είναι απλά: Οι πρόσφυγες δεν ήρθαν εδώ για να μείνουν. Θέλουν να φύγουν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Ποιος τους εμποδίζει; Και τι απαντάμε όταν μας λένε «κι εμείς να φύγουμε θέλουμε, αλλά η κυβέρνηση δεν μας αφήνει»;;; Μήπως δεν γνωρίζουμε την απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν τους αφήνει η κυβέρνηση να φύγουν; Γιατί αυτό προβλέπει η συμφωνία-αίσχος Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας. Η οποία όχι μόνο δεν τους επιτρέπει να περάσουν τα ελληνικά σύνορα προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, αλλά δεν τους επιτρέπει καν να φύγουν από τα νησιά στην ενδοχώρα. Ότι έτσι έχουν τα πράγματα το ξέρουν και οι πέτρες! Γι’ αυτό είναι καιρός να ξεφύγουμε από τον παραλογισμό ότι το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες.

Όχι, το πρόβλημα είναι σε πρώτο χρόνο αυτοί που δημιουργούν την προσφυγιά και σε δεύτερο χρόνο αυτοί που τους εγκλωβίζουν στα νησιά. Στην κατάσταση λοιπόν θα αντιστοιχούσε μια κοινή μαζική διαδήλωση, προσφύγων και Ελλήνων κατοίκων του νησιού, με κοινό αίτημα τον απεγκλωβισμό.

Όχι απεγκλωβισμό σαν αίτημα των Ελλήνων ενάντια στους πρόσφυγες -που ισοδυναμεί με το «να ξεκουμπιστούν» και τρέφει τη λογική του πογκρόμ και του φασισμού- και με τα μεγάλα «λουκέτα» του εγκλωβισμού να παραμένουν άθικτα, αλλά σαν κοινό αίτημα Ελλήνων και προσφύγων που ζητούν να σπάσουν τα «λουκέτα» του εγκλωβισμού!

Σε όσους, συνειδητά ή από έλλειψη στοιχειώδους συναίσθησης, βάζουν πλάτη για να οδηγηθούν τα πράγματα βαθύτερα στη λογική των πογκρόμ και του αντιπροσφυγικού κανιβαλισμού, ήρθε η ώρα να φωνάξουμε: Θέλουμε το νησί μας, που απειλείται με κατάληψη από φασίστες, ακροδεξιούς, πολιτικούς κερδοσκόπους και φανατισμένα ορκ χωρίς σκέψη, πίσω!

Θέλουμε τη Λέσβο που έχτισαν πρόσφυγες, τη Λέσβο των δημοκρατικών παραδόσεων και κατακτήσεων, τη Λέσβο του αντιφασιστικού αγώνα, τη Λέσβο των τεχνών και του πολιτισμού. Αυτή τη Λέσβο, που δεν θα επιτρέψουμε να την κάνετε «χώρα των Ούγκανων»!

Πηγή: https://www.stonisi.gr

Οι συντριπτικά περισσότεροι πρόσφυγες στη Μόρια και τα άλλα κολαστήρια, είτε στρατόπεδα είτε θαλάμους βασανιστηρίων (Πέτρου Ράλλη και διάφορα Α.Τ.), ΕΙΝΑΙ πρόσφυγες και όχι «οικονομικοί μετανάστες». Δεν χρειάζεται να ψειρίσει κανείς αν προέρχονται από «72 χώρες» όπως διακινούν ορισμένοι κακοπροαίρετοι μειδιώντας. Οι χώρες του κόσμου που υποφέρουν από πολέμους είτε δικτατορικά καθεστώτα είναι πολύ περισσότερες από «72». Π.χ. το Αφγανιστάν έχει πόλεμο από το 2001, η Αίγυπτος έχει τη σκληρή δικτατορία Σίσι από το 2013, το Πακιστάν εναλλάσσει τις στρατιωτικές δικτατορίες ισόποσα με τις αστυνοκρατικές «δημοκρατίες» από τα μέσα του 20ου αιώνα, ενώ διώξεις κατά μειονοτήτων, συνδικαλιστών, φοιτητών, αριστερών, φεμινιστριών κλπ γίνονται αδιάλειπτα και ούτω καθεξής. Σκέψου ότι «κανονικοί» πρόσφυγες με όλα τα προσόντα των δεινών που θα συγκινούσαν καθέναν μη πορωμένο ρατσιστή και μη παλιάνθρωπο, μπορούν να προέρχονται και από χώρες όπου γίνονται εκλογές. Εκλογές γίνονται και στη Βραζιλία, όπου δολοφονούνται ιθαγενείς από τους οικοπεδοφάγους πετρελαιάδες εδώ και δεκαετίες· εκλογές γίνονται και στην Τουρκία που κατά καιρούς δολοφονούνται Κούρδοι και συνεχώς διώκονται αριστεροί και συνδικαλιστές (πολλοί περισσότεροι από ό,τι στην Ελλάδα) · εκλογές γίνονται και στο Ιράκ και το Ιράν, όπου οι διαδηλωτές έπεφταν νεκροί κατά δεκάδες και εκατοντάδες πριν λίγους μήνες… Ακόμα και το λεγόμενο (πλην ανυπόληπτο και υποκριτικό) «διεθνές δίκαιο» που οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχονται στα λόγια, αλλά παραβιάζουν αδιάκοπα και ανερυθρίαστα, φυσικά αναγνωρίζει ότι καθένας μπορεί να είναι πρόσφυγας ακόμη και χωρίς να γίνονται διώξεις κατά ολόκληρης πληθυσμιακής μερίδας στη χώρα του· αρκεί να υφίσταται ο ίδιος διώξεις, απειλές κατά της ζωής του κλπ. Εδώ βέβαια, όλες οι ακροκεντρώες κυβερνήσεις μας φροντίζουν να αναγνωρίζουν ως πρόσφυγες ελάχιστους, ανάλογα με τις πολιτικές τους ίντριγκες και πάντα με τα χίλια ζόρια.
Ούτε οι πρόσφυγες ούτε οι οικονομικοί μετανάστες ευθύνονται που βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας ή «ατυπίας». Αυτό είναι επιλογή των κυβερνήσεων. Το «προσφυγικό» θα μπορούσε να «λυθεί» πολύ εύκολα, αν απλά οι κυβερνήσεις άνοιγαν τα σύνορα και οι πρόσφυγες των εμπόλεμων και λοιπών χωρών περνούσαν από τα τελωνεία όπως συμβαίνει με όλους τους… «λευκούς» τουρίστες ή τους πλούσιους κλεφτοεπενδυτές χρυσής βίζας και μη. Έτσι και καταγεγραμμένοι θα ήταν ΟΛΟΙ οι εισερχόμενοι· και «διακινητές» δεν θα υπήρχαν να εκμεταλλεύονται οικονομικά τους πρόσφυγες· και χαρτιά θα είχαν οι πρόσφυγες (οποιαδήποτε κι αν τους έδιναν, άσυλο ή άδεια μόνιμης διαμονής ή διαβατήρια ελληνικά) για να φύγουν όσοι το ήθελαν σε άλλες χώρες (όπως θέλει το 90%) ή για να μείνουν και να ψάξουν δουλειά. Αυτά έχουν γίνει σε άλλες χώρες, μάλιστα… αφρικανικές (Ουγκάντα!). Μάλιστα με επιτυχές αποτέλεσμα, την κοινωνική ένταξη των (πολύ περισσότερων εκεί) προσφύγων με την απορρόφηση της μεγάλης πλειοψηφίας από την αγορά εργασίας (έστω σε δευτεροκλασάτες δουλειές). Αλλά εδώ η βαρβαρότητα κάποιες φορές ξεπερνά και την ταλανισμένη Αφρική.

Και γιατί να είναι τόσο κακές οι κυβερνήσεις; Πού στοχεύουν με όλα αυτά;

Αφενός στην κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων και σάκων του μποξ για τα κατώτερα στρώματα που χάφτουν το παραμύθι των επικίνδυνων προσφύγων ή των προσφύγων που είναι… βάρος. Αφετέρου όμως, σε αυτό που πάντα στοχεύει ο ρατσισμός: στην κατασκευή «δούλων» και δούλων. Σε Μανωλάδες εντόπιες ή… αλλοδαπές. Παλιά τέχνη κόσκινο. Να τρομοκρατούμε και να κάνουμε το «βίο αβίωτο» (παραμένει εκτός φυλακής ο Αρχηγός της ΕΛΑΣ που το είχε διατυπώσει δημόσια) σε όλους (πρόσφυγες, μετανάστες, μαύρους ή οτιδήποτε άλλο), ώστε όσοι λίγοι ή πολλοί καταφέρουν να επιβιώσουν βασανιστηρίων κι απελάσεων και ριζώσουν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα. Με το φόβο του μπάτσου, της απέλασης και της φυλάκισης. Αυτά δεν είναι θεωρίες. Έχουν εφαρμοστεί στην Ελλάδα με τους αλβανούς μετανάστες (να μην πούμε για το 1922…) από το 1990 και έχουν αποδώσει τα γνωστά αποτελέσματα στους μισθούς των τότε μεταναστών. Γίνονται ήδη με Σύριους πρόσφυγες στην Τουρκία, όπου άντρες, γυναίκες και… παιδιά στελεχώνουν τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές σε χωράφια, κλωστοϋφαντουργίες και … οδούς. Και ο σχεδιασμός προχωρά και στην Ευρώπη. Αυτά τα 10.000 ασυνόδευτα που έχουν… εξαφανιστεί σε άγνωστη κατεύθυνση, πού λέτε να βρίσκονται –όσα ζούνε. Ξαναλέμε δε ως να μαλλιάσει το πληκτρολόγιο. ΜΑΝΩΛΑΔΕΣ. Στην ΕΛΛΑΔΑ. Υπάρχουν από χρόνια οι φυτείες, όπου εκατομμυριούχοι μεγαλοαγρότες «διευθύνουν» σκλάβους εργάτες με ένα (συχνά απλήρωτο) ευρώ την ώρα, με την καραμπίνα στο χέρι, αραιά και πού πατώντας τη σκανδάλη, χωρίς να επεμβαίνει καμιά ΕΛΑΣ, κανένας δικαστής, καμιά κυβέρνηση –και με τα εργατικά κέντρα μακριά κι αγαπημένα. Άμα αυτοί οι σύγχρονοι δούλοι είχαν δικαιώματα και μπορούσαν να κάνουν καταγγελίες στα ίδια όργανα που μπορούν και οι έλληνες, αν έστω μπορούσαν να παλέψουν ΜΑΖΙ με τους ντόπιους και όχι απομονωμένοι, πώς θα «είχαμε ανάπτυξη», που λένε και στο ΣΚΑΙ; Βέβαια, τον καιρό πριν την Κρίση, 99% των αλβανών μπορούσαν κι έβρισκαν δουλειά εδώ. Ο ρατσισμός απέδιδε πολύ. Τώρα όχι μόνο οι μισοί έχουν φύγει για κεντρική Ευρώπη, αλλά κι από τους καινούργιους πρόσφυγες μικρότερο κομμάτι αναμένεται να βρει δουλειά. Αλλά έστω και γι’αυτούς, αξίζουν τα βασανιστήρια στο σύνολο, δύσκολοι καιροί, πρέπει να βγάλουν κι από τη μύγα ξύγκι οι έλληνες καταφερτζήδες επιχειρηματίες. Άλλωστε, εμείς είμαστε έντιμοι σύμμαχοι των γερμανών που ήδη κάνουν τα αντίστοιχα με το ένα εκατομμύριο σύριους που «υποδέχτηκαν» το 2015-16. Η Ευρώπη έχει ακόμα θέσεις για μαύρους σκλάβους. Με το αζημίωτο τη βοηθάμε κι εμείς -δεν είμαστε και κορόιδα.
Παρεμπιπτόντως, όπως καταλαβαίνουμε, οι λεγόμενοι διακινητές, ΔΕΝ είναι δουλέμποροι και δεν κάνουν δουλεμπόριο, αφού οι πρόσφυγες τους ακολουθούν ηθελημένα. Και όχι αλυσοδεμένοι. Εκμεταλλευτές ναι, δουλέμποροι όχι. Οι πραγματικοί δουλέμποροι είναι οι εκλεγμένες μας κυβερνήσεις. Αυτές καταδικάζουν τους πρόσφυγες σε καθεστώς ανθρώπων τρίτης κατηγορίας, σε καθεστώς δούλων, αφού οι δούλοι αυτό είναι: άνθρωποι που τους έχουν αρνηθεί την ανθρώπινη ιδιότητα, την ισότητα βασικών δικαιωμάτων (ζωή, υγεία, στέγη, ελευθερία κλπ). Και όχι μόνο γι’αυτό, αλλά και επειδή οι κυβερνήσεις το κάνουν αυτό –και- για λόγους οικονομικής εκμετάλλευσης, όπως είπαμε και όπως ακριβώς κάνει κάθε σοβαρός, εκμοντερνισμένος φραουλοδουλοκτήτης που σέβεται τον εαυτό του και δεν παρασύρεται από τα ρατσιστικά δηλητήρια που προορίζονται να καταναλωθούν από την πλέμπα -άντε κι από τους μπράβους που πληρώνει για να δέρνουν τους εργάτες του… Και όχι μόνο γι’αυτά. Αλλά και επειδή η ΕΕ (και η Ελλάδα λοιπόν) στηρίζει πολιτικά και χρηματοδοτεί οικονομικά τους… παλαιάς κοπής, πραγματικούς και απροσχημάτιστους δουλεμπόρους στη Λιβύη (και αλλού), που έχουν τους αφρικανούς πρόσφυγες ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΥΣ κρατούμενους σε πρόχειρες φυλακές· και είτε ζητάνε λύτρα από τους συγγενείς τους είτε τους παραδίδουν/πουλάνε ως δούλους αλλού είτε τους σκοτώνουν είτε τους αφήνουν να φύγουν προς Ευρώπη για να ζούνε οι υπόλοιποι με την ελπίδα ότι μπορεί να ξεφύγουν κάποια στιγμή προς τη γη της επαγγελίας. Όπου όντως δεν κινδυνεύεις να σε σφάξουν επειδή ανήκεις στο τάδε κόμμα ή στη δείνα φυλή. Αυτοί οι παλιομοδίτες δουλέμποροι της λαιμαριάς και του μαστίγιου αποκαλούνται με διάφορους κυριλέ τίτλους. Μεταξύ αυτών, στη Λιβύη τουλάχιστον, το «Λιβυκή Ακτοφυλακή» ή το «Κυβέρνηση της Λιβύης».

«Χωράνε;» Εννοείται ότι χωράνε.

Έχει πλάκα όταν αυτό το επικαλούνται όσοι μιλούν ταυτόχρονα για υπογεννητικότητα και περιορισμό των αμβλώσεων. Λες και ο πακιστανός έχει μεγάλα μπούτια και ο μαροκινός είναι γίγαντας τρίμετρος, οπότε πιάνουν κατά μέσο όρο διπλάσιο χώρο σε σχέση με τον έλληνα και μπορούν να ζήσουν μόνο σε μεγαλύτερα σπίτια από αυτά που θα ζούσαν τα «αγέννητα παιδιά». (Μάλλον το αντίθετο ισχύει, αλλά τελοσπάντων…) Από την Ελλάδα κάθε χρόνο περνάνε και «χωράνε» 30.000.000 τουρίστες. «Ναι, αλλά αυτοί έχουν λεφτά». Ναι έχουν, αλλά επομένως δεν είναι θέμα χώρου και έλλειψης στέγης. Είναι θέμα της κερδοσκοπίας κάποιων που μπαίνει πάνω από τη ζωή κάποιων άλλων. Και ούτε καν έτσι, ακόμη χειρότερα. Αν και δεν θα με πείραζε οι «επιτάξεις» να γίνονταν σε αυτά τα ξενοδοχεία πολυτελείας που επισκέπτεται το ανφάν γκατέ της παγκόσμιας χλιδοδιαφθοράς, ώστε να στεγάζονταν όλοι οι μονίμως άστεγοι έλληνες (κάπου 40.000;) μαζί και οι προσωρινά άστεγοι πρόσφυγες, ώσπου να φύγουν ή να βρουν δουλειές και να ορθοποδήσουν και να μείνουν. Όμως στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καν τέτοια ακραία μέτρα (γιατί ακραία; θα’ταν δίκαιο και θα’χε και πλάκα, τερπνό και ωφέλιμο). Υπάρχουν εκατοντάδες εγκαταλειμμένα κτίρια του Δημοσίου, ΜΕΣΑ στις πόλεις, και χιλιάδες της εκκλησίας ή άλλων μεγαλοϊδιωτών. Που μπορούν και πρέπει να γίνουν στέγη για τους άστεγους, με πολύ λιγότερους πόρους από όσους καταβροχθίζει η αστυνομοκρατία των στρατοπέδων και των ημέτερων ΜΚΟ (των χρυσοπληρωμένων, όχι των άμισθων ισπανών ναυαγοσωστών που συλλάμβανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016 επειδή έσωζαν ναυαγούς… χωρίς άδεια). Σημειωτέο, πάνω από τα μισά έξοδα αυτών των «στρατοπέδων» πάνε για μισθούς και εκτός έδρας των ανθρωποφυλάκων και από τα υπόλοιπα τα περισσότερα στην υπεραξία των αετονύχηδων «προμηθευτών». Με αξιοποίηση των ακατοίκητων κτιρίων θα μπορούσε να δοθεί στέγη πολύ καλύτερη και από τις καταλήψεις όπου έμεναν πρόσφυγες και τις εκκένωσε ο θεσμικός ζήλος· για να τους ξαποστείλει στην αθλιότητα ενός αντίσκηνου ή ενός κοντέινερ στη μέση του πουθενά. Μην συγχρωτίζονται και πολύ με τους έλληνες και σπάσει κανένα στερεότυπο. Κι άμα σπάσει πού να το ξανακολλήσεις; Θα θες σαρανταπέντε Τρέμηδες κι ογδόντα Πορτοσάλτες.«

Καλά, δεν είναι θέμα χώρου, αλλά οικονομικού βάρους!»

ΟΚ, φαίνεται πιο λογικό. Αλλά δεν είναι βάρος άνθρωποι που είναι παραγωγικοί και θέλουν να δουλέψουν. Ούτε καν οι συνταξιούχοι δεν είναι βάρος που ΗΤΑΝ παραγωγικοί και έχουν προσφέρει στην κοινωνία. Άμα είναι έτσι, άμα φταίνε όσοι ζητούν δουλειές ενώ «δεν έχει», τότε στους 400.000 έλληνες που έφυγαν στην Κρίση να λέμε «μην τολμήσεις να γυρίσεις μέχρι να μηδενιστεί η ανεργία». Και σε όσους έμειναν να λέμε «φύγε μέχρι να μηδενιστεί η ανεργία». Οι άνεργοι φταίνε για την ανεργία; Αυτοί είναι το βάρος; Ή οι τραπεζίτες που έχουν ρουφήξει 50 δισ. ανακεφαλαιοποιήσεις και ξαναθέλουν κι άλλα τόσα; Οι εφοπλιστές της κόκας με τα καράβια-κάτεργα που μένουν αφορολόγητοι; Οι εργολάβοι που κάθε μέτρο δρόμου και μετρό (και αυτού που έγινε και αυτού που δεν έγινε) το έχουν χρεώσει τριπλό για να πληρώσουν τις μίζες στα υπουργεία; Οι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι των εργατικών «ατυχημάτων»; Μάντεψε ποιων την αποψούλα ακούς στα κανάλια σχετικά με το «βάρος του προσφυγικού». Ναι, αυτών, που έχουν τα ΜΜΕ στην ιδιοκτησία και τους πρωθυπουργούς στη δούλεψη.

«Και η εγκληματικότητα;» Μη βλέπεις τόση τηλεόραση.

Εκτός άμα εννοείς αυτούς που έκλεψαν πρόβατα για να τα …φάνε. Άσε τους ελεύθερους να φύγουν και λύθηκε. Άμα όμως δεν τους αφήσεις ελεύθερους, ο δεσμοφύλακας ευθύνεται άμα πεινάει ο κρατούμενος. Άσε που η πραγματική εγκληματικότητα που κοστίζει και δισ. και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που χάνονται στα ναρκωτικά ή στο διαλυμένο ΕΣΥ ή στις κακοτεχνίες των εργολάβων, κατοικοεδρεύει στο Ελλάδα2021, στο Μαξίμου και στον ΣΕΒ. Βλέπε παραπάνω.
«Ναι, αλλά αυτοί είναι πολύ δυνατοί, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ας φάμε το μεδούλι των πιο αδύνατων και βλέπουμε». (Αυτό, όχι, δεν μου το ανταπάντησε κανείς. Όποιος γίνεται τέρας επειδή τον νίκησαν τα τέρατα δεν το παραδέχεται ούτε στον εαυτό του συνήθως. Οπότε τελειώνουμε κάπου εδώ.)
Να σου πω κι ένα τελευταίο, πιο αφηρημένο ψυχοψαγμένο ακαδημαϊκοκουλτουριάρικο. Χώρα που οι κυβερνήσεις στήνουν Αμυγδαλέζες, ναρκοπέδια και φράκτες για πρόσφυγες, δέρνουν ερήμην δημοσιογράφων γυναικόπαιδα στην Ειδομένη και ανοίγουν Μόριες παντού, δεν μπορεί να έχει δημοκρατία ούτε για τους έλληνες. Για παρατήρησε πώς πορεύονται παράλληλα και προς τον πάτο τα τελευταία 20 χρόνια η «δημοκρατία» και η «καταστολή» (τι νοσοκομειακή λέξη είναι αυτή; ανθρωποκυνηγητό καλύτερα). Αυτοί ασκήσεις κάνουν σε ξένες πλάτες, μετά σε λίγες ελληνικές στα Εξάρχεια και στη ΓΑΔΑ, μετά σε πιο πολλές κι έπειτα σε όλες. Βέβαια, τι να την κάνεις τη «δημοκρατία» άμα πάει καλά το μαγαζάκι με τα γκρικ σούβενιρ ή τα σουβλάκια ή το ΠΡΟΤΟ ή τη μαναβική; Αυτό να μου πεις. Οπότε εγώ μιλάω μόνο σε όσους δεν έχουν μαγαζάκια ή σε όσους έχουν και δεν πάνε καλά. Αλλά αυτοί είμαστε κάπου 85-90%. Για την ώρα και γι’αυτή τη δουλειά, μου φτάνουμε κι ας είμαστε σκόρπιοι.

Aργύρης B.

Πηγή: kar.org.gr

Του Γιώργου Ορταντζόγλου*

Συνέδρια µηχανισµών και µάχης για την «καρέκλα», µε πρωταγωνιστές τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισµό

Το ∆εκέµβριο πραγµατοποιήθηκαν το 37ο Συνέδριο της Α∆Ε∆Υ (3-5/12/19) και το 47ο Ενδιάµεσο Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ (9-10/12/19). Σε περίοδο λιτότητας, αυταρχισµού, καταστολής, ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεων, επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας και κυβερνητικού ελέγχου µέσω των συνδικαλιστικών νόµων, «πραγµατοποιήθηκαν» δύο συνέδρια. Σε αµφότερα, κυριάρχησαν η πολιτική λογική και οι γραφειοκρατικές µανούβρες των εκπροσώπων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισµού.

Το γενικότερο πλαίσιο

Η «στροφή» µετά τις εκλογές (εθνικές, περιφερειακές, δηµοτικές, ευρωεκλογές) σε ακόµη πιο νεοφιλελεύθερες, συντηρητικές επιλογές και η επιστροφή στην «κανονικότητα» δεν θα µπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνηµα. Η εσκεµµένα συνεχιζόµενη απαξίωση των δηµόσιων υπηρεσιών, δίχως χρηµατοδοτήσεις και προσλήψεις, όλα τα προηγούµενα χρόνια, βαραίνουν όλες τις µνηµονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-Ν∆-ΣΥΡΙΖΑ) που µέσω των ιδιωτικοποιήσεων εξασφάλισαν τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο και την καπιταλιστική ανάπτυξη, µε πλήρη ένταξη στους κεντρικούς σχεδιασµούς της Ε.Ε., του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι στα µνηµονιακά χρόνια οι εργαζόµενοι στην Εκπαίδευση, Υγεία, Τ.Α. κ.λπ. υπέστησαν µειώσεις µισθών, αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, περικοπές επιδοµάτων (Β.Α.Ε.) και πάγωµα προσλήψεων, είχε αποτέλεσµα την εντατικοποίηση, τα εργατικά ατυχήµατα και την εκδήλωση αντιθέσεων µεταξύ τους. Σε συνδυασµό επίσης µε τη συνεχιζόµενη λιτότητα και ακρίβεια, η δυσαρέσκεια των εργαζοµένων δεν εκφράστηκε εκλογικά µε στήριξη σε αριστερές δυνάµεις, ούτε στα Πρωτοβάθµια Σωµατεία ούτε στις Οµοσπονδίες και φυσικά ούτε στην Α∆Ε∆Υ.

Η γενικότερη απογοήτευση (µε ευθύνη ΣΥΡΙΖΑ) έστρεψε πολύ µεγάλο µέρος εργαζοµένων στον ατοµικισµό, στο προσωπικό συµφέρον και όχι στο συλλογικό, µε αρκετούς να εγκαταλείπουν θεωρώντας ότι δεν µπορούµε να κερδίσουµε τα χαµένα µε συλλογική πάλη.

Ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισµός σε όλες τις εκφάνσεις του, σε όλες τις συνδικαλιστικές βαθµίδες, βρήκε εύφορο πεδίο να αναπτυχθεί, καθώς ξέρει πολύ καλά να διαχειρίζεται την απογοήτευση των εργαζοµένων µε τους µηχανισµούς που διαχρονικά διαθέτει.

Τα αριστερά-ριζοσπαστικά σχήµατα, παρά την αγωνιστική στάση και δράση τους, στην πλειονότητά τους ακολουθούν την πεπατηµένη, και όπως φάνηκε στα πρόσφατα συνέδρια, δεν µπορούν να αυξήσουν τις δυνάµεις τους και να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος.

Λόγω αυτών των συνθηκών, η συµπόρευση αυτών των σχηµάτων είναι επιβεβληµένη περισσότερο από ποτέ, ώστε η δυναµική που θα προκύψει να έχει θετικά αποτελέσµατα όχι µόνο εκλογικά, αλλά κυρίως στην συνείδηση των εργαζοµένων.

Αυτό προϋποθέτει συµφωνίες που θα κινούνται σε ταξική κατεύθυνση και δεν θα λειτουργούν σαν ιµάντες µεταβίβασης οποιασδήποτε κοµµατικής γραµµής (τύπου ΠΑΜΕ-∆ΑΣ) ή κυβερνητικού, δηµαρχιακού κ.λπ. εργοδοτικού συνδικαλισµού. Ούτε στην ηγεµονική λογική «καλούµε κάθε τίµιο αγωνιστή να έρθει µαζί µας»!!!! (όχι όµως άλλη παράταξη!!!), ούτε  «διαλυθείτε και ελάτε µαζί µας». Αλλά ισότιµα να συνδιαµορφωθεί ένα αγωνιστικό πλαίσιο ενάντια στα σχέδια καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εργασιακής ζούγκλας, υπερεκµετάλλευσης, πολέµου, φασισµού και ρατσισµού.

Έργα και ηµέρες των γραφειοκρατών

Τόσο το συνέδριο της Α∆Ε∆Υ όσο και της ΠΟΕ ΟΤΑ ήταν παρωδίες, πολύ πίσω από τις ανάγκες των εργαζοµένων, αφού µε ευθύνη της πλειοψηφίας δεν προβλήθηκαν τα προβλήµατα των εργαζοµένων και των λαϊκών οικογενειών.

Η στάση των δυνάµεων ∆ΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ∆ηµοσιοϋπαλληλική Ανατροπή, στο 37ο Συνέδριο της Α∆Ε∆Υ, εκτός του ότι δεν έβαλαν σε ψηφοφορία τον διοικητικό και οικονοµικό απολογισµό παρακάµπτοντας το καταστατικό (απλά ρώτησαν τους συνέδρους!!!), δεν έβαλαν σε ψηφοφορία και τα παρακάτω ψηφίσµατα που είχαν κατατεθεί από αριστερές παρατάξεις, ζητώντας να πάρει θέση το Συνέδριο για:

1) Τη µονιµοποίηση συµβασιούχων (έγινε δυναµική παρέµβαση για το συγκεκριµένο θέµα από εργαζόµενους), να σταµατήσει η ελαστική εργασία και να βγει απεργία στις 9 ∆εκέµβρη.

2) Την πρόταση 70 Σωµατείων από την Εκπαίδευση για απεργία-αποχή από την αξιολόγηση που δροµολογεί η κυβέρνηση.

3) Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

4) Τη διεκδίκηση αυξήσεων στους µισθούς και επαναφορά 13ου -14ου µισθού, την κοινωνική ασφάλιση, την αντίσταση στους αντισυνδικαλιστικούς νόµους.

5) Ζητήµατα υπεράσπισης των προσφύγων, καταδίκης της ακραίας κρατικής καταστολής κ.λπ.

Φυσικά πρόκειται για τον απόλυτο εκφυλισµό των δυνάµεων του κυβερνητικού συνδικαλισµού, που έκαναν επίδειξη δύναµης µε στόχο να δείξουν στους συνέδρους «ποιος κάνει κουµάντο» και να νοµιµοποιήσουν τις πραξικοπηµατικές διαδικασίες.

Η εθνικοπατριωτική ρητορική, το ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ που ακούστηκε από στελέχη της ∆ΑΚΕ, καθώς και οι ρατσιστικές, ξενοφοβικές εκφράσεις δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Στο πλαίσια «του νόµου, της τάξης και της κανονικότητας», ως γνήσιοι εκφραστές των νεοφιλελεύθερων ιδεών, ξαναβγάζουν στον αφρό εκφράσεις που για χρόνια ήταν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Παρόλο που, όπως προείπα, οι µόνιµοι εργαζόµενοι στο ∆ηµόσιο τα τελευταία µνηµονιακά χρόνια έχουν µειωθεί σηµαντικά και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν γίνει πλέον θεσµός, οι γραφειοκράτες, η κυβερνητική, εργοδοτική ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ και Α∆Ε∆Υ αρνούνται ν’ ανοίξουν τα καταστατικά τους και να εγγράψουν ως µέλη, όλους τους συµβασιούχους.

Αν και ακούστηκαν πολύ καλές τοποθετήσεις από συνέδρους αριστερών-ριζοσπαστικών παρατάξεων, η διαµόρφωση των συσχετισµών ήταν ήδη προκαθορισµένη, µε αποτέλεσµα όλα να είναι «µετρηµένα κουκιά». Ήταν µάχες µηχανισµών που είχαν στόχο  µόνο την διατήρηση και την αύξηση των δυνάµεών τους στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα – για την καρέκλα.

Αν οι συσχετισµοί δεν αλλάξουν από τα Πρωτοβάθµια Σωµατεία, η εικόνα στις Οµοσπονδίες και στην Α∆Ε∆Υ θα είναι αυτή και ίσως χειρότερη. Πάντα θα υπάρχουν συνέδρια που θα καταστρατηγούν τα Καταστατικά, θα γίνονται νοθείες και πραξικοπηµατικές ενέργειες.

Αν πραγµατικά νοιαζόµαστε για το µέλλον της τάξης µας, θα πρέπει να κάνουµε την υπέρβαση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος, µε ενότητα και σταθερό ταξικό προσανατολισµό.

Η συµπόρευσης για κοινούς αγώνες δηµόσιου και ιδιωτικού τοµέα είναι αναγκαία όσο ποτέ. Τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι εργαζόµενοι είναι κοινά, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, γι’ αυτό ένα πιο µαζικό εργατικό κίνηµα, θα δώσει άλλη δυναµική στη δράση και στους αγώνες µας, αλλά κυρίως θα βοηθήσει στη συνείδηση της τάξης.

Μπορεί η ήττα που έχουµε υποστεί σε όλα τα επίπεδα να είναι µεγάλη, όµως το ρήγµα παραµένει ενεργό.

Αποτελέσµατα Συνεδρίου Α∆Ε∆Υ:

∆ΑΚΕ (Ν∆): 179 ψήφοι, 22 έδρες από 18, µε ποσοστό 25%    

∆ΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚ): 134 ψήφοι, 16 έδρες από 14, µε ποσοστό 19%    

∆ΑΣ-ΠΑΜΕ (ΚΚΕ): 131 ψήφοι, 16 έδρες από 15, µε ποσοστό 18,5%    

ΕΑΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ): 100 ψήφοι, 12 έδρες από 13, µε ποσοστό 14,1%    

ΑΝΑΤΡΟΠΗ (πρώην ΠΑΣΚΕ): 63 ψήφοι, 8 έδρες από 5, µε ποσοστό 8,9%    

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ (εξωκ/κή Αριστερά): 63 ψήφοι, 7 έδρες από 10, µε ποσοστό 8,9%     

ΜΕΤΑ (εξωκ/κή Αριστερά): 34 ψήφοι, 4 έδρες από 8, µε ποσοστό 4,8%     

*Ο Γιώργος Ορταντζόγλου είναι µέλος της διοίκησης του Σωµατείου Εργαζοµένων στο δήµο Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας

Δημοσιεύουμε τα καλέσματα:

ΜΕΤΑ: Όλοι και όλες στην απεργία στις 18 Φλεβάρη 2020
για το ασφαλιστικό

Η κυβέρνηση της ΝΔ φέρνει ακόμη ένα νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό… για να τοσώσει μέχρι το 2070! Είναι αυτό που λένε όλοι οι υπουργοί, των κυβερνήσεων από το 1990 μέχρι σήμερα, με πιο βίαιο τρόπο τα τελευταία δέκα χρόνια, ότι δηλ. «…αυτό το νομοσχέδιο αποτελεί τομή, ενισχύει το δημόσιο χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος και το κάνει βιώσιμο για τα επόμενα πενήντα χρόνια…»!
Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι όταν ακούν αυτά θα πρέπει να ανησυχούν πολύ. Με το νομοσχέδιο αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ:
1. Δεν καταργεί το νόμο Κατρούγκαλου, καθώς παγιώνει και συνταγματοποιεί όλες τις περικοπές των τελευταίων χρόνων και βάζει ταφόπλακα σ’ όλες τις διεκδικήσεις για επιστροφή των αναδρομικών περικοπών των συντάξεων και για την επαναφορά των απολεσθέντων παροχών και κατακτήσεων.
2. Διατηρεί τα υψηλά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης – 62 έως 67 -, ενώ οι προϋποθέσεις για πλήρη συνταξιοδότηση, με 40 χρόνια εργασίας, όχι μόνο φαντάζουν, αλλά και είναι όνειρο απατηλό για τη συντριπτική πλειονότητα των μελλοντικώνσυνταξιούχων. Δεν αλλάζει τα όρια ηλικίας και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης στα ΒΑΕ χιλιάδων εργαζομένων, όταν τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν τα εργατικάατυχήματα και δυστυχήματα, λόγω της εντατικοποίησης και ελαστικοποίησης της
εργασίας, της έλλειψης μέτρων ατομικής προστασίας και της πλημμελούς συντήρησης
του εξοπλισμού και των υποδομών.
3. Κοροϊδεύει τους συνταξιούχους ότι θα δοθούν αυξήσεις, όταν γι’ αυτούς που είναι πάνω από 30 χρόνια, η αύξηση θα είναι λογιστική, αφού θα μειωθεί απλά η 1/2 προσωπική διαφορά, ενώ με την περικοπή ακόμη και της ψευδεπίγραφης 13ης σύνταξης, θα μειωθεί το ετήσιο εισόδημα και αυτών που έχουν λιγότερα από 30 συντάξιμα χρόνια.
4. Διατηρεί το διαχωρισμό της σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, την ασφαλιστική δαπάνη σε χαμηλά επίπεδα και την εγγύηση του κράτους σ’ ένα προνοιακό επίπεδο συντάξεων.
5. Δεν γίνεται κανένας λόγος για τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων από τα «θαλασσοδάνεια» της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60, τις άτοκες καταθέσεις των επόμενων δεκαετιών στην Τράπεζα Ελλάδος, το τζογάρισμά τους στο χρηματιστήριο και τα δομημένα ομόλογα και το κούρεμά τους με το PSI για να σωθούν οι τράπεζες.
Αντίθετα με την ένταξη του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ θέλουν να βάλουν χέρι στα 7 δισ. ευρώ του αποθεματικού του, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι στα σχέδια της ΝΔ είναι η κατάργηση της επικουρικής ασφάλισης και του εφάπαξ και η πλήρης ιδιωτικοποίησή της.
Εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες: Να τους χαλάσουμε τα σχέδιά τους και να «πληρώσουν» για τον νέο εμπαιγμό και την κοροϊδία σε βάρος μας.
Αγωνιζόμαστε για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα και για την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για να ανοίξουν θέσεις εργασίας για τους νέους και τους άνεργους.
Διεκδικούμε την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, τη μείωση της φορολόγησης της μισθωτής εργασίας και την αύξηση του αφορολόγητου, καθώς και την υπογραφή ΣΣΕ, την διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, καθώς και την ένταξη νέων κατηγοριών εργαζομένων στα ΒΑΕ.
Συμμετέχουμε μαζικά και δυναμικά στην απεργία την Τρίτη 18 Φλεβάρη 2020 και στις συγκεντρώσεις των συνδικάτων σε όλη την Ελλάδα.

Στην Αθήνα καλούμε σε προσυγκέντρωση Σταδίου και Πεσμαζόγλου, στις 10.30πμ.
Φλεβάρης 2020
Από το ΜΕΤΑ

ΠΕΝΕΝ: 24ΩΡΗ ΠΑΜΠΕΙΡΑΪΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 18/2/2020 ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΛΟΙΩΝ

– Παλεύουμε ενάντια στην νέα επίθεση στα ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα

– Αντιστεκόμαστε στην εφοπλιστική – κυβερνητική ατζέντα υπονόμευσης των ΣΣΕ και των θέσεων εργασίας

Συνάδελφοι,

Η κυβέρνηση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έφερε στην Βουλή εγκαινιάζει μια νέα επίθεση στα ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα.

Στην κατεύθυνση αυτή νομοθετικά παγιώνει τις πιο αντιδραστικές περικοπές του γνωστού νόμου Κατρούγκαλου και των άλλων αντιασφαλιστικών νόμων της μνημονιακής περιόδου αποδεικνύοντας τα προεκλογικά ψεύδη της περί κατάργησης του νόμου4387/2016 ο οποίος επέφερε μειώσεις που ξεπέρασαν τα 400 ευρώ στις κύριες συντάξεις και τώρα τον καθιστά παντοδύναμο…

Με τον νέο νόμο διατηρούνται τα αυξημένα όρια ηλικίας σε άνδρες και γυναίκες, οι επικουρικές συντάξεις παραμένουν καθηλωμένες στα ίδια επίπεδα.

Ειδικότερα με τον νέο νόμο η επικουρική ασφάλιση (ΕΤΕΑΕΠ) ενσωματώνεται στον ΕΦΚΑ και ανοίγει ο δρόμος έως και την πλήρη κατάργησή της. Το ίδιο γίνεται και με τα αποθεματικά του που είναι στα 7 δις ευρώ, ταυτόχρονα ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για την ιδιωτικοποίησή του.

Νομιμοποιείται και θωρακίζεται η λεηλασία που έγινε όλα τα τελευταία χρόνια με τα κλεμμένα των ταμείων.

Η 13η και η 14η σύνταξη στέλνεται στο πυρ το εξώτερο όπως επίσης και τα βαρέα και ανθυγιεινά για χιλιάδες εργαζόμενους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα με το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και η επικοινωνιακή εκστρατεία της κυβέρνησης και των φιλικών προς αυτήν Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης περί παροχών και αυξήσεων στις συντάξεις θα πέσουν στο κενό.

Παράλληλα με τα παραπάνω κυβέρνηση και κεφάλαιο την ίδια στιγμή στην αντιλαϊκή ατζέντα τους έχουν βάλει πλώρη να κλιμακώσουν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και σειρά τώρα παίρνουν ΔΕΗ – ΕΛΤΑ – Λιμάνια – Λάρκο – Νοσοκομεία – δήμοι που βγαίνουν είτε συνολικά είτε κερδοφόρα κομμάτια στο σφυρί και με τον τρόπο αυτό παραδίδονται έναντι πινακίου φακής στα εγχώρια και πολυεθνικά επιχειρηματικά συμφέροντα.

Είναι επίσης η ένταση και η αύξηση των πλειστηριασμών ενάντια στην πρώτη λαϊκή κατοικία.

Ταυτόχρονα στην αντιλαϊκή κυβερνητική ατζέντα το επόμενο διάστημα θα ξεδιπλωθεί μια νέα επίθεση που αφορά τις συγκεντρώσεις – διαδηλώσεις – πορείες του εργατικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος μέσα από την οποία η κυβέρνηση επιδιώκει να τις περιορίσει δραστικά εξυπηρετώντας τις αξιώσεις της εργοδοσίας βάζοντας όρια και ποινικοποιώντας τους υπεύθυνους για τον τρόπο που αυτές θα πραγματοποιούνται στους δρόμους και επιδιώκοντας την επιτήρηση από τις δυνάμεις της αστυνομίας.

Η αντιλαϊκή αυτή πολιτική πάει χέρι – χέρι με την ένταση του αυταρχισμού, της αστυνομικής βίας και καταστολής αλλά και της εργοδοτικής τρομοκρατίας για να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη, να υπονομευτεί κάθε εργατική και λαϊκή αντίδραση και αντίσταση σε αυτήν την πολιτική.

Στον χώρο της Ναυτιλίας το κοινό μέτωπο εφοπλιστών – κυβέρνησης θέτει άμεσα ως προτεραιότητα την κατάργηση της ΣΣΕ στην ποντοπόρο ναυτιλία και τον διωγμό των εναπομεινάντων ελλήνων Ναυτεργατών προκειμένου να “ανακάμψει” το ελληνικό νηολόγιο.

Στον χώρο της επιβατηγού Ναυτιλίας οι κουτσουρεμένες οργανικές συνθέσεις διαμορφώνουν τριτοκοσμικές συνθήκες δουλειάς με εντατικοποίηση, δραματικά επιβαρυμένα ωράρια εργασίας, με συστηματική παραβίαση των όρων εργασίας και των ΣΣΕ….

Ταυτόχρονα οι ΣΣΕ στα Ποντοπόρα , τα Μεσογειακά Φ/Γ – Δ/Ξ και τα Φορτηγά κάτω των 500 κόρων εξακολουθούν να είναι οι μισθοί στα επίπεδα του 2010 με ευθύνη του εργοδοτικού – κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού οι οποίες δυνάμεις παρέχουν ασυλία στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και άτυπα έχουν δώσει την συναίνεσή τους και έχουν υπογράψει μακροχρόνια εργασιακή ειρήνη με τα μεγάλα αφεντικά τους….

Την ίδια περίοδο τα συνταξιοδοτικά προβλήματα που αφορούν τους απόμαχους της θάλασσας που έχουν καταθέσει αίτηση συνταξιοδότησης τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε μακροχρόνια αποτελμάτωση και η καθυστέρηση που σημειώνεται είναι εξοργιστική χωρίς να σημειώνεται καμιά θετική παρέμβαση για την εξασφάλιση των συνταξιοδοτικών τους παροχών….

Στο φόντο όλων των παραπάνω εξελίξεων είναι φανερό ότι τόσο τα συνολικότερα προβλήματα που αφορούν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τα λαϊκά στρώματα όσο και τα ειδικότερα που σχετίζονται με το Ναυτεργατικό μας κόσμο η ζωή δείχνει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν κατ’ οποιοδήποτε τρόπο στα πλαίσια της ασκούμενης αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής.

Μια πολιτική (όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης) η οποία έχει στο προσκήνιο αποκλειστικά τα συμφέροντα των λίγων, του κεφαλαίου (εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων), την στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους.

Εκείνο το οποίο επιβάλλεται σε αυτές τις συνθήκες είναι οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα να οργανώσουν την δική τους αντίσταση και αντεπίθεση βάζοντας μπροστά τα δικαιώματά τους, τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους δίκαια αιτήματα.

Αιτήματα, στόχους και διεκδικήσεις τα οποία όχι αποσπασματικά αλλά συνολικά θα διαμορφώνουν ένα πλαίσιο διεκδικήσεων το οποίο θα συγκρούεται με την συνολική επίθεση που δέχονται όλα τα τελευταία χρόνια και σήμερα από τις κυβερνητικές πολιτικές, το κεφάλαιο και την Ε.Ε.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση οφείλει και πρέπει να πρωτοστατήσει το αγωνιστικό – ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οργανώνοντας, σχεδιάζοντας την αντεπίθεση της εργατικής τάξης.

Στα πλαίσια αυτής της κατεύθυνσης και σε αυτή την προοπτική η ΠΕΝΕΝ για άλλη μια φορά συμμετέχει στην 24ωρη απεργία που έχει κηρύξει το Ε.Κ. Πειραιά και καλεί τα μέλη μας να συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία στις 18 Φλεβάρη 2020

έχοντας το παρακάτω διεκδικητικό πλαίσιο:

– Απόσυρση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης.

– Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.

– Δημόσια καθολική κοινωνική ασφάλιση.

– Καμιά ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης.

– Άμεση κατάργηση του αντιναυτεργατικού νόμου 4150/2013.

– Όχι στα νέα μέτρα κυβέρνησης – εφοπλιστών για κατάργηση των ΣΣΕ και των ελλήνων Ναυτεργατών      στην ποντοπόρο Ναυτιλία.

– Υπογραφή ΣΣΕ σε όλες τις κατηγορίες πλοίων.

– Τήρηση της νομοθεσίας και των ΣΣΕ στην επιβατηγό Ναυτιλία.

– Αυτοτέλεια ΝΑΤ – ΚΕΑΝ – Ταμεία Πρόνοιας και Οίκο Ναύτη

– Άμεσα μέτρα για την ανεργία, ουσιαστική αύξηση και επιμήκυνση των επιδομάτων με κατάργηση του Π.Δ περί έννοιας άνεργων Ναυτικών.

– Επέκταση του νόμου 1264/82 για το Ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

– Δραστική μείωση της φορολογίας των Ναυτικών.

– Όχι στο MasterPlanτης Cosco, να κλείσουν άμεσα τα καζάνια (Πέραμα) και η ρυπογόνος επιχείρηση OILONE (Δραπετσώνα).

Η απεργία ξεκινάει στις 18/2/2020 ώρα 00.01

και ολοκληρώνεται στις 18/2/2020 ώρα 24.00

Όλοι στην μάχη για την επιτυχία της απεργίας

Πειραιάς 7/2/2020

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

——————————————————-

Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ 
24ΩΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Την Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου 2020, απεργούμε για να μην ψηφιστεί από τη Βουλή το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Το νομοσχέδιο που η Κυβέρνηση καταθέτει για ψήφιση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχιση των μνημονιακών αντιασφαλιστικών νόμων που ψηφίστηκαν την περίοδο 2010 – 2019 και είχαν ως συνέπεια τη μείωση των συντάξεων από 20% έως και 60%.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όχι μόνο δεν τήρησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις για πλήρη κατάργηση του Νόμου Κατρούγκαλου (Ν. 4387/16), ο οποίος επέφερε μειώσεις μέχρι και 350€ στις κύριες συντάξεις, αλλά αντίθετα τον εφαρμόζει πλήρως και τον ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο.

Οι όποιες παρεμβάσεις γίνονται στα ποσοστά αναπλήρωσης, μετά τα
30 χρόνια υπηρεσίας, σε εκτέλεση των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την επιστροφή ενός ελάχιστου ποσού, σε καμία περίπτωση δεν αναπληρώνουν ούτε στο ελάχιστο τις τεράστιες μειώσεις που είχαν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι με τον Νόμο Κατρούγκαλου και τους προηγούμενους μνημονιακούς αντιασφαλιστικούς νόμους.

Έτσι με τον Νέο Νόμο:

• Διατηρούνται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 για όλους ή στα 62 με 40 χρόνια υπηρεσίας, που ψηφίστηκαν με τον Ν4336/15 (τρίτο μνημόνιο). Καμία εξαίρεση δεν υπάρχει για καμία κατηγορία εργαζομένων.
• Διατηρούνται οι μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις, που έφτασαν στο 50%, καθώς και στο εφάπαξ όπου αθροιστικά οι περικοπές ξεπέρασαν το 40%.
• Το ΕΤΕΑΕΠ (επικουρική ασφάλιση) ενσωματώνεται στον ΕΦΚΑ κι ανοίγει έτσι ο δρόμος για την πιθανή πλήρη κατάργησή του μελλοντικά. Ταυτόχρονα ενσωματώνονται στον ΕΦΚΑ στο σύστημα και τα 7 δις αποθεματικά που έχει το ΕΤΕΑΕΠ.
• Διατηρείται η λεηλασία, που έγινε διαχρονικά στα ασφαλιστικά ταμεία και καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για επιστροφή των κλεμμένων.
• Διατηρούνται τα εξευτελιστικά ποσοστά αναπλήρωσης του Νόμου Κατρούγκαλου, ιδιαίτερα για όσους έχουν μέχρι 30 χρόνια υπηρεσίας.
• Καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για καθιέρωση της 13^ης και της 14^ης σύνταξης, που περικόπηκε με τους με τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς Νόμους του 2010-2012.
• Καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για τους εργαζόμενους στα ΒΑΕ, για μείωση των ορίων ηλικίας τους, ούτε για τους εκπαιδευτικούς που είχαν ειδικές συνταξιοδοτικές διατάξεις (Ν3075/02).

Είναι προφανές, από τα παραπάνω, ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιλέγει να «λύσει» για τα επόμενα 50 χρόνια μια και καλή το ασφαλιστικό, παγιώνοντας με τον Νόμο που φέρνει για ψήφιση τις μνημονιακές περικοπές όλων των προηγούμενων αντιασφαλιστικών νόμων, καταδικάζοντας έτσι τους συνταξιούχους της χώρας μας στη φτώχεια και στην εξαθλίωση στο διηνεκές.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική και σε αυτό το νομοσχέδιο οφείλουμε να αντιδράσουμε. Η κοινωνική ασφάλιση αφορά, συνολικά, τη ζωή των εργαζομένων, τον κόπο και τον μόχθο ολόκληρου του εργασιακού τους βίου και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να την λεηλατήσει. Γι’ αυτό και ο μόνος δρόμος που μας απομένει για να ανατρέψουμε τις νέες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις είναι ο δρόμος του αγώνα.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

1. Κατάργηση του Νόμου Κατρούγκαλου (Ν4387/16) και όλων των αντιασφαλιστικών μνημονιακών Νόμων.
2. Επαναφορά της 13^ης και 14^ης σύνταξης.
3. Πλήρη κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων.
4. Δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση. Καμία ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020

Πλατεία Κλαυθμώνος, ώρα 11:00πμ

ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

 —————————————————

Ταχ. Διεύθ.: Γ’ Σεπτεμβρίου 48Β, 104 33, Αθήνα ■ Τηλ.: 210 88 36 918 ■

■Web Site: www.eka.org.gr ■ e-mail: [email protected] ■

Αρ. Πρωτ.: 10233                                                   Αθήνα, 05/02/2020

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, σε συνεδρίασή του στις 4 Φεβρουαρίου αποφάσισε την κήρυξη 24ωρης απεργίας την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου, ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης.

Όχι μόνο δεν καταργείται ο νόμος Κατρούγκαλου, όπως είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση προεκλογικά, αλλά περικλείεται στον νόμο Βρούτση και στέλνει στα Τάρταρα το Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας μας. Με το νέο νομοσχέδιο η κυβέρνηση αποδεικνύει περίτρανα ότι θέλει να παγιώσει τις μειώσεις στις συντάξεις.

Καλούμε τα σωματεία μέλη μας να συμμετέχουν μαζικά στην απεργιακή κινητοποίηση προκειμένου να εμποδίσουμε τον κυβερνητικό σχεδιασμό που θέλει να ρίξει ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση.

Το Δ.Σ.

του Michael Löwy¹

Δεκατρείς θέσεις για την επαπειλούμενη (οικολογική) καταστροφή και για τα (επαναστατικά) μέσα να αποφευχθεί

1. Η οικολογική κρίση είναι ήδη, και θα γίνει ακόμα περισσότερο στους ερχόμενους μήνες και χρόνια, το πιο σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα του 21ου αιώνα. Το μέλλον του πλανήτη και, άρα, και της ανθρωπότητας θα κριθεί κατά τις ερχόμενες δεκαετίες. Οι υπολογισμοί ορισμένων επιστημόνων που περιγράφουν σενάρια για το 2100 δεν είναι πολύ χρήσιμοι, για δύο λόγους:

• α) έναν επιστημονικό λόγο: με όλες τις αναδράσεις που είναι αδύνατον να συνυπολογιστούν, είναι αρκετά αυθαίρετες οι προβολές σε έναν αιώνα.
• β) έναν πολιτικό λόγο: στο τέλος του αιώνα, εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, θα έχουμε φύγει, άρα ποιός ο λόγος;

2. Η οικολογική κρίση περιλαμβάνει πολλές πλευρές, με επικίνδυνες επιπτώσεις, αλλά το κλιματικό ζήτημα είναι αναμφίβολα η πιο δραματική απειλή. Όπως το εξηγεί η ΔΕΕΚΑ², εάν η μέση θερμοκρασία ανέβει περισσότερο από 1,5 ° Κελσίου σε σχέση με την προ-βιομηχανική εποχή, μια ανεπίστρεπτη διαδικασία κλιματικής αλλαγής κινδυνεύει να ξεκινήσει. Με ποιές επιπτώσεις; Ορισμένα παραδείγματα:

• Πολλαπλασιασμός των μεγα-πυρκαγιών, όπως της Αυστραλίας.
• Εξαφάνιση ποταμών και ερημοποίηση εδαφών.
• Λιώσιμο και διάλυση των πολικών πάγων και άνοδος του επιπέδου των θαλασσών που μπορεί να φτάσει έως και μερικές δεκάδες μέτρα.
• Όμως, χρειάζονται μόνο δύο μέτρα για να εξαφανιστούν κάτω από τη θάλασσα τεράστιες περιοχές του Μπανγκλαντές, της Ινδίας και της Ταϊλάνδης, καθώς και οι κύριες πόλεις του ανθρώπινου πολιτισμού -Χονγκ Κονγκ, Καλκούτα, Βενετία, Άμστερνταμ, Σανγκάη, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Ρίο…

Ώς ποιό σημείο θα φτάσει η θερμοκρασία; Από ποιά θερμοκρασία και μετά η ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη αυτόν θα απειληθεί; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά…

3. Πρόκειται για πρωτόγνωρο στην ιστορία της ανθρωπότητας κίνδυνο καταστροφής. Πρέπει να επιστρέψει κανείς στο Πλειόκαινο, πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια, για να δει κλιματικό περιβάλλον που να μοιάζει με αυτό που θα μπορούσε να αναδυθεί στο μέλλον εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Οι περισσότεροι γεωλόγοι εκτιμούν ότι έχουμε ήδη εισέλθει σε μια νέα γεωλογική εποχή, το Ανθρωπόκαινο, στο οποίο οι συνθήκες του πλανήτη έχουν διαμορφωθεί από την ανθρώπινη δράση. Ποιά δράση; Η κλιματική αλλαγή άρχισε με τη βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα, αλλά είναι κυρίως μετά το 1945, με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που έκανε το ποιοτικό άλμα. Με άλλα λόγια, είναι ο σύγχρονος καπιταλιστικός βιομηχανικός πολιτισμός που ευθύνεται για τη συσσώρευση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και, άρα, για την παγκόσμια υπερθέρμανση.

4. Η ευθύνη του καπιταλιστικού συστήματος στην επαπειλούμενη καταστροφή είναι κατά πολύ αναγνωρισμένη. Ο Πάπας Φρανσίσκο, στην εγκύκλιο Laudato Si, χωρίς να προφέρει τη λέξη «καπιταλισμός», κατήγγειλε ωστόσο «ένα σύστημα διαρθρωτικά διεστραμμένων εμπορικών και ιδιοκτησιακών σχέσεων» ως τον υπεύθυνο τόσο για την κοινωνική αδικία όσο και για την καταστροφή του κοινού μας σπιτιού, της Φύσης. Ένα από τα συνθήματα που χρησιμοποιούνται παντού στον κόσμο στις οικολογικές διαδηλώσεις είναι: «Να αλλάξουμε σύστημα, όχι κλίμα!». Η στάση των κύριων εκπροσώπων του συστήματος αυτού, οι οπαδοί τους business as usual -δισεκατομμυριούχοι, τραπεζίτες, «ειδικοί», ολιγάρχες, πολιτικοί-, μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση που αποδίδεται στον Λουδοβίκο τον 14ο: «Μετά από μένα το χάος».

5. Ο συστημικός χαρακτήρας του προβλήματος απεικονίζεται βάναυσα στις συμπεριφορές των κυβερνήσεων, όλων (με ελάχιστες εξαιρέσεις), που βρίσκονται στην υπηρεσία της συσσώρευσης του κεφαλαίου, των πολυεθνικών, της ορυκτής ολιγαρχίας, της γενικής εμπορευματοποίησης και των ελεύθερων συναλλαγών. Ορισμένες -ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο Αυστραλός πρωθυπουργός, Σκοτ Μόρισον- είναι ανοικτά οικοφόνοι και κλιματο-αρνητιστές. Οι άλλοι, οι «λογικοί», δίνουν τον τόνο στις ετήσιες συνάξεις των COP³, που χαρακτηρίζονται από μια θολή «πράσινη» ρητορική και από πλήρη αδράνεια. Η πιο πετυχημένη, ήταν η COP21, στο Παρίσι, που κατέληξε σε διατυμπανισμένες υποσχέσεις για μείωση εκπομπών από όλες τις κυβερνήσεις που συμμετείχαν -που δεν τηρήθηκαν, εκτός από ορισμένα νησιά στον Ειρηνικό, αλλά και που αν είχαν τηρηθεί, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων, η θερμοκρασία θα μπορούσε να αυξηθεί έως και κατά 3,3° πρόσθετους βαθμούς Κελσίου…

6. Ο «πράσινος καπιταλισμός», οι «αγορές δικαιωμάτων εκπομπών», οι «μηχανισμοί αντισταθμίσεων» και οι υπόλοιποι χειρισμοί της υποτιθέμενης «βιώσιμης οικονομίας της αγοράς» αποδείχτηκαν πλήρως αναποτελεσματικοί. Την ίδια ώρα που πρασινίζουν ό,τι μπορούν, την ίδια ώρα οι εκπομπές εκτινάσσονται και η καταστροφή πλησιάζει με ταχύ βήμα. Δεν υπάρχει λύση στην οικολογική κρίση μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ενός συστήματος που είναι απολύτως αφιερωμένο στον παραγωγισμό, στον καταναλωτισμό, στον σκληρό αγώνα για «μερίδια αγοράς», στη συσσώρευση κεφαλαίου και στη μεγιστοποίηση των κερδών. Η εσώτερα διεστραμμένη λογική του οδηγεί αναπόφευκτα στη ρήξη των οικολογικών ισορροπιών και στην καταστροφή των οικοσυστημάτων.

7. Οι μόνες αποτελεσματικές εναλλακτικές που είναι σε θέση να αποφύγουν την καταστροφή είναι ριζοσπαστικές εναλλακτικές. «Ριζοσπαστικές» σημαίνει ότι τα βάζουν με τη ρίζα του κακού. Εάν η ρίζα είναι το καπιταλιστικό σύστημα, τότε μας χρειάζονται αντισυστημικές, δηλαδή αντικαπιταλιστικές, εναλλακτικές -όπως ο οικοσοσιαλισμός, ένας οικολογικός σοσιαλισμός στο ύψος των προκλήσεων του 21ου αιώνα. Άλλες ριζοσπαστικές εναλλακτικές, όπως ο οικοφεμινισμός, η κοινωνική οικολογία (Murray Bookchin), η πολιτική οικολογία του André Gorz, ή η αντικαπιταλιστική αποανάπτυξη, έχουν πολλά κοινά με τον οικοσοσιαλισμό: αμοιβαίες επιρροές έχουν αναπτυχθεί κατά τα τελευταία χρόνια.

8. Τί είναι ο σοσιαλισμός; Για πολλούς μαρξιστές, είναι ο μετασχηματισμός των παραγωγικών σχέσεων -με τη συλλογική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής- που θα επέτρεπε την ελεύθερη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Ο οικοσοσιαλισμός αναφέρεται στον Μαρξ, αλλά έρχεται σε ρήξη με σαφή τρόπο με το παραγωγικίστικο αυτό πρότυπο. Ασφαλώς η συλλογική ιδιοποίηση είναι αναγκαία, αλλά πρέπει να μετασχηματιστούν επίσης και οι ίδιες οι παραγωγικές δυνάμεις:

• α) αλλάζοντας τις πηγές ενέργειας (ανανεώσιμες στη θέση των ορυκτών πηγών ενέργειας)
• β) μειώνοντας τη συνολική κατανάλωση ενέργειας
• γ) μειώνοντας («αποανάπτυξη») την παραγωγή αγαθών και καταργώντας τις άχρηστες (διαφήμιση) και βλαβερές (ζιζανιοκτόνα, όπλα) παραγωγές
• δ) σταματώντας την προγραμματισμένη παλαίωση των αντικειμένων.

Ο οικοσοσιαλισμός επίσης συνεπάγεται την αλλαγή των καταναλωτικών μοντέλων, των μέσων μεταφοράς, της πολεοδομίας, του «τρόπου ζωής». Με λίγα λόγια, πρόκειται για πολύ περισσότερα από έναν μετασχηματισμό των ιδιοκτησιακών μορφών: πρόκειται για αλλαγή πολιτισμού, με θεμέλιο τις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της ελευθερίας και του σεβασμού της φύσης. Ο οικοσοσιαλιστικός πολιτισμός έρχεται σε πλήρη ρήξη με τον παραγωγισμό και τον καταναλωτισμό και δίνει προτεραιότητα στη μείωση του χρόνου εργασίας και, άρα, στην επέκταση του ελεύθερου χρόνου, που αφιερώνεται σε κοινωνικές, πολιτικές, ψυχαγωγικές, καλλιτεχνικές, ερωτικές, κλπ., δραστηριότητες. Ο Μαρξ κατονόμαζε το στόχο αυτόν με την έκφραση «βασίλειο της ελευθερίας».

9. Για να γίνει η μετάβαση προς τον οικοσοσιαλισμό, χρειάζεται ένας δημοκρατικός σχεδιασμός που να προσανατολίζεται με δύο κριτήρια: την ικανοποίηση των αληθινών αναγκών και το σεβασμό των οικολογικών ισορροπιών του πλανήτη. Είναι ο ίδιος ο πληθυσμός που -αφού θα έχει αποτινάξει το διαφημιστικό βομβαρδισμό και τις καταναλωτικές εμμονές που κατασκευάζει η καπιταλιστική αγορά- θα αποφασίζει, δημοκρατικά, για το ποιές είναι οι αληθινές του ανάγκες. Ο οικοσοσιαλισμός είναι ένα στοίχημα για το δημοκρατικό ορθολογισμό των λαϊκών τάξεων.

10. Για να πραγματοποιηθεί το οικοσοσιαλιστικό σχέδιο, δεν αρκούν τμηματικές μεταρρυθμίσεις. Χρειάζεται μια αληθινή κοινωνική επανάσταση. Πώς να οριστεί αυτή η επανάσταση; Θα μπορούσαμε να παραπέμψουμε σε ένα σημείωμα του Walter Benjamin, στο περιθώριο των θέσεών του «Για την έννοια της ιστορίας» (1940): «Ο Μαρξ είπε ότι οι επαναστάσεις είναι η λοκομοτίβα της παγκόσμιας ιστορίας. Ίσως τα πράγματα να παρουσιάζονται διαφορετικά. Μπορεί οι επαναστάσεις να είναι η πράξη με την οποία η ανθρωπότητα, που ταξιδεύει μέσα στο τρένο, τραβάει το φρένο κινδύνου». Μετάφραση σε όρους του 21ου αιώνα: είμαστε ταξιδιώτες ενός αυτοκτονικού τρένου, που ονομάζεται σύγχρονος βιομηχανικός καπιταλιστικός πολιτισμός. Το τρένο αυτό πλησιάζει, με όλο και πιο γρήγορη ταχύτητα, σε έναν καταστροφικό γκρεμό: στην κλιματική αλλαγή. Η επαναστατική πράξη έχει για στόχο να τον σταματήσει -πριν να είναι πολύ αργά.

11. Ο οικοσοσιαλισμός είναι ταυτόχρονα και ένα σχέδιο για το μέλλον και μια στρατηγική για την πάλη εδώ και τώρα. Δεν τίθεται ζήτημα να περιμένουμε να «ωριμάσουν οι συνθήκες»: πρέπει να προκαλέσουμε τη σύγκλιση των κοινωνικών και των οικολογικών αγώνων και να αγωνιστούμε κατά όλων των πρωτοβουλιών των πιο καταστροφικών που παίρνουν οι εξουσίες που εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Αυτό είναι που η Naomi Klein ονομάζει blockadia. Είναι μέσα από κινητοποιήσεις τέτοιου τύπου που θα μπορέσει να αναδυθεί, μέσα από τους αγώνες, η αντικαπιταλιστική συνείδηση και το ενδιαφέρον για τον οικοσοσιαλισμό. Προτάσεις όπως το Green New Deal συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα, στις ριζοσπαστικές τους μορφές, που απαιτούν την εμπράγματη εγκατάλειψη των ορυκτών ενεργειών -αντίθετα από αυτές που περιορίζονται στην ανακύκλωση του «πράσινου καπιταλισμού».

12. Ποιό είναι το υποκείμενου του αγώνα αυτού; Ο βιομηχανικός/ εργατίστικος δογματισμός του περασμένου αιώνα δεν είναι πλέον της παρούσης. Οι δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης είναι οι νέοι, οι γυναίκες, οι ιθαγενείς, οι αγρότες. Οι γυναίκες είναι ιδιαίτερα παρούσες στην εντυπωσιακή εξέγερση της νεολαίας που καταγράφηκε με το κάλεσμα της Greta Thunberg -είναι μια από τις μεγάλες πηγές ελπίδας για το μέλλον. Όπως μας το εξηγούν οι οικοφεμινίστριες, η μαζική αυτή συμμετοχή των γυναικών στις κινητοποιήσεις πηγάζει από το γεγονός ότι είναι τα πρώτα θύματα των οικολογικών ζημιών του συστήματος. Τα συνδικάτα αρχίζουν, εδώ κι εκεί, να μπαίνουν και αυτά. Είναι σημαντικό αυτό, γιατί, σε τελευταία ανάλυση, δεν θα μπορέσουμε να νικήσουμε το σύστημα χωρίς την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στις πόλεις και στην επαρχία, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού. Η πρώτη προϋπόθεση είναι, σε κάθε κίνημα, να συνδέσουμε τους οικολογικούς στόχους (κλείσιμο των ορυχείων άνθρακα, των πετρελαιοπηγών ή των θερμικών σταθμών) με την εγγύηση της απασχόλησης των ενδιαφερόμενων εργαζομένων.

13. Έχουμε άραγε πιθανότητες να κερδίσουμε τη μάχη πριν να είναι πολύ αργά; Αντίθετα απ’όσα διατείνονται οι «κολαπσολόγοι», που φωνάζουν παντού ότι η καταστροφή είναι ήδη αναπόφευκτη και ότι κάθε αντίσταση είναι μάταιη, εμείς πιστεύουμε ότι το μέλλον παραμένει ανοικτό. Δεν έχουμε καμία εγγύηση ότι το μέλλον θα είναι οικοσοσιαλιστικό: είναι αντικείμενο ενός στοιχήματος με την έννοια του Πασκάλ, δηλαδή στο οποίο ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις σε «μια δουλειά για το αβέβαιο». Αλλά, όπως το έλεγε, με τόσο μεγάλη και απλή σοφία, ο Bertolt Brecht: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί και να χάσει. Αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει».

Michael Löwy

23 Ιανουαρίου 2020

Σημειώσεις:

1* Ο Michael Löwy, μέλος της 4ης Διεθνούς, είναι οικοσοσιαλιστής κοινωνιολόγος και φιλόσοφος. Γεννήθηκε το 1938 στο Σάο Πάουλο (Βραζιλία) και ζει στο Παρίσι από το 1969. Διευθυντής ερευνών στο Κέντρο Ερευνών (CNRS) και καθηγητής στην École des hautes études en sciences sociales, έχει γράψει πολλά βιβλία, που έχουν δημοσιευτεί σε 29 γλώσσες, μεταξύ των οποίων:

• la Pensée de « Che » Guevara (Η σκέψη του Τσε Γκεβάρα), Paris 1970, Maspero και Paris 1997, Syllepse

• la Théorie de la révolution chez le jeune Marx (Η θεωρία της επανάστασης στο νέο Μαρξ), Paris 1970, Maspero

• Paysages de la vérité – Introduction à une sociologie critique de la connaissance (Τοπία αλήθειας -εισαγωγή σε μια κριτική κοινωνιολογία της γνώσης), Paris 1975, Anthropos

• The politics of uneven and combined development, The theory of permanent revolution (Οι πολιτικές της ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης, η θεωρία της διαρκούς επανάστασης), Londres 1981, Verso

• Patries ou Planète ? Nationalismes et internationalismes de Marx à nos jours (Πατρίδες ή Πλανήτης. Εθνικισμοί και διεθνισμοί από τον Μαρξ ώς τις μέρες μας), Λωζάνη 1997, Éditions Page 2

• Walter Benjamin – Avertissement d’incendie, Une lecture des thèses « Sur le concept d’histoire » (Walter Benjamin -Προειδοποίηση πυρκαγιάς, Μια ανάγνωση των θέσεων “Για την έννοια της ιστορίας”), Παρίσι 2001, Presses universitaires de France

• Franz Kafka, rêveur insoumis (Ο Franz Kafka, ανυπότακτος ονειροπόλος), Παρίσι 2004, Stock ; Écosocialisme (Οικοσοσιαλισμός), Παρίσι 2011, Mille et une nuits

• la Cage d’acier : Max Weber et le marxisme wébérien (Το σιδερένιο κλουβί: ο Max Weber και ο βεμπεριανός μαρξισμός), Παρίσι 2013, Stock

• Affinités révolutionnaires : Nos étoiles rouges et noires (Επαναστατικές συγγένειες: Μαύρα και κόκκινα άστρα) (σε συνεργασία με τον Olivier Besancenot), Παρίσι 2014, Mille et une nuits

• le Sacré fictif – Sociologie et religion : approches littéraires (Το πλασματικό ιερό -Κοινωνιολογία και θρησκεία: λογοτεχνικές προσεγγίσεις”, Παρίσι 2017, Éditions de l’éclat (με τον Erwan Dianteill)

• Rosa Luxemburg, l’étincelle incendiaire (Η Roxa Luxemburg, σπίθα φωτειάς), Παρίσι 2018, Le temps des cerises

• La lutte des dieux – Christianisme de la libération et politique en Amérique latine (Η πάλη των θεών – Χριστιανισμός της απελευθέρωσης και πολιτική στη Λατινική Αμερική), Παρίσι 2019, Van Dieren Éditeur

2ΔΕΕΚΑ= Διακυβερνητική επιτροπή ειδικών για την κλιματική αλλαγή, γνωστή στα αγγλικά ως IPCC ή στα γαλλικά ως GIEC [ΣτΜ]

3 COP =”Συνδιασκέψεις Μερών”, διεθνείς τακτικές συνδιασκέψεις για το κλίμα. Ο συγγραφέας αναρωτιέται, παίζοντας με τα αρχικά, μήπως αντί για “Συνδιασκέψεις Μερών” να τους ταίριαζε περισσότερο το “Περιπλανώμενα Τσίρκα”; [ΣτΜ]

Μετάφραση στα ελληνικά από το γαλλικό πρωτότυπο, περιοδικό « Τέσσερα ».

Έκδοση στα γαλλικά : Inprecor, no 670-671 de janvier-février 2020. Και στο Le blog de Michael Lowy: , XIII Thèses sur la catastrophe (écologique) imminente et les moyens de l’éviter, https://blogs.mediapart.fr/michael-lowy/blog/230120/xiii-theses-sur-la-catastrophe-ecologique-imminente-et-les-moyens-de-leviter

Το ίδιο στα ισπανικά: XIII Tesis sobre la catástrofe (ecológica) inminente y los medios (revolucionarios) de evitarla https://www.vientosur.info/spip.php?article15590

Το ίδιο στα αγγλικά: Thirteen theses on the imminent ecological catastrophe and the (revolutionary) means of averting it http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6391

Πηγή: https://tpt4.org/?p=4205

• του Μάριου Αυγουστάτου

Ποιοι είναι τα παράσιτα και ποιοι οι ξενιστές στη σκληρή πραγματικότητα του καπιταλισμού;

Δε με εξέπληξε καθόλου ότι σάρωσε τα Όσκαρ το “Parasite” του Bong Joon Ho. Προσωπικά τα Οσκαρ δεν μου λένε και πολλά και σαν τελετή και σαν διαδικασία συνολικά. Θυμόμαστε όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί έστω και λίγο με το σινεμά τις αμέτρητες αδικίες που έχουν γίνει, ας μην τις απαριθμήσουμε τώρα. Διαχρονικά προτάσσει τα συμφέροντα του Χόλυγουντ, που σε αυτά πολλές φορές “χωράει” και λίγη κοινωνική ευαισθησία (βλ. vegan γεύματα κλπ) και που και που ξεπηδάνε και “αριστερές” φωνές. Δεν πετάμε τίποτα κάτω, όλα έχουν τη σημασία τους, μεγαλύτερη ή μικρότερη. Σε κάθε περίπτωση, ότι για πρώτη φορά ταινία πήρε ταυτόχρονα Όσκαρ ξενόγλωσσης και καλύτερης ταινίας δεν είναι αμελητέο. Κατά τη γνώμη μου ήταν η καλύτερη ταινία του 2019, κάτι που απλά δε γινόταν να υπερκεραστεί από κανένα συμφέρον.

Θα μπορούσαμε να πούμε εύκολα ότι απλά είναι μια κοινωνικοπολιτική αλληγορία, με κέντρο μια ταξική σύγκρουση. Και ναι είναι και αυτό. Αλλά θα ήταν απλουστευτικό να το περιορίσουμε μόνο εκεί. Το Parasite παραθέτει την εμπειρία μιας απίστευτα φτωχής οικογένειας που ψάχνει την ευκαιρία να “πιάσει την καλή”. Κι αυτό μας το παρουσιάζει με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο. Το μαχαίρι μπήγεται βαθιά και επαναληπτικά (spoiler alert) και στο τέλος αυτό που μένει, είναι η βία κι ο βαθύς πόνος, έτσι ώστε να μην τον ξεχάσουμε ποτέ. Αφήνοντάς μας βέβαια και πολλαπλά γιατί, που μάλλον πρέπει να απαντήσουμε εμείς οι ίδιοι…

 Και τι σημαίνει για τη φτωχή οικογένεια το “να πιάσει την καλή”;

Για τη φτωχή οικογένεια το να ξεχάσει για λίγες ώρες ή μέρες το καθημερινό Βάσανο της επιβίωσης, χωρίς να κρυώνουν, χωρίς να πλημμυρίζει το σπίτι, χωρίς να πεινάνε, χωρίς το άγχος του “πως τη βγάζουμε άλλη μια μέρα”. Κι απ’την άλλη, οι αστοί με το χλιδάτο σπίτι, το σχεδιασμένο από διάσημο αρχιτέκτονα, που δεν του λείπει τίποτα από υλικά αγαθά. Η καθαρ(ι)ότητα και το όλα-τακτοποιημένα της αστικής τάξης, απέναντι στη “βρωμιά” (η χαρακτηριστική μυρωδιά που τους πρόδιδε) και την ακαταστασία των “ξυπόλητων”.

Όταν η οικογένεια “εισβάλλει” στο σπίτι των αστών, είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των από κάτω. Φαγώνονται με την οικονόμο (σε πρώτη φάση) για τί; Για τα λίγα ψίχουλα των πλούσιων που πετάνε από το τραπέζι. Κι όχι για το πραγματικό μοίρασμα του πλούτου.

Μια σκηνή που προσωπικά με άγγιξε: στο ναδίρ της ιστορίας, όλοι περίμεναν απ’τα χείλη του πατέρα να τους πει “το σχέδιο” κι αυτός απογοητευμένα απάντησε “το καλύτερο σχέδιο είναι το ΜΗ σχέδιο”. Μέσα σε λίγες λέξεις η απογοήτευση της εργατικής τάξης που όταν όλα έχουν καταρρεύσει γύρω της και το “μη σχέδιο”, που δεν καλλιεργεί καμία προσδοκία, άρα και καμία απογοήτευση και καταφεύγει στην “ασφάλεια” της απομόνωσης…

 Υπάρχει διέξοδος;

Κάποιοι θα πουν: η ταξική πάλη χωρίς ταξική συνείδηση -στην καλύτερη περίπτωση- στοχεύει στο να επιδιώξουν οι φτωχοί να πάρουν τη θέση των πλουσιότερων, μια μικροαστική λογική. Ο ίδιος ο Ki-woo όμως (ο γιος της οικογένειας των φτωχών) επαναλαμβάνει σε άσχετα σημεία: “Είναι τόσο μεταφορικό!”, με ένα συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού του δημιουργού, σε αυτούς που δε θα μείνουν μόνο σε αυτή τη διάσταση της ταινίας, ελαφραίνει το βαρύ κλίμα.

Όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, ο δημιουργός δεν έμεινε σε απλουστευτικά μανιχαϊστικά σχήματα. Δεν είναι οι “καλοί” φτωχοί vs “κακοί” πλούσιοι. Ίσα – ίσα, οι φτωχοί μέσα στην απόγνωση για την επιβίωση, είναι πονηροί και με τερτίπια προσπαθούν να αρπάξουν ότι μπορούν και οι πλούσιοι “καλούληδες”, με ευαισθησίες. Η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων, προσθέτει στη δραματουργία, αλλά και δείχνει ξεκάθαρα τον “ένοχο”: δεν είναι οι άνθρωποι, που σαφώς μπορεί να είναι οτιδήποτε καθένας ατομικά, αλλά το σύστημα συνολικά, ο καπιταλισμός.

Οι φτωχοί στην ταινία γνωρίζουν την κατάστασή τους, τη βιώνουν καθημερινά και αμείλικτα, όμως καταφεύγουν σε εξατομικευμένες και προσωρινές “λύσεις”, λιγότερο ή περισσότερο σκληρές, αλλά και πάλι νιώθουν σε αδιέξοδο. Και ναι, υπάρχει λύση που λέει: ότι κι αν γίνει, όσο “χαμηλά” κι αν πέσεις, οικονομικά και κοινωνικά, ναι υπάρχει διέξοδος. Διέξοδος συλλογική, όταν οι φτωχοί και καταπιεσμένοι ενωθούμε και διεκδικήσουμε το μόχθο μας.

Και έχει συγκεκριμένο όνομα: Επανάσταση και Σοσιαλισμός. Κι αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό!

Το ΜΕΤΑ οργανώνει ενημερωτική σύσκεψη – συζήτηση για το ασφαλιστικό, με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου Βρούτση στη βουλή, την Πέμπτη 13 Φλεβάρη, ώρα 6:30μμ στην αίθουσα συσκέψεων της ΑΔΕΔΥ (Ψύλλα 2 & Φιλελλήνων, Σύνταγμα).

Εισηγητές θα είναι οι:

1) Ηλίας Βρεττάκος, πρώην αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, και

2) Τάσος Σταυρόπουλος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών (ΠΕΣΕΚ).

Στη συζήτηση, θα παρέμβουν οι:

– Χρήστος Βαγενάς, οργανωτικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ), για την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, τα οργανωτικά τους προβλήματα και τις επιπτώσεις στην εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων.

– Δημήτρης Πετρόπουλος, πρόεδρος της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ, για το ασφαλιστικό στους αυτοαπασχολούμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιστήμονες.

– Κατερίνα Γιαννούλια, μέλος του ΔΣ της ΠΟΓΕΔΥ και υπεύθυνη του τμήματος γυναικών της ΑΔΕΔΥ, για τα προβλήματα των γυναικών και το ασφαλιστικό σύστημα.

Στη σύσκεψη καλούνται όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη, μέλη και φίλοι του ΜΕΤΑ, με στόχο την ενημέρωση και την καλύτερη οργάνωση των κινητοποιήσεων και της ενημέρωσης των εργαζομένων σε όλους τους χώρους δουλειάς.

Πηγή: ergasianet.gr

Στα τέλη Ιανουαρίου δημοσιευθήκαν οι μετρήσεις ρυπαντικών φορτίων για το ΧΥΤΑ Φυλής οι οποίες αποκαλύπτουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι ο ΧΥΤΑ Φυλής αποτελεί μια κόλαση ραδιενέργειας. Εντοπίστηκαν πέντε διαφορετικά ραδιοϊσότοπα τα οποία υπερβαίνουν τα ανώτερα όρια της ιονίζουσας εκπεμπόμενης ακτινοβολίας έως και κατά 100% ενώ σε πλήθος άλλων εναέριων και υπόγειων ρύπων οι υπερβάσεις είναι εφιαλτικές. Για να έρθουν στην δημοσιότητα οι μετρήσεις χρειάστηκε ένας μακροχρόνιος αγώνας από την συλλογικότητα «Δυτικό Μέτωπο» καθώς για σχεδόν 5 χρόνια οι μετρήσεις έμεναν καλά κρυμμένες στο γραφεία των εκάστοτε «αρμόδιων φορέων». Η Αττική βρίσκεται στα πρόθυρα μιας τεράστιας περιβαλλοντικής και υγειονομικής κρίσης και η κυβέρνηση και η περιφέρεια Αττικής επιλέγουν την επέκταση των δραστηριοτήτων του ΧΥΤΑ Φυλής που έχει χαρακτηριστεί εδώ και χρόνια από την επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ως: «Μνημείο περιβαλλοντικού χάους, αρρώστιας και ανθρώπινου πόνου».

Ο Ανυπότακτος Κορυδαλλός, με τον δημοτικό του Σύμβουλο Γιάννη Περσίδη, είχε καταθέσει στο Δημοτικό Συμβούλιο στις 26 Σεπτεμβρίου 2019, ψήφισμα ανάκλησης των τελευταίων αποφάσεων της περιφέρειας και του ΕΣΔΝΑ σχετικά με την επέκταση του ΧΥΤΑ Φυλής, καταγγέλλοντας ότι ο ΧΥΤΑ Φυλής αποτελεί περιβαλλοντική και υγειονομική βόμβα για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους της Δυτικής Αθήνας και της Δυτικής Αττικής. Η διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική ήταν και το θέμα εκδήλωσης που διοργάνωσε με επιτυχία ο Ανυπότακτος Κορυδαλλός με ομιλητές από το «Δυτικό Μέτωπο» στις 21 Οκτωβρίου του 2019.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2020, αντιπροσωπεία του Ανυπότακτου Κορυδαλλού παρευρέθηκε σε εκδήλωση – ενημέρωση για τις εξελίξεις σχετικά με το ΧΥΤΑ Φυλής, που διοργάνωσε το «Δυτικό Μέτωπο» στην Πετρούπολη. Με έκπληξη ενημερωθήκαμε από τους διοργανωτές της εκδήλωσης ότι στις «προθέσεις» της κυβέρνησης και της περιφέρειας Αττικής είναι η εγκατάσταση μονάδας διαχείρισης απορριμμάτων με την μέθοδο της πυρόλυσης στο χώρο του ΣΜΑ Σχιστού. Μια άκρως αμφισβητούμενη μέθοδος, με ελάχιστες αντίστοιχες μονάδες στην Ευρώπη και με πλήθος παραγόμενων ρύπων που θα επιβαρύνουν σημαντικά μια ήδη επιβαρυμένη περιοχή. Στο «βωμό» του κέρδους και των επιχειρηματικών συμφερόντων μια νέα περιβαλλοντική και υγειονομική βόμβα σχεδιάζεται όχι πλέον στη «μακρινή» Φυλή αλλά δίπλα στην πόρτα μας.

Ο Ανυπότακτος Κορυδαλλός καλεί του πολίτες της πόλης μας και της ευρύτερης περιοχής να αντισταθούν σε όποιους σχεδιασμούς κυβέρνησης και περιφέρειας Αττικής βάζουν το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους. Απαιτούμε από τον Δήμαρχο Κορυδαλλού να ζητήσει επίσημη ενημέρωση από την περιφέρεια Αττικής για τις «προθέσεις» αξιοποίησης του ΣΜΑ Σχιστού ενόψει και του νέου περιφερειακού σχεδιασμού που αναμένεται να ολοκληρωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Καλούμε τις δημοτικές αρχές των γειτονικών δήμων να προβούν σε αντίστοιχες πρωτοβουλίες ώστε να αποτραπούν εν τη γενέσει τους οι εφιαλτικοί σχεδιασμοί κυβέρνησης και περιφέρειας Αττικής.

της Αθηνάς Σκαμπά

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρότι έχει την πολυτέλεια να ασκεί µια σχετικά, δηλαδή πάντα στο πλαίσιο του εγκαθιδρυµένου µνηµονιακού καθεστώτος, ήπια οικονοµική πολιτική και δεν υποχρεώνεται να επιβάλλει «πακέτα περικοπών», εµφανίστηκε από την πρώτη στιγµή µε έντονο το «σκληρό» πρόσωπο της καταστολής, του εθνικισµού και του ρατσισµού. Χαρακτηριστικά που µοιάζουν «αχρείαστα», αναντίστοιχα µε το µίγµα της πολιτικής που µέχρι τώρα εφαρµόζει και αναγγέλλει. Η Νέα ∆ηµοκρατία ανήκει σε εκείνο το κοµµάτι των δεξιών κοµµάτων, που ενισχύονται παγκοσµίως, µε πολιτική µετατοπισµένη προς την ακροδεξιά και ενσωµατωµένα ακροδεξιά στελέχη. Μιας δεξιάς µε ρεβανσιστικά, εθνικιστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά, αποφασισµένης να ξεριζώσει κοινωνικά δικαιώµατα και ελευθερίες. Η κυβέρνηση, επιτίθεται πολιτικά, θεσµικά αλλά και ιδεολογικά σε δικαιώµατα που έχουν κερδηθεί και κατοχυρωθεί από τη µεταπολίτευση και µετά. Εκπροσωπεί µια σκληρή νεοφιλελεύθερη διαχείριση που στόχος της είναι να θωρακίσει το καθεστώς ακραίας εκµετάλλευσης της εργασίας που χτίστηκε τα προηγούµενα χρόνια µε την εφαρµογή των µνηµονίων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αντίστοιχων αντιµεταρρυθµίσεων σε παγκόσµιο επίπεδο. Πολιτική που έχει βασικό πυλώνα το ξήλωµα του κοινωνικού κράτους και όλων των θεσµικών προβλέψεων που προστατεύουν δικαιώµατα.

Κοινωνικός δαρβινισµός και σεξισµός

Τέτοιες πολιτικές τεκµηριώνονται, σε ιδεολογικό επίπεδο, µε το αφήγηµα του κοινωνικού δαρβινισµού. Από τις αντιλήψεις περί «αρίστων», µέχρι την οµοφοβία,  την ισλαµοφοβία, την «ενίσχυση της οικογένειας» και την «προστασία της πατρίδας», ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και τα στελέχη τους έχουν δείξει απολύτως καθαρά τις προθέσεις τους.

Όπως σε όλες τις περιπτώσεις ανόδου δεξιών και ακροδεξιών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, δεν λείπει από την ατζέντα τους η σεξιστική ρητορεία και η επίθεση στα δικαιώµατα των γυναικών. Τα δείγµατα είναι ήδη σηµαντικά. Παρότι ο πρωθυπουργός «κοµπάζει» για την επιλογή γυναίκας για το ανώτατο αξίωµα του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, εµείς άλλα βλέπουµε!

Πριν καλά-καλά αναλάβει η νέα κυβέρνηση, στην κυριολεξία εν µια νυκτί και χωρίς καµία προηγούµενη ενηµέρωση ή συζήτηση, η Γενική Γραµµατεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) και το Κέντρο Ερευνών για Θέµατα Ισότητας (ΚΕΘΙ) µεταφέρθηκαν από το υπουργείο Εσωτερικών στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων. Λίγες µέρες αργότερα η Γενική Γραµµατεία Ισότητας των Φύλων καταργήθηκε και στη θέση της συστάθηκε η «Γενική Γραµµατεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων».

Η κυβέρνηση αιτιολόγησε αυτή την επιλογή της λέγοντας ότι θέλει να δώσει έµφαση στην πρόσβαση της γυναίκας στην αγορά εργασίας. Όµως η ισότητα των φύλλων δεν αφορά µόνο στον τοµέα της εργασίας αλλά και πολλούς άλλους κοινωνικούς τοµείς, όπως το θέµα της αντιµετώπισης της έµφυλης βίας, την Υγεία, την κοινωνική ένταξη, τις παρεµβάσεις στην παιδεία. Αυτός ήταν ο λόγος που η Γενική Γραµµατεία ήταν στο υπουργείο Εσωτερικών και όχι στο Υπουργείο Εργασίας. Επιπλέον, η µετονοµασία της σε «οικογενειακής πολιτικής και ισότητας», προβληµατίζει ακόµα περισσότερο για το πώς βλέπει η κυβέρνηση της θέση της γυναίκας και φανερώνει σαφώς τη συντηρητική προσέγγισή της.

Από τις πρώτες εξαγγελίες της νέας υφυπουργού Πρόνοιας και κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. ∆όµνας Μιχαηλίδου ήταν το επίδοµα 2.000 € για κάθε νέο βρέφος που γεννιέται στην Ελλάδα. Η εξαγγελία της αυτή συνοδεύτηκε µε δηλώσεις πρόθεσης για χορήγηση επιπρόσθετων κινήτρων για οικογένειες στις οποίες η γυναίκα τεκνοποιεί πριν το 30ό έτος ηλικίας. Η εξαγγελία αυτή κρύβει έµφυλες και ηλικιακές διακρίσεις. Όταν ορίζεις τα 30 έτη ως ηλικιακό όριο τεκνοποίησης για µια γυναίκα, αυτοµάτως συµβάλλεις σε όλα τα αναχρονιστικά στερεότυπα που θέλουν η «ολοκλήρωσή» της να έρχεται µέσω της µητρότητας. Την ίδια ώρα, καθιστάς τη γυναίκα µηχανή αναπαραγωγής για τη λύση του δηµογραφικού και δεν αναγνωρίζεις όλες τις σύγχρονες επιθυµίες της: το να θέλει να σπουδάσει, να επιµορφωθεί, να µπει στην αγορά εργασίας, να έχει φιλοδοξίες ή στο κάτω – κάτω να θέλει να ζήσει τη ζωή της µε άλλες προτεραιότητες.

Την 25η Νοεµβρίου, Παγκόσµια ηµέρα ενάντια στην βία κατά των γυναικών, µέρα που εκτός από τη θεσµική της κατοχύρωση, έχει επιλεγεί από το φεµινιστικό κίνηµα, σε παγκόσµιο επίπεδο, ως ηµέρα αγώνα κατά της έµφυλης βίας, ενάντια σε γυναίκες και θηλυκότητες, ενάντια στη βία για λόγους έµφυλου και σεξουαλικού προσανατολισµού. Έχει επιλεγεί ως ηµέρα που οι γυναίκες και οι θηλυκότητες απαιτούν να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα, η Βουλή καταψήφισε το άρθρο για την απαγόρευση των διακρίσεων λόγω «..σεξουαλικού προσανατολισµού,  ταυτότητας και των χαρακτηριστικών φύλου». Η σχετική διάταξη του Συντάγµατος προβλέπει πως «όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαµβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιµής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο». Η προτεινόµενη τροποποίηση έθετε το ζήτηµα για την προσθήκη του σεξουαλικού προσανατολισµού, της ταυτότητας και των χαρακτηριστικών φύλου, της αναπηρίας, της ηλικίας και της συµµετοχής σε εθνική µειονότητα έτσι ώστε να προβλέπεται στο Σύνταγµα ρητά η απαγόρευση κάθε διάκρισης µε µεγαλύτερη σαφήνεια. Η πλειοψηφία της Βουλής καταψήφισε την πρόταση για την προσθήκη αυτή, δείχνοντας µε σαφήνεια προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί στα ανοιχτά θέµατα που υπάρχουν σχετικά µε την κατοχύρωση δικαιωµάτων των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόµων αλλά και της αντιµετώπισης της έµφυλης βίας, των βιασµών και των γυναικοκτονιών. Συµβολική η κίνηση, αλλά και η µέρα!

Λίγες µέρες µετά τα Χριστούγεννα και µε αφορµή την «Ηµέρα αγέννητου παιδιού» (ηµέρα που έχει θεσπίσει η Ελληνική Εκκλησία) η αθλητική εφηµερίδα sportime (εφηµερίδα που απευθύνεται κυρίως σε άντρες), κυκλοφορεί µε πρωτοσέλιδο µήνυµα κατά των αµβλώσεων. Λίγο αργότερα, µε την ίδια αφορµή, εµφανίζεται στους χώρους του µετρό της Αθήνας διαφηµιστική αφίσα µε το ίδιο θέµα, στο πλαίσιο διαφηµιστικής εκστρατείας της οργάνωσης «Αφήστε µε να ζήσω» που πλήρωσε για την ανάρτηση. Παρότι τα δύο γεγονότα δεν είναι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, οι συντηρητικοί και οπισθοδροµικοί αυτοί χώροι νιώθουν την άνεση να βγαίνουν και να προπαγανδίζουν ανοιχτά ένα τέτοιο θέµα ακριβώς γιατί το κλίµα που έχει διαµορφώσει η κυβερνητική πολιτική και ρητορεία τους ενθαρρύνει. Εξάλλου, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο υπουργός Α. Γεωργιάδης έσπευσε να δώσει συγχαρητήρια στην sportime για το πρωτοσέλιδό της, δηλώνοντας ότι πρόκειται για αγώνα κατά της υπογεννητικότητας! Ύστερα από το σάλο που δηµιουργήθηκε για την επίµαχη αφίσα στο µετρό και το ξήλωµά της, µετά από εντολή του υπουργείου, άλλος “λαµπρός” πολιτευτής της Νέας ∆ηµοκρατίας, µε πολλά δείγµατα γραφής, ο Κ. Μπογδάνος, έσπευσε να δηλώσει ότι δεν ήταν σωστό το κατέβασµα της αφίσας. Αυτά τα γεγονότα µας πάνε πολλά χρόνια πίσω, καθώς επιχειρείται να «ανοίξει η συζήτηση» και να καταλάβει θέση το ζήτηµα της απαγόρευσης των αµβλώσεων µετά από δεκαετίες κατοχύρωσης αυτού του δικαιώµατος που άπτεται του σεβασµού στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώµατος. Ευτυχώς αποδεικνύεται ότι αυτή προσπάθεια δεν είναι εύκολη στην ελληνική κοινωνία, αλλά ο κίνδυνος είναι πλέον ορατός.

Σταχυολογώντας αυτά τα λίγα, αλλά χαρακτηριστικά δείγµατα της κυβερνητικής πορείας µέχρι τώρα, παίρνουµε µια πρώτη πικρή γεύση αυτής της πλευράς της «κανονικότητας» που οραµατίζεται η δεξιά µας κυβέρνηση. Ο δεξιός ρεβανσισµός, όπου εµφανίζεται, σηµαίνει σεξισµό, αντιµετώπιση της γυναίκας σαν αναπαραγωγικής µηχανής, δόγµα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». ∆είγµα σαφές είχαµε από τις πρώτες µέρες, από τους «θεσµοφύλακες» αυτής της «κανονικότητας», την Ελληνική Αστυνοµία, της οποίας η κυβέρνηση «έλυσε τα χέρια» και την «αµόλησε» στα Εξάρχεια και στα στέκια που ζει και κινείται η νεολαία. Από τις πρώτες επιθέσεις που καταγράφηκαν ήταν αυτή σε οµόφυλο ζευγάρι που περπατούσε στο δρόµο, τους οποίους αφού πρόσβαλαν, ξυλοκόπησαν επειδή τόλµησαν να διαµαρτυρηθούν. Πολλές οι φωτογραφίες και τα βίντεο που κυκλοφόρησαν µε συλληφθέντες, σιδηροδέσµιους, τους οποίους ξεγυµνώνουν δηµοσίως προσβάλλοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ενώ είναι δεκάδες οι καταγγελίες για σεξιστική συµπεριφορά και παρενοχλήσεις από τα ΜΑΤ σε γυναίκες που κυκλοφορούν στην περιοχή των Εξαρχείων.

Απέναντι σε αυτή την «κανονικότητα», και τις διάφορες πλευρές της, την απάντηση δίνουν οι εξεγερµένοι/ες της Χιλής: «∆εν θα επιστρέψουµε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβληµα». Την προσυπογράφουµε πλήρως και ενθέρµως!

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ήδη από το πρωί της Δευτέρας 3/2, είδαμε πρόσφυγες, οικογένειες και παιδιά που ξεσηκώθηκαν στη Μυτιλήνη να αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση με σκληρή καταστολή. Η διαμαρτυρία τους, παραπάνω από δίκαιη, ενάντια στον εγκλωβισμό τους, στις απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν στο νησί, στα σχέδια της κυβέρνησης για κλειστά κέντρα/στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις απελάσεις, τη μη χορήγηση ασύλου και τα συνθήματά τους, Ελευθερία!, η Μόρια είναι φυλακή και η προσφυγιά δεν είναι έγκλημα.

Πίσω στα μέρη μας, στο παλιό ΑΤ Πεντέλης μεταφέρθηκαν τις τελευταίες βδομάδες ασυνόδευτα προσφυγόπουλα από την Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Παιδιά μόνα σε μια ξένη χώρα, τραγικά θύματα πολέμων ή οικονομικής καταστροφής που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές, που τα ορφάνεψε και διάλυσε τα σπίτια τους και τη χώρα τους. Παιδιά που κατάφεραν να ξεφύγουν –και για πόσο άραγε- από την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, και που χρειάζονται την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων μας.

Η Πρωτοβουλία κατοίκων Πεντέλης-Μελισσίων, συνεχίζοντας τις πολύπλευρες δράσεις στήριξης και αλληλεγγύης προς αυτό το πιο ευάλωτο κομμάτι της προσφυγιάς επισκέφθηκε την περασμένη Κυριακή το «σπίτι» πλέον που φιλοξενούνται τα παιδιά, σε μια μικρή ένδειξη καλωσορίσματος και έμπρακτης στήριξης. Συνομιλήσαμε  με τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί και με τα ίδια τα παιδιά και δηλώσαμε την πρόθεσή μας να είμαστε παρόντες με την αλληλεγγύη μας και την επαγρύπνησή μας. Ιδιαίτερα ενθαρρυντική είναι η παράλληλη με τις δράσεις της Πρωτοβουλίας δραστηριοποίηση των Συλλόγων Γονέων σχολείων της περιοχής με ανάλογο περιεχόμενο, που δίνει τη δυνατότητα σ΄ αυτά τα παιδιά να νιώσουν καλοδεχούμενα από την τοπική κοινωνία, κόντρα στις ρατσιστικές φωνές που δυστυχώς ακούγονταν το προηγούμενο διάστημα. Οι κοινές μας προσπάθειες θα συνεχιστούν και θα πολλαπλασιαστούν.

Ο λαός μας που γνωρίζει από πόλεμο, μετανάστευση και προσφυγιά, μπορεί να καταλάβει την τραγική μοίρα των προσφύγων. Πρόσφυγας σημαίνει κατατρεγμένος. Χωρίς σπίτι και πατρίδα, δουλειά και δικαιώματα, δεν έχει πού να πάει και πού να σταθεί στο μέρος που τον ξέβρασε η ανάγκη, που τον εξαναγκάζει με τη βία να καταφύγει ο πόλεμος και η οικονομική καταστροφή.

Πρέπει μαζί με τους κατατρεγμένους και τους ξεριζωμένους να παλέψουμε ενάντια στο καθημερινό έγκλημα που ξένοι και ντόπιοι δυνάστες διαπράττουν ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ενάντια στους κοινούς εχθρούς μας.
Να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε μαζί όλα τα δικαιώματα μας στη δουλειά, στην ελεύθερη μετακίνηση, στη στέγαση, στην παιδεία, στην περίθαλψη-υγεία. . Για να αποτρέψουμε τα χειρότερα που μας ετοιμάζουν. Για να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν.

Πηγή: kar.org.gr