Πηγή: https://www.marxists.org/archive/higgins/1997/locust/

Kεφάλαιο 10 του βιβλίου του Τζιμ Χίγκινς “More Υears for the Locust-The origins of SWP” («Κι άλλα χρόνια για την ακρίδα-η καταγωγή του SWP»). Mετάφραση A.Λ.

Κεφάλαιο 10

Πριν τα 30 επαναστάτης, μετά τα 30 φουκαράς

Γαλλική παροιμία που αναφέρει ο Τρότσκι σε συνέντευξη του 1932

Το πρόβλημα με τον Μαρξισμό είναι οι Μαρξιστές. Έχοντας ανακαλύψει αυτό το παγκόσμιο σύστημα, είναι πεπεισμένοι ότι έχουν αποκτήσει την τεχνογνωσία για το αλάθητο. Ο Τρότσκι, μάλλον όχι πολύ πειστικά, αναφέρεται στον μαρξισμό ως “επιστήμη”. Είναι σαν να παίζετε στα δάχτυλα τους νόμους της κίνησης των φαινομένων, απλά πρέπει να ακολουθήσετε τις οδηγίες του αγαπημένου θεωρητικού σας και τσουπ! η  επαναστατική επιτυχία θα έρθει να χτυπήσει στην πόρτα σας και θα ξαπλώσει μπροστά σας.

Δυστυχώς, όχι μόνο για τον Τρότσκι αλλά και για τους υπόλοιπους, δεν είναι έτσι. Τα λάθη του Τρότσκι στην ανάλυση είναι προφανή και πολλά, αλλά η επίδοσή του παραμένει καλύτερη από ό,τι σχεδόν όλων των υπολοίπων επειδή κάποια πράγματα τα συνέλαβε θεαματικά σωστά. Είναι ωστόσο στο κομμάτι της πρόβλεψης που ο Μαρξισμός πρέπει να βάλει τα δυνατά του. Για παράδειγμα, δεν κερδίζει κανείς ένα μεγάλο βραβείο για την πρόβλεψή του το 1938, ότι ο καπιταλισμός δεν θα αναπτύξει πλέον τις παραγωγικές δυνάμεις και ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισμός ή η βαρβαρότητα, εάν ο καπιταλισμός όχι μόνο επεκτείνεται αλλά το κάνει και με αρκετά θεαματικό τρόπο, βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδο αμέτρητων εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν κάνει καλό να αμφισβητούμε, όπως κάνουν οι πιο βλαμμένοι οπαδοί του Τρότσκι, ότι ο πυρηνικός πόλεμος και η προοπτική του είναι βάρβαρα, ή ότι οι όποιες υπαρκτές βελτιώσεις στις βιοτικές συνθήκες έχουν εξαπλωθεί πολύ άνισα. Αν και όλα αυτά είναι αλήθεια,  δεν είναι καθόλου αυτά που έλεγε ο Τρότσκι: δεν γνώριζε για το πρώτο και αρνήθηκε τη δυνατότητα του δεύτερου. Πραγματικά το εννοούσε ότι, ό,τι και να κάνει ο καπιταλισμός είναι αμετάκλητα ξοφλημένος.

Ήταν αυτή η αποτυχημένη πρόβλεψη που αποπροσανατόλισε τον ορθόδοξο τροτσκισμό. Οι τροτσκιστές φώναζαν για την επικείμενη γενική κρίση του καπιταλισμού, ελπίζοντας ότι μια μέρα, αν φώναζαν αρκετά συχνά, θα γινόταν αλήθεια. Και σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει, αλλά έχουμε να κάνουμε καλύτερα πράγματα από το να επικαλούμαστε  τον νόμο των πιθανοτήτων. Αυτό που έδωσε στους IS πλεονέκτημα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν μια πιο προχωρημένη ανάλυση που πρόσφερε μια εξήγηση για την προφανή σταθερότητα του καπιταλισμού και έναν προσανατολισμό στη δράση από τα κάτω δεμένο με  την προοπτική μιας αναπτυσσόμενης οργάνωσης. Με το πλεονέκτημα της απόλυτης εκ των υστέρων γνώσης, είναι σαφές ότι αυτά τα δυο χαρακτηριστικά αν και πολύτιμα, ήταν τελείως ανεπαρκή για να καλύψουν είτε την έκταση των αλλαγών στο σύστημα είτε τις απαιτούμενες μεταβαλλόμενες και άμεσες απαντήσεις απέναντι σε αυτές τις αλλαγές. Η εξέγερση των φοιτητών ήταν μια τέτοια αλλαγή, το γυναικείο κίνημα, η απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων και η εκστρατεία για τη φυλετική ισότητα, με μπροστάρηδες τους μαύρους, ήταν άλλες. Αυτά τα κινήματα ήταν μαχητικά, εξελίχθηκαν παράλληλα  και μερικές φορές υπερέβησαν σε ένταση την αναπτυσσόμενη βιομηχανική αγωνιστικότητα. Ήταν μαχητικά με τους δικούς τους όρους, έπαιρναν δύναμη από και μάθαιναν το ένα από το άλλο. Επειδή αποτελούσαν φυσικές απαντήσεις στις πιέσεις ενός μεταβαλλόμενου κόσμου, η θεωρητικοποίηση γι ‘αυτά  γινόταν εκ των υστέρων και συχνά κατέληγε σε φαντασιόπληκτο παραλογισμό – όπως ότι το να είσαι λευκός σε καθιστά ντε φάκτο ρατσιστή ή στην παρόμοια αντίληψη ότι η καταπίεση των γυναικών αποτελεί αμετάβλητο χαρακτηριστικό του αντρικού ψυχισμού. Για τους μαρξιστές αυτή δεν μπορεί να είναι η απάντηση, διαφορετικά η θεωρία τους είναι εντελώς άχρηστη. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο 150 χρόνια μαρξισμού έχουν χαθεί για το τίποτα, αλλά και ολόκληρη η εποχή του διαφωτισμού αποδείχθηκε μια ψευδαίσθηση.

Εάν οι θεωρίες φαινόταν να αποτελούν κατά κύριο λόγο ανοησίες, τα ίδια τα κινήματα ήταν αρκετά αληθινά και δεν ήταν απλώς δυνητικοί σύμμαχοι, αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για σοσιαλισμό. Με την πιθανή εξαίρεση του IMG, το φαινόμενο αυτό (στΜ των «νέων κινημάτων») δεν εκτιμήθηκε πολύ. Από έξω φαίνεται ότι το ενδιαφέρον του IMG οφειλόταν στην έλλειψη επιρροής και ανικανότητας να αποκτήσει οποιουδήποτε επιρροή στο εργατικό κίνημα, αλλά ίσως αυτό να είναι άδικο. Στους οι IS οι νέες ευκαιρίες εκλήφθηκαν ως αποπροσανατολισμός από το κεντρικό καθήκον της στρατολόγησης εργατ(ρι)ών. Οι εργαζόμενες γυναίκες, οι μαύροι εργάτες ναι- οι γυναίκες γενικά και οι μαύροι γενικά, όχι ευχαριστώ. Αυτό θα μπορούσε εν μέρει να αποδοθεί στο γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος της ηγεσίας των IS, λόγω ηλικίας και εμπειρίας, δεν κατανοούσε τη σημασία αυτών των νέων κινημάτων (ανήκων σε εκείνη την ηγεσία τότε πρέπει ασφαλώς να ομολογήσω και τη δική μου ενοχή). Ακόμη πιο σημαντικό ήταν το απλό γεγονός ότι για άλλη μια φορά βλέπαμε λάθος το μέλλον. Η γενική προσδοκία μεταξύ όλων των οργανώσεων που ασπάζονταν τα επιχειρήματα υπέρ του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ήταν  η επιταχυνόμενη και ταχέως οξυνόμενη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης. Η εμπειρία με τον «Εργατικό Αγώνα» ήταν, ειδικά για τον Κλιφ, βασανιστήριο. Δικαιολογούσε τις ολοένα και πιο δρακόντειες προτάσεις του (στΜ δηλαδή τα όλο και πιο αυστηρά συγκεντρωτικά μέτρα) επιχειρηματολογώντας για τα μεγάλα βήματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε όλον μας τον χρόνο με τον Σον Ματγκάμνα. Το να καταρτίσουμε ένα νέο οργανωτικό σχέδιο που απαιτούνταν για την οικοδόμηση μιας ομοιογενούς επαναστατικής ομάδας, με όλα όσα αυτό σήμαινε για τις φραξιονιστικές αντιπαραθέσεις, μας έπεφτε πολύ βαρύ καθήκον. Έτσι δεν το κάναμε και αντισταθήκαμε όταν άλλοι το έκαναν. Δεν ήταν αξιοθαύμαστο από μέρους μας, αλλά φαινόταν λογικό.

Κρίνοντας εκ των υστέρων, είναι σαφές ότι μακροπρόθεσμα, ο Όμιλος στερήθηκε την ευκαιρία να χτίσει μια πιο σημαντική κοινωνικά και μεγαλύτερη οργάνωση και αυτή με τη σειρά της θα μπορούσε να ασκήσει σημαντική επιρροή στα νεοεμφανιζόμενα κινήματα προς όφελος όλων. Για να γίνει αυτό, θα ήταν ίσως απαραίτητο να αλλάξει ολόκληρη η ηγεσία, συμπεριλαμβανομένου και του Κλιφ-μια περίοδος ήρεμου διαλογισμού θα ήταν καλή για την ηγεσία, ειδικά για αυτόν.

Το 1970, ωστόσο, με την όλη μυωπία του παρόντος, η όλη έμφαση δόθηκε στην αυξανόμενη αγωνιστικότητα των οργανωμένων εργατών και στην πιθανότητα να μετατραπεί αυτή σε οργάνωση από τα κάτω.  Με την εκλογή της κυβέρνησης Τόρις, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που είχε υπογράψει τον αντισυνδικαλιστικό νόμο επί κυβέρνησης Εργατικού Κόμματος, ήταν πολύ λιγότερο διατεθειμένη τώρα να στηρίξει τον κορπορατισμό του Έντουαρντ Χιθ. Οι IS πράγματι δεν υπολόγισαν καλά την αγωνιστικότητα της βάσης απέναντι στους Τόρις, αλλά είναι επίσης αλήθεια και ότι  πολλοί εργαζόμενοι της βάσης είχαν μπουχτίσει αρκετά με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την υπερβολική αποδοχή από μέρους της των πολιτικών μισθολογικής λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση Εργατικών.

Οι πρώτοι καρποί αυτών των διεργασιών εμφανίστηκαν στο συνδικάτο NUT (των καθηγητών), που από μόνο του αποτελούσε έκφραση μιας νέας εργατικής μαχητικότητας «λευκών κολάρων» (στΜ ή ας πούμε υπαλληλικό προλεταριάτο), όπου η οργάνωση βάσης των καθηγητών γρήγορα έγινε ανεπίσημη αντιπολίτευση μέσα στο συνδικάτο και μαχητική ηγεσία σε ορισμένους κλάδους του NUT. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, παρόμοια κινήματα άρχισαν να αναπτύσσονται τοπικά από υπαλληλικό και βιομηχανικό προλεταριάτο, στα λεωφορεία του Λονδίνου, το συνδικάτο NUM,  στις αποβάθρες μετά από πολλές και σοβαρές προσπάθειες του συνδικάτου AEU. Το μοτίβο άρχισε να σχηματοποιείται και τα μαθήματα του Κινήματος Μειονοτήτων αφομοιώθηκαν. Ο ρόλος της επαναστατικής οργάνωσης ήταν να ξεκινά και να υπηρετεί την (προαναφερθείσα) δράση, να συμβάλλει στην ανάπτυξη του είδους του προγράμματος που θα βοηθούσε τους ενδιαφερόμενους να χτίσουν τη δική τους στρατηγική για την πρόοδο. Θα ήταν μεταβατικό πρόγραμμα, όσον αφορά τόσο την έκταση των συνδικαλιστικών αιτημάτων όσο και την ανύψωση κι εμβάθυνση της πολιτικής συνείδησης. Ο Όμιλος (IS) έπρεπε να παρέχει το πλαίσιο όπου αυτά θα μπορούσαν να λάβουν χώρα, διαθέτοντας τις απαραίτητες δυνάμεις, όπου αυτό είναι δυνατόν. Η ακραία ανομοιογένεια του εργατικού κινήματος σήμαινε ότι κάποιος σε έναν εργατικό χώρο μπορεί να ασχολιόταν με κάποια άτομα βοηθώντας τα στη συγγραφή προκηρύξεων για να οργανώσουν τον χώρο τους και σε έναν άλλο να βγάζουν μια εφημερίδα βάσης που να απευθύνεται στους αγωνιστές μιας μεγάλης βιομηχανίας. Αυτή η δουλειά δεν γινόταν σε ολόκληρο το φάσμα των αλλοτριωμένων και πρόσφατα ριζοσπαστικοποιημένων (εργαζομένων), αλλά ήταν μια δουλειά που είχαμε μάθει κάπως και είχαμε αρχίσει να κάνουμε, αν όχι καλά, πάντως καλύτερα.

Η κυβέρνηση Χιθ θεωρούσε ως μία από τις προτεραιότητές της τη διαπραγμάτευση της ένταξης της Βρετανίας στην κοινή αγορά (στΜ εννοεί την ΕΟΚ-ΕΕ) και, κατά την ανάληψη των καθηκόντων της, επιδίωξε σθεναρά αυτή την πορεία. Φυσικά υπήρξε μια ισχυρή σοβινιστική αντίσταση οπαδών της «Μικρής Αγγλίας» από την Αριστερή πτέρυγα των Εργατικών γύρω από την εφημερίδα  Tribune και το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η επιχειρηματολογία, ειδικά στα στόματα κάποιων ηγετών του ΚΚ, έγινε τόσο ανοιχτά ρατσιστική, που όσοι από εμάς εργάζονταν στα συνδικάτα, κάναμε το καλύτερο δυνατό για να το απαντάμε εντύπως και στις συζητήσεις. Εδώ βοηθιόμασταν από το γεγονός ότι, ακολουθώντας μια ντεφετιστική παρά  αντιπολιτευτική γραμμή, ακολουθούσαμε εδώ μια και καιρό εμπεδωμένη πολιτική των IS, η οποία συνοψιζόταν καλύτερα στο περιοδικό ISJ, Νο.11, 1962: «Από μόνη της η Κοινή Αγορά δεν μπορεί να μεταβάλει τον ταξικό συσχετισμό εναντίον μας, αλλά θα μπορούσε αν αναλωθούμε  στα επιχειρήματα υπέρ ή κατά, αντί να διασφαλίσουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν θα πληρώσουν τις προετοιμασίες (στΜ για την ένταξη) ούτε θα υποφέρουν από τις συνέπειες στην απασχόληση, τους μισθούς ή τις τιμές.» Αυτό ήταν αποτέλεσμα συζητήσεων στους IS, που προέκυψαν από την (έπειτα εγκαταλειφθείσα) προσπάθεια των κυβερνήσεων Μακμίλαν να εντάξουν τη χώρα στην Αγορά, που κράτησε για ένα διάστημα ενώ μια μειοψηφία (στΜ εντός της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης) επιχειρηματολογούσε υπέρ της αντίθετης κατεύθυνσης.

Στις συνδιασκέψεις των IS του 1970 και του 1971, ο Πίτερ Σέντγκουικ υποστήριξε την σκληρή εναντίωση στην είσοδο στην ΕΟΚ, η παραδοσιακή γραμμή (στΜ του «ούτε μέσα ούτε έξω») επαναβεβαιώθηκε, ωστόσο, από μια ενωμένη ηγεσία που τάχθηκε εναντίον κατά οποιασδήποτε αλλαγής (στΜ στη γραμμή). Δεδομένου ότι η προοπτική ένταξης της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε πλέον σοβαρές πιθανότητες και μόλις κανά δυο εβδομάδες μετά την επιβεβαίωση της παραδοσιακής θέσης των IS στη συνδιάσκεψη, ο Κλιφ, παρακινούμενος από τον Κρις Χάρμαν, άρχισε να ανησυχεί για το πώς αυτό θα επηρέαζε τα μέλη μας στα συνδικάτα, που εκπροσωπούνταν στη Συνομοσπονδία TUC, το Εργατικό Κόμμα ή στα συνδικάτα τους, όταν θα αντιμετώπιζαν τη συναισθηματική εκστρατεία του μετώπου ΚΚ-Tribune και υπέβαλε ένα κείμενο στην Εθνική Επιτροπή ζητώντας αλλαγή της γραμμής.

Αυτό το ενδιαφέρον για τους συνδικαλιστές αγωνιστές των IS ήταν συγκινητικό αλλά άστοχο- οι έμπειροι συνδικαλιστές – όπως ο Τζίοφ Κάρλσον, Ρος Πρίτσαρντ και Τζιμ Χίγκινς- ανησυχούσαν για το ότι θα ντροπιάζονταν αν άλλαζαν ξαφνικά μια γραμμή που ακολουθούσαν για αρκετό καιρό. Ότι προέκυψε αυτό το ερώτημα ήταν δείγμα της απειρίας του Κλιφ και του Χάρμαν σε αυτά τα θέματα. Ότι η Εθνική Επιτροπή έπρεπε να εγκρίνει αυτή την αλλαγή γραμμής από τους Κλιφ και Χάρμαν, των οποίων η συνολική εμπειρία ως εργάτες ήταν όλη κι όλη οι 3 μέρες που δούλεψε ο Κλιφ ως οικοδόμος στην Παλαιστίνη, παρόλο που κι ο Χάρμαν κάποτε ίσως δούλεψε ως πωλητής εφημερίδων, ήταν επίσης δείγμα του πόση απειρία σε τέτοια θέματα είχε η Εθνική Επιτροπή.

Για να δικαιολογήσουν τη θέση τους, οι Κλιφ και Χάρμαν συνέταξαν ένα κείμενο το οποίο κατέληγε στο συμπέρασμα: “Στόχος μας στα συνδικαλιστικά συνέδρια και τα συναφή πρέπει να είναι να αγωνιστούμε για ψηφίσματα για να καταστήσουμε σαφές ότι είμαστε αντίθετοι τόσο στην κοινή αγορά όσο και απέναντι στον συγχυσμένο σωβινισμό των Tribune-KK κλπ. Ωστόσο, αν χάσουμε (στΜ αν δεν περάσει το ψήφισμά μας), τότε πρέπει να ψηφίζουμε με την πρόταση των Tribune-Σταλινικών για εναντίωση στην ένταξη (στην ΕΟΚ).”

Όπως απαντούσε εύλογα ένα κείμενο αρκετών μελών της Εθικής Επιτροπής  σε κάποιο Εσωτερικό Δελτίο: «Αυτό που πρέπει να είναι σαφές σε όποιον γνωρίζει οτιδήποτε σχετικά με τη διείσδυση που οι IS έχουν καταφέρει να επιτύχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι η δυνατότητα μιας παρέμβασης με αρχές από μια ομάδα χωρίς αρχές είναι πρακτικά μηδενική». [1] Αφού ήταν αρκετά ανόητοι για να υποβάλουν την κριτική τους στο Εσωτερικό Δελτίο, οι αντίπαλοι της νέας γραμμής ανακάλυψαν ότι το κείμενό τους συνοδευόταν από την απάντηση του Κρις Χάρμαν από την περιοχή Τότεναμ. Όχι για πρώτη φορά, και σίγουρα όχι για τελευταία, ο Κλιφ είχε συνεννοηθεί με τον Κρις Χάρμαν, να ξεπροβάλει ο τελευταίος το κεφάλι του από το προπέτασμα,  να δει αν οι θόρυβοι που ακούγονταν συνιστούσαν πυροβολισμούς και αν ναι, αν (οι πυροβολισμοί) ήταν πραγματικά επικίνδυνοι. Υπό τον πιασάρικο τίτλο: ‘Ποια πρέπει να είναι η στάση των επαναστατών σε αυτή τη συγκυρία;’ ο Χάρμαν άρχιζε να φλυαρεί στο γνώριμο στυλ όλων των εσωτερικών δελτίων όλων των τελευταίων χρόνων.”l. Είμαστε ενάντια σε οτιδήποτε εξορθολογίζει ή ενισχύει τον καπιταλισμό σε μια εποχή που οι παραγωγικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί επαρκώς για να κάνουν τον σοσιαλισμό μια αντικειμενική δυνατότητα … 2. Έχουμε στόχο την αποδυνάμωση των μηχανισμών με τους οποίους η άρχουσα τάξη ασκεί πολιτικο-ιδεολογικό έλεγχο … 3. Πρέπει να διατηρήσουμε εντελώς την ιδεολογική ανεξαρτησία μας σε ταξική βάση. Αυτό σημαίνει πλήρη αντίθεση σε όλα τα σοβινιστικά επιχειρήματα. Σημαίνει άρνηση κοινής καμπάνιας μαζί με όσους διαδίδουν τέτοια επιχειρήματα. Εάν μας προσεγγίσουν για κοινή καμπάνια (π.χ. το ΚΚ κατά τόπους) πρέπει να απαιτήσουμε ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε κοινή εκστρατεία να βασίζεται (η καμπάνια) στα αιτήματα της τάξης και στην απόρριψη όλης της συζήτησης περί «εθνικής ανεξαρτησίας».”

Το κείμενο συνέχιζε σε αυτό το πνεύμα και, πέρα από τις διαστρεβλώσεις του, ήταν χρήσιμο μόνο για να επιδείξει την πλήρη ​​άγνοια για το τι συνέβαινε στα συνδικαλιστικά συνέδρια, ιδιαίτερα με την πρόταση που υπονοούσε ότι το ΚΚ θα αισθανόταν τόσο μεγάλη έλλειψη σε συμμάχους που θα μας προσέγγιζε για ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Κοινή Αγορά. Αλλά ας  υποθέσουμε ότι κάποιοι διεστραμμένοι σταλινικοί θα το έκαναν, πρέπει να πιστέψουμε επιπλέον ότι παρόλο που προτείναμε την απόρριψη όλων των σωβινιστικών επιχειρημάτων του ΚΚ για μια αντιπολίτευση που βασίζεται στην τάξη απέναντι στην καπιταλιστική εξορθολογικοποίηση, στο τέλος της μέρας θα ψηφίζαμε ένα απόλυτα προβληματικό ψήφισμα και ο φανταστικός σταλινικός θα υποκλινόταν μπροστά στην εκπληκτική δύναμη της διαλεκτικής μας και θα τροποποιούσε το δικό του ψήφισμα προς απόλυτη ικανοποίησή μας. Από την άλλη πλευρά ίσως να μας έλεγε «άντε και γαμήσου». Στην τελευταία ψηφοφορία της Εθνικής Επιτροπής, το μέτωπο Κλιφ-Χάρμαν πέτυχε άλλη φορά μια ισχνή πλειοψηφία, ενισχυμένη αυτή τη φορά με την ψήφο του Πολ Φουτ, του οποίου τα αδιαμφισβήτητα ταλέντα δυστυχώς δεν συνοδεύονταν από την αντοχή του εντέρου του στην πίεση του Κλιφ.

Η αναπτυσσόμενη μαχητικότητα στην εργατική τάξη και οι οργανωτικές αλλαγές στους IS συνοδεύτηκαν επίσης από εξελίξεις στους διαθέσιμους φυσικούς πόρους του Ομίλου. Με την δημιουργία ενός αγωνιστικού ταμείου και τη στήριξη σε μεγάλο βαθμό στα μέλη, ο Όμιλος ήταν σε θέση να αγοράσει ένα αξιοπρεπές τυπογραφικό μηχάνημα και γραφεία στην περιοχή Cotton’s Gardens, ακριβώς βγαίνοντας από την οδό Kingsland κοντά στην Εκκλησία Shoreditch, γραφεία που χρησίμευαν τόσο ως τυπογραφείο όσο και ως διοικητικό κέντρο. Ο Ρος Πρίτσαρντ ανέλαβε το τυπογραφικό μηχάνημα, ο Μάικλ Χάιμ  την κάμερα και τις πλάκες εκτύπωσης. Ο Ρότζερ Προτζ στην αρχισυνταξία, και το όνομα της εφημερίδας άλλαξε από «Χειρωνακτικός Εργάτης» σε «Σοσιαλιστής Εργάτης».

Η Diane Nair ανέλαβε διοικητική γραμματέας και ο Jim Nichol, μέλος της τοπικής του Νιούκασλ και υπάλληλος στην Εθνική Εταιρεία Ορυχείων, ανέλαβε τα βιβλία. Παρά την έλλειψη χώρου, σε λίγο καιρό εγκαταστάθηκε ένα άλλο εκδοτικό μηχάνημα από την Ανατολική Γερμανία. Είχε μια άγρια όψη, χοντροκομμένο και παλιό. Αυτό το μηχάνημα απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή από τον Ρος Πρίτσαρντ, μόνο κάποιος με τη δική του σοβαρή τεχνογνωσία μπορούσε να ασχοληθεί με τις εκκεντρικές του ιδιαιτερότητες και έτσι ο αδελφός του Τζίμι Νάιτσολ, ο Πωλ, ανέλαβε το άλλο τυποεκδοτικό μηχάνημα.

Λίγο αργότερα, ένας πλούσιος και εξαιρετικά αφοσιωμένος και γενναιόδωρος σύντροφος έκανε μια σημαντική δωρεά κι αγοράστηκαν μεγάλες εγκαταστάσεις στην περιοχή Oval, μεταξύ των Οδών Hackney και του Cambridge Heath. Εδώ σε μια πιο ευρύχωρη αίθουσα τύπου, ήταν δυνατό να τοποθετηθούν τα διάφορα τυπογραφικά μηχανήματα. Ο Όμιλος είχε αποκτήσει ένα ωραίο μικρό μέσο παραγωγής εισοδήματος. Σε αυτή τη συγκεκριμένη εξέλιξη ορισμένοι επικριτές, μεταξύ τους, η Joan Smith, εντοπίζουν το κεντρικό γεγονός για τον εκφυλισμό των IS. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα κέρδη από από εμπορικές εκτυπώσεις επιχορηγούσαν τις εκδόσεις του Ομίλου και πρόσφεραν τα χρήματα για να απασχολούνται μερικά επαγγελματικά στελέχη πλήρους απασχόλησης. Σε γενικές γραμμές, αλλά όχι πάντα, τα επαγγελματικά στελέχη πλήρους απασχόλησης ήταν άκριτα πιστά στο (ηγετικό) κέντρο και σε όποιον πρότεινε τον διορισμό τους, που ήταν συνήθως ο Κλιφ. Είναι επίσης γεγονός ότι τα κέρδη ήταν εν μέρει συνάρτηση των εξαιρετικά χαμηλών μισθών που καταβάλλονταν στους εργαζόμενους του τυπογραφείου και της παραβίασης ορισμένων κανόνων στα συνδικάτα.

Ωστόσο, από αυτό δεν απορρέει ότι οι σοσιαλιστές θα πρέπει να απαρνούνται οι ίδιοι τις ευκαιρίες να δημιουργήσουν ένα δίκτυο επαγγελματιών επαναστατών για να αυξήσουν την αποτελεσματικότητα του έργου τους. Αν υποθέσουμε ότι όλο αυτό το πλεόνασμα μένει κατά κάποιον τρόπο αναξιόπιστο ή μιαρό και ότι η κατοχή του θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα αυταρχικό καθεστώς που εποπτεύεται από διοπτροφόρους γραφειοκράτες, τότε φοβάμαι ότι πρέπει επίσης να παραδεχτούμε την αλήθεια του προπατορικού αμαρτήματος και να αρχίσουμε να τα βρίσκουμε με τον Παντοδύναμο. Σε διαφορετικές, πιο ευνοϊκές συνθήκες, εγώ θα πρότεινα να επαγγελματοποιηθούν στελέχη του διαμετρήματος των Granville Williams και Στιβ Τζέφρις. Θα πρότεινα επίσης επαγγελματοποίηση του Κρις Χάρμαν, υπό την προϋπόθεση ότι θα είχε πρώτα δουλέψει (στΜ εκτός κόμματος) για τουλάχιστον πέντε χρόνια για να βγάζει το ψωμί του. Όσον αφορά τον Κλιφ, είναι βέβαιο ότι επαγγελματίας ή όχι θα ήθελε πάντα να περνάει το δικό του και θα έκανε τα πάντα για να το πετύχει. Μου είπαν ότι ο Πίτερ Τάαφε του Militant, όταν ξεφορτώθηκαν τελικά τον Τεντ Γκραντ, έβγαλε μια τόσο ειλικρινή ανακούφιση, που ακόμη και οι άνθρωποι που τον ήξεραν καλά τον λυπήθηκαν.

Ο Ντάνκαν Χάλας έγινε επίσης επαγγελματίας πλήρους απασχόλησης ως Εθνικός Γραμματέας, μια δουλειά που δεν υπήρχε πριν. Με την έννοια ότι ήταν άνθρωπος με υψηλό βαθμό πολιτικής γνώσης και σκέψης, την ικανότητα να μιλάει καλά και να γράφει απλά αλλά όσο καλά μιλούσε, ήταν μια καλή επιλογή. Ως άνθρωπος για την ηγεσία και την παρακολούθηση του έργου των τοπικών οργανώσεων, λιγότερο καλός. Παρ ‘όλα αυτά, προσέφερε θετικά. Πολύ πιο αμφίβολη μακροπρόθεσμη αξία είχε ο διορισμός (στΜ επαγγελματοποίηση) του Ρότζερ Ρόουζγουελ ως Υπεύθυνου του Βιομηχανικού Τομέα, έπειτα από  προτροπή του Κλιφ.

O Ρόοζγουελ στρατολογήθηκε στο Kingston στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από τους Mick Teague και John Palmer. (Γι αυτό έχουν ζητήσει πολλές φορές συγγνώμη, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι η μετάνοια δεν είναι αρκετή και πρέπει  να συνεχίσω να τους το κοπανάω.) Ήταν μέλος της Νεολαίας Κομμουνιστών και στη συνέχεια της Νεολαίας των Εργατικών και μέλος ενός πολύ μικρού συνδικάτου, του Σωματείου Μηχανικών στο Μέταλλο, νομίζω. Το πιο αξιοσημείωτο γι ‘αυτόν ήταν η αυτοπεποίθησή του: παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ κοντός και μικροκαμωμένος και, παρόλο που είχε φαλάκρα από μικρός, περπατούσε σαν τη διασταύρωση Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ.  Για να ξεχωρίζει ανάμεσα στα μέλη που ντύνονταν συνηθισμένα, φορούσε ριγέ κοστούμια με καρφίτσα και γιλέκο. Στην Cotton’s Gardens μπορεί κανείς να τον βρίσκει πού και πού να παρουσιάζει κάποιο είδος πολεμικής τέχνης με θορυβώδη και θεατρικό τρόπο.

Προς ακριβή μίμηση του Τζέρι Χίλι, το στυλ του οποίου θαύμαζε πολύ, μιλούσε τοποθετώντας τους αντίχειρες του πίσω από τις κόκκινες τιράντες του. Αυτός ο θαυμασμός για τον Χίλι, τον οποίο δεν γνώριζε καθόλου – και σίγουρα ο Χίλι τον έτρωγε για πρωινό – ήταν ένα κομμάτι του δικού του «κακέκτυπου μπολσεβικισμού». Αυτή η εικόνα του σκληρού ανθρώπου που παρουσίασε στον κόσμο ήταν ένα προπέτασμα καπνού ενός συνεσταλμένου συντρόφου, δεδομένης της νωθρότητας και της δειλίας του.

Η καλύτερη περίοδος της πολιτικής δουλειάς του στα εργοστάσια ήταν όταν συνεργάστηκε σε κάποιες συνελεύσεις με την Bernadette Devlin, η οποία ήταν εκείνη την εποχή κοντά στους IS. Η Bernadette, η οποία διέθετε όλες τις ιδιότητες που έλειπαν στον Ρόουζγουελ, συμπεριλαμβανομένης της σεμνότητας, ήταν αυτή που συσπείρωνε τις μάζες και έβγαζε τους σημαντικούς λόγους, όσο ο Ρόουζγουελ συνεισέφερε στη δημαγωγία με τα δάχτυλα στις τιράντες. Ο Ρότζερ μιλούσε, θαρρούσε κανείς αν τον άκουγε λίγο, σαν οι εκατοντάδες που παραβρίσκονταν να είχαν έρθει για να ακούσουν και σαν να μην μπορούσαν να χορτάσουν τον άνδρα με τις κόκκινες τιράντες και την ενοχλητική ρητορική.

Εάν ένιωθε ότι δεν είναι αγαπητός, κάτι που μάλλον γινόταν συχνά, κατέφευγε σε κάποιο επαρχιακό καταφύγιο να λουφάξει. Όταν ήταν πολύ αναστατωμένος και δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί,  πήγαινε να μείνει στον Κλιφ. Μαζί μπορούσαν να παρακολουθήσουν παιδικά στην τηλεόραση, ίσως να προλάβουν το «Μπλου Πίτερ», μήπως έπαιρναν καμιά ιδέα για το πώς χτίζεται το επαναστατικό κόμμα με τουβλάκια, ένα μπωλ, ένα μπουκαλάκι κι ένα παλιό παντελόνι. Μια φορά ήμουν προσκεκλημένος του Κλιφ για να μιλήσω στον συντετριμμένο Ρόουζγουελ.  Έκλαιγε και έλεγε  ότι είναι δυστυχισμένος, αποτυχημένος και άχρηστος και ότι ήθελε να πάει στο Ισραήλ και να ζήσει σε ένα κιμπούτς. Ίσως μέσα σε κάθε σκληρό άντρα κρύβεται ένας Ρότζερ Ρόουζγουελ που πασχίζει να βγει. Αν και έπειτα το μετάνιωσα, προσπάθησα να τον πείσω ότι όλα αυτά είναι βλακείες.  Σε μια άλλη περίπτωση, πήγε στο Teesside, όπου γινόταν η πρώτη απεργία στα χαλυβουργεία από τον καιρό της Γενικής Απεργίας (στΜ εννοεί του 1926). Ένας από τους ηγέτες της απεργίας ήταν ο Άρθουρ Άφλεκ, ένας πολύ εντυπωσιακός αγωνιστής και μέλος της Εθνικής Επιτροπής των IS. Οργανώθηκε μια συνάντηση με ομιλητή τον Ρόουζγουελ, για να στηρίξει την πολιτική δουλειά του Άρθουρ. Δεν εμφανίστηκε, με τη δικαιολογία ήθελε να δει την ταινία Maltese Falcon στην τηλεόραση. Τέτοιος άρχοντας άνθρωπος ήταν.

Για κάποιον παράξενο λόγο που μου διαφεύγει, ο Κλιφ προστάτευε τον Ρότζερ από τις συνέπειες της παράλειψης των καθηκόντων του. Κάποια στιγμή, πιστεύοντας ότι θα του έκανε καλό, πρότεινε τουλάχιστον σε μια συντρόφισσα να τον παντρευτεί.  Αυτό το ενδιαφέρον για τον Ρόουζγουελ, που έφτασε μέχρι το προξενιό για γάμο, δεν είχε προηγούμενο και ο Ρότζερ, αφού ήταν ο Ρότζερ, δεν του το ανταπέδωσε. Αφού παραιτήθηκε από τη θέση του Υπεύθυνου Βιομηχανικού Τομέα, ανέλαβε για κάποιο διάστημα υπεύθυνος του Λίβερπουλ. Εδώ, σε συνεργασία με τον Αντρέας Ναλιάτι, καθώς χρειάζονταν πάντα κάποιον να προσφέρει το μυαλό, έδρασε ως το βρετανικό τμήμα της ιταλικής υπο-μαοϊκής οργάνωσης Avanguardia Operaia.

Αφού εγκατέλειψε τους IS, πήγε στο Ruskin και στη συνέχεια στην Οξφόρδη και, αφού απέκτησε το πτυχίο του, συνεργάστηκε στενά με τον Frank Chapple, τον ακροδεξιό γενικό γραμματέα του συνδικάτου ETU. Έγραψε επίσης ένα άρθρο για τους IS στην εφημερίδα Daily Mail, όπου ισχυριζόταν, μεταξύ άλλων, ότι ο Κλιφ του απαγόρευσε να παντρευτεί τη γυναίκα της επιλογής του. Από την άκρα δεξιά πτέρυγα των Εργατικών πέρασε στο SDP των Jenkins-Owen. Αυτή η κίνηση, ωστόσο, δεν είχε μέλλον και το λογικό επόμενο βήμα ήταν οι Συντηρητικοί. Εδώ συνάντησε την Λαίδη  Porter, τη μυστήρια τύπισσα που διοικούσε τον δήμο του Westminster ως κλάδο του ποινικού συστήματος. Με μεγάλη μυστικότητα, αν και όχι και τόσο μυστικά, ο Ρόουζγουελ διορίστηκε σε ένα ανώνυμο γραφείο στα γραφεία του Δήμου του Westminster, για να την βοηθά να δολοπλοκεί και να μηχανορραφεί προς όφελος των Τόρις μέτρα για την εξαθλίωση των φτωχών και των αστέγων, όλα με έξοδα των φορολογούμενων. Ένα πόστο που συμβόλιζε  καταλλήλως μια χαμένη και άχρηστη καριέρα.

Ο Ρόουζγουελ, φυσικά, δε συμμετείχε στην πολιτική δουλειά των IS στην Ιρλανδία. Εκεί κυρίως συμμετείχαν οι John Palmer,  Jimmy Greeley, Brian Trench, Paddy Prenderville και Paul Gillespie. Έτσι ένας αριθμός μελών της Λαϊκής Δημοκρατίας (στΜ οργάνωση της Ιρλανδίας) μπήκαν στους IS, μεταξύ των οποίων ο Michael Farrell και ο Eamonn McCann: με τη σειρά τους μας έφεραν σε επαφή με την Benadette Devlin πριν εκλεγεί βουλευτής. Ήταν αρκετά φυσιολογικό το γεγονός ότι συνεργαζόταν στενά με τους IS την περίοδο που μπούκαρε στη Βουλή και έριξε καρπαζιά στον Ρέτζι Μάουντλινγκ (στΜ δεξιός πολιτικός). Μέσω αυτής της συνεργασίας, η Bernadette συσπείρωνε ακροατήρια και οι IS παρείχαν την οργανωτικότητα και τους ανθρώπους για την οργάνωση των εκδηλώσεων. Αυτές ήταν οι μεγαλύτερες εκδηλώσεις που οργάνωσαν οι IS, είτε πριν είτε μετά. Η συγκέντρωση στο Dagenham συσπείρωσε 4.000 ανθρώπους, με εκατοντάδες άτομα που δεν μπόρεσαν να μπουν, και είχε στο πάνελ επίσης τους Eamonn McCann, John Palmer και Terry Barrett. Μια παρόμοια συγκέντρωση έκανε φίσκα το Δημαρχείο του Γουίμπλεντον.

Παρά την επιτυχία αυτών των μεγάλων εκδηλώσεων, οι IS δεν κατόρθωσαν να χτίσουν οργανώσεις στους έξι δήμους, παρόλο που ο Brian Trench και ο Paul Gillespie κατάφεραν να δημιουργήσουν το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κίνημα των Εργατών, που ακολουθούσε σε μεγάλο βαθμό τη γραμμή των IS. Μέσω των εντύπων τους, μέσω δημόσιων εκδηλώσεων και εσωτερικής εκπαίδευσης των μελών, οι IS βοήθησαν τη βρετανική αριστερά στο να αποκτήσει σαφέστερη κατανόηση του ιρλανδικού αγώνα. Σίγουρα απέφυγε τα περί “αριστερής ομοσπονδιοποίησης” του Militant και την πολιτική ουράς στον ΙRA του IMG. Οι IS έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις καμπάνιες κατά των φυλακίσεων (στΜ προφανώς εννοεί τις φυλακίσεις μελών του ΙRA).

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες στάσεις του Ομίλου ήταν η άρνησή του να συμμετέχει στην απαίτηση για άμεση αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων, όταν κουβαλήθηκαν εξαιτίας των πογκρόμ στην οδό Falls και  Derry, προς εμφανή ανακούφιση του καθολικού πληθυσμού που  αρχικά προστάτευαν. Αυτή η συγκεκριμένη στάση των IS ήταν ένα από τα θέματα στα οποία άσκησε δριμύτατη κριτική ο Εργατικός Αγώνας. Κάποιος ίσως θα τους είχε πάρει λίγο περισσότερο στα σοβαρά αν ο Σον Ματγκάμνα, σε ένα συνέδριο των IS, δεν κυκλοφορούσε σε φωτοτυπία έναν χάρτη από τον Economist, που απεικόνιζε την τοπογραφία των διαφόρων θρησκευτικών τμημάτων του πληθυσμού (στΜ στην Ιρλανδία). Αυτή η κατανομή, σύμφωνα με τον Σον, έδειχνε πώς μπορούν να διευκολυνθούν οι ανταλλαγές πληθυσμού και εδαφών μεταξύ Βορρά και Νότου και έτσι να ξεπεραστούν οι θρησκευτικές δυσκολίες. Σήμερα συνειδητοποιώ ότι η πολιτική του για το Ιρλανδικό ζήτημα προϋπέθετε μια νέα διχοτόμηση.

Παρόλο που ο Όμιλος γνώριζε τις αδυναμίες του εν όψει των ριζοσπαστικών εξελίξεων που προέβλεπε και ανέμενε με βεβαιότητα, οι IS φάνηκαν να είναι οι πλέον ικανοί να επωφεληθούν από αυτές τις αλλαγές. Όποια και αν ήταν τα μειονεκτήματά του, οι IS πλέον θεωρούσαν τον εαυτό τους ως τον πυρήνα του επαναστατικού κόμματος. Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση, διότι οι IS δεν το αντιλαμβάνονταν με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονταν πολλές μεσσιανικές σέχτες, ως «κόμμα σε μινιατούρα», ακολουθώντας την αθάνατη φράση του Σάχτμαν: «το πολύ μικρό μαζικό επαναστατικό κόμμα». Υπήρχαν εξελίξεις που δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι  επέβαλαν τις απαραίτητες αλλαγές στην οργάνωση. Ιδιαίτερα καλά διαπιστώσαμε ότι ένα επαναστατικό κόμμα είναι αυτό που οργανώνει σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Είναι αυτό που μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα και να αρχίσει να ορίζει την ατζέντα της εργατικής τάξης. Για παράδειγμα, ότι εάν και όταν καλείται μια γενική απεργία μιας ημέρας, (στΜ μέσω της δράσης του κόμματος) ούτε τα μέλη ούτε οι εργαζόμενοι θα πάνε να εργαστούν εκείνη την ημέρα. Υπήρχε πολύς δρόμος πριν φτάσουμε εκεί, αλλά εν τω μεταξύ η οργάνωση θα μπορούσε να μάθει να οργανώνει καμπάνιες και να αναπτύσσει τις δυνάμεις της στη βιομηχανία.

Σημειώσεις

1. Η Κοινή Αγορά και ο ΙSG, των σ. Ναλιάτι, Φουτ, Χίγκινς, Πρίτσαρντ, Έντουαρντς, Κάρλσον.

Ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης για την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το προσφυγικό-μεταναστευτικό

Με ανακοίνωση της, η νεοσύστατη δημοτική κίνηση του Δήμου Μυτιλήνης «Ανυπόταχτη Μυτιλήνη», παίρνει θέση στο θέμα της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου που έγινε τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου και αφορούσε το προσφυγικό-μεταναστευτικό.

Αναλυτικά η ανακοίνωση έχει ως εξής: «Έκρηξη των αντιφάσεων της «σκληρής» γραμμής για το προσφυγικό και χάος στη δεξιά «πολυκατοικία, ενώ ο ρατσισμός σαν γενική γραμμή εξακολουθεί να κυριαρχεί. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο περιεκτικός τίτλος μιας παρουσίασης της προχθεσινής συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Μυτιλήνης.

Ο κοινός παρονομαστής που συγκρότησε προεκλογικά το ρατσιστικό μέτωπο αποδείχτηκε κατάλληλος για προπαγάνδα όσο η δεξιά «πολυκατοικία» ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά δεν είναι πλέον αρκετός για να εξασφαλίσει τη συνοχή της τώρα που βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Έτσι, η «αλληλεγγύη» καταρρέει:
• Η κυβέρνηση εξαγγέλλει ένα πιο σκληρό ρατσιστικό πλαίσιο διαχείρισης του ζητήματος (κλειστά κέντρα-φυλακές, σκλήρυνση της τακτικής του Λιμενικού με καταδίωξη και πυροβολισμούς ενάντια σε σκάφη που μεταφέρουν πρόσφυγες, καταστρατήγηση βασικών δικαιωμάτων των προσφύγων για να «επιταχυνθεί» η διαδικασία… μη παροχής ασύλου, αποχαρακτηρισμός ενός μέρους των ευάλωτων κατηγοριών προσφύγων όπως οι ανήλικοι μεταξύ 14 και 18 ετών κ.λπ.), αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.

Διότι απλούστατα τίποτε από όλα αυτά δεν μπορεί να… εξαφανίσει τους πρόσφυγες και έτσι να «καταργήσει» το «πρόβλημα». Και επιπλέον, η πολιτική της υφίσταται αντικειμενικούς περιορισμούς από την ανάγκη να τηρεί στοιχειωδώς τα προσχήματα ώστε να μην εκτίθεται η ίδια υπερβολικά αλλά και να μην εκθέτει την «ευρωπαϊκή οικογένεια», πολύ περισσότερο που ανακάλυψε κι αυτή στο «χρυσωρυχείο» των χρηματοδοτήσεων της ΕΕ και του ΟΗΕ αρκετό «χρυσάφι» για να λαδώσει τους μηχανισμούς του (δεξιού) πελατειακού κράτους.

• Οι (δεξιοί) δημοτικοί άρχοντες όμως είναι δεσμευμένοι σε άλλη γραμμή απέναντι σε αυτούς που τους ψήφισαν: «να φύγουν κι ας πάνε οπουδήποτε αλλού». Έτσι, ο δήμος Δυτικής Λέσβου αποφασίζει να κλείσει τη δομή «φιλοξενίας» στη Συκαμιά με το αιτιολογικό ότι «εμείς δεν κάνουμε πολιτική για το προσφυγικό, αυτό είναι δουλειά της κυβέρνησης». Αφού λοιπόν η εν λόγω δομή είναι στη δικαιοδοσία του δήμου, την καταργούν!

Τι κι αν διαμαρτύρονται οι εκπρόσωποι της Συκαμιάς και του Λεπέτυμνου ότι αυτή η δομή είναι για τη συγκέντρωση και ολιγόωρη παραμονή/συγκέντρωση των προσφύγων πριν μεταφερθούν στη Μόρια; Τι κι αν εξηγούν με απλή λογική πως η κατάργηση της δομής σημαίνει να μην συγκεντρώνονται και άρα να διαχέονται στη γύρω περιοχή; Η «αλληλεγγύη» έχει χαθεί. Καθένας πετάει την «καυτή πατάτα» στον άλλον.

Στο προχθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο Μυτιλήνης ήταν η σειρά του δήμου Μυτιλήνης να πετάξει την «καυτή πατάτα» έξω από τα δικά του όρια, αποφασίζοντας να μη δημιουργηθεί κλειστό κέντρο κράτησης στα όρια του δήμου Μυτιλήνης και απορρίπτοντας την πρόταση για μη δημιουργία κλειστού κέντρου σε όλο το νησί… Ο δήμαρχος της Δυτ. Λέσβου κ. Βέρρος διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό, αλλά με ποιο δικαίωμα διαμαρτύρεται όταν έκανε ακριβώς το ίδιο με τη Συκαμιά;

Στην πραγματικότητα τόσο ο κ. Κύτελης όσο και ο κ. Βέρρος γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κλειστό κέντρο «κάπου» θα γίνει. Και απλώς προσπαθούν να καλύψουν καθένας τα νώτα του – εις βάρος των άλλων. Όποιος πίστεψε ότι οι ενέργειές τους και τα λόγια τους εμπνέονται από «υψηλά ιδεώδη» (της «πατρίδας», της «θρησκείας» ή «του νησιού») απλώς παραπλανήθηκαν. Για τους πελατειακούς μηχανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης το μόνο «υψηλό ιδεώδες» είναι η αναπαραγωγή τους και το χτίσιμο πολιτικής καριέρας με το χάιδεμα των αυτιών των ψηφοφόρων.

Ο σκληρός/ακροδεξιός ρατσιστικός κορμός είναι το μόνο… κυβερνητικό στήριγμα στη δημιουργία κλειστού κέντρου/φυλακής. «Αυτό δεν ζητούσαμε; Φυλακή δεν ζητούσαμε;».

Το δίκιο έπνιγε την εμβληματική προσωπικότητα του «χώρου» κ. Χατζηκομνηνό, που αποχώρησε αγανακτισμένος και λοιδορούμενος από την «πάνδημη λαϊκή θέληση» του «να φύγουν κι ας πάνε οπουδήποτε αλλού»…

Ο περιφερόμενος θίασος των «αγανακτισμένων» ακροδεξιών και χρυσαυγητών, ολιγάριθμος και με μόνιμη σύνθεση, γεγονός που μαρτυράει ότι έχουν συστήσει μηχανισμό με κεντρικά συντονιζόμενη παρέμβαση υπό υψηλή πολιτική κάλυψη, χυδαιολογούσε πάλι και προπηλάκιζε δημοτικούς συμβούλους. Η διακριτική και συχνά ανοιχτή ανοχή που δείχνουν απέναντί του οι δημοτικοί άρχοντες τους έχει αποθρασύνει και αναδείξει σε τάγμα εφόδου και σιδηρούν βραχίονα του ακροδεξιού/ρατσιστικού μπλοκ.

Ο «λαός της δεξιάς» αισθάνεται «προδομένος». Στη Θέρμη και τα Μιστεγνά η ΝΔ πήρε κοντά 60% στις εκλογές και ο κόσμος της «άλλα περίμενε». Καθώς δεν είχε διευκρινιστεί ποτέ τι θα ήταν αυτό το «άλλα», πίστεψε ότι η ΝΔ θα περιφρουρούσε την «αυλή» καθενός από τους πρόσφυγες.

Όμως δεν γίνεται οι πρόσφυγες να εξαϋλωθούν ούτε να αναληφθούν στους ουρανούς. Το κλειστό κέντρο κάπου θα γίνει.

Οι δημοτικοί άρχοντες που προσποιούνται ότι δεν είχαν ενημερωθεί από την κυβέρνηση και δεν ήξεραν τίποτε για τα Μυστεγνά, προφανώς δεν λένε την αλήθεια. Έτσι κάτοικοι από τα Μυστεγνά και τη Θερμή, που παραβρέθηκαν μαζικά στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, καταφέρθηκαν κατά του δημάρχου και ζητούσαν κι αυτοί το «αυτονόητο»: όχι στην αυλή μας.

Θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τι θα αποφασίσει για το κλειστό κέντρο κράτησης/φυλακή το Περιφερειακό Συμβούλιο. Δεν είναι δήμος για να πετάξει την «καυτή πατάτα» από το ένα χωριό στο άλλο ή στον γειτονικό δήμο… Τυχόν άρνηση στη δημιουργία κλειστού κέντρου θα σημαίνει άρνηση για όλη την περιφέρεια. Θα ανοίξουν τέτοια κόντρα με την κυβέρνηση; Θα τα «μασήσουν» με ήξεις αφήξεις; Θα το δεχτούν προβάλλοντας τη σκληρή γραμμή «φυλακή θέλαμε εξαρχής»; Θα το μάθουμε σύντομα…

Ο κ. Μουτζούρης πάντως έχτισε το πολιτικό του κεφάλαιο πάνω στη σκληρή γραμμή. Τώρα όμως ήρθε η ώρα του «συγκεκριμένου ελέγχου»…
Απομένει να μάθουμε τι θα κάνει ο κ. Κύτελης με τον Καρά Τεπέ (όπου νέος διευθυντής διορίστηκε υψηλόβαθμος σύμβουλος του τέως δημάρχου κ. Γαληνού, προς δόξαν της «συνέχειας του κράτους»).

Απομένει να δούμε τι θα κάνουν όλοι αυτοί που «τρώνε ψωμί» από τους πρόσφυγες (ξενοδόχοι και επαγγελματίες της εστίασης αλλά και σούπερ μάρκετ, εμπορικά κ.λπ., ιδιαίτερα της Μυτιλήνης) που έχουν δει πελάτες και τζίρους να αυξάνονται τα τελευταία χρόνια.

Το κυβερνητικό σχέδιο σημαίνει μεταξύ άλλων, ότι αυτή η «πίτα» θα μοιραστεί αλλιώς – κάποιοι θα βρεθούν κι εδώ «προδομένοι»…

Απομένει όμως κυρίως να δούμε πώς θα υλοποιηθεί το κυβερνητικό σχέδιο και πόσα νέα βάσανα (πνιγμούς, θανάτους, ταλαιπωρίες, αυτοκτονίες, απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες κ.λπ.) θα προσθέσει σε κατατρεγμένους ανθρώπους που η μοίρα τους το έφερε να περάσουν από τη χώρα του «Ξένιου Διός» για να φυλακιστούν, προπηλακιστούν, στοιβαχτούν σαν τις σαρδέλες, πεθάνουν.

Ως Ανυπότακτη Μυτιλήνη «χαιρετίζουμε» τις αντιφάσεις, τις τάσεις διάσπασης και την αποκάλυψη των παραλογισμών που κρύβονται πίσω από τις ρητορείες και τις ανάξιες «αξίες» του ρατσιστικού μετώπου.

Είναι μια ευκαιρία να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών αυτού του μετώπου και να ανοίξουν χαραμάδες ευρύτερου προβληματισμού και επανατοποθέτησης του θέματος σε πλήρη αντίθεση με τη ρατσιστική ατζέντα.

Ωστόσο, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι πολύ επικίνδυνα. Το μόνο σίγουρο δεδομένο, η κυβερνητική απόφαση για δημιουργία φυλακών προσφύγων, συνιστά ευθεία παραβίαση όλων των διεθνών εγγυήσεων για τους πρόσφυγες αφού τους τιμωρεί με φυλάκιση, δηλαδή στέρηση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Συνιστά κλιμάκωση του κρατικού ρατσισμού.

Αν υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο χωρίς αντιστάσεις, τότε ανοίγει ο δρόμος για το επόμενο βήμα: να υλοποιηθεί το «να πάνε αλλού» με τη δημιουργία «Σπιναλόγκας προσφύγων» σε ακατοίκητες βραχονησίδες – πρόταση που έχει ήδη ακουστεί. Να γίνει η Ελλάδα παγκόσμιο σύμβολο και πρωτοπορία του κρατικού ρατσισμού, της αποκτήνωσης και του αγριανθρωπισμού.

Το κεντρικό σημείο που διαχωρίζονται οι γραμμές στο προσφυγικό είναι τούτο: Μας ενώνει ο υποτίθεται κοινός στόχος «να φύγουν»; Εμείς -και δυστυχώς είμαστε οι μοναδικοί- λέμε όχι!

Πρέπει να μας ενώσει ένα άλλο πρόταγμα: να μπορούν να ζουν δίπλα μας, μαζί μας, όχι σαν «κυνηγημένα σκυλιά», σαν «υπάνθρωποι», και «λαθροπίθηκοι» που λέει ο ρατσιστικός οχετός, όχι σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αλλά έχοντας ίσα δικαιώματα.

Στην περίπτωση που δεν μπορούν να πάνε στη Δ. Ευρώπη, επειδή δεν μπορούν να ζήσουν στις πατρίδες τους κι επειδή δεν μπορούν να μένουν εσαεί σε στρατόπεδα, επειδή πρέπει τελικά να ζήσουν μια κανονική ζωή, εάν θέλουν να ζήσουν στην Ελλάδα, οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι. Τους θέλουμε ,μαζί μας, δίπλα μας, να παλεύουμε μαζί, για μια καλύτερη ζωή για όλους μας.

Γιατί αυτές οι διακρίσεις αύριο θα επεκταθούν και σε άλλους, σε όλους εμάς. Γιατί όλες οι διακρίσεις τρέφονται και επιδεινώνονται από την εκμετάλλευση και την κλιμακούμενη λιτότητα, που τα θύματά τους δεν είναι μόνο οι πρόσφυγες αλλά και οι Έλληνες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε στο όνομα της Αριστεράς τον κρατικό ρατσισμό με όσα έκανε στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ψηφίζει λευκό για την κατάργηση της δομής στη Συκαμιά ή το ψήφισμα της πλειοψηφίας του δήμου Μυτιλήνης – όσα έκανε στην κυβέρνηση τον δεσμεύουν και στην αντιπολίτευση.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον Αριστερά, είναι σοσιαλφιλελεύθερη/συστημική σοσιαλδημοκρατία. Είναι όμως τραγικό το ΚΚΕ να υποτάσσεται στο πρόταγμα «να φύγουν», να ψηφίζει για το κλείσιμο της δομής στη Συακαμιά και να βάζει την υπογραφή του στο ομόφωνο ψήφισμα του δήμου της Χίου (που είναι όπλο στα χέρια των ρατσιστών), έχοντας την αυταπάτη ότι μπορεί να βάζει -και να έχει καθαρή τη συνείδησή του- «αστερίσκους» σε ρατσιστικά μέτωπα και πρωτοβουλίες, και να συμμετέχει μάλιστα σε αυτές με τα Εργατικά Κέντρα (όπως της Χίου και της Μυτιλήνης).

Η Αριστερά πρέπει να δημιουργεί τους όρους για την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων κι όχι να σιγοντάρει κινητοποιήσεις στις οποίες κυριαρχεί το «να φύγουν» του ρατσιστικού μετώπου.

Όταν καταγγέλλουμε τη ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την Ευρώπη-φρούριο και την Ελλάδα-κρατητήριο, το κάνουμε, μεταξύ άλλων, και επειδή όλα αυτά στερούν στην πράξη από τους πρόσφυγες τη δυνατότητα να φύγουν όπως θέλουν αυτοί. Επομένως, στην πράξη, το «να φύγουν» έχει μόνο μία ερμηνεία: «να τους διώξουμε από δω»!

Κανένας «αντιμπεριαλιστικός αστερίσκος» δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πραγματικότητα! Ζητούμε λοιπόν να φύγουν, αλλά όπως θέλουν αυτοί. Κι επειδή αυτό δεν είναι άμεσα εφικτό, εστιάζουμε στο να ζουν μαζί μας σαν ισότιμοι πολίτες με πλήρη δικαιώματα».

Πηγή: stonisi.gr

Δόμνα, Βρούτση ακούστε το καλά, δεν θέλουμε οκτάμηνα, θέλουμε δουλειά!

Βάουτσερ, οκτάμηνα και πάλι ανεργία, να ποια είναι η σύγχρονη δουλεία!

Αυτά και άλλα συνθήματα βροντοφώναξαν για ώρες έξω από το Υπουργείο Εργασίας εκατοντάδες συμβασιούχοι την Τετάρτη 27/11/19.

Τη συγκέντρωση οργάνωσαν νέοι πτυχιούχοι 25-29 ετών του προγράμματος 5.500 προσλήψεων στο Δημόσιο Τομέα μέσω ΑΣΕΠ ετήσιας διάρκειας. Διεκδικούν ανανέωση των συμβάσεων τους για ένα έτος και αυξημένη μοριοδότηση σε άμεσους διαγωνισμούς μαζικών προσλήψεων στο Δημόσιο.

Τα χρόνια της κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό, η ανεργία, ειδικά των νέων καλπάζει, ενώ το Δημόσιο “αδειάζει” από προσωπικό και καταρρέει. Και η νέα κυβέρνηση της Δεξιάς θέλει να συνεχίσει την ανακύκλωση της ανεργίας με νέες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, για να εκμεταλλευτεί την ανάγκη του κόσμου για εργασία και όχι να κάνει μόνιμες προσλήψεις στο Δημόσιο Τομέα. Αυτές οι προσλήψεις θα μείωναν την ανεργία περαιτέρω, καθώς θα δημιουργούσαν κι άλλες θέσεις εργασίας και στον Ιδιωτικό Τομέα με την αύξηση της κατανάλωσης.Οι συμβασιούχοι θέλησαν να συναντηθούν με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, η οποία συνεχίζει να μην τους δέχεται και να τους εμπαίζει.

Πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας τους με νέα κινητοποίηση στο Υπουργείο, με μαζική παρέμβαση στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ την ερχόμενη εβδομάδα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι εξαιτίας των παρατάξεων της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΗΜΑΝ η ΑΔΕΔΥ δεν εγγράφει συμβασιούχους στα περισσότερα συνδικάτα της (!), ενώ και τις στάσεις εργασίας που προκήρυξη για τις δύο κινητοποιήσεις των συμβασιούχων, της ανακοίνωσε μετά από αφόρητες πιέσεις παρατάξεων της Αριστεράς και κυρίως του ΜΕΤΑ.

Επίσης οι συμβασιούχοι όλου του Δημόσιου Τομέα πρέπει να συντονιστούν, καθώς είναι δεκάδες χιλιάδες και να διεκδικήσουν πιο μαζικά και δυναμικά τα αιτήματα τους.

Πάγιο αίτημα μας πρέπει να είναι η μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, με παράλληλη κατάργηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε όλο το Δημόσιο και ταυτόχρονη προκήρυξη μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού με αξιοκρατία!

Χρ. Βαγενάς Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΠΟΚΠ

Από COP σε COP, ο κατακλυσμός πλησιάζει

του Daniel Tanuro

Η 25η Διάσκεψη των συμβαλλομένων μερών της Σύμβασης πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές (COP25) θα αρχίσει σε μερικές μέρες στη Μαδρίτη. Αυτή η συνάντηση κορυφής έπρεπε αρχικά να γίνει στο Σαντιάγο αλλά ο χιλιανός πρόεδρος προτίμησε να την ακυρώσει. Οι COP συγκεντρώνουν συνήθως 10.000 ανθρώπους: Έπρεπε να αποφύγει να γίνουν μάρτυρες της άγριας αστυνομικής καταστολής του ξεσηκωμού ενάντια στην υπερ-φιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Πινιέρα.

Υπενθυμίζουμε ότι η Σύμβαση πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών υιοθετήθηκε στη συνάντηση κορυφής της Γης στο Ρίο, το 1992. Αυτή ορίζει ως στόχο των Κρατών να εμποδίσουν “μια επικίνδυνη ανθρωπική διατάραξη” του κλίματος της Γης. Η παρακολούθηση αυτής της δέσμευσης υποτίθεται ότι εξασφαλίζεται από τις Διασκέψεις των συμβαλλομένων μερών (COP), που συναντιούνται κάθε χρόνο από το 1995. Κατά συνέπεια, αυτή της Μαδρίτης θα είναι η πέμπτη.

Ένας απολογισμός αρνητικός από το Α μέχρι το Ω

Ο απολογισμός αυτής της διαδικασίας είναι αρνητικός από το Α μέχρι το Ω. Από την COP1 έως την COP24, οι κυβερνήσεις βάλθηκαν να βρούν μέσα για να μην μειώσουν τις εκπομπές τους, ή να τις κάνουν να μειωθούν από άλλους, ή να κάνουν σαν να τις μειώνουν μετακομίζοντάς τες, ή να αποκτήσουν νέες αγορές ως αντιστάθμισμα της δέσμευσής τους να τις μειώσουν με ομοιοπαθητικές δόσεις, ή να κάνουν να υιοθετηθεί η παράλογη ιδέα ότι το να μην κόβεις ένα δέντρο ισοδυναμεί με το γεγονός ότι δεν καίς ορυκτά καύσιμα.

Το αποτέλεσμα αυτών των μεγαλοστομιών είναι ότι οι ετήσιες εκπομπές του κύριου αερίου του θερμοκηπίου, του CO2, είναι πάνω από 60% μεγαλύτερες από το επίπεδo του 1990 και αυξάνονται σήμερα ακόμα πιο γρήγορα από όσο στον εικοστό αιώνα. Η συνέπεια είναι ότι η ατμοσφαιρική συγκέντρωση CO2, που ήταν 350 ppm (1) το 1990, είναι τώρα 415 ppm. Αυτό το επίπεδο δεν έχει προηγούμενο από το Πλειόκαινο, πριν από 1,8 εκατομμύρια χρόνια. Εκείνη την εποχή, η στάθμη των ωκεανών ήταν 20 με 30 μέτρα ψηλότερα από σήμερα…

Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και της φύσης

Το κείμενο που υιοθετήθηκε στο Ρίο δεν όριζε το επίπεδο της “επικίνδυνης ανθρωπικής διατάραξης”. Αυτό το κενό μείζονος σημασίας ήταν αποτέλεσμα των πιέσεων των πολυεθνικών του πετρελαίου, του άνθρακα και του φυσικού αερίου, καθώς και των πολυάριθμων τομέων της καπιταλιστικής οικονομίας που εξαρτώνται άμεσα από αυτές τις ορυκτές πηγές ενέργειας (αυτοκίνητα, πετροχημεία, ναυπηγικές και αεροναυτικές κατασκευές, κλπ.), Υποστηριζόμενες πιστά από τα Κράτη που είναι στην υπηρεσία τους, οι μεγάλες εταιρίες του πετρελαίου και του άνθρακα έδωσαν επιπλέον εκατομμύρια δολλάρια σε ψευτο-επιστήμονες επιφορτισμένους να διαδώσουν στο κοινό χονδροειδή κλιματο-αρνητικά ψεύδη.

Από το 1992 και πέρα, έκαναν τα πάντα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, για να εκμεταλλευθούν τα ορυκτά αποθέματα όσο γίνεται πιο μακρόχρονα και για να αποφύγουν έτσι την έκρηξη μιας “φούσκας άνθρακα”. Οι υπεύθυνοι αυτών των ελιγμών και οι πολιτικοί συνένοχοί τους θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί και να καταδικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κατά της φύσης.

Μάξιμουμ 2°C ή 1,5°C;

Χρειάστηκε να φτάσουμε στην COP21, ένα τέταρτο αιώνα μετά το Ρίο, για να ληφθεί μια απόφαση που αφορούσε το επίπεδο υπερθέρμανσης που δεν έπρεπε να ξεπεραστεί. Η συμφωνία που υιοθετήθηκε στη γαλλική πρωτεύουσα ορίζει πράγματι ότι η κλιματική πολιτική έχει ως στόχο να “διατηρήσει την άνοδο της θερμοκρασίας αρκετά κάτω από τους 2°C συνεχίζοντας ταυτόχρονα τις προσπάθειες για να μην ξεπεράσει τους 1,5°C ”. Όμως, αυτό το ασαφές κείμενο (ποιος είναι ο στόχος: 2°C ή 1,5°C 😉 δεν αναφέρει κανένα μέσο δράσης και δεν προβλέπει καμιά κύρωση ενάντια στις χώρες που δεν κάνουν ό,τι τους αναλογεί σε αυτή την προσπάθεια. Και ούτε καν αναφέρει τα ορυκτά καύσιμα, που είναι ωστόσο η κύρια αιτία της αύξησης του φαινομένου του θερμοκηπίου!

Η ειδική εισήγηση της Διακυβερνητικής Ομάδας Εμπειρογνωμόνων για την Εξέλιξη του Κλίματος (GIEC) που βγήκε τον Οκτώβρη του 2018 δεν αφήνει καμιά αμφιβολία (2): Αντίθετα με αυτά που τα μεγάλα ΜΜΕ και οι πολιτικοί μας επαναλαμβάνουν μονότονα εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά 2°C θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη για τα ανθρώπινα και τα μη-ανθρώπινα όντα. Ένα παράδειγμα ανάμεσα σε άλλα: Το παγετωνικό κάλυμμα της Γροιλανδίας περιέχει μια ποσότητα πάγου αρκετή για να κάνει να ανέβει η στάθμη των θαλασσών κατά 7 μέτρα. Όμως, οι ειδικοί εκτιμούν ότι το σημείο χωρίς επιστροφή της αποσάθρωσής του βρίσκεται κάπου μεταξύ 1,5°C και 2°C της υπερθέρμανσης…

Το φάσμα του “πλανήτη κλίβανου”

Δεν υπάρχει κανένας καταψύκτης για να βάλουμε μέσα του τον πλανήτη για να τον καταψύξουμε. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που θα ξεκινήσει, η αποσάθρωση της Γροιλανδίας (ή οποιασδήποτε άλλου παγετωνικού καλύμματος) θα είναι αδύνατο να σταματήσει πριν φτάσει σε μια νέα ενεργητική ισορροπία του συστήματος Γη. Στο μεσοδιάστημα, αυτή η αποσάθρωση κινδυνεύει να προκαλέσει μια αλυσίδα “θετικών αναδράσεων” (3): Μετατροπή της Αμαζονίας σε σαβάνα, αποσάθρωση των γιγάντιων παγετώνων της Ανταρκτικής (4), ανεπίστρεπτο λιώσιμο του περμαφρόστ… Ένα γιγάντιο κλιματικό ντόμινο θα μπορούσε να καταλήξει γρήγορα σε μια αύξηση 4 έως 5°C της μέσης θερμοκρασίας της επιφάνειας της Γης.

Οι ειδικοί φοβούνται ότι αυτή η ανεξέλεγκτη υπερθέρμανση σπρώχνει τον πλανήτη έξω από το σχετικά σταθερό καθεστώς μέσα στο οποίο ταλαντεύεται εδώ και 1,5 εκατομμύρια χρόνια (εναλλαγή παγετωνικών και μεσοπαγετωνικών περιόδων). Η Γη θα έμπαινε τότε σε ένα νέο καθεστώς, ανάλογο με εκείνο του Πλειόκαινου: Στον “πλανήτη κλίβανο”. Είναι αδύνατο να φανταστούμε πώς θα είναι μια τέτοια ανατροπή αλλά ένα πράγμα είναι εντελώς βέβαιο: Αν το είδος μας επιβιώσει, αυτό δεν θα συμβεί με ένα πληθυσμό επτά ή οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων, και οι φτωχοί θα είναι σίγουρα τα κύρια θύματα του κατακλυσμού – η κύρια “μεταβλητή της προσαρμογής” (γνωστή η επωδός)…Η αποτρόπαια απάνθρωπη πολιτική απέναντι στους μετανάστες και μετανάστριες επιτρέπει στο καθένα και στην καθεμία να φανταστεί το περίγραμμα αυτής της βαρβαρότητας που έρχεται.

Είναι ακόμα δυνατό να μείνουμε κάτω από τους 1,5°C;

Η υπερθέρμανση είναι τώρα περίπου 1,1°C σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή. Με τον τωρινό ρυθμό των εκπομπών, το όριο του 1,5 °C θα ξεπεραστεί γύρω στο 2040. Τα πάντα πρέπει να γίνουν για να μην συμβεί αυτό. Όμως, είναι ακόμα δυνατό; Δυστυχώς, δεν είμαστε βέβαιοι για αυτό. Και μάλιστα, καθόλου βέβαιοι!

Η έκθεση 1,5 °C του CIEG προτείνει τέσσερα ενδεικτικά σενάρια της σταθεροποίησης κάτω από το όριο επικινδυνότητας (με μόνο μια στις δυο πιθανότητα επιτυχίας!) (5). Τρία από αυτά τα τέσσερα σενάρια είναι για απόρριψη. Πράγματι, είναι βασισμένα στην τρελή ιδέα ενός “προσωρινού ξεπεράσματος” του 1,5°C που ακολουθείται από μια κατοπινή ψύξη που θα επιτευχθεί χάρη στην εφαρμογή κάποιων τεχνολογιών.

Αποκαλούμενες τεχνολογίες “με αρνητικές εκπομπές”, αυτές οι τεχνολογίες υποτίθεται ότι αφαιρούν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα. Όμως, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι λειτουργούν (και σε επαρκή κλίμακα!) (6), και ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το διοξείδιο του άνθρακα που αφαιρείται από την ατμόσφαιρα μπορεί να αποθηκευθεί σε ασφαλή μέρη, από όπου δεν θα διαφύγει, η κατάσταση είναι τόσο επισφαλής ώστε είναι πραγματικός ο κίνδυνος να δούμε το “προσωρινό ξεπέρασμα” να προκαλεί ανεπανόρθωτα ατυχήματα. Όπως για παράδειγμα, την αρχή αποσάθρωσης του παγετωνικού καλύμματος που προκαλεί την πτώση των ντόμινων που θα οδηγούσε στον “πλανήτη κλίβανο”!

Το τέταρτο σενάριο θα επέτρεπε να μείνουμε κάτω από το 1,5°C χωρίς “προσωρινό ξεπέρασμα”, άρα χωρίς “τεχνολογίες με αρνητικές εκπομπές”. Συνεπάγεται μια δρακόντια μείωση των καθαρών παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα: -58% από σήμερα μέχρι το2030, αρνητικές εκπομπές μεταξύ 2050 και 2100 (7). Αυτό το σενάριο δεν μπορεί να γίνει δεκτό στη σημερινή του κατάσταση, επειδή συνεπάγεται (όπως και τα άλλα) την ισχυρή ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας (+50% το 2030, + 150% το 2050, δηλαδή περίπου 200 πρόσθετα πυρηνικά εργοστάσια, πράγμα που σημαίνει σημαντική αύξηση του κινδύνου πυρηνικής σύρραξης). Μπορούμε ωστόσο να συμπεράνουμε ότι η απαιτούμενη μείωση των εκπομπών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς μεγάλη μείωση της παγκόσμιας κατανάλωσης ενέργειας (της τάξης του 20% το 2030 και του 40% το 2050, ή και ακόμα περισσότερο) και ότι αυτή η μείωση είναι με τη σειρά της απρόσιτη χωρίς την σημαντική μείωση της παραγωγής και των μεταφορών (8).

Κατεπείγουσα ανάγκη ενός κατεπείγοντος σχεδίου

Είναι πολύ αργά για να αποφύγουμε την καταστροφή: Μεγαλώνει γύρω μας. Το βεβαιώνουν τα όλο και πιο έντονα κύματα της ζέστης, οι όλο και πιο βίαιοι κυκλώνες και τυφώνες, το επιταχυνόμενο λιώσιμο των παγετώνων της Γροιλανδίας και της Ανταρκτικής, η ταχύτερη από όσο προβλεπόταν άνοδος της στάθμης των ωκεανών, οι πιο βίαιες καταιγίδες και βροχές, η διαταραχή των μουσώνων, οι φονικές πυρκαγιές δασών και πολυάριθμα άλλα φαινόμενα που αναφέρουν τα ΜΜΕ. Για να μην μιλήσουμε για την ταχύτερη καταστροφή της βιοποικιλότητας (που προκαλείται εν μέρει από την κλιματική αλλαγή) και χωρίς να ξεχνάμε τις άλλες όψεις της “οικολογικής κρίσης” (ειδικά τη μόλυνση από συνθετικά χημικά προϊόντα και από ραδιενεργά νουκλεοτίδια).

Ο πιο στοιχειώδης κοινός νους -ή μάλλον το ένστικτο επιβίωσης!- θα επέβαλε να επεξεργαστούμε το ταχύτερο δυνατό και με την πιο πλατιά δημοκρατία ένα παγκόσμιο κατεπείγον σχέδιο για να σώσουμε το κλίμα και τη βιοποικιλότητα με κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη, άρα μειώνοντας ριζικά τις σκανδαλώδεις κοινωνικές αδικίες που έχει δημιουργήσει ο νεοφιλελευθερισμός. Αυτό το σχέδιο θα έπρεπε να κοινωνικοποιήσει τους ενεργειακούς και χρηματοπιστωτικούς τομείς (χωρίς αποζημιώσεις και εξαγορές) επειδή αυτό είναι το μόνο μέσο για να ξεκλειδώσουμε το κλιματικό μέλλον. Θα έπρεπε να καταργήσει όλες τις άχρηστες και επιβλαβείς παραγωγές (των όπλων, για παράδειγμα!) και όλες τις άχρηστες μεταφορές, επειδή αυτό είναι το πιο απλό μέσο για να μειώσουμε δραστικά και πολύ γρήγορα τις εκπομπές. Με αυτό το τρόπο θα προέκυπτε ένα περιθώριο ελιγμών για να επενδύσουμε στην ενεργειακή αποτελεσματικότητα (ειδικά στην ανακαίνιση/μόνωση των κτιρίων) και για να οικοδομήσουμε ένα νέο ενεργειακό σύστημα βασισμένο 100% στις ανανεώσιμες πηγές.

Να αλλάξουμε πρότυπο: φροντίδα αντί παραγωγής, πραγματικές ανάγκες αντί κέρδους

Στο πλαίσιο του σχεδίου, η αγροτική οικονομία, η βιομηχανία του κρέατος, η βιομηχανική αλιεία και η βιομηχανική δασοκομία θα έπρεπε να αντικατασταθούν αντίστοιχα από την αγροοικολογία, τη μικρή αλιεία, την κτηνοτροφία σε λιβάδια και μια οικολογική δασοκομία. Αυτές οι βαθιές μεταλλάξεις, που εγγράφονται σε μια προοπτική διατροφικής και ενεργειακής ανεξαρτησίας, θα επέτρεπαν τόσο να μειωθούν ουσιαστικά οι εκπομπές, όσο και να προστατευθεί η βιοποικιλότητα, να βελτιωθεί η υγεία και να δημιουργηθούν εκατοντάδες εκατομμύρια χρήσιμες και γεμάτες νόημα θέσεις απασχόλησης.

Το σχέδιο συνιστά μια πλήρη αλλαγή προτύπου. Το κέρδος πρέπει να πάει στην άκρη μπροστά στις πραγματικές ανάγκες, ο παραγωγισμός πρέπει να αφήσει τη θέση του στη φροντίδα που προσφέρεται στα ανθρώπινα και μη ανθρώπινα όντα. Το ζητούμενο είναι να διορθώσουμε τις ζημιές του καπιταλισμού, της αποικιοκρατίας και της πατριαρχίας. Αυτό σημαίνει να δώσουμε στον παγκόσμιο Νότο τα μέσα μιας ανάπτυξης χωρίς άνθρακα, να προσφέρουμε σε όλους τους ανθρώπους μια κοινωνική ασφάλιση αντάξια του ονόματός της, να εξασφαλίσουμε στις γυναίκες την ισότητα δικαιωμάτων καθώς και τον έλεγχο της γονιμότητάς τους, και να επεκτείνουμε πάρα πολύ τον δημόσιο, παραδημόσιο και μη αγοραίο τομέα. Η πλήρης απασχόληση, εξασφαλισμένη από τη δημιουργία νέων δραστηριοτήτων και την πολύ δραστική μείωση του χρόνου εργασίας σε 15 ώρες την εβδομάδα (χωρίς απώλεια μισθού και με μείωση των ρυθμών εργασίας) (9), θα γινόταν μια διεκδίκηση οικολογική και συνάμα κοινωνική. Το μοίρασμα της αναγκαίας εργασίας είναι εξάλλου απαραίτητο έτσι ώστε όλοι και όλες να μπορούν να μετέχουν δημοκρατικά στη σύλληψη και στη πραγμάτωση του σχεδίου, όπως και στα οικιακά καθήκοντα.

Δεν υπάρχει διέξοδος από τη συστημική κρίση έξω από μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση. Για να σταματήσουμε την καταστροφή και να εμποδίσουμε τον κατακλυσμό, πρέπει απαραιτήτως να παράγουμε λιγότερο (να παράγουμε για τις πραγματικές ανάγκες), να μεταφέρουμε λιγότερο (το μεγαλύτερο μέρος των μεταφορών στοχεύει στη μεγέθυνση του κέρδους των πολυεθνικών) και να μοιραζόμαστε περισσότερο (κατά προτεραιότητα, να μοιραζόμαστε τα πλούτη και να κατανέμουμε την αναγκαία εργασία). Αυτή η οικοσοσιαλιστική προοπτική είναι απαραίτητη για να βγούμε από την πολιτισμική κρίση που έχει προκαλέσει το κεφάλαιο, επειδή δεν είναι δυνατό να υπάρξει ελευθερία στο απατηλό κυνήγι μιας κατανάλωσης χωρίς όρια, βασισμένης πάνω στην χωρίς όρια εκμετάλλευση της Γης και των ανθρώπων. Ο καταναλωτισμός δεν είναι παρά η άθλια ανταμοιβή μιας άθλιας ύπαρξης.

Να μην περιμένουμε τίποτα από τις COP

Είναι ευνόητο ότι αυτή η εναλλακτική δεν μπορεί να βγει από τις COP. Πράγματι, στο πλαίσιο αυτών των συναντήσεων κορυφής, οι κυβερνήσεις προσπαθούν -στην καλύτερη περίπτωση!- να λύσουν τον τετραγωνισμό του κύκλου: Να αποφύγουν τον κατακλυσμό ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν τη συνέχιση της συσσώρευσης κεφαλαίου και τη διατήρηση του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος (με άλλα λόγια, του απαραίτητου καθεστώτος για τη συσσώρευση μέσα σε ένα πλαίσιο πτώσης του ποσοστού κέρδους και γενικευμένης υπερπαραγωγής). Να γιατί, σε πείσμα των πρωτοκόλλων, των φόρων άνθρακα, των ποσοστώσεων ανταλλάξιμων εκπομπών, της “καθαρής ανάπτυξης”, της “κλιματικής χρηματοπιστωτικής οικονομίας”, των ετήσιων COP και όλου αυτού του μπλα μπλα, η καπιταλιστική συσσώρευση, σαν να ήταν αυτόματο, συνεχίζει αδιατάρακτα να σπρώχνει την ανθρωπότητα προς τον “πλανήτη κλίβανο”.

Πάνω από ένα τέταρτο αιώνα μετά το Ρίο, από COP σε COP, ο κατακλυσμός πλησιάζει. Η COP25 δεν θα αναστρέψει αυτή τη τάση. Ένα από τα κύρια σημεία προς συζήτηση θα αφορά το νέο “αγοραίο μηχανισμό” που προβλέπεται στη σύμβαση του Παρισιού (άρθρο 6). Αυτός ο μηχανισμός θα έπρεπε να περιλάβει και να επεκτείνει τα μέσα -σε πολύ μεγάλο βαθμό απατηλά- της “αντιστάθμισης άνθρακα” που εφαρμόστηκαν από το πρωτόκολλο του Κυότο και δώθε (“Μηχανισμός καθαρής ανάπτυξης” και “Από κοινού εφαρμογή”, στα οποία προστίθενται τα προγράμματα REDD και REDD+). Οι ημιτελείς συζητήσεις για τη συγκεκριμενοποίηση του άρθρου 6 του Παρισιού, στην COP24 (Κατοβίτσε), έδειξαν ότι η διακύβευση είναι πάντα η ίδια: Να ακυρώσουν με το ένα χέρι, στη πράξη, τις δεσμεύσεις αρχής που έχουν υπογράψει με το άλλο.

Η αποτυχία του πράσινου καπιταλισμού, το αδιέξοδο ενός συστήματος

Τα ΜΜΕ χαιρέτησαν την επιτυχία της COP21. Στη πραγματικότητα, οι κυβερνήσεις απέτυχαν πάνω στο ζήτημα-κλειδί, εκείνο που τοποθετεί την απάντηση στη κλιματική πρόκληση μέσα στο πλαίσιο της αγοράς: Τον ορισμό μιας παγκόσμιας τιμής του άνθρακα. Αυτή η αποτυχία δεν θα είναι εύκολο να διορθωθεί. Τέσσερα χρόνια μετά το Παρίσι, ένα δημοσίευμα του ΔΝΤ είναι ενδεικτικό του αδιεξόδου. Οι συγγραφείς του γράφουν ότι η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε να προκαλέσει “στην ακραία της περίπτωση, την ανθρώπινη εξαφάνιση”. Δυστυχώς, συνεχίζουν, “η σημαντική απόκλιση μεταξύ των ιδιωτικών και των κοινωνικών αποδόσεων των επενδύσεων με χαμηλές εκπομπές άνθρακα θα συνεχιστεί πιθανώς στο μέλλον, καθώς οι μελλοντικοί τρόποι φορολόγησης και τιμολόγησης του άνθρακα είναι πολύ αβέβαιοι, ειδικά για λόγους πολιτικής οικονομίας (sic). Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο λείπει μια αγορά για τη σημερινή κλιματική άμβλυνση επειδή οι εκπομπές άνθρακα δεν έχουν τιμολογηθεί, αλλά και ότι λείπουν και οι αγορές για τη μελλοντική άμβλυνση, πράγμα που είναι σημαντικό για την απόδοση των ιδιωτικών επενδύσεων στις τεχνολογίες, υποδομές και κεφάλαια μετριασμού του κλίματος” (10).

Μετάφραση αυτών των τεχνοκρατικών αλαμπουρνέζικων: Θα έπρεπε να δράσουμε για να αποφύγουμε την εξαφάνιση της ανθρωπότητας αλλά αυτό δεν είναι επικερδές. Η απόκλιση της απόδοσης ανάμεσα στην επιβίωση του 99% και στα κέρδη του 1% “θα συνεχιστεί πιθανώς” επειδή δεν υπάρχει παγκόσμια εξουσία ικανή να επιβάλλει μια τιμή του άνθρακα που θα έβαζε όλους τους καπιταλιστές να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις στο κυνήγι του κέρδους. Και κατά συνέπεια, δεν κάνουμε τίποτα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καλύτερη αποτύπωση του γεγονότος ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πια να προσφέρει παρά την καταστροφή και το θάνατο.

Η ανικανότητα των κυβερνήσεων απέναντι στην οικολογική και ειδικότερα την κλιματική κρίση, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μυστηριώδους μοίρας, ή της διαστροφής της ανθρώπινης φύσης, αλλά το αποτέλεσμα πέντε δομικών παραγόντων: ο παραγωγισμός που είναι σύμφυτος στον καπιταλισμό, εμποδίζει να παράγεις λιγότερο. Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς συσσώρευσης εμποδίζει να συλλάβεις ένα δημόσιο σχέδιο. Η αντίφαση ανάμεσα στη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και στον εθνικό χαρακτήρα των Κρατών εμποδίζει να συλλάβεις την πρόκληση σε παγκόσμια κλίμακα. Η κρίση ιμπεριαλιστικής ηγεσίας εμποδίζει να εξασφαλιστεί έστω και ελάχιστη τάξη στην καπιταλιστική αταξία (αυτός ο παράγοντας επιδεινώνεται επιπλέον από τον κλιματο-αρνητισμό του Ντόναλντ Τραμπ). Τέλος, η κρίση της αστικής δημοκρατίας που βασίζεται στην εκλογικίστικη δημαγωγία εμποδίζει να κοιτάζεις πιο μακριά από ένα διάστημα τριών ετών. Όλα αυτά είναι προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος στη τελική του φάση που, όπως έλεγε ο Μαρξ, “εξαντλεί τις δυο μοναδικές πηγές κάθε πλούτου: τη Γη και την εργάτρια/τον εργάτη”.

Τέλος του κόσμου, τέλος του μήνα, ίδια μάχη οικοσοσιαλιστική

Είναι παράλογο να πιστέψουμε ότι μια κοινωνία βασισμένη στην εκμετάλλευση της εργασίας, στο ρατσισμό, στην πατριαρχία, στην ομοφοβία, στην αποικιακή αλαζονεία, στη βία, στη κατάχρηση εξουσίας και στο βάθεμα των ανισοτήτων θα μπορούσε να διατηρεί σχέσεις σεβασμού, φροντίδας, συνεργασίας, ειρήνης και σωφροσύνης με την (υπόλοιπη) φύση. Πώς να πιστέψουμε ότι θα είμαστε ικανοί να μην κάνουμε στα άλλα ζωντανά όντα αυτά που ανεχόμαστε να μάς κάνουν; Πώς να φανταστούμε ότι ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται καθημερινά τη δύναμη εργασίας θα μπορούσε να παραιτηθεί από το να λεηλατεί άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές; Πώς να υποθέσουμε ότι μια κοινωνία θα μπορούσε να σεβαστεί τις “υπηρεσίες” που της προσφέρει η φύση όταν αυτή περιφρονεί τις υπηρεσίες που πραγματοποιεί δωρεάν η μισή ανθρωπότητα, οι γυναίκες, στο πλαίσιο της κοινωνικής αναπαραγωγής;

Δεν θα αλλάξουμε ολοκληρωτικά τις σχέσεις μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης αν δεν αλλάξουμε ολοκληρωτικά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Να φροντίζουμε τους εαυτούς μας με τρόπο αντάξιο της ανθρωπιάς μας είναι η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να φροντίζουμε αυτό στο οποίο ανήκουμε.

“Τέλος του κόσμου, τέλος του μήνα: ίδιος εχθρός, ίδια μάχη”: Αυτό το σύνθημα, που ακούστηκε στις συγκεντρώσεις που είδαν τη σύγκλιση των Κίτρινων Γιλέκων και των διαδηλωτών/τριών για το κλίμα, στη Γαλλία, εκφράζει την ουσία του ζητήματος: Οι αγώνες ενάντια στις κοινωνικές καταστροφές και οι αγώνες ενάντια στις οικολογικές καταστροφές είναι οι δυο διαστάσεις της ίδιας οικοσοσιαλιστικής μάχης. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στις πιέσεις στις COP. Βρίσκεται στη σύγκλιση των αγώνων των εκμεταλλευμένων και των καταπιεσμένων για ένα κόσμο αναγκαίο, εφικτό και επιθυμητό.

25/11/2019

Σημειώσεις

[1] Τα μέρη στο εκατομμύριο (ppm) είναι μια μονάδα συγκέντρωσης. 350 ppm CO₂ σημαίνουν ότι, σε ένα εκατομμύρια μόρια, 350 είναι μόρια CO₂. Στη διάρκεια των 800.000 ετών που προηγήθηκαν του εικοστού αιώνα, η συγκέντρωση CO₂ κυμαινόταν μεταξύ 220 και 280 ppm.

[2] GIEC, ειδική έκθεσηl 1,5°C.

[3] Ονομάζουμε έτσι τις συνέπειες της υπερθέρμανσης που επιταχύνουν την υπερθέρμανση

Του Τζον Μόλινιου (1978)

Μετάφραση Βασίλης Μορέλλας

Πηγή: https://www.marxists.org/history/etol/writers/molyneux/1978/party/

Οι εμφάσεις με έντονα μαύρα γράμματα από τη διαχείριση του σάιτ

7o κεφάλαιο: Το επαναστατικό κόμμα σήμερα

       1.Η θεωρία για το κόμμα από τον καιρό του πολέμου

Έχουμε ως τώρα ιχνογραφήσει την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας του κόμματος από την πρωταρχική καθιέρωση της ιδέας ενός κόμματος της εργατικής τάξης απ’τον Μαρξ, μέσα από την έννοια του κόμματος πρωτοπορίας του Λένιν, την έμφαση της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη δημιουργικότητα των μαζών, τη μοναχική υπεράσπιση του Λενινισμού από τον Τρότσκι, μέχρι την ανάλυση του Γκράμσι περί πάλης για ηγεμονία. Ο απολογισμός μας έχει τώρα ουσιαστικά ολοκληρωθεί, καθώς απ’την εποχή του Τρότσκι και του Γκράμσι δεν έχει υπάρξει καμία μείζων συνεισφορά στη θεωρία του κόμματος.

Ο λόγος για αυτή τη στασιμότητα δεν είναι δύσκολο να βρεθεί. Η μεταπολεμική περίοδος έχει κυριαρχηθεί απ’την πιο επιμηκυμένη άνθηση στην ιστορία του καπιταλισμού, η οποία έχει συντελέσει στο μέγιστο βαθμό στη ρεφορμιστική ενσωμάτωση της εργατικής τάξης. Συνθλιβόμενος ανάμεσα στη σχετική παθητικότητα της εργατικής τάξης και το νεκρό χέρι της Σταλινικής «ορθοδοξίας», ο αυθεντικός μαρξισμός ωθήθηκε, όπως είχαν τα πράγματα, στο περιθώριο. Εκείνοι οι λίγοι που παρέμειναν αφοσιωμένοι στο στόχο της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης ήταν αναγκαστικά απορροφημένοι στην υπεράσπιση των στοιχειωδών του μαρξισμού (του ρόλου της εργατικής τάξης, της εργασιακής θεωρίας της αξίας, των αντιφάσεων του καπιταλισμού) και την επεξεργασία των μείζονων αλλαγών που λάμβαναν χώρα στον κόσμο (του φαινόμενου του κρατικού καπιταλισμού, της διαρκούς οικονομίας των όπλων, των αλλαγών στον ιμπεριαλισμό). Τους έλειπε η πρακτική πείρα της επαναστατικής πάλης για να κάνουν την παραπέρα ανάπτυξη της μαρξιστικής κομματικής θεωρίας εφικτή είτε επιτακτική.

Έχει διατεθεί, ωστόσο, ένας αριθμός μη-μαρξιστικών εναλλακτικών στο επαναστατικό εργατικό κόμμα, ως μέσα επίτευξης της ανατροπής του καπιταλισμού. Η μεταπολεμική περίοδος έχει γίνει μάρτυρας αναβίωσης ποικίλων μορφών βολονταρισμού, αυθορμητισμού και λαϊκομετωπισμού, αλλά όλες έχουν αποτύχει στη δοκιμασία της πράξης. Ο βολονταρισμός έλαβε την πιο ακραία και σημαντική του έκφραση στη θεωρία ότι η επανάσταση μπορούσε να γίνει από μια μικρή κομπανία αγροτών ανταρτών, χωρίς να περιμένει για την ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και χωρίς να κινητοποιήσει τη μάζα της εργατικής τάξης.[1] Αλλά μετά την αρχική θεαματική επιτυχία στην Κούβα,[2] η στρατηγική των αντάρτικων εστιών απέτυχε να σημειώσει πρόοδο στη Λατινική Αμερική και τελικά καταποντίστηκε στην Βολιβιανή ζούγκλα με το θάνατο του Τσε Γκεβάρα το 1967. Ούτε και η προσπάθεια να διατηρηθεί η μέθοδος, αλλά να μετατοπιστεί ο χώρος της στις κωμοπόλεις, με παράδειγμα τους Τουπαμάρος της Ουρουγουάης*, είχε παραπάνω από προσωρινή επιτυχία.[3] Ο αυθορμητισμός -η απόρριψη οργάνωσης, αρχής και πάνω απ’όλα πολιτικού κόμματος- υπήρξε εν πολλοίς προϊόν της φοιτητικής εξέγερσης που απλώθηκε σε όλον τον κόσμο τη δεκαετία του 1960. Όμως, το υψηλότερο επίτευγμα αυτής της φάσης του κινήματος, τα γεγονότα του Γαλλικού Μάη του 1968, αποτέλεσε επίσης την πιο ακαταμάχητη εκδήλωση της ανεπάρκειάς της. Ακριβώς εξαιτίας της απουσίας ενός μαζικού επαναστατικού εργατικού κόμματος, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα στάθηκε ικανό να αποσοβήσει τη μαχητικότητα της μεγάλης γενικής απεργίας και να εξυφάνει έναν ισχνό συμβιβασμό με τον Ντε Γκωλ, εκτονώνοντας έτσι την οξεία κοινωνική κρίση, σχεδόν τόσο γρήγορα όσο είχε αναδυθεί.[4] Τέλος, η στρατηγική του λαϊκού μετώπου και η ειρηνική μετάβαση στον σοσιαλισμό μπήκαν ακόμη μια φορά σε δοκιμή, στο σχήμα της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, με καταστροφικές συνέπειες που είναι γνωστές σε όλους.[5]

Αυτή η εκδήλωση της χρεοκοπίας αυτών των εναλλακτικών (και οι περιπτώσεις που μόλις παρατέθηκαν είναι μονάχα τα σαφέστερα από πολλά παραδείγματα) έχει συνδυαστεί με το βάθεμα της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού και τη συνεπαγόμενη άνοδο στην πάλη της εργατικής τάξης κατά την τελευταία δεκαετία [του ’70 -ΣτΜ] για να μας κάνει να επικεντρώσουμε και πάλι την προσοχή μας στην μαρξιστική θεωρία του κόμματος. Το αποτέλεσμα είναι, από τη μία, η εμφάνιση ενός αριθμού μελετών αφιερωμένων στο ξεθάψιμο της μαρξιστικής παράδοσης πάνω στο ζήτημα του κόμματος και την υπόδειξη προοπτικών για το σήμερα[6] και από την άλλη, η ανάδειξη σε διάφορες χώρες ευμεγεθών οργανώσεων (όχι μαζικών κομμάτων, μα αρκετά μεγάλων για να συγκροτούν ένα σοβαρό ξεκίνημα) με τον στόχο οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος. Είναι ως μια συνέχιση και συστηματοποίηση του προηγούμενου έργου και ως μια βοήθεια στην τελευταία που το παρόν πόνημα έγινε νοητό. Αυτό που απομένει, επομένως, είναι να συνοψίσουμε τις κύριες αρχές της μαρξιστικής θεωρίας για το κόμμα, όπως διαγράφηκαν από αυτή τη μελέτη της ανάπτυξής της και να υποδείξουμε σημεία-κλειδιά για την εφαρμογή τους σήμερα.

2. Κεντρικά χαρακτηριστικά και καθήκοντα του επαναστατικού κόμματος

Ο ρόλος, τα καθήκοντα και οι οργανωτικές μορφές του κόμματος δεν είναι παγιωμένες όλον τον καιρό και σε όλα τα μέρη∙ πρέπει αναγκαία να αποκομίζονται από και να προσαρμόζονται σε χειροπιαστές καταστάσεις όπου το κόμμα λειτουργεί. Παρόλα αυτά, στη βάση ενός αγώνα που κρατάει πάνω από έναν κι ένα τέταρτο αιώνα, μπορούμε να κάνουμε τις ακόλουθες γενικεύσεις:

Η ταξική φύση του κόμματος. Το επαναστατικό κόμμα πρέπει να είναι ένα κόμμα της εργατικής τάξης. Αυτή η στοιχειώδης και θεμελιώδης αρχή, καθιερωμένη από τον Μαρξ, χρειάζεται να επαναληφθεί άλλη μια φορά, επειδή τόσο συχνά ξεχνιέται ή αγνοείται τα τελευταία χρόνια. Το κόμμα πρέπει να είναι προλεταριακό, όχι μόνο με την έννοια ότι το πρόγραμμά του αποτελεί ενάρθρωση των σοσιαλιστικών φιλοδοξιών της εργατικής τάξης, μα επίσης στην κοινωνική του σύνθεση και το πεδίο των καθημερινών του δραστηριοτήτων. Καμία ομάδα ανταρτών, κανένα αγροτικό κίνημα, φοιτητικό κίνημα ή συνάθροιση διανοουμένων, όσο περίφημο κι αν είναι το πρόγραμμά τους, δεν μπορούν να αποτελέσουν υποκατάστατο για ένα κόμμα με ρίζες στο βιομηχανικό προλεταριάτο. Μια νεαρή οργάνωση που βρίσκει τον εαυτό της, όπως συχνά συμβαίνει, κυρίως μικροαστικό στη σύνθεσή του, πρέπει να κάνει επίμοχθη προσπάθεια αυτοκριτικής και αυτο-μεταμόρφωσης ώστε να κάνει τη μετάβαση προς ένα εργατικό κόμμα.

Το κόμμα ως πρωτοπορία. Η ανάγκη για ένα κόμμα προέρχεται από την ανομοιόμορφη εξέλιξη της εργατικής τάξης και το κόμμα στοχεύει να αγκαλιάσει όχι ολόκληρη την τάξη (που σε «κανονικούς» καιρούς κυριαρχείται από αστική ιδεολογία), μα την ταξικά συνειδητή πρωτοπορία. Αυτό το σημείο, καθιερωμένο από τον Λένιν, έχει τόσο συχνά διαστρεβλωθεί και παρερμηνευτεί, που απαιτεί την ακόλουθη διευκρίνιση: το κόμμα αποτελεί μια πρωτοπορία, αλλά η πρωτοπορία δεν είναι μια μικροσκοπική ελίτ που στέκεται έξω από το κύριο σώμα της τάξης∙ είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες εργατών που αληθινά ηγούνται της τάξης στις καθημερινές μάχες της στα εργοστάσια, τα ορυχεία, τα γραφεία, τα εργοτάξια και τους δρόμους. Το κόμμα καθοδηγεί την τάξη, δεν κάνει την ουρά της, αλλά την καθοδηγεί από μέσα, όχι από έξω.

Το κόμμα είναι μια οργάνωση μάχης. Αυτό έχει δυο πλευρές. Πρώτον, το κόμμα δεν διεκδικεί την ηγεσία της τάξης σαν από δικαίωμα, αλλά έχει να παλέψει για να την κερδίσει, παράγοντας απτές προτάσεις δράσης για κάθε θέμα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, από το μικρότερο ζήτημα περί εργοστασιακών συνθηκών ως τα μεγαλύτερα ζητήματα διεθνούς πολιτικής. Το κόμμα πρέπει να αποδείξει στην πράξη, στον αγώνα, ότι είναι ο καλύτερος υπερασπιστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευομένων. Δεύτερον, το κόμμα πρέπει τελικά να προετοιμάζεται για την ταξική πάλη στην οξύτερη μορφή της, το μαζικό ξεσηκωμό και την εξέγερση. Αυτό δε σημαίνει πρόωρη υιοθέτηση μιας παραστρατιωτικής στάσης με τρόπο που να θυσιάζει τη νομιμότητα του κόμματος και να το εμποδίζει να διεξάγει τα πιο βασικά του καθήκοντα στον καθημερινό αγώνα, αλλά όντως περιλαμβάνει, σε ορισμένο σημείο, την επιτέλεση προσεχτικών ετοιμασιών και τη δημιουργία του είδους της οργάνωσης που μπορεί ταχύτατα να λειτουργήσει σε στρατιωτική βάση. Επειδή με αυτούς τους τρόπους το κόμμα είναι οργάνωση μάχης, δεν έχει χώρο για ένα στρώμα παθητικών κατόχων καρτών μέλους ή προνομιούχων, εξασφαλισμένων γραφειοκρατών. Τα μέλη του πρέπει να διαθέτουν ενεργητικότητα κι αυτοθυσία κι είναι επομένως πιθανό να’ναι νεαρά.

Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Καμία χρήσιμη γενίκευση δεν μπορεί να γίνει ως προς συγκεκριμένες οργανωτικές δομές -αυτές πρέπει να είναι εξαιρετικά ευέλικτες-, αλλά το ότι το κομματικό καθεστώς πρέπει να συνδυάζει δημοκρατία και συγκεντρωτισμό δεν αποτελεί σκέτη οργανωτική φόρμουλα, παρά απορρέει απευθείας από τα καθήκοντα του κόμματος και τη φύση της ταξικής πάλης. Η δημοκρατία είναι ουσιώδης επειδή το κόμμα δεν αποτελεί δεσπότη της εργατικής τάξης, μα ένα όργανο της αυτο-απελευθέρωσής της. Χωρίς δημοκρατία κι ελεύθερη συζήτηση δεν υπάρχει τρόπος το κόμμα να μπορεί να διαμορφώσει πολιτικές που αντιστοιχούν πραγματικά στις ανάγκες της εργατικής τάξης και ταιριάζουν στη χειροπιαστή κατάσταση. Ο συγκεντρωτισμός είναι ουσιώδης επειδή το κόμμα πρέπει να διεξαγάγει έναν οδυνηρό αγώνα εναντίον ενός πολύ συγκεντρωτικού εχθρού -το καπιταλιστικό κράτος. Χωρίς ενότητα στη δράση, όπως κάθε συνδικαλιστής γνωρίζει, η ήττα είναι αναπότρεπτη.

Αναφορικά με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, υπάρχουν δύο παγίδες που είναι ιδιαίτερα πιθανό να ταλαιπωρήσουν νέες και μέχρι τούδε μικρές οργανώσεις του είδους που κυρίως υπάρχουν στην επαναστατική αριστερά ανά τον κόσμο σήμερα. Η πρώτη είναι ο κίνδυνος μια μικρή ομάδα, στην καλύτερη ένα έμβρυο κόμματος, να υιοθετήσει την πλήρη πανοπλία των διοικητικών δομών που αναλογούν σε ένα επαναστατικό κόμμα και έτσι να γίνει καταγέλαστα υδροκέφαλη. Η δεύτερη είναι ο κίνδυνος, ειδικά όταν μια οργάνωση έχει να κάνει τη μετάβαση από την προπαγάνδα στην αγκιτάτσια, να είναι υπερ-δημοκρατική και να κουβεντιάζει όλα τα ζητήματα ατέλειωτα. Το κόμμα δεν είναι όμιλος συζήτησης -κουβεντιάζει έτσι ώστε να φτάσει σε μια απόφαση και μετά εφαρμόζει αυτήν την απόφαση με ενιαίο τρόπο.

Η ανεξαρτησία του κόμματος. Το κόμμα παίρνει τη θέση του πάνω σε μαρξιστικές αρχές ως ο εκπρόσωπος των ιστορικών συμφερόντων της εργατικής τάξης -ποτέ δεν πρέπει να θυσιάζει την ανεξαρτησία του σε οποιαδήποτε πολιτική δύναμη, ανοιχτά αστική, ρεφορμιστική ή κεντριστική. Αυτό κατά κανένα τρόπο δεν αποκλείει οποιοδήποτε αριθμό από συμμαχίες, συμβιβασμούς, προσωρινές συμφωνίες κλπ. με άλλες οργανώσεις, αλλά πράγματι αποκλείει να εγκαταλείψει το δικαίωμα σε ελεύθερη κριτική, μια ξέχωρη πολιτική γραμμή και μια ξέχωρη οργάνωση. Αυτό ισχύει ακόμη και στην ακραία περίπτωση εισόδου σε ή σύναψης δεσμού με ένα μεγαλύτερο κόμμα (π.χ. το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα). Η εξάρτηση, πρέπει να θυμόμαστε, δε χρειάζεται να είναι θέμα επίσημων συμφωνιών ή περιορισμών. Το Βρετανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, για παράδειγμα, είναι επίσημα μια ανεξάρτητη οργάνωση, ωστόσο πολιτικά είναι δεμένη στους «αριστερούς» συνδικαλιστές ηγέτες και τους «αριστερούς» Εργατικούς βουλευτές. Ένα μαρξιστικό κόμμα ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπει στον εαυτό του να προσκολλάται άκριτα στον κάθε λαϊκιστή δημαγωγό ή διαπρεπή αριστερό ρεφορμιστή, οσοδήποτε ριζοσπαστικός.

Το κόμμα και η ενότητα της εργατικής τάξης. Το κόμμα είναι η πρωτοπορία της τάξης και πρέπει να διατηρεί την ανεξαρτησία του, αλλά ο στόχος του είναι η ενότητα της εργατικής τάξης. Τρία πράματα συνεπάγονται από αυτό. Πρώτον, ότι το κόμμα πρέπει να αγωνίζεται αδυσώπητα ως ζήτημα αυστηρότατης αρχής εναντίον όλων εκείνων των διαιρέσεων μέσα στην εργατική τάξη -διαιρέσεων φυλής, εθνικότητας, μεταξύ ανδρών και γυναικών, ειδικευμένων και ανειδίκευτων, εργαζόμενων και ανέργων, ηλικιωμένων και νέων, κλπ.- που τόσο επιμελώς υποδαυλίζονται από την άρχουσα τάξη και μέσω των οποίων αυτή συντηρεί την εξουσία της. Δεύτερον, το κόμμα δεν πρέπει να επιτρέπει η ύπαρξή του ως μια ξεχωριστή οργάνωση να διαρρηγνύει την ενότητα που χρειάζεται η τάξη στην καθημερινή της πάλη κατά των εργοδοτών και του κράτους. Από αυτήν την επιταγή προέρχεται η στρατηγική του ενιαίου μετώπου με ρεφορμιστικές οργανώσεις, αλλά αυτή η στρατηγική (εφαρμόσιμη σε πολλές, μα όχι όλες τις περιστάσεις) είναι μόνο μία έκφραση της γενικής αρχής που κυβερνά τη σχέση του κόμματος με όλες τις άλλες πολιτικές τάσεις στην εργατική τάξη -βαδίζουμε χώρια, χτυπάμε μαζί. Τρίτον, παρόλο που το κόμμα πρέπει να αγρυπνά για το “νέρωμα” του προγράμματος και των πολιτικών του υπό την πίεση των καθυστερημένων εργατών, δεν πρέπει διόλου να περιχαρακωθεί από αυτούς τους εργάτες και πρέπει να αξιοποιήσει κάθε οδό για να τους προσεγγίσει. Έτσι, ενώ εκατομμύρια εργατών παραμένουν σε αντιδραστικά συνδικάτα, το κόμμα πρέπει να δουλέψει μέσα σε αυτά τα συνδικάτα, άσχετα πόσο προδοτική και διεφθαρμένη η ηγεσία τους. Ενόσω η μάζα των εργατών διατηρεί ψευδαισθήσεις για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, το κόμμα πρέπει παροτρύνει σε στήριξη αυτών των κομμάτων εναντίον των ανοιχτά αστικών κομμάτων, έτσι ώστε αυτές οι ψευδαισθήσεις να διαλυθούν από την πείρα. Ενόσω η πλειοψηφία της τάξης επενδύει με εμπιστοσύνη την κοινοβουλευτική δημοκρατία, το κόμμα πρέπει να συμμετέχει στις εκλογές, χρησιμοποιώντας τες για να κάνει επαναστατική προπαγάνδα και να υποσκάπτει το κοινοβουλευτικό σύστημα από μέσα.

Τα μορφωτικά καθήκοντα του κόμματος. Το κόμμα πρέπει να αναλάβει ένα διαρκές και περίπλοκο έργο μόρφωσης. Πρέπει να εκπαιδεύει επαναστάτες ηγέτες εμβαπτισμένους στην μαρξιστική παράδοση, αλλά ικανούς για χειροπιαστές αναλύσεις και για ανεξάρτητη κρίση. Πρέπει να παράγει ένα ευρύ στρώμα, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Γκράμσι, «οργανικών διανοούμενων», εργατών με καθαρή αντίληψη της συνολικής φύσης του αγώνα και των μεθόδων διεξαγωγής του. Πρέπει να δουλέψει για την πλατύτερη δυνατή διάδοση βασικών μαρξιστικών και σοσιαλιστικών αρχών μέσα στην εργατική τάξη, μεταγλωττίζοντας ασταμάτητα τη θεωρία του σε θεματικά κι ευκολονόητα παραδείγματα και εκθέσεις στον τύπο του κι όλη του την προπαγάνδα. Σχετικά με την εκπαίδευση, δύο σημεία πρέπει να συγκρατηθούν στο μυαλό: η διαδικασία εκπαίδευσης πρέπει να είναι επικρατέστερα πρακτική παρά ακαδημαϊκή στο χαρακτήρα της (αφού το δεύτερο οδηγεί αναπόφευκτα στην κυριαρχία μικροαστικών στοιχείων) και, όπως τόνισε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, το κόμμα πρέπει να είναι τόσο ικανό να μαθαίνει από τους εργάτες όσο και να τους διδάσκει. Το κόμμα συνιστά συλλογική μνήμη κι εγκέφαλο της εργατικής τάξης, μα είναι ένας εγκέφαλος που χρειάζεται αδιάλειπτη ανανέωση κι ενημέρωση.

Ο αγώνας για ηγεμονία. Το κόμμα πρέπει να εργαστεί για να συνενώσει όλες τις δυνάμεις των καταπιεσμένων σε ένα κοινό αγώνα κατά του καπιταλισμού, υπό την ηγεσία του προλεταριάτου. Ιστορικά και σε παγκόσμια κλίμακα, αυτό έχει υπάρξει πρωταρχικά ένα ζήτημα υλοποίησης μιας συμμαχίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς και κάθε εργατικό κόμμα πρέπει να σιγουρευτεί ότι περιλαμβάνει την υπεράσπιση των συμφερόντων των φτωχών αγροτών στο πρόγραμμά του. Επιπρόσθετα σε αυτό, η τελευταία δεκαετία έχει δει την ανάδυση μιας σειράς νέων δυνάμεων -με το κίνημα των μαύρων, το γυναικείο κίνημα και το φοιτητικό κίνημα ως σημαντικότερα- που κατέχουν μεγάλο επαναστατικό δυναμικό, μα που θέτουν ορισμένα στρατηγικά προβλήματα για το κόμμα. Από τη μια πλευρά, κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για μικρές οργανώσεις χωρίς ισχυρή προλεταριακή βάση, το κόμμα μπορεί να ριχτεί τόσο άκριτα και ενθουσιωδώς μέσα σε αυτά τα κινήματα που υποκύπτει στον αναγκαστικά κατακερματισμένο χαρακτήρα τους και αμελεί το θεμελιακό καθήκον του στην βιομηχανική εργατική τάξη. Από την άλλη πλευρά, το κόμμα μπορεί να απορρίψει δογματικά τα ειδικά προβλήματα και τις διεκδικήσεις των διάφορων καταπιεσμένων στρωμάτων και να παρουσιάσει στα κινήματά τους ένα τελεσίγραφο ότι αυτά θα πρέπει να αποδεχτούν εκ των προτέρων την ηγεσία του προλεταριακού κόμματος, κάτι που καταλήγει όχι σε ενότητα μα σε αποξένωση. Επομένως, αυτό που χρειάζεται είναι η άνευ όρων υποστήριξη στα δικαιολογημένα αιτήματα των καταπιεσμένων στρωμάτων, συνδυασμένη με επιμονή που βασίζεται σε αρχές μα και σε υπομονή, για την ανάγκη ενότητας στον αγώνα κατά του κοινού εχθρού, για τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα και για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης. Πάνω απ’όλα, ο ολοκληρωμένος αγώνας για ηγεμονία, που ενέχει την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας της επαναστατικής κουλτούρας σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων, μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικά μόνο από ένα κόμμα που έχει ήδη εξασφαλίσει μια γερή βάση μέσα στην εργατική τάξη.

Η Διεθνής. Το προλεταριάτο είναι μια διεθνής τάξη και η κοινωνική επανάσταση είναι μια διεθνής διαδικασία. Κατά συνέπεια, όλα τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού κόμματος που έχουμε απαριθμήσει εδώ, πρέπει να πραγματωθούν εν τέλει σε διεθνή κλίμακα σε ένα μοναδικό παγκόσμιο κόμμα. Την παρούσα στιγμή, μια τέτοια Διεθνής δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να χτιστεί μέσα σε μια μέρα. Ένα «παγκόσμιο κόμμα», αποτελούμενο, σαν την Τέταρτη Διεθνή, από μια χούφτα ομοϊδεατών σεκτών, είναι φαντασίωση που δε μπορεί να παράγει διεθνή ηγεσία με οποιοδήποτε κύρος. Από την άλλη πλευρά, μια ομοσπονδία βασικά ετερογενών οργανώσεων, όπως η Πρώτη διεθνής, θα καταρρεύσει την κρίσιμη στιγμή. Η Τρίτη Διεθνής σχηματίστηκε πάνω στο κύρος της νικηφόρας Ρωσικής Επανάστασης, αλλά μια επανάληψη αυτής της ακολουθίας γεγονότων δε μπορεί να αναμένεται παθητικά. Πώς μπορεί λοιπόν να χτιστεί η Διεθνής; Προς το παρόν, ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τις υπάρχουσες επαναστατικές εργατικές οργανώσεις είναι να απασχοληθούν οπουδήποτε είναι εφικτό σε πρακτική συνεργασία και σε αδιάκοπη ανταλλαγή θεωρητικών θέσεων, ούτως ώστε βαθμιαία, πάνω στη βάση αυτής της από κοινού δουλειάς και υπό τον αντίκτυπο των συμβάντων, να μπορούν να επιτευχθούν στενότεροι δεσμοί και μεγαλύτερη πολιτική ομοιογένεια. Αλλά αυτή η δουλειά πρέπει να διεξάγεται με τη ξεκάθαρη προοπτική ότι ο στόχος της είναι η δημιουργία μιας νέας επαναστατικής εργατικής Διεθνούς. Γιατί η οικοδόμηση επαναστατικών κομμάτων και η διεθνής τους ενοποίηση αποτελεί τώρα το πρωταρχικό και πιο επείγον στρατηγικό καθήκον που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες σε όλον τον κόσμο. Αν δεν κατορθωθεί, η εργατική τάξη θα είναι ανίκανη να επιλύσει προς όφελός της την κρίση του καπιταλισμού που γίνεται οξύτερη μέρα με τη μέρα.

Τέλος, διατρέχοντας όλα αυτά που το κόμμα είναι και κάνει, το νήμα που συνδέει όλα τα κεντρικά του χαρακτηριστικά και καθήκοντα είναι η διαρκής μάχη να συνδεθεί η θεωρία με την πράξη. Το κόμμα υπάρχει για να μεταφράσει τους γενικούς στόχους του σοσιαλισμού σε χειροπιαστές πρακτικές δραστηριότητες και να συναρμόσει κάθε άμεσο αγώνα με τον απώτατο στόχο του σοσιαλισμού. Μέσα από το κόμμα, η θεωρία -η υλιστική ερμηνεία της ιστορίας, η ανάλυση του καπιταλισμού και των αντιφάσεών του και η κατανόηση του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης- κατατοπίζει την πρακτική και μέσα από το κόμμα, η πρακτική -η πάλη για να αλλάξεις τον κόσμο- διεγείρει, κατευθύνει, δοκιμάζει και τελικά πραγματοποιεί τη θεωρία.

Όταν ο καπιταλισμός είναι σταθερός και η εργατική τάξη δεν αποτελεί καμία ανοιχτή πρόκληση για το σύστημα, θεωρία και πράξη χωρίζονται αναπόφευκτα. Σε τέτοιες συνθήκες το επαναστατικό κόμμα μπορεί να προετοιμαστεί, αλλά όχι να χτιστεί. Παραμένει αφηρημένη αναγκαιότητα. Αλλά όταν, όπως σήμερα, το σύστημα βασανίζεται από κρίση, τότε θεωρία και πράξη συνελκύονται και η οικοδόμηση του κόμματος γίνεται, όχι πια αφηρημένη φιλοδοξία, μα τόσο πρακτική αναγκαιότητα όσο και πραγματική δυνατότητα.

* Τουπαμάρος (Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα), από το όνομα του Τουπάκ Αμάρου του 2ου, βασιλιά των Ίνκας που πολέμησε τους Ισπανούς κατακτητές: ήταν επαναστατική οργάνωση της Ουρουγουάης, με κυρίως μεσοαστική-μικροαστική σύνθεση, που έδρασε τις δεκαετίες του 1960 και 1970, απαντώντας στην στρατιωτική καταστολή που συνόδεψε την οικονομική κρίση της χώρας το 1968. Ξεκινώντας από διανομές κλεμμένων τροφίμων στον φτωχό πληθυσμό, πέρασε σε πολιτικές απαγωγές και έφτασε στην τακτική του αντάρτικου πόλεων∙ γι’αυτό λειτουργούσε συνωμοτικά. Ηττήθηκε στρατιωτικά το 1972. Σήμερα πολλά στελέχη του έχουν μετακινηθεί στο ρεφορμισμό, το σοσιαλφιλελευθερισμό, όπως και σε κυβερνητικές θέσεις (π.χ. ο Χοσέ Μουχίκα, πρόεδρος της χώρας το 2009).

7. Το επαναστατικό κόμμα σήμερα

[1] Όπως το έθεσε ο Τσε Γκεβάρα όταν συνόψιζε την ουσία του ανταρτοπόλεμου:

1. Οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να κερδίσουν τον πόλεμο κατά του στρατού.
2. Δεν είναι απαραίτητο να περιμένεις μέχρι να υπάρξουν όλοι οι όροι για τη διεξαγωγή της επανάστασης∙ η εξέγερση μπορεί να τους δημιουργήσει.

3.Στην υπανάπτυκτη Αμερική η ύπαιθρος είναι το βασικό πεδίο του ένοπλου αγώνα.

(Ανταρτοπόλεμος, Νέα Υόρκη 1961, σ.15.)

[2] Η Κουβανική κατάσταση αποτελούσε εξαίρεση από δυο πλευρές: (α) το καθεστώς Μπατίστα ήταν σε κατάσταση προχωρημένης διάλυσης και αποσύνθεσης και εγκατέλειψε σχεδόν αμαχητί∙ (β) οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστευαν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους στασιαστές για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς και αρχικά δεν ήταν εχθρικές -ένα σφάλμα που δεν ξαναέκαναν. Επίσης, το ότι μιλάμε για «επιτυχία στην Κούβα» δε θα’πρεπε να εκληφθεί ότι σημαίνει επιτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι ίδιοι οι Κουβανοί επαναστάτες δεν διεκδικούσαν τόσα πολλά τότε. Μόνο αφού η Κούβα είχε επιλέξει το Κομμουνιστικό μπλοκ το 1961, έγινε η Κουβανική επανάσταση αναδρομικά «σοσιαλιστική». Στην πραγματικότητα, η απουσία ενός επιτυχημένου αγώνα αυτο-απελευθέρωσης της εργατικής τάξης σήμαινε ότι οι οικονομική δομή της Κούβας μετατράπηκε αναγκαστικά σε κρατικοκαπιταλιστική.

[3] Βλ. Φρανκ Ρόμπερτς, «Οι Τουπαμάρος», Διεθνής Σοσιαλισμός (International Socialism), 65.

[4] Βλ. Τόνι Κλιφ και Ίαν Μπέρτσαλ, Γαλλία: Ο Αγώνας Συνεχίζεται, Λονδίνο 1968.

[5] Για μια ανάλυση και κριτική της στρατηγικής της Λαϊκής Ενότητας από έναν μετέχοντα στα γεγονότα, βλ. Χίλιος Πριέτο, Χιλή: Οι Γορίλες είναι Ανάμεσά Μας, Λονδίνο 1974.

[6] Για παράδειγμα: Λούτσιο Μάγκρι, «Προβλήματα της Μαρξιστικής Θεωρίας του Επαναστατικού Κόμματος», Νέα Αριστερή Επιθεώρηση (New Left Review), 60∙ Ροσάνα Ροσάντα, «Τάξη και Κόμμα», Σοσιαλιστικό Μητρώο (Socialist Register), 1970∙ Ζαν-Πολ Σαρτρ, «Μάζες, Αυθορμητισμός, Κόμμα», Σοσιαλιστικό Μητρώο, 1970∙ Ερνέστ Μαντέλ, «Η Λενινιστική Θεωρία της Οργάνωσης», Λονδίνο (χ. ημερ.)∙ Μόντι Τζόνστοουν, «Μαρξ και Ένγκελς και η Έννοια του Κόμματος», Σοσιαλιστικό Μητρώο, 1967∙ Κρις Χάρμαν, «Κόμμα και Τάξη» και Τόνι Κλιφ, «Ο Τρότσκι για τον “Υποκαταστατισμό”», στο Ντάνκαν Χάλας κ.α., Κόμμα και Τάξη, Λονδίνο, (χ. ημερ.).

του Αλέξη Λιοσάτου

Μαζικό συλλαλητήριο (περίπου 2000) πραγματοποιήθηκε στην Πτολεμαΐδα παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες ενάντια στο νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση για τη ΔΕΗ κι αναμένεται να ψηφιστεί μέχρι τα τέλη του μήνα. Το συλλαλητήριο το κάλεσε η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και φορείς της πόλης και φυσικά παρέλασαν γραφειοκράτες, βουλευτές, δήμαρχοι, παπάδες κλπ, σε μια κλασική προσπάθεια προβολής της μιας μέρας, που δεν προμηνύει καμιά προσπάθεια σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική. Ωστόσο συμμετείχαν και αρκετοί απλοί εργαζόμενοι της ΔΕΗ κι απλοί πολίτες που βλέπουν την περιοχή να υποβαθμίζεται συνεχώς και ξέρουν ότι η συρρίκνωση και το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων θα οδηγήσουν την πόλη σε ερήμωση.

Η ΓΕΝΟΠ προκήρυξε επαναλαμβανόμενες  48ωρες απεργίες. Η κυβέρνηση δρομολογεί περαιτέρω ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα της ΔΕΗ, «μοντέλο ΟΤΕ» με εθελούσιες αποχωρήσεις και κατάργηση μονιμότητας, αύξηση λογαριασμών για τα λαϊκά νοικοκυριά και ελαφρύνσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ δρομολογεί το πλήρες κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων τα επόμενα χρόνια. Στο συλλαλητήριο συμμετείχαν και οι δυνάμεις του σωματείου Εργατική Αλληλεγγύη αλλά και οι δυνάμεις του ΚΚΕ-οι τελευταίες πραγματοποίησαν και πορεία.

Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν τεράστια δύναμη και αν πράγματι κάνουν μαχητική απεργία διαρκείας θα έχουν όχι μόνο την πόλη στο πλευρό τους αλλά την εργατική τάξη όλης της Ελλάδας. Έχουν τη δύναμη να παρασύρουν μαζί τους και τα υπόλοιπα συνδικάτα και να οδηγήσουν την σημερινή κυβέρνηση κλόουν και ακροδεξιών στην ήττα. Ακόμα και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου (που λογικά θα γίνει αυτή την εβδομάδα) οι απεργίες μπορούν να υποχρεώσουν την κυβέρνηση στην ακύρωσή του. Και σε αυτή την κατεύθυνση (αν υπάρξει τέτοια κατεύθυνση)  αξίζει να συμβάλει η οργανωμένη Αριστερά με όλες τις δυνάμεις της.

Το θέμα είναι ότι οι εργατοπατέρες ούτε παλιότερα ούτε σήμερα φαίνεται να εννοούν αυτά που λένε για «αγώνα διαρκείας», «ούτε βήμα πίσω» και άλλα τέτοια. Διαφορετικά η ΔΕΗ δεν θα είχε ιδιωτικοποιηθεί ούτε θα είχε συρρικνωθεί ήδη σε σημαντικό βαθμό μέχρι σήμερα, με τις ίδιες πάνω-κάτω συνδικαλιστικές ηγεσίες. Διαφορετικά δεν θα είχε περάσει σε σημαντικό βαθμό η προπαγάνδα περί «Δημόσιας ΔΕΗ που αποτελεί βάρος στο δημόσιο-κηφήνων εργαζομένων» κι άλλα τέτοια. Διαφορετικά σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έπρεπε να έχουν ξεσηκώσει όλα τα εργοτάξια και να έχουν οργώσει όλη την πόλη για να ενημερωθούν και να βγουν στους δρόμους οι εργάτες και οι φτωχοί, όχι να οργανώνουν κομπρεμί και συλλαλητήρια με τη συνεργασία όσων είναι εχθροί των εργαζομένων,  να οργανώνουν κοινές συγκεντρώσεις με αυτούς που στόχο έχουν απλώς να βγουν αναμνηστικές φωτογραφίες, με τους κατεξοχήν δηλαδή κηφήνες, τα ανώτερα στελέχη του δήμου, της περιφέρειας, της εκκλησίας της βουλής, των κομμάτων  και πάει λέγοντας. Σύντομα θα ξέρουμε αν επρόκειται για μια από τα ίδια, για μια ακόμα μάχη που χάθηκε από τους γραφειοκράτες με τα χέρια κατεβασμένα.

Πηγή: https://www.marxists.org/archive/higgins/1997/locust/

κεφάλαιο 9 του βιβλίου του Τζιμ Χίγκινς “More Υears for the Locust-The origins of SWP” («Κι άλλα χρόνια για την ακρίδα-η καταγωγή του SWP»). Mετάφραση Αλέξης Λιοσάτος.

Κεφάλαιο 9

“Δεν μπορούμε να ξαναζωντανέψουμε τις παλιές φατρίες, δεν μπορούμε να επιδιορθώσουμε τις παλιές πολιτικές ή να ακολουθήσουμε τους ήχους του πανάρχαιου τυμπάνου.”

Τ.Σ. Έλιοτ, Gerontion

(στΜ στα αγγλικά η λέξη «faction»=φατρία σημαίνει και «φράξια»)

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1960, δεν υπήρχαν μόνο οι κατακερματισμένοι μεν αναπτυσσόμενοι δε αγώνες στη βιομηχανία, αλλά υπήρχαν επίσης και (κινήματα όπως) το CND, η επιτροπή αλληλεγγύης στο Βιετνάμ (VSC) και η μικρότερη καμπάνια κατά των φυλετικών διακρίσεων (CARD): σε όλα αυτά οι ΙS πήραν μέρος. Αυτά ήταν καμπάνιες που κέντρισαν τον ενθουσιασμό και τον ιδεαλισμό των καλύτερων μιας γενιάς, και κυρίως εκείνους τους πιο ιδεαλιστές και ενθουσιώδεις ανθρώπους, τους φοιτητές. Αυτό που ενθουσίαζε ιδιαίτερα ήταν το γεγονός ότι  το 1967 οι Βιετ Κόνγκ προέλαυναν. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έφθασε στο σημείο να σπάσει τα μούτρα του όπως ακριβώς θα τα έσπαγε στη συνέχεια ο ρωσικός ιμπεριαλισμός στο Αφγανιστάν.

Η χρονιά 1968 εμπεριέκλειε αρκετό ενθουσιασμό και δράσεις για να δοκιμάσει τις αντοχές ενός μαζικού κόμματος, πόσο μάλλον μιας ομάδας περίπου 500 μελών. Στο εξωτερικό, υπήρχε η επίθεση του Τετ, τα γεγονότα του Μαΐου στη Γαλλία, η «βελούδινη» επανάσταση του Ντούμπτσεκ στην Τσεχοσλοβακία και στο εσωτερικό η ρατσιστική ομιλία του Ένοχ Πάουελ, με τους λιμενεργάτες να διαδηλώνουν προς υποστήριξή του. Τον Οκτώβριο σημειώθηκε η τεράστια διαδήλωση του VSC, με περισσότερους από 100.000 στο δρόμο. Πάνω από όλα υπήρχαν καταλήψεις και καθιστικές διαμαρτυρίες σε πανεπιστημιουπόλεις σε όλη τη Βρετανία. Οι IS είχαν ήδη έναν αριθμό φοιτητών και έτσι συμμετείχαν θέλοντας και μη στους αγώνες αυτούς. Επρόκειτο για τη βρετανική εκδοχή μιας πλατιάς  πανευρωπαϊκής φοιτητικής εξέγερσης που αντανακλούσε μια σειρά κοινωνιολογικών αλλαγών στα πανεπιστήμια ως απάντηση στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις του καπιταλισμού. Αυτοί οι φοιτητές δεν συμβιβάζονταν με τον τυπικό χαρακτηρισμό τους ως υπερβολικά προνομιούχοι φαφλατάδες βλαμμένοι που έχουν όρεξη να τρέχουν στις γενικές απεργίες, ούτε τρελαίνονταν στην ιδέα να παριστάνουν τους αποστόλους και δουλέψουν για λογαριασμό της KGB. Αυτά ανήκαν στο παρελθόν. Οι σταλινικοί δεν ήταν πλέον πολύ ελκυστικοί και τα πανεπιστήμια στέγαζαν ένα πολύ υψηλότερο ανθρώπων που προέρχονται από την εργατική τάξη από ό,τι μπορούσε να καυχηθεί η οποιαδήποτε επαναστατική ομάδα. Τα πανεπιστήμια πλέον δεν προορίζονταν για να παράγουν διοικητικά στελέχη μιας νεκρής αυτοκρατορίας ή να υπηρετούν στα υψηλότερα κλιμάκια των δημοσίων και δημοτικών υπηρεσιών. Χρειάζονταν πλέον πτυχιούχοι σε μεγάλους αριθμούς για να καλύψουν τις ανάγκες μιας κατά πολύ πιο εκτεταμένης και πιο περίπλοκης καπιταλιστικής μηχανής. Οι δράσεις των φοιτητών ήταν η απεργία και η καθιστική διαμαρτυρία, όπως ακριβώς και των μαχητικών συνδικαλιστών. Αν διέθεταν μια επιπλέον θεατρικότητα, αυτό ήταν απόρροια της νεανικής ηλικίας και προσέθετε σε ψυχαγωγική αξία.

Αυτή ήταν η πρώτη γενιά φοιτητών που επηρεάστηκε πραγματικά από τις επαναστατικές ιδέες και μια μειοψηφία τους μάλιστα με μεγάλη ευχαρίστηση. Από εκείνους που συμμετείχαν σε επαναστατικές οργανώσεις, η πλειοψηφία εντάχθηκε στους IS, με την IMG και τις υπόλοιπες οργανώσεις να ακολουθούν. Φυσικά οι περισσότεροι φοιτητές δεν εντάχθηκαν κάπου και πολλοί από όσους το έκαναν σήμερα έχουν προχωρήσει, πάντως το ποσοστό ανανέωσης (στΜ των οργανώσεων) ήταν εξαιρετικά χαμηλό. Το 1968 ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη ριζοσπαστικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων του «λευκού γιακά» στη δεκαετία του 1970 (στΜ white collar είναι έκφραση των βρετανών για την εργατική τάξη που δουλεύει σε υπηρεσίες και γραφεία και όχι στα εργοστάσια-τους τελευταίους τους αποκαλούν εργάτ(ρι)ες  με«blue collar-μπλε γιακά»). Είναι επίσης γεγονός ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σήμερα είναι πολύ λιγότερο συντηρητικά και αντιδραστικά απ ‘ό, τι θα ήταν χωρίς τη δημιουργική συμβολή των ανθρώπων του ’68. Μεταξύ εκείνων που εντάχθηκαν την εποχή εκείνη στους IS ήταν ο Christopher Hitchens, ο James Fenton, ο Martin Shaw, ο Ruth Nelson και ο Στιβ Τζέφρις, ένας από τους καλύτερους οργανωτικούς υπεύθυνους των IS.

Τα γεγονότα του Μαΐου στη Γαλλία συνέβαλαν απείρως στον ενθουσιασμό της εποχής. Ο Κλιφ κι ο Ίαν Μπέρτσαλ, στο σχετικό βιβλιαράκι τους, είπαν περίπου ότι αυτό που έλειπε από τη γαλλική σκηνή για να νικήσει η επανάσταση ήταν μόνο ένα μπολσεβίκικο κόμμα. Στην πραγματικότητα, στη Γαλλία, όπως και τις περισσότερες άλλες χώρες της Δύσης, υπήρχε πληθώρα οργανώσεων που διεκδικούσαν τον τίτλο του “μπολσεβίκικου σωτήρα”, αλλά το γεγονός ότι δεν έμοιασαν στο πρωτότυπο πραγματικά έθετε με αρκετούς τρόπους το ζήτημα «γιατί όχι;», ένα ζήτημα που δυστυχώς οι Κλιφ και Μπέρτσαλ δεν απάντησαν.

Σε αυτή τη μάλλον υπερθερμανθείσα ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα σοκαρισμένος από την στήριξη των λιμενεργατών στον Πάουελ, ο Κλιφ απεύθυνε πετυχημένο κάλεσμα για ενωτική καμπάνια της Αριστεράς ενάντια στην άμεση απειλή του φασισμού. Το «κενό στα Αριστερά», που είναι αυτό που  χαρακτήριζε την περίοδο κατά τον Κλιφ, δεν μπορούσε να συσκοτίσει το γεγονός ότι επιστρέφαμε στην παλιά τροτσκιστική διατύπωση: «η κρίση της εργατικής τάξης είναι η κρίση της ηγεσίας». Η ενωτική καμπάνια αναπόφευκτα χρειαζόταν να συνοδεύεται από τη συγχώνευση ορισμένων οργανώσεων. Η πολιτική βάση για ενότητα, που οι IS πρότειναν, ήταν:

1. Αντιπολίτευση σε όλες τις οργανώσεις και πολιτικές της άρχουσας τάξης.
2. Για τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και το εργατικό κράτος.
3. Ασυμβίβαστη αντιπολίτευση σε όλες τις μορφές ρατσισμού και σε όλους τους μεταναστευτικούς ελέγχους.

Είναι σαφές ότι η βάση για ενότητα ήταν τόσο ευρεία ώστε να συμπεριλαμβάνει οποιονδήποτε στα αριστερά του ΚΚ, που πιθανότατα θα κλωτσούσε στη διατύπωση για “εργατικό έλεγχο”. Αν και το κάλεσμα απευθύνθηκε σε όλες τις αριστερές ομάδες, στην πραγματικότητα απευθυνόταν στον IMG. [1] Η RSL παρέμενε εγκλωβισμένη στο Εργατικό Κόμμα, η SLL ήταν απόλυτα εχθρική (στΜ απέναντι στους IS) και η Αλληλεγγύη ήταν απασχολημένη προσπαθώντας να τσιμπολογήσει από την αριστερή πτέρυγα των IS. Το IMG ασχολιόταν σοβαρά με τη δουλειά στους φοιτητές, ο γκουρού της Ενωμένης Γραμματείας της 4^ης Διεθνούς (ΕΓΤΔ) Μαντέλ αναθεωρούσε τον μαρξισμό για να χωρέσει τις «εστίες» και τις «κόκκινες βάσεις» στα κολέγια και τα μέλη των IS και IMG δουλεύανε καλά μαζί. Στην Επιτροπή Αλληλεγγύης του Βιετνάμ, ο IMG παρείχε τα επαγγελματικά στελέχη του πλήρους απασχόλησης και οι IS πολλά μέλη της βάσης τους για την οργάνωση των διαδηλώσεων. Ο IMG, ωστόσο, δεν δέχτηκε. Ήταν μικρότερη οργάνωση από το μισό των  IS, είχε μόνο δυο χρόνια ζωής και πρόσφατα είχε πάρει το χρίσμα του επίσημου βρετανικού τμήματος της ΕΓΤΔ. Στο κάτω-κάτω, γιατί να θέλει κάποιος να είναι λίγο πιο αποτελεσματικός στη Βρετανία, όταν μπορεί να κορδώνεται φορώντας ένα μπλουζάκι με τη λεζάντα  “Παγκόσμιο Κόμμα Μπολσεβικισμού” στο στήθος. Η ενωτική καμπάνια που θα αποδεικνυόταν αποτυχία, μετατράπηκε την τελευταία στιγμή σε μια πλήρη καταστροφή. Η ομάδα του Σον Ματγκάμνα «Εργατικός Αγώνας», δήλωσε «ναι» (στη συγχώνευση-ενοποίηση στΜ). Αυτή ήταν μια μικροσκοπική ομάδα με μια χούφτα μέλη στο Μάντσεστερ και λίγους ακόμα σε 2-3 άλλες πόλεις. Είχαν εκδιωχθεί από την ομάδα του Χίλι, αλλά αυτό δεν ήταν κακό, έτσι το σκέφτηκε ο Κλιφ, και, τώρα που το σκέφτομαι, έτσι το σκέφτηκα και εγώ. Ο μύθος έλεγε ότι ο Σον, ο οποίος ήταν λίγο κουφός, αναγκάστηκε να βγάλει το ακουστικό βαρυκοηίας του για να του ανακοινώσει ο Χίλι ότι τον διαγράφει, υπό τον φόβο το ακουστικό μπορεί να περιέχει σύστημα παρακολούθησης. Σαν να ήθελε να αποδείξει ότι αυτή η διαγραφή δεν ήταν τυχαία, ο Σον και οι σύντροφοί του εντάχθηκαν στην RSL, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι θα ξαναδιαγραφούν. Η RSL επέτρεψε στον Σον να φοράει το ακουστικό βαρυκοηίας τ0υ, αλλά τον διέγραψε εξίσου. Τώρα εντασσόταν στους IS. Αφού καταρχάς σύναψε φιλικές σχέσεις με τον Κόλιν Μπάρκερ, ο οποίος ζούσε στο Μάντσεστερ, ο Σον συναντήθηκε με τον Κλιφ και οι δύο τους, χωρίς να ρωτήσουν άλλον, κανόνισαν την ένταξη του «Εργατικού Αγώνα» στους IS. Η αποδοχή του Εργατικού Αγώνα έγινε ουσιαστικά για να αποκτήσει (ο Κλιφ) έναν σύμμαχο στη μετάβαση προς τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και για να βοηθήσει τον Κόλιν Μπάρκερ στο Μάντσεστερ, όπου η πλειοψηφία της κλαδικής οργάνωσης έκλινε προς την ελευθεριακότητα. Στην πράξη ο Ματγκάμνα δεν βοήθησε σε κανέναν από αυτούς τους στόχους, βοήθησε ωστόσο τον εαυτό του στο να κερδίσει μερικά μέλη.

Αυτό δεν ήταν δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, δεν ήταν δημοκρατικό και σίγουρα έθετε υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα της «διαισθητικής μύτης» του Κλιφ. Το πρώτο πράγμα για το οποίο ενημερώθηκαν τα μέλη των IS (σχετικά με το θέμα) ήταν ότι είχαμε αποκτήσει μια πλήρως οργανωμένη φράξια, η οποία τώρα λειτουργούσε υπό το λάβαρο της “Τροτσκιστικής Τάσης” (ΤΤ). Ο Κλιφ θα ήθελε να διώξει την TT με την ίδια αμελή ευκολία που τους είχε φέρει μέσα. Δυστυχώς, είχε μόλις κατοχυρώσει τα δικαιώματα των των φραξιών στη δική του εκδοχή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και οι ενωτικές προτάσεις του δεν περιελάμβαναν στα προαπαιτούμενα συμφωνία για το αν η Ρωσία είναι «εργατικό κράτος», άποψη στην οποία ο Σον παρέμεινε φανατικά προσκολλημένος για αρκετά χρόνια, μέχρι που  στη δεκαετία του 1980 ξαφνικά υπέκυψε στη σκονισμένη γοητεία του γραφειοκρατικού κολεκτιβισμού. Αυτό είναι, εκ πρώτης όψεως, μια απίθανη αλλαγή στάσης, δεδομένου ότι ο γραφειοκρατικός κολεκτιβισμός υπήρχε ως άποψη για πάνω από 40 χρόνια, χωρίς καμία ανταπόκριση από τον Σον. Στην πραγματικότητα το μεγάλο είδωλο του Σον ήταν τότε ο Τζέιμς Π Κάνον, ίσως ο πιο φανατικός αντίπαλος του γραφειοκρατικού κολεκτιβισμού και του κύριου θεωρητικού του Μαξ Σάχτμαν. Υπάρχουν και κάποιοι, κακοπροαίρετοι ίσως, που πιστεύουν ότι ο Σον υπέκυψε σε ένα είδος σοσιαλιστικού καταναλωτισμού. Γιατί μπορεί να υπάρχουν όλα τα είδη των οπαδών του εκφυλισμένου εργατικού κράτους  και αρκετά είδη οπαδών του κρατικού καπιταλισμού του Κλιφ, αλλά πέρα από μερικούς ηλικιωμένους Σαχτμανικούς στις ΗΠΑ, οι γραφειοκρατικοί κολεκτιβιστές είναι τόσο σπάνιοι όσο τα πατατάκια με μπέικον σε εβραϊκή θρησκευτική τελετή.

Τα επόμενα τρία χρόνια με την Τροτσκιστική Τάση δεν έμοιαζαν καθόλου με αυτό το σπουδαίο πανεπιστήμιο της ζωής, όπου η δουλειά μπορεί να είναι δύσκολη αλλά η εμπειρία έχει μεγάλη εκπαιδευτική αξία. Υπήρχε υποκρισία, πολλές δολοπλοκίες και καμία πλευρά δεν βγήκε σοβαρά κερδισμένη, αν και ο Εργατικός Αγώνας βγήκε με περισσότερα μέλη από όσα μπήκε, κάτι που ήταν καλό γι αυτούς, καθώς είχαν εξαντλήσει όλες τις ομάδες στις οποίες μπορούσαν να ενταχθούν, οπότε έπρεπε να λειτουργήσουν ανεξάρτητα. Θα τους συναντήσουμε και πάλι αργότερα σε αυτή την αφήγηση.

Ήταν περίπου τότε που ο Ντάνκαν Χάλας, που δίδασκε στο Γουέιντσγουορθ, επανήλθε στον όμιλο (των IS). Τo 14χρονο διάλειμμα για να αφοσιωθεί στη μελέτη ήταν σαν να μην έγινε ποτέ καθώς μπήκε στην οργάνωση για τα καλά κι έγινε σχεδόν αμέσως τμήμα της ηγεσίας της. Με την πλατιά συνδικαλιστική και την ακόμα μεγαλύτερη πολιτική  του πείρα έδωσε βαρύτητα στις συζητήσεις της Πολιτικής Επιτροπής, σε μια περίοδο που τέτοια προσόντα είχαν ιδιαίτερη ζήτηση. Εάν και υποστήριζε σθεναρά τη θεωρία και την πολιτική της ομάδας, δεν γοητευόταν πάντα τόσο από τις βεβιασμένες κινήσεις του Κλιφ και την αδυναμία του να λειτουργεί ως μέρος συλλογικότητας. Πολλοί από εμάς το θεωρούσαμε ως ένα εξαιρετικό επιπρόσθετο προσόν για την παρουσία του στην ηγετική επιτροπή. Στο τέλος της ημέρας μπορεί να αποδεικνυόταν πολύ πιο αδύναμος από όσο  υποθέταμε (στΜ απέναντι στον Κλιφ), αλλά εν τω μεταξύ, εάν ήθελες να μάθεις κάτι ψαγμένο, όπως ο πραγματικός λόγος για τη διαμάχη μεταξύ Κρεπό και Μπλαϊμπτρό στο γαλλικό τμήμα της 4^ης Διεθνούς το 1946, ο Ντάνκαν ήταν ο άνθρωπος που θα σου απαντούσε με κάθε λεπτομέρεια. Όχι μόνο για τους επίσημους αλλά και για τους πραγματικούς λόγους της διαμάχης.

Μέχρι το 1968, ο Όμιλος των IS ήταν μετριόφρων στην αυτοαξιολόγησή του και προετοιμαζόταν υπομονετικά για έναν μακροχρόνιο αγώνα δρόμου. Τώρα μια σειρά γεγονότα συνέπεσαν που έδειχναν ότι μαζικές και ενδεχομένως επαναστατικές ενέργειες ήταν εφικτές στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων εκτίμησης, είναι εύκολο να δούμε ότι αυτό ήταν μια αρκετά σοβαρή υπερβολή. Ακόμη και αν υπήρχε ένα κόμμα, με τις άσπιλες οργανωτικές αρχές των μπολσεβίκων, δεν υπήρξε καμία επανάσταση το 1968.

Παρ’ όλα αυτά, από το εν λόγω συναρπαστικό έτος, ο Κλιφ αποφάσισε ότι η χαλαρή ομοσπονδιακή διάρθρωση της οργάνωσης αποτελούσε εμπόδιο στην περαιτέρω επέκταση του Ομίλου. Μέχρι να τεθούν σε εφαρμογή οι αλλαγές του Κλιφ, οι IS λειτουργούσαν με βάση το ότι η Εκτελεστική Επιτροπή (ΕΕ)  απαρτίζεται από έναν εκπρόσωπο από κάθε κλαδική οργάνωση και συνεδριάζει ανά τρίμηνο. Μια Πολιτική Επιτροπή (ΠΕ) είχε την ευθύνη της οργάνωσης μεταξύ των συνεδριάσεων της ΕΕ. Αυτή ήταν λάθος δομημένη και δυσκίνητη και, για κάποιους από εμάς, άφησε ένα μεγάλο αριθμό μεγάλων τρυπών στη δημοκρατική διαδικασία, μέσα από τις οποίες ο Κλίφ έκανε ό,τι γούσταρε.  Για αυτόν, η αναδιοργάνωση ήταν ο δρόμος προς μια ομάδα που θα ακολουθούσε  πιο αποτελεσματικά τις δικές του κατευθύνσεις- η έμφαση γι αυτόν δινόταν στον συγκεντρωτισμό. Για άλλους στην ηγεσία ήταν ένας τρόπος να υποτάξουμε τον καθένα στην πειθαρχία μιας συλλογικότητας – η έμφαση εδώ δινόταν στη δημοκρατία. Αυτό είναι ένα παράδειγμα και υπάρχουν πολλά άλλα που δείχνουν τις τάσεις που υπάρχουν κάτω από την ομπρέλα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, οι αρχές του οποίου δεν έχουν χαραχθεί πάνω σε πίνακες από πέτρα που έφερε ο Λένιν από το βουνό.

Το εργαλείο που επινόησε ο Κλιφ για να διαδώσει αυτό το σημαντικό μήνυμα στα μέλη ήταν οι δύο πλευρές ενός φύλλου διπλωμένου στα τέσσερα υπό τον τίτλο «Σημειώσεις για τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό» (βλέπε Παράρτημα 3 για το πλήρες κείμενο). Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ένα τόσο σύντομο κείμενο θα μπορούσε να περιέχει τόσες ανακολουθίες, ανακρίβειες, ημιτελείς σκέψεις, κοινοτοπίες και αναλαμπές. Αν το διαβάσετε με προσοχή, ωστόσο, αυτό δείχνει ότι ο Κλιφ περνούσε τώρα με την άποψη ότι οι IS αποτελούσαν τη βάση του (επαναστατικού) κόμματος. Με τον ίδιο τρόπο που ο Λένιν παρατηρούσε ότι ο «κομμουνισμός είναι η εξουσία στα σοβιέτ συν ο εξηλεκτρισμός», ο Κλιφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το επαναστατικό κόμμα είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός συν ο Τόνι Κλιφ.

Το πιο σημαντικό, υπό το φως του μεταγενέστερου δρακόντειου καθεστώτος στο SWP, είναι η πρόταση για εκπροσώπηση των φραξιών, που συνηθιζόταν στις ορθόδοξες τροτσκιστικές ομάδες, αν και ούτε εκεί ήταν τόσο εγγυημένη η δημοκρατία. Ο πρώτος δικαιούχος της συγκεκριμένης διάταξης ήταν η Τροτσκιστική Τάση που κατά τη διάρκεια της παραμονής της είχε τουλάχιστον δύο μέλη στην Εθνική Επιτροπή.

Όταν ο Κλιφ μοίρασε το μικροσκοπικό του κείμενο, πιθανότατα υπολόγιζε ότι δεν θα προκαλέσει τόσο πολλές παρενέργειες. Λάθος. Οι αντιπολιτευόμενοι άρχισαν να αντιδρούν όπως τα σκουληκάκια του ξύλου που κάποιος τους σφύριξε ότι έρχεται ο άνθρωπος με το εντομοκτόνο. Αποφασίστηκε από την Π.Ε. να επεξεργαστεί περαιτέρω το κείμενο του Κλιφ. Αυτή τη φορά σε οκτώ σελίδες προσπαθούσαν να πείσουν τα μέλη ότι,  μια μεγεθυνόμενη οργάνωση με έναν ακόμα ταχύτερα αναπτυσσόμενο κατάλογο καθηκόντων προς εκτέλεση και με μεγάλη ανομοιογένεια όσον αφορά την εμπειρία των μελών, θα ήταν πιο αποτελεσματική και, περισσότερο δημοκρατική αν  έπαυε να έχει μια ομοσπονδιακή δομή.

Αν και αυτό το κείμενο μετρίασε τους φόβους ορισμένων μελών, δεν ήταν καθολικά αποδεκτό. Μεταξύ των πιο απογοητευμένων ήταν η αποκαλούμενη “Μικρο-φράξια”. Αυτός ο όρος ήταν δανεισμένος από την περιγραφή του Κάστρο για την υπερ-σταλινική ομάδα Escalante εντός του κουβανέζικου ΚΚ-ήταν πραγματικά τελείως ακατάλληλος όρος, διότι οι «Μικρο» των IS ήταν ελευθεριακοί. Ωστόσο ο όρος ήταν αρκετά κατάλληλος ως μια προσβλητική περιγραφή που υποδηλώνει ότι είναι μικροί και ασήμαντοι. Όσο «μικροί» κι αν ήταν, καθώς υπήρχαν μόνο εννέα υπογράφοντες [2], τα κείμενά τους ωστόσο ήταν σίγουρα «μεγάλα» και σημαντικά. Στη συζήτηση για την οργάνωση, προσπαθούσαν να υποβάλουν την πολιτική του Ομίλου σε κριτική εξέταση, στο πλαίσιο της με σοβαρά επιχειρήματα εξέτασης της μαρξιστικής στάσης απέναντι στη συνείδηση, ένα πεδίο μελέτης, εξηγούσαν, που οι IS το είχαν κατανοήσει λάθος. Η πρόθεσή τους , όπως ανέφεραν, ήταν:

“… να ξεκινήσει μια διαρκής συζήτηση, ο σκοπός της οποίας δεν θα είναι η ειρηνική συνύπαρξη σημαντικών διαφορετικών ιδεών, αλλά ο θρίαμβος των σωστών πολιτικών … να ξεκινήσει μια αυστηρή επανεξέταση της θεωρίας και της πρακτικής των IS … να πείσει συντρόφους για την ανάγκη να κατανοήσουν ότι οι αντικειμενικές συνθήκες γίνονται αντιληπτές από ανθρώπους που στην πράξη φέρουν απόψεις στο συγκεκριμένο, σε γενικό και σε ιδεολογικό επίπεδο; έχουν μια ιστορία πίσω τους, και η κατανόηση του κόσμου διαμεσολαβείται από αυτή την ιδεολογία κι έτσι αυτοί βρίσκονται συνεχώς στη διαδικασία της μετατροπής αυτών των πεποιθήσεων σε πρακτικές μέσα από την καθημερινή εμπειρία και δραστηριότητα … ” Αν το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου ακούγεται σαν τον Ντάνιελ Ντε Λίον που μιλά για “όλη την τυραννία της αλήθειας” και αν το δεύτερο μέρος ακούγεται σαν ένας απόφοιτος φιλοσοφίας να σας λέει ότι πολλοί άνθρωποι μαθαίνουν από την εμπειρία τους, τότε δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην ακοή σας. Αν και αυτά τα κομμάτια  (που παρέθεσα) δίνουν μια  γεύση, μερικά κομμάτια των κειμένων τους είναι καλύτερα, κριτικάροντας σωστά μια κακώς τεκμηριωμένη πρόταση (στΜ του Κλιφ για αλλαγές στους IS) που προωθούταν χωρίς χρόνο για επαρκή συζήτηση.

Ο Πίτερ Σέντγκουικ στην Υόρκη ήταν μια άλλη κριτική φωνή και η Ελευθεριακή Μαρξιστική φράξια του υποστήριζε, με ένα απόσπασμα από τον Raymond Challinor, ότι οι προτάσεις (του Κλιφ) ήταν γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός, όχι δημοκρατικός.

Στο Μάντσεστερ, μια μικρή ομάδα γύρω από τον Κόλιν Μπάρκερ σχημάτισε μια Τέταρτη Τάση, η κύρια ανησυχία της οποίας ήταν ότι οι IS δεν υποστήριζαν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν μια μεταβατική φράξια που πιθανότατα επηρεάστηκε από τον Εργατικό Αγώνα: σίγουρα τουλάχιστον έξι από τους δέκα υπογράφοντες της προσχώρησαν αργότερα στην Τροτσκιστική Τάση, όπως και ο Andrew Hornung της «Μικρο-φράξιας», ένας παράξενος νεαρός άνδρας που φαινόταν να προτιμάει τον εαυτό του στον ρόλο της αντιπολίτευσης. Σε αυτόν υπήρχε μια ιδιαίτερη θεατρικότητα που ήταν αρκετά διασκεδαστική. Κάπου-κάπου φορούσε μια κάπα και κρατούσε  ένα ασημένιο μπαστούνι, παρόλο που τον έκαναν να  μοιάζει με τον (Λόρδο) Μπάιρον. Πράγματι έμοιαζε στον Μπάιρον, αλλά αφού ο πυρετός του είχε προκαλέσει τον θάνατο στο Μεσολόγγι. Ο Hornung ήταν ο συγγραφέας ενός από τα κείμενα με τη σκληρότερη γλώσσα της Τροτσκιστικής Τάσης, με τίτλο «Κεντριστικό Ρεύμα». Το  περιεχόμενο δεν ήταν εξίσου πιασάρικο, αλλά μερικά σημεία «τα σπάνε» : “Εδώ και τριάντα σελίδες με οδηγεί το καυτό σφυρί της πολεμικής. Εδώ και τριάντα σελίδες, η σκέψη μου θολώνει τις εικόνες που δεν αντέχουν στο προσκήνιο του οράματός μου. Και όμως εδώ και τριάντα σελίδες, πότε με δισταγμό πότε με σιγουριά, αιωρείται μια αμφιβολία στο μυαλό μου. Γράφω ορμώμενος από τη δυναμική της πολιτικής πολεμικής και κάπου κάπου με κυριεύει μια αμφιβολία… αναρωτιέμαι αν υπερβάλλω… αναρωτιέμαι αν είμαι άδικος…  αλλά το αποκλείω. Το σιδερένιο έμβολο της αποφασιστικής επιχειρηματολογίας με ωθεί να συνεχίσω…   Απρόθυμος να υποβληθώ στην αμφιβολία, η δυναμική της πολεμικής με οδηγεί και πάλι. Η δική της εσωτερική λογική με οδηγεί μακριά από κάθε ίχνος αμφιβολίας, μακριά από προειδοποιητική λάμψη περίσκεψης» [3] Μου είπαν δυστυχώς ότι ο Andrew εγκατέλειψε την πολιτική: σίγουρα θα μας λείψει αυτό το είδος της άδολης επιτήδευσης. Ίσως γράφει τα κείμενα στους Reeves και Mortimer (βρετανοί κωμικοί στΜ).

Θορυβώδης, αλλά ακόμη μικρότερης σημασίας, ήταν η Φράξια Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, που αποτελείτο από την Constance Lever, τον Fred Lindop, τον Stephen Marks, τον Noel Tracy, τον Dave Graham και τον Roger Rosewell. Οι ιδέες φαίνονταν να προέρχονται από την Constance Lever και το μεγαλόστομο στυλ, ως συνήθως, από τον Roger Rosewell. Η Laurie Flynn τους έδωσε και δεύτερο όνομα: “Κακέκτυπο Μπολσεβίκων”. [4]

Μια παραπομπή ή δύο από το δικό τους κείμενο «Προς ένα Επαναστατικό Κόμμα» μπορεί να δώσει μια ιδέα για  την αξία του: «Για να είναι νικηφόρα η τάξη, το συνειδητότερο και μαχητικό στρώμα της πρέπει να είναι συνειδητό, ενωμένο και οργανωμένο». Συχνά σκέφτομαι ότι θα ένιωθα ευτυχώς ευτυχής αν περιβαλλόμουν από συνειδητά συνειδητούς εργαζόμενους. Ή άλλο δείγμα: “Τώρα μπαίνουμε σε μια αποφασιστικά νέα ιστορική περίοδο. Οι ρωγμές και οι αποσύνθεση στις σοσιαλδημοκρατικές και σταλινικές οργανώσεις είναι εξελίξεις εποχιακής σημασίας … μπορούμε να πούμε ότι μπαίνουμε σε μια επαναστατική περίοδο … μια τέτοια οργάνωση [IS] πρέπει να είναι οριοθετημένη, σφιχτά δεμένη, αυτοπειθαρχημένη και να λογοδοτεί υπεύθυνη μόνο στον εαυτό της συλλογικά … “Αυτό το είδος της λογοτεχνικής αλαζονείας θύμιζε έντονα το στυλ του Rosewell. Γενικεύστε τα παραπάνω για να γενικευθεί και η ταλαιπωρία του εντέρου σας.

Από την κλαδική οργάνωση του Hull ήρθαν δύο σύντομα κείμενα που έφεραν όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γραφής ενός από τα μέλη της οργάνωσης, του Μάικλ Κίντρον. Το πρώτο και σημαντικότερο είχε τίτλο “Δεν είμαστε χωρικοί” (βλ. Παράρτημα 3 για πλήρες κείμενο). Υποστηρίζοντας σθεναρά τη διατήρηση του εκπροσώπου της κλαδικής οργάνωσης για την ΕΕ, ισχυριζόταν ότι, λόγω της μεγάλης αύξησης των μελών, τα νέα μέλη δεν είχαν τον χρόνο ή την ευκαιρία να αφομοιώσουν τη θεωρία ή την πείρα των ΙS. Αυτό οδηγούσε στην προσπάθεια της ηγεσίας να βρει απαντήσεις στα προβλήματα της επαναστατικής παράδοσης και να παραμελήσει το πιο σημαντικό καθήκον της παρακολούθησης του κόσμου γύρω μας ώστε να προσανατολίσουν τα μέλη της οργάνωσης σε σημαντική δράση.  Δεν πρέπει μόνο να ασκούν πολιτική ηγεσία αλλά και να «διατηρούν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοικτά σε αυτό που λένε και κάνουν τα νέα μέλη». Η αναγκαία αλληλεπίδραση μεταξύ ΠΕ και μελών θα μπορούσε να εξασφαλιστεί καλύτερα διατηρώντας τη διάρθρωση με τους εκπροσώπους των κλαδικών στην ΕΕ . Παραδόξως, και παρά την αντίθεσή της στις «λενινιστικές» μορφές, αυτή ήταν ο πιο λενινιστική από τις συμβολές στη συζήτηση, καθώς ξεκινούσε από την εκτίμηση της σημασίας του να κοιτάμε τι γίνεται έξω από εμάς, αξιολογούσε τις δυνάμεις που διαθέτουμε, τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία τους, και στη συνέχεια διατύπωνε ένα σχέδιο για να επιτευχθεί το καλύτερο από όλους. Ήταν σοβαρή πολιτική προσπάθεια και ήταν απολύτως ανεπιτυχής, διότι κανείς στην πραγματικότητα δεν έδινε σημασία.

Στην ερχόμενη συνδιάσκεψη, επικράτησε το σχέδιο της ΠΕ. Οι IS είχαν τώρα μια Εθνική Επιτροπή των 40 μελών, που εκλέχτηκαν στη συνδιάσκεψη. Οι φράξιες εκπροσωπούνταν στην Εθνική Επιτροπή σύμφωνα με τον αριθμό των εκπροσώπων που είχαν στη συνδιάσκεψη. Οι κλαδικές οργανώσεις έστελναν αντιπροσώπους στη συνδιάσκεψη με μέτρο 1 εκπρόσωπος ανά έξι μέλη, που αργότερα έγινε 1 προς 15. Η Εθνική Επιτροπή εξέλεγε μια δεκαμελή Εκτελεστική Επιτροπή για να οργανώνει την καθημερινή πολιτική και οργανωτική δουλειά της ομάδας.

Ένα άλλο μέρος του πακέτου αλλαγών ήταν η εισαγωγή ενός συστήματος επιτροπών που επέτρεπε στην Εθνική Επιτροπή να δίνει το “χρίσμα” σε δικούς της ανθρώπους για την υποψηφιότητα στην Εθνική Επιτροπή.  Ο λόγος γι ‘αυτό ήταν ότι τα κατά πολύ αυξημένα μέλη ίσως να μην γνώριζαν την αξία ορισμένων συντρόφων και, ελλείψει αυτής της πληροφορίας, μπορεί να έπεφταν στα δίχτυα κανενός εντυπωσιακού δημαγωγού που θα τα πήγαινε καλά από το βήμα.  Δεν ήταν τόσο μοχθηρό αυτό το μέτρο, εφόσον οι κλαδικές διατηρούσαν  ακριβώς το ίδιο δικαίωμα να δίνουν το χρίσμα σε υποψήφιους σε όλες τις (εκλόγιμες) θέσεις και όλοι οι υποψήφιοι είχαν (τυπικά) ίσες ευκαιρίες. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και το πιο ελευθεριακό καταστατικό μπορεί να ανατραπεί από μια αποφασισμένη ηγεσία, αν δεν υπάρχει η επαγρύπνηση της βάσης.

Mε το που μεταμορφώθηκε  ο Εργατικός Αγώνας σε Τροτσκιστική Τάση ξεκίνησε μια μικρή εσωτερική αποίκιση και, το 1971, δήλωναν ότι τετραπλασίασαν τα μέλη τους. Είναι μάλλον ό,τι καλύτερο μπορούσαν να έχουν πετύχει σε επίδοση. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι αυτό το πέτυχαν χάρη στη συχνότητα της κατηγορίας που απεύθυναν στους IS, κατηγορώντας τους ως “συμφιλιωτική” κεντριστική οργάνωση. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με κάποια βεβαιότητα είναι ότι ήταν πολύ λιγότερο «συμφιλιωτική» μετά από τρία χρόνια παρέα μαζί τους.

Μόλις έναν χρόνο μετά την ενοποίηση (IS-Εργατικού Αγώνα), ο Κόλιν Μπάρκερ, ο αρχικός υποστηρικτής τους, οδήγησε την κλαδική οργάνωση του Μάντσεστερ στην πολιτική διάσπαση, με την κλαδική του Μάντσεστερ Νο1  ως βάση ανάπτυξης της Τροτσκιστικής Τάσης και την κλαδική του  Μάντσεστερ Νο.2 που συγκέντρωσε όλα τα υπόλοιπα. Το γεγονός ότι αυτή η σατανική εξέλιξη είχε μπροστάρη έναν πρώην υποστηρικτή της Τέταρτης Τάσης του αυστηρού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού θα έβγαζε πολύ γέλιο αν αυτό δεν πνιγόταν από το όλο πάθος. Η διάσπαση είχε συμφωνηθεί και μια παρόμοια συνέβη στην κλαδική του Teesside.

Ο Ματγκάμνα και οι φίλοι του ήταν βασικά σεχταριστές, σύμφωνα με τη θανάσιμη ακρίβεια του ορισμού του Μαρξ. Το θεωρούσαν “τίτλο τιμής” να χαρακτηρίζονται από  “εκείνα τα ιδιαίτερα συνθήματα που τους διαχώριζαν από το κίνημα”. Πίστευαν ότι η Ρωσία ήταν ένα «εκφυλισμένο εργατικό κράτος» και ότι όλες οι άλλες σταλινικές χώρες ήταν «παραμορφωμένα εργατικά κράτη». Πίστευαν ότι η ενότητα με την Τέταρτη Διεθνή (USFI) ήταν η σωστή πορεία. Ο ίδιος ο Ματγκάμνα είχε πάρε δώσε με  τον Τζέιμς Π Κάνον, του οποίου το κόμμα ήταν ένα πλήρως ενταγμένο στην ΕΓ της 4ης. Οι IS δεν πίστευαν σε κανένα από αυτά τα πράγματα, αλλά υπήρχε μια οργάνωση στη Βρετανία που τα πίστευε, η Διεθνής Μαρξιστική Ομάδα (IMG). Ωστόσο, αυτοί είχαν λιγότερα μέλη και πιθανότατα θα είχαν διώξει με τις κλωτσιές την Τροτσκιστική Τάση πολύ νωρίτερα. Η ΤΤ προτίμησε να δοκιμάσει τα όρια αντοχής των IS, επικεντρώνοντας σε οποιοδήποτε θέμα δημιουργούσε δυσαρέσκεια, για να μεγιστοποιήσουν την επιρροή τους.

Ήταν μια από όλες τις πλευρές ξεχωριστή οργάνωση, με τις δικές τους συγκεντρώσεις και συναντήσεις, τον δικό τους εσωτερικό κανονισμό, που συμπεριελάμβανε και μια κατηγορία δόκιμων μελών άγνωστων στους  IS. Ακόμα κι έτσι, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των κατηγοριών τους ήταν μπούρδες – οι IS δεν ήταν ποτέ “κεντριστική οργάνωση” από οποιαδήποτε σκοπιά,  ο τρόπος αντιμετώπισης της επιβαρυντικής τους παρουσίας δεν ταίριαζε με  τη σειρά οργανωτικών ελιγμών που είχε προωθήσει ο Κλιφ. Ήταν πολύ αστείο να βλέπει κανείς τον Κλιφ, ο οποίος στο κάτω-κάτω τους είχε προσκαλέσει – και για αυτό το αμάρτημα θα έπρεπε να είχε υποβιβαστεί (στΜ από το στάτους του γκουρού) σε “υποψήφιος γκουρού” – να εξοργίζεται όταν κάποιοι του επισήμαιναν ποιες λεπτομέρειες του καταστατικού πρέπει να τηρηθούν για να διαγραφούν «νόμιμα».  Όλα τα θέματα της διαμάχης θα έπρεπε να συζητηθούν ενδελεχώς ενώπιον των μελών.  Αυτό θα υπηρετούσε την εκπαίδευση των νέων μελών στις σημαντικές θεωρίες του Ομίλου. Ασφαλώς ο Ματγκάμνα σε αρκετές περιπτώσεις τολμούσε να τυπώνει και να πουλά την κριτική του με όλη την ευγένεια που διακατέχει μια οχιά Γκαμπούν. Όπως «Γενικά (ο κρατικός καπιταλισμός του Κλιφ) είναι εξαιρετικά μηχανιστικός, βασισμένος στις χυδαίες μη μαρξιστικές οικονομικές αρχές και είναι αναμφισβήτητα απαισιόδοξος  … Το χειρότερο κομμάτι του Κλιφ είναι η προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τις απόψεις του Τρότσκι… Γενικά το βιβλίο του Κλιφ για τη Ρωσία διαβάζεται λιγότερο ως ένα μαρξιστικό έργο και περισσότερο ως ένα ηθικίστικο ‘πρωτόγονο σοσιαλιστικό κατηγορητήριο’ ». Κάποια βροχερή μέρα, ακόμα και άρρωστος ο Κλιφ θα μπορούσε για πλάκα να κάνει σκόνη και θρύψαλα τον συγγραφέα σε μια ανοιχτή συζήτηση που θα μπορούσε να αποδειχθεί εκπαιδευτική για όλους, ιδιαίτερα για τον Σον. Ο Κλιφ, όμως, τα απαξίωνε όλα αυτά, θεωρούσε πολύ καλύτερο να αλλάξει τους κανόνες, ή ακόμα καλύτερα να παραβιάσει τους κανόνες για να απαλλαγεί από το πρόβλημα.

Τελικά σε μια ειδική συνδιάσκεψη πέρασε μια απλή απόφαση, με μεγάλη πλειοψηφία, ότι η ενοποίηση δεν είχε δουλέψει και έπρεπε να ακυρωθεί. Η μειοψηφία ήταν εντούτοις αρκετά μεγάλη και πολλοί σύντροφοι έκριναν ότι δεν είχε αντιμετωπιστεί δίκαια. Από αυτό το σημείο κι έπειτα o Σον Ματγκάμνα και η μικρή ομάδα του έπρεπε να μείνουν μόνοι τους. Ο Σον δεν είναι πλέον διωκόμενος, αλλά διώκτης, αφού ξεφορτώθηκε με χαρά τον Άλαν Θόρνετ και τους ομοϊδεάτες του και την πρώην Αριστερή Φράξια των IS. «Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν».

Παρ’ όλη τη φαινομενικά εκρηκτική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από την πάλη μεταξύ των φραξιών, το κακό κλίμα ήταν σε μεγάλο βαθμό εντοπισμένο στην Εκτελεστική Επιτροπή. Οι IS αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου, ούτε παρά, ούτε εξαιτίας, αλλά τελείως άσχετα με τον φραξιονισμό. Μια νέα κυβέρνηση των Τόρις προσπαθούσε να σπάσει τη μεταπολεμική συναίνεση μεταξύ Εργατικών και Τόρις,  καθώς ξεπρόβαλλε ο «άνθρωπος του Selsdon» μέσα από τον Τεντ Χιθ (στΜ ήταν έκφραση του Χάρολντ Γουίλσον των Εργατικών που αναφερόταν στα ακραία αντεργατικά μέτρα που εξήγγειλε ο Χιθ των Συντηρητικών το 1970, λίγο πριν γίνουν εκλογές κι αναλάβει την πρωθυπουργία). Το κίνημα στα εργοστάσια επρόκειτο να επιταχυνθεί κατά ένα ή δυο επίπεδα.

Σημειώσεις

1. O IMG, (International Marxist Group=Διεθνιστικός Μαρξιστικός Όμιλος) προήλθε από διάσπαση της RSL κι ακολούθως έγινε το βρετανικό τμήμα της Ενωμένης Γραμματείας της 4^ης Διεθνούς.
2. Οι Joan Smith, Steve Jefferys, Laurie Flynn, Mike McKenna and Andrew Hornung υπέγραφαν μεταξύ άλλων.
3. Κεντριστικό ρεύμα, του Andrew Hornung
4. Ο Τεντ Κρόφορντ ήταν επίσης μέλος αυτής της φράξιας. (Σημείωση του ντροπιασμένου Τέντ Κρόφορντ)