Επιµένουµε στο παλιό, καλό, «αρχαϊκό» σύνθηµα όχι για λόγους στερεότυπης επανάληψης, αλλά γιατί πραγµατικά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!

Του Χρήστου Βαγενά

Η 1η Μάη αποτελεί Παγκόσµια Μέρα µνήµης και δράσης της εργατικής τάξης, που τιµώντας τους αγώνες και τους νεκρούς µας, συνεχίζουµε να παλεύουµε για κοινωνική δικαιοσύνη και κατάργηση της εκµετάλλευσης. Καθιερώθηκε ως η Παγκόσµια Ηµέρα των Εργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της ∆εύτερης (Σοσιαλιστικής) ∆ιεθνούς στο Παρίσι, σε ανάµνηση του µακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνοµία άνοιξε πυρ κατά εργατών που αγωνίζονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

Στην Ελλάδα η Εργατική Πρωτοµαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1893, µε κύρια αιτήµατα τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας, την οκτάωρη εργασία και την κοινωνική προστασία των εργαζοµένων (Κοινωνικό Κράτος-Κοινωνική Ασφάλιση)!

Εκδηλώσεις έγιναν στην Αθήνα και την επόµενη χρονιά, όµως οι κρατικές αρχές για πολλά χρόνια απαγόρευαν τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις της Εργατικής Πρωτοµαγιάς. Στις προσπάθειες των εργαζοµένων και των συνδικάτων να τιµήσουν την 1η Μάη, πολλές φορές επενέβαινε η αστυνοµία και γίνονταν επεισόδια και συλλήψεις. Το 1924 σκοτώνεται ένας εργάτης από το στρατό και τραυµατίζονται δώδεκα.

Πρωτοµαγιές-ορόσηµα

Βαθιά χαραγµένης στη µνήµη της εργατικής τάξης της Ελλάδας αποτελεί η Πρωτοµαγιά του 1936, όταν στη Θεσσαλονίκη δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι ήταν σε απεργία και κορυφώθηκε µε εξέγερση, συγκρούσεις και δώδεκα νεκρούς εργάτες. Επίσης η Πρωτοµαγιά του 1944, όταν οι γερµανικές δυνάµεις κατοχής εκτέλεσαν 200 κοµµουνιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Το 1945 έγινε µεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα, ενώ τα επόµενα χρόνια απαγορεύτηκαν οι εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτοµαγιά και οι συγκεντρώσεις σε ανοιχτό χώρο.

Το 1950 πάνω από 5.000 άτοµα συγκεντρώνονται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να τιµήσουν την µνήµη των 200 εκτελεσθέντων.

Οι εργατικές οργανώσεις και τα συνδικάτα που δεν ελέγχονται από το συνδικαλιστικό της Ασφάλειας προσπαθούν µετά το τέλος του Εµφύλιου Πολέµου να οργανώσουν απεργίες και καλούν σε εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους σε κλίµα τροµοκρατίας και χαφιεδισµού.

Τη δεκαετία του 1960 µε την άνοδο του εργατικού κινήµατος άρχισαν να γίνονται, µε άδεια των κυβερνήσεων, σε γήπεδα και ανοιχτούς χώρους µαζικές εργατικές συγκεντρώσεις, µέχρι που η δικτατορία του 1967 ανέκοψε αυτό το κύµα.

Μεταπολίτευση

Από το 1975 πραγµατοποιούνται κάθε χρόνο εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτοµαγιά., οι οποίες παρότι µπορεί να γίνονταν και σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις, ήταν µαζικές µέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Έκτοτε η σηµασία τους αρχισε να υποβαθµιζεται και τα συλλαλητήρια αποµαζικοποιήθηκαν. Εξαίρεση αποτέλεσε η Πρωτοµαγιά του 2001, που ήταν ενδιάµεσος σταθµός δύο µαζικών γενικών απεργιών (26 Απρίλη και 17 Μάη), µε µεγάλα ποσοστά συµµετοχής, που ανέτρεψαν τη σχεδιαζόµενη «µεταρρύθµιση» Γιαννίτση της κυβέρνησης Σηµίτη στο Ασφαλιστικό.

Επίσης το 2010-2012 οι συγκεντρώσεις είχαν αρκετά µαζικό χαρακτήρα και αγωνιστικό παλµό, καθώς εκείνη την περίοδο το εργατικό κίνηµα ήταν σε άνοδο, διεκδικώντας την ανατροπή των µνηµονίων.

Με την κάµψη του εργατικού κινήµατος από το 2013, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποβάθµισαν πάλι τη σηµασία της Εργατικής Πρωτοµαγιάς σε µια τελετουργική και άµαζη συγκέντρωση, χωρίς πορεία, µόνο µε συναυλίες και happenings!

Εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισµός

Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ προσκολληµένες µέσω των παρατάξεών τους στα κόµµατα εξουσίας (ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ και τώρα και ΣΥΡΙΖΑ), δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήµατα των εργαζοµένων και να οργανώσουν αγωνιστικά τις διεκδικήσεις τους. Έχουν µετατραπεί σε µια γραφειοκρατία, όπου το µόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς να κρατάνε τις θέσεις τους µε υφαρπαγή των ψήφων των εργαζοµένων στα συνδικάτα µε ρουσφέτια, αλλά και µε νοθείες στις εκλογικές διαδικασίες. Αποκαλυπτικά ήταν για πολύ κόσµο όσα βγήκαν στη δηµοσιότητα µε αφορµή το τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ για το πώς λειτούργησε το προηγούµενο διάστηµα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισµός.

Οι δυνάµεις της Αριστεράς στα συνδικάτα προσπαθούν να απαντήσουν µε ξεχωριστά συλλαλητήρια και καταφέρνουν να κατεβάσουν περισσότερο κόσµο µαζί τους, αλλά δυστυχώς αυτές οι συγκεντρώσεις δεν είναι ενωτικές. Έχουµε το φαινόµενο τα τελευταία χρόνια να γίνονται 3-4 ξεχωριστές συγκεντρώσεις των δυνάµεων της Αριστεράς και να απογοητεύουν ακόµα περισσότερο τους εργαζοµένους.

Και φέτος (όπως είχε γίνει και πέρσι) θα υπάρξουν προσπάθειες κυρίως από το ΜΕΤΑ (Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής) προς τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς να υπάρξει κοινή συγκέντρωση και πορεία, χωρίς όµως να έρθει σε επαφή µε τις ξεπουληµένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, για να συσπειρώσει τον κόσµο που θα θελήσει να διαδηλώσει. Και πρέπει να διαδηλώσουµε, γιατί σήµερα στη «µεταµνηµονιακή» Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όσα εργασιακά δικαιώµατα και κεκτηµένα έχουν αποµείνει, είναι υπό αµφισβήτηση. Το Κοινωνικό Κράτος αφήνεται να καταρρεύσει, η ∆ηµόσια Κοινωνική Ασφάλιση βρίσκεται σε διαρκή απαξίωση µε στόχο να αναδειχτούν τα Επαγγελµατικά Ταµεία, ενώ το οχτάωρο, η κυριακάτικη αργία και η σταθερή, µόνιµη και πληρωµένη στην ώρα της εργασία βρίσκονται υπό εξαφάνιση.

Το δικαίωµα στην απεργία υπό αµφισβήτηση

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρώτη κυβέρνηση που τόλµησε να περιορίσει το δικαίωµα στην απεργία και να θέσει εµπόδια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και άδειες. Είχαν προηγηθεί οι διαπρύσιοι λόγοι του Κυρ. Μητσοτάκη στη Βουλή και εκατοντάδες αποφάσεις της αστικής ∆ικαιοσύνης για «παράνοµες και καταχρηστικές» απεργίες!

Παρόλο που φέτος η Πρωτοµαγιά πέφτει λίγες µέρες µετά το Πάσχα και θα µας δυσκολέψει στη διοργάνωση των συλλαλητηρίων, αυτό δεν πρέπει να µας πτοήσει.

Η προσπάθεια ανασυγκρότησης και ενοποίησης του εργατικού κινήµατος και των συνδικάτων πρέπει να ξεκινήσει. Και µόνο από τις παρατάξεις της Αριστεράς µπορεί να γίνει!

Η 1η Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών και δεν είναι µια απλή αργία. Είναι µέρα των εργατών όλου του κόσµου, που βγαίνουν στους δρόµους για να διεκδικήσουν τα δικαιώµατά τους και να τιµήσουν τους νεκρούς που είχαν και έχουν οι αγώνες της εργατικής τάξης.

Κάθε Εργατική Πρωτοµαγιά θα βγαίνουµε στο δρόµο, διεκδικώντας να σταµατήσει η εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, µέχρι να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση…

του Θανάση Κούρκουλα

Η δήλωση Κιμπουρόπουλου, ήταν πως δεν θέλησε ποτέ επιδόματα και χάρες αλλά ίσες ευκαιρίες που σήμερα δεν υπάρχουν. Η δήλωση – αν ξεχάσουμε για λίγο ότι προέρχεται από υποψήφιο της ΝΔ – είναι ολόσωστη: Αντί για ίσες ευκαιρίες, και μακριά από την – τάχα – επιδοματική πολιτική που, κατά τη ΝΔ, υποτίθεται πως ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τα άτομα ΑΜΕΑ φιλοδωρούνται με πενιχρά επιδόματα και με κάλυψη ορισμένων θέσεων εργασίας, ενώ όλο το σύστημα καθημερινά τους αποβάλλει από κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής με ευθύνη τόσο των προηγούμενων όσο και της σημερινής κυβέρνησης. Αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους τα φάρμακα και τις θεραπείες τους, αγωνιούν να αποδείξουν ποσοστά αναπηρίας κάθε τρεις και λίγο για να μη χάσουν τα φιλοδωρήματα του “σύγχρονου κοινωνικού κράτους” που ο απαράδεκτος Πολάκης ισχυρίζεται πως υπηρετεί. Αδυνατούν να κυκλοφορήσουν στη ζούγκλα των εχθρικών – γι’αυτούς – πόλεων της ελλάδας του Πολάκη, της κυβέρνησής του και των προκατόχων της.

Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, συνεχίζει να μαίνεται ο πόλεμος των κυρίαρχων τάξεων στην Ελλάδα και τον κόσμο, απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Οι ιμπεριαλιστικοί (στρατιωτικοί, διπλωματικοί, οικονομικοί) ανταγωνισμοί οξύνονται και πυροδοτούντην άνοδο των εθνικισμών, ενώ οι κυβερνήσεις παίρνουν τα μέτρα τους για να αντιμετωπίσουν τον «εχθρό-λαό»: με σκληρή καταστολή (βλέπε Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία), με την τροφοδότηση του ρατσισμού (του «εμφυλίου των φτωχών»), με την περιστολή κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλες τις δυτικές χώρες. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία ενισχύονται οι Ακροδεξιές-φασιστικές δυνάμεις, οι οποίες έρχονται από τα σπλάχνα του συστήματος, και όχι για να παλέψουν εναντίον του όπως καμώνονται. Βασικός στόχος όλων αυτών είναι ένας: το τσάκισμα κάθε κοινωνικής-λαϊκής αντίστασης και της Αριστεράς, το χτύπημα του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας για να αντεπεξέλθει η κάθε «εθνική» αστική τάξη στον διεθνή ανταγωνισμό.

Στην Ελλάδα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ προβάλλουν το παλιό γνωστό ψευτοδίλημμα του δικομματισμού: Τον «προοδευτικό πόλο» παριστάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, την «πατριωτική δύναμη» παριστάνει η ΝΔ. Ωστόσο ο κορμός της πολιτικής τους είναι ίδιος και χαράζεται από την άρχουσα τάξη της Ελλάδας, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αντί για «έξοδο από τα μνημόνια», έχουν κι οι δυο δεσμευτεί (όπως όλα τα αστικά κόμματα) να εξασφαλίζουνμεγάλα «πρωτογενή πλεονάσματα» σε βάθος δεκαετιών, που ισοδυναμούν με παράδεισο για το ελληνικό κεφάλαιο, με αιώνια σκλαβιά, λιτότητα και δυστυχία για τους απλούς ανθρώπους. Αποτελούν περισσότερο συμπληρωματικές παρά ανταγωνιστικές δυνάμεις. Άλλωστε στην κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ (2015) και στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της λιτότητας από τον Τσίπρα πατάει η επιστροφή της ρεβανσιστικής Δεξιάς του Μητσοτάκη που υπόσχεται ακόμα περισσότερο πόνο για τον απλό κόσμο της δουλειάς κι ακόμα περισσότερο αυταρχικό κι αστυνομικό κράτος.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εσωτερικής και διεθνούς κρίσης, είναι βέβαιο ότι προβλέπονται νέες περικοπές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπό οποιαδήποτε περιφερειακή αρχή. Το πλαίσιο της πολιτικής που θα εφαρμοστεί είναι προαποφασισμένο: ένα πλαίσιο λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων, ανεργίας κι ελαστικών σχέσεων εργασίας, εθνικισμού, ρατσισμού. Με τον «Κλεισθένη» τα μνημόνια εξειδικεύονται κι εμπεδώνονται στην αυτοδιοίκηση, επιβάλλοντας μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, ιδιωτικοποίηση και συρρίκνωση κοινωνικών υπηρεσιών, μεταφορά όλο και περισσότερων οικονοµικών βαρών από το κράτος στους πολίτες. Το δίλημμα «Καρυπίδης ή Κασαπίδης» λοιπόν αποτελεί το ίδιο ψευτοδίλημμα των ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, απλώς αναβαπτίζεται σε περιφερειακό επίπεδο.

Ο κόσμος σήμερα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο με την επιλογή Πρωθυπουργού ή Περιφερειάρχη, αλλά με μεγάλους κοινωνικούς αγώνες απέναντι στις κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους. Μόνο η μαζική οργάνωση και δράση των φτωχών, των απλών ανθρώπων μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή των καθεστωτικών επιλογών προς όφελός μας, είτε τοπικά είτε πανελλαδικά. Η μάχη της κάλπης είναι χρήσιμη μόνο στον βαθμό που θα ενισχύσει το κίνημα αντίστασης που θα χρειαστούμε το επόμενο διάστημα: Για να μην επιτραπεί καµιά διακοπή της παροχής νερού, ρεύµατος και θέρμανσης σε φτωχό νοικοκυριό, για να μην πραγματοποιηθείκαµιά κατάσχεση-πλειστηριασμός σπιτιού και καμία έξωση σε εργάτες, ανέργους και φτωχούς. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών. Για να διεκδικήσουμε να προσληφθούν οι άνεργοι σε μόνιμες θέσεις εργασίας και όχι ως συμβασιούχοι σκλάβοι και όμηροι πελατειακών δικτύων του κάθε απατεώνα. Για να διεκδικήσουμε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και μείωση φορολογίας στα χαμηλά εισοδήματα. Για να δώσουμε τη μάχη για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών με οποιαδήποτε κυβέρνηση.Σε αυτή την κατεύθυνση είμασταν συνεπείς τα προηγούμενα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε.

Με ένα τέτοιο «πρόγραμμα», τα μέλη της Πολιτικής Οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα»στην Δυτική Μακεδονία θα δώσουμε τη μάχη των περιφερειακών εκλογών και θα συμμετέχουμε στο ψηφοδέλτιο της Αριστερής Συμπόρευσης για την Ανατροπή.

Η ΑΡ.ΣΥ.ΑΝΑΤΡΟΠΗ είναι ένα ενωτικό σχήμα στο οποίο συνεργάζονται αρκετές δυνάμεις της Αριστεράς, απαρτίζεται από αγωνιστές και αγωνίστριες που πρωταγωνίστησαν σε όλα τα τοπικά κινήματα τα προηγούμενα χρόνια κι έχει επικεφαλής τον εργάτη της ΔΕΗ, τίμιο και πρωτοπόρο αγωνιστή της Αριστεράς, Στέφανο Πράσσο. Είναι ένα σχήμα που δεν τάζει, δεν ζητάει απλά ψήφο, αλλά κυρίως ζητάει συμμετοχή και συστράτευση.

Έχουμε έναν ακόμα λόγο να συμμετέχουμε στο ψηφοδέλτιο της ΑΡ.ΣΥ.ΑΝΑΤΡΟΠΗ: τη στοχοποίηση μέλους μας από κύκλους της τοπικής εξουσίας και του φασισμού στην Πτολεμαΐδα. Στόχος τους ήταν να μας φοβίσουν. Κατάφεραν να μας ισχυροποιήσουν, μας «έπεισαν» ότι πρέπει να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, και αυτό πρέπει να αποτυπωθεί και εκλογικά: Όταν η Ακροδεξιά φουσκώνει στην Ευρώπη και βρυχάται στην Ελλάδα με φιλοπόλεμα συλλαλητήρια, όταν κατεβαίνει περιφερειακό ψηφοδέλτιο μιας εγκληματικής οργάνωσης στη Δυτική Μακεδονία, όταν οι φασίστες επιχειρούν να εγκαταστήσουν ορμητήριο στην στην περιοχή μας και να τρομοκρατήσουν όποιον έχει διαφορετική άποψη, εμείς δεν δικαιούμαστε να απέχουμε από τη μάχη των εκλογών. Συμμετέχουμε, για να βγουν όσο γίνεται πιο ενισχυμένες οι δυνάμεις αυτές που θα βρεθούν απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο του φασισμού μετά τις 26 Μάη.

Τα μέλη της Π.Ο. «Κόκκινο Νήμα» και υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι με την παράταξη «Αρ.Συ. για την Ανατροπή στη Δ.Μακεδονία»

Γιάννα Παλαμπουικίδου, άνεργη-πρώην ιδιωτική υπάλληλος,

Αλέξης Λιοσάτος, οδοντίατρος

Συγκέντρωση στην Αθήνα στις 11π.μ. στο Πολυτεχνείο

Η 1η Μάη αποτελεί Παγκόσμια Μέρα μνήμης των Εργατών, που τιμώντας τους αγώνες και τους νεκρούς μας, συνεχίζουμε να παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη και κατάργηση της εκμετάλλευσης. Καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης (Σοσιαλιστικής) Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που αγωνίζονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

Στην Ελλάδα η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1893, με κύρια αιτήματα τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας, την οκτάωρη εργασία και την κοινωνική προστασία των εργαζομένων (Κοινωνικό Κράτος-Κοινωνική Ασφάλιση)!

Οι εργαζόμενοι σε πολύ δύσκολες συνθήκες για δεκαετίες τίμησαν την Εργατική Πρωτομαγιά εν μέσω απαγορεύσεων των συγκεντρώσεων από αστικές κυβερνήσεις, δυνάμεις κατοχής και δικτατορικά καθεστώτα. Τη δεκαετία του 1960 με την άνοδο του εργατικού κινήματος οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις άρχισαν να νομιμοποιούνται και συνεχίστηκαν δυναμικές και στη Μεταπολίτευση

Οι διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έπαψαν να έχουν μαζικό χαρακτήρα. Εξαίρεση αποτέλεσε η Πρωτομαγιά του 2001, που ήταν ενδιάμεσος σταθμός δύο μαζικών γενικών απεργιών (26 Απρίλη και 17 Μάη), με μεγάλα ποσοστά συμμετοχής, που ανέτρεψαν τη σχεδιαζόμενη «μεταρρύθμιση» Γιαννίτση της κυβέρνησης Σημίτη στο Ασφαλιστικό.

Επίσης το 2010-2012 οι συγκεντρώσεις είχαν αρκετά μαζικό χαρακτήρα και αγωνιστικό παλμό, καθώς εκείνη την περίοδο το εργατικό κίνημα ήταν σε άνοδο, διεκδικώντας την ανατροπή των μνημονίων.

Με την κάμψη του εργατικού κινήματος από το 2013, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποβάθμισαν πάλι τη σημασία της Εργατικής Πρωτομαγιάς σε μια τελετουργική και άμαζη συγκέντρωση, χωρίς πορεία, μόνο με συναυλίες και happenings!

Εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός

Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ προσκολλημένες μέσω των παρατάξεων τους στα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και τώρα και ΣΥΡΙΖΑ), δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των εργαζομένων και να οργανώσουν αγωνιστικά τις διεκδικήσεις τους. Όπως επίσης και τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς. Έχουν μετατραπεί σε μια γραφειοκρατία, όπου το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς να κρατάνε τις θέσεις τους με υφαρπαγή των ψήφων των εργαζομένων στα συνδικάτα με ρουσφέτια, αλλά και με νοθείες στις εκλογικές διαδικασίες.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς στα συνδικάτα προσπαθούν να απαντήσουν με την διοργάνωση συλλαλητηρίων και καταφέρνουν να κατεβάσουν περισσότερο κόσμο μαζί τους, αλλά δυστυχώς αυτές οι συγκεντρώσεις δεν είναι ενωτικές. Έχουμε το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια να γίνονται 3-4 ξεχωριστές συγκεντρώσεις των δυνάμεων της Αριστεράς και να απογοητεύουν ακόμα περισσότερο τους εργαζομένους.

Και φέτος (όπως είχε γίνει και πέρσι) υπάρχουν προσπάθειες κυρίως από το ΜΕΤΑ (Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής) προς τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς να υπάρξει ενωτική συγκέντρωση και πορεία, για να συσπειρώσει τον κόσμο που θα θελήσει να διαδηλώσει.

Και πρέπει να διαδηλώσουμε, γιατί σήμερα στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όσα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα έχουν απομείνει, είναι υπό αμφισβήτηση. Το Κοινωνικό Κράτος αφήνεται να καταρρεύσει, η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση βρίσκεται σε διαρκή απαξίωση με στόχο να αναδειχτούν τα Επαγγελματικά Ταμεία, ενώ το οχτάωρο, η κυριακάτικη αργία και η σταθερή, μόνιμη και πληρωμένη στην ώρα της εργασία βρίσκονται υπό εξαφάνιση.

Παρόλο που φέτος η Πρωτομαγιά πέφτει λίγες μέρες μετά το Πάσχα και θα μας δυσκολέψει στη διοργάνωση των συλλαλητηρίων, αυτό δεν πρέπει να μας πτοήσει.

Η 1η Μάη για όλη την εργατική τάξη είναι μέρα έμπνευσης και διεθνιστικής αλληλεγγύης, γι΄ αυτό και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στα θύματα της φτώχειας και του πολέμου, στους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, λόγω των αποφάσεων της ΕΕ που στηρίζει και η ελληνική κυβέρνηση.

Η 1η Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών και δεν είναι μια απλή αργία. Είναι μέρα των εργατών όλου του κόσμου, που βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να τιμήσουν τους νεκρούς που είχαν και έχουν οι αγώνες της εργατικής τάξης.

Η εργατική τάξη συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, τον ρατσισμό, την εξαθλίωση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Κάθε Εργατική Πρωτομαγιά (και όχι μόνο) θα βγαίνουμε στο δρόμο, διεκδικώντας κοινωνική δικαιοσύνη, να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, διεκδικώντας καλύτερη ζωή. Στο δρόμο του αγώνα βαδίζουμε ξανά!

Όλες και όλοι στα απεργιακά συλλαλητήρια

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Πολιτική οργάνωση “ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ”

www.redtopia.gr

Του Θανάση Κούρκουλα
  

Για τους φασίστες µε µπότα και µε γραβάτα, οι επικείµενες ευρωεκλογές αποτελούν σηµαντική ευκαιρία. Με την ενσωµάτωση και την υποχώρηση µεγάλου διεθνούς τµήµατος της ριζοσπαστικής αριστεράς που ακολούθησε την κωλοτούµπα του ΣΥΡΙΖΑ µετά το 2015 και τις ήττες και καταρρεύσεις των «ροζ» κυβερνήσεων στη Λ. Αµερική, πάσης φύσεως Ευρωπαίοι εθνικιστές και ακροδεξιοί ρατσιστές βρήκαν την ευκαιρία και πουλάνε κάλπικη αντισυστηµική ρητορεία για να ωφεληθούν πολιτικά από τον «ευρωσκεπτικισµό» – ρεύµα που διευρύνει την επιρροή του και εντός των λαϊκών τάξεων σε όλη την Ευρώπη σαν µορφή αποπροσανατολισµένης αντίδρασης στην ευρωλιτότητα της δεξιάς και της σοσιαλδηµοκρατίας. Νέες ακροδεξιές δυνάµεις απελευθερώνονται από τα κλασικά χριστιανοδηµοκρατικά κόµµατα (όπως π.χ. το Φρανκικό κόµµα Vox στην Ισπανία), ενώ παλαιότεροι ακροδεξιοί σχηµατισµοί συνεχίζουν να αυξάνουν την πολιτική τους επιρροή, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές που έγιναν στη Φινλανδία. Ενόψει των ευρωεκλογών, το φάντασµα ενός νέου «Μαύρου Μετώπου» διαγράφεται αδρά στον ευρωπαϊκό ορίζοντα.

Το γεγονός ότι οι περισσότεροι ακροδεξιοί πολιτικοί πετυχαίνουν να αποφεύγουν την ταύτιση µε τα ναζιστικά τάγµατα εφόδου και πλασάρονται σαν κυριλέ πολιτικές δυνάµεις, δεν τους καθιστά λιγότερο επικίνδυνους. Το αντίθετο µάλιστα, αφού διευρύνουν την απήχηση του εθνικισµού και του ρατσισµού στα εθνικά ακροατήρια. Άλλωστε, οι ρατσιστικές πολιτικές που εφαρµόζουν φασίστες µε γραβάτα σαν τον Σαλβίνι στην Ιταλία, ενθαρρύνουν καθαρόαιµους νεοναζί όπως της Casa Pound να εφορµούν στους δρόµους των πόλεων και να επιχειρούν πογκρόµ, όπως πρόσφατα ενάντια σε Ροµά σε προάστιο της Ρώµης. Επίσης τίποτα δεν αποκλείει τη µετατροπή ακροδεξιών κοµµάτων ή τµηµάτων τους σε φασιστικές οργανώσεις µε τάγµατα εφόδου στην «κατάλληλη» συγκυρία, αν κάτι τέτοιο θεωρήσουν ότι θα αυξήσει την πολιτική τους δυναµική. Τέλος, γιατί σε µια ενδεχόµενη κατάρρευση των ακροδεξιών εκδοχών λόγω της ταύτισής τους µε τις επιλογές του συστήµατος, είναι πολύ πιθανό να µετατοπιστούν τα πολιτικά τους ακροατήρια προς αµιγείς φασιστικές δυνάµεις. Κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα µε την εξαφάνιση του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής από το 2009 και µετά. Οι δυνάµεις του κινήµατος και της αριστεράς χρειάζεται λοιπόν να πάρουµε στα σοβαρά την απειλή και να συγκροτήσουµε ευρύ ενιαίο µέτωπο απάντησης στην ακροδεξιά και το φασισµό.

Μαύρη διεθνής;

Στην Ευρώπη, τα ακροδεξιά κόµµατα επιχειρούν να ισχυροποιήσουν και να διευρύνουν τις 3 διαφορετικές ακροδεξιές ευρωοµάδες που υπάρχουν αυτή τη στιγµή στο Ευρωκοινοβούλιο. Όµως παρά τις παραινέσεις του πάλαι ποτέ µέντορα του Τραµπ ονόµατι Στιβ Μπάνον που έχει εγκατασταθεί από καιρό στην Ευρώπη για να τους ενώσει, η επιχείρηση σύµπηξης ενιαίου µετώπου της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς δεν στέφεται προς το παρόν µε ιδιαίτερη επιτυχία. Ο βασικός λόγος είναι πως οι ακροδεξιοί εκπροσωπούν στην κάθε χώρα τα συµφέροντα τµήµατος της αστικής τους τάξης, µε αποτέλεσµα να µην οµονοούν σε βασικά θέµατα της οικονοµίας και της πολιτικής. Για παράδειγµα, η Γαλλίδα Λεπέν εµφανίζει προτίµηση στον οικονοµικό προστατευτισµό, ενώ οι Σκανδιναβοί ακροδεξιοί σκίζουν τα ιµάτιά τους υπέρ του άκρατου νεοφιλελευθερισµού των αγορών. Ο ρατσιστής επικεφαλής της Λέγκας του Βορά στην Ιταλία Σαλβίνι επιθυµεί να «ξεφορτωθεί» τους πρόσφυγες που πατούν το πόδι τους στην Ιταλία προς άλλους ευρωπαϊκούς προορισµούς ενώ ο Ούγγρος Ορµπάν δεν έχει την παραµικρή διάθεση να υποδεχθεί οποιονδήποτε πρόσφυγα. Ένα σηµαντικό τµήµα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς ξεκίνησε µε την αντίθεση στην Ευρωζώνη, όµως τα οικονοµικά και πολιτικά αδιέξοδα του παρατεταµένου σίριαλ του βρετανικού Brexit έχουν κάνει πολλούς από αυτούς να µετατοπίζονται πλέον σε µια γραµµή «µεταρρύθµισης» της ΕΕ παρά «κατεδάφισης» -έστω στα λόγια- της Ευρωζώνης. Συστηµικότεροι των συστηµικών έχουν αποδειχθεί οι Χρυσαυγίτες, που από πολύ νωρίς τάχθηκαν µε το Ευρώ ως µόνη ρεαλιστική επιλογή. Αυτές οι αντιφάσεις µπορούν να αξιοποιηθούν από την αντικαπιταλιστική αριστερά, αρκεί να επιχειρήσει να ριζώσει µέσα στην κοινωνία και στις λαϊκές τάξεις, δίνοντας απαντήσεις και αγωνιστικές διεξόδους ενάντια στη λιτότητα των Βρυξελλών από ταξική και διεθνιστική σκοπιά.

Χρυσή Αυγή και εκλογές

Στην Ελλάδα, οι Ευρωεκλογές του Μαΐου συνδυάζονται µε τις αυτοδιοικητικές εκλογές πρώτου και δεύτερου βαθµού. Ο συνδυασµός είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Παρότι έχουν αποκτήσει κακή φήµη ως νεοναζί και κανείς Ευρωπαίος ακροδεξιός δεν θέλει να έχει σχέσεις µαζί τους, οι Χρυσαυγίτες φαντασιώνονται να καρπωθούν την ευρωπαϊκή αίγλη της ακροδεξιάς, όντας ο βασικός πυλώνας της ελληνικής ακροδεξιάς. Στριµωγµένοι από τη δίκη της εγκληµατικής οργάνωσης και αποδεκατισµένοι από τις συνεχείς αποχωρήσεις ηγετικών στελεχών τους και διασπάσεις οµάδων µελών τους που συγκροτούν διάσπαρτες φασιστικές οµαδούλες, επιχειρούν να ξεφύγουν από το αδιέξοδο αξιοποιώντας τις κάλπες του Μαΐου. Ταυτόχρονα µε την εθνικιστική και ρατσιστική υστερία σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, οι Έλληνες φασίστες επιχειρούν να ενεργοποιήσουν τοπικούς φασιστικούς θυλάκους, συγκροτώντας ψηφοδέλτια σε όλες τις περιφέρειες και σε 10 µεγάλους δήµους της χώρας. Ήδη ο Μιχαλολιάκος και κεντρικά στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης πραγµατοποιούν τον πρώτο γύρο δηµόσιων εκδηλώσεων «παρουσίασης» των ψηφοδελτίων των περιφερειακών εκλογών στη Χαλκίδα, την Πτολεµαΐδα, το Κορωπί και άλλες περιοχές. Το γεγονός ότι τους παραχωρούνται χώροι της Περιφέρειας (π.χ. στη Χαλκίδα) ή δηµοτικές αίθουσες (όπως στο Κορωπί) αποδεικνύει πως η τοπική δραστηριοποίηση των αντιφασιστικών δυνάµεων είναι ανεπαρκής. Οι συγκεντρώσεις αυτές δεν διακρίνονται από «µέγα πλήθος και µέγα πάθος», παρά τις προσδοκίες του Μιχαλολιάκου. Όµως, το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσουν οι «περιοδείες» των φασιστών στις γειτονιές των πόλεων όπου συγκροτούν δηµοτικά σχήµατα. Οι προεκλογικές φασιστικές παρεµβάσεις δεν θα είναι τίποτε άλλο από επιχείρηση επανεµφάνισης ταγµάτων εφόδου στις γειτονιές. Για να µη συµβεί κάτι τέτοιο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ενεργοποίηση των δυνάµεων του κινήµατος και της αριστεράς, η αντιφασιστική στάση των αυτοδιοικητικών παρατάξεων της αριστεράς ώστε να µην παραχωρείται δηµόσιος χώρος στους φασίστες και η ενότητα στη δράση – όπως πρόσφατα στην περίπτωση της εµφάνισης φασιστών στους δρόµους της Καλλιθέας, η οποία έχει µπει στο στόχαστρο των Χρυσαυγιτών. Μια τέτοια κινητοποίηση είναι σε θέση να περιθωριοποιήσει τους νεοναζί στις γειτονιές και να οδηγήσει στην αποδυνάµωσή τους στις κάλπες του Μαΐου.

Ακροδεξιά «πολυκατοικία»

Αυτή τη φορά οι Χρυσαυγίτες θα έχουν αρκετούς ακροδεξιούς ανταγωνιστές. Απόπειρες σαν την Ελληνική Λύση του τηλεπλασιέ επιστολών του Ιησού Κ. Βελλόπουλου, ακροδεξιές συµµαχίες όπως του Π. Καµµένου µε τον Μπαλτάκο, τον Κρανιδιώτη, τον Καρατζαφέρη, το ∆. Καµµένο, τον Σώρρα. Επίσης αποσκιρτήσαντες Χρυσαυγίτες όπως ο υποψήφιος δήµαρχος Κουκούτσης στην Καλαµάτα ή ο ευρωβουλευτής Συναδινός. Όλοι αυτοί ή κάποιοι από αυτούς θα επιχειρήσουν να εκφράσουν το χώρο της ακροδεξιάς ανταγωνιστικά προς το Μιχαλολιάκο, µε αµφίβολες πιθανότητες επιτυχίας. Φαίνεται πάντως για πρώτη φορά πως υπάρχει έντονη κινητικότητα στο χώρο της πέραν της ΧΑ ακροδεξιάς, που δεν πρέπει να υποτιµηθεί αλλά να αντιµετωπιστεί σαν αυτό που πραγµατικά είναι: το «λάιτ» συµπλήρωµα των νεοναζί που επιδιώκει να συσπειρώσει εκλογική πελατεία η οποία δεν επιθυµεί να ταυτιστεί ευθέως µε τους µαχαιροβγάλτες του Μιχαλολιάκου και είναι επικίνδυνοι παρότι δεν έχουν καταφέρει να συγκροτήσουν ενιαίο φορέα. Εκτός από την πίεση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής, όλοι αυτοί δέχονται εκλογικές πιέσεις πρωτίστως από τη γοητεία που ασκεί η κυβερνητική προοπτική επανόδου της Ν∆ στην εξουσία. Μιας δεξιάς που έχει άλλωστε στους κόλπους της πρωτοκλασάτους ακροδεξιούς όπως τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη και τον Θ. Πλεύρη, «εκπαιδευµένους» στην ξενοφοβική και εθνικιστική απεύθυνση στους ψηφοφόρους της ∆εξιάς.

Αριστερή απάντηση

Η αριστερά οφείλει να έχει ενιαία στάση απέναντι στους φασίστες µε την µπότα και σε αυτούς µε τη γραβάτα. Να αναδεικνύει τον εγκληµατικό χαρακτήρα των ναζιστών, αλλά να µη µένει εκεί. Να αποδεικνύει τον συστηµικό χαρακτήρα των ακροδεξιών πάσης φύσης, ως εχθρικών δυνάµεων προς τα συµφέροντα της εργατικής τάξης και της φτωχολογιάς. ∆εν είναι τυχαίο πως οι Χρυσαυγίτες συντάσσονται µε τους εφοπλιστές στο Πέραµα συγκροτώντας απεργοσπαστικό σωµατείο µπράβων και ταυτόχρονα γραφείο ευρέσεως εργασίας µε πενιχρά µεροκάµατα και χωρίς δικαιώµατα. Πως έχουν ταχθεί ενάντια σε περιβαλλοντικά κινήµατα και υπέρ των επιχειρηµατικών συµφερόντων τόσο για τις εξορύξεις στην Ήπειρο, όσο για την Ελντοράντο στη Χαλκιδική ή για την καύση σκουπιδιών στο Βόλο. Κατά τα άλλα, η ενασχόλησή τους µε τα αυτοδιοικητικά πράγµατα σε τίποτα δεν έχει να κάνει µε τα πραγµατικά προβλήµατα των πόλεων. Σε αυτά είναι ανύπαρκτοι. Το µόνο τους µέληµα αφορά την εγκληµατικότητα, για να τη φορτώσουν συλλογικά στους µετανάστες, τους πρόσφυγες και τους Ροµά και να επιχειρήσουν την αφύπνιση των πιο αντιδραστικών δυνάµεων. Και σίγουρα δεν µπορεί να απαντηθεί από τις ξενοφοβικές κραυγές των στελεχών της Ν∆, αλλά ούτε και από τις επιχειρήσεις των ΜΑΤ των Γεροβασίλη και Βίτσα ενάντια στους πρόσφυγες στο σταθµό Λαρίσης και στα ∆ιαβατά. Η συνεργασία τοπικών στελεχών της δεξιάς µε ακροδεξιούς, χουντικούς, πρώην και νυν Χρυσαυγίτες, όπως στην Πτολεµαΐδα επίσης είναι κάτι που χρήζει καταγγελίας. Όµως η αριστερά χρειάζεται επίσης να ορθώνει µέτωπο απέναντι στις αερολογίες του ΣΥΡΙΖΑ περί συγκρότησης «προοδευτικού πόλου» ενάντια στην ακροδεξιά. Κανένας αντιφασιστικός πόλος δεν µπορεί να επικαλείται την αναγκαιότητα των απάνθρωπων hot spot για τους πρόσφυγες στα νησιά του Αιγαίου. ∆εν µπορεί να υλοποιεί εξώσεις προσφύγων από τα διαµερίσµατα και τα καµπς και να τους πετά στο δρόµο. Ούτε να συναντιέται µε τους φιλο-χρυσαυγίτες Αµβρόσιους και να επιδιώκει την εκλογική στήριξη του πιο σκοταδιστικού παπαδαριού.

Ο µόνος προοδευτικός πόλος που µπορεί να συγκροτηθεί απέναντι στους ακροδεξιούς, είναι αυτός της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, της αντίστασης στις ρατσιστικές πολιτικές της ΕΕ και της Ελλάδας και της διεκδίκησης για ανοιχτά σύνορα και ελεύθερη µετακίνηση των θυµάτων της φτώχειας και του πολέµου. Έναν τέτοιο πόλο χρειάζεται να συγκροτήσουµε επειγόντως. Πριν, κατά τη διάρκεια και µετά από τις εκλογές του Μαΐου.

του Κώστα Παπαδάκη

1. Πάει ένας μήνας και πάνω από τότε που η «Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Πτολεμαΐδας» μου ζήτησε να είμαι εκεί το Σάββατο 20-4-2019 για να μιλήσω σε εκδήλωση με θέμα την άνοδο του εθνικισμού και τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Δέχθηκα με ευχαρίστηση.

Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Πτολεμαΐδας συγκροτήθηκε πρόσφατα με συμμετοχή τοπικών δυνάμεων όχι μόνο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και αναρχικών, αλλά και πολιτών ευρύτερου φάσματος της Αριστεράς και των δημοκρατικών ευαισθησιών. Αφορμή στάθηκε η στοχοποίηση πριν λίγους μήνες του Αλέξη Λιοσάτου, ενός νέου οδοντίατρου της πόλης και μέλους της οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα» εξαιτίας δημόσιας τοποθέτησής του ενάντια σε εθνικιστικά συνθήματα που είχαν γραφτεί αθρόα από «Μακεδονομάχους» και φασίστες της περιοχής. Η θαρραλέα στάση του Α.Λ. στάθηκε αφορμή για έναν οχετό προβοκάτσιας και λάσπης εναντίον του από τοπικά sites και ακροδεξιούς παράγοντες, αλλά η αποφασιστική και ποικίλλη δημόσια παρέμβαση της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας κατάφερε να τα καταγγείλει αποτελεσματικά και να τα ανακόψει. Επόμενο βήμα της ήταν η διοργάνωση αυτής της συγκέντρωσης, ακριβώς την ημέρα συμπλήρωσης τεσσάρων χρόνων από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής και μία μέρα πριν την επέτειο του απριλιανού πραξικοπήματος.

2. Το ταξίδι για την Πτολεμαΐδα ήταν απρόσμενα πολύωρο. Αεροπορικά δρομολόγια δεν υπάρχουν προς την Κοζάνη και την Καστοριά (τα πλησιέστερα αεροδρόμια δηλαδή) Παρασκευή και Σάββατο, με αποτέλεσμα, αν κάποιος δεν θέλει να πάει μέσω Θεσσαλονίκης και να διανύσει οδικώς τη μισή απόσταση στη συνέχεια, να έχει δύο επιλογές, το Ι.Χ. ή το ΚΤΕΛ. Το Ι.Χ. είναι εύκολο αλλά κοστίζει πολλαπλάσια, το ΚΤΕΛ εξελίχθηκε σε μια μεγάλη ταλαιπωρία. Ώρα αναχώρησης 7.50΄ το Σάββατο από τον Κηφισό, πολλές στάσεις, καθυστέρηση τουλάχιστον μίας ώρας σε εσωτερικές μετακινήσεις μέσα στην πόλη της Λάρισας ανάμεσα στα δύο ΚΤΕΛ και μια διαδρομή γενικά άχαρη, που σε ένα μικρό τμήμα της μόνο (Ελασσόνα – Σέρβια) αξίζει τον κόπο να κοιτάξεις από το παράθυρο. Αφιξη στην Κοζάνη στις 16.00, αλλαγή λεωφορείου και τελική άφιξη στην Πτολεμαΐδα 16:30, Συνολικά δηλαδή πάνω από 8,5 ώρες, όσες από Αθήνα – Αλεξανδρούπολη ή Καλαμάτα – Θεσσαλονίκη για τη διαδρομή Αθήνα – Πτολεμαίδα !

Αυτά είναι τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Όταν δεν συμφέρει, ολόκληρα αεροδρόμια που εξυπηρετούν περιοχές εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων μένουν νεκρά για μέρες και εβδομάδες. Και τα υπεραστικά λεωφορεία αναγκάζονται να πραγματοποιούν ενδιάμεσες επιβιβάσεις καθυστερώντας απελπιστικά τον τελικό τους προορισμό για να επιβιώσουν. Και μη νομίζετε ότι είναι φτηνά : 50,3 € το εισιτήριο του ΚΤΕΛ έναντι 57 € του αεροπορικού. Ευτυχώς υπήρχε πτήση επιστροφής την επόμενη ημέρα ώστε να μην επαναληφθεί αυτή η ταλαιπωρία. Αλλά όσο σκεφτόμουν ότι δεν είχα μπορέσει να ανταποκριθώ σε τηλεοπτικές εκπομπές για τη δίκη Χ.Α. και τη δικτατορία το πρωί του Σαββάτου επειδή έπρεπε να είμαι τόσες ώρες στο δρόμο «τα έπαιρνα».

3. Έφυγα από το ξενοδοχείο για το «Εργατικό Κέντρο Εορδαίας – Πτολεμαΐδας», όπου ήταν προγραμματισμένη η διεξαγωγή της εκδήλωσης, με την απορία γιατί την έχουν βάλει τόσο νωρίς (18.00΄) τώρα που πλέον είναι άνοιξη και βραδιάζει αργά. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, φανταζόμουν ότι θα βρω 5-6 ανθρώπους, τους οργανωτές δηλαδή, να ψάχνονται και να περιμένουν μισή με μία ώρα, μέχρι να συγκεντρωθούν και άλλοι άνθρωποι, αλλά η πρώτη ευχάριστη έκπληξη με περίμενε έξω από το Εργατικό Κέντρο.

Μόλις έφτασα, στις 18:15΄, περί τους 40 ανθρώπους βρίσκονταν στον πεζόδρομο έξω από την είσοδό του, άλλοι τόσοι είχαν ήδη καταλάβει θέσεις στο ακροατήριο και πολλοί διαμαρτύρονταν που ακόμα δεν είχαμε αρχίσει, ενώ τοπικά κανάλια με περίμεναν για δηλώσεις και έπαιρναν ήδη από το συνομιλητή μου, πανεπιστημιακό και γνωστό για την πρωτοπόρα δράση του στο κίνημα συμπαράστασης στους πρόσφυγες τα τελευταία χρόνια, Γιώργο Τσιάκαλο.

Η εκδήλωση άρχισε στις 18.30΄ ενώ στο ακροατήριο υπήρχαν περισσότερα από 120 άτομα, ορισμένες δεκάδες από τους οποίους παρακολουθούσαν όρθιοι γιατί τα καθίσματα ήταν γεμάτα. Τόσο μεγάλη μαζικότητα σε εκδήλωση επαρχιακής πόλης, δεν την περίμενα και είναι από τα πιο ευχάριστα που μου έχουν συμβεί. Και μάλιστα σε μια πόλη που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ τέτοια εκδήλωση και που δεν είναι από τις ιδιαίτερα δυνατές κινηματικά πόλεις, και σε μια περίοδο μεγάλης τοπικής εθνικιστικής έξαρσης. Ανάμεσα στο ακροατήριο νεολαίοι, αγωνιστές, αντιφασίστες, εργάτες, αγρότες και επαγγελματίες της περιοχής, αλλά και δικηγόροι, συνταξιούχοι, τοπικοί παράγοντες και δημοσιογράφοι.

Η εκδήλωση, που συντόνισε ο Αλέξης, διήρκεσε τρεις ώρες με αμείωτο ενδιαφέρον. Μίλησα για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, τις αιτίες καθυστέρησης, την έλλειψη δημοσιότητας, τα στοιχεία της εγκληματικής οργάνωσης, τη μέχρι τώρα πορεία της αποδεικτικής διαδικασίας, την προοπτική να τελειώσει, την ανάγκη συνεκδίκασης των υποθέσεων, το νέο Ποινικό Κώδικα και τις επιπτώσεις του στη δίκη και γενικά κ.λ.π. Ο Γιώργος Τσιάκαλος συνέχισε με μια έξοχη τοποθέτηση για το φασισμό, το ναζισμό, ιστορική αναδρομή στο Μακεδονικό, τα αίσχη που γίνονται ενάντια στους πρόσφυγες στον Εβρο κ.λ.π. Ακολούθησε διάλογος, ερωτήσεις, τοποθετήσεις και δευτερολογίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πρώτοι που άρχισαν να αποχωρούν, το έκαναν μετά τις 20.00΄, ενώ στις 21:30΄, όταν τελείωσε η εκδήλωση, παρέμενε ακόμη το μισό ακροατήριο. Ενθουσιώδεις και ενθαρρυντικές οι συμπεριφορές, ένθερμες και οι χειραψίες και τα πηγαδάκια στη συνέχεια, ενώ μια αλληλέγγυα μου έδωσε και ένα εργόχειρο δώρο μαζί με ένα προσωπικό σημείωμα για την κ. Μάγδα Φύσσα μιλώντας με συγκίνηση για αυτήν.

Η Πτολεμαϊδα, όπως και τον Σεπτέμβρη η Ορεστιάδα, υπήρξε για μένα μία απρόσμενη έκπληξη και ένα ανεκτίμητο μάθημα συγκροτημένης αισιοδοξίας απέναντι σε μία γενικευμένη και αναιτιολόγητη ηττοπάθεια που και αυτή αντί να μετριάζει τον σεχταρισμό, τον επαυξάνει. Εχουμε το δικαίωμα στην ελπίδα όταν εργαζόμαστε για τη βεβαιότητα που τη γεννάει. Σε μία περιοχή που δεν έχει ξαναγίνει κινηματική εκδήλωση τέτοιου είδους, που οι δυνάμεις του χώρους μας είναι ελάχιστες και που η τρομοκρατία των εθνικιστών απέναντι στο ντόπιο στοιχείο που περήφανα αρνείται να απεμπολήσει την ταυτότητά του προσπαθεί να αναβιώσει, πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τους οργανωτές η «πλέον επιτυχημένη εκδήλωση στην ιστορία του κινήματος της περιοχής τα τελευταία χρόνια».

Όταν μάλιστα την ίδια ώρα λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πτολεμαΐδα, σε ένα χωριό, η Χρυσή Αυγή παρουσίαζε κυριολεκτικά «στη ζούλα» το ψηφοδέλτιο της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, κρυμμένη στο καφενείο ενός χωριού (Άρδασσα).

Ταλαιπωρήθηκα με το λεωφορείο, αλλά αν φανταζόμουν όλα αυτά ευχαρίστως θα πήγαινα και με τα πόδια.

4. Το επόμενο πρωινό ήταν ολόκληρο δικό μου, καθώς η πτήση της επιστροφής από Κοζάνη ήταν απόγευμα. Μια βόλτα στους δρόμους της Πτολεμαΐδας αποκάλυπτε ότι έχει πάψει πια να περιβάλλεται ψηλά από το κίτρινο δακτυλίδι του νέφους στον ουρανό της, πράγμα που, όπως μου εξήγησαν οι σύντροφοι, οφείλεται στην παύση δραστηριότητας πολλών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Δ.Ε.Η, που έχει συντελέσει στη μείωση των θέσεων εργασίας κατά 4.000 στην περιοχή. Πολλοί έχουν φύγει από την ευρύτερη περιοχή λόγω της υψηλής ανεργίας, ενώ όσοι έχουν αγροτική γη δοκιμάζουν καλλιέργειες σε αρωματικά φυτά, μήλα και ροδάκινα καθώς οι παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες (δημητριακά, καπνά κλπ) έχουν εκλείψει.

Η πόλη της Πτολεμαΐδας δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Αν έλειπε μια μεγάλη πλατεία με ψηλά δέντρα («πάρκο» την ονομάζουν εκεί) και ορισμένες πεζοδρομήσεις, δεν θα έβλεπε κανείς τίποτε άλλο εκτός από τσιμέντο και άσφαλτο.

Παρατήρησα ότι ακόμη και το πρωί της Κυριακής όλα τα κεντρικά σημεία της Πτολεμαΐδας ήταν γεμάτα αφίσες για την εκδήλωση, οι οποίες δεν είχαν σκιστεί ή μουτζουρωθεί, δείγμα και αυτό επικράτησης, σε μια πόλη – καρδιά της αναγέννησης του εθνικισμού. Εντόπισα το πρακτορείο εφημερίδων, βρήκα το ΠΡΙΝ (παλιά συνήθεια) και το διάβασα. Δεν είχε γράψει τίποτε πριν την εκδήλωση, όπως και κανένα κινηματικό έντυπο της Αθήνας, δεν ξέρω αν θα γράψει μετά.

5. Στη συνέχεια ήπια καφέ με τον Σπύρο Κωνσταντινίδη, άλλον έναν από τους πρωτεργάτες της εκδήλωσης, της «Πρωτοβουλίας» και όχι μόνο. Ο Σπύρος ζει πολλά χρόνια στην Πτολεμαΐδα, ενώ έχει ενεργή δράση, αρχικά στο Κ.Κ.Ε. και μετά στο Ν.Α.Ρ. και την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., την οποία τώρα  υπηρετεί μέσα από τη « Μετάβαση» και το «Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο». Η συζήτηση μαζί του ήταν, για εμένα, αφάνταστα αποκαλυπτική όχι μόνο για τα «παλιά», καθώς ο Σπύρος κουβαλά μέσα του τη μνήμη ολόκληρης της μεταπολίτευσης αλλά κυρίως όσον αφορά την κατάσταση στην περιοχή και τις κινηματικές της δυνατότητες.

Μου μίλησε για τις προοπτικές της «Αριστερής Συμπόρευσης για την Ανατροπή», όπως ονομάζεται η περιφερειακή κίνηση που θα συμμετάσχει στις αρχαιρεσίες για την περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, με επικεφαλής τον Στέφανο Πράσσο, πασίγνωστο στην περιοχή συνδικαλιστή της Δ.Ε.Η., που έδωσε και αυτός το παρόν στην εκδήλωση, Το ψηφοδέλτιό της είναι ιδιαίτερα διευρυμένο, καθώς δεν περιλαμβάνει μόνο τις δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α που το συγκρότησε αρχικά, αλλά και υποψήφιους από τη ΛΑ.Ε. και το Αριστερό Ρεύμα, αντιεξουσιαστές, άλλες αριστερές δυνάμεις, το Κόκκινο Νήμα με τον Αλέξη Λιοσάτο υποψήφιο και αυτόν, και πολλούς νέους υποψηφίους από Φλώρινα και Καστοριά, ανάμεσα στους οποίους ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, πρώην βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και πολλά πρώην μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της δημοτικής κίνησης που είχε υποστηριχθεί από αυτόν στην Καστοριά.

Η διεύρυνση του ψηφοδελτίου σε συνδυασμό με τη μακροχρόνια αναγνωσιμότητα και συνεπή κινηματική δράση πολλών πολιτικά γηγενών (Πράσσος, Καρώνης στην Κοζάνη, Κωνσταντινίδης, Ακριτίδης, Καδόγλου στην Πτολεμαΐδα, Βασιλόπουλος στα Γρεβενά, Ασπράγκαθοι στην Κοζάνη, Τζώτζης και Αντωνιάδου στη Φλώρινα κ.λ.π.) παρέχει όλες τις προϋποθέσεις για μια θετική εκλογική πορεία. Στις προηγούμενες εκλογές η κίνηση συμμετείχε με επικεφαλής τον Σπ. Κωνσταντινίδη το 2010 και τον Στ. Πράσσο το 2014 αλλά δεν κατόρθωσε να πάρει έδρα. Τώρα, με την απλή αναλογική αυτό θεωρείται βέβαιο και ίσως, εάν τα πράγματα πάνε καλά, οι έδρες να είναι δύο. Κυρίως όμως ένα θετικό αποτέλεσμα θα συμβάλλει στην εδραίωση και ισχυροποίηση του αντικαπιταλιστικού κινήματος και στην μαζική αντιμετώπιση των εθνικιστικών προκλήσεων.

Ειλικρινά θα έχω στραμμένη έντονα την προσοχή μου εκεί λόγω της προφανούς ιδιαιτερότητας της περιοχής και όλων αυτών των αισιόδοξων νέων.

Στο κίνημα η λύση, να έρχεται απ τη Δύση ; Μακάρι !

Η υγεία που απέπνεε η ενημέρωση αυτή σε συνδυασμό με την εξαιρετική συζήτηση που είχα με το Σπύρο με βοήθησε να αποδράσω από τα στενάχωρα των κεντρικών διαδικασιών και της Αθήνας και κυριολεκτικά να ανασάνω άλλον αέρα. Και είναι σπάνιο να συζητάς με έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν μιλάει μόνο αλλά και ακούει τον συνομιλητή του και παρότι προέρχεται από διαφορετική συγκρότηση, να συμφωνείς σχεδόν στο σύνολο. Αυτό συμβαίνει όταν η κοινή λογική παραμερίζει τις σκοπιμότητες και επικρατεί, πράγμα που τελευταία μάλλον σπανίζει νοτιότερα της Πτολεμαϊδας.

Έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο από την εκδήλωση, όσο και από την ενημέρωση για την κατάσταση εκεί. Αλλά ως συνήθως τα ωραία διαρκούν λίγο. Επιστροφή στην Αθήνα το απόγευμα, τα κεφάλια μέσα ! Από Δευτέρα πάλι…….

6. Το επόμενο καθήκον για την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Πτολεμαΐδας και όχι μόνο, αναδείχθηκε από την ίδια την εκδήλωση :

Στις 21-5-2019 δικάζονται στο Εφετείο Κοζάνης 14 διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί στις 20-9-2013 στην Κοζάνη στη διάρκεια πορείας, αντιφασιστικής διαδήλωσης – διαμαρτυρίας για την πρόσφατη τότε δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η οποία είχε χτυπηθεί άγρια από τα ΜΑΤ και είχε καταλήξει στη σύλληψή τους. Κακοποιήθηκαν άγρια στη διάρκεια της κράτησής τους, παραπέμφθηκαν στη συνέχεια στο αυτόφωρο με όλες τις συνήθεις κατηγορίες των διαδηλωτών, αλλά ύστερα από πολύχρονη δίκη, με αναβολές και διακοπές, αθωώθηκαν παμψηφεί. Ωστόσο, ο Εισαγγελέας προσέβαλε την αθωωτική απόφαση και η δικάσιμος της έφεσης που άσκησε έχει οριστεί για τις 21-5-2019.

Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Πτολεμαΐδας θα πάρει άμεσα πρωτοβουλίες συμπαράστασης στους 14 διωκόμενους με κινητοποίηση στην περιοχή. Και είμαι σίγουρος ότι και αυτή τη μάχη θα την δώσει με επιτυχία. Ας έχουμε και εμείς το νου μας.

Το τέλος της μεγαλύτερης λενινιστικής οργάνωσης των ΗΠΑ

Μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος

Πηγή: newmilitant.com

Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο που επιχειρεί να περιγράψει και να εξηγήσει την κρίση που οδήγησε στη διάλυση της ISO Αμερικής. Παρότι δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε τα γεγονότα που αναφέρονται και κρατάμε κάθε επιφύλαξη, ωστόσο ο αρθρογράφος τα εντάσσει στην περιγραφή ενός τρόπου λειτουργίας της Οργάνωσης που μοιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό με την εμπειρία που έζησαν πολλοί από εμάς ως μέλη της ΔΕΑ και του ΣΕΚ παλαιότερα, γεγονός που κάνει την περιγραφή του πειστική για εμάς.

Όσο για τα πολιτικά συμπεράσματα είναι πολύ κοντά στη δική μας προσέγγιση, όπως έχει διαμορφωθεί ως τώρα, χωρίς να σημαίνει ότι τα υιοθετούμε εξ΄ ολοκλήρου.

Η συντακτική ομάδα του RedTopia

Όσοι απέμειναν στη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση (ISO) κατέληξαν να ψηφίσουν τη διάλυσή τους μετά από εβδομάδες συζήτησης και μια συνεχώς εντεινόμενη κρίση. Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί το τέλος μιας οργάνωσης με περισσότερα από 40 χρόνια ιστορίας και της πιο σημαντικής δύναμης στην άκρα αριστερά των ΗΠΑ, έπειτα από την ταχεία ανάπτυξή της τη δεκαετία του 1990.

Ένα διαμφισβητούμενο συνέδριο οδήγησε στην πρώτη σημαντική αναδιοργάνωση εντός της κομματικής ηγεσίας εδώ και δεκαετίες, οδηγώντας σε σπάσιμο της κυριαρχίας της μακρόβιας ηγετικής κλίκας. Ένα από τα πάνω πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τη βάση της οργάνωσης ανέτρεψε την ηγεσία γύρω από την Σάρον Σμιθ και τον Άχμετ Σόκι- τους για χρόνια ουσιαστικά αδιαμφισβήτητους ηγέτες της οργάνωσης.

Κατόπιν στο στόχαστρο μπήκε όλος ο γραφειοκρατικός μηχανισμός και η κουλτούρα της ηγεσίας, με τις πιο σοβαρές κατηγορίες να αφορούν την αντιμετώπιση μιας υπόθεσης σεξουαλικής επίθεσης (εντός της οργάνωσης) το 2013. Αυτές οι κατηγορίες βύθισαν σε κρίση τη νέα μεταρρυθμιστική ηγεσία και προκάλεσαν ένα κύμα παραιτήσεων· που κλιμακώθηκε με μια ψηφοφορία των εναπομείναντων μελών, η οποία ψήφισε τη διάλυση της οργάνωσης.

Καθώς πρόκειται για την μέχρι πρόσφατα μεγαλύτερη δύναμη στην αμερικανική άκρα Αριστερά, η κρίση της ISO πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά, ώστε να αποκομίσουμε τα διδάγματα αυτής της οργανωτικής καταστροφής.

Το γενικό πλαίσιο της κρίσης

Η κρίση άνοιξε με ένα πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τη βάση της Οργάνωσης. Στην πορεία προς το συνέδριο της ISO το 2019, μια συσπείρωση μεσαίων και ανώτερων στελεχών έστρωσε το έδαφος για να εκτοπίσει την παλιά ηγεσία. Προηγούμενες προσπάθειες εντός της ηγεσίας για να παραμεριστεί ο Άχμετ Σόκι είτε αναβάλλονταν είτε ηττούνταν.

Συνεχώς ανέκυπταν προβλήματα που αφορούσαν τη συμπεριφορά του Άχ. Σ. (δημόσια μέθη, εξαιρετικά αγενής συμπεριφορά, περιστασιακά σεξιστικά σχόλια), αλλά τελικά αγνοούνταν ακόμη και όταν αυτά εκδηλώνονταν μπροστά σε μέλη κι επαφές. Αυτό το σκάνδαλο απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα και έγινε ακόμα πιο δύσκολο να αγνοηθεί όταν ένα ιδιωτικό κείμενο του Τσάρλι Ποστ (το οποίο πραγματευόταν ακριβώς αυτό το θέμα) που αφορούσε ένα συνέδριο της ISO διέρρευσε και τελικά κυκλοφόρησε σε ολόκληρη την Οργάνωση. Ωστόσο, ενώ η πλειοψηφία των μελών γνώριζε γι αυτές τις αντιπαραθέσεις, λίγοι πέρα από τον κλειστό κύκλο της ηγεσίας της ISO ήξεραν ότι ο Σόκι έπαιζε τόσο κεντρικό ρόλο. Οι πληροφορίες σχετικά με την πραγματική λειτουργία του κομματικού μηχανισμού ήταν πάντοτε καλά φιλτραρισμένες και αποκρύπτονταν από τη μεγάλη πλειοψηφία των μελών της ISO.

Η ISO τυπικά πρόβαλλε ως στοιχείο κομματικής δημοκρατίας την οργάνωση του ετήσιου συνεδρίου, που απαρτιζόταν από εκλεγμένους αντιπροσώπους κάθε τοπικής οργάνωσης. Στα συνέδρια της οργάνωσης μπορούσαν να παραβρίσκονται μόνο εκλεγμένα μέλη με δικαίωμα ψήφου ή προσκεκλημένοι παρατηρητές. Όλα τα μέλη είχαν τυπικά το δικαίωμα υποβολής κειμένων στον προσυνεδριακό διάλογο (αν και κάποια κείμενα είχαν κατά καιρούς λογοκριθεί ή μείνει αδημοσίευτα). Καθώς η προσυνεδριακή περίοδος εξελισσόταν και στην πορεία προς το συνέδριο, εκλέγονταν αντιπρόσωποι με δικαίωμα ψήφου για να παραβρεθούν στη συνδιάσκεψη του Σικάγο. Σε επίπεδο τοπικής και περιφερειακής οργάνωσης, τόσο οι έμμισθοι οργανωτές όσο και τα «παλιά» στελέχη έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο να προτείνουν ποιοι θα είναι οι αντιπρόσωποι. Το σώμα αυτό [των αντιπροσώπων] ψήφιζε υπέρ ή κατά στις προτάσεις για αλλαγές και στις πολιτικές κατευθύνσεις που παρουσιάζονταν στα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου και εξέλεγε τη Διευθύνουσα Επιτροπή (ΔΕ, Steering Committee), το πανεθνικό σώμα που ήταν υπεύθυνο για την καθημερινή οργανωτική λειτουργία της ISO.

Ιστορικά, αυτή η ψηφοφορία πάντοτε υπερψήφιζε μια ενιαία πρόταση-πακέτο της απερχόμενης ΔΕ, καθώς και επισφράγιζε τις θέσεις που πρότεινε η ίδια επιτροπή. Το ίδιο το συνέδριο ελεγχόταν μέσα από μια σειρά μηχανισμών. Σε πρώτο επίπεδο μια πρόταση μπορούσε απλώς να αγνοηθεί. Καθώς στα δελτία του προσυνεδριακού διαλόγου πακετάρονταν τα ραπόρτα των τοπικών οργανώσεων μαζί με τα κείμενα για τις προοπτικές και τις προτάσεις για αλλαγές, ο όγκος των κειμένων μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλος ώστε να δυσκολέψει την ανάγνωση και οι προτάσεις να χαθούν.

Μια πρόταση έπρεπε να αποσπάσει τη στήριξη ενός ελάχιστου αριθμού εκπροσώπων με δικαίωμα ψήφου, ώστε να συζητηθεί. Μια πρόταση η οποία δεν ήταν αρεστή στην υπάρχουσα ηγεσία μπορούσε να μην βρεθεί καν στο δελτίο του προσυνεδριακού διαλόγου (μπροστά στα μάτια του συνόλου των μελών). Αντίθετα, η ηγεσία περίμενε το ίδιο το συνέδριο για να «συντρίψει» την πρόταση. Οποιαδήποτε πρόταση υποβαλλόταν από έναν μόνο αντιπρόσωπο ή από μια τοπική οργάνωση «αντιφρονούντων» μπορούσε να εξουδετερωθεί αποτελεσματικά με τον τρόπο αυτό.

Με δεδομένη τη δυσκολία οριζόντιας επικοινωνίας των μελών εντός της ISO (βασικά ανύπαρκτης έως την εμφάνιση και ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και με τα μέλη αποθαρρυμένα από το να επικοινωνούν μεταξύ τους μπροστά στο ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουν κατηγορίες για «φραξιονισμό» από την ηγεσία), κάπου εκεί έληγε και η όποια απόπειρα αντιπολίτευσης.

Στην περίπτωση μιας πρότασης που αποκτούσε ευρύτερη στήριξη, το ηγετικό κέντρο διέθετε μια σειρά άλλες σημαντικές επιλογές. Κάθε περιοχή διέθετε τον δικό της έμμισθο οργανωτή που δεν είχε εκλεγεί από την περιοχή, αλλά ήταν υπόλογος στη διευθύνουσα επιτροπή και στην πράξη απευθείας στους Σάρον Σμιθ και Άχμετ Σόκι. Αυτοί οι οργανωτές είχαν σημαντική επιρροή και, μαζί με την ηγεσία της τοπικής οργάνωσης καθόριζαν το ποιος επιλέγεται ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος. Σε ένα σχετικά «ήσυχο» συνέδριο με «ασφαλείς» συζητήσεις μπορούσε να υποστηριχθεί ότι οι εκπρόσωποι αντιπροσωπεύουν τον πλούτο των απόψεων μέσα στην οργάνωση. Σε ένα πιο αμφίρροπο συνέδριο, ή σε περιπτώσεις που οι τοπικές οργανώσεις διέθεταν περισσότερους «αντιφρονούντες», το επιχείρημα ήταν ότι μόνο τα πιο έμπειρα μέλη θα πρέπει να είναι αντιπρόσωποι.

Αυτό που προέκυπτε ήταν μια επίφαση δημοκρατίας, ακόμα και μια δημοκρατική κουλτούρα κατά κάποιον τρόπο, αλλά μια τέτοια δημοκρατία που δεν απειλούσε την κλίκα της ηγεσίας – με την προϋπόθεση ότι οι έμμισθοι οργανωτές παρέμεναν πιστοί.

Οι προσπάθειες μιας ομάδας απλών μελών (“Φράξια Ανανέωσης”) που ζητούσαν ενίσχυση της διαφάνειας και της εσωτερικής δημοκρατίας εντός Οργάνωσης ηττήθηκαν κατά κράτος στο συνέδριο του 2013, παρόλο που μετά από όσα έχουν αποκαλυφθεί σήμερα, σχεδόν κάθε μέλος της ISO θα παραδεχόταν ότι ήταν κατά βάση σωστές. Μόνο όταν μια κρίσιμη μάζα οργανωτών και μελών της Διευθύνουσας Επιτροπής στράφηκε ενάντια στην ηγετική κλίκα κατέστη δυνατή η υπέρβαση των εμποδίων στην εσωτερική συζήτηση και αντιπαράθεση.

Ο μανδύας του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα

Παράλληλα με αυτή την επίσημη οργάνωση, υπήρχε επίσης μια άλλη, παράλληλη οργάνωση που πρακτικά δεν λογοδοτούσε και δεν ελεγχόταν από πουθενά. Τα ηγετικά στελέχη αρνούνταν ότι το CERSC (Κέντρο Οικονομικής Έρευνας και Κοινωνικής Αλλαγής,η μη κερδοσκοπική οργάνωση πίσω από τις εκδόσεις Haymarket Books και από πολλές έμμισθες θέσεις που διέθετε η ISO) ελεγχόταν από την ISO. Ωστόσο, αυτό ήταν το πιο προφανές ψέμα, ένα ψέμα που λεγόταν επανειλημμένα και υπονοούνταν ότι είναι απαραίτητο για λόγους ασφαλείας. Στα έγγραφα του CERSC ως νομικού προσώπου ήταν φανερό ότι όλες οι θέσεις ευθύνης ανήκαν σε μέλη της ηγεσίας της ISO.

Στο γραφείο του CERSC ως νομικής οργάνωσης είναι σαφές ότι όλοι οι ηγετικοί υπάλληλοι ήταν μέλη της ηγεσίας της ISO. Η πιο λεπτομερής καταγραφή των πρόσφατων οικονομικών στοιχείων της CERSC έγινε από την «Φράξια Ανανέωσης» το 2013 και διατίθεται εδώ:

https://externalbulletin.org/2014/02/01/questions–and–concerns–about–the–iso–and–cersc/

Τα βασικά συμπεράσματα είναι ότι κανείς δεν πληρωνόταν υπερβολικά, ωστόσο οι συνολικοί πόροι που διατίθεντο από την ΜΚΟ ήταν σημαντικοί. Το 2012, το ​​CERSC δαπάνησε συνολικά 756.995 δολάρια για την μισθοδοσία των εργαζομένων του. Αυτή η μισθοδοσία αφορά την ραχοκοκαλιά του έμμισθου μηχανισμού της ISO και των εκδόσεων Haymarket Books, ενός μηχανισμού που δεν λογοδοτεί σε κανένα συνέδριο της ISO. Τίθενται επίσης μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το γεγονός ότι η CERSC υποβάλλει αίτηση και λαμβάνει χρηματοδοτήσεις από πολλά φιλελεύθερα ιδρύματα που υποστηρίζουν το έργο των ΜΚΟ. Κάτι που αποτελεί σημαντική αντίφαση για Οργάνωση που υποτίθεται πως έχει μια ανεξάρτητη δομή, χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται από την εργατική τάξη.

Αποδομώντας τον Λαβύρινθο

Το κουβάρι αυτής της βυζαντινής δομής, με την εξουσία πλήρως συγκεντρωμένη στα χέρια της Σάρον Σμιθ και του Άχμετ Σόκι, άρχισε να ξετυλίγεται καθώς η πλειονότητα των οργανωτών, οι οποίοι μέχρι τότε αποτελούσαν τους κύριους φορείς επιβολής της «πολιτικής ορθοδοξίας» (στΜ για λογαριασμό της ηγεσίας), άρχισε από κοινού να καταστρώνει ένα σχέδιο για να διώξει την κεντρική ηγεσία. Οι λεπτομέρειες αυτής της «επιχείρησης» εσωτερικά είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν, αλλά είχαν προγραμματιστεί σαφώς μήνες πριν και ήταν τόσο προχωρημένες ώστε όχι μόνο να αποκτήσουν τον έλεγχο του συνεδρίου, αλλά και να διαθέτουν αρκετούς ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά του CERSC ώστε να αρπάξουν τον έλεγχο της ΜΚΟ.

Τα βήματα της δημόσιας αντιπαράθεσης ενώπιον του συνόλου της οργάνωσης είναι ευκολότερο να ανιχνευθούν. Υπήρξε σαφής τάση για πολύ πιο ενεργό συμμετοχή των μελών και σημαντική χαλάρωση των ιδεολογικών περιορισμών. Το δελτίο του προσυνεδριακού διαλόγου πριν το συνέδριο διογκώθηκε σε περισσότερες από χίλιες σελίδες και απελευθέρωσε την συσσωρευμένη και καταπιεσμένη ματαίωση που αισθάνονταν τα μέλη της οργάνωσης, σε σχέση με ζητήματα φυλής, φύλου και σεξουαλικότητας στην Οργάνωση. Σημαντικό κομμάτι της κριτικής αφορούσε τον αποκλεισμό έγχρωμων συντρόφων στο παρελθόν.

Στην πορεία προς το Συνέδριο υπήρχαν στην πράξη 3 παρατάξεις. Η πλειοψηφία της Διευθύνουσας Επιτροπής (ΔΕ) που απαρτιζόταν από τους “μεταρρυθμιστές”, η μειοψηφία της ΔΕ που απαρτιζόταν από τους Άχμετ και Σάρον και τον πυρήνα των πιστών τους και μια τρίτη μικρότερη φράξια που πίεζε στην ουσία για μια γραμμή φιλοΣάντερς/ φιλοΚορτέζ εντός της Οργάνωσης. Η εμφάνιση της τελευταίας φράξιας αποτελούσε ένδειξη της σημαντικής πίεσης που ασκείται για προσαρμογή στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών.

Προς μεγάλη ανακούφιση πολλών μελών της ISO, η πλειοψηφία της ΔΕ κατάφερε να επιβάλει μια σημαντική δημοκρατική μεταρρύθμιση στο σύστημα εκλογής της ΔΕ, ώστε οι υποψηφιότητες να τίθενται ατομικά και όχι ως «πακέτο». Έτσι κατάφεραν να εκλέξουν μια νέα διευθύνουσα επιτροπή, με πολλά μέλη της να αναδεικνύονται στο Συνέδριο, με κίνητρο και ενθουσιασμό για την αναμόρφωση και ανοικοδόμηση της Οργάνωσης.

Νέες κατηγορίες

Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε ήταν ένα κύμα παραιτήσεων και αναστολών ιδιότητας μέλους, καθώς οι μετασυνεδριακές ισορροπίες ανατράπηκαν από αποκαλύψεις που αφορούσαν τον χειρισμό της Διευθύνουσας Επιτροπής για μια κατηγορία σεξουαλικής επίθεσης το 2013. Η υπόθεση αφορούσε κατηγορία εναντίον ενός μέλους που ήταν τώρα μέλος της νέας «ανανεωτικής» διευθύνουσας επιτροπής. Εμπλέκονταν σε αυτή την υπόθεση μέλη της νέας διευθύνουσας επιτροπής που κατείχαν θέσεις ευθύνης το 2013.

Αυτό το άρθρο δεν θα επικεντρωθεί στις λεπτομέρειες της υπόθεσης, για την οποία υπάρχουν πολύ πιο αρμόδιοι σχολιαστές. Αυτό που θα αναφερθεί για τη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι γενικά αποδεχόμαστε μια πρόταση που προέκυψε από την LIT–CI(Διεθνής Εργατική Λίγκα-4^η Διεθνής και συγκεκριμένα από την Οργάνωση «Η φωνή») μετά από μια ανοιχτή κρίση του Μεξικανικού τμήματος της Τροτσκιστικής Φράξιας-4^ης Διεθνούς. Ως απάντηση στις κατηγορίες εναντίον του Sergio Moissen, ενός ηγέτη της μεξικανικής Οργάνωσης MST και καθηγητή στο UNAM, η LIT-CI πρότεινε τη δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Επιτροπής που αποτελείται από μέλη του φοιτητικού και εργατικού κινήματος που θα διεξάγει έρευνα ώστε να δώσει μια ισορροπημένη ετυμηγορία. Λεπτομέρειες σχετικά με την άποψή τους για την υπόθεση αυτή και την πρόταση της LIT-CI είναι διαθέσιμες στα ισπανικά εδώ:

https://litci.org/es/menu/mundo/latinoamerica/mexico/que–metodo–y–que–moral–defienden–el–mts–mexicano–el–pts–argentino–y–el–movimiento–feminista–pan–y–rosas/

Έχει αποδειχθεί ότι είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί αποτελεσματική έρευνα από μια μικρή πολιτική οργάνωση, κυρίως όταν αφορά ηγετικά στελέχη. Το κόμμα έχει την τάση να γραπώνεται σε θεσμικές λογικές, που με τη σειρά τους κάνουν πιο πιθανή μια θεσμική ετυμηγορία. Κάποιος που είναι πιστός και χρήσιμος στην ηγετική κλίκα πιθανόν να βρει υπεράσπιση και να αξιολογηθεί ως άτομο αμέμπτου ηθικής, ενώ μπορεί να γίνονται δεκτές κατηγορίες εναντίον «αντιφρονούντων» ή της όποιας αντιπολίτευσης. Στην περίπτωση της ISO και σε πολλές παρόμοιες καταστάσεις, ακόμη και αν διεξήχθη άψογα μια εσωτερική έρευνα, θα υπήρχαν αναπόφευκτα αμφιβολίες από άλλες οργανώσεις, καθώς πρόκειται για μια «αυτο-έρευνα» που διεξάγεται με μυστικότητα.

Μια έρευνα που διεξάγεται ανεξάρτητα απαιτεί ανεξαρτησία από τα θεσμικά όργανα (της Οργάνωσης) τα οποία εξ ορισμού τίθενται σε αμφισβήτηση σε μια τέτοια περίπτωση. Σε τοπικό επίπεδο απαιτεί μια επιτροπή αποτελούμενη από μέλη κοινοτικών και πολιτικών οργανώσεων, σε υψηλότερα επίπεδα, ενδεχομένως από τα μέλη ενός συνδυασμού οργανώσεων.

Από την κρίση στην κατάρρευση

Οι αποκαλύψεις γύρω από την υπόθεση του 2013 πυροδότησαν μια σειρά παραιτήσεων, αναστολών ιδιότητας μέλους και διαγραφών. Ο κατηγορούμενος βρισκόταν στη νέα «ανανεωτική» διευθύνουσα επιτροπή και ήταν ένα από τα μέλη που άσκησαν σοβαρή επιρροή στη διαχείριση της υπόθεσης από τη διευθύνουσα επιτροπή του 2013.

Αυτή η ήδη τεταμένη κατάσταση ξεκαθαρίσματος πολιτικών λογαριασμών οξύνθηκε όταν ένας από τους έμμισθους οργανωτές έγραψε ένα εκτενές κείμενο που περιγράφει τη δική τους εμπειρία από την οργανωτική και προσωπική σχέση με τον Άχμετ Σόκι και την κακοποιητική συμπεριφορά του. Οι προσωπικές κατηγορίες δεν θα αναλυθούν εδώ (από σεβασμό στην απαιτούμενη προστασία της ιδιωτικής ζωής σε αυτό το κείμενο), ωστόσο, ακόμη και σε οργανωτικό επίπεδο, πολλά από αυτά που αποκαλύφθηκαν έδειξαν μια κουλτούρα πλούσια σε συναισθηματική χειραγώγηση και κακοποίηση· εργαλεία που μετερχόταν η κεντρική ηγεσία και αναπαράγονταν από τους οργανωτές και τα στελέχη που μεσολαβούσαν μεταξύ της ηγεσίας και των απλών μελών.

Αυτό το δεύτερο κείμενο αποκάλυψε τη βαθιά διαρρηχθείσα κουλτούρα στον πυρήνα της ISO και αποδείχθηκε σημείο καμπής για πολλές τοπικές οργανώσεις και μέλη, καθώς οι αποστρατεύσεις και παραιτήσεις πολλαπλασιάστηκαν. Σε τηλεδιάσκεψη της 24^ης Μαρτίου των εναπομείναντων μελών αποφασίστηκε η διάλυση, με τη συντριπτική πλειοψηφία να υποστηρίζει αυτήν την πρόταση. Τα εναπομείναντα μέλη της Οργάνωσης προχώρησαν στη συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να προχωρήσουν τη διάλυση και την καταμέτρηση των ψήφων μεταξύ των εναπομείναντων μελών. Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας αποκαλύφθηκαν πρόσφατα και η οργάνωση διαλύεται επισήμως.

(Βλέπε: https://socialistworker.org/2019/04/02/the–isos–vote–to–dissolve–and–what–comes–xt)

Νεκροψία

Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς επαφή με τον απίστευτο ρυθμό των γεγονότων από το συνέδριο μέχρι τη διάλυση. Ένα σχέδιο στο οποίο αγωνιστές και αγωνίστριες αφιέρωσαν χρόνια, ακόμη και δεκαετίες από τη ζωή τους έχει διαλυθεί εντελώς μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Οι αποκαλύψεις γύρω από την υπόθεση του 2013, ακόμη και η συμπεριφορά της παλιάς ηγεσίας, δεν αρκούν για να εξηγήσουν αυτήν την πλήρη κατάρρευση. Ενώ πράγματι είναι καταστροφικές, οι αποκαλύψεις σχετικά με την κατάχρηση εξουσίας και τη συγκάλυψη από την ηγεσία θα μπορούσαν να ξεπεραστούν και η οργάνωση να ξαναχτιστεί χωρίς αυτά τα ηγετικά στελέχη. Εάν η Οργάνωση διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στους εργατικούς αγώνες, στις καταπιεσμένες κοινότητες, τα μέλη θα έβρισκαν έναν τρόπο να ανασυγκροτήσουν και να διασώσουν ένα κατά τα άλλα αποτελεσματικό σχέδιο. Ωστόσο, αυτό που το Συνέδριο είχε αρχίσει να αποκαλύπτει ήταν ότι αυτή η αυταρχική ηγετική σέχτα ήταν στην πραγματικότητα η κόλλα που λειτουργούσε συγκολλητικά για ένα ολοένα και πιο αντιφατικό σύνολο ιδεών και πρακτικών.

Ένα από τα καλύτερα σχόλια για την κρίση έγινε πρώιμα από την Tithi Bhattacharya, που έγραψε:

«Η πλήρης αλληλεγγύη μου είναι με τους νέους συντρόφους που συνεχίζουν να το παλεύουν. Αλλά σύντροφοι, κάποιος διαπράττει ένα “λάθος” μία ή δύο φορές. Όταν τα διαπράττει για δεκαετίες στην πραγματικότητα δεν είναι λάθη αλλά συνολικό πολιτικό σχέδιο».

Για να αποφύγουμε να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και να σώσουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε από τα συντρίμμια που έχουν απομείνει, πρέπει να διερευνήσουμε το συνολικό πολιτικό σχέδιο.

Η αξία του σχεδίου της ISO

Υπήρχαν εξαιρετικά θετικές πολιτικές πλευρές της συνεισφοράς της ISO, ιδίως στο δύσκολο πλαίσιο της λειτουργίας μιας επαναστατικής οργάνωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η σκληρή γραμμή εναντίον του Δημοκρατικού Κόμματος και ο ταξικός χαρακτήρας της Αστυνομίας ξεχωρίζουν ως τα απαραίτητα θεμέλια για οποιαδήποτε επαναστατική οργάνωση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την άποψη της πολιτικής εκπαίδευσής της Οργάνωσης, το περιεχόμενο που θα βρείτε στα πιο θεωρητικά έργα που δημοσιεύτηκαν υπό την αιγίδα της ISO παρείχε ακριβώς το είδος των επιχειρημάτων που απαιτούνται για τον εξοπλισμό των σοσιαλιστών. Οι εκδόσεις Haymarket έχουν διαδραματίσει τεράστιο ρόλο, καθιστώντας προσβάσιμα βασικά πολιτικά κείμενα και εκπαιδεύοντας νέες γενιές επαναστατικών στελεχών.

Οι αρχές της ISO, η μαρξιστική παιδεία που υπερασπίστηκε και για την οποία εργάστηκε, οι καθοδηγητικές ιδέες γύρω από την αυτο-χειραφέτηση της εργατικής τάξης, όλα αυτά ήταν και είναι φανταστικά και είναι αυτά που ενέπνευσαν πολλούς να ενταχθούν και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση της οργάνωσης.

Η ISO έκανε τόσα πολλά πράγματα σωστά στα χαρτιά που είναι πολύ δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς εναντίον τους. Ειδικά όταν οι μοναδικές δυνάμεις στην επαναστατική αριστερά που επιχειρούσαν κάτι παρόμοιο ήταν είτε ακραίοι σεχταριστές, όπως η Ένωση Σπαρτακιστών, είτε οι Αναρχικοί, εντελώς εχθρικοί απέναντι στην ιδέα μιας οργάνωσης στελεχών. Ο ανταγωνισμός που είχε η ISO στην Αριστερά από τη «Σοσιαλιστική Εναλλακτική», την «Αλληλεγγύη» ή τους DSA βρισκόταν σε γενικές γραμμές στα δεξιά της ISO, αφήνοντας την Οργάνωση να λειτουργεί σε καθεστώς εθνικού (αν και όχι πάντα τοπικού) μονοπωλίου στην Αριστερά.

Πολιτικές αντιφάσεις

Ωστόσο, υπήρχε πάντα μια σαφής απόσταση μεταξύ αυτών των αρχών και της συχνά περιορισμένης πρακτικής της ISO.

Μια οργάνωση που βασιζόταν στην αρχή της εργατικής εξουσίας δεν διέθετε καμία πραγματική στρατηγική για να οικοδομηθεί μέσα στους τομείς-κλειδιά της εργατικής τάξης. Αντ ‘αυτού, προσκολλήθηκε σε μια προσέγγιση με κέντρο οικοδόμησης την πανεπιστημιούπολη, προσέγγιση η οποία γνώριζε όλο και περισσότερες αποτυχίες ακόμα και στο να χτίσει φοιτητικές οργανώσεις στις σχολές.

Μια Οργάνωση που βασιζόταν στην αντιπολίτευση απέναντι στο Δημοκρατικό Κόμμα, μετρίαζε την κριτική της και συνεχώς επιδίωκε να προσαρμοστεί στις φιλελεύθερες συμπάθειες για τους Δημοκρατικούς. Συνθήματα όπως το “Tax the Rich” («Φορολογήστε τους πλούσιους») αφομοιώθηκαν εύκολα από το πολιτικό λεξιλόγιο της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών.

Μια οργάνωση που βασιζόταν στον διεθνισμό δεν είχε πραγματικές διεθνείς σχέσεις. Μια οργάνωση που ιδρύθηκε με στόχο την καταπολέμηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν είχε πραγματικούς δεσμούς με τις λατινοαμερικανικές επαναστατικές οργανώσεις.

Μια οργάνωση που βασιζόταν σε μια δημοκρατική, αντι-γραφειοκρατική πολιτική μεθοδολογία ήταν στην πραγματικότητα εξαιρετικά αντιδημοκρατική κάθε φορά που η εσωτερική συζήτηση αμφισβητούσε την ηγεσία.

Με βάση τη δική μου εμπειρία και απογοήτευση από την ISO (2008-2013), για μένα το πρόβλημα δεν ήταν ότι η οργάνωση απαιτούσε πάρα πολλά, αλλά μάλλον ότι απαιτούσε πολύ λίγα, με βάση τα διακυβεύματα. Να παρακολουθούμε μια εβδομαδιαία συνεδρίαση, να πουλάμε την εφημερίδα Socialist Worker μία φορά την εβδομάδα, να πληρώνουμε τη συνδρομή μας. Μία από τις πιο απογοητευτικές εμπειρίες για μένα ήρθε νωρίς όταν εκλέχτηκα στην τοπική ηγεσία (ως τμήμα «πρότασης-πακέτο»), τρέφοντας ελπίδες ότι πλέον θα μου έλεγαν τελικά ποια είναι η στρατηγική. Δεν υπήρχε στρατηγική.

Η ISO βρισκόταν σε κίνηση συνεχώς, αλλά ποτέ δεν έφτανε οπουδήποτε. Και πώς θα μπορούσε να φτάσει, αφού δεν υπήρχε ποτέ καμιά πραγματική κατεύθυνση; Να χαρτογραφήσεις πορεία θα σήμαινε ότι η ηγεσία θα βρισκόταν υπόλογη για την αποτυχία της να φτάσει σε οποιονδήποτε στρατηγικό προορισμό.

Ο χαρακτηρισμός μιας επαναστατικής οργάνωσης ως «Κεντριστικής» μπορεί να ακούγεται υπερβολικά βαρύς σε μένα στην περίπτωση της ISO, ίσως γιατί ο όρος έχει κακοποιηθεί από την κριτική πραγματικά σεχταριστικών ομάδων όπως η Ένωση Σπαρτακιστών. Ο «κεντρισμός», όπως κι ο «υπεραριστερισμός» είναι πολιτικές έννοιες που διαμορφώθηκαν και είχαν νόημα για τους επαναστάτες μαρξιστές στο πλαίσιο των επαναστατικών καταστάσεων. Στη Γερμανία του 1918-23, την Ισπανία κατά τη μακρά πορεία της επανάστασης και αντεπανάστασης. Η σύγκριση της ISO του 2019 με το POUM του 1939 είναι σχεδόν τόσο τραβηγμένη και το να επιστρατεύει κανείς το «Αριστερισμός: η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού» του Λένιν για να κάνει κριτική στο «μαύρο μπλοκ».

Ωστόσο, βασικές έννοιες, όπως αυτές που προσπαθούμε να κρατήσουμε από τις ιστορικές εμπειρίες του εργατικού κινήματος, παραμένουν χρήσιμα εργαλεία ανάλυσης. Αυτό που η έννοια του «Κεντρισμού» κατά τον Τρότσκι περιέγραφε με ακρίβεια ήταν οργανώσεις που χαρακτηρίζονταν από ένα είδος μόνιμης ασυμφωνίας μεταξύ της επαναστατικής θεωρίας ή των αρχών και μιας πρακτικής αποσυνδεδεμένης από αυτές τις αρχές.

«Ο αριστερός κεντρισμός, πρωτίστως σε επαναστατικές συνθήκες, είναι πάντα έτοιμος να υιοθετήσει στα λόγια το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και δεν τσιγκουνεύεται τις «ηχηρές (στΜ επαναστατικές) εκφράσεις». Αλλά η θανατηφόρα ασθένεια του κεντρισμού είναι ότι δεν είναι ικανός να αντλεί θαρραλέα τακτικά και οργανωτικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις κεντρικές του ιδέες. Οι συνθήκες πάντα φαίνεται να είναι «ανώριμες», “πρέπει να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη” (με περιστροφές, «διπλή γλώσσα», διπλωματία κλπ.)».

Αυτή η πλευρά των περιστροφών και της «διπλής γλώσσας» είναι κεντρική στον πολιτικό ρόλο που έπαιζε η ISO και στην πρόσφατη κρίση που εκδηλώθηκε στο εσωτερικό της. Για την ηγεσία της ISO, ούτε καν τα μέλη δεν ήταν έτοιμα για την αλήθεια. Η στρεβλή εκδοχή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που ήδη περιγράψαμε διαστρεβλωνόταν ακόμα περισσότερο από μια άλλη: τη στρεβλή εκδοχή της «ενότητας στη σκέψη» (όχι απλά στη δράση) της ηγεσίας απέναντι στα μέλη. Αυτή η λογική μεταδιδόταν και σε επίπεδο τοπικής οργάνωσης, όπου οι τοπικές ηγεσίες συναντιόντουσαν χωριστά, για να συζητήσουν και συμφωνήσουν σε μια ενιαία σειρά δράσεων που έπειτα παρουσιαζόταν στα μέλη της τοπικής.

Αυτή η προσέγγιση τροφοδοτούνταν από μια εγγενή καχυποψία και υποτίμηση των απλών μελών. Συνοδευόταν από υποτίμηση του κύκλου επιρροής της Οργάνωσης, των ενδεχόμενων στρατολογιών και των ευρύτερων πολιτικών προοπτικών. Η «διπλή γλώσσα» ακτινοβολούσε από την κεντρική ηγεσία προς την γενικότερη πολιτική προσέγγιση της οργάνωσης.

Κάτι που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της προσπάθειας του κόμματος ήταν ότι αυτή η προσπάθεια γινόταν ουρά των φιλελεύθερων (με την έννοια που έχει στις ΗΠΑ η έννοια-στΜ «προοδευτικοί» ή «αριστεροί» θα λέγαμε στην Ελλάδα), η προσαρμογή της ρητορικής προς τα δεξιά για να ταιριάζει περισσότερο με τον βηματισμό τους και η ελπίδα να μετακινηθούν μερικοί από αυτούς βήμα-βήμα προς τα αριστερά. Τέλεια παραδείγματα αυτής της λογικής ήταν η προσέγγιση της οργάνωσης απέναντι στην εκλογή του Ομπάμα (διατήρηση μιας θεωρητικής κριτικής με βάση τις αρχές και ταυτόχρονα οπισθοχωρώντας για να φαίνεται συμπαθητική στον ενθουσιασμό των μαζών –στΜ για την εκλογή Ομπάμα) ή η επιλογή κεντρικών συνθημάτων όπως το «φορολογήστε τους πλούσιους» που ούτε καν τους τοποθετούνταν στα αριστερά των Δημοκρατικών.

Πέρα από μη έντιμη, αυτή η προσέγγιση απλά δεν λειτούργησε. Η θεαματική ανάπτυξη των DSA προσπέρασε εντελώς την ISO και πρόσφερε μια φιλόξενη στέγη στις δυνάμεις στα δεξιά της. Το να κερδίσεις κάποιον από τους DSA σε μια πιο ενεργή, πιο πειθαρχημένη ή επαναστατική πολιτική απαιτεί να τον κερδίσεις σε ένα εναλλακτικό στρατηγικό σχέδιο. Αν οι στόχοι σου είναι να μιλήσεις με τους φιλελεύθερους και να χρησιμοποιήσεις αριστερά σημεία στη συζήτηση για να τους ωθήσεις σταδιακά προς τα αριστερά, τότε θα είσαι πολύ αποτελεσματικότερος από τις γραμμές των DSA ούτως ή άλλως.

Λογοδοσία

Κεντρικό ρόλο τόσο στην πολιτική όσο και στην οργανωτική «διπλή γλώσσα» έπαιζε η έλλειψη λογοδοσίας. Αυτό έγινε πολύ εμφανές στην περίπτωση σεξουαλικής επίθεσης και στις κατηγορίες για παραγκωνισμό και επιβολή σιωπητηρίου στα διαφωνούντα μέλη. Ωστόσο, αυτή η λογική διαπερνούσε σε βάθος την Οργάνωση, εκφραζόταν στις σημαντικές πολιτικές θέσεις της καθώς και στον προσανατολισμό της στις μεγάλες στιγμές του ταξικού αγώνα που η Οργάνωση συμμετείχε.

Το πιο σημαντικό παράδειγμα από την ταξική πάλη ήταν η εμπλοκή της ISO στο συνδικάτο καθηγητών του Σικάγο. Ο Τζέσε Σάρκι, αντιπρόεδρος του συνδικάτου με πρόεδρο την Κάρεν Λιούις, ήταν μέλος της ISO, διατηρώντας στενούς δεσμούς με τα ηγετικά μέλη της. Όσο ήταν μέλος της ISO καθοδήγησε μία από τις σημαντικότερες απεργίες στην πρόσφατη ιστορία. Αργότερα υποστήριξε με ενθουσιασμό την απόφαση του Χιούι Γκαρσία να διεκδικήσει την δημαρχία (του Σικάγο) από τον Ραμ Εμμάνουελ ως μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος . Τελικά εγκατέλειψε την ISO, αλλά δεν υπήρξε ουδεμία διερεύνηση όλων αυτών των γεγονότων. Ένα μέλος της ISO είχε διαδραματίσει βασικό ρόλο σε μια μεγάλη ταξική μάχη και τελικά κατέληξε στην αριστερή πτέρυγα του δημοκρατικού κόμματος. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι αυτό το γεγονός ήταν αναπόφευκτο, αναγκαίο ή επιθυμητό, δεν έγινε καμία τέτοια συζήτηση. Αφέθηκε να χαθεί ήσυχα και δεν υπήρξε απολογισμός και αυτοκριτική από την πλευρά της ISO ως προς το τι οδήγησε σε αυτό ή πώς να αποτρέψουμε άλλα τέτοια φαινόμενα στο μέλλον.

Λιγότερο χαρακτηριστικά παραδείγματα αφθονούν στην πολιτική ανάλυση της οργάνωσης. Το 2008 η οργάνωση ήταν πεπεισμένη ότι η εκλογή του Ομπάμα θα σήμαινε ένα είδος επιστροφής σε μια σύγχρονη μορφή Κεϋνσιανισμού. Τα άρθρα στο περιοδικό ISR γράφανε για το νέο Νιου Ντιλ και τον Κεϊνσιανισμό, οι ομάδες μελέτης οργανώνονταν και η πολιτική προσέγγιση χαραζόταν πάνω σε αυτή τη βάση.

Τίποτα από αυτά δεν υλοποιήθηκε, η κυβέρνηση του Ομπάμα εκπροσωπούσε οικονομικά την απόλυτη συνέχεια της υπάρχουσας νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων. Όταν αυτό έγινε εμφανές, η Οργάνωση προσάρμοσε την ανάλυσή της ώστε να ταιριάζει με αυτό. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ κριτική, οποιοσδήποτε προβληματισμός για την προηγούμενη προσέγγιση. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βγει η ηγεσία ανοιχτά και να πει απλά ότι η ανάλυσή της δεν ήταν σωστή και ότι έπρεπε να αλλάξει.

Σε διεθνές επίπεδο, ένα από τα πιο ελπιδοφόρα πεδία μάχης αυτής της δεκαετίας για τη ριζοσπαστική αριστερά ήταν η Ελλάδα, ενώ η υποστήριξη ή η αντιπολίτευση στην πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία από τις διαχωριστικές γραμμές που διαίρεσαν τη διεθνή αριστερά. Η ISO (όπως και οι περισσότερες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τροτσκιστικές οργανώσεις) ξεκάθαρα δήλωνε πίστη κι εναπόθεσε τις ελπίδες της στις προσπάθειες της ΔΕΑ εντός του ΣΥΡΙΖΑ πρώτα να τον οδηγήσει στην κυβέρνηση και έπειτα να οργανώσει την αριστερή αντιπολίτευση και διάσπαση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μέγεθος της επακόλουθης προδοσίας της εργατικής τάξης από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τεράστιο. Το νέο “πλατύ αριστερό” κόμμα παρόλες τις ελπίδες που γέννησε και την υποστήριξη που κέρδισε κατέληξε ως τίποτα περισσότερο από ένα αριστερό προσωπείο για τα μέτρα λιτότητας της τρόικας. Ακολούθησε μαζική απογοήτευση και η αριστερή διάσπαση που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε ούτε καν να πετύχει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και πάλι δεν υπήρξε σοβαρή αυτοκριτική, κανένας πολιτικός προβληματισμός, καμία συζήτηση γι’ αυτή την τρομακτική ήττα και την πολιτική γραμμή που οδήγησε σε αυτήν.

Ένα σχήμα χτισμένο στην άμμο

Η συνισταμένη αυτών των αντιφάσεων δίνει την εικόνα μιας οργάνωσης συγκροτημένης πάνω στη μελέτη μιας μαρξιστικής θεωρητικής βάσης (περιορισμένης στην παράδοση των IS αλλά όχι αποκλειστικά) και μια προπαγανδιστική δουλειά για την εξάπλωση αυτών των ιδεών. Αυτή η θεωρητική παράδοση συνοδεύτηκε από πρακτική δραστηριότητα που συχνά (αν και όχι πάντα) βρισκόταν στα δεξιά των ίδιων των πολιτικών αρχών της οργάνωσης. Μια τάση μετατόπισης προς τα δεξιά, που μπορεί να βόλευε και μερικές φορές να ήταν αποτελεσματική στην εποχή πριν από την εμφάνιση των DSA, αλλά που οδήγησε στη διάλυση της οργάνωσης μετά την άνοδο των DSA.

Για τους σκοπούς της επιβίωσης μιας σέχτας (στΜ πριν την εμφάνιση των DSA) ήταν η επιβίωση μιας σέχτας, αυτή η μέθοδος ήταν η καταλληλότερη. Ωστόσο κόστιζε σοβαρά, ακόμη και πριν προκύψει ο ανταγωνισμός με τους DSA. Πολλοί από τους θεωρητικά πιο αφοσιωμένους αγωνιστές αποχωρούσαν για να ακολουθήσουν μια από τις δύο κατευθύνσεις: ή να ακολουθήσουν την καθημερινή γραμμή «κινηματικού ακτιβισμού» της ISO μετατοπιζόμενοι προς ιδέες που ταιριάζανε με τις ήδη ρεφορμιστικές τους πρακτικές (η περίπτωση του Τζέσε Στάρκι, για παράδειγμα) ή εναλλακτικά να αναπτύξουν μια κριτική από τα αριστερά της πολιτικής δραστηριότητας της οργάνωσης και των αντιδημοκρατικών δομών της, επιχειρώντας να την απευθύνουν μέσα στην οργάνωση, οπότε απομακρύνονταν από την ηγεσία.

Οι γραφειοκρατικοί χειρισμοί της ηγεσίας ήταν αυτό που κρατούσε ενωμένες αυτές τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Η όποια κριτική μπορούσε να απομονωθεί, μπορούσε να ασκηθεί κοινωνική πίεση σε οποιονδήποτε «αντιφρονούντα», οι αμφισβητήσεις μπορούσαν να απορροφηθούν και πολλά μέλη ήταν πρόθυμα να συμβιβαστούν, ώστε να υπερασπιστούν τις πράγματι μαρξιστικές αρχές της Οργάνωσης. Ο ίδιος ο μηχανισμός κρινόταν (στΜ κατά τη γνώμη αρκετών μελών) ως πολύ σημαντικός για τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών, σε βαθμό που άξιζε να την υπερασπιστούν όσα μέλη επέλεγαν να παραμείνουν στην οργάνωση.

Η προβληματική αντιμετώπιση της υπόθεσης του 2013 δεν επαρκεί από μόνη της για να εξηγήσει την ταχύτητα και τον βαθμό αποσύνθεσης της ISO. Αυτό που έκανε η υπόθεση (και οι επακόλουθες αποκαλύψεις) ήταν να καταστρέψει όλο το κύρος και την εμπιστοσύνη που απολάμβανε η ηγεσία του κόμματος και ο μηχανισμός. Μια υγιής οργάνωση με σαφές πολιτικό όραμα και στρατηγική θα μπορούσε να αναρρώσει από ένα τέτοιο τραύμα. Η ISO διαλύεται επειδή ακριβώς αυτός ο μηχανισμός και η ηγεσία ήταν το μόνο πράγμα που την κρατούσε ενωμένη.

Και τώρα;

Αφού έχουν ξεμπερδέψει από τα δεσμά της γραφειοκρατικής ηγεσίας, τα πρώην μέλη της οργάνωσης μπορούν να κινηθούν σε δύο πιθανές κατευθύνσεις. Είτε να ενταχθούν πρακτικά στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών μέσω των DSA, είτε να ανανεώσουν την πίστη τους στις καλύτερες βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν την παράδοση του τροτσκισμού και να συγκροτηθούν στη βάση των καλύτερων αντιγραφειοκρατικών πτυχών της παράδοσης του «σοσιαλισμού από τα κάτω». Η ταχύτατη διάλυση του «Διεθνούς Σοσιαλιστικού Δικτύου» μετά την κρίση του βρετανικού SWP αποτελεί σημαντική προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να χαθεί χωρίς κάποιο ανεξάρτητο οργανωτικό σχέδιο. Η βρετανική άκρα αριστερά ουσιαστικά δεν ανέκαμψε ποτέ μετά την κατάρρευση του SWP και πλέον δεν υπάρχει καμία σημαντική δύναμη στα αριστερά του Τζέρεμι Κόρμπιν.

Η κατάρρευση της ISO θα απογοητεύσει πολλούς από τους σημαντικούς μαχητές και μαχήτριές της, κάποιοι θα αποστρατευτούν από τον πολιτικό αγώνα, άλλοι θα αφομοιωθούν στους DSA είτε ως στελέχη της αριστερής πτέρυγας είτε ως λιγότερο ενεργητικά, ως παθητικά μέλη. Για πολλούς στα δεξιά της ISO, η κατάρρευσή της είναι πιθανό να αξιοποιηθεί ως παράδειγμα αποτυχίας των λενινιστικών οργανωτικών μοντέλων ή ως επιχείρημα για το ότι (τα λενινιστικά μοντέλα) δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην πράξη.

Για όποιους συντρόφους και συντρόφισσες απέμειναν μετά τη διάλυση της ISO, έχει ανοίξει η συζήτηση σχετικά με την οικοδόμηση ενός νέου τύπου σοσιαλιστικού δικτύου, ενός σχεδίου που ναι μεν παραμένει απροσδιόριστο, αλλά έχει τη δυνατότητα τουλάχιστον να συνεισφέρει στις δυνάμεις που επιμένουν στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος και των DSA.

Τα οργανωτικά μοντέλα πρέπει να οικοδομούνται και να προσαρμόζονται στα πολιτικά καθήκοντα. Η ISO αποδείχθηκε ευάλωτη στον εκφυλισμό, μάλλον επειδή στην πράξη δεν είχε κανένα πολιτικό καθήκον πέρα ​​από το να στρατολογεί και να επεκτείνει το περιορισμένων δυνατοτήτων οργανωτικό της μοντέλο. Η πιο σταθερή δέσμευσή της στην πολιτική στρατηγική ήταν η σκληρή της αντίθεση προς τους Δημοκρατικούς, μια δέσμευση που στην αρχή της κρίσης αμφισβητήθηκε από τη δεξιά πτέρυγα της Οργάνωσης.

Όποια και αν είναι αυτή η μορφή του νέου δικτύου, για να γνωρίσει σημαντική ανάπτυξη ή επιρροή θα πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί σαφέστερα σε ό,τι αφορά την πολιτική στρατηγική από την ISO στο παρελθόν. Η στήλη της ISO του “Για τι παλεύουμε” δεν αντιπροσώπευε τις θέσεις της σε πολύ πιο σημαντικά ερωτήματα για την Αριστερά- ερωτήματα για το με ποιον τρόπο αντιμετωπίζουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ή σε ποιους τομείς του εργατικού κινήματος θα πρέπει να επικεντρωθούμε. Καθώς στην ISO απουσίαζε η προγραμματική συζήτηση μέσω της οποίας η βάση μπορούσε να καθιστά το ηγετικό κέντρο υπεύθυνο και υπόλογο, αυτά τα καθήκοντα εγκαταλείφθηκαν στα χέρια της ηγεσίας, που χάραζε χωρίς λογοδοσία μια γραμμή και αποφαινόταν για το τι αποτελούσε «δεξιά» ή «υπεραριστερή δραστηριότητα».

Έχει προκύψει επίσης από σχολιαστές η κριτική για το μοντέλο “μικροσέχτας” μετά την κατάρρευση, υπογραμμίζοντας τον ποιοτικό μετασχηματισμό που υφίσταται μια οργάνωση βασισμένη σε μοντέλο μαζικού κόμματος (στΜ των Μπολσεβίκων) όταν αυτό επιχειρείται σε μικρότερη κλίμακα. Αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός ότι τα πιο χαλαρά οργανωτικά μοντέλα έχουν τις δικές τους αδυναμίες και ασχήμιες, όπως βιώνουν κάποιες τοπικές κρίσεις που βιώνουν τμήματα των DSA.

Υπάρχουν διεθνή παραδείγματα όπου οι επαναστάτες μπορούν να παραδειγματιστούν από τους τροτσκιστές που, παρά τις δικές τους αντιφάσεις, έχουν σημειώσει πολύ μεγαλύτερες επιτυχίες στην σύνδεσή τους με την εργατική τάξη και που έχουν καταφέρει να χτίσουν πανεθνικά την πολιτική τους παρουσία.

Και τέτοια παραδείγματα δεν απαντώνται στα αποτυχημένα σχέδια του εισοδισμού στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο Podemos, αλλά σε μια σειρά μεγάλων οργανώσεων με αρχές, οι οποίες παρά τις πολύ πραγματικές τους αδυναμίες ήταν σε θέση να συνδεθούν με την εργατική τάξη και να συμβάλουν πραγματικά στην επαναστατική πολιτική. Η Αργεντινή έχει τις μεγαλύτερες τροτσκιστικές οργανώσεις στον κόσμο σήμερα και με τη μεγαλύτερη επιρροή. Ικανές να κερδίζουν κοινοβουλευτικές έδρες (και να πετυχαίνουν ποσοστά 4-5% στις Προεδρικές εκλογές), αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: να σημειώνουν συγκεκριμένες πρόσφατες επιτυχίες με νίκες σε σημαντικούς εργατικούς αγώνες. Υπάρχουν εξέχοντα παραδείγματα, όπως η κατάληψή εργοστασίων και η οργάνωση της λειτουργίας τους κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Το Partido Obrero (Εργατικό Κόμμα), το Partido de Trabajadores Socialistas (Κόμμα Σοσιαλιστών Εργατών) και το Izquierda Socialista (Σοσιαλιστική Αριστερά) που συναποτελούν το FIT (Left and Workers Front-Αριστερό Εργατικό Μέτωπο), έχουν να δώσουν το καθένα τεράστια μαθήματα στους Αμερικανούς επαναστάτες.

Ορισμένα επίπεδα σεχταρισμού, οργανωτικής γραφειοκρατίας ή συντηρητισμού μπορεί να είναι αναπόφευκτα σε επαναστατικές οργανώσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν εν μέσω τόσο των εξάρσεων (της ταξικής πάλης) όσο και των υποχωρήσεων. Η ISO οπωσδήποτε δεν είναι η πρώτη οργάνωση πουεκφυλίζεται υπό το βάρος των δυσμενών συνθηκών (Δείτε και το «πρωτότυπο» SWP).

Αυτός ο δυνητικός εκφυλισμός δεν ισχύει μόνο για τις οργανώσεις στις χώρες του ιμπεριαλιστικού πυρήνα, αν και σε αυτές τις θέσεις οι πολιτικοί και οργανωτικοί κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό έχει επηρεάσει κάθε σημαντικό επαναστατικό σοσιαλιστικό ρεύμα. Εκεί που έχουν περιοριστεί αποτελεσματικότερα ή έχουν ξεπεραστεί τέτοιοι κίνδυνοι είναι σε ορισμένες περιοχές (κυρίως στη Λ.Αμερική), όπου υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία τροτσκιστικών οργανώσεων που συναγωνίζονται, κάνουν κριτική η μία στην άλλη και συνεργάζονται μεταξύ τους. Εκεί επίσης που αυτές οι οργανώσεις είναι αφοσιωμένες στην εμφύτευσή τους στην εργατική τάξη, κάτι που τους προσφέρει μια πραγματική βάση πέρα από την προπαγανδιστική δουλειά.

Είναι δύσκολο να κάνεις κριτική ή να αποχωρήσεις από μια ενιαία επαναστατική οργάνωση που αποτελεί μονοπώλιο μέσα στην Αριστερά. Η ηγεσία της ISO μπόρεσε να μετατρέψει τόσα πολλά στελέχη σε πρόθυμους συνεργούς στις αντιδημοκρατικές πρακτικές της, βασιζόμενη σε έναν πραγματικό φόβο ότι μπορεί να εκδιωχθούν από αυτό που φαινόταν ως η μόνη ελπίδα για την αριστερά. Επιπλέον, η οργάνωση είχε το ελεύθερο να μετατοπίζεται προς τα δεξιά, με δεδομένη την ευκολία που η κριτική από τα αριστερά μπορούσε να απορριφθεί ως σεχταριστική (και όταν η κριτική γινόταν από τους Σπαρτακιστές ή από τους WSWS, ήταν σίγουρα σεχταριστική).

Ελλείψει μιας ιστορικής συγκυρίας που επιτρέπει να δημιουργηθεί ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα, μια συνεργατική διαίρεση, μια συντροφική αντιπαράθεση πολλών σχολών σκέψης αποτελεί μια πιθανή λύση. Δεν είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε το όραμα μας για πολιτική οργάνωση (μια επιλογή που όταν λειτουργήσει σωστά μπορεί να φανεί εξαιρετικά αποτελεσματική στο εργατικό κίνημα), αλλά μπορούμε να επανεφεύρουμε ένα πιο πλουραλιστικό όραμα αυτής της επαναστατικής οργάνωσης τοποθετώντας την μέσα σε ένα επαναστατικό αριστερό οικοσύστημα. Μια από τις καλύτερες πλευρές του FIT της Αργεντινής (Αριστερό Εργατικό Μέτωπο) είναι ότι δείχνει πως η έντονη αλληλοκριτική μεταξύ των οργανώσεων μπορεί να συνυπάρχει με αποτελεσματικά εκλογικά και πολιτικά μέτωπα.

Ακόμη και αν είναι δύσκολο μια οργάνωση να είναι ειλικρινής για τον εαυτό της, εάν ξαναδημιουργήσουμε μια κουλτούρα κριτικής και πολεμικής μεταξύ της άκρας αριστεράς, μπορούμε να περιορίσουμε τις συζητήσεις στον πολιτικό πυρήνα τους και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα βασισμένα στον απολογισμό των διαφορετικών στρατηγικών στην πράξη.

Δύο, τρεις, πολλές επαναστατικές οργανώσεις, με μια κουλτούρα σοβαρής συζήτησης μεταξύ τους, μπορεί να προχωρήσουν πολύ μακρύτερα, στην κατεύθυνση ελέγχου των χειρότερων τάσεων της καθεμίας και στην πρόληψη νέων οργανωτικών τραγωδιών.

Απρίλης 1943, το εβραϊκό Γκέτο της Βαρσοβίας εξεγείρεται!

του Γιώργου Μητραλιά

Τούτες τις μέρες πριν από 76 χρόνια, τον Απρίλη του 1943, άρχιζε η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας ενάντια στο ναζιστή δήμιό του. Την ώρα που ο αντισημιτισμός, μαζί με το φασισμό, ξανασηκώνουν κεφάλι και στη νέα γενιά της εβραϊκής Διασποράς αρχίζουν να ξαγεννιούνται οι καλύτερες σοσιαλιστικές παραδόσεις του παρελθόντος, θυμόμαστε τον Μάρεκ Έντελμαν, τον ηγέτη αυτής της εξέγερσης και τον άνθρωπο που ενσάρκωνε περισσότερο από κάθε άλλο αυτές ακριβώς τις εβραϊκές σοσιαλιστικές, αντισταλινικές και αντισιωνιστικές παραδόσεις. Στα 10 χρόνια από το θάνατό του, αναδημοσιεύουμε το κείμενο της νεκρολογίας του και συνάμα απόσπασμα από το βιβλίο του για την ηρωϊκή εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος.

Μάρεκ Έντελμαν 1919-2009

Ο Μάρεκ Έντελμαν, που πέθανε στις 2 Οκτωβρίου σε ηλικία 90 ετών, δεν ήταν όποιος κι όποιος. Ήταν ο τελευταίος από τη «χαμένη Ατλαντίδα» της Bund, αυτού του τεράστιου προπολεμικού εργατικού σοσιαλιστικού κινήματος των Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης. Ήταν ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες και συνάμα ο υπαρχηγός της ηρωικής εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας. Ήταν αγωνιστής της παράνομης αντιπολίτευσης στο σταλινικό καθεστώς της Πολωνίας και συνιδρυτής του εργατικού συνδικάτου Αλληλεγγύη. Ήταν μόνιμα αλληλέγγυος του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και καρφί στο μάτι του Σιωνιστικού κράτους, που τον μισούσε όσο τίποτα άλλο στο κόσμο. Και επειδή ο Μάρεκ Έντελμαν ήταν ταυτόχρονα όλα αυτά και πολλά άλλα, για αυτό και υπήρξε ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο βάρβαρος εικοστός αιώνα…

Τον Απρίλη του 1943, οι ναζιστές αποφασίζουν να τελειώνουν με το γκέτο της Βαρσοβίας στο οποίο δεν απομένουν πια παρά μόνο 60.000 από τους λιμοκτονούντες κατοίκους του, καθώς οι υπόλοιποι 450.000 έχουν ήδη οδηγηθεί στα στρατόπεδα εξόντωσης. Και τότε μια χούφτα νέων, κυρίως μπουντιστών και κομμουνιστών, της Εβραϊκής Οργάνωσης Μάχης (Z.O.B.) αποφασίζουν να αντισταθούν. Είναι η ένοπλη εξέγερση του γκέτο υπαρχηγός της οποίας είναι ο 23χρονος Μάρεκ Έντελμαν: «Γνωρίζαμε πολύ καλά πως ήταν αδύνατο να νικήσουμε. Απέναντι σε διακόσια είκοσι κακο-οπλισμένα αγόρια, υπήρχε ένας πανίσχυρος στρατός. Δεν είχαμε παρά ένα μόνο πολυβόλο, μερικά πιστόλια, κάποιες χειροβομβίδες, μπουκάλια με βενζίνη και δυο νάρκες η μια από τις οποίες ούτε καν εξερράγη».

Και όμως, ο πόλεμος αυτών των 220 ενάντια στη Βέρμαχτ, στους δυο χιλιάδες Ες-Ες και στους Ουκρανούς συνεργάτες τους κράτησε τρεις ολάκερες βδομάδες! Με τον Έντελμαν επικεφαλής μετά από την αυτοκτονία του αρχηγού Μορντεχάϊ Ανιέλεβιτς. Το ναζιστικό πυροβολικό και τα τανκς ισοπεδώνουν το γκέτο, οι Ες-Ες πυρπολούν τα πάντα με φλογοβόλα σ’αυτή την επίγεια κόλαση. Λέει ο Έντελμαν; «Δεν μας νίκησαν οι Γερμανοί, αλλά οι φλόγες». Στις 10 Μαΐου 1943, ο Έντελμαν ξεφεύγει μέσα από τους υπονόμους μαζί με τους τελευταίους 13 μαχητές. Ένα χρόνο αργότερα, μετέχει στην εξέγερση της Βαρσοβίας που κοστίζει τη ζωή σε 200.000 κατοίκους της καθώς οι ναζιστές μετατρέπουν τη πόλη σε ερείπια…

Μετά το πόλεμο, ο Μάρεκ δεν μεταναστεύει στο Ισραήλ. Μένει στη Πολωνία («κάποιος έπρεπε να μείνει για να ασχοληθεί με τους σκοτωμένους»), σπουδάζει ιατρική και γίνεται γνωστός καρδιολόγος (των φτωχών) στο Λούτζ. Μπαίνει στο πολωνικό ΚΚ, αλλά το εγκαταλείπει γρήγορα, καταγγέλλει τον καθεστωτικό αντισημιτισμό και τη γραφειοκρατία, μετέχει στη παράνομη αντιπολίτευση μέσα από την Επιτροπή Υπεράσπισης των Εργατών (KOR). Το 1981 στηρίζει τις απεργίες, είναι εκ των συνιδρυτών του εργατικού συνδικάτου Αλληλεγγύη, κάνει μερικές μέρες φυλακή και αρνείται να γιορτάσει την επέτειο της εξέγερσης του γκέτο υπό το στρατιωτικό νόμο του στρατηγού Γιαρουζέλσκι.

Πιστός σε όλη τη ζωή του στις αρχές της εργατικής, σοσιαλιστικής και αντισιωνιστικής Bund της νεότητάς του και τελευταίος Μοϊκανός αυτού που ήταν η «Επαναστατική Yiddishland» των εκατομμυρίων Εβραίων προλετάριων αγωνιστών στη Ρωσία, στη Πολωνία, στη Λιθουανία, στην Αυστροουγγαρία και στην υπόλοιπη ανατολική Ευρώπη, ο Έντελμαν δεν έπαψε ποτέ να καταγγέλλει το Κράτος του Ισραήλ με το οποίο δεν ήθελε να έχει τη παραμικρή σχέση. «Για ποιο εβραϊκό λαό μας μιλούν;», δήλωσε κάποτε στην ισραηλινή εφημερίδα Γεντιότ Αχαρονότ. «Το Ισραήλ δημιουργήθηκε πάνω στη καταστροφή αυτής της τεράστιας προαιώνιας εβραϊκής κουλτούρας που άνθησε ανάμεσα στο Βιστούλα και στο Ντον. Η ισραηλινή κουλτούρα δεν είναι η εβραϊκή κουλτούρα. Όταν θέλεις να ζήσεις ανάμεσα σε εκατομμύρια Άραβες, πρέπει να αναμειχθείς με αυτούς, να αφήσεις την αφομοίωση και την επιμειξία να κάνουν τη δουλειά τους».

Το κράτος του Ισραήλ μισούσε τον Μάρεκ Έντελμαν επειδή αυτός ήταν η ζωντανή άρνηση όλων των προπατορικών αμαρτιών και εγκλημάτων του. Ήταν η πιο διάσημη και εμβληματική μορφή ενός παρελθόντος, του προπολεμικού αντισιωνιστικού σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος της πλειοψηφίας των Εβραίων της ευρωπαϊκής Διασποράς, που ο σιωνισμός –και το Ισραήλ- έκανε και κάνει τα πάντα για να σβήσει κάθε ίχνος του από την ιστορία, ακόμα και από τις βιβλιοθήκες! Και στην ερώτηση ισραηλινής δημοσιογράφου αν φοβάται μήπως ο δικός του θάνατος κάνει να ξεχαστεί η εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας, ο Έντελμαν είχε απαντήσει: «Όχι. Αυτό το γεγονός έχει αφήσει πάρα πολλά ίχνη στην ιστορία, στη μουσική, στη λογοτεχνία και στη τέχνη. Είναι στο Ισραήλ που κινδυνεύει να σβήσει η ανάμνησή μας. Για εσάς τους Ισραηλινούς, ο πόλεμος των Έξι Ημερών (1967) ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της σύγχρονης εβραϊκής ιστορίας. Εσείς μπορείτε να στηριχτείτε σε ένα κράτος, σε τανκς και σε ένα πανίσχυρο αμερικανό σύμμαχο. Εμείς δεν είμαστε τότε παρά 200 νεαροί με όλα κι όλα 6 ρεβόλβερ για οπλισμό, αλλά είχαμε την ηθική ανωτερότητα». Και όταν η δημοσιογράφος προσπάθησε να απαξιώσει το ρόλο των εβραίων δωσίλογων στη γενοκτονία, ένας καυστικός Έντελμαν την έβαλε στη θέση της: «Αυτά είναι η δικιά σας ισραηλινή φιλοσοφία, αυτή που συνίσταται στο να πιστεύει πως μπορείς να σκοτώσεις 20 Άραβες αρκεί να μείνει στη ζωή ένας Εβραίος. Σε μας, δεν υπάρχει χώρος ούτε για ένα περιούσιο λαό ούτε για μια Γη της Επαγγελίας»…

Το ότι ο Μάρεκ Έντελμαν δεν είναι πια ανάμεσά μας, δεν σημαίνει κι ότι ανήκει σε ένα παρελθόν που αρχίζει να ξεμακραίνει πίσω μας. Η παραδειγματική ζωή του είναι γεμάτη από μέλλον επειδή θα εμπνέει πάντα τη καταπιεσμένη ανθρωπότητα που μάχεται για τη χειραφέτησή της με σημαία τα δικά του λόγια: «Παίρνοντας τα όπλα ενάντια σε εκείνους που ήθελαν να μας εξολοθρεύσουν, γαντζωθήκαμε στη ζωή και γίναμε ελεύθεροι άνθρωποι»!

Όπως το είχε θελήσει ο ίδιος, μερικοί τζαζίστες ακολουθούσαν το φέρετρό του την ώρα που η νεκρική πομπή διέσχιζε αυτό που ήταν κάποτε το Γκέτο της Βαρσοβίας…

Η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μάρεκ Έντελμαν*

(…) Αφού κάναμε τη σύζευξή μας με τις ομάδες του κεντρικού γκέτο, συνεχίζουμε να πολεμάμε. Και σ’αυτό το τομέα είναι πρακτικά αδύνατο να μετακινηθούμε. Τεράστιες πυρκαγιές κλείνουν ολάκερους δρόμους. Μια θάλασσα από φλόγες εισβάλει στα κτίρια και στις αυλές. Τα ξύλινα δοκάρια τριζοβολάνε, οι τοίχοι καταρρέουν. Δεν υπάρχει αέρας. Δεν υπάρχει παρά ο αποπνικτικός μαύρος καπνός, και η λαύρα από τα καμίνια που ακτινοβολεί και αυτή τους καρβουνιασμένους τοίχους και τις πυρακτωμένες σκάλες. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Γερμανοί, το πετυχαίνει τώρα η πανίσχυρη φωτιά. Χιλιάδες πεθαίνουν μέσα στις φλόγες. Η μυρουδιά από τα ψημένα κορμιά σε πιάνει στο λαιμό. Στα μπαλκόνια, στα περβάζια των παραθύρων, στις πέτρινες σκάλες που δεν πήραν φωτιά, κείτονται καρβουνιασμένα πτώματα. Η φωτιά διώχνει τους ανθρώπους από τα καταφύγιά τους, τους ξετρυπώνει από τις κρυψώνες που είχαν ετοιμάσει από καιρό, σε κάποιο σίγουρο μέρος, σε μια σοφίτα ή σ’ένα κελάρι. Χιλιάδες περιφέρονται στις αυλές, κινδυνεύοντας να πιαστούν, να φυλακιστούν ή να σκοτωθούν επί τόπου από τους Γερμανούς. Θανάσιμα εξαντλημένοι, αποκοιμιόνται κάτω από τις καμάρες, όρθιοι, καθισμένοι ή ξαπλωμένοι, και είναι μέσα στον ύπνο τους που τους χτυπούν οι γερμανικές σφαίρες. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι ο γέρος που φαίνεται να κοιμάται κάτω από μια καμάρα δεν θα ξυπνήσει πια. Κανείς δεν παρατηρεί πώς η μητέρα που βλέπουμε να θηλάζει το μωρό της είναι εδώ και τρεις μέρες ένα κρύο πτώμα και πως το μωρό στην αγκαλιά της βυζαίνει κλαίγοντας ένα νεκρό στήθος. Εκατοντάδες άνθρωποι δίνουν ένα τέλος στη ζωή τους πηδώντας από τον τρίτο ή τον τέταρτο όροφο. Μητέρες γλυτώνουν έτσι τα παιδιά τους από το μαρτύριο της φωτιάς. Ο πολωνικός πληθυσμός τα παρακολουθεί όλα αυτά από την οδό Σβιετόγερσκα και τη πλατεία Κρασίνσκι.

Μετά από μια τόσο παραδειγματική τιμωρία του κεντρικού γκέτο και του τομέα του εργοστάσιου βουρτσών, οι Γερμανοί είναι βέβαιοι ότι οι κάτοικοι των άλλων τομέων θα τους εκκενώσουν με τη θέλησή τους. Να γιατί ορίζουν μια τελευταία διορία και σημεία συγκέντρωσης, απειλώντας όσους παρακούσουν ότι θα πάθουν αυτά που μόλις είδαν.

Όμως, ούτε τα παρακάλια, ούτε οι απειλές δεν επηρεάζουν το πληθυσμό. Παντού, οι μαχητές μένουν στις θέσεις τους. Εκείνοι στα εργαστήρια Τέμπενς και Σουτς κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν τη προέλαση των γερμανικών μονάδων προς το κεντρικό γκέτο. Από τα μπαλκόνια, τα παράθυρα και τις στέγες, ρίχνουν χειροβομβίδες πάνω στα οχήματα των SS. Πετυχαίνουν μάλιστα ένα αυτοκίνητο που κινείται στην «άρεια ζώνη» και το καταστρέφουν. Μια μέρα, ο Ροζόφσκι και ο Σλόμο, την ώρα που επιθεωρούν τον τομέα, εντοπίζουν ένα καμιόνι που πλησιάζει. Ένα δευτερόλεπτο σκέψης και βρίσκονται και οι δυο τους σε ένα μπαλκόνι από όπου ρίχνουν στο καμιόνι μια βόμβα δυο κιλών, κάνοντας διάνα. Από τους εξήντα SS που μεταφέρει, μόνο πέντε γλυτώνουν.

Με τη πέμπτη μέρα, τελειώνει η διορία που έχουν ορίσει οι Γερμανοί για τις «εθελούσιες» αποχωρήσεις. Και τότε προχωράνε στην «ειρήνευση» των τελευταίων τομέων και συναντάνε λυσσαλέα αντίσταση. Δυστυχώς, ελλείψει ηλεκτρισμού, οι από καιρό τοποθετημένες νάρκες είναι άχρηστες. Γίνονται σκληρές μάχες. Οι εξεγερμένοι, οχυρωμένοι στα κτίρια, δεν αφήνουν τους Γερμανούς να μπουν στη περιοχή τους. Και εκεί επίσης, κάθε σπίτι πολεμάει.

(…) Λαβαίνοντας υπόψη τις νέες συνθήκες μάχης, η ΖΟΒ (Εβραϊκή Οργάνωση Μάχης) αλλάζει τακτική. Επιδιώκει να προστατεύσει τις πιο πολυάριθμες ομάδες κατοίκων που κρύβονται στα καταφύγια. Δυο τμήματα της ZOB (εκείνα του Χόχμπεργκ και του Μπέρεκ) βγάζουν πολλές εκατοντάδες ανθρώπους από το καταφύγιο της οδού Μίλα 37, που κατάρρεε, για να τους οδηγήσουν στο Νο 7 του ίδιου δρόμου. Καταφέρνουμε να υπερασπιστούμε επί μια βδομάδα αυτό το μέρος όπου έχουν καταφύγει χιλιάδες άνθρωποι. Έξω, το γκέτο έχει σχεδόν ολοκληρωτικά κατακαεί. Πρακτικά, δεν υπάρχει πια ούτε ένας όρθιος τοίχος, και το χειρότερο, δεν υπάρχει πια νερό. Οι ελεύθεροι σκοπευτές κατεβαίνουν στα καταφύγια μαζί με τους αμάχους για να υπερασπιστούν ό,τι είναι ακόμα δυνατό.

Οι μάχες και οι αψιμαχίες γίνονται από εδώ και πέρα κυρίως τη νύχτα. Τη μέρα, το γκέτο είναι ολοκληρωτικά νεκρό. Μόνον όταν οι δρόμοι βυθίζονται στο σκοτάδι συναντιούνται οι περίπολοι της ZOB και οι περίπολοι των Γερμανών. Ο πρώτος που πυροβολεί βγαίνει νικητής. Οι δικοί μας περιπολούν σε όλο το γκέτο. Κάθε νύχτα σκοτώνονται πολλοί και από τις δυο πλευρές. Οι Γερμανοί και οι Ουκρανοί δεν μετακινούνται παρά σε μεγάλες ομάδες και στήνουν συχνά ενέδρες.

Η διοίκηση της ΖΟΒ αποφασίζει να γιορτάσει τη Πρωτομαγιά με μια ξεχωριστή δράση. Πολλές ομάδες κρούσης βγαίνουν στο τομέα, με αποστολή να «κυνηγήσουν» το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό Γερμανών. Το βράδυ, γίνεται η γιορτή της Πρωτομαγιάς. Σύντομες ομιλίες. Η Διεθνής. Όλος ο κόσμος γιορτάζει αυτή τη μέρα. Σε όλο τον κόσμο, την ίδια ώρα, προφέρονται οι ίδιες δυνατές λέξεις. Ποτέ όμως μέχρι τώρα, δεν τραγουδήθηκε η Διεθνής σε τόσο τραγικές συνθήκες, σε ένα τόπο όπου πέθανε και συνεχίζει να πεθαίνει ένας λαός. Αυτά τα λόγια και αυτό το τραγούδι, που τα καπνίζοντα ερείπια στέλνουν πίσω τον αντίλαλό τους, μαρτυράνε πως η σοσιαλιστική νεολαία πολεμάει μέσα στο γκέτο και πως δεν τα ξεχνάει απέναντι στο θάνατο.

(…) Στις 8 του Μάη, η διοίκηση της ΖΟΒ έχει περικυκλωθεί από τους Γερμανούς και τους Ουκρανούς. Δυο ώρες άγριας μάχης. Όταν οι επιτιθέμενοι διαπιστώνουν πως δεν θα καταφέρουν να καταλάβουν τη θέση, ρίχνουν μια βόμβα αερίου μέσα στο μπούνκερ. Τότε, όποιος δεν έχει σκοτωθεί από γερμανική σφαίρα ή από ασφυξία αυτοκτονεί. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει πια διέξοδος και κανείς δεν διανοείται να πέσει ζωντανός στα χέρια των Γερμανών. Ο Γιούρεκ Βίλνερ καλεί τους μαχητές να αυτοκτονήσουν. Ο Λούτεκ Ρότμπλατ ρίχνει στη μητέρα και την αδελφή του, κατόπιν γυρίζει το όπλο καταπάνω του και πυροβολεί. Η Ρουθ ρίχνει πάνω της εφτά φορές.

Έτσι πεθαίνουν σχεδόν το 80% των μαχητών που είχαν επιζήσει και ανάμεσά τους ο Αρχηγός Μορντεχάϊ Ανιέλεβιτς (…)

* Το βιβλίο του Μ. Έντελμαν «Το Γκέτο πολεμάει» περμένει πάντα την ελληνική μετάφραση και έκδοσή του.

Di Shvue – Tribute to Marek Edelma

The anthem of the Yiddish Bund, performed by the Workmen’s Circle chorus, as a tribute to its last and most valiant partisan. Marek Edelman (1919 – 2009) was the youngest leader of the Warsaw Ghetto Uprising and one of its few surviving leaders. He remained in Poland for the rest of his long life and was able to play a significant role in the Solidarnosc movement to finally bring liberty to his long-suffering land. In his last years he spoke out in solidarity with the Palestinians, seeing the parallels between the Warsaw Ghetto and the Gaza Strip all too clearly. May God rest his soul.