1

Οι πωλήσεις «κόκκινων» δανείων και οι απολύσεις…

Η εντεινόμενη από καιρό φημολογία για την τύχη των κόκκινων δανείων, άρχισε πλέον να παίρνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά!

Είναι φανερό ότι, τα κόκκινα δάνεια αποτελούν το μεγάλο αγκάθι του τραπεζικού τομέα.

Η ουσία είναι ότι, όσο οι τράπεζες αδυνατούν να παίξουν τον βασικό τους ρόλο, που είναι η παροχή πίστης (δηλαδή να δώσουν νέα δάνεια) και η οικονομία δεν παίρνει εμπρός και οι θέσεις εργασίας συρρικνώνονται.

Τα μνημόνια έχουν επιβάλλει έναν φαύλο κύκλο ύφεσης. Όσο οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν τις παραγωγικές δραστηριότητες της οικονομίας, επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία μεγαλώνει, θέσεις εργασίας χάνονται, μειώνεται το εισόδημα και άρα οι δανειολήπτες αδυνατούν να πληρώσουν τα δάνειά τους, χάνονται σπίτια και επιχειρήσεις και η ύφεση ανατροφοδοτεί νέα ύφεση.

Η λαϊκή κατοικία, η αγροτική γη και οι επιχειρήσεις που έχουν οφειλές θα πληγούν όταν τα ακίνητα από κατασχέσεις βγουν σε πλειστηριασμό.

Στην Τράπεζα Πειραιώς, αρμόδια διευθυντικά στελέχη ενημέρωσαν τους τραπεζοϋπαλλήλους που διαχειρίζονται δάνεια σε οριστική καθυστέρηση ότι τόσο το χαρτοφυλάκιο , όσο και το προσωπικό θα μεταφερθεί σε άλλη εταιρία, υπογράφοντας νέες συμβάσεις.

Δηλαδή, θα απολυθούν από την Τράπεζα, και άρα θα απολέσουν την ιδιότητα του τραπεζοϋπαλλήλου και θα υπογράψουν νέες συμβάσεις με την εταιρία διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων. Άγνωστο με ποιες εργασιακές σχέσεις και για πόσο χρονικό διάστημα.

Οι απολύσεις αυτές δεν έρχονται ως κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί, ένα χρόνο πριν, η απόπειρα της απόσχισης των κλάδων φύλαξης και καθαριότητας, προτάσεις για εθελοντική μερική απασχόληση κάθε μήνα, εθελοντική άδεια άνευ αποδοχών κπλ., που έδειχναν καθαρά τις προθέσεις της τράπεζας.

Από τις εξελίξεις αποδεικνύεται ότι, η Τράπεζα Πειραιώς, θέλοντας να προλάβει τις αντιδράσεις που προκαλούν οι απολύσεις, ανακοίνωσε πρόσφατα την απαγόρευση της εισόδου των σωματείων στους χώρους δουλειάς κατά τη διάρκεια του ωραρίου.

Τη στιγμή που εκτυλίσσεται η επίθεση της Τράπεζας, το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται πολυδιασπασμένο και χωρίς σχέδιο δράσης.

Τη Δευτέρα 5/2/2019, κηρύχθηκε στάση εργασίας από 2 από τα 6 επιχειρησιακά σωματεία, το ΕΚΑ και το Σωματείο Χρηματοπιστωτικού Τομέα. Τα υπόλοιπα σωματεία και η ΟΤΟΕ δεν κάλεσαν τους εργαζόμενους που κινδυνεύουν με απόλυση σε στάση εργασίας καθώς, όπως λένε, δεν εκτιμούν ότι υπάρχει ορατός κίνδυνος και θα διευθετήσουν το πρόβλημα σε συνάντηση με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Τράπεζας.

Η πρόθεση των εργαζόμενων, που κινδυνεύουν με απόλυση, να αγωνιστούν ξάφνιασε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που προσπάθησαν να ανακόψουν τις κινητοποιήσεις μέχρι να εξασφαλιστεί ο έλεγχός τους. Η μαζική συμμετοχή στην κινητοποίηση, όμως, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα προς τη Διοίκηση της Τράπεζας πως οι σχεδιασμοί της δεν θα περάσουν.

Την ίδια ώρα, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Γ. Δραγασάκης, προσπαθώντας να διεγείρει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» ενάντια στους τραπεζοϋπαλλήλους, αλλά και ενάντια στους φτωχοποιημένους δανειολήπτες, υπογράμμισε τους κινδύνους υψηλού ποσοστού μη εξυπηρετούμενων δανείων, για τις ελληνικές τράπεζες, σημειώνοντας παράλληλα ότι : «από μια λάθος κίνηση, μπορεί να χρειαστεί, οι τράπεζες να απαιτήσουν νέα κεφάλαια και μπορεί να κληθεί να τα βάλει ο έλληνας φορολογούμενος».

Τελικά, η έξοδος από τα μνημόνια, που μας ζητούσε να πανηγυρίσουμε η κυβέρνηση, αρχίζει να μοιάζει με κακόγουστη φάρσα.

Αποδεικνύεται ότι οι μνημονιακές πολιτικές, στη βάση των οποίων έγιναν τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, απέτυχαν παταγωδώς να σώσουν τις τράπεζες και να δώσουν ανάσα στην οικονομία της χώρας.

Η Τράπεζα Πειραιώς που επανειλημμένα ανακεφαλαιοποιήθηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, πρέπει να υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου. Για αυτό το αίτημα για τραπεζικό σύστημα κάτω από δημόσιο έλεγχο προβάλει, σήμερα, πιο επιτακτικό από ποτέ.

εργαζόμενη στον χρηματοπιστωτικό τομέα




Παράνοια, κατασταλτική μανία και νεκρανάσταση του Φράνκο στη Μαδρίτη!

Ενώ ο φετινός χειμώνας υπόσχεται
μια άνοιξη από τα παλιά

 

Του Γιώργου Μητραλιά

Καταιγισμός σημαδιακών πολιτικών εξελίξεων που μπορούν να αλλάξουν την ιστορία, μεταμόρφωση του πολιτικού τοπίου, χιονοστιβάδα γεγονότων που εγκυμονούν τους μεγαλύτερους κινδύνους, αλλά ταυτόχρονα και άλλων διαμετρικά αντίθετων, ο φετινός ισπανικός χειμώνας φοβίζει καθώς υπόσχεται μια συνέχεια που μοιάζει να έρχεται από το πιο τραγικό παρελθόν!

Δυο είναι τα (αλληλένδετα) γεγονότα που σφραγίζουν την ακραία επικινδυνότητα αυτού του ισπανικού χειμώνα: Η ελεύθερη πτώση, ουσιαστική διάσπαση και οριστική (;) χρεοκοπία του Podemos στα αριστερά και η εκτόξευση στα ύψη του Vox στα δεξιά μιας ήδη ακραίας ισπανικής δεξιάς! Και πριν απ’όλα, αυτό το νέο κόμμα από τα παλιά, το Vox που προκάλεσε σοκ με το εκλογικό του αποτέλεσμα στις πρόσφατες εκλογές της Ανδαλουσίας, αλλά που προκαλεί τώρα ακόμα μεγαλύτερο σοκ με τα ποσοστά σε εθνικό επίπεδο που του δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Ποιά ποσοστά; Αρκετά για να βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής από το Podemos και να μεταβάλλεται σε απόλυτο ρυθμιστή των αυριανών κυβερνητικών ισορροπιών στη Μαδρίτη.

Κόμμα του 0,3% ή 0,4% μόλις πριν από ένα χρόνο, το Vox καλπάζει σήμερα με “σημαία” του 2-3 απλά και εντελώς εύγλωττα συνθήματα: Να βομβαρδιστεί η …Βαρκελώνη των Καταλανών που τολμούν να επικαλούνται το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση, να εκτελεστούν οι Καταλανοί πολιτικοί κρατούμενοι που είναι σήμερα φυλακισμένοι, και να καταργηθεί ο νόμος που τιμωρεί τη βία κατά των γυναικών! Και όλα αυτά στο όνομα της επιστροφής στη “χρυσή εποχή” της δικτατορίας του Φράνκο και των εκτελεστικών της αποσπασμάτων!

2019 01 31 01 madrid 01

Πάντως, το Vox δεν πρωταγωνιστεί μόνο στην πολιτική ζωή της Ισπανίας. Πρωταγωνιστεί και σε ένα τεράστιο σκάνδαλο που έχει τα φόντα για να συγκλονίσει και τη διεθνή πολιτική σκηνή παρόλο που -“παραδόξως”- δεν έχουμε δει, προς το παρόν, να μιλάει για αυτό κανείς έξω από τα ισπανικά σύνορα. Όπως αποκαλύφθηκε, το Vox έλαβε για τις εκλογές του 2014 μεγάλη οικονομική ενίσχυση (800.000 ευρώ) από τους…Μουτζαχιντίν Χαλκ της Μαριάμ Ρατζαβί, ένα κόμμα/σέχτα που αντιπολιτεύεται ένοπλα το καθεστώς της Τεχεράνης και στηρίζεται εδώ και χρόνια φανερά από τις υπηρεσίες των ΗΠΑ και των στενών συμμάχων τους. Ποιανού ήταν τα λεφτά; Σύμφωνα με τις “εξομολογήσεις” των πρωταγωνιστών της υπόθεσης, τα λεφτά ήταν της… Σαουδικής Αραβίας. Και φυσικά, γεννιέται το εύλογο ερώτημα: Μήπως άραγε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο σκάνδαλο “Κόντρα Γκέητ”; Μήπως δεν είναι μόνο το Vox, αλλά και άλλα ακροδεξιά κόμματα ανά τον κόσμο που χρηματοδοτούνται μέσω της οργάνωσης της Κας Ρατζαβί; Aυτής της Κα Ρατζαβί που τόσο αρέσκεται να φωτογραφίζεται περιστοιχισμένη από πρώην αρχηγούς της CIA και συμβούλους του προέδρου Τραμπ που “φιλοξενεί” τακτικά στις ποικίλες δραστηριότητες της οργάνωσής της…

Όμως, την ίδια ώρα με την απογείωση του Vox, στο άλλο άκρο του πολιτικού χάρτη το Podemos καταρρέει και διασπάται. Καμιά έκπληξη για τον γράφοντα που προειδοποιεί από το 2015 (!) για την καταστροφική εξέλιξη που θα είχε αυτό το κόμμα που ιδρύθηκε κάποτε για να εκφράσει στο πολιτικό επίπεδο την Ισπανία των τεράστιων και τόσο ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων, που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια. Τι έφταιξε; Έφταιξε ο πρωτοφανής αντιδημοκρατικός αυταρχισμός και ο άκρατος παραγοντισμός της ηγετικής “παρέας” Ιγκλέσιας-Ερεχόν, η μόνιμη προσφυγή σε τακτικισμούς και λοιπά “μεταμοντέρνα” κόλπα και κολπάκια που αντικαθιστούν τις όποιες προγραμματικές δεσμεύσεις (που εξάλλου, κατέληγαν πάντα στο κάλαθο των αχρήστων), τα συνεχή ζιγκ-ζαγκ στο όνομα της πάσει θυσία αναρρίχησης στην εξουσία/κυβέρνηση και αλίμονο, η θυσία των πάντων (κινημάτων ή ακόμα και κομματικών οργανώσεων) στο βωμό των εκλογικών αποτελεσμάτων, με αποτέλεσμα την σταδιακή αποστέωση του Podemos και τη μετατροπή του σε ένα καθαρά εκλογικό μηχανισμό με παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά.

2019 01 31 04 madrid 04Και έτσι φτάσαμε τώρα στο αναμενόμενο τέλος διαδρομής που βλέπει το δίδυμο Ιγκλέσιας-Ερεχόν να διασπάται με το χειρότερο, δηλαδή απολίτικο, τρόπο, με τον μεν “αριστερότερο” Ιγκλέσιας να παραμένει προσκολλημένος στη σοσιαλδημοκρατία και τον πρωθυπουργό της Πέδρο Σάντσες, αποβλέποντας -όμως μάταια- σε μια υπουργική πολυθρόνα, τον δε δεξιότερο Ερεχόν να παίρνει το δικό του δρόμο (έξω και ενάντια στο Podemos) και να προσβλέπει ακόμα και στο διάλογο με τους ακροδεξιούς…Ciudadanos, προκειμένου κάνει παιχνίδι στην κεντρική πολιτική σκηνή. Με άλλα λόγια,συντρίμμια και θρύψαλλα, σχεδόν γενική απογοήτευση και αποθάρρυνση και -αλίμονο- ορθάνοιχτος ο δρόμος για τους νοσταλγούς του Φράνκο. Και αυτό ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε “επανασυγκολλήσεις” της ανεπανόρθωτα ραγισμένης ενότητας της ηγετικής ομάδας του Podemos, που είναι τώρα σε εξέλιξη…

Και όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη (PSOE) Πέδρο Σάντσες, που δεν διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή καθώς η ύπαρξή της εξαρτάται από την ψήφο ανοχής των ανεξαρτησιακών κομμάτων της Καταλωνίας, που δηλώνουν πάντως ότι η ανοχή τους έχει φτάσει στα όρια της. Γιατί; Μα, επειδή ο κ. Σάντσες και η κυβέρνησή του θέλουν μεν την ψήφο των Καταλανών ανεξαρτηστών αλλά εξακολουθούν να κρατούν φυλακισμένους (χωρίς δίκη) τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες τους, ενώ ταυτόχρονα εντείνουν και την καταστολή στην Καταλονία. που παίρνει πια τρομερές διαστάσεις: Δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, και δεκάδες “ανώνυμοι” Καταλανοί πολίτες συλλαμβάνονται, κρατούνται -και συχνά ξυλοκοπούνται άγρια- χωρίς καν κάποιο ένταλμα σε ένα νέο και μεγαλύτερο κύμα εντελώς αυθαίρετης και προκλητικής καταστολής μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζουν ειρηνικά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του καταλανικού λαού! (1)

Φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν λίγες μέρες πριν αρχίσει στη Μαδρίτη η δίκη των Καταλανών ηγετών που κατηγορούνται ότι οργάνωσαν το -ιστορικό πια- δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου 2017. Ένα δημοψήφισμα που σημαδεύτηκε από την επίδειξη πρωτοφανούς βίας και βαρβαρότητας από μέρους της αστυνομίας (Guardia Civil) που έσπαζε με βαριοπούλες πόρτες και παράθυρα σε εκλογικά κέντρα, άνοιγε εν ψυχρώ τα κεφάλια ακόμα και υπερήλικων ψηφοφόρων και έστελνε τελικά στο νοσοκομείο πάνω από 1.000 Καταλανούς πολίτες επειδή αυτοί είχαν το θράσος να θέλουν να ψηφίσουν. Φυσικά, είμαστε εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο το κόσμο που θυμόμαστε το σοκ που προκάλεσαν εκείνες οι σκηνές αστυνομικής βαρβαρότητας, που εξάλλου παρακολουθήσαμε ακόμα και σε ζωντανή μετάδοση με τα ίδια μας τα μάτια. Και είναι ίσως και για αυτό το λόγο που είναι περισσότερο και από εξωφρενική η δήλωση που έκανε πριν από ημέρες στις Βρυξέλλες ο υπουργός εξωτερικών της σημερινής ισπανικής κυβέρνησης Τζόζεπ Μπορέλ ότι αυτές ακριβώς οι εικόνες ήταν “ψεύτικες” (falsas), ότι οι τραυματίες “ήταν μόνο δύο” ή ότι για αυτή τη “ψευδή πληροφόρηση” ευθύνονται ιστοσελίδες… στη Ρωσία και στη Βενεζουέλα!

2019 01 31 05 madrid 05Από πρώτη άποψη, τερατολογίες σαν και αυτές της παραπάνω δήλωσης του κ. Μπορέλ μπορεί να είναι για γέλια, όπως εξάλλου γέλιο προκαλεί η επίσημη απάντηση της κυβέρνησης Σάντσες σε κοινοβουλευτική ερώτηση σχετικά με τις κατασχέσεις από την αστυνομία των ρούχων ή άλλων υφασμάτων κίτρινου χρώματος (φουλάρια, εσάρπες, μπουφάν…) έφεραν οι Αργεντίνοι οπαδοί των ομάδων Μπόκα Τζούνιορς-Ρίβερ Πλέητ στον τελικό του κυπέλου πρωταθλητριών Λατινικής Αμερικής (Copa Libertadores) που έγινε στις 9 Δεκεμβρίου στη Μαδρίτη. Στη γραπτή απάντησή της, η κυβέρνηση Σάντσες τονίζει λοιπόν με κάθε σοβαρότητα ότι οι κατασχέσεις έγιναν επειδή όλα αυτά τα κίτρινου χρώματος φουλάρια, εσάρπες και φανελάκια συνιστούν… “προφανή κίνδυνο για την ασφάλεια” (evidente riesgo para la seguridad)! Και όλα αυτά τα παρανοϊκά επειδή είναι κίτρινο το (απαγορευμένο) χρώμα που χρησιμοποιούν οι Καταλανοί για να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους στους δημοκρατικά εκλεγμένους φυλακισμένους εκπροσώπους τους…

2019 01 31 07 madrid 07Στην πραγματικότητα, αυτή η ισπανική κρατική παράνοια και κατασταλτική μανία δεν είναι για γέλια επειδή είναι χαρακτηριστικό στοιχείο των μόνιμων άγριων διαθέσεων της Μαδρίτης απέναντι στον ατίθασο καταλανικό λαό και προάγγελος των μεγάλων κακών που θα ακολουθήσουν. Εξάλλου, οΧοσέ Μαρία Αθνάρ, πρώην πρωθυπουργός, πνευματικός πατέρας του νυν ηγέτη του Λαϊκού κόμματος Πάμπλο Κασάδο (που την επαύριο του δημοψηφίσματος, βγήκε από την αφάνεια υποσχόμενος στον τότε Καταλανό πρωθυπουργό Κάρλες Πουτσντεμόντ ότι θα έχει την τύχη του -επί ένα μήνα βασανισμένου και τελικά δολοφονημένου από τους φασίστες- προκατόχου του Λουίς Κουμπάνις), και μέγας εγκωμιαστής και θαυμαστής του “φύρερ” του Vox, είναι εντελώς σαφής. Μιλώντας μόλις την περασμένη Δευτέρα, σε κλειστή συνάντηση της αφρόκρεμας των Καταλανών και Ισπανών επιχειρηματιών, ο κ. Αθνάρ τάχθηκε υπέρ της μόνιμης κατάργησης της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου της Καταλονίας, δηλαδή τάχτηκε υπέρ της κατάργησης της καταλανικής Αυτονομίας, αλλά και των καταλανικών σχολείων και των καταλανικών ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνα,…), ενώ συνέστησε την αντιμετώπιση των Καταλανών με την μέγιστη “αυστηρότητα”. Προσοχή λοιπόν, επειδή ο κ. Αθνάρ δεν είναι σήμερα όποιος κι όποιος. Παρουσιάζεται και είναι ο “νονός” μιας προσεχούς τριμερούς κυβέρνησης Λαϊκού κόμματος-Ciudadanos-Vox. Στ’αλήθεια, ποιος είπε ότι η σημερινή Ισπανία δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη του 1934 ή ακόμα και του 1936;…

Σημείωση

1. Βλέπε το αμέσως προηγούμενο κείμενό μας για αυτό το θέμα:

https://www.contra-xreos.gr/arthra/1335-catalonia-independecia.html

 

Πηγή: contra-xreos.gr




Ποιος δολοφόνησε τη Ρόζα;

του Χάρη Παπαδόπουλου

 

Οι μύθοι είναι βολικό υλικό. Ιδιαίτερα στην Ιστορία ο μύθος μπορεί να γίνει η πιο εύπλαστη πρώτη ύλη και να ταιριάξει μια χαρά στις σκοπιμότητες του σήμερα. Και οι πολιτικοί και ιστορικοί που έχουν ταχθεί με το στρατόπεδο των εκμεταλλευτών χρησιμοποιούν πολύ συχνά το καταφύγιο του μύθου.

Αντίθετα η θέση πως «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα» υπήρξε αγαπημένη κατακλείδα του Λένιν. Τα πραγματικά περιστατικά σε ξεβολεύουν. Απαιτούν κόπο για να τα ελέγξεις και πρωτότυπη σκέψη ώστε να τα εξηγήσεις. Η Ιστορία δεν είναι αφήγηση επεισοδίων που έχουν χάσει κάθε αξία για το παρόν. Η Ιστορία είναι η καταγραφή της πάλης των ανθρώπων για να αλλάξουν τη ζωή τους ή να αντισταθούν σ’ αυτή την αλλαγή. Σου διδάσκει να σκέφτεσαι και να παλεύεις, αποφεύγοντας τα λάθη των πιο παλιών. Βέβαια, με την προϋπόθεση πως βρίσκεσαι στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων.

Αν πάλι έχεις ενταχθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο, η επιστήμη της Ιστορίας σου επιφυλάσσει ένα μάθημα μοναδικής αξίας: Η πάλη σου είναι καταδικασμένη στην αποτυχία και τη λήθη. Όσες μάχες και αν κερδίσεις κατά των ταπεινών, στο τέλος θα χάσεις κατά κράτος τον πόλεμο. Όπως τον έχασαν, πριν από σένα, χωροδεσπότες και δουλοκτήτες, πατρίκιοι και κραταιοί αυτοκράτορες.

Νόσκε, πολιτικός προϊστάμενος των δολοφόνων της Ρόζας. Είχε δηλώσει “κάποιος πρέπει να κάνει το μαντρόσκυλο”, τις μέρες της σφαγής του Σπάρτακου.

Ποιος διέταξε τη δολοφονία της Ρόζας;

Ο ισχυρισμός πως για τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ (και του Καρλ Λήμπκνεχτ) ευθύνονται μονάχα κάποιοι ακροδεξιοί που εκμεταλλεύτηκαν την γενική αναμπουμπούλα, ενώ καμιά απολύτως εμπλοκή δεν είχε το SPD, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που κυβερνούσε τον Γενάρη 1919 τη Γερμανία, είναι εξαιρετικά εξυπηρετικός. Ανοίγει διάπλατα το δρόμο στη θεωρία πως τον φασισμό και την ακροδεξιά μπορεί να τους σταματήσει ένα «δημοκρατικό τόξο» που να περιλαμβάνει τους πάντες εκτός από τους ανοιχτά φασίστες. Πως τάχα μπορείς να παλέψεις το φασισμό χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθείς ρούπι από το έδαφος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και πως μάλιστα, όταν αυτός ο βολικός κανόνας παραβιάζεται, όταν η πάλη των ταπεινών αμφισβητεί το σύστημα, τότε λαμβάνουν χώρα τραγωδίες. Όπως η συντριβή της λεγόμενης «εξέγερσης του Σπάρτακου» στο Βερολίνο το 1919. Και η φρικτή δολοφονία των ηγετών του, της Ρόζας και του Καρλ.

Δυστυχώς όμως, για τους κατασκευαστές αυτού του μύθου η πραγματικότητα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι.

Στην «Εφημερίδα των Συντακτών της 27 Γενάρη, ένας καθηγητής Ιστορίας, ο κ. Στέφαν Μπέρκερ, διευθυντής του Ινστιτούτου για τα Κοινωνικά Κινήματα του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ, αναλαμβάνει να στηρίξει το παραμύθι. Η συνέντευξή του (δόθηκε στην ιταλική δεξιά εφημερίδα «Κορριέρε ντελλα Σέρα» και αναπαράχθηκε από την ελληνική εφημερίδα στην περισπούδαστη στήλη του Θανάση Γιαλκέτση) έχει τίτλο «Ο τρίτος δρόμος της Ρόζας». Στη συνέντευξή του ο κ. καθηγητής δεν τσιγκουνεύεται τα θαυμαστικά σχόλια για την ευφυΐα και την προσωπικότητα της Ρόζας. Ακόμη προσπαθεί να μεγεθύνει τις διαφωνίες της με τον Λένιν για το επαναστατικό κόμμα και να τονίσει με έμφαση πως η Ρόζα διαφωνούσε κάθετα με την εξέγερση του Γενάρη 1919. Μέχρι εδώ η ερμηνεία του κ. καθηγητή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια «απόχρωση» των πραγματικών γεγονότων, που όμως δεν εγκαταλείπει εντελώς την πραγματικότητα, απλώς τη φωτίζει «διαφορετικά». Αλλά το εξοργιστικό είναι ο ισχυρισμός του πως το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν είχε καμία ευθύνη για το φόνο της Ρόζας.

 

Αντιγράφουμε το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξης:

Πρόσφατα έγινε ξανά λόγος για μια άμεση ευθύνη των σοσιαλδημοκρατών ηγετών για τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Πρόκειται για τεκμηριωμένη κατηγορία;

«Η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung προέβαλε ξανά τις παλιές «αποκαλύψεις» του Βάλντεμαρ Παμπστ, από την εποχή των αυτοκρατορικών ένοπλων δυνάμεων, σύμφωνα με τον οποίο η πλειοψηφία της ηγετικής ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος γύρω από τον Εμπερτ είχε ζητήσει τη δολοφονία της Λούξεμπουργκ. Θεωρώ ότι οι ισχυρισμοί του δεν είναι αξιόπιστοι.

Ο Παμπστ αγωνιζόταν στους κόλπους της Ακρας Δεξιάς στη διάρκεια της Βαϊμάρης και είχε σοβαρούς λόγους να αποσπάσει την προσοχή από τις άμεσες ευθύνες του για τις δολοφονίες.

Αναμφίβολα η σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία δεν έκλαψε πολύ για τη δολοφονία της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτή έδωσε την εντολή.

Αντίθετα, είναι αναμφίβολη η αντίθεση της Ρόζας Λούξεμπουργκ στην εξέγερση του Βερολίνου, την οποία θεωρούσε αβάσιμα φιλόδοξη και καταδικασμένη σε αποτυχία».

Τάγματα εφόδου (Freikorps) στους δρόμους του Βερολίνου, 1919

Και ποιος έφερε τους ακροδεξιούς στο Βερολίνο; Ποιος τους κατεύθυνε ενάντια στην επαναστατική Αριστερά; Ποιος ήταν ο άμεσος προϊστάμενος των δολοφόνων της Ρόζας;

Το 1919 η κυβέρνηση της Γερμανίας ελεγχόταν από τους σοσιαλδημοκράτες. Ταυτόχρονα, η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης της χώρας, οργανωμένη στα συμβούλια εργατών και στρατιωτών, εμπιστευόταν απόλυτα την «σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία» όπως την αποκαλεί ο κ. Μπέργκερ. Και κάτι παραπάνω: Η γερμανική εργατική τάξη ήταν εκείνη τη στιγμή η μοναδική ένοπλη τάξη στη χώρα. Οι στρατιωτικές μονάδες κατέρρεαν με ταχείς ρυθμούς, ως αποτέλεσμα της επανάστασης που γκρέμισε τον Κάϊζερ τον Νοέμβρη του 1918.

Και ενώ η εργατική τάξη σε τεράστιους αριθμούς εμπιστευόταν την προσωρινή κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών, η κυβέρνηση δεν είχε καμία απολύτως διάθεση να στηριχτεί στα συμβούλια εργατών και στρατιωτών. Το SPD επιχείρησε να ξεφορτωθεί πρώτα την επαναστατική Αριστερά. Και χρησιμοποίησε γι αυτό κυρίως τις πιο αντιδραστικές στρατιωτικές μονάδες, τα περίφημα Freikorps («ελεύθερα σώματα») που τα αποτελούσαν στρατιωτικοί αποφασισμένοι για κάθε έγκλημα προκειμένου να πολεμήσουν τον κομμουνισμό. Ορισμένες μονάδες Freikorps θα χρησιμοποιήσουν για πρώτη φορά ως σύμβολο τον αγκυλωτό σταυρό. Αρκετοί από τα μέλη τους θα στελεχώσουν αργότερα το κόμμα του Χίτλερ.

Ο «Σπάρτακος» ήταν η κυριότερη επαναστατική οργάνωση, με ηγέτες τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λήμπκνεχτ. Ιδρύθηκε μέσα στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, από εκείνα τα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας που αρνιόντουσαν την συμμετοχή στην «εθνική προσπάθεια» της Γερμανίας και προπαγάνδιζαν με πάθος ενάντια στον πόλεμο. Σύνθημά τους: «ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα». Όλη η ηγεσία του Σπάρτακου βρέθηκε γρήγορα στη φυλακή. Απελευθερώθηκε από τους επαναστατημένους εργάτες και στρατιώτες τον Νοέμβρη 1918 με την κατάρρευση της μοναρχίας.

Ο Σπάρτακος και άλλες ομάδες ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας στις αρχές Γενάρη 1919. Το κόμμα αποτελούσε ανερχόμενη δύναμη, ιδιαίτερα μέσα στην εργατική τάξη του Βερολίνου και της Βρέμης. Αλλά είχε πολύ δουλειά ακόμη, έστω και για να αποκτήσει τοπικές οργανώσεις σε σημαντικές πόλεις.

Στο Βερολίνο διοικητής της Αστυνομίας είχε αναλάβει ένας αριστερός εργάτης, ο Άϊχορν, διορισμένος από τα εργατικά συμβούλια της πόλης. Ο Άϊχορν δεν ήταν Σπαρτακιστής, αλλά έδιωξε τη μισή αστυνομική δύναμη και προσέλαβε εργάτες στη θέση τους. Η βερολινέζικη αστυνομία επί δύο μήνες στήριζε κάθε εργατική κινητοποίηση και τσάκιζε τις προκλήσεις της ακροδεξιάς.

Η κυβέρνηση του SPD απαίτησε την παραίτηση του Άιχορν. Στη θέση του διόρισε τον Ερνστ. Ο κύριος αυτός, ένα μόλις χρόνο μετά, θα στηρίξει με πάθος το πραξικόπημα Καπ της άκρας Δεξιάς ενάντια στους Σοσιαλδημοκράτες.

Ο Άϊχορν απάντησε πως τα εργατικά συμβούλια τον διόρισαν και μόνο αυτά μπορούν να τον καθαιρέσουν. Αυτό το αδιέξοδο η κυβέρνηση μπορούσε να το λύσει εύκολα: Κερδίζοντας μια απόφαση καθαίρεσης που, ακόμη και στο Βερολίνο, μπορούσε πολύ εύκολα να την πετύχει από τα εργατικά συμβούλια.

Αλλά η κυβέρνηση έψαχνε ευκαιρία να κόψει το κεφάλι των επαναστατών. Κάλεσε στο Βερολίνο όλες τις διαθέσιμες μονάδες των Freikorps, εξοπλισμένες με τανκς και φλογοβόλα. Στις ενθουσιώδεις διαδηλώσεις και καταλήψεις κτιρίων υπέρ του Άϊχορν θα επιτεθεί με λύσσα το κατακάθι της ακροδεξιάς και του μιλιταρισμού. Στις ολιγοήμερες μάχες του Βερολίνου, 150 Σπαρτακιστές θα πέσουν νεκροί. Η υποτιθέμενη «εξέγερση του Σπάρτακου» ήταν μεθοδευμένη προβοκάτσια.

Friedrich Ebert, ηγέτης του SPD: “Μισώ την επανάσταση σαν αμαρτία”

Το SPD «δεν έκλαψε πολύ» για τη Ρόζα

Στην πραγματικότητα το SPD ενορχήστρωσε τη δολοφονία. Στο Βερολίνο και όλη τη Γερμανία κυκλοφορούσαν τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη άπειρες προκηρύξεις που ζητούσαν τα κεφάλια της Ρόζας και του Καρλ. Οι εφημερίδες του SPD ήταν πρωταγωνιστές της αντικομμουνιστικής υστερίας, μαζί με όλη την καλή κοινωνία του Βερολίνου. Λίγο πριν τη δολοφονία η κεντρική εφημερίδα του SPD η Φορβέρτς θα δημοσιεύσει ένα ποίημα που θα ζητά να προστεθούν στον κατάλογο των νεκρών εργατών και οι δύο κομμουνιστές ηγέτες.

Όσο για την επόμενη της δολοφονίας, στις 16 Γενάρη, πάλι η Φορβέρτς είναι η πρώτη που θα αναγγείλει την είδηση γράφοντας πως ο Λήμπκνεχτ εκτελέστηκε ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει, ενώ η Ρόζα δήθεν λυντσαρίστηκε από τα πλήθη.

Οι πραγματικές λεπτομέρειες της δολοφονίας θα αποκαλυφθούν τις επόμενες μέρες στην εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι δολοφόνοι του Καρλ δεν θα διωχτούν ποτέ. Από τους δολοφόνους της Ρόζας θα καταδικαστεί μόνο ο λοχαγός που πέταξε το πτώμα της σε ένα κανάλι σε τετράμηνη φυλάκιση για «εγκατάλειψη πτώματος». Επίσης, ο στρατιώτης που άνοιξε πρώτος το κρανίο της με τον υποκόπανο θα δικαστεί σε δίχρονη φυλάκιση για «απόπειρα ανθρωποκτονίας». Θα διαφύγει όμως με κρατική μέριμνα στην Ολλανδία.

Ο λοχαγός Παμπστ που οργάνωσε τις δύο δολοφονίες και οι υπόλοιποι συνεργάτες του δεν ενοχλήθηκαν ποτέ, ούτε για τους τύπους.

Ο πολιτικός προϊστάμενος του Παμπστ, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Ασφαλείας Νόσκε, καμάρωνε να περιγράφει τον εαυτό του εκείνες τις ημέρες ως «το κυνηγόσκυλο» που αντιμετώπισε την επανάσταση. Ενώ ο Έμπερτ, ο ηγέτης του κόμματος, δήλωνε λίγους μήνες πριν: «Η επανάσταση είναι αναπόφευκτη! Όμως, δεν πρόκειται να την αφήσω να συμβεί! Τη μισώ σαν αμαρτία!»

Αυτοί οι άνθρωποι προσκάλεσαν τους εκτελεστές στο Βερολίνο, τους καθοδήγησαν και μετά φρόντισαν επιμελώς για την ατιμωρησία τους.

Freikorps την περίοδο της εξέγερσης του Σπάρτακου

Συμπέρασμα:

Οι δικαιολογίες πως η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας δεν ευθύνεται για τον θάνατο της Ρόζα έχουν την ίδια αξία με την θεωρία πως ο Χίτλερ δεν διέταξε ποτέ το Ολοκαύτωμα. Και οι δυο ισχυρισμοί στηρίζονται στο ότι δεν υπάρχει κάπου καταχωρημένη μια υπογραφή που να διατάσσει τις δολοφονίες.

Όμως οι βρωμερότερες εντολές δεν δίνονται ποτέ με γραπτά κείμενα και ντοκουμέντα. Και τα αθλιότερα εγκλήματα εκτελούνται μετά από στρογγυλεμένες νύξεις και προφορικούς υπαινιγμούς.

Η Ρόζα δολοφονήθηκε άγρια από τους πολιτικούς προγόνους εκείνων που σήμερα εγκωμιάζουν το μυαλό της, μόνο για να πνίξουν ξανά το πνεύμα της στο βρώμικο κανάλι.