1

Οι ζοφερές και προπολεμικές διαστάσεις του Μακεδονικού

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η αναζωπύρωση του µακεδονικού ζητήµατος µε αφορµή τη συµφωνία των Πρεσπών υπήρξε η κατάλληλη – ιδανική αφορµή, προκειµένου ο αστικός πολιτικός κόσµος και ένα σηµαντικό κοµµάτι της «αριστεράς» να βρουν το έσχατο αποκούµπι τους ενόψει του δύσκολου και «µεγάλου» εκλογικού έτους 2019. Το σύνολο του αστικού, πολιτικού προσωπικού ταυτίζεται πια µε το µνηµόνιο, ως πρόγραµµα εφαρµοσµένου, πολεµικού καπιταλισµού, ως διαδικασία αργής και επώδυνης πτώχευσης της χώρας, κυρίως, ως πυρηνικό όπλο οικονοµικής εξόντωσης και κοινωνικής εξουθένωσης και περιθωριοποίησης της ελλαδικής εργατικής τάξης (Ελλήνων και ξένων εργατών και υπαλλήλων).

Σε αυτό το πλαίσιο και από τη στιγµή που το «όλον» των εν Ελλάδι αστών, δεξιών, κεντρώων, «αριστερών» δεν µπορεί και δεν θέλει να διαφωνήσει στο εσωτερικό του, στο οικονοµικό και κοινωνικό πεδίο, εν πολλοίς και ετεροπροσδιοριζόµενο από τις Βρυξέλλες (κοινή έδρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ) και την Ουάσιγκτον (πρωτεύουσα των ΗΠΑ και έδρα του ∆ΝΤ), το Μακεδονικό προβάλλει ως το «βολικό» σηµείο διαίρεσης ανάµεσα στις προεκλογικά σπαρασσόµενες µερίδες της αστικής, πολιτικής και οικονοµικής, τάξης. Και αυτό, έτσι ώστε να οικοδοµηθεί ένα τείχος ευκαιρίας ανάµεσα χονδρικά στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, που λογίζεται «µακεδονορεαλιστική», και την ευρύτερη (κεντρο-ακραία) ∆εξιά, που αυτοπροβάλλεται σαν «µακεδονόφρονη», στο κυνήγι των ψήφων και τη διαπάλη για την κυβερνητική εξουσία, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα -και όχι µόνο.

Η λάσπη και τα υπόλοιπα «οικοδοµικά» υλικά, τα οποία χρησιµοποιούνται, προέρχονται από τις πιο σκοτεινές και ανήλιαγες αποθήκες του ελλαδικού, πολιτικού και ιστορικού, παραχαρακτηρίου. Όλα τα εθνικιστικά, µισαλλόδοξα, φιλοπολεµικά και ανθρωποφαγικά, ανιστόρητα και κάλπικα επιχειρήµατα, που µολύνουν την πολιτική ατµόσφαιρα, δεν είναι καινούργια-αναπαλαιώθηκαν. Στον πυρήνα τους, συντηρούν την αυτοεικόνα ενός έθνους-ουραγού και ενός ελλαδικού µύθου τόσο ισχυρού και δηλητηριώδους όσο το περίφηµο τρίπτυχο της ∆εξιάς ευρέος φάσµατος (Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια). Η Ελλάς, που ακόµη και µετά την απότοµη οικονοµική καθίζηση και την ύφεση, η οποία εξαφάνισε το 25% του ΑΕΠ, παραµένει στις 35 µεγαλύτερες οικονοµίες της υφηλίου, η Ελλάς, που συµµετέχει από προνοµιακή θέση στους µείζονες πολιτικοστρατιωτικούς ιµπεριαλιστικούς σχηµατισµούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η Ελλάς, που διήλθε µία τουλάχιστον επιθετική δεκαετία βίαιης αναδιανοµής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των αστών και των επενδυτών-πειρατών, αυτή η ίδια Ελλάς, αφενός είναι, διαχρονικά και µόνιµα, «µικρά και έντιµος» στις διεθνείς, διπλωµατικές της σχέσεις απέναντι στους Βαλκάνιους και µεσογειακούς, γείτονές της και αφετέρου, διαχρονικά και µόνιµα, «απειλείται», πάλι από τους ίδιους γείτονές της!

∆υστυχώς -και για παράδειγµα- η Χάγη ή ο ΟΗΕ δεν λειτουργούν ως διεθνή, ψυχιατρικά άσυλα και καναπέδες µιας µεικτής οµάδας ψυχιάτρων µε ειδίκευση στις εθνικές σχιζοφρένειες. Η… απειλούµενη, µικρά και έντιµος µαζί µε τις ηγέτιδες τάξεις της, θα τους πρόσφερε άφθονο υλικό για δεκαετίες.

Στο πλαίσιο αυτής της νοσηρής (και εξωφρενικής) πολιτικής ατµόσφαιρας, η µεν «µακεδονορεαλιστική» πτέρυγα επιχειρηµατολογεί βάσιµα πως ως συγκυριακός, διπλωµατικός εκφραστής µέσω της κυβέρνησης Τσίπρα της «µικράς και εντίµου» κέρδισε στη συµφωνία των Πρεσπών σέρνοντας ουσιαστικά σε µια «σε περίοδο ειρήνης» συνθηκολόγηση την κυβέρνηση Ζάεφ, η δε «µακεδονόφρονη» ουρλιάζει, επειδή στην ίδια συµφωνία διαπιστώνει τάχα τον κίνδυνο… αλυτρωτικής απειλής (!) σε βάρος της κατά τα άλλα, µικράς και εντίµου, που είναι ο κυριότερος πια πυλώνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και τη Νοτιανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, το διαχωριστικό τείχος που χτίζεται ευκαιριακά και αποκλειστικά για την ψηφοθηρική εκστρατεία του πολυ-εκλογικού 2019, διαθέτει γέφυρα επικοινωνίας ανάµεσα στα δύο, φαινοµενικά, λυσσωδώς αντιµαχόµενα στρατόπεδα: τη γέφυρα του εθνικισµού και της εξυπηρέτησης των ελλαδικών, πολιτικών, οικονοµικών και στρατιωτικών συµφερόντων, στα Βαλκάνια και µε τις πλάτες κυρίως του ΝΑΤΟ. Το πραγµατικό, «εθνικό ζήτηµα», εποµένως, δεν είναι το… όνοµα ή η… γλώσσα ή η… εθνικότητα, αλλά ποια µερίδα του ελλαδικού αστισµού, κεντροαριστερή, µε αρχηγό τον Τσίπρα ή κεντροακροδεξιά, µε αρχηγό τον Μητσοτάκη, θέλει και µπορεί να επιβάλει «καλυτερότερα» (sic) την ελλαδική, περιφερειακή ηγεµονία στα Βαλκάνια και τη Νοτιανατολική Μεσόγειο. «Μικρά και έντιµος» και απειλούµενη… ηγεµονία! Και κάθε ηγεµονία, µόνο µέσα από εθνικιστική φρασεολογία και ανάλογες κορώνες προωθείται και επικοινωνεί µε τα πλήθη.

Μέσα σε αυτή τη νεοφανή διχοτόµηση, που τάχα υπερβαίνει πια και το «ξεπερασµένο» δίπολο µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο, πρέπει να ερµηνευτεί και η ουσιαστική εξαΰλωση εκείνων των (απο)κοµµάτων, όπως το Ποτάµι και οι ΑΝΕΛ, τα οποία ήταν οι κοµµατικές σηµαίες ευκαιρίας και ψήφου επιµέρους οµάδων συµφερόντων είτε του ιδιωτικού τοµέα (επιχειρηµατίες) είτε του βαθέος ελλαδικού κράτους (εκκλησία, στρατός, σώµατα ασφαλείας). Για να επιβιώσουν, πιθανότατα µόνο τα ηγετικά πρόσωπα και όχι οι ίδιοι οι σχηµατισµοί, θα αναλάβουν δορυφορικό ρόλο δίπλα ή και µέσα στα δυο νέα πολιτικά στρατόπεδα – των «µακεδονορεαλιστών» και των «µακεδονοφρόνων».

Όµως, µέσα από το τείχος και µε ράγες πάνω στη γέφυρα του εθνικισµού, περνά πλέον ένα τρένο µε σπασµένα φρένα – το τρένο της εµπέδωσης ενός κλίµατος γενικής «εθνικής µειονεξίας και ταπείνωσης», ένα κλίµα, για να θυµηθούµε ανάλογες και µαύρες ιστορικές σελίδες, «πισώπλατης µαχαιριάς» κατά της Ελλάδας και της Μακεδονίας «µας». Μέσα στο τρένο έχει επιβιβαστεί ένα, κακά τα ψέµατα, σηµαντικό κοµµάτι της ελλαδικής κοινωνίας, πάντοτε ευάλωτο και γαλουχηµένο στην ψευδή και κάλπικη «αφήγηση» της µικράς, εντίµου, απειλούµενης και, κυρίως, αδικηµένης Ελλάδας. Σε ένα από τα βαγόνια του, βρίσκεται και ένα τµήµα της ελληνικής «αριστεράς» («πλειοψηφία» ΛΑΕ, ΚΟΕ κ.τ.λ.) που διαπιστώνει… ήττες και προδοσίες και απειλές. Εθνικές ήττες και εθνικές προδοσίες…

Την ώρα που οι άγριες και δυσµενείς συνέπειες των µνηµονίων όχι µόνο δεν έχουν εκλείψει αλλά βαθαίνουν και απλώνονται στον ταξικό χώρο και τον πολιτικό και πραγµατικό χρόνο (έως το 2060!), σηµαντική µερίδα της «αντιµνηµονιακής» ελληνικής «αριστεράς» στοιχίζεται µε την πλέον ανεδαφική, χαλκευµένη και εν σπέρµατι προπολεµική ερµηνεία της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης.

Γιατί, εν τέλει, το Μακεδονικό και ο υπερχειλίζων εθνικισµός των ηµερών δεν θα σβήσουν εύκολα – στην ουσία είναι ο µακρύς πρόλογος για την προδιαγεγραµµένη επιδροµή και τις ανεξέλεγκτες περιπέτειες στη Νοτιανατολική Μεσόγειο, µε έπαθλο τα κοιτάσµατα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Εκεί όπου ο ελλαδικός εθνικισµός δεν θα µπορέσει απαραίτητα να επιβάλει συµφωνίες και συνθηκολογήσεις «σε περίοδο ειρήνης», ούτε καν µε τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και αυτή είναι η πιο ζοφερή διάσταση του Μακεδονικού όπως το αντιµετώπισαν, το αφηγήθηκαν και το διαστρέβλωσαν «µακεδονορεαλιστές» και «µακεδονόφρονες» δηµαγωγοί της εθνικής κάλπης και λαοπλάνοι των παραζαλισµένων από τη λιτοτηταρχία των µνηµονίων τηλεθεατών και παθητικών χρηστών του διαδικτύου. Ότι κατασκευάστηκε ξανά µια εθνικιστική «αφήγηση», ικανή να δώσει πρόσκαιρα και κρίσιµα εκλογικά και πολιτικά οφέλη στους πλέον άθλιους πλειοδότες της άκρας δεξιάς και κυρίως να προετοιµάσει ένα ευρύτερο πολεµικό κλίµα, ενόψει του διαµοιρασµού των υδρογονανθράκων στη Νοτιανατολική Μεσόγειο.




Πραγματική αύξηση μισθών και συλλογικές διαπραγματεύσεις!

Της Σάσας Χασάπη

Όχι κρατικό «χαρτζιλίκι» στο όνοµα της παραγωγικότητας  και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η αύξηση του κατώτατου µισθού ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό µε τυµπανοκρουσίες και προκλητικά χειροκροτήµατα από υπουργούς και στελέχη της κυβέρνησης. Ωστόσο, οι εργαζόµενοι και τα λαϊκά στρώµατα δεν έχουν κανένα λόγο να «ενθουσιάζονται» για τα ψίχουλα που µοιράζει η κυβέρνηση. Η απόφαση αυτή είναι µακριά από τα αιτήµατα του εργατικού κινήµατος και τις υποσχέσεις για επαναφορά του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ. Η κυβέρνηση αυτή, που κοµπάζει για τα ψίχουλα που δίνει, διατήρησε για τέσσερα χρόνια το βασικό µισθό στα 492 ευρώ καθαρά (586 µεικτά), καθώς και τον υποκατώτατο µισθό για τους νέους εργαζόµενους, δηµιουργώντας εργαζοµένους δύο ταχυτήτων. Στη λήξη της θητείας της και µε προφανή στόχο να ανεβάσει τα ποσοστά της ενόψει εκλογών, δίνει αύξηση 50 ευρώ το µήνα και ανεβάζει τον κατώτατο στα 546 καθαρά (650 µεικτά). Αλήθεια, ποιος µπορεί να χειροκροτήσει επειδή πρέπει να ζει µε 546 ευρώ το µήνα; Μήπως οι εργαζόµενοι του ιδιωτικού τοµέα, όπου η εκ περιτροπής και αδήλωτη εργασία είναι καθεστώς;

H υπουργική απόφαση για την αύξηση του κατώτατου επικυρώνει το νόµο Βρούτση (υπουργός Εργασίας επί κυβέρνησης Ν∆-ΠΑΣΟΚ) και όλα όσα προβλέπει. Θυµίζουµε ότι η τροπολογία Αχτσιόγλου πατάει σε αυτόν το νόµο, ο οποίος στο άρθρο 103 προβλέπει ότι «το ύψος του νοµοθετηµένου κατώτατου µισθού και νοµοθετηµένου ηµεροµισθίου θα πρέπει να καθορίζεται λαµβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονοµίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιµών, και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδηµάτων και µισθών». Με άλλα λόγια, δεν θα υπάρχουν ελεύθερες διαπραγµατεύσεις για τις ΣΣΕ αλλά η αύξηση θα καθορίζεται µε απόφαση κάθε φορά του κράτους, του υπουργείου Εργασίας, µε βάση τους οικονοµικούς δείκτες κερδοφορίας της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.

Οι απώλειες του εισοδήµατος των λαϊκών στρωµάτων δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ τα τελευταία τέσσερα χρόνια της θητείας της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού το κόστος ζωής και οι άµεσοι και έµµεσοι φόροι τσάκισαν τα πενιχρά εισοδήµατα. Το 2020 η µείωση του αφορολόγητου ορίου θα εξανεµίσει την όποια αύξηση του κατώτατου µισθού και οι πραγµατικές απολαβές των εργαζοµένων θα πέσουν στα ίδια και χειρότερα επίπεδα.

Η στάση της ΓΣΕΕ απέναντι στην παραπάνω εξέλιξη είναι προκλητική. Με ανακοίνωσή της εκτιµά σαν θετική την αύξηση και -εντελώς αναµενόµενα- αποφεύγει οποιοδήποτε κάλεσµα στους εργαζόµενους να αντισταθούν στον εµπαιγµό της κυβέρνησης. Οι εργαζόµενοι δεν έχουν τίποτα να περιµένουν από τον προδοτικό, κυβερνητικό συνδικαλισµό και συνδικάτα που συµπορεύονται µε τους εργοδότες και την κυβέρνηση. Ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των ίδιων των εργαζοµένων για επαναφορά του κατώτατου µισθού στα 751, υπογραφή Συλλογικών Συµβάσεων Εργασίας, πραγµατικές αυξήσεις µε βάση τις ανάγκες µας και όχι την κερδοφορία των εργοδοτών και του κεφαλαίου.




Μόνιμη και πλήρης εργασία και εργασιακά δικαιώματα, όχι «αγορά» προσόντων» και ελαστική εργασία

Οι αγώνες που ξετυλίγονται τον τελευταίο καιρό στην εκπαίδευση, στους ΟΤΑ, στα νοσοκοµεία είναι κοµµάτι των µικρών αλλά συστηµατικών αντιστάσεων που βλέπουµε να συνεχίζονται τα τελευταία τέσσερα χρόνια για την υπεράσπιση θεµελιωδών κατακτήσεων, όπως το δικαίωµα στη µόνιµη εργασία. Η επίθεση στη δηµόσια εκπαίδευση, που ήρθε στο προσκήνιο µε τις µαζικές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στο νοµοσχέδιο για τις προσλήψεις, δεν µπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από την επίθεση σε δηµόσια υγεία, πρόνοια, ασφάλιση και κοινωνικές υπηρεσίες. Στον πυρήνα της λογικής κυβέρνησης και εργοδοτών βρίσκεται η αντικατάσταση της σταθερής και µε εργασιακά δικαιώµατα δουλειάς από τη (διαρκώς αυξανόµενη) ελαστική εργασία.

Εκτός από τον ιδιωτικό τοµέα, όπου η εκ περιτροπής εργασία ζει και βασιλεύει, στο δηµόσιο τοµέα οι συµβασιούχοι εργαζόµενοι διαφόρων µορφών ελαστικής απασχόλησης υπολογίζονται αυτή τη στιγµή σε πάνω από 80 χιλιάδες. Το εργατικό κίνηµα και η Αριστερά διεκδικούν µόνιµες προσλήψεις όλων αυτών των εργαζοµένων (που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες), ίση αµοιβή για ίση εργασία, ίδια εργασιακά δικαιώµατα µε αυτά των µόνιµων εργαζοµένων.

«Ακούστε καλά τον εκπαιδευτικό, µόρφωση δουλειά για όλο το λαό»

Η µάχη ενάντια στο «προσοντολόγιο» και τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση, συνεχίζεται!

Του Ελισσαίου Φάκαρου

Το νοµοσχέδιο για τις προσλήψεις εκπαιδευτικών, µε το οποίο η κυβέρνηση υλοποιεί ταχύτατα τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, ανατρέποντας το χάρτη των εργασιακών και επαγγελµατικών δικαιωµάτων στο χώρο της δηµόσιας εκπαίδευσης για να επιβάλει την ελαστικότητα, την κινητικότητα, τις απολύσεις και την αξιολόγηση, ψηφίστηκε την Πέµπτη 17 Γενάρη. Η απάντηση, µε τα λόγια των αναπληρωτών στην παρέµβασή τους στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ: «Είµαστε κοµµάτι της νεολαίας που βρίσκεται στο φάσµα της ελαστικής εργασίας, της ανεργίας και της µετανάστευσης. Ο αγώνας µας είναι κοµµάτι της µάχης όλων των εργαζοµένων για µόνιµη και σταθερή εργασία µε δικαιώµατα». 

Tα άµεσα-µεγάλα θύµατα του κυβερνητικού σχεδιασµού είναι οι 32.000 συµβασιούχοι-αναπληρωτές, που τους στέλνει στην ανεργία και παράλληλα απαξιώνει την προϋπηρεσία τους, που χτίστηκε για χρόνια και µε σκληρούς προσωπικούς όρους σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της χώρας.

 

Το «προσοντολόγιο»…

Οι υποτιθέµενοι διορισµοί, που στην ουσία θα είναι οι επόµενες συµβάσεις, θα γίνονται µε βάση την κατάταξη των αναπληρωτών σε αξιολογικούς πίνακες οι οποίοι θα καταρτίζονται µε τρία βασικά κριτήρια: α) ακαδηµαϊκά προσόντα (πτυχίο, δεύτερο πτυχίο, µεταπτυχιακό, δεύτερο µεταπτυχιακό, διδακτορικό, ξένες γλώσσες, σεµινάρια, ECDL), β) προϋπηρεσία έως ένα όριο, γ)  κοινωνικά κριτήρια. Το προσοντολόγιο εγκαθιστά τη λογική του αλληλοσπαραγµού των εκπαιδευτικών για µια κακοπληρωµένη θέση εργασίας, επιχειρεί να διαλύσει το κίνηµα που συλλογικά παλεύει για µαζικούς διορισµούς και προωθεί τον κοινωνικό αυτοµατισµό που λέει ότι για να δουλέψουν κάποιοι νέοι θα πρέπει να χάσουν τη δουλειά τους κάποιοι άλλοι, µεταφέροντας την ευθύνη για την ανεργία στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και απαλλάσσοντας το υπουργείο από τις ευθύνες να καλύψει όλα τα κενά.

Το προσοντολόγιο απαξιώνει ολοκληρωτικά τη σηµασία των πτυχίων και των εργασιακών δικαιωµάτων που απορρέουν από αυτά. Το «πακέτο» των επιπλέον ακαδηµαϊκών προσόντων δεν µπορεί να είναι προϋπόθεση για την εργασία αλλά θα πρέπει να παρέχεται από το κράτος, µε διευκόλυνση της συµµετοχής των εκπαιδευτικών σε δωρεάν προγράµµατα επιµόρφωσης στο πλαίσιο του ωραρίου εργασίας τους. Σε πλήρη αντίθεση, η όψιµη «ευαισθησία» του υπουργείου Παιδείας για εκπαιδευτικούς υψηλών προσόντων είναι υποκριτική, αφού έχει καταργήσει τις εκπαιδευτικές άδειες και έχει κλείσει τα διδασκαλεία των επιµορφώσεων από την αρχή των µνηµονίων.

…και η αγορά προσόντων

Πριν ακόµα ολοκληρωθεί η ψήφιση του νοµοσχεδίου, δηµόσια και ιδιωτικά πανεπιστήµια και ιδρύµατα, εν είδει σουπερµάρκετ, άρχισαν να διαφηµίζουν νέα προγράµµατα, τίτλους και σεµινάρια που οδηγούν στη µοριοδότηση του προσοντολογίου, ενώ τράπεζες διαφηµίζουν δάνεια για την αγορά τίτλων και επιπρόσθετων δεξιοτήτων. Αυτή είναι η λογική της αγοράς που λέει π.χ. κυνικά ότι «Η παραγωγή φυσικών ή φιλολόγων δεν παράγει εισόδηµα, αντίθετα επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισµό και τροφοδοτεί την ανεργία». Γι’ αυτόν το λόγο, επιχειρείται να αναπτυχθεί µια πλατιά ακαδηµαϊκή αγορά, η οποία θα στοχεύει στην οικονοµική «βιωσιµότητα» των τµηµάτων, καταστρατηγώντας µε αυτόν τον τρόπο έµµεσα και το άρθρο 16. Αυτές οι αντιδραστικές µεταρρυθµίσεις είναι που βάζουν σε κινητικότητα τους πανεπιστηµιακούς καθηγητές αλλά και τους φοιτητές, οι οποίοι βλέπουν το αδιέξοδο από τα πρώτα έτη των σπουδών τους.   

Η κυβέρνηση είναι πια και µε τη βούλα ντίλερ της αγοράς και των εµπόρων της γνώσης! Αρκεί να υπολογίσει κανείς ότι για την αγορά µόνο ενός σεµιναρίου, που δίνει 2 µόρια, το κόστος είναι περίπου 700 ευρώ! Αν γίνει ο πολλαπλασιασµός µε τον αριθµό των µόνιµων και αναπληρωτών (που είναι 120 χιλιάδες) και αν συνυπολογίσουµε τα νέα παιδιά που θέλουν να µπουν στην εκπαίδευση, τότε µιλάµε για «µπίζνα» δεκάδων εκατοµµυρίων ευρώ, που θα χρηµατοδοτηθεί από το εισόδηµα των εργαζοµένων.

 

Μνηµονιακή συναίνεση

Το νοµοσχέδιο για τον τρόπο πρόσληψης ψηφίστηκε χωρίς δέσµευση για θέσεις εργασίας στην εκπαίδευση. Όσες έχουν ανακοινωθεί, υπερβαίνουν τον ορίζοντα της θητείας της κυβέρνησης, αλλά κι αυτές ήταν µόνο το πρόσχηµα για τη νοµοθέτηση ενός προσοντολογίου αξιολόγησης και απολύσεων, όπως επιτάσσει ο ΟΟΣΑ και συµφωνεί όλη η µνηµονιακή αντιπολίτευση. Οµολογία πως δε δεσµεύεται για κανένα σχέδιο και αριθµό διορισµών έκανε ο Κ. Μητσοτάκης, ενώ η τοποθέτηση του κ. Γαβρόγλου για «ηχηρές µειοψηφίες» αναπληρωτών που αντιδρούν στο προσοντολόγιο «κόβοντας το δρόµο στα νέα παιδιά» ή πως µε το προσοντολόγιο «όλοι οι υποψήφιοι µπορούν να βλέπουν τον εαυτό τους στα κριτήρια πρόσληψης» δείχνει τον πολιτικό αµοραλισµό µιας κυβέρνησης. Σφραγίζοντας τις απολύσεις χιλιάδων αναπληρωτών, «τάζει» πολύ λιγότερες θέσεις των όσων απολυθούν σε πάνω από 150 χιλιάδες ανθρώπους!

Το προσοντολόγιο αφορά κάθε εκπαιδευτικό, µόνιµο και συµβασιούχο-αναπληρωτή. Εισάγει στην εκπαίδευση την αξιολόγηση. ∆εν είναι τυχαίο πως ενώ διαρκούσε η µάχη για να µην ψηφιστεί, η κυβέρνηση δηµοσίευσε σε ΦΕΚ τους δείκτες και τα δεδοµένα της «αυτοαξιολόγησης» της σχολικής µονάδας.

 

Αντιστάσεις

Ενάντια στις κυβερνητικές ρυθµίσεις, το κίνηµα έδωσε µια σηµαντική µάχη µε απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις. Η µαζικότητα, ο παλµός και η µαχητικότητά τους ήταν ένα δείγµα ανάτασης του εκπαιδευτικού κινήµατος ύστερα από περίοδο άπνοιας. Βγήκε στο προσκήνιο η νεολαία του κλάδου, που συνδέθηκε στον αγώνα µε όλες τις γενιές της µαχόµενης εκπαίδευσης, αλλά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την ψήφιση του προσοντολόγιου. Τη µάχη αυτή την έδωσαν τα πρωτοβάθµια σωµατεία, οι επιτροπές αγώνα, οι συλλογικότητες των αναπληρωτών κι ο κόσµος της µαχόµενης εκπαίδευσης – ο κόσµος του αγώνα που βγήκε στους δρόµους και συντονίστηκε µέσα από τη συνέλευση αγώνα της κατειληµµένης πρυτανείας του ΕΚΠΑ.

Αναντίστοιχη έως και εχθρική απέναντι στην απαίτηση πραγµατικού αγώνα, υπήρξε η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που ψήφισαν την τελευταία στιγµή τρεις 24ωρες απεργίες, κάτω από την πίεση των απεργών και των µαχητικών συλλαλητηρίων.

Η απαίτηση να καταργηθεί το προσοντολόγιο πρέπει να γίνει ο µόνος στόχος ενός ανυποχώρητου αγώνα. Η σηµαία αυτής της µάχης δεν µπορεί να είναι παρά η µονιµοποίηση όλων των αναπληρωτών που έχουν υπογράψει έστω και µια σύµβαση εργασίας στην εκπαίδευση – αποκλειστικά µε βάση το πτυχίο και όλη την προϋπηρεσία! Αυτή η µάχη είναι συνδεδεµένη άρρηκτα µε την υπεράσπιση του δηµόσιου σχολείου και την απαίτηση µαζικών διορισµών για την κάλυψη όλων των πραγµατικών αναγκών του, αλλά και τη δηµιουργία νέων θέσεων εργασίας µέσα από τη µείωση του µέγιστου αριθµού µαθητών ανά τµήµα, τη µείωση των ορίων συνταξιοδότησης και τη µείωση του ωραρίου.

Το εκπαιδευτικό κίνηµα δεν θα σηκώσει λευκή σηµαία! Ενωµένοι και αποφασισµένοι! Μόνιµοι και αναπληρωτές, αδιόριστοι, φοιτητές, πανεπιστηµιακοί καθηγητές και όλα τα ρεύµατα του αγώνα σε κοινό µέτωπο!

 

Είµαστε εργαζόµενοι, όχι «ωφελούµενοι»

Του Γιώργου Ορταντζόγλου

Η οργάνωση και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στα προγράµµατα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕ∆ φέρνουν επιτακτικά στο προσκήνιο την ανάγκη µαζικών, µόνιµων προσλήψεων στις κοινωνικές υπηρεσίες. Τα αιτήµατα του αγώνα και ο συντονισµός της δράσης τους απ’ τα κάτω µε µορφές οργάνωσης όπως οι επιτροπές αγώνα, ανοίγουν τη συζήτηση για τον τρόπο δράσης ώστε να ξεπεραστεί ο συµφιλιωτισµός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των συνδικάτων µε τους εργοδότες και την κυβέρνηση. Επιπλέον, ανοίγουν τη συζήτηση για το συντονισµό µε τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και τους επικουρικούς γιατρούς για µια νικηφόρα προοπτική.

Οι εργαζόµενοι βάζουν ως περιεχόµενο των κινητοποιήσεών τους:

-Τη  διεκδίκηση µόνιµης και σταθερής εργασίας, µε ίση αµοιβή και ίδια δικαιώµατα για όλους.

-Τη διεκδίκηση µισθών σύµφωνα µε τη Συλλογική Σύµβαση Εργασίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, για τους αντίστοιχους κλάδους και τις ειδικότητες των εργαζοµένων.

-Την ασφάλιση και την πλήρη ιατροφαρµακευτική περίθαλψη από την πρώτη µέρα εργασίας.

-Την καταβολή του επιδόµατος ανεργίας σε όλους τους εργαζόµενους µετά το τέλος του προγράµµατος και τη συνέχιση της καταβολής του για όλο το διάστηµα της ανεργίας.

-Την καταβολή του ανθυγιεινού επιδόµατος σε όσους εργάζονται σε ανθυγιεινές εργασίες, καθώς και την εφαρµογή των µέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζοµένων.

Στο πλαίσιο του καλύτερου συντονισµού των αγωνιστικών παρεµβάσεων, όπως αναφέρει η ανακοίνωσή τους, «εκλέχτηκε συντονιστικό των εργαζοµένων στα προγράµµατα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕ∆, το οποίο είναι ανοιχτό στο να συµµετέχουν εκπρόσωποι απ’ όλους τους δήµους της Αττικής».




Τι προοπτικές ανοίγει η αύξηση του κατώτατου μισθού

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Η πρόσφατη αύξηση του κατώτατου µισθού κατά περίπου 10% στις µικτές αποδοχές, που προέκυψε ως στοιχείο συριζαϊκού ελιγµού για τις ανάγκες της προεκλογικής περιόδου, βρίσκεται χιλιάδες µίλια µακριά από αυτά που θα έπρεπε να επιδιώκει για τον κατώτατο µισθό µια ειλικρινής, συνεπής κυβέρνηση της Αριστεράς:

  να αποδιαρθρωθεί ο ισχύων µηχανισµός νοµοθετικού καθορισµού των µισθών καταργώντας όλους τους σχετικούς νόµους,

  να επιστρέψει ο καθορισµός του ελάχιστου µισθού στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύµβαση Εργασίας,

  να επανέλθει ο ελάχιστος µισθός µεµιάς στο επίπεδο των 751 ευρώ,

  να επανιδρυθεί η Επιθεώρηση Εργασίας, να στελεχωθεί µε αξιόµαχα στελέχη ισχυρής ταξικής συνείδησης και να καταργηθούν όλοι οι νόµοι που εµποδίζουν το έργο της, και

  τα συνδικάτα να δώσουν τη µάχη ενάντια στις αυθαιρεσίες και τις παράνοµες ενέργειες των εργοδοτών, που τους επιτρέπουν να καταβάλλουν µισθούς µικρότερους ακόµη και από τον κατώτατο.

Αυτά τα επιδιώκουν µόνο οι αντικαπιταλιστικές δυνάµεις, και προφανώς εµπίπτουν στα µεσοπρόθεσµα καθήκοντά τους. Η κατάσταση, όµως, δηµιουργεί γι’ αυτές και άµεσα καθήκοντα.

 

Τα άµεσα καθήκοντα

Το άµεσο καθήκον για τις αντικαπιταλιστικές δυνάµεις είναι να φροντίσουν τώρα ώστε η αύξηση του κατώτατου µισθού, όσο µικρή και εάν είναι (ιδιαίτερα όταν την υπολογίσουµε µετά την αφαίρεση των επιπλέον φόρων, που θα πρέπει να καταβληθούν), να διαχυθεί στον µέγιστο δυνατό βαθµό στο σύνολο της µισθολογικής κλίµακας. Αυτό δεν είναι καθόλου ανεδαφικό· αντιθέτως, βασίζεται σε µια ισχυρή τάση που δηµιουργεί η αύξηση του κατώτατου µισθού· ας πάρουµε όµως τα πράγµατα από την αρχή:

O µέσος µισθός στον επιχειρηµατικό τοµέα της οικονοµίας, διαµορφώνεται στην αγορά εργασίας, και σε µια οποιαδήποτε αναπτυγµένη οικονοµία και οποιαδήποτε στιγµή, εξαρτάται κυρίως από δύο παράγοντες: από το ποσοστό ανεργίας και από τον «µισθό αναφοράς», δηλαδή έναν µισθό που θεωρείται «αναγκαίος», «δίκαιος», «κανονικός» µισθός, δηλαδή ένας µισθός που επιτρέπει στους εργαζόµενους να συντηρούνται και να αναπαράγονται συµµετέχοντας στον γενικό πλούτο της κοινωνίας. Ένα σηµαντικό στοιχείο για τον καθορισµό του αναγκαίου µισθού, εποµένως και του µέσου µισθού, είναι ο κατώτατος µισθός, καθώς αποτελεί «µισθό αναφοράς», διότι καθορίζει το µέτρο του αναγκαίου µισθού, του απαραίτητου µισθού για την απλή, ανειδίκευτη εργασία, για τους ανειδίκευτους εργαζόµενους (µε µαρξιστικούς όρους είναι, δηλαδή, η αξία της ανειδίκευτης εργασιακής δύναµης). Όταν µεταβάλλεται ο ελάχιστος µισθός, ολόκληρη η µισθολογική κλίµακα τείνει να αναδοµηθεί µε βάση τον ελάχιστο µισθό ώστε να διατηρούνται λίγο-πολύ σταθερές οι αναλογίες κατά τις οποίες αµείβονται οι διαφορετικές µερίδες µισθωτών, όπως αυτές διαµορφώνονται από τις γνώσεις και τις δεξιότητες, τη θέση εργασίας, την επαγγελµατική πείρα, τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης και του κλάδου κ.λπ. Η αύξηση του ελάχιστου µισθού δηµιουργεί αυξητική τάση των µισθών στον ιδιωτικό τοµέα. Αυτό είναι κάτι που συµβαίνει σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές του αναπτυγµένου καπιταλισµού: οι µεταβολές του κατώτατου µισθού αντανακλώνται στον µέσο µισθό (θεωρώντας όλους τους άλλους παράγοντες σταθερούς).

Η ανάλυση των ιστορικών στατιστικών στοιχείων για την Ελλάδα µάς δείχνει ότι η διάχυση των αυξήσεων του κατώτατου µισθού στις λοιπές αµοιβές εργασίας είναι η κανονική, αναµενόµενη εξέλιξη των πραγµάτων. Βέβαια, η απόκριση των µισθών σε µια µείωση του ελάχιστου µισθού δεν είναι η ίδια σε όλα τα επίπεδα της µισθολογικής ιεραρχίας, καθώς οι υψηλότεροι µισθοί είναι σχετικά πιο προστατευµένοι από τις µεταβολές του ελάχιστου µισθού. Έτσι, η αύξηση του ελάχιστου µισθού µειώνει τις µισθολογικές ανισότητες, καθώς έχει µεγάλη επίπτωση στους µισθούς κάτω από τον διάµεσο µισθό και συγκριτικά µικρότερη επίπτωση στους υψηλότερους µισθούς (µηδενική δε στους µισθούς των στελεχών του ιδιωτικού τοµέα, των οποίων ο µισθός περιλαµβάνει αµοιβή εργασίας και συµµετοχή στα κέρδη ως πρόσοδο).

Εποµένως, έχοντας τις παραπάνω ιδιότητες, ο κατώτατος µισθός έχει στρατηγική σηµασία για τον σχηµατισµό των µισθών των υπολοίπων εργαζοµένων (πλην των στελεχών). Πολύ δε περισσότερο που µε το µνηµονιακό θεσµικό πλαίσιο ορίζεται ότι οι µισθοί των εργαζοµένων στις δηµόσιες επιχειρήσεις οφείλουν να είναι σε αρµονία µε το µισθολόγιο στην κεντρική κυβέρνηση, της οποίας οι µισθοί οφείλουν να είναι σε αρµονία µε τους µισθούς του ιδιωτικού τοµέα. Ως εκ τούτου, οι µεταβολές στους µισθούς του ιδιωτικού τοµέα πρέπει να αποτελούν στο εξής γνώµονα για τους λοιπούς µισθούς. Επειδή. όµως, αυτοί οι τελευταίοι εξαρτώνται από τον κατώτατο µισθό (µε ισχυρή στατιστική συσχέτιση), αυτός αποκτά κεντρικό ρόλο στον καθορισµό ολόκληρου του µισθολογικού φάσµατος (εκτός των στελεχών των επιχειρήσεων, ας πούµε του 5% των πιο υψηλών µισθών).

Επειδή έτσι έχουν τα πράγµατα, υπάρχει έτοιµο το έδαφος (δηλαδή οι αντικειµενικές συνθήκες) µιας τέτοιας προσπάθειας γενικής ανόδου των µισθών. Για τις υποκειµενικές συνθήκες, ας φροντίσουµε εµείς.

 

Τα µεσοπρόθεσµα καθήκοντα

Ωστόσο, οι αυξήσεις που µπορούµε να επιτύχουµε στον κατώτατο µισθό και µέσω αυτού στον µέσο µισθό ελέγχονται σε µεγάλο βαθµό από το µνηµονιακό θεσµικό πλαίσιο, το οποίο περιέχει έναν αυτόµατο πιλότο καθορισµού των µισθών προσδένοντας τον κατώτατο µισθό στους µισθούς των χωρών της Κεντρικής και της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης. Έχουν δηλαδή δηµιουργηθεί θεσµικές προϋποθέσεις για την επαναφορά του κατώτατου µισθού στα «σωστά» χαµηλά επίπεδα, όταν αυτός υπερβαίνει τα επίπεδα εκείνα που ορίζουν οι νόµοι. Προβλέπεται στον νόµο 4046/2012 ότι «θα επισκοπούµε σε συνεχή βάση τα αποτελέσµατα αυτών των µέτρων στην αγορά εργασίας και στο ανά µονάδα κόστος εργασίας και, εάν χρειαστεί, θα λάβουµε πρόσθετα διορθωτικά µέτρα» (σελ. 713-714 του ΦΕΚ Α 28/14-2-2012). Εποµένως, µε βάση τα κριτήρια που ορίζει ο νόµος, η όποια βραχυπρόθεσµη απόκλιση προς τα επάνω οφείλει να «διορθωθεί» εν συνεχεία από την (όποια) κυβέρνηση.

Έτσι, κάθε επιτυχία που θα µπορούσαµε να έχουµε βραχυπρόθεσµα, όσον αφορά τη διάχυση των αυξήσεων του κατώτατου µισθού στους υπόλοιπους µισθούς, εξαρτάται από την ικανότητά µας να αποδιαρθρώσουµε, µεσοπρόθεσµα, το νοµοθετικό πλαίσιο καθορισµού του κατώτατου µισθού που ισχύει σήµερα.

Υπάρχει ακόµα κάτι σηµαντικό: Οι εργοδότες, ιδιαίτερα µετά την καθιέρωση ενός εξαιρετικά ευνοϊκού για τις επιχειρήσεις θεσµικού πλαισίου της αγοράς εργασίας, επιδιώκουν την περαιτέρω µείωση των µισθών, κάτω από τα νόµιµα επίπεδα του ελάχιστου µισθού, κάνοντας χρήση και κατάχρηση του διευθυντικού δικαιώµατος και της δραµατικής αύξησης της ανεργίας, που τους ευνοεί υπέρµετρα στη διαπραγµάτευση, επινοώντας τρόπους παράκαµψης ή παραβίασης των νόµων. Ως παράδειγµα, είναι γνωστό σε όλους πλέον ότι είναι ευρέως διαδεδοµένη η «µέθοδος» της καταβολής ολόκληρου του νόµιµου ελάχιστου µισθού και της επιστροφής, ατύπως, ενός µέρους του από τον µισθωτό στον εργοδότη. Πώς αντιµετωπίζεται αυτό, είναι γνωστό: πρέπει να επανιδρυθεί η Επιθεώρηση Εργασίας, να στελεχωθεί µε αξιόµαχα στελέχη ισχυρής ταξικής συνείδησης και να καταργηθούν όλοι οι νόµοι που εµποδίζουν το έργο της, και τα συνδικάτα να δώσουν τη µάχη ενάντια στις αυθαιρεσίες και τις παράνοµες ενέργειες των εργοδοτών, που τους επιτρέπουν να καταβάλλουν µισθούς µικρότερους ακόµη και από τον κατώτατο.




Οι άντρες δεν κλαίνε – επί ποινή θανάτου

Της Κικής Σταματόγιαννη

Με αφορµή τη δίκη των «9» που κατηγορούνται για τις σωµατικές βλάβες και τον εκφοβισµό κατά του Βαγγέλη Γιακουµάκη

Στις 8 Φλεβάρη ξεκίνησε η δίκη των εννέα φοιτητών, οι οποίοι κατηγορούνται για τις σωµατικές βλάβες και τον εκφοβισµό που ασκούσαν στον 20χρονο Βαγγέλη Γιακουµάκη στην Εστία της Γαλακτοκοµικής Σχολής Ιωαννίνων. Στις 15 Μαρτίου 2015 και µετά από εξαφάνιση 35 ηµερών είχε βρεθεί νεκρό το σώµα του φέροντας σηµάδια από µαχαίρι. Ωστόσο, η δικογραφία της ανθρωποκτονίας παραµένει εκκρεµής. Στόµατα κλειστά, προσπάθεια συγκάλυψης, εµπλοκή πολιτευτή της ∆εξιάς υπέρ ενός από τους κατηγορούµενους, αθώωση µέχρι στιγµής του διευθυντή και της υπεύθυνης της Σχολής. «Αθώοι όλοι σε µια χώρα των αθώων…».1

Συχνότατα, όµως, η αλήθεια γράφεται στους τοίχους: «∆ολοφονηµένος από λεβέντες». Ο Γιακουµάκης δεν ήταν «Κρητίκαρος λεβέντης», όπως οι εννιά κατηγορούµενοι. ∆εν ήταν επιθετικός και βίαιος. ∆εν είχε µονίµως λυµένο το ζωνάρι του για καβγά. ∆εν ήταν µάτσο, µάγκας και νταής. ∆εν χτυπούσε δυνατά το χέρι στο τραπέζι. ∆εν έλυνε τις διαφορές του µε βία. ∆ιατυπωµένο αλλιώς: ∆εν ήταν όλα όσα ένα µεγάλο µέρος της κοινωνίας θα περίµενε από έναν άντρα να είναι.   

Οι κατηγορούµενοι το µόνο που είχαν να σχολιάσουν στην απολογία τους στον ανακριτή -σε σχέση µε τα βασανιστήρια που ασκούσαν στον Βαγγέλη Γιακουµάκη- ήταν ότι επρόκειτο για «αγορίστικα παιχνίδια». Πειράγµατα, που τα συνηθίζουν µεταξύ τους «τα αγόρια». Τι περιλάµβαναν, αλήθεια, αυτά τα παιχνίδια;  «(…) χρησιµοποιούσαν ένα ύφασµα σαν θηλιά γύρω από το λαιµό του και τον έσερναν στους διαδρόµους, τον έδεναν σε καρέκλα, τον χτυπούσαν πολλοί µαζί, τόσο µε τα χέρια όσο και µε τη βούρτσα που γυαλίζουν τις µπότες, τύλιγαν µε κολλητική ταινία το κεφάλι του και τον χτυπούσαν στα γεννητικά όργανα, του προκαλούσαν παροδική ασφυξία, τον κλείδωναν µε τη βία για ώρες στη ντουλάπα, του πετούσαν κέρµατα για να τραγουδήσει µέχρι να τον απελευθερώσουν, έριχναν πάνω του καυτό νερό, τον κρέµασαν για αρκετή ώρα από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου της Σχολής». Αθώα αγορίστικα παιχνίδια…2. Κι, όµως, έχουν το θράσος οι δικηγόροι κάποιων από τους κατηγορούµενους να προβαίνουν γραπτώς στην προκλητική δήλωση υπερασπιζόµενοι τα παιδιά των «άριστων οικογενειών»: «το πραγµατικό µπούλινγκ το έχουν υποστεί τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειές τους, από την ώρα που έγινε γνωστή η ατυχής ποινική εµπλοκή τους».

 

«Αίµα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή µας
Μα οι εχθροί µας πίνουν µόνο αγιασµούς3»

Μπορεί να σοκάρει η σκληρότητα των περιγραφών, δεν είναι όµως καθόλου ανοίκεια στις περισσότερες και τους περισσότερους η αντίληψη περί του κυρίαρχου αρσενικού στερεότυπου. Ένα έµφυλο µοντέλο -κοινωνικά κατασκευασµένο- για να επιβάλλεται και να ελέγχει χρησιµοποιώντας βία. Χωρίς να εκδηλώνει το παραµικρό συναίσθηµα ή αδυναµία. Υποτιµά βαθιά τις γυναίκες και κάθε έννοια που -κακώς- έχει συνδεθεί αποκλειστικά µε αυτές: Την τρυφερότητα, την υποχωρητικότητα, την υποµονή, την ευγένεια. Έχει ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα σώµατα άλλων (γυναικών ή µη κυρίαρχων αρσενικών): Του ανήκουν και µπορεί να ασκεί έλεγχο πάνω τους. Μπορεί να τα παραβιάζει, να τα τραυµατίζει, να τα ευτελίζει, να τα βιάζει. Μπορεί ασφαλώς και να σκοτώνει.

Το σύστηµα εκπαιδεύει από νωρίς τους ανθρώπους στους έµφυλους ρόλους, που καλούνται να υποδυθούν στο υπόλοιπο της ζωής τους. Είµαστε, γινόµαστε, αυτό που κάνουµε µε συστηµατικό τρόπο καθηµερινά. Με τελετουργικές επαναλήψεις καλούµαστε να επιτελούµε το φύλο µας. Να υποδυόµαστε τους ρόλους που κατασκευάστηκαν µε τρόπο τέτοιο, ώστε τα όρια να µην παραβιάζονται και η κοινωνία να παραµένει διαιρεµένη. «Το φύλο είναι το επαναλαµβανόµενο στυλιζάρισµα του σώµατος, ένα σύνολο επαναλαµβανόµενων πράξεων µέσα σε ένα άκρως άκαµπτο ρυθµιστικό πλαίσιο»4 υπογραµµίζει η Τζούντιθ Μπάτλερ, υπενθυµίζοντάς µας µία από τις πιο καίριες συνεισφορές της κουίρ θεωρίας. Η συχνή επανάληψη προσδίδει τελικά µια επίφαση κανονικότητας, εξοπλισµένη µε ισχύ φυσικού νόµου.

Αιώνες τώρα, η ανθρωπότητα «εκπαιδεύεται» στην αντίληψη της κατωτερότητας των γυναικών. Στην ανικανότητά τους να σταθούν χωρίς τους ισχυρούς και αυτάρκεις άντρες. Εγκλωβισµός σε ρόλους που καταδυναστεύουν. Τα αγόρια πρέπει να είναι σκληρά, επιθετικά, δραστήρια και δυναµικά. Τα κορίτσια -απεναντίας- καλούνται να είναι τρυφερά, χαριτωµένα, υποµονετικά και υπάκουα. Τα αγόρια πρέπει να στηρίζονται στη δύναµή τους και να επιβάλλονται µε τη βία. Εκπαιδεύονται να «χτυπούν τη γροθιά τους στο τραπέζι». Ίσως γιατί αργότερα µπορεί να κληθούν να τη δοκιµάσουν απέναντι σε ένα ανθρώπινο σώµα. Σε ένα θηλυκό ή/και σε ένα -όχι αρκετά παραδοσιακά αρρενωπό- ανδρικό σώµα. Απέναντι σε ανθρώπους που τους θεωρούν αδύναµους, ευάλωτους και φοβισµένους. Απέναντι σε ανθρώπους που βρίσκονται στο έλεός τους: φτωχούς, άστεγους, νοητικά ή σωµατικά ανάπηρους, κρατούµενους, µετανάστες, τοξικοεξαρτηµένους. Ανθρώπους «δεύτερης κατηγορίας», που η ζωή τους µετράει λιγότερο. Υπάρχει ακόµα και η διεστραµµένη αντίληψη ότι το να βιαστεί ένας άντρας είναι πιο «ντροπιαστικό» σε σχέση µε τον βιασµό µιας γυναίκας. Ίσως γιατί το τελευταίο θεωρείται κάτι σαν φυσική συνθήκη, ενώ ο βιασµός ενός άντρα παρεκκλίνει από την αρρωστηµένη «κανονικότητα» όπως αυτή έχει κατασκευαστεί.

Τα κυρίαρχα αρσενικά συχνά λειτουργούν σαν αγέλες και επιλέγουν να επιτεθούν έτσι. Αυτό συνέβη µε τον Βαγγέλη Γιακουµάκη. Ή µε τη Manada (αγέλη) στη Ναβάρα όπου πέντε άντρες βιάζουν µια ηµιαναίσθητη 17χρονη. Ή µε τον Μάθιου Σέπαρντ στο Γουαϊόµινγκ, που τον δολοφονούν µε φρικτό τρόπο και τον αφήνουν δεµένο σε έναν φράχτη, επειδή ήταν οµοφυλόφιλος. Ή στην Αµάρυνθο. Ή στη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Ή στη Λατινική Αµερική και στην Ινδία. Σε κάθε γωνιά της Γης.   

 

Τοξική αρρενωπότητα

Σε µια κοινωνία, όπως η σηµερινή, που στηρίζεται στο έµφυλο δίπολο µε σαφώς προσδιορισµένες και ξεκάθαρες συµπεριφορές, καθώς και στην ετεροκανονική πατριαρχική οικογένεια, οποιαδήποτε συµπεριφορά παρεκκλίνει από ένα τέτοιο πρότυπο, βάζει φιτίλι στα θεµέλια της ύπαρξής της. Οποιοδήποτε πλάσµα δεν «υποδύεται» σωστά τον ρόλο που του έχει επιφυλαχθεί, εξοβελίζεται. Τιµωρείται από τα κυρίαρχα αρσενικά. Ακόµα και επί ποινή θανάτου. Για να λειτουργήσει προς παραδειγµατισµό και συνετισµό των υπολοίπων.

Η αρρενωπότητα έφτασε να ταυτιστεί έτσι µε µια αυστηρή ετεροκανονική παραδοχή, που αποκλείει οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή µιας αρσενικής ταυτότητας. Θύµατα της τοξικής αρρενωπότητας δεν είναι µόνο οι γυναίκες (αν και η συντριπτική πλειονότητα των θυµάτων είναι γυναίκες). Από την επικράτηση αυτού του µοντέλου του «σκληρού αρσενικού» υποφέρουν συχνά και οι άντρες, οµοφυλόφιλοι ή µη. Όσοι -ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους προσδιορισµό- αρνούνται να αποδεχτούν το κατασκευασµένο πρότυπο και δεν φοβούνται να εκδηλώσουν τρυφερότητα, αλληλεγγύη, σεβασµό ή ευγένεια.   

Από την ενδοοικογενειακή κακοποίηση και τις γυναικοκτονίες µέχρι τον εξευτελισµό ή τη δολοφονία οµοφυλόφιλων και τρανς ανθρώπων, ο σεξισµός είναι ένας καθηµερινός εφιάλτης που ένας ετεροκανονικός άντρας όχι µόνο δεν θα ζήσει, αλλά πολύ δύσκολα θα µπορέσει και να τον αντιληφθεί. Όπως οι λευκοί άνθρωποι –παρ’ όλη την αλληλεγγύη µας- δεν θα µπούµε ποτέ πραγµατικά «στο πετσί» ενός µαύρου, που βιώνει καθηµερινό ρατσισµό. Ή όπως τα µέλη ενός κυρίαρχου έθνους δεν έχουν το βίωµα του έθνους που κυριαρχείται.

Έχει σηµασία όµως να βοηθάς να σπάσουν οι αλυσίδες των σκλάβων. Όχι να τις φοράς εσύ στη θέση τους. Η πάλη ενάντια στον σεξισµό θα απελευθερώσει όχι µόνο γυναίκες, αλλά και άντρες, δεσµώτες και αυτοί των πατριαρχικών στερεοτύπων.

Στην κοµµουνιστική κοινωνία για την οποία αγωνιζόµαστε, η καταπίεση γυναικών ή όσων δεν πληρούν τους όρους του κυρίαρχου αρσενικού θα είναι µονάχα το αποτρόπαιο παρελθόν. Τα ανθρώπινα πλάσµατα, χωρίς καµία δέσµευση πλέον από περιοριστικά έµφυλα δίπολα, θα αναπτύσσονται ως ελεύθερες προσωπικότητες. Με άπειρες δυνατότητες έκφρασης στοργής, ευαισθησίας, δυναµισµού και οξύνοιας.

 

1. Στίχοι του Μάνου Ελευθερίου για τον Βαγγέλη Γιακουµάκη, γραµµένοι τον Μάρτη του 2015.

2. https://www.kar.org.gr/2019/01/14/to-katigoritirio-apokalyptei-ta-vasanistiria-poy-ypesti-o-vaggelis-giakoymakis/

3. Στίχοι του Μάνου Ελευθερίου για τον Βαγγέλη Γιακουµάκη, ό.π.

4. Sherry Wolf, «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισµός, Ιστορία, πολιτική και θεωρία της απελευθέρωσης των ΛΟΑΤ» εκδόσεις Red Marks, 2016.




«Τα δικαιώματά μας είναι αδιαπραγμάτευτα. Ούτε βήμα πίσω»

Φεµινιστικές και λοατκια+ κινητοποιήσεις ενάντια στο ακροδεξιό Vox

Της Κικής Σταματόγιαννη

Η επανεµφάνιση της ακροδεξιάς απειλής στο ισπανικό κράτος, µε την είσοδο του Vox στο τοπικό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας, δεν αφήνει την παραµικρή πολυτέλεια για «κινηµατικό µούδιασµα». Με 12 έδρες και ποσοστό 11%. Με στήριξη της τοπικής κυβέρνησης συµµαχίας του δεξιού Λαϊκού Κόµµατος µε το ακραίο κέντρο των Σιουδαδάνος και µε µια σεξιστική, ρατσιστική ατζέντα που γυρίζει τους δείχτες του ρολογιού δεκαετίες πίσω είναι «σκληροί καιροί για πρίγκιπες». Γι’ αυτό και αποφάσισαν να αναλάβουν δράση οι «πριγκίπισσες». Γυναίκες από φεµινιστικές και λοατκια+ συλλογικότητες, εργαζόµενες και άνεργες, µετανάστριες και ροµά.

Την ηµέρα της ψήφισης της κυβέρνησης από το τοπικό κοινοβούλιο, σε περισσότερες από 100 πόλεις σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος πολλές χιλιάδες βγήκαν στους δρόµους. Μια κινητοποίηση που οργανώθηκε µέσα από τη συνάντηση 140 συλλογικοτήτων. Στη Σεβίλλη, την πρωτεύουσα της αυτόνοµης Περιφέρειας της Ανδαλουσίας περισσότερες από 50 συλλογικότητες 3.000 ανθρώπων είχαν καταλάβει τους δρόµους έξω από το τοπικό κοινοβούλιο. Ίδια εικόνα στη Μαδρίτη, τη Βαλένθια, τη Βαρκελώνη. Ήταν η πρώτη κινητοποίηση, που ήρθε ως απάντηση στο σοκαριστικό γεγονός της εισόδου των ακροδεξιών στο τοπικό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας. Παρά το γεγονός ότι οι οργανώσεις της Αριστεράς στην Ισπανία -και ιδιαίτερα στην Ανδαλουσία- είναι σε βαθιά κρίση, φεµινιστικές και λοατκια+ συλλογικότητες παίρνουν την πρωτοβουλία για δράση. Προειδοποιούν ότι θα υπάρξουν πολλές ακόµη κινητοποιήσεις αν διανοηθεί η νέα κυβέρνηση να αγγίξει έστω κι ένα από τα κατακτηµένα δικαιώµατά τους. Σε µια χώρα µε υψηλά ποσοστά γυναικοκτονιών οι δρόµοι ήχησαν από το σύνθηµα «δεν είναι θάνατοι, είναι δολοφονίες».

Οι ακροδεξιοί του Vox επέλεξαν να κάνουν σηµαία και σφραγίδα τους τον αγώνα ενάντια στα δικαιώµατα των γυναικών, βάζοντας στο στόχαστρο το ξήλωµα της προστατευτικής έµφυλης νοµοθεσίας. Στις «100 θέσεις» τους για όλη την Ισπανία, απαιτούν την κατάργηση του νόµου περί έµφυλης βίας, τη µεταρρύθµιση της νοµοθεσίας για την ενδοοικογενειακή βία, την αυστηροποίηση της νοµοθεσίας περί αµβλώσεων και λοατκια+ δικαιωµάτων. Και ασφαλώς την απόρριψη του οµόφυλου γάµου, την πυρίτιδα στα θεµέλια της παραδοσιακής ετεροκανονικής οικογένειας.

Σύµφωνα µε το ακροδεξιό Vox, η ισχύουσα νοµοθεσία «ποινικοποιεί αδικαιολόγητα» τους άντρες κάνοντας διακρίσεις σε βάρος τους. Πλήρης διαστρέβλωση της πραγµατικότητας σε µια χώρα, όπου οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι οι γυναίκες αµείβονται κατά 13% λιγότερο σε σχέση µε τους άντρες για εργασία ίσης αξίας. Μία στις τρεις γυναίκες οµολογεί ότι έχει δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση. Οι γυναικοκτονίες από το 2003 µέχρι σήµερα έχουν αγγίξει τις 1.000. Γυναίκες-θύµατα ενός βίαιου συζύγου/συντρόφου, µε 50 δολοφονίες γυναικών να καταγράφονται κάθε χρόνο.     

Κι επειδή οι προγραµµατικές θέσεις του Vox φαντάζουν µάλλον ήπιες για τους ηγέτες του, έρχονται αυτοί να δυναµιτίσουν την κατάσταση ακόµα περισσότερο µε τις δηλώσεις τους. Ο Φρανσίσκο Σεράνο, ένας εκ των τριών ηγετών του Vox στην Ανδαλουσία, αποκαλεί τις αντισεξιστικές κινητοποιήσεις ως βίαιες τροµοκρατικές ενέργειες. Ο χαρακτηρισµός «kale borroka» που χρησιµοποιεί, κάνει αυτόµατα τη σύνδεση µε τις οµάδες αυτονοµιστών, που υποστήριζαν την ΕΤΑ στη χώρα των Βάσκων. Ο Σεράνο, ένας δικαστικός που παύθηκε για 2 χρόνια όταν σε µια υπόθεση κηδεµονίας άλλαξε τη ρύθµιση επίσκεψης των παιδιών υπέρ του πατέρα, χωρίς να καλέσει καν τη µητέρα στην ακρόαση. Ο Σεράνο, ο σταυροφόρος της ισπανικότητας και των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών, που του αρέσει να αυτοπροσδιορίζεται «ως θύµα ενός έµφυλου τζιχαντισµού».     

∆ίπλα σ’ αυτόν, και µε παρόµοια ασφαλώς ρητορική, ο έτερος ηγέτης του Vox, ο Σαντιάγο Αµπασκάλ κάνει δραµατική έκκληση να µπει επιτέλους ένα τέρµα στο «δράµα των εκτρώσεων». Υπέρτατος σκοπός και πρώτη προτεραιότητα, σύµφωνα µ’ αυτόν και το κόµµα του, αναδεικνύεται η «υπεράσπιση της οικογένειας». Απαιτεί να τερµατιστεί η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει ότι ο  αγώνας για τα δικαιώµατα των γυναικών δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη «µάχη για την επικράτηση του ολοκληρωτισµού των γυναικών».

Το 2004, η Ισπανία ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη, που κάτω από την πίεση ενός πολύ ισχυρού φεµινιστικού κινήµατος, είχε ψηφίσει οµόφωνα στη βουλή νοµοσχέδιο για να αντιµετωπίσει ειδικά την έµφυλη βία. Με εξασφαλισµένη δωρεάν κρατική βοήθεια για τα θύµατα και εξειδικευµένα δικαστήρια για την εκδίκαση των υποθέσεων. Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή µε τις βαθιά ριζωµένες σεξιστικές αντιλήψεις, ακόµα και στο κράτος που διαθέτει µια από τις πιο προχωρηµένες νοµοθεσίες όσον αφορά τα έµφυλα ζητήµατα, εκπρόσωποι φεµινιστικών συλλογικοτήτων κάνουν λόγο για ανεπάρκεια της υφιστάµενης νοµοθεσίας. Αυτή ακριβώς η νοµοθεσία τίθεται σε διακινδύνευση. Και όλα αυτά στην Ισπανία. Με ένα από τα µαζικότερα και δυναµικότερα αντισεξιστικά κινήµατα. Με την 8η Μάρτη το 2018 να βγάζει στους δρόµους περισσότερα από πέντε εκατοµµύρια ανθρώπους – ενάµισι εκατοµµύριο µόνο στη Μαδρίτη. Με τα µαζικότατα θεσµικά Pride σε µια σειρά µεγάλες πόλεις, αλλά και το ριζοσπαστικό/εναλλακτικό Pride της Μαδρίτης µε τις χιλιάδες συµµετέχοντες.

Όσο σοκαριστική κι αν ήταν η φασιστική αντίδραση και η στοχοποίηση γυναικών και λοατκια+ ανθρώπων, δεν ήταν ωστόσο καθόλου τυχαία. Κάθε φορά που κερδιζόταν κάτι σηµαντικό, ξεσπούσε η αντίδραση. Η ψήφιση του οµόφυλου γάµου το 2004 ή η νοµοθεσία που διευκόλυνε την πρόσβαση στις αµβλώσεις το 2010, ήρθαν αντιµέτωπες µε µαζικότατες αντιδραστικές διαµαρτυρίες, υπό την ενορχήστρωση και µε τη στήριξη ασφαλώς της Καθολικής Εκκλησίας. Ωστόσο, εδώ έχουµε να κάνουµε µε κάτι διαφορετικό. Με µιας διαφορετικής ποιότητας σεξισµό. Είναι ο σεξισµός εκείνος που θεωρεί ότι η (τυπική) έµφυλη ισότητα έχει κατακτηθεί, οπότε γιατί να υπάρχει ιδιαίτερο προστατευτικό πλαίσιο για τις γυναίκες; Οι γυναικοκτονίες, οι σεξουαλικές επιθέσεις, οι βιασµοί, οι παρενοχλήσεις στην εργασία ή στον δρόµο, ο σεξιστικός οχετός στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης φαντάζουν ασήµαντα. Ενδεχοµένως, κι ανύπαρκτα.

Αυτή τη στιγµή η Ανδαλουσία αντιµετωπίζεται ως ένα ιδιότυπο πειραµατικό εργαστήριο. ∆ιαθέτει τη µεγαλύτερη συγκέντρωση πληθυσµού, τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας και αποτελεί ταυτόχρονα ένα από τα κύρια σηµεία εισόδου µεταναστών στο ισπανικό κράτος. Όλα αυτά συνιστούν ένα επικίνδυνο µείγµα για την επανεµφάνιση και ανάπτυξη αντιδραστικών ιδεών. Το διακηρυγµένο πλάνο είναι να µεταφερθεί «το αποτέλεσµα των δοκιµών» σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος. Σύµφωνα µε δηµοσκόπηση, δηµοσιευµένη στην ισπανική εφηµερίδα El Mundo, εάν οι βουλευτικές εκλογές διοργανώνονταν αυτή τη στιγµή, το Vox θα εισερχόταν στο κοινοβούλιο της Ισπανίας µε ποσοστό 13%, καταλαµβάνοντας 43-45 έδρες. Η κρισιµότητα των στιγµών κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη να µπει άµεσα ένας ισχυρός φραγµός από την αριστερά και τα κινήµατα αντίστασης απέναντι στην ακροδεξιά. Προτού µεταφυτευθεί το νοσηρό πείραµα και στις άλλες περιφέρειες του ισπανικού κράτους.    

Οι φεµινιστικές και λοατκια+ συλλογικότητες, το κίνηµα δηλαδή που για τους φασίστες αποτελεί το σύµβολο της Αριστεράς, αλλά και της πλήρους ανατροπής των παραδοσιακών αξιών, έχουν σηµειώσει ήδη στην ατζέντα τους µια ηµεροµηνία: την 8η Μάρτη. Και όλα τα σφυριά χτυπούν εκεί. Μια ηµέρα που -πέρα από την προφανή αντισεξιστική σηµασία της- θέλουν να της προσδώσουν ειδικά φέτος έντονο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό στίγµα. Αυτό θα είναι το µεγάλο κινηµατικό στοίχηµα. Στόχος: να κάνουν τα πέντε εκατοµµύρια των κινητοποιήσεων της περασµένης χρονιάς να µοιάζουν ασήµαντα. Το οργανώνουν οι κόρες και οι εγγονές όσων έσπασαν τις κοινωνικές πατριαρχικές συµβάσεις και τα έµφυλα στερεότυπα κατά τα προηγούµενα χρόνια. Οι κόρες και οι εγγονές των γυναικών που φυλακίζονταν, δολοφονούνταν ή αναγκάζονταν να παραµένουν σιωπηλές κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. Τώρα, τα παιδιά τους, βγαίνουν κατά χιλιάδες στους δρόµους και δείχνουν αποφασισµένες να µη δώσουν χώρο ξανά στον φασισµό. «Είµαστε οι κόρες και οι εγγονές όσων δεν καταφέρατε να φιµώσετε». Με λάθος αντίπαλο τα ’βαλαν οι ακροδεξιοί του Vox.




Από το σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, στον Μανιαδάκη

Η στρατηγική της πανωλεθρίας που ακολούθησε το ΚΚΕ µπροστά στην άνοδο της δικτατορίας του Μεταξά το 1936

Του Χάρη Παπαδόπουλου

«Οι τακτικές χωρίς στρατηγική είναι ο θόρυβος λίγο πριν από την ήττα»
(Σουν Τσου: «Η τέχνη του πολέµου»)

 

Το επαναστατικό κύµα του ’36

Το 1936 ήταν µια χρονιά όπου, σε όλη την Ευρώπη, η έκπληξη και η οργή για την άνοδο των ναζί στην εξουσία τρία χρόνια πριν, έµοιαζε να γυρνά σε επαναστατική θύελλα. Η Γαλλία και η Ισπανία υψώνονταν ως αντιπαραδείγµατα στη Γερµανία του Χίτλερ και την Ιταλία του Μουσολίνι. Ιδιαίτερα από το καλοκαίρι και µετά, υπήρχε η αίσθηση πως το ευρωπαϊκό εργατικό κίνηµα ήταν σε θέση να ανακόψει την άνοδο των φασιστών σε µια σειρά χωρών. Φαινόταν πως ο επερχόµενος παγκόσµιος πόλεµος θα µπορούσε να αποτραπεί και η Ευρώπη να γίνει ο στίβος του θριάµβου της εργατικής τάξης. Και όχι το σφαγείο της.

Στη Γαλλία, η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου θα οδηγήσει το καλοκαίρι του ’36 σε ένα κύµα µαζικών καταλήψεων των εργοστασίων, που θα αναγκάσει τα αφεντικά να παραχωρήσουν -έντροµα- µια σειρά δικαιώµατα στη γαλλική εργατική τάξη: αυξήσεις µισθών, πληρωµένη άδεια τριών εβδοµάδων το καλοκαίρι κ.λπ.

Στην Ισπανία, η αντίστοιχη νίκη του Ισπανικού Λαϊκού Μετώπου θα φέρει άγριες απεργίες από την εργατική τάξη. Η ∆εξιά και τα αφεντικά θα απαντήσουν στηρίζοντας το δολοφονικό πραξικόπηµα του Φράνκο. Αυτό, µε τη σειρά του, θα προκαλέσει την εξέγερση των εργατικών µαζών. Στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, καθώς και στις περισσότερες πόλεις, οι εργάτες και οι εργάτριες οπλίζονται µε ό,τι µπορούν να χρησιµοποιήσουν ως όπλο, περικυκλώνουν τα στρατόπεδα του στρατού όπου έχει ξεσπάσει το πραξικόπηµα, και πνίγουν στο αίµα τους πραξικοπηµατίες. Ο Φράνκο υπερισχύει σε λιγότερο από το ένα τρίτο της Ισπανίας. Θα ακολουθήσει ένας αιµατηρότατος τρίχρονος εµφύλιος πόλεµος, µέχρι να υπερισχύσει ο φασισµός.

Όσο για την εξεγερµένη Σαλονίκη το Μάη του 1936, έδειχνε πως µπορεί να είναι ο πυροκροτητής για ένα ντόµινο εκρήξεων σε όλη την Ευρώπη.

Όµως, παντού στην Ευρώπη το ενθουσιώδες εργατικό κίνηµα προδόθηκε από τις ηγεσίες του. Και στη Γαλλία και στην Ισπανία και στην Ελλάδα ήταν καθοριστική η γραµµή των Κοµµουνιστικών Κοµµάτων, που επέβαλαν στην ξεσηκωµένη εργατική τάξη τη συµµαχία µε το «δηµοκρατικό» κοµµάτι των αστών. Αυτό σήµαινε πως, µέσα στην επαναστατική έκρηξη, τα Κοµµουνιστικά Κόµµατα έπρεπε να κάνουν «κρύα ντους» στους εργάτες για να µην τροµάξουν οι υποτιθέµενοι σύµµαχοι από το φιλελεύθερο στρατόπεδο.

Έτσι, οι ευκαιρίες χάθηκαν. Ο ενθουσιασµός παρέλυσε, ενώ η εργατική τάξη και στις τρεις χώρες υπέστη ολέθριες ήττες. Πουθενά, ασφαλώς, δεν εµφανίστηκε κάποιου είδους δηµοκρατική δράση µέσα στους φιλελεύθερους αστούς. Το επαναστατικό κύµα του 1936 ηττήθηκε ντροπιαστικά. Παντού οι εργάτριες και οι εργάτες βούλιαξαν στην αποθάρρυνση. Οι φασίστες θριάµβευσαν. Ο δεύτερος παγκόσµιος πόλεµος είχε δροµολογηθεί οριστικά.

 

Η ελληνική περίπτωση

Το 1936 ήταν πρωτοφανείς οι εκρήξεις οργής των «από κάτω». Λίγους µήνες πριν µπει η χρονιά, θα γίνουν τα «Σταφιδικά», δηλαδή οι ένοπλες διαδηλώσεις των αγροτών στη Μεσσηνία για την τιµή της σταφίδας. Τα «Σταφιδικά» θα εξελιχθούν σε κανονικές µάχες των αγροτών µε τη χωροφυλακή και θα ακολουθήσει η κήρυξη στρατιωτικού νόµου. Η Καλαµάτα και οι Γαργαλιάνοι θα καταληφθούν από δύο στρατιωτικές µεραρχίες.

Τον Φλεβάρη του 1936 θα γίνει η, ξεχασµένη σήµερα, αλλά εκπληκτική εξέγερση της Λέσβου, όπου οι άνεργοι και οι φτωχοί του νησιού θα επιβάλουν στις αρχές έκτακτες χορηγήσεις για να µην πεθάνουν από την πείνα. Θα ακολουθήσει η εργατική εξέγερση του Μάη ’36 στη Σαλονίκη, όπου οι χωροφύλακες θα πολιορκηθούν στα αστυνοµικά τµήµατα, οι φαντάροι θα συναδελφωθούν µε τον εξεγερµένο λαό και για δύο εικοσιτετράωρα η πόλη θα είναι υπό τον έλεγχο της Κεντρικής Απεργιακής Επιτροπής.

Σ΄ αυτό το κλίµα, οι εκλογές -που έγιναν τον Γενάρη 1936- ήταν λογικό να µη δώσουν καµία πολιτική διέξοδο. Η υποτιθέµενη φιλελεύθερη παράταξη, οι βενιζελικοί, κέρδισαν 141 έδρες και οι Λαϊκοί µε τους συµµάχους τους 143 έδρες. Το ΚΚΕ -µε τους 15 βουλευτές του- πίστευε πως θα γινόταν ο ρυθµιστής των εξελίξεων. Και η µυστική συµφωνία, που υπέγραψε το κόµµα µε τους φιλελεύθερους, ήταν η αποτύπωση στο χαρτί των αυταπατών του.

Η συµφωνία αυτή ήταν κοµµάτι της προσπάθειας του ΚΚΕ να συµµαχήσει µε το Φιλελεύθερο Κόµµα ενάντια στο επικείµενο πραξικόπηµα της άκρας δεξιάς, που περίµενε να πραγµατοποιηθεί από τον Μεταξά ή τον Κονδύλη. Το σύµφωνο -που υπογράφηκε µυστικά από τον αρχηγό των Φιλελευθέρων Σοφούλη και το στέλεχος του ΚΚΕ και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής οµάδας του κόµµατος Σκλάβαινα, στις 19 Φλεβάρη 1936- όριζε πως το ΚΚΕ αναλάµβανε να στηρίξει στη Βουλή µε την ψήφο του µια κυβέρνηση των Φιλελευθέρων, µε ελάχιστα ανταλλάγµατα. Αµνηστία στους πολιτικούς κρατούµενους, διατίµηση στο ψωµί κ.λπ.

 

Η προδοσία

Το ΚΚΕ τήρησε τη συµφωνία από τη µεριά του. Στις 6 Μάρτη 1936 ο Σοφούλης εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής χάρη στις ψήφους των βουλευτών του ΚΚΕ.

Όµως, το σύµφωνο ήταν ήδη νεκρό ελάχιστες βδοµάδες µετά την υπογραφή του. Οι Φιλελεύθεροι αποφάσισαν να στηρίξουν µε ζέση µια συνεννόηση µε την αντίπαλη παράταξη, τους Λαϊκούς. Αυτός ο «µεγάλος συνασπισµός» δεν θα κυβερνούσε ο ίδιος, αλλά θα στήριζε µε την ανοχή του µια κυβέρνηση από το κόµµα των «Ελευθεροφρόνων» του Μεταξά. Στην κυβέρνηση ∆εµερτζή-Μεταξά (κυβέρνηση που διέθετε την ψήφο 7 µόλις βουλευτών στους 300 της Βουλής, είχε όµως την εµπιστοσύνη του βασιλιά) ο ανακτορικός ∆εµερτζής ήταν η επιλογή του Λαϊκού κόµµατος. Ωστόσο, ο Μεταξάς -ως αντιπρόεδρός της- ήταν ο απαράβατος όρος που έθεταν οι Φιλελεύθεροι.

Η ηγεσία του Φιλελεύθερου Κόµµατος υπολόγιζε πως ο Μεταξάς θα κάνει όλη τη «βρώµικη» δουλειά ενάντια στο ανερχόµενο εργατικό κίνηµα και θα φθαρεί άµεσα, έτσι ώστε να έρθει γρήγορα η σειρά τους. Ο κοινοβουλευτικός κρετινισµός σε όλο του το µεγαλείο.

Το ΚΚΕ δεν παραιτήθηκε από την προοπτική να τα ξαναβρεί µε τους Φιλελεύθερους ούτε όταν ολόκληρη η ελληνική Βουλή, εκτός από το ίδιο, στήριξε την κυβέρνηση µειοψηφίας ∆εµερτζή-Μεταξά. Πολύ σύντοµα, µε τον θάνατο του ∆εµερτζή στις 13 Απρίλη 1936, η κυβέρνηση είχε πια πρωθυπουργό τον Μεταξά αυτοπροσώπως. Αυτή η πολιτική επιλογή του συνόλου των αστικών κοµµάτων και θεσµών σήµαινε στην ουσία: «επιτελείο έκτακτης ανάγκης για τη σωτηρία των καπιταλιστών από την εργατική απειλή». Ενώ η αστική τάξη στην Ελλάδα συµπαρατασσόταν ενωµένη για να υπερασπιστεί τα προνόµιά της µέσα στην κρίση από την απειλή των εργατικών κινητοποιήσεων, το ΚΚΕ έψαχνε τρόπο να αναστήσει από τον τάφο τη συµµαχία µε το «δηµοκρατικό» κοµµάτι της αστικής τάξης.

Πιστή στη φενάκη της συµµαχίας µε τη βενιζελική παράταξη, η ηγεσία του ΚΚΕ προτίµησε να «νερώσει το κρασί της» στην εξέγερση του Μάη 1936 στη Σαλονίκη, εµπλέκοντας Φιλελεύθερους βουλευτές στην Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή της πόλης και κάνοντας τα πάντα για να επιστρέψουν οι εξεγερµένες µάζες στην κοινοβουλευτική «κανονικότητα».

Το Κοµµουνιστικό Κόµµα αρνήθηκε να ρίξει συνθήµατα για πτώση της κυβέρνησης Μεταξά και ακόµη υπονόµευσε τη γενική απεργία που αναγκάστηκαν να κηρύξουν όλα τα συνδικάτα της χώρας, ταξικά και εργοδοτικά, µπροστά στο µακελειό των εργατών που διέπραξε η χωροφυλακή στη Σαλονίκη. Και όλα αυτά, για να µην τροµάξουν οι φιλελεύθεροι «σύµµαχοι», που παρέµεναν σύµµαχοι µόνο στη φαντασία της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Όταν το κίνηµα ξεθύµανε, οι Φιλελεύθεροι συνέχισαν να στηρίζουν σταθερά την κυβέρνηση Μεταξά που ετοίµαζε πραξικόπηµα. Ακολούθησε η κήρυξη δικτατορίας από τον Μεταξά και τον βασιλιά την 4η Αυγούστου και τα µέλη του ΚΚΕ, όπως και κάθε άλλος αριστερός αγωνιστής, βρέθηκαν βορά στις ορέξεις του Μανιαδάκη.

Το σύµφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα και η ψυχρολουσία πάνω στην εξεγερµένη εργατική τάξη στη Σαλονίκη τον Μάη, πληρώθηκαν στις 4 Αυγούστου. Και πληρώθηκαν πολύ ακριβά.




9.2.2019 Κοπή πίτας του “Κόκκινου Νήματος”

Το Σάββατο 9 Φλεβάρη 2019 πραγματοποιήθηκε η κοπή πίτας της πολιτικής οργάνωσης “Κόκκινο Νήμα”, στη Γιατράκου 22 στο Μεταξουργείο.

Ευχαριστούμε τις συντρόφισσες και τους σύντροφους από οργανώσεις και συλλογικότητες της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς και τους ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Κι ευχαριστούμε πολύ το Μάριο Λώλο για τις φωτογράφηση.

Συνεχίζουμε ταξικά, διεθνιστικά, αριστερά!

 




Ο Τσίπρας παραδέχτηκε ότι Ελλάδα και Τουρκία ξέρουν να τα βρίσκουν μεταξύ τους κάνοντας το βίο αβίωτο στους πρόσφυγες…

Ο Τσίπρας πριν τρεις μέρες έδωσε συνέντευξη στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, όπου καμάρωσε, μεταξύ άλλων, για τη συνεργασία του με τον Ερντογάν στην αντιμετώπιση και μείωση των προσφυγικών ροών.

Τσίπρας κι Ερντογάν, με τη βοήθεια ΕΕ και ΝΑΤΟ, πράγματι κατάφεραν να κάνουν τον βίο αβίωτο στουςπρόσφυγες (όπως είχε διατυπωθεί ο στόχος από τον αρχηγό της ΕΛΑΣ επί κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου). Με τη συνεργασία τους στον Έβρο και στο Αιγαίο βασάνισαν, έπνιξαν και δολοφόνησαν χιλιάδες, φυλάκισαν δεκάδες χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους υποχρέωσαν να ζουν με ελάχιστο και άθλιο φαγητό, χωρίς θέρμανση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προώθησαν μαζικές επαναπροωθήσεις στέλνοντας τον κατατρεγμένο κόσμο πίσω στις χώρες καταγωγής τους, δηλαδή στον πόλεμο, αφού του είχαν αρπάξει όλη την περιουσία δια των δουλεμπόρων.

Ιδιαίτερα ο Τσίπρας με τη βοήθεια του Ερντογάν στην Ανατολή έκλεισε τα σύνορα με τη Δύση, έκανε κόλαση τη ζωή των προσφύγων που επιθυμούσαν  να φύγουν στην Ευρώπη για να συναντήσουν τις οικογένειές τους, ρύθμισε με τέτοιο τρόπο τις αρμόδιες υπηρεσίες για να είναι απίθανο να καταφέρει κάποιος πρόσφυγας να εξασφαλίσει άσυλο και προωθεί ακόμα πιο αντιπροσφυγικά-αντιμεταναστευτικά μέτρα, οδηγώντας μαζικά τον κόσμο σε ψυχικές νόσους, στην κατάθλιψη, ακόμα και σε αυτοκτονίες.

Τσίπρας κι Ερντογάν εξασφαλίζουν απόλυτη κάλυψη στους μηχανισμούς που βλέπουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως βάρος, στους μηχανισμούς που ξερνάνε ρατσιστικό οχετό και τις φασιστικές συμμορίες, ενώ κι οι δυο υπηρετούν πολιτικές που γονατίζουν και τους ντόπιους εργαζόμενους των χωρών τους. Οι δυο αστοί ηγέτες μπορεί να βρίσκονται σε αντιπαράθεση για τις ΑΟΖ και τους άχρηστους βράχους στο Αιγαίο γιατί ο καθένας θέλει να εξυπηρετήσει τις δικές του πετρελαϊκές εταιρείες και να καλλιεργήσει τον εθνικισμό της δικής του χώρας, αλλά στα «βασικά» συνεργάζονται: υπέρ του κεφαλαίου, εχθροί των εργατικών τάξεων, υπέρ των επεμβάσεων, κατά των προσφύγων και των λαών στη Μ.Ανατολή και την Αφρική.

Τελικά ο «αριστερός» πρωθυπουργός της Ελλάδας καμαρώνει γιατί σε συνεργασία με τον δεξιό-αυταρχικό Ερντογάν και με τους τεράστιους πόρους που ξοδεύονται κάθε χρόνο από την ΕΕ (και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τις λαϊκές ανάγκες) κατάφεραν να χτίσουν έναν τεράστιο κατασταλτικό αντιπροσφυγικό μηχανισμό και να  περιορίσουν τις προσφυγικές ροές. Είναι απέναντί μας, θα συνεχίσουμε να πολεμάμε την «Αριστερά» αυτού του ντροπιαστικού είδους.

Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»

Πηγή: www.kar.org.gr




ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ 24ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΠΟΚΠ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ

Αγώνας ενάντια στη διάλυση του ΕΦΚΑ, κόντρα στην ηττοπάθεια και στο συμβιβασμό

Θα ήταν απίστευτο το ξεχαρβάλωμα που επικρατεί στον ΕΦΚΑ, αν δεν το βιώναμε καθημερινά. Δεν λειτουργεί κυριολεκτικά σχεδόν τίποτα και η Διοίκηση με την πολιτική ηγεσία, θυμίζουν τον καπετάνιο του Τιτανικού την ώρα που το καράβι βυθίζεται! Το μόνο που κάνουν είναι να διαφυλάττουν τις θεσούλες τους, να κάνουν κανένα ρουσφέτι και να αδιαφορούν για τις ζωές των εργαζομένων.

Ανίκανη διοίκηση και ανίκανοι υποδιοικητές πλαισιώνουν μια πολιτική ηγεσία που αρνείται τις ευθύνες τις για την διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και κάνει ότι μπορεί για να παρουσιάσει το μαύρο για άσπρο. Και από κοντά συνεπικουρούν πολλά ανίκανα υπηρεσιακά στελέχη – αυλοκόλακες.

Σφάξανε τις συντάξεις και παρουσιάζουν με λογιστικές αλχημείες, ότι ο ΕΦΚΑ έχει πλεονάσματα και γελάει όλος ο κόσμος μαζί τους. Είναι όλοι τους επικίνδυνοι!

Εδώ και δύο χρόνια δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη στο τερατούργημα του ΕΦΚΑ και ο Οργανισμός δεν παρέχει ούτε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Τα λέμε για ακόμα μία φορά:

Το καλοκαίρι δεν υπήρχε ψύξη, ενώ τώρα τον χειμώνα (πάλι) δεν υπάρχει θέρμανση! Δεν υπάρχει φύλαξη σε κανένα κτίριο του ΟΑΕΕ!

Για μήνες δεν υπήρχε καθαριότητα και ανά πάσα στιγμή αυτό μπορεί να ξανασυμβεί. Τα προβλήματα σε υλικοτεχνικό και μηχανογραφικό εξοπλισμό συνεχίζονται, όπως και στα αναλώσιμα. Ότι χαλάει μένει χαλασμένο, αν δεν επιδιορθωθεί από συναδέλφους ή αν δεν μαζευτούν λεφτά από το προσωπικό να επισκευαστεί. Ο ΕΦΚΑ δεν μπορεί να προμηθευτεί ούτε ένα σιφόνι, πόσο μάλλον να κάνει κάποια σημαντική εργασία!

Δεν μπορούν να ενοποιήσουν ακόμα τις επιτελικές-γενικές Διευθύνσεις δυόμιση χρόνια μετά! Βρίσκουν συνεχώς και παντού δυσκολίες, που μία ενοποίηση εφτά Ασφ. Ταμείων, με ρυθμούς φάστ-τρακ και άρπα κόλλα, προκαλεί.

Το Οργανόγραμμα δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα, αντίθετα θα προκαλέσει νέα, όταν θα προσπαθήσουν να το υλοποιήσουν. Και ας μην έχει αυταπάτες η Διοίκηση ότι τώρα θα έρθουν δημ. υπάλληλοι από άλλες υπηρεσίες για να εργαστούν στον ΕΦΚΑ, μέσω της κινητικότητας. Το έδειξε και ο διαγωνισμός για τους συμβασιούχους του ΟΑΕΔ, που προτίμησαν τον Οργανισμό λιγότεροι υποψήφιοι απ’ όσες ήταν οι θέσεις!

Δυστυχώς χλευάζανε τις προειδοποιήσεις των συνδικάτων και των παρατάξεων. Λέγανε όλοι και όλες τους, ότι θα ζοριστούμε 1-2 χρόνια και μετά όλα θα στρώσουν!

Τους απαντάμε: 1) εσείς δεν ζοριζόσαστε καθόλου και 2) έχουν περάσει ήδη δυόμιση χρόνια και η ενοποίηση είναι ακόμα στην αρχή!

Το προσωπικό βρίσκεται σε επαγγελματική εξουθένωση (burnout), σωματική και ψυχολογική. Δεκάδες σοβαρά περιστατικά υγείας παρουσιάζονται σε εργαζόμενους και εργαζόμενες λόγω της πίεσης και της κατάστασης που βιώνουμε, που κάποια κατέληξαν στην απώλεια συναδέλφων.

Τα κονκλάβια της Διοίκησης και του Υπουργείου συνεχίζουν να αδιαφορούν, όπως και για τα συνεχή φαινόμενα λεκτικής αλλά και σωματικής βίας που συμβαίνουν από ασφαλισμένους.

Τα Περιφερειακά Τμήματα και οι Συντάξεις έχουν αφεθεί στη μοίρα τους με όλο και λιγότερο προσωπικό. Καθημερινά υπάρχουν εντάσεις και διαπληκτισμοί. Όλοι και όλες θέλουν να φύγουν από τον ΕΦΚΑ, για να γλυτώσουν από το χάος που επικρατεί. Ακόμα και αυτό διάφοροι κυβερνητικοί το πουλάνε σαν ρουσφέτι, αφήνοντας άλλους να φύγουν και άλλους όχι, παίζοντας με τις ζωές των εργαζομένων.

Συνδικαλιστικές παρατάξεις της αδιαφορίας, της οκνηρίας, των λόγων και των εκδουλεύσεων.

Δυστυχώς οι περισσότερες συνδικαλιστικές παρατάξεις στο σύλλογο μας, δεν αντέδρασαν για άλλη μια φορά, όπως θα έπρεπε. Άλλοι γιατί ήθελαν να έχουν καλές σχέσεις με την Διοίκηση, άλλοι γιατί κάνουν κυβερνητικό συνδικαλισμό και άλλοι γιατί ήθελαν μόνο στα λόγια να αντιπαρατίθενται, επειδή απλά βαριούνται! Προφανώς η αλληλοεξυπηρέτηση συνδικαλιστικών παρατάξεων μέσω των ρουσφετιών, έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό.

Η παράταξη μας, η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ έθεσε επανειλημμένως από τον Μάη του 2016 με την ψήφιση του Ασφαλιστικού Κατρούγκαλου, ένα πλαίσιο δράσεων και ενημέρωσης των συναδέλφων και με όπλο τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, την προσπάθεια ανατροπή αυτής της ενοποίησης. Και αν δεν γίνονταν αυτό, την όσο πιο ομαλή εξέλιξη της, με πιο αργούς ρυθμούς και με προστασία όλων των εργαζομένων.

Αυτές οι προτάσεις μας για απεργίες και καταλήψεις απορρίπτονταν πανηγυρικά από τις υπόλοιπες παρατάξεις στο ΔΣ του συλλόγου μας! Πατώντας και στο κλασσικό, ότι ο κόσμος δεν αγωνίζεται…

Φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2018 για να συμφωνήσουν να κάνουμε κάποιες δράσεις με καταλήψεις σε κτίρια με έλλειψη κλιματισμού. Παρόλο που αντίστοιχα προβλήματα υπήρχαν και το 2017, όπως και αντίστοιχες προτάσεις από την παράταξη μας, που όμως είχαν απορριφθεί για άλλη μια φορά. Προφανώς μέτρησε και το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου, όπου στην Αθήνα οι άλλες δύο παρατάξεις του συλλόγου μας δεν πήγαν τόσο καλά, όσο θα ήθελαν…

Με αυτή τη λογική και το ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο μη περαιτέρω σε κάποια Τμήματα, αποφασίστηκαν οι καταλήψεις του Νοεμβρίου, όπου σύραμε τον Υφυπουργό σε διάλογο και τελικά είχαμε κάποια μικρά θετικά, αλλά προσωρινά και αποσπασματικά μέτρα.

Εκεί δυστυχώς είχαμε το φαινόμενο δύο παρατάξεις να καταγγείλουν αυτό τον αγώνα με τις καταλήψεις! Που ήταν ουσιαστικά η μοναδική αντίδραση που ακούστηκε από τους εργαζόμενους ενάντια στην υλοποίηση του ΕΦΚΑ και στα προβλήματα που έχει προκαλέσει. Η μία παράταξη αποτελείται από όψιμους φιλοκυβερνητικούς και η άλλη είναι η παράταξη του ΠΑΜΕ…

Χρειάζεται (επιτέλους) αγωνιστική συνέχεια!

Αυτός ο αγώνας χρειάζεται να έχει και συνέχεια. Ανεξάρτητα από το πολιτικό σκηνικό και το πότε θα γίνουν εκλογές, το εργατικό κίνημα πρέπει να χαράξει ανεξάρτητη πορεία, που θα καθορίζεται από τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας. Το Οργανόγραμμα δεν φαίνεται να επιταχύνει δραματικά τις εξελίξεις, αλλά αν το αφήσουμε να υλοποιηθεί, (έστω και αργά) θα μας οδηγήσει σε οδυνηρές ήττες.

Έχουμε πάρει αποφάσεις για Γενική Συνέλευση και Απεργία, που πρέπει άμεσα να οργανωθούν και να πραγματοποιηθούν με την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή από κάθε άλλη φορά.

Τα προβλήματα στον ΕΦΚΑ και συνολικά στο Δημόσιο γιγαντώνονται και πρέπει να μπούμε ανάχωμα στην κατεδάφιση του Κοινωνικού Κράτους και στην υπεράσπιση της ζωής μας και της αξιοπρέπειας μας.

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ. ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Tρίτη 12 Φλεβάρη: ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 11π.μ. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠ. ΕΡΓΑΣΙΑΣ (Σταδίου 29)