ΑΘΗΝΑ 26/02/2019

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ο.Α.Ε.Ε.

Ο Π.Σ.Ε.-Ο.Α.Ε.Ε. σήμερα Τρίτη 26/02/2019 από τις 7.00 π.μ. πραγματοποιεί κατάληψη στο κτίριο υπηρεσιών του ΕΦΚΑ Ακαδημίας 22, λόγω της συνεχιζόμενης παντελούς έλλειψης θέρμανσης.

Καταγγέλλουμε τη διοίκηση του Οργανισμού για την πολύμηνη αδιαφορία, την εγκατάλειψη και την αναλγησία της απέναντι στους εργαζόμενους και στους ασφαλισμένους.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ

Για το Δ.Σ του Π.Σ.Ε.-Ο.Α.Ε.Ε.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΚΑΡΥΔΑΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2019 ΣΤΟΝ ΕΦΚΑ:

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΕΙΡΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΣΕ ΚΤΙΡΙΑ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ

Ο κ. Πετρόπουλος, υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης διατείνεται ότι ο ΕΦΚΑ ενοποιείται με παραδειγματικό τρόπο!

Τα γεγονότα τον διαψεύδουν κατηγορικά, αλλά δυστυχώς δεν ακούγονται όσο θα έπρεπε. Τελευταίο κρούσμα-κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η παντελής έλλειψη θέρμανσης στο κτίριο του ΟΑΕΕ στην Ακαδημίας 22.

Ένα κτίριο που ήταν κόσμημα για τον ΟΑΕΕ δεν έχει θέρμανση εδώ και εβδομάδες και οι εργαζόμενοι έχουν ξεπεράσει τα όρια τους. Για μήνες δεν λειτουργούσε το ένα από τα δύο ασανσέρ, ενώ ήταν πλημμυρισμένο και το υπόγειο. Και με το προσωπικό να μειώνεται διαρκώς.

Η Διοίκηση μας εμπαίζει και είναι ανίκανη και άβουλη να πάρει ευθύνες πάνω της και πρωτοβουλίες και να δώσει λύση.

Οι άθλιες συνθήκες εργασίας που βιώνουν οι εργαζόμενοι στον ΟΑΕΕ-ΕΦΚΑ είναι εγκληματική ενέργεια. Πρέπει άμεσα η πολιτική ηγεσία του Υπ. Εργασίας να επανακαθορίσει την στάση της απέναντι στην υλοποίηση του ΕΦΚΑ, γιατί τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν, γιατί πλέον δεν έχουν να χάσουν τίποτα! Με απεργίες και καταλήψεις διαρκείας.

Αυτή η κατάληψη στις 26 Φλεβάρη, θα είναι η αρχή!

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΜΕΣΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

(Τοποθέτηση του Θ.Κούρκουλα από την ΠΟ Κόκκινο Νήμα στο Φόρουμ των Οργανώσεων της αριστεράς για τη Βενεζουέλα στις 22/2/2019 στην ΑΣΟΕΕ)

Τα λαγωνικά της δημοσιογραφίας ανακάλυψαν πως αυτό εδώ το φόρουμ είναι ενάντια στην κυβέρνηση του Μαδούρο. Σε αντιδιαστολή με άλλη εκδήλωση που γίνεται την ίδια μέρα, το μήνυμα των υποστηρικτών του πραξικοπήματος SKAI, iefimerida, THETOC και ΣΙΑ είναι προφανές: Ακόμα και η αριστερά, η πιο αντιϊμπεριαλιστική δύναμη, στην περίπτωση του Μαδούρο είναι τάχα διχασμένη. Πέρα από τις διαφορές που είναι θεμιτό να υπάρχουν ανάμεσά μας σε σχέση με την κατάσταση στη Βενεζουέλα, θυμίζουμε στους συντάκτες των κίντρινων ειδήσεων σαν κι αυτή, το εξής απλό: Όλοι εμείς που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να δηλώσουμε απερίφραστα “Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα” συμφωνούμε πως:

1. Συναντηθήκαμε για να δηλώσουμε πως είμαστε ενάντια στον Γουαϊδό, τη μαριονέτα των ΗΠΑ και όχι πως είμαστε κατά της κυβέρνησης Μαδούρο! Δεν αναγνωρίζουμε τον Γουαϊδό. Αυτό είναι το μήνυμα του αποψινού Φόρουμ.

2. Είμαστε κατά των αντιδραστικών δυνάμεων οργανωμένων από τους Βενεζουελάνους καπιταλιστές και τον Τραμπ που στις διαδηλώσεις τους – μέσα σε πλήθος αμερικάνικων σημαιών, ακόμα και Ισραηλινών – καλούν τους πεζοναύτες των ΗΠΑ να εισβάλλουν στη Βενεζουέλα με όλα τους τα όπλα!

3. Είμαστε κατά των δολοφονικών μέτρων εμπάργκο των ΗΠΑ και συμμαχικών τους κυβερνήσεων που οδηγούν τον κόσμο της Βενεζουέλας σε λιμοκτονία, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα και τρόφιμα. Απαιτούμε να τερματιστεί το εμπάργκο!

4. Είμαστε κατά της ψευδεπίγραφης και υποκριτικής δήθεν “ανθρωπιστικής βοήθειας” από τους ίδιους που κάνουν το εμπάργκο και στρώνει το έδαφος σε στρατιωτικές επεμβάσεις.

5. Είμαστε επίσης – εδώ στην Ελλάδα – εναντίον των ντόπιων υποστηρικτών του Γουαϊδό, όπως η ΝΔ που αξιώνουν από την ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει τον πραξικοπηματία ως πρόεδρο της Βενεζουέλας.

6. Τέλος τασσόμαστε κατά του δήθεν δημοκρατικού αιτήματος του συνόλου των κυβερνήσεων της ΕΕ, μαζί κι εκείνης του ΣΥΡΙΖΑ, για άμεση διεξαγωγή προεδρικών εκλογών στη Βενεζουέλα, πριν ακόμα κλείσει χρόνος από την εκλογή του Μαδούρο το 2018. Τότε που η δεξιά αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα είχε αποφασίσει να απόσχει από τις προεδρικές εκλογές, και στη συνέχεια κατήγγειλε την εκλογή Μαδούρο ως τάχα παράτυπη, μαζί με τις ίδιες περίπου 50 χώρες που σήμερα αναγνωρίζουν τον αυτοανακηρυχθέντα Γουαϊδό, και που από τότε δεν αναγνώριζαν τον εκλεγμένο Μαδούρο.

Είμαστε σήμερα εδώ απέναντι σε όλους αυτούς, για να δηλώσουμε απερίφραστα πως τασσόμαστε ΥΠΕΡ του Λαού της Βενεζουέλας λοιπόν. Και πως διατρανώνουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό αυτό, που υποφέρει εδώ και πολλά χρόνια και απειλείται σήμερα από διάδοχες λύσεις τύπου Μπολσονάρο. Πως ο λαός της Βενεζουέλας είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει για την τύχη του, εκείνος είναι ο μόνος που έχει το δικαίωμα να κρίνει και την κυβέρνηση Μαδούρο και όχι ο Τραμπ και ο διεθνής ιμπεριαλισμός. Πως είμαστε κατά της ανατροπής νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεων σαν του Μαδούρο από “τα έξω”. Και πως θα είμασταν κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ακόμα κι αν δεν επρόκειτο για εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως κάναμε στην περίπτωση του Ιράκ, της Λιβύης και μιας σειράς άλλων χωρών στο παρελθόν.

Όσο μας αφορά, δεν κλείνουμε τα μάτια στις σοβαρές υποχωρήσεις της μπολιβαριανής διαδικασίας, παρότι αυτού του είδους η κριτική ασφαλώς δεν μπαίνει αυτή τη στιγμή σε πρώτο πλάνο. Πιστεύουμε όμως πως σε ένα Φόρουμ της αριστεράς, αίναι απολύτως θεμιτό να γίνεται και αυτή η συζήτηση:

Η κρίση στη Βενεζουέλα έχει οδηγήσει σε ανατροπή πολλών φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων που είχε προχωρήσει η κυβέρνηση Τσάβες μετά τη συντριβή του πραξικοπήματος του 2002 από το λαό της Βενεζουέλας και την ήττα του εργοδοτικού λοκ-άουτ του 2002-3. Δεν έχει προχωρήσει η “επανάσταση μέσα στην επανάσταση” που έλεγε ο Τσάβες το 2002. Δεν έχουν προχωρήσει οι εθνικοποιήσεις, ο εργατικός έλεγχος, τα μέτρα απαλλοτρίωσης του κεφαλαίου. Ξέρουμε πλέον και εκ του αποτελέσματος πως ο έλεγχος στις εξαγωγές του πετρελαίου δεν ήταν επαρκές μεταβατικό μέτρο για να εξασφαλίσει την ευημερία του λαού της Βενεζουέλας, δεδομένης της πτώσης των τιμών του πετρελαίου τα τελευταία χρόνια. Στεκόμαστε κριτικά απέναντι στην απάντηση συμφιλιωτισμού προς τα δεξιά που επιχείρησε η κυβέρνηση Μαδούρο μετά από τον έλεγχο της εθνοσυνέλευσης από τα δεξιά κόμματα στις εκλογές του 2015: τη συμμαχία με “παραγωγικούς” ή “πατριώτες” καπιταλιστές, την πληρωμή των τόκων των δανείων της Βενεζουέλας σε πολυεθνικές, τη μείωση της επιδότησης τροφίμων για τον φτωχό λαό κατά 2/3 μέσα στα τελευταία 3 χρόνια.

Όλα αυτά τα επισημαίνουμε, όχι γιατί είναι τώρα η ώρα κανείς να ξεσπαθώσει κατά του Μαδούρο, αλλά γιατί αδυνατίζουν τη δυνατότητα αντίστασης του λαού στα πραξικοπήματα και τις επεμβάσεις. Γιατί χρησιμοποιούνται ως άλλοθι νομιμοποίησης του Γουαϊδό, του Τραμπ και των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων. Η εμπειρία των πειραμάτων της Χιλής ή πιο πρόσφατα της Βραζιλίας χρειάζεται να είναι διδακτική και για το λαό της Βενεζουέλας.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει η δύναμη της απάντησης: Είναι ο κόσμος που διαδηλώνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες κατά των πραξικοπημάτων και των επεμβάσεων. Είναι οι εργατικές κινητοποιήσεις όπως των νοσοκομειακών που διεκδικούν “μισθούς ίσους με των στρατιωτικών”. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να σταματήσει τα πραξικοπήματα και τις ξένες επεμβάσεις. Μαζί με τη διεθνιστική αλληλεγγύη και στήριξη των εργαζόμενων και της αριστεράς, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης: Κάτω τα χέρια από το λαό της Βενεζουέλας!

Οι 17 οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, της αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς και των συλλογικοτήτων που συμμετείχαμε την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου στο Φόρουμ για τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα με κεντρικό σύνθημα “Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα” καταγγέλλουμε τα σάιτ SKAI, iefimerida, thetoc.gr κ.α. που προβοκατόρικα αναφέρουν το συγκεκριμένο γεγονός ως εχθρικό κατά της κυβέρνησης της Βενεζουέλας.

Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά καθώς συνοδεύεται και από κάλεσμα προς το λαό μας να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του λαού της Βενεζουέλας και παράλληλα καταδικάζει το πραξικόπημα της αντιπολίτευσης που είναι προϊόν ανοιχτής επέμβασης του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ με τη συνεργασία της Ε.Ε. και των αντιδραστικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής. Καταγγέλλουμε τα “τα κίτρινα” αυτά ΜΜΕ που για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν τον αντιδραστικό τους ρόλο και τον προβοκατόρικο χαρακτήρα τους.

Οι οργανώσεις

1. ΑΝΤΑΡΣΥΑ
2. ΑΡΑΣ
3. ΑΡΙΣ
4. ΔΕΑ
5. ΕΕΚ
6. ΕΚΚΕ
7. Ένωση των Δικαίων
8. Κόκκινο Νήμα
9. Κρίση και Κριτική
10. ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
11. νΚΑ Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
12. ΟΚΔΕ
13. ΟΚΔΕ Σπάρτακος
14. Παρέμβαση
15. Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
16. Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά
17.  Ανασύνταξη

Να σταματήσουμε την κατάρρευση μια ώρα αρχύτερα

Ένα νέο επεισόδιο είχαμε στο σίριαλ της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μιμείται με καταπληκτική μαεστρία τις κινήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και στη Δημόσια Διοίκηση. 

Έτσι πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι από τη δημοσίευση σε ΦΕΚ του (“πολύπαθου”) Οργανογράμματος, με τρεις Αποφάσεις του Διοικητή του ΕΦΚΑ τοποθετήθηκαν εκατοντάδες στελέχη σε θέσεις ευθύνης στην Κεντρική Υπηρεσία του Οργανισμού. Πολλοί και πολλές συνάδελφοι είναι αξιολογότατα στελέχη και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δίκαια ανέλαβαν αυτές τις θέσεις ευθύνης. Όμως εδώ τελειώνουν τα όποια θετικά νέα.

Για άλλη μια φορά έχουμε το φαινόμενο μια κυβέρνηση να τοποθετεί ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης χωρίς καμία αξιοκρατία, χωρίς κρίσεις και με πολλές παρατυπίες και παραβάσεις των νόμων. Με μόνο κριτήριο τις γνωριμίες και “τα μέσα” άτομα που δεν είχαν εργαστεί καν σε Περιφερειακά Τμήματα και δεν ξέρουν τι θα πει γκισέ, ανέλαβαν θέσεις στην Κεντρική Υπηρεσία προσβάλλοντας και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Άτομα που διέλυσαν τα Τμήματα ευθύνης που είχαν, προωθήθηκαν στη διοικητική ιεραρχία!

Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά ότι υπάρχουν πολλές παρατυπίες και παρανομίες στην υλοποίηση του ΕΦΚΑ. Παραβάσεις που αφορούν τον Υπαλληλικό Κώδικα, τον ν.4492/2017, αλλά και του ΠΔ του Οργανογράμματος και τις υλοποιεί η Διοίκηση με την πολιτική ηγεσία του υπ. Εργασίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δημιουργήσει τον δικό της κομματικό μηχανισμό και την ημέτερη διοικητική ιεραρχία στο Δημόσιο Τομέα και έτσι συνεχίζει να τοποθετεί σε θέσεις ευθύνης κατά το δοκούν δικούς της ανθρώπους ή/και πρόθυμους να την ακολουθήσουν. Στην υλοποίηση ρουσφετιών ακολουθούν από κοντά τα υπολείμματα των προηγούμενων κομματικών μηχανισμών ή ομάδες παντός καιρού.

Και όλα αυτά στην πλάτη της πλειοψηφίας των εργαζομένων που αγωνίζονται στις χειρότερες εργασιακές συνθήκες εδώ και δεκαετίες στα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Το τυράκι με τις χρηματικές απολαβές των θέσεων ευθύνης στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα που δημιούργησαν τα μνημόνια, δημιουργεί πιο εύκολα συνθήκες συνδιαλλαγής και υποταγής συνειδήσεων. Διεκδικούμε την επαναφορά του επιδόματος στις συνθήκες προ κρίσης με παράλληλη γενναία αύξηση των αποδοχών όλων των εργαζομένων.

Εμείς σαν παράταξη δεν θέλουμε να διαιρέσουμε τους συναδέλφους σε ΠΕ – ΔΕ, σε αυτούς που έχουν θέσεις ευθύνης και σε αυτούς που δεν έχουν ή σε αυτούς που είναι στα Τμήματα και σε αυτούς που είναι στις Επιτελικές. Ή να γίνεται οποιαδήποτε διάκριση με βάση το Ασφ. Ταμείο (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΕΤΑΑ, ΟΓΑ κλπ).

Ανησυχούμε για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον σε έναν Οργανισμό, που παραμένει ενεργή η διάταξη για τυχόν πλεονάζον προσωπικό. Ανησυχούμε για εργαζόμενους που πιθανά να τους πουν ότι πρέπει να πάνε να δουλέψουν σε άλλη πόλη. Αυτές οι αυθαιρεσίες που συνέβησαν στις τοποθετήσεις, μπορούν να συμβούν και στο μέλλον και άλλοι να πλεονάζουν και άλλοι όχι! Ή άλλοι να μετακινούνται σε διάφορες πόλεις και άλλοι όχι.

Αυτή την περίοδο αντιμετωπίζουμε ένα απίστευτο ξεχαρβάλωμα στον ΕΦΚΑ, με υποκαταστήματα όπου εκτός από τις ελλείψεις προσωπικού, να μην έχουν θέρμανση, καθαριότητα, ακόμα και ρεύμα! Είναι τέτοια η οργάνωση της ενοποίησης του ΕΦΚΑ και τόσο μεγάλα τα πλεονάσματα, που η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα από υποκαταστήματα λόγω οφειλών!

Η χειρότερη περίοδος στη λειτουργία των Ασφαλιστικών Ταμείων από τη Μεταπολίτευση και μετά!

Οι δύο ομοσπονδίες πρέπει να νοιαστούν πραγματικά για όλους τους εργαζόμενους και όχι να βγάζουν ανακοινώσεις μόνο για τις αδικίες στις πρόσφατες τοποθετήσεις. Σε ανάλογες περιπτώσεις τόσα χρόνια που κυβερνούσαν οι πολιτικοί φορείς που εκπροσωπούν, δεν αντιδρούσαν στο παραμικρό.

Δυστυχώς υπήρξαν ανακοινώσεις παρατάξεων και ατομικές, που είναι πολύ διχαστικές και διασπαστικές.

Πρέπει οι δύο ομοσπονδίες να οργανώσουν ένα κοινό πρόγραμμα δράσης, που θα περιλαμβάνει και δικαστικά μέσα (από τους συνδικαλιστικούς φορείς), με βασικό όμως τις οργανωμένες απεργίες και καταλήψεις με διάρκεια.

Χρειάζεται άμεσα να προχωρήσουμε σε κοινές Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων όλων των Ταμείων και στην Αθήνα και στην Περιφέρεια και να προχωρήσουμε με κάθε αγωνιστικό μέσο στην προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και στη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΜΟΝΟ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Φόρουμ για Βενεζουέλα

Το Αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα δεν θα περάσει. Με την αυτοανακήρυξη του ηγέτη της αντιπολίτευσης σε “Πρόεδρο” της χώρας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, των χωρών της ΕΕ και των αντιδραστικών Κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής, η κλιμάκωση των επεμβάσεων στη Βενεζουέλα φτάνει στην κορύφωση της, ένα βήμα πριν την επαπειλούμενη στρατιωτική επέμβαση. Προηγήθηκαν οικονομικός αποκλεισμός και εμπάργκο από την Αμερική με στόχο την πρόκληση αναταραχής στη χώρα, πλήττοντας άμεσα την οικονομία της και δημιουργώντας προβλήματα επιβίωσης στον πληθυσμό.
Η διακυβέρνηση κάθε χώρας, η προκήρυξη και ο χρόνος διενέργειας των εκλογών είναι υπόθεση του λαού της. Κάθε εξωτερική επέμβαση είναι καταδικαστέα και πρέπει να καταγγέλλεται από όλους τους λαούς. Τα αποτελέσματα αυτών των επεμβάσεων είναι εμφανή το τελευταίο διάστημα στη Συρία, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από “προστάτες”.
Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα.
Με αυτό το σύνθημα σας προσκαλούμε οι παρακάτω πολιτικές οργανώσεις σε Φόρουμ για τη Βενεζουέλα την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου στις 6.30 μμ που θα διεξαχθεί στην ΑΣΟΕΕ. Σε αυτό θα συζητηθούν οι διάφορες πλευρές της προκληθείσας κρίσης στη Βενεζουέλα που προετοίμασε το πραξικόπημα και τρόποι εκδήλωσης της αλληλεγγύης στο λαό της Βενεζουέλας και υπεράσπισης των κατακτήσεων του. 

• ΑΝΤΑΡΣΥΑ
• ΑΡΙΣ
• ΕΕΚ
• ΕΚΚΕ
• Ένωση των Δικαίων
• Κόκκινο Νήμα
• Κρίση και Κριτική
• ΛΑΕ Λαϊκή Ενότητα
• Μετάβαση
• ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
• νΚΑ Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
• ΟΚΔΕ
• ΟΚΔΕ Σπάρτακος
• Παρέμβαση
• Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
• Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά

του Αντρέα Βελισσάριου

Από τον “αιώνα” του σκληρού αποικιοκρατισμού της Μεγάλης Βρετανίας, στον “αιώνα” της πολιτικής ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών της κυριαρχικής φιλοσοφίας των ΗΠΑ. Μήπως η Λατινική Αμερική είναι ιστορικά καταδικασμένη να βρίσκεται πάντοτε στη σκιά κάποιας μεγάλης δύναμης;

Από το 1824 έως και σήμερα η Λ. Αμερική βρίσκεται υπό το άγρυπνο βλέμμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των προοπτικών δημιουργίας νέων ψευτό-κρίσεων τόσο οικονομικών όσο και κοινωνικών. Η ακατάπαυστη ροή εξαγωγικών πρώτων υλών και αγροτικών προϊόντων από τις εγχώριες “ανεξάρτητες” οικονομίες της Λ. Αμερικής προς την Δύση, και η μετέπειτα επιστροφή τους με την μορφή βιομηχανικών προϊόντων σε άλλο κόστος (πιο ακριβά) διαμόρφωσαν μια ετεροβαρή σχέση-εξάρτηση τόσο από την κυρίαρχη (τότε) Βρετανία όσο και από τις άλλες χώρες της αναπτυγμένης Δύσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι περίπου το 80-90% των εξαγωγών των χωρών της Λ. Αμερικής αφορούσαν αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες. Ενδεικτικά τη διετία 1929-1930 ο δείκτης αυτός για τη Βολιβία ανερχόταν στο 98,8%, και για τη Βραζιλία στο 98%. Εκτός όμως από την οικονομική διείσδυση και εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Λ. Αμερικής που κατείχε-χει το μεγαλύτερο μέρος της παρεμβατικότητας, σημειώθηκαν όπως είναι φυσικό, και πολιτικο-στρατιωτικές επεμβάσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η βίαια παρέμβαση κυρίως της Γαλλίας το 1862 στο Μεξικό υποστηριζόμενη από την Μ. Βρετανία και την Ισπανία με σκοπό την εκμετάλλευση του ασημιού ώστε η Λ. Αμερική να έχει πρόσβαση στις αγορές.

Η σφοδρότητα των πολεμικών συρράξεων συνοδεύονταν κατά καιρούς και από ναυτικούς αποκλεισμούς κάποιων χωρών από τον βρετανικό συνήθως στόλο προκειμένου να εξαναγκαστούν τα κράτη της Λ. Αμερικής να υποκύψουν στις αξιώσεις των μεγάλων δυνάμεων. Ο “αιώνας” της εμπλοκής της Γηραιάς Ηπείρου κατά βάση, στα εσωτερικά των χωρών της Λ. Αμερικής “μεταλαμπάδευσε” όλα τα απαραίτητα ιμπεριαλιστικά εφόδια της ελεύθερης αγοράς στις ΗΠΑ. Η θέση των τελευταίων στην “υποήπειρο” της Λ. Αμερικής ενισχύθηκε αποφασιστικά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τελεσίδικα μετά το Β΄ Παγκόσμιο όταν η Βρετανία απώλεσε πλέον καθαρά την πρωταγωνιστική θέση της στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική. Τα πρώτα βήματα των ΗΠΑ να ελέγξουν την Λ. Αμερική είχαν ως αφετηρία την Κούβα, όταν μέσα από μια τροπολογία στο Σύνταγμά της οι ΗΠΑ είχαν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά το Κουβανικού κράτους όποτε θεωρούσαν ότι ετίθεντο σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους. Μια εικονική σπίθα ήταν αρκετή για να ανάψει μια φλόγα που θα οδηγούσε σε οδυνηρές επιπτώσεις για τον κουβανικό λαό. Αναλόγως, οι ΗΠΑ αξιοποιώντας διάφορα προσχήματα παρενέβησαν στρατιωτικά για να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους και σε άλλες χώρες.

• Η Αϊτή (1916)
• και ο Αγ. Δομήνικος το (1924) μετατράπηκαν ουσιαστικά σε αποικίες.
• Το 1903 ένα ολόκληρο κράτος δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα γεωοικονομικά και γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ. Με προτροπή των τελευταίων δημιουργήθηκε ο Παναμάς ο οποίος αποσχίστηκε από την Κολομβία. Ο λόγος ήταν φυσικά η διάνοιξη και ο έλεγχος της ομώνυμης διώρυγας. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ επέβαλλαν μια ολοκληρωτική επιβολή και έλεγχο στην περιοχή.
• Αντίστοιχα το Πουέρτο Ρίκο παραμένει μέχρι σήμερα, παρά την αντίθεση του πληθυσμού του, αποικιοκρατούμενο τμήμα των ΗΠΑ.

Λάμψεις αντίστασης και επαναστατικότητας στον ουρανό της Λ. Αμερικής άρχισαν να αχνοφαίνονται κυρίως τo 1959 όταν στην Κούβα μέσω των «μπαρμπούδος» ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα, με την υποστήριξη χιλιάδων αγροτών, εργατών αλλά και νεολαίας θριάμβευσαν στην Αβάνα ανατρέποντας τον δικτάτορα Μπατίστα. Ένα από τα πρώτα μέτρα που πάρθηκαν ήταν η εθνικοποίηση των μεγάλων αγροτικών εκτάσεων και των αμερικανικών επιχειρήσεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που για πολλά χρόνια διαφέντευαν τις τύχες του νησιού, αντέδρασαν άμεσα και ξεκίνησαν την προσπάθεια υπονόμευσης του νέου καθεστώτος, τόσο με την αποτυχημένη «Επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων» όσο και μέσω της διακοπής των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα.

Πιο πρόσφατα (1999) ο λαός της Βολιβίας, ήταν ο νικητής στην αναμέτρηση με μια από τις πιο ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες στον κόσμο, σε αυτό που έμεινε γνωστό ως «Η εξέγερση για το νερό της Cochabamba». Η προσπάθεια του αμερικανικού πολυεθνικού κολοσσού στον τομέα της μηχανικής, Bechtel, να ιδιωτικοποιήσει ολόκληρο το σύστημα ύδρευσης της περιοχής απέτυχε θεαματικά όταν οι άνθρωποι της Cochabamba ανάγκασαν μέσω του ασφυκτικού κλοιού και των έντονων πιέσεων που άσκησαν (συνεχείς κινητοποιήσεις και μάχες στους δρόμους με τις δυνάμεις καταστολής) να ακυρώσουν την “επένδυση” πάνω σε μια από τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες στον πλανήτη. Οι συνδετικοί κρίκοι που προέκυψαν μεταξύ των ριζοσπαστικών κυβερνήσεων της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Κούβας, και στην συνέχεια και άλλων έχτισαν μια εναλλακτική “οικονομική προστατευτική ζώνη” απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς γνωστή ως ΑLΒΑ. Οι τομείς συνεργασίας των κρατών μελών δίνει βάρος όχι στην απελευθέρωση των αγορών και στον περιορισμό της κυριαρχίας των κρατών αλλά στην ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων αλληλεγγύης με σεβασμό στην εθνική κυριαρχία και με έμφαση στις κρατικές επιχειρήσεις, στη διατροφική ασφάλεια των λαών, στην ανάπτυξη υποδομών για την παιδεία και την υγεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάσει των συμφωνιών παρέχεται πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα στην Κούβα σε τιμές κατώτερες των διεθνών.

Στο σύγχρονο σήμερα η Λ. Αμερική βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη μέσω μιας διαφοροποιημένης εμπλοκής των ΗΠΑ, αυτή την φορά μέσω 1) ενός κεκαλυμμένου με ένα ακροδεξιό ρατσιστικό προσωπείο πολιτικού ελέγχου (βλ. Μπολσονάρο-Βραζιλία, Γκουαϊδο-Βενεζουέλα) αλλά και μέσω 2) των μηχανισμών “οικονομικής υποστήριξης” (ΔΝΤ, Αργεντινή). Αργεντινή, Βραζιλία και Βενεζουέλα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα Τραμπ και των λοιπών μισαλλόδοξων κυβερνητικών. Στην Αργεντινή το ΔΝΤ βρίσκεται για δεύτερη φορά προ των πυλών, μιας και το κεϊνσιανό πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης από μεριάς Κίρχνερ μπορεί αρχικά να απέδωσε καρπούς (μονομερή στάση πληρωμών, δραστική διαγραφή του χρέους σε ιδιώτες και ΔΝΤ) μέσω της ευνοϊκής διεθνής συγκυρίας, αλλά τελμάτωσε πρόωρα. Η  μεταβολή της διεθνούς συγκυρίας εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης το 2008, και η καπιταλιστική τάξη απαιτούσαν στροφή και πάλι στην «απελευθέρωση των αγορών», δηλαδή στο νεοφιλελευθερισμό.  Παρατηρούμε δηλαδή πως όταν ο κευνσιανισμός δεν δύναται να αποδώσει τα μέγιστα στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και κερδών (βαθιά ύφεση και κρίση) ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός έρχεται να συμπληρώσει το οικονομικό παζλ. Ο θάνατος  προδιαγεγραμμένος με τη νέα εισβολή του ΔΝΤ και την βαθιά κρίση που βιώνει η Αργεντινή. Ο βασικός μισθός δεν επαρκεί ούτε για το 1/3 του κόστους ζωής για βασικά αγαθά και υπηρεσίες, ενώ ψηφίστηκε και η άρση περιορισμών στην επιχειρηματική εκμετάλλευση των πόρων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των τομέων των ακινήτων και της γεωργικής γης.

Πρόσφατα το ΔΝΤ σε έκθεση που δημοσίευσε αναφέρει πως βασική αιτία της συρρίκνωσης της ευρύτερης περιοχής της Λ. Αμερικής είναι η Κίνα, που αποτελεί τον κύριο επενδυτή και εμπορικό εταίρο της περιοχής. Πολλές χώρες της περιοχής χρηματοδοτούν την κοινωνική τους πολιτική με έσοδα από τις εξαγωγές τροφίμων και πρώτων υλών προς την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου. Σε μια άλλη χώρα της Λ. Αμερικής, την Βενεζουέλα, βαδίζουμε προς μια νέα μεγάλη ταξική σύγκρουση. Το «πρελούδιο πραξικοπήματος»  εξελίσσεται με εξοργιστικά ξεδιάντροπες μεθόδους, που δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Με μπροστάρη τον Τραμπ, (ακρο) δεξιές λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις, δυτικές κυβερνήσεις και το Ευρωκοινοβούλιο, σπεύδουν να «αναγνωρίσουν» τον αυτοανακηρυγμένο «πρόεδρο» Γκουαϊδό, με την Ουάσινγκτον να δηλώνει ότι θα παγώσει περιουσιακά στοιχεία της Βενεζουέλας για να τα διαθέσει στην «κυβέρνησή» του.

Η θηλιά τόσο γύρω από τον λαιμό του Μαδούρο όσο και ευρύτερα στην Βενεζουέλα φαίνεται να σφίγγει σε μεγάλο βαθμό και αυτό γιατί πέρα από  την αναγνώριση μιας «παράλληλης κυβέρνησης», επιχειρείται να προστεθεί στο «μαστίγιο» των κυρώσεων κι ένα εκβιαστικό «καρότο» αυτό του εμπάργκο και του αποκλεισμού πόρων στην κυβέρνηση Μαδούρο. Ο τελευταίος βρίσκεται αποκλεισμένος γύρω από ένα επικίνδυνο σκηνικό μιας και 1) οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αποσυρθεί και συνεχίζουν να απαγκιστρώνονται από τη Μέση Ανατολή, 2) ο κολομβιανός στρατός δεν έχει πλέον να φοβάται τα «μετόπισθεν» μετά την συμφωνία ειρήνης με τις FARC, 3) ότι τη Βραζιλία κυβερνά ο «Τραμπ του Τροπικού» Ζαΐρ Μπολσονάρο, 4) κι ότι ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα ορίστηκε ο Έλιοτ Άμπραμς, με πλούσια προϋπηρεσία σε Νικαράγουα και Ελ Σαλβαδόρ τη δεκαετία του ’80, δηλαδή την εποχή των εμφυλίων, και των ταγμάτων θανάτου.

Ο Μπολσονάρο ήταν απλά μια προειδοποίηση σε μια Βραζιλία που το PT συνεργάζονταν αρμονικά επί 12 χρόνια με την αστική τάξη. Το φαινόμενο της ρεβανσιστικής παλινόρθωσης θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό κατακτήσεις και θεσμούς στην Βενεζουέλα που αποτελεί ένα από τα τελευταία “κάστρα” απειλής της αστικής τάξης αν ο Γκουαϊδο βρεθεί στην θέση του προέδρου. Η στάση του στρατού αποτελεί το σημείο καμπής για το που θα γύρει η πλάστιγγα, και που διεκδικούν και οι δύο πλευρές. Παρότι η στρατιωτική ηγεσία στηρίζει τον Μαδούρο κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει μια μεταστροφή που θα γυρίσει μπούμερανγκ στον τελευταίο. Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν πως αυτή ξέφρενη κατάσταση στην Βενεζουέλα χρεώνεται σε ένα βαθμό και στον Μαδούρο που ακολούθησε μια πορεία αυτοοχύρωσης και συνεργασίας με τους καπιταλιστές, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό που εκμεταλλεύεται συνεχώς η Δεξιά και ο ιμπεριαλισμός.

Ο δρόμος για την ανεξαρτησία, σε ό,τι αφορά τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, θα συνεχιστεί αν συνδυαστεί με γενικότερους και βαθύτερους κοινωνικο-οικονομικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς που θα αφαιρούν από τις εγχώριες, στενά συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ, ολιγαρχίες την οικονομική και πολιτική εξουσία υπερασπίζοντας ταυτόχρονα την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Πηγή: 3pointmagazine.gr

Του Πάνου Κοσμά

Στη συγκυρία όπως διαµορφώνεται, είναι εύλογο -και έτσι συµβαίνει για πολλούς και πολλές- να σκεφτεί κανείς/καµιά ως εξής: «Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ µάς είπαν την ωµή αλήθεια. Το καλοκαίρι του 2015 δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για οτιδήποτε άλλο πέρα από έναν οδυνηρό συµβιβασµό – αλλιώς θα µπαίναµε σε µια περιπέτεια µε «τυφλή» εξέλιξη και ακόµη οδυνηρότερη κατάληξη. Μέχρι και το τέλος του προγράµµατος δεν υπήρχαν επίσης προϋποθέσεις για ουσιαστικές αντιστάσεις στις απαιτήσεις των δανειστών. Ύστερα όµως από τη λήξη του προγράµµατος τον Αύγουστο του 2018, το να υπάρχει στην εξουσία µια κυβέρνηση της Αριστεράς ‘‘κάνει διαφορά’’. Τώρα φαίνεται τι θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση µε όσα υποχρεώθηκε να κάνει από το καλοκαίρι του 2015 ως το καλοκαίρι του 2018. Και είναι επίσης εξίσου φανερό τι θα φέρει τυχόν εκλογική νίκη της Ν∆. Εν τέλει, το δίληµµα ΣΥΡΙΖΑ ή Ν∆, Τσίπρας ή Μητσοτάκης είναι πραγµατικό και δεν µπορεί ο κόσµος της Αριστεράς και οι εργαζόµενοι να ψηφίσουν αυτόν που θα έρθει για να ενορχηστρώσει έναν νέο γύρο λιτότητας, εθνικισµού και αυταρχισµού. Στο κάτω-κάτω, και το αριστερό ρήγµα του 2015 έχει καταρρεύσει και σχεδόν αποσυντεθεί, χάρη σε όσα έκαναν ή δεν µπόρεσαν/ήθελαν να κάνουν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου».

Tέτοια -ή περίπου τέτοια- επιχειρήµατα ακούγονται πλέον από τα χείλη πολλών «καλών ψυχών». Φαίνεται, λοιπόν, προκλητικό ότι αντιτάσσουµε σε όλα αυτά το κατηγορηµατικό «ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στους εργαζόµενους». Κι όµως… γυρίζει. Που θα πει: κι όµως, είναι έτσι ακριβώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν από το καλοκαίρι του 2015 και εξακολουθεί να είναι ο πιο αποτελεσµατικός ίσως «µηχανισµός» υπονόµευσης των δικαιωµάτων και κατακτήσεων των εργαζόµενων τάξεων. Πρώτα απ’ όλα, γιατί κάνει ό,τι κάνει στο όνοµα της Αριστεράς. Κι ύστερα, γιατί το κάνει πολύ αποτελεσµατικά – «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι»…

Καλοκαίρι του 2015: «αντικειµενικά δεν µπορούσε να γίνει κάτι άλλο»;

Μια συνηθισµένη µέθοδος ξεπλύµατος ευθυνών είναι να παίρνει κάποιος σαν «αντικειµενικά» δεδοµένα τα αποτελέσµατα της ίδιας του της πολιτικής. «Το καλοκαίρι του 2015 αντικειµενικά δεν µπορούσε να γίνει κάτι άλλο…». Όχι, αυτό το «αντικειµενικά» ήταν το προϊόν µιας στρατηγικής, που υπήρχε στο DNA του παλιού Συνασπισµού και η οποία κυριάρχησε και υλοποιήθηκε κατά κύµατα συστηµατικά αµέσως ύστερα από τις δεύτερες εκλογές του 2012. Να θυµίσουµε λίγο πρόχειρα: ταξίδια στο εξωτερικό για να στηθούν γέφυρες επικοινωνίας µε ισχυρά «κέντρα» του διεθνούς συστήµατος (από το Σικάγο µέχρι τη σύναξη της Λέσχης Μπίλντεµπεργκ στην Ιταλία). Λανσάρισµα της στρατηγικής των πολύ πλατιών συµµαχιών (έτσι έκαναν ρεσάλτο στο καράβι του ΣΥΡΙΖΑ οι ορδές των ξεσκολισµένων ΠΑΣΟΚων, που… ήξεραν από διαχείριση κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι εξηγείται και η προαποφασισµένη συµµαχία µε τους ΑΝΕΛ και τα πάρε-δώσε µε την καραµανλική πτέρυγα της Ν∆ και ο Παυλόπουλος – µε τις σχετικές κατά κύµατα «διευρύνσεις»). Τακτική «αποθέρµανσης» στις µαζικές κινηµατικές εκδηλώσεις (απεργία καθηγητών κ.λπ.) και «συντεταγµένης» πορείας προς την κυβερνητική εξουσία. ∆ιαρκές «ξενέρωµα» του προγράµµατος. Αντικατάσταση της τακτικής µονοµέρειας υπέρ των εργαζόµενων από τη θεωρία win-win (θα κερδίσουν και οι εργαζόµενοι και η αστική τάξη). Επίσηµη έναρξη της… υψηλής αριστερής στρατηγικής στη σχέση µε εκλεκτά τέκνα της αστικής τάξης (αρχίζοντας ούτε καν από τη «λευκή» επιχειρηµατικότητα, αλλά από την πιο µαύρη: Μαρινάκης, Μελισσανίδης). Πλήρης αυτονόµηση της ηγεσίας στο κόµµα ΣΥΡΙΖΑ και της Κοινοβουλευτικής Οµάδας από τα κοµµατικά όργανα κ.λπ. κ.λπ.

Όλα αυτά δεν ήταν ατάκτως ερριµµένες τακτικές εµπνεύσεις, αλλά στοιχεία µιας στρατηγικής, της οποίας οι προϋποθέσεις οικοδοµήθηκαν συστηµατικά και µε πυκνές πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα. Ότι µια τέτοια στρατηγική, που ολοφάνερα εµπνεόταν από την κολοσσιαία αυταπάτη του «έντιµου συµβιβασµού» µε το εγχώριο και διεθνές σύστηµα, είχε επίσης ολοφάνερες γελοίες πλευρές και προσδοκίες, δεν σηµαίνει ότι δεν ήταν στρατηγική. Το όνοµά της αποδίδεται από µια πολύ γνωστή έννοια: ρεφορµισµός.

Αυτή η στρατηγική, που ακολουθήθηκε µε εξίσου µεγάλη συνέπεια και το πρώτο εξάµηνο του 2015 ύστερα από την εκλογική νίκη, κατέστρεψε σε µεγάλο βαθµό τις προϋποθέσεις, ώστε τον Ιούλιο του 2015 να µπορεί να γίνει «κάτι άλλο», δηλαδή να υπάρξει µια πολιτική ρήξης µε το σύστηµα. Και παρ’ όλα αυτά, παρόλο το «ξενέρωµα» του κόσµου των αντιστάσεων και του κόσµου της Αριστεράς απ’ όλη αυτή την «προεργασία», ο κόσµος αυτός ήταν έτοιµος για «µεγάλα πράγµατα», όπως απέδειξε η κινητοποίηση για το δηµοψήφισµα.

Είναι λοιπόν πολιτική απάτη ολκής ο ισχυρισµός ότι το καλοκαίρι του 2015 «αντικειµενικά» δεν µπορούσε να γίνει «κάτι άλλο». Αυτό το «αντικειµενικά» ήταν «υποκειµενικά» – µε όλους τους δυνατούς τρόπους.

Το «κάνω ό,τι µπορώ» σαν καρικατούρα…αριστερής στρατηγικής

Αποκρούοντας τις -δίκαιες και ακριβέστατες- κατηγορίες για σκληρή µνηµονιακή πολιτική ενάντια στις εργαζόµενες τάξεις, οι προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν ότι «Όλα αυτά θα γίνονταν έτσι κι αλλιώς και χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ». Όχι ακριβώς! Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συµβόλιζε τον «αριστερό λαϊκισµό», επειδή είχε προλάβει να «ερεθίσει» το σύστηµα, εγχώριο και διεθνές, επειδή η άνοδός του και η µοιρολατρικά παραιτηµένη πρώτη περίοδος (το πρώτο εξάµηνο του 2015, µέχρι και την «κωλοτούµπα» του Ιουλίου) διακυβέρνησής του είχε αναστατώσει την «κανονικότητα» της αγοράς, των τραπεζών κ.λπ., έπρεπε να ταπεινωθεί προς παραδειγµατισµό. Έτσι, το 100% µνηµόνιο έγινε 120 και 150% µνηµόνιο – µε µια γενναία προσαύξηση πολιτικού ρεβανσισµού και «πολιτικού ρίσκου». Σε αυτή τη γενναία προσαύξηση, που έγινε µόνιµη πολιτική των δανειστών και του εγχώριου συστήµατος στο διάστηµα µέχρι και την έξοδο από το πρόγραµµα το καλοκαίρι του 2018, οφείλονται τα υπερπλεονάσµατα – χάρη στα οποία ο Τσίπρας ξεδιπλώνει τώρα τις πολιτικές κρατικής φιλανθρωπίας. Επιπλέον, ακόµη και αν έγιναν τα ίδια ακριβώς που θα γίνονταν και µε έναν Μητσοτάκη, δεν έγιναν στο όνοµα της ∆εξιάς, αλλά στο όνοµα της Αριστεράς.

Αυτό το «έτσι κι αλλιώς» συνδέεται µε µια καρικατούρα της γνωστής ρεφορµιστικής στρατηγικής του κυβερνητισµού στα όρια της παρωδίας: Οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές ισχυρίζονται πως ό,τι αντιλαϊκό υπέγραψαν και επέβαλαν, δεν ήταν δικό τους, δεν τους αντιπροσώπευε. Ήταν του συστήµατος. «∆ικά τους» είναι µόνο τα ψήγµατα κυβερνητικής φιλανθρωπίας του τελευταίου διαστήµατος. Αφού όλα αυτά «έτσι κι αλλιώς θα γίνονταν», δεν είναι προτιµότερο να είναι τουλάχιστον η Αριστερά στην εξουσία; Όλο και κάτι θα µετριάσει, θα εξοµαλύνει…

Η παλιά στρατηγική του κυβερνητισµού έλεγε πως η Αριστερά στην κυβέρνηση και η υλοποίηση σχεδίων µεταρρύθµισης του συστήµατος θα οδηγούσε στον σοσιαλισµό. Ετούτη η µετανεωτερική εκδοχή κυβερνητισµού ισχυρίζεται πως καλό είναι να είσαι στην κυβέρνηση. Να υπογράφεις ό,τι αντεργατικό είναι «αναπόφευκτο» (ακόµη και αν πρόκειται για σκληρά µνηµόνια, για πολιτικές του ∆ΝΤ, των Βρυξελλών και του ΟΟΣΑ, ακόµη και αν πρόκειται για τις πιο φιλο-ϊµπεριαλιστικές πολιτικές της Μεταπολίτευσης). Και να κάνεις τα ελάχιστα που µπορείς. Αν, όµως, δουλειά της Αριστεράς είναι να βρίσκεται στην εξουσία µε σκοπό να επιβάλλει τα µείζονα για λογαριασµό του συστήµατος, µε την ελπίδα ότι θα µπορέσει να δώσει και κάνα ψίχουλο σαν… αντιστάθµισµα (ένα συστηµικό αµορτισέρ της κακιάς ώρας!), τότε ποιανού δουλειά είναι να αντιµετωπίσει τα… µείζονα;

Στο απόγειο της δεξιάς του στροφής και, ενώ προωθούσε (όπως ο Τσίπρας µεταξύ 2012-2015) τη συστηµική προσαρµογή του Κόµµατος Εργασίας, ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα είχε πει πως «Ο σοσιαλισµός είναι ένα πτώµα κρεµασµένο στον λαιµό του PT». Στην Ελλάδα, η «κυβέρνηση της Αριστεράς» υπήρξε -και εξακολουθεί να είναι- ένα πτώµα κρεµασµένο στον λαιµό της Αριστεράς (στην οποία δεν συγκαταλέγεται πλέον ο µετατοπισθείς στον χώρο της σοσιαλδηµοκρατίας ΣΥΡΙΖΑ).

Με τούτα και µε κείνα, επιβεβαιώνεται για άλλη µια φορά ότι ο ρόλος του ρεφορµισµού είναι υπό «κανονικές συνθήκες» να «κάνει κάτι» στην προσπάθεια να µεταρρυθµίσει και «εξανθρωπίσει» τον καπιταλισµό – επί µαταίω. Σε συνθήκες, όµως, που έχει τεθεί µε επίφοβο για την αστική τάξη τρόπο το ζήτηµα της εξουσίας, η συνθηκολόγησή του µε το σύστηµα επιφέρει υψηλά κόστη για τις εργαζόµενες τάξεις, αλλά και για την Αριστερά (που «αµαυρώνει» το όνοµά της, κηλιδώνει και ντροπιάζει τις σηµαίες της, αποκαρδιώνει και αποσυσπειρώνει τον κόσµο της).

Κατώτατος µισθός και… Πρέσπες

«Τώρα θα δείξουµε τι πραγµατικά πιστεύουµε», ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα. Και ιδού οι… αποδείξεις: η κρατική επιδοµατική πολιτική από τη µια. Ο «αντιεθνικισµός» της Συµφωνίας των Πρεσπών από την άλλη.

Από πού χρηµατοδοτούνται τα επιδόµατα της κρατικής φιλανθρωπίας; Από το υπερπλεόνασµα. Τι σηµαίνει υπερ-πλεόνασµα; Ότι τα µνηµονιακά µέτρα υπερ-αποδίδουν, ότι συγκεντρώνονται περισσότεροι φόροι και κόβονται περισσότερες δαπάνες σε σχέση µε τις προβλέψεις των µνηµονίων. Τα µέτρα κρατικής φιλανθρωπίας χρηµατοδοτούνται από το υπερ-πλεόνασµα θυσιών των εργαζόµενων τάξεων.

Σε ποιο πλαίσιο γίνεται η αύξηση του κατώτατου µισθού; Η υπουργική απόφαση για την αύξησή του επικυρώνει τον νόµο Βρούτση (υπουργός Εργασίας επί µνηµονιακής κυβέρνησης Ν∆-ΠΑΣΟΚ) και όλα όσα προβλέπει. Η τροπολογία Αχτσιόγλου βασίζεται στο άρθρο 103 αυτού του νόµου, που προβλέπει ότι «το ύψος του νοµοθετηµένου κατώτατου µισθού και νοµοθετηµένου ηµεροµισθίου θα πρέπει να καθορίζεται λαµβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονοµίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιµών, και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδηµάτων και µισθών». Με άλλα λόγια, δεν θα υπάρχουν ελεύθερες διαπραγµατεύσεις για τις ΣΣΕ, αλλά η αύξηση θα καθορίζεται µε απόφαση κάθε φορά του κράτους, του υπουργείου Εργασίας, µε βάση τους οικονοµικούς δείκτες κερδοφορίας της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.

Τι σηµαίνει η εξαγγελθείσα νέα ρύθµιση των 120 δόσεων (που τελικά θα είναι έως 48 και υπό αυστηρές προϋποθέσεις); Ότι θα «διευκολυνθούν» τα λαϊκά νοικοκυριά να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στην εφορία. Με τις ανεξόφλητες οφειλές προς την εφορία να αυξάνονται πλέον κατά σχεδόν 1 δισ. ευρώ σε µηνιαία βάση, κάτι έπρεπε να γίνει για να µην κινδυνεύσουν οι µνηµονιακοί στόχοι. Αλλά µε προσοχή για να µη διαταραχθεί η «κουλτούρα πληρωµών», που έχει µε… κόπους επιβληθεί. ∆ηλαδή, να µη χαλαρώσει ο φόβος των αναγκαστικών µέτρων είσπραξης και του πλειστηριασµού. Πόσο γενναιότερες, όµως, είναι οι ήδη θεσπισµένες ρυθµίσεις γι’ αυτούς που ζουν από τη δουλειά των άλλων (επιχειρήσεις και µικροµεσαίους)! Εκεί οι δόσεις είναι 120 και το «κούρεµα» οφειλών γενναιόδωρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί πολιτικές ταξικής µονοµέρειας –αλλά υπέρ του κεφαλαίου.

Μήπως, όµως, αυτά είναι τα πρώτα βήµατα µιας δειλής έστω, αλλά αρχόµενης επιστροφής σε πολιτικές αντιµνηµονιακές/αντι-λιτότητας; Τα κορυφαία κυβερνητικά και κοµµατικά στελέχη δεν χρησιµοποιούν ούτε καν ρητορικά την έννοια της αντιλιτότητας. Και πάντως όχι περισσότερο από τον… Μητσοτάκη. Και πώς θα µπορούσαν να το κάνουν οι ίδιοι άνθρωποι που συζητούν πάντα «σε πολύ καλό κλίµα» µε τους εκπροσώπους των δανειστών, εξασφαλίζουν τις θετικές εκθέσεις της Κοµισιόν χωρίς καν «αστερίσκους» και προσέχουν τα λόγια τους, για να µη δυσαρεστήσουν τις αγορές; Πώς θα µπορούσαν να το κάνουν τα στελέχη ενός κόµµατος, που φιλοδοξεί να είναι ο δεύτερος πόλος του «νέου δικοµµατισµού» της περιόδου που η «καταραµένη» διαχωριστική γραµµή µνηµόνιο/αντιµνηµόνιο έχει εξοβελιστεί, χάρη κυρίως στη µνηµονιακή θητεία του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα µπορούσε να δείξει τέτοια αχαριστία ένα κόµµα και µια κυβέρνηση, που έχει δεχθεί τόσα πολιτικά δώρα από τους δανειστές και τις ισχυρές ιµπεριαλιστικές χώρες;

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το µνηµονιακό συµβόλαιο παραµένει σεβαστό. Ένα είδος «συντάγµατος» του νέου καθεστώτος συσσώρευσης, που στηρίζεται στην ακραία εκµετάλλευση της εργασίας. Ό,τι υπόσχεται σαν πολιτικές «ανακούφισης» των λαϊκών στρωµάτων, στηρίζεται στην ύπαρξη µνηµονιακού υπερ-πλεονάσµατος, που δεν είναι παρά το υπερ-πλεόνασµα θυσιών των εργαζόµενων τάξεων. Οι διεθνείς και εγχώριες οικονοµικές προοπτικές προδιαγράφουν ήδη τη διαρκή µείωση αυτού του υπερ-πλεονάσµατος και τη µετατροπή του µεσοπρόθεσµα σε έλλειµµα σε σχέση µε τον στόχο 3,5% του ΑΕΠ.

Όπως ακριβώς η Συριζική κρατική φιλανθρωπία δεν είναι αντι-λιτότητα, έτσι και η Συµφωνία των Πρεσπών δεν είναι αντιεθνικισµός και πολιτική «φιλίας µεταξύ των δύο λαών». 

Πώς µπορεί να είναι αντιεθνικισµός να συµπεριφέρεσαι σε µια χώρα σαν να είναι «οικόπεδο µε κρατική υπόσταση» (κράτος χωρίς έθνος, αλλά µόνο µε «υπηκοότητα»); Να το υποχρεώνεις να διευκρινίσει σε ποια κατηγορία γλωσσών υπάγεται η γλώσσα του (τάχα για να µη σφετεριστεί τα… αρχαία µακεδονικά!); Να το υποχρεώνεις να αλλάξει όνοµα, για να µπει µετονοµασµένο µε το ζόρι κάτω από την… ειρηνική οµπρέλα και να µετατραπεί σε βάση του ΝΑΤΟ πυροδοτώντας, έτσι, και ενισχύοντας τον εθνικισµό και στις δύο πλευρές των συνόρων;

Πώς, πέρα από τα προηγούµενα, µπορεί η φιλία των λαών να υπηρετηθεί µε τη ληστρική-ιµπεριαλιστική διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στη γειτονική χώρα αγοράζοντας µπιρ παρά δηµόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, επιβάλλοντας αποικιοκρατικούς όρους επενδύσεων µε Ειδικές Οικονοµικές Ζώνες, µε µισθούς 230 ευρώ και µηδενική φορολογία;

Πώς µπορεί να συνιστούν πάλη ενάντια στην ακροδεξιά οι δηλώσεις Κουρουµπλή ότι «Αν θέλουµε να διαλύσουµε τα Σκόπια, τα διαλύουµε την επόµενη µέρα, αλλά δεν µας συµφέρει»; Η αδιατάρακτη µέχρι πρόσφατα συγκυβέρνηση µε τον Καµµένο και η υπουργοποίηση Παπακώστα; Η ακροδεξιάς έµπνευσης αντιµεταναστευτική πολιτική, που συµπλήρωσε τις Αµυγδαλέζες του ∆ένδια µε τα κολαστήρια hot spots στα νησιά και τις επαναπροωθήσεις στον Έβρο; Οι ανίερες συµµαχίες µε τα ακροδεξιά και δικτατορικά καθεστώτα του Ισραήλ και της Αιγύπτου; Η τυχοδιωκτική υπηρέτηση του ιµπεριαλιστικού ανταγωνισµού στην περιοχή για τις ΑΟΖ; Οι φωτογραφήσεις του Βίτσα µε τους Κασιδιάρηδες στη νήσο Ρω και η πλήρης ανοχή στην ηρωοποίηση του ακραίου εθνικιστή και χρυσαυγίτη πιστολέρο Κατσίφα; Πώς µπορεί να συνιστά αντιφασιστική ευαισθησία η ανύπαρκτη κυβερνητική πίεση στην αστυνοµία και τη δικαιοσύνη, προκειµένου να δεήσουν να τελειώσει η δίκη της Χρυσής Αυγής ή να φυλακιστούν οι φασιστικές συµµορίες, που επιτίθενται συστηµατικά τα τελευταία χρόνια σε µετανάστες και στέκια αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων και που έκαναν πρόσφατα το «ντου» στη Βουλή;

Ο Τσίπρας σαν «Λούλα της Μεσογείου»

Παρ’ όλα τα προηγούµενα, η κυβέρνηση ζητεί πολιτική/εκλογική στήριξη ανεµίζοντας σαν φόβητρο τον Μητσοτάκη. Μήπως λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «επιβραδυντής» της δεξιάς και ακροδεξιάς επέλασης; Η ιστορία δείχνει ότι η ρεβανσιστική δεξιά έρχεται εκεί όπου αποτυγχάνει η Αριστερά. Η ακροδεξιά εκεί όπου η συνταγµατική δεξιά δεν είναι «αρκετή» και «κατάλληλη» για να βγάλει την απαραίτητη «βρόµικη δουλειά» για το σύστηµα. Ο φασισµός εκεί όπου όλα τα άλλα µέσα έχουν αποτύχει και το σύστηµα πρέπει να συντρίψει την εργατική τάξη, την Αριστερά, ακόµη και την ξεφτισµένη αστική δηµοκρατία µε τη φωτιά και το σίδερο. Η ήττα της Αριστεράς, που στην Ελλάδα πήρε τη µορφή της µνηµονιακής µεταστροφής και κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι που προετοιµάζει τους όρους για την έλευση της ρεβανσιστικής δεξιάς του Μητσοτάκη. Αν αυτή, εξαιτίας ενός πιθανότατου αρνητικού «γυρίσµατος» της διεθνούς οικονοµίας, αποδειχτεί «λίγη» και «ακατάλληλη», το σύστηµα θα αναζητήσει άλλες, σκληρότερες λύσεις. Αν, στο πλαίσιο -για παράδειγµα- µιας νέας διεθνούς κρίσης τίποτε από αυτά δεν αποδειχτεί τόσο αποτελεσµατικό όσο απαιτεί το σύστηµα, θα έρθει η ώρα της ακροδεξιάς και του φασισµού.

Το ερώτηµα «τι να ψηφίσουµε» υποτάσσεται στο ερώτηµα «ποια αριστερά θέλουµε να χτίσουµε, ποια αριστερά θέλουµε να δυναµώσει». Και σίγουρα η απάντηση δεν είναι να συνεχιστεί η «οµοιοπαθητική» της ήττας ψηφίζοντας ή υποστηρίζοντας ΣΥΡΙΖΑ σαν το µικρότερο κακό.

Στη Βραζιλία η σοσιαλ-φιλελεύθερη κυβερνητική θητεία του Λούλα, έθρεψε µια µεταβατική ρεβανσιστική δεξιά, µέχρι να έρθει η ώρα του Μπολσονάρου. Και όταν ήρθε αυτή η «κακιά ώρα», πολύτιµες δυνάµεις του κινήµατος και της Αριστεράς είχαν σπαταληθεί µε την αυταπάτη ότι, υποστηρίζοντας και ψηφίζοντας το εκφυλισµένο PT του Λούλα, βάζουν φρένο στη δεξιά και την άκρα δεξιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «µεγάλος λεηλάτης» όχι µόνο του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και του µέλλοντος της Αριστεράς.

Αυτό που χρειαζόµαστε κατεπειγόντως είναι µια ταξική και διεθνιστική αριστερά, µια ισχυρή επαναστατική αριστερά. Οτιδήποτε άλλο θα είναι αυταπάτη, σπατάλη πολύτιµων δυνάµεων και χάσιµο χρόνου, που στην Ιστορία και ιδιαίτερα σε κρίσιµες περιόδους δεν είναι απλώς πολύτιµος, αλλά υπαρξιακής σηµασίας.

του Χάρη Παπαδόπουλου

Η Συμφωνία της Βάρκιζας, 12 Φλεβάρη 1945

«Από την πρώτη στιγμή της νίκης, πρέπει η δυσπιστία τους {εννοεί: των εργατών και εργατριών} να απευθύνεται όχι πια ενάντια στο ως τα τώρα αντιδραστικό κόμμα, αλλά ενάντια στους ως τότε συμμάχους τους. Ενάντια στο κόμμα που θέλει να εκμεταλλευτεί μονάχο του την κοινή νίκη…

… Για να μπορέσουν όμως οι εργάτες να αντιταχθούν δραστήρια και απειλητικά απέναντι στην παράταξη που η προδοσία της θα αρχίσει την ώρα της νίκης, πρέπει να είναι οπλισμένοι και οργανωμένοι. Ο εξοπλισμός ολόκληρου του προλεταριάτου με τουφέκια, καραμπίνες, κανόνια και πυρομαχικά πρέπει να πραγματοποιηθεί αμέσως. Πρέπει να αντιδράσουμε στο ξαναζωντάνεμα της παλιάς αστικής πολιτοφυλακής που στρεφόταν ενάντια στους εργάτες…

…Όπλα και πολεμοφόδια δεν παραδίδονται σε καμία περίπτωση».

(Καρλ Μαρξ, «Προσφώνηση της Κεντρικής Επιτροπής προς τον Κομμουνιστικό Σύνδεσμο» 1848, στην επαναστατημένη Γερμανία)

Η Βάρκιζα είναι μια παραθαλάσσια πολίχνη στην Αττική που -παρά την αστικοποίηση- δεν έχει χάσει εντελώς την ομορφιά της. Όμως η λέξη Βάρκιζα στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς δεν σηματοδοτεί τίποτε το ειδυλλιακό. Είναι αντίθετα συνώνυμο της πανωλεθρίας και της καταισχύνης.

Αιτία: η συμφωνία, που υπογράφηκε στη Βάρκιζα στις 12 Φλεβάρη 1945 ανάμεσα στο ΕΑΜ και την κυβέρνηση των εγκάθετων του Σκόμπυ και του Τσώρτσιλ, αμέσως μετά το τέλος των Δεκεμβριανών. Η συμφωνία της Βάρκιζας οδήγησε στην παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ και στη διάλυσή του. Ακολούθησε ένα απίστευτο όργιο τρομοκρατίας και χιλιάδων δολοφονιών κατά των αριστερών πολιτών. Η βία κορυφώθηκε με το κολαστήριο της Μακρονήσου και το σφαγείο του εμφυλίου πολέμου. Η Αριστερά στην Ελλάδα θα χρειαστεί τρεις δεκαετίες και την εξέγερση του Πολυτεχνείου για να συνέλθει από τη συντριβή στη Βάρκιζα.

Ήταν αναπόφευκτη η Βάρκιζα;

Για όλο τον κόσμο της Αριστεράς η Συμφωνία της Βάρκιζας σημαίνει όλεθρο και ντροπή.

Απέναντι σε αυτή την κοινή αίσθηση, υπήρξαν πολλές οι φωνές γνωστών διανοουμένων της Αριστεράς που επιχείρησαν να στηρίξουν την άποψη πως το ενθουσιώδες εργατικό και λαϊκό κίνημα του ΕΑΜ ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει τους «αρνητικούς συσχετισμούς» της εποχής του. Γι αυτό, υποστήριξαν, η Αριστερά και το ΕΑΜ έπρεπε να αφήσουν στην άκρη την ελπίδα να πάρουν την εξουσία.

Έτσι ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού έγραψε π.χ. στο «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος – η εμπλοκή του ΚΚΕ»:

«Ήταν δυνατόν μια κοινωνική επανάσταση ή ένας εμφύλιος πόλεμος καθοδηγημένος από τους κομμουνιστές να επιτύχει σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης εκείνη την εποχή; Ήταν δυνατό ένα λαϊκό κίνημα, όσο ισχυρό και αν μπορούσε να είναι, να ανατρέψει τις γεωπολιτικές ισορροπίες που είχαν αποδεχθεί οι Μεγάλες Δυνάμεις στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου;»

Άλλοι συγγραφείς, με πιο σοβαρή περίπτωση τον Γρηγόρη Φαράκο, δίπλα στην αδυναμία των λαϊκών κινημάτων προσθέτουν και την αδυναμία της Ρωσίας να αλλάξει τους συσχετισμούς, λες και η γραφειοκρατία του Στάλιν υπήρξε πράγματι στο πλευρό του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ: «Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει η Σοβιετική Ένωση στο δεδομένο για την εποχή διεθνή συσχετισμό δυνάμεων;».

Δίπλα στις αυθεντίες αυτές που ήδη απεβίωσαν, προσθέτουν τα πονήματά τους σύγχρονοι ιστορικοί. Χαρακτηριστικά, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, από τον χώρο τον προσκείμενο στο ΚΚΕ, είναι ο άνθρωπος που έχει κάνει την πιο συστηματική ως τώρα δουλειά για να στηρίξει το επιχείρημα πως ο ΕΛΑΣ συνολικά δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει στα Δεκεμβριανά τον αγγλικό στρατό και τις δυνάμεις της Δεξιάς. Σε μια διάλεξή του, από τον τίτλο της ακόμα ο κ. Μαργαρίτης δίνει το στίγμα του για τον ξεσηκωμό των Δεκεμβριανών: «Επανάσταση σε μη επαναστατικούς καιρούς».

Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι προφανές. Το ΕΑΜ δεν μπορούσε να πάρει την εξουσία. Έπρεπε να βρεθεί ένας κάποιος συμβιβασμός με τους αστούς. Κάπως η Αριστερά έπρεπε να υποχωρήσει. Και, εν τέλει, η Βάρκιζα ήταν -λίγο πολύ- αναπόφευκτη.

Παραθέτουμε ξανά τον Γρηγόρη Φαράκο:

«Οι διεθνείς συνθήκες ήταν σαφείς. Ήταν ολοφάνερη η απόφαση των Άγγλων να αντιμετωπίσουν ένοπλα την οποιαδήποτε αντίδραση. Η απόφαση λοιπόν για ένοπλη σύγκρουση ήταν το λιγότερο παράλογη… Όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ έχει αναθεματίσει σε όλους τους τόνους τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Η άποψή μου είναι ότι η Βάρκιζα ήταν μια συνέχεια και συνέπεια των προηγούμενων εξελίξεων. Και ήταν υποχρεωτική την ώρα που έγινε».

Η αστική τάξη δεν έχει ούτε τύψεις ούτε αυταπάτες:

«Δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και δια να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι δια την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να υπογραφεί το σύμφωνον της Καζέρτας. Και δια να γίνει η Στάσις του Δεκεμβρίου έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθεί ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήσει την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι οδήγουν προς την συντριβήν του».

Γεώργιος Παπανδρέου (ο Γέρος της … Δημοκρατίας)

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης που προέκυψε από τον συμβιβασμό του ΕΑΜ στον Λίβανο. Αυτή η κυβέρνηση ματοκύλισε την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944. Όπως αποκαλύπτεται και από την περιγραφή του, το αστικό στρατόπεδο στην Ελλάδα ούτε μια στιγμή δεν δίστασε σε κανέναν ελιγμό και οποιοδήποτε έγκλημα προκειμένου να μην παραχωρήσει ούτε χιλιοστό από την εξουσία στον λαό και την Αριστερά.

Φυσικά, θα ήταν αδιανόητο κάτι διαφορετικό. Η ελληνική αστική τάξη στα τέλη του 1944 βρέθηκε να παλεύει -για πρώτη και μοναδική φορά στην ύπαρξή της- για να μη χάσει την εξουσία. Και το κομμάτι του αστικού πολιτικού επιτελείου που ακολούθησε τον βασιλιά και τους Άγγλους στη Μέση Ανατολή, αλλά και η πλειονότητα της αστικής τάξης που έμεινε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με τους Ναζί, άφησαν στην άκρη τις διαφορές τους και ενώθηκαν απέναντι στον εχθρό λαό.

Στον Δεκέμβρη του ΄44 η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, οι μοναδικές στρατιωτικές δυνάμεις που διέθετε η αστική κυβέρνηση Παπανδρέου, πολέμησαν δίπλα-δίπλα με τους χιλιάδες χίτες και ταγματασφαλήτες. Όλο αυτό το κατακάθι του έθνους το είχε παραδώσει ο ΕΛΑΣ στους Άγγλους για να δικαστούν για τα εγκλήματά τους στο πλευρό των Ναζί. Αλλά απέναντι στην Αριστερά και την εργατική τάξη όλοι οι πρόθυμοι φονιάδες ήταν καλοδεχούμενοι. Έτσι πολιτεύτηκε το «στρατόπεδο της Δημοκρατίας».

Και η Αριστερά; Το ΚΚΕ; Όσο κυνισμό και αναλγησία διέθετε η αστική τάξη, άλλο τόσο ήταν τυφλή και μεθυσμένη από τις αυταπάτες η ηγεσία της Αριστεράς. Και δεν επρόκειτο για στιγμιαίο λάθος, για εγκληματική έστω ανεπάρκεια κάποιων ηγετικών στελεχών.

Το ΚΚΕ από το 1934 ακόμα, με την περίφημη απόφαση της 6^ης Ολομέλειας, είχε ενστερνιστεί τη «θεωρία των σταδίων». Με άλλα λόγια: Στην Ελλάδα οι συνθήκες δεν είναι τάχα ώριμες για σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μονάχα για μια «αστικοδημοκρατική αλλαγή», όπου η Αριστερά και η εργατική τάξη θα είναι σύμμαχοι με το υποτιθέμενο προοδευτικό και εθνικό κομμάτι της αστικής τάξης απέναντι στο ξενόδουλο.

Ήταν η πολιτική της 6^ης Ολομέλειας που οδήγησε το ΚΚΕ στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, την προσπάθεια συμμαχίας με τη βενιζελική παράταξη και, κατόπιν, στον πυροσβεστικό ρόλο της κομματικής ηγεσίας απέναντι στην εξεγερμένη εργατική τάξη της Σαλονίκης τον Μάη του ’36 και αποτέλεσμα τη νίκη του Μεταξά και την επικράτηση της δικτατορίας της 4^ης Αυγούστου.

Αλλά η πανωλεθρία της Βάρκιζας υπήρξε χωρίς προηγούμενο. Ένα ένοπλο επαναστατικό κίνημα που έλεγχε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής επικράτειας, παρέδωσε τα όπλα και διέλυσε τις μονάδες του. Οι δοσίλογοι των ταγμάτων ασφαλείας ξανάγιναν οι κυρίαρχοι των δρόμων και των γειτονιών. Και ακολούθησε η κάθοδος στον Άδη για τους ανθρώπους που οργάνωσαν την αντίσταση στους ναζί.

Υπήρχε άλλη επιλογή;

Είναι ψέμα πως το ΚΚΕ και το ΕΑΜ δεν μπορούσαν να πετάξουν τους Άγγλους και την αστική τάξη στη θάλασσα τον Δεκέμβρη του ’44, έστω και μετά τις διπλωματικές καταστροφές του Λιβάνου και της Καζέρτας που τους έφεραν πίσω στην Ελλάδα. Η συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων του ΕΛΑΣ δεν ενεπλάκησαν στη μάχη των Δεκεμβριανών για να «αποφύγουν να προκαλέσουν» τον αγγλικό στρατό που σάρωνε χωρίς συγκρατημό με τα αεροπλάνα του και τα τανκς τις συνοικίες της Αθήνας.

Αλλά ακόμη και αν ο ΕΛΑΣ έπρεπε υποχρεωτικά να αποχωρήσει από την Αθήνα και να περιοριστεί στην άμυνα στα βουνά, θα είχε τη δυνατότητα -κρατώντας τον οπλισμό και τους σχηματισμούς του- να υπερασπίσει πολύ καλύτερα τον λαό και τους αγωνιστές του από το μαχαίρι της Δεξιάς και της αντεπανάστασης. Τον εμφύλιο πόλεμο το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να τον αποφύγει. Μόνο που αναγκάστηκε να τον δώσει κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, όταν ο ταξικός εχθρός είχε οργανωθεί σε κράτος και ο οργανωμένος κόσμος της Αριστεράς στις πόλεις τραβούσε για τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τα ξερονήσια.

Όσο για τους «διεθνείς συσχετισμούς» και την υπεροπλία των Άγγλων: Μεγάλο κομμάτι του αγγλικού στρατού στην Αθήνα το 1944 ήταν Ινδοί στρατιώτες. Μια ζύμωση και προκηρύξεις ενάντια στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και υπέρ της ανεξαρτησίας της Ινδίας, μόνο προβλήματα και διάλυση θα προκαλούσε στον στρατό του Σκόμπυ. Αλλά και το καθαρά αγγλικό στρατιωτικό προσωπικό δεν θα έμενε ανεπηρέαστο από τη ζύμωση του ΕΛΑΣ. Οι Άγγλοι φαντάροι σε συντριπτικό ποσοστό αντιπαθούσαν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τους και σιχαίνονταν τον Τσώρτσιλ. Στις εκλογές που ακολούθησαν λίγο μετά οι φαντάροι του αγγλικού στρατού ψήφισαν μαζικά ενάντια στον Τσώρτσιλ και τον πέταξαν, μαζί με τους Τόρηδες, από την εξουσία.

Αλλά δεν υπάρχει καμιά δύναμη που να μπορεί ποτέ να αλλάξει τους «αρνητικούς συσχετισμούς» χωρίς πολιτική ανεξαρτησία και συγκροτημένη πολιτική σκέψη. Η ηγεσία του ΚΚΕ επιχείρησε να σταθεί σε δύο βάρκες. Και στους «από κάτω» που πάλευαν για λαοκρατία και καλύτερη ζωή και στους «προοδευτικούς» αστούς. Και, όπως ήταν φυσικό, βρέθηκε στο νερό. Το ΚΚΕ στάθηκε πολύ λίγο απέναντι στο καθήκον της ηγεσίας του κινήματος.

Ίσως το χαρακτηριστικότερο δείγμα της πολιτικής σύγχυσης της ηγεσίας του ΚΚΕ στη Βάρκιζα ήταν αυτή εδώ η δήλωση, μία μόλις μέρα πριν υπογραφεί η ολέθρια συμφωνία:

«Εφόσον οι μεγάλοι σύμμαχοι αποφάσισαν πως η παρουσία του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα είναι χρήσιμη, σημαίνει πως είναι. Πιστεύουμε πως η σύγκρουση ΕΛΑΣ και Βρετανών ήταν αποτέλεσμα μιας θλιβερής παρεξήγησης, η οποία ελπίζουμε θα ξεχαστεί».

(Γιώργης Σιάντος, ηγέτης του ΚΚΕ, σε συνέντευξή του στους ξένους ανταποκριτές στις 12 Φλεβάρη 1945, αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας).

Η πιο μεγάλη επαναστατική ευκαιρία που γεννήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, συντρίφτηκε. Όχι εξαιτίας των «αρνητικών συσχετισμών», αλλά επειδή η ηγεσία του κινήματος, το ΚΚΕ, δεν είχε κανένα σκοπό να δώσει τη μάχη.

Για να πάρουμε νικηφόρα τη ρεβάνς στην επόμενη ευκαιρία, πρέπει να έχουμε σφυρηλατήσει μια άλλη επαναστατική αριστερά, με καθαρές ιδέες. Και, κυρίως, χωρίς αυταπάτες για τις προθέσεις του ταξικού εχθρού.

Του Αλέξη Λιοσάτου

Το εθνικιστικό συλλαλητήριο της 20/1 στο Σύνταγμα αποδεικνύει ότι ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τόσο ισχυρός όσο θα ήθελαν οι εκπρόσωποί του. Οι 60.000 διαδηλωτές σύμφωνα με την αστυνομία (και σίγουρα κάτω από 100.000 διαδηλωτές, σύμφωνα με αρκετούς αυτόπτες μάρτυρες, νούμερο που δεν αλλάζει τα συμπεράσματα) συνιστούσαν αποκλιμάκωση του μακεδονοφάγου κλίματος και «πράσινο φως» στον Τσίπρα να ολοκληρώσει την ψήφιση της Συμφωνίας, όπως και έκανε. Το συλλαλητήριο έδειξε αδυναμία του εθνικισμού να καθορίσει αποφασιστικά τις εξελίξεις ανατρέποντας την κυβέρνηση ή τη Συμφωνία. Για άλλη μια φορά, μια κινητοποίηση που είχε χορηγούς τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ και της Εκκλησίας, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην ΣΥΡΙΖΑ αγκαλιά με τους δολοφόνους Ναζί της ΧΑ, στρατιωτικές οργανώσεις, τμήματα της αστυνομίας, καλλιτέχνες (ακόμα και αρκετούς που πρόσκεινται στην Αριστερά, όπως ο Β. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος καταγράφεται στο ΚΚΕ), η συντριπτική πλειονότητα δήμων και περιφερειών, ποδοσφαιρικές ομάδες (π.χ. Ολυμπιακός-Μαρινάκης), πάσης φύσεως αθλητικές εκπομπές, πάσης φύσεως σύλλογοι κ.ά. μαζί με τμήματα του κεφαλαίου, έπιασε το «ταβάνι» των 100.000. Παρά τα μεγάλα λόγια για τα 3.000 λεωφορεία απ’ όλη την Ελλάδα για τη -δωρεάν!- μετακίνησή τους στην Αθήνα, κατάφεραν να κινητοποιήσουν μόνο 300. Τα «εκατοντάδες χιλιάδες», «εκατομμύρια», «θα βουλιάξει η Αθήνα» έμειναν στα χαρτιά και η εκ των υστέρων γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα δεν πείθει κανέναν – η συγκέντρωση της 20/1 (η μεγαλύτερη όλων των κινητοποιήσεων της τελευταίας χρονιάς σύμφωνα με την Ακροδεξιά) ήταν μάξιμουμ υποδεκαπλάσια απ’ ό,τι οι κινητοποιήσεις του 1992. Ακολούθησαν ελάχιστοι φασίστες και ακροδεξιοί τη μέρα ψήφισης της συμφωνίας και πλέον οι κινητοποιήσεις έχουν σταματήσει, παρόλο που η εθνικιστική δημαγωγία συνεχίζεται, ενόψει εκλογών.

1992 – 2018-19:  ειδοποιός διαφορά

Είναι αλήθεια ότι τώρα υπάρχει µια ειδοποιός διαφορά: σήµερα, σε αντίθεση µε το 1992, οι ισχυρότερες µερίδες του ελληνικού κεφαλαίου (όπως και το ΝΑΤΟ και η ΕΕ) επιθυµούν τη συµφωνία. «Η Συµφωνία των Πρεσπών σηµαίνει αναβάθµιση της Ελλάδας και της διπλωµατίας της και ανάδειξή τους σε πρωταγωνιστή στην ευρύτερη περιοχή. Σηµαίνει τη δυνατότητα δηµιουργίας στρατηγικών σχέσεων µε τους γείτονές µας και διαµόρφωση κλίµατος εµπιστοσύνης µαζί τους», δήλωσε ο αρχιτέκτονας της συµφωνίας, Ν. Κοτζιάς. Το 1992 η Ελλάδα εκβίαζε µε πόλεµο τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας, σε µια εποχή που προµηνύονταν µείζονες ανακατατάξεις και αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή, όχι µόνο για να «ανοίξει» τις αγορές της στο ελληνικό κεφάλαιο αλλά και αφήνοντας ανοιχτό κάθε ενδεχόµενο για τη συµµετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στη διαφαινόµενη βαλκανική «λεία». Μην ξεχνάµε ότι ήταν η εποχή που τα ελληνικά µίντια, µε την «επιστηµονική» συνδροµή γλωσσολόγων, ιστορικών κ.λπ., ανακάλυπταν µαζικές ελληνικές µειονότητες σχεδόν παντού στα Βαλκάνια… Σήµερα το ελληνικό κεφάλαιο διαδραµατίζει κυρίαρχο ρόλο στη γειτονική χώρα και ο εκβιασµός για το όνοµα δεν είναι εξίσου χρήσιµος. Επιπλέον, υπάρχει ύστερα από δεκαετίες «θετικό φεγγάρι» στις σχέσεις µε το δυτικό ιµπεριαλισµό ενώ η Τουρκία έχει περιπέσει σε δυσµένεια και εχθρότητα µε τη ∆ύση. Οι καιροί άλλαξαν, και το ελληνικό κράτος εκτιµά ότι θα διευρύνει την κυριαρχία του στα Βαλκάνια µε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η «αναγκαιότητα» του εθνικισµού

Ωστόσο, ότι οι κυρίαρχες µερίδες του ελληνικού κεφαλαίου θέλουν τη συµφωνία είναι η µισή αλήθεια. Η άλλη µισή αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο χρειάζεται εξίσου τον εθνικισµό για πολλούς λόγους και τον κρατάει «ζεστό» ή και σιγοντάρει την ενίσχυσή του. Γιατί το κεφάλαιο χρειάζεται τον κόσµο ντοπαρισµένο εθνικά σε µια περίοδο κρίσης, οξυµένων διακρατικών ανταγωνισµών και αυξηµένων διαθέσεων να αβγατίσουν τα κέρδη τους µε γεωπολιτικές -ακόµη και µε το ρίσκο να γίνουν πολεµικές- περιπέτειες. Γιατί εξακολουθεί να κάνει τον νταή στα Βαλκάνια και δη στο γειτονικό κράτος, για να εκβιάζει οικονοµικές συµφωνίες προς όφελός του, αξιοποιώντας την οικονοµική, πολιτική και στρατιωτική υπεροχή του. Γι αυτό, την κυρίαρχη εθνικιστική προπαγάνδα στον «ορθολογικό» της πυρήνα υιοθετεί κι ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν µιλά για παράδειγµα για αλυτρωτισµό των γειτόνων (νοµιµοποιώντας την κυρίαρχη εθνικιστική ρητορεία κι οδηγώντας σε εθνικιστική πλειοδοσία από τα δεξιά) ο οποίος υπέστη ήττα από τη συµφωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανος να απαντήσει ακόµα και στο αντιδραστικό-εθνικιστικό αίτηµα των αστικών κοµµάτων για δηµοψήφισµα για το όνοµα: δηµοψήφισµα εδώ για να βαφτίσουµε εµείς έναν άλλο λαό! Ο ορισµός της ιµπεριαλιστικής επιβολής… Κι όµως το κυβερνών κόµµα νιώθει αµήχανα  µπροστά στο αίτηµα για δηµοψήφισµα, γιατί όχι µόνο αποδέχεται το δικαίωµα της Ελλάδας να επιβάλει βαφτίσια στη γειτονική χώρα, αλλά και τα επέβαλε το ίδιο…

Εσωκοµµατικές αναταράξεις, ανακατάταξη στο πολιτικό σκηνικό και κίνδυνος ενίσχυσης της Ακροδεξιάς

ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) και Ν∆ συµφωνούσαν επί της ουσίας µε τη Συµφωνία αλλά δηµαγωγικά έκαναν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για «προδοσία», µετακινούµενοι στις θέσεις της Χρυσής Αυγής, για να ψαρέψουν εκλογική επιρροή στο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύµα γύρω από το Μακεδονικό. Ωστόσο, δεν απέφυγαν τα προβλήµατα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση ∆ένδια ότι «δεν ακολούθησαν όλοι οι βουλευτές της Ν∆ την κεντροδεξιά γραµµή», ενώ ο Μητσοτάκης έµεινε ευάλωτος στην κριτική ότι «αδερφικές» δεξιές δυνάµεις άλλων χωρών βρήκαν θετική τη συµφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, αλλά και ο Πρόεδρος της «αδερφής» Κύπρου Ν. Αναστασιάδης. Στα τέλη του Γενάρη 108 στελέχη του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους, κατηγορώντας την ηγεσία τους για σύµπλευση µε τη ∆εξιά και την Ακροδεξιά. Ακόµα χειρότερα ήταν τα πράγµατα για τα µικρότερα κόµµατα, που  συνθλίφθηκαν µεταξύ δεξιάς, ακροδεξιάς και κεντρώας πολυκατοικίας. Ποτάµι και Κόµµα Λεβέντη είχαν να αντιµετωπίσουν από τη µια πλευρά το φλερτ µε το δεξιό εθνικιστικό παραλήρηµα και από την άλλη «κεντροαριστερά» στελέχη τους, ενώ έπαιξαν σοβαρό ρόλο και οι υπολογισµοί του κάθε βουλευτή-τριας ατοµικά, καθώς Ποτάµι-Λεβέντης φαίνεται να µην µπαίνουν καν στη Βουλή.

Παρ’ όλα αυτά, η ηγεσία της Ν∆ έµεινε ευχαριστηµένη από τις πολιτικές εξελίξεις, διότι το εθνικιστικό ρεύµα παρέµεινε ελεγχόµενο, αποφεύχθηκε -προς το παρόν τουλάχιστον- η πολιτική αστάθεια (που φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι), η συµφωνία πέρασε όπως επιθυµούσαν κεφάλαιο-ΕΕ-ΝΑΤΟ (και ο Μητσοτάκης απέφυγε το χειρότερο σενάριο, δηλαδή να χρειαστεί να την… επιβάλει ο ίδιος) και ταυτόχρονα οι διαδηλωτές και υποστηρικτές των εθνικιστικών συλλαλητηρίων θα ψηφίσουν ∆εξιά και Ακροδεξιά, συνεπώς το µεγαλύτερο κοµµάτι της εθνικιστικής πίτας θα καρπωθεί σε ψήφους η Ν∆, «για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ της προδοσίας».

Οι ΑΝΕΛ του Καµµένου επίσης διέρχονται διαλυτική κρίση, και η βασική αιτία είναι ότι ο «πατριώτης» Καµµένος στα µάτια της (ακροδεξιάς) εκλογικής του βάσης συνεργαζόταν αρµονικά επί 4ετία µε τον «προδότη κοµµουνιστή» Τσίπρα. Ο Καµµένος κατηγορεί τον Τσίπρα για… αχαριστία («εγώ βοήθησα τον Τσίπρα να τα βρει µε Αµερικανούς και Ισραήλ», δήλωσε) και ανοικοίνωσε το σχέδιο για νέο ακροδεξιό συνασπισµό δυνάµεων, ενώ έµµεσα έχει εκδηλώσει ήδη προθέσεις συνεργασίας µε τον (κατά τα άλλα µνηµονιακό γερµανοτσολιά…) Μητσοτάκη.

Πατώντας πάνω σε αυτές τις εξελίξεις, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε ως ο απόλυτος ηγεµόνας στο «προοδευτικό στρατόπεδο», ένα στοίχηµα που είχε βάλει ο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και έδειξε να το κερδίζει. Ήδη οι «κύκλοι» του Μαξίµου άρχισαν να διαρρέουν ειδήσεις για (περαιτέρω) άνοιγµα στην κεντροαριστερά µε αρχή τις ευρωεκλογές, ασκώντας περισσότερη πίεση στα µικρότερα κόµµατα του χώρου και δείχνοντας τον προσανατολισµό πλέον σε κλασικές σοσιαλφιλελεύθερες συµµαχίες (από τις ανορθόδοξες µε την ακροδεξιά του Καµµένου).

Μεσοπρόθεσµα, η αυξανόµενη ηγεµονία των ακροδεξιών ιδεών στην κοινή γνώµη, καθώς υιοθετούνται όλο και περισσότερο από τα αστικά κόµµατα και τµήµατα του κράτους, µετατοπίζει τον πολιτικό άξονα όλο δεξιότερα και κάνει πιο εφικτό να κυριαρχήσουν ακροδεξιές και φασιστικές δυνάµεις, όπως η Χρυσή Αυγή κι ενδεχόµενα νέα κόµµατα-εκδοχές της «σοβαρής ΧΑ». Η συµµετοχή της νεολαίας και η ανάδυση ενός νέου ακροδεξιού ριζοσπαστισµού ξαναφάνηκε και στα τελευταία συλλαλητήρια (συγκρούσεις µε την αστυνοµία) και οι ναζιστικές συµµορίες αποδεδειγµένα βγαίνουν ενισχυµένες από τέτοιου είδους ιστορίες, ερχόµενες σε επαφή µε µαζικά ριζοσπαστικοποιηµένα δεξιά ακροατήρια, όπως έγινε και µετά το 1992. Η κλιµακούµενη αποθράσυνση κι οι επιθέσεις των ναζί της ΧΑ -παρόλο που εκκρεµεί η δίκη της ως εγκληµατικής οργάνωσης- αποδεικνύουν πόσο βολικά αισθάνεται η χιτλερική συµµορία επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν «προοδευτικός πόλος» και η Αριστερά

Πιο πάνω αναφέρθηκα στο «συλλαλητήριο που είχε χορηγούς όλα τα κοινοβουλευτικά κόµµατα πλην ΣΥΡΙΖΑ» – και δεν έγινε εκ παραδροµής. Στην εδραίωση του ΣΥΡΙΖΑ ως «προοδευτικού πόλου», αλλά και του εθνικιστικού κλίµατος, συνέβαλε η ρεφορµιστική και η πάλαι ποτέ Αριστερά. Το ΚΚΕ βγήκε µε εξώφυλλο το Σαββατοκύριακο του συλλαλητηρίου «ΟΧΙ στη συµφωνία, στον αλυτρωτισµό και τον εθνικισµό». Με αυτή τη σειρά.

Αντικειµενικά αυτά τα συνθήµατα λειτουργούσαν ενισχυτικά στο δεξιό συλλαλητήριο, όπως και το «βέτο στο ΝΑΤΟ» του 2008 λειτουργούσε αντικειµενικά σαν ενίσχυση του βέτο του Καραµανλή (Ν∆) για το όνοµα, που µπλόκαρε την ένταξη της ∆τΜακεδονίας στο ΝΑΤΟ. «Όχι στη συµφωνία και τον αλυτρωτισµό», λένε η ∆εξιά κι η Ακροδεξιά (αφήνουµε κατά µέρος τα περί «όχι στο ΝΑΤΟ», που από µόνα τους είναι… αντιµπεριαλιστικό άλλοθι και προκάλυµµα της ευθυγράµµισης του κόµµατος µε την αστική τάξη και τα «εθνικά δίκαια»). Όσο για την υποσηµείωση στο τέλος «όχι στον εθνικισµό», δεν τολµά καν να αναφερθεί σε ποιον «εθνικισµό» αναφέρεται.

Η ίδια και χειρότερη στάση υπήρχε από τη ΛΑΕ, που διά της ιστοσελίδας Iskra, πριν από το συλλαλητήριο (όπου αναρτούσε µεταξύ άλλων κείµενο του πάλαι ποτέ αριστερού, νυν «αδέρφια µου φασίστες» Μίκη Θεοδωράκη ενάντια στην «προδοσία») και µετά το συλλαλητήριο (όπου διαµαρτυρόταν για τη διάλυση του συλλαλητηρίου από τη «χούντα» του Τσίπρα – µάλιστα άγγιξε τα όρια της παράνοιας γράφοντας για συνεργασία ακροδεξιάς – ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο… αγνό πατριωτικό συλλαλητήριο, κλείνοντας τα µάτια στη συστηµατική συνεργασία ∆εξιάς-Ακροδεξιάς εδώ και έναν χρόνο πάνω στο ζήτηµα.)

Όσο για την Πλεύση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, και πάλι καλούσε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, µαζί µε το ΕΠΑΜ και τις λοιπές «δηµοκρατικές-πατριωτικές» δυνάµεις – µε τις οποίες η ΛΑΕ επιδιώκει συνεργασία.

Αντί επιλόγου

Το Μακεδονικό θα συνεχίσει να αποτελεί µια από τις αιχµές του ελληνικού εθνικισµού, ενώ η Συµφωνία των Πρεσπών ρίχνει λάδι στη φωτιά και του µακεδονικού εθνικισµού. Η καλλιέργεια κλίµατος φόβου και µίσους απέναντι στους γειτονικούς λαούς θα επιστρατεύονται διαρκώς κατά το δοκούν, εφόσον οι εθνικοί ανταγωνισµοί είναι σύµφυτοι µε τον καπιταλισµό, κι ο εθνικισµός αυξοµειώνεται ανάλογα µε τις οικονοµικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και τις πολιτικές σκοπιµότητες των εκπροσώπων του. Η πάλη για «ειρήνη στα Βαλκάνια, πόλεµο στα αφεντικά µας», ενώ δεν ξεκίνησε τώρα, βρίσκεται ακόµα σε πολύ πρώιµα στάδια. Αλλά είναι µια µάχη που αξίζει να δοθεί. Ας την προετοιµάσουµε µε τους καλύτερους δυνατούς όρους.

Αντέχοντας στα δύσκολα…

Ζώντας στην Πτολεµαΐδα, είχα την τύχη τη χθεσινή µέρα να συµµετάσχω σε µια εκδροµή οργανωµένη από την Κινηµατογραφική Οµάδα Πτολεµαΐδας, αφιερωµένη στον σκηνοθέτη Θ. Αγγελόπουλο, στο πλαίσιο της οποίας «ξεναγηθήκαµε» (µε τη βοήθεια του βοηθού σκηνοθέτη του Θ.Α. τότε, σκηνοθέτη σήµερα, Αλ. Λαµπρίδη) στα µέρη των γυρισµάτων των περισσότερων ταινιών του σκηνοθέτη, στην περιοχή Αµυνταίου-Φλώρινας, βλέποντας και συζητώντας αποσπάσµατα από τα γυρίσµατα και τις ταινίες του.

Γνωρίσαµε ή θυµηθήκαµε το βαθιά διεθνιστικό και αντιρατσιστικό πνεύµα του Θ. Αγγελόπουλου, την επιθυµία του να προβάλλει την «άλλη Ελλάδα» των παθών και των πόθων των απλών ανθρώπων, την επιδίωξη του σκηνοθέτη να πρωταγωνιστούν οι απλοί άνθρωποι-«κοµπάρσοι» στις ταινίες του κι όχι οι «φίρµες», τις αντιδράσεις του παπαδαριού της περιοχής (µε επικεφαλής τον ακροδεξιό ταλιµπάν µητροπολίτη Α. Καντιώτη) εναντίον του και τη στοχοποίησή του σαν «σκοπιανού πράκτορα», τη συµπαράσταση του σκηνοθέτη στα προβλήµατα των σλαβόφωνων Μακεδόνων της περιοχής από την καταπίεση του ελληνικού κράτους για δεκαετίες, το µετεµφυλιακό καθεστώς που δήµευσε περιουσίες των εθνικά Μακεδόνων (που έγιναν πρόσφυγες στη Γιουγκλοσλαβία) αλλά και το σύγχρονο «δηµοκρατικό» κράτος του ΠΑΣΟΚ που απέκλεισε από τη δυνατότητα επιστροφής στη χώρα τους τους «µη Έλληνες το γένος» πρόσφυγες του εµφυλίου, δηλαδή τους εθνικά Μακεδόνες (αυτός ο νόµος ισχύει µέχρι σήµερα).

Σε αυτό το µετεµφυλιακό τραύµα αφιερώνει τη σκηνή µε τον γάµο στο ποτάµι ο σκηνοθέτης στην ταινία «Το Μετέωρο Βήµα του Πελαργού». Ήταν η καλύτερη δυνατή εµπειρία που θα µπορούσα να έχω τη χθεσινή µέρα, όντας υπερασπιστής του δικαιώµατος του γειτονικού λαού στον αυτοπροσδιορισµό. Όπως είπε κι ένας συνοδοιπόρος µας, «αισθάνοµαι πολύ χαρούµενος που το δικό µας λεωφορείο είναι το µοναδικό που δεν κατευθύνεται προς το Σύνταγµα». Για να πάρει την απάντηση-συµπλήρωση από τον σκηνοθέτη: «ένα λεωφορείο που πηγαίνει ανάποδα…». Αυτή η φράση τυπώθηκε αµέσως στο µυαλό µου ως πολλαπλό µήνυµα αντίστασης στην αντίδραση, τον σκοταδισµό, τον εθνικισµό. Από τη µια πλευρά, η εκδροµή µας ξεπρόβαλε πιο ξεκάθαρα ως η πιο ουσιαστική πρωτοβουλία που θα µπορούσε να παρθεί στην περιοχή κόντρα στο δεξιό-ακροδεξιό παραλήρηµα. Από την άλλη πλευρά, τον καιρό της ρωσικής επανάστασης, αφίσες παροµοιάζανε την επανάσταση µε ένα άλλο µεταφορικό µέσο, το τρένο. Σκέφτηκα τη µοναξιά που αισθάνονταν οι διεθνιστές τον πρώτο καιρό του εθνικιστικού παροξυσµού σε καιρό πολέµου, όπως αµέσως µετά τον Α’ ΠΠ, το 1915, όταν «όλοι οι διεθνιστές» (όσοι πίστευαν ότι πρέπει να ηττηθεί ο εθνικισµός στη δική «τους» χώρα κι ότι ο πόλεµος θα λήξει µε την επανάσταση ενάντια στη δική «τους» αστική τάξη) «χωρούσαν σε 4 άµαξες», όπως έγραφε ο Τρότσκι. Κι όµως, σε δυο χρόνια γίνανε εκατοµµύρια και τα κατάφεραν: ο πόλεµος έληξε µέσα από ένα διεθνές επαναστατικό κύµα και την πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση, στη Ρωσία.

Το «λεωφορείο που πηγαίνει ανάποδα» ήταν µια ωραία λογοτεχνική µεταφορά για το τιτάνιο έργο που έχει να διεκπεραιώσει η διεθνιστική Αριστερά, για τα καθήκοντα των αγωνιστών-αγωνιστριών που θέλουν να παλέψουν απέναντι στο σκοτάδι σήµερα, για ειρήνη στα Βαλκάνια, για καλύτερη ζωή των εργατών και των φτωχών στην Ελλάδα και στις γύρω χώρες, απέναντι στο κεφάλαιο, το κράτος και τις υπερεθνικές ιµπεριαλιστικές ολοκληρώσεις. Μια ενθάρρυνση στους λίγους που πηγαίνουν «κόντρα στο ρεύµα», µια υπενθύµιση πως όποιος παραιτηθεί από τη µάχη έχει ήδη χάσει, ενώ το να αντέξει κανείς στα δύσκολα µπορεί να τον καταστήσει ικανό όχι απλώς να δικαιωθεί αλλά να πρωταγωνιστήσει και να γράψει ιστορία. Μια ενθάρρυνση γενικά να µη διστάζουµε να αγωνιζόµαστε «κόντρα στο ρεύµα», κόντρα στις κυρίαρχες ιδέες, αλλά και κόντρα στο ρεύµα της απογοήτευσης, της κρίσης της Αριστεράς, την ανυπαρξίας οραµάτων, της απόλυτης έλλειψης πίστης των από κάτω ότι «ένας άλλος κόσµος είναι εφικτός» αν γκρεµίσουµε τον καπιταλισµό.

Και µια υπόµνηση ότι έχουµε να «χτίσουµε» βήµα-βήµα την αντίσταση, την ανατροπή, την οργάνωση της τάξης µας, κάνοντας τα «λεωφορεία που πηγαίνουν ανάποδα» περισσότερα. Έχει σηµασία λοιπόν έστω κι ένα λεωφορείο που πηγαίνει ανάποδα, έχει σηµασία να πείσουµε κι άλλους/άλλες να ταξιδέψουν µαζί µας.

Του Θανάση Κούρκουλα

Στις αρχές Φλεβάρη, δεκάδες χιλιάδες Ιταλοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσµα ακτιβιστών και πληµµύρισαν 300 πλατείες ιταλικών πόλεων µε το σύνθηµα «Καλοδεχούµενοι οι πρόσφυγες». Πρόκειται για την πιο µαζική απάντηση του κινήµατος αλληλεγγύης στην Ιταλία κατά της κυβέρνησης των Πέντε Αστέρων και της ακροδεξιάς Λέγκας του Βορρά του ρατσιστή υπουργού Εσωτερικών Σαλβίνι. Οι διαδηλωτές δήλωσαν ότι η απάνθρωπη αντιπροσφυγική πολιτική του Σαλβίνι δεν τους αντιπροσωπεύει και πως υπάρχει η άλλη Ιταλία: εκείνη της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και της αντίστασης στις ρατσιστικές επιθέσεις που τον τελευταίο καιρό έχουν πολλαπλασιαστεί.

Σαλβίνι

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το περασµένο καλοκαίρι, όταν η κυβέρνηση του Παναµά µετά από πιέσεις της ιταλικής κυβέρνησης αφαίρεσε τη σηµαία του από το διασωστικό πλοίο Aquarious που ανήκε στις ΜΚΟ «Γιατροί χωρίς σύνορα» και «SOS Mediteranee». Από το Σεπτέµβριο το πλοίο βρίσκεται αγκυροβοληµένο στο λιµάνι της Μασσαλίας. Πρόκειται για το τελευταίο µεγάλο διασωστικό που είχε αποµείνει να επιχειρεί στην ανοιχτή θάλασσα ανάµεσα στην Ιταλία και τη Λιβύη, και δεν µπήκε τυχαία στο στόχαστρο του Σαλβίνι. Από την έναρξη των επιχειρήσεων του Aquarius το Φεβρουάριο του 2016, 29.500 πρόσφυγες και µετανάστες διασώθηκαν σε εκατοντάδες επιχειρήσεις διάσωσης, σύµφωνα µε την οργάνωση SOS Méditerranée. Όπως είναι προφανές, µια τέτοιας τάξης δραστηριότητα δεν µπορούσε να εναρµονιστεί µε την ανοιχτά αντιπροσφυγική πολιτική της Ιταλίας. Έτσι η πολιτική των κλειστών λιµανιών που εξήγγειλε µε την εκλογή της η νέα ιταλική κυβέρνηση -παρά τις έντονες αντιδράσεις πολλών οργανώσεων δικαιωµάτων και αρκετών δηµάρχων µεγάλων ιταλικών πόλεων- έχει πλέον πάρει σάρκα και οστά.

Πρόκειται για µια ανοιχτά ρατσιστική πολιτική που ασκεί πιέσεις και ποινικοποιεί τις ΜΚΟ που εξακολουθούν να επιχειρούν διασώσεις στη Μεσόγειο, ενάντια στην ανθρωπιά, την κοινή λογική, το δίκαιο της θάλασσας και τις διεθνείς συνθήκες. Για να πετύχουν τον στόχο τους οι ιταλικές αρχές δεν δίστασαν να χρησιµοποιήσουν κάθε µέσο: Τις καταγγελίες περί συνεργασίας του πλοίου Aquarius µε παράνοµα κυκλώµατα «διακινητών», διαδέχτηκαν οι κατηγορίες περί «µόλυνσης» της θάλασσας, καθώς σύµφωνα µε εισαγγελείς της Κάτω Ιταλίας, το πλοίο άφησε στα νερά έντεκα λιµανιών της χώρας «επικίνδυνα απόβλητα». Σαν «απόδειξη» επικαλούνται  τη διάγνωση διαφόρων ασθενειών (µεταξύ των οποίων κρούσµατα φυµατίωσης και µηνιγγίτιδας) σε µετανάστες και πρόσφυγες που µετέφερε το πλοίο, δηλώνοντας πως, ως εκ τούτου, τα διάφορα «απόβλητα» (δηλαδή ακόµη και τα ρούχα των µεταναστών) θα έπρεπε να τύχουν διαφορετικής, πιο προσεκτικής  καταστροφής! Βέβαια, στα ιταλικά δικαστήρια έχουν οδηγηθεί και παράνοµες ρατσιστικές ενέργειες της ιταλικής κυβέρνησης, όπως δείχνει η πρόσφατη εισαγγελική έρευνα σε βάρος του Σαλβίνι εξαιτίας της αθέµιτης και εκβιαστικής πολυήµερης άρνησής του να επιτρέψει την αποβίβαση των διασωθέντων προσφύγων από το ιταλικό πλοίο Diciotti. Όµως, ο συνολικός απολογισµός είναι η εµπέδωση του δόγµατος της µηδενικής ανοχής της εισόδου προσφύγων στην ιταλική επικράτεια, επενδυµένης µε την πιο ανοιχτά ρατσιστική πολιτική επιχειρηµατολογία, µε συνειδητό κόστος εκατοντάδες επιπλέον νεκρούς πρόσφυγες.

Στην Ελλάδα

Η στοχοποίηση και η ποινικοποίηση των διασωστών στη Μεσόγειο δεν αφορά αποκλειστικά την Ιταλία αλλά συνολικά τον ευρωπαϊκό Νότο. Σε αυτή την κούρσα απανθρωπιάς, η Ελλάδα έχει αναδειχθεί πρωτοπόρα. Ήδη από το 2015, µε την εφαρµογή της ρατσιστικής συµφωνίας ΕΕ – Ελλάδας – Τουρκίας, ο τότε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Μουζάλας είχε προχωρήσει σε επίθεση συκοφάντησης αλληλέγγυων στους πρόσφυγες ατόµων και οργανώσεων, µε αιχµή του δόρατος κάποιες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν στα νησιά του Αιγαίου. Οργανώσεις δικαιωµάτων κατηγοριοποιήθηκαν στις πρόθυµες να συνεργαστούν µε τους κρατικούς φορείς (και να αποδεχτούν το νέο δόγµα αποτροπής) και σε εκείνες που δεν συµµορφώθηκαν µε τις υποδείξεις και στοχοποιήθηκαν. Ήδη από τις αρχές του 2016, διεθνείς διασώστες που δραστηριοποιούνταν στη Λέσβο και τη Σάµο συνελήφθησαν από το ελληνικό Λιµενικό γιατί  ρυµουλκούσαν -κατά το κατηγορητήριο από τα τουρκικά χωρικά ύδατα- βάρκες µε πρόσφυγες στις ακτές της Λέσβου. Έτσι η δράση των διασωστών µετατράπηκε από ηρωική σε παράνοµη και ύποπτη ενέργεια «λαθρο»διακίνησης και συνεργασίας µε «δουλεµπορικά δίκτυα».

Ίσως η πιο εµβληµατική περίπτωση δίωξης διεθνών ακτιβιστών µε έργο διάσωσης στην Ελλάδα είναι εκείνη της σύλληψης 30 µελών της ΜΚΟ ERCI τον Αύγουστο του 2018, µε βαριές κακουργηµατικές κατηγορίες περί παράνοµης διακίνησης προσφύγων. Ανάµεσά τους, η διεθνούς φήµης ακτιβίστρια Σάρα Μαρντίνι, που κρατούνταν προφυλακισµένη στις φυλακές της Μυτιλήνης. Μόλις πρόσφατα έγινε δεκτή η αίτηση άρσης της προσωρινής κράτησης που κατέθεσαν οι δικηγόροι της και αποφυλακίστηκε µαζί µε άλλα µέλη της εν λόγω ΜΚΟ, µε εγγύηση 5.000 ευρώ. Η σύλληψη και η προφυλάκιση της Μαρντίνι και των υπόλοιπων ακτιβιστών είχε προκαλέσει σάλο διεθνώς, λόγω της βραβευµένης ανθρωπιστικής δράσης της. Η Σάρα και η 20χρονη αδελφή της Γιούσρα, γυναίκες πρόσφυγες και οι ίδιες, συγκλόνισαν την παγκόσµια κοινότητα τον Αύγουστο του 2015, όταν ταξίδευαν µε άλλους πρόσφυγες από την Τουρκία προς τη Λέσβο για να ζητήσουν άσυλο. Στη διαδροµή εντόπισαν άλλη -ακυβέρνητη- βάρκα µε 18 ανθρώπους. ∆εινές κολυµβήτριες, έπεσαν στο νερό και κολύµπησαν µέχρι τη Λέσβο σέρνοντας πίσω τους τη βάρκα, σώζοντας έτσι τη ζωή των επιβατών. Οι δύο αδελφές πήραν άσυλο στη Γερµανία, όπου εγκαταστάθηκαν µαζί µε την οικογένειά τους. Το καλοκαίρι του 2016 η Σάρα επέστρεψε στη Λέσβο για να βοηθήσει εθελοντικά στη διάσωση προσφύγων και από τότε µοιράζει τον χρόνο της µεταξύ Γερµανίας και Ελλάδας, µέχρι τη σύλληψή της.

Αντίστοιχες πρακτικές ποινικοποίησης των διασωστών ακολουθούν οι ισπανικές αρχές, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο που έχουν αυξηθεί οι αφίξεις προσφύγων στο ισπανικό έδαφος εξαιτίας της πολιτικής αποτροπής που πρώτη εφάρµοσε η Ελλάδα και εν συνεχεία η Ιταλία.

∆ολοφονική πολιτική

Το ανελέητο κυνηγητό των ΜΚΟ µε διασωστική δράση έχει τραγικά αποτελέσµατα: Επισήµως 2.275 πρόσφυγες και µετανάστες πνίγηκαν ή χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου το 2018, µε το αριθµό των θανάτων να εκτοξεύεται συγκριτικά µε πρόπερσι, µολονότι ο αριθµός των αφίξεων σε ευρωπαϊκό έδαφος -139.300 συνολικά- είναι ο χαµηλότερος εδώ και πέντε χρόνια. Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία πρόσφατης έκθεσης της Ύπατης Αρµοστείας του ΟΗΕ (UNHCR) για την περσινή χρονιά: «Το να πατήσουν πόδι στην Ευρώπη είναι µόνο ο τελευταίος σταθµός ενός εφιαλτικού ταξιδιού, στη διάρκεια του οποίου πρόσφυγες και µετανάστες αντιµετώπισαν βασανιστήρια, βιασµούς, σεξουαλικές επιθέσεις, την απειλή απαγωγής και εγκλεισµού για πληρωµή λύτρων», σηµειώνει η έκθεση, καυτηριάζοντας τις «αποτρόπαιες συνθήκες» στα κέντρα κράτησης της Λιβύης, όπου οδηγούνται τουλάχιστον 8 στους 10 απ’ όσους αναχαιτίζονται στη θάλασσα από τη λιβυκή Ακτοφυλακή, που έχει εντείνει αυτές τις επιχειρήσεις συνεργαζόµενη µε ευρωπαϊκά πολεµικά πλοία. Λόγω των περιορισµών στις διασώσεις από ΜΚΟ, την προηγούµενη χρονιά «ένας άνθρωπος πέθαινε στη θάλασσα για κάθε 14 που έφταναν στην Ευρώπη», όταν ο αντίστοιχος µακάβριος ρυθµός το 2017 ήταν ένας στους 38.

Η UNHCR παρουσιάζει επίσης τις σηµαντικές αλλαγές στους λεγόµενους διαδρόµους, στους οποίους αναγκάζονται να καταφεύγουν πρόσφυγες και µετανάστες για να φτάσουν στην ευρωπαϊκή επικράτεια µέσω κυκλωµάτων διακινητών. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, η Ισπανία έγινε βασική πύλη εισόδου µε 65.400 αφίξεις, µε αποτέλεσµα οι θάνατοι στη ∆υτική Μεσόγειο να τετραπλασιαστούν φτάνοντας τους 777 το 2018, όταν πρόπερσι είχαν καταγραφεί 202. ∆εύτερη έρχεται η Ελλάδα, όπου κατάφεραν να περάσουν 50.500 άνθρωποι: οι 32.500 από το Αιγαίο και οι υπόλοιποι -σχεδόν τριπλάσιοι συγκριτικά µε το 2017- από τα χερσαία σύνορα µε την Τουρκία (όπου βέβαια ανθούν οι µαζικές παράνοµες επαναπροωθήσεις προσφύγων στον Έβρο προς την Τουρκία). ∆ιόλου περίεργο, από την πρώτη θέση, η Ιταλία έπεσε στην τρίτη θέση, µε 23.400 αφίξεις προσφύγων και µεταναστών.

«Αµαρτωλές» ΜΚΟ;

Έχοντας την παραπάνω εικόνα, χρειάζεται να επιδεικνύουµε ιδιαίτερη προσοχή όταν ακούµε επιχειρήµατα περί «αµαρτωλών» ΜΚΟ που «ροκανίζουν τα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούµενων» κάνοντας µπίζνες µε δουλέµπορους και «κερδοσκοπώντας» σε βάρος των προσφύγων. Η δικαιολογηµένη αποστροφή πολλών ανθρώπων προς τις επιχορηγούµενες µπίζνες διαφόρων  ΜΚΟ µε αµφίβολο έργο και αδιαφανείς πρακτικές δεν µπορεί να γενικεύεται και να χρησιµοποιείται σαν άλλοθι για τις ρατσιστικές πολιτικές. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για διώξεις µελών ΜΚΟ που αρνούνται να συνεργαστούν µε τις ευρωπαϊκές αρχές στις δολοφονικές πρακτικές αποτροπής εισόδου, όπως στην ανοιχτή θάλασσα ανάµεσα σε Ιταλία και Λιβύη ή στο Αιγαίο. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ είναι οι πρώτες που ελέγχονται για υποκρισία, λαµογιά και αµαρτωλό παρελθόν: πρώτα επιχείρησαν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά πάνω στα γνήσια αισθήµατα αλληλεγγύης της πλειοψηφίας των πολιτών τους, όσο οι κεντροευρωπαϊκές βιοµηχανίες είχαν ακόµα ανάγκη από φτηνό εξειδικευµένο εργατικό δυναµικό που εξασφάλιζαν από τα κύµατα προσφυγικών εισόδων του 2014-15. Μετά ΜΚΟποίησαν την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες για να αποφύγουν τον έλεγχο του κινήµατος, µετατρέποντας σε επικερδή επιχείρηση τα αισθήµατα αλληλεγγύης των Ευρωπαίων πολιτών. Ύστερα -µε τη σκλήρυνση της αντιπροσφυγικής πολιτικής της ΕΕ και το κλείσιµο των συνόρων- υπουργοί σαν τον κ. Μουζάλα αναίρεσαν τον ίδιο τους τον εαυτό συκοφαντώντας τις ΜΚΟ, ιδιαίτερα µάλιστα όσες έχουν πραγµατικά επιδείξει ανθρωπιστικό έργο διασώζοντας χιλιάδες πρόσφυγες που διαφορετικά θα είχαν την τύχη των πνιγµένων θυµάτων της φτώχειας και του πολέµου.

Η ποινικοποίηση των ΜΚΟ µε διασωστικό έργο µας βρίσκει απόλυτα ενάντιους, επειδή έχει πραγµατική διακύβευση: τις χιλιάδες χαµένες ανθρώπινες ζωές στα κρύα νερά της Μεσογείου, που έχει µετατραπεί σε πλωτό νεκροταφείο. Αυτό δεν σηµαίνει ότι είναι όλες οι ΜΚΟ «αγνές», ανθρωπιστικές κ.λπ., ούτε ότι προτρέπουµε τον κόσµο της αλληλεγγύης να βρει δουλειά σε ΜΚΟ – αν και καµιά δουλειά δεν είναι ντροπή, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Είµαστε όµως 100% αλληλέγγυοι µε τους ακτιβιστές -µέλη ΜΚΟ ή µη- που στοχοποιούνται και συκοφαντούνται ασύστολα από κάθε Σαλβίνι, Μουζάλα, ή «εξωθεσµικό» ακροδεξιό και ρατσιστή, µε στόχο την κάµψη των αλληλέγγυων αντανακλαστικών του απλού κόσµου.

Αγωνιζόµαστε για το άνοιγµα των συνόρων για τους πρόσφυγες και το κλείσιµο των hot-spot φυλακών και διεκδικούµε το σύνολο των προσφερόµενων υπηρεσιών στους πρόσφυγες να παρέχεται µε ευθύνη του κράτους και όχι µέσω των ΜΚΟ. Στον αντίποδα των δολοφονικών πολιτικών στοχοποίησης και εκδίωξης της διάσωσης, παλεύουµε για έρθει µια µέρα που τα διασωστικά των διεθνών ΜΚΟ θα είναι άχρηστα γιατί θα υπάρχει ελεύθερη και νόµιµη µετακίνηση των προσφύγων και των µεταναστών στις χώρες που εκείνοι επιθυµούν.