Η πραγµατική δυναµική του «µαθητικού κινήµατος» για την… ελληνικότητα της Μακεδονίας, η δεξιά αντεπανάσταση και η Αριστερά

Του Αλέξη Λιοσάτου

Τις προηγούµενες µέρες βοµβαρδιστήκαµε από µικρά και µεγάλα ΜΜΕ για το µεγάλο «µαθητικό κίνηµα» για την… ελληνικότητα της Μακεδονίας. Μεταξύ άλλων την τιµητική της είχε η πόλη µου, η µικρή Πτολεµαΐδα, που λίγο-πολύ παρουσιαζόταν σαν προπύργιο του εθνικισµού, ενώ το εδώ συλλαλητήριο έγινε viral κι ενδεικτικό… µαζικού εκφασισµού των µαθητών. Στην πραγµατικότητα ανάλογο ή και µεγαλύτερο ποσοστό καταλήψεων και εξίσου «δυναµικές» κινητοποιήσεις είχαµε στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, ακόµα και στην Κρήτη. Η Πτολεµαΐδα «έπαιξε» περισσότερο για να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιµότητες-εντυπώσεις: είναι µια πόλη που δεν ανήκει στα «τετριµµένα» προπύργια της ∆εξιάς. Αντίθετα στις βουλευτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε περίπατο, πιάνοντας 38%, ενώ η Ν∆ είχε 24%. Επίσης, τα ποσοστά της XA στην πόλη είναι σταθερά κάτω από τον πανελλαδικό µέσο όρο.

Πριν 2 µήνες η ΧΑ έκανε εκδήλωση για το Μακεδονικό σε µια… φάρµα αρκετά έξω από την Πτολεµαΐδα, µε 4 ηγετικά-κοινοβουλευτικά στελέχη της και κινητοποίηση από όλη τη Βόρεια Ελλάδα. ∆εν µαζεύτηκαν περισσότεροι από όσοι την προηγούµενη φορά που η ΧΑ έκανε εκδήλωση εδώ (το… 2013), οι δε ντόπιοι συµµετέχοντες ήταν κατεξοχήν άτοµα άνω των 60 ετών…

Αυτό δεν σηµαίνει βεβαίως ότι η πόλη είναι και προπύργιο της… Αριστεράς και της Προόδου. Η περιοχή έχει παράδοση αντικοµµουνισµού και καταπίεσης των Σλαβοµακεδόνων. Σε σχέση µε το τελευταίο, έχει δοθεί έξτρα βάρος στην εθνικιστική διαµόρφωση των προσφυγικών πληθυσµών. Για δεκαετίες την ιδεολογική διαµόρφωση της Εκκλησίας και µεγάλων τµηµάτων της κοινωνίας ενορχήστρωνε ο φασίστας µητροπολίτης Καντιώτης,¹  η πόλη βγάζει παραδοσιακά δεξιούς κι εθνικιστές δηµάρχους (όπως κι ο σηµερινός Σ. Ζαµανίδης) και επιπλέον το «Μακεδονικό» από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 πάντα αγγίζει τις εθνικιστικές χορδές της Βόρειας Ελλάδας περισσότερο από τον πανελλαδικό µέσο όρο. Όχι λόγω της εγγύτητας των γειτόνων µας και κάποιου αόριστου «κινδύνου», αλλά ακριβώς γιατί εκεί επένδυσε περισσότερο η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και το κράτος της. Η ΧΑ µπορεί να µην τα καταφέρνει καλά στις εκδηλώσεις της, αλλά γενικά οι ιδέες της άρχουσας τάξης ζούνε µεγάλες δόξες εδώ: η εκδήλωση των «Πτολεµαίων Μακεδόνων» (βλέπε παρακάτω), µε θέµα «στα χνάρια του Π. Μελά»² πριν δυο µήνες, συγκέντρωσε εκατοντάδες κόσµου, όπως και παλιότερα οι εκδηλώσεις του αρχιαπατεώνα Αρτ. Σώρρα (και όχι µόνο µία φορά!).

Το «κίνηµα» και οι ενορχηστρωτές του…

Στην Πτολεµαΐδα, λοιπόν, την πρώτη εβδοµάδα των εθνικιστικών εκδηλώσεων υπήρξε ένα συλλαλητήριο οργανωµένο κυρίως από τα πάνω: συµµετείχαν µε αποφάσεις τους µόνο 2 σχολεία από τα 12 συνολικά γυµνάσια-λύκεια, ενώ κατέβηκαν ανοργάνωτα και µαθητές από τα υπόλοιπα. ∆εξιοί καθηγητές, διευθυντές και γονείς έπαιξαν ενεργητικό ρόλο στην υποκίνηση των µαθητών. Κάποιοι από αυτούς ουσιαστικά υποχρέωναν τους µαθητές σε συµµετοχή και έκαναν µπούλινγκ σε όσους εξέφραζαν διαφωνία, ενώ και σε περιπτώσεις που οι καθηγητές προσπαθούσαν να αποθαρρύνουν τους µαθητές (στην πλειονότητα δηλαδή των περιπτώσεων), οι γονείς τους έρχονταν σε επικοινωνία µε το σχολείο για να επιτραπεί στα βλαστάρια τους να συµµετάσχουν. Τελικά έτσι συγκεντρώθηκαν κάποιες εκατοντάδες µαθητές (σχετική αποτυχία θα το χαρακτήριζα). Η πλειονότητα αυτών (όπως θα δει κανείς και στο βίντεο) φαίνεται ότι κινητοποιήθηκε από διάθεση χαβαλέ σε συνδυασµό µε µια χαλαρή εθνικιστική προσέγγιση (που επέβαλε το γενικά περιρρέον µακεδονοφάγο κλίµα) και όχι επειδή κυριαρχούν οι φανατικοί χρυσαυγίτες (όπως κυκλοφορούσε ακόµα και από αριστερούς σχολιαστές), παρόλο που οι 3-4 «προβεβληµένοι-ες» µαθητές-τριες στα µικρόφωνα είναι βέβαια δεξιού-ακροδεξιού περιβάλλοντος.

Πίσω από αυτό το «κίνηµα» είναι σαφές ότι ρόλο µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο έπαιξαν η Εκκλησία, εθνικιστικές πτέρυγες πολιτιστικών συλλόγων, ∆ήµος, τοπικά ΜΜΕ (π.χ. οι 3 τοπικές εφηµερίδες χαρακτηρίζονται από σκληρό δεξιό έως ακροδεξιό κεντρικό στίγµα) και τµήµατα της «λαϊκής δεξιάς»/των εθνικιστών παλιάτσων της Νέας ∆ηµοκρατίας. ∆ηλαδή όλος αυτός ο συρφετός που οργάνωσε και τα προηγούµενα συλλαλητήρια… ενηλίκων σε όλη την Ελλάδα. Άλλωστε, τα πανό των µαθητών είχαν παρόµοια αισθητική µε τα πανό των ενήλικων Μακεδονοµάχων. ∆εν πρόδιδαν καµία παιδικότητα. Στην Πτολεµαΐδα τουλάχιστον, ένα τµήµα αυτών των µηχανισµών οργάνωσε την πρωτοβουλία «Πτολεµαίοι Μακεδόνες», που υποτίθεται ότι είναι «αυθόρµητη διαδικτυακή πρωτοβουλία». Χαίρει της αποδοχής και της προβολής από το κατεστηµένο της πόλης, στο διαδίκτυο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν µπάτσοι, κυρίες της Εκκλησίας, πόντιοι «ελληνάρες» και λοιποί ψεκασµένοι, ενώ στην εκδήλωσή τους παραβρέθηκαν αρκετά ηγετικά στελέχη της Ν∆, του ∆ήµου (µεταξύ των οποίων και ο δήµαρχος), της Περιφέρειας και εκπρόσωποι του παπαδαριού. Από τέτοιου είδους «κύκλους» διακινήθηκαν πλατιά sms στα σχολεία της Κοζάνης.³

Όπως είδαµε η Νέα ∆ηµοκρατία συνολικά σε σχέση µε το «κίνηµα» κράτησε διπλή στάση: η ηγεσία της έδειξε υπευθυνότητα απέναντι στους καπιταλιστές «διαφωνώντας» κοµψά µε τις καταλήψεις, ενώ η βάση της ξεσάλωσε στηρίζοντας ή και οργανώνοντας τον «αγώνα». Αυτό έγινε και στην Πτολεµαΐδα, µε την εδώ «βάση» να είναι ακόµα πιο εκπαιδευµένη στην ακροδεξιά επιχειρηµατολογία, λόγω… γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων.

Από ό,τι φάνηκε, η όποια αντίσταση των καθηγητών και γονιών στην πόλη, αν και απολύτως ανοργάνωτη, έπαιξε ρόλο στο να µη διαδοθεί περισσότερο το εθνικιστικό δηλητήριο. Την επόµενη εβδοµάδα υπήρξαν 1 µονοήµερη «κατάληψη» µόνο σε ένα από τα 12 σχολεία κι άλλη µια αποχή.

Στη συνέχεια ο Κ. Μητσοτάκης πήρε θέση ενάντια στις καταλήψεις, και απ’ ό,τι φαίνεται «έπεσε σύρµα», οπότε το… αυθόρµητο «κίνηµα» έλαβε τέλος για φέτος στην πόλη και πανελλαδικά, καθώς οι υπερπατριώτες ετοιµάζονται για µελοµακάρονα.

Περισσότερες «καταλήψεις» εθνικιστικής κι ανιστόρητης ανοησίας έγιναν στις υπόλοιπες πόλεις της ∆. Μακεδονίας, αλλά και στην Κεντρική Μακεδονία, στην Αθήνα, τη Λάρισα, τη Θράκη, τη Λέσβο και τη Λήµνο, µέχρι την Πάτρα και την Κρήτη.^4,5

∆ιχασµός και (ακρο)δεξιά ηγεµονία

Στην πραγµατικότητα, οι µαθητές στα σχολεία είναι διχασµένοι. Υπάρχει µεγάλη µερίδα µαθητών/τριών που συγκινείται από τα µακεδονοφάγα κελεύσµατα µίσους. Υπάρχει όµως και εξίσου µεγάλη µερίδα που διαφωνεί µε τον εθνικισµό και τις πολεµοκάπηλες κραυγές και αντιλαµβάνεται ότι τα πραγµατικά προβλήµατα στην Παιδεία και την κοινωνία είναι άλλα και όχι το όνοµα µιας µικροσκοπικής χώρας στα βόρεια σύνορά µας. Ενώ όµως είναι έτσι τα πράγµατα, δυστυχώς η πρώτη µερίδα είναι πιο οργανωµένη, πολύ καλύτερα ιδεολογικά εξοπλισµένη και µε µεγάλο τµήµα του κράτους και παρακράτους πίσω της. Η δεύτερη είναι πλήρως ανοργάνωτη και ιδεολογικά σχεδόν απολύτως αφοπλισµένη, µε την όποια αντιπαράθεση µε τον εθνικισµό να επαφίεται σε ατοµικές πρωτοβουλίες γονιών, εκπαιδευτικών, µαθητών κ.λπ. – µε τις αναπόφευκτες αδυναµίες τους.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασµό µε την καθηµερινή εθνικιστική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ τον τελευταίο χρόνο και τα απανωτά συλλαλητήρια, δηµιούργησε µια ξεκάθαρη ηγεµονία για το ακροδεξιό ιδεολογικό οπλοστάσιο (του εθνικισµού, του µίσους για τους Μακεδόνες ή τους Αλβανούς, της πλήρους αντιστροφής της πραγµατικότητας για το ποιος είναι το αφεντικό και ο τραµπούκος στα Βαλκάνια, που στην πραγµατικότητα είναι η Ελλάδα). Το κακό ξεκινά από την κυβέρνηση Τσίπρα, που ενώ επέβαλε µια άθλια ιµπεριαλιστική συµφωνία στη ∆τΜακεδονίας (µε αλλαγή ονόµατος, συντάγµατος και δικαίωµα ελληνικής παρέµβασης στην πολιτική ζωή της γείτονος), την παρουσίασε περίπου σαν έντιµο συµβιβασµό µε δόσεις ελληνικής υποχωρητικότητας, µε τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάµεις να κάνουν κριτική για εθνική προδοσία. Ακόµη χειρότερα, δυνάµεις της Αριστεράς όπως το ΚΚΕ και (πολύ χειρότερα) η ΛΑΕ έκαναν κριτική από τα δεξιά σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆, µιλώντας για ενδοτική συµφωνία και… αλυτρωτισµό των Μακεδόνων. Η ηγεσία της ΛΑΕ αντιµετώπιζε µε συµπάθεια τα µακεδονοφάγα συλλαλητήρια και τις εθνικιστικές καταλήψεις, ενώ η Πλεύση της Κωνσταντοπούλου καλούσε ευθέως και συµµετείχε σε αυτές τις κινητοποιήσεις (αν και η Πλεύση πλέον δύσκολα µπορεί να θεωρηθεί αριστερά).

Με δεδοµένη αυτή τη στάση των δυνάµεων της Αριστεράς, δεν είναι τυχαίο ότι το αντιεθνικιστικό-προοδευτικό µαθητικό στρατόπεδο παρουσιάστηκε αφοπλισµένο και ηττήθηκε από την ακροδεξιά επιχειρηµατολογία – µάλλον εντυπωσιάζει το γεγονός πως -παρόλο που δόθηκε µια µάχη τελείως ανοργάνωτη και µε ανάξια ηγεσία- µπόρεσε να ανακόψει µια εικόνα που βάσει πολιτικού σκηνικού θα µπορούσε να εκδηλωθεί σαν σαρωτικό κύµα και θρίαµβος της δεξιάς και της ακροδεξιάς (αντιθέτως, τελικά µόνο το 13,9% των σχολείων έκανε εθνικιστική κατάληψη, ενώ  τα ποσοστά στη Β. Ελλάδα πρέπει να έφτασαν περίπου στο 30-35%).^6,7

Σε ό,τι αφορά την Πτολεµαΐδα, ενώ η εθνικιστική διαδήλωση έπαιξε ακόµα και σε κεντρικά ΜΜΕ, υπάρχουν άλλες κινητοποιήσεις που δεν γίνονται γνωστές γιατί δεν προβάλλονται ούτε καν από τα τοπικά µέσα. Είναι αυτές οι κινητοποιήσεις για τις οποίες όχι µόνο δεν ενθαρρύνουν καθηγητές ή διευθυντές, αλλά απειλούν µε αστυνοµία, τιµωρίες και κόψιµο εκδροµών. Για παράδειγµα το 2ο ΕΠΑΛ εδώ και αρκετά χρόνια κάνει κάθε χρόνο κατάληψη και διαδηλώσεις, καθώς βρίσκονται χωρίς κτήριο και στεγάζονται «προσωρινά» σε λυόµενα σπιτάκια (βλέπε φωτο παρακάτω) χωρίς θέρµανση, ενώ λόγω έλλειψης χώρου φτάνουν ορισµένες φορές να κάνουν µάθηµα στην… αυλή.

Έτσι και φέτος, πραγµατοποιήθηκε η κατάληψη του 2ου ΕΠΑΛ, µε ένα από τα πανό της κατάληψης να γράφει «Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά». Επίσης, ακόµα και τις µέρες της εθνικιστικής έξαρσης στα σχολεία, κάποιοι µαθητές ή µαθήτριες έδειξαν ότι καταφέρνουν να αναπνέουν µέσα στο εθνικιστικό καυσαέριο κι απέδειξαν για άλλη µια φορά ότι η πιο όµορφη τέχνη της εποχής µας είναι η αντίσταση.⁸

Tέλος οι ίδιοι-ες µαθητές-τριες πήραν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν συγκέντρωση για την επέτειο 10 χρόνων από τη δολοφονία του µαθητή Αλέξη Γρ. και την εξέγερση της νεολαίας.

Ούτε «κίνηµα» ούτε «φασιστικοποίηση», αλλά µεγάλος κίνδυνος

Συµπεραίνουµε πως πανελλαδικά δεν µπορούµε να µιλάµε για «κίνηµα» εθνικισµού – ούτε η έκταση των κινητοποιήσεων ούτε η διάρκειά τους δικαιολογεί κάτι τέτοιο. Οι κινητοποιήσεις οργανώθηκαν κυρίως από τα πάνω και δεξιά, από τους «κύκλους» που χρησιµοποίησαν τους µαθητές, µε κεντρικό το ρόλο της Ν∆, του αστικού κράτους, της Εκκλησίας, των ενόπλων δυνάµεων κ.ο.κ.

Φυσικά µέσα σε όλο το κλίµα µπορούσε να κολυµπήσει η ΧΑ και κάθε ναζιστική παραφυάδα όπως το ψάρι µέσα στο νερό, αξιοποιώντας τις όποιες δυνάµεις είχαν – µικρές πάντως. Είναι σαφές όµως ότι το «κίνηµα» των προηγούµενων ηµερών τούς ξεπέρασε κατά πολύ και ότι αδυνατούσαν να το αξιοποιήσουν ή να το καθορίσουν – αν και πάνω σε αυτό µπορεί µεσοπρόθεσµα να χτίσουν. Μάλλον λοιπόν το να βαφτίζει κανείς το κίνηµα φασιστικό αποτελεί εξωπραγµατική εκτίµηση και αθέλητη διαφήµιση των ναζί. Φυσικά δεν είναι καθόλου αθώο τα παιδιά να «κάνουν την επανάστασή τους» µε τις ιδέες της άρχουσας τάξης, να χάνουν και µάθηµα, να αισθάνονται πως πάνε «κόντρα στους καθηγητές» και όλα αυτά µε το σύστηµα σύσσωµο να τους δίνει συγχαρητήρια. Είναι σίγουρο ότι δηµιουργείται γόνιµο έδαφος για να αναπτυχθούν περισσότερο οι φασίστες στη νεολαία. Το πιο επικίνδυνο, όµως, είναι ότι µε την ευγενική χορηγία µηχανισµών εξουσίας δηµιουργούνται οι προϋποθέσεις για ένα µαζικό ρεύµα δεξιόστροφης ριζοσπαστικοποίησης στη νεολαία.

∆ιεθνής τάση

Αυτή η τάση είναι διεθνής και πατάει σε δυο πυλώνες:

1) Η φάση της διεθνούς οικονοµίας. Η οικονοµία βρίσκεται σε φάση εύθραυστης σταθεροποίησης πριν από την επόµενη υποτροπή της κρίσης. Μιας κρίσης που οι ίδιοι οι αστοί θεωρούν ότι θα έχει πολύ µεγαλύτερο βάθος από αυτήν του 2008. Οι εµπορικοί, νοµισµατικοί και στρατιωτικοί ανταγωνισµοί οξύνονται, ενώ τα σύννεφα πιο γενικευµένων πολέµων πυκνώνουν. Έτσι, οι καπιταλιστές προσπαθούν να τσακίσουν ό,τι έχει αποµείνει από οργανωµένες εργατικές αντιστάσεις, Αριστερά και κινήµατα, να δηµιουργήσουν συνθήκες περιστολής της δηµοκρατίας, να καλλιεργήσουν το «εθνικό φρόνηµα», τον εθνικισµό, το ρατσισµό και τον µιλιταρισµό, να εκτρέψουν τον κόσµο σε δεξιά και φασιστικά µονοπάτια. Με λίγα λόγια, «είναι έτοιµοι για όλα» (για πόλεµο, για αντιδηµοκρατικές εκτροπές, για να τσακίσουν τυχόν εργατολαϊκές εξεγέρσεις…). Και δεν αστειεύονται.

2) Η κρίση της Αριστεράς. Η ρεφορµιστική Αριστερά µετά τις ελπίδες που γέννησε σε Λ. Αµερική και Ευρώπη είτε έφτασε στην κυβέρνηση (οπότε ακολούθησε νεοφιλελεύθερη διαχείριση) είτε ενισχύθηκε ως αντιπολίτευση, µετά το 2012 ακολουθεί συνεχώς δεξιόστροφη εκφυλιστική πορεία. Χρησιµοποιώντας τη ρήση του Τρότσκι, µπορούµε να πούµε ότι την «επαναστατική ελπίδα» της ανόδου των εργατικών-λαϊκών κινηµάτων και αριστερών δυνάµεων που γνώρισαν µεγάλα τµήµατα του πλανήτη µετά το 2008 έχει την τάση να διαδεχτεί η «αντεπαναστατική απελπισία»: η συνεχιζόµενη εξαθλίωση των φτωχών και η απαξίωση της Αριστεράς ως πολιτικού ηγέτη τους δηµιουργεί πιο ευνοϊκούς όρους για να εκτραπεί η όποια ριζοσπαστικοποίηση/διάθεση αντίστασης προς τα δεξιά. Μέσω τέτοιων διεργασιών, βλέπουµε διεθνώς να προωθείται η ανάπτυξη µιας ρεβανσιστικής επιθετικής ∆εξιάς (π.χ. Τραµπ, Ορµπάν) και να ενισχύεται η Ακροδεξιά διεκδικώντας κυβερνήσεις, µε τον ακροδεξιό Σαλβίνι µάλιστα να βρίσκεται σε πρωθυπουργικό πόστο στην Ιταλία και τον χουντικό-φασίστα Μπολσονάρου στη Βραζιλία να απειλεί ευθέως κάθε δηµοκρατικό και κοινωνικό δικαίωµα. Το τι είδους δεξιά δύναµη θα προωθήσει κάθε φορά η άρχουσα τάξη είναι συνάρτηση του πόσο έντονα βιώνει την κρίση κάθε χώρα, πόσο µεγάλο κίνδυνο αισθάνεται από τα κάτω κι αριστερά και πόσο το επιτρέπει το ίδιο το κίνηµα κι η Αριστερά, δηλαδή ο συσχετισµός δύναµης.

Αυτή η δυναµική σαφώς διαφαίνεται και στην Ελλάδα. Η Ν∆ προσπαθεί να σιγοντάρει και να «καβαλήσει» το αντιδραστικό κύµα και να το εκφράσει εκλογικά για να κερδίσει τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ. Στα δεξιά της στριµώχνονται αρκετοί µνηστήρες που ενίοτε συνασπίζονται επίσης για εκλογικούς λόγους (π.χ. Κρανιδιώτης, Καρατζαφέρης, Καµµένος, Βελόπουλος). Η ΧΑ -αν και στάσιµη και υπόδικη- παραµένει ένας σοβαρός πόλος έλξης της ακροδεξιάς «αντισυστηµικής» διάθεσης, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά το κοινοβουλευτικό τόξο και το κράτος νοµιµοποιούν την παρουσία της, καθυστερούν τη δίκη, τους αφήνουν ατιµώρητους να κλιµακώσουν την εγκληµατική τους δράση και δεν τη χώνουν σύσσωµη στη φυλακή ισόβια.

Συνολικά µιλάµε για µια τάση αντεπίθεσης της δεξιάς πολυκατοικίας, που όπως έδειξε µπορεί να εκφράζεται κατά περιόδους και στους δρόµους, µε αιχµή του δόρατος τα «εθνικά θέµατα», στα οποία κατέχει την ηγεµονία µε τις ευθύνες του νεοφιλελεύθερου κέντρου (κυβέρνηση) και της Αριστεράς. Μια τάση που πρέπει επειγόντως να ανακοπεί µε τη συντονισµένη δράση και την ενίσχυση των αριστερών δυνάµεων που µάχονται ενάντια στη φτώχεια, το ρατσισµό, το φασισµό, τον εθνικισµό και τον πόλεµο.

Η δράση των εργατικών, αριστερών και αντιφασιστικών συλλογικοτήτων στο «πεζοδρόµιο» µπορεί να καθορίσει σε µεγάλο βαθµό το αν και κατά πόσο µπορεί να πάρει σάρκα και οστά ή να ανακοπεί µια «δεξιά αντεπανάσταση». Ήδη έχουµε δει τις πρώτες αποκρουστικές συνέπειες ενός τέτοιου αντιδραστικού «κινήµατος»: ο φασίστας Κατσίφας, που άρχισε να πυροβολεί Αλβανούς αστυνοµικούς, ανακηρύχθηκε σε «εθνικό ήρωα», ενώ στην Κέρκυρα Αλβανός εργάτης δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από Χρυσαυγίτη µετά από διαφωνία τους για το Μακεδονικό. Τέτοια φαινόµενα θα πολλαπλασιαστούν αν δεν συναντήσουν αντίσταση. Οι σηµερινές συνθήκες µεσοπρόθεσµα µπορούν να οδηγήσουν στο στήσιµο νέων περιπτώσεων «Αγ. Παντελεήµονα», όπου η ΧΑ θα είναι πλαισιωµένη µε αρκετά ευρύτερες δεξιά ριζοσπαστικοποιηµένες µάζες, σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου ο διεθνισµός θα διώκεται για εσχάτη προδοσία. Η επαναστατική διεθνιστική Αριστερά πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες, να ανασυγκροτηθεί και να ενισχυθεί άµεσα, για να δώσουµε τη µάχη µε τις πιθανότητες που µας αναλογούν, προκειµένου να µη µετουσιωθεί αυτό το ζοφερό σενάριο σε πραγµατικότητα.

Παραποµπές:

1. https://roides.wordpress.com/2010/09/06/6sep10/

2. http://kozan.gr/archives/137622

3. http://kozanimedia.gr/2018/11/22/kozanimedia-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BD-sms-%CF%83%CF%84%CE%B1/#.XAVAp2gzbIU

4. https://www.newsit.gr/topikes-eidhseis/kozani-makedonia-ksakousti-kai-synthimata-kata-ton-politikon-stous-dromous-oi-mathites-tis-polis-video/2668058/

5. https://e-ptolemeos.gr/12-scholia-se-katalipsi-sti-dytiki-makedonia-mathitiki-poria-stin-kozani/

6. https://24h.com.cy/2018/11/kentr-makedonia-ena-sta-tria-scholeia-ypo-katalipsi-logo-tis-symfonias-ton-prespon/

7. https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/274807_apokleistiko-posa-sholeia-ekanan-katalipsi-stin-kentriki-makedonia?fbclid=IwAR0eSnvCApE0XImusPjU0w-3y83Q-NmEXfHzfz8oo8Ew6fmfaZ1sRtqUuNM

8. https://e-ptolemeos.gr/to-synthima-gia-ton-erota-kai-toys-fasistes-poy-graftike-sto-2o-epal-ptolema-das/?fbclid=IwAR0ylzXjFKaNZhmcsAkf_X4c6nvvLLLAY6DwqhoNGvsslRgICp-2WX3H3xA

Του Χάρη Παπαδόπουλου

«Εφόσον οι μεγάλοι σύμμαχοι αποφάσισαν πως η παρουσία του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα είναι χρήσιμη, σημαίνει πως είναι.
Πιστεύουμε πως η σύγκρουση ΕΛΑΣ και Βρετανών ήταν αποτέλεσμα μιας θλιβερής παρεξήγησης, η οποία ελπίζουμε θα ξεχαστεί».

(Γιώργης Σιάντος, ηγέτης του ΚΚΕ, σε συνέντευξή του στους ξένους ανταποκριτές στις 12 Φλεβάρη 1945, αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας)

Είχαν προηγηθεί 33 µέρες πολύνεκρων µαχών στους δρόµους της Αθήνας. Παρατάχθηκαν οι µαχητές και οι µαχήτριες του εφεδρικού ΕΛΑΣ από τη µια πλευρά. Από την άλλη ήταν συνασπισµένοι τα βρετανικά στρατεύµατα, η Ορεινή Ταξιαρχία, το µοναδικό εναποµείναν ένοπλο σώµα του ελληνικού στρατού, η Χωροφυλακή και δίπλα τους πολλές χιλιάδες χίτες και ταγµατασφαλίτες. Επρόκειτο για τους ένοπλους δωσίλογους, που αφόπλισε και συνέλαβε ο ΕΛΑΣ και τους παρέδωσε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου προκειµένου να δικαστούν για συνεργασία µε τους ναζί και εγκλήµατα κατά του πληθυσµού.

Όµως η ∆εξιά και η αστική τάξη πάλευαν για να µη χάσουν την εξουσία. Έτσι, δεν δίστασαν να επανεξοπλίσουν το κατακάθι του έθνους απέναντι στα καλύτερα παιδιά του. Τα ∆εκεµβριανά του 1944 κόστισαν περισσότερους νεκρούς και από τον ελληνοϊταλικό πόλεµο του 1940.

Ήταν η µοναδική στιγµή στην ελληνική ιστορία που η αστική τάξη ένιωσε τον τρόµο της παραλίγο ανατροπής της από το προλεταριάτο. Γι’ αυτό και απάντησε µε τη συντριβή όλων των δυνάµεων της Αριστεράς. Τόσο στα πεδία των µαχών του εµφύλιου, όσο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο, στο Τρίκερι και αλλού.

Ένα επεισόδιο µε σηµασία

Στις 25 ∆εκέµβρη 1944, κι ενώ οι µάχες στους δρόµους της πρωτεύουσας είχαν κορυφωθεί µε εκατοντάδες νεκρούς καθηµερινά, ο Τσόρτσιλ έφτασε στην Αθήνα για συνοµιλίες µε τους ηγέτες της ελληνικής άρχουσας τάξης. Κατέλυσε στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Κάτω από αυτό, ο ΕΛΑΣ είχε τοποθετήσει µια τεράστια ποσότητα εκρηκτικών υλών.

Επί µέρες το επιτελείο της αντίδρασης συζητούσε πάνω σε µια µπαρουταποθήκη, που το ΚΚΕ επέλεξε να µην πυροδοτήσει ποτέ. Ενώ η αστική τάξη δεν δίσταζε µπροστά σε κανένα έγκληµα για να σωθεί, η ηγεσία των εξεγερµένων δίσταζε συνεχώς. Τελικά άφησε ανεκµετάλλευτη την ευκαιρία να κόψει το κεφάλι του εχθρού της.

Αυτή η εικόνα αποδίδει το χαρακτήρα της σύγκρουσης των ∆εκεµβριανών.

Πώς φτάσαµε στον ∆εκέµβρη

Η εργατική τάξη και τα φτωχά στρώµατα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα πέρασαν, στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, µέσα από µια δοκιµασία φρίκης. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, εργασία σε συνθήκες σκλαβιάς. Πείνα. Ειδικά στην Αθήνα πέθαναν πολλές χιλιάδες κατά το λιµό του ’41-’42.

Μόνο έτσι µπορούσε να δουλέψει το χιτλερικό καθεστώς, που αποµυζούσε όλη την Ευρώπη για να τροφοδοτήσει τον πόλεµό του. Όµως, σ’ αυτό το πλαίσιο βρέθηκαν και άλλοι ωφεληµένοι. Η αστική τάξη, που στην πλειονότητά της συνεργάστηκε µε τους ναζί και ρίχτηκε µε τα µούτρα στην ευκαιρία να πλουτίσει από τον πόλεµο. Στην Ελλάδα οι Μποδοσάκηδες, τα παλιότερα δηλαδή «τζάκια», οι Λάτσηδες και οι Λαναράδες, δηλαδή οι νεόπλουτοι, στην Κατοχή έφτιαξαν ή µεγάλωσαν υπέρµετρα τις περιουσίες τους.

Η κατεχόµενη Ευρώπη είδε σχεδόν παντού να αναπτύσσεται η αντίσταση ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες τους. Οι εργάτες και οι εργάτριες εντάχθηκαν στις µαζικές οργανώσεις της Αριστεράς για να αντιµετωπίσουν την καταστροφή. Από όλες τις χώρες, η Ελλάδα στα τέλη του 1944, όπως και η Γιουγκοσλαβία, διέθεταν την πιο δυνατή Αριστερά, που µε τους αντάρτες πέτυχε όχι µόνο να αντιµετωπίζει τους ναζί, αλλά και να κατατροπώνει τους δωσιλογικούς στρατούς, των Τσέτνικς και Ουστάσι στη Γιουγκοσλαβία και των Ταγµάτων Ασφαλείας στην Ελλάδα.

Ο εξεγερµένος λαός στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1944 ένιωθε πως, µε την απελευθέρωση, ο κόσµος τού ανήκει.

Γράφει ένας αστός συγγραφέας, ο Γιώργος Θεοτοκάς, που παρατηρεί τη διαδήλωση του ΕΑΜ τον Οκτώβρη 1944 στην Αθήνα:

«∆εν υπάρχει αµφιβολία πως τούτος ο λαός, που βλέπουµε αυτές τις µέρες, είναι άλλος από κείνον που ξέραµε, πιο δυναµικός, πιο γενναίος και πιο περήφανος, αληθινά χειραφετηµένος και λεύτερος (…)

Στον αέρα υπάρχει Ρώσικη Επανάσταση, µα και Γαλλική Επανάσταση και Κοµµούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεµος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουµε ακόµα (…) Ο λαός βρήκε µια λέξη και την πιπιλίζει ολοένα: ‘‘Λαοκρατία’’. […] Ο λαός ν’ ανέβει, ο λαός να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν’ αδικούν το λαό – αυτό είναι το γενικό αίτηµα».

Όµως η πολιτική ηγεσία των εξεγερµένων, το ΚΚΕ, δεν είχε την πρόθεση να προχωρήσει τα πράγµατα πιο πέρα από έναν συµβιβασµό µε την άρχουσα τάξη. Όλη η πορεία προς το µακελειό του ∆εκέµβρη είναι η αναζήτηση ενός ουτοπικού ταξικού συµβιβασµού, στο όνοµα του «αντιφασιστικού» αγώνα…

Η αντίδραση

Το στρατόπεδο της αστικής τάξης δεν είχε διάθεση ούτε για ελάχιστες παραχωρήσεις. Ο ∆ηµήτρης Μαριόλης στην «Αδύνατη ταξική ανακωχή» περιγράφει το αίσθηµα απελπισίας των εργατικών µαζών στην απελευθερωµένη Αθήνα µπροστά στα κλειστά εργοστάσια. Όµως οι Έλληνες καπιταλιστές, συνηθισµένοι στην Κατοχή σε απίθανες απολαβές, δεν αναλάµβαναν καµία επιχείρηση που θα απέφερε κέρδος κάτω του 40%. Προτιµούσαν να κερδοσκοπούν στις ανταλλαγές µεταξύ παλιάς και νέας δραχµής και χρυσής λίρας, που τους απέφεραν µεγαλύτερα κέρδη από τις επενδύσεις στην παραγωγή.

Η άρχουσα τάξη είχε χωριστεί στα δύο το 1941, µε την κατάληψη της Ελλάδας από τον χιτλερικό στρατό. Ο βασιλιάς κι ένα κοµµάτι του πολιτικού προσωπικού ακολούθησαν τους Άγγλους κι εγκαταστάθηκαν στο Κάιρο. Το µεγαλύτερο, όµως, τµήµα των αστών έµεινε πίσω και συνεργάστηκε µε τους ναζί.

Τον Οκτώβρη του 1944, µε την απελευθέρωση, τα δύο κοµµάτια ενώθηκαν. Το ίδιο και οι στρατοί τους. Στο Γουδί θα στρατωνιστεί η Ορεινή Ταξιαρχία, ο ελληνικός στρατός που ανασυγκροτήθηκε στη Μέση Ανατολή, µαζί µε τους χιλιάδες άντρες των Ταγµάτων Ασφαλείας, που παρέδωσε αιχµάλωτους ο ΕΛΑΣ στους Συµµάχους. Ταγµατασφαλίτες και τακτικός στρατός θα σηκώσουν τα όπλα µαζί στα ∆εκεµβριανά, ενάντια στον εξεγερµένο λαό της Αθήνας.

Την καλύτερη περιγραφή για τις προθέσεις των αστών έδωσε λίγο αργότερα από τα ∆εκεµβριανά ο επικεφαλής της Αµερικανικής Οικονοµικής Αποστολής, που χαρακτήρισε τις «επιχειρηµατικές τάξεις ως ιδιοτελείς και αφοσιωµένες στην κερδοσκοπία». Ο ίδιος αποκάλεσε τα κυβερνητικά στελέχη στην Ελλάδα ως «µέλη της διεθνούς κοµψής κλίκας», που ενδιαφέρονται µόνο για τα προνόµια των τραπεζιτών και των εµπόρων.

Αυτά τα παράσιτα φοβόντουσαν ένα µόνο πράγµα: Τα όπλα και τη µαχητικότητα του λαού που ήταν οργανωµένος στο ΕΑΜ. Και ήταν αποφασισµένοι να τον τσακίσουν…

Το ΚΚΕ

Ποτέ δεν είχε το ΚΚΕ τόση επιρροή και αναγνώριση µέσα στο λαό όση τον Οκτώβρη-∆εκέµβρη 1944. Αριθµούσε 450.000 µέλη, ενώ το ΕΑΜ το ακολουθούσαν εκατοµµύρια. Το ΚΚΕ είχε στον έλεγχό του σχεδόν όλη τη χώρα.

Όµως, κανένας πολιτικός οργανισµός δεν διαθέτει αρκετή δύναµη για να ξεγελάσει την Ιστορία. Μπροστά σε δύο ένοπλα κοινωνικά στρατόπεδα µε εντελώς αντίθετα συµφέροντα, που έχουν να λύσουν άµεσα το θέµα της εξουσίας, το ΚΚΕ κράτησε αυτοκτονική στάση. Προσπάθησε να παίξει κρυφτούλι µε την πάλη των τάξεων και να συµβιβάσει τα ασυµβίβαστα.

Έτσι, το ΕΑΜ µπήκε από την αρχή στην υποτιθέµενη «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» του Γ. Παπανδρέου -και µάλιστα ως µειοψηφία- και αντί να οργανώσει την αναπόφευκτη σύγκρουση, προσπάθησε να σπείρει στον κόσµο του απογοήτευση και αυταπάτες. Στη ρήξη που αρχίζει µε τα ∆εκεµβριανά του ’44 και τη Βάρκιζα και τελειώνει µε το Γράµµο-Βίτσι το 1949, το ΚΚΕ θα συνθλιβεί και τα µέλη του θα βιώσουν πλήρως τη σηµασία του ρητού «Ουαί τοις ηττηµένοις».

Από τον Οκτώβρη της απελευθέρωσης ως τον αναπόφευκτο επερχόµενο ∆εκέµβρη, οι υπουργοί του ΕΑΜ θα υπογράψουν όλες τις αποφάσεις που µειώνουν δραστικά τους µισθούς «για να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισµός» και για να δοθούν κίνητρα στους βιοµήχανους να ανοίξουν τα εργοστάσια. Το ΚΚΕ θα προσπαθήσει να συγκρατήσει τη λαϊκή αγανάκτηση και να δώσει διαπιστευτήρια σεβασµού της αστικής νοµιµότητας.

Όµως, όλα ήταν µάταια. Η ανασυγκροτηµένη αστική τάξη ήθελε όλη την εξουσία και ο Άγγλος διοικητής Σκόµπι -που το ΚΚΕ είχε αποδεχτεί ως επικεφαλής του ΕΛΑΣ- έστειλε τελεσίγραφο την 1η ∆εκέµβρη 1944, απαιτώντας την άµεση διάλυση του ΕΛΑΣ.

Η ηγεσία του ΚΚΕ απάντησε στη θανάσιµη απειλή µε κοινοβουλευτικά τερτίπια. Ανακάλεσε τους υπουργούς της και απάντησε µε συλλαλητήριο στο Σύνταγµα στις 3 ∆εκέµβρη για να «πιέσει» την κυβέρνηση Παπανδρέου. Είναι η άοπλη συγκέντρωση που θα µατοκυλίσει η Αστυνοµία µε 27 νεκρούς. Μακελειό θα ακολουθήσει και στην κηδεία των θυµάτων την επόµενη µέρα από τα αστυνοµικά πυρά.

Η σύγκρουση

Μόνο µετά τη διπλή σφαγή των διαδηλωτών από τις «δυνάµεις της τάξεως» θα αναλάβει ο ΕΛΑΣ να αφοπλίσει τα αστυνοµικά τµήµατα και να χτυπήσει τη φωλιά των Χιτών δολοφόνων στο Θησείο. Σε λίγες ώρες τα 23 από τα 25 αστυνοµικά τµήµατα της Αθήνας πέφτουν στα χέρια των ανταρτών. Ο Γρίβας, επικεφαλής της φασιστικής οργάνωσης Χ, και ελάχιστοι συνεργάτες του σώζουν τη ζωή τους χάρη στο αγγλικό τανκ στο οποίο καταφεύγουν. Ο ΕΛΑΣ δεν χτυπάει τον αγγλικό στρατό, παρόλο που εκείνος επιχειρεί σταθερά στο πλευρό της κυβέρνησης Παπανδρέου και της αστικής τάξης.

Έτσι το 2ο Σύνταγµα του ΕΛΑΣ, 1.200 αντάρτες, που κατευθύνεται στο Γουδί για να χτυπήσει τους ταγµατασφαλίτες, συναντά αγγλικά στρατεύµατα και αφήνεται να αφοπλιστεί από αυτά.

Στις 7 ∆εκέµβρη τα αγγλικά τανκς ξεκινούν επίθεση κατά του ΕΛΑΣ στην οδό Μάρνης. Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ απαντούν µε… εκκλήσεις στους Άγγλους να µείνουν ουδέτεροι: «Ο αγώνας µας είναι καθαρά εσωτερικός. Οι σύµµαχοι Άγγλοι πρέπει να µείνουν ουδέτεροι και τους βεβαιώνουµε ότι δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο».

Εν τω µεταξύ, οι κύριες στρατιωτικές δυνάµεις του ΕΛΑΣ, µε επικεφαλής τους Άρη Βελουχιώτη και Στέφανο Σαράφη, αντί να κατέβουν στην Αθήνα στέλνονται στο Βορρά, για να αφοπλίσουν τις δυνάµεις του Ζέρβα στην Ήπειρο και του Τσαούς Αντόν στην Ανατολική Μακεδονία. Στις εκκλήσεις των ανταρτών να κατέβουν στην Αθήνα, η ηγεσία του ΚΚΕ τούς το απαγορεύει. Τα ανακοινωθέντα της Κ.Ε. έχουν σταθερό µοτίβο «Τα επεισόδια στην Αθήνα έχουν τοπικό χαρακτήρα και θα διευθετηθούν».

Το πώς η σφοδρή σύγκρουση µετατράπηκε σε πανωλεθρία το περιγράφει αδρά ο Κ. Ρουσίτης στον «Κόκκινο ∆εκέµβρη»:

«Την ίδια µέρα που το ΚΚΕ ζητούσε από τους Άγγλους να µείνουν ουδέτεροι, αυτοί ξεκινάν να βοµβαρδίζουν τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας. Οι πρώτες βόµβες πέφτουν στην Καισαριανή. Από την επόµενη µέρα στους βοµβαρδισµούς µπαίνει και η αγγλική αεροπορία, και ο στόλος που βρισκόταν στον Φαληρικό Όρµο. Οι βοµβαρδισµοί είναι συστηµατικοί και σκληροί µε στόχο το λαό της Αθήνας. Οι περιοχές που δοκιµάζονται πιο σκληρά είναι ο Πειραιάς, η ∆ραπετσώνα, η Κοκκινιά, το Περιστέρι, η Καισαριανή και ο Βύρωνας. Οι νεκροί από τις αγγλικές βόµβες υπολογίζονται σε εκατοντάδες […]

Σε απάντηση ο ΕΛΑΣ δεν έχει καθόλου βαρύ οπλισµό για να προστατέψει το λαό της Αθήνας. Σε όλη την πρωτεύουσα υπάρχουν 2 πεδινά πυροβόλα, όταν µόνο από τις µάχες του Οκτώβρη στη Μακεδονία είχε κερδίσει 100! Το ‘‘Συγκρότηµα Μηχανηµάτων’’, ο σχηµατισµός βαρύ οπλισµού που συγκρότησε ο Άρης στην Πελοπόννησο και συνέβαλε καθοριστικά στις νίκες του ΕΛΑΣ σε Πύργο, Γαργαλιάνους και Μελιγαλά, βρίσκεται στην αχρηστία στη Μεσσηνία. Οι σηµαντικότερες µάχες διεξάγονται σε δύο σηµεία. Στο Γουδί και στου Μακρυγιάννη. Οι Βρετανοί θα ρίξουν εκεί τα τανκς και τα θωρακισµένα και προκαλούν µεγάλες απώλειες στους αντάρτες. Σε αυτά τα δύο σηµεία καθηλώνεται η έφοδος των ανταρτών µπροστά στα βρετανικά τανκ. Αλλά ούτε να εκκαθαρίσουν το πεδίο της µάχης µπορούν».

Για µια ακόµη φορά, δεν ήταν ο ηρωισµός που έλειψε στον εξεγερµένο λαό. Έλειψε η ηγεσία µε καθαρές ιδέες για το ποιος είναι ο εχθρός και µε την αποφασιστικότητα να τον αντιµετωπίσει.

Από τις 20 ∆εκέµβρη και µετά οι Άγγλοι θα ενισχυθούν µε δυο πλήρεις µεραρχίες και θα περάσουν στην αντεπίθεση. Η µάχη έχει πια κριθεί.

Οι τροτσκιστές στα ∆εκεµβριανά

Η ηγεσία του ΚΚΕ αποδείχθηκε «δειλή, µοιραία και άβουλη αντάµα» µονάχα απέναντι στον ταξικό εχθρό και τον αγγλικό ιµπεριαλισµό. Αντίθετα, απέναντι στους εξαιρετικά ολιγάριθµους τροτσκιστές έδειξε το πιο ανελέητο πρόσωπο.

Τις µέρες των µαχών στην Αθήνα και ενώ η αγγλική αεροπορία βοµβάρδιζε τις λαϊκές γειτονιές, η ΟΠΛΑ, η πολιτοφυλακή του ΕΑΜ, συγκέντρωνε από τα σπίτια τους, αλλά και από τα οδοφράγµατα απέναντι στον αγγλικό στρατό κάθε τροτσκιστή ή ακόµη και αντιπολιτευόµενο κοµµουνιστή. Οι συλληφθέντες εκτελούνταν µε συνοπτικές διαδικασίες.

Ο επικεφαλής της επιχείρησης από τη µεριά της καθοδήγησης του ΚΚΕ Μπαρτζώτας, µέλος του Πολιτικού Γραφείου, θα καµαρώσει στα αποµνηµονεύµατά του πως οδήγησε στο θάνατο 800 τροτσκιστές σε Αθήνα- Πειραιά στη διάρκεια των ∆εκεµβριανών! Τέτοιος αριθµός στρατευµένων τροτσκιστών δεν υπήρχε σε ολόκληρη τη χώρα. Οι περισσότεροι δολοφονηµένοι σαν «τροτσκιστές» ήταν µέλη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που άρχισαν να διαφωνούν ανοιχτά µε την αλλοπρόσαλλη πολιτική της ηγεσίας απέναντι στην αστική τάξη και τον αγγλικό στρατό είτε παλιότεροι αγωνιστές του εργατικού κινήµατος, που το ΚΚΕ φοβόταν πως θα µπορούσαν να λειτουργήσουν ως εναλλακτική ηγεσία στα αριστερά του.

Γράφει ο Καστρίτης, ένας από τους ελάχιστους τροτσκιστές που επιβίωσαν τον ∆εκέµβρη: «Κύριο καθήκον των τεταρτοδιεθνιστών ήταν σ’ αυτή τη φάση σύγκρουσης του ΕΛΑΣ µε τους αστούς και τους σκόµπυδες να συµπολεµήσουν µε τους Ελασίτες σκοπεύοντας στην ανεξάρτητη δράση των µαζών για µια σοσιαλιστική διέξοδο της ∆εκεµβριανής κρίσης του καπιταλισµού. Αλλά η ταχτική του ‘‘χτυπάµε µαζί-βαδίζουµε χωριστά’’ αποδείχθηκε απραγµατοποίητη. Εµποδίστηκαν από το φράγµα πυρός που στρεφόταν εναντίον τους. Με σύνθηµα του πράχτορα της Γκε-Πε-Ου Μπαρζώτα –‘‘τσακίστε επιτόπου τους υπερασπιστές των σοβιέτ και εχθρούς της λαϊκής δηµοκρατίας’’, ο µηχανισµός της ΟΠΛΑ θέρισε τους επαναστάτες. Η Λαϊκή Πολιτοφυλακή (Ελασίτικη Ασφάλεια) που τη διεύθυναν παλιοί αξιωµατικοί Χωροφυλακής, οργίασε».

Όσο για το πώς απάντησε η πλευρά των κατακρεουργηµένων τροτσκιστών, αντιγράφουµε από το βιβλίο των Κατσορίδα, Λιβιεράτου και Παλούκη «Ο ελληνικός Τροτσκισµός 1923-1946»:

«Η πολιτική και ηθική ανωτερότητα όλων των αντιπολιτευόµενων στο ΚΚΕ οργανώσεων φάνηκε στο γεγονός πως, παρά τις δολοφονίες που υπέστησαν από το σταλινισµό, οι οικογένειες των θυµάτων δεν υπέβαλαν µηνύσεις. Οι τροτσκιστικές οργανώσεις τούς παρότρυναν να µην υποβάλουν, επειδή θεώρησαν τις δολοφονίες αυτές ενδοταξική διαµάχη µεταξύ εργατικών οργανώσεων και δεν θα έπρεπε να δώσουν επιχειρήµατα στον ταξικό εχθρό να χτυπήσει το εργατικό κίνηµα».

Συµπέρασµα

Η ένοπλη σύγκρουση δεν ξορκίστηκε µε τις συνεχείς παραχωρήσεις της Αριστεράς. Θα διεξαχθεί από την πλευρά των αστών µε σαφήνεια και στοχοπροσήλωση κι από τη µεριά του ΚΚΕ µε συνεχείς δισταγµούς και προσπάθειες συµβιβασµού. Το πιο τραγικό κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς είχε µόλις ξεκινήσει. Θα σφραγιστεί µε τη συµφωνία-ολετήρα της Βάρκιζας τον Φλεβάρη 1945 και θα κλείσει στο στρατόπεδο της φρίκης στη Μακρόνησο και στα πεδία µάχης στο Γράµµο-Βίτσι.

Και η ευκαιρία για κοινωνική απελευθέρωση, που φάνηκε να ανοίγεται τον Οκτώβρη 1944, κατέληξε ένα πεταµένο πτώµα στο χαντάκι.

Με αφορµή την Ελένη και για κάθε Ελένη

Της Αθηνάς Σκαμπά

Την Παρασκευή 7 ∆εκεµβρίου, η φεµινιστική συλλογικότητα «Καµία ανοχή» καλεί σε συνέλευση συλλογικότητες και άτοµα για τη διοργάνωση κινητοποίησης και διαµαρτυρίας για τη γυναικοκτονία της Ελένης, φοιτήτριας στη Ρόδο. Η πρόσκληση είναι στην ευρύχωρη αίθουσα ενός ραδιοφωνικού σταθµού, στον 3ο όροφο µιας πολυκατοικίας στα Εξάρχεια. Όταν φτάσαµε εκεί, η αίθουσα ήταν ήδη γεµάτη, κόσµος καθόταν στα διαθέσιµα καθίσµατα, αλλά και στο πάτωµα, και ο προθάλαµος ήταν γεµάτος µε όρθιους και όρθιες. Κάποιες έριξαν την ιδέα να µετακινηθούµε σε αµφιθέατρο του Πολυτεχνείου και πριν προλάβουµε να το καλοσυζητήσουµε, το κλιµακοστάσιο γέµισε µέχρι το ισόγειο και ήταν αδύνατον να πραγµατοποιηθεί η συνέλευση. Οι συγκεντρωµένες ξεκίνησαν µε πορεία προς το Πολυτεχνείο και η συνέλευση πραγµατοποιήθηκε µε 150 περίπου συµµετοχές, γυναικών κυρίως αλλά και ανδρών, εκπροσώπους και µέλη φεµινιστικών συλλογικοτήτων, αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών οργανώσεων, µελών οργανώσεων της Αριστεράς.

Σε ζωντανή σύνδεση οµάδα γυναικών από τη Ρόδο έλεγε ότι θέλουν κάτι να κάνουν, αλλά δεν έχουν τρόπο. ∆ύο-τρεις µέρες αργότερα, συγκροτήθηκε στη Ρόδο πρωτοβουλία ενάντια στην έµφυλη βία. Στην πρώτη της συνέλευση είχε 200 συµµετέχουσες!

Όχι άλλη ανοχή και παθητικότητα!

Η Ελένη, βρέθηκε δολοφονηµένη στη Ρόδο στις 28 Νοεµβρίου. Οι αποκαλύψεις για τη δολοφονία της δεν αφήνουν περιθώρια παρ-ερµηνειών: δολοφονήθηκε µε άγριο τρόπο, από δύο συνοµήλικούς της άνδρες, γιατί αντιστάθηκε στις σεξουαλικές τους ορέξεις. Άλλη µια γυναικοκτονία. Άλλη µία γυναίκα που δολοφονείται µε έµφυλο κίνητρο, επειδή δεν ανταποκρίθηκε στο ρόλο που της προδιαγράφει αυτή η κοινωνία απέναντι στον άνδρα. Επειδή του αντιστάθηκε, επειδή τον εκνεύρισε, επειδή είναι η αδύναµη κι αυτός ο δυνατός, επειδή είναι η κυριαρχούµενη κι αυτός ο κυρίαρχος. Άλλη µία γυναικοκτονία στις 12 (;) που ξέρουµε φέτος. Γιατί δεν υπάρχει κάποια επίσηµη καταµέτρηση γι’ αυτά τα εγκλήµατα.

Συγκλόνισε αυτό το έγκληµα την ελληνική κοινωνία, ίσως γιατί πολλές οικογένειες ταυτίζονται µε την οικογένεια της Ελένης. Πολλά κορίτσια ταυτίζονται µε την ίδια την Ελένη, ίσως γιατί ήταν πολύ νέα. Ίσως γιατί ήταν ιδιαίτερα βίαιη η πράξη. Όµως δεν είναι αυτός ο λόγος που συγκεντρώθηκαν τόσες γυναίκες στη συνέλευση του Πολυτεχνείου. ∆εν είναι αυτός ο λόγος που αποφασίστηκε η διαδήλωση την Παρασκευή 14  ∆εκεµβρίου στην Αθήνα. ∆εν είναι αυτός ο λόγος που, πέρα από κάθε προσδοκία των διοργανωτριών, συγκροτήθηκε η Πρωτοβουλία ενάντια στην έµφυλη βία στη Ρόδο και ακολουθούν κι άλλες πόλεις. Είναι ότι όλο και περισσότερες γυναίκες δεν το ανέχονται άλλο. Είναι ότι πολλές από αυτές αποφασίζουν να µιλήσουν. Είναι ότι κάποιες αποφασίζουν να αγωνιστούν για να το αλλάξουν.

Η βοή των µεγάλων γυναικείων διαδηλώσεων σε Ηνωµένες Πολιτείες, Λατινική Αµερική, αλλά και Ευρώπη, ακούστηκε και στην Αθήνα. ∆ιαδηλώσεις για τα γυναικεία δικαιώµατα, για το δικαίωµα στην άµβλωση, για τις αθωώσεις βιαστών, για τη βία και την κακοποίηση ή το κύµα καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση µε αφορµή την καµπάνια #MeToo. Αλλά και διαδηλώσεις που οι γυναίκες πρωτοστάτησαν σε κινήµατα, όπως αυτό µετά την εκλογή του Τραµπ, αλλά και ενάντια στην υποψηφιότητα Μπολσονάρο, όπου οι γυναίκες λειτούργησαν ως πρωτοπορία. Αυτή η βοή λειτουργεί σαν πρόσκληση και, όπως φαίνεται, όλο και περισσότερες αποφασίζουν να ανταποκριθούν. Τα µηνύµατα από διάφορες γωνιές της Γης είναι πολύ ηχηρά για να τα αγνοήσουµε.

Η κρίση

Η κρίση και οι πολιτικές λιτότητας της τελευταίας δεκαετίας έκαναν τη βία καθηµερινό φαινόµενο. Η βία της ανεργίας, η βία της φτώχειας, της περιθωριοποίησης, του πολέµου, της προσφυγιάς, ακολουθήθηκε από τη βία της κρατικής καταστολής και της δράσης των ακροδεξιών και των φασιστών στο δρόµο, αλλά και των ταχύτατα αναπτυσσόµενων µαφιόζικων δικτύων και πρακτικών. ∆ολοφονίες, ξυλοδαρµοί, πνιγµοί µεταναστών, ταχύτατη εξάπλωση των πρακτικών εκφοβισµού και βίας εµφανίζονται τόσο συχνά στην ηµερήσια ειδησεογραφία που δεν προκαλούν, πλέον, έκπληξη.

Όµως για τις γυναίκες, όπως και για άλλες κοινωνικές οµάδες, το µερίδιο στη βία είναι διπλό και τριπλό. Είναι αυτές που συµµετέχουν µε µεγαλύτερο µερίδιο στην ανεργία, αυτές που κατεξοχήν επωµίζονται την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, αναλαµβάνοντας µεγαλύτερες υποχρεώσεις στο µεγάλωµα των παιδιών, τη φροντίδα της υγείας και της παιδείας για τις οικογένειές τους, εκεί που κοινωνικές παροχές µειώνονται. Όµως, το τίµηµα δε σταµατά εκεί. Τα αποτελέσµατα σχετικών ερευνών είναι αµείλικτα: στην Ε.Ε. «του πολιτισµού και της δηµοκρατίας», 1 στις 3 γυναίκες έχει υποστεί σωµατική ή σεξουαλική βία. Η δυνατότητα χειραφέτησης που πρόσφερε στις γυναίκες η συµµετοχή τους στην παραγωγή, υποχωρεί όταν η κρίση τις αναγκάζει να εξαρτώνται ξανά από το σύντροφό τους και να ανέχονται, για οικονοµικούς λόγους, να παραµένουν σε µια κακοποιητική σχέση. Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερα είναι τα κρούσµατα ενδοοικογενειακής βίας που βγαίνουν στο φως -πόσο µάλλον αυτά που δε βγαίνουν- αντανακλώντας την πίεση και το άγχος της οικονοµικής αδυναµίας που µεταφέρεται στο σπίτι και ξεσπά στις γυναίκες.

Η βαθύτερη αιτία

Όµως, η ρίζα του προβλήµατος της γυναικείας καταπίεσης δεν βρίσκεται στην κρίση των τελευταίων χρόνων. Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της σχέσης µεταξύ ανδρών και γυναικών δεν οφείλεται σε κάποιο γενετικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους. Εµφανίστηκε µαζί µε την εµφάνιση της ατοµικής ιδιοκτησίας και των τάξεων, όταν προέκυψε η ανάγκη µεταβίβασης της ιδιοκτησίας. Συνοδεύτηκε  από την υποχρεωτική µονογαµία της γυναίκας, προκειµένου να εξασφαλιστεί η πατρική γραµµή συγγένειας, δηλαδή η πατριαρχία. Ο Ένγκελς στο βιβλίο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατοµικής ιδιοκτησίας και του Κράτους», έγραφε µε πολύ γλαφυρό τρόπο: «Η ανατροπή της µητριαρχίας είναι η ιστορική ήττα του γυναικείου φύλου από το ανδρικό».

Στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, η ανατροφή των παιδιών, η διατροφή των ανθρώπων, η καθαριότητα και η υγιεινή, η φροντίδα της υγείας, δεν είναι τµήµα της κοινωνικής παραγωγής, αλλά κοµµάτι του ιδιωτικού βίου, υποχρέωση της οικογένειας και εντός αυτής των γυναικών. Με άλλα λόγια, η αναπαραγωγή της εργατικής δύναµης, στην κοινωνία που ζούµε, βασίζεται σε εργασία που δεν πληρώνεται. Για να εξασφαλίζεται ότι οι γυναίκες είναι υποχρεωµένες να το κάνουν αυτό και µάλιστα δωρεάν, κατασκευάζονται τα έµφυλα πρότυπα. Ηθικοί κανόνες και αντιλήψεις που επιφυλάσσουν το σχετικό ρόλο στις γυναίκες. Αναπαράγοντας αυτά τα πρότυπα, αναπαράγεται το ίδιο το σύστηµα.

Οι γυναίκες αγωνίστηκαν και πέτυχαν πολλές φορές να κατοχυρώσουν τα δικαιώµατά τους. Το φεµινιστικό κίνηµα έχει µακρά ιστορία αγώνων και απαριθµεί πολλές και σηµαντικές νίκες. Σήµερα, που ζούµε ένα δυνατό και ελπιδοφόρο ξέσπασµα φεµινιστικών αγώνων, σε πολλές γωνιές της Γης, εµείς οι άνθρωποι της Αριστεράς και των κοινωνικών αντιστάσεων και κινηµάτων, δεν µπορούµε παρά να είµαστε εκεί. Γιατί η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι ο λόγος ύπαρξής µας. Και οι γυναίκες είναι η µισή εργατική τάξη.

Του Αντρέα Βελισσάριου

Σε άλλον ένα «ιστορικό συμβιβασμό» και υποχώρηση (εκ μέρους Σύριζα) φαίνεται να καταλήγει το ζήτημα του διαχωρισμού «διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας». Όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του γνωστού κοινού ανακοινωθέντος μεταξύ Τσίπρα-Ιερώνυμου, αλλά και από τις θέσεις της κυβέρνησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ο «ιερός δεσμός» κράτους – εκκλησίας παραμένει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η στάση του Σύριζα δεν διαφέρει σε τίποτα από τις κωλοτούμπες του πρόσφατου παρελθόντος, στις οποίες φαίνεται ότι έχει πλέον αποκτήσει υψηλή ειδίκευση. Έτσι, στη φαρσοκωμωδία του «τέλους των μνημονίων», και του «Έξω οι βάσεις» έρχεται να προστεθεί τώρα σε… επανέκδοση το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια…

Η Εκκλησία της Ελλάδας έχει αποδείξει διαχρονικά ότι αποτελεί έναν αρτηριοσκληρωτικό µηχανισµό εξουσίας µε χαλύβδινη εσωτερική ενότητα και στοίχιση όταν απειλούνται τα «ζωτικά» της συµφέροντα. Για τους λόγους αυτούς το Μαξίµου δεν επιθυµεί σε καµία περίπτωση να ανοίξει άλλο ένα µέτωπο, ιδιαίτερα µάλιστα µε την αρχιεπισκοπή, δίπλα σε όλα τ’ άλλα (Μακεδονικό, Τουρκία-Κύπρος-ΑΟΖ κ.λπ.) και µε δεδοµένες τις δυσβάστακτες µνηµονιακές δεσµεύσεις. Σε µεγάλο βαθµό παρ’ όλα αυτά κατάφερε να πολώσει το κλίµα και να προκαλέσει τριγµούς εσωτερικά του ιερατείου, που φανερώθηκαν στη συνεδρίαση της Ιεραρχίας, όταν δύο µητροπολίτες (Καισαριανής-∆ανιήλ, Μεσσηνίας-Σάββατος) αποχώρησαν ξεσπαθώνοντας εναντίον του Ιερώνυµου, µε τον πρώτο µάλιστα να κάνει λόγο ευθέως για «κανονικά παραπτώµατα του κ. Ιερωνύµου που δεν παραγράφονται. Οι πολιτικοί µπορεί να παραγράψουν τις ευθύνες τους. Τα κανονικά παραπτώµατα και των µητροπολιτών και των συνοδικών µητροπολιτών και του Αρχιεπισκόπου δεν παραγράφονται ούτε µε τον θάνατό τους. Μπορεί και µετά θάνατο να επικριθούν και να κατακριθούν…».

Εκκλησία – ακροδεξιά

Η «υπαγωγή» της Εκκλησίας στο κράτος, µε αντάλλαγµα την αναγνώριση της προνοµιακής της θέσης στην ελληνική κοινωνία αλλά και την παραχώρηση «κοσµικών εξουσιών» στις ηγετικές της οµάδες, την έχει εξελίξει σε ένα ιδιόµορφο τµήµα του κρατικού µηχανισµού, µε ιδιαίτερο το ρόλο της σαν… σκοταδιστικού ιδεολογικού µηχανισµού. Σε καθοριστικές µάχες του αγωνιζόµενου λαού, η Εκκλησία µέσω της διοίκησής της παρείχε την αναγκαία ιδεολογική κάλυψη τόσο στο αστικό µπλοκ όσο και σε φασιστικά µορφώµατα (από τη χούντα του Παπαδόπουλου… µέχρι το ξέπλυµα της Χ.Α.). Ο «εθνικός» καθεστωτικός ρόλος της Εκκλησίας επιβεβαιώθηκε σε όλες τις µεγάλες καµπές:

1. Στα χρόνια της Κατοχής, στο σύνολο των µητροπολιτών άλλοι συνεργάστηκαν ανοιχτά µε τους κατακτητές , και άλλοι έσπευσαν να αποκηρύξουν τους αντάρτες. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που στάθηκαν δίπλα στον αγωνιζόµενο λαό.

2. Τα χρόνια του Εµφυλίου Πολέµου αποτέλεσαν καθοριστική περίοδο. Παραεκκλησιαστικές οργανώσεις όπως η «Ζωή» µετατράπηκαν σε ισχυρό βραχίονα του αντικοµµουνιστικού αγώνα και σφυρηλατήθηκαν οι ισχυροί δεσµοί Εκκλησίας – στρατού που φανερώθηκαν µετέπειτα στη περίοδο της χούντας. Τότε θεµελιώνεται και η ιδέα του «Ελλάς – Ελλήνων- Χριστιανών».

3. Κατά τη διάρκεια της χούντας η συνύπαρξή της µε την Εκκλησία ήταν ακόµα πιο αρµονική. Ο νέος καταστατικός χάρτης που πέρασε η δικτατορία, χρόνιο αίτηµα της Εκκλησίας, αποτέλεσε την ευκαιρία για να υµνηθεί ο Γ. Παπαδόπουλος για την προσφορά του στην Ορθοδοξία, ενώ επιπλέον οι µισθοί των ιερέων εξισώθηκαν µε των δηµοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος τίµησε τον Γ. Παπαδόπουλο για την προσφορά του στην Ορθοδοξία µε τον Μεγαλόσταυρο του τάγµατος του Απ. Παύλου.

4. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 στη µάχη για την αντιµετώπιση της Αριστεράς, είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές για το ρόλο των µητροπολιτών, στα παραρτήµατα του γνωστού σχεδίου «Περικλής», για τον περιορισµό της δράσης της Αριστεράς.

5. Πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγµα, η κοινή υποβολή µήνυσης για βλασφηµία από τον Μητροπολίτη Πειραιά, Σεραφείµ, µε βουλευτές της Χρυσής Αυγής, εναντίον του θεατρικού έργου Corpus Christi το 2012.

Ρατσιστικός λόγος

Εκτός, όµως, από τα παραπάνω στοιχεία, ακόµη πιο επικίνδυνη είναι η εκφορά ενός ιδιαζόντως ρατσιστικού λόγου, ο οποίος εκτείνεται σε τρεις βασικούς άξονες: Το Ισλάµ, τους Εβραίους και τους οµοφυλόφιλους. Το Ισλάµ, όπως έχει συµβεί και σε άλλες δυτικές κοινωνίες, αποτελεί την κατεξοχήν απειλή και τον κύριο στόχο. Χαρακτηρίζεται δηµοσίως σαν ανθρωποφαγές κατασκεύασµα, καταστροφική λατρεία που αντίκειται στο Σύνταγµα, ενώ τονίζεται διαρκώς ο βίαιος και επικίνδυνος χαρακτήρας του. Οι Εβραίοι, από την άλλη πλευρά, ανέκαθεν αποτελούσαν στόχο της Εκκλησίας ακόµα και σε βιβλία, όπως του Μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήµονα το 1984, στο οποίο οι Εβραίοι κατηγορούνται σχεδόν για όλα τα δεινά του ελληνικού έθνους. Μάλιστα ο Μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείµ, σε συνέντευξή του, έφτασε στο σηµείο να υποστηρίξει ότι ο Χίτλερ ήταν όργανο του παγκόσµιου σιωνισµού προκειµένου να αποκτήσουν οι Εβραίοι το δικό τους κράτος. Τέλος, η οµοφυλοφιλία, που καταγγέλλεται σαν ανωµαλία και ψυχοπαθολογική έκφραση, αποτελεί τον τρίτο σηµαντικό κρίκο στην αλυσίδα του ρατσιστικού λόγου της Εκκλησίας. Ο χώρος δεν επαρκεί για να προστεθούν επιπλέον αναφορές, µιας και άλλα θρησκευτικά δόγµατα αντιµετωπίζονται επίσης µε µειωτικό και ρατσιστικό τρόπο. Να τονιστεί ότι ο ρατσιστικός λόγος της Εκκλησίας είναι κατά βάση πολιτισµικός. Με άλλα λόγια, δεν τονίζεται η βιολογική κατωτερότητα ανθρώπων και οµάδων, αλλά κυρίως η πολιτισµική τους κατωτερότητα σε σχέση µε την ορθόδοξη θρησκεία και το ελληνικό έθνος.

Εκκλησιαστική περιουσία

H εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πλέγµα που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νοµικά Πρόσωπα ∆ηµοσίου ∆ικαίου (µητροπόλεις, ναοί, µονές, προσκυνήµατα, ιδρύµατα, κληροδοτήµατα). Ο δαιδαλώδης ιστός αυτών των ΝΠ∆∆ κρύβει αποτελεσµατικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα µάτια. Σύµφωνα µε στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας αγγίζει το 1.300.000 στρέµµατα. Από αυτά, 732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις,189.000 γεωργικές, ενώ περίπου 400.000 στρέµµατα χαρακτηρίζονται «διακατεχόµενα», αφού γι’ αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι µόνον η αξία της περιουσίας της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονοµικών (ΕΚΥΟ) της Εκκλησίας της Ελλάδος (χωρίς δηλαδή το συνυπολογισµό µητροπόλεων, µονών και ναών) υπολογίζεται περίπου σε 700 εκατοµµύρια ευρώ. Σε αυτήν περιλαµβάνονται κατοικίες, καταστήµατα και χώροι στάθµευσης σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Ανάµεσά τους, το κτήριο της οδού Μητροπόλεως, όπου στεγαζόταν το υπουργείο Παιδείας, το κτίριο της Εµπορικής Τράπεζας στην οδό Πανεπιστηµίου, καθώς και το ξενοδοχείο «Ηλέκτρα» στην οδό Ερµού. H EKYO στο Λεκανοπέδιο διαθέτει περισσότερα από 350 ακίνητα, συνολικής επιφάνειας άνω των 60.000 τµ. Ταυτόχρονα έχει συστήσει δύο Ανώνυµες Εταιρείες (Α.Ε.), µία για τη διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, µε την επωνυµία «Υποστήριξη Επιχειρησιακών και Χρηµατοδοτικών Προγραµµάτων Μελετών και Έργων, Ανώνυµη Εταιρεία» και µία για τη διαχείριση της περιουσίας της.

Επίσης, η Εκκλησία είναι σηµαντικός µέτοχος στην Εθνική Τράπεζα και σε άλλες εµπορικές τράπεζες. Το 2008 η Ελληνική Εκκλησία κινήθηκε ιδιαίτερα δυναµικά στο χρηµατοπιστωτικό σύστηµα αγοράζοντας 1.600.000 µετοχές της Εθνικής Τράπεζας (κόστος 30 εκ. ευρώ) αυξάνοντας ταυτόχρονα το χαρτοφυλάκιο της στα 7.785.405 οικονοµικά προϊόντα.

Όσον αναφορά τη µισθοδοσία των κληρικών, το ετήσιο κονδύλι αγγίζει το ύψος του 1 δισεκατοµµυρίου ευρώ και διατίθεται µέσω του κρατικού προϋπολογισµού.

Συµφωνία-διαχωρισµός

Το προσύµφωνο µεταξύ Ιερώνυµου-Τσίπρα συνοδεύεται από οικονοµικούς όρους, που αποτελούν µια ήπια έως µηδαµινή εκδοχή του διαχωρισµού της Εκκλησίας από το κράτος. Το σηµείο 11 της συµφωνίας εναποθέτει στην εθελοντική διάθεση της Εκκλησίας την εκχώρηση περιουσιακών στοιχείων της για αξιοποίηση. Με αυτό τον τρόπο παραχωρεί το 50% της περιουσίας αυτής στην Εκκλησία, αποσύροντας την αµφισβήτηση που εγείρει το ελληνικό δηµόσιο από το 1952 γι’ αυτές τις τεράστιες εκτάσεις και περιουσίες (άρθρα 11,12,13). Επιπλέον, η κυβέρνηση δεσµεύεται ότι το κράτος αναλαµβάνει εσαεί το βάρος της µισθοδοσίας των κληρικών που, όµως, δεν θα καταβάλλεται από την Ενιαία Αρχή Πληρωµών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους αλλά µε τη µορφή πάγιας επιδότησης που θα εγγράφεται στον προϋπολογισµό. ∆ηλαδή οι ιερείς θα πληρώνονται από το κράτος µε επιδότηση, χωρίς να θεωρούνται δηµόσιοι υπάλληλοι. Βρείτε τις διαφορές..! Πραγµατικός διαχωρισµός κράτους-εκκλησίας θα ήταν η κατάργηση της µισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος και η πληρωµή τους από εισφορές των πιστών. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερώνονταν θέσεις στο δηµόσιο για την πρόσληψη προσωπικού σε νοσοκοµεία, σχολεία και πανεπιστήµια που στο 2018 συνεχίζουν να επιτελούν έργο χάρις στον εθελοντισµό και την προσφορά των εργαζοµένων, οι οποίοι καθηµερινά αγωνίζονται για να αποτρέψουν την ολική κατάρρευση της υγείας και της παιδείας.

Επιµέρους ρυθµίσεις που έγιναν στο παρελθόν, όπως η εξίσωση του πολιτικού γάµου µε τον θρησκευτικό ή οι πιθανές αλλαγές στο µάθηµα των θρησκευτικών, δεν αποτελούν και δεν εντάσσονται σε µια πολιτική διαχωρισµού. Αντιθέτως, αποτελούν πρόχειρα και πρόσκαιρα σχέδια που αποσκοπούν κυρίως στον αποπροσανατολισµό της κοινωνίας από άλλα τρέχοντα καυτά ζητήµατα…

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Τεράστιες οι ευθύνες µιας κάποιας «αριστεράς» στην εθνικιστική, µισαλλόδοξη και αντιδραστική επανεµφάνιση της άκρας δεξιάς ευρέος φάσµατος

Η περίοδος που ο Αλέξης Τσίπρας αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωµία των µαθητικών καταλήψεων εναντίον του νόµου Κοντογιαννόπουλου και της γενικότερης, νεοφιλελεύθερης πολιτικής της τότε κυβέρνησης της Ν∆ επικρίνεται από το πολιτικό και δηµοσιογραφικό κατεστηµένο της χώρας σαν ανώµαλη και πολιτικοοικονοµικά επιζήµια. Οι καταλήψεις και γενικά οι κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στην πολιτική της προδροµικά νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αποτιµώνται σαν… τροχοπέδη για τη χώρα, που έτσι δεν… ευτύχησε να έχει από τότε πλήρες µνηµόνιο προτού εµφανιστεί το «κανονικό». Μέχρι να προσχωρήσει στο νεοφιλελεύθερο και µνηµονιακό στρατόπεδο, ο Τσίπρας άκουγε συχνά τον µειωτικό και απαξιωτικό χαρακτηρισµό του «προέδρου του δεκαπενταµελούς», σαν δήθεν φαρµακερή υπενθύµιση του πολιτικού και αγωνιστικού του παρελθόντος.

Τα στερνά, βέβαια, νικούν τα πρώτα – είναι νόµος της ζωής. Πάντως τότε, οι (παρα)κρατικοί πυρήνες της δεξιάς και της άκρας δεξιάς ήταν, φυσικά, έξω και όχι µέσα στις καταλήψεις, και κυβερνητικά υποκινούµενοι και κατευθυνόµενοι – όχι ότι έχει αλλάξει κάτι και πολύ, αλλά σε αυτό θα επανέλθω παρακάτω. Με καδρόνια, µε δοκάρια, µε στιλέτα και σιδερολοστούς συγκεντρώνονταν και φωνασκούσαν έξω από τις καταλήψεις τα απολειφάδια της χίτικης δεξιάς. Προσπαθώντας ανεπιτυχώς να σκορπίσουν το φόβο στους µαθητές και να κλονίσουν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Και κάπου εκεί, µεταξύ άλλων τερατωδών και άθλιων σκηνικών, δολοφονήθηκε και ο Νίκος Τεµπονέρας, για να µην ξεχνιόµαστε.

Κοντά τριάντα χρόνια µετά, η άκρα δεξιά ευρέος φάσµατος, από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή έως τη σκληροπυρηνική πτέρυγα της Ν∆, προσπαθεί να φτιάξει κατ’ αρχάς «αντικυβερνητικό», αλλά κυρίως αντι-αριστερό και αντικοµµουνιστικό κλίµα, µε αφορµή το µακεδονικό, µεταχειριζόµενη τα πάλαι ποτέ κατακριτέα, τα πάλαι ποτέ ανώφελα, τα πάλαι ποτέ πολιτικοοικονοµικώς επιζήµια µέσα αγωνιστικής πάλης.

Καταλήψεις λοιπόν σε ορισµένα σχολεία, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας, χωρίς πραγµατικό πολιτικό έρεισµα, χωρίς κυρίως µαζικότητα -και ας προσπαθούν ορισµένοι χρήσιµοι ηλίθιοι να κάνουν και εδώ το άσπρο, ναζιστικό µαύρο- και από την ανάποδη, µε ακαριαία αντιφασιστική δράση από τη µαθητιώσα νεολαία, ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο και µαχητικό µήνυµα. Όµως, το φαινόµενο χρήζει προσοχής, παρά την περιθωριακότητά του, καθώς προστίθεται στα γεγονότα και τα φαινόµενα δυναµικής επανεµφάνισης της άκρας δεξιάς στα δηµόσια πράγµατα – µετά από µια κάποια περίοδο «νηνεµίας» κυρίως λόγω της δίκης της Χρυσής Αυγής και των όσων συντριπτικών για τις δολοφονικές δραστηριότητες της οργάνωσης αποκαλύπτονται.

Το Μακεδονικό σαν αφορµή…

Το µακεδονικό αποτελεί ξανά την αφορµή για την εθνικιστική αντεπίθεση και την πλαστογράφηση όχι µόνο της ιστορίας αλλά και της καυτής ταξικής επικαιρότητας εν γένει. ∆εν είναι η πρώτη φορά. Και το 1992, έναν χρόνο µετά τις µεγαλειώδεις µαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι άνωθεν κυβερνητικές εντολές επιστράτευαν τους µαθητές και τα σχολεία στα συλλαλητήρια για το… όνοµα, που είχαν έντονο εθνικιστικό, ανθρωποφαγικό και µιλιταριστικό χρώµα – για να επαναλάβει την «πατάτα» το ΠΑΣΟΚ το 1994. Κάποιοι διοργανωτές και συνθηµατολόγοι αυνανίζονταν µε… γαλανόλευκα τανκς στα Σκόπια! Κατά τα άλλα η υπερήφανη, µικρά και έντιµος Ελλάς στήριζε ανέκαθεν τη… σταθερότητα και τη… µη αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια! Και, ας το υπενθυµίσουµε, τα συλλαλητήρια αυτά αποτέλεσαν τη βασική αιτία για να βρεθεί η Χρυσή Αυγή ανάµεσα στους συγκεντρωµένους και να στρατολογήσει στελέχη και µέλη, όπως για παράδειγµα έχει παραδεχθεί δηµόσια ο Γερµενής. Μια χαρά βόλεψε το µακεδονικό και το… όνοµα την επανασύσταση της εθνικοφροσύνης του κράτους και την παρασκηνιακή, δολοφονική δράση του παρακράτους τις τελευταίες τρεις, νεοφιλελεύθερες και ταξικά άγριες δεκαετίες της χώρας. Τι γυρεύουν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία «µας», reloaded! Γιατί, κατά τα άλλα, σας αρπάζουµε το πορτοφόλι και το υστέρηµα, µε κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

…και η Αριστερά

Το θέµα είναι τι δουλειά έχει µια κάποια «αριστερά» µέσα σε όλον αυτόν τον συρφετό. Τι δουλειά έχει να εµφανίζεται ως «πατριωτική» δύναµη «ευθύνης» και να απαγγέλλει όλη την πλαστογραφία της νεοφασιστικής εθνικοφροσύνης περί Μακεδονίας, αλυτρωτισµών, ονοµάτων, επιθέτων, σκοπιµοτήτων και συνωµοσιολογιών. Τι δουλειά έχει να λειτουργεί ως οιονεί «σκληρός» διαπραγµατευτής στο πλευρό της σηµερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Γιατί, στην πραγµατικότητα, αυτό συµβαίνει όταν βγαίνουν στο δρόµο και διαδηλώνουν οι µακεδονοεθνικόφρονες ή στέλνουν τα παιδάκια τους να κάνουν κατάληψη για το… όνοµα, και όχι, παραδείγµατος χάριν, για το αν έχουν πετρέλαιο στο σχολείο για να ζεσταθούν χειµωνιάτικα ή αν µαθαίνουν σωστά γράµµατα στα θρανία. Όλοι αυτοί δεν στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά παίζουν το διπλό παιχνίδι της, πουλώντας νταηλίκι, µπραβιλίκι και µίσος προς τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας όχι ως κρατική οντότητα, αλλά ως κοινωνία, µε τις εκεί οξείες ταξικές αντιθέσεις της. Και κάπως έτσι το εδώ κοµµάτι αυτής της «αριστεράς» ούτε που κατάλαβε τι έτρεξε µε το δηµοψήφισµα και την εκεί αποδοκιµασία της «συµφωνίας» και συνέχισε στον ίδιο, αυτοκαταστροφικό και ολισθηρό, κατηφορικό δρόµο.

Η άβολη αλήθεια

Και εδώ ερχόµαστε σε µια εξαιρετικά άβολη αλήθεια. Η εν Ελλάδι «αριστερά» αυτής της πάστας έχει προ πολλού πάψει να µελετά τους κλασικούς και τη θεωρητική και πολιτική κληρονοµιά της, και φυσικά, τα λάθη της, που επαναλαµβάνει µε εκνευριστική συνέπεια. Όταν, για παράδειγµα, καταφεύγουν οι φασίστες σε καταλήψεις, έπρεπε να χτυπούν καµπανάκια από το ναζιστικό παρελθόν, όταν ο Χίτλερ, ωµά και κυνικά, οµολογούσε στον «Αγώνα του» ότι θα είναι στρατηγική επιλογή του Εθνικοσιαλιστικού Κόµµατος να χρησιµοποιήσει µέσα πάλης και εµβλήµατα (η µαυροκόκκινη σβάστικα φτιάχτηκε µε αυτή την πρόθεση) της Αριστεράς, «για να σκορπίσουµε τη σύγχυση για τις πραγµατικές µας προθέσεις ανάµεσα στις τάξεις των εργατών, ώστε να τους ποδηγετήσουµε». Στις τάξεις των εργατών, και των υποψηφίων εργατών τού αύριο, τους µαθητές και τους φοιτητές τού σήµερα.

Στη Γερµανία της πρώιµης Βαϊµάρης, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, τα λεγόµενα «παιδιά της περιπλάνησης», τα περισσότερα ορφανά, άλλα, παιδιά άνεργων και κατεστραµµένων οικονοµικά και κοινωνικά οικογενειών την επαύριο της επαχθούς Συνθήκης των Βερσαλλιών, τα οποία ζυµώθηκαν συνειδησιακά µέσα στο κλίµα της συνωµοσιολογίας για την «πισώπλατη µαχαιριά», τη γενικόλογη σπερµολογία για την «µπολσεβικική συνωµοσία ενάντια στον Κάιζερ», τις µισαλλόδοξες επιθέσεις εναντίον των Εβραίων, των τσιγγάνων και των ψυχικά αναπήρων. Αυτή η γενιά, χονδρικά στελέχωσε τις συµµορίες της χιτλερικής νεολαίας και έγινε αργότερα κρέας στα κανόνια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου. Μια γενιά της απογοήτευσης και της κατήφειας, του κλίµατος µίσους και φρίκης και, φυσικά, γενιά στη σκιά της ήττας της επαναστατικής Αριστεράς, κάτω από τις ξιφολόγχες των ακροδεξιών Φράικορπς και τις επιδοκιµασίες της κυβερνώσας σοσιαλδηµοκρατίας του Έµπερτ.

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Το παιχνίδι της µετωνυµίας

Aυτό που παλιότερα γνωρίζαµε µε το όνοµα του «γκεµπελισµού», σήµερα έχει µετονοµαστεί σε Μετα-Αλήθεια· λες και η αναφορά στο ναζισµό, στις πιο σκληρές πτυχές της ιστορίας θα πληγώσει ή θα θίξει κάποιον, και ένας πολιτισµένος άνθρωπος θα έπρεπε αυτό να το αποφεύγει. Αυτή η µετωνυµία, της µετα-αλήθειας αντί του γκεµπελισµού, δεν είναι µια µεµονωµένη περίπτωση· µια ολόκληρη σειρά από έννοιες που παραδοσιακά χρησιµοποιούσαµε στην Αριστερά, έχουν τώρα καινούργιο όνοµα. Για παράδειγµα, έγινε τώρα συνηθισµένο να µιλάνε για τις «ελίτ» αντί να χρησιµοποιούν την παλιά καλή έννοια της «κυρίαρχης κοινωνικής τάξης» ή της «αστικής τάξης» ή της «άρχουσας τάξης», ίσως επειδή φοβούνται ότι ο συνοµιλητής τους θα τροµάξει από τη βιαιότητα των λέξεων, ή µάλλον, από τη βιαιότητα των προθέσεων που αυτές προδίδουν. Ενώ, από την άλλη µεριά, ποιον θα µπορούσε άραγε να τροµάξει η χρήση της λέξης «ελίτ» και η οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια της «µετα-αλήθειας»; Στην καλύτερη περίπτωση, η χρήση τους υποδηλώνει πόσο µορφωµένος είναι αυτός που τη χρησιµοποιεί.

Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ευνοούν αυτή τη µετατόπιση των λέξεων· ίσως να υπάρχουν πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, που η τύχη τούς έφερε λιγότερο κοντά στα βιβλία και τη βιωµένη δηµόσια ιστορία, και των οποίων η ιστορική µνήµη ξεθωριάζει µε γρήγορους ρυθµούς τώρα που ο νεοφιλελευθερισµός εκπαιδεύει κάθε νέα γενιά να νιώθουν ότι ζουν σε ένα είδος διαρκούς παρόντος, χωρίς ιστορικό παρελθόν· πόσοι γνωρίζουν, άραγε, σήµερα, ποιος ήταν ο Γκέµπελς και οι µέθοδοι που χρησιµοποιούσε για να διαστρέψει την αλήθεια;

Αυτό το παιχνίδι της µετωνυµίας, που αδειάζει τις λέξεις από τις αιχµές τους, είναι παλιό, και σίγουρα θα αναδεικνύαµε πρωταθλητές σε αυτό ολόκληρη τη γραµµή οργανώσεων και κοµµάτων που προέκυψαν από τον παλαιό Συνασπισµό, αλλά πάνω από όλους τον κυβερνητικό Σύριζα.

Από πού απορρέει, όµως, ο ισχυρισµός ότι οι όροι «µετα-αλήθεια» και «γκεµπελισµός» είναι συνώνυµα ή έστω παραπλήσιες έννοιες;

Μετα-αλήθεια και γκεµπελισµός

Τόσο η έννοια της µετα-αλήθειας όσο και του γκεµπελισµού, είναι το όνοµα µιας µορφής ανορθολογισµού που διεκδικεί επιθετικά την πρωτοκαθεδρία από τον ορθολογισµό· όχι όµως µε ανοιχτά επιθετικό τρόπο, όχι όπως ο Χριστιανισµός και οι άλλες θρησκείες· είναι ένας ανορθολογισµός που ενδύεται τα εξωτερικά γνωρίσµατα του αυθεντικού ορθολογισµού προκειµένου να πάρει τη θέση του και να στραφεί εναντίον του διαβρώνοντας την εσωτερική του συνοχή. Η µετα-αλήθεια χρησιµοποιεί ως υλικά τις µισές αλήθειες και ατόφια ψέµατα, ατάκτως σωρευµένα και παράλογα διασυνδεδεµένα, πάντα όµως υπό την εξωτερική όψη της ορθολογικής απόδειξης· αλήθειες που µπορούν να επαληθευτούν µε το κριτήριο της πρακτικής ανακατεύονται αλλοπρόσαλλα µε ανακρίβειες και αποσιωπήσεις, και το σηµαντικό αναµιγνύεται σε ίσες δόσεις µε το ασήµαντο. Η µετα-αλήθεια είναι µια τέχνη του αµαλγάµατος και του υπονοούµενου· είναι το προϊόν µιας διαδικασίας που παίρνει ως πρώτη ύλη την ίδια την πραγµατικότητα και τη µεταποιεί µε τα εργαλεία του ανορθολογισµού ώστε να διαστρέψει το νόηµά της.

Τα παραδείγµατα είναι καθηµερινά από την πολιτική πρακτική µιας κυβέρνησης που εφάρµοσε το τρίτο µνηµόνιο και της οποίας τα στελέχη οµιλούν και φέρονται µε τρόπο που θέλει να µας πείσει ότι ζούµε κάτι άλλο από αυτό που έχουµε υποστεί ακριβώς χάρη σε αυτή την κυβέρνηση.

Παράδειγµα πρώτο: Το ποσοστό ανεργίας δεν βρίσκεται πια σε δυσθεώρητα ύψη· ιδού µια αναµφισβήτητη αλήθεια. Αυτό που αποσιωπάται από την κυβέρνηση είναι ότι η µείωση της ανεργίας οφείλεται στη µετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων από την Ελλάδα προς άλλες χώρες, οφείλεται στην εκρηκτική αύξηση της µερικής απασχόλησης, της επισφάλειας, και της περιθωριοποίησης µακροχρόνιων ανέργων και αποθαρρηµένων που δεν αναζητούν πια εργασία.

Παράδειγµα δεύτερο: Ο δείκτης της φτώχειας µειώθηκε· είναι και αυτό µια αναµφισβήτητη αλήθεια. Αυτό που αποσιωπάται είναι ότι ο δείκτης της φτώχειας είναι λανθασµένος, διότι όσο µειώνεται το ΑΕΠ τόσο µειώνεται και ο δείκτης· είναι τόσο κραυγαλέα λανθασµένος, που αν µειωθεί το εισόδηµα µιας κατηγορίας µισθωτών που είναι πάνω από το όριο της φτώχειας (ας πούµε, για παράδειγµα, αν το εισόδηµα των δηµοσίων υπαλλήλων µειωθεί) και όλα τα άλλα εισοδήµατα παραµείνουν ως είχαν προηγουµένως, ο δείκτης θα καταγράψει µείωση του ποσοστού φτώχειας. Η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (Eurostat) γνωρίζει την ανεπάρκεια του δείκτη και για το λόγο αυτό δηµοσιεύει και έναν άλλον, διορθωµένο, δείκτη που λαµβάνει ως κριτήριο το κατώφλι φτώχειας µιας αρχικής χρονιάς (π.χ. το 2008). Η ελληνική κυβέρνηση διαλέγει όµως από την πραγµατικότητα ό,τι τη βολεύει, και αν δεν τη βολεύει καθόλου, φτιάχνει ένα φαντασιακό οµοίωµά της.

Αυτά είναι µόνο δύο από τα παραδείγµατα των ασκήσεων µετα-αλήθειας, στα οποία επιδίδονται οι Συριζαίοι. Αλλά δεν θα µπορούσαµε να παρακάµψουµε και το πιο πρόσφατο: οι συντάξεις δεν πρόκειται να µειωθούν· να µια ακόµη αλήθεια, η οποία όµως εµφανίστηκε από την κυβερνητική προπαγάνδα µε τρόπο τέτοιο ώστε µια µεγάλη µερίδα των συνταξιούχων (και µη) να µην αντιληφθούν ότι οι προβλεπόµενες από τη µνηµονιακή πολιτική µειώσεις θα εφαρµοστούν τελικά από το 2020 και για όλες τις επόµενες χρονιές· διότι η µισή αλήθεια ήταν πρωτοσέλιδο και η άλλη µισή (η σηµαντικότερη) ήταν µια υποσηµείωση.

Το τραγικό και το κωµικοτραγικό

Η µετα-αλήθεια είναι ακριβώς αυτό που έκανε η ναζιστική προπαγάνδα και φέρει το όνοµα του γκεµπελισµού, αλλά τότε βέβαια τα συµφραζόµενα αυτής της πρακτικής ήταν διαφορετικά: τότε η παραµόρφωση της πραγµατικότητας (αυτού δηλαδή που όντως συµβαίνει να υπάρχει) γινόταν το δοχείο για τις πιο ευτελείς τάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, για τον ετερόκλητο νοητικό και συναισθηµατικό χυλό που είναι ο καθηµερινός ναζισµός. Αυτό ισχύει και στον υπαρκτό, σηµερινό ναζισµό. Πρόκειται για διαδικασία φασιστικοποίησης µε την ισχυρή έννοια του όρου, επειδή τώρα πια δεν πραγµατοποιείται µόνο «από τα πάνω», από το Κόµµα ή από το Κράτος· πραγµατοποιείται επίσης «από τα κάτω», αναδύεται δηλαδή µέσα στους κόλπους των ίδιων των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Ακόµη χειρότερα: η άνοδος της µετα-αλήθειας, ως όχηµα του ναζισµού, δηµιουργεί και υποδοχές για τη συµµαχία του µε µερίδες της αστικής τάξης, που ως συνήθως βλέπουν σε αυτόν το κοινωνικό ρόπαλο µε το οποίο θα καθυποτάξουν όλες τις ιστορικές τάσεις κοινωνικής χειραφέτησης, από τον κοµµουνισµό και τον σοσιαλισµό µέχρι τα κινήµατα κοινωνικών δικαιωµάτων. Ακόµη και σε µια συγκυρία σαν τη σηµερινή, µε τις δυνάµεις της κοινωνικής χειραφέτησης στο ναδίρ της ισχύος τους, ακόµη και τώρα η άρχουσα τάξη ενδιαφέρεται για το ρόπαλο του ναζισµού, επειδή διακατέχεται από άσβεστο µίσος που δεν καταλαγιάζει µε την πολιτική της νίκη, αλλά ζητάει εκδίκηση ακόµη και πάνω στο ηµιθανές σώµα του κοµµουνισµού, του αναρχισµού και όλων όσων τόλµησαν µέχρι σήµερα να αµφισβητήσουν την κυριαρχία της.

Η µετα-αλήθεια, ο γκεµπελισµός, είναι πολιτική πρακτική του ναζισµού, παλιού και νέου, είναι όµως πολιτική πρακτική και της κυβέρνησης του Σύριζα. Τα ιστορικά συµφραζόµενα, οι ιστορικές συνθήκες και οι στόχοι είναι βέβαια διαφορετικοί, και η άσκηση της πρακτικής της µετα-αλήθειας από µόνη της δεν κάνει κάποιον ναζί. Έτσι, δίπλα στην τραγική µορφή ύπαρξης της µετα-αλήθειας στο ναζισµό, ιστορικό και σύγχρονο, µπορούµε να τοποθετήσουµε την κωµικοτραγική µορφή της συριζαϊκής µετα-αλήθειας, αυτής της κωµικής όπερας, της οποίας όµως η γελοία πλευρά δεν είναι καθόλου αθώα.

Το RedTopia αναδημοσιεύει την επιστολή παραίτησης του στελέχους της ΑΡΑΝ Παναγιώτη Σωτήρη από το Π.Σ. της ΛΑΕ.

Είναι γνωστό ότι εδώ και κάποιο διάστημα έχω παραιτηθεί από τη γραμματεία της Λαϊκής Ενότητας. Η παραίτηση αυτή έγινε επειδή δεν είμαι πλέον μέλος του πανελλαδικού γραφείου της Αριστερής Ανασύνθεσης και με αυτή την έννοια δεν θα μπορούσα να συνεχίζω να εκπροσωπώ την οργάνωσή μου σε ένα όργανο όπως η γραμματεία ενός μετώπου. Όμως, παρέμεινα μέλος του ΠΣ της ΛΑΕ, στο οποίο είχα εκλεγεί από την πρώτη και μέχρι στιγμής μόνη συνδιάσκεψη του μετώπου.

Όμως, θεωρώ ότι δεν μπορώ να είμαι πλέον μέλος του ΠΣ της Λαϊκής Ενότητας. Αφορμή, αλλά όχι αιτία, τα όσα έγιναν στην τελευταία συνεδρίαση του ΠΣ, στην οποία φάνηκε η πραγματική πολιτική αδυναμία της ΛΑΕ να λειτουργήσει ως ένα μέτωπο που μπορεί να συμβάλει στην αναγκαία ανασύνθεση μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς.

Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση η πλειοψηφία του ΠΣ της ΛΑΕ απέρριψε οποιαδήποτε πρόταση θα σηματοδοτούσε αφενός την προσήλωση της ΛΑΕ σε μια λογική αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου, αφετέρου την παραίτηση από μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για την προς τα έξω παρουσία και εκπροσώπηση του μετώπου.

Ειδικότερα, απορρίφθηκαν και οι δύο προτάσεις που κατέθεσε η αριστερή πτέρυγα της ΛΑΕ: τόσο αυτή που αποσαφήνιζε ότι η ΛΑΕ παραμένει προσανατολισμένη στο στόχο της συνεργασίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις, όσο και αυτή που έθετε επί της ουσίας την ανάγκη ο εκπρόσωπος Τύπου του μετώπου να μην είναι μέλος του Αριστερού Ρεύματος.

Εάν κανείς εξετάσει αυτές τις προτάσεις, θα τις θεωρήσει μάλλον συμβιβαστικές και συμβολικές κινήσεις. Ουσιαστικά ήταν μια συμβολική επιμονή στο στόχο του αριστερού μετώπου και μια επίσης συμβολική συμπλήρωση της δημόσιας παρουσίας ώστε αυτή να μην μονοπωλείται από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Προσωπική μου γνώμη θα ήταν ότι θα έπρεπε να είχε τεθεί συνολικά θέμα ηγεσίας της ΛΑΕ και συνολικής αναπροσαρμογής της γραμμής  της.

Η απόρριψη αυτών των προτάσεων και μάλιστα με πλειοψηφία 56%-44%, από τη μεριά του Αριστερού Ρεύματος, απέδειξε ότι πλέον πολύ δύσκολα μπορούμε να μιλάμε για μια παραγωγική μετωπική πολιτική διαδικασία μέσα στη ΛΑΕ.

Γνωρίζω ότι αρκετές συντρόφισσες και σύντροφοι θα πουν ότι αυτή η συνεδρίαση ανέδειξε το πρόβλημα, απέδειξε ότι υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη γραμμή, ότι μπορεί να ανοίξει και άλλο η συζήτηση. Δεν συμμερίζομαι αυτή την εκτίμηση. Η ΛΑΕ έχει δείξει τα πολιτικά της όρια. Είναι ένα μέτωπο στο οποίο η –οριακά– πλειοψηφούσα τάση του δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δικά της πολιτικά όρια και την κληρονομιά των κακών παραδόσεων του ελληνικού ρεφορμισμού στις οποίες επιμένει (οικονομισμός, «αναπτυξιολαγνεία», κοινοβουλευτισμός, φλερτάρισμα ακόμη και με εθνικιστικές απόψεις). Η απροθυμία αριστερής αυτοκριτικής και για την περίοδο του Συνασπισμού και για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι από αυτή την άποψη το χαρακτηριστικότερο σύμπτωμα. Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπορεί αυτή η συγκεκριμένη ηγετική ομάδα να έχει τη στοιχειώδη δημοκρατική αντίληψη που αναλογεί σε ένα μέτωπο, δηλαδή σε μια συνύπαρξη διαφορετικών ρευμάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν όλες οι τάσεις να αναγνωρίζονται στην κοινή πολιτική κατεύθυνση.

Προφανώς και τα προβλήματα αυτά δεν ξεκίνησαν τώρα. Και όσες και όσοι συμμετείχαμε στη ΛΑΕ και στη όργανά της φέρουμε ευθύνη για όλα αυτά. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την ανάγκη, έστω και τώρα να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα της ΛΑΕ και μια ακολουθία σφαλμάτων και χαμένων ευκαιριών. Αναφέρω ενδεικτικά:

•           Την ίδια την προβληματική συγκρότηση της ΛΑΕ μπροστά στις εκλογές του 2015 όπου χάθηκε η ευκαιρία να υπάρξει εκλογική συνεργασία ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως συνεργασία δύο αυτοτελών μετώπων, που θα είχε διαμορφώσει άλλους όρους. Μπορεί να φέρει μεγάλη ευθύνη η τότε πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όμως φέρει ευθύνη και η πλευρά του Αριστερού Ρεύματος που δεν διευκόλυνε ακριβώς τη διαδικασία. Να το πω απλά: ούτε το Αριστερό Ρεύμα ήθελε ένα ψηφοδέλτιο που θα λεγόταν ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα είχε συλλογική εκπροσώπηση και πλαίσιο με σαφήνεια ως προς το έξω από την ΕΕ.
•           Τη χαμένη ευκαιρία μετά το «τραύμα» της μη εισόδου στη Βουλή, η ΛΑΕ να παίξει το ρόλο του καταλύτη για μια διαδικασία αυτοκριτικής και ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αντίθετα, σε πολιτικό επίπεδο προκρίθηκε η λογική της αναμονής της επικείμενης κατάρρευσης της κυβέρνησης και οργανωτικά μια καρικατούρα προσπάθειας να αποκτήσουμε «κομματική γραφειοκρατία».
•           Την καθυστερημένη ρήξη με το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτοδιοικητικό και συνδικαλιστικό επίπεδο που είχε ως αποτέλεσμα μια διαρκή πολιτική αιμορραγία και που μείωνε την ικανότητα απεύθυνσης σε ένα δυναμικό που ήθελε πρώτα από όλα να δει ότι γίνεται πραγματική τομή με το παρελθόν.
•           Την αποτυχία της συνδιάσκεψης που δεν μπόρεσε ούτε να κάνει ένα προχώρημα στη γραμμή, αφού ένα αριστερό πρόγραμμα συνδυάστηκε με τη λογική του πατριωτικού αντιμνημονιακού μετώπου, ούτε στη δημοκρατία, με αποκορύφωμα τη μη ολοκλήρωσή της ακριβώς πάνω στο θέμα του καταστατικού και της δημοκρατικής συγκρότησης.
•           Την ιδιαίτερα προβληματική λειτουργία των οργάνων και ιδίως της πολιτικής γραμματείας, αφού κυριαρχούσε μια γενικόλογη συζήτηση με τις αποφάσεις να προκύπτουν κυρίως από το στενό κύκλο της ηγεσίας.
•           Τη διαρκή επαναφορά του θέματος των συνεργασιών με ρεύματα και απόψεις έξω από το πλαίσιο της αριστεράς, από το ΕΠΑΜ μέχρι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, στο πλαίσιο μιας στρεβλής αντίληψης του μετώπου που δεν μπορούσε να κατανοήσει την ανάγκη σαφών ιδεολογικών οριοθετήσεων προς απόψεις που φλέρταραν επικίνδυνα με εθνικιστικές και ξενόφοβες απόψεις, όπως και την ανάγκη σαφέστερης ταξικής αναφοράς.
•           Τη διαρκή υποβάθμιση του προγραμματικού στόχου της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, που αντί να παρουσιάζεται ως αναγκαία ρήξη για να ξεδιπλωθεί μια διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού με σοσιαλιστικό ορίζοντα, σε σκληρή σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, παρουσιαζόταν ως ευκαιρία απλώς τροφοδότησης της οικονομίας με ρευστότητα και «ανάπτυξης».
•           Την αδυναμία της ΛΑΕ να έχει γραμμή για το «Μακεδονικό», καθώς το Αριστερό Ρεύμα επέμεινε σε απόψεις που συντονίζονταν με την κυρίαρχη λογική και απηχούσαν πλευρές του ελληνικού εθνικισμού («αλυτρωτισμός της ΠΓΔΜ» κ.λπ), με αποκορύφωμα την παρουσία του Παναγιώτη Λαφαζάνη σε ακροδεξιό κανάλι.
•          Την προσπάθεια μονοπώλησης της δημόσιας παρουσίας από ένα λόγο εύκολης καταγγελίας, χωρίς επικοινωνία με νεότερες γενιές και χωρίς περιεχόμενο που να πείθει ότι εκπροσωπούμε την εναλλακτική, σε συνδυασμό με μια κωμικοτραγική καταγγελία «σχεδίων φίμωσης» από ΜΜΕ και δημοσκόπους παρότι συγκριτικά με άλλους χώρους της «πέραν των τειχών» αριστεράς η ΛΑΕ έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ.

–

Για όλα αυτά, το επαναλαμβάνω, φέρω και εγώ ευθύνη. Όμως, αυτή τη στιγμή δεν βλέπω κάποια πραγματική διάθεση να υπάρξει μια άλλη κατεύθυνση. Και η τελευταία συνεδρίαση του ΠΣ της ΛΑΕ ήταν για μένα η οριστική απόδειξη.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Προφανώς και η ΛΑΕ δεν είναι το μόνο πρόβλημα στην ελληνική αριστερά. Στην πραγματικότητα διαμορφώνεται ένα ιδιαίτερα αρνητικό τοπίο, όπου η αδυναμία της ΛΑΕ να αποτελέσει καταλύτη για το αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο, συναντιέται με τον εμμονικό σεχταρισμό της πλειοψηφίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που απειλεί με πλήρη παραταξιοποίηση όχι μόνο των κεντρικών εκλογικών κατεβασμάτων αλλά και των συνδικαλιστικών και αυτοδιοικητικών εγχειρημάτων, κάνοντας πολύ πιθανό το αρνητικό ενδεχόμενο να βρεθούμε σε αρκετές περιπτώσεις με σχήματα που θα ανταγωνίζονται σε δήμους και περιφέρειες για να υπερψηφιστούν από τους ίδιους αγωνιστές.

Προφανώς επίσης και στη ΛΑΕ υπάρχουν αγωνίστριες και αγωνιστές, απαραίτητοι για οποιοδήποτε σχέδιο ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς. Αλλά τα μέτωπα και οι συλλογικότητες ως προς τη χρησιμότητά τους κρίνονται τελικά από τη γραμμή, το πρόγραμμα και την ικανότητα να έχουμε παραγωγική πολιτική διαδικασία. Η ΛΑΕ ως προς αυτά έχει αποτύχει.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οποιαδήποτε εκδοχή επαναστατικής στρατηγικής σήμερα χρειάζεται και μια πρακτική Ενιαίου Μετώπου δηλαδή μια εκδοχή ενός αναγκαστικά αντιφατικού αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου εντός του οποίου οι επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις θα διεκδικούν την ηγεμονία. Όμως, η ΛΑΕ δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει το πρόπλασμα ενός τέτοιου μετώπου. Μπορούσε, όμως, να πάρει πρωτοβουλίες και δεν το έκανε. Σε αυτή τη βάση σέβομαι και στηρίζω τις συντρόφισσες και συντρόφους της ΑΡΑΝ που συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη μέσα στο ΠΣ της ΛΑΕ, όμως εγώ δεν θεωρώ ότι είχε νόημα πλέον να συνεχίσω να συμμετέχω σε αυτό το όργανο.

Σήμερα, το τοπίο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στον τόπο μας είναι ένα τοπίο ήττας που αποτυπώνεται σε όλες τις παραλλαγές σεχταρισμού, στην παλινδρόμηση σε προηγούμενους τρόπους πολιτικής, στη θεωρητική οκνηρία και τον πρακτικισμό. Πιστεύω ότι νέες κοινωνικές δυναμικές θα βγουν στο προσκήνιο που θα μπορέσουν να ταρακουνήσουν αυτή την κατάσταση. Όμως, αυτό απαιτεί τον κόπο της συλλογικής σκέψης, της αποτίμησης, της βαθιάς αυτοκριτικής και της προετοιμασίας για τις επόμενες κρίσιμες στιγμές.

Σήμερα χρειαζόμαστε το άνοιγμα μιας στρατηγικής συζήτησης. Για το πώς μπορούν οι αντιφατικές λαϊκές εκρήξεις να αποκτήσουν χαρακτηριστικά σύγχρονου παρατεταμένου λαϊκού πολέμου και δυνάμει «ιστορικού μπλοκ» με ορίζοντα την εξουσία. Για τις πολιτικές, οργανωτικές και μορφωτικές δομές που μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση. Για μια σύγχρονη εκδοχή δυαδικής εξουσίας». Για νέες μορφές στράτευσης και πειθαρχίας ενάντια στην εξατομίκευση και την ηττοπάθεια. Για το Ενιαίο Μέτωπο ως εργαστήρι πολιτικοποίησης και στρατηγικής.

Και αυτή η συζήτηση πρέπει να έχει αποτελέσματα. Όχι μόνο σε επίπεδο λόγου και ανάλυσης, αλλά και σε σχήματα, πρωτοβουλίες και κινήματα που να κάνουν πράξη μια τέτοια κατεύθυνση. Με όλη την τόλμη και την δημιουργική ασέβεια που αυτό μπορεί να σημαίνει.

Κοντολογίς θα κριθούμε από το βαθμό στον οποίο θα έχουμε αλλάξει. Και σε ποια κατεύθυνση. Στην επαναστατική πολιτική κρινόμαστε από τα λιθαράκια που βάζουμε για την κοινωνική αλλαγή, όχι από τον «πρότερον έντιμον βίον».

Συντροφικά,

Παναγιώτης Σωτήρης

πηγή: https://lastingfuture.blogspot.com/2018/12/blog-post.html

(σύνθημα σε τοίχο του Παρισιού)

Του Χάρη Παπαδόπουλου

Ο «πρόεδρος των πλούσιων» σε πανικό

Το έκτακτο διάγγελµα του Γάλλου προέδρου της ∆ηµοκρατίας το βράδυ της 10ης ∆εκέµβρη ήταν προαναγγελία πανωλεθρίας. Οι αυξήσεις 100 ευρώ στους µισθούς, η απαλλαγή από τη φορολογία των υπερωριών και των χαµηλότερων συντάξεων και τα ευχολόγια είναι πολύ λίγα για να κατευνάσουν την οργή του κόσµου. Ταυτόχρονα, είναι πάρα πολλά για να εκτελεστούν από τον προϋπολογισµό χωρίς νέους φόρους ή κοινωνικές περικοπές. Τα µέτρα που αναγκάστηκε να ανακοινώσει στο διάγγελµά του ο Μακρόν φαίνεται πως θα κοστίσουν έως 10 δισ. ευρώ στον προϋπολογισµό. Ο πρόεδρος δεν δήλωσε από πού θα τα αφαιρέσει. Την ίδια ώρα ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να επιστρέψει ο «Φόρος αλληλεγγύης του πλούτου».

Αυτόν το φόρο στις µεγάλες περιουσίες τον κατάργησε ο ίδιος ο Μακρόν. Η επαναφορά του θα µπορούσε να συνεισφέρει 4 δισ. στον προϋπολογισµό αποκλειστικά από τις τσέπες των πλούσιων. Αλλά ο επικεφαλής του γαλλικού κράτους, ακόµη και στριµωγµένος στον τοίχο από τους εξεγερµένους, δεν αποφασίζει να ενοχλήσει τους έχοντες και κατέχοντες ζητώντας τη συνεισφορά τους.

Για να κάνουµε τη σύγκριση: τη δεκαετία του ’30 ο Αµερικανός πρόεδρος Ρούζβελτ µπορούσε να αντιµετωπίσει τους µεγαλύτερους καπιταλιστές της χώρας, που ήταν εξαγριωµένοι µε την εξαγγελία του Νιου Ντηλ, λέγοντάς τους στα ίσα: «Κύριοι, καλύτερα να χάσετε τα καπέλα σας, παρά τα κεφάλια σας!». Αλλά συγκρίνουµε ανόµοια µεγέθη. Έναν ηγέτη της αστικής τάξης µε έναν ασήµαντο υπάλληλό της. Ο Μακρόν αποδείχθηκε Βοναπάρτης µε καρδιά λαγού.

Το διάγγελµα Μακρόν ήρθε πολύ αργά και ήταν πολύ αδύναµο για να αποτρέψει τις κινητοποιήσεις. Υπήρξε, όµως, εξαιρετικά χρήσιµο για να υπενθυµίσει σε όλη τη Γαλλία και τον κόσµο πως οι αυξήσεις στους µισθούς κερδίζονται µε σκληρές µάχες και όχι µε «εκκλήσεις για κοινωνικό διάλογο». Την ίδια ώρα έδειξε πως η πολιτική κυριαρχία του «ακραίου κέντρου» -του οποίου ο Μακρόν υπήρξε το εξέχον ευρωπαϊκό παράδειγµα- αποµένει ένα πουκάµισο αδειανό όταν κατεβαίνουν στο δρόµο οι µάζες.

Με έναν ηγέτη που στον ενάµιση χρόνο θητείας του ο κόσµος ζητεί µαζικά την παραίτησή του, δεν µπορούν η Γαλλία και η αστική της τάξη να πορευτούν πουθενά. Ο Μακρόν από σηµαία της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας µεταµορφώνεται σε παράγοντα ανασφάλειας και διχασµού για τους καπιταλιστές, στη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόµη και αν η Κοµισιόν δεχτεί να κάνει τα στραβά µάτια για τις αλχηµείες στον προϋπολογισµό που σηµαίνουν τα µέτρα Μακρόν, ήδη η Ιταλία του Σαλβίνι δηλώνει έτοιµη να κάνει το ίδιο µε τον δικό της.

Το καθεστώς «του νόµου και της τάξης» θα χρειαστεί σύντοµα να συσπειρωθεί γύρω από άλλη ηγετική φιγούρα.

Η Αριστερά ψάχνει ακόµη τον βηµατισµό της

Ένα δεξιό καθεστώς που υποχωρεί πανικόβλητο και εξαγγέλλει αυξήσεις στους µισθούς για να µην καταρρεύσει, θα έπρεπε να προκαλεί ενθουσιασµό και εγρήγορση µάχης στις ηγεσίες των αριστερών κοµµάτων και των συνδικάτων. Η πραγµατικότητα -δυστυχώς- είναι πολύ διαφορετική.

Το NPA και άλλες µικρότερες οµάδες της επαναστατικής αριστεράς ξεπέρασαν τον πρώτο δισταγµό και µπήκαν ένθερµα στις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων. Η επαναστατική αριστερά προσπαθεί να ενοποιήσει στον κοινό αγώνα κατά του Μακρόν τον ξεσηκωµό των σχολείων, αλλά και την αναταραχή στις πανεπιστηµιακές σχολές, µαζί µε όποιες κινητοποιήσεις εργαζοµένων αναπτύσσονται. Αλλά οι οργανώσεις αυτές είναι ολιγάριθµες. Έχουν αποδυναµωθεί κατά τα χρόνια που κυριαρχούσε η αποστράτευση και η ιδιώτευση. Και δεν έχουν αποκτήσει ακόµη γερούς δεσµούς µε εργατικούς χώρους.

Το κόµµα του Μελανσόν «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι το σχετικά µαζικό αριστερό κόµµα, που αγκάλιασε εξαρχής τα κίτρινα γιλέκα στηρίζοντας ξεκάθαρα τις κινητοποιήσεις τους. Οι οπαδοί του Μελανσόν βρίσκονται στα µπλόκα και τους δρόµους. Αλλά το κόµµα του Μελανσόν είναι πρωταγωνιστής µονάχα στις πράγµατι εντυπωσιακές τηλεοπτικές δηλώσεις του ίδιου. Ο Μελανσόν καλεί σαφέστατα το λαό στο δρόµο, αλλά δεν προτείνει κανένα σχέδιο, καµιά στόχευση, πέρα από το κοινοβουλευτικό τερτίπι της πρότασης µοµφής κατά του Μακρόν – που δεν θα έχει και κανένα αποτέλεσµα.

Για τον Μελανσόν υπάρχει µόνο ο «λαός». ∆εν φαίνεται να του περνά από το µυαλό πως ένα συγκεκριµένο κοµµάτι του λαού, η οργανωµένη εργατική τάξη, µπορεί να κάνει τη διαφορά στην ανατροπή του Μακρόν µε γενική απεργία και καταλήψεις. ∆εν υπάρχει καµιά κατεύθυνση για καλέσµατα στους εργατικούς χώρους.

Η ρητορική Μελανσόν ταιριάζει πολύ µε τον µέσο όρο συνείδησης του κόσµου που κατεβαίνει αγανακτισµένος στο δρόµο. Και επειδή τους εκφράζει περίπου όλους, δεν προσφέρει πρωτοπόρες ιδέες σε κανέναν.

Το Σοσιαλιστικό Κόµµα είναι αρκετά κλικ πιο οκνό και πιο ανυπόφορα κοινοβουλευτικό από τον Μελανσόν και φανερά τον ακολουθεί, θέλοντας και µη, στις πρωτοβουλίες του, διατυπώνοντας µόνο πιο ανιαρές και µπερδεµένες θέσεις. Εξάλλου, το Σοσιαλιστικό Κόµµα της Γαλλίας έχει τους πιο αδύναµους δεσµούς µε τα µέλη του από όλα ίσως τα αντίστοιχα κόµµατα της Ευρώπης. ∆εν έχει ιδιαίτερη σχέση µε τις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων. Και ούτε θα µπορούσε να έχει.

Όποιος δεν θέλει να ζυµώσει

Αλλά το κόµµα που έχει σχεδόν  εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό τις µέρες των κίτρινων γιλέκων είναι το µεγαλύτερο, σε αριθµό οργανωµένων µελών, σε όλη τη γαλλική Αριστερά: Το Κοµµουνιστικό Κόµµα.

Στην αρχή, κρύφτηκε πίσω από τη µεγάλη αριστερή οµοσπονδία συνδικάτων που ελέγχει, τη CGT. Στις πρώτες κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων η CGT κράτησε απαξιωτική στάση δηλώνοντας πως «τα µέλη της δεν θα πορευτούν στο δρόµο µαζί µε τους οπαδούς της ακροδεξιάς». Μάλιστα, αντέτειναν στα µπλόκα και τις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων τον «κοινωνικό διάλογο», µε αίτηµα αυξήσεις στους µισθούς και όχι τη µείωση της φορολογίας.

Όµως, τα κίτρινα γιλέκα όχι µόνο περιέλαβαν στα 42 αιτήµατά τους σηµαντική αύξηση µισθών και συντάξεων, αλλά πέτυχαν ήδη τις πρώτες αυξήσεις µέσω του ανυποχώρητου αγώνα. Έτσι, οι κινητοποιήσεις στο δρόµο προκάλεσαν στους συνδικαλιστές ηγέτες της αριστεράς κρίση και διχασµό.

Την Πέµπτη 6 ∆εκέµβρη και ενώ η αστυνοµία είχε ήδη ξεπεράσει τον εαυτό της σε όργιο καταστολής σε βάρος των µαθητών, η CGT, µαζί µε τις δεξιότερες συνδικαλιστικές συνοµοσπονδίες FO, CFDT και άλλες, εξέδωσαν κοινή διακήρυξη. Χωρίς να αναφέρει κουβέντα για το όργιο αστυνοµοκρατίας, η διακήρυξη τόνιζε: «Ο κοινωνικός διάλογος πρέπει επιτέλους να βρει τη θέση του σ’ αυτή τη χώρα» και «(…)κάνουµε κάλεσµα η κυβέρνηση να διασφαλίσει ασφαλείς διαπραγµατεύσεις και να ακουστούν οι διάφορες απόψεις µέσα στον κοινωνικό διάλογο, σε πανεθνικό επίπεδο (…)».

∆ύο ώρες µετά, η CGT εξέδωσε βιαστικά δική της διακήρυξη που καταδίκαζε την αστυνοµική βία, ενώ κάλεσε για «µέρα δράσης», δηλαδή κινητοποιήσεις χωρίς απεργία, για την Παρασκευή 14 ∆εκέµβρη. Γιατί τόση ραθυµία;

Είναι φανερό πως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της αριστεράς θυµάται καλά τα µαθήµατα του Μάη ‘68: Τότε, µετά τη νύχτα των «οδοφραγµάτων» της 10ης Μάη και το όργιο της αστυνοµικής βίας η CGT είχε καλέσει σε γενική απεργία µόλις για τις 13 Μάη, ελπίζοντας να εκτονώσει το κλίµα µε µια εντυπωσιακή χειρονοµία. Όµως, η εργατική τάξη µε τη γενική απεργία µπήκε σε κίνηση που εξελίχθηκε σε χιονοστιβάδα καταλήψεων εργοστασίων έως τα µέσα Ιούνη του 1968. Ήταν η πιο µαζική γενική απεργία στην Ιστορία.

Σήµερα οι γραφειοκράτες κωλυσιεργούν ελπίζοντας σε εκτόνωση. Αλλά το κρύο ντους της ηγεσίας προκάλεσε κίνηση στη βάση. Έτσι, σειρά παραρτηµάτων της CGT ενώθηκαν στο δρόµο στις 1 και 8 ∆εκέµβρη µε τα κίτρινα γιλέκα. Χαρακτηριστικά οι ανακοινώσεις τόσο της CGT Énergie Paris όσο και της κλαδικής οµοσπονδίας FNIC-CGT (εργαζόµενοι χηµικής βιοµηχανίας και πετρελαίου) είναι ιδιαίτερα καυστικές απέναντι στην προδοσία της ηγεσίας και καλούν σε «ταξικό πόλεµο» τα µέλη τους.

Το Γαλλικό Κοµµουνιστικό Κόµµα επιχειρεί πλέον να δείξει αντικυβερνητικό προφίλ, καταθέτοντας πρόταση µοµφής µαζί µε τον Μελανσόν και τους σοσιαλιστές. Και, πολύ σηµαντικότερο, περιφερειακοί σύµβουλοι και συνδικαλιστές του κόµµατος, ανακοινώνουν πως θα στηρίξουν µε την παρουσία τους τις κινητοποιήσεις των µαθητών για να τις περιφρουρήσουν από την αστυνοµία.

Και τώρα;

Το κίνηµα των κίτρινων γιλέκων είναι σε πορεία ανόδου και το κράτος του Μακρόν σε πανικό και υποχώρηση. Τα κίτρινα γιλέκα εδώ και βδοµάδες διαθέτουν το καλύτερο σύνθηµα για να ενοποιήσουν την οργή του κόσµου: «Μακρόν, παραιτήσου!». Όλη η Αριστερά δίστασε, προσπάθησε να ξεφύγει από την ευθύνη. Τελικά ακολούθησε το σύνθηµα γκρινιάζοντας και σέρνοντας τα πόδια της.

Όµως το σύνθηµα αυτό θέτει ωµά το ζήτηµα της εξουσίας.

Και η πολιτική κρίση στη Γαλλία έχει µόλις αρχίσει.

Το ΜΕΤΑ καλεί όλους τους εργαζομένους, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τους συνταξιούχους και τους νέους να δώσουν δυναμικό «παρών»στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώνεται από τις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία, την Τρίτη 18 Δεκέμβρη 2018 και ώρα 6.30μμ., στην πλατεία Κοραή, καθώς και στην πορεία που θα ακολουθήσει προς τη Βουλή, όπου και θα ψηφίζεται ο Προϋπολογισμός 2019.

Η κατάθεση του Προϋπολογισμού 2019 αξιοποιείται από τη κυβέρνηση ως μοχλός εξωραϊσμού της πολιτικής της και δημιουργίας προσδοκιών ότι μπαίνουμε στο δρόμο της οριστικής εξόδου από τα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας, στην οδό της ανάπτυξης και σταδιακής βελτίωσης της ζωής του ελληνικού λαού.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα. Με βάση τα επίσημα στοιχεία, χρειάζεται κατ’ αρχάς να δούμε την πορεία της ελληνική οικονομίας και τις προοπτικές της, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη γενικότερη πορείας της διεθνούς οικονομίας και ιδιαίτερα της ευρωζώνης. Η τελευταία το 2019, προβλέπεται να έχει να έχει αύξηση του ΑΕΠ 1,9%, έναντι 2% το 2018 και 2,4% το 2017, ο πληθωρισμός θα κινηθεί περί το 2%, ενώ η ανεργία γύρω στο 18,5%. Η ελληνική οικονομία από την πλευρά της, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εισηγητικής Έκθεσης του Προϋπολογισμού 2019, παρά τα σημάδια ασθενικής ανάκαμψης τα τελευταία χρόνια (αύξηση ΑΕΠ 2018 γύρω στο 2% σε σχέση με προβλέψεις για 2,5%, ανεργία γύρω στο 18,5%), δεν εμφανίζει δυναμική ανάκαμψης και έξοδο από την κρίση.

Οι περισσότεροι δείκτες παρουσιάζουν οριακή βελτίωση (σχεδόν μηδενική αύξηση κατανάλωσης και επενδύσεων, οριακή μείωση ανεργίας με διεύρυνση των προγραμμάτων ελαστικής εργασίας, συνέχιση της φυγής νέων στο εξωτερικό, υπερφορολόγηση λαϊκών στρωμάτων, κυρίως με έμμεσους φόρους, μείωση κοινωνικών δαπανών, συρρίκνωση αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ένταση κατασχέσεων και πλειστηριασμών κά). Αντίθετα η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια σημειώνει «άνθιση» ενώ η «φτωχοποίηση» του ελληνικού λαού συνεχίζεται καλύπτοντας μια περίοδο δέκα ετών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΑΕΠ από 242,1 δις € το 2008, λόγω κρίσης και Μνημονίων, βυθίστηκε σταδιακά ως το 2016 στα 174,4 δις (μείωση -28%), ενώ 2018 προβλέπεται να ανέλθει στα 185,6 δις €.

Το 2019, οι προβλέψεις για το ΑΕΠ αναφέρουν αύξηση 2,5%, η οποία θεωρείται υπεραισιόδοξη από τον ΟΟΣΑ, ΕΕ και ΔΝΤ (προβλέπουν γύρω στο 2%) δεδομένου ότι η αύξηση της κατανάλωσης θα είναι οριακή (ιδιωτική 1,1% και δημόσια 0,6%), ενώ οι επενδύσεις θα κινηθούν στα ίδια επίπεδα με 2018. (Οι κρατικές επενδύσεις περικόπτονται κατά 550 εκατ. για να πιαστούν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» και οι ιδιωτικές παρ’ ότι προβλέπεται αύξηση 11,9%, θεωρείται ανεδαφική αφού ίδιες προβλέψεις υπήρχαν το 2018 και τελικά θα αυξηθούν μόλις 0,8%). Από την άλλη δεν προβλέπεται καμιά θετική εξέλιξη στο ξεπέρασμα της πιστωτικής στενότητας των τραπεζών και παροχή ρευστότητας στις επιχειρήσεις. Τέλος το εξωτερικό ισοζύγιο θα βελτιωθεί ελαφρά σε σχέση με το 2018 (εξαγωγές +5,8% και εισαγωγές +5,2%), ενώ θα επιδεινωθεί ο πληθωρισμός (από 0,8% σε 1,2%).

Η υπεραισιοδοξία εξέλιξης βασικών οικονομικών δεικτών, στο νέο Προϋπολογισμό 2019, εκδηλώνεται με την πρόβλεψη επίτευξης υψηλών «πλεονασμάτων» (3,96% του ΑΕΠ το 2018 και 4,25% το 2019), στη βάση του οποίων …«θεμελιώνονται» προεκλογικές υποσχέσεις, για παροχές ύψους 910 εκατ. € το 2019, ορισμένες μεταχρονολογημένες για το 2020!

Έσοδα και δαπάνες νέου Προϋπολογισμού 2019. Το σύνολο των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού καρατομείται κατά 1,3 δισ. ευρώ και διαμορφώνεται στα 56,9 δισ., από 58,2 δισ. φέτος, ενώ οι νέοι στόχοι είναι χαμηλότεροι κατά 573 εκατ. ακόμη και σε σχέση με τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου που ψηφίστηκε το καλοκαίρι.

Τα καθαρά ποσά φόρων (δηλαδή χωρίς τις επιστροφές σε δικαιούχους) θα απογειωθούν κατά 1 δισ. Ειδικότερα, από 45,4 δισ. φέτος, προβλέπεται να φτάσουν τα 46,4 δισ. το 2019, στοιχείο ενδεικτικό του εύρους των παρεμβάσεων που θα γίνουν προκειμένου να «κλειδώσει» ο στόχος. Προβλέπεται αύξηση εσόδων από ΦΠΑ κατά 200 εκατ. € και από ειδικούς φόρους κατανάλωσης κατά 140 εκατ. €.

Την ίδια ώρα, το πακέτο με τα «αντίμετρα» περιλαμβάνει νέα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου. Μεταξύ των προωθούμενων διατάξεων δεσπόζουν:

• Η κρατική επιδότηση στο 50% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για νέους μισθωτούς έως 24 ετών, με ποσό ύψους 51 εκατ. για το 2019.

• Η μείωση του εταιρικού φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη κατά τέσσερις μονάδες, από το 29% στο 25%, σε βάθος τετραετίας, αρχής γενομένης από το 2019 (28% από 29%).

• Η μείωση φορολογίας και επί των διανεμόμενων κερδών, στο 10% από 15%.

• Επιπλέον, παρότι οι παλιές συντάξεις προσωρινά διασώζονται από περικοπές, οι νέες έχουν ήδη περικοπεί (με βάση το Νόμο Κατρούγκαλου 2016) και όλες μαζί θα υποστούν σταδιακή μείωση 8-10% λόγω της αύξησης του πληθωρισμού, αφού θα παραμείνουν «παγωμένες» ως το 2022.!!

Με πρόσφατη νομοθετική παρέμβασή της η κυβέρνηση θωρακίζει το νόμο λαιμητόμο (Ν.4387/16) και τον διατηρεί σε απόλυτη ισχύ. Ταυτόχρονα αυξάνει η ….«ουρά αναμονής» των νέων συνταξιούχων για τη χορήγηση σύνταξης. Επίσης περικόπτονται κονδύλια στήριξης ευπαθών κοινωνικών ομάδων σε σχέση με τις εξαγγελίες Α. Τσίπρα στη ΔΕΘ. Προβλέπεται επίσης οριακή μείωση ΕΝΦΙΑ (10% μεσοσταθμικά) και μείωση κατά 1/3 των ασφαλιστικών εισφορών σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες. Την ίδια ώρα που δίδονται φοροαπαλλαγές στις μεγάλες επιχειρήσεις, διατηρείται η μείωση του αφορολόγητου 40% από το 2020, ενώ η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ κρίσης επίπεδα (751 €) έχει παραπεμφθεί στις «καλένδες», παρ’ ότι τα κέρδη των ΑΕ & ΕΠΕ τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται σε «άνθιση».!

Σημαντικές είναι επίσης οι περικοπές στη μισθοδοσία των εργαζόμενων στο δημόσιο, καθώς και των κοινωνικών δαπανών (συντάξεις, υγεία, παιδεία, πρόνοια, απασχόληση, επιδόματα ανεργίας, κοινωνικά επιδόματα κά). Ειδικότερα οι δαπάνες μισθοδοσίας περιορίζονται κατά 3,8% (από 13,5 δις σε 13 δις) και η επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 935 εκατ.

Χωρίς τέλος η επίθεση σε Υγεία – Παιδεία – Ασφάλιση. Οι κρατικές δαπάνες για την υγεία διατηρούνται σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα 3.824 εκατ ευρώ, ποσοστό σχεδόν 2% του ΑΕΠ. Τα χρηματοδοτικά κενά καλούνται να τα καλύψουν οι πολίτες είτε έμμεσα μέσω του ΕΟΠΥΥ ο οποίος στηρίζεται στις εισφορές των ασφαλισμένων  είτε άμεσα με πληρωμές από την τσέπη τους.

Ακόμα και αν στην κρατική χρηματοδότηση προστεθεί η χρηματοδότηση από τον ΕΟΠΥΥ για τις υπηρεσίες υγείας, οι συνολικές δημόσιες δαπάνες θα παραμείνουν στα επίπεδα γύρω από το 5% με μεγαλύτερη πιθανότητα να υπολείπονται ακόμα και αυτού του ποσοστού.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η συνολική χρηματοδότηση των Νοσοκομείων για τις λειτουργικές τους ανάγκες και πρόσθετες αμοιβές (από το κράτος, τον ΕΟΠΥΥ και τα ίδια έσοδα) υπολείπεται των δαπανών κατά 598 εκατ. ευρώ. Συγκεκριμένα, για τα Νοσοκομεία προβλέπονται έσοδα 2.541 εκατ. ευρώ και έξοδα 3.139 εκατ. ευρώ. Θεωρητικά αυτό το έλλειμμα θα καλυφθεί από ταμειακά υπόλοιπα των νοσοκομείων. Αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατό να συμβεί αυτό τη στιγμή που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των νοσοκομείων τον Οκτώβριο του 2018 ήταν 476 εκατ. ευρώ και οι συνολικές οφειλές πολύ περισσότερες.

Οι δαπάνες για την Παιδεία, στο νέο προϋπολογισμό εμφανίζονται ακόμα περισσότερο μειωμένες, σε απόλυτους αριθμούς (από τα 7,360 δισ. ευρώ στα 7,316 δισ. ευρώ).

Χαρακτηριστικά, για τον ενοποιημένο προϋπολογισμό των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης προϋπολογίζεται πλεόνασμα ύψους 1,673 δισ. ευρώ!

Από αυτά, 910 εκατ. είναι το πλεόνασμα που προϋπολογίζεται στα ασφαλιστικά ταμεία, παρότι η χρηματοδότησή τους από τον τακτικό προϋπολογισμό θα μειωθεί κατά 935 εκατ. (από τα 14,79 δισ. φέτος, σε 13,855 δισ. το 2019)!

Η συνολική δαπάνη για τις συντάξεις μειώνεται κατά 275 εκατ. ευρώ (από 28,662 δισ. στα 28,387 δισ.), ενώ ειδικά το κονδύλι για τις κύριες συντάξεις μειώνεται κατά 348 εκατ.

Παράλληλα, και ενώ η παραπέρα μείωση των συντάξεων κάνει αχρείαστη για το 2019 τη μεταφορά πόρων από το Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ), το χαράτσι της «εισφοράς αλληλεγγύης» θα καταβάλλεται κανονικά και προβλέπεται να φτάσει στα 648 εκατ. ευρώ, διαμορφώνοντας το συνολικό πλεόνασμα και αυτού του φορέα στα 1,378 δισ.

Από την άλλη αυξάνονται οι δαπάνες για προγράμματα απασχόλησης κατά 140 εκατ. (στην ουσία ανακύκλωσης ανέργων). Σημαντικές περικοπές γίνονται στις μεταβιβάσεις προς τους ΟΤΑ (από 3,2 δις σε 2,4 δις), ενώ παράλληλα μεταφέρονται οι αρμοδιότητες καταβολής προνοιακών επιδομάτων από τους Δήμους στον ΟΠΕΚΑ. Ειδικότερα οι κεντρικοί αυτοτελείς πόροι προς του ΟΤΑ (ΚΑΠ), περικόπτονται από 3,1 δις σε 2,4 δις και οι επιχορηγήσεις στους ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού, από 90 σε 43 εκατ. Αντίθετα οι στρατιωτικές δαπάνες (σε μεγάλο βαθμό εξυπηρετούν σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ) αυξάνονται από 3.280 σε 3.359 εκατ. (+2,4%), ενώ οι δαπάνες για Αθλητισμό-Πολιτισμό μειώνονται από 318 σε 305 εκατ. € (-4,2%).! Τέλος όσον αφορά τις δοσοληψίες με την ΕΕ, προβλέπεται καθαρή μείωση κονδυλίων από 4,1 δις σε 3,8 δις €.!

Δημόσιο χρέος, «πλεονάσματα», ιδιωτικοποιήσεις, τράπεζες. Στο μεγάλο θέμα του Χρέους, ο νέος Προϋπολογισμός δεν φέρνει κάτι καινούργιο, αλλά συνεχίζει την πολύμορφη καταλήστευση του ελληνικού λαού για πληρωμή των τοκοχρεολυσίων (13-14 δις ετησίως) με «αιματηρά πλεονάσματα» από τη φορολεηλασία λαϊκών στρωμάτων, μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών, καταλήστευση δημόσιας περιουσίας, ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, κατασχέσεων για χρέη στις ΔΟΥ, κά. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δημόσιο χρέος στο τέλος του 2018 εκτιμάται σε 335 δις € ή 180,4% του ΑΕΠ, ενώ το σύνολο των δαπανών εξυπηρέτησης (τοκοχρεολύσια) στο διάστημα 2009-2017, ανήλθαν 336,2 δις.!

Ιδιαίτερα αρνητικές είναι οι εξελίξεις στα χρέη φορολογούμενων προς το δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία και «κόκκινα δάνεια» στις τράπεζες. Σύμφωνα με στοιχεία της ΑΑΔΕ, το Σεπτέμβρη ’18, το συνολικό ύψος χρεών στις ΔΟΥ, ήταν 103 δις (από τα οποία 16,3 δις είναι «ανεπίδεκτα είσπραξης»), ενώ ο αριθμός των φορολογουμένων με χρέη, ανέρχονταν σε 4,3 εκατ. άτομα! Δηλ. 1 στους 3 φορολογούμενους! Από αυτούς το 1,8 εκατ. φορολογούμενοι είναι σε καθεστώς «αναγκαστικής είσπραξης» (κατασχέσεις μισθών, τραπεζικών λογαριασμών, περιουσιακών στοιχείων, κά). Αν υπολογίσουμε και τις εκατοντάδες χιλιάδες οφειλέτες στα ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες, αποκτούμε μια εικόνα της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού.

Η κυβέρνηση «επαίρεται» για την επίτευξη υψηλών «πρωτογενών πλεονασμάτων», τα οποία το 2018 εκτιμώνται σε 7,5 δις (3,98% του ΑΕΠ) και το 2019 σε 8,1 δις (4,25% του ΑΕΠ). Ωστόσο δεν πρόκειται για «παραγωγικά πλεονάσματα», αλλά «πλεονάσματα φτώχειας» μέσω της φορολεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων, μείωσης μισθών-συντάξεων, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, κά. Ειδικότερα τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις το 2018 υπολογίζονται σε 2.152 εκατ., από τα οποία μόνο 738 πραγματοποιήθηκαν (τα υπόλοιπα είναι σε εκκρεμότητα), ενώ το 2019 υπολογίζονται σε 1.531 εκατ. Κατά συνέπεια το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα» είναι προϊόν άγριας «φτωχοποίησης» (παίρνουν από τη μια τσέπη 100 και επιστρέφουν στην άλλη 10).! Ακόμα και αν σε περιορισμένο βαθμό υπάρχει κάποια αναδιανεμητική διάσταση, αυτή κινείται στη λογική της ελεημοσύνης (κουπόνια για συσσίτια) και δεν καταπολεμά τις βαθύτερες αιτίες της φτωχοποίησης, αντίθετα τη διαιωνίζει. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ένα νοικοκυριό με δύο ενήλικα μέλη και συνολικό ετήσιο εισόδημα 7.500 €, θα έχει ετήσιο «κοινωνικό μέρισμα» 675 €, ενώ με εισόδημα ως 13.500 €, θα έχει 375 €.!

Συνολικά ο Προϋπολογισμός 2019, παρ’ ότι χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση «μεταμνημονιακός», έχει στο …«DNA» του όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων, δεδομένου ότι κινείται στα πλαίσια των δεσμεύσεων του νέου «άτυπου» Μνημονίου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Ιούνιο 2018, για το διάστημα 2019-2022. Ωστόσο για την κυβέρνηση, λες και δεν …«τρέχει τίποτα», εμφανίζει τις ακραίες νεοφιλελεύθερες δεσμεύσεις ως απαλλαγή από τη «Λιτότητα» και την «Επιτροπεία». Μάλιστα ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να εμφανίσει τα «ψίχουλα» των προεκλογικών παροχών (από τα «ματωμένα πλεονάσματα» της υπερφορολόγησης μισθών-συντάξεων και λαϊκής περιουσίας), ως «απόδειξη» εξόδου από τα Μνημόνια!

Να που ο καλύτερος τρόπος, για να περάσουν οι αντεργατικές και αντιασφαλιστικές πολιτικές, επιτυγχάνεται, όταν τα αιτήματα των θιασωτών του νεοφιλελευθερισμού, του κράτους και των εργοδοτών, ενσωματώνονται και υιοθετούνται και γίνονται και αιτήματα των «εκπροσώπων» τωνεργαζομένων. Ο λόγος γίνεται για τη δημιουργία εθνικού πολυ-επαγγελματικού ταμείου για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και μάλιστα ως δεύτερου πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης.

Η δημιουργία αυτού του επαγγελματικού ταμείου είχε προβλεφτεί στην ΕΓΣΣΕ του 2018 που είχαν υπογράψει η ΓΣΕΕ και οι εργοδότες και σήμερα οι συζητήσεις βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο. Να σημειώσουμε εδώ ότι το σχέδιο αυτό προωθείται από χρόνια, μέσω της πολιτικής της συνεχούς συρρίκνωσης του δεύτερου πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης, που είναι η επικουρική.

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί τη φυσική κατάληξη της εργοδοτικής-κυβερνητικής και γραφειοκρατικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, η οποία ξεκομμένη από τις αγωνίες, τα βάσανα και τις δυσκολίες της ζωής της Εργατικής Τάξης, προσχώρησε πλήρως, μέσω και της «κοινωνικής συμμαχίας», στο στρατόπεδο των εργοδοτών και του κεφαλαίου.

Η ΓΣΕΕ, αντί να αγωνίζεται για την επαναφορά του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης και για την ανατροπή όλων των μνημονιακών νόμων, ώστε να αποκατασταθούν οι απώλειες των συνταξιούχων και να τους επιστραφούν τα παρανόμως παρακρατηθέντα από τις συντάξεις τους, απεμπολεί αυτά τα αιτήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων και υιοθετεί ένα σύστημαπου για το μόνο που θα είναι σίγουροι οι εργαζόμενοι θα είναι οι κρατήσεις που θα καταβάλλουν, αφού το σύστημα θα είναι κεφαλαιοποιητικό και οι παροχές θα εξαρτιόνται από τις αποδόσεις που θα επιτυγχάνονται στην ελεύθερη αγορά και στο χρηματιστήριο.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν τις «αποδόσεις» του χρηματιστηρίου, στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Σημίτης), όπου τζογαρίστηκαν και χάθηκαν εκατομμύρια ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία ή το περίφημο PSI της διακυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Σαμαράς–Βενιζέλος) στη μνημονιακή περίοδο, όπου «κουρεύτηκαν» τα αποθεματικά τους, για να σωθούν οι τράπεζες και η παραμονή της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Φαίνεται η εξαίρεση τότε των αποθεματικών των επαγγελματικών ταμείων, από το «κούρεμα» έστρωνε το έδαφος για τη σημερινή εξέλιξη.

Αποτελεί, λοιπόν, πρόκληση η «εργατική» πλευρά να γίνεται «λαγός» των εργοδοτών και πλασιέ του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες πατώντας πάνω στην αγωνία και την ανασφάλεια των εργαζομένων, θέλουν να ενισχύσουν τα κέρδη τους και στη «μεταμνημονιακή» περίοδο, πολύ περισσότερο που φαίνεται ότι η προώθηση αυτών των μέτρων θα στηρίζεται σε απαλλαγές των εργοδοτών στο όνομα της μείωσης του «μισθολογικού κόστους»! Δεν είναι τυχαίο επίσης που έσπευσε αμέσως ο εκπρόσωπος του Τομέα Εργασίας της ΝΔ να χαιρετήσει«την κυοφορούμενη πρόταση για τη δημιουργία ενός Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου Ασφάλισης Μισθωτών, στο πλαίσιο του δεύτερου πυλώνα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας».

Το ΜΕΤΑ δεν έχει καμία αυταπάτη για τις επιλογές της γραφειοκρατικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ και για το λόγο αυτό καλεί όλες τις αγωνιστικές και ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, να ορθώσουν τείχος απέναντί της και να συντονίσουν την πάλη τους για να μην περάσουν οι νέες περικοπές και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης.