του Χρήστου Βαγενά*

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο πως αποτελεί τον καλύτερο υπηρέτη των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας και σε βασικό εξολοθρευτή εργασιακών δικαιωμάτων.

Έτσι μετά τον περιορισμό στις συνδικαλιστικές ελευθερίες με τις υπό κατάργηση συνδικαλιστικές άδειες και την φαλκίδευση του δικαιώματος στην προκήρυξη απεργιών από τα συνδικάτα, ένα νέο κρούσμα αυταρχισμού βρίσκεται προ των πυλών.

Το συνδικάτο των εργαζομένων στον ΟΑΕΕ-ΕΦΚΑ βρίσκεται από τις 2 Νοεμβρίου σε κινητοποιήσεις με καταλήψεις και πολλά υποκαταστήματα του Οργανισμού στην Αττική. Διεκδικούμε ενίσχυση με προσωπικό, κυρίως για τα Υποκαταστήματα που εξυπηρετούν το κοινό (ασφαλισμένους & συνταξιούχους) και τα Τμήματα που εκδίδουν τις συντάξεις.

Δυστυχώς παρά τις επανειλημμένες μας οχλήσεις προς την Διοίκηση και τον υφυπουργό Κοιν. Ασφάλισης δεν έχει γίνει τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αντίθετα τον τελευταίο καιρό επειδή η ενοποίηση του ΕΦΚΑ αποδεικνύεται δυσκολότερη από όσο είχαν φανταστεί, παίρνουν διαρκώς προσωπικό από τις υπηρεσίες αιχμής για να στελεχώσουν τις επιτελικές διευθύνσεις, που θα δουλέψουν για την υλοποίηση της ενοποίησης. Υποτίθεται βέβαια, γιατί ούτε η ενοποίηση προχωράει και οι ελλείψεις που δημιουργούνται στα Τμήματα με το συναλλασσόμενο κοινό είναι τραγικές. Έχουν πεθάνει κυριολεκτικά εργαζόμενοι στις θέσεις εργασίας τους τα τελευταία χρόνια, ενώ σε πολλούς έχει κλονιστεί η ψυχική τους υγεία, με συνέπειες και στη σωματική.

Εξαιτίας αυτών το συνδικάτο αποφάσισε αυτόν τον αγώνα με τις καταλήψεις, τον οποίο αγκάλιασαν από την αρχή οι εργαζόμενοι. Η Διοίκηση από την άλλη μεριά έδειχνε παντελή αδιαφορία, απάθεια και αδιαλλαξία στα αιτήματα μας.

Ξεκίνησε προσπαθώντας να μας διαιρέσει με τους εργαζόμενους των υπόλοιπων Ταμείων (ΙΚΑ κλπ) με τα πρόθυμα “παπαγαλάκια” της και να μας εξαπατήσει, βαφτίζοντας δείγματα καλής θέλησης τρεις μετακινήσεις για τακτοποίηση δικών της θεμάτων-εξυπηρετήσεων. Την ίδια ώρα που απαιτούνται εκατοντάδες άτομα ενίσχυση.

Μετά για να απομαζικοποιήσει τον αγώνα μας έδωσε εντολή, οι εργαζόμενοι των υπό κατάληψη υπηρεσιών να γίνουν περιφερόμενοι σε διάφορα άλλα κτίρια με τον εκβιασμό της περικοπής του μισθού τους! Αυτό προκάλεσε την σχεδιασμένη επίθεση “αγανακτισμένων” ασφαλισμένων σε συνδικαλιστές στο υπό κατάληψη κτίριο του Νέου Ηρακλείου, που κατέληξε τελικά στη σύλληψη δύο συνδικαλιστών της Αριστερής Κίνησης Εργαζομένων ΟΑΕΕ. Οι συλληφθέντες (Μανουρά Ελ. & Βαγενάς Χρ.) είναι μέλη του ΔΣ του συνδικάτου και εφάρμοζαν την ομόφωνη απόφαση του.

Η επιμονή μιας “αγανακτισμένης” (πιθανά υποψήφιας του ακραία νεοφιλελεύθερου Τζήμερου) μας οδήγησε τελικά στο αυτόφωρο με την κατηγορία της “διατάραξης οικιακής ειρήνης”. Το άλλο πιθανό σενάριο θα ήταν να καταλήξουμε στο νοσοκομείο.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι το υποκατάστημα του Νέου Ηρακλείου έχει απομείνει με τέσσερα (!) άτομα και καλείται να εξυπηρετήσει μια περιοχή με πάνω από 20.000 ασφαλισμένους!

Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα θεωρούμε ότι αυτές οι ενέργειες αποτελούν μια νέα επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τα μέσα πάλης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και δεκάδες συνδικάτα στάθηκαν στο πλευρό των διωκόμενων συνδικαλιστών, όπως η ΑΔΕΔΥ, η ΠΟΠΟΚΠ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΕΜΔΥΔΑΣ κα. Όπως επίσης και εκατοντάδες εργαζόμενοι από πολλούς χώρους ήρθαν στις δύο μαζικές συγκεντρώσεις που έγιναν στα δικαστήρια στις 19 & 20/11/18. Τις συγκεντρώσεις στήριξε η ΠΟΠΟΚΠ και το συνδικάτο εργαζομένων του ΟΑΕΕ και με στάση εργασίας, ενώ δυναμικό παρών έδωσαν και οι παρατάξεις της Αριστεράς, κυρίως το ΜΕΤΑ, αλλά και οι Παρεμβάσεις και το ΠΑΜΕ.

Η συμπαράσταση και η παρουσία των απλών εργαζομένων που προσήλθαν για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, ειδικά από τα υπό κατάληψη κτίρια, ήταν συγκινητική! Θυσιάζοντας επίσης και το μεροκάματο τους, καθώς παρευρέθηκαν κάνοντας στάση εργασίας.

Η δίκη αναβλήθηκε για τις 30/11/2018, όπου προγραμματίζεται ήδη νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης.

Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

*Μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων στον ΟΑΕΕ και στην ΠΟΠΟΚΠ

Οι επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και το Αιγαίο, πίσω από τις κραυγές για τον «ήρωα Έλληνα οµογενή»

Του Αλέξη Λιοσάτου

Τι κρύβεται πίσω από τη λύσσα των ΜΜΕ να επιβάλουν το δολοφονημένο ένοπλο ακροδεξιό Κ.Κατσίφα σαν εθνομάρτυρα, πίσω από την αντιαλβανική υστερία και το περίσσευμα σε «εθνικούς» νταήδες και πατριωτιλίκι-τσάμπα μαγκιά;Οι ελληνο-αλβανικές «κόντρες» και διαπραγματεύσεις για μια διμερή συμφωνία που θα διευθετεί όλα τα εκκρεμή ζητήματα μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας. Η σύγχρονη φάση των ελληνοαλβανικών διαμαχών αφορά δύο θεμελιώδη ζητήματα: τις ΑΟΖ και τα χωρικά ύδατα. Το εθνικιστικό δηλητήριο (και η προσπάθεια μαζικής αποβλάκωσης που το συνοδεύει) επιστρατεύεται επιστρατεύεται διεθνώς και σε ισχυρές δόσεις μπροστά στο οικονομικόβάλτωμα του συστήματος καιστην όξυνση των ανταγωνισμών των μεγάλων και των μεσαίων κρατών-«παικτών» στην περιοχή, για να διεκδικήσουν (και ταυτόχρονα να στερήσουν από τους ανταγωνιστές τους) υδρογονάνθρακες, εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους. Στο πλαίσιο αυτό, εξελίσσεται μια συστηματική προσπάθεια διευθέτησης διμερών διαφορών μεταξύ των βαλκανικών κρατών, με στόχο να ενταχθούν όλα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, περιορίζοντας την επιρροή της Ρωσίας και των συμμάχων της. Έτσι το γενικό ιμπεριαλιστικό πλαίσιο πιέζει προς ταχεία διευθέτηση των διαφορών μεταξύ Ελλάδας-ΔτΜακεδονίας, Ελλάδας-Αλβανίας κ.λπ.

Η «πτώση» της ελληνο-αλβανικής συμφωνίας του 2009

Ο ελληνικός υποϊμπεριαλισμός από την πλευρά του δεν διαπραγματεύεται σαν «ψωροκώσταινα» αλλά ως μεσαίος «παίκτης» και τοπική υπερδύναμη. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι βασικός εμπορικός εταίρος και ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής στην Αλβανία. Παράλληλα με τη διπλωματική επιτυχία της συμφωνία των Πρεσπών,ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις από τις αρχές του 2018 με την Αλβανία, κι από ό,τι φαίνεται διαμορφώνονται οι όροι για συμφωνία, που φυσικά ευνοεί την Ελλάδα. Η προηγούμενη συμφωνία επί κυβέρνησηςΚ.Καραμανλή (ΝΔ) το 2009 είχε αμφισβητηθεί από το σημερινό Αλβανό σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Έντι Ράμα, κι εξέπεσετο 2010 στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας. Η τότε συμφωνία έγινε με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, κάτι που ευνοεί ουσιαστικάτις χώρες με νησιά όπως η Ελλάδα: η Κέρκυρα και τα νησάκια της «δικαιούνται» να στερήσουν σημαντικό τμήμα της ΑΟΖ της Αλβανίας, κατά την ελληνική διπλωματία. Κατά την αλβανική διπλωματία,«αναγνωρίστηκε πλήρης επήρεια όλων των νησιών, ενώ θα έπρεπε να θεωρηθούν ως ειδικές περιστάσεις και άρα τα νησιά να έχουν μειωμένη επήρεια», δηλαδή να δικαιούνται λιγότερη ή και καθόλου ΑΟΖ. Και τα αλβανικό δικαστήριο προέκρινε την αρχή της ευθυδικίας, δηλαδή μιας δικαιότερης-αναλογικότερης μοιρασιάς.

Η Ελλάδα, όπως συνηθίζει και στις ελληνοτουρκικές διαμάχες, συνέχισε την επιθετική πολιτική, αξιώνοντας «πλήρη επήρεια» για νησιά και νησάκια, και άρα την επιθετικότερη (και πιο άδικη) επέκταση της ΑΟΖ. Τα οικόπεδα 1 και 2 βγήκαν μονομερώς από την ελληνική κυβέρνηση σε διαγωνισμό το 2015, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε συμφωνία με την Αλβανία. Το 2017 υπογράφτηκε σύμβαση για το οικόπεδο 2 με την κοινοπραξία TOTAL – ΕΛΠΕ (Λάτσης) – EDISON. Για το οικόπεδο 1, παρόλο που δεν παρουσιάζει ενεργειακό ενδιαφέρον, το διεκδίκησαν τα ΕΛΠΕ τόσο το 2015 όσο και πέρυσι.¹

Τα «αντικείμενα» της διαπραγμάτευσης για μια νέα συμφωνία

Οι ελληνοαλβανικές διαμάχες και διαπραγματεύσεις αφορούν:

α) Την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και την επέκταση των χωρικών υδάτων των δύο χωρών στα 12 ναυτικά μίλια στην περιοχή του Ιονίου.

β) Την άρση του εμπολέμου. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη άρει το καθεστώς εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία, κάτι που σχετίζεται με τις υπόλοιπες ελληνοαλβανικές διαφορές (ελληνική μειονότητα, Τσάμηδες, ΑΟΖ κ.λπ.).

γ) Την αναγνώριση από την Ελλάδα των αλβανικών διπλωμάτων οδήγησης. Η Αλβανία αναγνωρίζει ήδη τα ελληνικά.

δ) Την αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων, με απαλοιφή των αλυτρωτικών αναφορών.

ε) Τη διευθέτηση θεμάτων σχετικά με την επισημείωση της σφραγίδας της Χάγης (σφραγίδα apostolli) που θα σημάνει εξοικονόμηση άνω των 6 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο για τους Αλβανούς πολίτες.

στ) Το θέμα των κοιμητηρίων των Ελλήνων πεσόντων σε αλβανικό έδαφος στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940-41(η Αλβανία ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο δρομολόγησε την εκταφή των πεσόντωνκαι τη δημιουργία ελληνικού κοιμητηρίου στα εδάφη της).

στ) Θέματα που σχετίζονται με την ελληνική εθνική μειονότητα. Η Αλβανία αναγνωρίζει πολιτικά, θρησκευτικά, εκπαιδευτικά (δίγλωσσα σχολεία) αλλά κυρίως εθνικά μειονοτικά δικαιώματα στους ελληνικής καταγωγής κατοίκους της Νότιας Αλβανίας, κάτι που αντίθετα δεν αναγνωρίζει η ελληνική πλευρά στην τουρκική και μακεδονική μειονότητα της Ελλάδας.Η Ελλάδα διεκδικεί περισσότερα δικαιώματα για τους Έλληνες μειονοτικούς, με την Αλβανία να απαντά ότι οι μειονοτικοί Έλληνες απολαμβάνουν τα δικαιώματα που τους αναλογούν σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες για τις μειονότητες. Οι μειονοτικοί διαμαρτύρονται για καταπίεση από το αλβανικό κράτος, που σχετίζεται τόσο με το βαθμό παραχώρησης των προαναφερθέντων δικαιωμάτων, όσο και με τη ρατσιστική αντιμετώπιση που δέχονται από την αλβανική αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες και τη δικαιοσύνη.Από την άλλη ο ελληνικός εθνικισμός-αλυτρωτισμός (περί «Βορείας Ηπείρου») συνηθίζει να χρησιμοποιεί την ελληνική μειονότητα για την προώθηση των θέσεών του στις ελληνοαλβανικές διαμάχες, καλλιεργώντας κατά καιρούς την ένταση στις σχέσεις της μειονότητας με την αλβανική διοίκηση.Τη δεκαετία του ’90 υπήρχαν σοβαρά διπλωματικά επεισόδια μεταξύ των δυο χωρών, που ξεκίνησαν με τις ελληνικές αλυτρωτικές βλέψεις (υπόθεση ΜΑΒΗ και κάλυψή της από το ελληνικό κράτος). Ενόψει της συμφωνίας, η Αλβανία υποχρεώθηκε σε περαιτέρω νομοθετικές ρυθμίσεις για το θέμα. Επίσης η Αλβανία, σε κίνηση καλής θέλησης, χορήγησε αλβανική υπηκοότητα στον αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.

η) Επιπλέον, εκκρεμεί η τυπική αναγνώριση-επικύρωσητων ελληνοαλβανικών χερσαίων συνόρων, καθώς η Ελλάδα δεν έχει αναγνωρίσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα, διατηρώντας έτσι «ζωντανές» τις επεκτατικές βλέψεις προς τη «Βόρεια Ήπειρο».

θ) Σύμφωνα με την Wikipedia, μια διαμάχη μεταξύ των δυο κρατών αφορά στα «ανθρώπινα δικαιώματα για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία και αντίστροφα». Δηλαδή, τα δικαιώματα της αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα, που όντως υπήρχε στην Ελλάδα μέχρι τη δεκαετία του ’40. Παρ’ όλα αυτά, και σε πείσμα του καθιερωμένουπαραληρήματος της ακροδεξιάς και όσων ψάχνουν «προδοσίες» και «εθνικές υποχωρήσεις», η αλβανική πλευρά δήλωσε επανειλημμένα ότι δεν τίθεται oύτε θέμα αλυτρωτικών βλέψεων γύρω από το ζήτημα των Τσάμηδων ούτε ζήτημα διεκδίκησης δικαιωμάτων αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά μόνο η επιδίωξη να κατοχυρωθεί το δικαίωμα των Αλβανών (Τσάμηδων) προσφύγων που εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα να μπορούν να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, να δούνε τους συγγενείς τους και να διεκδικήσουν δικαστικά τις -καταπατημένες ή κατεστραμμένες- περιουσίες τους ή τις αποζημιώσεις που δικαιούνται. ^2-18

Στα πρόθυρα μιας νέας «εθνικής» επιτυχίας;

Παρόλο που δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα σημεία από πιθανή επίσημη συμφωνία, το καλοκαίρι υπήρξε πληθώρα κειμένων και δηλώσεων που έδειχναν ότι Ελλάδα και Αλβανία βρίσκονται μια ανάσα από τη συμφωνία.¹⁹

Από τα υπαρκτά ως τώρα δημοσιεύματα, όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται κάποια «υποχώρηση της Ελλάδας», αντίθετα τα στοιχεία υποδεικνύουν μια ήδη άτυπη συμφωνία, που πιθανά να συνομολογήθηκε στην τελευταία συνάντηση Τσίπρα-Ράμα στο Λονδίνο (10/7),²⁰ενώ αυτό δείχνει και η έναρξη των ενταξιακών διαδικασιών της Αλβανίας στην Ε.Ε. (17/7) αμέσως μετά.²¹Μια τέτοια πιθανή συμφωνία προϊδεάζει για έναν ακόμα «εθνικό θρίαμβο»:

1.Στις 23/10/2018 ο Τσίπρας ανακοίνωσε τη σταδιακή επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, αρχής γενομένης από το Ιόνιο, κάτι που υποδεικνύει συμφωνία με την Αλβανία. Πρόκειται για σαφή επιθετική ενέργεια σε βάρος της Τουρκίας, που απάντησε ότι θεωρεί τα 12 ν.μ. casusbelli.²²

Κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής τυου υπουργείου Εξωτερικών ύστερα από την παραίτησή του, παρόντος του κ. Τσίπρα, ο απελθών υπουργός Νίκος Κοτζιάς ανακοίνωσε με υπερηφάνεια την «πρώτη επέκταση κυριαρχίας της χώρας από τότε που πήραμε τη Δωδεκάνησο». «Η χώρα επεκτείνει από τους Οθωνούς, τα Διαπόντια Νησιά, μέχρι κάτω τα Αντικύθηρα, την αιγιαλίτιδά της ζώνη», είπε ο Ν. Κοτζιάς παραδίδοντας το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα. Σημειώνεται ότι με την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια όλοι όσοι θέλουν να διαπλεύσουν από την περιοχή θα ζητούν την άδεια της Ελλάδας, ενώ μεταξύ άλλων θα πληρώνουν και τα προβλεπόμεναποσά.^23,24

2. Η αλβανική πλευρά παραδέχεται ότι δεν μπορεί να προβάλλει αιτιάσεις σε σχέση με την υφαλοκρηπίδα στα Διαπόντια νησιά (βορειοδυτικά της Κέρκυρας), δηλαδή στους Οθωνούς, στην Ερεικούσσα και το Μαθράκι. Αναγνωρίζει δηλαδή ότι έχουν πλήρη επήρεια και όχι μειωμένη λόγω «ειδικών περιστάσεων».^1,25,26

3.Η εξασφάλιση σχετικά με την υφαλοκρηπίδα των Οθωνών και της Ερεικούσσας, έχει ιδιαίτερη σημασία και ευνοεί την ελληνική θέση σε σχέση με την ελληνο-τουρκική διένεξη για το Καστελόριζο»^1,25

4.Με τη συμφωνία φαίνεται ότι διασφαλίζονται τα θαλάσσια οικόπεδα 1 και 2 (που βρίσκονται μπροστά στις αλβανικές ακτές) καιαμφισβητούσε η αλβανική πλευρά.

5.Επίσης, διασφαλίζεται το μεγάλο λάφυρο για τον ελληνικό καπιταλισμό, τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων «Πύρρος» και «Αχιλλέας».^27,28

6.Όλα τα παραπάνω, με δεδομένη τη θέση ισχύος της Ελλάδας, που μπορεί να ασκήσει βέτο στην ευρω-ενταξιακή πορεία της Αλβανίας, κάτι που κατέστησαν ξανά και ξανά σαφές τόσο οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου όσο και του ελληνικού.^9,29

7.Με τους όρους που επιθυμεί, η Ελλάδα «επιτρέπει»και προωθεί την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, όπως η ΝΔ φρόντισε για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Εξάλλου, η δυνατότητα των τεσσάρων συστημικών τραπεζών (Εθνική, Άλφα, Πειραιώς, Eurobank, με ισχυρή ήδη παρουσία σε όλες τις βαλκανικές χώρες) να ενισχύσουν την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια περνάει μέσα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.³⁰

8.Είναι δεδομένη η οικονομική-στρατιωτική ανωτερότητα της Ελλάδας, που παίζει σοβαρό ρόλο στην οικονομία της γειτονικής χώρας, άρα μπορεί να «διορθώσει στην πράξη» ακόμα περισσότερο την συμφωνία- αντί να «πιαστεί κώτσος».

«Προηγούμενο» για τις ελληνο-τουρκικές διαφορές

Συνεπώς η Ελλάδα παίρνει και πάλι αυτό που κυρίως ήθελε. Τα νησάκια Οθωνοί και Ερεικούσσα έχουν δικαιώματα υφαλοκρηπίδας (άρα δυο μικρά νησάκια με ελάχιστο πληθυσμό στερούν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα από μια ολόκληρη χώρα 3 εκατομμυρίων). Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό πίσω από αυτήν τη φαινομενικά «παράλογη» διαμάχη. Η Ελλάδα θέλει να χρησιμοποιήσει την ελληνοαλβανική διαμάχη ως προηγούμενο για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, για να διεκδικήσει «πλήρη επήρεια» και ΑΟΖ για το Καστελόριζο, ώστε να διασφαλιστεί ο αποκλεισμός της Τουρκίας από τη Μεσόγειο.

Τώρα λοιπόν όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη σωστή θέση. Ο ελληνικός υποϊμπεριαλισμός κλείνει συμφωνίες προς όφελός του με χώρες κατά πολύ υποδεέστερες στην οικονομικο-στρατιωτική ιεραρχία (πρώτα ΔτΜακεδονίας, μετά Αλβανία) για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του στα Βαλκάνια, να ενισχύσει τη διαπραγματευτική του δύναμη και να συγκεντρώσει έπειτα δυνάμεις για το μεγάλο στοίχημα: την περαιτέρω υποβάθμιση του τουρκικού καπιταλισμού μέχρι και αποκλεισμού του από το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, σε συνεργασία με την Κύπρο και το Ισραήλ και με τη στήριξη του δυτικού ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ).

Η όξυνση του ανταγωνισμού ΗΠΑ/ΕΕ – Κίνας/Ρωσίας οδηγεί σε ταχεία διευθέτηση στα Βαλκάνια που ευνοεί και δεν «αδικεί» την ελληνική επιθετικότητα, ενώ η διεθνής συγκυρία (όλο και μεγαλύτερη ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-Δύσης, οικονομική και πολιτική κρίση, πολεμικά μέτωπα Τουρκίας σε Συρία-Ιράκ, όξυνση της σύγκρουσης με τον κουρδικό λαό) αυξάνει τις ορέξεις του ελληνικού κεφαλαίου και την αισιοδοξία της ελληνικής διπλωματίας ότι «την παίρνει» να παίξει επιθετικά, ότι μπορεί να στριμώξει την Τουρκία στα σχοινιά και να κερδίσει πόντους υπέρ της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό συσχετισμό δυνάμεων. Συνεπώς η ελληνική αστική τάξη θα μπορούσε να δεχτεί ελαφρές τροποποιήσεις σε βάρος της³¹ σε σχέση με το 2009στην συμφωνία για τις ΑΟΖ (αν και δεν διαφαίνεται κάποια υποχώρηση με τα ως τώρα δεδομένα, στη χειρότερη περίπτωση θα αφορά κάποια τμήματα των οικοπέδων 1 και 2 χωρίς ιδιαίτερη σημασία, καθώς οι αρμόδιοι μιλάνε για εξασφάλιση πλήρους επήρειας των νησίδων βόρεια της Κερκυρας⁴⁷), αρκεί να διατηρούσε την πλήρη επήρεια των νησίδων Ερεικούσσα και Οθωνοί και να εξασφαλίσει την κυριότητα των οικοπέδων Πύρρος και του Αχιλλέας «διότι είναι θέμα εθνικό για την πατρίδα μας».³² Έτσι κι έγινε, όπως φαίνεται. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Είδες πόσα πράγματα κρύβεται πίσω από τις κραυγές για την «πατρίδα»;

«Αποτελεσματική» μυστική διπλωματία, δεξιά και ακροδεξιά υποκρισία

Η δεξιά αντιπολίτευση κατηγορεί τον Τσίπρα για μυστικές διαπραγματεύσεις και έλλειψη αδιαφάνειας, εισάγοντας κατά περίπτωση και δόσεις συνωμοσιολογίας (του τύπου «οι διαπραγματεύσεις είναι μυστικές, άρα ετοιμάζεται προδοσία»).^8,9,33

Αντίθετα, οι δυο σοσιαλφιλελεύθεροι πρωθυπουργοί φαίνεται ότι επέσπευσαν τις διαδικασίες που συμφέρει αμφότερους,³⁴προσπαθώντας να αποφύγουν τη φθορά από τη δημαγωγία της Δεξιάς και των εθνικιστών σε μια περίοδο που η δημοτικότητά τους φθείρεται, ιδιαίτερα από τα δεξιά. Ίσως απομένουν κάποιες ακόμα δευτερεύουσες διαφορές, ίσως αναμένουν για τις επίσημες ανακοινώσεις μια πιο κατάλληλη πολιτική στιγμή.

Μετά τη συμφωνία των Πρεσπών και τη διαφαινόμενη νέα διπλωματική επιτυχία με την Αλβανία, η Ελλάδα φαίνεται να επιβεβαιώνει, πέρα από τον ηγεμονικό της ρόλο, και το ρόλο του «πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας» για τις μεγάλες πολυεθνικές.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΒΗΜΑΤΟΣ (1/11/2018), «δύο νέα θαλάσσια οικόπεδα νότια της Κρήτης και τρία μπλοκ στην περιοχή του Ιονίου παρουσιάζουν ενδιαφέρον για την πετρελαϊκή βιομηχανία»³⁵.Καλά πάνε οι δουλειές…

Κατά τα άλλα, η ακροδεξιά στην Ελλάδα και τις μειονοτικές περιοχές της Νότιας Αλβανίας μπορεί να φωνασκεί για «προδοσίες» και «λευτεριά στη Βόρεια Ήπειρο» και να οργανώνει προβοκάτσιες, εξυπηρετώντας ακόμα καλύτερα την ελληνική επιθετικότητα, ποτίζοντας τα λαϊκά στρώματα με περισσότερο δηλητήριο εθνικισμού και μιλιταρισμού.

Κάπως έτσι, η Ελλάδα «μας» κλείνει τις λοιπές εκκρεμότητες (που αντίθετα με τους μύθους δεν συνιστούν ούτε κατά διάνοια κίνδυνο για «εθνικά δίκαια») που της «λύνουν τα χέρια» ώστε να συγκεντρωθεί στο μεγάλο στόχο: την επιχείρηση κλιμάκωσης του στριμώγματος της Τουρκίας, την επέκταση του εναέριου χώρου, τη μετατροπή του Αιγαίου σε κλειστή ελληνική θάλασσα, με τους πολεμικούς κινδύνους που συνεπάγεται όλη αυτή η «επιχείρηση». Μέσα στο πλαίσιο κλεισίματος των εκκρεμοτήτων εντάσσεται η προσπάθεια διαπραγμάτευσης (κι επιβολής του μάξιμουμ των διεκδικήσεων) με την Αλβανία, με την αναπόφευκτη παράλληλη «ακολουθία»των κατά καιρούς«τζαρτζαρισμάτων» των δυο κυβερνήσεων, των αστικών τάξεων και των εθνικιστικών πτερύγων των δυο χωρών. Μέσα σε αυτή την πανσπερμία διπλωματικών επεισοδίων, έρχεται και η επίθεση και η δολοφονία του «ήρωα Έλληνα ομογενή», η αντιαλβανική υστερία, ο εθνικιστικός παροξυσμός και όλα δένουν γλυκά…

Παραπομπές-πηγές:

1. https://energypress.gr/news/kleidose-i-symfonia-me-tin-alvania-gia-ton-kathorismo-tis-aoz-apeleytheronetai-i-axiopoiisi-gia
2. https://www.hrw.org/legacy/summaries/s.albania952.html
3. https://www.thepressproject.gr/article/135694/To-profil-tou-Katsifa-kai-i-parastratiotiki-MABI
4. http://www.efsyn.gr/arthro/telos-o-polemos-me-tin-alvania
5. http://www.efsyn.gr/arthro/i-agkyra-mplokare-ti-symfonia-toy-09
6. https://www.news247.gr/politiki/pros-symfonia-gia-oriothetisi-tis-aoz-me-alvania-mesa-sto-kalokairi.6623604.html
7. http://www.enikos.gr/politics/580491/kleinei-i-symfonia-elladas-alvanias-gia-tin-aoz-to-savvatokyriako
8. https://www.himara.gr/epikairotita/7641-tourkiki-pagida-sta-diapodia-nisia
9. https://www.himara.gr/epikairotita/7739-tsipras-albania-prepei-na-ypoloiesei-seira-desmeyseon-gia-na-sthrixoyme-thn-entaxh-ths-sthn-ee
10. https://www.news247.gr/politiki/kotzias-mpoysati-kleinoyn-ti-symfonia-paketo-elladas-alvanias.6625986.html
11. http://www.kathimerini.gr/970922/article/epikairothta/politikh/konta-se-symfwnia-me-thn-alvania-vrisketai-h-a8hna
12. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
13. http://www.balkaninsight.com/en/article/albania-calls-on-greece-to-end-state-of-war
14. https://www.tovima.gr/2018/02/06/international/albania-pm-rama-no-territorial-claims-against-greece-over-chams-eez-deal-near/
15. http://www.ekathimerini.com/230438/article/ekathimerini/news/greek-albanian-issues-are-put-on-back-burner
16. http://www.efsyn.gr/arthro/i-aoz-kai-ta-12-milia-stin-atzenta-kotzia-mpoysati
17. Συνέχειες και ασυνέχειες στις ελληνοαλβανικές σχέσεις: η ελληνική πολιτική σε περιφερειακές εντάσεις. Ηλίας Γ. Σκουλίδας
18. H ελληνική μειονότητα της Αλβανίας. Τ. Τέλλογλου, Δ. Χριστόπουλος, Λ. Μπαλτσιώτης, Κ. Τσιτσελίκης, 2001, περίληψη έκθεσης για λογαριασμό του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου-Ίδρυμα Θ. και Δ. Τσάτσου, 2001
19. http://newpost.gr/politiki/679790/rama-pame-se-mia-dikaih-symfwnia-me-thn-ellada
20. http://www.kathimerini.gr/974231/article/epikairothta/politikh/synanthsh-tsipra—rama-sto-londino-8etikes-e3eli3eis-diavlepoyn-diplwmatikes-phges
21. https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/139111/xekinise-kai-episimos-i-entaxiaki-diadikasia-gia-pgdm-kai-alvania-stin-e-e
22. https://www.news247.gr/politiki/me-nomoschedio-i-epektasi-tis-aigialitidas-i-proti-syskepsi-tsipra-sto-ypex.6660676.html
23. https://www.news247.gr/politiki/ypex-o-kotzias-apochorise-anakoinonontas-epektasi-chorikon-ydaton-sta-12-milia-sto-ionio.6659608.html
24. https://www.huffingtonpost.gr/entry/epektase-sta-12-naetika-milia-tes-aiyialitidas-zones-sto-ionio-anakoinose-o-kotzias-kata-ten-paradose-toe-epoeryeio-exoterikon_gr_5bcaf136e4b0d38b58787095
25. http://www.thetoc.gr/politiki/article/apeiles-enti-rama-gia-tin-aoz-metaksu-elladas-albanias
26. https://www.news247.gr/politiki/pros-symfonia-gia-oriothetisi-tis-aoz-me-alvania-mesa-sto-kalokairi.6623604.html
27. http://www.capital.gr/oikonomia/3051374/o-basilias-purros-pou-goiteuse-tin-total
28. http://www.lygeros.org/articles.php?n=20962&l=gr
29. https://www.news247.gr/politiki/gioynker-se-alvania-lyste-ta-zitimata-me-ellada-kai-geitones-gia-na-mpeite-stin-ee.6576767.html
30. https://ergatiki.gr/article.php?id=17747
31. https://www.liberal.gr/arthro/197330/amyna–diplomatia/2018/i-anagki-epektasis-sta-12-nm-sto-ionio-kai-ta-filotourkika-kolpa-tou-E-Rama.html
32. https://www.protothema.gr/politics/article/760759/gia-sumfonia-elladas-alvanias-gia-thalassia-kai-hersaia-sunora-miloun-ta-alvanika-mme/
33. http://www.enikos.gr/politics/580491/kleinei-i-symfonia-elladas-alvanias-gia-tin-aoz-to-savvatokyriako
34. http://www.anixneuseis.gr/?p=185963
35. https://rethemnosnews.gr/2018/11/%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%84%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1/

Ανακοίνωση – καταγγελία της πολιτικής οργάνωσης Κόκκινο Νήμα

Σύλληψη και άσκηση δίωξης εναντίον συνδικαλιστών της Αριστερής Κίνησης Εργαζομένων του ΟΑΕΕ

για τις καταλήψεις σε υποκαταστήματα του ΕΦΚΑ που καταρρέουν από έλλειψη προσωπικού

Άλλο ένα «επεισόδιο» συνδικαλιστικής δίωξης κατά εργαζομένων που αγωνίζονται για τα εργατικά δικαιώματα εκδηλώθηκε σήμερα. Η αστυνομία συνέλαβε και κρατεί για να ασκηθεί εναντίον τους δίωξη (παραμένει ανοιχτό αν θα κινηθεί εναντίον τους η διαδικασία του αυτόφωρου ή θα παραπεμφθούν σε τακτική δικάσιμο), δύο συνδικαλιστές του Πανελλήνιου Συλλόγου εργαζομένων του ΟΑΕΕ, τους Χρίστο Βαγενά και της Ελένης Μανουρά. Και οι δύο, ανήκουν στις τάξεις της Αριστερής Κίνησης Εργαζομένων του ΟΑΕΕ. Αρχικά, η προσαγωγή τους έγινε με αιτιολογία τη συμμετοχή τους και περιφρούρηση της κατάληψης του υποκαταστήματος του ΕΦΚΑ-ΟΑΕΕ στο Νέο Ηράκλειο (που συνεχίζεται σήμερα για 12η μέρα).

Πολιτική αυτουργός του νέου κρούσματος αυταρχισμού είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που στην προσπάθειά της να επιταχύνει την υλοποίηση του «διαρθρωτικού» (βλέπε μνημονιακού) μέτρου της ενοποίησης των ταμείων, μεταφέρει διαρκώς προσωπικό από τα υποκαταστήματα τα οποία εξυπηρετούν τους πολίτες ασφαλισμένους προς τις επιτελικές Διευθύνσεις. Έτσι, τα περιφερειακά τμήματα και τα τμήματα συντάξεων αποδεκατίζονται από προσωπικό, οι δε ελάχιστοι εργαζόμενοι σε αυτά έχουν φτάσει στα όρια των αντοχών τους. Χαρακτηριστικά, υπάρχουν υποκαταστήματα όπου έχουν απομείνει 3 εργαζόμενοι για να εξυπηρετούν τις ανάγκες περιοχών με 20.000 και πλέον εργαζόμενους!

Ύστερα από συνεχείς προτάσεις και πιέσεις της Αριστερής Κίνησης Εργαζομένων, ο Πανελλήνιος Σύλλογος αποφάσισε την έναρξη κινητοποιήσεων με κατάληψη σε 3 περιφερειακά υποκαταστήματα (Ν. Ηράκλειο, Κέντρου -στην Πειραιώς- και Αγ. Κωνσταντίνου 5 στην Ομόνοια), καθώς και στα κεντρικά του ΕΦΚΑ στην Αγίου Κωνσταντίνου 8.

Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και κάθε αρμόδιο «υπεύθυνο» γι’ αυτό το νέο κρούσμα καταστολής, αλλά και για τη γενικότερη πολιτική τους, που παρά τις τυμπανοκρουσίες περί «καθαρής εξόδου από τα μνημόνια», παραμένει μνημονιακή πολιτική ακραίας λιτότητας!

Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή τους και την απαλλαγή τους από κάθε κατηγορία!

Προσβλέπουμε στην εκδήλωση της αλληλεγγύης των εργαζομένων και των συνδικάτων τους!

Νίκη στον αγώνα των εργαζομένων του ΟΑΕΕ!

Όλοι και όλες στην Ευελπίδων, σήμερα Δευτέρα το απόγευμα στις 5 μ.μ., για να εκδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στους Χρίστο Βαγενά και Ελένη Μανουρά, που προσάγονται στον εισαγγελέα!

Update: Ο Χρήστος Βαγενάς και η Ελένη Μανουρά αφέθηκαν ελεύθεροι σήμερα απ’τον εισαγγελέα. Αύριο στις 12 το μεσημέρι ορίστηκε η δικάσιμη (με διαδικασία Αυτόφωρου)

Update 20.11 : Το αυτόφωρο έδωσε δικάσιμο για Πέμπτη 22 Νοέμβρη.  

Αναβολή, για την Πέμπτη 22 Νοέμβρη και ώρα 9πμ., πήρε η δίκη των αγωνιζόμενων συνδικαλιστών Χρήστου Βαγενά και Ελένης Μανουρά, που σύρθηκαν σε δίκη -με τη διαδικασία του Αυτοφώρου- επειδή μάχονται κατά της απαξίωσης του ΕΦΚΑ και της υποστελέχωσής του, μέσα από τις πολυήμερες καταλήψεις που έχουν ξεκινήσει οι εργαζόμενοι. Οι δύο συνδικαλιστές συνελήφθησαν, χθες, κατά τη διάρκεια περιφρούρησης της κατάληψης του υποκαταστήματος του ΕΦΚΑ-ΟΑΕΕ, στο Νέο Ηράκλειο, με αφορμή μήνυση που κατέθεσε «αγανακτισμένη» πολίτης.
Το ΜΕΤΑ, η ΑΔΕΔΥ, η ΠΟΠΟΚΠ, ο ΠΣΕ-ΟΑΕΕ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ κτλ., αλλά και Σωματεία από τον ιδιωτικό τομέα, όπως η ΠΕΝΕΝ, έχουν καταδικάσει τη σύλληψη των δύο αγωνιστών, σημειώνοντας πως πρόκειται για ποινικοποίηση των αγώνων και ένταση του αυταρχισμού της κυβέρνησης, που δεν πρόκειται να περάσουν. Έχουν απαιτήσει, δε, την παύση της δίωξης των συνδικαλιστών.

Όλοι κι όλες την Πέμπτη 20 Νοέμβρη στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτήριο 2 – αίθουσα 1) στις 10.30π.μ. για να εκδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στο Χρήστο Βαγενά και την Ελένη Μανουρά.

Νίκη στον αγώνα των εργαζόμενων του ΟΑΕΕ!

φωτο από την προσαγωγή και τη συγκέντρωση αλληλεγγύης (19.10.2018):

Αναφορά στην εθνική μακεδονική μειονότητα και στο δέσιμό της με την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα

Του Χάρη Παπαδόπουλου

Υπάρχει εθνικά μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα;

«ΟΧΙ!» Δηλώνουν με αγανάκτηση και κραυγές όλοι οι επαγγελματίες πατριώτες, η τηλεόραση και οι εφημερίδες, το σύνολο του εθνικού κορμού και μαζί τους ολόκληρο το φάσμα των κοινοβουλευτικών πολιτικών κομμάτων, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι ακόμα και το ΚΚΕ.

«ΟΧΙ!» Πρόσθεσε τελευταία και τη δική του φωνή στο εθνικόφρον προσκλητήριο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική σλαβομακεδονική μειονότητα». Τη δήλωση αυτή την επανέλαβε ο επικεφαλής της ΛΑΕ στη συνέντευξη που έδωσε στο χουντοκάναλο του Πλεύρη στις 2 Νοέμβρη φέτος. Και ο ναζιστής παρουσιαστής που συνομιλούσε με τον κ. Λαφαζάνη απέμεινε να τον θαυμάζει εκστασιασμένος.

Όμως, οι αγριοφωνάρες της εθνικιστικής αδιαλλαξίας δεν μπορούν να καλύψουν την πραγματικότητα. Σε δεύτερο χρόνο ακόμη και οι πιο έξαλλοι επαγγελματίες πατριώτες, τελευταία μέχρι και τηλεοπτικές εκπομπές του STAR, αναγκάζονται να ομολογήσουν πως στη Βόρεια Ελλάδα υπάρχουν αρκετά χωριά όπου οι κάτοικοι χρησιμοποιούν και σήμερα τη ντοπιολαλιά τους στον καθημερινό τους βίο. Πρόκειται για το «σλαβικό» ή «βουλγαρικό ιδίωμα», όπως το αποκαλούν οι ακραιφνείς «πατριώτες» που αρνούνται να πουν τη γλώσσα με το όνομά της: μακεδονική.

Τα χωριά, που μιλούν μακεδονικά, οργανώνουν πανηγύρια όπου ο κόσμος τραγουδά και χορεύει ακόμη και σήμερα σ’ αυτή τη γλώσσα και με αυτά τα τραγούδια. Και οι άνθρωποι που εκφράζονται έτσι, αρκετά συχνά μιλούν για συγγενείς που βρίσκονται από την άλλη μεριά των συνόρων, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αυτοί οι συγγενείς δεν μπορούν -παρά πολύ σπάνια και για πολύ λίγο– να επισκεφτούν το έδαφος της Ελλάδας. Πρόκειται για τους «μη Έλληνες το γένος» υπέργηρους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στον εμφύλιο πόλεμο και τους απογόνους τους. Και 70 χρόνια μετά τη λήξη του εμφύλιου δεν επιτρέπεται ακόμη η επιστροφή τους και η ένωση με τις οικογένειές τους.

Ένας από τους ακόμη πολιτικούς εξόριστους του εμφυλίου, ο υπερήλικας Καντζούρωφ -καταγόμενος από χωριό του Λερίν (Φλώρινα)- ήρθε για λίγες μέρες στην Ελλάδα το 2010, οπότε και μίλησε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας για τους «μη έλληνες το γένος» που ακόμη δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Τότε, τον είχε δεχτεί στο γραφείο του ο κ. Λαφαζάνης, βουλευτής εκείνο τον καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ, και είχε καταθέσει κατόπιν, μαζί με άλλους βουλευτές του κόμματός του, σχετική ερώτηση στη Βουλή, ζητώντας τη δικαίωση των πολιτικών προσφύγων και των απογόνων τους. Από τότε έχουν περάσει μόλις 8 χρόνια. Αλλά ο κ. Λαφαζάνης έχει εν τω μεταξύ γοητευτεί από τα «εθνικά ακροατήρια». Και οι παλιοί αντάρτες παραμένουν αδικαίωτοι και οι οικογένειες, από τις δύο μεριές των συνόρων, ακόμη χωρισμένες.

Ίσως η πιο δυνατή καλλιτεχνική απεικόνιση αυτού του χωρισμού υπήρξε η σκηνή του γάμου στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», όπου οι μισοί συγγενείς είναι μαζεμένοι από τη μια μεριά του ποταμού, που συμβολίζει τα σύνορα, και οι άλλοι μισοί από την άλλη. Για 16 λεπτά που κρατά η σκηνή δεν ακούγεται λέξη. Η σιωπή των ηττημένων, που ακόμη περιμένουν αναγνώριση και δικαίωση, είναι εκκωφαντική. Και εκμηδενίζει όλο τον θορυβώδη συρφετό των φωνακλάδων Μακεδονομάχων υπερπατριωτών.

Οι εθνικά Μακεδόνες κάτοικοι της Βόρειας Ελλάδας το 1947-1949 στρατεύτηκαν μαζικά και με ενθουσιασμό με τους αντάρτες του ΔΣΕ και του ΚΚΕ που υπόσχονταν ισότητα δικαιωμάτων στη μακεδονική μειονότητα. Υπολογίζεται πως οι Μακεδόνες και Μακεδόνισσες που εντάχθηκαν στον ΔΣΕ αποτελούσαν περισσότερο από το ένα τρίτο του συνόλου των ανταρτών και ανταρτισσών σε πανελλαδικό επίπεδο.

Γι’ αυτό και οι Μακεδόνες υπέστησαν όλες τις συνέπειες της ήττας της Αριστεράς. Οι εθνικά Μακεδόνες μαχητές και μαχήτριες του αντάρτικου στρατού πέρασαν τη ζωή τους στην προσφυγιά στις ανατολικές χώρες. Την ίδια ώρα οι συγγενείς τους υπέφεραν τις διώξεις του χωροφύλακα και τον τρόμο του καταδότη στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η γλώσσα τους μιλιόταν μόνο μέσα στα σπίτια και με πολλές προφυλάξεις. Και παρ’ όλα αυτά, η μακεδονική γλώσσα, και μαζί η μακεδονική εθνική συνείδηση, δεν χάθηκαν, δεν ξεχάστηκαν.

Όταν το 1982, με τον νόμο Σκουλαρίκη, επέστρεψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες του εμφύλιου, εξαιρέθηκαν οι «μη Έλληνες το γένος». Και αυτή η εξαίρεση δεν δείχνει μόνο τον τρόμο και την αναλγησία του ελληνικού κράτους. Είναι -ταυτόχρονα- και η ξεκάθαρη επίσημη ομολογία πως εθνικά μακεδονική εθνότητα υπάρχει. Και όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και υπόδουλη. Ακόμη και σήμερα.

Το μακεδονικό είναι ταυτοτικό ζήτημα για την Αριστερά στην Ελλάδα

Το 1925 το ελληνικό κράτος τύπωσε αναγνωστικό στα μακεδονικά (με λατινικούς χαρακτήρες) με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σε σχολεία της Δυτικής Μακεδονίας. Το αναγνωστικό, γνωστό ως «αμπετσένταρ» (δηλαδή «αλφαβητάριο») δεν χρησιμοποιήθηκε τελικά, μετά από πιέσεις της Βουλγαρίας και της Σερβίας, αλλά και των ελληνικών οργανώσεων της ακροδεξιάς, όλων εχθρών της εθνικής μακεδονικής χειραφέτησης.

Η τελευταία φορά που σε μια επίσημη ελληνική στατιστική αποτυπώθηκε -έστω και με πολλούς περιορισμούς- η έκταση στην οποία ομιλείται η μακεδονική γλώσσα, ήταν το 1928. Τότε είχαν καταγραφεί 82.000 σλαβόφωνοι στη Δυτική Μακεδονία. Ερώτηση για την εθνική τους συνείδηση δεν υπήρχε, θεωρήθηκε όλος αυτός ο πληθυσμός ως «Έλληνες». Έκτοτε, δεν υπήρξαν ποτέ διατυπωμένες ερωτήσεις στις κρατικές στατιστικές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα στην εθνική μυθολογία. Οπότε, διά της αποσιωπήσεως, οριστικοποιήθηκε πως «δεν υπάρχει σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα».

Αυτό υπήρξε θεμελιακό αξίωμα για την ελληνική Δεξιά. Το «Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους Βούλγαρους κλπ. κλπ.» υπήρξε ανέκαθεν ο ύμνος της Δεξιάς και της στρατοκρατίας στην Ελλάδα. Το εμβατήριο αυτό επιχειρούνταν να τραγουδηθεί με το ζόρι από τους φαντάρους στο στρατό. Και κάθε φαντάρος με αριστερή προέλευση που σεβόταν τον εαυτό του, αρνιόταν να το τραγουδήσει, όσες ποινές και αν χρειαζόταν να υπομείνει.

Το μακεδονικό υπήρξε ταυτοτικό θέμα για την Αριστερά κάθε αναφοράς. Από τον ηγέτη του τροτσκισμού Παντελή Πουλιόπουλο, που δικάστηκε το 1925 για την υπεράσπιση της μακεδονικής μειονότητας κινδυνεύοντας με θανατική καταδίκη, μέχρι τα περίπου 5.000 μέλη του ΚΚΕ που εκτελέστηκαν στον εμφύλιο πόλεμο με το Γ΄ Ψήφισμα. Το μακεδονικό έφερνε το διαχωρισμό μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα με ένα ποτάμι αίματος. Το Γ΄ Ψήφισμα του 1946 έστελνε στο απόσπασμα όποιον αναγνώριζε την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας στην Ελλάδα. Μεταξύ των 5.000 νεαρών εκτελεσμένων του Γ΄ Ψηφίσματος ήταν συχνά και εθνικά Μακεδόνες, όπως η Μίρκα Γκίνοβα, -«Ειρήνη Γκίνη» στην ελληνοποιημένη εκδοχή του ονόματός της- κομμουνίστρια δασκάλα και πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στην Ελλάδα. Αλλά οι περισσότεροι εκτελεσμένοι ήταν ελληνικής συνείδησης, που κατέληξαν στο απόσπασμα μένοντας πιστοί στο διεθνιστικό τους καθήκον. Και που δεν δίστασαν να πεθάνουν προκειμένου να μην προδώσουν τις -τότε- διακηρύξεις του ΚΚΕ.

Τη μνήμη αυτών των κομμουνιστών ηρώων της συναδέλφωσης των λαών διασύρει η δήλωση Λαφαζάνη περί μη ύπαρξης μακεδονικής εθνότητας στην Ελλάδα. Απέναντι στη μνήμη αυτή στέκεται δειλό, μοιραίο και άβουλο αντάμα και το ΚΚΕ, που έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει στη λήθη και τους Μακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ που παραμένουν εξόριστοι και την αδικαίωτη μακεδονική μειονότητα.

Ιστορική αναδρομή

«Όταν έλθει ο μέγας πόλεμος, ως αφεύκτως θα συμβεί μετά τινά έτη, η Μακεδονία θα γίνει ελληνική ή βουλγαρική κατά τον νικήσαντα. Αν τη λάβωσιν οι Βούλγαροι, δεν αμφιβάλλω ότι θα είναι ικανοί να εκσλαβίσωσιν τον πληθυσμόν μέχρι των θεσσαλικών συνόρων. Αν ημείς την λάβωμεν, θα τους κάνωμεν όλους Έλληνας μέχρι της Ανατολικής Ρωμυλίας».

(Χαρίλαος Τρικούπης, από το Βήμα της Βουλής των Ελλήνων)

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο απλά για τα κυρίαρχα εθνικά κράτη της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Απέναντι στα σχέδιά τους ορθώθηκε μια ολόκληρη επανάσταση των ταπεινών, η Επανάσταση του Ίλιντεν το 1903.

Η ξεχωριστή μακεδονική εθνική συνείδηση στην αρχή γεννήθηκε ανάμεσα σε νεαρούς μαθητές και σπουδαστές στα τέλη του 19ου αιώνα, στη Σαλονίκη και όχι μόνο, και οδήγησε στην ίδρυση της ΕΜΕΟ, της επαναστατικής μακεδονικής οργάνωσης του Γκότσε Ντέλτσεφ με επιρροές από το σοσιαλιστικό κίνημα. Η ομάδα αυτή κατάφερε να δημιουργήσει τους όρους που οδήγησαν στην Επανάσταση του Ίλιντεν, δηλαδή «του Προφήτη Ηλία», το 1903 στην οθωμανική Δυτική Μακεδονία. Αυτός ο κοινωνικός ξεσηκωμός υπήρξε η γενεσιουργός πράξη του μακεδονικού έθνους.

Η μακεδονική εθνότητα ήταν αγκάθι και για τον ελληνικό, αλλά και για τον βουλγάρικο και σερβικό εθνικό μύθο. Γι’ αυτό και δέχτηκε άγρια καταστολή και στις τρεις κρατικές οντότητες στις οποίες συμπεριλήφθηκε ως αποτέλεσμα των βαλκανικών πολέμων.

Οι Μακεδόνες πύκνωσαν με ενθουσιασμό τα αντάρτικα κινήματα της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολεμώντας παθιασμένα και κατά της ναζιστικής κατοχής, αλλά και ενάντια στον βουλγαρικό στρατό που είχε καταλάβει τα εδάφη της σημερινής «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» προσπαθώντας να ενσωματώσει τον πληθυσμό.

Και αν στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας ο αγώνας αυτός οδήγησε σε μια εθνική δικαίωση, στην Ελλάδα η μακεδονική μειονότητα ως σήμερα είναι η ζωντανή εικόνα του «Ουαί τοις ηττημένοις».

Και σήμερα για ποιο λόγο να σκαλίζουμε το μακεδονικό;

Πολύ συχνά ακούγονται, ακόμη και μέσα στην Αριστερά, επιχειρήματα πως «η μειονότητα έχει αφομοιωθεί», «μόνο τη γλώσσα μιλούν κάποιοι, δεν σημαίνει πως έχουν και ανάλογη συνείδηση» ή ακόμα και «Πόσοι είναι πια οι σλαβομακεδόνες; Λίγες χιλιάδες ψήφους μόνο παίρνει το μειονοτικό κόμμα, το Ουράνιο Τόξο».

Είναι αστείο να λέγεται αυτό το επιχείρημα στην Ελλάδα, όπου το κράτος έχει πετύχει να αναγνωρίζεται ως «εθνική μειονότητα» στην Τουρκία η ελληνική κοινότητα της Ιστανμπούλ, που αριθμεί κάποιες εκατοντάδες ανθρώπους, δύο χιλιάδες αν προστεθούν σ’ αυτούς και οι ελληνικής συνείδησης κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου.

Παρά την αφομοιωτική πολιτική του ελληνικού κράτους και την απαγόρευση της χρήσης της μακεδονικής γλώσσας, οι άνθρωποι που σταθερά θεωρούν τον εαυτό τους μέρος της μακεδονικής εθνικής παράδοσης στην Ελλάδα, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, πρέπει να ανέρχονται σε αριθμό κάποιων δεκάδων χιλιάδων. Είναι δηλαδή τουλάχιστον τόσος πληθυσμός όσος και η ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, για την οποία αναγνωρίζονται ήδη πάρα πολλά δικαιώματα στο αλβανικό κράτος. Και η τηλεόραση και οι εφημερίδες στην Ελλάδα φωνασκούν απαιτώντας περισσότερα δικαιώματα για τους Έλληνες της Αλβανίας. Ενώ παθαίνουν αμνησία για τα δικαιώματα των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα που δεν αναγνωρίζονται καν ως εθνότητα.

Και όλα αυτά στην εποχή της Συνθήκης των Πρεσπών των Τσίπρα-Ζάεφ, όπου το ελληνικό κράτος, με τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλλει ταπεινωτικούς όρους στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Όρους που συνιστούν ευθεία επίθεση στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού όχι μόνο μιας εθνικά καταπιεσμένης μειονότητας, αλλά και ολόκληρου του λαού του γειτονικού κράτους. Και η Αριστερά της Ελλάδας, το ΚΚΕ και η ΛΑΕ, τα προσπερνά αυτά και παραμιλά για «αλυτρωτισμό των Σκοπίων». Κατάντια…

Το ζήτημα του μακεδονικού έχει τεράστια αξία για να διεκδικηθεί ξανά από την επαναστατική αριστερά στην Ελλάδα. Όχι μόνο για τις κάποιες δεκάδες χιλιάδες εθνικά Μακεδόνες, αλλά κυρίως για τα εκατομμύρια των εργατών και εργατριών ελληνικής εθνικής συνείδησης. Το μακεδονικό ζήτημα είναι ο «σκελετός στη ντουλάπα» των εγκλημάτων του ελληνικού κράτους απέναντι στην κατατρεγμένη μακεδονική μειονότητα.

Δεν πρόκειται απλώς για περασμένα γεγονότα. Το μακεδονικό «ξυπνά τα αίματα» στην κυριολεξία με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια που είδαμε λίγους μήνες πριν σε Αθήνα και Σαλονίκη -και όχι μόνο- και δίνει αφορμές για έξαλλο κήρυγμα εθνικιστικού και ρατσιστικού μίσους. Οι εργάτες και οι εργάτριες που θα κερδηθούν με την επαναστατική υπόθεση θα χρειαστεί να ξεκόψουν αποφασιστικά από τους εθνικούς μύθους και κάθε δεσμό με την αστική τάξη. Και το να απορρίψουν το εθνικιστικό παραμύθι για το μακεδονικό έχει κρίσιμη σημασία στην πολιτική τους διαμόρφωση.

Η γνώση του μακεδονικού ζητήματος και η σωστή στάση πάνω στο θέμα είναι αποφασιστικός δείκτης της ωριμότητας της Αριστεράς και των πρωτοπόρων αγωνιστών και αγωνιστριών του κινήματος. Επειδή κανένας άνθρωπος και καμιά κοινωνική τάξη δεν μπορούν να καταφέρουν να αλλάξουν τον κόσμο αν δεν κοιταχτούν πρώτα στον καθρέφτη και πουν τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της καταπιεσμένης μακεδονικής μειονότητας δεν είναι «αλυτρωτισμός». Η υπεράσπιση της κάθε καταπιεσμένης εθνικής και κοινωνικής ομάδας είναι θεμελιακό ζήτημα για την Αριστερά. Και το μακεδονικό είναι κάτι ακόμα παραπάνω: είναι ταυτοτικό μας στοιχείο, είναι η ίδια η ιστορία των δολοφονημένων μαρτύρων μας στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Και όποιοι μέσα στην Αριστερά γυρνούν την πλάτη σ’ αυτή την ιστορία, δεν κάνουν απλώς μια υποχώρηση προκειμένου να κερδίσουν τα υποτιθέμενα «εθνικά ακροατήρια». Αντίθετα, διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα και περνάνε απέναντι πολιτικά, προσχωρούν στο στρατόπεδο των εκτελεστών της Μίρκα Γκίνοβα και των συντρόφων της, στο στρατόπεδο των διωκτών της Αριστεράς.

Το μακεδονικό είναι το αιματοβαμμένο και ηρωικό κομμάτι της ιστορίας της Αριστεράς στην Ελλάδα. Το ίδιο και η ξεχασμένη μακεδονική επανάσταση του Ίλιντεν. Που δεν είναι μόνο τμήμα της δικής μας παράδοσης και περηφάνιας. Είναι και προαναγγελία της Κόκκινης Βαλκανικής Ομοσπονδίας που μια μέρα θα καταργήσει τα σύνορα-πληγές στο κορμί των Βαλκανίων.

της Δανάης Μανωλέσου

Οργή προκαλεί η απόφαση ιρλανδικού δικαστηρίου (της πόλης Κορκ), η οποία αθωώνει έναν 27χρονο που κατηγορήθηκε για βιασμό 17χρονου κοριτσιού. Κατά το δικαστήριο, αποδεικτικό στοιχείο της «συγκατάθεσης» του κοριτσιού στην πράξη ήταν το εσώρουχό της. Πιο συγκεκριμένα, η δικηγόρος υπεράσπισης του βιαστή είπε: «Αποκλείετε, δηλαδή, το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος την έλκυε κι ότι ήταν ανοιχτή στο ενδεχόμενο να συνευρεθεί μαζί του; Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε πώς ήταν ντυμένη. Το εσώρουχό της ήταν ένα στρινγκ με δαντέλα».

Ο τρόπος με τον οποίο το δικαστήριο έφτασε στην απόφαση αυτή, με την αποδοχή για μια ακόμη φορά του σεξιστικού, βίαιου και πολλές φορές θανάσιμου στερεότυπου περί «αμφιλεγόμενης ηθικής» του θύματος, ξεσήκωσε οργισμένες αντιδράσεις. Την Τετάρτη (14/11) οργανώθηκαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας.

Χαρακτηριστικές είναι οι εικόνες με εσώρουχα που άφησαν γυναίκες στα σκαλιά του δικαστηρίου του Κορκ που εξέδωσε την απόφαση αυτή, όπως και εικόνες με εσώρουχα γυναικών να λένε “This is not consent” («Αυτό εδώ δεν είναι συναίνεση»). Τα συνθήματα από τις συγκεντρώσεις, αλλά και από την καμπάνια στα social media (#thisisnotconsent), διεκδικούν την ανατροπή αυτών των στερεοτύπων που συμβάλουν στην ενοχοποίηση και τον εξευτελισμό του θύματος κατά τη διαδικασία της δίκης, αλλά και τα οποία ριζώνουν τον σεξισμό και την κουλτούρα του βιασμού.

Όπως είπε και η Ruth Coppinger, βουλευτίνα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στη διαμαρτυρία της στην ιρλανδική βουλή σχετικά με την απόφαση του δικαστηρίου: «Αν σας φέρνει σε αμηχανία η εικόνα ενός εσώρουχου σε αυτόν τον χώρο (τη βουλή), τότε φανταστείτε πώς θα νιώθει ένα θύμα βιασμού ή μια οποιαδήποτε γυναίκα, όταν βρίσκεται στη θέση το ίδιο της το εσώρουχο να επιδεικνύεται στο δικαστήριο».

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι οι διαμαρτυρίες γίνονται σε μια χώρα όπου φέτος το κίνημα γνώρισε μια σημαντική νίκη με το ηχηρό «ΝΑΙ» που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα σχετικά με τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Η νίκη αυτή ήρθε ως συνέχεια της επιμονής των αγώνων των γυναικών, αλλά και ολόκληρου του κινήματος, καθώς και των οργανώσεων της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Μιας και μια τέτοια δικαστική απόφαση δεν είναι κάτι που σπανίζει ούτε στην Ιρλανδία αλλά ούτε και στη χώρα μας, θα χρειαστεί αυτός ο αγώνας να διευρυνθεί και να δυναμώσει για να αντικρούσει τον εντεινόμενο θεσμικό σεξισμό. Η 25η Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών αλλά και ενάντια στην έμφυλη βία, είναι μια καλή ευκαιρία.

Μετά και τη νέα εξέλιξη για τις καθαρές τοξικολογικές εξετάσεις του Ζακ, δημοσιεύουμε το άρθρο της Έφης Γαρίδη (είχε φιλοξενηθεί στο φύλλο Νο5 της εφημερίδας Κόκκινο Νήμα – Οκτώβρης 2018)

Με αφορµή το χρονικό της «προαναγγελθείσας» δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου και τις απόψεις για «εκφασισµό» της κοινωνίας

Το λιντσάρισµα-δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ήταν γροθιά στο στοµάχι. Για όσους άντεξαν να παρακολουθήσουν το βίντεο ενός απάνθρωπου, αναίτιου, δολοφονικού ξυλοδαρµού και το επόµενο βίντεο µε τη συνέχιση του «έργου» τους από την αστυνοµία ή απλώς πληροφορήθηκαν τις ανατριχιαστικές «λεπτοµέρειες». Για όσους µε απόγνωση είδαν τις αντιδράσεις µεγάλης µερίδας του κόσµου, που δίνουν δίκιο στον «καταστηµατάρχη», που µιλούν µε «ναι µεν, αλλά» για κάτι που θα έπρεπε απλά και µόνο να προκαλεί φρίκη. Γι’ αυτό πολλοί µιλάνε για εκφασισµό της κοινωνίας. Πρόκειται όµως για κάτι τέτοιο;

Ηδολοφονία, πριν καν µάθουµε ποιος ήταν το θύµα, παρουσιάστηκε σαν απόπειρα ληστείας από τοξικοεξαρτηµένο, που αποτράπηκε από κάποιους περαστικούς βιτζιλάντε. Ακόµα και έτσι να ήταν τα πράγµατα, καµία άλλη αντίδραση από τον αποτροπιασµό και την απερίφραστη καταδίκη δεν θα ήταν κατανοητή. Ωστόσο, πολλοί ήταν αυτοί που µίλησαν για το δικαίωµα υπεράσπισης της ιδιοκτησίας και για τα «πρεζάκια» που είναι µάστιγα στο κέντρο της Αθήνας, άλλοι µε «ψύχραιµες» αναλύσεις, άλλοι µε χυδαίες εκφράσεις για το νεκρό. Η αντιδραστική ιδέα της «ασφάλειας», που στις ΗΠΑ της γενικευµένης οπλοκατοχής µετρά χιλιάδες νεκρούς, κυρίως µαύρους, και αθωώνει «νοικοκυραίους», λειτούργησε µε τον πιο αποκρουστικό τρόπο.

Οι «εντιµότατοι» καταστηµατάρχες και ο «εκφασισµός»

Βεβαίως, η αποκάλυψη των «λεπτοµερειών» της υπόθεσης χάλασαν το αφήγηµα της «αυτοάµυνας των έντιµων καταστηµαταρχών». Το θύµα ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος, ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστής, ντραγκ κουίν, οροθετικός, περιθωριακός για τους πολλούς, και σε καµία περίπτωση δεν υπήρξε ένοπλη ληστεία. Αντίθετα, υπήρξε ένας άνθρωπος τροµαγµένος που έψαχνε καταφύγιο, ένας άνθρωπος που δολοφονήθηκε την ώρα που ζητούσε βοήθεια. Και οι θύτες του, ο έντιµος κοσµηµατοπώλης (που τελικά δεν ήταν ούτε έντιµος ούτε κοσµηµατοπώλης, αλλά τοκογλύφος και κλεπταποδόχος), ο έτερος καταστηµατάρχης (στέλεχος του φασιστικού µορφώµατος του Μπαλτάκου), η αστυνοµία, οι περαστικοί.

Όλα αυτά ήταν φυσικό να ανοίξουν την κουβέντα για τον εκφασισµό της κοινωνίας. Από πολλούς περιγράφεται η εικόνα µια κοινωνίας που έχει σαπίσει, µιας κοινωνίας που είναι έτοιµη να υποδεχτεί το φασισµό. Σε αυτό συµβάλλουν και άλλα πρόσφατα γεγονότα, όχι πρωτοφανή δυστυχώς. Οι 1.200 υπογραφές στη Χίο για να αποκλειστούν τα προσφυγόπουλα από τη δηµόσια εκπαίδευση, όπως έχει γίνει στο Ωραιόκαστρο, στον Κολωνό και αλλού. Οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν το µετανάστη, όπως νόµιζαν, (που αποδείχτηκε ότι ήταν Έλληνας και δεν «εκβίαζε για χαρτιά»), που απειλούσε να πέσει από το γλυπτό της Οµόνοιας και βιντεοσκοπούσαν γελώντας, και όλοι αυτοί που έκαναν κοροϊδευτικά σχόλια στα σχετικά δηµοσιεύµατα.

Είναι αλήθεια ότι έχουµε µπροστά µας ένα βάθεµα της αδιαφορίας και της εχθρικής διάθεσης απέναντι σε οποιονδήποτε είναι έξω από τα όρια της «κανονικότητας». Μια αντιµετώπιση των τοξικοεξαρτηµένων, των τρανς, των προσφύγων, των µεταναστών σαν κάτι λιγότερο από ανθρώπους, που δεν αξίζουν ίση µεταχείριση και η ζωή τους δεν έχει την ίδια αξία. Ακόµα περισσότερο, σαν απειλή για τη ζωή και την ασφάλεια των «κανονικών» ανθρώπων.

Η ανάλυση γιατί φτάσαµε ως εδώ δεν είναι απλή υπόθεση και σίγουρα υπάρχουν πολλοί παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα το ότι ανεχτήκαµε Αµυγδαλέζες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, χοτ σποτ και Μανωλάδες, οµοφοβικές επιθέσεις και δολοφονίες. Ζήσαµε µε τη φρίκη. Η δολοφονία του Ζακ είναι «προαναγγελθείσα» γιατί αποτελεί φυσική συνέχεια των επαναλαµβανόµενων επιθέσεων που είχε δεχτεί. Όποιες και αν είναι οι αιτίες, όµως, δεν υπάρχει καµία δικαιολογία για όσους δεν φρίττουν µπροστά στη δολοφονία του Ζακ, για όσους υπογράφουν να αποκλείσουν προσφυγόπουλα από τα σχολεία, για όσους φώναζαν ή έγραφαν «πέσε» για τον δυστυχισµένο στην Οµόνοια. Αυτοί είναι ξεκάθαρα απέναντί µας και καµία ανάλυση (για τις συνέπειες της κρίσης ή οποιαδήποτε άλλη) δεν µπορεί να τους αθωώσει ή να τους δικαιολογήσει στο ελάχιστο.

Όµως, ευτυχώς, αυτοί δεν είναι η πλειονότητα και πολύ π[ερισσότερο η µόνη πραγµατικότητα. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχαν ήδη γίνει τρεις πορείες µε χιλιάδες άτοµα για να διεκδικήσουν δικαιοσύνη για τον Ζακ και φωνή για τον κάθε Ζακ. ∆εν θα είχαν βγει τόσα ΛΟΑΤ άτοµα στο δρόµο, ανοιχτά, για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, να µην τους χτυπάνε, να µην τους σκοτώνουν. Αν ήταν έτσι, όσοι στηρίζουν τους θύτες δεν θα κρύβονταν πίσω από τα πληκτρολόγια και µέσα στα καφενεία, να ψελλίζουν τις αντιδραστικές και αποκρουστικές  τους απόψεις. Η µόνη απόπειρα «διαµαρτυρίας» των φασιστών ήταν τα 5 άτοµα που συγκεντρώθηκαν για λίγο µπροστά από τον τόπο της δολοφονίας και πέταξαν τα εµετικά τους τρικάκια. Το ίδιο και µε τα προσφυγόπουλα: όπου έχουν προσπαθήσει οι «αγανακτισµένοι γονείς» να τα εµποδίσουν, έχουν σπάσει τα µούτρα τους µπροστά στις αντιδράσεις περισσότερων ανθρώπων που θέλουν τα σχολεία ανοιχτά σε όλα τα παιδιά.

Αυτό όµως δε σηµαίνει ότι τα πράγµατα είναι εύκολα. Έχουµε να αντιµετωπίσουµε φασίζουσες συµπεριφορές που πυκνώνουν, τόσο από πολίτες όσο και από τον κρατικό µηχανισµό. Και η αντιµετώπισή τους θέλει σοβαρότητα και αποτελεσµατικότητα. ∆εν βοηθάει να καταδικάζουµε συλλήβδην τους µαγαζάτορες – υπάρχουν ανάµεσά τους άνθρωποι που παλεύουν για το µεροκάµατο. Στον αντίποδα, δεν είναι βοηθητικό να τους θεωρούµε όλους συµµάχους µας ως «µικρούς». Υπάρχουν στις τάξεις τους στυγνοί εκµεταλλευτές που είναι χειρότεροι µε τους εργαζόµενούς τους από τους µεγάλους καπιταλιστές. Επίσης δεν βοηθάει να ψάχνουµε την «καθαρότητα» ενός κινήµατος, αν οι ΛΟΑΤΚΙ π.χ. είναι αρκετά ριζοσπάστες για να παλέψουµε µαζί τους, µε τον ίδιο τρόπο που δεν εξετάζουµε αν µια απολυµένη καθαρίστρια είναι αντιρατσίστρια και αντισεξίστρια για να σταθούµε στο πλάι της. Αλλά είναι εξίσου λάθος να συµπαρατασσόµαστε µαζί µε οµάδες οι οποίες στηρίζουν τις κυβερνήσεις που έχουν εξαθλιώσει τόσο κόσµο και οι οποίες χρηµατοδοτούνται από τον κρατικό µηχανισµό.

Αυτό που χρειαζόµαστε είναι οι αγώνες ενάντια στο σύστηµα που γεννάει τις ανισότητες και τις «κανονικότητες». Η µηδενική ανοχή απέναντι σε σεξιστικές και ρατσιστικές θέσεις που τις θρέφουν. Η πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε δοµή, πρακτική ή συµπεριφορά που χωρίζει τους ανθρώπους σε κανονικούς και µη. Και αυτό σε ένα όσο το δυνατό πιο µαζικό και ενωτικό πλαίσιο, ώστε να είναι αποτελεσµατικό. Γιατί οι συλλογικοί αγώνες ήταν και είναι ο µόνος δρόµος διεκδίκησης, και η µόνη αντίσταση απέναντι στην υπηρέτηση του ιδιωτικού συµφέροντος όπου ευδοκιµούν οι ιδέες της «ασφάλειας» και των «κινδύνων». Αν δεχτούµε ότι είναι σε εξέλιξη ή αναπότρεπτος ο «εκφασισµός», θα σήµαινε ότι δεν υπάρχουν και πολλά που µπορούµε να κάνουµε. Όµως απέναντι στις φασίζουσες συµπεριφορές που πυκνώνουν, είµαστε πολλοί και πολλές που δεν έχουµε συνηθίσει τη φρίκη και θα αντισταθούµε.

Το ΜΕΤΑ καλεί όλους και όλους να δώσουν δυναμικό «παρών» στα Δικαστήρια Ευελπίδων και ώρα 5μμ., στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που πραγματοποιείται για τους συναδέλφους, Χρήστο Βαγενά (μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της παράταξης) και Ελένη Μανουρά. Η ποινικοποίηση των αγώνων δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Η Κυβέρνηση και οι μηχανισμοί καταστολής «απάντησαν» αμέσως στο σημερινό αίτημα της ΑΔΕΔΥ για την ενίσχυση του ΕΦΚΑ με μόνιμους διορισμούς.

Η «απάντηση» δόθηκε με τη σύλληψη των συνδικαλιστών – μελών του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζομένων στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελμάτων (ΟΑΕΕ), ΒαγενάΧρήστο και Μανουρά Ελένη. Εναντίον τους ασκήθηκε δίωξη και παραπέμπονται στον εισαγγελέα για να δικαστούν με τη διαδικασία του αυτόφωρου και με βάση το «ιδιώνυμο» που ψήφισε πρόσφατα η Κυβέρνηση.

Το «έγκλημα» των συναδέλφων μας είναι ότι υλοποιώντας αποφάσεις του Συλλόγου τους, της ΠΟΠΟΚΠ και με τη στήριξη της ΑΔΕΔΥ συμμετείχαν στην κατάληψη του παραρτήματος του ΟΑΕΕ στο Νέο Ηράκλειο Αττικής.

Η ΑΔΕΔΥ καταγγέλλει τη Διοίκηση του ΕΦΚΑ και την Κυβέρνηση που αρνούνται πεισματικά να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματά των εργαζόμενων στα Ασφαλιστικά Ταμεία, οι οποίοι συνεχίζουν για 3η εβδομάδα τις κινητοποιήσεις τους. Καταγγέλλουμε, επίσης, την ηγεσία του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη» και την Κυβέρνηση που κλιμακώνουν την πολιτική ποινικοποίησης των αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης.

Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ καλεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να δώσουμε το «παρών» σήμερα, Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018, ώρα 5:00μμ, στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους συναδέλφους και να απαιτήσουμε την άμεση απελευθέρωση και το σταμάτημα της δίωξής τους.

Όχι στην ποινικοποίηση των αγώνων

Να σταματήσουν τώρα οι διώξεις συνδικαλιστών

Ο κυβερνητικός αυταρχισμός δεν θα περάσει

Ανακοίνωση της πολιτικής οργάνωσης Κόκκινο Νήμα

Μπορεί να αγκομαχάει στις στροφές και τις ανηφόρες της Ιστορίας, αλλά δεν εξοστρακίστηκε ποτέ. Μπορεί οι δυνάμεις του συστήματος να επιχειρούν συστηματικά να διαστρέψουν το μήνυμά του («εξέγερση της νεολαίας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας»), αλλά αυτό εξακολουθεί να στοιχειώνει τους χειρότερους φόβους τους. Μπορεί οι «εορταστικές εκδηλώσεις» να εκφυλίστηκαν και οι «φυσικοί κληρονόμοι» του μηνύματός του (οι δυνάμεις της Αριστεράς και των ριζοσπαστικών κινημάτων αντίστασης) να έχασαν το «δρόμο» και να συμβάλλουν σε έναν τέτοιο εκφυλισμό, κι όμως όχι μόνο αντέχει αλλά παραμένει αναντικατάστατο σαν ιστορική αναφορά, σαν «ταυτότητα», σαν πηγή έμπνευσης.

Όμως ποιο είναι το σημερινό του «νόημα»; Και πόσο παρόν είναι στη σημερινή ιστορική συγκυρία; Που η Αριστερά βιώνει τις συνέπειες μιας βαριάς ήττας, που ζούμε την ανάπαυλα ανάμεσα στην κρίση του 2008 και την επόμενη κρίση που προδιαγράφεται, που η αστική δημοκρατία και τα μεταπολεμικά «κοινωνικά συμβόλαια» παρακμάζουν και καταρρέουν ανεβάζοντας στην ιστορική σκηνή «τέρατα» σαν τον Τραμπ, τον Σαλβίνι, τον Μπολσονάρου και μετατοπίζοντας τις παραδοσιακές δυνάμεις της δεξιάς, του κέντρου και του σοσιαλφιλελευθερισμού (από τη Μέρκελ ως τον Μακρόν και από τον Μητσοτάκη ως τον Τσίπρα) σε πολιτικές «έκτακτης ανάγκης» (ακραία λιτότητα συνδυασμένη με επιδοματική πολιτική διαχείρισης «περιττών» πληθυσμών, «ήπιος» ή και καθόλου ήπιος εθνικισμός και ρατσισμός, κρατικός αυταρχισμός);

Πόσος «χώρος» υπάρχει για την εξέγερση στην «εποχή των τεράτων»;

Η εξέγερση δεν έρχεται ποτέ σε προγραμματισμένο ραντεβού. Ταυτόχρονα όμως, δεν έρχεται ποτέ τυχαία. Προετοιμάζεται φανερά και υπόγεια, «προλογίζεται» από σκιρτήματα αγώνα και την εμφάνιση μειοψηφικών αγωνιστικών πρωτοποριών, ξεχειλίζει μέσα από τα ρήγματα που δημιουργούν η κρίση και οι αντιφάσεις του αντιπάλου. Ο μηχανισμός που την πυροδοτεί, είναι ο συνδυασμός «οι από κάτω δεν θέλουν και οι από πάνω δεν μπορούν».

Αυτός ο συνδυασμός δεν πρέπει να εξετάζεται επιφανειακά. Οι δυνάμεις του καπιταλισμού νίκησαν τα κινήματα αντίστασης και την Αριστερά στον προηγούμενο γύρο. Ο στρατηγός ρεφορμισμός με τα σχέδια και τις αυταπάτες «φιλολαϊκής» διαχείρισης του συστήματος, τους πρόσφερε όλα τα «όπλα» γι’ αυτή τη νίκη, και η επαναστατική αριστερά πλήρωσε σκληρά τις αυταπάτες, τα λάθη και την αδυναμία της να εξασφαλίσει πρόγραμμα, ηγεσία και αγωνιστικό κορμό για να «εκτρέψει» τις εξελίξεις στο δρόμο της εξέγερσης και της ανατροπής.

Ωστόσο, ο καπιταλισμός δεν κατάφερε να ξορκίσει τους δικούς του δαίμονες. Οι ίδιοι οι αναλυτές και ιδεολόγοι του, προφητεύουν και ετοιμάζονται για την επόμενη κρίση, σε χρόνο όχι μακρινό αλλά στην επόμενη τριετία. Αναγνωρίζουν ότι η διαχείριση αυτής της κρίσης θα είναι πολύ δυσκολότερη σε σχέση με την προηγούμενη του 2008. Αναγνωρίζουν ότι θα είναι επίσης ανταγωνιστική ανάμεσα στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και διεκτραγωδούν τα πιθανότατα καταστροφικά αποτελέσματα. Τρέμουν τις συνέπειες από την όξυνση των αντιθέσεων που βάζει σε κρίση και κατάρρευση τις οικοδομημένες στα χρόνια ύστερα από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ισορροπίες ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Αυτοί είναι οι λόγοι που το ξεπέρασμα της κρίσης του 2008 – ισχνό, ασταθές και αδύναμο – εκλαμβάνεται -και είναι- ως μια ανάπαυλα μέχρι την επόμενη κρίση, η οποία διακρίνεται ήδη στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Και κινητοποιεί όλες τις δυνάμεις του συστήματος, που αντιλαμβάνονται ότι θα απαιτηθούν λύσεις «με τη φωτιά και το σίδερο». Όσοι επενδύουν στο να πέσει ο καπιταλισμός στα μαλακά ή και να αποφευχθεί μια τέτοια νέα κρίση (από τον Ομπάμα μέχρι τη Μέρκελ και τον Μακρόν) ομνύουν στην «παγκοσμιοποίηση» κρεμασμένοι από τα ρετάλια της. Οι πιο ρεαλιστές προετοιμάζονται για να «καθαρίσουν» με Τραμπ, Σαλβίνι και Μπολσονάρου, με ρατσιστική, εθνικιστική ή και φασίζουσα ακροδεξιά…

Οι «από πάνω» δεν μπορούν να ξορκίσουν με ένα πιο μακροπρόθεσμο και στιβαρό τρόπο την κρίση. Οι από κάτω, δεν θέλουν. Όμως φοβούνται και υπομένουν τα μαρτύρια» της λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας μη βλέποντας κάποια διέξοδο. Μέχρι τη στιγμή που η ανάπαυλα θα τελειώσει, όλες οι αυταπάτες θα καταρρεύσουν και δεν θα αντέχουν πια…

Σύντομα η Ιστορία θα μας προσφέρει ξανά τη δυνατότητα για μάχες ενάντια στο σύστημα, για εξεγέρσεις ενάντιά του. Αν η επαναστατική αριστερά δεν ανασυγκροτηθεί κατεπειγόντως, αν δεν ξεπεράσει το συντομότερο το «πένθος» και τις διαλυτικές συνέπειες της ήττας εντοπίζοντας και διορθώνοντας πρώτα απ’ όλα τα δικά της λάθη, αν δεν σηκώσει θαρραλέα τις δικές της σημαίες (ενάντια στον καπιταλισμό και τα «τέρατα» που γεννάει: την ακραία φτώχεια και λιτότητα, τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον πόλεμο, την ιμπεριαλιστική επιτροπεία και καταστολή, το αυταρχικό κράτος «έκτακτης ανάγκης» και την ακροδεξιά, τη μεσαιωνική αντίδραση των αντιδραστικών ιδεών του συστήματος περιλαμβανομένης της Εκκλησίας), αν δεν ανακτήσει την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να ηγηθεί των αγωνιζόμενων ή και εξεγερμένων μαζών, ακόμη και οι εξεγέρσεις θα είναι «τυφλές» και θα οδηγήσουν σε νέες ήττες. Μια τέτοια αποτυχία δεν είναι όμως αναπόφευκτη. Κατεπείγουσα ανασυγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς και ενιαίο μέτωπο στις μάχες ενάντια στο σύστημα – αυτός είναι ο δρόμος της «γενικής προετοιμασίας» για τις σκληρές συνθήκες και τις μεγάλες προκλήσεις του ταξικού αγώνα που έρχονται.

Προσυγκέντρωση: 3μμ πλ. Κλαυθμώνος

Νοέμβρης του 2018

Πολιτική οργάνωση 

 του Γιάννη Νικολόπουλου

Γιατί οι μέρες της εμπιστοσύνης (και της υπομονής) εξαντλήθηκαν (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Του Πάνου Κοσμά

Τραμπ, Σαλβίνι, Μπολσονάρου – ενίσχυση του εθνικισμού, ρατσισμού και της ακροδεξιάς – όξυνση ανταγωνισμών και κίνδυνος νέων πολέμων

Πρώτα ήταν ο Όρμπαν, ο Ούγγρος ρατσιστής, εθνικιστής και ακροδεξιός παλιάτσος, που ωστόσο έφτασε και παραμένει στην πρωθυπουργία για πολλά χρόνια. Ύστερα το πράγμα σοβάρεψε επικίνδυνα: Τραμπ στις ΗΠΑ, Σαλβίνι στην Ιταλία και τώρα Μπολσονάρου στη Βραζιλία. Τι φέρνει σε σημαντικές ιμπεριαλιστικές χώρες όπως αυτές οι τρεις, αλλά και σε λιγότερο ισχυρούς κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, μια τέτοια ακροδεξιά στην εξουσία ή στα πρόθυρα της εξουσίας; Τι σημαίνει όλο αυτό για τις κοινωνικές και πολιτικές προοπτικές παγκόσμια και στην Ελλάδα; Κυρίως: πώς, από ποιες δυνάμεις και με ποια «μέθοδο» μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Τα ερωτήματα είναι φυσικά πολύ περισσότερα. Στις σχετικές συζητήσεις που έχουν ανοίξει διεθνώς σε όλο το φάσμα των πολιτικών χώρων (από τις συστημικές δυνάμεις μέχρι τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς) οι εκτιμήσεις είναι πολύ σοβαρές, και οι αναφορές σε ιστορικές αναλογίες εξαιρετικά πυκνές: πολλοί κάνουν λόγο για έντονες και εμφανείς αναλογίες της ιστορικής συγκυρίας με το Μεσοπόλεμο (από την αντικαπιταλιστική αριστερά μέχρι τον… Μακρόν), άλλοι εκτιμούν ότι το κίνημα που έφερε τον Μπολσονάρου στην εξουσία προσομοιάζει με μαζικό φασιστικό κίνημα βάσης, στις ευρωπαϊκές συστημικές πολιτικές δυνάμεις έχει φωλιάσει ο φόβος για ένα ακροδεξιό big bang στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 που θα βάλει την «ευρωπαϊκή οικοδόμηση» σε πορεία ανεπίστρεπτου εκφυλισμού, ενώ στα καθ’ ημάς είναι εμφανές διά γυμνού οφθαλμού ότι η μονοθεματικότητα των μνημονίων και της επιτήρησης (που εδραιώθηκαν σε «καθεστώς») έχει υπερκεραστεί από έναν πολιτικό συνδυασμό ανάδειξης των «εθνικών» ζητημάτων στην αιχμή των εξελίξεων και επέκτασης της επιρροής των εθνικιστικών ιδεών και της ακροδεξιάς ατζέντας.

Η διεθνής συγκυρία με τρόπο πασιφανή, αλλά και η εγχώρια συγκυρία με πιο καλυμμένο τρόπο, «μυρίζουν μπαρούτι», και μόνο πολιτικά αφελείς ή με ανεπανόρθωτα θολωμένη κρίση λόγω της αδιαμφισβήτητης ήττας της Αριστεράς δεν μπορούν να το διακρίνουν. Η «ιστορία τρελάθηκε», αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά δεν πρόκειται για την επαναστατική «τρέλα» του Οκτώβρη του 1917 (που αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την 101η επέτειό του) ούτε για τη δημιουργική και ανατρεπτική «τρέλα» του Μάη του ’68 (που τον περασμένο Μάη γιορτάσαμε την 50ή επέτειο), αλλά για την ακροδεξιά, ρατσιστική, εθνικιστική και πολεμοκάπηλη «τρέλα».

Η κατάσταση…

Το ζήτημα είναι σοβαρό και πρέπει να εξετάσουμε αιτίες και τρόπους αντιμετώπισης κατεπειγόντως! Θα το επιχειρήσουμε σε αδρές γραμμές μέσα από τα παρακάτω πολιτικά σημεία-θέσεις.

1. Καπιταλιστική κρίση: μια ασταθής, ανασφαλής και ανταγωνιστική «ανάπαυλα».

Η αίσθηση μιας «ανάπαυλας» ύστερα από την κρίση του 2008 που δεν επουλώνει ουσιαστικά καμία «πληγή» και δεν εμπνέει σε κανέναν (ούτε στις εργαζόμενες τάξεις ούτε στις συστημικές δυνάμεις ούτε στα κράτη) την παραμικρή ασφάλεια, αλλά αντίθετα γενικεύει πρακτικές «ανταγωνιστικής» μετάθεσης των συνεπειών της κρίσης και γενικής προετοιμασίας για μια ακόμη ανταγωνιστικότερη διαχείριση της αναπόφευκτα επερχόμενης νέας κρίσης, γενικεύεται. Το γεγονός ότι μια τέτοια ανασφάλεια έχει κυριεύσει ισχυρές συστημικές δυνάμεις (εξ ου και οι Τραμπ, Σαλβίνι, Μπολσονάρου κ.λπ.), το γεγονός ότι η εκτίμηση πως διάγουμε τη σχετικά ήρεμη (!) περίοδο μιας ανάπαυλας ανάμεσα στην κρίση του 2008 και τη νέα κρίση που επωάζεται γίνεται κυρίαρχη στους ιδεολόγους και αναλυτές της «παγκοσμιοποίησης», το γεγονός ότι οι «εθνικές προτεραιότητες» κερδίζουν παντού έδαφος σε βάρος των συναινετικών ρυθμίσεων μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το γεγονός ότι όλοι (ανεξαιρέτως!) εκτιμούν πως η επερχόμενη νέα κρίση θα είναι εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να αντιμετωπιστεί συναινετικά και συντονισμένα από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις κεντρικές τράπεζές τους, το γεγονός ότι όλοι επίσης εκτιμούν πως η αντιμετώπισή της θα είναι ούτως ή άλλως πολύ δυσκολότερη υπόθεση σε σχέση με το 2008, όλα μαρτυρούν πως όλοι έχουν μπει σε περίοδο γενικής προετοιμασίας για ένα νέο «ξέσπασμα» κρίσης και για τις σκληρές και ανταγωνιστικές καταστάσεις που αυτό θα δημιουργήσει.

Αυτή είναι η πρώτη και βασική αιτία που εξηγεί γιατί η ισχνή, ασταθής και χωρίς δυναμική έξοδος από την κρίση του 2008 δεν δρομολογεί καταστάσεις σταθεροποίησης, συναίνεσης και ισχυροποίησης των παραδοσιακών συστημικών δυνάμεων, αλλά γενικεύει τη στροφή στις εθνικές προτεραιότητες, οξύνει κάθε είδους αντιθέσεις και αναδεικνύει σε «σταρ» του αστικού πολιτικού σκηνικού διεθνώς τους ομοϊδεάτες του Ντόναλντ Τραμπ.

2. Υπάρχει όμως και μια άλλη βασική αιτία, που δεν είναι μόνο παραπροϊόν της κρίσης του 2008 ή της ανασφάλειας για τη νέα κρίση, αλλά προϊόν μακροχρόνιας επίδρασης του «νόμου» της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης: ότι για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προσεγγίζουμε το ιστορικό σημείο της ανατροπής των συσχετισμών στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής ιεραρχίας: η Κίνα απειλεί ευθέως την οικονομική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ (ήδη τις έχει ξεπεράσει αν υπολογίσουμε το εθνικό της προϊόν σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης, και θα τις ξεπεράσει σε περίπου 10 χρόνια και σε τρέχουσες τιμές του ΑΕΠ) και η Ανατολή (Κίνα, Ινδία κ.λπ.) ανέρχεται σε βάρος της Δύσης.

Τους δύο Παγκόσμιους πολέμους τους γέννησαν συγκυρίες τέτοιας ανατροπής συσχετισμών, και αυτό θα έπρεπε να κάνει την Αριστερά πιο σοφή και πιο ευαίσθητη όσον αφορά τους κινδύνους που συσσωρεύονται. Ο εμπορικός πόλεμος (που έχει και μια αναπόφευκτη, αν και κρυμμένη ή δευτερεύουσα μέχρι τώρα, πλευρά νομισματικού πολέμου), η κατάρρευση της μιας μετά την άλλη διεθνών συμφωνιών (για το εμπόριο, για το περιβάλλον, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, για τους πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς με πυρηνικές κεφαλές), η κατάρρευση μέσα από ένα όργιο διεθνών παραβιάσεων της μιας μετά την άλλη όλων των συνθηκών του ΟΗΕ (μαζί και του ρόλου του ίδιου του ΟΗΕ) για τους πρόσφυγες, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ., όλα μαρτυρούν πως για μία ακόμη φορά στην Ιστορία η ανατροπή των συσχετισμών στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας δεν πρόκειται να είναι ούτε ειρηνική ούτε «συναινετική».

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αυτός που πρωταγωνιστεί στην τακτική του «νταή», εκμεταλλευόμενος τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό: την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπεροπλία και το ρόλο του δολαρίου σαν παγκόσμιου νομίσματος σε πολύ ανώτερη κλίμακα ισχύος σε σχέση με το ευρώ, το ρεμινμπί κ.λπ.

3. Οι δύο προαναφερθείσες θεμελιώδεις αιτίες, που πρέπει να τις δούμε στη συνδυαστική τους λειτουργία, δεν είναι οι μόνες. Ο καπιταλισμός φαίνεται να διάγει περίοδο ιστορικού βαλτώματος, χωρίς δυναμική, χωρίς «ξεπετάγματα», χωρίς τα αναπτυξιακά «θαύματα» παρελθουσών φάσεων, με μια σειρά ιστορικούς περιορισμούς να ξεπροβάλλουν καθαρά. Το γεγονός αυτό δίνει στην ιστορική συγκυρία που περνάμε τα χαρακτηριστικά «εποχής των τεράτων», με παρακμιακά και «ακραία πολιτικά φαινόμενα», με γενική παρακμή της μεταπολεμικής αστικής δημοκρατίας, με άνοδο στην ιστορική σκηνή πολιτικών «τεράτων». Το σκοτείνιασμα του ορίζοντα του καπιταλισμού, ελλείψει μιας ανταγωνιστικής-επαναστατικής αριστεράς, μετατρέπεται σε σκοτείνιασμα του κόσμου.

Στο πλαίσιο αυτό, τα κρίσιμα ερωτήματα για την Αριστερά και το κίνημα είναι: Είμαστε πράγματι σε περίοδο όπως το Μεσοπόλεμο; Είμαστε στην ανάπαυλα πριν μια νέα κρίση, εξίσου αν όχι περισσότερο καταστροφική με αυτή του 2008; Ο φασισμός καλπάζει αναπότρεπτα προς την εξουσία και ο κόσμος βαδίζει αναπότρεπτα προς νέα πολεμικά ολοκαυτώματα; Η Αριστερά είναι ηττημένη και «εκτός παιχνιδιού»; Το μόνο που μας αντιστοιχεί είναι η μάταιη πλην ηρωική υπεράσπιση βωμών και εστιών και η «αριστερή μελαγχολία»;

Ο καπιταλισμός διάγει πράγματι περίοδο ασταθούς και ισχνού ξεπεράσματος της κρίσης του 2008 (η άποψη ότι ο καπιταλισμός είναι αδιάλειπτα σε κρίση από το 1972-’73 ή ότι συνεχίζεται αδιαλείπτως η κρίση του 2008 δεν βοηθάει σε κανενός είδους συγκεκριμένη ανάλυση και καθορισμό συγκεκριμένων πολιτικών καθηκόντων – στο πλαίσιο μιας τέτοιας θέσης, «όλες οι αγελάδες είναι μαύρες» όπως στη νύχτα). Και πράγματι ζούμε την ανάπαυλα πριν μια νέα κρίση. Η ανταγωνιστική διαχείριση αυτής της ανάπαυλας, αλλά και η γενική πεποίθηση ότι η διαχείριση μιας νέας κρίσης θα είναι επίσης ανταγωνιστική, μαζί με τις τάσεις ανατροπής στους παγκόσμιους συσχετισμούς, οξύνει τους ανταγωνισμούς, φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο, ακόμη και τη «στοχευμένη» και «ελεγχόμενη» χρήση πυρηνικών όπλων. Εξαιτίας αυτών, τα βάθρα της παγκοσμιοποίησης τρίζουν και η ακροδεξιά αναπτύσσει επικίνδυνη δυναμική.

Εδώ υπάρχουν πράγματι ομοιότητες με το Μεσοπόλεμο, με βασικές τρεις: Πρώτο, ότι είμαστε μεταξύ μιας κρίσης που έχουμε πίσω μας και μιας που προσεγγίζει, σε μια ανάπαυλα ανάμεσα στις δύο.

Δεύτερο, ότι είμαστε σε φάση ανατροπής των παγκόσμιων συσχετισμών και όξυνσης των ανταγωνισμών.

Τρίτο, ότι έχει εγκατασταθεί η πολιτική «μηχανική» μιας δεξιάς μετατόπισης με ηγεμονικό το ρόλο της ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας.

Όμως και αυτές οι ομοιότητες ισχύουν μόνο εν μέρει:

Η κρίση του 1929 είχε πολύ πιο βαθιές και εκτεταμένες «παρενέργειες» και επιπτώσεις, καθώς η «εκκαθαριστική διαδικασία» που ενεργοποίησε στις μητροπόλεις του καπιταλισμού ήταν πολύ βαθύτερη και εκτεταμένη σε σχέση με την κρίση του 2008.

Η ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών και η εξ αυτών όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών υπάρχει, αλλά πλέον ο γενικευμένος ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι εύκολη επιλογή, ούτε καν τα «στοχευμένα» πυρηνικά πλήγματα. Επιπλέον, η «παγκοσμιοποίηση» είναι μεν σε κρίση, αλλά ένας πυλώνας της, η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση (η μόνη πραγματική παγκοσμιοποίηση), είναι σχεδόν ανέφικτο να «εθνικοποιηθεί» – η κατάρρευσή του μπορεί να σημάνει μια γενικευμένη οικονομική κατάρρευση απίστευτων ιστορικών διαστάσεων.

Στο Μεσοπόλεμο δεν είχαμε να κάνουμε «απλώς» με μια ρατσιστική και εθνικιστική ακροδεξιά, αλλά με μαζικό φασιστικό φαινόμενο, εγκαθίδρυση φασιστικών δικτατοριών και επίθεση με στρατιωτικά μέσα κατά των χωρών της αστικής δημοκρατίας. Τώρα, μια τέτοια προοπτική δεν είναι παρούσα, και για να υπάρξει, θα χρειαστεί μια ποιοτική μεταβολή κι όχι μια απλή «προέκταση»: ο Τραμπ δεν θα γίνει έτσι απλά ο Χίτλερ των ΗΠΑ, ο Σαλβίνι δεν θα γίνει έτσι απλά δικτάτορας τύπου Μπερλουσκόνι, η Μαρίν Λεπέν, ακόμη και αν κερδίσει τη γαλλική προεδρία, δεν θα εγκαθιδρύσει έτσι αυτονόητα φασιστική δικτατορία στη Γαλλία. Κανείς δεν μπορεί να βάλει το «μαχαίρι στο κόκαλο» όπως ένας Χίτλερ ή να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο όπως αυτός. Ακόμη και αν όλες οι διεθνείς συναινέσεις καταρρεύσουν ή εκφυλιστούν, ακόμη και η ακροδεξιά θα είναι αναγκασμένη να σέβεται τα βάθρα της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτό μπορεί να εκλύσει καπιταλιστική παρακμή σε απίστευτες ποσότητες, αλλά κάνει πολύ δύσκολο το έργο ενός «οριστικού ξεκαθαρίσματος» μέσω της φασιστικής δικτατορίας και του πολέμου.

Από τη μια λοιπόν, θα παραμένει η ανάγκη για ξεπέρασμα της κρίσης με τη «φωτιά και το σίδερο» της ακραίας λιτότητας, κι εκεί οι υπηρεσίες της ακροδεξιάς στην καταστολή των αντιστάσεων και της Αριστεράς θα είναι πολύτιμες και θα αξιοποιηθούν με ενθουσιασμό από σημαντικές μερίδες των αστικών τάξεων και του συστήματος.

Από την άλλη, ο καπιταλισμός δεν μπορεί με την ίδια «ευκολία» να «καθαρίσει» με έναν Χίτλερ και ένα παγκόσμιο πόλεμο. Η ίδια η ακροδεξιά στην κοινοβουλευτική εξουσία θα φθαρεί στα γρανάζια της και στον «πόλεμο θέσεων» με την «παγκοσμιοποίηση».

Αυτοί είναι οι λόγοι που μέχρι τώρα δεν έχουμε μαζικό φασιστικό φαινόμενο, που η ακροδεξιά κερδίζει εκλογές αλλά δεν στρατεύει μαζικά με όρους κινήματος από τα κάτω.

Τι θα συμβεί ωστόσο όταν τελειώσει η «ανάπαυλα» και έρθει μια νέα κρίση; Τότε τα πράγματα θα είναι τρομακτικά επικίνδυνα και κανείς δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις. Αλλά τότε, επίσης, κανένας από τους σημερινούς πρωταγωνιστές δεν θα έχει κάποιο καταλυτικό προβάδισμα. Από πολιτική άποψη, η ιστορική συγκυρία είναι μεν «βαριά» και εγκυμονεί τρομακτικούς κινδύνους για την Αριστερά και τα κινήματα, αλλά «ανοιχτή» στις προοπτικές της. Δεν ζούμε μια «επανάληψη» του Μεσοπόλεμου ούτε είμαστε στο… 1933, λίγο πριν την εγκαθίδρυση φασιστικών δικτατοριών σε βασικές ιμπεριαλιστικές χώρες.

…και τα καθήκοντα

1. Είναι αναμφίβολο ότι οι εξελίξεις αυτές προετοιμάστηκαν από την ήττα της Αριστεράς διεθνώς. Βασική αιτία αυτής της ήττας ήταν η κατάρρευση της ρεφορμιστικής πρότασης διαχείρισης του συστήματος μέσω της φόρμουλας (που δεν είναι νέα, αλλά πάγια ρεφορμιστική φόρμουλα) της «κυβέρνησης της Αριστεράς» (ακόμη και αν, σε χώρες της Λ. Αμερικής, δεν ονομάστηκε έτσι) που διαχειρίζεται «φιλολαϊκά» το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πιο χτυπητό παράδειγμα, αφού η θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα δεν επέτρεψε την ύπαρξη μιας πρώτης φάσης όπου το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο λειτούργησε έστω υποτυπωδώς (όπως στη Βραζιλία, τη Βενεζουέλα, τον Ισημερινό, την Αργεντινή). Όμως, η Λατινική Αμερική είναι το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό «εργαστήρι» της συγκυρίας. Η κατάρρευση του ρεφορμιστικού σχεδίου είναι πλήρης, και η διάδοχη κατάσταση είναι αλλού μια σκληρή και ρεβανσιστική δεξιά και αλλού (όπως στη Βραζιλία) μια ημιφασιστική ακροδεξιά.

Όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία, σε τέτοιες περιπτώσεις ο ρεβανσισμός της δεξιάς και της άκρας δεξιάς δεν στρέφεται μόνο κατά της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης κινηματικής αριστεράς αλλά και κατά του ρεφορμισμού – παρ’ όλες τις υπηρεσίες που πρόσφερε και εξακολουθεί να προσφέρει στο σύστημα. Ο καπιταλισμός χρειάζεται μεγάλα ξεκαθαρίσματα με τη φωτιά και το σίδερο της ακραίας λιτότητας, γι’ αυτό χρειάζεται να αναβαθμίσει τα κατασταλτικά μέσα κατά του κινήματος και ό,τι θυμίζει ή συμβολίζει αριστερά, ανάλογα με τις ανάγκες: από τα όρια μιας «δημοκρατικής αυταρχίας» μέχρι και τα όρια μιας κοινοβουλευτικής ημιδικτατορίας με επιστράτευση και παρακρατικών και δολοφονικών μηχανισμών. Η πολιτική κατάσταση στη Λ. Αμερική πάντα ήταν πιο «άγρια» και «οριακή», γι’ αυτό και εξελίσσεται πιο γοργά προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά, έστω και με πιο αργούς ρυθμούς ή μέσα από μια μεγάλη ποικιλία ρυθμών, τα πράγματα εξελίσσονται στην ίδια κατεύθυνση διεθνώς.

2. Από όλα τα προηγούμενα απορρέουν συγκεκριμένα καθήκοντα:

α. Η κατάσταση όπως εξελίσσεται, απαιτεί την κατεπείγουσα (ανα)συγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς. Θα ήταν εγκληματικό η επαναστατική αριστερά να συνεχίσει να κάνει «δωρεά σώματος» μέσα από θολά πολιτικά «υβρίδια», όπου λαθροβιούν και προσπαθούν να ανανήψουν από τις ήττες και καταστροφές που έχουν προκαλέσει τμήματα του ρεφορμισμού. Ο στόχος της συγκρότησης μαζικής επαναστατικής αριστεράς -της μόνης αριστεράς που θέλουμε και αξίζει να χτίσουμε με τα ίδια μας τα χέρια- είναι θεμελιώδης και πρωταρχικός! Η εποχή των πολιτικών «υβριδίων» και της συνοικοδόμησης με το ρεφορμισμό δήθεν «μαζικών πολιτικών εργαλείων», που στο μεγάλα τεστ αποδείχτηκαν μαζικά ρεφορμιστικά εργαλεία της ήττας, πρέπει να τελειώσει… χθες.

β. Την ίδια στιγμή, το ενιαίο μέτωπο αναδεικνύεται σε εξίσου θεμελιώδη πυλώνα. Η κλίμακα των κινδύνων και των πολιτικών διακυβεύσεων είναι τέτοια και οι συνέπειες της ήττας της Αριστεράς τόσο βαριές, ώστε πρέπει να μάθουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται το «μάθημα» χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χώρια. Η οικοδόμηση επαναστατικής αριστεράς και το ενιαίο μέτωπο δεν είναι «δύο σε ένα»: τα πολιτικά μέτωπα -και μάλιστα με τη μορφή κομματικών υβριδίων- θολώνουν και εξασθενίζουν την επίτευξη και των δύο στόχων, που για να υπηρετηθούν σωστά -και ταυτόχρονα, όπως απαιτείται- πρέπει να διαχωριστούν, δηλαδή να υπηρετηθούν συνδυαστικά μεν, μέσα από ενιαίο σχέδιο, αλλά μέσα από ξεχωριστούς «σχηματισμούς μάχης» και διαδικασίες.

Ήδη τα καθήκοντα όπου οι δυνάμεις της αριστεράς που ακόμη θέλουν να παλέψουν ενάντια στο σύστημα εφαρμόζοντας το «χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χώρια» είναι πολλά και κρίσιμα: αντιρατσιστικό, αντιπολεμικό, αντιεθνικιστικό, αντικατασταλτικό-αντιαυταρχικό (που αποτελούν μια μεγάλη «ενότητα»), ενάντια στη λιτότητα (που είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μπορεί να «αυτονομηθεί» ή να υπηρετηθεί χωριστά από την πάλη ενάντια στα μέτωπα της προηγούμενης «ενότητας»).

Στη βάση αυτή, πρέπει να γίνουν συστηματικές προσπάθειες χωρίς οικονομία δυνάμεων για τη συγκρότηση κινημάτων αντίστασης σε όλα αυτά τα μέτωπα.

γ. Πρέπει να ξεσκονίσουμε και να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ετοιμοπόλεμα αυτά τα βασικά «όπλα» στην περίοδο της «ανάπαυλας», ώστε να έχουμε ελπίδες να «σηκώσουμε» τα τρομερά καθήκοντα που μας περιμένουν και τις τρομερές «επιταχύνσεις» και κινδύνους που θα φέρει το τέλος της «ανάπαυλας» και το ξέσπασμα μιας νέας κρίσης.