Του Θανάση Κούρκουλα

Μετά από τις διαστάσεις που πήρε η υπόθεση της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο, το Μακεδονικό έχει (ξανα)γίνει θερµοκήπιο ανάπτυξης και κλιµάκωσης των επιθέσεων πάσης φύσεως ακροδεξιών και φασιστικών συµµοριών. Από τη Χρυσή Αυγή στο κεντρικό πολιτικό πεδίο µε τις τσάµπα µαγκιές του «διαγραµµένου» Μπαρµπαρούση στη Βουλή, µέχρι τα παρακλάδια τους όπως της Κρυπτείας που ανενόχλητα από την αστυνοµία συνεχίζουν την εγκληµατική τους δράση, µε τελευταίο στόχο την κατάληψη του ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων. Σε πολλές περιοχές έχει σηµειωθεί αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων (π.χ. στον Κολωνό και το Μπουρνάζι). Επίκεντρο του ακροδεξιού ξεσαλώµατος όµως είναι η Θεσσαλονίκη. Πριν, κατά τη διάρκεια και µετά από τις εθνικιστικές συγκεντρώσεις που οργανώνονται µε µεγάλη συχνότητα, διάφορες φασιστικές οµάδες επιτίθενται σε καταλήψεις (ΕΚΧ Σχολείο), αντιεθνικιστές εκπαιδευτικούς (όπως στον Πέτρο Θεοδωρίδη) και σε ανυποψίαστους µετανάστες που βρίσκουν µπροστά τους στο δρόµο.

Επικίνδυνη κατάσταση,
αλλά όχι προδιαγεγραµµένη συνέχεια

Η κατάσταση είναι αναµφίβολα επικίνδυνη. Παρ’ όλα αυτά, δεν ζούµε µια κατάσταση που η έξαρση του εθνικισµού οδηγεί αυτόµατα σε φασιστικό ρεύµα. Τα τελευταία «συλλαλητήρια» είναι άµαζα και εν πολλοίς αφορούν τον οργανωτικό κορµό των φασιστικών και ακροδεξιών οµάδων και του οργανωµένου τους περίγυρου, παρά µια δυναµική συσπείρωση χιλιάδων πολιτών όπως συνέβη στις πρώτες εθνικιστικές «λαοσυνάξεις» του Ιανουαρίου. Τα συνθήµατά τους ταυτίζονται πλέον µε τα Χρυσαυγίτικα και αποτρέπουν ευρύτερη συσπείρωση: «Αλήτες προδότες πολιτικοί», «Αναρχικοί και µπολσεβίκοι, αυτή η γη δεν σας ανήκει», «Μαχαίρι στην καρδιά του κάθε antifa». Η εικόνα είναι συνδυασµός δύο παραγόντων: Πρώτο εκφράζεται µια κούραση στα εθνικοπατριωτικά ακροατήρια, που δεν δείχνουν διατεθειµένα να συνεχίσουν τον ανένδοτο αγώνα στο δρόµο µετά τη συµφωνία των Πρεσπών. ∆εύτερο, η Νέα ∆ηµοκρατία έχει αποσυρθεί από το δρόµο, επιδεικνύοντας υπεύθυνη στάση απέναντι στους Ευρωπαίους «εταίρους», το αδελφό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα και το ΝΑΤΟ που δεν επιθυµεί παρενόχληση των επεκτατικών σχεδίων του στην περιοχή των Βαλκανίων από ανόητους και επιπόλαιους εθνικισµούς. Πόσο µάλλον που µε δεδοµένη την απερίφραστη αποτύπωση του συσχετισµού δύναµης υπέρ της Ελλάδας στη συµφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, οι εθνικιστικές αµφισβητήσεις της στην Ελλάδα, φαντάζουν στον φιλικό στη Ν∆ «διεθνή παράγοντα» υπερφίαλες και ακραίες.

Μαζική απάντηση και µετατόπιση στο ταξικό

Σε κάθε περίπτωση, η κοινωνική και πολιτική αριστερά χρειάζεται να δώσει µαζικές απαντήσεις στην ακροδεξιά και το φασισµό, διεκδικώντας τους δρόµους των πόλεων από το φασιστικό εσµό. Η επιτυχία αντιφασιστικών κινητοποιήσεων όπως π.χ. στον Κολωνό δείχνει ότι το σήµα κινδύνου αρχίζει να λαµβάνεται από τις δυνάµεις του κινήµατος και της αριστεράς. Όµως αυτό από µόνο του δεν αρκεί. Η επαναφορά της αντιπαράθεσης στο ταξικό πεδίο είναι απαραίτητη γιατί αυτό είναι που µπορεί να πλήξει στα σοβαρά την κοινωνική βάση των φασιστών και τον εθνικισµό. Η αριστερά χρειάζεται να ενισχύσει και να οργανώσει τους µικρούς και διάσπαρτους αγώνες που ξεσπούν ενάντια στις απολύσεις και τις περικοπές, για την υπεράσπιση δηµόσιων χώρων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. Mall Ακαδηµίας Πλάτωνα) ή ενάντια στις περιβαλλοντοκτόνες εξορύξεις που σχεδιάζονται (όπως στα Γιάννενα). Να σταθεί στο πλευρό των συµβασιούχων και των αναπληρωτών εκπαιδευτικών στον αγώνα τους για µαζικές προσλήψεις, να ενισχύσει και να συντονίσει τα ρυάκια της αντίστασης στο νεοφιλελεύθερο σοκ.

Αντικυβερνητική πάλη

Η καθαρή αντιπαράθεση µε την κυβέρνηση Τσίπρα που συνεχίζει την πολιτική µνηµονιακής εξαθλίωσης µέσω των πρωτογενών πλεονασµάτων για πολλά χρόνια, είναι απαραίτητο στοιχείο της απάντησης ενάντια στο φασισµό. Χωρίς το αντικυβερνητικό στοιχείο, το αντιφασιστικό κίνηµα και η ριζοσπαστική αριστερά ταυτίζονται µε την κυβέρνηση των πλειστηριασµών και της περικοπής κάθε κοινωνικού επιδόµατος στα µάτια απελπισµένων ανθρώπων που αποτελούν προνοµιακό ακροατήριο για την ακροδεξιά. Χρειάζεται να απευθυνθούµε στον κόσµο της εργασίας και στη νεολαία τονίζοντας πως εχθρός µας δεν είναι οι γειτονικοί λαοί, αλλά η κυβέρνηση των µνηµονίων και οι δανειστές. Πως δεν είναι ο Ζάεφ και ο Ερντογάν που κόβουν τις συντάξεις και αυξάνουν το αφορολόγητο, αλλά ο Τσίπρας και η Μέρκελ. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να υπερασπιστούµε τους µετανάστες και τους πρόσφυγες απέναντι στα νέα αποτρόπαια ρατσιστικά σχέδια που εξυφαίνονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση µε τις ευλογίες του Τσίπρα. Στο όνοµα της αντιµετώπισης του φασισµού, δεν χωρά κανενός είδους αντιφασιστική «φιλική» αυταπάτη προς τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση έχει περάσει προ πολλού στο απέναντι στρατόπεδο. Υιοθετεί τα εθνικιστικά επιχειρήµατα του αστισµού περί Μακεδονικού, ΑΟΖ και Ελληνοτουρκικών, υπογράφει και υλοποιεί ρατσιστικές συµφωνίες που πνίγουν τους πρόσφυγες στη Μεσόγειο, ενώ συνεχίζει να χαϊδεύει την ανοχή των κατασταλτικών µηχανισµών στους νεοναζί διά του υπουργείου του κ. Τόσκα. Όσο κι αν κόπτεται κατά του Μπαρµπαρούση ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης, η κυβέρνησή του δηµιουργεί πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και όχι κάποιος νεφελώδης παράγοντας αυθόρµητης στροφής στον εθνικισµό.

Επόµενος σταθµός του αντιφασιστικού κινήµατος είναι οι κινητοποιήσεις για τα 5 χρόνια της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Ας τις οργανώσουµε µε τη µεγαλύτερη δυνατή µαζικότητα για να φράξουµε το δρόµο στο εθνικισµό και το φασισµό. Με συµµάχους τους συναγωνιστές των αντιστάσεων και των κοινωνικών κινηµάτων και όχι τα επιτελεία του «δηµοκρατικού τόξου».

Της Κικής Σταματόγιαννη

Η Π., η Κ., η Ν., η Τ., η J. και τόσες άλλες που ούτε τα αρχικά του ονόµατός τους δεν µάθαµε. Και ούτε θα µάθουµε ποτέ. Γυναίκες που υπέστησαν κακοποιητική συµπεριφορά. Μία ή περισσότερες φορές. Και που σε αντίθεση µε χιλιάδες άλλες, αντέδρασαν, υπερασπιζόµενες το σώµα και τη ζωή τους. Και από θύµατα βρέθηκαν κατηγορούµενες.

Τα στοιχεία βίας και κακοποίησης σε βάρος γυναικών -σε τοπική και παγκόσµια κλίµακα- είναι συντριπτικά. Σύµφωνα µε την τελευταία καταγραφή (2018), σε παγκόσµιο επίπεδο, µία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγµή στη ζωή της θα αντιµετωπίσει σωµατική ή/και σεξουαλική βία από το σύντροφό της. Μία στις πέντε θα πέσει θύµα βιασµού ή απόπειρας βιασµού. Μέσα σε ένα χρόνο, πάνω από 16.700.000 γυναίκες υπέστησαν σωµατική βία ή σεξουαλική κακοποίηση µόνο µέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε ετήσια βάση 500.000 µε 2 εκατοµµύρια γυναίκες (πολλές απ’ αυτές παιδιά), διακινούνται παράνοµα µε σκοπό τη σεξουαλική εκµετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία. Η κύρια αιτία θανάτου στις γυναίκες (18-44) είναι η δολοφονία από το σύντροφο ή τον πρώην σύντροφό τους – ο θάνατος από ασθένειες, όπως ο καρκίνος, ή από αυτοκινητικό δυστύχηµα έπονται µε µεγάλη διαφορά! Κάθε 3 µέρες µία γυναίκα χάνει τη ζωή της κακοποιηµένη. Στην Ελλάδα το ποσοστό των γυναικών που κακοποιούνται συστηµατικά µέσα στην οικογένεια έχει ξεπεράσει το 73% (εκτιµάται ότι τείνει να προσεγγίσει το 80%), καθώς πολλά περιστατικά δεν αναφέρονται ποτέ και δεν περιλαµβάνονται στις στατιστικές.

Ωστόσο, σε οποιοδήποτε περιστατικό κακοποιητικής συµπεριφοράς, οι γυναίκες θα βρεθούν µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο απολογούµενες. Είτε γιατί οι ίδιες «προκάλεσαν» την εις βάρος τους επίθεση. Είτε γιατί… δεν αντιστάθηκαν «αρκετά» και δεν µπόρεσαν να αποτρέψουν το βιασµό τους. Υπάρχει, όµως, ένα ακόµη ενδεχόµενο. Όταν στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να αµυνθούν, αφαιρούν τη ζωή του θύτη της σεξιστικής επίθεσης.

Μέχρι ποιο σηµείο, λοιπόν, µπορεί µια γυναίκα που δέχεται σεξιστική επίθεση να αµυνθεί χωρίς να υπερβεί τα όρια; Και ποια είναι αυτά τα όρια; Ποια είναι αυτή η περίφηµη «εξίσωση» βίας και «επιτρεπτής αντίδρασης» µιας γυναίκας -που κακοποιείται- σε αυτή;

Κάποιες εµβληµατικές περιπτώσεις

Η Τ., µετανάστρια από τη Ρωσία και µητέρα, συζεί µε τον Έλληνα σύντροφό της. Πολλά επεισόδια σοβαρής σωµατικής κακοποίησης. Ο σύντροφός της την εκµεταλλεύεται παράλληλα και οικονοµικά. Απειλεί να τη διώξει από το σπίτι, το οποίο ήταν δικό της και το συντηρούσε µόνη της. Σε µία ακόµα επίθεση, τον Αύγουστο του 2016, στην προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της, τον µαχαιρώνει. Μεταφέρεται τραυµατισµένος στο νοσοκοµείο, όπου και καταλήγει. Η Τ. κατηγορείται για ανθρωποκτονία σε ήρεµη ψυχική κατάσταση από πρόθεση και παράνοµη οπλοχρησία. Καταδικάζεται, καθώς το δικαστήριο αποφάνθηκε πως «δεν φτάνουν πέντε µήνες κακοποίησης για να θεωρείται αυτό µακρόχρονη ενδοοικογενειακή βία». Κατά τη διάρκεια της δίκης υπήρχαν ερωτήσεις από την πλευρά της έδρας, όπως: «Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που έχει κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας να χτυπάει τη γυναίκα του;» ή «Πώς έχετε τέτοιο καηµό για τον γιο σας, από τη στιγµή που τον αφήσατε στη Ρωσία;», «και γιατί δεν φύγατε από το σπίτι ή γιατί δεν τον µαχαιρώσατε τις άλλες φορές, αφού σας χτύπαγε;»…

Η Ν., γεννηµένη στην Ελλάδα, µε καταγωγή από Κένυα και Νότια Αφρική, δέχεται βία από τον Έλληνα σύντροφό της από την αρχή κιόλας της σχέσης τους. Αρχικά λεκτική που δεν άργησε να µετατραπεί σε σωµατική. Κάποια στιγµή επιχειρεί να τη ρίξει από έναν γκρεµό µε το αυτοκίνητο. Του ζητεί να χωρίσουν. Τη χτυπά µε βιαιότητα σέρνοντάς την από τα µαλλιά µέσα στο σπίτι. Καθώς είναι στην κουζίνα, βλέπει µπροστά της ένα µαχαίρι. Στην προσπάθειά της να τον ακινητοποιήσει, τον τραυµατίζει. Όσο αυτός βρίσκεται στο νοσοκοµείο µάλιστα, φροντίζει να λάβει ασφαλιστικά µέτρα εναντίον της, χωρίς να  µπορεί η ίδια να πλησιάσει το σπίτι, έστω για να πάρει τα πράγµατά της. Η δίκη της στις 8/11/2017 στη Σύρο αποτελεί ορόσηµο για το φεµινιστικό κίνηµα, καθώς αναγνωρίζεται στη Ν. το δικαίωµα στην άµυνα προκειµένου να υπερασπιστεί τη σωµατική ακεραιότητα και τη ζωή της. Αθωώνεται.   

Η Π., 22 χρονών, µε νοητική στέρηση, φτωχή, και µε ιστορικό σοβαρής κακοποίησης από τον πατέρα της, εγκαταλείπει το σχολείο και το σπίτι της και τριγυρνά στους δρόµους µη αντέχοντας να βιώνει άλλο την ενδοοικογενειακή βία. Τον Ιούνιο του 2016 δέχεται σεξουαλική επίθεση τόσο αυτή όσο και µία φίλη της από έναν µεθυσµένο σωµατώδη 46χρονο άντρα. Οι απειλές, οι υβριστικοί χαρακτηρισµοί και η απαίτησή του για πληρωµένη σεξουαλική συνεύρεση µε τις κοπέλες µετατρέπονται σε επίθεση. Η Π. σε κατάσταση φόβου και πανικού και, καθώς βλέπει να ξετυλίγεται µπροστά της όλο το φιλµ της κακοποίησης που είχε βιώσει τα προηγούµενα χρόνια, νοµίζει ότι ο 46χρονος ετοιµάζεται να βγάλει όπλο. Βγάζει το µαχαίρι που κουβαλούσε πάντα µαζί της για αυτοπροστασία. Τον σκοτώνει. Καταδικάζεται πρωτόδικα σε 15 χρόνια και 4 µήνες για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεµη ψυχική κατάσταση και παράβαση της νοµοθεσίας περί όπλων, µε την εισαγγελέα να λέει στην κατάπτυστη αγόρευσή της: «η κατηγορουµένη λόγω του περιβάλλοντός της δεν µπορεί να αντιληφθεί την αξία της ανθρώπινης ζωής όπως εµείς που είµαστε άλλου µορφωτικού επιπέδου. ∆εν σέβεται τη ζωή µπροστά στο ένστικτο επιβίωσης. Το θύµα πρέπει να παραδοθεί λευκό χωρίς το στίγµα που του αποδίδει η κατηγορουµένη». Ταξικότατη µεροληψία της δικαιοσύνης µέσα σε πέντε µοναχά γραµµές.   

Κατάσταση άµυνας

Σύµφωνα µε τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα «Άµυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτεθέµενου στην οποία προβαίνει το άτοµο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους» (άρθρο 22 ΠΚ). Και αξιολογεί ο νοµοθέτης ως κάτι τόσο σοβαρό την άµυνα, ώστε φτάνει η τελευταία να αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης. Παρ’ όλα αυτά, τα ελληνικά δικαστήρια έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά φειδωλά στην αναγνώριση άµυνας όταν πρόκειται να κρίνουν περιπτώσεις έµφυλης βίας.

∆εν µπορείς να κρίνεις µε τα ίδια µέτρα όµως, όταν έχουν αλλάξει τα σταθµά. Όταν µια γυναίκα υφίσταται για χρόνια βία και κακοποίηση µέσα στο σπίτι, οι δικαστές δεν µπορούν να προσηλώνονται στο γράµµα του νόµου που απαιτεί η επίθεση σε βάρος της αµυνόµενης να είναι «παρούσα». Όταν µια γυναίκα αντιδράσει σε µια παραβιαστική συµπεριφορά, δεν µπορεί να βγαίνει η µεζούρα για να µετρηθεί εάν και κατά πόσο η αντίδραση της αµυνόµενης γυναίκας,  η «αναγκαία προσβολή», ξεπερνούσε το όριο της επίθεσης που δέχτηκε. Μια σεξιστική επίθεση δεν µπορείς ποτέ να ξέρεις µε ποιο τρόπο θα λήξει. ∆εν µπορείς να ξέρεις αν ο θύτης θα «περιοριστεί» σε ένα πείραγµα, σε ένα άγγιγµα, αν φέρει όπλο και αν θα το χρησιµοποιήσει. Σε µια κοινωνία όπου είναι κανονικοποιηµένη η παραβιαστική συµπεριφορά σε βάρος των γυναικών, η παρενόχληση  θεωρείται περίπου «φυσιολογική». Ή αναµενόµενη. Και αν µια γυναίκα αντιδράσει, θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση «υπερβολική». Το ζήτηµα, όµως, είναι ακριβώς αυτό: να αντιστραφούν οι όροι. Να πάψει να θεωρείται κανονικότητα η παραβίαση του προσωπικού χώρου.

Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει η τάση να επικεντρώνουν όλοι -δικαιοσύνη, ΜΜΕ, κοινή γνώµη- στο αποτέλεσµα: στην πράξη βίας στην οποία κατέφυγε µια γυναίκα αµυνόµενη. Και αντιστρόφως, παραβλέπονται οι συνθήκες µέσα στις οποίες µια γυναίκα αναγκάστηκε να αµυνθεί. Στην περίπτωση της νεαρής κοπέλας από την Κόρινθο, που βρέθηκε στην επικαιρότητα, κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί ένα πλάσµα µε νοητική στέρηση γυρνούσε στους δρόµους, κουβαλώντας ένα µαχαίρι στην τσάντα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τη χρόνια κακοποίηση που είχε υποστεί η ίδια – όσο και η µητέρα και η αδερφή της από τον πατέρα της οικογένειας. Κανείς δεν µπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί γιατί οι αφιλόξενοι δρόµοι τα βράδια τής ήταν πιο οικείοι από ένα σπίτι. Όλοι διερωτώνταν ξαφνικά γιατί «αντέδρασε υπερβολικά µαχαιρώνοντας έναν άνθρωπο». Ελάχιστοι όµως διερωτήθηκαν γιατί ένας άντρας θεωρεί ότι είναι δικαίωµά του να χρησιµοποιήσει σεξιστικό λόγο, να ευτελίσει, να απειλήσει, να επιτεθεί, να αγγίξει το σώµα µιας γυναίκας, να την εκβιάσει σε σεξουαλική συνεύρεση.

Όχι, λοιπόν, η «∆ικαιοσύνη» δεν είναι τυφλή, είναι ταξικά προσανατολισµένη. Είναι σάρκα από τη σάρκα αυτού του συστήµατος και  επιφυλάσσει τη χειρότερη µοίρα σε όσους και όσες το αµφισβητούν µε λόγια και πράξεις. Και οι πατριαρχικές αντιλήψεις είναι ένας από τους σταθερούς πυλώνες αυτού του σαθρού συστήµατος.

Οι εξαιρέσεις

Έχουν υπάρξει, ωστόσο, και κάποιες εµβληµατικές εξαιρέσεις στη συνήθη δικαστική αντιµετώπιση των γυναικών που βρέθηκαν σε άµυνα.

«Mama Lion»

Σεπτέµβριος 2017, Νότια Αφρική. Μια µητέρα 56 χρόνων ειδοποιείται τηλεφωνικά ότι τρεις άντρες βιάζουν την κόρη της. Ειδοποιεί την τοπική αστυνοµία, η οποία δεν κινητοποιείται. Και τότε η Μάνα Λέαινα αποφασίζει να επέµβει για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και τη ζωή της κόρης της. Κρατώντας το κουζινοµάχαιρο που είχε εκείνη τη στιγµή στα χέρια της καλύπτει τρέχοντας µια απόσταση 3χλµ. Τραυµατίζει δύο από τους θύτες και σκοτώνει τον τρίτο. Παρότι της ασκείται δίωξη για ανθρωποκτονία και για δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας, η Εθνική Εισαγγελική Αρχή αποσύρει τελικά όλες τις κατηγορίες σε βάρος της, δηλώνοντας ότι «δεν στοιχειοθετείται καµία ρεαλιστική βάση για την καταδίκη αυτής της γυναίκας». Χιλιάδες σπεύδουν να εκφράσουν έµπρακτα την αλληλεγγύη τους στη µητέρα συγκεντρώνοντας ένα σηµαντικό χρηµατικό ποσό για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων.

Ζακλίν Σοβάζ

Η Ζακλίν Σοβάζ από τη Γαλλία κακοποιείται σωµατικά και σεξουαλικά από τον άντρα της για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Επί 47 χρόνια ο σύζυγος και πατέρας, βιάζει και κακοποιεί όχι µόνον αυτή, αλλά και τα τέσσερα παιδιά τους. Το 2012 ο γιος δεν αντέχει. Αυτοκτονεί. Την επόµενη µέρα, η Σοβάζ πυροβολεί και σκοτώνει µε τρεις σφαίρες στην πλάτη το σύζυγό της. Καταδικάζεται τόσο πρωτόδικα όσο και στο εφετείο. Οι κόρες της ξεκινούν µια τεράστια καµπάνια συλλογής υπογραφών και αλληλεγγύης. Βρίσκουν την ανταπόκριση χιλιάδων. Κάτω από την πίεση αυτού του πρωτόγνωρου -για ανάλογο ζήτηµα- κύµατος συµπαράστασης, ο πρόεδρος Ολάντ αναγκάζεται να της απονείµει χάρη: Χριστούγεννα του 2016, η Σοβάζ αποφυλακίζεται.

Συλλογική άµυνα

Κι ενώ στην Ελλάδα, τώρα µόλις αρχίζουµε να συζητούµε για την ατοµική άµυνα απέναντι σε σεξιστικές επιθέσεις, στο εξωτερικό η συζήτηση έχει προχωρήσει αρκετά. Και αφορά τις προσπάθειες συλλογικής υπεράσπισης γυναικών-θυµάτων σεξιστικής βίας. Στην Ινδία, στην περιοχή της Ούταρ Πραντές συναντούµε τη «Συµµορία µε τα ροζ». Ντυµένες στα ροζ, µε καλάµια από µπαµπού, αριθµούν 10.000 µέλη και υπερασπίζουν γυναίκες συνήθως των πιο φτωχών περιοχών, για τις οποίες κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Στην Ινδία µε τις 1.000 επιθέσεις µε οξύ ενάντια σε γυναίκες, και µε περιστατικά όπως τον οµαδικό βιασµό µιας κοπέλας από 18 άντρες σε δηµόσιο χώρο, όπου πολλοί περαστικοί βιντεοσκοπούν και κανείς δεν επεµβαίνει για να σταµατήσει τη φρίκη.

Οι «Κόρες της Βίας» στο Μεξικό, σε µια χώρα µε τροµακτικά ποσοστά βίας και γυναικοκτονιών. Γυναίκες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και προσπαθούν να υπερασπιστούν όσες πέφτουν θύµατα σεξουαλικής παρενόχλησης στο δρόµο. «Πυροβολούν» συµβολικά το θύτη µε κοµφετί, τραγουδώντας παράλληλα τραγούδια µε αντισεξιστικό στίχο «Οραµατίζοµαι την ηµέρα που θα µπορώ να περπατάω χωρίς να πρέπει να φροντίζω τον εαυτό µου, χωρίς να πρέπει να κρύβω το σώµα µου».

Αν θες να αλλάξεις τον κόσµο, πρέπει πρώτα να τον δεις µέσα από τα µάτια των γυναικών

Οι θύτες στις περιπτώσεις των σεξιστικών επιθέσεων είναι άντρες. Ωστόσο, το πρόβληµα δεν είναι οι «άντρες». Ζούµε σε µια κοινωνία, στην οποία το σύστηµα διαιρεί τους ανθρώπους σε τάξεις, σε φύλα, σε χρώµατα, φυλές και θρησκείες, πατώντας στην από αιώνες εδραιωµένη πατριαρχία.

Σε έναν κόσµο όπου καταπιέζονται οι γυναίκες ούτε οι άντρες µπορούν να είναι πραγµατικά ελεύθεροι. Ο αγώνας κόντρα στο σεξισµό δεν είναι ένας δρόµος που τον βαδίζουµε οι γυναίκες µόνες. Χρειαζόµαστε συνοδοιπόρους και συµπαραστάτες. Και πολλές φορές αυτή τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και το νοιάξιµο το βρίσκουµε όχι µόνο σε γυναίκες, αλλά και σε άντρες. Ένας κόσµος όπου ο µισός πληθυσµός υφίσταται καταπίεση, βία και διακρίσεις είναι ένας κόσµος άδικος. Και αντιστοιχεί σε γυναίκες και άντρες να τον αλλάξουµε.

Όσοι θα σπεύσουν να αµφισβητήσουν το δικαίωµα των γυναικών στην υπεράσπιση του σώµατος και της ζωής τους, ας αναρωτηθούν πόσα θύµατα χρειάστηκε να θρηνήσουµε µέχρι να ανοίξει η συζήτηση αυτή. Πόσες παρενοχλήσεις κατέληξαν σε γυναικοκτονίες, πόσες χιλιάδες γυναίκες υποµένουν βουβά, σε πόσες περιπτώσεις καλούνται να καταπιούν µαζί µε τα δάκρυά τους τον κοινωνικό στιγµατισµό και την ντροπή που συνοδεύουν µια τέτοια επίθεση. Χρειάζεται περίσσιο θράσος να µιλάς εκ του ασφαλούς κουνώντας το δάχτυλο και υποδεικνύοντας στους καταπιεσµένους για το ποιος είναι ο «ενδεδειγµένος» τρόπος να διεκδικούν.     

Μέσα σε ένα σύστηµα δοµηµένο πάνω στην αδικία, τη βία και την καταπίεση, η σεξιστική βία δεν θα τερµατιστεί µε τη λάµα ενός µαχαιριού ή µε τη σφαίρα ενός όπλου. Ωστόσο, για να µπορεί να αποκτήσει πραγµατικό νόηµα η έκφραση «Κάτω τα χέρια από τα σώµατά µας», θα πρέπει ταυτόχρονα να διασφαλίζεται το γεγονός ότι οι γυναίκες θα µπορούν να τα υπερασπιστούν µε όποιο µέσο διαθέτουν. Αλλιώς, µένει φράση κενή περιεχοµένου. Και η Αριστερά που δεν κάνει δική της υπόθεση την ανάγκη των γυναικών να υπερασπιστούν το σώµα και τη ζωή τους, είναι µια Αριστερά περιττή.

Στις αρχές του 20ού αιώνα οι γυναίκες χρησιµοποιούσαν τις βελόνες µε τις οποίες ήταν στερεωµένες οι κορδέλες στα καπέλα τους για να αποτρέψουν µια σεξιστική επίθεση: «Κάθε γυναίκα µε θάρρος και µια βελόνα µπορεί να αποδείξει τι µπορεί να πάθει ένας δειλός που την πλησιάζει µε δόλιο σκοπό». Μόνο που δεν µας αρκεί µια κοινωνία όπου οι γυναίκες θα αποδεικνύουν πόσο γενναίες, ευφάνταστες και δηµιουργικές µπορούν να γίνουν εφευρίσκοντας κάθε φορά καινούριους τρόπους αυτοπροστασίας στην επιστροφή από το σχολείο, στο δρόµο για τη δουλειά ή στην προσπάθεια να αντιµετωπίσουν στο σπίτι έναν κακοποιητικό σύντροφο, σύζυγο ή πατέρα. Θέλουµε έναν κόσµο, στον οποίο οι cis* και τρανς γυναίκες δεν θα βρίσκονται σε ευάλωτη θέση µόνο και µόνο επειδή είναι γυναίκες. Θέλουµε έναν κόσµο, στον οποίο δεν θα υπάρχει καν η ανάγκη να γράφονται τέτοια άρθρα.     

*cis ή µη τρανς είναι τα άτοµα, που η αντίληψή τους για το φύλο τους (ταυτότητα φύλου) συµφωνεί µε το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση.

Του Αλέξη Λιοσάτου

Από τα δεξιά κριτική στην κυβέρνηση και σύγκλιση µε τους βασικούς πυλώνες του «προγράµµατος» του ελληνικού εθνικισµού: αλυτρωτισµός του γειτονικού κράτους – κίνδυνος για την «εθνική ασφάλεια» και τα «κυριαρχικά δικαιώµατα» – δικαίωµα του ελληνικού κράτους να προσδιορίσει µε ακόµη πιο σκληρούς όρους το περιεχόµενο της… εθνικής συνείδησης του γειτονικού λαού!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (που στις λαϊκές συνειδήσεις καταγράφεται ακόµα ως «Αριστερά») έχει επιβάλει µια ιµπεριαλιστική συµφωνία που ταπεινώνει εθνικά τους Μακεδόνες και παρ’ όλα αυτά δέχεται µαζική αµφισβήτηση από τα δεξιά για εθνική µειοδοσία. ∆υστυχώς τα πράγµατα γίνονται πολύ χειρότερα καθώς οι µαζικές δυνάµεις της Αριστεράς αντί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, κάνουν κριτική στον Τσίπρα (και στον Μητσοτάκη!) από τα δεξιά – πλειοδοτώντας στην υπεράσπιση των εθνικιστικών µύθων που συντηρεί το ελληνικό αστικό κράτος και παρακράτος.

Οι θέσεις του ΚΚΕ

H µόνη πραγµατικά µαζικής επιρροής αριστερή δύναµη, το KKE, αφιερώνει στη συµφωνία δεκάδες άρθρα και ρεπορτάζ στις στήλες του 902.gr και του Ριζοσπάστη, όλα όµως διατρέχονται από συγκεκριµένο µοτίβο: α) Η συµφωνία είναι κακή γιατί εξυπηρετεί το ΝΑΤΟ, β) Οι γείτονες της ∆τΜ πάσχουν από αλυτρωτισµό και η συµφωνία τον καλλιεργεί. Αµηχανία, υποβάθµιση, µέχρι και χάιδεµα είναι η αντίδραση του ΚΚΕ ενώπιον των µακεδονικών συλλαλητηρίων των φασιστών και εθνικιστικής έξαρσης. Όσο για τον πούρο αντικαπιταλισµό της θεωρίας, πάει περίπατο όταν µετατρέπεται σε συγκεκριµένη ανάλυση της συγκεκριµένης κατάστασης. Ο ελληνικός καπιταλισµός υποβαθµίζεται ή (συνήθως) εξαφανίζεται. Στην πραγµατικότητα, οι «ίσες αποστάσεις» του ΚΚΕ «ενάντια στον εθνικισµό και τον αστικό κοσµοπολιτισµό» δεν είναι ίσες, αλλά συγκροτούν … ενιαίο µέτωπο µε το δεξιό εθνικισµό ενάντια στον αστικό κοσµοπολιτισµό, στην προσπάθεια να επικοινωνήσουν, εκλογικά µε τις ευρείες αστικές-εθνικιστικές προκαταλήψεις (αντί να προσπαθήσουν να τις αποδοµήσουν) και πολιτικά µε τµήµατα της αστικής τάξης και του κράτους της.

Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι το άρθρο του «Ρ» («Εθνικός αυτοπροσδιορισµός»: κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια»!), που στις 21/6 στρέφεται ευθέως και µε βαρυσήµαντη ανάλυση ενάντια στο δικαίωµα του αυτοπροσδιορισµού.

Το εν λόγω κείµενο του «Ρ» στρέφεται ευθέως ενάντια στο δικαίωµα αυτοπροσδιορισµού της µακεδονικής και τουρκικής µειονότητας στην Ελλάδα, δηλώνοντας νοµιµοφροσύνη στο αστικό κράτος και ταυτιζόµενο µε την αιχµή του δόρατος της ακροδεξιάς προπαγάνδας. Η τελετουργική επωδός περί «γνήσιας ταξικής διεθνιστικής αλληλεγγύης ανάµεσα στους λαούς» µόνο σαν ο φερετζές του ρεφορµισµού ή σαν «κοµµουνιστικό ανέκδοτο» µπορεί να εκληφθεί.

Το ΚΚΕ επαναλαµβάνει αρκετές φορές σε κάθε άρθρο τους «ευρωατλαντικούς στόχους της συµφωνίας», αλλά µε τρόπο που δεν αµφισβητεί (και γίνεται ανεκτή από) την κυρίαρχη αφήγηση. Όταν πάει η συζήτηση στα πιο συγκεκριµένα, ανακαλύπτει κανείς από τακτικές «στρίβειν διά του αρραβώνος» , έγκριση της ιµπεριαλιστικής επιβολής της Ελλάδας στη ∆τΜ και σύµπλευση µε τον «αστικό κοσµοπολιτισµό» (και τις αστικές δυνάµεις από τον ΣΥΡΙΖΑ µέχρι τη Ν∆). Όπως, για παράδειγµα, η οµιλία του γ.γ. του ΚΚΕ («Ρ», Σάββατο 16 Ιούνη 2018 – Κυριακή 17 Ιούνη 2018), όπου το ΚΚΕ θυµίζει την πραγµατική θέση του για το Μακεδονικό που διατηρεί επί 3 σχεδόν δεκαετίες, τη θέση δηλαδή του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και της µετριοπαθούς δεξιάς για σύνθετη ονοµασία και επιβολή ιµπεριαλιστικών όρων στους γείτονες, πίσω από τα κοµµουνιστικά και αντιµπεριαλιστικά φτιασιδώµατα.

Το ΚΚΕ φτάνει συχνά να ενισχύει τον ελληνικό υποϊµπεριαλισµό, όπως στο κείµενο «Ευρωατλαντικοί σχεδιασµοί στα Βαλκάνια» («Ρ», Σάββατο 23 Ιούνη 2018 – Κυριακή 24 Ιούνη 2018):

«Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγο πριν από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ (2008): ‘‘(…) Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί. Πρέπει µε την πάλη του να βάλει βέτο σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ».

Που µεταφράζεται ως εξής: Το ΚΚΕ βάζει πλάτες στον Καραµανλή και την άσκηση βέτο στην ∆τΜ.

Παρακάτω επικαλείται τον Λένιν, προτάσσοντας «πάνω απ’ όλα τα συµφέροντα της ταξικής πάλης του προλετάριου για το σοσιαλισµό». Πώς προωθεί την πάλη αυτή το ΚΚΕ για το προλεταριάτο των δυο χωρών; Καλλιεργώντας την έχθρα των δυο λαών, υποκλινόµενο στον ελληνικό εθνικισµό, µην αναγνωρίζοντας το δικαίωµα αυτοπροσδιορισµού στο προλεταριάτο ενός κράτους που η οικονοµία του ελέγχεται σε µεγάλο βαθµό από την ελληνική αστική τάξη. Λένιν στη θεωρία… Τσάρος στην πράξη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι προχωρεί σχεδόν σε κάθε άρθρο σε κριτική της συµφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ για την αναγνώριση µακεδονικής γλώσσας, ταυτότητας και υπηκοότητας, σαν στοιχεία αλυτρωτισµού. Εξαφανίζοντας ουσιαστικά το ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης που επιβάλλεται στο γειτονικό κράτος µε ιµπεριαλιστικούς όρους.

Και είναι σαφές από άλλα άρθρα ότι το ΚΚΕ βλέπει να απειλούνται τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώµατα της Ελλάδας από τον αλυτρωτισµό… των Μακεδόνων.

Παίρνουµε πολύ σοβαρά τον αντινατοϊκό-αντιµπεριαλιστικό αγώνα στο πλαίσιο της αντικαπιταλιστικής πάλης. Ο αντινατοϊσµός όµως του ΚΚΕ κατά κανόνα συναντιέται και δεν αµφισβητεί την ακροδεξιά αφήγηση για «φτωχή πλην τίµια και ανάδελφη Ελλάδα που την επιβουλεύονται σκοτεινά ξένα κέντρα σε συνεργασία µε προδότες δούλους πολιτικούς». Σε χαρακτηριστική επιβεβαίωση αυτής της υπόρρητης σύµπλευσης µε την αντίδραση και τον ανορθολογισµό, στον «Ρ» της 30/6-1/7 φτάνει να γραφτεί «ο… οίστρος του Ν. Κοτζιά ήταν τόσο µεγάλος, που ανάγκασε τον Ζάεφ να πει σε συνέντευξή του ότι ο Ελληνας ΥΠΕΞ βοηθά σαν να εκπροσωπεί τη δική του χώρα» (µάλλον ο Κοτζιάς είναι «προδότης», «εθελόδουλος» και υποτελής του Ζάεφ;), ότι η ∆τΜ απειλεί την ΑΟΖ και την αλιεία της Ελλάδας (από πότε οι κοµµουνιστές υπερασπίζονται της ΑΟΖ της ελληνικής ιµπεριαλιστικής αστικής τάξης, και µάλιστα µε τα αβάσιµα και επιθετικά επιχειρήµατα του ελληνικού κράτους και παρακράτους; ) ενώ ενίοτε φτάνει να επικαλείται τον… Σόρος («Ρ», Σάββατο 23 Ιούνη 2018 – Κυριακή 24 Ιούνη 2018, ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΙ ΣΧΕ∆ΙΑΣΜΟΙ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ) και να εκπέµπει σήµα κινδύνου για απώλεια της Θράκης από την Τουρκία µέσω του αυτοπροσδιορισµού των Τούρκων (το αυτονόητο για τους κοµµουνιστές δικαίωµα αυτοπροσδιορισµού των Τούρκων της Θράκης, που είχε παραχωρηθεί και ίσχυε ακόµα κι από το ελληνικό αστικό κράτος µέχρι τη δεκαετία του ’80, βαφτίζεται σχέδιο «κάποιων κέντρων» («Ρ», οµιλία του γ.γ. του ΚΚΕ,  Σάββατο 16 Ιούνη 2018 – Κυριακή 17 Ιούνη 2018). Στην ίδια οµιλία, λοιδωρείται το δικαίωµα αυτοδιάθεσης, διότι φυλακίζεται «ένας ακόµα λαός στο ΝΑΤΟ (…) Γι’ αυτό επιµένουµε ότι εγγύηση για πραγµατική λύση είναι να µην ενταχθεί η ΠΓ∆Μ στο ΝΑΤΟ (…)».

Συµφωνούµε µε το δικαίωµα της ελληνικής Αριστεράς να συµβουλεύει το Μακεδονικό προλεταριάτο να συγκρουστεί µε το ΝΑΤΟ και τον δικό του καπιταλισµό. Για να χτίσει όµως δεσµούς µε τον γειτονικό λαό, πρέπει να συγκρουστεί µε τη δική της αστική τάξη και τους εκβιασµούς της στην ∆τΜ, αντί να υιοθετεί τα µακεδονοφάγα επιχειρήµατα και να ζητά ακόµα πιο «σκληρή εθνική στάση», κατηγορώντας τον Τσίπρα για ενδοτισµό. Είναι δουλειά των εργατών στη ∆τΜ και της Μακεδονικής Αριστεράς να αρνηθούν την ένταξη στο ΝΑΤΟ, όχι της ελληνικής Ακροδεξιάς και Αριστεράς… µε τις πλάτες του ΝΑΤΟ. Ο πιο αποτελεσµατικός δρόµος για να παραδειγµατιστούν οι Μακεδόνες εργάτες είναι να πρωτοστατήσει η ελληνική Αριστερά σε απεργίες και διαδηλώσεις οδηγώντας τη δική της χώρα έξω από το ΝΑΤΟ. ∆ιαφορετικά, φαντάζει και είναι υποκρισία. Τούτο το νόηµα έχει λοιπόν η υπεράσπιση του δικαιώµατος στην αυτοδιάθεση στην υπηρεσία του διεθνούς προλεταριάτου, όπως υποτίθεται ότι κάνει το ΚΚΕ: στη σύσφιξη των σχέσεων των δυο λαών µέσα από το σεβασµό στο δικαίωµα επιλογής, αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισµού. Η αλληλεγγύη µπορεί να δυναµώσει τους κοινούς αγώνες στις δυο πλευρές των συνόρων, να απαλλάξει την εργατική τάξη από Έλληνες και Μακεδόνες αφεντάδες και το διεθνή ιµπεριαλισµό, να κάνει εφικτό το σοσιαλισµό, που δεν µπορεί να επιβιώσει σε µια µόνο χώρα. Η αλληλεγγύη των βαλκανικών λαών είναι προϋπόθεση για ένα ελληνικό σοσιαλιστικό µέλλον. Αυτή είναι γοητεία του συνθήµατος για πανβαλκανική οµοσπονδία που έριξε ο Ρήγας Φεραίος και υιοθέτησαν µε ενθουσιασµό ως όραµα (ως Πανβαλκανική Σοσιαλιστική Οµοσπονδία πλέον) για τα Βαλκάνια οι µεγάλοι επαναστάτες µαρξιστές 100 χρόνια πριν.

Το ΚΚΕ τηρεί σιγή ιχθύος για το γεγονός ότι η ∆τΜ διαθέτει το 1/20 του ΑΕΠ της Ελλάδας, το 1/60 των στρατιωτικών δαπανών της και το 1/30 των πολεµικών αεροσκαφών της. Σιγή ιχθύος για τον αποφασιστικό και συνεχώς αναβαθµιζόµενο ρόλο των Ελλήνων καπιταλιστών στο µακεδονικό κράτος, που ενηµερωνόµαστε αφειδώς από αστικά ΜΜΕ.

Οι θέσεις του Αριστερού Ρεύµατος

∆υστυχώς η πιο πάνω περιγραφείσα στάση του ΚΚΕ αποτελεί την πιο αριστερή και µαρξιστικοφανώς τεκµηριωµένη εκδοχή πατριωτισµού. Το Αριστερό Ρεύµα της ΛΑΕ µοιράζεται µεν την παράδοση του ΚΚΕ και υιοθετεί παραπλήσιες θέσεις στο Μακεδονικό για να διατηρήσει επαφή µε τον ελληνικό εθνικισµό, το κάνει όµως ακόµα πιο άγαρµπα κι εκλαϊκευµένα, χωρίς πολλά επιχειρήµατα και επικλήσεις σε… ξύλινες έννοιες όπως ταξική πάλη, εργατική τάξη, Μαρξ-Λένιν κ.λπ.

Το βασικό επιχείρηµα κι εδώ, είναι πως η συµφωνία εξυπηρετεί τις ΗΠΑ-Γερµανία. Και για το Αριστερό Ρεύµα κάπου εδώ επίσης σταµατάνε τα καλά νέα και µετατρέπουν τον αντι-ιµπεριαλισµό σε προκάλυµµα που µετατρέπει τον ελληνικό καπιταλισµό σε αόρατο. Η ανακοίνωση του Αρ.Ρ. της 19/6/2018, αντί να εστιάσει στον ελληνικό εκβιασµό και την επιβολή αλλαγής ονόµατος της γειτονικής χώρας (που είχαν αναγνωρίσει µε το συνταγµατικό της όνοµα πάνω από 140 χώρες), αναφέρεται στις «αλυτρωτικές βλέψεις που εκπορεύονται από το επίσηµο κράτος και τους κυρίαρχους κύκλους της γειτονικής χώρας (…) Ειδικότερα, οι αλλαγές που υποτίθεται ότι θα πραγµατοποιηθούν, κατά τη Συµφωνία, στο Σύνταγµα της γειτονικής χώρας για να καταπολεµήσουν τις αλυτρωτικές τάσεις είναι εντελώς αόριστες και ασαφείς (…) Η Συµφωνία Τσίπρα – Ζάεφ είναι επίσης βαθύτατα προβληµατική και αρνητική, ιδιαίτερα στην ονοµατοδοσία της γλώσσας και της ιθαγένειας των πολιτών της γείτονος».

Είναι πρόδηλη η αδυναµία του Αρ.Ρ. να διαχωριστεί από την άρχουσα ιδεολογία και προπαγανδιστική µηχανή, ενώ καθώς φαίνεται συλλογική γραµµή του Αρ.Ρ. αποτελεί η επιθυµία για ακόµα πιο «συγκεκριµένες και σαφείς» αλλαγές στο Σύνταγµα της γειτονικής χώρας! Ύστερα από αυτά, η επίκληση στο όραµα του Ρήγα Φεραίου µάλλον χρησιµοποιείται και πάλι σαν «προοδευτικός» φερετζές.

Με τη γνωστή φιλόξενη διάθεσή της, η Ιskra αναρτά άρθρο του Χρήστου Καπούτση (του οποίου το βιογραφικό κοσµούν τα έντυπα «Παρόν», «Χώρα», «Άρδην» κ.ά.) στις 19/6:

Ο… Σόρος έχει κι εδώ την τιµητική του, ενώ ο συγγραφέας αναρωτιέται «Πώς µπορεί να αµυνθεί η Ελλάδα; Αν επιχειρήσει να εµποδίσει τη δροµολογηµένη πορεία της FYROM (ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ)  σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. (…)». Ώστε η Ελλάδα πρέπει να χρησιµοποιήσει το προνόµιο να ανήκει µόνο αυτή στο ΝΑΤΟ και να ασκήσει βέτο… για να αµυνθεί απέναντι στη ∆τΜ!

Στη συνέχεια, η αρθρογραφία απογειώνεται:

«Υιοθετώντας η ελληνική πλευρά (σ.σ. ελληνική πλευρά;;;) τη χρήση του ονόµατος ‘‘Βόρεια Μακεδονία’’, είναι δυνατόν να υποστηριχθεί από ιµπεριαλιστικούς και εθνικιστικούς  κύκλους ότι υπάρχει και γεωγραφική περιοχή ‘‘Νότια Μακεδονία’’, αναπόσπαστο κοµµάτι το µοναδικού διεθνώς  αναγνωρισµένου κράτους µε το όνοµα ‘‘Μακεδονία’’ και µάλιστα, µε αναγνωρισµένη µακεδονική εθνότητα και γλώσσα!». 

Ώστε κινδυνεύει και η Νότια Μακεδονία, όπως σκούζει όλη η ακροδεξιά µεταφυσική και υστερία.

Στις 16/6 τη σκυτάλη της Iskra παίρνει ο Κ.Τ. (µάλλον ο Π. Λαφαζάνης µε ψευδώνυµο), ισχυριζόµενος πως «Η FYROM θα είναι το ενοχλητικό χαλίκι στο παπούτσι για όποιον προτίθεται να αποστασιοποιηθεί από την αµερικανική επιρροή στην περιοχή». Του διαφεύγει µάλλον ότι το πιο χοντρό χαλίκι στην περιοχή είναι η Ελλάδα, πυλώνας του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Αλλά η Ελλάδα είναι η πατρίδα µας, οπότε αν και πυλώνας του ΝΑΤΟ δεν µπορεί να είναι «χαλίκι» – «χαλίκια» είναι πάντα οι «άλλοι»…

Στις 26/6 ο διαχειριστής της Iskra ισχυρίζεται ότι µόνο η Αριστερά (και όχι η Ν∆ του Μητσοτάκη) διεκδικεί τον τίτλο της πραγµατικά πατριωτικής δύναµης  κόντρα στις «ανεπιθύµητες επιπλοκές που µπορεί να επιφέρουν αλυτρωτικά υπολείµµατα και σφετερισµοί ταυτοτήτων (…) Μόνο, λοιπόν, οι δυνάµεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς µε ένα πατριωτικό προσανατολισµό, δίπλα στο διεθνισµό τους, θα ακύρωναν και θα καταργούσαν µια Συµφωνία». ∆ηλαδή η Αριστερά όχι µόνο δεν θα έδινε αυτόµατα το δικαίωµα αυτοπροσδιορισµού στους γείτονες, αλλά θα καταργούσε τη συµφωνία και θα επιχειρούσε να θέσει ακόµα πιο εκβιαστικό πλαίσιο όρων.

Στις 16/6 ο Π.Λαφαζάνης σε συνέντευξή του στην Άρτα δήλωνε:

«Αυτή η συµφωνία θα ενισχύει τις απειλές και τις πιέσεις σε βάρος της ασφάλειας της χώρας µας αλλά και της συνεργασίας και της ειρήνης στην περιοχή µας». Αυτά που έλεγε και ο κύριος Καπούτσης δηλαδή. Συνεχίζει: «(…) Αν η Βουλή απορρίψει την πρόταση µοµφής της Ν∆, τότε ο Αλέξης Τσίπρας θα βρει αφορµή για να ισχυριστεί ότι η Βουλή νοµιµοποίησε την απαράδεκτηκαι βλαπτική για τα εθνικά µας συµφέροντα νατοϊκή συµφωνία». Πρόκειται για έµµεση παρότρυνση σε υπερψήφιση της πρότασης µοµφής της Ν∆!

Στο ίδιο πνεύµα και το στέλεχος του Αριστερού Ρεύµατος ο Θ. Πετράκος, στις 13/6 («Συµφωνία για το ΝΑΤΟ και όχι για την ειρήνη και τους λαούς») διατυπώνει τον ισχυρισµό ότι η ΛΑΕ στην κυβέρνηση θα έβαζε ακόµα περισσότερους ταπεινωτικούς όρους στους γείτονες: «Αν υπήρχε µια ελληνική κυβέρνηση η οποία θα ήθελε να εξυπηρετήσει στοιχειωδώς την ειρήνη, την καλή γειτονία και τα εθνικά συµφέροντα, έπρεπε κατά τη γνώµη µου να επιµείνει στη σύνθετη ονοµασία, εκτός από το όνοµα, και σε υπηκοότητα και γλώσσα».

Με µεγαλύτερη «µαρξιστικοφάνεια» το ΚΚΕ, πιο ανοιχτά και «ωµά» το Αριστερό Ρεύµα, κάνουν κριτική από τα δεξιά στην κυβέρνηση και µοιράζονται τα βασικά στοιχεία «προγράµµατος» των µακεδονικών συλλαλητηρίων και του ελληνικού εθνικισµού: αλυτρωτισµός των γειτόνων, συµφωνία για το όνοµα που τον υποθάλπει και κυβερνητική υποτέλεια στο ΝΑΤΟ που υποσκάπτει την «εθνική ασφάλεια» και τα «κυριαρχικά δικαιώµατα». ∆εν είναι λοιπόν παράξενο που επιδεικνύουν αυτή την αµήχανα φιλική στάση προς τα µακεδονικά συλλαλητήρια. ∆εν είναι παράξενο που φτάνουν να ζητούν µια συµφωνία όπου η γειτονική χώρα και οι πολίτες της δεν θα αναγνωρίζουν τον εαυτό τους – µια συµφωνία όχι απλώς ή κάπως συγκαλυµµένα ταπεινωτική, αλλά συντριπτικά ταπεινωτική. Μπορούν να είναι έθνος και να µιλούν µια γλώσσα µόνο αν ορίσει ο ελληνικός εθνικισµός το περιεχόµενο της εθνικής τους συνείδησης! Το δικαίωµα των κατοίκων της γειτονικής χώρας στον αυτοπροσδιορισµό είναι… ύποπτο, το δικαίωµα της ελληνικής άρχουσας τάξης  (µε τις πλάτες του ΝΑΤΟ) να… ετεροπροσδιορίσει την εθνική συνείδηση αυτών που απώλεσαν το δικαίωµα να το κάνουν οι ίδιοι, αυτό είναι η επιτοµή της νοµιµότητας!

Με τέτοια Αριστερά δεν πας στον ταξικό πόλεµο αλλά στον πόλεµο για τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης…

Εφημερίδα Ριζοσπάστης, 24 Νοεμβρίου του 1932. Παλιά αυτά…

Όταν το ΚΚΕ εξέδιδε βιβλία στην «ανύπαρκτη» γλώσσα…

Του Χρήστου Βαγενά*

Στις 28-29 Ιούνη πραγµατοποιήθηκε στην Αθήνα το 33ο Τακτικό Συνέδριο της ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Προσωπικού Οργανισµών Κοινωνικής Πολιτικής).

Συνήθως το µοναδικό θετικό που έχουν αυτά τα συνέδρια, είναι η παρουσίαση στοιχείων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της ∆ηµόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Έτσι έγινε και τώρα, όταν η ηγεσία της «Κίνησης Αγωνιστικής Συσπείρωσης» αναφέρθηκε στα λογιστικά τρικ που χρησιµοποιεί το Υπ. Εργασίας για να παρουσιάσει πλεόνασµα στον ΕΦΚΑ, ο οποίος τελικά έχει έλλειµµα που πλησιάζει το 1 δισ. Πράγµατα γνωστά για τους εργαζόµενους, όπως και για την παράταξη µας, η οποία εδώ και µήνες έχει αναδείξει στο σχετικό θέµα στοιχεία που είναι όµως άγνωστα για τον πολύ κόσµο. Εδώ τελειώνουν όµως και τα θετικά του συνεδρίου.

Η συνδικαλιστική ηγεσία δεν πρότεινε συγκεκριµένο πρόγραµµα δράσης, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εργαζοµένων και του κινήµατος, ενώ παρουσίασε σαν επιτυχηµένο απολογισµό της προηγούµενης περιόδου, 1 στάση εργασίας, 2 συµβολικές καταλήψεις και κάποιες ανακοινώσεις – εν µέσω τέτοιας έκτασης επίθεσης που δεχόµαστε σαν εργαζόµενοι στο χώρο της Κοινωνικής Ασφάλισης και της Κοινωνικής Πολιτικής!

Για τον προγραµµατισµό της επόµενης περιόδου έδωσε ραντεβού το Σεπτέµβρη και τη ∆ΕΘ! Κι ας συνεχίζεται ακόµα η µάχη της απεργίας-αποχής από την «αξιολόγηση»…

Στο οικονοµικό θέµα που είχε προκύψει µε τις µεγάλες οφειλές του συνδικάτου προς την Οµοσπονδία, αποδείχτηκε περίτρανα πως η πλειοψηφούσα παράταξη αδιαφορούσε για το θέµα, εφόσον η οφειλή αφορούσε σε συνέδρους που τη στήριζαν εκλογικά. Κινήσεις συγκάλυψης, κακοδιαχείρισης, εξαπάτησης, αυταρχισµού και ηγεµονισµού από την παράταξη που ασκεί τη διοίκηση της ΠΟΠΟΚΠ, καθώς ο πρώην πρόεδρος του συνδικάτου και µέλος στο ∆Σ, που δηµιούργησε την οφειλή, συνέχισε τις υπεκφυγές µε αστείες δικαιολογίες.

Στη σχετική ψηφοφορία, το αποτέλεσµα κατά του οικονοµικού απολογισµού ήταν 38,14%, από τα πιο υψηλά που έχουν σηµειωθεί.

Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο στοιχείο του συνεδρίου αποτελεί η πρώτη επίσηµη παρουσίαση µιας παράταξης, της «Ενωτικής Αγωνιστικής Εκ Κίνησης», που αποτελεί τµήµα της παράταξης του Σύριζα στην Α∆Ε∆Υ. Μια παράταξη που συνολικά κάνει ξεκάθαρα κυβερνητικό συνδικαλισµό, που καταψηφίζει αποφάσεις για κινητοποιήσεις (όπως η απεργία-αποχή από την «αξιολόγηση»), που γράφει ανακοινώσεις στήριξης προς την κυβέρνηση και θεωρεί ότι για όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε φταίνε οι προηγούµενοι και όχι αυτοί που τώρα εφαρµόζουν αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Συνεργάστηκαν πολύ εύκολα µε άτοµα και παρατάξεις που στο παρελθόν συµµετείχαν σε άλλα κυβερνητικά κόµµατα και είναι «όπου φυσάει ο άνεµος». Βγήκαν µάλιστα και µοίρασαν ανακοίνωση (κάποιοι ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους), η οποία κατηγορεί την ΠΟΠΟΚΠ ότι είναι «όχι σε όλα» (αυτή την ΠΟΠΟΚΠ µε την 1 στάση εργασίας) και ότι ο ΕΦΚΑ αποτελεί ένα εγχείρηµα για την επιβίωση της Κοινωνικής Ασφάλισης!

Ένα πολύ προβληµατικό στοιχείο για το συνέδριο ήταν η τοποθέτηση συνέδρου από τη βόρεια Ελλάδα, που ζήτησε η Οµοσπονδία να βγάλει ανακοίνωση κατά της συµφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ και κατά της χρήσης του ονόµατος Μακεδονία από τους γείτονες!

Μια εντελώς προβληµατική πρόταση για τα συνδικάτα που έχουν αναφορά και υπερασπίζονται την εργατική τάξη και όχι τα συµφέροντα των αρχουσών τάξεων, που για τα συµφέροντά τους διαιρούν τους ανθρώπους.

Οι οµιλητές της Ενωτικής Αριστερής Κίνησης, αναφερθήκαµε στα προβλήµατα που έχει δηµιουργήσει η κρίση και η όξυνση των ανταγωνισµών του κεφαλαίου και πώς επηρεάζουν τις ζωές µας. Καταγγείλαµε την ηγεσία της ΠΟΠΟΚΠ για την ουσιαστική απραξία της το προηγούµενο διάστηµα και την απουσία δράσεων, όπως και για το χρέος που δηµιούργησαν προκειµένου να µαζέψουν ψήφους για τις καρέκλες.

Προειδοποιήσαµε για τις συµµαχίες που έχουν ήδη προκύψει για το κυνήγι των θέσεων ενόψει του επόµενου εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου, αλλά και για τα ευτράπελα που θα έχουµε τις επόµενες µέρες µε την κατάθεση υποψηφιοτήτων για τα Υπ. Συµβούλια του ΕΦΚΑ και τις συµπράξεις που θα προκύψουν.

Τέλος ανανεώσαµε το ραντεβού µας σε οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση προκύψει, µε επόµενο σταθµό την αντιπολεµική-αντινατοϊκή διαδήλωση στις 11 Ιούλη, για την οποία καταθέσαµε και ψήφισµα για συµµετοχή της οµοσπονδίας σε αυτήν.

*µέλος στο ∆Σ της ΠΟΠΟΚΠ µε την ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ

Σύμφωνα με την Έκθεση της «Ομάδας για τη Δράση του Κόσμου της Εργασίας», σημειώθηκε αύξηση 1,8% στις εργατικές κινητοποιήσεις σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Το 2017 πραγματοποιήθηκαν 1313 δράσεις εργατών και δημοσίων υπαλλήλων που κατέγραψε ο Τύπος. Οι δράσεις αυτές καλύπτουν περίπου 77.000 εργαζομένους. Από τους 77.000 το 44% είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι, 24% δημόσιοι υπάλληλοι, 13% ελαστικά εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και 11% επισφαλώς εργαζόμενοι στο δημόσιο. Το 64% των δράσεων αφορούσε συνεντεύξεις Τύπου, το 23% απεργίες και το 11% «κινητοποιήσεις διαρκείας».

Αν συγκριθούν με το προηγούμενο έτος, το 2017 στην Τουρκία σημειώθηκε αύξηση 11% στις συνεντεύξεις Τύπου και 4% στις απεργίες.

Ο μέσος όρος του χρόνου των εργατικών κινητοποιήσεων του 2017 ήταν 21,8 μέρες, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μ.ό. του 2016 που ανήλθε στις 10 μέρες. Κινητοποιήσεις που αφορούσαν πάγωμα ή επιβράδυνση της παραγωγής αποτέλεσαν το 33% των εργατικών δράσεων, κάτι που δείχνει αύξηση 4% του αντίστοιχου περσινού ποσοστού του 2016.

Το 49% των κινητοποιήσεων διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες εργασίας ενώ οι υπόλοιπες κινητοποιήσεις είχαν αμυντικό χαρακτήρα, υπερασπιζόμενες τα κεκτημένα.

Το 2017, 857 εργαζόμενοι απολύθηκαν από εργοδότες λόγω της συμμετοχής τους σε εργατικές κινητοποιήσεις, με βάση τα στοιχεία που διατέθηκαν στον Τύπο. 519 είναι ο αριθμός των εργαζομένων που απολύθηκαν για τη συνδικαλιστική τους δράση. Συνολικά δηλαδή απολύθηκαν 1376 εργαζόμενοι, επειδή προσπάθησαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του κλάδου και της τάξης τους.

Πηγή: http://marksist.org/icerik/Yazar/9795/mobileRedirect

Μετάφραση: Α.Λ.

Μαζική και με αγωνιστικό παλμό η Αντινατοϊκή – Αντιπολεμική – Αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση και διαδήλωση που διοργανώθηκε στις 11 Ιούλη με πρωτοβουλία οργανώσεων και συλλογικοτήτων ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΕΑ–Κόκκινο Δίκτυο, Κόκκινο Νήμα, ΟΚΔΕ).

Θανάσης Κούρκουλας, μέλος προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής της πολιτικής οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα, συνέντευξη στον Γιάννη Ελαφρό

Το «αντιμνημόνιο» δεν αρκεί σήμερα για την ανασύνταξη της Αριστεράς, τονίζει ο Θανάσης Κούρκουλας, στέλεχος της νεοσύστατης οργάνωσης «Κόκκινο Νήμα». Απαιτείται ταξικός αντικυβερνητικός αγώνας και παρέμβαση στα μέτωπα της μετανάστευσης και των «εθνικών». Η οργάνωση αποχώρησε πρόσφατα από την ΛΑΕ, θεωρώντας πως μετατοπίστηκε σε θέσεις δεξιότερες του προ-κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την προσπάθεια ακροδεξιάς αντεπίθεσης, αντλεί ελπίδα από τις ταξικές αντιστάσεις και τον κόσμο της αριστεράς.

Στην Ευρώπη οξύνεται η αντιμεταναστευτική επίθεση, ενισχύονται οι δυνάμεις της ακροδεξιάς και της αντίδρασης. Τι τροφοδοτεί αυτή την εξέλιξη;

Οι δυνάμεις της ακροδεξιάς εκφράζουν οικονομικό εθνικισμό. Η τάση αντικατοπτρίζει την εκτίμηση αστικών επιτελείων ότι η οικονομική ανάκαμψη από την κρίση του 2008 θα ακολουθηθεί από νέα υφεσιακή βουτιά. Η περιστολή του κοινωνικού κράτους αντικατοπτρίζεται στην απανθρωπιά απέναντι στους πρόσφυγες, καθώς σύμφωνα με τον γερμανικό ΣΕΒ, μετά το Μάρτη του 2016 δεν χρειάζονται παραπάνω φτηνά εργατικά χέρια προσφύγων. Η μετατόπιση του πολιτικού φάσματος ενισχύεται από την ήττα της ρεφορμιστικής Αριστεράς του 2015, με σημείο καμπής τη μνημονιακή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναξιοπιστία της κυρίαρχης εκδοχής της Αριστεράς δίνει πόντους στην απόπειρα ακροδεξιάς ιδεολογικής και πολιτικής αντεπίθεσης.

Και στην Ελλάδα ενισχύεται η εθνικιστική παρέμβαση, με αφορμή το μακεδονικό, αλλά όχι μόνο. Βλέπεις μια στροφή προς τα δεξιά;

Η απογοήτευση λαϊκών στρωμάτων από τη συνεχιζόμενη πολιτική «αριστερής» λιτότητας δίνει σε ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις και στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής την ελπίδα για ανάκαμψη με αφορμή το μακεδονικό και τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Όμως οι πρόσφατες άμαζες «λαοσυνάξεις» για το μακεδονικό ήταν περιορισμένες στο συμπαγή φασιστικό και ακροδεξιό κορμό. Οι ταξικές αντιστάσεις παραμένουν παρούσες παρότι ακόμα σποραδικές, ενώ η πρόσφατη κοσμοπλημμύρα στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ υπογραμμίζει πως ένα ευρύτατο δυναμικό της Αριστεράς δεν έχει συντριβεί.

Στις συνθήκες αυτές πρέπει η Αριστερά να προχωρήσει σε αναπροσαρμογές; Και σε ποια κατεύθυνση;

Το «αντιμνημόνιο» παραμένει πηγή ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα. Όμως δεν αποτελεί επαρκή βάση αριστερής ανασύνταξης. Πρώτο, υπάρχουν πολλοί «αντιμνημονιακοί» μνηστήρες, μέχρι την ακροδεξιά. Δεύτερο, η αντιπροσφυγική πολιτική, η αναταραχή στη Μέση Ανατολή και τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» έχουν γίνει κεντρικά. Ενδεικτικές είναι οι αναζητήσεις του ΚΚΕ για την στάση της αριστεράς στην περίπτωση πολέμου με την Τουρκία. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια κινητοποίησαν την Πλεύση Ελευθερίας, ενώ ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ επαναλαμβάνουν τα επιχειρήματα περί «αλυτρωτισμού» της μικρής γειτονικής χώρας. Όμως οι χρήσιμες αναζητήσεις της αριστεράς βρίσκονται στην ενίσχυση των ταξικών αντιστάσεων στη λιτότητα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην ενιαία και αδιαίρετη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον εθνικισμό. Στην ανειρήνευτη αντιπαράθεση με τον θεσμικό ρατσισμό, την ακροδεξιά και το φασισμό.

Πρόσφατα ιδρύθηκε η πολιτική οργάνωση «Κόκκινο Νήμα». Τι θέλει να εκφράσει η νέα συλλογικότητα, τι κόσμο συσπειρώνει;

Η νέα πολιτική μας οργάνωση απαρτίζεται από συντρόφους-σσες που έχουν εμπλοκή σε εργατικούς χώρους, συμβολή στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, ενεργή παρουσία σε γειτονιές. Πιστεύουμε πως η ελπίδα βρίσκεται στις υπαρκτές κοινωνικές αντιστάσεις και στα ενεργά κομμάτια της αριστεράς. Επίσης, στη γενίκευση συμπερασμάτων τόσο για την τακτική (π.χ. τι είναι και τι δεν είναι ενιαίο μέτωπο, τι έφταιξε με τον ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια). Και στις μάχες και στην θεωρία, ήδη προσπαθούμε να ανταποκριθούμε.

Μιλάμε για Αριστερά. Και ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην Αριστερά. Αισθάνεστε στην ίδια πλευρά με την κυβέρνηση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προ πολλού περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η στρατηγική των «πλατιών κομμάτων» με ρεφορμιστική ηγεμονία αποδείχτηκε συνταγή ήττας στην περίοδο της κρίσης. Σε πλήρη αντιπαράθεση με την κυβέρνηση είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη να κερδηθούν από την ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, τμήματα του αριστερού και εργατικού κόσμου. Στην πάλη για ανατροπή της λιτότητας, στη μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον φασισμό.

Στην ολομέλειά σας πριν δύο βδομάδες αποφασίσατε την αποχώρησή σας από την ΛΑΕ. Τι σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή; Είναι εποχή για «αποχωρισμούς»; Δεν είναι αναγκαία τα μέτωπα σήμερα;

Οι μετωπικές συνεργασίες κρίνονται για το βαθμό που προωθούν τα εργατικά συμφέροντα και εμποδίζουν τις επιλογές του συστήματος. Η ΛΑΕ με βασική ευθύνη της πλειοψηφικής της συνιστώσας, μετατοπίστηκε σταδιακά σε θέσεις δεξιότερες από τον προ-κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο όσον αφορά τη διαταξική «παραγωγική ανασυγκρότηση» που προτείνει, όσο και στο πεδίο της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό. Ο αντιιμπεριαλισμός της ΛΑΕ αποσυνδέεται από την αναγκαία αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή. Οι αυταπάτες για «λιγότερο κακούς» ιμπεριαλισμούς, όπως π.χ. της Ρωσίας και η καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής ως περίπου προδοτικής για τα «εθνικά συμφέροντα» απέχουν από την αναγκαία αριστερή πολιτική για τη συγκρότηση αντιπολεμικού κινήματος. Η συγκρότηση της πρωτοβουλίας προσωπικοτήτων 114 με τη διαταξική μετα-αριστερή λογική των 10 σημείων ήταν για μας σημείο καμπής για να αποφασίσουμε την αποχώρησή μας από τη ΛΑΕ.

Πως σκέφτεστε να συμβάλλετε στην αντεπίθεση της μαχόμενης Αριστεράς και του κινήματος;

Θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα ανταποκριθούμε σε κάθε κάλεσμα που προωθεί την ανασυγκρότηση του κινήματος. Ένα παράδειγμα είναι η πρωτοβουλία συντονισμού δράσης ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό, με πρώτη δράση τα αντιΝΑΤΟϊκά συλλαλητήρια της 11 Ιούλη. Τα πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβρη, είναι ο επόμενος σταθμός. Σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές, ήδη συνεργαζόμαστε με δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και με άλλες οργανώσεις με ζητούμενο την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση σε συγκεκριμένα καθήκοντα.

Ποια είναι η γνώμη σας για άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ηγεσία του ΚΚΕ διαθέτει την πιο γειωμένη στην τάξη εργατική βάση, αλλά επιμένει να αρνείται οποιαδήποτε πρωτοβουλία πέρα από τα όρια συμβολικών κομματικών κινητοποιήσεων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με πολύ μικρότερες ρίζες, διαθέτει ένα ζωντανό δυναμικό αγωνιστών που μπορεί να παίζουν καταλυτικό ρόλο σε κοινωνικές αντιστάσεις. Από την περίοδο ως το 2015, νομίζουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να βγάλει το συμπέρασμα ότι ο περιορισμός στην καταγγελία δεν βοηθά στην μαζικοποίηση μιας αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής. Από την άλλη, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την χειροπιαστή προσπάθεια συντονισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την υπόλοιπη Αριστερά, π.χ. στο αντιπολεμικό μέτωπο ή τοπικά όπως π.χ. κατά του Mall στην Ακαδημία Πλάτωνος. Σε τέτοιες μάχες θα δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητα των δυνάμεων της αριστεράς, όπως και της ενότητάς τους.

Αναδημοσίευση από ΠΡΙΝ: http://prin.gr/?p=21533

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΑΝΤΙΝΑΤΟΪΚΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 6.30μμ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ – ΒΟΥΛΗ – ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Η σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στις 11 και 12 Ιούλη αποτελεί ένα νέο μεγάλο βήμα κλιμάκωσης του πολεμικού κινδύνου και των πολεμικών προετοιμασιών από την πλευρά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους, όξυνσης της επιθετικότητας απέναντι σε κάθε τάση αμφισβήτησης της πολιτικής τους, και του ανταγωνισμού τους με τα άλλα καπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ρωσία-Κίνα κλπ.). Η Σύνοδος αυτή θα αποφασίσει:

• Την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων και την αύξηση της δυνατότητας επεμβάσεων παντού στον πλανήτη μέσα από την δημιουργία δύο νέων διοικήσεων και της «Πρωτοβουλίας Ετοιμότητας» με την συγκρότηση δυνάμεων άμεσης επέμβασης σε στεριά, θάλασσα και αέρα.

• Την κατάργηση της δυνατότητας οποιασδήποτε χώρας να φέρει εμπόδια στην απρόσκοπτη διέλευση των νατοϊκών στρατευμάτων, συνολικά στις πολεμοκάπηλες και τυχοδιωκτικές επιλογές του ΝΑΤΟ.

• Την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών όλων των χωρών στο εξωφρενικό 2% του ΑΕΠ και το φόρτωμα των λαών με δισεκατομμύρια για την βιομηχανία του θανάτου, ενώ ήδη βρισκόμαστε σε μια περίοδο που οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αυξάνονται διαρκώς.

• Τα βήματα στην νατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων, με όχημα μετά την πρόσφατη συμφωνία Τσίπρα–Ζάεφ και την «σύσφιξη» των σχέσεών του με νέες χώρες σε Μ Ανατολή και Αφρική.

Με αυτή την επικίνδυνη πολεμοκάπηλη πολιτική ευθυγραμμίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι η πρώτη που δαπανά το 2% του ΑΕΠ για τις πολεμικές δαπάνες, επεκτείνει και αναβαθμίζει τις αμερικανονατοϊκές βάσεις στην περιοχή, οικοδομεί τον αντιδραστικό και επιθετικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ, πολλαπλασιάζει τις στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων (στέλνοντας μέσα και προσωπικό σε αποστολές φωτιά από την Αδριατική έως το Σουέζ και από την Κεντρική Μεσόγειο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα), διεκδικεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων μέσα από την πρόσφατη συμφωνία Τσίπρα–Ζάεφ, επιδιώκοντας την αναβάθμιση της θέσης και του ρόλου του ελληνικού κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή, εμφανιζόμενη σαν ο «καλός στρατιώτης του ΝΑΤΟ».

Γι αυτούς τους λόγους καλούμε κάθε δύναμη του κινήματος και της αριστεράς, τους εργαζόμενους, άνεργους και νέους να οργανώσουν-συμμετάσχουν σε:

ΑΝΤΙΝΑΤΟΪΚΕΣ και ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ

Την Τετάρτη 11 Ιουλίου, πρώτη μέρη της νατοϊκής συνόδου στις Βρυξέλλες.

Οι διαδηλώσεις αυτές αποτελούν βήμα στην ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντικυβερνητικού και αντιεθνικιστικού κινήματος. Για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και να ενθαρρυνθεί το αντινατοϊκό κίνημα σε όλες τις άλλες χώρες. Για άμεση διακοπή κάθε ελληνικής υποστήριξης σε οποιοδήποτε πολεμικό μέτωπο, για την επιστροφή όλων των ελληνικών στρατιωτικών αποστολών εκτός συνόρων. Για την άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών, και να μην υπάρξει νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Ενάντια στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων – υπέρ της κοινής πάλης όλων των λαών των Βαλκανίων ενάντια στους εθνικισμούς, τις αστικές τάξεις, τον ιμπεριαλισμό.

Ενάντια στους εθνικισμούς και σε κάθε μέτρο στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας (στράτευση στα 18, γυναικών κ.λπ.). Για τα δικαιώματα των φαντάρων, για μαζικό κίνημα μέσα και έξω από το στρατό.

Ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την αντιδραστική της πολιτική.

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

(ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΕΑ–Κόκκινο Δίκτυο, Κόκκινο Νήμα, ΟΚΔΕ)

Μνηµονιακό success story και µακεδονική «ειρήνη»

Του Βασίλη Μορέλλα

Τα αστικά κόµµατα κινούνται ήδη σε προεκλογικούς ρυθµούς, επικεντρώνοντας στην επικοινωνία ελλείψει πολιτικής ουσίας. Προκειµένου να διατηρήσει ποσοστά, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να περάσει για αριστερή, ρεαλιστική λύση απέναντι στη… δεξιά «ανωµαλία», ενώ ο ίδιος εφαρµόζει ξεκάθαρες δεξιές πολιτικές, από τα µνηµόνια µέχρι το προσφυγικό, το Μακεδονικό και συνολικά τα λεγόµενα «εθνικά θέµατα». Πρόκειται για την παλιά απάτη του δικοµµατισµού που σιγοντάρουν και τα ΜΜΕ, είτε κάνοντας µόνο από τα δεξιά κριτική στην κυβέρνηση είτε στηρίζοντάς την. Μάλλον κωµικό παράδειγµα, η φιλολογία για συνταγµατικό διαχωρισµό Εκκλησίας και Κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ συµβολικών αλλαγών που κι αυτές θα µείνουν στα λόγια: η παρούσα Βουλή το πολύ να αποφασίσει ποια άρθρα του Συντάγµατος θα αλλάξει η… νεοδηµοκρατική πλειοψηφία της επόµενης.

Ο «διάβολος» της σχετικής σταθεροποίησης…

Για τους «από κάτω», άρα και για την κυβέρνηση που θέλει να υφαρπάξει την ψήφο τους, πιο σηµαντική είναι η οικονοµία – εξ ου η προπαγάνδα περί εξόδου από τα µνηµόνια. Ότι δεν πρόκειται ούτε για «καθαρή» ούτε για έξοδο, αναλύεται στις σελίδες 8-9. Εν συντοµία, δεν υπάρχει ούτε έξοδος από την επιτήρηση ούτε έξοδος από τα εφαρµοσµένα µνηµόνια ούτε αποφυγή νέων µέτρων. Η συµφωνία του Eurogroup δεν πατά καν σε ρεαλιστικές οικονοµικές εκτιµήσεις.

Εδώ υπάρχει ένας «διάβολος» που συχνά παραγνωρίζεται. Είναι η υλική αλήθεια ότι ο ελληνικός καπιταλισµός έχει γνωρίσει τα τελευταία δυόµισι χρόνια σχετική σταθεροποίηση. Το ΑΕΠ ανεβαίνει µαζί µε τα επιχειρηµατικά κέρδη, έστω και λίγο. Η ανεργία έχει µειωθεί, έστω κι αν παραµένει υψηλή, έστω κι αν οι µισθοί καθηλώθηκαν. Για τις ζωές των περισσότερων οι συνθήκες δεν χειροτερεύουν πια µε τους ραγδαίους ρυθµούς που γινόταν ως το 2016. Προφανώς εξακολουθούν και υπάρχουν στρώµατα που υφίστανται νέες επιθέσεις, όπως οι απολύσεις ή η απληρωσιά επισφαλών εργαζόµενων στα δηµόσια νοσοκοµεία και τον ιδιωτικό τοµέα. Αλλά έχουν πάψει, για παράδειγµα, οι ονοµαστικές µειώσεις στους µισθούς του ∆ηµοσίου ή στον κατώτατο µισθό. Μετά από µία δεκαετία (κι όµως πέρασε!) µνηµονιακής «λιτότητας», πολύς κόσµος προσπαθεί να προσαρµοστεί στην εγκατεστηµένη, µίζερη πραγµατικότητα και όχι να την ανατρέψει. Η νέα γενιά δεν έχει καν γνωρίσει καλύτερες συνθήκες.

Η σχετική σταθεροποίηση αφήνει στην κυβέρνηση περιθώρια για κάποια ψιχία φιλανθρωπίας προς µια µειοψηφία των φτωχών, όπως το επίδοµα κοινωνικής αλληλεγγύης. Πρόκειται για αναδιανοµή της φτώχειας που το «µατωµένο» υπερ-πλεόνασµα έχει εξασφαλίσει. Όµως κάνει να µοιάζουν υλοποιήσιµες κάποιες εξαγγελίες, όπως η µικρή αύξηση του κατώτατου µισθού, παρόλο που είναι πολύ πιθανό να µείνουν εξαγγελίες.

…και η «ουρά» του: προσωρινότητα, αστάθεια, νέες θυσίες

Αναγνωρίζουµε αυτήν την πραγµατικότητα, αλλά και προειδοποιούµε για το µέλλον. Επειδή ο διάβολος της σχετικής σταθεροποίησης έχει µια ουρά: η σταθεροποίηση είναι βραχύβια και ασταθής. Oι οικονοµικοί δείκτες, διεθνώς και εγχώρια, προετοιµάζουν για νέο κρισιακό επεισόδιο. Κατά συνέπεια, η οικονοµία είναι και δικό µας κεντρικό επιχείρηµα. Τα µεγάλα κρατικά και ιδιωτικά χρέη, συµπεριλαµβανοµένου του ελληνικού· η ανοδική τάση της τιµής του πετρελαίου και οι «φούσκες» που επωάζει η διεθνής οικονοµία περιλαµβανοµένης της κινεζικής ατµοµηχανής· η κλιµάκωση των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών, οικονοµικών και στρατιωτικών· τα «κόκκινα» δάνεια και η έκθεση της Κοµισιόν που υπενθυµίζει την ανάγκη νέας (!) ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Όλα προµηνύουν νέες εκκλήσεις για «θυσίες».

Απέναντι στο πλαστό δίληµµα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», η αντικειµενική οικονοµική κατάσταση µάς καθοδηγεί στο συµπέρασµα. Πέρα από τις περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο από το 2019-20, πέρα από το ότι αυτές θα πάρουν µε το ένα χέρι ό,τι κάποιες µικροπαροχές θα έχουν -ίσως- δώσει µε το άλλο, οποιαδήποτε κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ ή Ν∆, θα αναγκαστεί σύντοµα να πάρει νέα επώδυνα µέτρα, έστω µόνο για να διατηρήσει το «πρωτογενές πλεόνασµα». Το «προφανές», ότι ο Τσίπρας «δεν είναι ίδιος» µε τον Μητσοτάκη, υπονοώντας ότι είναι κάπως καλύτερος, δεν ισχύει. Οι διαφορές υπάρχουν, αλλά είναι δευτερεύουσες και κυρίως µη αποδείξιµες. Η αφηρηµένη κοµµατική καταγωγή δεν µπορεί να εξηγήσει γιατί ο ΓΑΠ του ΠΑΣΟΚ ήταν χειρότερος από τον Καραµανλή της επάρατης ∆εξιάς ή γιατί ο «αριστερός» Τσίπρας συµπεριφέρεται στους πρόσφυγες χειρότερα απ’ ό,τι ο ακροδεξιός Σαµαράς. Για τους πολιτικούς που έχουν ενσωµατωθεί στο σύστηµα της εκµετάλλευσης, είναι οι εκάστοτε οικονοµικές συνθήκες που ορίζουν ποιος φαίνεται καλύτερος ή χειρότερος, ενώ όλοι τους είναι βασικά ίδιοι. Ο Μητσοτάκης σε καιρό ανάπτυξης ή σχετικής σταθεροποίησης δεν θα είχε λόγο να προχωρήσει στις απολύσεις δηµοσίων υπαλλήλων που σκόπευε εν µέσω κρίσης. Κάλλιστα θα µπορούσε κι αυτός να µοιράσει κάποιο φιλανθρωπικό επίδοµα. Σάµπως δεν ήταν ο Σαµαράς που το είχε ξεκινήσει πιλοτικά µε το «ελάχιστο εγγυηµένο εισόδηµα», όταν η Ελλάδα γυρνούσε σε θετικούς ρυθµούς ανάπτυξης;

Η συµφωνία για το όνοµα σαν τεκµήριο «προοδευτικότητας»

Σαν επιπρόσθετη απόδειξη προοδευτικότητας, η κυβέρνηση ανεµίζει τη Συµφωνία µε τον Ζάεφ: λύσαµε ένα εθνικό ζήτηµα µε τρόπο επωφελή για τον ελληνικό λαό αλλά και για την ειρήνη στην περιοχή. Το Μακεδονικό έχει γίνει επίκεντρο πολιτικών εξελίξεων, επιφέροντας ως τώρα τη διάλυση του ΚΙΝΑΛ, το «αντάρτικο» του Καµµένου, κοινοβουλευτικές απώλειες για τη συµπολίτευση και ευκαιρίες ψηφοθηρίας στη Ν∆, µετατόπιση της Ν∆ δεξιά και «άνοιγµα χώρου» για την ακροδεξιά, αναθάρρηση της Χρυσής Αυγής. Η βαρύτητά του -που ορθά είχαµε εντοπίσει- και η πόλωση µε τα ακροδεξιά συλλαλητήρια, φαινοµενικά βοηθούν την απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ σε αριστερά και φιλελεύθερα ακροατήρια. Αλλά η πραγµατικότητα είναι τελείως ανάποδη από τους κυβερνητικούς ισχυρισµούς. Η Συµφωνία ταπεινώνει τη µακεδονική εθνική συνείδηση, ενισχύει τους εθνικισµούς εκατέρωθεν, ανοίγει την όρεξη στην ελληνική επεκτατικότητα και αποσταθεροποιεί την περιοχή. Το Μακεδονικό επιφυλάσσει νέες εντάσεις, ακόµη κι αν η Συµφωνία εγκριθεί απ’ τα δυο κράτη, αφού θεσµοθετεί τις επόµενες παρεµβάσεις ελληνικών κυβερνήσεων στα εσωτερικά της γείτονος. Πέρα από την κυβερνητική στρεψοδικία όµως, το ζήτηµα ανέδειξε ξανά τον κίνδυνο της ακροδεξιάς. Το περιβάλλον την ευνοεί και δεν θα αλλάξει εύκολα: η Αριστερά έχει σπιλωθεί σαν έννοια, το βιοτικό επίπεδο έχει βαλτώσει, ο εθνικισµός αποτελεί σταθερή επιλογή (εξαιτίας και των ΑΟΖ) για ολόκληρη την περίοδο, το µεγαλύτερο µέρος της Αριστεράς αναπαράγει εθνικιστικά επιχειρήµατα και κατακρίνει τον Τσίπρα απ’ τα δεξιά. Μια µελλοντική υποτροπή της κρίσης θα έχει αµφίρροπες πολιτικές επιπτώσεις, εξαρτώµενες από την αναζωπύρωση µαζικών κινηµάτων και τη συγκρότηση της επαναστατικής Αριστεράς. Χωρίς αυτούς τους όρους, η ακροδεξιά θα αποκτήσει επικίνδυνη προτεραιότητα στην αξιοποίηση των ευκαιριών, όπως µαρτυρούν τα βήµατά της σε όλη τη ∆ύση. Οι τελευταίοι έξι µήνες µάς έδωσαν µια πρόγευση και εδώ.

Οι εκλογές δεν είναι αδιάφορες, αλλά δεν είναι και το στοίχηµα

Η σίγουρη διάψευση της «εξόδου από τα Μνηµόνια», η ακροδεξιά απειλή, ο εθνικισµός και η διακύβευση της ειρήνης, οι αναγκαίες απαντήσεις σε όλα αυτά, πολύ λίγο θα κριθούν από τις εκλογές. Αυτό γίνεται πια πλειοψηφική συνείδηση σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, όπως µαρτυρά και η αύξηση της αποχής τα τελευταία. Όποια κυβέρνηση και να προκύψει από τις ελληνικές εκλογές, θα υλοποιήσει συγκεκριµένα µέτρα και θα «σεβαστεί» απόλυτα το µνηµονιακό καθεστώς ακραίας εκµετάλλευσης της εργασίας. Εκλογικά, το καλύτερο που έχουµε να ελπίσουµε είναι η µεγαλύτερη δυνατή αστάθεια και αδυναµία της όποιας νέας κυβέρνησης, και γι’ αυτό η ενίσχυση των υπαρκτών, πλην ανεπαρκών, αριστερών ψηφοδελτίων. Όµως, αν µέσα στην Αριστερά δεν αλλάξουν πολιτικές λογικές, αν δεν εξοβελιστεί η αστική επιρροή από τα προγράµµατά της (εθνικά συµφέροντα, διαταξική ανάπτυξη κ.λπ.), αν δεν µετατοπιστεί το κέντρο βάρους προς την ενότητα στη δράση και µακριά από βαρύγδουπες σεχταριστικές διακηρύξεις ή πρόχειρες και υστερόβουλες εκλογικές συντήξεις, θα χαθεί και η επόµενη ιστορική εποχή, όποτε και αν αυτή ανοίξει µε µια νέα κρίση.

Για να αλλάξει η Αριστερά, χρειάζεται βέβαια να υπερκεραστούν επιτελεία και συσχετισµοί που υπερασπίζονται τις αποτυχηµένες µεθόδους, να «πεθάνει το παλιό». Από την άλλη, η επαναστατική Αριστερά δεν βρίσκεται στο µηδέν ούτε στην αποµόνωση. Αν και τα µακεδονικά «συλλαλητήρια» λειτούργησαν σαν προστατευτικός µανδύας των φασιστών, αυτά ήδη αποψιλώνονται, ενώ από τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ πέρασαν πρόσφατα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Η συγκυρία µεσοπρόθεσµα δεν θα αφήσει την κοινωνική δυσφορία να καθιζάνει. Ο κόσµος που απευθυνόµαστε είναι ακόµα εκεί έξω. Το δυναµικό και οι ιδέες που µπορούν να στηρίξουν ένα µεταβατικό σοσιαλιστικό πρόγραµµα ή την πάλη ενάντια στον µιλιταρισµό και τον εθνικισµό υπάρχουν. Πρέπει να βρεθούν οι χώροι για να συνδυαστούν, σε κεντρικά και τοπικά µέτωπα και συντονισµούς, πλατύτερες ή στενότερες πρωτοβουλίες παρατάξεων και συντονισµών. Οι σχετικές ζυµώσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και οι παλιές ισορροπίες δοκιµάζονται. Το νέο παλεύει να γεννηθεί…

Οι πολιτικές εξελίξεις παίρνουν επικίνδυνη τροπή: η συµφωνία στο Eurogroup της 22ας Ιουνίου και η συµφωνία Τσίπρα – Ζάεφ είναι σηµεία πολιτικής καµπής που διαµορφώνουν ένα δυσµενές πλαίσιο για τις εργαζόµενες τάξεις, τα κινήµατα αντίστασης και την Αριστερά.

Σε αντίθεση µε την κυβερνητική προπαγάνδα, η «καθαρή έξοδος» από τα µνηµόνια δεν είναι ούτε καθαρή ούτε έξοδος. Το µνηµονιακό καθεστώς ακραίας λιτότητας όχι µόνο δεν αµφισβητείται έστω και µερικώς, αλλά συµπληρώνεται, εµβαθύνεται και «κλειδώνει» σε βάθος δεκαετιών. Η εποπτεία παραµένει αλλάζοντας µορφή, το χρέος δεν µειώνεται αλλά «διευθετείται» µε µετάθεση κάποιων πληρωµών για αργότερα.

Η προοπτική είναι η µακροηµέρευση του καθεστώτος ακραίας λιτότητας και η διατήρηση στο ακέραιο των προϋποθέσεων για µεσοπρόθεσµη υποτροπή της κρίσης του ελληνικού καπιταλισµού σε οξεία µορφή.

Σε αντίθεση επίσης µε την κυβερνητική προπαγάνδα, την εθνικιστική-ακροδεξιά αντιπολίτευση, αλλά και τις από τα δεξιά κριτικές της πατριωτικής Αριστεράς, η συµφωνία Τσίπρα – Ζάεφ συνιστά επιτυχία της ελληνικής άρχουσας τάξης και είναι προϊόν «συντονισµένου» bulling από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και του ΝΑΤΟ. ∆εν προωθεί έστω και µια επώδυνη για το γειτονικό λαό ειρήνη, δεν αποτελεί «ευκαιρία» για τη φιλία και συνεργασία των δύο λαών, δεν βάζει φραγµό στον εθνικισµό. Αντίθετα, «ανοίγει χώρο» για τον ελληνικό εθνικισµό, την ακροδεξιά και τους φασίστες και αναζωπυρώνει το µακεδονικό εθνικισµό.

Το γεγονός ότι οι φασίστες της Χ.Α. «κολυµπούν» σαν το ψάρι στο νερό στα µακεδονικά συλλαλητήρια που οργανώνουν στελέχη της ∆εξιάς και της ακροδεξιάς µαζί µε µητροπολίτες και µε τη στήριξη διακεκριµένων επιχειρηµατιών, αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα έχει ενεργοποιηθεί η «πολιτική µηχανική» που παρατηρείται πανευρωπαϊκά και παγκόσµια: η µετατόπιση όλο και δεξιότερα των «συστηµικών» δυνάµεων του κέντρου και της δεξιάς (πολιτικές λιτότητας, αντιµεταναστευτικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές, έµφαση στις εθνικές προτεραιότητες). Έτσι αναδεικνύεται σε σοβαρή δύναµη η ακροδεξιά στις διάφορες µορφές της, ακόµη κι αν ξεκινά από χαµηλές Θέσεις, ακροδεξιοί και φασίστες «κολυµπούν σαν το ψάρι στο νερό» και οι πρωτοβουλίες τους λειτουργούν σαν «πλοηγός» εξελίξεων.

Παρ’ όλα αυτά, δεν θα φράξουµε αποτελεσµατικά το δρόµο στην ακροδεξιά και τους φασίστες αν δεν φράξουµε το δρόµο στο δικοµµατισµό ΣΥΡΙΖΑ – Ν∆. Αν η υποτίµηση και «κανονικοποίηση» του φασισµού και της άκρας δεξιάς είναι ένα πολιτικό λάθος, η υποτίµηση του αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τη δεξιά εναλλακτική της Ν∆ στο όνοµα του αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά είναι το συµµετρικό -και ακόµη µεγαλύτερο- λάθος. 

Η ακροδεξιά και οι φασίστες δεν θα νικηθούν από τις δυνάµεις του νέου δικοµµατισµού (ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆) και του «συνταγµατικού τόξου», αλλά από το εργατικό κίνηµα, τα κινήµατα αντίστασης και την Αριστερά. Που όµως έχουν µπροστά τους το δύσκολο έργο της ανασύνταξης ύστερα από την ήττα του 2015 και έχουν ακόµη πολλή (αν όχι τη σηµαντικότερη) δουλειά να κάνουν µε τον εντοπισµό και τη διόρθωση των λαθών που οδήγησαν στην ήττα. Το έργο αυτό είναι σύνθετο, αλλά µια αποφασιστική του παράµετρος είναι η «αποκατάσταση» του περιεχοµένου του ενιαίου µετώπου σε αντίθεση µε τις αντιλήψεις και πρακτικές των ευκαιριακών συγκολλήσεων για εκλογικούς σκοπούς ή του σεχταρισµού των υψηλών ιδεολογικοπολιτικών «προαπαιτούµενων» για την κοινή δράση.