1

Η Αριστερή Κίνηση για τις εκλογές στο σύλλογο

Ο συνδυασμός “ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ” θεωρεί ότι σε αυτές τις εκλογές για το συνδικάτο μας είχαμε ένα αρνητικό και ένα πολύ θετικό γεγονός.

Το αρνητικό είναι ότι η συνεργασία των παρατάξεων Συνδικαλιστική Αλλαγή-Υπέρβαση πήρε την αυτοδυναμία. Εμείς δεν θεωρούμε ότι αυτό το ποσοστό το πήραν σαν επιβεβαίωση της δράσης που είχαν το προηγούμενο διάστημα. Το έχουμε αναλύσει και στην εκλογική μας διακήρυξη και στην τελευταία ανακοίνωση μας για τα ρουσφέτια κλπ.

Οι δύο πρώτες παρατάξεις έχουν κληρονομήσει στην επαρχία τα δίκτυα της ΠΑΣΚΕ (1ος συνδυασμός) και της ΔΑΚΕ (2ος συνδυασμός), που βέβαια έχουν αλλάξει χαρακτήρα και διατηρούνται με άλλου τύπου δεσμούς. Γι’ αυτό και έχουν περισσότερες δυνατότητες παρέμβασης εκεί.

Το θετικό γεγονός είναι ότι η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ διατήρησε τις δυνάμεις καταλαμβάνοντας την 3η θέση πανελλαδικά με ποσοστό 15,53% και  μόλις τέσσερις ψήφους διαφορά από την δεύτερη παράταξη! Στην Αθήνα, όπου κυρίως παρεμβαίνουμε, πήραμε 30,75% και τη 2η θέση με την πρώτη παράταξη να παίρνει 39,25%! Αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα με πολλούς παραλήπτες. Εμείς στην περιφέρεια έχουμε αναπτυχθεί σε κάποιες περιοχές (Κρήτη, Αχαία Κορινθία), αλλά με αργούς ρυθμούς, καθώς δεν είναι εφικτό και λόγω κόστους και λόγω χρόνου. Πάνω σε αυτό θα δουλέψουμε περισσότερο το επόμενο διάστημα.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας, όσες και όσους μας στήριξαν και μας τίμησαν στις εκλογές με την ψήφο τους. 

 ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ-ΑΝΕΠΙΣΗΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

 

Κρίνοντας το αποτέλεσμα των εκλογών, θεωρούμε ότι μπορεί και πρέπει να αποτελέσει η παράταξη μας την εναλλακτική πρόταση για ανατροπή των συσχετισμών στο συνδικάτο μας! Σας θέλουμε όλες και όλους αρωγούς σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια.  Διαβεβαιώνουμε ότι θα συνεχίσουμε πιο εντατικά να αγωνιζόμαστε για τα δίκαια αιτήματα όλων των εργαζομένων, απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και διοίκηση συνεχίσει να επιβάλλει αντεργατικά μέτρα.

Όλες και όλοι μαζί, μπορούμε να τα καταφέρουμε!




Απεργία 30 Μάη- Eνάντια σε κυβέρνηση, εργοδότες και συνδικαλιστική γραφειοκρατία!

Με διαφορετικές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας διαδήλωσαν οι εργαζόμενοι σήμερα, μέρα γενικής απεργίας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της δήθεν “καθαρής εξόδου από τα μνημόνια” και ενάντια στην “Κοινωνική Συμμαχία” των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-εργοδοτών. 

Με άδεια την Κλαυθμώνος, όπου καλούσαν οι υποταγμένες, γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των τριτοβάθμιων ομοσπονδιών,οι εργαζόμενοι και η οργανωμένη συνδικαλιστική Αριστερά, πορεύτηκαν από Πανεπιστημίου προς το Σύνταγμα, όπου ενώθηκαν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις.
Στη συγκέντρωση του Πολυτεχνείου, όπου καλούσαν σωματεία για μια Ανεξάρτητη απεργιακή συγκέντρωση , το παρόν έδωσαν η ΑΡΙΣΤΕΡΉ ΚΊΝΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΟΑΕΕ, η ΠΟΠΟΚΠ το ΜΕΤΑ, το RADICAL IT, το σωματείο ΕΛΚΕΘΕ και πλήθος εργαζομένων από χώρους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.



30 ΜΑΗ:ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ – ΟΧΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!

Υπερασπιζόμαστε τους αγώνες, τα σωματεία μας, το δικαίωμα στην απεργία

Στις 30 Μάη 2018, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, καλούν στη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης», στην οποία καλούνται οι εργαζόμενοι να στηρίξουν από κοινού με τους εργοδότες και τ΄ αφεντικά (ΓΣΕΒΕΕ – ΕΣΕΕ και επιμελητήρια) ένα σχέδιο που έχει στόχο «την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας» και το «καλό της ελληνικής οικονομίας». Κάνοντας τις πλάτες στην κυβέρνηση που δηλώνει ότι σύντομα θα έχουμε τάχα μια «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια και «οι θεσμοί θα είναι παρελθόν».

Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι βιώνουν τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών που επιβάλλουν κυβέρνηση και θεσμοί: μειώσεις μισθών, συντάξεων έως και 18%,ΕΝΦΙΑ, φοροληστεία, πληστειριασμούς, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου

Ενώ η αύξηση της κερδοφορίας καπιταλιστών μεσούσης της οικονομικής κρίσης είναι εντυπωσιακή. Μεταξύ 2010-16, ενώ οι  μισθοί μειώθηκαν κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών, τα κέρδη του κεφαλαίου π.χ στην μεταποιητική βιομηχανία παρουσίασαν αλματώδη αύξηση της τάξης του 56%. Η δραματική εικόνα του κόσμου της εργασίας συμπληρώνεται από το γεγονός ότι 900.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, έχουν να πληρωθούν από ένα μήνα έως ένα έτος.

Αυτό λοιπόν που μέχρι τώρα φαίνεται είναι ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη για κομμάτι των καπιταλιστών είναι γεγονός. Αλλά μόνο στη βάση της συνεχούς υποβάθμισης των μισθών και των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας. Την ίδια ώρα που οι τριτοβάθμιες ομοσπονδίες υποκριτικά καλούν σε φιέστες και μέρες δράσης, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τον Ιανουάριο, αρνήθηκε να προχωρήσει σε μορφές αγώνα για να υπερασπιστεί το δικαίωμα της απεργίας, που κυβέρνηση και τρόικα νομοθέτησαν, με συγκεκριμένα αντι-απεργιακά μέτρα. Όπως για παράδειγμα το ζήτημα της απαρτίας μια συνέλευσης που θα αποφασίζει για απεργία, όπου απαιτείται η παρουσία του 50%+1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, σε αντίθεση με ότι ίσχυε μέχρι τώρα, που λαμβάνονταν αποφάσεις στη βάση της απαρτίας.

Με ποιους, λοιπόν, θα κάνουμε τη λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία», στο πλαίσιο της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης», όπως μας καλούν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες;

Τα καθήκοντα που αναλαμβάνουν πλέον τα ταξικά συνδικάτα είναι ιστορικής σημασίας. Είναι καιρός το εργατικό κίνημα να εκτιμήσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του, έτσι ώστε να χτίσει σωματεία αγωνιστικά, δημοκρατικά, με σαφή ταξικό προσανατολισμό, ώστε να γίνουν εργαλεία στα χέρια των εργαζομένων. Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, καθώς επίσης η αναβάθμιση του περιεχομένου της συνδικαλιστικής παρέμβασης και διεκδίκησης, τίθενται με επιτακτικό τρόπο.

Διαφωνούμε με δυνάμεις της Αριστεράς που επιλέγουν τη μέρα της απεργίας για να απέχουν, ως ένδειξη διαμαρτυρίας στην κατάπτυστη πράγματι στάση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Προσφέροντας όμως έτσι κατά τη γνώμη μας την καλύτερη υπηρεσία σε αντιδραστικές δυνάμεις που βλέπουν την αποσυσπείρωση των συνδικάτων και την υποβάθμιση του ρόλου τους ως ευκαιρία να τελειώνουν μια και καλή με τα σωματεία, τους αγώνες και την οργανωμένη αντίσταση της εργατικής τάξης.

Απέναντι, στο ανύπαρκτο απεργιακό πλαίσιο και τα ανύπαρκτα εργατικά αιτήματα, που μας καλούν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, θα πρέπει οι δυνάμεις της εργασίας να προβάλουν το δικό τους σχέδιο και τις δικές τους συγκεντρώσεις, δίνοντας εργατικό περιεχόμενο στην απεργία, απομονώνοντας έτσι τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Τα συνδικάτα και οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να αρχίσουν να διαμορφώνουν ένα Κέντρο Αγώνα, μέσα από την προσπάθεια συνεχούς ανάπτυξης και συντονισμού, όλων των «απ΄ τα κάτω» πρωτοβουλιών (σωματεία βάσης, εργατικά στέκια, καταλήψεις εργασιακών χώρων, τοπικές λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, δομές αλληλεγγύης, κλπ.) υπερβαίνοντας τη ΓΣΕΕ που λειτουργεί ως ανάχωμα.

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

ΠΑΤΗΣΙΩΝ & ΣΤΟΥΡΝΑΡΗ (ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ) ΣΤΙΣ 10:30πμ

ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ   •   www.redtopia.gr




ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 30 ΜΑΗ: Καμιά συμμαχία με την εργοδοσία

Στις 30 Μάη 2018, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, καλούν στη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης», στην οποία εργαζόμενοι και αφεντικά θα διεκδικήσουν ουσιαστικά το σχέδιο της άρχουσας τάξης, με στόχο υποτίθεται «την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας» και το «καλό της ελληνικής οικονομίας».

Και ενώ προωθούνται αυτά, η πλειοψηφία της ΓΣΣΕ, τον Ιανουάριο φέτος, αρνήθηκε να προχωρήσει σε μορφές δράσης για να υπερασπιστεί το δικαίωμα της απεργίας, που η κυβέρνηση και η τρόικα νομοθέτησαν, με συγκεκριμένα αντι-απεργιακά μέτρα, όπως ότι για να έχει απαρτία μια συνέλευση που θα αποφασίζει για απεργία, θα απαιτείται η παρουσία του 50%+1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, σε αντίθεση με ότι ίσχυε μέχρι τότε.

Παρά την καταστροφή που έχει υποστεί το παραγωγικό σύστημα της χώρας, εντούτοις η αύξηση της κερδοφορίας είναι εντυπωσιακή. Μεταξύ 2010-16, ενώ οι  μισθοί μειώθηκαν κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών, αντίθετα τα κέρδη του κεφαλαίου στην μεταποιητική βιομηχανία παρουσίασαν αλματώδη αύξηση της τάξης του 56%. Η δραματική εικόνα του κόσμου της εργασίας συμπληρώνεται από το γεγονός ότι 900.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, έχουν να πληρωθούν από ένα μήνα έως ένα έτος.

Με ποιους, άραγε, θα φτιάξουμε την λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία», στο πλαίσιο της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης», που μας καλούν;

Αντίθετα, αυτό που μέχρι τώρα φαίνεται είναι ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού γίνεται μόνο στη βάση της συνεχούς υποβάθμισης του κόσμου της εργασίας, ανακυκλώνοντας την ανεργία, την επισφάλεια, τη στασιμότητα και την ύφεση, ενώ παράλληλα ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος και οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας.

Αφήνουν τον ΕΦΚΑ να καταρρεύσει, για να σπρώξουν ένα κομμάτι της κοινωνίας στην αγκαλιά της ιδιωτικής ασφάλισης και των Επαγγελματικών Ταμείων.

Τα καθήκοντα που αναλαμβάνουν πλέον τα ταξικά συνδικάτα είναι ιστορικής σημασίας. Είναι καιρός το εργατικό κίνημα να εκτιμήσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του, έτσι ώστε να χτίσει σωματεία αγωνιστικά, δημοκρατικά, με σαφή ταξικό προσανατολισμό, ώστε να γίνουν εργαλεία στα χέρια των εργαζομένων. Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, καθώς επίσης η αναβάθμιση του περιεχομένου της συνδικαλιστικής παρέμβασης και διεκδίκησης, τίθενται με επιτακτικό τρόπο και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να ανιχνευτούν και νέες μορφές οργάνωσης του κόσμου της εργασίας.

Απέναντι, στο ανύπαρκτο απεργιακό πλαίσιο και τα ανύπαρκτα εργατικά αιτήματα, που μας καλούν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, θα πρέπει οι δυνάμεις της εργασίας να αντιτάξουν το δικό τους σχέδιο και τις δικές τους συγκεντρώσεις, δίνοντας εργατικό περιεχόμενο στην απεργία, απομονώνοντας έτσι τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Τα συνδικάτα και οι ταξικές δυνάμεις οφείλουν να αρχίσουν να διαμορφώνουν ένα νέο Κέντρο Αγώνα, μέσα από την προσπάθεια συνεχούς ανάπτυξης αντι-θεσμών και συντονισμού, όλων των «από κάτω» πρωτοβουλιών (σωματεία βάσης, εργατικές λέσχες, καταλήψεις εργασιακών χώρων, τοπικές λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, κίνημα κατά των πλειστηριασμών, δομές αλληλεγγύης, κλπ.) υπερβαίνοντας την ΓΣΕΕ που λειτουργεί ως ανάχωμα.

Όταν οι παλιές τεχνικές δεν πιάνουν, τότε πρέπει να έχουμε την τόλμη να δοκιμάσουμε καινούργιες.

Συμμετέχουμε στην απεργία στις 30 Μάη, με το δικό μας ξεχωριστό διεκδικητικό πλαίσιο, καταγγέλλοντας της ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ & ΓΣΕΕ.

Διεκδικούμε:

  • Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, κατάργηση της ελαστικής εργασίας, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και των πλειστηριασμών της λαϊκής περιουσίας, κατάργηση των μνημονίων, λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, ίσα δικαιώματα σε ντόπιους και ξένους εργάτες.
  • Μαζικές προσλήψεις στην Υγεία, την Παιδεία, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τις Κοινωνικές Υπηρεσίες. Άμεση απόσυρση των διαδικασιών «αξιολόγησης» εργαζομένων και της υποχρεωτικής κινητικότητας δημοσίων υπαλλήλων
  • Κατάργηση των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων του ν.4387/2016 (ασφαλιστικό Κατρούγκαλου) και του ΕΦΚΑ    Γενναία χρηματοδότηση όλων των Ταμείων

Καλούμε την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να αποχωρήσουν άμεσα από το φιάσκο της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας».

Απεργούμε όλες και όλοι ενάντια στη φιέστα της λεγόμενης Κοινωνικής Συμμαχίας!

Καλούμε όσες δυνάμεις διαφωνούν με τη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης», σε συμμετοχή στην απεργία και στην ξεχωριστή συγκέντρωση συνδικάτων και οργανώσεων και στην πορεία στη Βουλή.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ!

Όλες & όλοι στην απεργία την Τετάρτη 30 Μάη

Συλλαλητήριο στις 10:30  Πατησίων & Στουρνάρη (Πολυτεχνείο)




Η ιταλική ταραντέλα και τα ντέφια του ευρώ

Γιάννης Νικολόπουλος

Δεν υπάρχει ένας κάποιος νεφελώδης «ευρωσκεπτικισμός» που είναι νεοφιλελευθερισμός και φασισμός με αιδημοσύνη για το όνομά του.

Η ταραντέλα είναι ένας χορός της Ιταλίας, ο οποίος χορεύεται σε γρήγορο ρυθμό και με την συνοδεία κρουστών οργάνων, ενώ οι χορευτές κρατούν και χτυπούν ντέφια στη διάρκεια των βημάτων και μπερδεύονται αναμεταξύ τους, μιμούμενοι τους σπασμούς κάποιου που βρίσκεται σε διονυσιακή έκσταση.

Η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία θυμίζει έναν τέτοιο χορό – η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση αλληλομπερδέματος και έκστασης, μόνο που αυτή τη φορά τα ντέφια, τα κρατούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, η Φρανκφούρτη και το Στρασβούργο. Τα γεγονότα είναι φαντάζομαι γνωστά οπότε θα προχωρήσουμε σε ορισμένες παρατηρήσεις.

Παρατήρηση 1η : Δεν υπάρχει κάποιος νεφελώδης «ευρωσκεπτικισμός» που θα οδηγήσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τις υποτελείς τάξεις έξω από την κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης, πολεμικού καπιταλισμού και κινεζοποίησης των εργαζομένων. Δεν υφίσταται τέτοια πολιτική πρόταση – υφίστανται οι αντικατοπτρισμοί των χρεοκοπημένων αστικών κομμάτων της δεξιάς και της ακροδεξιάς που ντρέπονται να πουν το όνομά τους.

Ντρέπονται να πουν ανοικτά και καθαρά ότι είναι κομμάτι του προβλήματος, κομμάτι της προηγούμενης κατάστασης, τμήμα της διαφθοράς και της βίας και στην περίπτωση της Ιταλίας, τμήμα της μαφίας του παρασκηνίου. Ντρέπονται να πουν ότι είναι νεοφιλελεύθεροι και ρατσιστές ή ανοικτά φασίστες. Και η όποια Αριστερά πολεμάει εναντίον του καπιταλισμού και της ΕΕ δεν έχει καμιά δουλειά είτε να συνδιαλέγεται είτε να υποστηρίζει τέτοιες κυβερνήσεις και κομματικούς σχηματισμούς, συντηρώντας στα μάτια και τα αυτιά των εκλογικών σωμάτων και των μαζών έναν φαύλο κύκλο πολιτικής εκπροσώπησης και τις βολικές για το σύστημα αυταπάτες ότι η λύση στην καπιταλιστική κρίση θα έρθει (πάλι!;μπουχτίσαμε!) από τα δεξιά – που βαφτίζονται ρεαλιστές και κέντρο – και τα άκρα δεξιά – που βαφτίζονται «αντισυστημικοί» και «ευρωσκεπτικιστές».

Παρατήρηση 2η : Η Ευρωπαϊκή Ένωση (και σε δεύτερο χρόνο, η Ευρωζώνη) έμαθαν όχι μόνο να ζουν αλλά να πριμοδοτούν κυβερνήσεις με ακροδεξιές συνιστώσες και εκατοντάδες σκελετούς στο ντουλάπι. Παραδείγματα; Άφθονα – η Ελλάδα του 2011, όταν ο ΛάΟΣ του Καρατζαφέρη έγινε δεκανίκι του τραπεζίτη Παπαδήμου στην πρωθυπουργία. Νωρίτερα, και έως σήμερα, η Ουγγαρία του Όρμπαν. Αργότερα, ξανά η Ελλάδα, με τους ΑΝΕΛ στη συγκυβέρνηση προ και κυρίως μετά του τρίτου μνημονίου. Στο μεσοδιάστημα, η Αυστρία του αριστούχου χωρίς πτυχίο επαγγελματία σκιέρ Κουρτς (καγκελάριος όνομα και πράμα, μιας και στα γερμανικά το επίθετο σημαίνει Μικρούλης) με τους νοσταλγούς του Άνσλους σε καίρια υπουργεία. Σχεδόν σταθερά, η Ισπανία της κομματικής συμμορίας του Λαϊκού Κόμματος που καταδικάζεται για διαφθορά στις δικαστικές αίθουσες. Η ίδια η κήρυκας της αγίας διαφάνειας και της καθαγιαστικής λιτότητας Γερμανία που ΄χε υπουργό Οικονομικών και τώρα πρόεδρο της Μπούντενσταγκ, τον υπεύθυνο για τα μαύρα ταμεία των Χριστιανοδημοκρατών επί Κολ – ναι, ο Σόιμπλε είναι αυτός. Ακόμη και το Μπρέξιτ θα έρθει να κουμπώσει στις μεθοδεύσεις και τις προτεραιότητες των αντιδραστικών πτερύγων του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας.

Τι μύγα τσε-τσε τσίμπησε τον Ματαρέλα και τις Βρυξέλλες,όταν μάλιστα ο προτεινόμενος Κόντε (όχι ο προπονητής της Τσέλσι, ο άλλος, ο κύριος καθηγητής με το μισό βιογραφικό, πλαστό και ατεκμηρίωτο, ένα ακόμη δείγμα της…αξιοπιστίας του «ευρωσκεπτικισμού») διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν ετίθετο θέμα σύγκρουσης μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών – πολλώ δε μάλλον Ρώμης – Βερολίνου – μόλις θα σχημάτιζε κυβέρνηση; Τι δεν άντεχαν στον άξονα Βρυξέλλες – Βερολίνο, που άντεξαν σε άλλες περιπτώσεις; Την προδιαγεγραμμένη ιταλική kolotoumba;

Παρατήρηση 3η : Η κίνηση Ματαρέλα να μην δεχθεί τον «ευρωσκεπτικιστή» Σαβόνα στο υπουργείο Οικονομικών, παρά τα όσα λέγονται, είναι μέσα στις αυξημένες αρμοδιότητες της ιταλικής Προεδρίας,στο «ημιπροεδρικό» μοντέλο που ακολουθείται στη γείτονα. Τραβηγμένη, από τα μαλλιά, εφαρμογή του ιταλικού συντάγματος, αλλά υπαρκτή διάστασή του. Ακόμη και πρωθυπουργό μπορεί να απορρίψει, αν εκτιμά ότι δεν απολαμβάνει (προκαταβολικά) την εμπιστοσύνη της ιταλικής Βουλής. Ακόμη και πρωθυπουργό μπορεί να διαλέξει όπως τώρα με τον Κοταρέλι. Όπως απολύτως υπαρκτή είναι και η συνταγματοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που πρώτη η Ιταλία έβαλε στον καταστατικό της χάρτη. Με άλλα λόγια, δημοκρατία δεν το λες, δικτατορία δεν είναι ακριβώς, τι στο διάολο είναι αυτό το υβρίδιο, και μάλιστα με εμφανείς τις προθέσεις να επεκταθεί το μοντελάκι αυτό και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που θέλουν να αναθεωρήσουν τα συντάγματά τους (για ποιον χτυπά η καμπάνα;) μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Παρατήρηση 4η : Από την άλλη, ο Ματαρέλα έκανε «ήρωες» κατά λάθος τους «ευρωσκεπτικιστές», που θα κατέβουν στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν, με σημαία την ακύρωση της κυβερνητικής τους συνεργασίας. Λεγκαλιστές Λομβαρδοί και πεντάστεροι αντισυστημικοί καβάλα στο κύμα της… τρέλας του Ματαρέλα. Δεν μας άφησε ο πρόεδρος να σώσουμε την Ιταλία «μας», κάτι τέτοιο! Οπότε ας προετοιμαζόμαστε για το επόμενο «σοκ» στις επόμενες κάλπες.

Παρατήρηση 5η : Αν είσαι πρώην διευθυντής, πρώην στέλεχος, πρώην κάτι σε τράπεζα, την ΕΚΤ ή το ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα, και έχεις θέσει εαυτόν πρώτα σε αργία ή διδασκαλία σε πανεπιστήμιο – από αυτά που έχουν συνδεθεί με την αγορά… – και μετά στην διάθεση της ΕΕ για τη διάσωσή της, έχεις κάνει την τύχη σου στην Ευρώπη του σήμερα – τουλάχιστον βουλευτής Επικρατείας, όπως η «δικιά μας», Έλενα Παναρίτη. Πρωθυπουργός, πάντως είναι, και μετά τον Κοταρέλι, μια σίγουρη δουλειά, για το ευρώ και την Ευρώπη, ρε γαμώτο!

Παρατήρηση 6η και τελευταία : Ορισμένοι ευρώπληκτοι, κρατικοδίαιτοι και ΕΣΠΑτρεφόμενοι νεοφιλελεύθεροι της Ελλάδας, γνωστοί επί χρήμασι ευρωπαϊστές, έσπευσαν να υποκλιθούν στον Ματαρέλα και το…μεγαλείο της κίνησής του. Να είχαμε έναν το 2015!, λένε και κολλάει η γλώσσα τους. Προφανώς εννοούν πριν το δημοψήφισμα, που ακόμη τους καίει τα σωθικά, τους τσουρουφλίζει το μυαλό και τους έχει κάνει τεράστια ζημιά στην ψυχολογία.

Γιατί μετά το δημοψήφισμα είχαν όχι έναν αλλά τουλάχιστον τρεις «Ματαρέλα» κατά δήλωσή τους – τον ίδιο τον Παυλόπουλο, τον Στουρνάρα (που είχε, λέει, και έτοιμο το… τείχος προστασίας, το firewall, για να μην βγει η Ελλάδα από το ευρώ) και βέβαια τον ίδιο τον Τσίπρα. Άρα, προς τί αυτή η ξαφνική λατρεία προς Κυρηνάλιο μεριά; Ας έκαναν μια βόλτα στην Ηρώδου Αττικού για να δούν τα είδωλά τους, που χορεύουν σαν αρκούδες στα ντέφια και τις προσταγές του ευρώ.




Ιρλανδία: Ιστορικό “ναι” για ανατροπή του νόμου κατά των αμβλώσεων

της Δανάης Μανωλέσου

Ιστορικές οι μέρες αυτές για τις γυναίκες στην Ιρλανδία. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την αντικατάσταση του νόμου που απαγορεύει τις αμβλώσεις ήταν ένα μεγάλο και περήφανο «Ναι» (66,4%). Ο συγκεκριμένος νόμος (8thAmendment) είναι σε ισχύ από το 1983. Από τότε, τουλάχιστον 170.000 γυναίκες έκαναν άμβλωση σε νοσοκομεία της Αγγλίας, δηλώνοντας Ιρλανδική διεύθυνση κατοικίας. Εκείνες που δεν μπορούσαν να πληρώσουν για το ταξίδι ή δεν είχαν το κατάλληλο διαβατήριο, δεν είχαν αυτή την επιλογή ποτέ.

Ο επίμαχος νόμος θεσμοθετήθηκε μετά από δημοψήφισμα που πρότειναν οι συντηρητικοί μαζί με την Καθολική Εκκλησία, και ορίζει ότι «η ζωή του εμβρύου και της γυναίκας που το φέρει είναι ίσες», οπότε και αφαιρεί στη γυναίκα το δικαίωμα της άμβλωσης –το αυτονόητο δικαίωμα, δηλαδή, του να αποφασίζει για το σώμα της. Ο νόμος αυτός απαγόρευε επίσης και τη δυνατότητα σε μια γυναίκα να ταξιδέψει σε άλλη χώρα για να κάνει την επέμβαση, ακόμα και το να τη συμβουλέψει κάποιος ή κάποια σχετικά με αυτό.Την ίδια χρονιά, η Sheila Hodgers, καρκινοπαθής, πεθαίνει δύο ημέρες μετά από πρόωρο τοκετό και αφού οι γιατροί τής αρνήθηκαν επανειλημμένα πρόσβαση σε άμβλωση, αντικαρκινικά φάρμακα ακόμα και παυσίπονα.

Το 1992, ένα 14χρονο κορίτσι αυτή τη φορά, η περίφημη «υπόθεση Χ», μένει έγκυος από το βιαστή του, αλλά του απαγορεύεται η έξοδος από τη χώρα για την πραγματοποίηση της άμβλωσης. Τελικά, η εντολή περιορισμού της μετακίνησης ακυρώθηκε, υπό την πίεση και της απειλής του θύματος πως θα αυτοκτονούσε. Έτσι, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφασίζει ότι μια έγκυος γυναίκα μπορεί τελικά να κάνει άμβλωση σε περίπτωση που κινδυνεύει η ζωή της από την εγκυμοσύνη ή σε περίπτωση που απειλεί να αυτοκτονήσει. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν δόθηκε χρηματοδότηση για τη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών ούτε για την εκπαίδευση των γιατρών. Τελικά, αυτό που θεσμοθετείται εκείνη τη χρονιά είναι η δυνατότητα των γυναικών να μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για την πραγματοποίηση άμβλωσης και η δυνατότητα κάποιου επαγγελματία να παρέχει πληροφορίες σε σχέση με τη διαδικασία άμβλωσης στο εξωτερικό. Αλλά η δυνατότητα άμβλωσης -σε περίπτωση που η γυναίκα απειλεί να αυτοκτονήσει- απορρίπτεται.

Το 2012 αρχίζει μια προσπάθεια ενός πιο οργανωμένου τρόπου διεκδίκησης της ελεύθερης επιλογής των γυναικών στην άμβλωση, κι έτσι δημιουργείται η Abortion Right Campaign (ARC), ένα μέτωπο οργανώσεων, με βασικούς υποστηρικτές σχηματισμούς της Αριστεράς όπως οι Anti-Austerity Alliance, People Before Profit, Social Democrats και Independents 4 Change. Το Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς, η ARC οργανώνει την «πορεία για την επιλογή» (March for Choice), με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Ένα μήνα μετά την πορεία, η Savita Halappanavar, μια Ινδή γυναίκα που ζούσε στην Ιρλανδία, βρίσκεται σε διαδικασία αποβολής σε νοσοκομείο του Galway. Λόγω επιπλοκών, επανειλημμένα ζητεί τον τερματισμό της κύησης, τον οποίον της αρνούνται. Η απάντηση που της δίνεται είναι ότι «η Ιρλανδία είναι μια καθολική χώρα και όσο υπάρχει ο καρδιακός παλμός του εμβρύου, δεν μπορεί να τερματιστεί η κύηση». Πέθανε λίγες μέρες μετά.

Ο θάνατος της Savitaήταν σοκαριστικός για τον κόσμο και έδωσε ώθηση να απαιτηθεί πιο επιτακτικά η κατάργηση του νόμου. Η ARC συνέχισε από τότε κάθε χρόνο να οργανώνει την «πορεία για την επιλογή» παράλληλα με καμπάνιες για υπογραφές για την κατάργηση του νόμου που απαγορεύει τις αμβλώσεις. H πορεία αυτή φτάνει το 2017 να συγκεντρώσει 10.000 κόσμο.

φωτογραφίες από την πορεία για την επιλογή του 2017

Παράλληλα, την τελευταία δεκαετία η Καθολική Εκκλησία χάνει ένα σημαντικό μέρος της «ηθικής» ακτινοβολίας της στην Ιρλανδία, καθώς αποκαλύφθηκαν πολλές περιπτώσεις συγκάλυψης σκανδάλων παιδικής σεξουαλικής παρενόχλησης κ.α.

Η ARC ήταν από τις οργανώσεις που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μάχη του δημοψηφίσματος. Μαζί με το National Womens Council of Ireland και το Irish Family Planning Association, συγκρότησαν τον σχηματισμό “Together for Yes” για να οργανώσουν την καμπάνια υπερψήφισης του «Ναι» για την κατάργηση του επίμαχου νόμου. Τον σχηματισμό αυτό στήριξαν πολιτικές οργανώσεις από την αριστερά (People Before Profit, Sinn Fein), από το χώρο της οικολογίας (Green Party) και του κέντρου (Social Democrats), αλλά και άλλοι φορείς από το χώρο της διεκδίκησης των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων (National LGBT Federation), από το φοιτητικό χώρο (φοιτητικός σύλλογος του University College of Dublin και ο Σύλλογος Φοιτητών Ιρλανδίας), καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία στην Ιρλανδία (SIPTU). To Fine Gael και το Fianna Fáil, τα δύο κόμματα που συνεργάζονται στην κυβέρνηση μειοψηφίας στην Ιρλανδία, διχάστηκαν ως προς το τι θα στηρίξουν στο δημοψήφισμα, αν και οι ηγέτες τους δήλωσαν ότι θα στηρίξουν ατομικά το «Ναι».

Αν και ένα τέτοιο θεμελιώδες δικαίωμα, του να αποφασίζει μια γυναίκα τι θέλει να κάνει με το σώμα της και τη ζωή της, θα έπρεπε να είναι δεδομένο, τελικά χρειάστηκε μια προσπάθεια πολλών χρόνων κι ένας συνδυασμός μαζικού κινήματος, πολιτικής στήριξής του και ξεπεσμού της Καθολικής εκκλησίας, για να έρθει η προχθεσινή ιστορική νίκη. Μετά τις πρώτες χαρές, τα επόμενα βήματα θα είναι, όπως δήλωσε και η εκπρόσωπος του ARC, Linda Kavanagh, «να συνεχίσουμε τον αγώνα, αρχικά, για να εφαρμοστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η υπόσχεση της κυβέρνησης ότι θα δοθεί η δυνατότητα άμβλωσης μέσα στις πρώτες 12 εβδομάδες κύησης, και στη συνέχεια, να εξασφαλίσουμε ότι θα έχουν όλες οι γυναίκες τη δυνατότητα πρόσβασης σε αυτή την επιλογή».




Για τη Νοβάρτις, τώρα που έπεσε ο κουρνιαχτός

Γιάννης Νικολόπουλος

Πάει και η προανακριτική για τη Νοβάρτις, να ζήσουμε να την θυμόμαστε.

Ο φάκελος, λέει, επέστρεψε στην δικαιοσύνη…

Καταρχάς, ουδέποτε έφυγε από την δικαιοσύνη, για να επιστρέψει. Αποκόπηκε και εστάλη μόνο το τμήμα εκείνο που αφορούσε πολιτικά πρόσωπα, τους πρώην υπουργούς και πρωθυπουργούς. Η δικαιοσύνη συνεχίζει την έρευνα της για τυχόν αδικήματα της εταιρίας, των μη πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται – καταρχάς την εν Ελλάδι διοίκηση της εταιρίας και το δίκτυο των 4.500 γιατρών… – και των πολιτικών προσώπων ως προς το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα, σε απλά ελληνικά, το ενδεχόμενο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Το αδίκημα δηλαδή που έστειλε και πρώην πράσινο μεγαλοϋπουργό στη φυλακή για τα εξοπλιστικά προγράμματα του πολεμικού ναυτικού.

Η προανακριτική επιτροπή, πρώτα και κατόπιν η Βουλή διά της ψηφοφορίας στην Ολομέλεια διαπίστωσε την αναρμοδιότητα του σώματος να συνεχίσει την έρευνα για την δωροληψία και την παθητική δωροδοκία, έχοντας προσθέσει και το ξέπλυμα, αυθαίρετα, ενώ από την αρχική πρόταση είχε αφαιρεθεί η απιστία με τις επιβαρυντικές διατάξεις περί καταχραστών του δημοσίου, που κατά τα άλλα περιλαμβανόταν προς εξέταση, στο διαβιβαστικό της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου. Η απιστία βέβαια αφαιρέθηκε και επειδή υπήρχε στους φακέλους η αναφορά περί Π.Κ. και ένα τέτοιο αδίκημα έχει τον χαρακτήρα σκυτάλης σε σκυταλοδρομία – αν ο επόμενος υπουργός δεν αλλάξει τις αποφάσεις του προηγούμενου που συνιστούν ποινικό αδίκημα,ε, ο επόμενος έχει πρόβλημα, ακόμη και αν δεν δωροδοκήθηκε ή ακόμη και αν ο προηγούμενος γλίτωσε λόγω παραγραφής, τόσο απλά.

Μετά την ψηφοφορία περί αναρμοδιότητας, οι μεν της κυβερνητικής πλειοψηφίας πανηγύριζαν επειδή, λέει, θα κινηθεί η δικαστική διαδικασία νόμιμα, δεν θα επέλθει παραγραφή και οι πιθανοί ένοχοι θα λογοδοτήσουν. Οι δε της αντιπολίτευσης και ειδικά όσων το όνομα ενεπλάκη στην υπόθεση και τις μαρτυρικές καταθέσεις, πανηγύριζαν επειδή, λέει, από τη στιγμή που η Βουλή διαπίστωσε την αναρμοδιότητά της, δεν τίθεται θέμα διώξεων – με άλλα λόγια αυτοί θεωρούν ότι…την γλίτωσαν και αθωώθηκαν!

Τα πράγματα είναι κάπως σύνθετα, αλλά στην ουσία τους, απλά.

Ας ξεκινήσουμε με την κυβερνητική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ούτως ή άλλως αυτοδιαφημίζονται στον πρωινό τους καθρέφτη και στις τηλεοράσεις ως οι πούροι μαχητές κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς των προηγούμενων, επάρατων κυβερνήσεων. Εξάλλου, αυτοί συνέστησαν και την προανακριτική για να διερευνήσει την υπόθεση κατά τις διατάξεις του συντάγματος και του νόμου περί ευθύνης υπουργών – με τα γνωστά και χιλιοδιαπιστωμένα προβλήματα που αυτές έχουν, ας μην τα επαναλάβουμε εκ νέου.

Αν η επιτροπή συνέχιζε το «έργο» της, και για τα δύο αδικήματα, τότε ορθωνόταν μπροστά της ένας μεγάλος σκόπελος που θα μπορούσε να βυθίσει αύτανδρο το σκάφος με τα άσφαιρα πυρομαχικά κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Και ο σκόπελος αυτός λέγεται παραγραφή λόγω της μεσολάβησης δυο κοινοβουλευτικών περιόδων από τη στιγμή που τα αδικήματα τελέστηκαν, αν τελέστηκαν. Με άλλα λόγια έχουν προηγηθεί δύο εθνικές κάλπες από την ώρα που κάποιοι δωροδοκήθηκαν και κάποιοι πήραν αποφάσεις που ζημίωσαν το δημόσιο – αν δωροδοκήθηκαν και αν απίστησαν.

Και ποια είναι η δεύτερη, εθνική κάλπη που οδήγησε σε μια τέτοια εξέλιξη, αν η επιτροπή συνέχιζε την έρευνά της; Μα, φυσικά, η πρόωρη κάλπη του Σεπτεμβρίου του 2015, η κάλπη που μεθόδευσε ο πρωθυπουργός και η καμαρίλα του, η κάλπη της κωλοτούμπας και της ολοκληρωτικής πρόσδεσης του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό καθεστώς, η κάλπη ανασκολόπησης του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, η κάλπη που η μάνταμ Μέρκελ θεωρούσε μέρος της λύσης και όχι της κρίσης. Κάλπη πολλαπλών λύσεων, τελικά.

Η ίδια αυτή κάλπη παρέγραψε τα αδικήματα περί Νοβάρτις, σε ό,τι αφορά το σκέλος των πολιτικών προσώπων και, αν η επιτροπή συνέχιζε το «έργο» της, αναπόφευκτα θα έπεφτε πάνω σε αυτή τη διαπίστωση.

Άρα, η επιτροπή δεν έπρεπε να συνεχίσει το «έργο» της.

Γι’αυτό και εξαρχής η κυβερνητική πρόταση για τη σύστασή της, αναφερόταν σε αδικήματα δωροδοκίας και ξεπλύματος, προοικονομώντας – χωρίς να έχει καν γίνει η σύσταση της και χωρίς να έχει μπει στην ουσιαστική εξέταση και χωρίς να αναφέρει ποιο γεγονός οδήγησε στην παραγραφή! – ότι η απιστία έχει παραγραφεί και γι΄αυτό δεν την συμπεριέλαβαν στην πρότασή τους, ενώ το ξέπλυμα συμπεριλήφθηκε προκειμένου να δώσει το πάτημα για τη διαπίστωση της αναρμοδιότητας.

Γι΄αυτό και ορισμένοι εκ των αναφερομένων και εμπλεκομένων στη δικογραφία πολιτικών προσώπων, πλειοδότησαν σε χαρακτηρισμούς κατά του Μεγάρου Μαξίμου και του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, και έκαναν και μηνύσεις και αγωγές εναντίον γης, ουρανού και θάλασσας – θα ήταν κομματάκι δύσκολο ειδικά για τους πιο θρήσκους να πάνε μέχρι την πλησιέστερη εκκλησία και να ανάψουν λαμπάδα στον Άγιο Αλέξιο τον Νοβαρτολύτη, του οποίου η οίηση της εξουσίας έφερε συνακόλουθα και το δικό τους σωσίβιο παραγραφής μέσω της σεπτεμβριανής κάλπης του 2015.

Και κάπως έτσι, βρέθηκε η μεθόδευση περί αναρμοδιότητας, η οποία όμως έχει έναν αστερίσκο, μεγάλο σαν αστεροειδή έτοιμο να πέσει στο έδαφος και να προκαλέσει πυρηνική έκρηξη – δεν αρκεί η Βουλή να πει ότι δεν είναι αρμόδια. Πρέπει και η δικαιοσύνη να πει ότι είναι αρμόδια!

Και μάλιστα όχι και για τα δύο αδικήματα – είπαμε, το ξέπλυμα το ελέγχει ούτως ή άλλως- αλλά ειδικά για το αδίκημα της δωροληψίας και της παθητικής δωροδοκίας, για το οποίο στο πρόσφατο παρελθόν της υπόθεσης του πράσινου μεγαλοϋπουργού, η δικαιοσύνη είχε αποφανθεί, βασιζόμενη στις διατάξεις του ποινικού κώδικα, ότι δεν είναι αρμόδια εκείνη για την εκκίνηση της ποινικής δίωξης, αλλά η Βουλή, καθώς το συνέδεσε ουσιωδώς με την άσκηση των υπουργικών καθηκόντων στη διάρκεια της θητείας του εν λόγω και μάλιστα με την βλάβη του δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή την απιστία σε ένα σχήμα σαν ο σκύλος να κυνηγάει την ουρά του – δωροδοκήθηκες για να απιστήσεις, αλλά μόνο αν διαπιστωθούν τα ατράνταχτα στοιχεία της απιστίας και συνακόλουθα της παράβασης καθήκοντος, τίθεται θέμα και δωροδοκίας σου.

Σήμερα, η κυβερνητική πλειοψηφία ουσιαστικά παρακαλάει για μια αλλαγή αυτής της προηγούμενης απόφασης των δικαστικών συμβουλίων – το ρήμα σχηματικά, δεν ισχυριζόμαστε, σε καμιά περίπτωση, ότι έχουν ανάψει τα τηλέφωνα ανάμεσα σε κυβερνητικούς παράγοντες και δικαστικούς λειτουργούς για να βγει μια τέτοια νέα απόφαση, προς θεού, η Ελλάδα δεν είναι μπανανία!

Κυβερνητικοί βουλευτές, εμφανώς καταβεβλημένοι και αυτοί από την αρπακολλατζήδικη τακτική της πλειοψηφίας, διατύπωσαν και από του βήματος της Βουλής, την άποψη ότι είναι μια απόφαση που πρέπει να αλλάξει για να κινηθεί περαιτέρω η διαδικασία – μένει να δούμε αν αυτό θα συμβεί.

Από την άλλη πλευρά, αντιπολίτευση και εμπλεκόμενοι κακώς πανηγυρίζουν – δεν την γλίτωσαν και δεν αθωώθηκαν. Εκκρεμεί η κύρια έρευνα της δικαιοσύνης – και θα δούμε πού θα βγάλει, αν θα βγάλει κάπου αυτή.

Πάντως είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάποιον παπατρέχα της δημόσιας σφαίρας ξέφυγε η φράση ότι η νομιμοποίηση χρήματος από εγκληματική δραστηριότητα – το ξέπλυμα… – και οι σχετικές ποινικές διώξεις έχουν νόημα και θα γίνουν μόνο αν τα χρήματα έχουν νομιμοποιηθεί στην Ελλάδα…

Τι εννοούσε ο ποιητής; Τι υπονοούμενο ήταν αυτό; Κάποιοι δείχνουν να αγνοούν τα περί διεθνούς, δικαστικής συνδρομής και έρευνας ακόμη και αν το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος έχει γίνει μέσω της αγοράς ταράνδων στη Λαπωνία. Ας είναι… Από την άλλη πλευρά βέβαια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και σε αυτό το πεδίο έπιασε πόρτα για τον χειμώνα. Γιατί, αν η δικαιοσύνη και η εισαγγελία διαφθοράς καταλήξουν όντως σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματο από πολιτικό πρόσωπο, οι κυβερνητικοί βουλευτές και παράγοντες θα έχουν τα μούτρα να ισχυρίζονται ότι εξαιτίας της δικής τους προανακριτικής, έφθασε η δικαιοσύνη στα δικά της συμπεράσματα και τις διώξεις! Και θα καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια στα κανάλια, για το «κατόπιν ενεργειών τους», όπως προπαγάνδιζαν κάποιοι ανθυποδεύτεροι κομματάρχες κάποτε. Ας είναι…

Το σύνολο του μνημονιακού, πολιτικού προσωπικού βρίσκεται σε πανικό είτε με Νοβάρτις είτε χωρίς Νοβάρτις στον ορίζοντα. Έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους. Όλοι τους. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, όλοι τους,ακόμη και οι χρυσές εφεδρείες τους εντός και εκτός κοινοβουλίου. Το θέμα είναι ποια υποστυλώματα θα επιστρατευθούν για να διατηρηθούν κακήν κακώς στην εξουσία, συμπολιτευόμενη ή αντιπολιτευόμενη. Και αν αντίστροφα οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορούν να συγκροτήσουν μέτωπο ανατροπής πρώτα στην κοινωνία και μετά, στην κάλπη, για να απαλλαγούμε μια και καλή από δαύτους.

Είτε με Νοβάρτις, είτε χωρίς Νοβάρτις στον ορίζοντα.




Κάλεσμα του ΜΕΤΑ για την απεργία της 30ής Μάη 2018

Και για τη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο – Μουσείο και ώρα 10.30πμ.

Η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ καλούν στις 30 Μάη τους εργαζόμενους σε «Κοινωνική Συμμαχία» πρακτικά με την εργοδοσία, για να βάλουμε «…την πατρίδα στην πρώτη γραμμή με σκοπό την “παλινόρθωση” της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας…». Η συνεργασία των εργαζομένων με τα αφεντικά τους και η λογική της «υπομονής» ή η διεκδίκηση αιτημάτων της εργοδοσίας (όπως η χαμηλότερη φορολογία για τις επιχειρήσεις) μόνο χειρότερα αποτελέσματα θα φέρουν για τη ζωή όλων όσοι ζουν από τη δουλειά τους.

Η «δίκαιη ανάπτυξη» που προτείνουν είναι για να αυξήσουν τα κέρδη τα αφεντικά και να συνεχίσουν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς δικαιώματα σε μια Ελλάδα παρία της Ευρώπης. Την ώρα μάλιστα που οι εργοδότες ετοιμάζονται για μια ακόμα καλοκαιρινή σεζόν στην αποκαλούμενη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, αυτή του τουρισμού, στην οποία χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, χωρίς ωράρια και δικαιώματα, η κίνηση των ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αποτελεί πρόκληση για την Εργατική Τάξη.

Πρόκληση που πρέπει να απαντηθεί στους δρόμους, μαζί με το αφήγημα της κυβέρνησης για την ανάπτυξη και την έξοδο από τα μνημόνια που… έρχεται, ενώ την επόμενη περίοδο θα κατατεθούν προς ψήφιση ακόμα 88 προαπαιτούμενα μέτρα· μετά τους πλειστηριασμούς για ιδιωτικά χρέη, ξεκίνησαν και οι κατασχέσεις για χρέη στο Δημόσιο, και ακολουθούν τεράστιες περικοπές στις συντάξεις, ενώ και η ανεργία μειώνεται μόνο στα χαρτιά, κυρίως από τη μετανάστευση και την εκ περιτροπής απασχόληση και την υποαπασχόληση.

Η απάντηση στα παραπάνω μπορεί να είναι μόνο μια: να πάρουμε το «όπλο» της απεργίας στα χέρια μας, να μετατρέψουμε την 30ή Μάη από φιέστα του κοινωνικού εταιρισμού σε πραγματική μέρα μάχης.

Η μη συμμετοχή στην απεργία και η παράδοση του ίσως πιο σημαντικού «όπλου» της τάξης μας στην εργατική αριστοκρατία και στα αφεντικά είναι «βούτυρο στο ψωμί» αυτών που θέλουν ένα υποταγμένο συνδικαλιστικό κίνημα, που του παραχωρούν μια γωνιά στα σαλόνια τους για να υπηρετεί τα συμφέροντά τους! Εξάλλου ποιο αφεντικό έχει μέχρι σήμερα πει στους εργαζομένους να απεργήσουν ή ότι θα είναι κλειστά στις 30 Μάη;

Τα αφεντικά μπορεί να προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι «είμαστε όλοι μια οικογένεια», αλλά πολύ δύσκολα θυσιάζουν τα κέρδη μιας μέρας ή την εύρυθμη λειτουργία της παραγωγικής διαδικασίας, έστω και μιας μέρας.

Γυρίζουμε την πλάτη στην εργατική γραφειοκρατία, στον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και απεργούμε για:

– Αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα.

– Επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτατου μισθού, επίδομα ανεργίας για όλους και για όλη τη διάρκεια της ανεργίας. Μείωση του χρόνου εργασίας, αφορολόγητο στα 12.000€, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.

– Κατάργηση της ελαστικής, ενοικιαζόμενης και εκ περιτροπής εργασία. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με πλήρη δικαιώματα.

– Λιγότερες ώρες εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών. Δουλειά για όλους και όλες.

– Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών, κοινωνικών υπηρεσιών και στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

– Όχι στους πλειστηριασμούς και την εκποίηση της εργατικής κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας. Κανένα σπίτι στα χέρια κράτους – τραπεζίτη.

– Κατάργηση των μνημονίων και της επιτροπείας.

– Λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς

– Ένταση του αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή μας.

– Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες – Ίσα δικαιώματα σε ντόπιους και ξένους εργάτες

Στη βάση αυτών των αιτημάτων, το ΜΕΤΑ καλεί όλες τις ταξικές δυνάμεις και τα συνδικάτα, στην ξεχωριστή απεργιακή συγκέντρωση που καλούν πολλά συνδικάτα για τις 30 Μάη, στις 10.30πμ., στο χώρο του Πολυτεχνείου – Μουσείου.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΩΝ




Επιτυχία της Αριστερής Κίνησης στις εκλογές του συνδικάτου εργαζομένων στον (πρ.) ΟΑΕΕ

Του Χρήστου Βαγενά, μέλος στο ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στον ΟΑΕΕ και στο ΔΣ της ΠΟΠΟΚΠ

 

Στις 23 Μαΐου έγιναν οι εκλογές στο συνδικάτο εργαζομένων στον ΟΑΕΕ, που είναι Ασφαλιστικό Ταμείο, που έχει ενταχθεί στον ΕΦΚΑ. Δυστυχώς τα συνδικάτα παραμένουν ακόμα ξεχωριστά, με ευθύνη των ηγεσιών των δύο Ομοσπονδιών.

Στις εκλογές συμμετείχαν πέντε παρατάξεις, όπου σημειώθηκαν αρκετά ευτράπελα. Η πρώτη παράταξη, όπου αποτελείται από την συνεργασία δύο παρατάξεων (Συνδικαλιστική Αλλαγή και Υπέρβαση), περιλαμβάνει άτομα προερχόμενα κυρίως από την ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) και από τον συντηρητικό-δεξιό χώρο, όπου εδώ και αρκετά χρόνια δηλώνουν “ανεξάρτητοι”, ενώ έφτασαν στο σημείο να συνεργάζονται με αριστερά κόμματα και παρατάξεις! Καιροσκοπικά θα προσθέταμε εμείς, καθώς φαίνονται πρόθυμοι να συνεργαστούν με τον οποιονδήποτε για τις θέσεις και τις καρέκλες. Πρόσφατα για τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια του ΕΦΚΑ, συνεργάστηκαν με την ΠΑΣΚΕ του ΙΚΑ.

Η δεύτερη παράταξη η Ενωτική Συνεργασία για την Ανατροπή αποτελεί μετεξέλιξη της ΔΑΚΕ του ΟΑΕΕ. Αρκετά χρόνια δήλωναν και αυτοί “ανεξάρτητοι”, ενώ όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση άρχιζαν πολλοί να κάνουν και τους Συριζαίους. Σε αυτές τις εκλογές αυτό επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ Ασφαλιστικών Ταμείων-ΕΦΚΑ (κυρίως από το ΙΚΑ και το ΕΤΑΑ) τους στήριξε και έκαναν μάλιστα και κοινή εμφάνιση μαζί στο χώρο των εκλογών. Η σκοπιμότητα και ο αμοραλισμός και από τις δύο πλευρές σε όλο τους το μεγαλείο!

Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν, ενώ οι εργαζόμενοι λιώνουν κυριολεκτικά και όλοι αυτοί οι “ανεξάρτητοι” το μόνο που κάνουν είναι να υπόσχονται ρουσφέτια και πουλάνε εκδουλεύσεις στον κόσμο. Χωρίς να έχουν καμία διάθεση να αγωνιστούν και να συγκρουστούν. Με ποιους να συγκρουστούν κιόλας; Με αυτούς που αύριο θα πάνε να ζητήσουν ρουσφέτια;

Τα αποτελέσματα των εκλογών

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
ΨΗΦΙΣΑΝΤΕΣ 1141
ΕΓΚΥΡΑ 1088
ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ 53
Α/Α ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΨΗΦΟΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΔΡΕΣ
1 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ-ΥΠΕΡΒΑΣΗ (ΚΑΡΥΔΑΣ) 636 58,46% 9
2 ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΥΦΑΝΤΗΣ) 173 15,90% 3
3 ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ 169 15,53% 3
4 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΠΑΜΕ) 62 5,70% 0
5 ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ) 48 4,41% 0
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΠΟΠΟΚΠ
ΨΗΦΙΣΑΝΤΕΣ 1140
ΕΓΚΥΡΑ 1077
ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ 63
Α/Α ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΨΗΦΟΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΟΙ
1 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ-ΥΠΕΡΒΑΣΗ (ΚΑΡΥΔΑΣ) 644 59,80% 23
2 ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΥΦΑΝΤΗΣ) 167 15,51% 6
3 ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ 152 14,11% 5
4 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΠΑΜΕ) 61 5,66% 2
5 ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ) 48 4,46% 2
38
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟΥ (ΑΘΗΝΑ)
ΨΗΦΙΣΑΝΤΕΣ 417
ΕΓΚΥΡΑ 400
ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ 17
Α/Α ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΨΗΦΟΙ ΠΟΣΟΣΤΟ  
1 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ-ΥΠΕΡΒΑΣΗ (ΚΑΡΥΔΑΣ) 157 39,25%
2 ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΥΦΑΝΤΗΣ) 74 18,50%
3 ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ 123 30,75%  
4 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΠΑΜΕ) 30 7,50%
5 ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ) 16 4,00%

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ είναι η παράταξη στο χώρο, που χτίστηκε πραγματικά από τα κάτω. Από εργαζόμενους της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ανένταχτους και απογοητευμένους αγωνιστές. Στήριξε τον Σύριζα των κινημάτων, των πλατειών και του 3%, αλλά όταν έγινε η στροφή τον Ιούλη του 2015 η συντριπτική πλειοψηφία τον εγκαταλείψαμε. Κάποιοι μας χλεύασαν τότε, γιατί φύγαμε από ένα κόμμα κυβερνητικό. Εμείς όμως δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε με τα Μνημόνια και τα αντεργατικά μέτρα.

Συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε από πολλά μετερίζια, συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις και χωρίς να συμπράξουμε συνδικαλιστικά με τους παραγοντίσκους των άλλων παρατάξεων που συνεργάζονταν αρμονικά (μέχρι πρόσφατα) και στο σύλλογο και στην Ομοσπονδία μας. Είμαστε περήφανοι και περήφανες που σταθήκαμε με αξιοπρέπεια όλο αυτό το διάστημα …

Προτείναμε όλο αυτό το διάστημα τον δύσκολο, αλλά σωστό δρόμο του συλλογικού και ενωτικού αγώνα, χωρίς ψέμματα και υποσχέσεις για ρουσφέτια. Τις περισσότερες φορές κόντρα στο μέσο όρο της κοινωνίας.

Είχαμε όμως πάντα εμπιστοσύνη στον κόσμο. Στις τελευταίες εκλογές οι εργαζόμενοι μας τίμησαν με την ψήφο τους. Πήραμε 15,53% πανελλαδικά και καταλάβαμε την 3η θέση με τέσσερις ψήφους διαφορά από τους δεύτερους. Στην Αθήνα, όπου κυρίως παρεμβαίνουμε πήραμε 30,75% (2η θέση), με την πρώτη παράταξη να παίρνει 39,25%.Οι δύο πρώτες παρατάξεις έχουν κληρονομήσει στην επαρχία τα δίκτυα της ΠΑΣΚΕ (1ος συνδυασμός) και της ΔΑΚΕ (2ος συνδυασμός) έτσι έχουν περισσότερες δυνατότητες παρέμβασης εκεί.

Εμείς έχουμε αναπτυχθεί σε κάποιες περιοχές της περιφέρειας (Κρήτη, Αχαία Κορινθία), αλλά με αργούς ρυθμούς, καθώς δεν είναι εφικτό και λόγω κόστους και λόγω χρόνου. Πάνω σε αυτό θα δουλέψουμε περισσότερο το επόμενο διάστημα.

Βασικός μας στόχος μας στόχος την επόμενη περίοδο, θα είναι να προσπαθήσουμε να ενεργοποιήσουμε περισσότερο το συνδικάτο, να οργανώσουμε σε αγωνιστική κατεύθυνση τους συναδέλφους, να κάνουμε δράσεις για αυτούς και να αποτελέσει η παράταξη μας την εναλλακτική πρόταση για πλήρη ανατροπή των συσχετισμών στο συνδικάτο μας. Αυτούς τους στόχους θα συνεχίσουμε με την ίδια συνέπεια να υπηρετούμε, γιατί θεωρούμε ότι μόνο έτσι βοηθάμε το συλλογικό καλό της εργατικής τάξης. Venceremos!




Απειλές πυρηνικού πολέμου στη Βόρεια Κορέα

Ποιος ευθύνεται και πώς μπορεί να απομακρυνθεί ο κίνδυνος πυρηνικής πανωλεθρίας;

του Χάρη Παπαδόπουλου

Τι καθεστώς διαθέτει η Βόρεια Κορέα;

Το «να πάτε στη Βόρεια Κορέα, άμα σας αρέσει ο Κομμουνισμός» είναι η πιο συνηθισμένη ατάκα κάθε δεξιού για να κλείσει την κουβέντα, σε οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση στο δρόμο, στην απεργία, κάποτε – κάποτε και στη Βουλή.

Πράγματι, δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί περισσότερο αποκρουστική εκδοχή του σταλινικού κρατικού καπιταλισμού από αυτή της Βόρειας Κορέας. Ο ηγέτης της χώρας όχι μόνο θεοποιείται σαν τον Στάλιν, αλλά ανέρχεται στην εξουσία κληρονομικώ δικαιώματι: Ο σημερινός επικεφαλής Κιμ Γιονγκ Ουν είναι εγγονός του πρώτου ισόβιου ιδρυτή της «δυναστείας» Κιμ Ιλ Σουνγκ. Φυσικά, κάθε φορά η «εκλογή» του επικυρώνεται παμψηφεί από το Συνέδριο του κυβερνώντος Κόμματος Εργασίας. Πομπώδεις δηλώσεις σε επιδεικτικές μιλιταριστικές παρελάσεις, ένα αμίμητο βαρύγδουπο ύφος στις κρατικές ειδήσεις, κακογουστιά και αίσθηση ασφυξίας. Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας ονομάζεται «λαϊκή δημοκρατία» και πείθει μεμιάς πως είναι η απόλυτη άρνηση και των δύο εννοιών. Πραγματικά, μοιάζει σαν να υλοποιήθηκε στο βόρειο κομμάτι της κορεατικής χερσονήσου η χειρότερη και πιο απλοϊκή αντικομμουνιστική καρικατούρα.

Οι πληροφορίες από τους φυγάδες του καθεστώτος αναφέρουν πως η καθημερινότητα μεγάλων μερίδων του πληθυσμού της χώρας είναι ο υποσιτισμός και η αστυνομική τρομοκρατία. Σίγουρα το καθεστώς της Βόρειας Κορέας δεν έχει την παραμικρή συνάφεια με τον κομμουνισμό και τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, όσο και να προσπαθεί να ντυθεί την αίγλη των επαναστατικών συμβόλων.

 

Απειλεί η Βόρεια Κορέα την ειρήνη;

Όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι η Βόρεια Κορέα που αποτελεί την κύρια απειλή του πολέμου στην Άπω Ανατολή. Όχι μόνο είναι οι ΗΠΑ που τραβούν το σχοινί οδηγώντας τα πράγματα στο παρά πέντε πριν πατηθεί το κόκκινο κουμπί, αλλά έχουν κυριολεκτικά περικυκλώσει τη Βόρεια Κορέα με ένα πολύ σφιχτό δίχτυ πολεμικών βάσεων, αεροπλανοφόρων και πυρηνικών υποβρυχίων, έτοιμες κάθε στιγμή για να ανοίξουν πυρ. Είναι γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα διαθέτει πυρηνικά όπλα. Αλλά τα έχει αποκτήσει στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα πολύ περισσότερα και άπειρα πιο προηγμένα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που έχει πράγματι χρησιμοποιήσει το πυρηνικό οπλοστάσιό της ενάντια σε αντίπαλη χώρα, το 1945, βομβαρδίζοντας τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι της Ιαπωνίας. Οι ηγέτες των ΗΠΑ προκάλεσαν με αυτές τις δύο επιθέσεις συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, αποκλειστικά και μόνο ως επίδειξη δύναμης απέναντι στη σύμμαχό τους, τη σταλινική Ρωσία.

Το έγκλημα πολέμου της ρίψης των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία έλαβε χώρα πολύ κοντά στην κορεατική χερσόνησο. Όμως η πολεμική καταστροφή που χτύπησε την Κορέα το 1950 με την επέμβαση των ΗΠΑ και άλλων χωρών της Δύσης, παρόλο που πραγματοποιήθηκε με συμβατικά και όχι πυρηνικά όπλα, προκάλεσε τελικά πολύ μεγαλύτερη καταστροφή.

Σημειώνουμε την παρακάτω δήλωση του πτέραρχου των ΗΠΑ Κέρτις Λεμέι, επικεφαλής της Στρατηγικής Αεροπορικής Δύναμης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας: «σε ένα διάστημα τριών ετών περίπου, σκοτώσαμε το 20% του πληθυσμού»i. Ανάμεσα στο 1950 και το 1953 η Βόρεια Κορέα μεταμορφώθηκε σε κρανίου τόπο από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.

 

Η ελληνική συμμετοχή στην ανθρωποσφαγή

Μία από τις συμμαχικές χώρες των ΗΠΑ που πολεμούσε στο πλευρό της ήταν και η Ελλάδα. Περίπου 200 Έλληνες στρατιωτικοί έπεσαν στην Κορέα, ενώ τέσσερα από τα ελληνικά αεροπλάνα που συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς, καταρρίφθηκαν από τους Βορειοκορεάτες. Τον χαρακτήρα και την ποιότητα της ελληνικής συμμετοχής στον κορεατικό αφανισμό, αποδίδει σε όλο του το μεγαλείο το πανηγυρικό εμβατήριο του Ελληνικού Στρατού:

«Και ο Στρατός μας που πήγε στην Κορέα

να πολεμήσει για υψηλά ιδανικά

έβαψε τους κίτρινους στο αίμα

δείχνοντάς τους τι θα πει λευτεριά

Σημειώνουμε πως το εμβατήριο αυτό ήταν υποχρεωτικό να τραγουδηθεί από κάθε Έλληνα φαντάρο ως το 1974.ii

Το λουτρό αίματος στη Βόρεια Κορέα είχε ένα μόνο νόημα: Να αποδείξουν οι ΗΠΑ και οι δυτικές χώρες εν γένει πως μπορούσαν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», δηλαδή τη Ρωσία και την τότε σύμμαχό της Κίνα, στα πεδία των μαχών. Ίσως ήταν η πρώτη παγκόσμιας σημασίας στρατιωτική σύρραξη, καθαρά για λόγους γοήτρου. Και κόστισε εκατομμύρια νεκρούς.

 

Μπορεί να είναι αίτημα του αντιπολεμικού και του εργατικού κινήματος ο μονομερής αφοπλισμός της Βόρειας Κορέας;

Ο μιλιταριστικός χαρακτήρας του βορειοκορεατικού καθεστώτος είναι παιδί της επέμβασης της Δύσης το 1950-53 και των μαζικών εγκλημάτων πολέμου που αυτή διέπραξε. Η Βόρεια Κορέα δεν είναι μονάχα από παντού περικυκλωμένη από τρομακτική δύναμη πυρός των ΗΠΑ αλλά και διαρκώς υπό την πίεση ενός ασφυκτικού εμπάργκο ειδών πρώτης ανάγκης, εμπάργκο που προκαλεί κατά καιρούς λιμό στο Βορρά της Κορέας.

Η μόνη δυνατότητα να διαλυθούν τα σύννεφα του πολέμου στην Άπω Ανατολή δεν είναι το «να συνετιστεί ο δικτάτορας της Πιονγκ Γιανγκ», όπως μας λένε τα ΜΜΕ, αλλά να λύσουν οι ΗΠΑ την ασφυκτική πυραυλική και εμπορική πολιορκία της Βόρειας Κορέας.

Δεν είναι δυνατόν να ακυρώνονται διασκέψεις κορυφής και να εκτοξεύονται απειλές πολέμου από τις ΗΠΑ με δικαιολογία το ανέβασμα των τόνων στις διακηρύξεις του Κιμ Γιονγκ Ουν. Οι αντίστοιχες δηλώσεις της πλευράς της ηγεσίας των ΗΠΑ είναι απίστευτα πιο εμπρηστικές και υπερφίαλες.

Το αντιπολεμικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει τα γεράκια της Ουάσιγκτον μέσα στις ΗΠΑ, αλλά και στις αμερικάνικες βάσεις και συμφέροντα σε όλον τον πλανήτη. Ο εχθρός δεν μπορεί να είναι ο «τρελός της Πιονγκ Γιανγκ» επειδή το μόνο ενεργητικό πράγμα που μπορεί να κάνει το κίνημα ενάντια σ’ αυτόν τον «τρελό» θα ήταν να ταυτιστεί με την ηγεσία των ΗΠΑ και τους τυχοδιωκτισμούς της.

Ο δρόμος για την ειρήνη περνά μέσα από τον αντιπολεμικό ξεσηκωμό στις ΗΠΑ και τη Δύση.

 

Για ποιο λόγο αυξήθηκε κατακόρυφα με την εκλογή Τραμπ ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου;

Οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες βρίσκονται σε διαρκή μείωση της οικονομικής τους υπεροχής, απέναντι στους υπόλοιπους καπιταλιστικούς κολοσσούς του πλανήτη.

Όμως, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να σταθεί καμία χώρα, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στο σημείο να συγκριθεί έστω, σε στρατιωτική δύναμη, με τις ΗΠΑ. Αντίθετα, οι ΗΠΑ διαθέτουν μεγαλύτερη δύναμη πυρός από τις 10 μικρότερες από αυτήν στρατιωτικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, αν ενωθούν Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βραζιλία, Ινδία και μια σειρά άλλες χώρες, όλες μαζί δεν κατορθώνουν να αγγίξουν τη στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ.

Τι συμφέρει περισσότερο τις ΗΠΑ; Να μειώσουν τις στρατιωτικές δαπάνες για να επιχειρήσουν να ξανακερδίσουν την παγκόσμια οικονομική πρωτοκαθεδρία; Ή, μήπως, να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους υπεροχή για να επιβάλουν τους οικονομικούς τους όρους σε κάθε εμπορικό αντίπαλο;

Ενώ η προεδρία Ομπάμα έδειχνε ένα άτολμο φλερτ με την πρώτη επιλογή, η εκλογή Τραμπ μοιάζει να έστρεψε τις πολιτικές προτεραιότητες της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ αποφασιστικά προς τον δεύτερο δρόμο. Από τότε που ανέλαβε πρόεδρος ο Τραμπ, φαίνεται πως ψάχνει να βρει την αφορμή για να χρησιμοποιήσει επιδεικτικά το πολεμικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ, πότε στη Συρία, πότε στη Βενεζουέλα. Αλλά η πιο επικίνδυνη πιθανότητα μοιάζει να είναι μια πυρηνική αντιπαράθεση στην περιοχή της Βόρειας Κορέας.

Και, εξάλλου, μια επίδειξη μαζικής καταστροφής τόσο κοντά στα κινεζικά σύνορα, φαίνεται να υπογραμμίζει καλύτερα το μήνυμα των ΗΠΑ προς τον βασικό παραλήπτη, την κρατικοκαπιταλιστική γραφειοκρατία της Κίνας.

Και η ανάγκη για αντιπολεμικό ξεσηκωμό μέσα στην «καρδιά του κτήνους», των ΗΠΑ, μοιάζει επιτακτικότερη από ποτέ.

 

i Πέτρος Τσάγκαρης, 20.04.2017 «Ο Τραμπ απειλεί τη Β. Κορέα. Κίνδυνος για όλον τον πλανήτη» Rproject

ii Γιώργος Καραγιάννης, 09/09/2017 “1950-1953 O πόλεμος στην Κορέα», Ημεροδρόμος