Όταν οι ναζί συνάντησαν τους νεοφιλελεύθερους

image_pdfimage_print

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Η συγκρότηση ενός ενιαίου αντιναζιστικού µετώπου ως αντίβαρο στην άνοδο του Μαύρου Μετώπου πρέπει να είναι στην ηµερήσια διάταξη των αντικαπιταλιστικών δυνάµεων

Στην Ελλάδα έχουµε πλησιάσει αρκετά κοντά στο σηµείο συνάντησης της αστικής τάξης µε τον ναζισµό σε µια πανίσχυρη συµµαχία, στο Μαύρο Μέτωπο, στο σηµείο πέραν του οποίου δεν υπάρχει επιστροφή, υπάρχει η εποχή των τεράτων και η συντριβή των αντικαπιταλιστικών δυνάµεων. Η συνάντηση παίρνει την µορφή της σύγκλισης του νεοφιλελευθερισµού µε τον ναζισµό και τα παρακλάδια του.

Ακριβώς όπως οι οµόλογοί του στην Γερµανία του Μεσοπολέµου, στα χρόνια που προηγήθηκαν της ανόδου του ναζισµού στην κυβέρνηση, ο αρχηγός της Ν∆, υλοποιεί µια πολιτική γραµµή σύγκλισης του αστισµού µε τις ναζιστικές δυνάµεις πιστεύοντας ότι θα ηγεµονεύσει επί αυτών. Θα έπρεπε να γνωρίζει από την ιστορία του ναζισµού ότι αυτήν την τακτική ακολούθησαν και τα αστικά κόµµατα του Μεσοπολέµου στη Γερµανία, µε τα γνωστά ολέθρια αποτελέσµατα· διότι, εν τω µεταξύ, οι ναζί επέκτειναν την επιρροή τους µέσα στην κοινωνία, µέσα στον λαό της ∆εξιάς, από τους βιοµήχανους µέχρι τους µαγαζάτορες και από τους λυσσασµένους από την κρίση µικροαστούς έως τους φανατισµένους από τον εθνικισµό ηττηµένους πολεµιστές του πρώτου Παγκόσµιου Πολέµου· ακριβώς όπως επεκτείνονται τώρα στην Ελλάδα στους κόλπους του λαού της ∆εξιάς οι ιδέες του χρυσαυγίτικου ναζισµού.

 

Το κοινό υπόβαθρο δεξιάς/ακροδεξιάς

Η συνάντηση των νεοφιλελεύθερων µε τους φασίστες δεν είναι τόσο τυχαία όσο φαίνεται. Η επιείκεια, η ανοχή και η συµπάθεια που επιδεικνύει η νεοφιλελεύθερη δεξιά για τους φασίστες, θεµελιώνεται σε µια κοινή ιδεολογική αφετηρία: Όσο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο, ο νεοφιλελευθερισµός µοιράζεται µε τον ναζισµό ένα ιδεολογικό στοιχείο κρίσιµης σηµασίας, το οποίο είναι ο κοινωνικός δαρβινισµός, δηλαδή η ιδεολογία της επικράτησης των ισχυρότερων επί των ασθενέστερων µέσα από διαδικασίες «φυσικής επιλογής». Ο νεοφιλελευθερισµός είναι ο κοινωνικός δαρβινισµός της αστικής τάξης· είναι ο κοινωνικός δαρβινισµός διά της αγοράς. Σύµφωνα µε την νεοφιλελεύθερη αντίληψη του κόσµου, κάθε άτοµο ρίχνεται στον ανταγωνισµό µε τα εφόδιά του για την επικράτηση, την υλική ανταµοιβή, τον πλουτισµό και την κοινωνική αναγνώριση. Η επιβίωση και η κοινωνική άνοδος των ικανότερων, δηλαδή των ισχυρότερων, είναι το παιχνίδι της καπιταλιστικής αγοράς, το οποίο αποθεώνει ο νεοφιλελευθερισµός. Ο κοινωνικός δαρβινισµός των νεοφιλελεύθερων είναι ένα καθεστώς διακρίσεων που θέλει όµως να εµφανίζεται ως αποτέλεσµα δικαιοσύνης· µιας δικαιοσύνης που απονέµεται στους «άξιους», σε µια αριστοκρατική ελίτ, που δεν προσδιορίζεται βέβαια από τον Θεό, αλλά από τον φυσικό τόπο παραγωγής αλήθειας που υποτίθεται ότι είναι η αγορά.

∆ίπλα σε αυτή την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, κερδίζει έδαφος ο κοινωνικός δαρβινισµός λαϊκών στρωµάτων, ο κοινωνικός δαρβινισµός που ασκείται επί των ασθενέστερων µε φυσική βία. Την «αλήθεια» του κοινωνικού δαρβινισµού των ναζί την παράγει η φαντασίωση της βιολογικής διαφοράς, της καθαρότητας του «αίµατος», η δήθεν πρωταρχική ενότητα του Έθνους. Κάθε άτοµο ρίχνεται στον ανταγωνισµό µε τους εχθρούς της Φυλής, µε τα εφόδιά του, που είναι η φυσική του ανωτερότητα και η δύναµη της θέλησης που απορρέει από αυτήν, για την επικράτηση, την υλική ανταµοιβή, την κοινωνική αναγνώριση από τα άλλα µέλη του Έθνους. Ο ναζισµός αποθεώνει την επιβίωση και την κοινωνική άνοδο των ισχυρότερων διά της φυσικής βίας και διά της πολιτικής βίας. Για τα θύµατα ενός τέτοιου κοινωνικού ή και ένοπλου πολέµου, για όλους τους αδύναµους ανθρώπους και τους υπερασπιστές τους, τους προδότες του Έθνους, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, κοµµουνιστές και αριστερούς, υπάρχει η πρόθεση της εξόντωσης. Ο κοινωνικός δαρβινισµός του ναζί είναι λοιπόν ένα καθεστώς διακρίσεων που θέλει να εµφανίζεται ως αποτέλεσµα µιας δικαιοσύνης που απονέµεται σε µια βιολογική υποτιθέµενη ελίτ, που προσδιορίζεται από το Αίµα.

Οι διαφορές µεταξύ νεοφιλελευθερισµού και ναζισµού, στην επιφάνεια είναι πολλές και σηµαντικές. Ωστόσο, ο καθένας µε τον τρόπο του, ο νεοφιλελεύθερος και ο ναζί, θέλουν να εγκαθιδρύσουν καθεστώτα διάκρισης που προσφέρουν σε µερικούς το προνόµιο της υπεροχής έναντι των πιο αδύναµων. Αυτό είναι το κοινό τους υπόβαθρο.

 

Η σύγκλιση

Οι επιθέσεις των καταπιεστικών µηχανισµών του κράτους στις οργανωµένες δυνάµεις των υποτελών κοινωνικών τάξεων δεν είναι απλώς το έργο κάποιων µανιασµένων εισαγγελέων, είναι επεισόδια στη διαδικασία σύνθεσης του νεοφιλελευθερισµού µε τον χρυσαυγιτισµό·  είναι η απόπειρα της νεοφιλελεύθερης αστικής τάξης να συγκεντρώσει κάτω από την δική της ηγεµονική οµπρέλα τον λαό της ∆εξιάς στο σύνολό του. Συνθλίβοντας τους εχθρούς της Τάξης και της Ασφάλειας, της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας, ο κρατικός µηχανισµός προσφέρει στον λαό της ∆εξιάς το θέαµα της κατίσχυσης επί των αντιπάλων του και λειτουργεί ως ιδεολογικό τσιµέντο που δένει τις ταξικές συµµαχίες του Μαύρου Μετώπου· ενός Μετώπου της εµπόλεµης ∆εξιάς που δεν δεσµεύεται πια από την κοινωνική και πολιτική ειρήνη που θέσπισε η Μεταπολίτευση. Ενεργοποιείται έτσι µια διαδικασία που είχε διακοπεί µε την δολοφονία του Παύλου Φύσα και εν συνεχεία µε την άνοδο των πολιτικών δυνάµεων του προ-κυβερνητικού Σύριζα. Η διαδικασία αυτή ενδυναµώνει τον κοινωνικό συνασπισµός εξουσίας που συγκροτείται από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους µεγάλους και µικρούς κεφαλαιοκράτες των υπηρεσιών και της βιοµηχανίας, την παλαιά µικροαστική τάξη του µικρού εµπορίου και της αυτοαπασχόλησης, τους επαγγελµατίες των ιδεολογικών µηχανισµών της αστικής εξουσίας, τα στελέχη των µεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων και του κρατικού µηχανισµού, τους θρησκόληπτους, τους µπράβους και το λοιπό λούµπεν προλεταριάτο του σκοινιού και του παλουκιού, αλλά και µερίδες ανέργων, εξαθλιωµένων συνταξιούχων, και άλλων λαϊκών στρωµάτων µε ιδεολογική καταγωγή από πιο µαύρες ιστορικές περιόδους του µετεµφυλιακού κράτους των εθνικοφρόνων.

 

Αντίβαρο

Ωστόσο, παρά την συσσώρευση πολιτικής, ιδεολογικής και καταπιεστικής ισχύος του ανερχόµενου Μαύρου Μετώπου, αυτή παραµένει ανεπαρκής ως αντιστάθµισµα στο έλλειµµα ηγεµονικής δύναµης της αστικής εξουσίας· ένα έλλειµµα που προέρχεται από το γεγονός ότι οι κυρίαρχοι δεν µπορούν να εµφανίσουν το δικό τους ιδιοτελές συµφέρον σαν γενικό συµφέρον (συµφέρον δικό τους και ταυτόχρονα συµφέρον των υποτελών κοινωνικών τάξεων). Για να αντισταθµίσει αυτό το έλλειµµα ηγεµονικής δύναµης, το νέο κράτος της ∆εξιάς, εάν τελικά ολοκληρωθεί η ιστορική σύγκλιση νεοφιλελευθερισµού και ναζισµού, θα τείνει να είναι ένα κράτος έντονης καταστολής, αφενός µεν επίσηµης, µε τη δύναµη της αστυνοµίας και των δικαστηρίων, αφετέρου δε ανεπίσηµης, στους δρόµους µε το ρόπαλο των ναζί.

Εάν µπορούµε τώρα να συµφωνήσουµε πως έτσι έχουν τα πράγµατα, η συγκρότηση ενός ενιαίου αντιναζιστικού µετώπου ως αντίβαρο στην άνοδο του Μαύρου Μετώπου πρέπει να είναι στην ηµερήσια διάταξη των αντικαπιταλιστικών δυνάµεων.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.