Όσα φέρνει… ο ΣΥΡΙΖΑ

image_pdfimage_print

To κεντρικό πολιτικό άρθρο του Ν.10 της εφημερίδας «Κόκκινο Νήμα» που κυκλοφορεί.

Του Πάνου Κοσμά
Η «αριστερή υπογραφή» στα µνηµόνια, η φιλοϊµπεριαλιστική πολιτική και ο σοσιαλδηµοκρατικός εκφυλισµός φέρνουν τη ρεβανσιστική δεξιά και ανοίγουν το δρόµο για την ακροδεξιά και τους ναζί

Ανάµεσα σε πολλά άλλα, οι συστηµικές δυνάµεις µοιάζουν στο εξής: προσποιούνται ότι όλα τα δεινά που συσσωρεύονται για τις εργαζόµενες τάξεις εξαιτίας των πολιτικών τους δεν οφείλονται σε αυτές, αλλά σε «υπέρτερες δυνάµεις», στην «κρίση» που ξεσπά σαν απρόβλεπτο και ανεξήγητο καιρικό φαινόµενο, σε υπέρτερους καταναγκασµούς που επιβάλλει το «σύστηµα» σαν απρόσωπη δύναµη. Ωστόσο, στα ζητήµατα της κοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης τίποτε δεν είναι ανεξήγητο «φαινόµενο», ιστορική µάστιγα ή θεϊκή οργή, απρόσωπος αυτοµατισµός: όλα οφείλονται -και εξηγούνται- από τις «λειτουργίες» του κοινωνικού συστήµατος, από τη διαπάλη αντιτιθέµενων ταξικών συµφερόντων, από τις συνειδητές πράξεις και επιλογές πολιτικών δυνάµεων που κάθε άλλο παρά ταξικά «ουδέτερες» είναι. Οι παλιοί µνηµονιακοί ένιπταν τας χείρας για το γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση κατά «περίεργο» τρόπο συνέτριβε τα δικαιώµατα και τις κατακτήσεις των εργαζόµενων τάξεων για να διασώσει το σύστηµα από κλυδωνισµούς και τα κέρδη του κεφαλαίου – η κρίση ήταν τάχα µια «υπέρτερη δύναµη» που εντελώς τυχαία είχε αυτά τα ατυχή αλλά αναπόφευκτα αποτελέσµατα. Ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ, 4 χρόνια µετά τη µνηµονιακή κωλοτούµπα και εξαλλαγή, ανακαλύπτει τον κίνδυνο της ακροδεξιάς και τον αντιµετωπίζει σαν «ιστορική µάστιγα» – µόνο έτσι «δικαιούται» να νίπτει τας χείρας του και να διακηρύσσει ότι απάντηση σε αυτόν τον κίνδυνο είναι η «αριστερή»… υποκατάσταση της σοσιαλδηµοκρατίας µέσω του λεγόµενου «προοδευτικού πόλου».

 

Όρκοι πίστης στο µνηµονιακό καθεστώς και στη συστηµική σταθερότητα

Ο τρόπος που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σέβεται απολύτως τις µνηµονιακές δεσµεύσεις και τις ανειληµµένες «υποχρεώσεις» προς τους εταίρους του κατ’ ευφηµισµόν µετονοµασθέντος σε «θεσµούς» κουαρτέτου των δανειστών και της ιµπεριαλιστικής επιτήρησης, είναι όχι µόνο εντυπωσιακός αλλά και εξοργιστικός. Όλα τα εξασθενηµένα ρινίσµατα φιλολαϊκής πολιτικής που διακηρύσσει και υλοποιεί, τίθενται υπό την έγκριση των «θεσµών» και µόνο υπ’ αυτή την προϋπόθεση προωθούνται. Καµία «µάχη» και προφανώς καµία έκκληση προς τον κόσµο της Αριστεράς και τις εργαζόµενες τάξεις να συµµετάσχει σε κάποια µάχη ή έστω να στηρίξει κάποια υποτιθέµενη µάχη της ίδιας της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αµετάκλητα στον αστερισµό της συστηµικής συναίνεσης σε όλη τη γραµµή! Το… πρόταγµα της συστηµικής συναίνεσης έχει εσωτερικευθεί σε τέτοιο βαθµό και επικρατήσει τόσο απόλυτα, ώστε ο συστηµικός ζήλος διαχέεται και σε ζητήµατα που κανείς και τίποτε δεν υποχρεώνει την κυβέρνηση «µε το πιστόλι στον κρόταφο» να ασκεί τις πολιτικές που ασκεί. Ποια «υπέρτερη δύναµη» υποχρεώνει την κυβέρνηση να εισηγείται την αλλαγή του άρθρου 336 του Ποινικού Κώδικα σε αντιδραστική κατεύθυνση, υιοθετώντας σε αυτό το ζήτηµα µια ήπια εκδοχή της ακροδεξιάς ατζέντας; Ποια «υπέρτερη δύναµη» οδηγεί την «αριστερή» Γεροβασίλη, σε πλήρη σύµπνοια µε τη «δεξιά από κούνια» Παπακώστα, σε αστυνοµικές επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων που φιλοξενούν µετανάστες, να υλοποιεί ντροπιαστικές επιχειρήσεις καταστολής των µεταναστών στα ∆ιαβατά και να συγκαλύπτει το «κινήγι µεταναστευτικών κεφαλών» στην «άγρια ∆ύση» του Έβρου µε µέσα που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτε αυτά που έγιναν διάσηµα στην αµερικανική άγρια ∆ύση; Ποια «υπέρτερη δύναµη» υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει ακόµη και σε ρητορικό επίπεδο τον αντιµνηµονιακό λόγο; κ.λπ. κ.λπ.

Η αλήθεια είναι πολύ απλή και σε τέτοιο βαθµό πασιφανής ώστε να µη χρειάζονται πολλά επιχειρήµατα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον µια συστηµική και µνηυµονιακή πολιτική δύναµη. Η «καθαρή έξοδος από τα µνηµόνια» σηµαίνει απλώς ότι δεν θα υπάρξουν νέα µνηµονιακά µέτρα επιδείνωσης της κατάστασης των εργαζόµενων τάξεων πέραν όσων προβλέπουν τα τρία µνηµόνια – το τελευταίο των οποίων έχει τη δική του υπογραφή. Ναι, αλλά η νοµοθετηµένη νέα µείωση των συντάξεων αποφεύχθηκε – έρχεται ο αντίλογος. Την αλήθεια επ’ αυτού τη λέει ο µίστερ Ντοµπρόβσκις: δεν καταργήθηκε, αλλά «πάγωσε» – για όσο θα µπορούν να επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσµατα 3,5% χωρίς την  περικοπή των συντάξεων. Αν, για παράδειγµα, από την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισµού διαπιστωθεί ότι κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται για το 2020, το µέτρο θα επανέλθει «αυτόµατα» – η σχετική νοµοθετική ρύθµιση είναι σε ισχύ. Τα ίδια ισχύουν για τη νοµοθετηµένη µείωση του αφορολόγητου από 1/1/2020: θα «παγώσει» προσωρινά χωρίς να καταργηθεί, εάν και εφόσον από την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισµού του 2019 διαπιστωθεί µε ασφάλεια (κάπου στα τέλη Σεπτεµβρίου, όταν θα συντάσσεται το προσχέδιο προϋπολογισµού του 2020) ότι το 2020 µπορεί να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασµα 3,5% χωρίς τη µείωση του αφορολόγητου. Πάντα σε συνεννόηση και συναίνεση µε τους «θεσµούς»…             

Το µνηµονιακό καθεστώς εκµετάλλευσης µένει ακλόνητο, η διαχωριστική µνηµόνιο/αντιµνηµόνιο θάφτηκε µε τη χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ, η συστηµική συναίνεση είναι ακλόνητη… Και τι µένει σαν «σκιά της σκιάς» µιας δήθεν αριστερής πολιτικής «επούλωσης των πληγών»; Μια οριακή -και πάντα υπό την… άνωθεν έγκριση- αναδιανοµή της φτώχειας ανάµεσα στους φτωχούς και τους εξαθλιωµένους… Με δαχτυλίδι του στέµµατος το σύγχρονο Επίδοµα Κοινωνικής ∆υστυχίας των 200 ευρώ, µετονοµασµένο για λόγους ευφηµισµού σε Κοινωνικό Επίδοµα Αλληλεγγύης. Η επιτοµή µιας στρατηγικής διαχείρισης της εκτεταµένης φτώχειας και εξαθλίωσης και των µαζικών πλέον «περιττών πληθυσµών» που γεννά η ακραία λιτότητα, της οποίας πραγµατικοί εµπνευστές είναι το ∆ΝΤ και ο ΟΟΣΑ.

 

Απροσχηµάτιστη φιλοϊµπεριαλιστική πολιτική

Αν όµως η οικονοµία είναι υποτίθεται το πεδίο των «ανυπέρβλητων καταναγκασµών» (η υποτιθέµενα ακατανίκητη δύναµη του κεφαλαίου σαν καθολικής, απρόσωπης και ανεξέλεγκτης δύναµης), ποια «υπέρτερη δύναµη» ανάγκασε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ασκεί µια τόσο φιλοϊµπεριαλιστική/φιλοατλαντική πολιτική που δεν διανοήθηκαν να ασκήσουν στη διάρκεια όλης της Μεταπολίτευσης ούτε οι δεξιοί εµπνευστές του «ανήκοµεν εις την ∆ύσιν»; Το ξεδιάντροπο ιµπεριαλιστικό µέτωπο µε το σιωνιστικό Ισραήλ και το δικτάτορα της Αιγύπτου Σίσι, υπό την µπαγκέτα και τις διθυραµβικές επιδοκιµασίες σύµπαντος του δυτικού ιµπεριαλισµού; Και µια τυχοδιωκτική πολιτική που διακινδυνεύει ψυχρές αντιπαραθέσεις ή και θερµά επεισόδια αν όχι και πόλεµο στο όνοµα των υδρογονανθράκων, µε τις πλάτες του ιµπεριαλισµού;

Κάποιοι αφελείς µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν, ή απλώς ισχυρίστηκαν βολικά, ότι αυτό είναι προϊόν «υπερβάσεων» των πρώην υπουργών Εξωτερικών Κοτζιά και Άµυνας Καµµένου. Όµως την ίδια πολιτική συνεχίζουν αδιατάρακτα οι κ. Κατρούγκαλος και Αποστολάκης υπό την καθοδήγηση του κ. Τσίπρα.   

Η φιλοσοφηµένη χυδαιότητα κάποιων «στρατηγικών εγκεφάλων» της κυβέρνησης λέει ότι εν προκειµένω η «υπέρτερη δύναµη» είναι η καθολική, απρόσωπη και ανεξέλεγκτη δύναµη του ιµπεριαλισµού, δηλαδή του καπιταλισµού σαν παγκόσµιας «ολότητας», µε την ιεραρχία συσχετισµών, τους στρατιωτικούς και οικονοµικούς µηχανισµούς ισχύος, καταναγκασµών και κυριαρχίας… Τι όµως αναγκάζει την «Αριστερά» να δείχνει τέτοιο «υπερβάλλοντα ζήλο» απέναντι σε αυτή την «υπέρτερη δύναµη»; Μα η εξυπηρέτηση, µέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο «ανυπέρβλητων καταναγκασµών», των «εθνικών συµφερόντων». Σε τι νόµισµα αποτιµώνται τα «εθνικά συµφέροντα» το µάθαµε από τους υπολογισµούς σε δολάρια των εκτιµώµενων κερδών των πολυεθνικών εξόρυξης και µεταφοράς πετρελαίου και υδρογονανθράκων, αλλά και σε ευρώ, από την πρόσφατη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Βόρεια Μακεδονία υπό τη συνοδεία πολυπληθούς και ενθουσιώδους αντιπροσωπείας Ελλήνων επιχειρηµατιών, οι οποίοι ελπίζουν βάσιµα ότι θα «εξαργυρώσουν» τη Συµφωνία των Πρεσπών σε φτηνές εξαγορές βορειοµακεδονικών επιχειρήσεων και σε «µατωµένα» κέρδη στις Ειδικές Οικονοµικές Ζώνες της εργασιακής εξαθλίωσης µε δεκαετή φορολογική απαλλαγή, µισθούς πείνας 200 ευρώ και εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Ποιος δεν θα φούσκωνε από «εθνική υπερηφάνεια» αν η Ελλάδα επιβάλει στους άλλους αυτά που οι «θεσµοί» δεν κατάφεραν ακόµη να επιβάλουν σε µας; Εξάλλου, σύµφωνα µε τη λούµπεν ατάκα που µας έρχεται από τις ΗΠΑ, «πατριωτισµός δεν είναι να πεθαίνεις για τη δική σου πατρίδα, αλλά να κάνεις τον άλλον τον καργιόλη να πεθάνει για τη δική του» – εν προκειµένω, να υποφέρει…

Σε αυτή την εξωτερική πολιτική πρέπει να προσθέσουµε τον άλλο βασικό της πυλώνα: το ζήλο µε τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί την πολιτική της Ελλάδας-«κρατητήριου» στην Ευρώπη-«φρούριο» (βλέπε και σελίδες 6-7). Και εδώ, το άλλοθι είναι οι «υπέρτερες δυνάµεις». Ωστόσο, όπως είπαµε ήδη, ο ζήλος της «αριστερής» κ. Γεροβασίλη να διατάσσει την εκκένωση καταλήψεων φιλοξενίας µεταναστών δεν µπορεί κατά κανένα τρόπο να αποδοθεί σε κάποιες «υπέρτερες δυνάµεις» – πολύ απλά, είναι πολιτική επιλογή…   

 

Υποκατάσταση της… σοσιαλδηµοκρατίας

Η υποκατάσταση της αριστερής και αντιµνηµονιακής πολιτικής από µια πολιτική µνηµονιακής υποταγής οδηγεί αναπόφευκτα σε µια άλλη υποκατάσταση: της Αριστεράς από τη σοσιαλδηµοκρατία. Η ηγεσία Τσίπρα εξακολουθεί να αναφέρεται στην Αριστερά ή και τη «Ριζοσπαστική Αριστερά» (το φάντασµα του Γκέµπελς χαµογελάει…), αλλά αυτές οι αναφορές είναι πρώτον τακτικού χαρακτήρα (για την εκλογική συσπείρωση κόσµου της Αριστεράς) και δεύτερον εργαλειακές: υπηρετούν το σχέδιο υποκατάστασης της σοσιαλδηµοκρατίας. Καθώς το «επίσηµο τµήµα» της ευρωπαϊκής Σοσιαλδηµοκρατικής «∆ιεθνούς» στην Ελλάδα είναι το ΠΑΣΟΚ µετονοµασµένο πλέον σε ΚΙΝΑΛ, το όλο εγχείρηµα πρέπει να παρουσιαστεί σαν «συνάντηση» και «ανασύνθεση» των δύο χώρων, όπου υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την Αριστερά…

Εννοείται ότι το ερώτηµα «ποιος είναι η σοσιαλδηµοκρατία στην Ελλάδα» από την άποψη της πολιτικής είναι κενό περιεχοµένου. Οι µεγαλόσχηµοι Ευρωπαίοι µέντορες και «προξενητές» αυτής της ανασύνθεσης, από τον Μάρτιν Σουλτς µέχρι τον Εµανουέλ Μακρόν, δεν είναι τα κορόιδα της ανατολίτικης πονηριάς του καθ’ ηµάς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα πραγµατικά αφεντικά, που γνωρίζουν πολύ καλά το συµφέρον της σοσιαλδηµοκρατίας σαν πυλώνα του ευρωπαϊκού συστήµατος. Από τακτική άποψη όµως, το brand name της σοσιαλδηµοκρατίας είναι επίζηλο αντικείµενο πολιτικής διαπάλης και ίντριγκας. ∆εν πρόκειται µόνο για την όποια «διεύρυνση» υπόσχεται στα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για κάτι πολύ σηµαντικότερο για την ηγετική οµάδα Τσίπρα: την εκκαθάριση του πεδίου για την πλήρη της αναγνώριση του ΣΥΡΙΖΑ σαν «σοβαρής» συστηµικής δύναµης-πυλώνα της διακυβέρνησης του ελληνικού καπιταλισµού µε όρους «σεβασµού» του µνηµονιακού καθεστώτος εκµετάλλευσης, προσαρµογής στους ιµπεριαλιστικούς καταναγκασµούς και συστηµικής συναίνεσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ έχουν αποδεχθεί τη «µοίρα» τους: ότι, «έτσι όπως τα κατάφεραν», θα έρθει στην εξουσία η ρεβανσιστική δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχουν λοιπόν θέσει σαν «υπαρξιακό» και µάχιµο στόχο στις εκλογές να µείνουν στο παιχνίδι της κυβερνητικής εξουσίας σαν «αναγνωρισµένη» εναλλακτική από την ελληνική αστική τάξη και το διεθνές σύστηµα. Στο πλαίσιο αυτού του στόχου, το εγχείρηµα υποκατάστασης της σοσιαλδηµοκρατίας δεν έχει απλώς εκλογική στόχευση αλλά και αµιγώς πολιτική: την οριστική αποκάθαρση του ΣΥΡΙΖΑ από κάθε ίχνος αριστερού «λαϊκισµού» που θα µπορούσε να συντηρήσει, έστω και στρεβλά και έµµεσα, «θυλάκους» λαϊκής δυσαρέσκειας και λαϊκής πίεσης πάνω στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. ∆ιότι όλες οι «καθ’ ύλην αρµόδιες» συστηµικές δυνάµεις σε Ελλάδα και Ευρώπη γνωρίζουν πολύ καλά ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι σκληρή και θα έχει ρεβανσιστικό χαρακτήρα και ότι, εποµένως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί για ένα λόγο παραπάνω κλυδωνισµούς κατά τη µετάβασή του στην αντιπολίτευση και πιέσεις για µετατόπιση σε κάποιου είδους αντιπολιτευτικό «λαϊκισµό».

Υπ’ αυτούς τους όρους, η υποκατάσταση της σοσιαλδηµοκρατίας συνιστά ένα ακόµη αντιδραστικό εγχείρηµα της ηγεσίας Τσίπρα και πολιτική ολοκλήρωση της µνηµονιακής και συστηµικής του προσαρµογής µε το βλέµµα στην επόµενη µέρα. Για την τύχη του θα αποφασίσουν το εύρος της εκλογικής ήττας, ο βαθµός σκληρότητας της µητσοτακικής διακυβέρνησης και η δύναµη των λαϊκών πιέσεων για επιστροφή στο «λαϊκισµό».   

 

Ο «αριστερός» εκφυλισµός, αέρας στα πανιά του Μητσοτάκη και του «µαύρου µετώπου»

Αφήσαµε όµως µετέωρη την απάντηση στο ερώτηµα ποια είναι η «υπέρτερη δύναµη» η οποία λειτουργεί σαν «άστρο λαµπρό» που καθοδηγεί τη διαρκή συστηµική µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλο που η απάντηση υποφώσκει, θα τη διατυπώσουµε καθαρά και χωρίς περιστροφές: η υπέρτερη δύναµη είναι πάνω απ’ όλα τα συµφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και, συνυφασµένα µε αυτά, τα συµφέροντα του διεθνούς συστήµατος. Είναι τα συµφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης που εξηγούν γιατί είναι απαραίτητος αυτός ο πλήρης ταξικός αποχρωµατισµός της «µάστιγας» της κρίσης και των «εθνικών συµφερόντων». Είναι το ταξικό έγκληµα της ακραίας εκµετάλλευσης και της τυχοδιωκτικής υποθήκευσης ακόµη και των ζωών των εργαζοµένων για τα κέρδη Ελλήνων και ξένων καπιταλιστών. Η προπαγανδιστική φαντασµαγορία µε τον υπερπληθωρισµό ουδέτερων και νερόβραστων εννοιών όπως «φως και σκότος», «προοδευτικό» και «αντιδραστικό», «προοπτική», «αναγέννηση», «κοινωνική δικαιοσύνη», «ανάπτυξη», «επενδύσεις» κ.λπ. είναι η συστηµική ιδεολογική και πολιτική έκφραση ωµών ταξικών συµφερόντων. Η επιβαλλόµενη «ταξική αχρωµατοψία», µε αριστερή πλέον υπογραφή «ΣΥΡΙΖΑ» και δευτερευόντως µε συνένοχη την πατριωτική αριστερά, στο βαθµό που επικρατεί, δηµιουργεί αυτή την εντυπωσιακή κατάσταση να εξαφανίζεται από το κάδρο των εξελίξεων η ελληνική αστική τάξη, το κεφάλαιο, ο ιµπεριαλισµός. Να συζητάµε για µικρολεπτοµέρειες της… επίπλωσης αλλά να µη βλέπουµε τον «ελέφαντα» στο δωµάτιο!    

Πρέπει λοιπόν να συµπληρώσουµε τη γνωστή και ολόσωστη «ατάκα» ότι «όποιος θεωρεί ότι ξεπεράστηκε η διαχωριστική ∆εξιάς – Αριστεράς είναι δεξιός», µε µια άλλη, της ίδιας τάξεως αλλά ακόµη βαθύτερη: όποιος δεν βλέπει πίσω από τα δεινά των εργαζόµενων τάξεων τα καπιταλιστικά κέρδη και τα συµφέροντα της αστικής τάξης είναι, συνειδητά ή ασυνείδητα, φορέας αντιλήψεων και πολιτικών που ευνοούν ή υπηρετούν αυτά τα συµφέροντα. Κανείς δεν µπορεί να είναι ταξικά ουδέτερος ούτε µπορεί να αίρεται πάνω από τα ταξικά συµφέροντα!

Η πρώτη και θεµελιώδης πράξη ανασύνταξης της Αριστεράς από την ήττα της, αναστύλωσης του κατεστραµµένου ηθικού των αγωνιστών/στεριών της και εκπόνησης ενός στοιχειώδους σχεδίου αποτελεσµατικής άµυνας, κινηµατικής και πολιτικής ανασύνταξης και δηµιουργίας προϋποθέσεων αντεπίθεσης, είναι ο βαθύς ταξικός αναπροσανατολισµός της σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν αναγνωρίζεις καν τον ταξικό σου αντίπαλο, καµία µάχη δεν µπορείς να δώσεις αποτελεσµατικά! Η υποχρεωτική συνεπαγωγή είναι ο διεθνισµός, που δεν είναι παρά η εφαρµογή του ταξικού κριτηρίου στο επίπεδο των σχέσεων, της αλληλεγγύης και της κοινής δράσης των εργαζόµενων τάξεων και της Αριστεράς των διαφορετικών χωρών.

Ο ταξικός αποχρωµατισµός, στο εθνικό και το διεθνές πεδίο, είναι η αιτία και ταυτόχρονα η εξήγηση για τη µνηµονιακή µετάλλαξη και το σοσιαλδηµοκρατικό εκφυλισµό του ΣΥΡΙΖΑ, γενικότερα για την ήττα της Αριστεράς. Και όπως τα µνηµόνια δεν είναι η «αναπόφευκτη» συνέπεια του «φαινοµένου» της κρίσης, αλλά συνειδητή ταξική πολιτική, έτσι η επί θύραις εκλογική νίκη του Μητσοτάκη, η άνοδος στην κυβέρνηση µιας ρεβανσιστικής δεξιάς και το άνοιγµα του δρόµου για την ακροδεξιά και τους ναζί δεν είναι κάποιου είδους πολιτική «µάστιγα» που εξηγείται µε όρους µαζικής ψυχολογίας, αλλά η συνέπεια της ήττας του 2015, του συριζαϊκού εκφυλισµού και της υποστολής της ταξικής σηµαίας της Αριστεράς!

Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που στις εκλογές της 26ης Μαΐου µας αφορά, και πολύ µάλιστα, η διαχωριστική δεξιάς – αριστεράς και άρα θεωρούµε ζήτηµα πολιτικής µάχης να µη χαθεί καµία ψήφος για την πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά! Την ίδια στιγµή όµως, θεωρούµε ότι στο πλαίσιο της Αριστεράς πρέπει να υποστηριχτούν δυνάµεις, σχήµατα και υποψήφιοι µε ταξικές και διεθνιστικές θέσεις – γιατί µας αφορά, ταυτόχρονα και εξίσου, η ανασύνταξη της Αριστεράς σε ταξικές και διεθνιστικές βάσεις!

Με το βλέµµα προφανώς όχι στην καταµέτρηση των ψήφων καθαυτή, αλλά στην «επόµενη µέρα» της ταξικής πάλης.


Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.