Το Μακεδονικό σαν «Δούρειος Ίππος» για τη φασιστική τρομοκρατία

image_pdfimage_print

Το παράδειγμα της Πτολεμαϊδας και οι «Πτολεμαίοι Μακεδόνες» σαν προϊόν ανασύνθεσης Νεοδημοκρατών, ακροδεξιών και χρυσαυγιτών

Του Αλέξη Λιοσάτου

Το ακροδεξιό-εθνικιστικό μόρφωμα «Πτολεμαίοι Μακεδόνες» (που περιλαμβάνει νεοδημοκράτες, χρυσαυγίτες και λοιπούς ακροδεξιούς) σε συνεργασία με την δημοτική αρχή Εορδαίας προχώρησαν σε εθνικιστικό γκράφιτι στον τοίχο του γηπέδου της Πτολεμαΐδας. Κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία να γράψουν πάνω στο γκράφιτι το σύνθημα: «Έθνη και Θρησκεία γεμίσατε τη Γη ανθρώπινα σφαγεία». Ήταν μια (αντιεθνικιστική) πολιτική απάντηση σε μια (εθνικιστική) πολιτική ενέργεια. Η αντίδραση «Πτολεμαίων», τοπικών ΜΜΕ και Δήμου ήταν η υστερία και η προσπάθεια εκφοβισμού: Μηνύσεις για προσβολή εθνικού συμβόλου (!) και φθορά δημόσιας περιουσίας, «υπόσχεση» για τοποθέτηση καμερών. Πρόκειται για κινήσεις πρωτοφανούς αντιδημοκρατικής εκτροπής στο δήμο: τα εθνικιστικά συνθήματα/γκράφιτι επιτρέπονται και βαφτίζονται νόμιμα και να θεωρούνται μέρος της… δημόσιας περιουσίας και οιονεί «εθνικά σύμβολα», οι δε αντιεθνικιστικές κινήσεις ποινικοποιούνται!

 

Στοχοποίηση, συκοφαντική εκστρατεία και απόπειρα τρομοκρατίας

Το επίδικο στην περίπτωσή μας δεν είναι η επιστημονική ιστορική ανάλυση για το Μακεδονικό ούτε οι απόψεις του καθενός για το θέμα, αλλά το πώς ο φασισμός και ο εθνικισμός απειλούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες όλων μας.

Προσωπικά προχώρησα σε σχόλιο στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook που επιβραβεύει την αντιεθνικιστική ενέργεια. Ήταν ένα σχόλιο που απευθυνόταν στα άτομα με τα οποία σχετίζομαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι εθνικιστές είχαν διαφορετική άποψη. Προτίμησαν να «αλιεύσουν» το σχόλιό μου χωρίς τη συγκατάθεσή μου και να το δημοσιοποιήσουν στην εφημερίδα «Πτολεμαίος» (η οποία το δημοσιοποίησε πρόθυμα μαζί με τη φωτογραφία μου), για να με στοχοποιήσουν πολιτικά, προσωπικά κι επαγγελματικά. Η πολιτική στοχοποίησή μου δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός στην πόλη, ενώ οι ίδιοι έχουν στοχοποιήσει κι άλλους ανθρώπους της περιοχής με διαφορετική (από τη δική τους) άποψη για το Μακεδονικό. Ο «Πτολεμαίος» κι ο Δήμος έχουν επιλέξει να στηρίζουν το συνονθύλευμα των «Πτολεμαίων Μακεδόνων», των οποίων ο σκληρός πυρήνας απαρτίζεται από μια ολιγομελή ομάδα ακροδεξιών και που λίγες μέρες πριν διαδήλωνε με μιλιταριστικά συνθήματα του τύπου «η Μακεδονία είναι μία κι ελληνική», διάφορα άλλα χρυσαυγίτικα συνθήματα και με το αξιοπρεπέστατο πολιτικό σύνθημα «Τσίπρα μπινέ πουτάνας γιε».

Τη δημοσιοποίηση του σχολίου ακολούθησαν δεκάδες απειλές για τη ζωή μου, τη δουλειά και το σπίτι μου, βρισιές και καμπάνια συκοφαντικής δυσφήμισης από φασίστες και πάσης φύσεως μακεδονομάχους στο προσωπικό μου προφίλ, σε προσωπικά μηνύματα ή στις διάφορες εθνικιστικές σελίδες. Αμφιβάλλω αν από μόνος μου θεωρούμαι τόσο επικίνδυνος ταραξίας για την Ακροδεξιά της πόλης, ώστε να μου αξίζει τέτοια τιμή. Στο πρόσωπό μου ήθελαν να τρομοκρατήσουν οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από αυτή που έχουν οι ίδιοι. Να επιβάλουν με τη βία την άποψη ότι η γειτονική χώρα πρέπει να ονομάζεται «Σκόπια», ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να παριστάνει τον νταβατζή των Βαλκανίων (που ούτως ή άλλως το κάνει με την Συμφωνία των Πρεσπών), βαφτίζοντας λαούς και επιβάλλοντας πολιτικές σε άλλα κράτη. Ότι κάθε άλλη άποψη είναι προδοτική κι αξίζει την εσχάτη των ποινών ή την αυτοδικία. Έφτασαν να προχωρούν σε στοχοποίηση ανθρώπων, αμφισβητώντας ευθέως το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και γνώμης. Τελικά στις 28/1 βρήκα βανδαλισμένες την επαγγελματική πινακίδα μου και την αντίστοιχη του πατέρα μου, καθώς και το θυροτηλέφωνό μας.

Κατηγορήθηκα… για προσβολή «εθνικού συμβόλου», ενώ δεν ήταν λίγες οι κατηγορίες ότι … «εμείς οι αριστεροί φασίστες» γράψαμε το σύνθημα. Παρόλο βέβαια που δεν μας συγκινεί καθόλου η εθνικιστική ανοησία, παρόλο που δεν μας εκφράζουν τα «εθνικά σύμβολα», κατανοούμε ότι αυτά εκφράζουν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Δεν έχουμε πρόβλημα λοιπόν με την ελληνική σημαία γενικώς, όπως δεν έχουμε πρόβλημα με καμία άλλη σημαία στον πλανήτη, παρόλο που προτιμάμε την κόκκινη σημαία του διεθνούς προλεταριάτου. Είναι άλλωστε διαφορετικό όταν μια εθνική σημαία συμβολίζει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και διαφορετικό όταν συμβολίζει εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Η ελληνική σημαία έγινε κατά περιόδους σύμβολο αγώνα από την Αριστερά, όπως στον αντικατοχικό αγώνα από το ΕΑΜ, όταν οι πολιτικοί πρόγονοι κάποιων από αυτούς που σήμερα σκούζουν για «προδότες» προτιμούσαν τη γερμανική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Ο  τρόπος «αξιοποίησης» της όποιας σημαίας, λοιπόν, είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Στην περίπτωση του γκράφιτι η ζωγραφισμένη σημαία δεν αποτελούσε επουδενί εθνικό σύμβολο, αλλά καπήλευση εθνικού συμβόλου από την εθνικιστική ακροδεξιά της πόλης. Οι ίδιοι βέβαια οι (ακρο)δεξιοί που ξεσηκώθηκαν για το γκράφιτι, δεν διαμαρτύρονται ποτέ για προσβολή εθνικού συμβόλου, όταν οι χρυσαυγίτες χρησιμοποιούν τις ελληνικές σημαίες για να κοπανάνε μετανάστες και φτωχούς ντόπιους. Οι ίδιοι δεν θεωρούν προσβολή εθνικού συμβόλου τις ελληνικές σημαίες δίπλα σε σβάστιγκες, μαχαίρια και σουγιάδες.

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε νόμιμο και συνταγματικό δικαίωμα τα συνθήματα, τις αφίσες, τα πανό, τα κείμενα κ.λπ., στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα όσων προβαίνουν σε αντιεθνικιστικά συνθήματα  σε δημόσιους τοίχους της πόλης (πολύ περισσότερο που η υπόδικη για μαχαιρώματα και δολοφονίες Χρυσή Αυγή έχει λερώσει την πόλη με τα δικά της φασιστικά συνθήματα, χωρίς εκεί να ενοχλείται κανείς από το τοπικό κατεστημένο). Όσο «νόμιμο» είναι το εθνικιστικό γκράφιτι, τόσο «νόμιμο» είναι και το αντιεθνικιστικό σύνθημα, κατά τον ίδιο τρόπο που π.χ. όταν στην πόλη μας κολληθεί μια αντιφασιστική αφίσα βρίσκεται την άλλη μέρα σκισμένη, κατεβασμένη από τον Δήμο ή «καπελωμένη» από άλλη αφίσα.

Το γεγονός είναι ότι η εφημερίδα «Πτολεμαίος» δεν δημοσίευσε τις απειλές και το υβρεολόγιο των φασιστών σε βάρος μου, συνοδεύοντάς τα από ωραίες και μεγάλες φωτογραφίες, τα πραγματικά τους ονόματα, τον πολιτικό τους χώρο και με τον χαρακτηρισμό «πολιτευτής», όπως έκανε και στην περίπτωσή μου. Η εφημερίδα «Πτολεμαίος» σφύριζε όλα τα προηγούμενα χρόνια αδιάφορα (και συνεχίζει να σφυρίζει) για τα εκατοντάδες σχόλια τοπικών «πολιτευτών» του φασισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που περιλαμβάνουν απειλές με όπλα και κρεμάλες και καλέσματα σε δολοφονίες, προστάτευσε και προστατεύει ναζιστές κι εγκληματικά στοιχεία και δεν «ενημερώνει» την πόλη, πολύ περισσότερο δεν εξοργίζεται, για τη δράση τους, παρόλο που έχουν δώσει ουκ ολίγες αφορμές. Η καλή εφημερίδα, ζηλωτής κατά τα άλλα της ατομικής ιδιοκτησίας, δεν καταδίκασε τον βανδαλισμό ιδιωτικού επαγγελματικού χώρου από φασίστες, όπως τη βεβήλωση ακροδεξιών γκράφιτι από αναρχικούς. Τέλος, η εφημερίδα που φέρει την κεντρική ευθύνη για τη στοχοποίησή μου, της οποίας οι ιδιοκτήτες είναι στελέχη (και παλιοί «πολιτευτές») της ΝΔ, δεν μου έδωσε καν βήμα για να απαντήσω. Δεν δημοσίευσε την απάντησή μου ούτε τα συλλογικά αντιφασιστικά κείμενα που τους στείλαμε. Στους δεξιούς πολιτικαντισμούς περισσεύουν οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις, η υποκρισία, οι προσπάθειες εκφοβισμού με τις πλάτες του κράτους και των αφεντικών, η συνεργασία με την Ακροδεξιά και η κάλυψη φασιστοειδών. Αυτό που βρίσκεται σε έλλειμμα είναι τα δημοκρατικά προσχήματα και η τήρηση της όποιας δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Είναι σαφές ότι το ζήτημα δεν αφορά τις απόψεις του καθένα για το Μακεδονικό, αφορά την ίδια τη δημοκρατία. Μπορεί να εκφράζει ο καθένας την αντίθεσή του στον εθνικισμό και τα δυό μετρα και σταθμά της τοπικής εξουσίας ελεύθερα ή αυτομάτως γίνεται θύμα οργανωμένου bullying με απειλές για τη ζωή του, με τη Δικαιοσύνη ή την Αστυνομία να σφυρίζουν αδιάφορα; Μπορεί τέλος κανείς να αποκαλεί τη γειτονική χώρα Μακεδονία ή Βόρεια Μακεδονία ή με οποιαδήποτε ονομασία περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, χωρίς να κινδυνεύει με τον χαρακτηρισμό «προδότης» και απειλές για δολοφονίες;

Aντιφασιστικό μέτωπο τώρα ενάντια στη ρεβανσιστική (ακρο)Δεξιά και τους φασίστες

Ο στόχος του τοπικού κατεστημένου της πόλης είναι μια ρεβανσιστική (ακρο)Δεξιά αντεπίθεση που εναρμονίζεται συνολικά με την τακτική της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έχει μείνει 4 χρόνια μακριά από την «κουτάλα» και δεν κρατιέται. Αλλά εναρμονίζεται και με τα αφεντικά τους, τα οποία απαιτούν έξαρση του εθνικισμού και της αντίδρασης, καθώς προετοιμάζονται για τις νέες «μεγάλες ιδέες» των μεσογειακών υδρογονανθράκων, ενδεχομένως και πολεμικές εκστρατείες. Στόχος τους είναι να πετσοκόψουν την ήδη κουτσουρεμένη δημοκρατία, να καταστείλουν την όποια διαφορετική άποψη. Αρκετοί «πατριώτες» της παλιάς (ακρο)Δεξιάς φορούσαν κουκούλες και συνεργάζονταν με τους Ναζί κατακτητές. Σήμερα τέτοιου είδους «πατριώτες» φοράνε πιο μοντέρνες «κουκούλες»: θέλουν να συλλάβουν αντιεθνικιστές-αντιεθνικίστριες για ένα σύνθημα, να τρομοκρατήσουν ανθρώπους της Αριστεράς, να βάλουν κάμερες παντού κι εκκολάπτουν την ενίσχυση των εγκληματικών ναζιστικών συμμοριών τύπου Χρυσής Αυγής. Στην Πτολεμαΐδα 50-100 φανατισμένοι εθνικιστές κι ακροδεξιοί έχουν καταφέρει να επιβάλουν την ατζέντα τους μόνο επειδή είναι οργανωμένοι, με την κάλυψη μεγάλων συμφερόντων και κρατικών μηχανισμών. Πρόκειται για εικόνες που προμηνύουν ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση και φασιστική βία στο μέλλον, και δεν αφορούν μόνο την πόλη της Πτολεμαϊδας.

Ο φασισμός συγκροτείται κι αποθρασύνεται, ακριβώς επειδή υπάρχει η πλήρης ατιμωρησία του, με σοβαρές κρατικές και κυβερνητικές ευθύνες. Η κυβέρνηση Τσίπρα το 2015 εγκατέλειψε τις προγραμματικές της δεσμεύσεις και συνέχισε την πολιτική των Παπανδρέου-Σαμαρά. Η στροφή αυτή και η απώλεια του «ηθικού πλεονεκτήματος» κόστισαν σοβαρά τόσο στο κίνημα όσο και στην (πέραν του ΣΥΡΙΖΑ) Αριστερά, όπως έγινε και στις υπόλοιπες χώρες που σήμερα επελαύνει η Ακροδεξιά. Η Δεξιά πολυκατοικία μπορούσε να πανηγυρίζει γιατί σχετικά σύντομα θα προετοίμαζε την επιστροφή της στην εξουσία, ενώ ένας αγανακτισμένος από τη λιτότητα και την φτώχεια κόσμος μπορούσε να επιβεβαιώσει ότι «όλοι ίδιοι είναι» και να κινηθεί σε αντίθετη από την Αριστερά κατεύθυνση.

Αυτό πρόσφερε αυτοπεποίθηση και ευκαιρίες στην Ακροδεξιά. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στα υπόλοιπα μέτωπα δεν ήταν καλύτερη: στρατόπεδα συγκέντρωσης και κλειστά σύνορα για τους πρόσφυγες, πλήρης εναρμόνιση με ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, αντιτουρκικές κραυγές και επιχειρηματολογία για τον μακεδονικό «αλυτρωτισμό», ατιμωρησία των Ναζί δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων, ημιτελή βήματα και πισωγυρίσματα ακόμα και στα πιο ανώδυνα σχετικά θέματα (ομοφυλόφιλοι, διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους κλπ), ενώ το κίνημα το είχε εγκαταλείψει αρκετά πριν έρθει στην κυβέρνηση. Ήταν μια πολιτική που τον κράτησε στην εξουσία 4 χρόνια, αλλά τώρα το τίμημα το πληρώνουμε όλοι, όχι μόνο αυτός: ο Κ.Μητσοτάκης, πιθανότατα η πιο ανίκανη ηγεσία της ΝΔ από ιδρύσεώς της, προβάρει ως αδιαφιλονίκητο φαβορί στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, οι ΑΝΕΛ κλιμακώνουν τις τσιρίδες τους στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα αντί να βαρέσουν διάλυση, νέα τμήματα της Ακροδεξιάς-ζόμπι ανασταίνονται (Βελόπουλος, Σώρρας, Κρανιδιώτης, Μπαλτάκος, Καρατζαφέρης) και ζυμώνουν σενάρια «σοβαρής Χρυσής Αυγής» για κυβερνητική συμμαχία με τη ΝΔ, η ΧΑ κλιμακώνει ανενόχλητη τις επιθέσεις της και ξαναστήνει Τάγματα Εφόδου, νέες ναζιστικές συμμορίες ξεφυτρώνουν. Σε αυτό το πλαίσιο το Μακεδονικό αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος για να ξανασυνδεθούν όλοι αυτοί με μαζικά ακροατήρια και να βρεθούν μαζί τους σε εθνικιστικά μακεδονοφάγα συλλαλητήρια έντονου «αντι-αριστερού» χαρακτήρα, καθώς στα μάτια τους ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά ή και … κομμουνιστές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανατρέψει τη λιτότητα, είχε κρατικοποιήσει τον πλούτο, είχε συγκρουστεί με το κεφάλαιο, θα είχε τη δυνατότητα να ηγεμονεύσει στα πιο δύσκολα «εθνικά» ζητήματα. Αντίθετα σήμερα τμήμα της λαϊκής αγανάκτησης συναντιέται με τον εθνικισμό και αποτελεί τη βάση για τέτοια νοσηρά φαινόμενα τύπου «Πτολεμαίων Μακεδόνων». Κι αν δούμε λίγο μακρύτερα, αυτή η «μέθοδος» που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο καλύτερος δρόμος για να χτιστεί φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα …

Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι η κρίση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της μαχόμενης αντιμνημονιακής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να συγκροτήσει αντίπαλο δέος και ορατό πόλο που θα αντιμετωπίζει την Ακροδεξιά σε πολιτικό-ιδελογικό επίπεδο και στους δρόμους. Σε ό,τι αφορά δε το Μακεδονικό, τα δυο μεγαλύτερα ρεύματα της Αριστεράς (ΚΚΕ-ΛΑΕ) κάνανε κριτική από τα Δεξιά στον ΣΥΡΙΖΑ, συμπλέοντας λιγότερο ή περισσότερο με τον εθνικισμό.

4 χρόνια μετά την «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ, το καθήκον ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της αντίστασης γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό, όπως και του ξεκαθαρίσματος των σωστών από τις λάθος απόψεις μέσα στο κίνημα. Είναι σημαντικό να χτιστεί ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο ενάντια στην (ακρο)Δεξιά τρομοκρατία που θα περάσει στην αντεπίθεση. Ένα μέτωπο που θα είναι ταυτόχρονα αντικαπιταλιστικό, αντιεθνικιστικό, αντι-ιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό, μέτωπο πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Από το αν και κατά πόσο θα καταφέρουμε να δώσουμε αυτή τη μάχη, θα εξαρτηθεί το σε τι κοινωνία θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, τόσο σε επίπεδο πόλης όσο και σε επίπεδο χώρας κι ευρύτερης περιοχής. Η ενεργή συμμετοχή του καθένα,η αντίσταση σε αυτή τη δυστοπία που ετοιμάζουν πυρετωδώς, είναι όχι απλά σημαντική, αλλά καθήκον. Αν βγάλουμε την ουρά μας απ’ έξω σήμερα, δήθεν περιμένοντας την μπόρα να περάσει και τον καπιταλισμό να ζήσει καλύτερες μέρες, απλά βαυκαλιζόμαστε και αύριο θα είναι χειρότερα για όλους.

Ενάντια στην ανιστόρητη εθνικιστική υστερία που προκαλεί την κοινή λογική

Η Μακεδονία ούτε ήταν ούτε είναι, ούτε μία ούτε μόνο ελληνική, ούτε γεωγραφικά ούτε ιστορικά. Ο όρος Μακεδονία αναφέρεται, μιλώντας μόνο για τη σημερινή εποχή, στη Δημοκρατία της (επισήμως Βόρειας πλέον) Μακεδονίας, στην ελληνική Μακεδονία (τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας που περιλαμβάνει εδάφη της σημερινής Ελλάδας), σε τμήμα της Αλβανίας, του Κοσόβου, της Σερβίας και της Βουλγαρίας, κι επιπλέον σε 14 πόλεις των ΗΠΑ, σε περιοχή στη Βραζιλία, σε χωριό της Ρουμανίας, σε περιοχή της Σκωτίας, σε χωριό της Κολομβίας. Τουλάχιστον 21 «Μακεδονίες» λοιπόν, ούτε μία ούτε δυo, όσον αφορά το σήμερα μόνο.

Αν πάμε στο παρελθόν, θα βρούμε πολλές «Μακεδονίες» ακόμα, καθώς η περιοχή που ονομαζόταν Μακεδονία άλλαζε από εποχή σε εποχή, ακόμα και πριν την εποχή του Μεγαλέξανδρου.

Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό ιστορικό και συγγραφέα πολλών βιβλίων για το Μακεδονικό, Σπύρο Καράβα:

«Ήταν ευρέως αποδεκτό ότι πριν τον 5ο αι π.Χ. (…) τα αρχαία μακεδονικά ήταν τόσο διαφορετικά που θεωρείται ότι ένας πολίτης της αρχαίας Αθήνας, δε θα καταλάβαινε λέξη από όσα θα άκουγε από έναν υπήκοο της αρχαίας Μακεδονίας… Οπωσδήποτε, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός πως υπάρχουν αναφορές του Θρασύμαχου και του Δημοσθένη σε ‘‘βάρβαρους’’ ή και σε εν μέρει Έλληνες από τους Θουκυδίδη και Ισοκράτη (…) Όπως και να έχει πάντως, η καταγωγή των αρχαίων Μακεδόνων χρήζει μεγαλύτερης έρευνας από όσους με στόμφο επαίρονται για το μακεδονικό αίμα που κυλά στις φλέβες τους».

Σε ό,τι αφορά τα σύνορα που όριζαν τη Μακεδονία: το 431 π.Χ. η Μακεδονία ήταν μια μικρή περιοχή γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Το 336 π.Χ. επεκτάθηκε σε κάποια εδάφη της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, το 323 π.Χ. επεκτάθηκε μέχρι την Ινδία, το 200 π.Χ. έφτανε στα νότια μέχρι τις Κυκλάδες και την Έυβοια, το 400 μ.Χ. η Μακεδονία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έφτανε μέχρι την Κρήτη, στον 6ο μ.Χ. αιώνα ξαναπεριορίστηκε σε τμήματα της ελληνικής, βουλγαρικής και γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, ενώ στην εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας η Μακεδονία μετακόμισε… στην Ανατολική Θράκη. Στη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Μακεδονία εξαφανίστηκε ως όρος.

Ο λόγος και πάλι στον Σπ. Καράβα:

«Φτάνοντας στο 19ο αιώνα, οι πρωτεργάτες της ίδρυσης του ελληνικού κράτους ούτε ήθελαν να ακούσουν για αρχαία Μακεδονία και Μακεδόνες… Το 1824 ο Αδαμάντιος Κοραής αναφέρεται στη σταδιακή υποδούλωση των Ελλήνων στους Μακεδόνες: ‘‘Οι Μακεδόνες […] επροχωρούσαν καθημέραν εις την κατάλυσιν της ελευθερίας [της Ελλάδας] και δουλωμένοι εις τους Μακεδόνας […] Μετά την Μακεδονικήν δεσποτείαν έπεσαν υποκάτω εις των Ρωμαίων την εξουσίαν, και τέλος στους Τούρκους’’». 

Το 1830, ο Κοραής δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, μιλώντας για τους δορικτήτορες Μακεδόνες: «Ο πανούργος της Μακεδονίας δεσπότης […] και επίβουλος της ελληνικής ελευθερίας Φίλιππος […] εκέρδησε την ολέθριον εις τους Ελληνας νίκην της Χαιρωνείας […]». 

Το 1831 στην «Επιτομή της παλαιάς ιστορίας» (μετάφραση Ν. Σιλήβεργου) οι μαθητές μπορούσαν να διαβάσουν πως «μ’ όλον ότι οι βασιλείς της Μακεδονίας διϊσχυρίζοντο, ότι εκατάγοντο από τον Ηρακλέα, οι Ελληνες δεν τους εθεωρούσαν ομοεθνείς, αλλ’ ως βαρβάρους, καθώς και τους Πέρσας». 

Το 1836, σε επίσης σχολικό εγχειρίδιο («Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος κατ’ επιτομήν», που ανατυπώνεται έως το 1844), ο αναγνώστης μάθαινε πως: «Της Μακεδονίας το βασίλειον […] δεν εσυγκρότει μέρος της Ελληνικής συμπολιτείας […] Οι κάτοικοι … είχαν ολίγην συγκοινωνίαν με τους Ελληνας, και εθεωρούντο υπ’ αυτών ως βάρβαροι». …Το επόμενο έτος (338) στη μάχη της Χαιρώνειας «ηγωνίσθησαν ευτυχώς οι ηνωμένοι Ελληνες [βλ. Αθηναίοι και Θηβαίοι] αλλά τέλος υπερίσχυσεν η στρατηγική εμπειρία του Μακεδόνος». 

Το 1837, στα εγκαίνια του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο πρύτανης Κωνσταντίνος Σχινάς υποστήριζε ότι η Ελλάς «υπέκυψε εις των Μακεδόνων την κυριαρχίαν» διατηρώντας «οικτράν μόνην αυτονομίας σκιάν».

Το 1839, σε μεταφρασμένο από τον Γεώργιο Γεννάδιο σχολικό εγχειρίδιο (Σύνοψις της Γενικής Ιστορίας) αναφέρεται πως ο Φίλιππος ο Μακεδών ήταν «εχθρός πανούργος […] όστις υπεδούλωσε την Ελλάδα». Στη δε μάχη της Χαιρώνειας, «ηττήθησαν οι Ελληνες», και … η ήττα αυτή «έγινε τάφος της ελευθερίας και της αυτονομίας των Ελλήνων». Το 1845 σε σχολικό εγχειρίδιο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου (σ.σ. επίσημου-μισθοφόρου ιστορικού του ελληνικού κράτους) διαβάζουμε πως «ο Φίλιππος εβουλεύθη την υποδούλωσιν της Ελλάδος» και στη Χαιρώνεια «ενικήθησαν οι Ελληνες και απώλεσαν την ελευθερίαν».  

Το 1848 ο καθηγητής Νικόλαος Σαρίπολος υποστήριζε πως: «…εις τας πεδιάδας της Χαιρωνείας εξεψύχησεν η ελευθερία της Ελλάδος». Ετσι, «πέπλος μέγας δουλείας επισκιάζει την Ελλάδα, εποχή μακράς καταστροφής, εποχή άγονος! Τους Μακεδόνας διαδέχονται οι Ρωμαίοι, τους Ρωμαίους οι βάρβαροι του Βορρά, τούτους δε οι αιμοχαρείς της Κασπίας περίοικοι». 

Σταδιακά από τα μέσα του 19ου αιώνα, καθώς σταθεροποιούνται κι εξελίσσονται ο ελληνικός, σερβικός και βουλγαρικός εθνικισμός, επανεμφανίζεται ο όρος «Μακεδονία» ως περιοχή που δεν ανήκει ακόμα σε κανένα κράτος, τη διεκδικούν όμως Σερβία, Ελλάδα και Βουλγαρία. Μονάχα μετά το 1853 άρχισε η ελληνική λογιοσύνη να ερωτοτροπεί με το παρελθόν της Μακεδονίας. Τότε πρώτη φορά ο Παπαρρηγόπουλος γράφει: «Οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες».

Τότε στην ευρύτερη Μακεδονία πλειοψηφούσαν οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί, που με την εμφάνιση του όρου Μακεδονία, αρχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες, το δε εθνικά ελληνικό στοιχείο στην περιοχή ήταν μειοψηφικό. Μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα υπάρχουν εκατοντάδες μαρτυρίες Ελλήνων αξιωματούχων που αναγνωρίζουν πόσο δύσκολη είναι η ελληνοποίηση της Μακεδονίας και ότι θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια προπαγάνδας και βίας. Από το 1880 ο Χ.Τρικούπης αναφέρει ότι η Μακεδονία θα γίνει ελληνική, αν νικήσει στον πόλεμο η Ελλάδα, και βουλγαρική αν νικήσει η Βουλγαρία. Ο πόλεμος θα γίνει μετά από 32 χρόνια και μόνο μετά το 1912-1913 ξεκινά να αποκτά σάρκα και οστά η ελληνική Μακεδονία, μετά από μεγάλες εθνοκαθάρσεις του ντόπιου σλαβόφωνου αλλά και του μουσουλμανικού πληθυσμού.

Εν τέλει, όλοι οι σοβαροί ιστορικοί διεθνούς εμβέλειας (π.χ. ο Έρικ Χόμπσμπαουμ), σε αντίθεση με τους παλιάτσους μισθοφόρους που κυριαρχούν στα ελληνικά ΜΜΕ, αναγνωρίζουν την κατασκευή-εμφάνιση των εθνών ως σχετικά πρόσφατη διαδικασία, που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα μετά τη Γαλλική Επανάσταση κι ολοκληρώθηκε τον 20ό αιώνα. Όλα τα έθνη κατασκευάστηκαν στην κυριολεξία, μέσα από την βίαιη ομογενοποίηση του πληθυσμού τους, επιστρατεύοντας το καθολικό εκπαιδευτικό σύστημα, την Εκκλησία κι άλλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, μέχρι και τον στρατό όταν χρειάστηκε. Τα κράτη κατασκεύασαν τα έθνη, κι όχι το αντίστροφο, αναφέρει ο Χόμπσμπαουμ, φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα τους Αλβανούς που πρωταγωνίστησαν στην ελληνική επανάσταση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμα και επίσημα κρατικά έγγραφα και σχολικά βιβλία της ελληνικής ΧΟΥΝΤΑΣ (1967-74) αναγνώριζαν ότι η Ελλάδα κατέχει μόνο το 47% της γεωγραφικής Μακεδονίας κι επίσης αναγνώριζαν τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας (τμήμα της Γιουγκοσλαβίας) ως Μακεδονία. Και δεν μπορεί κανείς να αποφύγει ότι ο χαρακτηρισμός «Σκόπια» και οι αστείες (αλλά κι επικίνδυνες) ιστορίες με το «όνομά μας που είναι η ψυχή μας» ξεκίνησαν μετά το 1990, όταν το ελληνικό κεφάλαιο έβαζε στόχο να κατακτήσει οικονομικά ή και στρατιωτικά τα εδάφη της γειτονικής χώρας (τελικά υλοποιήθηκε το πρώτο σενάριο), μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κι όταν διάφοροι κεντρώοι και δεξιοί πολιτευτές άρχισαν να επιστρατεύουν τον εθνικισμό για να διεκδικήσουν ψήφους και κρατικά κονδύλια.

Το σύνθημα λοιπόν «Η Μακεδονία είναι ελληνική» όχι μόνο δεν είναι αυτονόητη εθνική αλήθεια, αλλά αποτελεί σύνθημα του ελληνικού επεκτατισμού, πέρα από επίδειξη τσάμπα-μαγκιάς με τις πλάτες των Μεγάλων Δυνάμεων (ΕΕ-ΝΑΤΟ) απέναντι σε ένα κράτος μερικές δεκάδες φορές πιο ανίσχυρο στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά. Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, σημαίνει ότι η Ελλάδα  πρέπει να φτάσει με πόλεμο τα σύνορά της μέχρι τη Σερβία και το κέντρο της Βουλγαρίας.

Τα παραπάνω είναι ένας μόνο από τους λόγους που ο εθνικισμός, απ’ όπου κι αν προέρχεται, αποτελεί μια γιγάντια ανοησία που αξίζει να καταπολεμηθεί από όλους τους εργάτες και τους φτωχούς, τον κόσμο της δουλειάς. Ο εθνικισμός είναι το καταφύγιο των απατεώνων που δεν έχουν τίποτα άλλο να επιδείξουν πολιτικά: π.χ. η (ακρο)Δεξιά σήμερα συμφωνεί κι επαυξάνει στα μνημόνια του Τσίπρα, στη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ασυδοσία των πλουσίων. Άρα πώς θα διαχωριστεί για να διεκδικήσει την κυβέρνηση; Πουλώντας εθνικισμό, ρατσισμό, αντικομμουνισμό, ακραίες συντηρητικές ιδέες. Ο εθνικισμός αποτελεί το βασικό όπλο των αστικών τάξεων των κρατών, για να κάνει τους φτωχούς και τους λαούς να σκοτώνονται μεταξύ τους «για τ’ αφέντη το φαΐ». Όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί «διαπαιδαγωγούνται» διά της κρατικής προπαγάνδας ώστε να υπερασπίζονται τα ψεύτικα «εθνικά τους δίκαια» και στο τέλος να γίνεται ένας πόλεμος και να σκοτώνονται φτωχοί άνθρωποι από όλες τις πλευρές, για να αβγατίσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές των κρατών. Οι οποίοι καπιταλιστές μπορεί να βάζουν τους άλλους να πολεμάνε, οι ίδιοι όμως δεν πολεμάνε ποτέ, προτιμώντας τις βίλες και τα κότερά τους. Αυτή τουλάχιστον είναι η ιστορία του καπιταλισμού του τελευταίου αιώνα.

4 Σχόλια

  1. Πώς είχε το σύμφωνα με τον αρθρογράφο τουλάχιστον «εθνικιστικό γκράφιτι»; Από το κείμενο προκύπτει ότι εμφάνιζε μια ελληνική σημαία και το σύνθημα «η Μακεδονία είναι ελληνική». Αν είναι έτσι, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «εθνικιστικό γκράφιτι», ακόμα κι αν το έγραψαν εθνικιστές τύπου Χρυσής Αυγής. Το δε «αντιεθνικιστικό σύνθημα» που σκέπασε το γκράφιτι είναι όντως αντιεθνικιστικό αλλά μόνο στο επίπεδο της πολιτικής θεωρίας και φιλοσοφίας. Για τον παρόντα ιστορικό χρόνο, και για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στο μέλλον, είναι απλώς α-εθνικό. Κάτι που συνιστά στρώσιμο κόκκινου χαλιού για να συνεχίσει την προέλασή της η ΧΑ.

  2. ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ

    Ατυχώς, διάβασα το κείμενο, αλλά εστειλα το προηγούμενο σχόλιο χωρίς να έχω προσέξει τη φωτογραφία. Έτσι, αυτό που έγραψα περί έμμεσης πληροφόρησης για το πώς ήταν το γκράφιτι ισχύει μόνο κατά το ήμισυ (για το σύνθημα). Mea culpa για το άλλο μισό.

  3. Φίλοι του Κόκκινου Νήματος,

    Είναι η δεύτερη φορά που με υποχρεώνετε να σας πω ότι δεν έχει κανένα νόημα να διατηρείτε από τη μια ανοιχτά τα σχόλια, κάτι θετικό, αναμφίβολα, και, από την άλλη μεριά, να μην καταδέχεστε να ανταλλάξετε ούτε δυο κουβέντες με οποιονδήποτε άνθρωπο δεν συμμερίζεται καθ’ ολοκληρία τις πολιτικές απόψεις σας. Δεν έστειλα το σχόλιο που έστειλα για να σας «την πω», ούτε για να δω το ονοματάκι μου στην οθόνη. Για να γίνει κουβέντα το έστειλα.

    Κρίμα.

  4. Καλέ μου φίλε G700, τώρα είδα το σχόλιο σου, είμαι ο αρθρογράφος. Δεν το κάνουμε επίτηδες, είναι γιατί δεν έχουμε τον οργανωτικό μηχανισμό για να παρακολουθουμε και να απαντάμε, όπως βλέπεις με το ζόρι αρθρογραφούμε. Τα σχόλια είναι απαραίτητα ουτως ή άλλως για να έχουμε μια στοιχειώδη επαφή με τον έξω κόσμο, να ξέρουμε τους προβληματισμους των αναγνωστών (αρκεί … να τους διαβάζουμε), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γινει και φόρουμ διαλόγου ένα σάιτ- εμείς πάντως σίγουρα δεν μπορούμε να το σηκώσουμε. Σεβαστή η άποψη σου για τον χαρακτηρισμό του γκράφιτι, πάντως κατά τη δική μου γνώμη το επίδικο ήταν η υπεράσπιση πιτσιρικάδων απέναντι στη φασιστική τρομοκρατία. Στο πώς χαρακτήρισα το γκράφιτι, δέχομαι την κριτική. Η γνώμη μου ειναι ότι προκειται για εθνικιστικό γκράφιτι (ελληνικη σημαία, μεγαλέξανδρος, η μακεδονία είναι ελληνική). Σαφώς εγώ αν έγραφα σύνθημα πάνω στο γκράφιτι (δεν θα το έκανα, αλλά λέμε τώρα) θα έγραφα άλλο σύνθημα και όχι τόσο γενικό-φιλοσοφικό-αλλά θεωρώ ότι δεν ειναι εδώ η ουσία. Συντροφικά.

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.