ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΗΨΗΣ ΓΣΕΕ: Ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο

image_pdfimage_print

 προδημοσίευση από την εφημερίδα «Κόκκινο Νήμα» νο. 10

Τα 100 χρόνια από την δημιουργία της ΓΣΕΕ (Οκτώβρης 2018) γιορτάστηκαν πολύ άδοξα με το 37ο Συνέδριο να διαλύεται και στη Ρόδο στις 4 Απρίλη από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ με πλήθος καταγγελιών για νοθείες και απροκάλυπτο εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα με τη μη διεξαγωγή του συνεδρίου της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων τον Φεβρουάριο πάλι από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, παρόλο που χρησιμοποιήθηκαν από τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας ιδιωτικοί σεκιούριτι και μπράβοι. Το ίδιο σκηνικό είχαμε και στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ που είχε προγραμματιστεί στις 14-17 Μάρτη στην Καλαμάτα, όπου το ΠΑΜΕ δεν επέτρεψε να διεξαχθεί με κατηγορίες προς την συνδικαλιστική πλειοψηφία της συνομοσπονδίας για συνδικαλιστική μαφία.

Είναι γνωστά σε πολύ κόσμο αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη ΓΣΕΕ, η ηγεσία της οποίας έχει γίνει μία ομάδα που ενδιαφέρεται μόνο για την διατήρηση των προνομίων της και έχει αποκοπεί από τους εργαζόμενους, τους οποίους υποτίθεται εκπροσωπεί. Μια ηγεσία που έχει συνταχτεί πλήρως με τους ταξικούς αντιπάλους μας, με το κεφάλαιο, τις μνημονιακές κυβερνήσεις και την ΕΕ.

Στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι που είναι εγγεγραμμένοι στα συνδικάτα είναι κάτω του 10% και από αυτούς το συντριπτικό ποσοστό είναι στις (πρώην) ΔΕΚΟ και στις τράπεζες. Εκεί κυριαρχούν ακόμα οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, λόγω των παλιών σχέσεων με την πολιτική εξουσία και των ρουσφετολογικών πολιτικών που ασκούσαν. Στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα με εξαίρεση κάποια συνδικάτα επιχειρησιακά ή κλαδικά κυριαρχεί το χάος. Ειδικά στους εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία εκπροσώπηση συνδικαλιστική.

Δυστυχώς στα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ η ηγεσία της ήταν ελάχιστες φορές ταυτισμένη με τις ανάγκες των εργαζομένων που εκπροσωπούσε. Αυτό αποδεικνύεται για άλλη μια φορά και τώρα. Εν μέσω των μνημονίων η ΓΣΕΕ διαρκώς δυσκόλευε και κωλυσιεργούσε για τη διοργάνωση απεργιών και κινητοποιήσεων, που όμως το μαχητικό κίνημα που ήταν τότε στους δρόμους κατάφερνε έστω και με δυσκολίες να την σέρνει σε αυτές. Μάλιστα ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Γ. Παναγόπουλος δέχτηκε προπηλακισμούς από εργαζόμενους για την απραξία του.

Το ήθος και το στυλ της γραφειοκρατικοποίησης της ΓΣΕΕ το δείχνει προς τα έξω και ο πρόεδρος της, ο οποίος είναι υψηλόβαθμο διευθυντικό στέλεχος του ομίλου της ΕΤΕ με μισθό και μπόνους δεκάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως, όπου συμμετέχει και σαν μέλος στο ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας, καθώς επίσης και στο ΔΣ του ΟΑΕΔ, της ΔΕΗ, της ΟΚΕ (Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής στην Ελλάδα και στην ΕΕ) κα. Πολλά δημοσιεύματα αναφέρουν ότι οι ετήσιες απολαβές του κυμαίνονται από 110.000έως 150.000 ευρώ ετησίως!

Ο οποίος κυκλοφορεί με συνοδεία φουσκωτών της ΠΑΣΚΕ, μπράβων, αστυνομίας-ΜΑΤ ή εργοδοτικών συνδικαλιστών (μεταλλωρύχοι Σκουριών)! Κάτι που επεδίωξε και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, που ζητούσε δημόσια την “προστασία” της αστυνομίας, ενώ χρησιμοποίησε και μπράβους.

Το πόσο “ενδιαφέρονται” για τους εργαζόμενους το δείχνουν επίσης με την διαρκώς αυξανόμενη τάση για συνδικαλιστικό τουρισμό σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων για τα συνέδρια, που πρέπει να συζητάνε τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Έτσι μετά τον Αστέρα Βουλιαγμένης το 2007 και άλλα πολυτελή ξενοδοχεία, είχαμε φέτος το Ρόδος Παλλάς, να έχει κερδίσει τις καρδιές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όπου επιλέχτηκε για δεύτερη φορά (μετά το 36ο Συνέδριο το 2016), μόνο για την διεξαγωγή των εκλογών, σπαταλώντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ!

Έχοντας διαρρήξει τις σχέσεις της με τους εργαζόμενους οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ ξέρουν ότι τα προνόμια τους εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις και τους εργοδοτικούς φορείς, γι΄ αυτό γίνονται οι καλύτεροι υπηρέτες τους. Δεν τους απασχολεί η ένταξη στα συνδικάτα περισσότερων εργαζομένων.

Οι εισφορές των εργαζομένων από την Εργατική Εστία που δίνονται στη ΓΣΕΕ για τις οικονομικές της ανάγκες καθορίζονται από το κράτος, όπως επίσης και οι χρηματοδοτήσεις μέσω κοινοτικών κονδυλίων για διάφορα προγράμματα και έρευνες, που δίνονται ανεξέλεγκτα και μόνο για αυτά κόπτονται

Οπότε η ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ομάδα ΣΥΡΙΖΑ-Βασιλόπουλου, δεν έχουν πρόβλημα αν σε πολλές τράπεζες και επιχειρήσεις, τα συνδικάτα είναι εργοδοτικά, δηλ. έχουν στηθεί και ελέγχονται από τα αφεντικά ασκώντας πιέσεις προς τους εργαζόμενους για να εκλεγούν οι εκλεκτοί των ιδιοκτητών και των μετόχων.

Σε πολλά συνδικάτα συμμετέχουν εργοδότες, διευθυντικά στελέχη και golden boys, που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς και στις εκλογές κατεβαίνουν υποψήφιοι κατά παράβαση του 1264/82.

Το πιο κλασσικό παράδειγμα μαζικής νοθείας όμως της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι τα σωματεία-σφραγίδες, δηλ. συνδικάτα που έχουν κάποιους για διοίκηση και “κάλπικᔨμέλη που υποτίθεται ψηφίζουν για να εκλέξουν αντιπροσώπους στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα. Ή σωματεία υπαρκτά που έχουν κάποιες εκατοντάδες ή χιλιάδες επιπλέον μέλη που υπάρχουν μόνο στους εκλογικούς καταλόγους.

Φυσικά υπάρχουν και “απλές” νοθείες αποτελεσμάτων είτε με περιφερόμενες κάλπες είτε με αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος.

Τα ψεύτικα μέλη, τα σωματεία-σφραγίδες, τα συνδικάτα που ελέγχονται από τους εργοδότες και οι αντιπρόσωποι που εκλέγονται με βάση τα ρουσφέτια διαμορφώνουν δυστυχώς αυτούς τους συσχετισμούς στην ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Το ΠΑΜΕ από την άλλη μεριά αποτελεί σημαντική δύναμη στη ΓΣΕΕ και προσπαθεί να ανεβάσει τα ποσοστά του χρησιμοποιώντας και αυτό αρκετές φορές αθέμιτα μέσα. Χρησιμοποιεί κυρίως τα επιπλέον εγγεγραμμένα ψεύτικα μέλη στα συνδικάτα που ελέγχει και κάποιες φορές συνδικάτα-σφραγίδες. Όταν του έχει δοθεί ευκαιρία “πετάει” έξω από συνδικάτα δυνάμεις και συνδικαλιστές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Όμως τα περισσότερα συνδικάτα που ελέγχει το ΠΑΜΕ είναι υπαρκτά και κάνουν δράσεις στους χώρους που παρεμβαίνουν και δεν έχουν επαφές και συνδιαλλαγές με κυβερνητικούς και εργοδότες. Είναι ξεκάθαρο ότι την ευθύνη για αυτή την κατάσταση σήψης και διαφθοράς στη ΓΣΕΕ την έχει η εργοδοτική-κυβερνητική πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Ομάδα Βασιλόπουλου που συνδιοικούν.

Άμεση λύση στο αδιέξοδο!

Το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει τώρα η ΓΣΕΕ δεν θα λυθεί εύκολα. Το ΠΑΜΕ δεν ζητάει διορισμό Διοίκησης από τα δικαστήρια, αλλά πλέον το πιο πιθανό σενάριο είναι να συμβεί αυτό.

Διορισμένη διοίκηση είχε η ΓΣΕΕ το 1985, όταν η πλειοψηφία της (μέρος της ΠΑΣΚΕ και δυνάμεις της Αριστεράς), αποφάσισε τότε απεργία κόντρα στην πολιτική λιτότητας Παπανδρέου-Σημίτη και κόντρα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μεθόδευσε τις διαδικασίες και με παράνομες αποφάσεις δικαστηρίων, διόρισε νέα διοίκηση στη συνομοσπονδία, που ήταν απεργοσπαστική.

Βέβαια το ΠΑΜΕ έχει προσφύγει για διορισμό Διοίκησης στην ΟΙΥΕ και σε κάποια Εργατικά Κέντρα, παρόλο που δηλώνει ότι δεν το επιθυμεί για τη ΓΣΕΕ.

Η όποια διορισμένη διοίκηση υπάρξει, θα είναι υποχρεωμένη να πάει σε συνέδριο με τους ίδιους αντιπροσώπους. Πάντως και να διαγραφούν οι σύνεδροι που ζητάει το ΠΑΜΕ ή να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός στο θέμα αυτό, δεν θα αλλάξουν οι συσχετισμοί και το πρόβλημα εκφυλισμού της ηγεσίας της ΓΣΕΕ δεν θα λυθεί έτσι.

Επίσης οι εργαζόμενοι πρέπει να διαφυλάξουμε τα συνδικάτα από την εμπλοκή της αστικής δικαιοσύνης σε αυτά, που εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς έχουν αυξημένα καθήκοντα προκειμένου να αλλάξουν αυτή την κατάσταση, που δημιουργεί αλγεινή εντύπωση στους εργαζόμενους και τους αποστρέφει περισσότερο από τα συνδικάτα.

Είχαν γίνει προσπάθειες από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης της Συνομοσπονδίας η ΓΣΕΕ να είναι των εργατών και όχι των εργοδοτών. Από τη δημιουργία της Ενωτικής ΓΣΕΕ, όταν διέγραψαν τους κομμουνιστές από τη ΓΣΕΕ στη δικτατορία Πάγκαλου το 1929, με τον ΕΡΓΑΣ το 1946 λίγο πριν τον Εμφύλιο, με τις 115 ΣΕΟ τη δεκαετία του 1960, μέχρι το 1985 και την παράλληλη διοίκηση της ΓΣΕΕ.

Ένα δίκτυο μαχητικών, αριστερών παρατάξεων, συνδικάτων και αγωνιστών, που θα κάνει συστηματική δουλειά στη βάση για τους εργαζόμενους, θα μπορούσε σταδιακά να αποτελέσει ένα αντίπαλο δέος απέναντι στην εκφυλισμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και μέσω της συμμετοχής περισσοτέρων εργαζομένων στα συνδικάτα, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να θέσουμε στο περιθώριο τους διεφθαρμένους γραφειοκράτες.

Στον αντίποδα όσων διεξάγονται στα σαλόνια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας βρίσκονται και βρίσκονταν εκατοντάδες μαχητικά σωματεία με εργαζόμενους που δίνουν και έδωσαν αγώνες και αίμα για τα δικαιώματα τους. Ας αποτελέσουν οδηγό μας οι εκατοντάδες νεκροί του εργατικού κινήματος, την μνήμη και τους αγώνες των οποίων τιμούμε την 1η Μάη.

Κι ας γίνει αυτή η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, αφετηρία για ανατροπές προς όφελος της εργατικής τάξης!

ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΤΑΞΙΚΑ – ΟΧΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ Ή ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΑ

1 Σχόλιο

  1. Πέρα από ευχές ( ), δεν καταλαβαίνω, στο δια ταύτα τι προτείνεται.
    Υπάρχει μια κατάσταση – γόρδιος δεσμός που χρειάζεται άμεση απάντηση – λύση.
    Οι οργανωμένες συλλογικότητες των εκμεταλλευομένων στο εμφανές και πλειοψηφικό τους μέρος (2βάθμια & 3βάθμια όργανα στο συνδικαλιστικό επίπεδο, αριστερά και “αριστερά” κόμματα και κομματάκια στο πολιτικό επίπεδο), έχουν υποστεί τεράστια απαξία. Αυτό συνέβη, όχι από την επίθεση των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, αλλά από την πλέουσα μιας γενιάς ανικανότητα να δώσουν διέξοδο, έστω και αναπόδραστα μερική ή προσωρινή στο συνδικαλιστικό επίπεδο.
    Για να επικεντρωθώ στο θέμα μας, oι συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα έχουν παγιώσει πανθομολογουμένως μία ταυτότητα (πολιτική-οργανωτική-οργανική) περισσότερο κρατικοδίαιτη και παρασιτική παρά ενδιάμεση – διαμεσολαβητική. Αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο του ιστορικού προτσές του μετεμφυλιακού κράτους κλπ, όσο και του χαμηλού σχετικά όγκου της μισθωτής εργασίας στην (ιδιότυπα «μερικώς και ανισόμερα» αναπτυσσόμενη) ελληνική οικονομία (προσοχή, δεν υποβαθμίζω-ακυρώνω το «καθ’ημάς» συντριπτικό ειδικό βάρος).
    Σε μια «ανεπτυγμένη» οικονομία οι έχοντες «εξαρτημένη σχέση εργασίας», παραμονές των μνημονίων, ήταν κάτι λιγότερο του μισού του ενεργού πληθυσμού, όταν στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό κυμαίνεται μεταξύ 83-94 % . Η διευκόλυνση μιας περιορισμένης ταξικής κινητικότητας δεν έκανε μονόδρομο την προσπάθεια αντιμετώπισης των συνδικαλιστικών «εμποδίων» για πλείστα όσα πληβειακά και πρωτοπόρα στοιχεία.
    Για όσους έχουν σχέση με μαζικούς χώρους ένα μεγάλο κομμάτι συναδέλφων (όχι κατ΄ανάγκη μειοψηφικό) με τους οποίο νοιώθουμε κάποια συγγένεια πολιτική – πρακτική – πολιτισμική, απέχει εμφαντικά από την οργανωτικότητα των συνδικάτων ακόμα και σε α΄θμιο επίπεδο.
    Συνοψίζοντας, το επίθετο “συνδικαλιστής” (καταρχήν εργάτης, αλλά και αγρότης-μικροαστός ή φοιτητής) έγινε όνομα – επάγγελμα και απέκτησε παράγωγα άλλα ονόματα, επίθετα, επιρρήματα κλπ. πάντα με αρνητικό πρόσημο (π.χ. συνδικαλισμοί – “συνδικαλιές”).
    Ο οργανωτικός ξεφτιλισμός που ξεκινάει από τα σωματεία σφραγίδες και τα λιγότερο ή περισσότερο πλαστά μέλη και συνεχίζει με περιφερόμενες κάλπες και παροχές (επιδόματα, εισιτήρια, κατασκηνώσεις) κατά την ψηφοφορία (πρακτικές και του ΚΚΕ για να μην ξεχνιόμαστε), αναδύεται στην επικαιρότητα ως κορυφή του παγόβουνου στα ανεκδιήγητα συνέδρια της ΓΣΕΕ και στις ανεκδιήγητες ηγεσίες της ( με τις οποίες και τα συνέδριά τους δεν είχε πρόβλημα το ΚΚΕ στην καραμανλική ΓΣΕΕ κόντρα στα εργοστασιακά σωματεία που έστηναν «αριστεριστές» και Πασόκοι αγωνιστές τότε, για να μην ξεχνιόμαστε again).
    Το οργανωτικό πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί στην δικιά μας ζωή και ο οργανωτικός «μεταρρυθμισμός» αποδεικνύεται ανέφικτος, άρα το, ας πούμε, πρόχειρο συμπέρασμά μου επί του οργανωτικού είναι σεπαρατισμός – δημιουργία νέων οργανωτικών δομών αλλότριων και ανταγωνιστικών με τις υπάρχουσες και με πιο ολοκληρωμένο περιεχόμενο στην οργάνωση της ζωής και των άμεσων συμφερόντων όσων μισθώνουν την εργατική τους δύναμη.
    Επιτελεύτειο
    Ανοίγω forum ελπίζω…

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.