Οι ρίζες της επικίνδυνης αφύπνισης του εθνικισμού

image_pdfimage_print

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Τεράστιες οι ευθύνες µιας κάποιας «αριστεράς» στην εθνικιστική, µισαλλόδοξη και αντιδραστική επανεµφάνιση της άκρας δεξιάς ευρέος φάσµατος

Η περίοδος που ο Αλέξης Τσίπρας αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωµία των µαθητικών καταλήψεων εναντίον του νόµου Κοντογιαννόπουλου και της γενικότερης, νεοφιλελεύθερης πολιτικής της τότε κυβέρνησης της Ν∆ επικρίνεται από το πολιτικό και δηµοσιογραφικό κατεστηµένο της χώρας σαν ανώµαλη και πολιτικοοικονοµικά επιζήµια. Οι καταλήψεις και γενικά οι κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στην πολιτική της προδροµικά νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αποτιµώνται σαν… τροχοπέδη για τη χώρα, που έτσι δεν… ευτύχησε να έχει από τότε πλήρες µνηµόνιο προτού εµφανιστεί το «κανονικό». Μέχρι να προσχωρήσει στο νεοφιλελεύθερο και µνηµονιακό στρατόπεδο, ο Τσίπρας άκουγε συχνά τον µειωτικό και απαξιωτικό χαρακτηρισµό του «προέδρου του δεκαπενταµελούς», σαν δήθεν φαρµακερή υπενθύµιση του πολιτικού και αγωνιστικού του παρελθόντος.

Τα στερνά, βέβαια, νικούν τα πρώτα – είναι νόµος της ζωής. Πάντως τότε, οι (παρα)κρατικοί πυρήνες της δεξιάς και της άκρας δεξιάς ήταν, φυσικά, έξω και όχι µέσα στις καταλήψεις, και κυβερνητικά υποκινούµενοι και κατευθυνόµενοι – όχι ότι έχει αλλάξει κάτι και πολύ, αλλά σε αυτό θα επανέλθω παρακάτω. Με καδρόνια, µε δοκάρια, µε στιλέτα και σιδερολοστούς συγκεντρώνονταν και φωνασκούσαν έξω από τις καταλήψεις τα απολειφάδια της χίτικης δεξιάς. Προσπαθώντας ανεπιτυχώς να σκορπίσουν το φόβο στους µαθητές και να κλονίσουν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Και κάπου εκεί, µεταξύ άλλων τερατωδών και άθλιων σκηνικών, δολοφονήθηκε και ο Νίκος Τεµπονέρας, για να µην ξεχνιόµαστε.

Κοντά τριάντα χρόνια µετά, η άκρα δεξιά ευρέος φάσµατος, από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή έως τη σκληροπυρηνική πτέρυγα της Ν∆, προσπαθεί να φτιάξει κατ’ αρχάς «αντικυβερνητικό», αλλά κυρίως αντι-αριστερό και αντικοµµουνιστικό κλίµα, µε αφορµή το µακεδονικό, µεταχειριζόµενη τα πάλαι ποτέ κατακριτέα, τα πάλαι ποτέ ανώφελα, τα πάλαι ποτέ πολιτικοοικονοµικώς επιζήµια µέσα αγωνιστικής πάλης.

Καταλήψεις λοιπόν σε ορισµένα σχολεία, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας, χωρίς πραγµατικό πολιτικό έρεισµα, χωρίς κυρίως µαζικότητα -και ας προσπαθούν ορισµένοι χρήσιµοι ηλίθιοι να κάνουν και εδώ το άσπρο, ναζιστικό µαύρο- και από την ανάποδη, µε ακαριαία αντιφασιστική δράση από τη µαθητιώσα νεολαία, ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο και µαχητικό µήνυµα. Όµως, το φαινόµενο χρήζει προσοχής, παρά την περιθωριακότητά του, καθώς προστίθεται στα γεγονότα και τα φαινόµενα δυναµικής επανεµφάνισης της άκρας δεξιάς στα δηµόσια πράγµατα – µετά από µια κάποια περίοδο «νηνεµίας» κυρίως λόγω της δίκης της Χρυσής Αυγής και των όσων συντριπτικών για τις δολοφονικές δραστηριότητες της οργάνωσης αποκαλύπτονται.

 

Το Μακεδονικό σαν αφορµή…

Το µακεδονικό αποτελεί ξανά την αφορµή για την εθνικιστική αντεπίθεση και την πλαστογράφηση όχι µόνο της ιστορίας αλλά και της καυτής ταξικής επικαιρότητας εν γένει. ∆εν είναι η πρώτη φορά. Και το 1992, έναν χρόνο µετά τις µεγαλειώδεις µαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι άνωθεν κυβερνητικές εντολές επιστράτευαν τους µαθητές και τα σχολεία στα συλλαλητήρια για το… όνοµα, που είχαν έντονο εθνικιστικό, ανθρωποφαγικό και µιλιταριστικό χρώµα – για να επαναλάβει την «πατάτα» το ΠΑΣΟΚ το 1994. Κάποιοι διοργανωτές και συνθηµατολόγοι αυνανίζονταν µε… γαλανόλευκα τανκς στα Σκόπια! Κατά τα άλλα η υπερήφανη, µικρά και έντιµος Ελλάς στήριζε ανέκαθεν τη… σταθερότητα και τη… µη αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια! Και, ας το υπενθυµίσουµε, τα συλλαλητήρια αυτά αποτέλεσαν τη βασική αιτία για να βρεθεί η Χρυσή Αυγή ανάµεσα στους συγκεντρωµένους και να στρατολογήσει στελέχη και µέλη, όπως για παράδειγµα έχει παραδεχθεί δηµόσια ο Γερµενής. Μια χαρά βόλεψε το µακεδονικό και το… όνοµα την επανασύσταση της εθνικοφροσύνης του κράτους και την παρασκηνιακή, δολοφονική δράση του παρακράτους τις τελευταίες τρεις, νεοφιλελεύθερες και ταξικά άγριες δεκαετίες της χώρας. Τι γυρεύουν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία «µας», reloaded! Γιατί, κατά τα άλλα, σας αρπάζουµε το πορτοφόλι και το υστέρηµα, µε κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

 

…και η Αριστερά

Το θέµα είναι τι δουλειά έχει µια κάποια «αριστερά» µέσα σε όλον αυτόν τον συρφετό. Τι δουλειά έχει να εµφανίζεται ως «πατριωτική» δύναµη «ευθύνης» και να απαγγέλλει όλη την πλαστογραφία της νεοφασιστικής εθνικοφροσύνης περί Μακεδονίας, αλυτρωτισµών, ονοµάτων, επιθέτων, σκοπιµοτήτων και συνωµοσιολογιών. Τι δουλειά έχει να λειτουργεί ως οιονεί «σκληρός» διαπραγµατευτής στο πλευρό της σηµερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Γιατί, στην πραγµατικότητα, αυτό συµβαίνει όταν βγαίνουν στο δρόµο και διαδηλώνουν οι µακεδονοεθνικόφρονες ή στέλνουν τα παιδάκια τους να κάνουν κατάληψη για το… όνοµα, και όχι, παραδείγµατος χάριν, για το αν έχουν πετρέλαιο στο σχολείο για να ζεσταθούν χειµωνιάτικα ή αν µαθαίνουν σωστά γράµµατα στα θρανία. Όλοι αυτοί δεν στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά παίζουν το διπλό παιχνίδι της, πουλώντας νταηλίκι, µπραβιλίκι και µίσος προς τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας όχι ως κρατική οντότητα, αλλά ως κοινωνία, µε τις εκεί οξείες ταξικές αντιθέσεις της. Και κάπως έτσι το εδώ κοµµάτι αυτής της «αριστεράς» ούτε που κατάλαβε τι έτρεξε µε το δηµοψήφισµα και την εκεί αποδοκιµασία της «συµφωνίας» και συνέχισε στον ίδιο, αυτοκαταστροφικό και ολισθηρό, κατηφορικό δρόµο.

 

Η άβολη αλήθεια

Και εδώ ερχόµαστε σε µια εξαιρετικά άβολη αλήθεια. Η εν Ελλάδι «αριστερά» αυτής της πάστας έχει προ πολλού πάψει να µελετά τους κλασικούς και τη θεωρητική και πολιτική κληρονοµιά της, και φυσικά, τα λάθη της, που επαναλαµβάνει µε εκνευριστική συνέπεια. Όταν, για παράδειγµα, καταφεύγουν οι φασίστες σε καταλήψεις, έπρεπε να χτυπούν καµπανάκια από το ναζιστικό παρελθόν, όταν ο Χίτλερ, ωµά και κυνικά, οµολογούσε στον «Αγώνα του» ότι θα είναι στρατηγική επιλογή του Εθνικοσιαλιστικού Κόµµατος να χρησιµοποιήσει µέσα πάλης και εµβλήµατα (η µαυροκόκκινη σβάστικα φτιάχτηκε µε αυτή την πρόθεση) της Αριστεράς, «για να σκορπίσουµε τη σύγχυση για τις πραγµατικές µας προθέσεις ανάµεσα στις τάξεις των εργατών, ώστε να τους ποδηγετήσουµε». Στις τάξεις των εργατών, και των υποψηφίων εργατών τού αύριο, τους µαθητές και τους φοιτητές τού σήµερα.

Στη Γερµανία της πρώιµης Βαϊµάρης, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, τα λεγόµενα «παιδιά της περιπλάνησης», τα περισσότερα ορφανά, άλλα, παιδιά άνεργων και κατεστραµµένων οικονοµικά και κοινωνικά οικογενειών την επαύριο της επαχθούς Συνθήκης των Βερσαλλιών, τα οποία ζυµώθηκαν συνειδησιακά µέσα στο κλίµα της συνωµοσιολογίας για την «πισώπλατη µαχαιριά», τη γενικόλογη σπερµολογία για την «µπολσεβικική συνωµοσία ενάντια στον Κάιζερ», τις µισαλλόδοξες επιθέσεις εναντίον των Εβραίων, των τσιγγάνων και των ψυχικά αναπήρων. Αυτή η γενιά, χονδρικά στελέχωσε τις συµµορίες της χιτλερικής νεολαίας και έγινε αργότερα κρέας στα κανόνια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου. Μια γενιά της απογοήτευσης και της κατήφειας, του κλίµατος µίσους και φρίκης και, φυσικά, γενιά στη σκιά της ήττας της επαναστατικής Αριστεράς, κάτω από τις ξιφολόγχες των ακροδεξιών Φράικορπς και τις επιδοκιµασίες της κυβερνώσας σοσιαλδηµοκρατίας του Έµπερτ.

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.