Οι ζοφερές και προπολεμικές διαστάσεις του Μακεδονικού

image_pdfimage_print

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η αναζωπύρωση του µακεδονικού ζητήµατος µε αφορµή τη συµφωνία των Πρεσπών υπήρξε η κατάλληλη – ιδανική αφορµή, προκειµένου ο αστικός πολιτικός κόσµος και ένα σηµαντικό κοµµάτι της «αριστεράς» να βρουν το έσχατο αποκούµπι τους ενόψει του δύσκολου και «µεγάλου» εκλογικού έτους 2019. Το σύνολο του αστικού, πολιτικού προσωπικού ταυτίζεται πια µε το µνηµόνιο, ως πρόγραµµα εφαρµοσµένου, πολεµικού καπιταλισµού, ως διαδικασία αργής και επώδυνης πτώχευσης της χώρας, κυρίως, ως πυρηνικό όπλο οικονοµικής εξόντωσης και κοινωνικής εξουθένωσης και περιθωριοποίησης της ελλαδικής εργατικής τάξης (Ελλήνων και ξένων εργατών και υπαλλήλων).

Σε αυτό το πλαίσιο και από τη στιγµή που το «όλον» των εν Ελλάδι αστών, δεξιών, κεντρώων, «αριστερών» δεν µπορεί και δεν θέλει να διαφωνήσει στο εσωτερικό του, στο οικονοµικό και κοινωνικό πεδίο, εν πολλοίς και ετεροπροσδιοριζόµενο από τις Βρυξέλλες (κοινή έδρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ) και την Ουάσιγκτον (πρωτεύουσα των ΗΠΑ και έδρα του ∆ΝΤ), το Μακεδονικό προβάλλει ως το «βολικό» σηµείο διαίρεσης ανάµεσα στις προεκλογικά σπαρασσόµενες µερίδες της αστικής, πολιτικής και οικονοµικής, τάξης. Και αυτό, έτσι ώστε να οικοδοµηθεί ένα τείχος ευκαιρίας ανάµεσα χονδρικά στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, που λογίζεται «µακεδονορεαλιστική», και την ευρύτερη (κεντρο-ακραία) ∆εξιά, που αυτοπροβάλλεται σαν «µακεδονόφρονη», στο κυνήγι των ψήφων και τη διαπάλη για την κυβερνητική εξουσία, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα -και όχι µόνο.

Η λάσπη και τα υπόλοιπα «οικοδοµικά» υλικά, τα οποία χρησιµοποιούνται, προέρχονται από τις πιο σκοτεινές και ανήλιαγες αποθήκες του ελλαδικού, πολιτικού και ιστορικού, παραχαρακτηρίου. Όλα τα εθνικιστικά, µισαλλόδοξα, φιλοπολεµικά και ανθρωποφαγικά, ανιστόρητα και κάλπικα επιχειρήµατα, που µολύνουν την πολιτική ατµόσφαιρα, δεν είναι καινούργια-αναπαλαιώθηκαν. Στον πυρήνα τους, συντηρούν την αυτοεικόνα ενός έθνους-ουραγού και ενός ελλαδικού µύθου τόσο ισχυρού και δηλητηριώδους όσο το περίφηµο τρίπτυχο της ∆εξιάς ευρέος φάσµατος (Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια). Η Ελλάς, που ακόµη και µετά την απότοµη οικονοµική καθίζηση και την ύφεση, η οποία εξαφάνισε το 25% του ΑΕΠ, παραµένει στις 35 µεγαλύτερες οικονοµίες της υφηλίου, η Ελλάς, που συµµετέχει από προνοµιακή θέση στους µείζονες πολιτικοστρατιωτικούς ιµπεριαλιστικούς σχηµατισµούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η Ελλάς, που διήλθε µία τουλάχιστον επιθετική δεκαετία βίαιης αναδιανοµής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των αστών και των επενδυτών-πειρατών, αυτή η ίδια Ελλάς, αφενός είναι, διαχρονικά και µόνιµα, «µικρά και έντιµος» στις διεθνείς, διπλωµατικές της σχέσεις απέναντι στους Βαλκάνιους και µεσογειακούς, γείτονές της και αφετέρου, διαχρονικά και µόνιµα, «απειλείται», πάλι από τους ίδιους γείτονές της!

∆υστυχώς -και για παράδειγµα- η Χάγη ή ο ΟΗΕ δεν λειτουργούν ως διεθνή, ψυχιατρικά άσυλα και καναπέδες µιας µεικτής οµάδας ψυχιάτρων µε ειδίκευση στις εθνικές σχιζοφρένειες. Η… απειλούµενη, µικρά και έντιµος µαζί µε τις ηγέτιδες τάξεις της, θα τους πρόσφερε άφθονο υλικό για δεκαετίες.

Στο πλαίσιο αυτής της νοσηρής (και εξωφρενικής) πολιτικής ατµόσφαιρας, η µεν «µακεδονορεαλιστική» πτέρυγα επιχειρηµατολογεί βάσιµα πως ως συγκυριακός, διπλωµατικός εκφραστής µέσω της κυβέρνησης Τσίπρα της «µικράς και εντίµου» κέρδισε στη συµφωνία των Πρεσπών σέρνοντας ουσιαστικά σε µια «σε περίοδο ειρήνης» συνθηκολόγηση την κυβέρνηση Ζάεφ, η δε «µακεδονόφρονη» ουρλιάζει, επειδή στην ίδια συµφωνία διαπιστώνει τάχα τον κίνδυνο… αλυτρωτικής απειλής (!) σε βάρος της κατά τα άλλα, µικράς και εντίµου, που είναι ο κυριότερος πια πυλώνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και τη Νοτιανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, το διαχωριστικό τείχος που χτίζεται ευκαιριακά και αποκλειστικά για την ψηφοθηρική εκστρατεία του πολυ-εκλογικού 2019, διαθέτει γέφυρα επικοινωνίας ανάµεσα στα δύο, φαινοµενικά, λυσσωδώς αντιµαχόµενα στρατόπεδα: τη γέφυρα του εθνικισµού και της εξυπηρέτησης των ελλαδικών, πολιτικών, οικονοµικών και στρατιωτικών συµφερόντων, στα Βαλκάνια και µε τις πλάτες κυρίως του ΝΑΤΟ. Το πραγµατικό, «εθνικό ζήτηµα», εποµένως, δεν είναι το… όνοµα ή η… γλώσσα ή η… εθνικότητα, αλλά ποια µερίδα του ελλαδικού αστισµού, κεντροαριστερή, µε αρχηγό τον Τσίπρα ή κεντροακροδεξιά, µε αρχηγό τον Μητσοτάκη, θέλει και µπορεί να επιβάλει «καλυτερότερα» (sic) την ελλαδική, περιφερειακή ηγεµονία στα Βαλκάνια και τη Νοτιανατολική Μεσόγειο. «Μικρά και έντιµος» και απειλούµενη… ηγεµονία! Και κάθε ηγεµονία, µόνο µέσα από εθνικιστική φρασεολογία και ανάλογες κορώνες προωθείται και επικοινωνεί µε τα πλήθη.

Μέσα σε αυτή τη νεοφανή διχοτόµηση, που τάχα υπερβαίνει πια και το «ξεπερασµένο» δίπολο µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο, πρέπει να ερµηνευτεί και η ουσιαστική εξαΰλωση εκείνων των (απο)κοµµάτων, όπως το Ποτάµι και οι ΑΝΕΛ, τα οποία ήταν οι κοµµατικές σηµαίες ευκαιρίας και ψήφου επιµέρους οµάδων συµφερόντων είτε του ιδιωτικού τοµέα (επιχειρηµατίες) είτε του βαθέος ελλαδικού κράτους (εκκλησία, στρατός, σώµατα ασφαλείας). Για να επιβιώσουν, πιθανότατα µόνο τα ηγετικά πρόσωπα και όχι οι ίδιοι οι σχηµατισµοί, θα αναλάβουν δορυφορικό ρόλο δίπλα ή και µέσα στα δυο νέα πολιτικά στρατόπεδα – των «µακεδονορεαλιστών» και των «µακεδονοφρόνων».

Όµως, µέσα από το τείχος και µε ράγες πάνω στη γέφυρα του εθνικισµού, περνά πλέον ένα τρένο µε σπασµένα φρένα – το τρένο της εµπέδωσης ενός κλίµατος γενικής «εθνικής µειονεξίας και ταπείνωσης», ένα κλίµα, για να θυµηθούµε ανάλογες και µαύρες ιστορικές σελίδες, «πισώπλατης µαχαιριάς» κατά της Ελλάδας και της Μακεδονίας «µας». Μέσα στο τρένο έχει επιβιβαστεί ένα, κακά τα ψέµατα, σηµαντικό κοµµάτι της ελλαδικής κοινωνίας, πάντοτε ευάλωτο και γαλουχηµένο στην ψευδή και κάλπικη «αφήγηση» της µικράς, εντίµου, απειλούµενης και, κυρίως, αδικηµένης Ελλάδας. Σε ένα από τα βαγόνια του, βρίσκεται και ένα τµήµα της ελληνικής «αριστεράς» («πλειοψηφία» ΛΑΕ, ΚΟΕ κ.τ.λ.) που διαπιστώνει… ήττες και προδοσίες και απειλές. Εθνικές ήττες και εθνικές προδοσίες…

Την ώρα που οι άγριες και δυσµενείς συνέπειες των µνηµονίων όχι µόνο δεν έχουν εκλείψει αλλά βαθαίνουν και απλώνονται στον ταξικό χώρο και τον πολιτικό και πραγµατικό χρόνο (έως το 2060!), σηµαντική µερίδα της «αντιµνηµονιακής» ελληνικής «αριστεράς» στοιχίζεται µε την πλέον ανεδαφική, χαλκευµένη και εν σπέρµατι προπολεµική ερµηνεία της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης.

Γιατί, εν τέλει, το Μακεδονικό και ο υπερχειλίζων εθνικισµός των ηµερών δεν θα σβήσουν εύκολα – στην ουσία είναι ο µακρύς πρόλογος για την προδιαγεγραµµένη επιδροµή και τις ανεξέλεγκτες περιπέτειες στη Νοτιανατολική Μεσόγειο, µε έπαθλο τα κοιτάσµατα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Εκεί όπου ο ελλαδικός εθνικισµός δεν θα µπορέσει απαραίτητα να επιβάλει συµφωνίες και συνθηκολογήσεις «σε περίοδο ειρήνης», ούτε καν µε τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και αυτή είναι η πιο ζοφερή διάσταση του Μακεδονικού όπως το αντιµετώπισαν, το αφηγήθηκαν και το διαστρέβλωσαν «µακεδονορεαλιστές» και «µακεδονόφρονες» δηµαγωγοί της εθνικής κάλπης και λαοπλάνοι των παραζαλισµένων από τη λιτοτηταρχία των µνηµονίων τηλεθεατών και παθητικών χρηστών του διαδικτύου. Ότι κατασκευάστηκε ξανά µια εθνικιστική «αφήγηση», ικανή να δώσει πρόσκαιρα και κρίσιµα εκλογικά και πολιτικά οφέλη στους πλέον άθλιους πλειοδότες της άκρας δεξιάς και κυρίως να προετοιµάσει ένα ευρύτερο πολεµικό κλίµα, ενόψει του διαµοιρασµού των υδρογονανθράκων στη Νοτιανατολική Μεσόγειο.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.