Εκεί που όλα υποτάσσονται στο χρήµα, και το χρήµα είναι ο καλύτερος τρόπος διάδοσης του ιού…
της Δ.Λ
Είµαι εργολαβική εργαζόµενη στον τραπεζικό τοµέα, όπου εργάζοµαι µαζί µε χιλιάδες άλλους/ες συναδέλφους/ισσες.
Στελεχώνοντας διευθύνσεις και καταστήµατα, οι εργαζόµενοι έρχονται σε καθηµερινή επαφή µε πελάτες, χρήµατα, επιταγές, έγγραφα από όλα τα µέρη της Ελλάδας, µε αµείωτους ρυθµούς εντατικής εργασίας ακόµα και εν µέσω πανδηµίας, χωρίς κανένα µέτρο προστασίας. Όταν είναι γνωστό ότι το χρήµα είναι ο καλύτερος τρόπος διάδοσης του ιού. Όσο για τα µέτρα που έχουν παρθεί ΚΑΙ σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους, είναι για κλάµατα.
Στα τραπεζικά καταστήµατα βρίσκεται ο µεγαλύτερος κίνδυνος για τους εργαζόµενους, αλλά και για τους πελάτες, καθώς είναι χώρος µαζικής προσέλευσης (η οποία γίνεται κανονικά) πελατών και ιδιαίτερα ηλικιωµένων. ∆εν υπάρχει φυσικός εξαερισµός, καθώς τα παράθυρα δεν ανοίγουν στα περισσότερα καταστήµατα. ∆εν έχουν τοποθετηθεί ακόµα προστατευτικά τζάµια και τα αντισηπτικά δε φτάνουν… ούτε για ζήτω. Οι συνάδελφοι ταµίες που µετράνε τα χρήµατα δεν είναι κατάλληλα προστατευµένοι µε ειδικές µάσκες και γάντια. Τα καταστήµατα συνεχίζουν να λειτουργούν ακόµα και σε περιοχές µε πολλά κρούσµατα όπως π.χ. στην Ηλεία. Κανένας µας βέβαια δε µπορεί να ξεχάσει πόσο εύκολα πριν από κάποια χρόνια λόγω των capital controls έκλεισαν οι τράπεζες για να προστατευτεί το χρήµα σαν αντικείµενο. ∆εν ισχύει προφανώς το ίδιο µε τη θανατηφόρα πανδηµία. Αποδεικνύεται για ακόµα µια φορά ότι οι ανθρώπινες ζωές υπαλλήλων και πελατών έχουν χαµηλότερη αξία από αυτή του χρήµατος.
Στις υπόλοιπες ∆ιευθύνσεις η ενηµέρωση των υπαλλήλων για τις εξελίξεις είναι µηδενική και η ανικανότητα των στελεχών να διαχειριστούν την κρίση και να προστατέψουν τους εργαζόµενους ολοφάνερη. Το µέτρο που εφαρµόστηκε, είναι η µετακίνηση υπαλλήλων σε διαφορετικά κτήρια (οι µισοί εδώ, οι άλλοι αλλού), η εκ περιτροπής εργασία και η τηλεργασία. Όχι όµως για όλους. Το υποτυπώδες αίσθηµα ευθύνης απέναντι στους εργαζόµενους διαφέρει ανάλογα µε τη σύµβαση εργασίας, καθώς δεν εφαρµόζονται τα ίδια µε το τακτικό προσωπικό προληπτικά µέτρα για τους ενοικιαζόµενους, π.χ. τηλεργασία. Οι ενοικιαζόµενοι και όσοι µένουν πίσω, γιατί δεν µπορούν να κάνουν διαφορετικά, προσέρχονται κανονικά στα κτήρια και είναι αυτοί οι οποίοι καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ακολουθώντας τις οδηγίες που δίνουν τα µεγαλοστελέχη από την ασφάλεια του σπιτιού τους. Το κύριο µέληµα των αφεντικών είναι να βγει η δουλειά και να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι εργασίες και όχι να προστατευτούν οι εργαζόµενοι!
Όλα δείχνουν πως τα δύσκaολα είναι εδώ και τα χειρότερα έρχονται. Από τη µία τα ελλιπή µέτρα προστασίας και από την άλλη η αβεβαιότητα για το αν θα έχουµε αύριο εργασία. Κανείς δεν ξέρει αν θα συνεχίσει να δουλεύει τον επόµενο µήνα, αν θα αλλάξουν οι συµβάσεις από πλήρους σε µερικής απασχόλησης και ποιος θα είναι ο µισθός µας.
Σε αυτές τις συνθήκες, οφείλουµε να δικτυωθούµε µε τους/τις συναδέλφους/ισσες, να συζητήσουµε τι µας συµβαίνει και να έχουµε τα µάτια και τα αυτιά µας ανοιχτά . Το σίγουρο είναι ότι η µάχη που έρχεται πρέπει να µας βρει στα σωµατεία µε όλους αυτούς που βράζουµε στο ίδιο καζάνι. Να οργανώσουµε συλλογικά τον αγώνα για το αύριο έχοντας στο σακίδιό µας εµπειρίες από τα χρόνια που πέρασαν.
Υποβολή απάντησης