Για το redtopia
Στο ρεπορτάζ του καλού site pandiera.gr, από τη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, διαβάσαμε την κριτική του αρθρογράφου στους φοιτητικούς συλλόγους, τα συνδικαλιστικά σχήματα και τις οργανώσεις της αριστεράς (ανάμεσά τους και η πολιτική οργάνωση “Κόκκινο Νήμα”) οι οποίες από την Καμάρα συγκρότησαν πορεία που άνοιξε τον αστυνομικό φραγμό, πέρασαν με πορεία από το Άγαλμα Βενιζέλου όπου ήταν σε εξέλιξη η συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της ΕΔΟΘ, φώναξαν συνθήματα κριτικής στον εργοδοτικό και υποταγμένο συνδικαλισμό, ενώθηκαν με μπλοκ αγωνιστικών συνδικάτων που βρισκόταν στη συγκέντρωση του ΕΚΘ όπως της Σιδενόρ και συνέχισαν την πορεία με κατάληξη το Βελλίδειο.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η μόνη ακραιφνής ταξική τακτική είναι εκείνη των συνδικαλιστικών και πολιτικών συλλογικοτήτων που επέλεξαν να αγνοήσουν τα υπόλοιπα συνδικάτα και τους εργαζόμενους που βρίσκονταν στο Άγαλμα Βενιζέλου, ακόμα κι εκείνα που τους τελευταίους μήνες έχουν πλούσια απεργιακή δράση, και να πορευτούν ανεξάρτητα χωρίς να έχουν την παραμικρή επαφή ακόμα και με τα πιο αγωνιστικά τους τμήματα. Δεν ξέρουμε αν η θέση αυτή απηχεί μόνο τις απόψεις του αρθρογράφου ή συνολικά των οργανώσεων και των σχημάτων που επέλεξαν τη στάση αυτή. Θα μας επιτρέψουν όμως οι σ. να διατηρήσουμε τη διαφωνία μας όσον αφορά την τακτική που μπορεί να απευθύνεται και να κερδίζει τις αγωνιστικές πρωτοπορίες των εργαζομένων που ακόμα δεν έχουν βγάλει τα ίδια πολιτικά συμπεράσματα με τους υπόλοιπους καθαρούς αντικαπιταλιστές. Αναρωτιόμαστε μάλιστα ποια η διαφορά αυτής της τακτικής των συντρόφων του ΝΑΡ, νΚΑ, σχημάτων των παρεμβάσεων, κ.λ.π. από εκείνα του ΠΑΜΕ που οργανώνει κάθε χρόνο ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία στη ΔΕΘ επιλέγοντας να παραμείνει αμόλυντο από κάθε άλλη δύναμη του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Όσον αφορά την πολιτική οργάνωση “Κόκκινο Νήμα”, είμαστε βέβαιοι πως η επαναστατική και αντικαπιταλιστική αριστερά, πρέπει να βρίσκει κάθε φορά τρόπους να έρχεται σε επαφή με τα αγωνιστικά κομμάτια της τάξης που έχουν διαφύγει των οργανωμένων δυνάμεών της και πως αυτή είναι η μόνη τακτική που έχει ελπίδες να φέρει σε επαφή τις αγωνιστικές με τις πολιτικές πρωτοπορίες, συγκροτώντας ένα ισχυρό μέτωπο δυνάμεων που τόσο έχει ανάγκη η τάξη μας στους καιρούς που ζούμε. Αν μάλιστα όλες οι δυνάμεις του “μπλοκ της Καμάρας” είχαν επιλέξει μια αντίστοιχη τακτική, ισχυριζόμαστε πως το ειδικό βάρος του ταξικού-αντικαπιταλιστικού πόλου θα ήταν πολύ μεγαλύτερο και πως θα μπορούσε να συσπειρώσει ακόμα μεγαλύτερο δυναμικό αντίστασης και ανατροπής, τόσο στην Καμάρα μια φορά το χρόνο όσο και αλλού, εκεί που καθημερινά η εργατική τάξη δίνει και θα δίνει τη μάχη.
Θανάσης Κούρκουλας, Πολιτική Οργάνωση Κόκκινο Νήμα
Υποβολή απάντησης