Με την Αριστερά ή με την Ελεύθερη Ελλάδα;

Φτω­χο­ποί­η­ση και συ­νέ­χι­ση των μνη­μο­νί­ων για τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία, εθνι­κι­σμός και σύν­νε­φα πο­λέ­μου στο Αι­γαίο, αντι­προ­σφυ­γι­κές και φι­λο­να­τοϊ­κές πο­λι­τι­κές, απο­θρά­συν­ση της Ακρο­δε­ξιάς, μια κυ­βέρ­νη­ση που εξυ­πη­ρε­τεί αδί­στα­κτα τα πα­ρα­πά­νω, μια Βουλή που στη συ­ντρι­πτι­κή της πλειο­ψη­φία απαι­τεί μια ακόμα χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή τους.  Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας λοι­πόν χρειά­ζε­ται επει­γό­ντως ένα αρι­στε­ρό αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό μέ­τω­πο για να ορ­γα­νώ­σει τις μάχες της ερ­γα­τι­κής τάξης απέ­να­ντι στη μι­ση­τή άρ­χου­σα τάξη, το κρά­τος και το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της.  Χρειά­ζε­ται ενό­τη­τα για να έχου­με πι­θα­νό­τη­τες νίκης , για να αλ­λά­ξου­με τον κόσμο αλλά και  την ίδια την Αρι­στε­ρά. Χρειά­ζε­ται μέ­τω­πο γιατί βα­δί­ζου­με από ήττα σε ήττα και η απο­γο­ή­τευ­ση βα­ραί­νει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο, γιατί έρ­χο­νται χρό­νια μπρο­στά μας που ο φα­σι­σμός κι ο πό­λε­μος θα κα­ρα­δο­κούν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο και πρέ­πει να αντι­στα­θού­με… Ο κό­σμος της φτώ­χειας συ­νε­χί­ζει να ψά­χνει προς τα Αρι­στε­ρά για απα­ντή­σεις . Και  ο κό­σμος μας χρειά­ζε­ται  πο­λι­τι­κό-εκλο­γι­κό ερ­γα­λείο για να δώ­σου­με τη μάχη απέ­να­ντι στον Τσί­πρα, τον Μη­τσο­τά­κη, τους νε­ο­να­ζί και τους διά­φο­ρους δο­ρυ­φό­ρους τους.

Γι αυτό ακρι­βώς είναι ση­μα­ντι­κό να επι­ση­μαί­νο­νται τα κακώς κεί­με­να της ηγε­σί­ας της ΛΑΕ, όσα δη­λα­δή  πάνε προς την αντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση από αυτήν του αρι­στε­ρού ερ­γα­τι­κού με­τώ­που.  Όπως ο χαι­ρε­τι­σμός του Π.Λα­φα­ζά­νη στην εκ­δή­λω­ση του «Με­τώ­που για μια ΕΛΕΥ­ΘΕ­ΡΗ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ» και της ΔΕΠΟΛ.

Υπάρ­χουν κι άλλες πα­ρό­μοιου πνεύ­μα­τος κι­νή­σεις το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα (ίσως ενό­ψει εκλο­γών;),  συ­νο­δεύ­ο­νται από ανά­λο­γη «πα­τριω­τι­κή» αρ­θρο­γρα­φία (Iskra, ΛΑΕ), ενώ επι­κυ­ρώ­θη­καν και από το τε­λευ­ταίο ΠΣ της ΛΑΕ (18/3) , που θέτει τη ΛΑΕ σε «εκλο­γι­κή ετοι­μό­τη­τα»  και ενέ­κρι­νε την απεύ­θυν­ση στις «πα­τριω­τι­κές δυ­νά­μεις» (μο­να­δι­κές δυ­νά­μεις που δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­καν στην ψη­φο­φο­ρία για την έγκρι­ση της πο­λι­τι­κής από­φα­σης ήταν αυτές της ΔΕΑ και του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου) . Αυτές οι κι­νή­σεις δεί­χνουν να εμπε­δώ­νουν για τη φυ­σιο­γνω­μία της ΛΑΕ μια κα­τεύ­θυν­ση που στο σή­με­ρα απω­θεί τις αρι­στε­ρές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, απο­θαρ­ρύ­νει τον κόσμο της Αρι­στε­ράς, εμπε­δώ­νει το Τ.Ι.Ν.Α., υπο­σκά­πτει ακόμα και την εκλο­γι­κή επι­τυ­χία της ΛΑΕ.

Προ­σω­πι­κή μου άποψη είναι ότι η ΛΑΕ πρέ­πει να δια­λέ­ξει τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό δρόμο, οπότε πρέ­πει να μοι­ρα­στώ τις σκέ­ψεις μου.

Mπο­ρεί λοι­πόν όντως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ να είναι σε­κτα­ρι­στι­κές δυ­νά­μεις. Μπο­ρεί και το κα­λύ­τε­ρο στίγ­μα να είχε δώσει η ΛΑΕ από το 2015 κι έπει­τα, αυτές οι δυ­νά­μεις να μην έρ­χο­νταν σε συ­νερ­γα­σία μαζί μας- έτσι θα ξε­σκε­πα­ζό­ταν κι ο σε­κτα­ρι­σμός τους. Όμως δεν θα μά­θου­με ποτέ «τι θα έκα­ναν αν…». Διότι η απεύ­θυν­ση στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ γί­νε­ται τε­λεί­ως προ­σχη­μα­τι­κή, όταν πας και χαι­ρε­τάς σε κι­νή­σεις τύπου ΕΠΑΜ ή Ελεύ­θε­ρη Ελ­λά­δα, όταν φι­λο­ξε­νείς άρθρα πα­ρο­μοί­ου πνεύ­μα­τος στο σάιτ σου κ.ο.κ.

Αν μην τι άλλο, υπάρ­χει αρ­κε­τή εμπει­ρία από τις «αμ­φί­πλευ­ρες» απευ­θύν­σεις και διευ­ρύν­σεις. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2012 έλεγε ότι θέλει να διευ­ρυν­θεί «προς ΚΚΕ- ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και προς την αρι­στε­ρή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία». Υπήρ­χαν από τότε φωνές προει­δο­ποί­η­σης για το τι μέλ­λει γε­νέ­σθαι από με­ριάς ΔΕΑ και Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας , ενώ φυ­σι­κά σή­με­ρα γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά τι ακο­λού­θη­σε: η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση που οδή­γη­σε στο τρίτο μνη­μό­νιο. Καμία αρι­στε­ρή δύ­να­μη δεν θα έμπαι­νε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν απλω­νό­ταν χείρα φι­λί­ας στα διε­φθαρ­μέ­να στε­λέ­χη του (πρώην) ΠΑΣΟΚ , και αντί­στρο­φα αν κά­ποιος ήθελε όντως τη συμ­μα­χία με την Αρι­στε­ρά δεν θα πρό­τει­νε συμ­μα­χία στην «Αρι­στε­ρή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία».

Του­λά­χι­στον η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε και μια δυ­να­μι­κή στα πο­σο­στά του και ένα γι­γά­ντιο κί­νη­μα μέσα στο οποίο κο­λυ­μπού­σε, άρα  είχε «έναν λόγο πα­ρα­πά­νω» να ρί­χνει  γέ­φυ­ρες σε κομ­μά­τια του συ­στή­μα­τος , καθώς … κιν­δύ­νευε όντως να κυ­βερ­νή­σει.

Σή­με­ρα, η ηγε­σία της ΛΑΕ απευ­θύ­νε­ται «αμ­φί­πλευ­ρα» προς «πα­τριώ­τες» και προς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Και μι­λώ­ντας για «πα­τριώ­τες», δεν μι­λά­με καν για αρι­στε­ρή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, αλλά για κομ­μά­τια του «πα­τριω­τι­κού Κέ­ντρου» ή και της «πα­τριω­τι­κής Δε­ξιάς».  Έτσι  μπο­ρεί εκ του ασφα­λούς να κα­τη­γο­ρεί την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ή το ΚΚΕ για σε­κτα­ρι­σμό, ισχυ­ρι­ζό­με­νη ότι οι μόνες δυ­να­τές διευ­ρύν­σεις είναι με τους πρώ­τους, αφού «οι δεύ­τε­ροι δε θέ­λουν». Μα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή η απεύ­θυν­ση στους «πα­τριώ­τες» είναι αυτή που δι­καιώ­νει τον σε­κτα­ρι­σμό των ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που επι­βε­βαιώ­νουν πόσο καλός είναι ο σε­κτα­ρι­σμός και τον εμπε­δώ­νουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο. Το δί­πο­λο σε­κτα­ρι­σμός-οπορ­του­νι­σμός δη­μιουρ­γεί έναν φαύλο κύκλο που με τη σειρά του οδη­γεί σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρο τέλμα την ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά. Γι’ αυτό τον λόγο βρι­σκό­μα­στε 2,5 χρό­νια μετά τις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές να συ­ζη­τά­με ξανά και ξανά για τις ανα­γκαί­ες συμ­μα­χί­ες στην Αρι­στε­ρά, αλλά ταυ­τό­χρο­να φαί­νε­ται να βρι­σκό­μα­στε πιο μα­κριά του­λά­χι­στον από ποτέ τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Με δε­δο­μέ­να λοι­πόν τα πα­ρα­πά­νω, πα­ρό­λο που η ηγε­σία της ΛΑΕ  θέλει να δεί­ξει πο­λυ­συλ­λε­κτι­κή απεύ­θυν­ση, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα  δεί­χνει ποιες συμ­μα­χί­ες προ­τι­μά­ει, και αυτές δεν είναι οι αρι­στε­ρές αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες.  Καμιά αρι­στε­ρή δύ­να­μη δεν θα προ­σεγ­γί­σει τη ΛΑΕ όταν απλώ­νε­ται χέρι φι­λί­ας στις Ελεύ­θε­ρες Ελ­λά­δες, κι αντί­στρο­φα αν κά­ποιος θέλει συμ­μα­χία με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να απευ­θύ­νε­ται ΚΑΙ στις Ελεύ­θε­ρες Ελ­λά­δες. Δεν γί­νε­ται ΚΑΙ ελεύ­θε­ρες ελ­λά­δες και ΝΑΡ-ΣΕΚ, όπως δεν γί­νε­ται ΚΑΙ Πού­τιν και διε­θνι­σμός, ΚΑΙ αντι­τουρ­κι­σμός και φι­λει­ρη­νι­σμός , ΚΑΙ ανά­πτυ­ξη με δραχ­μή και σο­σια­λι­σμός, ΚΑΙ εκλο­γο­κε­ντρι­σμός και κι­νη­μα­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες. Πάντα το δεύ­τε­ρο υπο­τάσ­σε­ται στο πρώτο. Το «απ’ όλα» στην πο­λι­τι­κή δεν απο­τε­λεί απλά «πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό­τη­τα» για να επι­τευ­χθεί ο όποιος στό­χος (να μπει η ΛΑΕ στη Βουλή, συμ­μα­χώ­ντας και με τον διά­βο­λο;) ,  συ­νή­θως, όπως έδει­ξε και η πρό­σφα­τη εμπει­ρία, είναι φε­ρε­τζές για συ­ντη­ρη­τι­κές ανα­δι­πλώ­σεις, που προ­ε­τοι­μά­ζουν  νέες απο­γοη­τεύ­σεις , «κω­λο­τού­μπες» και ήττες. Κι αν ο κα­θέ­νας δεν μι­λά­ει για τα κακώς κεί­με­να που αντι­λαμ­βά­νε­ται,  δεν θα αλ­λά­ξει ούτε ο κό­σμος, αλλά ούτε κι η Αρι­στε­ρά, ώστε  να γίνει αντά­ξια των κα­θη­κό­ντων της.