(σύνθημα σε τοίχο του Παρισιού)
Του Χάρη Παπαδόπουλου
Ο «πρόεδρος των πλούσιων» σε πανικό
Το έκτακτο διάγγελµα του Γάλλου προέδρου της ∆ηµοκρατίας το βράδυ της 10ης ∆εκέµβρη ήταν προαναγγελία πανωλεθρίας. Οι αυξήσεις 100 ευρώ στους µισθούς, η απαλλαγή από τη φορολογία των υπερωριών και των χαµηλότερων συντάξεων και τα ευχολόγια είναι πολύ λίγα για να κατευνάσουν την οργή του κόσµου. Ταυτόχρονα, είναι πάρα πολλά για να εκτελεστούν από τον προϋπολογισµό χωρίς νέους φόρους ή κοινωνικές περικοπές. Τα µέτρα που αναγκάστηκε να ανακοινώσει στο διάγγελµά του ο Μακρόν φαίνεται πως θα κοστίσουν έως 10 δισ. ευρώ στον προϋπολογισµό. Ο πρόεδρος δεν δήλωσε από πού θα τα αφαιρέσει. Την ίδια ώρα ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να επιστρέψει ο «Φόρος αλληλεγγύης του πλούτου».
Αυτόν το φόρο στις µεγάλες περιουσίες τον κατάργησε ο ίδιος ο Μακρόν. Η επαναφορά του θα µπορούσε να συνεισφέρει 4 δισ. στον προϋπολογισµό αποκλειστικά από τις τσέπες των πλούσιων. Αλλά ο επικεφαλής του γαλλικού κράτους, ακόµη και στριµωγµένος στον τοίχο από τους εξεγερµένους, δεν αποφασίζει να ενοχλήσει τους έχοντες και κατέχοντες ζητώντας τη συνεισφορά τους.
Για να κάνουµε τη σύγκριση: τη δεκαετία του ’30 ο Αµερικανός πρόεδρος Ρούζβελτ µπορούσε να αντιµετωπίσει τους µεγαλύτερους καπιταλιστές της χώρας, που ήταν εξαγριωµένοι µε την εξαγγελία του Νιου Ντηλ, λέγοντάς τους στα ίσα: «Κύριοι, καλύτερα να χάσετε τα καπέλα σας, παρά τα κεφάλια σας!». Αλλά συγκρίνουµε ανόµοια µεγέθη. Έναν ηγέτη της αστικής τάξης µε έναν ασήµαντο υπάλληλό της. Ο Μακρόν αποδείχθηκε Βοναπάρτης µε καρδιά λαγού.
Το διάγγελµα Μακρόν ήρθε πολύ αργά και ήταν πολύ αδύναµο για να αποτρέψει τις κινητοποιήσεις. Υπήρξε, όµως, εξαιρετικά χρήσιµο για να υπενθυµίσει σε όλη τη Γαλλία και τον κόσµο πως οι αυξήσεις στους µισθούς κερδίζονται µε σκληρές µάχες και όχι µε «εκκλήσεις για κοινωνικό διάλογο». Την ίδια ώρα έδειξε πως η πολιτική κυριαρχία του «ακραίου κέντρου» -του οποίου ο Μακρόν υπήρξε το εξέχον ευρωπαϊκό παράδειγµα- αποµένει ένα πουκάµισο αδειανό όταν κατεβαίνουν στο δρόµο οι µάζες.
Με έναν ηγέτη που στον ενάµιση χρόνο θητείας του ο κόσµος ζητεί µαζικά την παραίτησή του, δεν µπορούν η Γαλλία και η αστική της τάξη να πορευτούν πουθενά. Ο Μακρόν από σηµαία της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας µεταµορφώνεται σε παράγοντα ανασφάλειας και διχασµού για τους καπιταλιστές, στη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόµη και αν η Κοµισιόν δεχτεί να κάνει τα στραβά µάτια για τις αλχηµείες στον προϋπολογισµό που σηµαίνουν τα µέτρα Μακρόν, ήδη η Ιταλία του Σαλβίνι δηλώνει έτοιµη να κάνει το ίδιο µε τον δικό της.
Το καθεστώς «του νόµου και της τάξης» θα χρειαστεί σύντοµα να συσπειρωθεί γύρω από άλλη ηγετική φιγούρα.
Η Αριστερά ψάχνει ακόµη τον βηµατισµό της
Ένα δεξιό καθεστώς που υποχωρεί πανικόβλητο και εξαγγέλλει αυξήσεις στους µισθούς για να µην καταρρεύσει, θα έπρεπε να προκαλεί ενθουσιασµό και εγρήγορση µάχης στις ηγεσίες των αριστερών κοµµάτων και των συνδικάτων. Η πραγµατικότητα -δυστυχώς- είναι πολύ διαφορετική.
Το NPA και άλλες µικρότερες οµάδες της επαναστατικής αριστεράς ξεπέρασαν τον πρώτο δισταγµό και µπήκαν ένθερµα στις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων. Η επαναστατική αριστερά προσπαθεί να ενοποιήσει στον κοινό αγώνα κατά του Μακρόν τον ξεσηκωµό των σχολείων, αλλά και την αναταραχή στις πανεπιστηµιακές σχολές, µαζί µε όποιες κινητοποιήσεις εργαζοµένων αναπτύσσονται. Αλλά οι οργανώσεις αυτές είναι ολιγάριθµες. Έχουν αποδυναµωθεί κατά τα χρόνια που κυριαρχούσε η αποστράτευση και η ιδιώτευση. Και δεν έχουν αποκτήσει ακόµη γερούς δεσµούς µε εργατικούς χώρους.
Το κόµµα του Μελανσόν «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι το σχετικά µαζικό αριστερό κόµµα, που αγκάλιασε εξαρχής τα κίτρινα γιλέκα στηρίζοντας ξεκάθαρα τις κινητοποιήσεις τους. Οι οπαδοί του Μελανσόν βρίσκονται στα µπλόκα και τους δρόµους. Αλλά το κόµµα του Μελανσόν είναι πρωταγωνιστής µονάχα στις πράγµατι εντυπωσιακές τηλεοπτικές δηλώσεις του ίδιου. Ο Μελανσόν καλεί σαφέστατα το λαό στο δρόµο, αλλά δεν προτείνει κανένα σχέδιο, καµιά στόχευση, πέρα από το κοινοβουλευτικό τερτίπι της πρότασης µοµφής κατά του Μακρόν – που δεν θα έχει και κανένα αποτέλεσµα.
Για τον Μελανσόν υπάρχει µόνο ο «λαός». ∆εν φαίνεται να του περνά από το µυαλό πως ένα συγκεκριµένο κοµµάτι του λαού, η οργανωµένη εργατική τάξη, µπορεί να κάνει τη διαφορά στην ανατροπή του Μακρόν µε γενική απεργία και καταλήψεις. ∆εν υπάρχει καµιά κατεύθυνση για καλέσµατα στους εργατικούς χώρους.
Η ρητορική Μελανσόν ταιριάζει πολύ µε τον µέσο όρο συνείδησης του κόσµου που κατεβαίνει αγανακτισµένος στο δρόµο. Και επειδή τους εκφράζει περίπου όλους, δεν προσφέρει πρωτοπόρες ιδέες σε κανέναν.
Το Σοσιαλιστικό Κόµµα είναι αρκετά κλικ πιο οκνό και πιο ανυπόφορα κοινοβουλευτικό από τον Μελανσόν και φανερά τον ακολουθεί, θέλοντας και µη, στις πρωτοβουλίες του, διατυπώνοντας µόνο πιο ανιαρές και µπερδεµένες θέσεις. Εξάλλου, το Σοσιαλιστικό Κόµµα της Γαλλίας έχει τους πιο αδύναµους δεσµούς µε τα µέλη του από όλα ίσως τα αντίστοιχα κόµµατα της Ευρώπης. ∆εν έχει ιδιαίτερη σχέση µε τις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων. Και ούτε θα µπορούσε να έχει.
Όποιος δεν θέλει να ζυµώσει
Αλλά το κόµµα που έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό τις µέρες των κίτρινων γιλέκων είναι το µεγαλύτερο, σε αριθµό οργανωµένων µελών, σε όλη τη γαλλική Αριστερά: Το Κοµµουνιστικό Κόµµα.
Στην αρχή, κρύφτηκε πίσω από τη µεγάλη αριστερή οµοσπονδία συνδικάτων που ελέγχει, τη CGT. Στις πρώτες κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων η CGT κράτησε απαξιωτική στάση δηλώνοντας πως «τα µέλη της δεν θα πορευτούν στο δρόµο µαζί µε τους οπαδούς της ακροδεξιάς». Μάλιστα, αντέτειναν στα µπλόκα και τις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων τον «κοινωνικό διάλογο», µε αίτηµα αυξήσεις στους µισθούς και όχι τη µείωση της φορολογίας.
Όµως, τα κίτρινα γιλέκα όχι µόνο περιέλαβαν στα 42 αιτήµατά τους σηµαντική αύξηση µισθών και συντάξεων, αλλά πέτυχαν ήδη τις πρώτες αυξήσεις µέσω του ανυποχώρητου αγώνα. Έτσι, οι κινητοποιήσεις στο δρόµο προκάλεσαν στους συνδικαλιστές ηγέτες της αριστεράς κρίση και διχασµό.
Την Πέµπτη 6 ∆εκέµβρη και ενώ η αστυνοµία είχε ήδη ξεπεράσει τον εαυτό της σε όργιο καταστολής σε βάρος των µαθητών, η CGT, µαζί µε τις δεξιότερες συνδικαλιστικές συνοµοσπονδίες FO, CFDT και άλλες, εξέδωσαν κοινή διακήρυξη. Χωρίς να αναφέρει κουβέντα για το όργιο αστυνοµοκρατίας, η διακήρυξη τόνιζε: «Ο κοινωνικός διάλογος πρέπει επιτέλους να βρει τη θέση του σ’ αυτή τη χώρα» και «(…)κάνουµε κάλεσµα η κυβέρνηση να διασφαλίσει ασφαλείς διαπραγµατεύσεις και να ακουστούν οι διάφορες απόψεις µέσα στον κοινωνικό διάλογο, σε πανεθνικό επίπεδο (…)».
∆ύο ώρες µετά, η CGT εξέδωσε βιαστικά δική της διακήρυξη που καταδίκαζε την αστυνοµική βία, ενώ κάλεσε για «µέρα δράσης», δηλαδή κινητοποιήσεις χωρίς απεργία, για την Παρασκευή 14 ∆εκέµβρη. Γιατί τόση ραθυµία;
Είναι φανερό πως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της αριστεράς θυµάται καλά τα µαθήµατα του Μάη ‘68: Τότε, µετά τη νύχτα των «οδοφραγµάτων» της 10ης Μάη και το όργιο της αστυνοµικής βίας η CGT είχε καλέσει σε γενική απεργία µόλις για τις 13 Μάη, ελπίζοντας να εκτονώσει το κλίµα µε µια εντυπωσιακή χειρονοµία. Όµως, η εργατική τάξη µε τη γενική απεργία µπήκε σε κίνηση που εξελίχθηκε σε χιονοστιβάδα καταλήψεων εργοστασίων έως τα µέσα Ιούνη του 1968. Ήταν η πιο µαζική γενική απεργία στην Ιστορία.
Σήµερα οι γραφειοκράτες κωλυσιεργούν ελπίζοντας σε εκτόνωση. Αλλά το κρύο ντους της ηγεσίας προκάλεσε κίνηση στη βάση. Έτσι, σειρά παραρτηµάτων της CGT ενώθηκαν στο δρόµο στις 1 και 8 ∆εκέµβρη µε τα κίτρινα γιλέκα. Χαρακτηριστικά οι ανακοινώσεις τόσο της CGT Énergie Paris όσο και της κλαδικής οµοσπονδίας FNIC-CGT (εργαζόµενοι χηµικής βιοµηχανίας και πετρελαίου) είναι ιδιαίτερα καυστικές απέναντι στην προδοσία της ηγεσίας και καλούν σε «ταξικό πόλεµο» τα µέλη τους.
Το Γαλλικό Κοµµουνιστικό Κόµµα επιχειρεί πλέον να δείξει αντικυβερνητικό προφίλ, καταθέτοντας πρόταση µοµφής µαζί µε τον Μελανσόν και τους σοσιαλιστές. Και, πολύ σηµαντικότερο, περιφερειακοί σύµβουλοι και συνδικαλιστές του κόµµατος, ανακοινώνουν πως θα στηρίξουν µε την παρουσία τους τις κινητοποιήσεις των µαθητών για να τις περιφρουρήσουν από την αστυνοµία.
Και τώρα;
Το κίνηµα των κίτρινων γιλέκων είναι σε πορεία ανόδου και το κράτος του Μακρόν σε πανικό και υποχώρηση. Τα κίτρινα γιλέκα εδώ και βδοµάδες διαθέτουν το καλύτερο σύνθηµα για να ενοποιήσουν την οργή του κόσµου: «Μακρόν, παραιτήσου!». Όλη η Αριστερά δίστασε, προσπάθησε να ξεφύγει από την ευθύνη. Τελικά ακολούθησε το σύνθηµα γκρινιάζοντας και σέρνοντας τα πόδια της.
Όµως το σύνθηµα αυτό θέτει ωµά το ζήτηµα της εξουσίας.
Και η πολιτική κρίση στη Γαλλία έχει µόλις αρχίσει.
Υποβολή απάντησης