«Μένουμε σπίτι»: προστατεύοντας το απαξιωμένο σύστημα υγείας από τις ανάγκες των πολιτών

Γιατί τίποτε δεν είναι τυχαίο: ο «Τσιόδρας» σαν τοτεμική μορφή, η αρχική υποτίμηση του κινδύνου, η απουσία μέτρων και η έλλειψη υγειονομικού υλικού παρά τις προειδοποιήσεις, η απόσυρση των μέτρων αποστασιοποίησης όχι με αυστηρά ιατρικά κριτήρια αλλά για να ξαναλειτουργήσει ο καπιταλιστικός μηχανισμός παραγωγής και κατανάλωσης…

Μεταφράζουμε το ενδιαφέρον κείμενο γερμανικής ιστοσελίδας για την κρίση του κορωνοϊού στη Γερμανία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την ελληνική κατάσταση ΔΕΝ είναι συμπτωματική. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ακόμα και τα καθημερινά «διαγγέλματα» Τσιόδρα, αποτελούν πιστά αντίγραφα του γερμανικού μοντέλου, οπότε σε άλλα σημεία βλέπουμε εικόνες από το παρόν και σε άλλα πιθανές εικόνες από το άμεσο μέλλον…

#Mένουμε Σπίτι: Γιατί και πώς ο πληθυσμός έχει προστατεύσει το σύστημα υγείας από την «υπερφόρτωση»

Σημειώσεις για την «κρίση του κορωνοϊού»

μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος

1. Δεν υπάρχει τίποτα το ανεξήγητο όταν οι πολιτικά υπεύθυνοι παρουσιάζουν μια έρευνα κατά παραγγελία, που προειδοποιεί για νέα πανδημία του SARS, χωρίς να βγάζουν από αυτήν κάποια πρακτικά συμπεράσματα. Έτσι αγνοήθηκε ότι στη συγκεκριμένη έρευνα του RKI το 2013 υπήρχε η πρόταση για τη δημιουργία αποθέματος στοιχειωδών ιατρικών μέσων όπως προστατευτικές στολές, μάσκες και αναπνευστήρες, καθώς για τα αστικά συμφέροντα, που κυριαρχούν και στον τομέα της υγείας, ένα τέτοιο τόσο μεγάλο απόθεμα δεν αποτελεί τίποτα άλλο από «νεκρό κεφάλαιο» {…}

2. Για τις προστατευτικές μάσκες για τον πληθυσμό εξάλλου δεν έγινε καμία συζήτηση, κι αυτό πάλι για έναν απλό λόγο που σχετίζεται με την οικονομία της αγοράς: Σε αντίθεση με τα μέσα προστασίας για την τροφοδοσία των εργαζομένων στην Υγεία, όπου υπάρχει συνεχής ζήτηση, δεν υπάρχει η προσδοκία από την άρχουσα τάξη για κάποιο επιχειρηματικό συμφέρον από την παραγωγή μασκών για τον λαό. Διότι η ζήτηση μπαίνει πάνω απ’ όλα σε περιόδους κρίσης και ως γνωστόν δεν είναι προβλέψιμη, άρα δεν γίνεται καμία επένδυση πάνω στην παραγωγή τέτοιων μασκών. Γι’ αυτόν τον λόγο (οι μάσκες) δεν υπάρχουν στην αγορά, παρόλο που (σήμερα) υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Και πρώτη φορά δεν υπάρχουν ούτε στην Κίνα, παρόλο που η χώρα παράγει σε μεγάλους αριθμούς τέτοιες μάσκες για άλλους λόγους που σχετίζονται με τις πολιτικές υγείας, καθώς η χώρα θεώρησε επειγόντως απαραίτητες τις μάσκες για την ίδια εξαιτίας του ότι η κρίση του κορωνοϊού έπληξε και την ίδια σοβαρά. 

3. Δεν υπάρχει επίσης τίποτα που να μας κάνει εντύπωση στο γεγονός ότι οι πολιτικά υπεύθυνοι μετά το ξέσπασμα της επιδημίας χρειάστηκαν κάποιες εβδομάδες πριν αποφασίσουν να ανακηρύξουν τον «καταστροφικό κίνδυνο» για την Υγεία. Αυτό ναι μεν κινητοποίησε την κοινή γνώμη απέναντι στον ιό, αλλά αν κάτι τέτοιο γινόταν «πρόωρα» θα μπορούσε σε κάθε περίπτωση να οδηγήσει σε διεκδικήσεις που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία. Τελικά η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να δώσει προτεραιότητα στον περιορισμό της πανδημίας όταν εκτιμήθηκε ότι μπροστά στα ραγδαία αυξανόμενα κρούσματα το κόστος (για το σύστημα) του να μην παρθεί κανένα μέτρο αναμενόταν να είναι μεγαλύτερο από αυτό του να παρθούν περιοριστικά μέτρα από το κράτος για την επιχειρηματική ζωή.

4. Όταν λοιπόν ο υπουργός Υγείας της Γερμανίας μιλούσε στα τέλη Γενάρη για το θέμα, λέγοντας ότι ο κίνδυνος από τον νέο ιό SARS (τον Covid-19) για τον γερμανικό λαό είναι «περιορισμένος», κι ο επικεφαλής του ιδρύματος Ρ. Κοχ αποφαινόταν ότι ο εν λόγω ιός μάλλον «δύσκολα θα έφτανε»  στη χώρα, αυτό δεν αποτελούσαν αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης (δηλαδή δεν έλεγαν αυτό που πίστευαν). Ιδιαίτερα η έρευνα του RKI στην ανάλυση του δείκτη κινδύνου πριν 7 χρόνια, συμπέραινε ότι o νέος παθογόνος μικροοργανισμός από την Ασία θα εξαπλωθεί μαζικά σε όλο τον πλανήτη. Τέτοιες διατυπώσεις όπως οι προαναφερθείσες μάλλον περισσότερο αφορούσαν την πολιτική βούληση που υπήρχε αρχικά, να αντιμετωπιστεί ο νέος ιός ως μια επιδημία γρίπης, που δεν θα απαιτούσε μεγάλη κρατική παρέμβαση για τη δημόσια υγεία.

5. Τελικά, ως γνωστόν, η απόφαση της πολιτικής ηγεσίας άλλαξε και άρχισαν να δίνουν τον «αγώνα τους ενάντια στον κορωνοϊό» έχοντας μπροστά τους μια κατάσταση που δημιούργησαν οι ίδιοι, δηλαδή ένα σύστημα υγείας που δεν είναι προετοιμασμένο ούτε να ελέγχει ούτε να αντιμετωπίζει σωστά τους χιλιάδες προσβεβλημένους από τον ιό. Έτσι, πέρα από την ανησυχία για μια ανεξέλεγκτη εξάπλωση του ιού, υπάρχει και κάτι άλλο ουσιαστικό: πρέπει να ληφθούν μέτρα για να μην «υπερφορτωθεί» το δημόσιο σύστημα υγείας. Αυτό είναι ενδιαφέρον: Μόλις χρειαστούν επειγόντως οι υπηρεσίες του κρατικού συστήματος υγείας λόγω της ανεξέλεγκτης πανδημίας SARS, το σύστημα πρέπει να «προστατευθεί» από τις απαιτήσεις (και τις ανάγκες) του πολίτη.

6. «Μείνετε στο σπίτι» είναι επομένως το σύνθημα της κρατικής πολιτικής για την υγεία, μην προσέρχεστε στα νοσοκομεία και στα ιατρεία γιατί καραδοκεί «κίνδυνος μόλυνσης» (!), αλλά καλύψτε τις ανησυχίες σας μέσω μιας τηλεφωνικής γραμμής που «έχουμε δημιουργήσει για εσάς». Έτσι, οι δυνητικά μολυσμένοι (εκτός από τις διαγνωσμένες «δύσκολες περιπτώσεις») δεν λαμβάνουν ιατρική βοήθεια, ενώ τους ζητείται να διατηρήσουν την «απαραίτητη απόσταση» στις περιπτώσεις της επιτρεπόμενης εξόδου τους και να αποφύγουν να συνωστίζονται με άλλους – με εξαίρεση τις οικογένειες (τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους). Δεν διατίθενται μάσκες και απολυμαντικά μέσα για τον πληθυσμό. Οι μάσκες έχουν ήδη ανακηρυχθεί «άχρηστες» από τους πολιτικούς και τους ιατρικούς τους συμβούλους. Όμως αυτό που προκύπτει ως πραγματική πληροφορία εδώ είναι το εξής: Οι μάσκες χρειάζονται επειγόντως για το προσωπικό σε κλινικές και γηροκομεία.

7. Υπάρχει μια περίεργη κατάσταση σύγχυσης στον αγώνα κατά του «κορωνοϊού»: Ο πληθυσμός επηρεάζεται άσχημα από τα μέτρα, ειδικά στην «διαχείριση του ελεύθερου χρόνου», επειδή σχεδόν όλα είναι κλειστά όταν αφορούν τη συνάντηση ανθρώπων, αγορών και άλλων απολαύσεων. Ωστόσο, οι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται όταν δεν πρέπει να προκληθούν ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές ζημίες, σε περιπτώσεις που η παραγωγή απαιτεί εργασία «ώμο με ώμo», όταν δηλαδή η προϋπόθεση για απόσταση δεν μπορεί να τηρηθεί καθόλου. Αυτό ισχύει επίσης για τα άτομα που εργάζονται ως ταμίες στα σούπερ μάρκετ, όπου επίσης αναμένεται να απαντηθεί κάθε ποσότητα κορωνοϊού. Οπότε oι υποδείξεις για τη συμπεριφορά στον «τομέα τροφοδοσίας ειδών πρώτης ανάγκης» αποτελούν απάτη: Εάν ο σκοπός της τροφοδοσίας ήταν σημαντικός (σε ό,τι αφορά την προστασία της δημόσιας υγείας), δεν θα υπήρχαν ταμεία οπότε δεν θα υπήρχε και κίνδυνος μόλυνσης.

8. Όταν λοιπόν στις αρχές Απριλίου έγινε αντικείμενο δημόσιας συζήτησης η πολιτική «αποτυχία πριν από την κρίση του κορωνοϊού», δηλαδή η «έλλειψη προληπτικών μέτρων» όσον αφορά τα ιατρικά προστατευτικά μέσα, η με αρκετή καθυστέρηση ενημέρωση για τα ανεπαρκή μέτρα στον τομέα τροφοδοσίας μπορούσαν μόνο με την πρώτη ματιά να προκαλέσουν έκπληξη. Άλλωστε, ο Τύπος δεν ενδιαφέρεται και τόσο για την επίλυση των λαθών του παρελθόντος, αλλά για την εύρεση ενός κατάλληλου σεναρίου εξόδου από το επιβεβλημένο κορωνο-πάγωμα της οικονομίας. Τώρα, ιδιαίτερα, ανακαλύπτουν ξανά τη σημασία των προστατευτικών μασκών: «Εάν υπήρχαν περισσότερες μάσκες, η απαγόρευση θα μπορούσε ενδεχομένως να χαλαρώσει νωρίτερα». (Spiegel v. 4.4.) Και οι πολιτικοί σκέφτονται επίσης προς αυτή την κατεύθυνση: ο Σέντερ μπορεί σύντομα να δώσει συνέντευξη για την «υποχρεωτική χρήση μάσκας» και ο κ. Αλτμάιερ επιθυμεί –πλέον- όλοι οι Γερμανοί εργάτες να διαθέτουν μάσκες.

9. Έτσι λοιπόν ανακοινώνεται ότι και οι πολιτικά υπεύθυνοι θέλουν να απεγκλωβιστούν το συντομότερο δυνατό, γιατί τελικά, η ανησυχία για τη δημόσια υγεία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ο λαός πρέπει να διατηρήσει τη χρησιμότητά του στις συγκεκριμένες συνθήκες ασκώντας τις «σημαντικές για το σύστημα» λειτουργίες του, δηλαδή την εργασία και την κατανάλωση, ως συνήθως.

10. Εν πάση περιπτώσει, ένα από τα μεγάλα ψέματα αυτής της περιόδου κρίσης ήταν ότι η ανησυχία για τη δημόσια υγεία μπαίνει πάνω από όλα τα άλλα κρατικά προβλήματα, οπότε η έξοδος από την «κρίση» μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο εάν αποδειχθεί «ιατρικά ακίνδυνη». Μπούρδες, οι επικεφαλής της δημόσιας υγείας δεν είναι ιολόγοι, αλλά πολιτικοί, που πρέπει να μανατζάρουν έναν καπιταλιστικό οικονομικό μηχανισμό, ο οποίος πρέπει να πάρει και πάλι τα πάνω του «για λόγους δημόσιας υγείας» -έτσι πλασάρεται- αφού άλλωστε τα χρήματα για τη συντήρηση του συστήματος υγείας πρέπει συνεχώς να ανανεώνονται. Ότι η στοχευμένη «έξοδος» δεν στερείται κινδύνων, πιθανά ισχύει. Αλλά το να προστατευτούν οι άνθρωποι από τους κινδύνους για την υγεία τους, πραγματικά δεν είναι ο λόγος για τον οποίο χτίστηκε η καπιταλιστική οικονομία.

Πηγή: http://www.herrkeiner.com