Σχόλιο της Λίνας Παλλάκη
Η ICAP μια εταιρία που δανείζει αναλώσιμους εργαζόμενους σε δεύτερες εταιρίες χωρίς να ορίζει συγκεκριμένο πεδίο εργασιών έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς για τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίες που υποβάλει τους εργαζομένους της. Πολλές καταγγελίες για τις συνθήκες εργασίας που επιβάλει η ICAP έχουν έρθει στη δημοσιότητα. Μεταξύ άλλων τα βασικά εργασιακά δικαιώματα όπως οι εξευτελιστικοί μισθοί, οι καθυστερήσεις πληρωμών, οι απλήρωτες υπερωρίες και τα ανύπαρκτα ωράρια και τα επιδόματα καταπατώνται στην πλειοψηφία τους. Οι συνήθεις τακτικές της ICAP να κάνει μπαλάκι τον κάθε εργαζόμενο μεταξύ των εταιριών αλλάζοντας κάθε τόσο περιβάλλον και εργοδότες και απαιτώντας αύξηση του ρυθμού παραγωγικότητας με φόβο την απόλυση έχουν προκαλέσει την αντίδραση των εργαζομένων της. Μία από αυτές τις περιπτώσεις αντίδρασης ήταν αυτή της απολυμένης εργαζόμενης της ICAP αλλά με κύριο κρυφό εργοδότη την Εθνική Ασφαλιστική η οποία διεκδίκησε και πήρε το λογικό και δίκαιο, την καταβολή αποζημίωσης από την Εθνική Ασφαλιστική. Η συγκεκριμένη απόφαση αποτελεί την πρώτη τελεσίδικη απόφαση που κρίνει το καθεστώς εργασίας των “ενοικιαζόμενων” εργαζόμενων.
Το δίκιο των εργαζομένων πρέπει να γίνεται δύναμη συλλογικότητας και αλληλεγγύης εναντίον της αυθαιρεσίας των μεγαλοεταιριών και των εργοδοτών που έχουν αναλώσιμους εργαζομένους με τις πιο ελαστικές μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας. Η αντίδραση από τα κάτω δίνεται με συνεχείς αγώνες των εργαζομένων καθημερινά απέναντι στην καταχρηστική εργοδοσία.
Η είδηση από το http://artinews.gr
Εργαζόμενη που «δάνειζε» η ICAP στην Εθνική Ασφαλιστική προσέφυγε, μετά την απόλυσή της, στο δικαστήριο που πράγματι αναγνώρισε ότι η σύμβαση εργασίας της με την ICAP μετατράπηκε σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την Εθνική Ασφαλιστική και υποχρέωσε την Εθνική να καταβάλει στην εργαζόμενη 8.951 €
Μια από τις απολυμένες εργαζόμενες μέσω ICAP στην Εθνική Ασφαλιστική στάθηκε όρθια και προχώρησε σε αγωγή μετά την απόλυσή της, ζητώντας το αυτονόητο: να της αναγνωριστεί ότι η Icap ήταν ο εικονικός εργοδότης της και ότι ο πραγματικός εργοδότης της ήταν η Εθνική Ασφαλιστική. Το Εφετείο τη δικαίωσε, με μια απόφαση που, όπως τονίζει ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Ασφαλιστικής, είναι «η πρώτη τελεσίδικη απόφαση που κρίνει το καθεστώς εργασίας των “ενοικαζόμενων” εργαζόμενων στην Εθνική Ασφαλιστική και γι’ αυτό τον λόγο είναι μια ιστορική απόφαση δικαίωσης εργαζομένων».
Υποβολή απάντησης