(*Νάγκες Ράο:Αμερικάνος αρθρογράφος και σύντροφος, ινδικής καταγωγής)
του Χάρη Παπαδόπουλου
Ένα πολύ επικίνδυνο πολεμικό επεισόδιο συνέβη τις προηγούμενες μέρες μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Πρόκειται για δύο χώρες που τα 80 χρόνια της ύπαρξής τους βρίσκονται συνέχεια σε ένταση. Ως τώρα έχουν υπάρξει μεταξύ τους 3 πολεμικές συρράξεις με επταψήφιο αριθμό νεκρών. Σήμερα, και η Ινδία και το Πακιστάν διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Και δεν διστάζουν να απειλήσουν η μία την άλλη πως θα χρησιμοποιήσουν «όλα τα μέσα, αν χρειαστεί».
Στις 26 Φλεβάρη, η πολεμική αεροπορία της Ινδίας βομβάρδισε περιοχή μέσα στο Πακιστάν. Η κυβέρνηση της Ινδίας επαίρεται πως εξόντωσε «πάνω από 300 εκπαιδευόμενους τρομοκράτες και τους εκπαιδευτές τους». Το Πακιστάν απάντησε με την κατάρριψη 2 ινδικών πολεμικών αεροσκαφών.
Η αφορμή για τον βομβαρδισμό ήταν η επίθεση αυτοκτονίας στο αρχηγείο μιας παραστρατιωτικής ομάδας μέσα στο κατεχόμενο από την Ινδία έδαφος του Κασμίρ. Στην επίθεση αυτή έχασαν τη ζωή τους 40 Ινδοί παραστρατιωτικοί. Την ευθύνη ανέλαβε ισλαμική οργάνωση του Κασμίρ, που είχε τη βάση της μέσα στο έδαφος του Πακιστάν. Και αυτή βομβάρδισαν τα ινδικά αεροπλάνα.
Αμέσως μετά την επίθεση ξεκίνησε μια εκστρατεία έξαλλου εθνικιστικού μίσους ενάντια στο Πακιστάν, αλλά και ενάντια στα 170 εκατομμύρια μουσουλμάνους πολίτες της Ινδίας. Ενορχηστρωτής της εκστρατείας μίσους είναι η ακροδεξιά κυβέρνηση του Τζανάτα Μπαρατίγια. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κόμμα της ακροδεξιάς παγκόσμια, με τεράστια προϊστορία εγκλημάτων σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας. Ο πρωθυπουργός Ναρέντνα Μόντι, είναι ένας Ινδός Τζήμερος. Συνδυάζει τον πλέον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό (τα περίφημα «Μοντινόμικς», που πετούν στο δρόμο εκατομμύρια εργαζομένους) με παραληρηματικό εθνικισμό.
Ο Μόντι αντιμετωπίζει εκλογές την άνοιξη. Και προσπαθεί να καρπωθεί ψήφους ντυμένος με τα χρώματα της εθνικής υπερηφάνειας και του θρησκευτικού μίσους κατά των μουσουλμάνων.
Όμως, στο κλίμα της εθνικής έξαρσης έχουν συνταχθεί ή προσαρμοστεί και όλα τα σημαντικά κόμματα της χώρας, ακόμα και αυτά της Αριστεράς. Τα δύο κύρια αριστερά κόμματα, το ΚΚ Ινδίας και το ΚΚ Ινδίας (μαρξιστικό), ουσιαστικά καταλήγουν να δικαιολογούν τον βομβαρδισμό του Πακιστάν ως απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις των αυτονομιστών του Κασμίρ. Έτσι όμως δεν μπορούν να κάνουν ουσιαστική αντιπολίτευση στον ακραίο εθνικιστή Μόντι, εφόσον ανακηρύσσουν ως Νο 1 εχθρό της ειρήνης την «τρομοκρατία».
Ακόμη και ο χώρος της επαναστατικής Αριστεράς στην Ινδία τοποθετεί στις ανακοινώσεις του την «τρομοκρατία» των μουσουλμάνων του Κασμίρ ως κύριο ζήτημα, το οποίο πρέπει να διευθετηθεί με πυγμή από το ινδικό κράτος.
Χαρακτηριστικά, η οργάνωση «Ριζοσπάστης Σοσιαλιστής», που συνδέεται με την Τέταρτη Διεθνή, αποδίδει στην «τρομοκρατία» την πιο μεγάλη ευθύνη για τον πολεμικό κατήφορο και ζητά από το ινδικό κράτος και τα δικαστήρια να τιμωρήσουν αυστηρά όσους βοήθησαν στο έργο του τον βομβιστή αυτοκτονίας. Και αυτή η απίστευτη ανακοίνωση αναρτήθηκε από το International Viewpoint:
http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article5952
Ήταν τρομοκρατικό το χτύπημα στο Κασμίρ;
Όσα ακριβώς χρόνια βρίσκεται κατεχόμενη από τους σιωνιστές η Παλαιστίνη, άλλα τόσα και το Κασμίρ. Και κάτω από τις ίδιες συνθήκες αιματηρής καταστολής και εκφοβισμού.
Το Κασμίρ είναι βόρεια πολιτεία της Ινδίας, στα όρια των Ιμαλάϊων. Κατακτήθηκε από τον ινδικό στρατό στον πόλεμο του 1947 ενάντια στο Πακιστάν. Από τα 13 εκατομμύρια κατοίκους του το 77% είναι μουσουλμάνοι και ζουν σε συνθήκες υποδούλωσης. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, 8.000 κάτοικοι του Κασμίρ έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία, τον στρατό και τις ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες Ινδουιστών, που συνεργάζονται αρμονικότατα με τις Ινδικές δυνάμεις κατοχής. Απειράριθμοι είναι οι βιασμοί γυναικών και τα βασανιστήρια σε βάρος του μουσουλμανικού πληθυσμού. Μάλιστα, οι παραστρατιωτικοί επαίρονται στις ανακοινώσεις τους πως αποτελούν την «Άρια φυλή»(!), που υπερασπίζει την πατρίδα από τον ισλαμισμό. Πρόκειται για πάνοπλες ομάδες, που περιπολούν δέρνοντας και τρομοκρατώντας σε καθημερινή βάση, κατά προτίμηση παιδιά, γέρους, καθώς και κάθε αδύναμο στις γειτονιές των μουσουλμάνων.
Οι διαδηλώσεις και οι μαζικές διαμαρτυρίες στο Κασμίρ συντρίβονται με τη σιδερένια φτέρνα των δυνάμεων κατοχής. Δεν είναι παράξενο που νέοι μουσουλμάνοι, σε αυτές τις συνθήκες, στρατολογούνται σε ισλαμικές οργανώσεις που, τουλάχιστον, ανταποδίδουν κάπως τα συνεχή χτυπήματα των δυνάμεων καταστολής.
Και όσες και όσοι ανήκουν στην επαναστατική Αριστερά στην Ινδία θα έπρεπε να πανηγυρίζουν κάθε φορά που μια φασιστική μονάδα «Άριων πολεμιστών» ξεκληρίζεται από την οργή των καταπιεσμένων Κασμιριανών. Όχι να απαιτούν να τιμωρηθούν τα θύματα της κατοχής που αντιστάθηκαν.
Η Αριστερά στην Ινδία, που θα αξίζει το όνομά της, είναι αυτή που θα τολμήσει να χαρακτηρίσει ως Νο 1 εχθρό τον ινδικό ιμπεριαλιστικό σωβινισμό και την κυβέρνηση της χώρας. Όχι τους ξυπόλυτους που αντιστέκονται στην κρατική καταστολή. Και που θα αποκαλύψει στην εργατική τάξη και τους εξαθλιωμένους της Ινδίας πως για να απομακρυνθεί ο κίνδυνος πολέμου, πρέπει να δοθεί πλήρης αυτοδιάθεση στο Κασμίρ. Αλλιώς, τα αντιπολεμικά ευχολόγια και οι γενικόλογες διακηρύξεις υπέρ της ειρήνης δεν έχουν βάση.
Ευτυχώς, τουλάχιστον στο Πακιστάν, υπάρχουν επαναστατικές οργανώσεις που τολμούν και χρεώνουν στην ηγεσία της χώρας τους τις κύριες ευθύνες και αποκαλύπτουν την εθνικιστική υποκρισία της.
Στην Ινδία, με τη μακρά και ηρωική παράδοση της κομμουνιστικής αριστεράς. Στην Ινδία, όπου η εργατική τάξη έχει δώσει μεγαλειώδεις απεργιακές μάχες με πρόσφατη την απεργιακή κινητοποίηση εκατομμυρίων που παρέλυσε τον κρατικό μηχανισμό. Στην Ινδία, όπου το κίνημα ενάντια στους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες έχει γίνει ταξικό ζήτημα των κατώτερων καστών. Είναι κρίσιμο σε μια χώρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά να ακουστούν οι επαναστατικές διεθνιστικές φωνές και όλοι αυτοί οι αγώνες και οι παραδόσεις να μην καταλήγουν βορά στον εθνικό κορμό. Αλλιώς, το μέλλον σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, με τον εθνικισμό να κυριαρχεί και τα πυρηνικά όπλα να βρίσκονται παρά πόδα, προμηνύεται ζοφερό.
Υποβολή απάντησης