Η εργατική τάξη απέναντι στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη

image_pdfimage_print

Του Χρήστου Βαγενά

Από τις 8 Ιούλη έχουµε µια νέα αυτοδύναµη κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας, που ορκίζεται κάθε µέρα στο όνοµα του νεοφιλελευθερισµού, στα κέρδη των επιχειρήσεων και λιβανίζει συνέχεια τους κανόνες της αγοράς και την «ανάπτυξη». Η Νέα ∆ηµοκρατία και ο Μητσοτάκης θέλουν να σπάσουν κάθε φραγµό που προστατεύει τους εργαζόµενους απέναντι στην απληστία του κεφαλαίου, θέλουν να καταργήσουν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και να χαρίσουν ό,τι απέµεινε από τις δηµόσιες κοινωφελείς επιχειρήσεις και τη δηµόσια περιουσία στους κερδοσκόπους. Ήδη οι δηλώσεις στελεχών της Ν∆, πριν ακόµα από τις εκλογές, προδιαθέτουν για τις επιδιώξεις τους. Σταχυολογούµε µερικές: εφταήµερη εργασία, υπηρεσίες υγείας στα δηµόσια νοσοκοµεία από ιδιωτικές εταιρείες, ιδιωτικοποίηση ∆ΕΗ και συγκοινωνιών, επικουρική ασφάλιση από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, απολύσεις συµβασιούχων δηµοσίου, «αξιολόγηση» υπαλλήλων κ.ά. Οι πρώτες επιθέσεις θα στοχεύσουν σίγουρα τους πιο αδύναµους εργαζόµενους, που είναι οι επισφαλώς και χωρίς συνδικάτα εργαζόµενοι του ιδιωτικού τοµέα και οι συµβασιούχοι στο ∆ηµόσιο.

H Ν∆ θέλει να επιβάλει µεγαλύτερη ελευθερία και ευελιξία για το κεφάλαιο, που σηµαίνει ακόµα µεγαλύτερη ασυδοσία και εκµετάλλευση στον ιδιωτικό τοµέα. Οπότε πιθανά να συναντήσουµε προσπάθειες διεύρυνσης της απλήρωτης εργασίας και υπερεργασίας, καθυστερήσεις στις πληρωµές, µη τήρηση της εργατικής νοµοθεσίας για προστασία της ασφάλειας, της υγείας, της µητρότητας και άλλων δικαιωµάτων, εργασία τις Κυριακές και τις αργίες. Είναι απαραίτητο οι εργαζόµενοι στον τουρισµό και επισιτισµό να βρουν συµπαράσταση από τους υπόλοιπους εργαζόµενους, καθώς πλήττονται ιδιαίτερα από εργοδοτικές αυθαιρεσίες και βρίσκονται σε µια περίοδο µε αυξηµένο φόρτο εργασίας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη αναφερθεί στο θέµα των συµβασιούχων του δηµόσιου τοµέα, λέγοντας ότι θα µειωθεί ο αριθµός τους, όχι φυσικά γιατί θα γίνουν αορίστου χρόνου ή γιατί θα γίνουν προσλήψεις µόνιµου προσωπικού, αλλά απολύοντας κάποιες χιλιάδες από αυτούς. Ήδη οι συµβασιούχοι που έχουν παρατάσεις στις συµβάσεις τους ή ατοµικές συµβάσεις, θα πρέπει να προετοιµάζονται για αγωνιστικές απαντήσεις, διεκδικώντας την αλληλεγγύη όλων των συµβασιούχων και των µονίµων.

Για τους µόνιµους και ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου εργαζόµενους στο δηµόσιο τοµέα η νέα κυβέρνηση επιφυλάσσει µια νέα (προσχηµατική) «αξιολόγηση», όπως ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει δηλώσει. Προφανώς για να καλλιεργήσει τον ανταγωνισµό µεταξύ των εργαζοµένων και να προετοιµάσει το έδαφος (αν του το επιτρέψουµε) για µελλοντικές απολύσεις των «κακών» δηµοσίων υπαλλήλων.

Από τον ΣΥΡΙΖΑ στη Ν∆

Ο ΣΥΡΙΖΑ µε τις πολιτικές του και την προδοσία των προσδοκιών του κόσµου της εργασίας έστρωσε το δρόµο στη νέα κυβέρνηση της ∆εξιάς ώστε να απειλεί από καλύτερες για το κεφάλαιο θέσεις τον κόσµο της εργασίας.

Επί των ηµερών του δεν ελέγχθηκε η αγορά εργασίας, αλλά αντίθετα αυξήθηκαν τα περιστατικά εργοδοτικών παραβάσεων και αυθαιρεσιών, που έφτασαν µέχρι και τη χρήση βίας των εργοδοτών και µπράβων τους κατά εργαζοµένων! Οι ΣΣΕ παρέµειναν όνειρο απατηλό για τους περισσότερους, ενώ η αύξηση στο βασικό µισθό έγινε λίγο πριν τις εκλογές σαν επικοινωνιακό πυροτέχνηµα. Στις συντάξεις έπεσε ο πέλεκυς του Ασφαλιστικού-Κατρούγκαλου, ενώ στις ιδιωτικοποιήσεις συνέχισε «επάξια» το έργο των προηγούµενων µνηµονιακών κυβερνήσεων Ν∆-ΠΑΣΟΚ.

Η Νέα ∆ηµοκρατία, από την άλλη, είναι το κατεξοχήν κόµµα της αστικής τάξης και του ακραίου νεοφιλελευθερισµού. Οι εχθρικές του διαθέσεις για την εργατική τάξη και τα δικαιώµατά της έχουν βαθιά ταξική και ιδεολογική αφετηρία.

Στο στόχαστρό της θα βρεθούν οι πολιτικές κοινωνικής προστασίας και του κράτους πρόνοιας, γιατί στο «σύγχρονο» καπιταλισµό θεωρούν ότι δεν συµβάλλουν στην  «ανάπτυξη», καθώς οι φτωχοί και οι άνεργοι επαφίενται στα κοινωνικά επιδόµατα για να ζήσουν και δεν αναζητούν εργασία!

Οι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισµού θέλουν (πατώντας στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ) να πετύχουν και µια ιδεολογική νίκη κατά των θέσεων της µαρξιστικής Αριστεράς και κατά του γοήτρου της Μεταπολίτευσης, που αποτελούσαν και αποτελούν για δεκαετίες όραµα και ελπίδα για την εργατική τάξη και αντίπαλο δέος για την αστική.

∆εν πρέπει να τους το επιστρέψουµε.

Άµεση απάντηση
και ραντεβού στη ∆ΕΘ

Με την πρώτη κίνηση της νέας κυβέρνησης να σηκώσει το γάντι στην εργατική τάξη, πρέπει να υπάρξει άµεση απάντηση από τα συνδικάτα, το εργατικό κίνηµα και τις δυνάµεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Κάθε νοµοσχέδιο που θα στρέφεται κατά των εργαζοµένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων πρέπει να προκαλεί συναγερµό στην τάξη µας και να είναι αιτία µαζικών κινητοποιήσεων απέναντι στη νέα κυβέρνηση της ∆εξιάς – κι ας βρισκόµαστε στο καλοκαίρι.

Το σίγουρο «ραντεβού» µε τον Μητσοτάκη, που πρέπει να πάρει διαστάσεις µεγάλου αντικυβερνητικού γεγονότος, θα είναι η διαδήλωση στη ∆ιεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης στις αρχές Σεπτέµβρη.

Εκεί ο νέος πρωθυπουργός θα παρουσιάσει το οικονοµικό του σχέδιο για την επόµενη χρονιά και εκεί πρέπει µαζικά η εργατική τάξη να αποδοκιµάσει τις προθέσεις του.

Οι διαδηλώσεις στη ∆ΕΘ ξεκίνησαν επί πρωθυπουργίας Κων. Μητσοτάκη το 1992 µε τους απεργούς της ΕΑΣ (Αστικές Συγκοινωνίες) να προσπαθούν να µεταφέρουν τον πολύµηνο αγώνα τους και στη Θεσσαλονίκη.

Υπενθυµίζουµε εδώ ότι ο πατήρ Μητσοτάκης το 1990 κέρδισε τις εκλογές µετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και του Αν. Μπλοκ και προσπάθησε να εφαρµόσει ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραµµα στα πρότυπα Ρίγκαν-Θάτσερ. Αυτό που κατάφερε ήταν, παρά την ιδεολογική ήττα της Αριστεράς που είχε προηγηθεί, να ξεσηκώσει όλη την κοινωνία εναντίον του (µαθητές, ΕΑΣ, ΟΤΕ κ.ά.) και να φύγει από την πρωθυπουργία ηττηµένος.

Την ίδια τύχη πρέπει να επιφυλάξει το εργατικό κίνηµα και στη νέα προσπάθεια επανάκαµψης του νεοφιλελευθερισµού από τους διαδόχους του σήµερα.

Ήδη ο Κυρ. Μητσοτάκης «µετράει» δύο ήττες από τους εργαζόµενους, όταν ως υπουργός της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου έβαλε στο στόχαστρο τους δηµόσιους υπαλλήλους. Την πρώτη, όταν προσπάθησε να απολύσει δεκάδες χιλιάδες δηµόσιους υπαλλήλους κάθε ειδικότητας το 2013 µε την υποχρεωτική διαθεσιµότητα. Τότε στο µεγάλο και µακροχρόνιο αυτό αγώνα πρωτοστάτησαν οι ηρωικές καθαρίστριες του υπ. Οικονοµικών, µαζί µε τους σχολικούς φύλακες, τους καθηγητές και πολλούς ακόµα, µε αποτέλεσµα το σχέδιο για απολύσεις στο δηµόσιο τοµέα να µην περάσει.

Τη δεύτερη, όταν επιδίωξε να εφαρµόσει στο σύνολο του δηµόσιου τοµέα µια εκδοχή «αξιολόγησης» στο πλαίσιο της οποίας σε κάθε τµήµα κάθε δηµόσιας υπηρεσίας έπρεπε να βαθµολογηθεί µε κακό βαθµό το 25% – προφανώς για να µπορέσει να τους απολύσει στο µέλλον. Όµως και αυτό το σχέδιο καταρρίφθηκε από τη µαζική συµµετοχή των εργαζοµένων στην απεργία-αποχή από αυτές τις διαδικασίες, όπου πρωταγωνίστησαν οι δυνάµεις της Αριστεράς και του ΜΕΤΑ.

Τα συνδικάτα

Τα συνδικάτα για άλλη µια φορά δεν βρίσκονται στην καλύτερή τους περίοδο! Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ταυτίζεται ανοιχτά πλέον µε τα κόµµατα που εφάρµοσαν µνηµόνια και τις πολιτικές τους. Τελευταίο παράδειγµα αποτελεί το συνέδριο της ∆ΟΕ (βλ. σχετικό άρθρο), όπου αποδέχτηκαν την προσχηµατική αξιολόγηση µέσα στα σχολεία, ενώ στην Α∆Ε∆Υ ο πρόεδρός της ήταν υποψήφιος µε τη Ν∆ και ο αντιπρόεδρος µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά τη ΓΣΕΕ, η κατάσταση «έχει ξεφύγει», µε σωµατεία-σφραγίδες, παρατυπίες, παρανοµίες και συνδικαλιστικό τουρισµό.

Οι εργαζόµενοι και οι πρωτοπορίες µέσα στα πρωτοβάθµια σωµατεία πρέπει να δώσουν µάχες για να πραγµατοποιηθούν συνελεύσεις και να προετοιµάσουν τον κόσµο για τις µάχες που θα πρέπει να δοθούν, για να διαφυλάξουν τα εργατικά δικαιώµατα.

Η κίνηση και η πίεση µέσα στα συνδικάτα πρέπει να αποσκοπεί όχι στη διάσπασή τους και στη δηµιουργία «κόκκινων» συνδικάτων, αλλά στη δηµιουργία συσχετισµού που θα υποχρεώνει τις ηγεσίες να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς, έστω και απρόθυµα, στην ανάγκη κινηµατικής αντιπαράθεσης µε την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Στην προοπτική να διεκδικήσουµε ξανά τα συνδικάτα σαν πραγµατικά όργανα µάχης της τάξης µας.

Μπορεί η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη να εκδηλώσει την επίθεσή της απέναντι στην εργατική τάξη συνολικά, όπως έγινε µε το 1ο και 2ο Μνηµόνιο, µπορεί να το κάνει τµηµατικά (σαλαµοποίηση). Όποια τακτική κι αν εφαρµόσει, πρέπει να µας βρει όλες και όλους µαζικά και δυναµικά απέναντί της!

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.