Επιµένουµε στο παλιό, καλό, «αρχαϊκό» σύνθηµα όχι για λόγους στερεότυπης επανάληψης, αλλά γιατί πραγµατικά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Του Χρήστου Βαγενά
Η 1η Μάη αποτελεί Παγκόσµια Μέρα µνήµης και δράσης της εργατικής τάξης, που τιµώντας τους αγώνες και τους νεκρούς µας, συνεχίζουµε να παλεύουµε για κοινωνική δικαιοσύνη και κατάργηση της εκµετάλλευσης. Καθιερώθηκε ως η Παγκόσµια Ηµέρα των Εργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της ∆εύτερης (Σοσιαλιστικής) ∆ιεθνούς στο Παρίσι, σε ανάµνηση του µακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνοµία άνοιξε πυρ κατά εργατών που αγωνίζονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.
Στην Ελλάδα η Εργατική Πρωτοµαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1893, µε κύρια αιτήµατα τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας, την οκτάωρη εργασία και την κοινωνική προστασία των εργαζοµένων (Κοινωνικό Κράτος-Κοινωνική Ασφάλιση)!
Εκδηλώσεις έγιναν στην Αθήνα και την επόµενη χρονιά, όµως οι κρατικές αρχές για πολλά χρόνια απαγόρευαν τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις της Εργατικής Πρωτοµαγιάς. Στις προσπάθειες των εργαζοµένων και των συνδικάτων να τιµήσουν την 1η Μάη, πολλές φορές επενέβαινε η αστυνοµία και γίνονταν επεισόδια και συλλήψεις. Το 1924 σκοτώνεται ένας εργάτης από το στρατό και τραυµατίζονται δώδεκα.
Πρωτοµαγιές-ορόσηµα
Βαθιά χαραγµένης στη µνήµη της εργατικής τάξης της Ελλάδας αποτελεί η Πρωτοµαγιά του 1936, όταν στη Θεσσαλονίκη δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι ήταν σε απεργία και κορυφώθηκε µε εξέγερση, συγκρούσεις και δώδεκα νεκρούς εργάτες. Επίσης η Πρωτοµαγιά του 1944, όταν οι γερµανικές δυνάµεις κατοχής εκτέλεσαν 200 κοµµουνιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Το 1945 έγινε µεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα, ενώ τα επόµενα χρόνια απαγορεύτηκαν οι εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτοµαγιά και οι συγκεντρώσεις σε ανοιχτό χώρο.
Το 1950 πάνω από 5.000 άτοµα συγκεντρώνονται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να τιµήσουν την µνήµη των 200 εκτελεσθέντων.
Οι εργατικές οργανώσεις και τα συνδικάτα που δεν ελέγχονται από το συνδικαλιστικό της Ασφάλειας προσπαθούν µετά το τέλος του Εµφύλιου Πολέµου να οργανώσουν απεργίες και καλούν σε εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους σε κλίµα τροµοκρατίας και χαφιεδισµού.
Τη δεκαετία του 1960 µε την άνοδο του εργατικού κινήµατος άρχισαν να γίνονται, µε άδεια των κυβερνήσεων, σε γήπεδα και ανοιχτούς χώρους µαζικές εργατικές συγκεντρώσεις, µέχρι που η δικτατορία του 1967 ανέκοψε αυτό το κύµα.
Μεταπολίτευση
Από το 1975 πραγµατοποιούνται κάθε χρόνο εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτοµαγιά., οι οποίες παρότι µπορεί να γίνονταν και σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις, ήταν µαζικές µέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Έκτοτε η σηµασία τους αρχισε να υποβαθµιζεται και τα συλλαλητήρια αποµαζικοποιήθηκαν. Εξαίρεση αποτέλεσε η Πρωτοµαγιά του 2001, που ήταν ενδιάµεσος σταθµός δύο µαζικών γενικών απεργιών (26 Απρίλη και 17 Μάη), µε µεγάλα ποσοστά συµµετοχής, που ανέτρεψαν τη σχεδιαζόµενη «µεταρρύθµιση» Γιαννίτση της κυβέρνησης Σηµίτη στο Ασφαλιστικό.
Επίσης το 2010-2012 οι συγκεντρώσεις είχαν αρκετά µαζικό χαρακτήρα και αγωνιστικό παλµό, καθώς εκείνη την περίοδο το εργατικό κίνηµα ήταν σε άνοδο, διεκδικώντας την ανατροπή των µνηµονίων.
Με την κάµψη του εργατικού κινήµατος από το 2013, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποβάθµισαν πάλι τη σηµασία της Εργατικής Πρωτοµαγιάς σε µια τελετουργική και άµαζη συγκέντρωση, χωρίς πορεία, µόνο µε συναυλίες και happenings!
Εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισµός
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ προσκολληµένες µέσω των παρατάξεών τους στα κόµµατα εξουσίας (ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ και τώρα και ΣΥΡΙΖΑ), δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήµατα των εργαζοµένων και να οργανώσουν αγωνιστικά τις διεκδικήσεις τους. Έχουν µετατραπεί σε µια γραφειοκρατία, όπου το µόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς να κρατάνε τις θέσεις τους µε υφαρπαγή των ψήφων των εργαζοµένων στα συνδικάτα µε ρουσφέτια, αλλά και µε νοθείες στις εκλογικές διαδικασίες. Αποκαλυπτικά ήταν για πολύ κόσµο όσα βγήκαν στη δηµοσιότητα µε αφορµή το τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ για το πώς λειτούργησε το προηγούµενο διάστηµα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισµός.
Οι δυνάµεις της Αριστεράς στα συνδικάτα προσπαθούν να απαντήσουν µε ξεχωριστά συλλαλητήρια και καταφέρνουν να κατεβάσουν περισσότερο κόσµο µαζί τους, αλλά δυστυχώς αυτές οι συγκεντρώσεις δεν είναι ενωτικές. Έχουµε το φαινόµενο τα τελευταία χρόνια να γίνονται 3-4 ξεχωριστές συγκεντρώσεις των δυνάµεων της Αριστεράς και να απογοητεύουν ακόµα περισσότερο τους εργαζοµένους.
Και φέτος (όπως είχε γίνει και πέρσι) θα υπάρξουν προσπάθειες κυρίως από το ΜΕΤΑ (Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής) προς τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς να υπάρξει κοινή συγκέντρωση και πορεία, χωρίς όµως να έρθει σε επαφή µε τις ξεπουληµένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, για να συσπειρώσει τον κόσµο που θα θελήσει να διαδηλώσει. Και πρέπει να διαδηλώσουµε, γιατί σήµερα στη «µεταµνηµονιακή» Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όσα εργασιακά δικαιώµατα και κεκτηµένα έχουν αποµείνει, είναι υπό αµφισβήτηση. Το Κοινωνικό Κράτος αφήνεται να καταρρεύσει, η ∆ηµόσια Κοινωνική Ασφάλιση βρίσκεται σε διαρκή απαξίωση µε στόχο να αναδειχτούν τα Επαγγελµατικά Ταµεία, ενώ το οχτάωρο, η κυριακάτικη αργία και η σταθερή, µόνιµη και πληρωµένη στην ώρα της εργασία βρίσκονται υπό εξαφάνιση.
Το δικαίωµα στην απεργία υπό αµφισβήτηση
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρώτη κυβέρνηση που τόλµησε να περιορίσει το δικαίωµα στην απεργία και να θέσει εµπόδια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και άδειες. Είχαν προηγηθεί οι διαπρύσιοι λόγοι του Κυρ. Μητσοτάκη στη Βουλή και εκατοντάδες αποφάσεις της αστικής ∆ικαιοσύνης για «παράνοµες και καταχρηστικές» απεργίες!
Παρόλο που φέτος η Πρωτοµαγιά πέφτει λίγες µέρες µετά το Πάσχα και θα µας δυσκολέψει στη διοργάνωση των συλλαλητηρίων, αυτό δεν πρέπει να µας πτοήσει.
Η προσπάθεια ανασυγκρότησης και ενοποίησης του εργατικού κινήµατος και των συνδικάτων πρέπει να ξεκινήσει. Και µόνο από τις παρατάξεις της Αριστεράς µπορεί να γίνει!
Η 1η Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών και δεν είναι µια απλή αργία. Είναι µέρα των εργατών όλου του κόσµου, που βγαίνουν στους δρόµους για να διεκδικήσουν τα δικαιώµατά τους και να τιµήσουν τους νεκρούς που είχαν και έχουν οι αγώνες της εργατικής τάξης.
Κάθε Εργατική Πρωτοµαγιά θα βγαίνουµε στο δρόµο, διεκδικώντας να σταµατήσει η εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται, µέχρι να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση…
Υποβολή απάντησης