Εκλογές στη Βρετανία: Με Brexit ή χωρίς έρχεται αντεργατικός χειμώνας

image_pdfimage_print

του Αλέξη Λιοσάτου

Επείγει η “Cr-exit”, δηλαδή η «έξοδος»  του κινήματος και της Αριστεράς από την κρίση…

Οι εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου στη Βρετανία ολοκληρώθηκαν με καθαρή νίκη της Δεξιάς των Τόρις (43,6%) υπό την ηγεσία του ακροδεξιού Μπόρις Τζόνσον, νικώντας με διαφορά 11,4% τους Εργατικούς του Κόρμπιν (32,2%). Στον αντίποδα της πόλωσης γύρω από το Brexit/Bremain, οι SNP ενισχύθηκαν κατά πολύ στη Σκωτία (45% και πρώτη δύναμη στη Σκωτία, 3,9% πανεθνικά)υποστηρίζοντας το Bremain και νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία, που ήδη εξήγγειλε ο Στέρτζον, ενώ στη Βόρεια Ιρλανδία για πρώτη φορά πλειοψηφούν οι βουλευτές που υποστηρίζουν την ένωση με την Ιρλανδία και όχι με τη Βρετανία. Το παζλ συμπληρώνει η μικρή άνοδος των Φιλελεύθερων και η αποτυχία της Ακροδεξιάς του Φάρατζ και των Πράσινων να επαναλάβουν τον άθλο των Ευρωεκλογών. Όσον αφορά το κόμμα του Φάρατζ, αποδεικνύεται για δεύτερη συνεχόμενη φορά (μέσω της προβολής του και των ποσοστών του στις Ευρωεκλογές) «λαγός» και εργαλείο για τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς στροφής των Τόρις παρά διεκδικητής μιας στιβαρής «ανεξάρτητης» ακροδεξιάς πολιτικής φωνής στη βρετανική βουλή. Σε σχέση με τα ποσοστά των βουλευτικών εκλογών του 2017 η Δεξιά σημειώνει σημαντική άνοδο, ενώ οι Εργατικοί μικρή πτώση. Σε σχέση με τις φετινές Ευρωεκλογές αξιοσημείωτο είναι ότι μετά το ιστορικά ελεεινό ποσοστό της Τερέζα Μέι με τους Τόρις (8,8%) που έφερε την παραίτησή της, ο Μπόρις Τζόνσον κατάφερε σε λίγους μήνες να υπερκαλύψει το χαμένο έδαφος πετυχαίνοντας τη δυνατότητα αυτοδύναμης κυβέρνησης, σε αντίθεση με το 2017.

Συμπεράσματα:

  • Τα τελευταία χρόνια η πολιτική κρίση και πόλωση οδήγησε στην επικράτηση της δεξιάς πτέρυγας εντός των Τόρις και στη νίκη της αριστερής πτέρυγας εντός των Εργατικών. Η πάλη μεταξύ τους είναι σαφές ότι έβγαλε νικήτρια την Ακροδεξιά της Δεξιάς. Άλλη μια απόδειξη για τη χρεοκοπία του ρεφορμισμού που εξέφρασε ο Κόρμπιν. 4 χρόνια στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος ο Κόρμπιν, κατάφερε να μετατρέψει τις ελπίδες εκατομμυρίων Βρετανών για αντεπίθεση της Αριστεράς και ριζικές αλλαγές προς όφελος των φτωχών τάξεων σε μια πολιτική συμβιβασμών που έχασε κατά κράτος τη μάχη απέναντι στη Δεξιά. Με έναν από τους πιο αριστερούς ηγέτες τους οι Εργατικοί γνώρισαν τη βαρύτερη ήττα τους από το 1935 χάνοντας και αρκετά παραδοσιακά εκλογικά «προπύργιά» τους. Ο Κόρμπιν ήδη προανήγγειλε την παραίτησή του από ηγέτης των Εργατικών, παραδεχόμενος μεταξύ άλλων ουσιαστικά την ήττα του απέναντι στη δεξιά-μπλερική πτέρυγα του κόμματός του, που τον πολέμησε και τον υπονόμευσε συστηματικά την τελευταία τετραετία.
  • Ο ακροδεξιός παλιάτσος Τζόνσον ανακοίνωσε μετά τη νίκη του ότι προχωρά αποφασιστικά προς το Brexit μέχρι τις 31 Γενάρη, αλλά αυτό δεν αποτελεί καμιά ιδιαίτερη επίδειξη πυγμής και «μαγκιάς» όπως θέλει να το παρουσιάσει: εξηγήσαμε ήδη* ότι μετά από τις διάφορες «κωλοτούμπες» (που δεν είναι προνόμιο μόνο του ρεφορμισμού αλλά και των ακροδεξιών) ο Τζόνσον βρήκε κώδικα συνεννόησης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ένα σενάριο win-win: αναθεωρώντας δηλαδή το «Brexit» που είχε δρομολογήσει η Τερέζα Μέι προς το αντεργατικότερο. Ο Τζόνσον από τη στιγμή που ανέλαβε τον περασμένο Ιούλιο, ακόμα και προεκλογικά, έκανε καθαρό ότι θα αποτελέσει πολεμική μηχανή στα χέρια του βρετανικού κεφαλαίου απέναντι στους φτωχούς, και αυτό θα κάνει όποια τροπή κι αν πάρει το σίριαλ Brexit. 
  • Οι αστικές εφημερίδες κάθε άλλο παρά φρίξανε ή δείχνουν διάθεση να πολεμήσουν τον Τζόνσον,  οι τίτλοι τους προδίδουν αποδοχή του Τζόνσον ή και πανηγυρισμούς για τον «θρίαμβο» σε βάρος του Κόρμπιν. Είναι η ώρα να αλλάξουν πλευρό στον ύπνο τους μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς αντιμετώπιζαν τον Τζόνσον ως «αντισυστημικό» επειδή υποστήριζε το Βrexit απέναντι στην ΕΕ-«φυλακή των λαών», ενώ –δήθεν- το βρετανικό κεφάλαιο ήταν αναφανδόν υπέρ της ΕΕ. Τουλάχιστον για την ώρα τόσο το βρετανικό κεφάλαιο όσο και οι Βρυξέλλες σπεύσανε να πανηγυρίσουν τη νίκη Τζόνσον και το αντεργατικό Brexit που συνομολόγησε με την ΕΕ («ανακούφιση από αγορές και ΕΕ» γράφει η Deutsche Welle). Η συμφωνία θεωρείται ότι θα επικυρωθεί άμεσα από τη βρετανική βουλή και τώρα τη σκυτάλη παίρνουν οι εμπορικές διαπραγματεύσεις που θα εξειδικεύσουν το πώς θα υλοποιηθεί το Brexit.
  •   Άρχισαν άμεσα οι αστικές αναλύσεις που λένε ότι α)για την ήττα των Εργατικών φταίει ο Κόρμπιν που πήγε πολύ αριστερά και β)  ο «κόσμος» ψήφισε Τζόνσον για να υλοποιήσει το Μπρέξιτ. Αυτές οι αναλύσεις είναι για τα σκουπίδια. Ο Κόρμπιν πήγε πολύ δεξιότερα από ότι όταν ανέλαβε την ηγεσία των Εργατικών, συμβιβάστηκε με τη δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, μπήκε σε συνδιαλλαγή με τη Δεξιά και την αστική τάξη, εν πολλοίς μπήκε στο κάδρο του συστήματος, κατάφερε να κάνει τον Τζόνσον να φαίνεται πιο αντισυστημικός και πιο συνεπής εκφραστής της λαϊκής ετυμηγορίας του δημοψηφίσματος και φυσικά –όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις- έχασε τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά.  Ο δε «κόσμος» εγκλωβίστηκε επί χρόνια στην ατζέντα των δυο κομμάτων που κέντραρε στο “Brexit-Bremain” και τελικά ψήφισε με γνώμονα το συγκεκριμένο δίπολο τον πιο «αποφασισμένο» εκπρόσωπο της αστικής τάξης (αποφασισμένο μεταξύ άλλων γιατί είχε τη στήριξη της αστικής τάξης), ανακατεύοντας μαζί και αυταπάτες περί «καλύτερης ζωής» έξω από την ΕΕ-αυταπάτες που θα διαλυθούν τάχιστα. Εξάλλου οι ψήφοι αθροιστικά μεταξύ Brexit και Bremain, βάσει κομματικής ψήφου, συνεχίζουν να τείνουν στο 50-50 στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Ίσα-ίσα, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποδεικνύει θρίαμβο του Brexit, αλλά αναποτελεσματική αντιπολίτευση στο ακροδεξιό Brexit και ανυπαρξία εναλλακτικής αριστερής-εργατικής στρατηγικής στο αστικό αφήγημα.
  • Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η Αριστερά εντός κι εκτός Βρετανίας, που προσανατολιζόταν στην κριτική στήριξη του Κόρμπιν ή/και κάνοντας κριτική στον Κόρμπιν ότι έπρεπε να σηκώσει πιο πολύ την «αντιΕΕ» σημαία. Έχουμε ήδη εξηγήσει ότι ο εγκλωβισμός του Κόρμπιν στο δίπολο «Bremain-Brexit» (ταλαντευόμενος πότε προς τη μια και πότε προς την άλλη κατεύθυνση) ενίσχυσε τη δεξιά πτέρυγα εντός Εργατικών και την ηγεμονία των Τόρις και της Ακροδεξιάς στην κοινωνία. Αν σκεφτούμε ότι ο Μπόρις Τζόνσον προώθησε απροκάλυπτα μια πολιτική ακραίας νεοφιλελεύθερης λιτότητας, αυταρχισμού, ρατσισμού κι εθνικισμού, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Κόρμπιν απέτυχε ακριβώς σε αυτά τα ζητήματα να αποτελέσει αντίπαλο δέος: να προτάξει έναν τρίτο δρόμο, μια ταξική-διεθνιστική ατζέντα που να επιδιώκει να βάλει τους από κάτω σε κίνηση απέναντι σε όλες τις μερίδες του κεφαλαίου είτε αυτές τάσσονται με το Brexit είτε με το Bremain. Ο Κόρμπιν καταρχάς έπρεπε να σαρώσει βίαια όλη τη δεξιά πτέρυγα που τον υπονόμευε ανοιχτά, αντί να επιλέξει –τάχα- να εκπροσωπήσει «το όλο κόμμα» κάνοντας συμβιβασμούς με τους μπλερικούς.  Εξηγήσαμε ήδη ότι αυτό δεν αποτελούσε ρεαλιστικό σενάριο oύτε για τον Κόρμπιν (που διάλεξε σαν εργαλείο του το νεοφιλελεύθερο Εργατικό Κόμμα) ούτε τους Εργατικούς. Ο ρεφορμισμός απέδειξε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ότι παραμένει εγγύηση όχι ελπίδας για φιλολαϊκή ανατροπή αλλά προδοσίας των όποιων τέτοιων λαϊκών ελπίδων (με εμβληματικότερο το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ). Ο ρεφορμισμός παραμένει ανίκανος να συμβάλει στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, αντίθετα αποδεικνύεται πολύ ικανός στο να βάζει φίμωτρο στο εργατικό κίνημα, στο να προκαλεί διαλυτική κρίση στην Αριστερά, στο να κάνει πάσα το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς στη Δεξιά και στο να ανοίγει τον δρόμο στον δεξιό-ακροδεξιό ρεβανσισμό. 

Η Αριστερά που επέλεξε να στηρίζει «κριτικά» τον Κόρμπιν (πχ SWP και 4η στη Βρετανία) σήμερα στέκεται αμήχανη κι εκτεθειμένη όπως και η Αριστερά (πχ η σταλινογενής Αριστερά στην Ελλάδα) που εστίασε αποκλειστικά στο Brexit-όμετρο και στο δίλημμα που αφορούσε την αστική τάξη της Βρετανίας. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι η επικέντρωση στο δίλημμα αυτό ευνόησε την πιο δεξιά και επιθετική πτέρυγα του κεφαλαίου και ότι «φιλολαϊκό Brexit» δεν ήταν δυνατό να προκύψει, τουλάχιστον … όχι με προμετωπίδα το «φιλολαϊκό Brexit»…

Αυτά γράψαμε προεκλογικά και πιστεύουμε ότι συνεχίζουν να ισχύουν: 

«Η Αριστερά έπρεπε να µπει στη συζήτηση προτείνοντας τον τρίτο δρόµο µιας ταξικής και διεθνιστικής ατζέντας: της αντίστασης των «από κάτω» και της διεκδίκησης αυξήσεων στους µισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές, της διεκδίκησης βαριάς φορολογίας στο κεφάλαιο, των κρατικοποιήσεων τραπεζών και µεγάλων επιχειρήσεων, της διεκδίκησης µαζικών προσλήψεων κι απαγόρευσης των απολύσεων, της αλληλεγγύης στο0υες µετανάστες κ.λπ. Η προσχώρηση στο µπλοκ του Brexit (στο όνοµα ενός «φιλεργατικού Brexit» απέναντι στην Ε.Ε.) αντέστρεφε τους όρους που απαιτούνται για την ταξική ανατροπή κι έριχνε νερό στον µύλο του Τζόνσον («καλύτερα έξω και µόνοι µας-πρώτα οι Βρετανοί»), ενώ η προσχώρηση στο µπλοκ του Bremain φαινόταν να υπερασπίζεται την υπάρχουσα τάξη πραγµάτων, καθώς το µπλοκ του Bremain κυβερνούσε εντός ΕΕ επί δεκαετίες και µόνο φιλολαϊκό δεν ήταν. …Η Αριστερά είχε και έχει καθήκον να ενώσει τους εργάτ(ρι)ες κάτω από ένα πρόγραµµα που θα πρότασσε τις ανάγκες των απλών ανθρώπων, συσπειρώνοντας κόσµο τόσο του Brexit όσο και του Bremain, την ώρα που το κεφάλαιο και τα δυο µεγάλα κόµµατα τους διαιρούσαν. …Το «µέσα ή έξω» από µόνο του δεν επιδρά στους εσωτερικούς ταξικούς συσχετισµούς, δεν θα είναι καλύτερα ούτε εντός ούτε εκτός ΕΕ, αν δεν υπάρξουν µαζικοί νικηφόροι αγώνες του βρετανικού προλεταριάτου απέναντι στο κεφάλαιο – είτε του Brexit είτε του Bremain, ανοίγοντας τον δρόµο για παρόµοιους αγώνες και νίκες σε όλη την Ευρώπη

  • Παρά την αστική μυθολογία, κάθε άλλο παρά συντριπτική θεωρούμε τη νίκη του Τζόνσον. Το σίριαλ διαπραγματεύσεων με την ΕΕ θα έχει κι άλλα επεισόδια, τις συνέπειες των οποίων δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Το πρόταγμα του Τζόνσον «πρώτα οι Βρετανοί» προκαλεί  «πατριωτικές αντισυσπειρώσεις»   (πχ σε Σκωτία, Ιρλανδία) που προμηνύουν ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια για το μέλλον του «Ηνωμένου Βασιλείου». Πάνω απ’ όλα, η κυβέρνηση του Τζόνσον μπορεί να αποδειχθεί πολύ αδύναμη, με την προϋπόθεση ότι η Αριστερά θα απεμπλακεί επιτέλους από το αστικό δίπολο και τις αυταπάτες της για τον Κόρμπιν και εστιάσει στους αγώνες, τα αιτήματα, τις ανάγκες του βρετανικού προλεταριάτου. Ο Τζόνσον έρχεται σαν οδοστρωτήρας απέναντι στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα είτε με μαλακό Brexit είτε με σκληρό Brexit είτε χωρίς Brexit. Αν προσανατολιστεί η Αριστερά στο καθήκον οργάνωσης της αντίστασης από τα κάτω και το κίνημα ανακάμψει μπορεί να αποδειχθεί ο Τζόνσον φτερό στον άνεμο. Οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να ανατρέπονται στα πεζοδρόμια και η εργατική τάξη εξακολουθεί να είναι ικανή να πετύχει τα πάντα- αν συντονίσει τις δυνάμεις της και δράσει ως ενιαία τάξη.

Eνδεικτική αστική αρθρογραφία

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/200537/ekloges-vretania-kormpin-den-tha-igitho-toy-kommatos-stis-epomenes-ekloges

https://www.protothema.gr/world/article/955012/vretanikes-efimerides-gia-ekloges-i-augi-tis-vretanias-tou-boris-i-hristougenniatikos-efialtis/

https://www.in.gr/2019/12/13/economy/diethnis-oikonomia/vrykselles-proeidopoiisi-ston-tzonson-gia-tis-emporikes-diapragmateyseis/

https://www.dw.com/el/%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD/a-51656930

και τα δυο προηγούμενα κείμενά μας για το ζήτημα, για περισσότερες λεπτομέρειες.

Η παγίδα του Brexit/Bremain ενισχύει τη δεξιά σε όλες της τις εκδοχές

Brexit και Αριστερά: Με τον «τρίτο δρόμο» μιας ανεξάρτητης ταξικής – διεθνιστικής ατζέντας

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.