του Αλέξη Λιοσάτου
Μεγάλη μερίδα αριστερών ανθρώπων, κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο αλλά και οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς κάνουν λόγο για φασιστικοποίηση/εκφασισμό της κοινωνίας, κάτι που δεν ισχύει. Ακόμα και να ίσχυε, βέβαια, πάλι δεν θα ωφελούσε σε τίποτα την ελληνική Αριστερά στην προσπάθειά της να αντιστρέψει το κλίμα.
Λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες (ντόπιοι και … Ευρωπαίοι αλληλέγγυοι) φασίστες και παραστρατιωτικοί στα σύνορα και τα νησιά με τη συνεργασία της αστυνομίας και του στρατού, διαθέτοντας όπλα και χημικά που μάλιστα πιθανό να τα εξασφάλισαν από τα ένοπλα σώματα του κράτους δε συνιστούν φασιστικοποίηση της κοινωνίας. Ρατσιστικό ακροατήριο υπάρχει εδώ και δεκαετίες σε όλη τη βάση της ΝΔ, μεγάλο κομμάτι της ΝΔ ήταν και πριν 20 και 30 χρόνια ακροδεξιό, ρατσιστικά χαρακτηριστικά είχε παλιά αρκετός κόσμος του ισχυρού ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει να έχει σήμερα κόσμος ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ. Στη ρατσιστική κλίμακα υπάρχουν διαβαθμίσεις: είναι άλλο για παράδειγμα να συμφωνεί ο κόσμος ότι «δεν χωράμε άλλους μετανάστες στην Ελλάδα», διαφορετικό να δέχεται να δολοφονούνται μαζικά στα σύνορα και διαφορετικό να συμμετέχει ενεργά στις δολοφονίες. Αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη μάζα της κοινωνίας εκδηλώνει μάλλον αδιαφορία για τον «πόλεμο με την Τουρκία» που διατυμπανίζει η κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα για να δικαιολογήσει τα φασιστικής έμπνευσης πογκρόμ και βασανιστήρια στους κατατρεγμένους, ασχέτως αν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν υιοθετεί θέσεις του …ταξικού αντιρατσισμού. Αν βαφτίσουμε όλους αυτούς φασίστες σίγουρα δεν τους φέρνουμε πιο κοντά μας, δίνουμε αέρα στα πανιά της αντίδρασης (κυβέρνηση+κράτος+φασίστες) και παραλύουμε από παθητικότητα και φόβο. Αν πιστεύουμε ότι έχουμε φασιστικό κύμα ή ενεργή φασιστικοποίηση νιώθουμε ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε. Οι κινητοποιήσεις του αντιρατσιστικού κινήματος παραμένουν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που διοργανώνουν φασίστες. Οπουδήποτε η Αριστερά αποπειράθηκε να δράσει αντιμετώπισε πολύ καλύτερο κλίμα από αυτό που είχαμε διαμορφώσει ως εικόνα από τα ΜΜΕ.
Από την άλλη, όσο απεγνωσμένες προσπάθειες κι αν κάνει σύσσωμο το αστικό μπλοκ να μας πείσει ότι στα σύνορα διαδραματίζεται ξένη εισβολή και άρα δικαιολογείται κάθε φασιστική μέθοδος για την «άμυνα του έθνους», δεν μας παρουσιάζει το πραγματικό πρόσωπο του «πολέμου» που έχει εξαπολύσει σε φτωχούς, άοπλους και πεινασμένους ανθρώπους, εγκύους και παιδιά. Το σύστημα αποκρύπτει τους καθημερινούς πυροβολισμούς, τις δολοφονικές ενέργειες και το ξύλο, τα βασανιστήρια και τα χημικά, τις «περιπολίες» και τους τραμπουκισμούς του κάθε παράνομα οπλοφορούντα σαλταρισμένου φασίστα ακόμα και σε ντόπιους, δημοσιογράφους, αντιρατσιστές κλπ. Προβάλλει μόνο την «ηρωική προσπάθειων των παλικαριών μας που αντιστέκονται στον πόλεμο»- όπου «ηρωισμός» βαφτίζεται η «άμυνα» των αρματωμένων σαν αστακών Ελλήνων απέναντι στην προσπάθεια των μεταναστών να περάσουν τα σύνορα με ξυλαράκια. Το καθημερινό μότο περιλαμβάνει την ομόφωνη και μονότονη επανάληψη κάποιων λέξεων-κλειδιών: «πόλεμος-Ερντογάν-πρόκληση-απειλή-εισβολή-«λαθρομετανάστες»- έγκλημα-αντίσταση» και πάλι από την αρχή. Η εξοργιστική βαρβαρότητα του κράτους μας προκαλεί δικαίως αηδία αλλά δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος ακόμα και σήμερα δεν ενημερώνεται από εναλλακτικά/ανεξάρτητα ΜΜΕ αλλά από την τηλεόραση και αστικά σάιτ κι εφημερίδες που ήδη από παλιότερα κάλυπταν τον φασισμό (πόσο μάλλον σήμερα που επικαλούνται και «εθνική ανάγκη») όπως το Μακελειό, το ΘΕΜΑ, την Καθημερινή κλπ. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι προβάλλον μόνο ό,τι θέλουν. Το κάνουν γιατί αν πρόβαλλαν την πραγματικότητα αυτοί που θα ανέχονταν την πολιτική τους θα ήταν πολύ λιγότεροι. Έτσι εξηγείται η κυβερνητική αφήγηση που λέει περίπου «αυτοί επιτίθενται και κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των παλικαριών μας κι εμείς παρ’ όλα αυτά είμαστε πολύ αυτοσυγκρατημένοι και σεβόμαστε το δράμα των προσφύγων/μεταναστών». Ναι, η κατάσταση είναι 100% αντίστροφη και ο γκεμπελισμός τους είναι φριχτός, αλλά αυτό υποψιάζομαι ότι το ξέρει μια –ίσως μάλιστα μικρή- μειοψηφία της κοινωνίας.
Σίγουρα οι κυβερνητικές πρακτικές αποθρασύνουν τον κόσμο της Ακροδεξιάς και το οξύνουν το αντιαριστερό μένος αλλά από εκεί μέχρι να μιλήσουμε για φασιστικοποίηση απέχει παρασάγγας. Ναι, υπάρχει ο φόβος των αριστερών στη Χίο ή στη Λέσβο ή στον Έβρο να εκδηλωθούν μεμονωμένα (ωστόσο οι πρωτοβουλίες για δράση που πάρθηκαν στη Λέσβο αποδείχθηκαν πολύ μαζικές), αλλά αυτό δε συνιστά φασιστικοποίηση της κοινωνίας, συνιστά αντίθετα φασιστικοποίηση/κατάσταση έκτακτης ανάγκης και στρατιωτικού νόμου στις περιοχές αυτές, αφού όταν κυκλοφορούν λίγοι ένοπλοι φασίστες με τη συνεργασία της αστυνομίας και του στρατού είναι εύκολο να επιβάλλουν τον τρόμο.
Κι έτσι ερχόμαστε στις αδυναμίες της Αριστεράς. Η Αριστερά σήμερα δεν είχε το καθήκον να πάρει τα όπλα (πού να τα βρει άλλωστε) και να πάει στα σύνορα να συγκρουστεί με μπάτσους, στρατό και φασίστες και να πέσει ηρωικά μαχόμενη για να αφήσει τους πρόσφυγες να περάσουν. Η Αριστερά έπρεπε σήμερα να έχει τη δύναμη στο εργατικό κίνημα να παραλύσει την παραγωγή απέναντι στο έγκλημα που διαπράττεται στα σύνορα από τον αποθρασυμένο ελληνικό μιλιταρισμό. Μια τέτοια Αριστερά, μαζική και ριζωμένη στους εργατικούς χώρους, θα είχε τη δυνατότητα να μπλοκάρει τόσο την κυβέρνηση όσο και τον στρατό και την αστυνομία.
Η Αριστερά ωστόσο ακόμα κι όταν έχει σωστές/διεθνιστικές και ταξικές θέσεις για το προσφυγικό δεν έχει καμία τέτοια δύναμη στο εργατικό κίνημα, οπότε δεν μπορεί να επηρεάσει παρά ελάχιστα τις εξελίξεις. Δυστυχώς ζούμε σε εποχές που η δύναμη της Αριστεράς στα συνδικάτα και την κοινωνία, ακόμα και η δύναμη των συνδικάτων φθίνουν και μέσα σε ένα διεθνές κι εγχώριο περιβάλλον που προμηνύει πολέμους και πολύ χειρότερες οικονομικές εξελίξεις. Kι αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που η σοσιαλδημοκρατία και η σοσιαλδημοκρατική γραφειοκρατική ηγεσία του εργατικού κινήματος εκφυλίζεται όλο και περισσότερο σε νεοφιλελεύθερη αλλά και ρατσιστική κατεύθυνση. Πχ https://gsee.gr/?p=36753
Πολύ χρήσιμες οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και οι διαδηλώσεις/μικροφωνικές που έγιναν σε όλη την Ελλάδα αλλά βρισκόμαστε πίσω από τις ανάγκες και μας μένει ένα αίσθημα ανημποριάς, παρακολουθώντας το διαρκές έγκλημα στα σύνορα κατά των προσφύγων.
Στο θέμα δυνάμεων εξαίρεση αποτελεί σαφώς το ΚΚΕ, που έχει σαφώς δυνάμεις στο εργατικό κίνημα για να το προωθήσει, αλλά δεν το κάνει και δεν το έκανε εδώ και δεκαετίες ούτε καν για «ταξικά θέματα», οπότε πολύ περισσότερο δεν θα το κάνει για ένα θέμα «εθνικής ενότητας», που δεν είναι και το δυνατό σημείο του κόμματος. Γιατί ναι μεν μιλά για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και ενάντια στη βία εναντίον τους, αλλά αυτά αναιρούνται από άλλες θέσεις τους που δείχνουν να εγκρίνουν τους κυβερνητικούς χειρισμούς όπως «αμφισβήτηση συνόρων από την Τουρκία, ασύμμετρη απειλή τα προσφυγικά ρεύματα στον Έβρο, Ελλάδα και Κύπρος «βουλιάζουν» (από τους μετανάστες)
και φυσικά ούτε λόγος για ανοιχτά σύνορα και ίσα δικαιώματα σε αυτούς που ανήκουν στο πιο χτυπημένο κομμάτι της διεθνούς εργατικής τάξης, ούτε λόγος για να σταματήσει μονομέρως το έγκλημα του ελληνικού στρατού-αστυνομίας-φασιστών στον Έβρο, γιατί από τα λεγόμενα του γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ προκύπτει «ανάγκη φύλαξης των συνόρων από ασύμμετρες απειλές».
Άλλα κομμάτια της σταλινικής-εθνοκεντρικής παράδοσης τα λένε ακόμα πιο έξω από τα δόντια. «Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, η σκέψη μου βρίσκεται στο πλευρό των παιδιών μας που υπερασπίζουν τα σύνορα της πατρίδας και στους γενναίους άντρες και γυναίκες του Έβρου…», διαβάσαμε στην Ίσκρα από μακεδονομάχο με τις φιλοχρυσαυγίτικες δηλώσεις.
Μ.Θεοδωράκης: Η σκέψη μου στο πλευρό των παιδιών μας στον Έβρο
Συνεπώς τα περί «φασιστικοποίησης» σχετίζονται όχι με μια ψύχραιμη ανάλυση της πραγματικότητας που προκύπτει από την μάχιμη καθημερινή εμπλοκή με τη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, αλλά με τις πολιτικές και θεωρητικές αδυναμίες της Αριστεράς, με τον εκλογοκεντρισμό της («φασίστας ο Μητσοτάκης, τι καλά να είχαμε κυβέρνηση Τσίπρα» π.χ.) και κυρίως με το αίσθημα ήττας, την κρίση και το ξέκομμα της οργανωμένης Αριστεράς από το εργατικό κίνημα και από πραγματικές μάχες απέναντι στο αστικό κράτος, αλλά και με την αδράνεια του καθένα αριστερού/αντιρατσιστή-αντιρατσίστριας ατομικά-χωρίς να ευθύνεται φυσικά ο ίδιος ή ίδια αλλά οι αδυναμίες των πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζει.
Σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από την προσπάθεια της Δεξιάς να εγκαθιδρύσει ένα ακροδεξιό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου όση δημοκρατία απέμεινε θα κουτσουρευτεί, ο στρατός θα είναι στους δρόμους, τα ΜΑΤ θα επιβάλουν τον νόμο τους δια της βίας και οι φασίστες θα κυκλοφορούν με την κάλυψη του κράτους οπλοφορώντας; Σαφώς όχι, αυτός είναι πραγματικός κίνδυνος. Έχουμε ήδη πάρει μια γεύση από το πώς εννοούν οι από πάνω την «εθνική ενότητα» απέναντι σε –ό,τι αυτοί θεωρούν ως- «εθνικό κίνδυνο». Ο Μητσοτάκης εν μέσω όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων πειραματίζεται με μοντέλα που θυμίζουν προδικτατορικά ελληνικά καθεστώτα κι απειλεί ανοιχτά την -όποια- δημοκρατία, το κίνημα και την Αριστερά. Επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνησή του έχει τον χαρακτήρα μιας ρεβανιστικής Δεξιάς που επιδιώκει αφενός να κερδίσει το «χαμένο έδαφος» που επέβαλαν οι κοινωνικοί-εργατικοί αγώνες και η αναπτέρωση των εργατολαϊκών προσδοκιών από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ (που στα μάτια μεγάλης μερίδας κόσμου φάνταζε ως αντιμνημονιακή δύναμη και όπλο κατά της λιτότητας μεταξύ του 2010-2015) κι αφετέρου να προετοιμαστεί για τα χειρότερα που έρχονται μέσα σε ένα ζοφερό διεθνώς οικονομικά περιβάλλον. Αν δεν αντισταθούμε σήμερα και δεν καταφέρουμε να αμφισβητήσουμε αυτού του είδους την «κανονικότητα» που επιχειρεί να επιβάλει δια του Μητσοτάκη η ελληνική άρχουσα τάξη, σε μια επόμενη στροφή δεν αποκλείεται να δούμε φασίστες και δυνάμεις καταστολής σε αγαστή συνεργασία σε όλη την Ελλάδα να μπουκάρουν ακόμα και στα σπίτια μας και να βιαιοπραγούν απέναντι σε αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ακροδεξιοποίηση του καθεστώτος είναι γεγονός και επ’ αυτού μας είχε προϊδεάσει ήδη την προηγούμενη διετία το κοινό μέτωπο ΝΔ-Χρυσής Αυγής-Ακροδεξιάς στην υπόθεση του Μακεδονικού και οι διεργασίες ανασύνθεσης ΝΔ και φασιστών που το ακολούθησαν στη βάση και στο μεσαίο στελεχικό δυναμικό της Δεξιάς πολυκατοικίας. Αυτή η τροπή ωστόσο δεν αντιστοιχεί –προς το παρόν- με αντίστοιχες διεργασίες στη βάση της κοινωνίας, όσο κι αν ο κίνδυνος να υπάρξουν στο μέλλον, αν δεν υπάρξει κινηματική απάντηση κι εναλλακτική «αφήγηση» από αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική σκοπιά, είναι υπαρκτός.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς σήμερα πρέπει να σημάνουν συναγερμό για την άμεση αναγκαιότητα πανελλαδικού αντιεθνικιστικού-αντιφασιστικού μετώπου απέναντι σε κυβέρνηση και φασίστες, για να αποκρούσει την προσπάθεια να εμπεδωθούν από την κοινωνική πλειοψηφία πολιτικές που καταπατούν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και νομιμοποιούν την ένοπλη αυτοδικία των Ναζί, τη βία σε μετανάστες/πρόσφυγες, δημοσιογράφους ή ντόπιους που βάζουν τη στοιχειώδη δημοκρατία πάνω από την εθνική ντόπα. Για να αποκαλυφθούν οι γκεμπελίστικες τακτικές των ελληνικών ΜΜΕ που εκμεταλλευόμενα το μονοπώλιο της τηλεοπτικής ενημέρωσης κάνουν το άσπρο-μαύρο και πάνω απ’ όλα η προσπάθεια του ελληνικού κράτους να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για το «δίκαιο της ελληνικής πλευράς» σε μια ελληνοτουρκική σύγκρουση, πείθοντάς την ότι «η Τουρκία επιτίθεται, η Ελλάδα έχει το δίκιο και αμύνεται». Το ελληνικό κράτος έχει ξεσαλώσει τα τελευταία χρόνια κι επιδιώκει να επιβάλλει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο για να εξυπηρετηθούν οι πετρελαιάδες και οι εφοπλιστές της Ελλάδας και των Μεγάλων Δυνάμεων της Δύσης και παράλληλα παίζει τα ρέστα της για να εξαφανίσει σχεδόν από τον χάρτη των ΑΟΖ στη ΝΑ την Τουρκία. Παραβιάζει εξίσου κυριαρχικά δικαιώματα της γείτονος στο νερό και στον αέρα όπως και διεθνείς συνθήκες, συμμαχεί με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα αντιδραστικά καθεστώτα στην περιοχή για να επιβάλει τις μεγαλοϊδεατικές και 100% ΑΔΙΚΕΣ βλέψεις της, προχωρά σε στρατιωτική ενίσχυση δικτατοριών και διευκολύνει, άρα ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Η ελληνική κυβέρνηση βασανίζει και πυροβολεί πρόσφυγες και μετανάστες, διατηρεί καθεστώς δρακόντειας λιτότητας για τους ντόπιους και εν μέσω εξάπλωσης του κορωνοϊού διαθέτει –και με δική της ευθύνη φυσικά- ένα υπό κατάρρευση σύστημα δημόσιας υγείας. Εξού και ο πανικός που την έπιασε ξαφνικά, κι εκεί που πρότεινε για την αντιμετώπιση του ιού θείες κοινωνίες κι Εκκλησίες, μιλούσε για θωράκιση της χώρας και προετοιμαζόταν για παρελάσεις, σήμερα κλείνει άρον-άρον σχολεία, δραστηριότητες και υπηρεσίες και ποντάρει κυρίως στην ατομική ευθύνη την οποία επικαλείται (γιατί αν αρρωστήσουμε, με δεδομένο το κατά πολύ κατώτερο σύστημα υγείας της Ελλάδας σε προσωπικό κι εξοπλισμό από αυτό της Ιταλίας, είναι σαφές ποια είναι η μοίρα που μας περιμένει). Η ελληνική αστική πολιτική και η κυβέρνηση είναι αντιδραστικές σε όλα τα επίπεδα και σε κανένα ζήτημα δεν χωράει «εθνική ενότητα». Δεν πολεμάμε για τις ΑΟΖ, Έλληνες, μετανάστες και Τούρκοι εργάτες ενωμένοι, ταξικός-κοινωνικός πόλεμος απέναντι στη λιτότητα, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον φασισμό, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που συρρικνώνει τη δημοκρατία, τον μιλιταρισμό, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αυτά τα συνθήματα συνοψίζουν τα καθήκοντα με τα οποία έχουμε να αναμετρηθούμε το επόμενο διάστημα.
Υποβολή απάντησης