Η διεθνής άνοδος των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων την τελευταία χρονιά δεν περιορίζεται μόνο στην Αφρική, την Ασία και την Λ.Αμερική. Μια από τις πιο μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών γνώρισε αυτές τις μέρες η Γαλλία, απέναντι στη μεταρρύθμιση Μακρόν που μειώνει συντάξεις και αυξάνει τα όρια ηλικίας (από 62 σε 64) σε μεγάλη μερίδα των εργαζομένων. Ο Μακρόν θέλει να ανατρέψει το συνταξιοδοτικό σύστημα που ισχύει στη Γαλλία από το 1945, κι είναι από τα κορυφαία όσον αφορά το επίπεδο των συντάξεων στην Ευρώπη.
Στις 5 Δεκεμβρίου σημειώθηκε γενική απεργία που ξεπέρασε σε αριθμό διαδηλωτών την ιστορική απεργία του 1995, αφού σύμφωνα με τα συνδικάτα διαδήλωσαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο και τα ποσοστά απεργίας ήταν συντριπτικά. Σε κινητοποιήσεις βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους, τα αεροδρόμια, στα μετρό, τον ηλεκτρισμό, εκπαιδευτικοί-μαθητές και φοιτητές, δικηγόροι, γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί, πυροσβέστες και γενικά ο δημόσιος τομέας, ενώ οι απεργίες συγκεντρώνουν τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας και της μεγάλης πλειοψηφίας όλων των εργαζομένων (68% σύμφωνα με δημοσκόπηση στης 12ης Δεκεμβρίου). Στις 10 ακολούθησε νέα γενική απεργία και στις 17 Δεκεμβρίου τρίτη απεργία, με τους διαδηλωτές να φτάνουν σύμφωνα με τα συνδικάτα στους 1,8 εκατομμύρια με περισσότερες από 260 συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Στην τελευταία κινητοποίηση κλείσανε τα σχολεία, οι εργαζόμενοι στον ηλεκτρισμό προχώρησαν σε διακοπές ρεύματος (σε αντίθεση με τους “δικούς μας” που ούτε καν σαλεύουν την ώρα που … κλείνει η ΔΕΗ προς όφελος των Μυτιληναίων), απέργησαν ακόμα κι οι εργαζόμενοι στον Πύργο του Άιφελ και την Όπερα του Παρισιού. Σιδηροδρομικοί και εργαζόμενοι των μετρό βρίσκονται σε απεργίες διαρκείας από τις 5 Δεκέμβρη ενώ οι σιδηροδρομικοί δήλωσαν αποφασισμένοι να συνεχίσουν και μετά τα Χριστούγεννα. Τις κινητοποιήσεις στήριξαν και τα Κίτρινα Γιλέκα.
Η κυβέρνηση παρά το μέγεθος της αντίστασης δήλωσε αποφασισμένη να προχωρήσει τη μεταρρύθμιση με τα ίδια γνωστά σε εμάς παραμύθια (‘για το καλό της χώρας, για να μη χρεοκοπήσει το ασφαλιστικό σύστημα, θα δεχθούν πλήγμα οι προνομιούχοι κλάδοι που είναι σε βάρος των υπόλοιπων’ κλπ, ενώ μόλις 2 χρόνια πριν διατυμπάνιζε τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού). Όπως το ζήσαμε και στην Ελλάδα, μπροστά στη βάθυνση των αδιεξόδων του συστήματος διεθνώς και την όξυνση οικονομικών και στρατιωτικών ανταγωνισμών, οι από πάνω δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να προχωρήσουν σε συμβιβασμούς – επιδιώκουν να επιβάλουν τη δικτατορία της αγοράς με κάθε αναγκαίο μέσο.
Νεοφιλελεύθεροι «Σοσιαλιστές», Δεξιά και Ακροδεξιά συμφωνούν επί της ουσίας με την κυβέρνηση Μακρόν και αλλά δεν καταδικάζουν δημοσίως το κίνημα, με στόχο εκλογικά οφέλη. Ο Μακρόν προχώρησε μόνο σε κάποιους «ελιγμούς» με στόχο να διασπάσει το μέτωπο της αντίστασης, πχ δηλώνοντας ότι τα νέα μέτρα θα θίξουν τους γεννημένους μετά το 1975. Παρ’ όλα αυτά μεγάλο τμήμα του φτωχού κόσμου αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση αφορά όλη την κοινωνία των από κάτω. Ένα αποτέλεσμα που είχε η διαρκής κινητοποίηση είναι η παραίτηση του κυβερνητικού στελέχους-αρχιτέκτονα της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Στη Γαλλία την τελευταία τριετία εκδηλώνονται σπουδαίοι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες (με πιο χαρακτηριστικά το κίνημα Nuit Debout του 2016 και τα Κίτρινα Γιλέκα του 2018). Αν τέτοιες απεργίες και κινητοποιήσεις στην Ευρώπη αρκούσαν τη δεκαετία του ’90 ή του 2000 για να ανατρέπονται τέτοιου είδους μέτρα αλλά ή κυβερνήσεις, σήμερα φαίνεται ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, ότι απαιτούνται μεγαλύτερης κλίμακας ταξικοί αγώνες αλλά και πολύ ριζοσπαστικότερες πολιτικές δυνάμεις που ηγούνται αυτών των αγώνων. Το ποια θα είναι η κατάληξη στη Γαλλία μένει να το δούμε. Μέχρι τότε είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η επίθεση απέναντι στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι κοινή, ξεπερνά τα σύνορα και επιβάλλεται πάντα με παρόμοια επιχειρήματα-ψέματα: ζητούνται θυσίες από τους φτωχούς για το «εθνικό συμφέρον», το «καλό της χώρας», «για να ξεχρεώσει το κράτος», την ώρα που οι καπιταλιστές βγάζουν δισεκατομμύρια. Η απάντηση και η αντίσταση πρέπει να είναι εξίσου κοινή και η οικοδόμηση της διεθνούς αλληλεγγύης είναι κεντρικό καθήκον των αγωνιστών-αγωνιστριών και της Αριστεράς.
- https://redflag.org.au/node/6977
- http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6325
- https://www.clickorlando.com/news/world/2019/12/17/no-school-no-trains-no-eiffel-tower-france-on-strike/
- https://www.nooz.gr/world/1566135/apergia-gallia-dakrygona-bia-bombes-molotof-kai-diakopes-tis-ilektrodotisis-kybernisi-den-ypochwroyme-vid-pics-
Α.Λ.
Υποβολή απάντησης