Απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο, ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο τώρα!

image_pdfimage_print

Τα σημάδια είναι πλέον αδιαμφισβήτητα: στην Ελλάδα η ιδεολογική σύγκλιση των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού με την ακροδεξιά και το φασισμό στο έδαφος του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού παράγει όλο και διευρυνόμενα αντίστοιχες μεθόδους διακυβέρνησης επικουρούμενες πλέον, ανοιχτά και υπό κυβερνητική κάλυψη, από πολιτικές πρακτικές ακροδεξιού όχλου και φασιστικών ταγμάτων εφόδου – όπως πρόσφατα στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και στον Έβρο. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για προεκλογική συμμαχία πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά για υπό συγκρότηση «Μαύρο Μέτωπο».

Αυτή είναι η εποχή των τεράτων• των τεράτων που πλήθυναν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και στις παρελάσεις των εθνικών εορτών, εποίκισαν τις λαϊκές γειτονιές και τη νεολαία των προαστίων της αστικής τάξης, εγκαταστάθηκαν στον νομιμοποιημένο καθημερινό ρατσισμό των “απλών ανθρώπων”, ευνοήθηκαν από τις αποφάσεις των δικαστηρίων, τράφηκαν από την άνοδο του θρησκευτικού σκοταδισμού και τις πολεμοχαρείς ιαχές του σοβινισμού, συναντήθηκαν με τον ακροδεξιό αναθεωρητισμό της ελληνικής ιστορίας, κατέκτησαν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων όπου η ευτέλεια του χρυσαυγίτη συντίθεται με την νεοφιλελεύθερη εξαδέλφη της, επέβαλαν ως κυρίαρχα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας τα σκάνδαλα, την εγκληματικότητα και τις καταχρήσεις, την αποθέωση της ασημαντότητας, την αποχαύνωση των τηλεοπτικών παιχνιδιών κοινωνικού δαρβινισμού και τις χουντικής αισθητικής εκπομπές τηλεοπτικής διασκέδασης• και όλα αυτά τελικά μπήκαν κάτω από την ομπρέλα της αστικής τάξης και της ΝΔ.

Το γεγονός ότι ώθηση και έδαφος νομιμοποίησης σε αυτή την αντιδραστική δυναμική έδωσε η μνημονιακή μετάλλαξη και κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, το γεγονός ότι ακόμη και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας κάλυψε απόλυτα τα νώτα της κυβέρνησης στο ζήτημα των κλειστών συνόρων για τους πρόσφυγες, θα ήταν λάθος να εκληφθεί σαν τεκμήριο ότι έχουμε απλή συνέχεια/εκτράχυνση των πολιτικών μνημονιακής λιτότητας και κυβερνητικού αυταρχισμού. Πρόκειται για ποιοτική κλιμάκωση, για παραγωγή ενός νέου πολιτικού υβριδίου, που ιστορικό του ανάλογο μπορούμε να βρούμε μόνο στα χρόνια της προδικτατορικής ΕΡΕ μέχρι και το ’63.

Η σύγκλιση του νεοφιλελευθερισμού με τον φασισμό και τα παρακλάδια του έχει οδηγήσει σε ιστορική συνάντηση που έχει πλέον “δέσει” σε συμμαχία• αυτό εξηγεί μακρά σειρά κινήσεων της κυβέρνησης που έχουν μεγάλη ιδεολογική σημασία για το δέσιμο της συμμαχίας, από την κατάργηση του ασύλου και την εκκένωση των καταλήψεων των Εξαρχείων μέχρι αυτά που συμβαίνουν τώρα στον Έβρο, στη Λέσβο, στη Χίο. Δεν πρόκειται για πολιτικά γεγονότα που έχουν μόνο το δικό τους αυτοτελές νόημα, πρόκειται επίσης για το τελετουργικό της συνεύρεσης της αστικής τάξης και των νεοφιλελεύθερων με τους φασίστες σε έναν ισχυρό συνασπισμό για την πλήρη υποταγή των υποτελών κοινωνικών τάξεων, του λαού της Αριστεράς και κάθε αντικαπιταλιστικής δύναμης.

Στη διαδικασία αυτή, της σύγκλισης όλων των δυνάμεων της Δεξιάς σε ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό εξουσίας, ο νεοφιλελευθερισμός ηγεμονεύει επί του φασισμού υιοθετώντας αυτός ο ίδιος τις ακροδεξιές θέσεις των ναζί σχεδόν σε όλα τα ζητήματα πλην της οικονομίας• θυσιάζει ως Ιφιγένεια τον πολιτικό φιλελευθερισμό, που ευνοεί την προστασία των ατομικών ελευθεριών, την ισότητα των δικαιωμάτων και την ανοχή των αντίθετων απόψεων, την αποδέσμευση από τον αυταρχισμό, τον ακραίο εθνικισμό και τον ρατσισμό, και έτσι μετασχηματίζεται σε φαιό νεοφιλελευθερισμό ώστε να ανασυγκροτήσει την μεγάλη παράταξη της Δεξιάς κατά το πρότυπο της ΕΡΕ, του μετεμφυλιακού κράτους των εθνικοφρόνων, και της ενιαίας ΝΔ από την ίδρυσή της μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 πριν αυτονομηθούν οι φασίστες σε δικούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Η πρόσφατη εκλογική ήττα της Χρυσής Αυγής δεν επήλθε μόνο από τις δυνάμεις του κινήματος και τον κόσμο της Αριστεράς αλλά και επειδή η ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως αυθεντικός πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης, δημιούργησε τους ιδεολογικούς όρους για την αναδιάταξη των κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης με τον Λαό της Δεξιάς.

Αυτή η σύγκλιση του νεοφιλελεύθερου με το ακροδεξιό πολιτικό πρόγραμμα (που ήταν μια αργόσυρτη διαδικασία η οποία εκκίνησε στη δεκαετία του 1990), βρίσκεται τώρα στην στιγμή της ολοκλήρωσής της, σε μια ταξική συμμαχία όπου συναντώνται το τραπεζικό κεφάλαιο, οι κεφαλαιοκράτες της βιομηχανίας και των υπηρεσιών, οι επαγγελματίες της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και του φασισμού, οικονομολόγοι, κληρικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, διαφημιστές και άλλοι προπαγανδιστές, αλλά και μια μερίδα ανέργων, εξαθλιωμένων συνταξιούχων και ηλικιωμένων μικρο-ιδιοκτητών, στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, θρησκόληπτοι και μπράβοι, καθεστωτικοί λογοτέχνες, υψηλόβαθμα στελέχη του δημόσιου τομέα, νοικοκυραίοι, μπάτσοι, επαγγελματίες του σκοινιού και του παλουκιού, και οι παρόμοιοι. Ο φαιός νεοφιλελευθερισμός βασίζεται στο μίσος για τον μετανάστη, στον εθνικισμό και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της αστυνομίας, του στρατού, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, της μηδενικής ανοχής και της συντριβής των πιο αδύναμων, της συντριβής των αριστερών και των αναρχικών, αλλά βασίζεται επίσης και πάνω από όλα στην ιδέα ότι την οικονομία μπορεί και πρέπει να την ρυθμίζει η αγορά, αφού όμως πρώτα η πολιτική εξουσία θέσει με τον πιο ωμό και βίαιο τρόπο το πλαίσιο και τους όρους της λειτουργίας της. Αγορά, Πατρίς, Θρησκεία και Αστυνομία είναι οι θεσμοί της νέας ταξικής συμμαχίας, Κέρδος, Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια οι αξίες της. Ο φαιός νεοφιλελευθερισμός παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, υπόσχεται μικρά πλην όμως υπολογίσιμα οφέλη (υλικά ή συμβολικά) στην λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια στους νοικοκυραίους της μικροαστικής τάξης, αξιοπρεπή διαβίωση σε μερίδες της μικροαστικής τάξης που στρέφεται -επαμφοτερίζουσα καθώς είναι- σε κάποιο βαθμό, προς την Δεξιά.

Δεν υπάρχει πλέον ο χρόνος, ούτε έχουμε πια τις δυνάμεις να αποτρέψουμε την μοιραία συνάντηση των νεοφιλελεύθερων με τους ακροδεξιούς και τους φασίστες. Όταν υπήρχε ο χρόνος, οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς, ήδη διάσπαρτες και αποκαμωμένες, ασχολούνταν με άλλα ζητήματα που τα θεωρούσαν πιο σημαντικά, όπως οι ομόλογοί τους στην Γερμανία της δεκαετίας του 1930, έχοντας την εντύπωση ότι ο κίνδυνος είναι ακόμα μακριά.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τέλος παιχνιδιού; Όχι ακόμα!

Τώρα θα πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι πώς να εμποδίσουμε την σύμπτυξη των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού με αυτές της άκρας δεξιάς και των φασιστών, αλλά πώς θα ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις των υποτελών κοινωνικών τάξεων σε αξιόμαχες πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τι στόχους, με ποιο πρόγραμμα κ.λπ.: με δυο λόγια, πώς θα επανιδρύσουμε τους σχηματισμούς μάχης που χρειαζόμαστε μέσα στην νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική συγκυρία. Αυτά όμως δεν γίνονται στη βραχυχρόνια διάρκεια, ούτε μπορούν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις μας αμέσως σε έναν και μοναδικό πολιτικό σχηματισμό. Για τον λόγο αυτό, για να αποκριθούμε στην επείγουσα ανάγκη να σταθούμε σαν ένας άνθρωπος απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο, το μόνο που μας απομένει να κάνουμε είναι να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο σε πανελλαδική κλίμακα• και αυτή θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Έπρεπε να συγκροτηθεί χθες, σήμερα δεν είναι πολύ αργά, αύριο όμως ίσως είναι πλέον αργά.

Πηγή: https://www.efsyn.gr

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.