RCIT –Κομμουνιστική Διεθνής Τάση
Μια πρόταση από την επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνή Τάση (RCIT), Φεβρουάριος 2018, www.thecommunists.net
Ζούμε σε έναν κόσμο ραγδαία επιταχυνόμενων αντιφάσεων και απότομων αλλαγών. Καθώς ο καπιταλισμός σαπίζει, οι καπιταλιστές ληστές προσπαθούν να αυξήσουν τον πλούτο τους με τη βίαιη επίθεση στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους, καταστρέφοντας όλο και περισσότερο το περιβάλλον και, ταυτόχρονα, επιδεινώνοντας τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Η επιβίωση της ανθρωπότητας απειλείται από την ανεξέλεγκτη αλλαγή του κλίματος και την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων που δημιουργεί τον κίνδυνο ενός τρίτου ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέμε ότι η εναλλακτική λύση είναι “Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα!”
Αυτή η δραματική κατάσταση καθιστά τον οργανωμένο αγώνα για τον σοσιαλισμό πιο απαραίτητο από ποτέ. Αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι πρέπει να έχουν ένα κόμμα αφοσιωμένο στον διεθνή αγώνα για ένα σοσιαλιστικό μέλλον!
Κατά την άποψή μας, είναι πολύ επείγον να αρχίσουν αμέσως οι επαναστάτες σε όλο τον κόσμο να συνεργάζονται για να θέσουν τα θεμέλια μιας ενοποίησης βασισμένης πάνω σε αρχές, ώστε να προωθήσουμε τη διαδικασία δημιουργίας ενός νέου Επαναστατικού Κόμματος του Παγκοσμίου Ιστού με μεγαλύτερες δυνάμεις. Η αφετηρία για τη δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος πρέπει να είναι η συμφωνία για τα πιο σημαντικά ζητήματα της παγκόσμιας ταξικής πάλης. Η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση (RCIT) θεωρεί τα ακόλουθα θέματα ως τέτοια προγραμματικά κλειδιά στην παρούσα πολιτική φάση:
1) Αναγνώριση του οξυνόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ιαπωνίας, της Ρωσίας και της Κίνας
Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την κινητήρια δύναμη της σημερινής περιόδου καπιταλιστικής κρίσης και να κρατήσουμε σωστή στάση μόνο εάν αναγνωρίσουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα όχι μόνο των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ιαπωνίας αλλά και των νέων αναδυόμενων δυνάμεων, της Ρωσίας και της Κίνας. Μόνο σε μια τέτοια βάση είναι δυνατόν να φτάσουμε στο μόνο σωστό αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα για αυτό το ζήτημα – τον προλεταριακό διεθνισμό και τον επαναστατικό ντεφετισμό, δηλαδή την προοπτική του διαρκούς αγώνα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από και ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτό σημαίνει ότι οι επαναστάτες αρνούνται να προσφέρουν στήριξη σε οποιαδήποτε Μεγάλη Δύναμη και στις ενδο-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις συνδυάζοντας αυτή την άρνηση με το σύνθημα “Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός!”
Μια παρόμοια προσέγγιση είναι απαραίτητη αν η Ινδία εισέλθει σε μια σύγκρουση με την ιμπεριαλιστική Κίνα, καθώς η Ινδία – μια μη ιμπεριαλιστική περιφερειακή δύναμη – θα ενεργήσει έτσι ως πληρεξούσια δύναμη του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Εκείνοι που δεν αναγνωρίζουν τον αντιδραστικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτών των Μεγάλων Δυνάμεων αναπόφευκτα θα αποτύχουν να ακολουθήσουν μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική, δηλαδή μαρξιστική, γραμμή και θα καταλήξουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, στη στήριξη ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου ως το “μικρότερο κακό “.
2) Συνεχής αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών
Οι επαναστάτες μάχονται για την ήττα των ιμπεριαλιστικών κρατών και των πληρεξουσίων τους σε οποιαδήποτε σύγκρουση με δυνάμεις που εκπροσωπούν τους καταπιεσμένους λαούς και για τη στρατιωτική νίκη των τελευταίων χωρίς ταυτόχρονα να παρέχουν οποιαδήποτε πολιτική στήριξη στη μη επαναστατική ηγεσία των καταπιεσμένων (π.χ., μικροαστοί ισλαμιστές, εθνικιστές). Αυτό ισχύει τόσο στις εγχώριες συγκρούσεις (π.χ. εναντίον ενός καταπιεσμένου έθνους όπως ο τσετσενικός λαός στη Ρωσία ή οι Ανατολικοί Τουρκεστάνοι / Ουιγουίροι στην Κίνα) όσο και σε πολέμους στο εξωτερικό (π.χ. Βόρεια Κορέα, Αφγανιστάν, Συρία, Μάλι, Σομαλία). Μια τέτοια προσέγγιση δεν ισχύει μόνο για τις χώρες του Νότου, αλλά και σε περιπτώσεις εθνικής καταπίεσης και διακρίσεων εντός των παλαιών ιμπεριαλιστικών κρατών (π.χ. Μαύροι και ιθαγενείς Αμερικανοί στις ΗΠΑ, αγώνας της Καταλονίας για ανεξαρτησία ενάντια στο ιμπεριαλιστικό ισπανικό κράτος).
Ομοίως, οι επαναστάτες πρέπει να αγωνιστούν για τα ανοιχτά σύνορα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και για την πλήρη ισότητα των εθνικών μειονοτήτων και των μεταναστών (π.χ. δικαιώματα ιθαγένειας, γλώσσα, ίσοι μισθοί).
Επιπλέον, οι επαναστάτες αρνούνται να προσφέρουν στήριξη σε ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο εναντίον ενός άλλου σε οποιαδήποτε δεδομένη σύγκρουση (π.χ., Brexit εναντίον ΕΕ, Κλίντον εναντίον Τραμπ).
Εκείνοι που αδυνατούν να υποστηρίξουν τους λαϊκούς αγώνες κατά της καταπίεσης, χρησιμοποιώντας τις «κακές ηγεσίες των καταπιεσμένων» ως δικαιολογία, εγκαταλείπουν την ταξική πάλη όπως αυτή διεξάγεται σήμερα και έτσι εγκαταλείπουν το στρατόπεδο της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.
3) Συνέχιση του Επαναστατικού Αγώνα στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική ενάντια στις αντιδραστικές δικτατορίες, τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό
Οι μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις στην Παλαιστίνη, την Τυνησία, το Ιράν, τη Συρία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, το Σουδάν και άλλες χώρες αποτέλεσαν τα σημαντικότερα και προοδευτικότερα δείγματα ταξικής πάλης μέχρι σήμερα από την αρχή της νέας ιστορικής περιόδου που εγκαινίασε το 2008. Αληθεύει ότι, ελλείψει επαναστατικής ηγεσίας, οι μάζες έχουν υποστεί πολλές και τρομερές ήττες – όπως το πραξικόπημα του στρατηγού Αλ-Σίσι στην Αίγυπτο τον Ιούλιο του 2013, ή η συνεχιζόμενη σφαγή του συριακού λαού από τα χέρια του Άσαντ και των ξένων υποστηρικτών του. Ωστόσο, η επαναστατική διαδικασία συνεχίζεται. Αυτό αντανακλάται στη συνεχιζόμενη λαϊκή αντίσταση στην Παλαιστίνη, τη Συρία, την Υεμένη, την Αίγυπτο κ.λπ. καθώς και τη διάδοσή της σε νέες χώρες όπως η Τυνησία, το Ιράν, το Σουδάν και το Μαρόκο. Το παλαιστινιακό και διεθνές μαζικό κίνημα που προκλήθηκε από την απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο του επαναστατικού αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εναντίον του σιωνιστικού κράτους-απαρτχάιντ και για τη δημιουργία ενός ενιαίου παλαιστινιακού κράτους από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα (μια “Ελεύθερη, Κόκκινη Παλαιστίνη”). Οι αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις στην Τυνησία καθώς και στο Ιράν ενάντια στο καπιταλιστικό καθεστώς δείχνουν ότι το επαναστατικό κύμα στη Μέση Ανατολή μπορεί να αναβιώσει και να εξαπλωθεί ακόμη και σε μη αραβικές χώρες. Οι αυθεντικές επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να δώσουν άνευ όρων στήριξη σε αυτούς τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στις δικτατορίες και τις αντιδραστικές δυνάμεις, χωρίς να δίνουν οποιαδήποτε πολιτική στήριξη στις μη επαναστατικές ηγεσίες τους (π.χ. μικροαστοί ισλαμιστές και εθνικιστές).
Αυτοί οι “σοσιαλιστές” που αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την Αραβική Επανάσταση από το 2011 ή που διακηρύττουν ότι έχει ήδη τελειώσει και ηττηθεί, αποδεικνύουν ότι είναι σοσιαλιστές και δημοκράτες μόνο στα λόγια αλλά όχι και στην πράξη.
Οι επαναστάτες αντιτίθενται σε κάθε αντιδραστικό πόλεμο περιφερειακών δυνάμεων (π.χ. Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Ιράν, Αίγυπτος, Σουδάν, Αιθιοπία κλπ.). Θα καθορίσουν την επαναστατική τους τακτική σε οποιονδήποτε δεδομένο πόλεμο, αναλύοντας τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του πολέμου και το πολιτικό του υπόβαθρο, καθώς και τον ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ιδίως των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας) σε αυτόν.
4) Επαναστατικός αγώνας ενάντια στις αντιδραστικές επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα
Οι επαναστάτες μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μόνο αν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τον ταξικό εχθρό και να κινητοποιήσουν (τους καταπιεσμένους) εναντίον του. Συνεπώς, πρέπει να καταπολεμούν όλες τις αντιδραστικές δικτατορίες και τις διεφθαρμένες και αυταρχικές ψευδοδημοκρατίες (π.χ. Συρία, Τόγκο, Κένυα, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ζιμπάμπουε), ενάντια σε όλες τις μορφές εθνικής και φυλετικής καταπίεσης (π.χ αυτόχθονες στη Λατινική Αμερική, Rohingya στη Μυανμάρ, αφρικανοί δούλοι στη Λιβύη), κατά όλων των πραξικοπημάτων (π.χ. Αίγυπτος 2013, Ταϊλάνδη 2014, Βραζιλία 2016) και κατά όλων των απολυταρχικών επιθέσεων (π.χ. κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία από το 2015).
Όλοι εκείνοι που αδυνατούν να αναγνωρίσουν και να πολεμήσουν εναντίον αυτών των αντιδραστικών επιθέσεων, αλλά τις στηρίζουν ή κρατάνε ουδέτερη θέση, είναι προδότες της εργατικής τάξης. Μαζί τους μας χωρίζει μια γραμμή αίματος!
5) Εφαρμογή του Ενιαίου Μετώπου σε όλες τις μαζικές μάχες
Οι επαναστάτες αντιτίθενται σε όλες τις μορφές σεχταρισμού που αρνούνται τη συμμετοχή σε μαζικούς αγώνες υπό το πρόσχημα της μη επαναστατικής τους ηγεσίας. Αντ ‘αυτού, εφαρμόζουν την τακτική του ενιαίου μετώπου στους αγώνες των εργατών και των αγροτών υπό την ηγεσία των ρεφορμιστικών ή λαϊκιστικών δυνάμεων (π.χ. συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις των αγροτών και των αστικών φτωχών, αλλά και πολιτικά κόμματα όπως τα PT, CUT, MST στη Βραζιλία, CGT, CTA, FIT στην Αργεντινή, MORENA στο Μεξικό, ισλαμιστές στην Αίγυπτο, αντάρτες στη Συρία, EFF στη Νότια Αφρική, ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα πριν από το 2015, Podemos, Βάσκοι και Καταλανοί εθνικιστές στο ισπανικό κράτος). Ένας τέτοιος προσανατολισμός πρέπει να συνδυαστεί με έναν συνεπή αγώνα εναντίον όλων των μορφών λαϊκομετωπισμού και μικροαστικού λαϊκισμού και για το σπάσιμο των δεσμών των εργατών και των αγροτών με αυτές τις μη επαναστατικές ηγεσίες και για να προωθήσουμε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου και επαναστατικού Εργατικού Κόμματος.
Εκείνοι που δεν εφαρμόζουν την τακτική του ενιαίου μετώπου σε τέτοιους μαζικούς αγώνες, μετατρέπουν την υποστήριξή τους σε αυτούς τους αγώνες σε μια αφηρημένη δήλωση χωρίς συγκεκριμένο νόημα.
6) Ξεκινάμε την οικοδόμηση ενός Παγκόσμιου Επαναστατικού Κόμματος τώρα!
Ο αγώνας για την απόκρουση της αντιδραστικής επίθεσης της άρχουσας τάξης και για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μπορεί να πετύχει μόνο εάν συνδυάζεται με τον αγώνα για την σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους και την ανατροπή και απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής τάξης έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Η ιστορία μας διδάσκει ότι όλοι οι αγώνες των μαζών για απελευθέρωση τελικά καταλήγουν σε ήττα, όταν δεν καθοδηγούνται από ένα επαναστατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να οργανώσει τους πιο πολιτικά συνειδητοποιημένους και αφοσιωμένους μαχητές της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, πρέπει να είναι απαλλαγμένο από κάθε γραφειοκρατικό εκφυλισμό και πρέπει να υπάρχει ως διεθνές κόμμα προκειμένου να αποφεύγονται οι κίνδυνοι εθνοκεντρικών –«εθνικά υποκειμενικών» αφηγήσεων.
Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλες τις οργανώσεις και τους ακτιβιστές που αγωνίζονται ειλικρινά για τη δημιουργία ενός νέου Παγκόσμιου Επαναστατικού Κόμματος να ενώσουν τις δυνάμεις τους με βάση αυτά τα σημεία-προγραμματικά κλειδιά. Συγκεκριμένα, η RCIT προτείνει στους επαναστάτες να συγκροτήσουν μια Επιτροπή Κοινής Επικοινωνίας προκειμένου να προετοιμάσουν πολιτικά και να οργανώσουν μια Διεθνή Διάσκεψη η οποία θα συζητήσει συγκεκριμένα βήματα για την προώθηση του σχηματισμού ενός Επαναστατικού Παγκοσμίου Κόμματος. Η RCIT δεσμεύεται να συζητήσει σοβαρά και για τη στενότερη δυνατή συνεργασία με όλες τις δυνάμεις που μοιράζονται μια τέτοια προοπτική.
https://www.thecommunists.net/rcit/6-points-for-a-platform-of-revolutionary-unity-today/.
Υποβολή απάντησης