Οι πολιτικές εξελίξεις παίρνουν επικίνδυνη τροπή: η συµφωνία στο Eurogroup της 22ας Ιουνίου και η συµφωνία Τσίπρα – Ζάεφ είναι σηµεία πολιτικής καµπής που διαµορφώνουν ένα δυσµενές πλαίσιο για τις εργαζόµενες τάξεις, τα κινήµατα αντίστασης και την Αριστερά.
Σε αντίθεση µε την κυβερνητική προπαγάνδα, η «καθαρή έξοδος» από τα µνηµόνια δεν είναι ούτε καθαρή ούτε έξοδος. Το µνηµονιακό καθεστώς ακραίας λιτότητας όχι µόνο δεν αµφισβητείται έστω και µερικώς, αλλά συµπληρώνεται, εµβαθύνεται και «κλειδώνει» σε βάθος δεκαετιών. Η εποπτεία παραµένει αλλάζοντας µορφή, το χρέος δεν µειώνεται αλλά «διευθετείται» µε µετάθεση κάποιων πληρωµών για αργότερα.
Η προοπτική είναι η µακροηµέρευση του καθεστώτος ακραίας λιτότητας και η διατήρηση στο ακέραιο των προϋποθέσεων για µεσοπρόθεσµη υποτροπή της κρίσης του ελληνικού καπιταλισµού σε οξεία µορφή.
Σε αντίθεση επίσης µε την κυβερνητική προπαγάνδα, την εθνικιστική-ακροδεξιά αντιπολίτευση, αλλά και τις από τα δεξιά κριτικές της πατριωτικής Αριστεράς, η συµφωνία Τσίπρα – Ζάεφ συνιστά επιτυχία της ελληνικής άρχουσας τάξης και είναι προϊόν «συντονισµένου» bulling από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και του ΝΑΤΟ. ∆εν προωθεί έστω και µια επώδυνη για το γειτονικό λαό ειρήνη, δεν αποτελεί «ευκαιρία» για τη φιλία και συνεργασία των δύο λαών, δεν βάζει φραγµό στον εθνικισµό. Αντίθετα, «ανοίγει χώρο» για τον ελληνικό εθνικισµό, την ακροδεξιά και τους φασίστες και αναζωπυρώνει το µακεδονικό εθνικισµό.
Το γεγονός ότι οι φασίστες της Χ.Α. «κολυµπούν» σαν το ψάρι στο νερό στα µακεδονικά συλλαλητήρια που οργανώνουν στελέχη της ∆εξιάς και της ακροδεξιάς µαζί µε µητροπολίτες και µε τη στήριξη διακεκριµένων επιχειρηµατιών, αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα έχει ενεργοποιηθεί η «πολιτική µηχανική» που παρατηρείται πανευρωπαϊκά και παγκόσµια: η µετατόπιση όλο και δεξιότερα των «συστηµικών» δυνάµεων του κέντρου και της δεξιάς (πολιτικές λιτότητας, αντιµεταναστευτικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές, έµφαση στις εθνικές προτεραιότητες). Έτσι αναδεικνύεται σε σοβαρή δύναµη η ακροδεξιά στις διάφορες µορφές της, ακόµη κι αν ξεκινά από χαµηλές Θέσεις, ακροδεξιοί και φασίστες «κολυµπούν σαν το ψάρι στο νερό» και οι πρωτοβουλίες τους λειτουργούν σαν «πλοηγός» εξελίξεων.
Παρ’ όλα αυτά, δεν θα φράξουµε αποτελεσµατικά το δρόµο στην ακροδεξιά και τους φασίστες αν δεν φράξουµε το δρόµο στο δικοµµατισµό ΣΥΡΙΖΑ – Ν∆. Αν η υποτίµηση και «κανονικοποίηση» του φασισµού και της άκρας δεξιάς είναι ένα πολιτικό λάθος, η υποτίµηση του αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τη δεξιά εναλλακτική της Ν∆ στο όνοµα του αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά είναι το συµµετρικό -και ακόµη µεγαλύτερο- λάθος.
Η ακροδεξιά και οι φασίστες δεν θα νικηθούν από τις δυνάµεις του νέου δικοµµατισµού (ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆) και του «συνταγµατικού τόξου», αλλά από το εργατικό κίνηµα, τα κινήµατα αντίστασης και την Αριστερά. Που όµως έχουν µπροστά τους το δύσκολο έργο της ανασύνταξης ύστερα από την ήττα του 2015 και έχουν ακόµη πολλή (αν όχι τη σηµαντικότερη) δουλειά να κάνουν µε τον εντοπισµό και τη διόρθωση των λαθών που οδήγησαν στην ήττα. Το έργο αυτό είναι σύνθετο, αλλά µια αποφασιστική του παράµετρος είναι η «αποκατάσταση» του περιεχοµένου του ενιαίου µετώπου σε αντίθεση µε τις αντιλήψεις και πρακτικές των ευκαιριακών συγκολλήσεων για εκλογικούς σκοπούς ή του σεχταρισµού των υψηλών ιδεολογικοπολιτικών «προαπαιτούµενων» για την κοινή δράση.
Υποβολή απάντησης