Το κώμα ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα-κυβέρνηση του Τσίπρα

image_pdfimage_print

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Οι αλλαγές προσώπων στον κυβερνητικό ανασχηµατισµό και το «φύλλο πορείας» για τη δυσµενή µετάθεση του Πάνου Σκουρλέτη στην Κουµουνδούρου, είναι ένα ακόµη επεισόδιο στο σίριαλ του «διαρκούς πραξικοπήµατος» που συντελείται, µε διακυµάνσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως µετά τον µακρύ Ιούλιο του 2015.

 

Παρά την άθλια προπαγάνδα και την κάλπικη παραφιλολογία, το πραγµατικό «κόµµα µέσα στο κόµµα», που εξώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάσπαση και την κυβέρνηση στα ηνία του µνηµονιακού µπλοκ εξουσίας, ήταν, είναι και θα είναι στην ιστορική αποτίµηση, η κλειστή οµάδα νέων -σε ηλικία ή εκ µεταγραφής- και παλιών στελεχών µε επικεφαλής τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, που εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίµου, την αντιπροεδρία και σε κοµβικά υπουργεία. Η ίδια που, πλέον, αντλεί τη δύναµή της από τα κάθε λογής «ανοίγµατα» σε εντελώς ανυπόληπτα κοµµατικά και κυβερνητικά µέλη πάλαι ποτέ του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆, τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων στους τοµείς της οικονοµίας, του προσφυγικού ζητήµατος και της ψηφιακής εναρµόνισης και τις εκλεκτικές σχέσεις µε θεσµικά και επιχειρηµατικά παράκεντρα εξουσίας.

 

Σε βαθύ κώµα…

Η µετακίνηση του Πάνου Σκουρλέτη στη γραµµατεία της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ακόµη βήµα αφενός στην ατιµωτική αποστράτευση µιας παλαιάς φρουράς στελεχών που στήριξαν άκριτα και εθελοτυφλώντας τον Τσίπρα στους τυχοδιωκτισµούς του και αφετέρου στη ραγδαία «αποσυριζοποίηση» του ίδιου του πρωθυπουργού και της στενής οµάδας συνεργατών και πραιτωριανών του, που σε γενικές γραµµές ανταµείφθηκαν και µε υπουργικά χαρτοφυλάκια στον πρόσφατο ανασχηµατισµό, συναποτελώντας την κυνικά βαφτισµένη «γενιά Τσίπρα».

ΣΥΡΙΖΑ για το Μέγαρο Μαξίµου δεν υπάρχει πλέον και δεν θα υπάρξει στο µέλλον. Ούτως ή άλλως, το κόµµα υφίσταται µόνο στα χαρτιά και στα εµβλήµατα που χρησιµοποιούνται ακόµη ως ελάχιστα διακριτά στοιχεία µιας προ πολλού ξεπερασµένης ταυτότητας, που διαλύθηκε και ξεφτιλίστηκε από τον ένοικο στο Μέγαρο Μαξίµου.

Το κόµµα δεν βρίσκεται σε κατάψυξη, απ’ όπου θα βγει άρον-άρον για να αποψυχθεί και να αποκτήσει ξανά υπόσταση, προκειµένου να µετρηθούν και να κινητοποιηθούν δυνάµεις ενόψει όλων των εκλογών του «µεγάλου 2019», ενός πρωτοφανούς έτους στη µεταπολιτευτική ιστορία αν εξαιρέσουµε την… εξαιρετική διετία 1989-1990. Μέσα στο 2019, θα διεξαχθούν σχεδόν ταυτόχρονα όλες οι προβλεπόµενες εκλογικές αναµετρήσεις, για την τοπική αυτοδιοίκηση, την ευρωβουλή και το εθνικό κοινοβούλιο. Ας µην ξεχνάµε µάλιστα ότι σχεδόν σαν ουρά του ’19, το 2020, στην έναρξή του, εµπεριέχει και την εκλογή νέου προέδρου της δηµοκρατίας, που κατά πάσα πιθανότητα θα λειτουργήσει, ως αφορµή, συγκολλητικά για το σύνολο των κοινοβουλευτικών, µνηµονιακών, πολιτικών δυνάµεων.

Το θέµα όµως επί του παρόντος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ µετά τις τελευταίες εξελίξεις. Η Κουµουνδούρου δεν είναι σε κρυογονική αναµονή, έχει πέσει σε βαθύ κώµα εδώ και καιρό και σε αυτήν τη µη αντιστρέψιµη κατάσταση θα παραµείνει, έως ότου χρεωθεί την ήττα της κυβέρνησης και κυρίως τη δύσκολη, µετεκλογική αναζήτηση αφενός υπευθύνων για την ήττα και αφετέρου συµµαχιών-σωσιβίων επιβίωσης αποκλειστικά για τους τσιπρικούς προεδρικούς.

Το «αριστεροχώρι» του ΣΥΡΙΖΑ θα χρεωθεί την ήττα, το «εθνικού ακροατηρίου» Μέγαρο Μαξίµου θα πιστωθεί τη µετεκλογική προσαρµογή και τις συµµαχίες. Τα ίδια, χονδρικά, υπέστη και το ΠΑΣΟΚ: άλλοι πλήρωσαν τη συντριπτική ήττα, άλλοι εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό και τον κοινοβουλευτικό χάρτη, άλλοι έφυγαν για άλλες πολιτείες, άλλοι επαναπλασαρίστηκαν σαν «εθνικά πολύτιµο δυναµικό» της µνηµονιακής «καθίζησης» και της µεταµνηµονιακής «ανάταξης».

 

«Μεγάλος συνασπισµός» και «αντιδεξιό µέτωπο»

Γι ‘ αυτό, και µε συγκεκριµένη στόχευση το πρόσκαιρο θόλωµα όσων ακόµη νερών έχουν µείνει «καθαρά», τα σενάρια ενός «µεγάλου συνασπισµού» ανάµεσα στην Ν∆ και το τµήµα των κυβερνήσιµων του Μαξίµου, σενάρια που διακινούνται µε εµφατική ζέση στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, χωρίς να διαψεύδονται ή να ξορκίζονται στην Αθήνα, µπήκαν στα συρτάρια της επικαιρότητας, ενώ στο τραπέζι έπεσαν τα φληναφήµατα περί «αντιδεξιού µετώπου». Την παρέα-κόµµα Τσίπρα, την ενδιαφέρει αποκλειστικά η πολιτική της επιβίωση, κατ’ αρχάς στο κοινοβούλιο και σε δεύτερη φάση, στα σενάρια δυνατού µπαλαντέρ της επόµενης κυβέρνησης, όχι οι… αριστερές στροφές στην καθηµερινότητα ή η… απαλλαγή από τα µνηµόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ιστορία, ως σχηµατισµός, ως ανεξόφλητη επιταγή στα γκισέ της ταξικής πάλης, ως ένας ενοχλητικός οίστρος στη χαυνωτική, νεοφιλελεύθερη συναίνεση, ως ένα εκπληκτικό, ριζοσπαστικό, αριστερό και αντικαπιταλιστικό εγχείρηµα, αναζωογονητικό για όλη την ευρωπαϊκή «µετά το Τείχος» Αριστερά, πρέπει να εκλείψει και να τελειώσει. Να εκτελεστεί, πολιτικά και οργανωτικά. Και ποιος είναι ο καλύτερος δήµιος από τον ίδιο τον πρόεδρό του;

Ο πάλαι ποτέ συνασπισµός των συνιστωσών, που ταρακούνησε τα κατεστηµένα και πολεµήθηκε άγρια και λυσσαλέα τόσο εντός όσο και κυρίως εκτός του σχηµατισµού, από όλους εκείνους οι οποίοι µιλούσαν και έγραφαν για µια «παλαβή αριστερά» (από τα εκτός) που έπρεπε να υποστεί «βίαιη ωρίµανση» (από τα εντός) για να είναι πολιτικά αξιόπιστη και µε αστικούς όρους ταξικά φερέγγυα (επί τα κρίσιµα αυτά), πρόσκαιρα απέκτησε τη βιτρίνα του «κόµµατος των µελών», και έπειτα από τη µετεωρική εκτόξευση προς την κυβερνητική εξουσία από το 2012 και µετά, εκφυλίστηκε -πλην Λακεδαιµονίων- σε «κόµµα άνευ κόµµατος» ξεδιάντροπα αρχηγικό, συγκεντρωτικό και καθεστωτικό.

 

Ο «καβγάς» µε τον Μητσοτάκη για την «πίτα» της εξουσίας

Στο σχεδιασµό του Μεγάρου Μαξίµου για τις επόµενες εκλογές, δεν θα αναµετρηθούν διαφορετικά κόµµατα µε διαφορετικά πολιτικά προγράµµατα. Το πρόγραµµα εξάλλου ανάµεσα στη σηµερινή κυβέρνηση και την εν αναµονή κυβέρνηση Ν∆ είναι ένα, κοινό, ενιαίο, υπερτριακονταετές, αδιαίρετο και αδιαπραγµάτευτο – το µεταµνηµονιακό µνηµόνιο. Η αναµέτρηση θα διεξαχθεί ανάµεσα στο κόµµα, χαλιφάτο-είµαι η κυβέρνηση του Τσίπρα, δηλαδή στην κλειστή οµάδα πραιτωριανών, τους νεοβαρόνους της ΚΟ, που φέρνουν τις «καλές» σταυροδοσίες, και τις µεταγραφές από το κέντρο και τη δεξιά, και το κόµµα, ιζνογκούντ-θέλω να γίνω κυβέρνηση του Μητσοτάκη, που το προηγούµενο διάστηµα δεν έχει υστερήσει σε µεταγραφές, νεοβαρονίες και αλλαγές στην πραιτωριανή του φρουρά (από το Ποτάµι, την άκρα δεξιά ή τµήµα του αλληθωρίζοντος ΠΑΣΟΚ, που αλλού πατά και αλλού βρίσκεται).

Ο σκυλοκαβγάς διεξάγεται για την ολόκληρη πίτα της εξουσίας, όχι για τα ψίχουλα της κοινωνίας ή κάποια «ιδεολογία», µια «κοσµοθεωρία», µια εντέλει διαφορετική θεώρηση των πραγµάτων και µια διαφορετική αντίληψη για το τι σηµαίνει πολιτική και τι κάνουν οι πολιτικοί, ως πρόσωπα και πώς διεξάγονται οι πολιτικοί, ως αγώνες – αυτά ανήκουν στο διαχωριστικό παρελθόν ή την ποινικοποιηµένη, «ξύλινη» γλώσσα της Αριστεράς.

Ο Τσίπρας θέλει να τελειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας αφενός ότι έτσι τελειώνει και µε την ιστορία της Αριστεράς, γενικά, και αφετέρου ότι έτσι ο ίδιος αναβαθµίζεται ως τελευταίος «αριστερός» αρχηγός µε ταξικές αυταπάτες, ειδικά. Μια µικρογραφία ενός Φράνσις Φουκουγιάµα χωρίς γραβάτα και χωρίς ροπή ή ταλέντο στα πολυσέλιδα πονήµατα για το «τέλος της Ιστορίας» και τον «τελευταίο άνθρωπο».

Ο Φουκουγιάµα έπεσε έξω. Το ίδιο έξω θα πέσει και ο Τσίπρας. Και µαζί µε αυτόν, όσοι τον ακολουθήσουν στις πραγµατικές αυταπάτες µιας «εθνικής» µεταµνηµονιακής ηγεσίας, που υπαγορεύουν η αλαζονεία και η οίηση.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.