«Πράσινος» Βορράς, «μαύρος» Νότος ή πώς η Ε.Ε. γίνεται μια «Μεγάλη Αυστρία»

image_pdfimage_print

του Γιάννη Νικολόπουλου

Τα αδιέξοδα του ευρωπαϊκού καπιταλισµού αναµορφώνουν σε µια νέα ισορροπία τρόµου και το πολιτικό προσωπικό της επόµενης δεκαετίας

Η πρόσφατη πολιτική αναµέτρηση στην κάλπη των ευρωεκλογών απέδειξε ξανά τη βαθιά και παρατεταµένη κρίση στην οποία έχει βυθιστεί, τελµατωµένη, η Ε.Ε. Η καπιταλιστική κρίση δεν έχει κοπάσει, η κρίση δηµοκρατίας και αντιπροσώπευσης δεν έχει τερµατιστεί, τα εκλογικά σώµατα, οι «λαοί», όπου και σε όσα ποσοστά προσέρχονται, έχουν σταµατήσει να ψηφίζουν συντεταγµένα. Μια γενική αποευθυγράµµιση που αντανακλά το βαθύ ρήγµα ανάµεσα σε αντιπροσώπους και αντιπροσωπευόµενους συνιστά την κοινή πυξίδα για τα αποτελέσµατα της ευρωκάλπης – οι πάλαι ποτέ πανίσχυροι συνδιαχειριστές και ισορροπιστές της ευρωενωσιακής και ευρωζωνικής νεοφιλελεύθερης περιόδου «της ευηµερίας», το Λαϊκό Κόµµα και οι σοσιαλδηµοκράτες, υπέστησαν ξανά δεινές ήττες ή κέρδισαν πρόσκαιρες και πύρρειες νίκες, πολύ µακριά από τα παλιά, ηγεµονικά ποσοστά τους.

ΚΑν από το 2014, τις προηγούµενες ευρωεκλογές έως και προχθές, τον τόνο έδωσε η άνοδος της ακροδεξιάς, στις φετινές κάλπες η «έκπληξη» προήλθε από τα λεγόµενα πράσινα κόµµατα και, στην ειδική όσο και καθοριστική περίπτωση της Βρετανίας, τους Φιλελεύθερους. Σε γενικές γραµµές, ο ευρωπαϊκός Βορράς προχώρησε σε µια ψήφο υποκατάστασης της σοσιαλδηµοκρατίας από τους Πράσινους, ενώ ο ευρωπαϊκός Νότος -και εδώ από πολιτική σκοπιά, συµπεριλαµβάνεται και η Γαλλία- σταθεροποίησε, παρά τις προβλέψεις για εκτόξευση, την απήχηση της ακροδεξιάς. Με µια, σκληρά διδακτική εξαίρεση: την Ιταλία.

 

Σαλβίνι και Λεπέν

Παρά την ελαφρώς πανηγυρτζίδικη ατµόσφαιρα, επειδή δήθεν η ακροδεξιά δεν έκανε το άλµα κατάληψης των Βρυξελλών στο οποίο πόνταραν οι ηγέτες της, από τη Λεπέν έως τον Ορµπάν, ο ιταλικός εσπερινός που έδωσε πρωτοκαθεδρία στη Λέγκα του Βορρά πρέπει να προβληµατίσει, ακριβώς γιατί εµφανίζει τους κινδύνους που εγκυµονεί όχι µόνο η άκριτη και επιπόλαια υιοθέτηση κατά κύριο λόγο της αντιµεταναστευτικής ατζέντας των ευρωπαίων ακροδεξιών και «ευρωσκεπτικιστών», αλλά κυρίως η είσοδός τους σε κυβερνητικά σχήµατα, όπου υποτίθεται ότι θα είναι ελέγξιµοι – µε άλλα λόγια, η Ευρώπη δεν έµαθε τίποτα από το φρικαλέο µάθηµα του Μεσοπολέµου.

Η Λέγκα µέσα σε λιγότερο από µια δεκαετία κατάφερε αφενός να µετατραπεί από τοπική, αυτονοµιστική πολιτική οργάνωση σε πανεθνικό, αντιµεταναστευτικό κόµµα υπεράσπισης της «ιταλικότητας», στοιχιζόµενη αρχικά στον ευρύ συνασπισµό της δεξιάς που είχε σφυρηλατήσει ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και αφετέρου πρώτα να κανιβαλίσει το εκλογικό ακροατήριο της λαϊκιστικής, χαζοχαρούµενης ∆εξιάς του Φόρτσα Ιτάλια, και έπειτα από µόλις έναν χρόνο κυβερνητικής συγκατοίκησης, να πράξει το ίδιο µε το εκλογικό ακροατήριο του αντιελιτίστικου και ακοµµάτιστου, χαζοχαρούµενου και ακροκεντρώου «Κινήµατος των Πέντε Αστέρων». Σήµερα (αυτο)προβάλλεται ως το αυθεντικότερο, ακροδεξιό «πείραµα» στην Ευρώπη, αξιοποιώντας και την οργανωτική και οικονοµική χορηγία του παλιού συµβούλου του Τραµπ, Στιβ Μπάνον – κι ας απαγορεύτηκε πρόσκαιρα η ίδρυση «ακαδηµίας» στη Ρώµη, για την κατάρτιση στελεχών της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, την οποία θα χρηµατοδοτούσε το ίδρυµα του Μπάνον. Ο Αµερικανός πολυεκατοµµυριούχος, συνταξιούχος τραπεζίτης της Γκόλντµαν Σακς θα επανέλθει…

Στη Γαλλία ήταν αναµενόµενη η οριακή επικράτηση της Λεπέν, όχι εναντίον όσο εξαιτίας της άγριας πολιτικής λιτότητας και καταστολής που εφαρµόζει η προεδρία του ακροκεντρώου Μακρόν – άλλο ένα µάθηµα-εκδίκηση της Ιστορίας, από τη στιγµή που οι υποτίθεται «υπεράνω κοµµάτων και πολιτικής» πρόεδροι ή πρωθυπουργοί του ακραίου κέντρου θέτουν σε εφαρµογή το πρόγραµµα της άκρας δεξιάς.

 

Βρετανία: η θύελλα του Brexit

Η Βρετανία τεκµηρίωσε διά της ψήφου πως το «αθώο» δηµοψήφισµα για το Brexit παράγει περισσότερη ιστορία και αποτελέσµατα από όσα µπορεί να αντέξει ο διχοτοµηµένος και εσωτερικά αλληλοσπαρασσόµενος δικοµµατισµός των Συντηρητικών και των Εργατικών. Στην ευρωκάλπη τιµωρήθηκε εξίσου η αναβλητικότητα στη έξοδο από την Ε.Ε., που σύµφωνα µε τη συµφωνία Μπαρνιέ πάει για το 2024 και µετά, µε την πριµοδότηση και τη νίκη του κόµµατος ειδικού σκοπού από τον επανεµφανιζόµενο φαφλατά Νάιτζελ Φάρατζ, αλλά και η αναιµική στήριξη σε µια εκδοχή του Bremain, το οποίο µόνο το κόµµα των Φιλελευθέρων υποστηρίζει αναφανδόν και σύσσωµο – και κέρδισε αυτό το τµήµα των εκλογέων. Συντηρητικοί και Εργατικοί σκόρπισαν στους τέσσερις ανέµους της µπρεξιτικής θύελλας, ακριβώς επειδή και στην πραγµατικότητα δεν έχουν σαφή, ξεκάθαρη και εφαρµόσιµη θέση για το Brexit ούτε καν ως τήρηση της ετεροβαρούς και ταξικά κακής συµφωνίας Μπαρνιέ.

 

Η «έκπληξη» των Πράσινων

Η «έκπληξη» όµως ήρθε από τους Πράσινους, στη Βρετανία, τη Γερµανία και αλλού. Η ανοδική πάντως πορεία έχει καταγραφεί σε διάφορα κράτη-µέλη της Ε.Ε., µε αποκορύφωµα την Αυστρία όπου ο πρώην ηγέτης τους, Αλεξάντερ βαν ντερ Λέµπεν, κατέχει το ύπατο αξίωµα του προέδρου της δηµοκρατίας, έπειτα από τις περιπετειώδεις εκλογές του 2016.

Και αν όντως το πετυχηµένο εκλογικό αποτέλεσµα των Πρασίνων σε ευρωενωσιακή κλίµακα προέρχεται από τη συνεπή και µαχητική στάση τους στο θέµα της υπερθέρµανσης του πλανήτη και τη δικαιωµατική προσέγγισή τους στο θέµα της µετανάστευσης, οι Πράσινοι σε καµιά περίπτωση δεν είναι αντικαπιταλιστές ούτε και αντιΕΕυρωπαϊστές. Παρ’όλα αυτά και εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης ή αυτοκτονικής πολιτικής παρουσίας (ή απουσίας) της Αριστεράς, κατορθώνουν να αποσπάσουν και ταξική και νεανική ψήφο, βάζοντας τα θεµέλια µιας δυναµικής εµφάνισής του στο προσκήνιο, µε καύσιµο και τις συνεχείς µαθητικές διαδηλώσεις και διαµαρτυρίες για το κλίµα κυρίως στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά.

Η Αυστρία όµως καθώς και µια σειρά κρατιδιακών κυβερνήσεων στη Γερµανία, όπου οι Πράσινοι κατέχουν υπουργικές και διοικητικές θέσεις είτε σε σχήµατα µε σοσιαλδηµοκρατική πλειοψηφία είτε σε συνεννόηση µε τους Χριστιανοδηµοκράτες, δείχνουν και τα όρια του ενθουσιασµού για το «πράσινο κύµα» στην Ευρώπη.

Στη Βιέννη ειδικά, η συγκατοίκηση Πράσινου προέδρου µε την (ακρο)δεξιά κυβέρνηση Κουρτς – Στράχε υπήρξε εξαιρετικά αρµονική, έως το σκάνδαλο Ίµπιζα που οδηγεί τη χώρα σε πρόωρες εκλογές τον προσεχή Σεπτέµβριο. Με άλλα λόγια, αν υπάρχει οποιαδήποτε αυταπάτη ότι οι Πράσινοι µπορεί να αποτελέσουν τη «φυσική» και «λογική» απάντηση ανάσχεσης στην ακροδεξιά και το ακραίο κέντρο, καλύτερα να επαληθευτούν τα οικονοµικά και κοινωνικά πεπραγµένα τους µε την σε πολλούς αστερίσκους εξαίρεση της µετανάστευσης στην Αυστρία της συναίνεσης και τις κρατιδιακές κυβερνήσεις της Γερµανίας.

Έτσι, τα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών, δεύτερων στην περίοδο της ευρωπαϊκής, καπιταλιστικής κρίσης, προοιωνίζονται µια νέα, πολιτική ισορροπία ανάµεσα σε έναν όλο και πιο «πράσινο» πολιτικά Βορρά και σε έναν Νότο που οι µαύρες σκιές θα πέφτουν εξαιρετικά βαριές στο πολιτικό σκηνικό.

Υστερόγραφο: Την ώρα που γράφονταν όλα τα παραπάνω, στη ∆ανία, τις εκεί βουλευτικές εκλογές, κέρδιζαν, µε 25,9%, οι Σοσιαλδηµοκράτες της 41χρονης ιστορικού Μέτε Φρεντέρικσεν, που έχουν υποσχεθεί αφενός περισσότερες «πράσινες» επενδύσεις στην προσαρµογή της δανέζικης οικονοµίας µπροστά στις προκλήσεις της κλιµατικής αλλαγής και αφετέρου αυστηρούς ελέγχους, µικρότερες ποσοστώσεις και σε βάθος χρόνου ανάσχεση της µετανάστευσης από τις «µη-δυτικές» χώρες.

Ποιος είπε πως το πράσινο πρόγραµµα και το αντιµεταναστευτικό µίσος δεν µπορούν να συγκεραστούν στην οβιδιακή και µισαλλόδοξη µεταµόρφωση της σοσιαλδηµοκρατίας;

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.