Όταν η Ελλάδα συμμετέχει σε «πόλεμο μέσω τρίτων»
και η νοτιοανατολική Μεσόγειος μυρίζει μπαρούτι
Του Πάνου Κοσμά
Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν τις απόψεις τους με θέρμη, με πάθος ή και με φανατισμό. Υπάρχουν κι αυτοί που είναι έτοιμοι να προπηλακίσουν ή και να τραμπουκίσουν αυτόν/ήν που διατυπώνει διαφορετική άποψη από τη δική τους – ιδιαίτερα αν το αντικείμενο της διαφωνίας είναι το προσφυγικό ή τα «εθνικά θέματα». Όμως στα πολύ σοβαρά ζητήματα έρχεται πάντα, ακόμη και αν αργεί, η «ώρα της αλήθειας», τότε που από τις ιδέες περνάμε σε πράξεις και γεγονότα με ιστορική σημασία. Τότε που η βαριά ετυμηγορία της Ιστορίας αποκαλύπτει -«ξεσκεπάζει» σε πιο λαϊκή διατύπωση- το πραγματικό περιεχόμενο και τις συνέπειες των λόγων. Από αυτή την άποψη, τα «εθνικά θέματα» είναι ίσως τα πιο πλούσια σε ιστορικά παραδείγματα.
Για τον ταγματασφαλίτη της Κατοχής, η «ώρα της αήθειας» σήμανε όταν ο «πατριωτισμός» του μεταφράστηκε σε σύμπραξη με τους ναζί κατακτητές. Για τον χουντικό, όταν οργάνωσε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου που οδήγησε στην τουρκική εισβολή. Για τον σύγχρονο «Μακεδονομάχο», όταν ο «δικός του», ο εθνικά ανένδοτος σημερινός πρωθυπουργός απαιτεί την πιστή εφαρμογή της «εθνοπροδοτικής» συμφωνίας των Πρεσπών και εθνικά υπερήφανος κορδώνεται που ελληνικά F-16 πετούν πάνω από τον ουρανό των Σκοπίων, πρωτεύουσας της Βόρειας Μακεδονίας – και υπ’ αυτές τις συνθήκες ο ίδιος ξεχνάει τους βαριούς όρκους του προς τη «Μακεδονία – γη ελληνική». Πώς θα μοιάζει η ιστορική αλήθεια που θα μας αποκαλύψει η υπόθεση των υδρογονανθράκων εάν και εφόσον οδηγήσει ως τις τελικές συνέπειες; Όσοι έχουν λόγο να κερδοσκοπούν πάνω σε αυτά τα ζητήματα, αλλά και ο «απλός λαός» που σηκώνει αδιάφορα τους ώμους καταπίνοντας ό,τι του σερβίρουν οι πολιτικοί κερδοσκόποι, τότε θα καταλάβουν ότι με μερικά πράγματα δεν μπορείς να παίζεις…
Ο «στρατηγός» Χαφτάρ στην Αθήνα…
Πριν ο «στρατηγός» Χαφτάρ πατήσει το πόδι του στην Αθήνα για να τον υποδεχθεί με… ασυγκράτητο ενθουσιασμό ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, οι δυό τους είχαν συναντηθεί στη Λιβύη το Δεκέμβριο. Ο συμβολισμός εκείνης της επίσκεψης ήταν ακόμη εντυπωσιακότερος και… εκρηκτικός. Για να αξιολογήσουμε τη σημασία εκείνου του ταξιδιού, ας δούμε εν συντομία ποιος είναι ο «στρατηγός» Χαφτάρ. Πρόκειται για αυτοανακηρυγμένο «στρατηγό», πλιατσικολόγο πολέμαρχο, που θέλει να καταλάβει την Τρίπολη για να εγκαταστήσει τη δική του «νομιμότητα» και να ζητήσει τη «διεθνή αναγνώριση». Μέχρι εκείνη την ώρα -που δεν θα έρθει ποτέ γιατί οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι υποϊμπεριαλισμοί γύρω από τη Μεσόγειο ψάχνουν άλλες ισορροπίες στην «επίλυση του Λιβυκού»- είναι ένα από τα μέρη του εμφύλιου πολέμου που διεξάγεται στη Λιβύη με τα όπλα. Προς το παρόν, τη διεθνή αναγνώριση έχει η κυβέρνηση της Τρίπολης (χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι απαρτίζεται από «προσωπικότητες» με ανώτερη ηθική από αυτήν του Χαφτάρ), ενώ ετοιμάζεται η διάσκεψη για το «Λιβυκό» στη Γερμανία, με συμμετέχουσες αρκετές χώρες – πλην της Ελλάδας. Τον Δεκέμβριο που ο Νίκος Δένδιας συναντήθηκε με τον Χαφτάρ το δεδομένο ότι τη «διεθνή νομιμότητα» εκπροσωπεί στη Λιβύη η κυβέρνηση Σάρατζ ήταν ακόμη ισχυρότερο απ’ ό,τι σήμερα.
Τι σήμαινε λοιπόν η επίσημη συνάντηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών με τον Χαφτάρ; Πρώτον, με αυτή η Ελλάδα χάνει κάθε δικαίωμα να μιλάει στο όνομα της «διεθνούς νομιμότητας». Αν η κυβέρνηση της Τρίπολης αντιπροσωπεύει μια αμφιλεγόμενη «διεθνή νομιμότητα», ο Χαφτάρ δεν αντιπροσωπεύει καμία! Δεύτερον, και αυτό είναι ακόμη σημαντικότερο, εμπλέκεται στον εμφύλιο πόλεμο μιας άλλης χώρας «αναγνωρίζοντας» ντε φάκτο έναν πολέμαρχο! Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η Ελλάδα εμπλέκεται σε καταστάσεις όπου τον λόγο έχουν όχι η διπλωματία αλλά τα πολεμικά μέσα! Ότι εμπλέκεται σε εμφύλιο πόλεμο μέσω τρίτων.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η συνάντηση εκείνη διαφημίστηκε στη διαπασών. Συνήθως με τέτοιους πολέμαρχους οι κυβερνήσεις συναντιούνται μυστικά και σίγουρα όχι με τον υπουργό τους των Εξωτερικών! Το ξέρει όλη η οικουμένη ότι ο Χαφτάρ έχει σχέσεις με τη CIA (πιθανότατα τόσο θερμές ώστε να δικαιούμαστε να τον ονομάσουμε πράκτορα της CIA και των ΗΠΑ), αλλά ακόμη και ο Τραμπ δεν σκέφτηκε να στείλει τον υπουργό του των Εξωτερικών για να συναντηθεί μαζί του διαφημίζοντάς το κιόλας…
Τι είχε να ζητήσει ο κ. Δένδιας από τον Χαφτάρ είναι μάλλον εύκολο να υποθέσουμε: να ακυρώσει τη συμφωνία με την Τουρκία για τις ΑΟΖ σε περίπτωση που καταλάβει την Τρίπολη και γίνει «νόμιμος» κυβερνήτης της Λιβύης. Εξίσου εύκολο είναι να υποθέσουμε τι «καίγεται» να ζητήσει ο Χαφτάρ: όπλα! Το ερώτημα που μένει μετέωρο είναι τούτο: ο κ. Δένδιας πήγε έτοιμος να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο αίτημα;;;
Το σίγουρο είναι ότι εκείνη η συνάντηση ήταν σε κάποιο βαθμό (που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε) «παραγωγική» για να έχει αυτή τη θεαματική συνέχεια σήμερα, με την επίσημη επίσκεψη του Χαφτάρ στην Αθήνα…
Ελλάδα: συμμετέχοντας στον λιβυκό εμφύλιο
«πόλεμο δι’ αντιπροσώπων»
Η εμπλοκή της Ελλάδας στον λιβυκό εμφύλιο έχει μακρά προϊστορία:
- Το 2011 μάθαμε ότι ελληνικά νοσοκομεία χρησιμοποιούνταν για τη νοσηλεία Λίβυων «ανταρτών»,(1) στο πλαίσιο της ελληνικής «συνδρομής» στο θεάρεστο έργο της ανατροπής του Καντάφι και της διάλυσης της Λιβύης.
- Το 2013 μάθαμε ότι το ελληνικό Ναυτικό κάνει νηοψίες στο Αιγαίο σε τουρκικά πλοία με οπλισμό που προορίζεται για τη Λιβύη(2) και ότι διοχετεύουμε αυτό τον οπλισμό στους Κούρδους του Ιράκ.(3) Κρίμα που δεν είχαμε από τότε «άριστες σχέσεις» με τον Χαφτάρ να του στείλουμε το κατιτίς…
Έχοντας αυτές τις σκοτούρες, οι ελληνικές κυβερνήσεις… ξέχασαν να συζητήσουν καν με τη Λιβύη για το ζήτημα της ΑΟΖ. Την παρέκαμψαν βολικά και παραχώρησαν «οικόπεδα» για έρευνες σχετικά με υδρογονάνθρακες νότια της Κρήτης. Πρόκειται προφανώς για την επιτομή του «διεθνούς δικαίου»: μονομερές «καπάρωμα» θαλάσσιων περιοχών χωρίς συνεννόηση με τη χώρα που βρίσκεται στις απέναντι ακτές. Τώρα, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης κόπτονται για την «παράνομη» συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας, διότι τάχα οι δύο χώρες δεν έχουν αντικριστές ακτές. Ξεχνούν όμως να μας πουν για ποιο λόγο η Ελλάδα… ξέχασε να απευθυνθεί αυτή στη Λιβύη, ως έχουσα αντικριστές ακτές… Η απάντηση είναι ότι η… μνήμη εξασθένισε για δύο λόγους: Πρώτο, διότι η Λιβύη ήταν υπό διάλυση – με τη συνδρομή και της Ελλάδας. Δεύτερο, οι «ισχυρές συμμαχίες» -σε συνδυασμό και με το πρώτο- εγγυούνταν το μονομερές «καπάρωμα» του θαλάσσιου πλούτου.
Όμως, όταν η Ελλάδα μπορεί κάνει μονομερείς ενέργειες, «δικαιούται» και η Τουρκία να πράξει αναλόγως…
Ελλάδα-Τουρκία: η στρατιωτικοποίηση
της αντιπαράθεσης προ των πυλών…
Θα το πούμε χωρίς περιστροφές: η συνάντηση με τον Χαφτάρ αντικειμενικά ευνοεί τη στρατιωτικοποίηση της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο συνολικά. Αντιπαράθεση μέσω τρίτων αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό καθόλου ανακουφιστικό δεν είναι αφού τα πράγματα δεν εξελίσσονται στην κατεύθυνση της εκτόνωσης…
Ιδού ένα απάνθισμα σχετικών ειδήσεων που έχουμε συνηθίσει να ακούμε σαν υπνωτισμένοι χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία:
- Οι αερομαχίες μεταξύ ελληνικών και τουρκικών μαχητικών έχουν γίνει πιο «μαζικές» και ριψοκίνδυνες παρά ποτέ. Τη μια διαβάζουμε σε ελληνικές ιστοσελίδες για το δέος που προκάλεσε η μαζική ταυτόχρονη έξοδος στον εναέριο χώρο του Αιγαίου σχεδόν 40 ελληνικών μαχητικών, την άλλη ακούμε στις ειδήσεις ότι η Τουρκία έπραξε το ίδιο ακριβώς σηκώνοντας κι αυτή πάνω από 40 μαχητικά. Μέχρι χθες ήταν αερομαχίες ρουτίνας και… εκπαίδευσης των Ελλήνων και Τούρκων πιλότων. Όμως, καθώς απομακρυνόμαστε γοργά από το χθες και στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, ποιος εγγυάται ότι δεν θα έχουμε κάποιο «ατύχημα»;
- Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έχει δηλώσει δύο πράγματα που «μυρίζουν μπαρούτι»: Πρώτο, ότι η Τουρκία θα πραγματοποιήσει έρευνες εντός της ΑΟΖ που έχει καθορίσει με την κυβέρνηση της Λιβύης στα νότια της Κρήτης. Δεύτερο, ότι θα αποτρέψει προσπάθειες άλλων (δηλαδή της Ελλάδας) να πραγματοποιήσουν τέτοιες έρευνες σε περιοχές της «δικής» της ΑΟΖ. Τι θα συμβεί στη μία και στην άλλη περίπτωση, όταν πλέον τα ερευνητικά σκάφη συνοδεύονται από πολεμικά πλοία, ελληνικά, τουρκικά, γαλλικά, ιταλικά, αμερικανικά;..
- Πρόσφατα ο αγγλικός Independent φιλοξένησε άρθρο του Αχμέτ Αμπουντού σύμφωνα με το οποίο «Ο Ερντογάν έχει επίγνωση των κινδύνων με την απόπειρα να αυξήσει την επιρροή του αλλά φαίνεται έτοιμος να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο που η Τουρκία θα μπορούσε να χάσει. Η Αίγυπτος και η Ελλάδα δεν πρέπει να δείξουν κανένα σημάδι αδυναμίας. Αυτή είναι η στιγμή να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και να μην παρασυρθούν σε αυτό που μπορούσε να είναι μία τεράστια σύγκρουση». Ο Άραβας αρθρογράφος έχει τη δική του εκτίμηση για το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πολέμου και συνιστά σε Ελλάδα και Αίγυπτο να μην υποχωρήσουν. Εμείς ας το αφήσουμε ασχολίαστο για να επικεντρωθούμε στο βασικό: αρχίζουν πλέον πολλοί να «βλέπουν» ότι η δυναμική της ελληνο-τουρκικής αντιπαράθεσης και συνολικά των αντιπαραθέσεων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε πόλεμο.
Ένα από τα σημάδια ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου καλά είναι πάντα όταν οι στρατηγοί αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικοί κάνοντας «καυτές» δηλώσεις. Στις 3 Δεκεμβρίου, από την ενημέρωση των δημοσιογράφων στο ΓΕΝ, βγήκε -επειδή «έπρεπε» να βγει- η εξής είδηση: ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης έκανε την εξής χαρακτηριστική δήλωση: «Θα πάμε μπροστά, θα ρίξουμε κι όσες φάμε»! Σαν να πρόκειται για καβγά μεταξύ αντίζηλων όπου «δεν τρέχει τίποτε» κάποιος από τους δύο «να φάει μερικές παραπάνω»! Όταν «χρειάζεται» να ειπωθούν τέτοια…
Τραμπ προς Μητσοτάκη: Και αν χάσετε (σ.σ. τον πόλεμο);
Ωστόσο, η αποδεικτική αξία των προηγούμενων ωχριά μπροστά σε αυτά που μάθαμε από επίσημες κυβερνητικές διαρροές ύστερα από το ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Ίσως με στόχο να «απαντήσουν» στην κριτική περί ενδοτικότητας και αποτυχίας του ταξιδιού που δέχθηκε ο Κ. Μητσοτάκης, κάποιοι κυβερνητικοί προπαγανδιστές μας ενημέρωσαν ότι μεταξύ άλλων διημείφθη μεταξύ των κ. Τραμπ και Μητσοτάκη ο εξής διάλογος:
– Κ. Μητσοτάκης: Αν η Τουρκία αμφισβητήσει στην πράξη κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα απαντήσουμε δυναμικά.
– Τραμπ: Κι αν χάσετε;
– Κ. Μητσοτάκης: Δεν θα χάσουμε! (Τι άλλο να απαντήσει;..)
Ιδού λοιπόν από ποιο «κλίμα» εμπνεύστηκε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού για να δηλώσει ότι «θα προχωρήσουμε μπροστά, θα ρίξουμε, κι όσες φάμε»… Και για όσους είχαν κάποια αμφιβολία, ήρθε η Ντόρα Μπακογιάννη να τις διασκορπίσει δηλώνοντας: «Τώρα ο Κ. Τραμπ γνωρίζει πώς θα αντιδράσει η Ελλάδα σε περίπτωση που η Τουρκία αμφισβητήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα».
Σε μια συζήτηση καφενείου η επωδός θα ήταν δικαιωματικά: Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;
Μάθαμε λοιπόν έτσι ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, εξ ονόματος των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών, είναι έτοιμη για πόλεμο αν η Τουρκία αμφισβητήσει στην πράξη ελληνικά «κυριαρχικά δικαιώματα»! Ποια αμφισβήτηση εννοεί ο Κ. Μητσοτάκης; Μα αυτή που έχει ήδη προαναγγελθεί από την Τουρκία: Τη διεξαγωγή ερευνών εντός της ΑΟΖ που έχει καθορίσει με την κυβέρνηση της Λιβύης στα νότια της Κρήτης, την οποία όμως η Ελλάδα θεωρεί δική της ΑΟΖ. Ταυτόχρονα με την αποτροπή (από την Τουρκία) οποιασδήποτε προσπάθειες άλλων (δηλαδή της Ελλάδας) να πραγματοποιήσουν τέτοιες έρευνες σε περιοχές της «δικής» της ΑΟΖ.
Η ελληνική αστική τάξη «ξανοίχτηκε» τυχοδιωκτικά σε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο να «καπαρώσει» μαζί με την Κύπρο και σε συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο το σύνολο της ΑΟΖ (δηλαδή των δικαιωμάτων επί των υδρογονανθράκων) της Μεσογείου, βγάζοντας την Τουρκία ολοκληρωτικά εκτός παιχνιδιού. Βασίστηκε σε μια ευνοϊκή διεθνή συγκυρία που εξασφαλίζει τη διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας και σημαντικούς συμμάχους για την Ελλάδα. Όμως η Τουρκία δεν είναι Βόρεια Μακεδονία ούτε Αλβανία, αλλά μια υπερτοπική/περιφερειακή δύναμη, με πληθυσμό 7,5 φορές όσο η Ελλάδα, με ΑΕΠ 4,5 φορές πάνω από το ελληνικό, με πιο ισχυρό και ετοιμοπόλεμο στρατό. Δεν υπήρχε ούτε υπάρχει περίπτωση να αποδεχτεί τον πλήρη της αποκλεισμό από τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου. Η ρελάνς που επέλεξε το αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν εξ ονόματος του τουρκικού υποϊμπεριαλισμού είναι η μετάπτωση από τα διπλωματικά στα στρατιωτικά μέσα: με τη συνοδεία πολεμικών πλοίων, ξεκίνησε γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ στα νότια της Κύπρου. Η κυβέρνηση της Κύπρου ήταν η πρώτη που αντιλήφθηκε ότι δεν μπορείς μόνο με τη διπλωματία να στερήσεις τα πάντα από τον αντίπαλο… Όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη (κυβέρνηση της Τρίπολης) για τη μεταξύ τους ΑΟΖ (η οποία περιλαμβάνει και θαλάσσιες εκτάσεις νότια της Κρήτης), ήρθε η σειρά της ελληνικής κυβέρνησης να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί μόνο με τη διπλωματία να κερδίσει τα πάντα…
Επειδή το θέμα είναι τεράστιο, θα μείνουμε μόνο σε μία, τη σημαντικότερη πλευρά του: αν η συμφωνία για την ΑΟΖ μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας δεν ακυρωθεί στους επόμενους λίγους μήνες, η πιθανότητα να ξεκινήσει η Τουρκία γεωτρήσεις νότια της Κρήτης είναι ισχυρή! Πόσο πιθανό είναι να ακυρωθεί άμεσα η συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας; Ελάχιστα! Ακόμη και αν είναι θετική (δηλαδή υπάρξει συμφωνία) η έκβαση της διάσκεψης της Γερμανίας για το «Λιβυκό», το βέβαιο είναι ότι σε αυτή συμμετέχει η Τουρκία αυτοπροσώπως ενώ η Ελλάδα συμμετέχει μέσω του… Χαφτάρ! Αυτό είναι ένα ασφαλές μέτρο για να εκτιμήσουμε ότι οι πιθανότητες για άμεση ακύρωση της συμφωνίας Λιβύης – Τουρκίας είναι μηδαμινές.
Έχοντας ιστορικά χαρακτηριστικά θρασυδειλίας, ο ελληνικός καπιταλισμός μετατοπίστηκε στην κατεύθυνση του θράσους και του τυχοδιωκτισμού ποντάροντας στη διαφαινόμενη «ιστορική» ευκαιρία να πετάξει ολοσχερώς έξω από το παιχνίδι των υδρογονανθράκων της Μεσογείου την Τουρκία. Φετιχοποίησε τα διπλωματικά μέσα και τις «ισχυρές συμμαχίες», πιστεύοντας αφελώς ότι αυτά από μόνα τους αρκούν. Τώρα υποδέχεται με τιμές τον Χαφτάρ στην Αθήνα, στηρίζοντας σε αυτόν τις ελπίδες της για ακύρωση της συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης ώστε να αποφύγει θερμό επεισόδιο με την Τουρκία! Πρόκειται για τα απτά αδιέξοδα της στρατηγικής του ατλαντισμού και του τυχοδιωκτισμού με τις ΑΟΖ, που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνέχισε η ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ πήγαν τόσο μακριά σε αυτή τη γραμμή, ώστε τώρα να είναι δύσκολη οποιαδήποτε «επιστροφή». Η Κύπρος ανακοίνωσε ήδη τη μονομερή προσφυγή στη Χάγη για το ζήτημα – που σημαίνει άμεσα την παραδοχή πως δεν μπορεί να απαντήσει στην ωμή πραγματικότητα των τουρκικών γεωτρήσεων στα νότια της Κύπρου. Κυβερνητικά στελέχη και κρατικοί αξιωματούχοι στην Ελλάδα θέτουν ζήτημα προσφυγής και της Ελλάδας, αλλά μονομερής προσφυγή θα ήταν πολύ ταπεινωτική ενώ διμερής, μαζί με την Τουρκία, προϋποθέτει τη συμφωνία πάνω στο «αντικείμενο» της προσφυγής. Πέραν των προϋποθέσεων, και τα δύο απαιτούν πολύ χρόνο ωρίμανσης. Μέχρι τότε, ποιος εγγυάται ότι η Τουρκία δεν θα πραγματοποιήσει την… υπόσχεσή της για γεωτρήσεις νότια της Κρήτης;
Είμαστε έτοιμοι να στείλουμε τα παιδιά μας
να σκοτωθούν για τους υδρογονάνθρακες;
Οι γενιές που είχαν γνωρίσει τη φρίκη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής στην Ελλάδα δεν ζουν πια – ή ζουν πολύ λίγοι. Ο πόλεμος του 1974 στην Κύπρο βιώθηκε μόνο από τους Κύπριους – οι Έλληνες τον παρακολούθησαν μέσα από τις ειδήσεις, ενώ τον βίωσαν έμμεσα οι επιστρατευμένοι μέσα από την περιπέτεια της επιστράτευσης. Οι νέες γενιές που μεγάλωσαν σε συνθήκες ειρήνης έχουν συνηθίσει να θεωρούν την ειρήνη «δεδομένη». Έτσι, ο κίνδυνος του πολέμου φαίνεται μακρινός, σαν να αφορά όλους τους άλλους τριγύρω αλλά όχι εμάς. Μακάρι βέβαια να αποδειχτεί για πάντα μακρινός, αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν επιτρέπουν να τον υποτιμήσουμε. Η «εστία» της Συρίας είναι ακόμη ενεργή και παράγει διαρκώς «σεισμικά» κύματα. Η Μ. Ανατολή είναι αποσταθεροποιημένη σε συστήματα συμμαχιών στα οποία εμπλέκονται και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (κυρίως ΗΠΑ και Ρωσία). Η Τουρκία έχει ήδη γίνει μέρος του «προβλήματος» με την εισβολή στη Συρία και την ανάμιξή της στη Λιβύη. Ο πόλεμος μέσω τρίτων είναι ένα χαρακτηριστικό που γενικεύεται στην ευρύτερη περιοχή. Η υπόθεση με τις ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο είναι ένα βήμα πριν τη στρατιωτική εμπλοκή. Και τώρα, εμπλέκεται και η Ελλάδα σε πρακτικές πολέμου μέσω τρίτων αναπτύσσοντας θερμές σχέσεις με τον πολέμαρχο Χαφτάρ.
Ας σκεφτούμε λίγο πιο αφαιρετικά: αν στη δεκαετία του ’90 έγινε εφικτή μια κρίση τύπου Ιμίων, σήμερα που η ένταση στην περιοχή πλησιάζει το «σημείο βρασμού», είναι ή όχι μεγαλύτερος ο κίνδυνος πολέμου; Και πρέπει να μας κινητοποιήσει αυτή η τρομερή πιθανότητα, που μόνο αμελητέα δεν είναι;
Η νοτιοανατολική Μεσόγειος μυρίζει μπαρούτι, κι εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε έτοιμοι να στείλουμε τα παιδιά μας να σκοτωθούν για τους υδρογονάνθρακες.
Είναι η ώρα των πρωτοβουλιών και των καθαρών θέσεων για την Αριστερά! Που πρέπει να διακηρύξει ότι δεν πολεμάμε για τους υδρογονάνθρακες και δεν θα θυσιαστούμε για τα τυχοδιωκτικά σχέδια της ελληνικής άρχουσας τάξης με τις ΑΟΖ, παίρνοντας σε αυτή τη βάση άμεσες πρωτοβουλίες.
Σημειώσεις-παραπομπές:
- Δώρα Αντωνίου, «Δίαυλος παράνομης μετανάστευσης Λίβυων στην Ελλάδα», «Καθημερινή» 18/12/2011
- κα «Θρίλερ μες πλοίο γεμάτο όπλα στα ανοιχτά της Ρόδου», «Καθημερινή» 12/11/2013
- «Πυρομαχικά στους Κούρδους του Ιράκ στέλνει η Αθήνα», «Βήμα» 24/9/2014
- «Έπεσαν οι υπογραφές για έρευνες υδρογονανθράκων στην Κρήτη», ανυπόγραφο, «Εφημερίδα των Συντακτών» 27/6/2019. Ταυτόχρονα και με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, στην «καθημερινή», επίσης ανυπόγραφο!
* το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν τη διάσκεψη του Βερολίνου και δεν αποσκοπεί να προεικάσει τα αποτελέσματα της
Υποβολή απάντησης