Ο Γοργοπόταμος της αλήθειας

image_pdfimage_print

 του Γιάννη Νικολόπουλου

Με αφορμή τον θάνατο του Θέμη Μαρίνου ξαναβγήκαν στην πιάτσα οι πλαστογράφοι της δεκαετίας του ΄40.

Μέρες γιορ­τών και ήταν εν­δια­φέ­ρον να πα­ρα­κο­λου­θεί κα­νείς τις δια­δι­κτυα­κές εκ­δό­σεις των ελ­λη­νι­κών εφη­με­ρί­δων και άλλων ΜΜΕ, που αφιέ­ρω­ναν εγκω­μια­στι­κά και… δι­θυ­ραμ­βι­κά σχό­λια και άρθρα για τον Θέμη Μα­ρί­νο, έναν κατ ΄απο­νο­μή λο­χα­γό των βρε­τα­νι­κών, ενό­πλων δυ­νά­με­ων της Μέσης Ανα­το­λής, που αφί­χθη ξανά στην Ελ­λά­δα το φθι­νό­πω­ρο του ΄42, με απο­στο­λή πολύ δια­φο­ρε­τι­κή από αυτήν που πα­ρου­σιά­στη­κε στη σχο­λιο­γρα­φία του θα­νά­του του. Είναι επί­σης εν­δια­φέ­ρον το γε­γο­νός ότι στη με­τα­θα­νά­τια εξύ­μνη­ση του Μα­ρί­νου πρω­το­στά­τη­σαν οι εφη­με­ρί­δες εκεί­νες που τον Απρί­λιο του 1941, όταν έμπαι­ναν τα χι­τλε­ρι­κά στρα­τεύ­μα­τα στην Αθήνα απαι­τού­σαν από τον ελ­λη­νι­κό λαό να προ­χω­ρή­σει στην εθε­λού­σια «ψυ­χι­κή απο­στρά­τευ­ση», μιας και δήθεν, ο πό­λε­μος είχε τε­λειώ­σει για τους Έλ­λη­νες, που κατά τον Σο­φού­λη θα μπο­ρού­σαν να κοι­μη­θούν μα­κα­ρί­ως έως ότου επέ­στρε­φαν οι καλοί μας σύμ­μα­χοί Άγ­γλοι για να μας ελευ­θε­ρώ­σουν.

Με όσα έγρα­ψαν ή απο­σιώ­πη­σαν για τον Μα­ρί­νο, είχες την αί­σθη­ση ότι δεν έχου­με Χρι­στού­γεν­να, αλλά… Πρω­τα­πρι­λιά! Αλλά ας πά­ρου­με τα πράγ­μα­τα από την αρχή.

Οι Άγ­γλοι όντως επέ­στρε­ψαν αλλά δεν είχαν την πρό­θε­ση να ελευ­θε­ρώ­σουν κα­νέ­ναν. Το αντί­θε­το. Οι δια­δο­χι­κές απο­στο­λές στρα­τιω­τι­κών και πο­λι­τι­κών πρα­κτό­ρων, οι ρί­ψεις εφο­δί­ων και κυ­ρί­ως ο εφο­δια­σμός με λίρες των κα­τάλ­λη­λων προ­σώ­πων εμπι­στο­σύ­νης προ­κει­μέ­νου να στή­σουν αντιΕ­Α­Μι­κές ορ­γα­νώ­σεις στην Αθήνα και το βουνό, γί­νο­νταν προ­κει­μέ­νου να μην δια­τα­ρα­χθεί η επι­κυ­ριαρ­χία που ασκού­σε ο βρε­τα­νι­κός λέ­ο­ντας στην Ελ­λά­δα. Ο ίδιος ο ΕΔΕΣ του Να­πο­λέ­ο­ντα Ζέρβα στή­θη­κε με αυτό το σκε­πτι­κό και είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι όταν οι Βρε­τα­νοί δια­πί­στω­σαν τις κω­λυ­σιερ­γί­ες του συ­νταγ­μα­τάρ­χη (στρα­τη­γός έγινε… από μόνος του!), ο οποί­ος κα­τα­νά­λω­σε πάνω από 12.000 λίρες μόνο μέσα στους πρώ­τους μήνες του 1942, έχο­ντας κάνει το απο­λύ­τως τί­πο­τα, ώστε να ιδρυ­θεί φι­λο­βρε­τα­νι­κό αντάρ­τι­κο, δεν δί­στα­σαν να τον απει­λή­σουν πως θα τον κα­τέ­δι­δαν στις γερ­μα­νι­κές αρχές και το κε­φά­λι του θα έπε­φτε από την μία ώρα στην άλλη, αν δεν προ­χω­ρού­σε στην άμεση έξοδο στο βουνό και τη στρα­το­λό­γη­ση ανταρ­τών.

Απει­λού­με­νος από τους… συμ­μά­χους και χρη­μα­το­δό­τες του, Άγ­γλους ο Ζέρ­βας εξα­να­γκά­ζε­ται να πάρει τα βουνά για να απο­δει­χθεί πολύ σύ­ντο­μα ότι όχι μόνο ο ίδιος είναι πα­ντε­λώς ανί­κα­νος να στή­σει αντάρ­τι­κο, αλλά και ότι η πε­ριο­χή που επι­λέ­γει, στον Βάλτο της Ηπεί­ρου, απο­δει­κνύ­ε­ται άντρο προ­δο­τών, επι­τή­δειων και κα­τα­φερ­τζή­δων, που απο­μυ­ζούν τις βρε­τα­νι­κές λίρες. Χωρίς ερεί­σμα­τα στον πλη­θυ­σμό, όπως απο­κτά τά­χι­στα ο ΕΛΑΣ στη Ρού­με­λη, ο Ζέρ­βας απο­μο­νώ­νε­ται και εξου­δε­τε­ρώ­νε­ται, με μια ισχνή ομάδα υπο­στη­ρι­κτών, τρώ­γο­ντας, στην κυ­ριο­λε­ξία, βε­λα­νί­δια στις σπη­λιές.

Το κα­λο­καί­ρι και το φθι­νό­πω­ρο του 1942, τον ΕΔΕΣ θα σώ­σουν από την αυ­το­διά­λυ­ση, οι ενέρ­γειες του αει­κί­νη­του Ηρα­κλή Πε­τι­με­ζά στην Αθήνα, το ορ­γα­νω­τι­κό πεί­σμα και το σθέ­νος του Κο­μνη­νού Πυ­ρο­μά­γλου στο βουνό και κυ­ρί­ως, οι συ­νε­χείς ρί­ψεις εφο­δί­ων, που κά­νουν οι Βρε­τα­νοί, οι οποί­οι πα­λεύ­ουν να στή­σουν από και στο μηδέν, ένα «άλλο» αντάρ­τι­κο, απέ­να­ντι από τον ΕΛΑΣ και πλή­ρως ελεγ­χό­με­νο από τους ίδιους.

Στο πλαί­σιο αυτό και με την εντο­λή της βρε­τα­νι­κής ομά­δας ανορ­θό­δο­ξου πο­λέ­μου SOE να συν­δε­θούν απο­κλει­στι­κά και μόνο με τον ΕΔΕΣ, κα­τα­φτά­νουν οι βρε­τα­νοί σα­μπο­τέρ που έχουν ανα­λά­βει φαι­νο­με­νι­κά και σε πρώτη φάση την ανα­τί­να­ξη μιας σι­δη­ρο­δρο­μι­κής γέ­φυ­ρας ώστε να απο­κο­πούν οι γραμ­μές ανε­φο­δια­σμού του Ρόμελ στη Βό­ρεια Αφρι­κή. Αυτό είναι το στρα­τιω­τι­κό σκέ­λος. Το πο­λι­τι­κό σκέ­λος επα­φί­ε­ται στους ώμους του κατ ΄απο­νο­μή συ­νταγ­μα­τάρ­χη και ελ­λη­νο­σπου­δαγ­μέ­νου, Κρις Γού­ντ­χα­ουζ που έχει ανα­λά­βει την απο­στο­λή να δη­μιουρ­γή­σει τις κα­τάλ­λη­λες βά­σεις για την με­τα­πο­λε­μι­κή δια­τή­ρη­ση του πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κού στά­τους κβο στην Ελ­λά­δα. Σε αυτή την ομάδα ανή­κει και ο πρό­σφα­τα απο­βιώ­σας Μα­ρί­νος.

Όταν τη νύχτα της 30ης Σε­πτεμ­βρί­ου, πέ­φτουν οι αλε­ξι­πτω­τι­στές σα­μπο­τέρ στη Γκιώ­να, με επι­κε­φα­λής τον Εντουαρντ Μά­γιερς και τον Κρις Μό­ντα­κιου Γού­ντ­χα­ουζ, έχουν κατ’ αρχάς κάνει «λάθος» στην πε­ριο­χή, καθώς βρί­σκο­νται πολύ μα­κριά από τα λη­μέ­ρια του Ζέρβα. Στη Γκιώ­να είναι οι Βρε­τα­νοί και όχι ο ΕΛΑΣ με αρ­χη­γό έναν κά­ποιο Θα­νά­ση Κλάρα ή Μι­ζέ­ρια ή Άρη Βε­λου­χιώ­τη, που κω­λυ­σιερ­γούν ανε­πί­τρε­πτα για στρα­τιω­τι­κή απο­στο­λή που κα­λεί­ται να εκ­πλη­ρώ­σει τά­χι­στα ένα σα­μπο­τάζ κε­φα­λαιώ­δους ση­μα­σί­ας για την έκ­βα­ση των μαχών στην έρημο. Και κω­λυ­σιερ­γούν επει­δή όπως πα­ρα­δε­χό­ταν με­τα­πο­λε­μι­κά ο Μά­γιερς, απαλ­λαγ­μέ­νος από τις πλα­στο­γρα­φί­ες και τα ψέ­μα­τα των πο­λι­τι­κών, ελ­λα­δο­α­στι­κών και βρε­τα­νο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κών, σκο­πι­μο­τή­των «οι εντο­λές που είχαν δοθεί ήταν να βρού­με και να συ­νερ­γα­στού­με με τον Ζέρβα. Μόνο αν κάτι δεν πή­γαι­νε καλά με τον Ζέρβα θα ψά­χνα­με να βρού­με άλλον κα­πε­τά­νιο».

Και έτσι, χά­νε­ται ένας ολό­κλη­ρος μήνας, αν και κατά τα άλλα, οι Βρε­τα­νοί σι­τί­ζο­νται και πε­ρι­θάλ­πο­νται από τους Κα­ρα­λι­βα­ναί­ους και τον μπαρ­μπα-Νί­κο Μπέη που ανή­κουν στις δυ­νά­μεις του ΕΑΜ της Γκιώ­νας.

Μόλις στις 2 Νο­εμ­βρί­ου, απο­φα­σί­ζει ο Γού­ντ­χα­ουζ να ανα­ζη­τή­σει τον Ζέρβα, έπει­τα και από τα αλ­λε­πάλ­λη­λα μη­νύ­μα­τα του δι­κτύ­ου επι­κοι­νω­νιών «Προ­μη­θέ­ας ΙΙ», που πιέ­ζει για την εκ­πλή­ρω­ση του σα­μπο­τάζ, και ξε­κι­νά ένας πο­δα­ρό­δρο­μος με­ρι­κών ημε­ρών έως τις βου­νο­κορ­φές ανα­το­λι­κά της Άρτας. Στις 10 Νο­εμ­βρί­ου, οι δυο άν­δρες συ­να­ντιού­νται και ο Ζέρ­βας ανα­φω­νεί «Ευάγ­γε­λος!», όταν συ­να­ντά την με­γά­λη του ελ­πί­δα για να ανα­πτε­ρω­θεί το πε­σμέ­νο ηθικό των αν­δρών του και κυ­ρί­ως η τρο­φο­δο­σία του, σε εφό­δια, όπλα και λίρες – οι ΕΔΕ­Σί­τες αντάρ­τες σε αντί­θε­ση με τους ΕΛΑ­Σί­τες μι­σθο­δο­τού­νται με μία λίρα τον μήνα.

Εκεί, ο Γού­ντ­χα­ουζ συ­νει­δη­το­ποιεί ότι το ΕΔΕ­Σί­τι­κο αντάρ­τι­κο είναι αναι­μι­κό, όσο και αν με­τα­πο­λε­μι­κά προ­σπά­θη­σε να… το­νώ­σει ΄το ορ­γα­νω­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό πνεύ­μα του Ζέρβα, επι­νο­ώ­ντας φα­ντα­στι­κούς αριθ­μούς και μια εντε­λώς πλα­στή «μάχη» με τους Ιτα­λούς – μόλις 60 άν­δρες, ελ­λι­πέ­στα­τα εξο­πλι­σμέ­νοι, παρά τις λίρες και τα εφό­δια, που έχουν δια­σκορ­πι­στεί, κα­τα­λη­στευ­τεί και σπα­τα­λη­θεί.

Και τότε, ο Γού­ντ­χα­ουζ, με έναν μήνα κα­θυ­στέ­ρη­ση, συ­νει­δη­το­ποιεί απρό­θυ­μα ότι χωρίς τον ΕΛΑΣ, το σα­μπο­τάζ της σι­δη­ρο­δρο­μι­κής γέ­φυ­ρας δεν γί­νε­ται. Κάτι δεν πή­γαι­νε καλά με τον Ζέρβα και χρειά­ζο­νταν και άλ­λους αντάρ­τες.

Μόνο τότε, έσπευ­σαν να ανα­ζη­τή­σουν έναν κά­ποιον Βε­λου­χιώ­τη – όταν βρέ­θη­καν μπρο­στά σε ένα φιά­σκο άνευ προη­γου­μέ­νου­και με το δί­κτυο επι­κοι­νω­νιών να πε­ρι­μέ­νει τα νέα της ανα­τί­να­ξης, που δεν έρ­χο­νταν. Και εν τω με­τα­ξύ, επει­δή δεν υπήρ­χε καμία εμπι­στο­σύ­νη ανά­με­σα στους Βρε­τα­νούς και τον Ζέρβα, η πο­ρεία προς τη Ρού­με­λη χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται απο­στο­λή για την ανα­ζή­τη­ση και συ­γκο­μι­δή… εφο­δί­ων από ρί­ψεις αε­ρο­πλά­νων! Ο ίδιος ο Ζέρ­βας ακόμη και όταν ενη­με­ρώ­νε­ται για τον πραγ­μα­τι­κό στόχο, δεν λέει κου­βέ­ντα στους 60 αντάρ­τες του, με τον φόβο πως θα τον πα­ρα­τή­σουν σύ­ξυ­λο και θα λι­πο­τα­κτή­σουν! Τέ­τοια… αμοι­βαία εμπι­στο­σύ­νη.

Στις 14 Νο­εμ­βρί­ου, συ­να­ντιού­νται όλοι στη Βί­νια­νη – Ζέρ­βας, Βε­λου­χιώ­της, Γού­ντ­χα­ουζ και ο αυ­τό­πτης μάρ­τυ­ρας, ο συ­γκλο­νι­στι­κός Πε­ρι­κλής (Γιώρ­γης Χου­λιά­ρας) κα­τα­γρά­φει τον διά­λο­γο χωρίς κα­νείς να τον δια­ψεύ­δει αρ­γό­τε­ρα και με­τα­πο­λε­μι­κά – ο Ζέρ­βας ου­σια­στι­κά εκλι­πα­ρεί τον Βε­λου­χιώ­τη επει­δή «οι δικές μου δυ­νά­μεις δεν επαρ­κούν για την επι­χεί­ρη­ση» και ο δεύ­τε­ρος τον δια­κό­πτει και δη­λώ­νει την πλήρη και ανε­πι­φύ­λα­κτη στή­ρι­ξή του στο όλο εγ­χεί­ρη­μα. Και ας έχουν χαθεί, με υπαι­τιό­τη­τα των Άγ­γλων, κοντά πέντε, υπερ­πο­λύ­τι­μες εβδο­μά­δες.

Ακο­λου­θεί μια μικρή πε­ριο­δεία στα χωριά, όπου δύ­σκο­λα κρύ­βε­ται η αμοι­βαία κα­χυ­πο­ψία την οποία δεν δι­στά­ζει να ανα­τρο­φο­δο­τεί ο Γού­ντ­χα­ουζ στις ομι­λί­ες του στις πλα­τεί­ες, ισχυ­ρι­ζό­με­νος ξε­διά­ντρο­πα ότι οι Έλ­λη­νες θα απε­λευ­θε­ρω­θούν μόνο με τη βο­ή­θεια των Άγ­γλων, κάτι που δεν θα αφή­νει ασχο­λί­α­στο ο Βε­λου­χιώ­της κο­νιορ­το­ποιώ­ντας στις δικές του ομι­λί­ες, τα φαι­δρά, πο­λι­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα του άγ­γλου πρά­κτο­ρα. Στις 20 Νο­εμ­βρί­ου, στο Μαυ­ρο­λι­θά­ρι, ο Μά­γιερς κα­τε­βαί­νει από τη σπη­λιά της Γκιώ­νας, συ­να­ντιέ­ται με τον Βε­λου­χιώ­τη και προσ­διο­ρί­ζει το πεδίο δρά­σης ανά­με­σα στις τρεις δια­φο­ρε­τι­κές γέ­φυ­ρες, που είχαν προ­ε­πι­λε­γεί ως στό­χοι, Ασω­πού, Πα­πα­διάς και Γορ­γο­πο­τά­μου-εί­ναι η τε­λευ­ταία.

Όσα ακο­λου­θούν έχουν κα­τα­γρα­φεί, ει­πω­θεί και συ­μπε­ρι­λη­φθεί στα βι­βλία της Αντί­στα­σης και απο­τε­λούν ακόμη και σή­με­ρα καρφί στα μάτια των αστών, που τις μέρες εκεί­νες, είτε είχαν κοι­μη­θεί, όπως ο Σο­φού­λης, είτε συ­νερ­γά­ζο­νταν αρ­μο­νι­κά με τους Γερ­μα­νούς, όπως οι υπουρ­γοί των δω­σι­λο­γι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, είτε την είχαν κο­πα­νή­σει μαζί με τον Γκλύξ­μπουργκ και τον χρυσό της Ελ­λά­δας, για το Κάιρο και την Αλε­ξάν­δρεια, «γε­μί­ζο­ντας τα κα­μπα­ρέ και τα πορ­νεία» (Σε­φέ­ρης, Μέρες). Πού μυαλό και τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση για… αντί­στα­ση!;

Ο Γορ­γο­πό­τα­μος πε­τυ­χαί­νει επει­δή ο Βε­λου­χιώ­της εκ­πο­νεί ένα σχέ­διο επί­θε­σης και υπο­στή­ρι­ξης των βρε­τα­νών σα­μπο­τέρ από τους 150 αντάρ­τες του ΕΛΑΣ και τους 50 αντάρ­τες του ΕΔΕΣ, που κα­λού­νται, αμού­στα­κα παι­διά, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι και χωρίς προη­γού­με­νη εκ­παί­δευ­ση για τέ­τοιες απο­στο­λές κο­μά­ντο, να δρά­σουν νύχτα, με χιο­νό­νε­ρο, με δυο συ­μπα­γή και πά­νο­πλα φυ­λά­κια στις δύο άκρες της γέ­φυ­ρας και τον υπαρ­κτό φόβο ότι ανά πάσα στιγ­μή θα εμ­φα­νι­στούν ιτα­λι­κές μο­νά­δες και ενι­σχύ­σεις, με τρένο από τη Λα­μία-κά­τι που έγινε. Και την πλά­στιγ­γα υπέρ των επι­τι­θέ­με­νων παρ­τι­ζά­νων, γέρ­νει η εφε­δρεία των ΕΛΑ­Σι­τών ανταρ­τών, με επι­κε­φα­λής τον ανε­πα­νά­λη­πτο Νι­κη­φό­ρο (Δη­μή­τρης Δη­μη­τρί­ου) που μπαί­νει στη μάχη, την ώρα που οι ΕΔΕ­Σί­τες αντάρ­τες κα­θυ­στε­ρούν και πι­σω­πα­τούν στην προ­σβο­λή και την εξου­δε­τέ­ρω­ση των Ιτα­λών στο βό­ρειο φυ­λά­κιο. Το γε­νι­κό πρό­σταγ­μα της επι­χεί­ρη­σης ανή­κει στον Βε­λου­χιώ­τη, όχι στον Ζέρβα, ούτε στον Γού­ντ­χα­ουζ, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στον κάθε… Μα­ρί­νο. Και η επι­τυ­χία, με μπό­λι­κη, με­τα­πο­λε­μι­κή δυ­σκοι­λιό­τη­τα, πι­στώ­νε­ται στον Άρη. Και μόνο σε αυτόν.

Μετά τον εκ­κω­φα­ντι­κό κρότο της ανα­τί­να­ξης, οι Βρε­τα­νοί θα δια­γρά­ψουν προ­κλη­τι­κά από τις ανα­κοι­νώ­σεις του ρα­διο­φώ­νου τη συμ­με­το­χή του ΕΛΑΣ στο μο­να­δι­κό, πα­νευ­ρω­παϊ­κά, ανταρ­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα σα­μπο­τάζ τέ­τοιας έκτα­σης, το οποίο συ­γκρί­νε­ται μόνο με την ανα­τί­να­ξη των γερ­μα­νι­κών δε­ξα­με­νών βα­ρέ­ος ύδα­τος στη Νορ­βη­γία, προ­κει­μέ­νου ο Χί­τλερ να μην απο­κτή­σει πυ­ρη­νι­κή βόμβα.

Αγ­γλι­κά φέ­η­κνιούζ της Κα­το­χής! Και οι αστοί θα αρ­χί­σουν την πλα­στο­γρα­φία ότι τάχα και δήθεν το σα­μπο­τάζ δεν είχε προ­σφέ­ρει κάτι ση­μα­ντι­κό στη συμ­μα­χι­κή νίκη στην έρημο και το Ελ Αλα­μέιν. Ο έντι­μος Ου­έι­βελ τούς έχει απο­στο­μώ­σει από τότε : Ακρι­βώς τη στιγ­μή που το να­ζι­στι­κό Άφρι­κα Κορπς υπο­χω­ρού­σε και επι­δί­ω­κε την ανα­σύ­ντα­ξη των δυ­νά­με­ών του, στε­ρή­θη­κε τα πο­λύ­τι­μα εφό­δια που έφτα­ναν διά θα­λάσ­σης και αέρος, από τον Πει­ραιά και τα ελ­λη­νι­κά αε­ρο­δρό­μια, μέσω του σι­δη­ρο­δρό­μου. Ο Γορ­γο­πό­τα­μος συ­νέ­βα­λε κα­θο­ρι­στι­κά στη συμ­μα­χι­κή νίκη, επει­δή απο­γύ­μνω­σε τα στρα­τεύ­μα­τα του Ρόμελ από τρό­φι­μα και πυ­ρο­μα­χι­κά, την πλέον κρί­σι­μη στιγ­μή, τη στιγ­μή της ανα­σύ­ντα­ξης.

Τους πλα­στο­γρά­φους της ιστο­ρί­ας της Αντί­στα­σης, δεν τους ξε­πλέ­νουν ούτε δέκα.. Γορ­γο­πό­τα­μοι!

Αλλά, όπως έλεγε και ο Γκά­ντι, ευ­τυ­χώς, η αλή­θεια στο τέλος νικά. Πάντα.

Νί­κη­σε, ακόμη και όταν το με­τα­πο­λε­μι­κό, εμ­φυ­λια­κό, αστι­κό, μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος δί­κα­ζε και κα­τα­δί­κα­ζε τον Δη­μη­τρί­ου για… φθορά δη­μό­σιας ιδιο­κτή­σί­ας(!) επει­δή η γέ­φυ­ρα είχε κα­ταρ­ρεύ­σει, και τον έστελ­νε πρώτα να σα­πί­σει στις φυ­λα­κές και έπει­τα να πουλά με ένα κα­σε­λά­κι, τσι­γά­ρα στην Ομό­νοια για να ψευ­το­ζή­σει! Αυτή ήταν η… αντα­μοι­βή του αν­θρώ­που που ου­σια­στι­κά εκ­πλή­ρω­σε στο πεδίο της νυ­χτε­ρι­νής επι­δρο­μής, το σχέ­διο του Άρη για την επι­τυ­χία του σα­μπο­τάζ, που έφτα­σε να δι­δά­σκε­ται στις δυ­τι­κές Σχο­λές Πο­λέ­μου ως υπό­δειγ­μα ανορ­θό­δο­ξου πο­λέ­μου, αμέ­σως μετά τη λήξη του πο­λε­μου, αλλά όχι στην Ευ­ελ­πί­δων – μόλις το 1977, θα κλη­θεί για πρώτη φορά, ο Δη­μη­τρί­ου να πα­ρου­σιά­σει την επι­χεί­ρη­ση Γορ­γο­πό­τα­μος στους υπο­ψή­φιους Έλ­λη­νες αξιω­μα­τι­κούς.

Για τον Άρη, είχε προη­γη­θεί και ση­μα­δευ­τεί η πο­ρεία στο απο­νε­νοη­μέ­νο διά­βη­μα της Με­σού­ντας.

Στα γου­να­ρά­δι­κα, το με­τα­πο­λε­μι­κό, εμ­φυ­λια­κό, μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος έγδα­ρε τους ΕΛΑ­Σί­τες και οι ση­με­ρι­νοί απο­λο­γη­τές και πλα­στο­γρά­φοι του, συ­νε­χί­ζουν να γδέρ­νουν την ιστο­ρι­κή αλή­θεια.

Αλλά, στο τέλος, η αλή­θεια νικά. Για αυτήν να γρά­ψου­με και να μι­λή­σου­με.

Για… Μα­ρί­νους να μι­λού­με τώρα!;

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.