Οδοιπορικό σε μονοπάτια της γερμανικής εργατικής τάξης

Εµπειρίες και συµπεράσµατα από ταξίδι γνωριµίας µε εργατικούς και κινηµατικούς χώρους στο Βερολίνο

Των Χρήστου Παναγιωτόπουλου* και Γιώργου Ορταντζόγλου**

Κατά τη διάρκεια της οικονοµικής καπιταλιστικής κρίσης και των µνηµονίων, µια οµάδα εργαζοµένων, συνδικαλιστών και συνταξιούχων Γερµανών συγκρότησε πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς τους Έλληνες. Η οµάδα αυτή των αγωνιστών Γερµανών, επισκέφτηκε αρκετές φορές την Ελλάδα και είχε συναντήσεις µε διάφορες συλλογικότητες και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Στο πλαίσιο αυτών των συναντήσεων, τον Σεπτέµβριο του 2018,  επισκέφτηκαν το αµαξοστάσιο του ∆ήµου Βύρωνα και είχαν συνάντηση µε τους εργαζόµενους στο κυλικείο της καθαριότητας. Αντίστοιχη συνάντηση πραγµατοποιήθηκε και µε τη Λαϊκή Συνέλευση Νέας Φιλαδέλφειας- Νέας Χαλκηδόνας. Μετά τις συναντήσεις αυτές, η γερµανική επιτροπή αλληλεγγύης προς τους Έλληνες, µας κάλεσε, ως αντιπροσώπους των εργαζόµενων και συνδικαλιστών των ∆ήµων Βύρωνα και Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, να  επισκεφτούµε διάφορες πόλεις της Γερµανίας, προκειµένου να διαπιστώσουµε πώς έχουν τα πράγµατα στον εργασιακό τοµέα, στα συνδικάτα και στα κινήµατα εκεί. Η επίσκεψη πραγµατοποιήθηκε από τις 11 έως τις 17 Μαΐου 2019, κυρίως στο Βερολίνο, το Αµβούργο και την πόλη Ζαλτς Γκίτε όπου εδράζεται η χαλυβουργία.

Έτσι, το Σάββατο 11 Μαΐου, ξεκίνησε ένα όµορφο ταξίδι. Αρχικά ήµασταν µουδιασµένοι. ∆εν φανταζόµασταν ότι θα µας επιφυλασσόταν µια τόσο εγκάρδια φιλοξενία από Γερµανούς συναγωνιστές. Ούτε ότι για µία εβδοµάδα θα είχαν διαµορφώσει ένα τόσο έντονο πρόγραµµα καθηµερινών συναντήσεων µε συλλογικότητες και σωµατεία, καθώς και επισκέψεων σε χώρους εργασίας, αλλά και συµµετοχής σε πορείες και διαδηλώσεις.

Ας αναφερθούµε πιο συγκεκριµένα στο ταξίδι, ξεφυλλίζοντας το ηµερολόγιό µας, στο οποίο καταγράψαµε όλες τις σηµαντικές στιγµές αυτού του ταξιδιού.

Κυριακή 12 Μαΐου: Το µεσηµέρι, µε τον Άντι και την Αλεξάνδρα  κατευθυνθήκαµε στην περιοχή του δυτικού Βερολίνου Ντελ Μπεχάλ, για να συναντήσουµε συνδικαλιστές και εργαζόµενους διαφόρων κλάδων. Η συνάντηση έγινε στα γραφεία του συνδικάτου, σε ένα ιστορικό κτήριο, όπου το 1925-26 στεγάζονταν τα συνδικάτα των τυπογράφων. Στη συνάντηση έγινε διεξοδική συζήτηση µε συνδικαλιστές από τους κλάδους της υγείας και τα ταχυδροµεία, καθώς και µε τον πρόεδρο των εργαζοµένων στον ηλεκτρικό σιδηρόδροµο.

Οι συνδικαλιστές µας ενηµέρωσαν για τις µεγάλες περικοπές των µισθών που γίνονται τα τελευταία χρόνια στη Γερµανία και την προώθηση της ιδιωτικοποίησης σε διάφορους τοµείς και υπηρεσίες. Ένας από τους στόχους  της ιδιωτικοποίησης είναι να µειωθεί το εργατικό κόστος. Οι ιδιώτες αλλάζουν τους όρους εργασίας προς το χειρότερο και µειώνουν τους µισθούς. Οι δηµόσιες υπηρεσίες και τα νοσοκοµεία δηµιουργούν θυγατρικές εταιρείες και σε αυτές µεταφέρουν προσωπικό και προσλαµβάνουν εργαζόµενους µε συµβόλαια χειρότερα σε µισθό και δικαιώµατα. Τα σωµατεία αντιδρούν και αγωνίζονται για να µην υπάρχουν εργαζόµενοι δύο ταχυτήτων, να διατηρηθούν οι µισθοί και τα συµβόλαια εργασίας και να µη γίνονται θυγατρικές εταιρείες σε δηµόσιες υπηρεσίες.

Το 2008 στο νοσοκοµείο ΣΑΡΙΤΕ του Βερολίνου, δηµιουργήθηκε  θυγατρική εταιρεία. Στην αρχή της λειτουργίας της οι εργαζόµενοι είχαν τις ίδιες αµοιβές µε το τµήµα που είχε αποµείνει στο ∆ηµόσιο. Στη συνέχεια σταδιακά επιβλήθηκε διαφορετικός µισθός, µε αποτέλεσµα όσοι εργάζονται σε αυτή αµείβονται µε 800 έως 1.200 ευρώ λιγότερα το µήνα. «Το 2015 προχωρήσαµε σε πολιτικό αγώνα και απαιτήσαµε κοινά συµβόλαια εργασίας, καταφύγαµε και στα δικαστήρια και δικαιωθήκαµε, αφού οι εργοδότες της θυγατρικής εταιρείας απειλήθηκαν µε φυλάκιση», µας είπαν. Ο µισθός στο νοσοκοµείο τον πρώτο χρόνο ανέρχεται σε 2.800 ευρώ µικτά -35% κρατήσεις- και µετά από δέκα χρόνια υπηρεσίας φτάνει τα 4.200 ευρώ το µήνα.

Ιδιωτικοποίηση σιδηροδρόµων

«Μετά την κατάρρευση της Αν. Γερµανίας και την επανένωση των δύο Γερµανιών, το 1993, αποφασίστηκε από την κυβέρνηση η  ιδιωτικοποίηση των γερµανικών σιδηροδρόµων», µας είπε ο συνδικαλιστής εκπρόσωπος των εργαζοµένων. Στη δυτική Γερµανία οι εργαζόµενοι ήταν δηµόσιοι υπάλληλοι, στη ανατολική δεν ήταν. Από το 1994 άρχισε η ιδιωτικοποίηση µέρους των σιδηροδρόµων. Αρχικά δεν υπήρχαν επιπτώσεις στα εργασιακά και µισθολογικά δικαιώµατα. Όσο όµως περνούσαν τα χρόνια, οι µισθοί µειώνονταν τόσο για τους νέους εργαζόµενους όσο και στους παλιούς, και όλο και περισσότερα τµήµατα του σιδηρόδροµου ιδιωτικοποιούνταν. Πριν  ιδιωτικοποιηθούν, έσπασαν – χωρίστηκαν αρχικά σε κοµµάτια και έγιναν θυγατρικές εταιρείες. Αυτό διευκόλυνε την ιδιωτικοποίηση. Ακόµη και οι υποδοµές των σιδηροδρόµων έγιναν θυγατρικές εταιρείες και ιδιωτικοποιηθήκαν.

Το 2008 οι σιδηρόδροµοι µπήκαν και στο χρηµατιστήριο, αρχικά σε ποσοστό 25%. Στη συνέχεια ιδιωτικοποιήθηκε το 50% των σιδηροδρόµων και ταυτόχρονα µειώθηκαν οι µισθοί  και οι παροχές στους εργαζόµενους.

Τα συνδικάτα συναίνεσαν σε αυτές τις πολιτικές!  Στο σιδηρόδροµο λειτουργούσαν δύο συνδικάτα, ένα των οδηγών και ένα όλων των άλλων εργαζοµένων. Το 2006 το συνδικάτο των οδηγών διαλύθηκε, ενώ αργότερα, µε παρέµβαση των εργαζοµένων δηµιουργήθηκε ξανά.

«Σύµφωνα µε τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι µεταφορές πρέπει να δοθούν σε ιδιώτες. Αυτό το κατάφεραν στη Γερµανία σε αρκετές περιοχές, κρατίδια. Στο Βερολίνο δεν τα κατάφεραν, δεν πέρασε η ιδιωτικοποίηση στον ηλεκτρικό σιδηρόδροµο, εξαιτίας του αγώνα των εργαζοµένων και της αλληλεγγύης του κόσµου»,  µας λένε οι συνδικαλιστές.

«Η Ε. Ένωση και η κυβέρνηση επιµένουν στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης του ηλεκτρικού σιδηροδρόµου. Οκτώ µεγάλες εταιρείες από όλο τον κόσµο ενδιαφέρονται να αγοράσουν µέρος ή και όλο τον ηλεκτρικό σιδηρόδροµο», µας ανέφερε ο συνδικαλιστής και συνέχισε: «Οι ηγεσίες των συνδικάτων περιορίζονται µόνο στο αίτηµα να είναι δίκαιος ο διαγωνισµός. Αρκετοί εργαζόµενοι διαφωνούν. Χρειάζεται αντίσταση ώστε να µην προχωρήσει συνολικά η ιδιωτικοποίηση. Το 2015 εκλέχτηκα επικεφαλής στο συνδικάτο των οδηγών και στη συνέχεια στο συµβούλιο των σιδηρόδροµων. Ο νόµος επιβάλλει τη συµµετοχή εκπροσώπου των εργαζοµένων στο συµβούλιο των σιδηρόδροµων. Ο εκπρόσωπος των εργαζοµένων δεν πρέπει να συνδιοικεί, χρειάζεται να είναι απέναντι στην εργοδοσία», µας τόνισε µε νόηµα.

(…)

Ιδιωτικοποίηση των Ταχυδροµείων

Συνδικαλιστής από τα Ταχυδροµεία µας ενηµέρωσε για την κατάσταση στο κλάδο λέγοντας ότι τα Ταχυδροµεία ιδιωτικοποιήθηκαν τµηµατικά. Αυτοµατοποιήθηκαν υπηρεσίες και απολύθηκαν εργαζόµενοι. Από 30.000 έµειναν 15.000 εργαζόµενοι και µειώθηκαν ο µισθός και οι παροχές.

Το 2015 έγιναν µεγάλες απεργίες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Τέσσερις εβδοµάδες απεργούσαν οι ταχυδροµικοί υπάλληλοι, εµποδίζοντας την πολιτική της ιδιωτικοποίησης. «Οι παλιοί εργαζόµενοι δεν πλήττονται προς το παρόν, µένουν µε τα ίδια, παλιά συµβόλαια αµοιβών και δικαιωµάτων. Οι νέοι προσληφθέντες όµως µετά το 2015, υπογραφούν νέα, πιο φτηνά συµβόλαια και έχουν λιγότερα δικαιώµατα, µικρότερο µισθό, διαφορετικό ωράριο. Έχουµε διάφορες ‘‘ταχύτητες’’ εργαζοµένων. Αυτό δεν διαµορφώνει ενιαία παραγωγικά χαρακτηριστικά, ενιαία συνείδηση, στάση και συµπεριφορά των εργαζοµένων. Όσοι προσληφθούν µετά το 2020 θα έχουν ακόµη χειρότερα συµβόλαια και µειωµένα δικαιώµατα. Οι εργαζόµενοι µετά το 2015 δεν έχουν την καλύτερη σχέση µε τα συνδικάτα, φοβούνται να συµµετέχουν, δεν εµπνέονται από τα συνδικάτα. Αναθέτουν στους συνδικαλιστές την επίλυση των προβληµάτων τους».

(…)

Το πρόβληµα της στέγης

∆ιανυκτερεύσαµε στο Αµβούργο και την Τετάρτη 15 Μαΐου επιστρέψαµε στο Βερολίνο. Συναντηθήκαµε µε µια συλλογικότητα γειτονιάς που αναπτύσσει δράσεις κυρίως για το µεγάλο πρόβληµα της στέγης που αντιµετωπίζουν οι πολίτες στο Βερολίνο. Στη συνάντηση είχαν κληθεί εκπρόσωποι του σωµατείου εργαζοµένων για να ενηµερώσουν για τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι εργαζόµενοι στον κλάδο των ΗΟSΤΕL (πανδοχεία µε δωµάτια µε πολλά κρεβάτια), διότι βρίσκονται σε κινητοποίηση εναντίον των αντεργατικών πρακτικών της εργοδοσίας.

Μετά την εισήγηση του πρόεδρου του σωµατείου, ακολούθησε πλούσια συζήτηση που ανέδειξε για άλλη µία φορά την επίθεση που κάνουν οι εργοδότες ενάντια στα δικαιώµατα των εργαζοµένων, παραβιάζοντας ακόµα και την υπάρχουσα εργατική νοµοθεσία. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στον αγώνα που έκαναν οι εργαζόµενοι για να δηµιουργήσουν σωµατείο, η εργοδοσία προχώρησε σε απολύσεις προκειµένου να τους εκφοβίσει, αλλά  δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια. Ακόµη όµως και µετά τη δηµιουργία του σωµατείου, η εργοδοσία συνεχίζει να επιβάλλει νέα συµβόλαια, µε περιορισµένα δικαιώµατα και χαµηλότερους µισθούς στις προσλήψεις των νέων εργαζοµένων. Σε αυτό το σωµατείο οι εργαζόµενοι αντιδρούν και βρίσκονταν σε κινητοποίηση για 3 εβδοµάδες. Γενικά, πληθαίνουν οι εργοδότες που επιδιώκουν να καταργήσουν δικαιώµατα των εργαζοµένων, να επιβάλουν µικρότερες αµοιβές, ακόµη και από αυτά που προβλέπει η νοµοθεσία, µε αποτέλεσµα να ξεσπούν διάφοροι µικροί εργατικοί αγώνες σε επιχειρήσεις. Στην προσπάθεια των εργοδοτών να επιβάλουν νέο εργασιακό και µισθολογικό καθεστώς χειρότερο από το προβλεπόµενο, συνεπικουρούν και νέες επιχειρήσεις µε Έλληνες ιδιοκτήτες. Φέρνουν Έλληνες µετανάστες, µε συµφωνίες από την Ελλάδα, καταπατώντας τους όρους αµοιβής και εργασίας που ισχύουν στη Γερµανία.

Την  Πέµπτη 16 Μαΐου έγινε συγκέντρωση διαµαρτυρίας έξω από την είσοδο του HOSTEL. Στη συγκέντρωση παραβρεθήκαµε κι εµείς κρατώντας πλακάτ αλληλεγγύης. Μιλήσαµε στη συγκέντρωση και περιγράψαµε τα προβλήµατα των εργαζοµένων στην Ελλάδα, διατυπώνοντας την ανάγκη  αλληλεγγύης και κοινής δράσης ενάντια στην πολιτική της Ε. Ένωσης, των κυβερνήσεων και των εργοδοτών.

(…)

Όλοι σχεδόν µας ανέφεραν τα πανάκριβα ενοίκια και το πρόβληµα στέγασης. Στη Γερµανία και ιδιαίτερα στα µεγάλα αστικά κέντρα, το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Τα σπίτια ανήκουν σε µεγάλες εταιρείες που τα εκµεταλλεύονται. Στο Βερολίνο το 85% των κατοικιών είναι µε ενοίκιο. Υπάρχουν εταιρείες που έχουν στη διάθεσή τους δεκάδες χιλιάδες διαµερίσµατα. Ένα τέτοιο παράδειγµα είναι η µεγαλύτερη εταιρεία VONOVIA,   που έχει στην ιδιοκτησία της 120.000 ακίνητα.

Ιδιαίτερα µετά την πτώση της Αν. Γερµανίας, το πρόβληµα οξύνεται συνεχώς, ιδιαίτερα στο Βερολίνο – αλλά όχι µόνο. Στην πρώην Αν. Γερµανία τα σπίτια ανήκαν στο κράτος, που τα διέθετε σχεδόν δωρεάν στους πολίτες – σε αντίθεση µε τη δυτική Γερµανία που τα είχαν πάντα εταιρείες. Με την πτώση του καθεστώτος και την ενοποίηση των δύο Γερµανιών, τα σπίτια της πρώην Αν. Γερµανίας τα αγόρασαν µε πολύ µικρό τίµηµα ιδιωτικές εταιρείες και διάφοροι επιτήδειοι, στους οποίους σχεδόν χαρίστηκαν.

Αυτή η κατάσταση δηµιούργησε εντελώς νέα δεδοµένα και αποτέλεσε πεδίο κερδοφορίας και κερδοσκοπίας για τις εταιρείες. Οι εταιρείες επισκευάζουν τα σπίτια και στη συνέχεια επιβάλλουν νέα ενοίκια στους ενοίκους, ζητώντας υπερβολικά ποσά. ∆ιαφορετικά, τους ζητούν να φύγουν και προχωρούν σε έξωση.

Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται αποδεχτή πλέον από πάρα πολλούς ενοικιαστές, που αρνούνται να φύγουν από τα σπίτια που µένουν και προχωρούν σε κατάληψη της κατοικίας τους. Το 2012 οι εταιρείες ξεκίνησαν να κάνουν µαζικές εξώσεις, οι ενοικιαστές αντέδρασαν και σιγά-σιγά άρχισε να δηµιουργείται κίνηµα, αφού διάφορες κατηγορίες ανθρώπων (συνταξιούχοι, ανάπηροι) αρνούνται να φύγουν από το σπίτι και να δεχτούν την έξωση. (…) Επισκεφτήκαµε και συνοµιλήσαµε µε ανθρώπους που ζουν µε τις οικογένειές τους σε κατειληµµένα διαµερίσµατα. Είδαµε µαζικά κατειληµµένες πολυκατοικίες. Ακούσαµε την ιδέα ότι χρειάζεται να δηµιουργηθεί  µια χάρτα δικαιωµάτων των πολιτών και των ενοικιαστών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που θα ασκεί πιέσεις και θα απαιτεί λύσεις από τις κυβερνήσεις.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν, µεταξύ άλλων στη συζήτηση την Πέµπτη 16 Μαΐου. Ακούσαµε κατοίκους που έζησαν στο ανατολικό Βερολίνο να αναφέρουν ότι το προηγούµενο καθεστώς διάθετε κατοικία στον κόσµο, κάτι που δεν γίνεται σήµερα, και ότι το θέµα της στέγης αποτελεί τεράστιο κοινωνικό πρόβληµα.

(…)

Υποστηρίζουν ακόµη ότι η κατοικία και η στέγαση των ανθρώπων είναι κοινωνικό δικαίωµα όλων. Ο καπιταλισµός το αντιµετωπίζει και αυτό σαν εµπόρευµα και µέσο κερδοφορίας και κερδοσκοπίας. Το κίνηµα που αναπτύσσεται, και αποκτά και πολιτικούς συµµάχους, ζητεί να υπάρχει πλαφόν στο ύψος του ενοικίου. Ακόµη ζητεί να γίνει δηµοψήφισµα στο Βερολίνο. Να  γίνουν απαλλοτριώσεις των µεγάλων εταιρειών και να περάσουν τα σπίτια στο κράτος. Το σύνταγµα της Γερµανίας από το 1948 προβλέπει ότι µπορεί να γίνονται απαλλοτριώσεις και κοινωνικοποιήσεις στη βιοµηχανία και την κατοικία. «Απαιτούµε το κράτος να δηµιουργήσει κατοικίες που να νοικιάζονται µε χαµηλό ενοίκιο. Να προορίζονται για χαµηλά και µεσαία εισοδήµατα».

(…)

Συµπεράσµατα

Συνοψίζοντας τα όσα αποκοµίσαµε από αυτή την επίσκεψη στην Γερµανία θα µπορούσαµε να πούµε ότι:

• Τα τελευταία χρόνια και στη χώρα αυτή επιδιώκεται από το κεφάλαιο να περιοριστούν οι εργατικές κατακτήσεις και να διαµορφωθούν νέες εργασιακές σχέσεις, µε περιορισµένους µισθούς και δικαιώµατα, κυρίως για τους νέους εργαζόµενους.

• Έχουν αυξηθεί και εκεί τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη – στα 67.

• Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν προχωρήσει και τοµείς του ∆ηµοσίου λειτουργούν ως επιχειρήσεις µε όρους αγοράς.

• Το κράτος πρόνοιας είναι σε διαρκή υποχώρηση. Ωστόσο ασκείται ακόµη κάποιο είδος κοινωνικής πολιτικής για τα λαϊκά στρώµατα, τους ανέργους κ.λπ.

• Το βασικότερο κοινωνικό πρόβληµα είναι το πρόβληµα της στέγης.

• Οι µισθοί στη Γερµανία δεν έχουν καµία σχέση µε τους µισθούς στην Ελλάδα, όµως πολύ µεγάλο µέρος του µισθού δαπανάται για το ενοίκιο κατοικίας. Το ωράριο εργασίας στις υπηρεσίες καθαριότητας είναι µεγαλύτερο από την Ελλάδα – 37 έως 38,5 ώρες, έναντι 32 ωρών την εβδοµάδα. Οι συνθήκες εργασίας, όµως, η υγιεινή και ασφάλεια στην εργασία δεν έχουν σχέση µε τα όσα συµβαίνουν και ισχύουν στην Ελλάδα. Γίνονται συχνά  ιατρικές εξετάσεις, δεν υπάρχει από ό,τι φαίνεται εντατικοποίηση στην εργασία, ενώ υπάρχει αυστηρή τήρηση  του ωραρίου. Τα ρούχα εργασίας πλένονται στο χώρο εργασίας από την υπηρεσία, υπάρχουν κυλικεία και εστιατόρια στους χώρους εργασίας. Γίνεται διαρκής εκπαίδευση στους εργαζόµενους και σεµινάρια. Οι εργάτες καθαριότητας δεν ανεβαίνουν πίσω στα σκαλοπάτια του απορριµµατοφόρου, για λόγους προστασίας της υγείας τους. Τα οχήµατα και µηχανήµατα που χρησιµοποιούν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Τα συνδικάτα έχουν ουσιαστικό λόγο στη λειτουργία της υπηρεσίας καθαριότητας. Είναι σχεδόν όλοι συνδικαλισµένοι. Οι νεότεροι εργαζόµενοι εκφράζουν σε ένα µικρό βαθµό άρνηση στο να συνδικαλιστούν. Η µηνιαία  συνδροµή στο συνδικάτο ανέρχεται στο 1% του µισθού. Σε όσους συµµετέχουν σε πολυήµερες απεργίες, καταβάλλεται οικονοµική αποζηµίωση από το συνδικάτο.

• Έχει αξία να αναφέρουµε ότι στις συναντήσεις που είχαµε µε συνδικαλιστικούς φορείς, εργαζόµενους, συλλογικότητες κ.λπ., ζητήµατα καπιταλιστικής ανατροπής τέθηκαν σε περιορισµένο βαθµό. Επίσης, στη µεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στο κέντρο του Βερολίνου, οργανώσεις και κόµµατα όπως το DIE LINKE, οι Πράσινοι, το SPD κ.λπ., καθώς και απλός κόσµος, κρατούσαν σηµαίες της Ε.Ε. Αντίθετα, διαβάσαµε συνθήµατα κατά της Ε.Ε. σε προεκλογικές αφίσες στους δρόµους από το ακροδεξιό AFD καθώς και το γερµανικό µ-λ.

• Από τις συζητήσεις διαπιστώσαµε ότι η επίθεση του κεφαλαίου και των αστικών  κυβερνήσεων στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώµατα είναι κοινή σε όλη την Ε. Ένωση, µε διάφορες ταχύτητες και ρυθµούς. Τονίσαµε τον αντεργατικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της Ε. Ένωσης και την ανάγκη να υπάρξουν κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις των συνδικάτων και των κινηµάτων σε όλη την Ευρώπη, γιατί τα προβλήµατα των εργαζοµένων είναι κοινά.

Στο Βερολίνο έχει γίνει ήδη η αρχή ενός τέτοιου µαζικού κινήµατος. Βαρύνεται ακόµη από τις δεκαετίες του σοσιαλδηµοκρατικού εκφυλισµού, αλλά υπάρχει και αναπτύσσεται µε ελπιδοφόρο τρόπο. Ας συµπορευτούµε µαζί του µη ξεχνώντας τα λόγια της Ρόζας:

«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!». Ηλίθιοι δήµιοι! Η ‘‘τάξη’’ σας είναι χτισµένη πάνω στην άµµο. Η επανάσταση αύριο ‘‘θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς’’. Τροµαγµένοι θα ακούσετε το νικητήριο σάλπισµά της: Ήµουν, είµαι και θα είµαι!»

(Ρόζα Λούξεµπουργκ, 14 Γενάρη 1919)

*Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζοµένων του δήµου Βύρωνα

**Μέλος του ∆.Σ. του Συλλόγου Εργαζοµένων του δήµου και µέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Ν. Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας