Κορωνοϊός:

Κορωνοϊός:
-Στην Κίνα η οικονομική δραστηριότητα υποχωρεί σημαντικά (μερικοί κάνουν λόγο για φαινόμενα “παράλυσης”), οι επιχειρήσεις έχουν πρόβλημα ταμειακών διαθεσίμων και ο κίνδυνος μαζικών πτωχεύσεων των πλέον εκτεθειμένων επιχειρήσεων είναι ορατός – που γνωρίζουμε ότι θα “χτυπήσει” κατευθείαν τις τράπεζες.
-Η Κορέα και η Ιταλία μπήκαν κανονικότατα στο “κάδρο”, με καραντίνες και τα συναφή.
-Οι φόβοι για διεθνή πανδημία επανέρχονται, επισήμως και ανεπισήμως.
-Τα διεθνή χρηματιστήρια αντιδρούν με μίνι “κραχ” και υπάρχουν ήδη εκθέσεις “θεσμικών επενδυτών” (π.χ. Morgan Stanley/Nomura) που θεωρούν σφόδρα πιθανό ότι ο πολυπροβλεφθείς “Αρμαγεδδών” στις αγορές τελικά θα έρθει λόγω κορωνοϊού.
-Εκδηλώσεις πανικού αλλά και αντι-ασιατικού ρατσισμού αρχίζουν να γίνονται πιο συχνές.
Το ζήτημα αρχίζει να γίνεται πολύ σοβαρό και να αποκαλύπτει την πλήρη γύμνια των καπιταλιστικών κοινωνιών απέναντι σε κρίσεις ακόμη και μέσης εμβέλειας και σοβαρότητας. Η στρατηγική της κλιμακούμενης λιτότητας έχει αποδυναμώσει αν όχι αποδιαρθρώσει τα συστήματα υγείας αλλά και τις αντοχές της κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει “στο όριο”, η “βιοπολιτική” σαν πολιτική και ιδεολογική μέθοδος κυριαρχίας έχει αποδυναμώσει αν όχι αποδιαρθρώσει τα κοινωνικά αντισώματα (ο πανικός, η υστερία, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο ρατσισμός έχουν αντικαταστήσει τη λαϊκή θυμοσοφική διάθεση, την ψυχραιμία, την αυτενέργεια, την αλληλεγγύη), το δε πολιτικό και ιδεολογικό/μιντιακό προσωπικό της άρχουσας τάξης έχει πραγματικές δεξιότητες διαχείρισης κρίσεων που παραπέμπουν στο “δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα” – το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να δουλεύει αδιατάρακτα ο μηχανισμός της κερδοφορίας και του πολιτικού και ιδεολογικού ελέγχου πάνω στις κοινωνίες.
Όσο για την καπιταλιστική οικονομία, αυτή είναι επίσης “στο όριο” μιας νέας διεθνούς κρίσης, που μετατίθεται συνεχώς για “αύριο” χάρη σε έναν ιστορικά πρωτοφανή παγκόσμιο μηχανισμό “επιτήρησης και ελέγχου” – αλλά ως πότε;
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είναι να εύχεται κανείς να μην υπάρξει διεθνής πανδημία γιατί τα μόνα ανακλαστικά που έχουν σε υπερεπάρκεια καλλιεργηθεί είναι η υστερία, ο πανικός, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, ο ρατσισμός.
Ακόμη όμως και αν αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, αυτό το τόσο εύθραυστο και ετοιμόρροπο μέσα στη φαινομενική του παντοδυναμία και σκλήρυνση καπιταλιστικό οικοδόμημα “μια του κλέφτη δυο του κλέφτη” δεν θα αποφύγει στα αμέσως επόμενα χρόνια τα “υπαρξιακά” τεστ. Αν δεν είναι ο κορωνοϊός η θρυαλλίδα, θα είναι η επόμενη μεγάλη οικονομική κρίση, η κλιματική αλλαγή, τα νέα κύματα προσφύγων – πάντως δεν θα χρειαστούν τόσο αστάθμητοι παράγοντες όσο η πτώση μετεωρίτη… Ο καπιταλιστικός πολιτισμός είναι σε εσωτερική κρίση και αποσάθρωση ενώ φτάσαμε στο ιστορικό όριο αντικειμενικών κρίσεων μεγάλης εμβέλειας.
Αν ούτε αυτό δεν ηχήσει σαν “καμπανάκι” αφύπνισης και ανασυγκρότησης των κινημάτων αντίστασης και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ώστε να αναβιώσουν σαν “φάρμακο” στη γεροντική σήψη του καπιταλισμού η ισότητα, η ελευθερία και η αλληλεγγύη, δηλαδή τα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά προτάγματα, πάει να πει ότι κι εμείς έχουμε γίνει εξαρτημένη μεταβλητή της καπιταλιστικής σήψης.

Υ.Γ. Α, όσο για την Ελλάδα, κανείς φόβος για τον κορωνοϊό δεν συντρέχει, αφού κινητοποιήθηκε ο πλέον αποτελεσματικός μηχανισμός: συσκέπτονται, λέει, ο Κικίλιας, ο Χρυσοχοΐδης κι η Κεραμέως. Ο πρώτος είναι υπεύθυνος επί των καθησυχαστικών δηλώσεων, ο δεύτερος θα στείλει εναντίον του ιού και των φορέων αυτού τα ΜΑΤ και θα οργανώσει την καραντίνα, η δε τρίτη θα αναλάβει τα ευχέλαια και την υπεράσπιση του αντι-ιικού χαρακτήρα της θείας μεταλήψεως – βοήθειά μας…

Π.Κ.