του Δημήτρη Τσίρκα
1) Τον Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές αντιπροσωπεύοντας την ελπίδα για σταμάτημα των μνημονιακών πολιτικών. Φυσικά, η πλειοψηφία του κόσμου δεν περίμενε το «σκίσιμο» των μνημονίων και την επιστροφή στο 2009, ήλπιζε όμως στη χαλάρωση της λιτότητας. Είναι ενδεικτική η αποστροφή εκείνης της περιόδου προς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: και δύο από τα δέκα που υπόσχεστε να κάνετε, θα είμαστε ικανοποιημένοι.
2) Τον Σεπτέμβρη του 2015 και παρά τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, ο κόσμος ψήφισε ξανά ΣΥΡΙΖΑ, αφενός γιατί όλα τα υπόλοιπα κόμματα (πλην Αριστεράς) είχαν προκλητικά ταχθεί με τους δανειστές στη μεγάλη σύγκρουση του πρώτου εξαμήνου, αφετέρου, γιατί υποσχόταν μια πιο ήπια εφαρμογή των μνημονίων με έμφαση στην κοινωνική συνοχή.
3) Πράγματι, η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει την ακραία φτώχεια και να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (ΚΕΑ, σχολικά γεύματα, πρόσβαση ανασφάλιστων στο ΕΣΥ κλπ). Το κόστος όμως του τρίτου μνημονίου πήγε στα μικρά και μεσαία εισοδήματα συνολικά και όχι μόνο στους επαγγελματίες.
4) Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι με μισθό από 550 ευρώ και άνω δεν δικαιούνται κανένα βοήθημα: ούτε επίδομα ενοικίου, ούτε ΚΕΑ, ούτε μέρισμα. Αντίθετα επιβαρύνθηκαν με την αύξηση της φορολογίας, ιδίως της έμμεσης. Το ίδιο και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται λόγω περικοπής του ΕΚΑΣ και αύξησης της εισφοράς υγείας κατά 2%. Μια συμπαγής λοιπόν μάζα δύο με τριών εκατομμυρίων ανθρώπων είδε το εισόδημά της να περιορίζεται και επί ΣΥΡΙΖΑ.
5) Η αφήγηση της κυβέρνησης τον πρώτο καιρό ήταν ότι υποχρεώθηκε σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό και εφαρμόζει πολιτικές που δεν είναι δικές της, τις οποίες όμως προσπαθεί να λειάνει, προστατεύοντας τους πιο αδύναμους. Σταδιακά ωστόσο, πέρασε σε μια άρρητη λογική «ιδιοκτησίας του προγράμματος»: πανηγυρισμοί για το κλείσιμο των αξιολογήσεων, την έξοδο στις αγορές, τα υπερπλεονάσματα, την επιβράβευση από τους δανειστές.
6) Εκεί που πριν λίγα χρόνια η κυβέρνηση ήταν το μαύρο πρόβατο των ευρωπαϊκών ηγεσιών, τώρα έμοιαζε να έχει μετατραπεί σε υπόδειγμα κρατουμένου, με αρκετά στελέχη της, μάλιστα, να απολαμβάνουν την ξαφνική αποδοχή από τους άλλοτε αντιπάλους τους.
7) Έργω και λόγω, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρηξε τη σχέση εκπροσώπησης με τη μεγάλη μάζα των λαϊκών στρωμάτων που είχε οικοδομήσει από το 2012. Πουθενά δεν αποτυπώνεται αυτό πιο έντονα από την ψήφο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα: ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 8,8%, ενώ το 2015 είχε κερδίσει με 14,1%, μια διαφορά δηλαδή, σχεδόν 23 μονάδων.
8) Σε αυτό το κενό κατάφερε να πλασαριστεί η ΝΔ ανανεώνοντας ηγεσία και μήνυμα, αξιοποιώντας τις παραπάνω αντιφάσεις της αφήγησης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τη μηντιακή της υπεροπλία. Εκεί που το 2015 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που συμβόλιζε την ελπίδα, τώρα έδωσε τη σκυτάλη στη ΝΔ, εν μέσω ακόμη χαμηλότερων προσδοκιών από τον κόσμο μετά και την κατίσχυση του μνημονιακού πλαισίου ως νέα κανονικότητα για την ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως θα το αναλύσουμε σε επόμενο σημείωμα.
Υποβολή απάντησης