ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ ΗΠΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΙΡΑΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΙΡΑΚ

image_pdfimage_print
  1. Η έκταση του Ιράκ είναι 437.072 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ του Ιράν είναι 1.648.195 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτό σημαίνει ότι το Ιράν είναι σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το Ιράκ.
  2. Όταν πραγματοποιήθηκε η εισβολή στο Ιράκ ο πληθυσμός του άγγιζε τα 26 εκατομμύρια. Ο πληθυσμός του Ιράν σήμερα είναι 81 εκατομμύρια.
  3. O στρατηγός Έρικ Σινσέκι κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου, πριν από την εισβολή του προέδρου Μπους ότι,  με βάση την εμπειρία του αμερικανικού στρατού στα Βαλκάνια, θα χρειάζονταν 800.000 στρατιώτες για να παρέχουν ασφάλεια στο Ιράκ. Ο Υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ επέμενε στους 100.000 στρατιώτες καθώς λανθασμένα πίστευε ότι θα αποσύρονταν ύστερα από 6 μήνες. Ο αντιπρόσωπος του Μπους στο Ιράκ, Πολ Μπρέμερ, αργότερα παραδέχτηκε ότι το στράτευμα στο Ιράκ δεν ήταν ποτέ επαρκές.
  4. Δεδομένου ότι το Ιράν είναι 3 φορές περισσότερο πυκνοκατοικημένο από το Ιράκ, σύμφωνα με σωστούς υπολογισμούς του Σινσέκι, οι ΗΠΑ θα χρειάζονταν 2,4 εκατομμύρια στρατιώτες για να καταλάβουν το Ιράν.
  5. Ο συνολικός αριθμός του στρατιωτικού σώματος των ΗΠΑανέρχεται στους 2.141.900 άντρες, από τους οποίους οι 1.281.900 είναι εν ενεργεία και οι υπόλοιποι είναι έφεδροι.
  6. Ο στρατός του Ιράκ ήταν μια συμβατική στρατιωτική δύναμη με τέσσερις ισχυρές μεραρχίες τανκ, τις οποίες η αεροπορία των ΗΠΑ έκαψε ολοσχερώς. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν προβλήματα μόνο όταν οι Ιρακινοί αντιστάθηκαν στην εισβολή χρησιμοποιώντας τακτικές ανταρτοπόλεμου, τις οποίες οι ΗΠΑ ποτέ δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.
  7. Το Ιράν μπορεί ήδη να κινητοποιήσει 1,5 εκατομμύρια μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Μπασίζ» για έναν ανταρτοπόλεμο. Αυτοί θα μπορούσαν να προστεθούν στους πάνω από 500.000 εν ενεργεία στρατιωτικούς.
  8. Το Ιράκ κυβερνούταν από μία Σουνίτικη μειοψηφία, που αφορούσε περίπου το 17% του πληθυσμού. Αντίθετα, το Ιράν κυβερνάται από την Σιίτικη πλειοψηφία, που αποτελεί το 90% του πληθυσμού του. Το Ιράκ είχε μια κυβέρνηση μειοψηφίας που επέτρεψε στη κυβέρνηση Μπους να δημιουργήσει φιλική σχέση με τη Σιίτικης πλειοψηφίας, τοποθετώντας την στην εξουσία. Αυτό δυσαρέστησε και εξόργισε τους Σουνίτες, αλλά αποτελούσαν μειοψηφία και δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά γι αυτό. Στο Ιράν , η Σιίτικη πλειοψηφία θα ξεκινούσε έναν μαζικό αγώνα εναντίον των Αμερικανών εισβολέων.
  9. Ο Μπους είχε βρει διεθνείς συμμάχους για τον πόλεμο στο Ιράκ, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας και της Ισπανίας. Σήμερα όμως, κανένα κράτος της Δυτικής Ευρώπης δεν θα δεχόταν να συνταχθεί με τον Τραμπ σε έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν, πράγμα που θα απομόνωνε τις ΗΠΑ.
  10. Ενώ οι γείτονες του Ιράκ (και ειδικότερα η Τουρκία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία) είχαν υποστεί κακομεταχείριση από τον Σαντάμ και δεν αντιστάθηκαν σθεναρά στην εισβολή του Μπους, οι Σιίτες Ιρακινοί, πολλοί Σύριοι, οι Χαζάρα του Αφγανιστάν και οι περίπου 40 εκατομμύρια Σιίτες του Πακιστάν θα υποστήριζαν τώρα το Ιράν.

https://info-war.gr/deka-logoi-gia-toys-opoioys-oi-ipa-den-mporoyn-na-kanoyn-to-iran-ena-neo-irak/?fbclid=IwAR1M4NOCzV8G4B9JiPvECiHsxH-I8qVm_5vTYWf1e-niVcvQUGt-GiBBT8k

 

Σημειώσεις Redtopia:

 

  • Δημοσιεύουμε το κείμενο που αναρτήθηκε στο info-war, προσθέτοντας έναν 11ο λόγο: την σχετική μείωση της οικονομικής, στρατιωτικής και τελικά πολιτικής-διπλωματικής ισχύος των ΗΠΑ στον διεθνή ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και το αντίστοιχο κέρδισμα εδάφους από τη Ρωσία και την Κίνα. Το δεύτερο στρατόπεδο έχει πετύχει ήδη στρατιωτικές επιτυχίες σε βάρος των ΗΠΑ (πχ Ουκρανία, Συρία) και στηρίζει το Ιράν.

Η μείωση της ισχύος των ΗΠΑ είναι αυτή που δυσκολεύει την τιθάσευση παραδοσιακών περιφερειακών δυνάμεων που παλιότερα πειθαρχούσαν απόλυτα στο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,  επιτρέποντας μεγαλύτερους ελιγμούς από τις  αστικές τάξεις περιφερειακών χωρών όπως η Τουρκία, Ισραήλ, Σ.Αραβία κλπ (όπως αναφέρεται στο σημείο «10»), καθώς βρίσκουν την ευκαρία να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα πιο επιθετικά. Σε αυτή τους τη δυνατότητα προσφέρει πλέον η ανέλιξη του ρωσικού και κινεζικού ιμπεριαλιστικού παράγοντα στη διεθνή σκακιέρα, επιτρέποντας νέες συμμαχίες, «παζάρια» και «πολυδιάστατες εξωτερικές πολιτικές».

Στην μείωση ισχύος των ΗΠΑ οφείλεται και ότι πλέον έχει δυσκολέψει η αναζήτηση συμμάχων στο δυτικό στρατόπεδο, όπως αναφέρεται στο σημείο «9». Ήδη από το 2003 η Γερμανία κι η Γαλλία όρθωσαν το ανάστημά τους στις ΗΠΑ απέναντι στην εισβολή στο Ιράκ, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς το γεγονός οι ΗΠΑ του 2000 δεν ήταν οι ΗΠΑ του 1970 ή του 1990.

 

  • Το σχόλιο και η αναδημοσίευση γίνονται για να εξηγήσουν γιατί ο αμερικανικός στρατός δυσκολεύεται να το «κάνει όπως στο Ιράκ» και γιατί δεν έχει επέμβει ακόμα. Να θυμίσουμε ότι από τα μέσα του ’90 ο διακαής στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήταν η κατάκτηση του Ιράν και το Ιράκ χρησιμοποιήθηκε ως «σκαλοπάτι» για τον τελικό στόχο. Αν μπορούσαν οι ΗΠΑ θα είχαν επέμβει στο Ιράν εδώ και πολλά χρόνια. Το Βατερλώ στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τον Λίβανο, αλλά κι οι ευρύτερες αποτυχίες τους στη Μ.Ανατολή τους ματαίωσαν τα σχέδια για την ώρα.

 Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αποκλείεται να επέμβουν στο Ιράν μεσοπρόθεσμα. Είναι γνωστά στην ιστορία τα ιμπεριαλιστικά «άλματα προς τα μπρος». Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός παραμένει μακράν ο ισχυρότερος κι επιθετικότερος, ενώ η συγκριτική μείωση ισχύος του μπορεί να τον οδηγήσει να κινηθεί ανά πάσα στιγμή σαν επικίνδυνο πληγωμένο θηρίο. Ιδιαίτερα σήμερα που βλέπει ότι απειλείται η παντοκρατορία του από νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (καθώς σύντομα η Κίνα θα είναι η ισχυρότερη οικονομία στον πλανήτη).

Συνεπώς η πάλη ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, τον ιμπεριαλισμό σήμερα είναι από τα βασικότερα καθήκοντα της επαναστατικής Αριστεράς αλλά και κάθε ρεύματος που αναφέρεται στην εργατική τάξη. Ο πιο ασφαλής δρόμος για την ειρήνη και την αποτροπή των στρατιωτικών επεμβάσεων είναι το αντιπολεμικό και εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα, απέναντι στη δική του αστική τάξη. Στη χώρα μας το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να θέσει ως προμετωπίδα του την πάλη ενάντια στους εξοπλισμούς, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά κι ενάντια στον ελληνικό υποϊμπεριαλισμό. Ενάντια στον άξονα ΕΕ-Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Ισραήλ για τους αγωγούς και τα πετρέλαια, αλλά κι ενάντια στον άξονα ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας για το προσφυγικό, δείχνοντας την αλληλεγγύη μας στα θύματα του πολέμου και της φτώχειας. Η αλληλεγγύη μας στους αραβικούς λαούς ενάντια σε όλους τους στρατούς μπορεί να γίνει πιο έμπρακτα αν εμείς, το προλεταριάτο και λαϊκά στρώματα της Ελλάδας, δείξουμε τον δρόμο της αντίστασης ενάντια στους δικούς μας αφέντες, ενάντια στα μνημόνια, τη φτώχεια και την ανεργία.

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.