Της Κικής Σταματόγιαννη
Ελλάδα 2018. Επιθέσεις σε γκέι και τρανς, ρητορική µίσους από άµβωνος και κοινοβουλευτικών εδράνων, διάχυτος σεξισµός και οµοφοβία, έξαλλες αντιδράσεις µε αφορµή το νοµοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου, οχετός για τη δυνατότητα τεκνοθεσίας στα οµόφυλα ζευγάρια. Παρόλα αυτά, πέντε δεκαετίες µετά την εξέγερση στο Στόουνγουόλ της Νέας Υόρκης (καλοκαίρι ’69) όπου τρανς και γκέι ύψωσαν ένα συλλογικό «φτάνει πια», τα πράγµατα έχουν αλλάξει σηµαντικά για τις ζωές πολλών ανθρώπων.
Οι Πορείες Υπερηφάνειας, που διοργανώνονται τα τελευταία 13 χρόνια στην Ελλάδα σε ανάµνηση εκείνης της εξέγερσης, καταφέρνουν και συγκεντρώνουν πολλές χιλιάδες αλληλέγγυου κόσµου. ∆είχνουν έτσι ότι κύλησε αρκετό νερό στο µύλο της κινηµατικής ιστορίας. Ακόµα και στην Ελλάδα. Ακόµα και µε καθυστέρηση δεκαετιών. Τα αιτήµατα της λοατκια+ κοινότητας* µπολιάζουν ολοένα και συχνότερα το λόγο, τα κείµενα, τις συζητήσεις, τις αφίσες, τα συνθήµατα της Αριστεράς και του ευρύτερου αντιρατσιστικού/αντιφασιστικού κινήµατος.
Ωστόσο, έντονη είναι η κριτική που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σε σχέση µε τον τρόπο διοργάνωσης των Pride, τις δυνάµεις που αυτά εµπλέκουν και τον τρόπο µε τον οποίο χρηµατοδοτούνται.
Η συζήτηση άνοιξε µε την εµφάνιση ριζοσπαστικών εγχειρηµάτων, που αµφισβήτησαν ευθέως τη λογική της ανάθεσης, τις κλειστές οργανωτικές επιτροπές, τις χρηµατοδοτήσεις από πρεσβείες (ΗΠΑ, Ισραήλ) ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την εµπορευµατοποίηση των εκδηλώσεων. Ως στοίχηµα προβάλλει η αυτο-οργάνωση όλων εκείνων που επιθυµούν να συµβάλλουν στον τερµατισµό της βίας και των διακρίσεων. Το σύνθηµα «Για ένα Pride από τα κάτω και συνδιαµόρφωση µε τις/τ@/τους κάτω» στέκει οδηγός για το πώς πρέπει να εξελιχτούν τα πράγµατα το επόµενο διάστηµα.
∆υστυχώς, το αυτο-οργανωµένο εγχείρηµα της Αθήνας δεν συνεχίζεται, ενώ παραµένει σαν ερώτηµα η τύχη του αυτο-οργανωµένου Pride Κρήτης. Κι αυτό είναι θλιβερό, καθώς υπάρχει σηµαντικό κοµµάτι του κινήµατος που εξακολουθεί να πιστεύει σε µια εναλλακτική πρόταση. Είναι πολλές και πολλοί αυτές/οί που εντάσσουν τις λοατκια+ διεκδικήσεις σε ένα συνολικότερο πολιτικό πρόταγµα. Και είναι κρίσιµο αυτό το σώµα αγωνιστ(ρι)ών να κατεβαίνει στον δρόµο, παρεµβαίνοντας δυναµικά στα «εταιρικά» Pride (Athens Pride, Thessaloniki Pride).
Τα άλλα δύο εγχειρήµατα, ωστόσο, το Patras Pride και το RADical Pride Θεσσαλονίκης, που έχουν καταφέρει να συσπειρώσουν την πρωτοπορία του τοπικού κινήµατος, συνεχίζουν τη δράση τους, διατηρώντας και ενισχύοντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά µε τα οποία πρωτοεµφανίστηκαν.
Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, το κεντρικό σύνθηµα, «Θεσσαλονίκη πόλη αντιφασιστική – λοατκια+ και µετανάστριες είµαστε µαζί», έρχεται ως απάντηση στο παραλήρηµα των εθνικιστικών συλλαλητηρίων. Το RADical Pride δείχνει να έχει σωστά αφουγκραστεί το µήνυµα των καιρών. Καλεί σε συστράτευση όλων των καταπιεσµένων. Όταν φουντώνει ο ελληνικός εθνικισµός, όταν οι ψίθυροι περί «αλυτρωτισµού των γειτόνων» γίνονται δηµόσιος λόγος, όταν καταλήψεις και ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι µετατρέπονται σε στάχτη, δεν έχεις την πολυτέλεια σαν λοατκια+ κίνηµα να παρακολουθείς αµέτοχο. Όταν οι φασίστες επιχειρούν να επαναδιεκδικήσουν χώρο, πρέπει να είσαι εκεί για να τους φράξεις το δρόµο. Όταν η µακεδονική µειονότητα στην Ελλάδα συνεχίζει να ζει χωρίς δικαιώµατα, χωρίς τη δυνατότητα να µιλά και να διδάσκεται τη γλώσσα της ή να τραγουδά τα τραγούδια της, χωρίς καν το δικαίωµα να αυτοπροσδιορίζεται όπως επιθυµεί, δεν µπορείς να παραµένεις αδιάφορη/ος. Όταν οι διεκδικήσεις σου αφορούν αποκλειστικά και µόνο µια καταπιεσµένη οµάδα -τη στιγµή που οι επιθέσεις αγγίζουν περισσότερες-, τότε ο ορίζοντας στενεύει απελπιστικά. Και ένας στενός ορίζοντας δεν είναι καλή θέση για µάχη.
Συνολικοποίηση διεκδικήσεων
Οι διεκδικήσεις γίνονται πλέον συνολικότερες, ενσωµατώνοντας αιτήµατα από πολλά επιµέρους κινήµατα. Αφορούν τις γυναίκες που στερούνται πρώτες κατακτηµένα δικαιώµατα, όπως το να µην απολύονται στη διάρκεια της εγκυµοσύνης. Τις γυναίκες που υφίστανται διακρίσεις και σεξισµό στη δουλειά, στο σπίτι και στο δρόµο. Τις γυναίκες που, όταν τολµούν να αντιδράσουν αµυνόµενες στη βία που δέχονται, βρίσκονται κατηγορούµενες οι ίδιες.
Αφορούν πρόσφυγες, που οι πόλεµοι ή η οικονοµική αφαίµαξη του τόπου τους, τους σπρώχνει στο φευγιό προς µια Ευρώπη που κλείνει τα σύνορα και τους δολοφονεί σε θάλασσες, ποτάµια και δύσβατα περάσµατα. Ή τους φυλακίζει σε στρατόπεδα, εξαναγκάζοντάς τους σε µια επιβίωση χωρίς προοπτική. Αφορούν µετανάστριες, που ζουν και εργάζονται σαν πολίτες β’ κατηγορίας. Μουσουλµάνους/ες- που πάνω τους ξεσπάει το παραληρηµατικό κύµα της ισλαµοφοβίας.
Αφορούν ανάπηρους ή ψυχικά ασθενείς, που ζουν αθέατοι/ες σε µια παράλληλη πραγµατικότητα. Αφορούν οροθετικούς/ές, των οποίων τα επιδόµατα απειλούνται, τα αντιδραστήρια για τους ελέγχους των δεικτών στο αίµα τους δεν επαρκούν, ενώ το στίγµα της οροθετικότητας καραδοκεί διαλύοντας τις ζωές τους. Αφορούν έναν ανησυχητικά αυξανόµενο αριθµό ανέργων ή εργαζόµενων σε άθλιες εργασιακές συνθήκες, αµειβόµενων µε ψίχουλα, µε το κοινωνικό κράτος να έχει καταρρεύσει.
Η καταπίεση εµφανίζεται µε πολλές διαστάσεις. Σε έναν κόσµο πολλαπλών καταπιέσεων, σε µια ζοφερή κατάσταση όπου οι τοίχοι στενεύουν και από τις τέσσερις πλευρές, αυτό που φαντάζει ουτοπία καταλήγει να είναι η µόνη ρεαλιστική λύση. Η ενότητα όλων των «από τα κάτω» σε ένα κοινό µέτωπο και η αντεπίθεση απέναντι στον συνολικό καταπιεστή. Το «Fight Back» που αντηχούσε στα στενά της Νέας Υόρκης για τρεις µέρες και τρεις νύχτες στη διάρκεια της εξέγερσης του Στόουνγουολ, προβάλλει σαν το σύνθηµα της σηµερινής «αντεπίθεσης» όλων όσων τσαλαπατιούνται οι ζωές, συνθλίβονται τα δικαιώµατα και περιορίζονται οι ελευθερίες τους.
Όταν κάποιοι/ες καταπιέζονται, κανείς/µιά δεν είναι ελεύθερος/η
Σε µια στιγµή συνολικής επίθεσης του συστήµατος, διεκδικούµε ξανά το δηµόσιο χώρο, τα στέκια, τις πλατείες και τα πανεπιστήµια. ∆ιεκδικούµε να είµαστε ορατές και ορατοί και θέλουµε να σταθούµε µαζί µε όσες και όσους νιώθουν ότι παντού περισσεύουν και πουθενά δεν χωράνε. Όταν κάποιοι/ες καταπιέζονται, κανείς και καµιά δεν είναι πραγµατικά ελεύθερος/η. Και σε µια τέτοια προσπάθεια δεν χρειάζεται να είσαι µέλος της λοατκια+ κοινότητας για να ενώσεις τη φωνή σου µ’ αυτήν. ∆εν χρειάζεται να είσαι γκέι, λεσβία ή τρανς για να πεις ένα «Ως εδώ!» στην καταπίεση, να σταθείς αλληλέγγυος, και να κάνεις τις διεκδικήσεις «τους» διεκδικήσεις δικές σου. Οι rainbow σηµαίες -που είναι το έµβληµα της περηφάνιας από το Στόουνγουολ- είναι και δικές µας σηµαίες. Είναι ένα από τα σύµβολα του δικού µας «στρατού», όταν βγαίνει στο δρόµο και ζητεί το δίκιο του. Και θα παραµείνει ένα από τα σύµβολά µας, δίπλα στις κόκκινες σηµαίες. Μέχρι να φτάσει η στιγµή εκείνη όπου ο τρόπος µε τον οποίο ερωτεύεσαι, ο τρόπος µε τον οποίο συµπεριφέρεσαι και εκφράζεις το φύλο σου, δεν θα υψώνουν διαχωριστικούς φραγµούς και δεν θα συνοδεύονται από διακρίσεις, χλευασµό και βία.
Μέχρι τότε, έχουµε κάµποσο δρόµο µπροστά µας. Και σκοπεύουµε να τον βαδίσουµε όλες και όλοι µαζί.
*λοατκια+: λεσβίες, οµοφυλόφιλοι, αµφιφυλόφιλοι/ες, τρανς, ίντερσεξ, κουίρ, ασέξουαλ + ό,τι άλλο δεν περιλαµβάνεται σε µια από τις παραπάνω κατηγορίες
Υποβολή απάντησης